Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in+favor+of

  • 41 volēns

        volēns entis, adj.    [P. of 1 volo], willing, with purpose, of choice: eas (poenas) ipsi volentes pependere, of their own accord, S.: quia volentes in amicitiam non veniebant, L.: seu volens seu invitus, L.: Ipsa autem macie tenuant armenta volentes, purposely, V.: Quos fructūs ipsa volentia rura tulere carpsit, spontaneously, V.— Plur m. as subst, they who consent, they who are willing: tutiusque rati volentibus quam coactis imperitare, to rule men with their consent, S.: quippe rem p. si a volentibus nequeat, ab invitis ius expetituram, peaceably if they could, forcibly if they must, L.: labor est inhibere volentīs, O.—Willing, pleased, glad, eager: volenti animo acceperant, eagerly, S.: animis volentibus urbem Adferimur, purposely and gladly, V.: volenti consuli causa divertendi oblata est, i. e. welcome to the consul, etc., L.: uti militibus exaequatus cum imperatore labos volentibus esset, i. e. that the soldiers were zealous when the general shared their labors, S.: quibus bellum volentibus erat, probare exemplum, Ta.—Wellwishing, favorable, kindly, propitious: munificus nemo putabatur nisi pariter volens, i. e. liberality was always supposed to prove kind feeling, S.—Of the gods, willing, voluntary: do volentibu' cum magnis dis, with the favor of the gods, Enn. ap. C.: virtute ac dis volentibus magni estis, S.: diis propitiis volentibusque, with the favor and help of the gods, L.
    * * *
    (gen.), volentis ADJ
    willing, welcome

    Latin-English dictionary > volēns

  • 42 voluntās

        voluntās ātis, f    [1 VOL-], will, free-will, wish, choice, desire, inclination: voluntas est, quae quid cum ratione desiderat: quid esset suae voluntatis ostendere, Cs.: has patitur poenas peccandi sola voluntas, Iu.: ut eius semper voluntatibus non modo cives adsenserint, etc.— Abl, of one's own will, of one's own accord, willingly, voluntarily: Quod ius vos cogit, id voluntate inpetret, T.: aequius erat id voluntate fieri: aliae civitates voluntate in dicionem venerunt, L.: Ut suā voluntate id quod est faciendum faciat, T.: suā voluntate, nullā vi coactus: istuc, quod expetis, meā voluntate concedam.—In phrases with prepositions: ad voluntatem loqui, at the will of another: vix tamen sibi de meā voluntate concessum est, with my consent: praeter optatum meum, sed valde ex voluntate, greatly to my satisfaction: aliquid facere minus ex Caesaris voluntate, against Cœsar's wishes: contra voluntatem eius dicere.—An object, purpose, aim, desire: cum sint in dicendo varia<*> voluntates.—A disposition, inclination: populum autem esse in aliā voluntate, to be otherwise inclined: celans, quā voluntate esset in regem, N.: neque bonae voluntatis ullum signum erga nos tyranni habemus, L.—Good-will, favor, affection: voluntas erga Caesarem: summa in se, Cs.: Voluntas vestra si ad poëtam accesserit, T.: mansisset eadem voluntas in eorum posteris, etc.—A last will, testament: defensio testamentorum ac voluntatis mortuorum.
    * * *
    will, desire; purpose; good will; wish, favor, consent

    Latin-English dictionary > voluntās

  • 43 adjuvo

    I
    adjuvare, adjuvavi, adjuvatus V TRANS
    help, aid, abet, encourage, favor; cherish, sustain; be of use, be profitable
    II
    adjuvare, adjuvi, adjutus V TRANS
    help, aid, abet, encourage, favor; cherish, sustain; be of use, be profitable

    Latin-English dictionary > adjuvo

  • 44 beneficiarius

    I
    privileged soldiers (pl.) (exempt from certain duties) (ex., bodyguards)
    II
    beneficiaria, beneficiarium ADJ
    that is given as a favor; pertaining to a favor
    III
    prebendary, holder of benefice

    Latin-English dictionary > beneficiarius

  • 45 favorabilis

    favorabile, favorabilior -or -us, favorabilissimus -a -um ADJ
    popular, treated/regarded with favor, favored; win favor, conciliatory

    Latin-English dictionary > favorabilis

  • 46 favorabiliter

    favorabilius, favorabilissime ADV
    so as to win favor; stretching a point to favor one side, indulgently

    Latin-English dictionary > favorabiliter

  • 47 Manus manum lavat

    One hand washes the other. The favor for the favor. (Petronius)

    Latin Quotes (Latin to English) > Manus manum lavat

  • 48 Quid pro quo

    Something for something. i.e. A favor for a favor

    Latin Quotes (Latin to English) > Quid pro quo

  • 49 adprobo

    ap-prŏbo ( adp-, Fleck., Bait., Halm, Weissenb.; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To assent to as good, to regard as good, to approve, to favor (freq. and class.; syn.: probo, laudo): id si non fama adprobat, * Ter. Phorm. 4, 5, 12:

    (populus Romanus) meum jus jurandum unā voce et consensu approbavit,

    Cic. Pis. 3, 7:

    approbatā laudatāque Cottae sententiā,

    id. Sest. 34, 74:

    aliquid magno clamore,

    id. Arch. 10, 24:

    legiones clamore donum adprobantes,

    Liv. 7, 37; 7, 41:

    consilium vehementer adprobare,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 4 et saep.—So of the gods, to allow a thing to take place, to favor (cf. admitto, II. B.):

    quod actum est di adprobent,

    Cic. Fam. 2, 15; 1, 9, 19:

    musis omnibus adprobantibus,

    id. ib. 7, 23, 2; cf. Plaut. Am. prol. 13.—
    II.
    To show as being good and true, to make evident, to prove, demonstrate, confirm, establish:

    hoc autem nihil attinet approbari,

    Cic. Inv. 1, 36 fin.:

    innocentiam adprobare,

    Tac. A. 1, 44:

    excusationem,

    id. Agr. 42.—With acc. and inf.:

    vivere eos approbant,

    Plin. 9, 57, 83:

    quo magis degenerāsse eum a civili more approbaret,

    Suet. Aug. 17:

    Cajo talem et se et exercitum approbavit, ut, etc.,

    Suet. Galb. 6 al. —
    III.
    Aliquid alicui adprobare, to make good to one, to render acceptable, satisfactory:

    opus manu factum regi adprobavit,

    Vitr. 9, 3:

    prima castrorum rudimenta duci adprobavit,

    his first military duties he learned to the satisfaction of his commander, Tac. Agr. 5; Dig. 19, 2, 24; cf. Herz. ad Caes. B. G. 7, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > adprobo

  • 50 aequanimitas

    aequănĭmĭtas, ātis, f. [aequanimis] (rare for aequus animus).
    I.
    Before the class. per., favor, good-will (favor et propitius animus, Don. ad Ter. Ad. prol. 24):

    bonitas vestra atque aequanimitas,

    Ter. Phorm. prol. 34; id. Ad. prol. 24.—
    II.
    In the post-Aug. per., calmness, patience, equanimity, Plin. 18, 12, 31, § 123: patien [p. 57] tia est malorum cum aequanimitate perlatio, Lact. 5, 22, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > aequanimitas

  • 51 ambitio

    ambĭtĭo, ōnis, f. [ambio], a going round.
    I.
    In the time of the republic, t. t. (v. ambio, II. B.), the going about of candidates for office in Rome, and the soliciting of individual citizens for their vote, a canvassing, suing for office (by just and lawful means;

    while ambitus denotes unlawful means, as bribery, threats, etc.): quid de nostris ambitionibus loquar?

