Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

embarrassment

  • 1 adficiō (aff-)

        adficiō (aff-) fēcī, fectus, ere    [ad + facio], to do to, treat, use, manage, handle: exercendum corpus et ita adficiendum, ut, etc.: quonam modo ille vos vivus adficeret, qui, etc., i. e. how would he treat you if alive, etc.: ut ea, quae per eum (Caesarem) adfecta sunt, perfecta rei p. tradat, which he has been conducting. — To treat, affect, visit, furnish: me curā, afflict, T.: exercitum stipendio, pay off: alqm honoribus, to honor: morte, cruciatu, cruce, to kill, torture, crucify: civīs iniuriā, outrage: illum pretio, reward, V.: magnā difficultate adficiebatur, was brought into great embarrassment, Cs.: adficitur beneficio, is benefited: poenā adficietur, will be punished verberibus adfecti, scourged, Cu.—To move, influence, affect, impress: ut ita adficerentur animi, ut eos adfici vellet orator: varie homines, L. — To attack, afflict, oppress, weaken, impair: ut prius aestus, labor, corpora adficeret, quam, etc., L.: Damasicthona volnus Adficit, O.— To qualify, characterize, describe (with words): dolorem verbis.

    Latin-English dictionary > adficiō (aff-)

  • 2 angustum

        angustum ī, n    [angustus], a narrow place: viarum, V.: res adducta in angustum, brought into narrow limits.—Fig., a critical condition, embarrassment, difficulty, danger: rem esse in angusto vidit, Cs.: in angustum venire.
    * * *
    small/confined/narrow space/place/passage, strait, channel; crisis, extremities

    Latin-English dictionary > angustum

  • 3 difficultās

        difficultās ātis ( gen plur. -tātium, L.), f    [difficilis], difficulty, trouble, distress, poverty, want, embarrassment: discendi: navigandi, Cs.: faciundi pontis, Cs.: loci, S.: vecturae: summa navium: rei frumentariae, Cs.: nummaria, scarcity of money: domestica, distressed circumstances: in agendo: res ad receptum difficultatem adferebat, Cs.: ad consilium capiendum, Cs.: contra tantas difficultates providere, S.: erat in magnis Caesaris difficultatibus res, ne, etc., Cs. — Obstinacy, captiousness, moroseness: difficultatem exsorbuit.
    * * *
    difficulty; trouble; hardship; intractability; obstinacy

    Latin-English dictionary > difficultās

  • 4 implicātiō (inpl-)

        implicātiō (inpl-) ōnis, f    [implico], an interweaving: nervorum.—An insertion, incorporation: locorum communium.—An entangling, embarrassment: rei familiaris.

    Latin-English dictionary > implicātiō (inpl-)

  • 5 īnfāns

        īnfāns fantis, adj. with comp. and sup.    [2 in + for], that cannot speak, without speech, mute, speechless: statuae, H.: filium, cum infans esset, locutum.—Poor of speech, not eloquent: homines: pudor, i. e. embarrassment, H.: nihil accusatore infantius: ne infantissimus existimarer, incapable of speaking.—Not able to speak, young, little, infant pueri: pupilla: puella, H.: ova, fresh, O.— As subst m. and f a little child, infant, babe: natura movet infantem: infantibus parcere, Cs.: rusticus, Iu.: infantumque animae flentes, V.: formosissimus, O.: in utero matris, L.—Of an infant, infantine: Pectora, O.: os, O.: umbrae, of departed infants, O.—Childish, silly: illa omnia fuere infantia.
    * * *
    I
    (gen.), infantis ADJ
    speechless, inarticulate; new born; childish, foolish
    II
    infant; child (Bee)

    Latin-English dictionary > īnfāns

  • 6 inopia

        inopia ae, f    [inops], want, lack, scarcity: summa omnium rerum, Cs.: loci, L.: argumentorum.—Want, need, indigence, poverty, scarcity, famine: Inopiā Coacta, T.: propter inopiam in egestate esse: amicitia ex inopiā nata: inopiam vitandae causā, Cs.: manuum mercede inopiam tolerare, S.: illius animum inopiā incendere, i. e. by keeping unsatisfied, T.—A scant supply, scarcity: bonorum, S.: loci, L.: dispensatio inopiae, L.— Want, helplessness: inopiā coactus, embarrassment: praesidio esse solitudini atque inopiae, the unprotected.—Of mind or style, poverty, barrenness: inopia et ieiunitas: sermonis.
    * * *
    lack, need; poverty, destitution, dearth, want, scarcity

    Latin-English dictionary > inopia

  • 7 titubātiō

        titubātiō ōnis, f    [titubo], a tottering, wavering, embarrassment.

    Latin-English dictionary > titubātiō

  • 8 aporia

    doubt, perplexity; embarrassment, disorder

    Latin-English dictionary > aporia

  • 9 adjuvans

    ad-jŭvo, jūvi, jūtum, 1, v. a. (very rare juvavi, juvatum;

    hence, adjuvaturus,

    Petr. Sat. 18: adjŭro or adjuero = adjuvero, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    adjuerit = adjuverit,