    Cic. Tusc. 2, 26, 62:

    mea me ambitio ab omni illā cogitatione abstrahebat,

    id. Sull. 4:

    cum ambitionis nostrae tempora postulabant,

    id. Planc. 18, 45:

    si infinitus forensium rerum labor et ambitionis occupatio decursu honorum etiam aetatis flexu constitisset,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    hic magistratus a populo summā ambitione contenditur,

    id. Verr. 2, 53, 131:

    tanta exarsit ambitio, ut primores civitatis prensarent homines,

    Liv. 3, 35, 1 et saep.—
    II.
    A.. In gen., a striving for one's favor or good-will; an excessive desire to please, flattery, adulation:

    ambitione labi,

    Cic. Brut. 69, 244:

    sive aliquā suspitione sive ambitione adducti,

    id. Clu. 28, 76:

    in Scipione ambitio major, vita tristior,

    id. Off. 1, 30, 108 Heus., Beier, and Gernh.: Dionysius Platonem magnā ambitione Syracusas perduxit, in an ostentatious manner, for the purpose of securing his favor, Nep. Dion, 2, 2 Br. and Dähn.:

    ambitio (i.e. studium Fabiis placendi) obstabat,

    Liv. 5, 36:

    ambitione relegatā,

    without flattery, Hor. S. 1, 10, 84: ambitionem scriptoris facile averseris, obtrectatio et livor pronis auribus accipiuntur, Tac. H. 1, 1:

    nullo officii aut ambitionis genere omisso, i.e. nullis blanditiis,

    Suet. Oth. 4:

    coronas quam parcissime et sine ambitione tribuit,

    id. Aug. 25 et saep.—Hence, also partiality:

    jus sibi per ambitionem dictum non esse,

    Liv. 3, 47.—
    B.
    With the predom. idea of the purpose or end, a desire for honor, popularity, power, display, etc.; in bon. part., ambition; in mal. part., vanity. —So in Lucr. of the ambitious efforts of men:

    Angustum per iter luctantes ambitionis,

    struggling to press through the narrow way of ambition, Lucr. 5, 1132:

    me ambitio quaedam ad honorum studium duxit,

    Cic. Att. 1, 17:

    Miserrima omnino est ambitio honorumque contentio,

    id. Off. 1, 25:

    a quo incepto studioque me ambitio mala detinuerat,

    Sall. C. 4, 2:

    aut ab avaritiā aut miserā ambitione laborat,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    Vitā solutorum miserā ambitione gravique,

    id. ib. 1, 6, 129; so id. ib. 2, 3, 78;

    2, 6, 18: inanis,

    id. Ep. 2, 2, 207:

    levis,

    Ov. F. 1, 103 al.:

    licet ipsa vitium sit ambitio, tamen frequenter causa virtutum est,

    Quint. 1, 2, 22:

    perversa,

    id. 10, 7, 20:

    funerum nulla ambitio,

    no display, pomp, Tac. G. 27.—
    C.
    Great exertion:

    cum admitti magnā ambitione aegre obtinuisset,

    Just. 1, 3.—
    D.
    That which surrounds (v. ambio, 2.;

    postclass. for ambitus): vimineos alveos circumdant ambitione tergorum bubulorum,

    with a wrapping of cowhide, Sol. 22:

    fuliginem ambitio extimae cutis cohibet,

    id. 35: ita assedimus, ut me ex tribus medium lateris ambitione protegerent, Min. Oct. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > ambitio

  • 52 approbo

    ap-prŏbo ( adp-, Fleck., Bait., Halm, Weissenb.; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To assent to as good, to regard as good, to approve, to favor (freq. and class.; syn.: probo, laudo): id si non fama adprobat, * Ter. Phorm. 4, 5, 12:

    (populus Romanus) meum jus jurandum unā voce et consensu approbavit,

    Cic. Pis. 3, 7:

    approbatā laudatāque Cottae sententiā,

    id. Sest. 34, 74:

    aliquid magno clamore,

    id. Arch. 10, 24:

    legiones clamore donum adprobantes,

    Liv. 7, 37; 7, 41:

    consilium vehementer adprobare,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 4 et saep.—So of the gods, to allow a thing to take place, to favor (cf. admitto, II. B.):

    quod actum est di adprobent,

    Cic. Fam. 2, 15; 1, 9, 19:

    musis omnibus adprobantibus,

    id. ib. 7, 23, 2; cf. Plaut. Am. prol. 13.—
    II.
    To show as being good and true, to make evident, to prove, demonstrate, confirm, establish:

    hoc autem nihil attinet approbari,

    Cic. Inv. 1, 36 fin.:

    innocentiam adprobare,

    Tac. A. 1, 44:

    excusationem,

    id. Agr. 42.—With acc. and inf.:

    vivere eos approbant,

    Plin. 9, 57, 83:

    quo magis degenerāsse eum a civili more approbaret,

    Suet. Aug. 17:

    Cajo talem et se et exercitum approbavit, ut, etc.,

    Suet. Galb. 6 al. —
    III.
    Aliquid alicui adprobare, to make good to one, to render acceptable, satisfactory:

    opus manu factum regi adprobavit,

    Vitr. 9, 3:

    prima castrorum rudimenta duci adprobavit,

    his first military duties he learned to the satisfaction of his commander, Tac. Agr. 5; Dig. 19, 2, 24; cf. Herz. ad Caes. B. G. 7, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > approbo

  • 53 aura

    aura, ae ( gen. sing. aurāï, Verg. A. 6, 747; v. Neue, Formenl. I. p. 11; also, auras, like familias, custodias, terras, etc.; Servius gives this in Verg. A. 11, 801; still all the MSS. give aurae, and so Rib.), f., = aura [AÔ, auô, to blow].
    I.
    The air, as in gentle motion, a gentle breeze, a breath of air (syn.:

    aër, ventus, spiritus): agitatus aër auram facit,

    Isid. Orig. 13, 11, 17: semper aër spiritu aliquo movetur;

    frequentius tamen auras quam ventos habet,

    Plin. Ep. 5, 6, 5:

    flatus, qui non aura, non procella, sed venti sunt,

    Plin. 2, 45, 45, § 116:

    et me... nunc omnes terrent aurae,

    now every breeze terrifies me, Verg. A. 2, 728:

    Concutiat tenerum quaelibet aura,

    Ov. A. A. 2, 650.— Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., a breeze, a wind (even when violent):

    Et reserata viget genitabilis aura Favoni,

    Lucr. 1, 11; cf.: Aura parit flores tepidi fecunda Favoni. Cat. 64, 282:

    omnes, Aspice, ventosi ceciderunt murmuris aurae,

    Verg. E. 9, 58:

    aurae Vela vocant,

    id. A. 3, 356:

    aura post meridiem,

    Vulg. Gen. 3, 8:

    aura tenuis,

    ib. 3 Reg. 19, 12:

    lenis, ib. Job, 4, 16: petulans,

    Lucr. 6, 111:

    ignarae,

    brutish, Cat. 64, 164, ubi v. Ellis:

    rapida,

    Ov. M. 3, 209:

    stridens,

    Val. Fl. 2, 586:

    violentior,

    Stat. Th. 6, 157:

    aurae flatus,

    Vulg. Act. 27, 40:

    omnes eos tollet aura,

    ib. Isa. 57, 13 et saep.—Also breath:

    flammas exsuscitat aura,

    Ov. F. 5, 507.—
    B.
    Trop.: dum flavit velis aura secunda meis, while a favorable breeze breathed on my sails, i. e. so long as I was in prosperity, Ov. P. 2, 3, 26:

    totam opinionem parva non numquam commutat aura rumoris,

    Cic. Mur. 17:

    tenuis famae aura,

    Verg. A. 7, 646:

    quem neque periculi tempestas neque honoris aura potuit umquam de suo cursu aut spe aut metu demovere,

    Cic. Sest. 47 fin.:

    levi aurā spei objectā,

    Liv. 42, 39, 1:

    sperat sibi auram posse aliquam adflari in hoc crimine voluntatis defensionisque eorum, quibus, etc.,

    token of favor, Cic. Verr. 2, 1, 13:

    nescius aurae (sc. amoris) Fallacis,

    Hor. C. 1, 5, 11:

    incerta Cupidinis aura,

    Ov. Am. 2, 9, 33.—Hence freq. aura popularis, the popular breeze, popular favor, Cic. Har. Resp. 20 fin.; Liv. 3, 33, 7; 30, 45, 6 al.; Hor. C. 3, 2, 20; Quint. 11, 1, 45 (cf.:

    ventus popularis,

    Cic. Clu. 47, 130); so,

    aura favoris popularis,

    Liv. 22, 26, 4.—Also in plur.:

    nimium gaudens popularibus auris,

    Verg. A. 6, 816; and absol.:

    adliciendo ad se plebem jam aurā non consilio ferri,

    Liv. 6, 11, 7.—
    C.
    1.. The air (mostly poet. and plur.):

    cum Nubila portabunt venti transversa per auras,

    Lucr. 6, 190:

    Tenvis enim quaedam moribundos deserit aura,

    id. 3, 232:

    Aurarumque leves animae calidique vapores,

    id. 5, 236:

    (anima) discedit in auras,

    id. 3, 400; 6, 1129 et saep.—Hence, aurae aëris or aëriae aurae freq. in Lucr.: (res) Aëris in teneras possint proferrier auras, 1, 207; 1, 783; 1, 801; 1, 803; 1, 1087; 2, 203; 3, 456; 3, 570; 3, 591;

    4, 693: liquidissimus aether Atque levissimus aërias super influit auras,

    id. 5, 501; 1, 771; 4, 933:

    Nulla nec aërias volucris perlabitur auras,

    Tib. 4, 1, 127:

    Qui tamen aërias telum contorsit in auras,

    Verg. A. 5, 520.—
    2.
    Esp., the vital air:

    Vivit et aetherias vitalīs suscipit auras,

    breathes a breath of ethereal air, Lucr. 3, 405;

    imitated by Verg.: haud invisus caelestibus auras Vitales carpis, A. 1, 387: vesci vitalibus auris, i. e. vivere,

    Lucr. 5, 857; imitated by Verg., A. 1, 546, and 3, 339; so,

    haurire auram communem,

    Quint. 6, prooem. §

    12: captare naribus auras,

    to snuff the air, Verg. G. 1, 376.— Trop.: libertatis auram captare, to catch at the air of freedom, i. e. to seize upon any hope of liberty, Liv 3, 37, 1.—
    3.
    Meton.
    a.
    The upper air, Heaven, on high:

    assurgere in auras,

    Verg. G. 3, 109; so id. A. 4, 176:

    dum se laetus ad auras Palmes agit,

    id. G. 2, 363:

    ad auras Aetherias tendit,

    id. ib. 2, 291; so id. A. 4, 445: stat ferrea turris ad auras, poet. for ad alta, rises high, id. ib. 6, 554: Sorbet in abruptum fluctus, rursusque sub auras Erigit alternos, id. ib. 3, 422; 7, 466; 2, 759; 5, 427 al.; cf. Wagner, Quaest. Verg. X. 1.—
    b.
    In opp. to the lower world, the upper world (cf. aether, I. B. 3.):

    Eurydice superas veniebat ad auras,

    Verg. G. 4, 486; so id. A. 6, 128:

    Ortygiam, quae me superas eduxit prima sub auras,

    Ov. M. 5, 641; 10, 11 (cf. Verg. A. 6, 481: ad superos);

    so of childbirth: pondus in auras expulit,

    Ov. M. 9, 704.—In gen. for publicity, daylight:

    ferre sub auras,

    i. e. to make known, Verg. A. 2, 158:

    reddere ad auras,

    to restore, id. ib. 2, 259: fugere auras, to seclude or hide one ' s self, id. ib. 4, 388.—
    D.
    Transf. to other atmospheric objects which exert an influence on bodies, as light, heat, sound, vapor, etc.
    1.
    A bright light, a gleam, glittering (cf. phaeos aütmê, Callim. Hymn. Dian. 117):

    discolor unde auri per ramos aura refulsit,

    Verg. A. 6, 204 (splendor auri, Serv.).—
    2.
    The warmth of sunlight: solis calidior visa est aura, Varr. ap. Non. p. 275, 25.—
    3.
    Sound, tone, voice, echo:

    Si modo damnatum revocaverit aura puellae,

    Prop. 3, 23, 15:

    at illi Nomen ab extremis fontibus aura refert,

    id. 1, 20, 50.—
    4.
    Vapor, mist, odor, exhalation:

    inolentis olivi Naturam, nullam quae mittat naribus auram,

    Lucr. 2, 851:

    at illi Dulcis compositis spiravit crinibus aura,

    a sweet odor exhaled, Verg. G. 4, 417; so Mart. 3, 65; Val. Fl. 5, 589; cf. Heins. ad Ov. M. 15, 394:

    si tantum notas odor attulit auras,

    Verg. G. 3, 251:

    pingues ab ovilibus aurae,

    Stat. Th. 10, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > aura

  • 54 beneficiarii

    bĕnĕfĭcĭārĭus, a, um, adj. [beneficium], pertaining to a favor.
    I.
    As adj. only once:

    res,

    Sen. Ep. 90, 2.—
    II.
    Freq. subst.: bĕnĕfĭcĭārĭi, ōrum, m.; in milit. lang., soldiers who, through the favor of their commander, were exempt from menial offices (throwing up intrenchments, procuring wood and water, foraging, etc.), free or privileged soldiers: beneficiarii dicebantur milites, qui vacabant muneris beneficio;

    e contrario munifices vocabantur, qui non vacabant, sed munus reipublicae faciebant,

    Fest. p. 27; cf.

    Comm. p. 347: beneficiarii superiorum exercituum,

    Caes. B. C. 3, 88. Such beneficiarii were usually in attendance upon their commanders, and were promoted by them to office: Benephikialioi hoi epi therapeiai tôn Magistratôn tetagmenoi, Gloss.:

    beneficiarii ab eo appellati quod promoventur beneficio tribunorum,

    Veg. Mil. 2, 7; Caes. B. C. 1, 75; Plin. Ep. 10, 21 (32); 10, 27 (36); Inscr. Orell. 192; 929; 1394 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > beneficiarii

  • 55 beneficiarius

    bĕnĕfĭcĭārĭus, a, um, adj. [beneficium], pertaining to a favor.
    I.
    As adj. only once:

    res,

    Sen. Ep. 90, 2.—
    II.
    Freq. subst.: bĕnĕfĭcĭārĭi, ōrum, m.; in milit. lang., soldiers who, through the favor of their commander, were exempt from menial offices (throwing up intrenchments, procuring wood and water, foraging, etc.), free or privileged soldiers: beneficiarii dicebantur milites, qui vacabant muneris beneficio;

    e contrario munifices vocabantur, qui non vacabant, sed munus reipublicae faciebant,

    Fest. p. 27; cf.

    Comm. p. 347: beneficiarii superiorum exercituum,

    Caes. B. C. 3, 88. Such beneficiarii were usually in attendance upon their commanders, and were promoted by them to office: Benephikialioi hoi epi therapeiai tôn Magistratôn tetagmenoi, Gloss.:

    beneficiarii ab eo appellati quod promoventur beneficio tribunorum,

    Veg. Mil. 2, 7; Caes. B. C. 1, 75; Plin. Ep. 10, 21 (32); 10, 27 (36); Inscr. Orell. 192; 929; 1394 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > beneficiarius

  • 56 benignus

    bĕnignus, a, um, adj. [as if benigenus, from bonus genus, anal. with malignus and privignus], of a good kind or nature, beneficent, kind.
    I.
    Of feeling or deportment towards others, kind, good, friendly, pleasing, favorable, benignant:

    nam generi lenonio, Numquam ullus deus tam benignus fuit qui fuerit propitius,

    Plaut. Pers. 4, 4, 34:

    benignus et lepidus et comis,

    Ter. Hec. 5, 3, 39:

    boni et benigni,

    id. Phorm. 5, 2, 2:

    comes, benigni, faciles, suaves homines esse dicuntur,

    Cic. Balb. 16, 36:

    Apelles in aemulis benignus,

    Plin. 35, 10, 36, § 88;

    id. praef. § 21: divi,

    Hor. C. 4, 2, 52:

    numen,

    id. ib. 4, 4, 74; cf. Plaut. Pers. 4, 4, 34 al.—
    B.
    Of things, friendly, favorable, pleasant, mild:

    animus,

    Ter. Hec. 3, 5, 22:

    oratio,

    Cic. Off. 2, 14, 48:

    sociorum comitas vultusque benigni,

    Liv. 9, 6, 8; 30, 14, 3; Hor. Ep. 1, 11, 20:

    verba,

    Prop. 1, 10, 24:

    benigniora verba,

    Liv. 21, 19, 11.—In the jurists, interpretatio, a mild, favorable interpretation (opp. dura, which follows the strictness of the letter; cf. Cic. Off. 1, 10, 31 sq.), Dig. 39, 5, 16:

    semper in dubiis benigniora praeferenda sunt,

    ib. 50, 17, 56:

    benignior sententia,

    ib. 37, 6, 8.—
    C.
    Poet., = faustus, lucky, propitious, favorable:

    dies,

    Stat. S. 5, 1, 108:

    nox,

    id. Th. 10, 216.—
    II.
    More freq. of action, beneficent, obliging, that gives or imparts freely, liberal, bounteous, etc.:

    erga te benignus fui, atque opera mea Haec tibi sunt servata,

    Plaut. Rud. 5, 3, 33; id. Trin. 3, 3, 12; 2, 4, 58:

    fortuna... Nunc mihi, nunc alii benigna,

    Hor. C. 3, 29, 52:

    qui benigniores volunt esse, quam res patitur, peccant,

    Cic. Off. 1, 14, 44:

    qui liberalis benignusque dicitur,

    id. Leg. 1, 18, 48:

    facilius in timore benigni quam in victoriā grati reperiuntur,

    id. ad Brut. 1, 15, 8.— Poet., with gen.:

    vini somnique benignus,

    a hard drinker and a lover of sleep, Hor. S. 2, 3, 3.—Opp. to bonae frugi = prodigus, prodigal, lavish:

    est benignus potius quam bonae frugi,

    Plaut. Truc. 1, 1, 20.—
    B.
    Of things (mostly poet. or in post-Aug. prose; cf. malignus), yielding liberally, abundant, fruitful, fertile, copious, rich: et magnas messes terra benigna daret, Tib [p. 233] 3, 3, 6:

    ager,

    Ov. Am. 1, 10, 56:

    tellus,

    Plin. 18, 1, 1, § 1:

    vepres,

    Hor. Ep. 1, 16, 8:

    cornu,

    id. C. 1, 17, 15:

    egens benignae Tantalus semper dapis,

    id. Epod. 17, 66:

    ingenī Benigna vena est,

    id. C. 2, 18, 10:

    praeda,

    Ov. F. 5, 174:

    benigna materia gratias agendi Romanis,

    Liv. 42, 38, 6: quem (ordinem) persequi longa est magis quam benigna materia, fruitful, or suitable for exhibition, Mel. prooem. § 1;

    so Seneca: primus liber.. benigniorem habuit materiem,

    Sen. Ira, 2, 1, 1:

    ipse materiā risūs benignissima,

    id. Const. 18, 1 (cf. also in Gr. aphthonos):

    aestivam sermone benigno tendere noctem,

    Hor. Ep. 1, 5, 11 (sermone multo et liberali et largo, Lamb.):

    benignissimum inventum, i. e. beneficentissimum,

    Plin. 35, 2, 2, § 11. —Hence, adv.: bĕnignē (ante-class. collat. form bĕnignĭter).
    1.
    In a friendly manner, kindly, benevolently, courteously, benignly:

    benigne et amice facere,

    Plaut. Cist. 1, 1, 109:

    me benignius Omnes salutant quam salutabant prius,

    id. Aul. 1, 2, 36:

    ecquid ego possiem Blande dicere aut benigne facere,

    Ter. Ad. 5, 4, 24:

    viam monstrare,

    courteously, politely, Cic. Balb. 16, 36:

    salutare,

    id. Phil. 13, 2, 4:

    audire,

    id. Clu. 3, 8:

    polliceri,

    id. Fam. 4, 13, 3:

    servire alicui,

    Cat. 76, 3:

    respondere,

    Sall. J. 11, 1; Liv. 27, 4, 7:

    milites adpellare,

    Sall. J. 96, 2:

    habere,

    id. ib. 113, 2:

    alloqui,

    Liv. 1, 28, 1:

    audire aliquem,

    id. 1, 9, 4:

    excipere aliquem,

    id. 2, 35, 6; 21, 19, 7; Tac. A. 1, 57:

    arma capere,

    readily, willingly, Liv. 3, 26, 1:

    audire,

    Suet. Aug. 89.—In the ante-class. form benigniter, Titin. ap. Non. p. 510, 13, and Prisc. p 1010 P.—
    b.
    Mildly, indulgently (in jurid. Lat.):

    in poenalibus causis benignius interpretandum est,

    Dig. 50, 17, 155; ib. 44, 7, 1, § 13:

    benignissime rescripserunt,

    ib. 37, 14, 4.—
    c.
    Benigne dicis, or absol. benigne, used in colloquial lang. in thanking one for something, both when it is taken and when it is refused (the latter a courtly formula like the Gr. ainô se, zêlô se, kalôs, kallista; cf. recte), you are very kind, I thank you very much, am under great obligation; no, I thank you.
    (α).
    In receiving: As. Peregre cum advenis, cena detur. Di. Benigne dicis, Plaut. Truc. 1, 2, 27; Ter. Phorm. 5, 9, 62.—
    (β).
    In declining:

    frumentum, inquit, me abs te emere oportet. Optime. Modium denario. Benigne ac liberaliter: nam ego ternis HS non possum vendere, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 85, § 196:

    dic Ad cenam veniat.. Benigne Respondet. Neget ille mihi? etc.,

    Hor. Ep. 1, 7, 62; id. ib. 1, 7, 16 Schmid.—
    2.
    Abundantly, liberally, freely, generously:

    pecuniam praebere,

    Plaut. Curc. 4, 2, 37; id. Aul. 4, 4, 20; Ter. Hec. 5, 2, 1; Cic. Off. 2, 15, 52 and 53; Sall. J. 68, 3; Liv. 9, 31, 5; 9, 32. 2:

    benignius Deprome quadrimum,

    Hor. C. 1, 9, 6:

    paulo benignius ipsum Te tractare voles,

    id. Ep. 1, 17, 11. —
    b.
    Benigne facere alicui = bene facere, to do a favor, to show favor, Ter. Ad. 5, 4, 24 Ruhnk.; Cat. 73, 3:

    qui plurimis in istā provinciā benigne fecisti,

    Cic. Fam. 13, 67, 1; id. Off. 1, 14, 42; id. Inv. 1, 55, 109; Liv. 4, 14, 5; 28, 39, 18; Gell. 17, 5, 10 al.; cf. Rutil. Lup. p. 127 Ruhnk. (175 Frotscher).

    Lewis & Short latin dictionary > benignus

  • 57 concedo

    con-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. (a strengthened cedo, and corresp. with it in most of its signiff.); lit., to go, walk; hence,
    I.
    Neutr., with reference to the terminus a quo, to go or walk away from a place, to depart, retire, withdraw, remove from (in lit. signif. rare but class.).
    A.
    In gen.:

    concedite atque abscedite omnes, de viā decedite,

    Plaut. Am. 3, 4, 1; so absol., Ter. Eun. 1, 2, 102; id. Hec. 4, 2, 21; cf.:

    ipsae concedite silvae,

    farewell, Verg. E. 10, 63.—With prep.:

    a foribus,

    Plaut. Most. 2, 1, 82:

    abs te,

    id. Pers. 1, 1, 51:

    ab oculis alicujus,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    superis ab oris,

    Verg. A. 2, 91:

    ex aedibus,

    Ter. Hec. 4, 4, 57.—With abl. only:

    oculis,

    Plaut. Ep. 5, 2, 16:

    caelo,

    Verg. A. 10, 215:

    solio,

    Sil. 3, 628.—With adv.:

    hinc,

    Plaut. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126; id. Heaut. 3, 3, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    Pregn. ( = cedo, II. A. 2.), to pass away, disappear, vanish, in Tac. (with and without vitā), to depart from life, die:

    tumor et irae Concessere deūm,

    Verg. A. 8, 41:

    vitā,

    to die, Tac. A. 1, 3; 3, 30; 6, 39; 12, 39; 14, 51; and absol.: quandoque concessero, id. ib. 4, 38; 13, 30;

    the same: concessit superis ab oris,

    Verg. A. 2, 91; cf.:

    vitā per auras concessit ad Manes,

    id. ib. 10, 820. —
    2.
    With dat. or absol., prop. qs. to go out of the way for one (on account of his wishes, or his superior power or excellence), i. e. to yield to, submit, give way to, adapt one's self to.
    a.
    To yield or submit to power or compulsion:

    ut magnitudini medicinae doloris magnitudo concederet,

    Cic. Tusc. 4, 29, 63:

    certum est, concedere homini nato nemini,

    Plaut. Cas. 2, 4, 15:

    neque nox quoquam concedit die (i. e. diei),

    id. Am. 1, 1, 120 (cf. id. ib. 1, 3, 48): cedant arma togae, concedat laurea linguae, Cic. Poët. Off. 1, 22, 77 (cf. id. Pis. 30, 74, and Quint. 11, 1, 24):

    bellum ac tumultum paci atque otio concessurum,

    id. Pis. 30, 73:

    voluptatem concessuram dignitati,

    id. Fin. 3, 1, 1:

    injuriae,

    Sall. J. 14, 24:

    obsidioni,

    i. e. permit, Tac. A. 13, 40:

    operi meo concedite,

    Ov. M. 8, 393; id. F. 1, 222:

    naturae,

    i. e. to die, Sall. J. 14, 15; so,

    fato,

    Plin. Pan. 11, 3:

    fatis magnis,

    Val. Fl. 1, 554:

    apparebat aut hostibus aut civibus de victoriā concedendum esse,

    Liv. 4, 6, 6; cf. so impers.:

    postquam concessum propemodum de victoriā credebant,

    id. 3, 60, 4.—
    b.
    To give place to in excellence, dignity, rank, etc., to yield to, to give precedence:

    me amantissimum tui, nemini concedentem,

    Cic. Fam. 10, 3, 2; so id. ib. 4, 3, 1;

    4, 3, 4: etsi de cupiditate nemini concedam,

    id. Att. 12, 47, 2:

    sese unis Suebis concedere,

    Caes. B. G. 4, 7:

    majestati ejus viri concedere,

    Liv. 6, 6, 7:

    aetati,

    Sall. J. 11, 4; id. H. Fragm. 1, 17; cf. so impers.:

    Sulla, cujus facundiae, non aetati a Manlio concessum,

    id. J. 102, 4:

    vigenti Silio,

    Tac. A. 3, 43:

    seniori Sentio,

    id. ib. 2, 74:

    ut vix Apronio illi de familiaritate concedere videatur,

    Cic. Verr. 2, 2, 44, § 108:

    Antario Varoque de gloriā,

    Tac. H. 3, 64:

    nemini in illa causā studio et cupiditate concedere,

    Cic. Deiot. 10, 28:

    nec amore in hanc patriam nobis concedunt,

    Tac. A. 11, 24:

    nec, si muneribus certes, concedat Iollas,

    Verg. E. 2, 57.—With acc. of quantity (cf. 3. infra):

    magistro tantulum de arte,

    Cic. Rosc. Am. 40, 118:

    alicui quicquam in desperatione,

    id. Att. 14, 18, 3. —
    c.
    To yield, submit to one's will, comply with one's wishes:

    ut tibi concedam, neque tuae libidini advorsabor,

    Ter. Hec. 2, 2, 3:

    matri meae,

    id. ib. 3, 5, 28:

    concessit senatus postulationi tuae,

    Cic. Mur. 23, 47:

    jurisconsultis concedi,

    id. Caecin. 24, 67.— Impers.:

    Caesar... concedendum non putabat,

    Caes. B. G. 1, 7.—
    d.
    Like sunchôrein tini, to assent to, concede to:

    nunquamne hodie concedes mihi Neque intelleges, etc.,

    Ter. Phorm. 5, 3, 22 (credes, consenties, Ruhnk.):

    stultum me fateor, liceat concedere veris,

    Hor. S. 2, 3, 305 (cf. in Gr. sunchôrein têi alêtheiai).—
    e.
    To assent to, grant, pardon, allow, etc.:

    quos (judices) alienis peccatis concessuros putes, quo facilius ipsis peccare liceat,

    Cic. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    poëtae non ignoscit, nobis concedit,

    id. de Or. 3, 51, 198:

    dicto concedi,

    id. Rosc. Am. 1, 3:

    cui (vitio) si concedere nolis,

    Hor. S. 1, 4, 140; cf. id. ib. 1, 3, 85.—Hence (cf. cedo, II. A. 3. fin.),
    3.
    Act., with acc. (and dat.) aliquid alicui.
    a.
    To grant, concede, allow; to consign something over to, to resign, yield, vouchsafe, confirm to, etc. (very freq. in all perr. and species of composition):

    illum mihi aequius est quam me illi quae volo concedere,

    Plaut. Cas. 2, 3, 47:

    si nunc de tuo jure concessisses paululum,

    Ter. Ad. 2, 2, 9:

    partem octavam pretii,

    Plin. Ep. 8, 2, 3:

    date hoc et concedite pudori meo, ut, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32; cf. Ter. Hec. 2, 2, 16:

    alicui primas in dicendo partis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 49:

    amicis quicquid velint,

    id. Lael. 11, 38:

    neque quicquam illius audaciae,

    id. Caecin. 35, 103:

    doctrinam alicui,

    Quint. 11, 1, 89; cf.:

    artes tibi,

    Cic. Quint. 30, 93:

    intellegentiam, prudentiam,

    Quint. 12, 1, 3:

    principatum imperii maritimi Atheniensibus,

    Nep. Timoth. 2, 2; cf. id. Dion, 6, 3; Suet. Aug. 66; id. Tib. 4; Prop. 2 (3), 15, 37; cf.:

    tempus quieti, aut luxuriae,

    Sall. J. 61, 3:

    tempestivum pueris ludum,

    Hor. Ep. 2, 2, 142:

    libertatem his,

    Caes. B. G. 4, 15 fin.:

    vitam alicui,

    Suet. Caes. 68; id. Aug. 13; 16: crimen gratiae, i. e. to accuse or inform against for the sake of favor, Cic. Rosc. Com. 6, 19:

    peccata alicui,

    to pardon him, id. Verr. 2, 1, 49, § 128:

    delicta,

    Suet. Ner. 29.— Pass.: Siciliam nimis celeri desperatione rerum concessam, [p. 397] had been ceded, given up, Liv. 21, 1, 5:

    Scaevolae concessa est facundiae virtus,

    Quint. 12, 3, 9; 10, 1, 100 et saep.:

    acrius... Ulcisci, quam nunc concessum est legibus aequis,

    Lucr. 5, 1148; cf. Nep. Them. 10 fin.; Suet. Tib. 18.— Poet., with in and acc.:

    concessit in iras Ipse... genitor Calydona Dianae,

    gave over to be punished, Verg. A. 7, 305.—
    (β).
    With dat. and inf.:

    nec nostrā dicere linguā Concedit nobis patrii sermonis egestas,

    Lucr. 1, 831; so,

    ducere neptem,

    Cat. 64, 29:

    esse poëtis,

    Hor. A. P. 373; Suet. Aug. 44 et saep.— Impers. pass.:

    de re publicā nisi per concilium loqui non conceditur,

    Caes. B. G. 6, 20 fin.:

    quo mihi fortunam, si non conceditur uti,

    Hor. Ep. 1, 5, 12; Quint. 12, 1, 37; 12, 1, 42; 8, 6, 76; Suet. Ner. 12:

    servis quoque pueros hujus aetatis verberare concedimus,

    Curt. 8, 8, 3:

    concedunt plangere matri,

    Stat. Th. 6, 134:

    cum accusare etiam palam concessum sit,

    Quint. 6, 3, 28; 2, 17, 27; 11, 3, 150: 8, 3, 30; 12, 3, 8 al.— Poet.:

    fatis numquam concessa moveri Camarina,

    not allowed. forbidden to be removed, Verg. A. 3, 700; cf.

    also personally: haec ubi conceduntur esse facta, for conceditur haec esse facta,

    Cic. Caecin. 15, 44.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    non omnia corpora vocem Mittere concedis,

    you grant, Lucr. 2, 835:

    oculos falli,

    id. 4, 380; Quint. 2, 5, 25:

    culpam inesse concedam,

    Cic. Rosc. Am. 28, 76:

    poëtas legendos oratori futuro,

    Quint. 1, 10, 29.— Pass. impers.:

    concedatur profecto verum esse, ut, etc.,

    Cic. Lael. 14, 50. —
    (δ).
    With ut or ne:

    nec vero histrionibus oratoribusque concedendum est, ut iis haec apta sint, nobis dissoluta,

    Cic. Off. 1, 35, 129:

    verum concedo tibi ut ea praetereas, quae, etc.,

    id. Rosc. Am. 19, 54:

    concedant ut viri boni fuerint,

    id. Lael. 5, 18; id. de Or. 1, 13, 57; Lucr. 2, 658:

    non concedo, ut sola sint,

    Quint. 6, 2, 11 al.: cui concedi potest, ut? etc., Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 21:

    ut concedatur ne in conspectum veniat,

    Hirt. B. G. 8, 48.—
    (ε).
    With a simple subj.:

    concedo sit dives,

    Cat. 114, 5; Ov. A. A. 1, 523. —
    (ζ).
    Absol.:

    beatos esse deos sumpsisti: concedimus,

    Cic. N. D. 1, 31, 89; id. Verr. 2, 2, 32, § 78; cf. Quint. 1, 1, 2:

    consules neque concedebant neque valde repugnabant,

    Cic. Fam. 1, 2, 2; Caes. B. G. 1, 44.—
    b.
    = condono, to grant or yield something to one as a favor or from regard, to desist from, forbear, give up; forgive, pardon:

    inimicitias rei publicae,

    to give up for the sake of the State, Cic. Prov. Cons. 18, 44:

    petitionem alicui,

    from regard to, id. Phil. 2, 2, 4:

    peccata liberum parentum misericordiae,

    id. Clu. 69, 195:

    cum Marcellum senatui reique publicae concessisti,

    id. Marcell. 1, 3:

    ut concessisti illum (sc. Marcellum) senatui, sic da hunc (sc. Ligarium) populo,

    as you have pardoned him in deference to the Senate, id. Lig. 12, 37; cf. Nep. Att. 7 fin.; Tac. A. 2, 55; 4, 31:

    Montanus patri concessus est,

    id. ib. 16, 33 fin.
    II.
    Neutr., in respect to the terminus ad quem, to go, walk, betake one's self somewhere, to retire, withdraw to, etc.; with ad, in, or adv.:

    tantisper hic ego ad januam concessero,

    Plaut. Aul. 4, 5, 6 Wagn.; cf.:

    ad Manes,

    i. e. to die, Verg. A. 10, 820:

    ad victorem,

    Tac. H. 2, 51:

    ad dexteram,

    Ter. And. 4, 4, 12:

    caeli distributio docet unde fulmen venerit, quo concesserit,

    Cic. Div. 2, 20, 45; so Lucr. 1, 380:

    huc,

    Plaut. Capt. 2, 1, 19; id. Bacch. 4, 2, 28; id. Trin. 2, 4, 116; Ter. Heaut. 1, 1, 122; Caecil. ap. Non. p. 270, 8:

    istuc,

    Plaut. As. 3, 3, 56; Ter. Eun. 4, 4, 39:

    vis animae in altum,

    Lucr. 4, 919:

    in delubrum,

    Liv. 30, 20, 6:

    in hiberna,

    id. 26, 20, 6; cf.:

    Carthaginem Novam in hiberna,

    id. 21, 15, 3:

    Argos habitatum,

    Nep. Them. 8, 1:

    Cythnum,

    Tac. A. 3, 69:

    Neapolin,

    id. ib. 14, 10:

    Patavium,

    id. H. 3, 11:

    in insulam,

    id. ib. 5, 19:

    in turbam,

    Hor. S. 1, 4, 143:

    trans Rhenum,

    Tac. H. 5, 23:

    concede huc a foribus,

    Plaut. Men. 1, 2, 48:

    hinc intro,

    id. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126:

    hinc aliquo ab ore eorum,

    id. Heaut. 3, 3, 11; cf.:

    aliquo ab eorum oculis,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hinc rus,

    Ter. Hec. 4, 4, 7.—
    B.
    Trop.: in aliquid, of entering into an alliance, yielding to, etc., to agree or consent to, to assent, to submit, yield, or resign one's self, to acquiesce in, to go or pass over to any thing (freq. in the histt.):

    mulier, conjuncta viro, concessit in unum Conubium,

    Lucr. 5, 1010; cf.:

    in matrimonium,

    Just. 24, 2, 10: victi omnes in gentem nomenque imperantium concessere, were merged in, passed over into, Sall. J. 18, 12; so,

    in paucorum potentium jus atque dicionem,

    id. C. 20, 7; cf.:

    in dicionem,

    Liv. 38, 16, 9:

    in dominationem,

    Sall. H. Fragm. 3, 22 Gerl.:

    in deditionem,

    Liv. 28, 7, 9; 39, 2, 4; 42, 53, 7:

    in Tyrias leges,

    Sil. 15, 6:

    in condiciones,

    Liv. 2, 33, 1:

    in sententiam,

    id. 32, 23, 12; 32, 36, 8; Tac. A. 1, 79 fin.; cf.: in illos, assent to, yield to them, Cic. Fragm. ap. Aug. contr. Avid. 3, 7:

    in partes,

    Tac. H. 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > concedo

  • 58 faveo

    făvĕo, fāvi, fautum, 2, v. n. [perh. root phaW-, phaos, phôs, light, safety; cf. also foveo], to be favorable, to be well disposed or inclined towards, to favor, promote, befriend, countenance, protect (class.; syn.: studeo, foveo, diligo, amo).
    I.
    In gen.
    (α).
    With dat.:

    favere et cupere Helvetiis propter eam affinitatem (opp. odisse),

    Caes. B. G. 1, 18, 8:

    qui diligebant hunc, illi favebant,

    Cic. Rosc. Com. 10, 29; cf.

    favor, II.: ille (chorus) bonis faveatque et consilietur amice (= semper cum personis probis stet),

    Hor. A. P. 196: Romanis Juno coepit placata favere, Enn. ap. Serv. Verg. A. 1, 281 (Ann. v. 289 ed. Vahl.):

    tibi favemus, te tuā frui virtute cupimus, etc.,

    Cic. Brut. 97, 331:

    rescripsi... me ei fauturum,

    id. Att. 12, 49, 1:

    non multo plus patriae faveo quam tuae gloriae,

    id. Fam. 10, 19, 2:

    rei publicae, dignitati ac gloriae tuae,

    id. ib. 12, 7, 1:

    nostrae laudi dignitatique,

    id. ib. 1, 7, 8:

    huic meae voluntati,

    id. ib. 15, 4, 14; cf.:

    honori et dignitati,

    Caes. B. C. 1, 7, 1:

    sententiae,

    Cic. Tusc. 1, 23, 55:

    rebus Gallicis,

    Caes. B. G. 6, 7, 7:

    rebus Caesaris,

    id. B. C. 2, 18, 6: favere et plaudere ingeniis sepultis, Hor. Ep. 2, 1, 88:

    operi,

    Ov. M. 15, 367 et saep.:

    honoribus,

    Cic. Planc. 8, 20:

    huc coëamus ait... Coëamus retulit Echo, et verbis favet ipsa suis,

    i. e. delights in, Ov. M. 3, 388:

    qui (galli) silentio noctis, ut ait Ennius, favent faucibus russis cantu,

    i. e. give rest to, indulge, Cic. Div. 2, 26, 57.— Pass. impers.:

    non modo non invidetur illi aetati, verum etiam favetur,

    Cic. Off. 2, 13, 45; so,

    favetur,

    id. de Or. 2, 51, 207; Quint. 5, 7, 31: huic Romae ita fautum est, ut, etc., Spartian. Pescenn. 2.—
    (β).
    Absol. (very rare; mostly poet. and in post-Aug. prose):

    maxime favet judex qui, etc.,

    Quint. 3, 7, 25; cf.:

    judices, ut faveant, rogamus,

    id. 4, 1, 73:

    si favet alma Pales,

    Ov. F. 4, 722:

    assis, o Tegeaee, favens (= propitius),

    Verg. G. 1, 18:

    Phoebe, fave,

    Tib. 2, 5, 1:

    faveas, Cypria,

    id. 3, 3, 34; cf.:

    quisquis es, o faveas,

    Ov. M. 3, 613:

    vos, o, coetum, Tyrii, celebrate faventes,

    Verg. A. 1, 735:

    favente Marte,

    Tib. 1, 10, 30; cf.:

    faventibus diis,

    Suet. Galb. 10:

    et bonos et aequos et faventes vos habui dominos,

    id. Tib. 29.—
    (γ).
    With inf. (= cupere): matronae moeros complent spectare faventes, Enn. ap. Serv. Verg. G. 1, 18 (Ann. v. 376 ed. Vahl., but not in Ov. H. 6, 100, v. Loers. ad h. l.).—
    B.
    Of inanim. subjects:

    (terra) altera frumentis favet, altera Baccho, densa magis Cereri, etc.,

    is favorable, promotes, Verg. G. 2, 228:

    dum favet nox,

    Hor. C. 3, 4, 50:

    venti faventes (i. q. secundi, prosperi),

    favorable, Ov. M. 15, 49.
    II.
    In partic.
    A.
    In relig. lang., linguis, rarely linguā, ore, etc., to speak good words or to abstain from evil words (the Greek euphêmein); hence, to keep still, be silent: idcirco rebus divinis, quae publice fierent, ut FAVERENT LINGVIS imperabatur;

    inque feriis imperandis, ut LITIBVS ET IVRGIIS SE ABSTINERENT,

    Cic. Div. 1, 45, 102; cf.:

    faventia bonam ominationem significat. Nam praecones clamantes populum sacrificiis FAVERE jubebant. Favere enim est bona fari: at veteres poëtae pro silere usi sunt favere, Paul. ex Fest. s. v. faventia. p. 88, 6 Müll.: vidimus certis precationibus custodem praeponi, qui faveri linguis jubeat,

    Plin. 28, 2, 3, § 11; Cic. Div. 2, 40, 83: prospera lux oritur: linguis animisque favete;

    Nunc dicenda bono sunt bona verba die,

    Ov. F. 1, 71; cf.:

    dicamus bona verba, venit natalis, ad aras. Quisquis ades, linguā vir mulierque fave,

    Tib. 2, 2, 2:

    en deus est, deus est! linguis animisque favete, quisquis ades! dixit... Quisquis adest, jussum veneratur numen, et omnes Verba sacerdotis referunt geminata,

    Ov. M. 15, 677 sq.: contecti gladiis sub scutis ore faventes (= tacentes), Enn. ap. Phil. Verg. G. 4, 230 (Ann. v. 415 ed. Vahl.); cf.:

    ore favete omnes et cingite tempora ramis,

    Verg. A. 5, 71:

    odi profanum vulgus et arceo. Favete linguis,

    Hor. C. 3, 1, 2:

    quoties mentio sacra litterarum intervenerit, favete linguis,

    Sen. Vit. Beat. 26 fin.:

    sacra facit vates? sint ora faventia sacris,

    Prop. 4 (5), 6, 1; cf.:

    concipiamque bonas ore favente preces,

    Ov. Tr. 3, 13, 18:

    linguā favens assit (diei natali), longorum oblita malorum,

    id. ib. 5, 5, 5; Juv. 12, 83; cf.:

    mente favete pari, etc.,

    Sil. 15, 295.— Absol.:

    favete (= tacete), adeste aequo animo et rem cognoscite,

    Ter. And. prol. 24.—
    B.
    To applaud:

    quo clamor vocat et turba faventium, etc.,

    Hor. C. 3, 24, 46; cf.:

    tum clamore, qualis ex insperato faventium solet, Romani adjuvant militem suum (Horatium),

    Liv. 1, 25, 9:

    infensus turbae faventi adversus studium suum,

    Suet. Calig. 30; Plin. Ep. 9, 6, 2:

    tu Veneri dominae plaude favente manu,

    Ov. A. A. 1, 148.

    Lewis & Short latin dictionary > faveo

  • 59 gratificor

    grātĭfĭcor, ātus ( act. collat. form gratificat, Cassiod. Var. 7, 6 init.:

    gratificavit,

    Vulg. Eph. 1, 6), 1, v. dep. n. and a. [gratus+ facio], to do a favor to a person, to oblige, gratify; also to do a thing as a favor, to make a present of, surrender, sacrifice a thing (class.; cf.:

    condono, largior): gratificatur mihi gestu accusator: inscientem Cn. Pompeium fecisse significat,

    Cic. Balb. 6, 14; cf.:

    quod Pompeio se gratificari putant,

    id. Fam. 1, 1, 4; Tac. A. 4, 19:

    ut sit ipsa libertas, in quo populo potestas honeste bonis gratificandi datur,

    Cic. Leg. 3, 18, 39; cf. id. Off. 2, 15, 52:

    de eo quod ipsis superat, aliis gratificari volunt,

    id. Fin. 5, 15, 42:

    deus nihil cuiquam tribuens, nihil gratificans omnino,

    id. N. D. 1, 44, 123; cf. id. Off. 1, 14, 42:

    cur tibi hoc non gratificer, nescio,

    id. Fam. 1, 10:

    ut praepararent suorum animos, ne quid pars altera gratificari pro Romanis posset,

    to prove complaisant to, Liv. 21, 9 fin. dub. (Weissenb. reads gratificari populo Romano; perh. the words pro Romanis are spurious):

    audax, impurus, populo gratificans et aliena et sua,

    Cic. Rep. 1, 44; cf. Plin. 34, 6, 11, § 25:

    potentiae paucorum decus atque libertatem suam gratificari,

    Sall. J. 3, 4; cf.:

    homo nimis in gratificando jure liber, L. Sisenna,

    Cic. Cornel. Fragm. p. 450 Orell.:

    ut, quod populi sit, populus jubeat potius quam patres gratificentur,

    Liv. 10, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > gratificor

  • 60 inclino

    in-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [clino, clinatus].
    I.
    Act., to cause to lean, bend, incline, turn a thing in any direction; to bend down, bow a thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    vela contrahit malosque inclinat,

    Liv. 36, 44, 2:

    genua arenis,

    Ov. M. 11, 356:

    (rector maris) omnes Inclinavit aquas ad avarae litora Trojae,

    id. ib. 11, 209:

    inclinato in dextrum capite,

    Quint. 11, 3, 119; id. ib. 69:

    inclinata utrolibet cervix,

    id. 1, 11, 9:

    pollice intus inclinato,

    id. 11, 3, 99:

    arbor Inclinat varias pondere nigra comas,

    Mart. 1, 77, 8:

    sic super Actaeas agilis Cyllenius arces Inclinat cursus,

    Ov. M. 2, 721:

    at mihi non oculos quisquam inclinavit euntes,

    i. e. closed my sinking eyes, Prop. 4 (5), 7, 23 (Müll. inclamavit euntis):

    prius sol meridie se inclinavit, quam, etc.,

    i. e. declined, Liv. 9, 32, 6; cf.:

    inclinato jam in postmeridianum tempus die,

    Cic. Tusc. 3, 3, 7.—

    Mid.: inclinari ad judicem (opp. reclinari ad suos,

    Quint. 11, 3, 132):

    (terra) inclinatur retroque recellit,

    bends down, Lucr. 6, 573:

    saxa inclinatis per humum quaesita lacertis,

    Juv. 15, 63.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to cause to fall back or give way:

    ut Hostus cecidit, confestim Romana inclinatur acies,

    i. e. loses ground, retreats, Liv. 1, 12, 3:

    tum inclinari rem in fugam apparuit,

    id. 7, 33, 7:

    quasdam acies inclinatas jam et labantes,

    Tac. G. 8; cf. under II. —
    b.
    In gen., to turn back, cause to move backward:

    septemtrio inclinatum stagnum eodem quo aestus ferebat,

    Liv. 26, 45, 8:

    cum primum aestu fretum inclinatum est,

    id. 29, 7, 2.—
    c.
    In mal. part., to lie down, stretch out:

    jam inclinabo me cum liberta tua,

    Plaut. Pers. 4, 8, 7:

    quot discipulos inclinet Hamillus,

    Juv. 10, 224:

    ipsos maritos,

    id. 9, 26.—
    3.
    Transf., of color, to incline to:

    colore ad aurum inclinato,

    Plin. 15, 11, 10, § 37:

    coloris in luteum inclinati,

    id. 24, 15, 86, § 136.—
    4.
    Of a disease, to abate, diminish:

    morbus inclinatus,

    Cels. 3, 2:

    febris se inclinat,

    id. ib. al.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn or incline a person or thing in any direction:

    se ad Stoicos,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    culpam in aliquem,

    to lay the blame upon, Liv. 5, 8, 12:

    quo se fortuna, eodem etiam favor hominum inclinat,

    Just. 5, 1 fin.:

    judicem inclinat miseratio,

    moves, Quint. 4, 1, 14:

    haec animum inclinant, ut credam, etc.,

    Liv. 29, 33, 10.—Mid.:

    quamquam inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto videbantur,

    Liv. 1, 18, 5.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change, alter, and esp. for the worse, to bring down, abase, cause to decline:

    se fortuna inclinaverat,

    Caes. B. C. 1, 52, 3:

    omnia simul inclinante fortuna,

    Liv. 33, 18, 1:

    ut me paululum inclinari timore viderunt, sic impulerunt,

    to give way, yield, Cic. Att. 3, 13, 2:

    eloquentiam,

    Quint. 10, 1, 80.—
    b.
    To throw upon, remove, transfer:

    haec omnia in dites a pauperibus inclinata onera,

    Liv. 1, 43, 9:

    omnia onera, quae communia quondam fuerint, inclinasse in primores civitatis,

    id. 1, 47, 12.—In gram., to form or inflect a word by a change of termination (postclass.):

    (vinosus aut vitiosus) a vocabulis, non a verbo inclinata sunt,

    Gell. 3, 12, 3; 4, 9, 12; 18, 5, 9:

    partim hoc in loco adverbium est, neque in casus inclinatur,

    id. 10, 13, 1.—
    II.
    Neutr., to bend, turn, incline, decline, sink.
    A.
    Lit. (rare, and not in Cic.):

    paulum inclinare necesse est corpora,

    Lucr. 2, 243:

    sol inclinat,

    Juv. 3, 316:

    inclinare meridiem sentis,

    Hor. C. 3, 28, 5 (for which:

    sol se inclinavit,

    Liv. 9, 32, 6;

    v. above I. A. 1.): in vesperam inclinabat dies,

    Curt. 6, 11, 9.—
    2.
    In partic., in milit. lang., to yield, give way:

    ita conflixerunt, ut aliquamdin in neutram partem inclinarent acies,

    Liv. 7, 33, 7:

    in fugam,

    id. 34, 28 fin.:

    inclinantes jam legiones,

    Tac. A. 1, 64; id. H. 3, 83.—
    3.
    To change for the worse, turn, fail:

    si fortuna belli inclinet,

    Liv. 3, 61, 5:

    inde initia magistratuum nostrum meliora ferme, et finis inclinat,

    Tac. A. 15, 21. —
    B.
    Trop., to incline to, be favorably disposed towards any thing (also in Cic.):

    si se dant et sua sponte quo impellimus, inclinant et propendent, etc.,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    ecquid inclinent ad meum consilium adjuvandum,

    id. Att. 12, 29, 2:

    ad voluptatem audientium,

    Quint. 2, 10, 10:

    in stirpem regiam studiis,

    Curt. 10, 7, 12:

    amicus dulcis, Cum mea compenset vitiis bona, pluribus hisce... inclinet,

    Hor. S. 1, 3, 71:

    cum sententia senatus inclinaret ad pacem cum Pyrrho foedusque faciendum,

    Cic. de Sen. 6, 16:

    color ad crocum inclinans,

    Plin. 27, 12, 105, § 128: omnia repente ad Romanos inclinaverunt. turned in favor of, Liv. 26, 40, 14. — With ut:

    ut belli causa dictatorem creatum arbitrer, inclinat animus,

    Liv. 7, 9, 5:

    multorum eo inclinabant sententiae, ut tempus pugnae differretur,

    id. 27, 46, 7:

    hos ut sequar inclinat animus,

    id. 1, 24, 2. — With inf.:

    inclinavit sententia, suum in Thessaliam agmen demittere,

    Liv. 32, 13, 5:

    inclinavit sententia universos ire,

    id. 28, 25, 15; cf. id. 22, 57, 11.— Pass.:

    consules ad patrum causam inclinati,

    Liv. 3, 65, 2; cf.:

    inclinatis ad suspicionem mentibus,

    Tac. H. 1, 81:

    inclinatis ad credendum animis,

    Liv. 1, 51, 7; Tac. H. 2, 1:

    ad paenitentiam,

    id. ib. 2, 45. —
    2.
    In partic., to change, alter from its former condition (very rare):

    inclinant jam fata ducum,

    change, Luc. 3, 752. — Hence, in-clīnātus, a, um, P. a.
    A.
    Bent down, sunken:

    senectus,

    Calp. 5, 13; of the voice, low, deep:

    vox,

    Cic. Or. 17, 56; cf.:

    inclinata ululantique voce more Asiatico canere,

    id. ib. 8, 27. —
    B.
    Inclined, disposed, prone to any thing:

    plebs ante inclinatior ad Poenos fuerat,

    Liv. 23, 46, 3:

    plebs ad regem Macedonasque,

    id. 42, 30, 1:

    ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat,

    id. 34, 33, 9; Tac. H. 1, 81.—
    C.
    Sunken, fallen, deteriorated:

    ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscere,

    Cic. Fam. 2, 16, 1:

    copiae,

    Nep. Pelop. 5, 4.—In neutr. plur. subst.:

    rerum inclinata ferre,

    i. e. troubles, misfortunes, Sil. 6, 119.

    Lewis & Short latin dictionary > inclino

См. также в других словарях:

  • favor — fa vor (f[=a] v[ e]r), n. [Written also favour.] [OF. favor, F. faveur, L. favor, fr. favere to be favorable, cf. Skr. bh[=a]vaya to further, foster, causative of bh[=u] to become, be. Cf. {Be}. In the phrase to curry favor, favor is prob. for… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • favor — 1. a favor. Esta locución tiene tres significados diferentes: a) ‘En beneficio o provecho de alguien’. Con este sentido va siempre seguida de un complemento introducido por de (a veces suplido por un posesivo), que expresa la persona que resulta… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • favor — sustantivo masculino 1. Beneficio o ayuda que se da o se recibe: Te quiero pedir dos favores. Prefiero que no me hagan favores. Ese favor tan grande no te lo podré pagar en la vida. 2. (no contable) Confianza o apoyo recibido de una persona:… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • favor — (Del lat. favor, ōris). 1. m. Ayuda, socorro que se concede a alguien. 2. Honra, beneficio, gracia. 3. privanza. 4. Expresión de agrado que suelen hacer las damas. 5. Cinta, flor u otra cosa semejante dada por una dama a un caballero, y que en… …   Diccionario de la lengua española

  • favor — [fā′vər] n. [ME favour < OFr < L favor < favere, to favor < IE base * ghow , to perceive > OE ( ofer) gumian, to neglect, Czech hověti, to take precautions (with), spare] 1. friendly or kind regard; good will; approval; liking 2.… …   English World dictionary

  • favor — favor, estar como para hacerle un fa expr. estar sexualmente atractivo. ❙ «No le arriendo la ganancia al pobre chaval. Si la tía no está para algo es para hacerle un favor.» C. Pérez Merinero, Días de guardar. ❙ «La del medio está para hacerle un …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • favor — fa·vor n 1: bias 2: benefit in favor of: to the benefit of a judgment in favor of the defendant in one s favor: to one s benefit …   Law dictionary

  • favor — n boon, largess, *gift, present, gratuity Analogous words: token, *pledge, earnest: concession, *allowance: *honor, homage, deference: benefaction, *donation, contribution favor vb …   New Dictionary of Synonyms

  • favor — [n] approval, good opinion; help accommodation, account, admiration, aid, approbation, assistance, backing, benediction, benefit, benevolence, benignity, bias, blessing, boon, championship, compliment, consideration, cooperation, courtesy,… …   New thesaurus

  • Favor magazine — is a popular African American New Age publication, headquartered in Columbus, Ohio. Founded in 2006 by actress, motivational speaker,community advocate and President CEO of PSL Entertainment Group, Pamela S. Lowery, MSA. FAVOR is highly noted for …   Wikipedia

  • Favor Hotel — (Макасар,Индонезия) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: Jl. Lasinrang no.15, 9011 …   Каталог отелей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»