    Ter. Phorm. 3, 3, 4), to give aid to, to help, assist, support: aliquem. (Adjuvare applies to every kind of help or support; while auxiliari is only used of one who, from his weakness, needs assistance, and subvenire of one who is in difficulty or embarrassment; cf. Manut. ad Cic. Fam. 1, 7.)
    I.
    In gen.: O Tite, si quid te adjuero curamve levāsso quae nunc te coquit, etc., Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1 (Ann. v. 339 Vahl.): di me etsi perdunt, tamen esse adjutam expetunt, Pac. ap. Non. 97, 14 (Rib. Trag. Rel. p. 102):

    miseras, inopes, aerumnosas aliquo auxilio,

    Plaut. Rud. 1, 4, 39:

    operā me adjuves,

    Ter. Phorm. 5, 3, 3:

    me adjuves in hac re,

    id. And. 3, 3, 10:

    id spero adjuturos deos (i. e. in ea re),

    id. ib. 3, 2, 42:

    ad verum probandum auctoritas adjuvat,

    Cic. Quint. 23:

    si nihil ad percipiendam colendamque virtutem litteris adjuvarentur,

    id. Arch. 7, 16: maerorem orationis lacrimis suis, id. de Or. [p. 39] 2, 47:

    Q. Hortensii operā rem publicam adjutam (esse),

    id. Phil. 10, 26: si nos mediocris fortuna rei publicae adjuverit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15:

    aliquem in filiarum collocatione,

    id. Off. 2, 16:

    auxiliis et copiis, i. e. militibus auxiliariis,

    id. Fam. 1, 7; cf. Liv. 29, 5:

    sua sponte eos adjutum profectus,

    Nep. Chabr. 2; id. Milt. 2; id. Phoc. 2:

    Antiochum Aetolosque adjuturos pronuntiat,

    Liv. 34, 37:

    fortĭs fortuna adjuvat,

    Ter. Phorm. 1, 4, 25, and Liv. 34, 37:

    aliquem ad bellum,

    id. 29, 1; cf. id. 27, 15 Drak.:

    adjutus casu,

    Suet. Tib. 13:

    suffragio,

    id. Vitell. 7:

    manu alicujus,

    id. Dom. 14:

    adjuvare preces,

    id. Ner. 21:

    pennis adjutus amoris,

    Ov. M. 1, 540; so Juv. 6, 504; Sil. 6, 249; cf. id. 5, 326.—
    II.
    Esp.
    A.
    To help, cherish (esp. a state of mind), to sustain:

    jam tu quoque hujus adjuvas insaniam,

    Plaut. Am. 2, 2, 166:

    ferendus error immo vero etiam adjuvandus,

    Cic. Att. 12, 43:

    clamore Romani adjuvant militem suum,

    animate, encourage, Liv. 1, 25; so Curt. 3, 6:

    ignem,

    Liv. 34, 39:

    formam cură,

    Ov. M. 2, 732.—
    B.
    Absol. (very rare), to profit, avail, be of use, be profitable (syn.: utile est, operae pretium est, convenit).
    (α).
    Impers.:

    in re mala animo si bono utare, adjuvat,

    Plaut. Capt. 2, 1, 10.—
    (β).
    With subject:

    solitudo aliquid adjuvat,

    Cic. Att. 12, 14:

    alteri non multum adjuvabant,

    Caes. B. G. 7, 17:

    adjuvat hoc quoque,

    Hor. S. 2, 5, 73.
    Rare constructions. a.
    With a whole subjective clause with quod as subject: multum eorum opinionem adjuvat, quod ( the circumstance that) sine jumentis... ad iter profectos videbant, Caes. B. C. 1, 69. —
    b.
    With two acc.:

    irrides in re tanta? neque me quidquam consilio adjuvas?

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; cf. Rudd. II. p. 179, n. 75.—
    c.
    With ut or ne:

    ut amplissimum nomen consequeremur, unus praeter ceteros adjuvisti,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15:

    adjuvato, nequis liminis obseret tabellam,

    Cat. 324.—
    d.
    With inf.: adjuvat enim (pater, the male) incubare, helps to hatch, Plin. 11, 24, 29, § 85.—
    e.
    With the dat. of the person and the acc. of the thing:

    operam mutuam dent et messem hanc nobis adjuvent,

    Gell. 2, 29; cf. adjuto.—Hence, adjŭvans, antis, P. a., subst. with gen.:

    non haec adjuvantia causarum, sed has ipsas esse omnium causas,

    Cic. Univ. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > adjuvans

  • 10 adjuvo

    ad-jŭvo, jūvi, jūtum, 1, v. a. (very rare juvavi, juvatum;

    hence, adjuvaturus,

    Petr. Sat. 18: adjŭro or adjuero = adjuvero, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    adjuerit = adjuverit,

    Ter. Phorm. 3, 3, 4), to give aid to, to help, assist, support: aliquem. (Adjuvare applies to every kind of help or support; while auxiliari is only used of one who, from his weakness, needs assistance, and subvenire of one who is in difficulty or embarrassment; cf. Manut. ad Cic. Fam. 1, 7.)
    I.
    In gen.: O Tite, si quid te adjuero curamve levāsso quae nunc te coquit, etc., Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1 (Ann. v. 339 Vahl.): di me etsi perdunt, tamen esse adjutam expetunt, Pac. ap. Non. 97, 14 (Rib. Trag. Rel. p. 102):

    miseras, inopes, aerumnosas aliquo auxilio,

    Plaut. Rud. 1, 4, 39:

    operā me adjuves,

    Ter. Phorm. 5, 3, 3:

    me adjuves in hac re,

    id. And. 3, 3, 10:

    id spero adjuturos deos (i. e. in ea re),

    id. ib. 3, 2, 42:

    ad verum probandum auctoritas adjuvat,

    Cic. Quint. 23:

    si nihil ad percipiendam colendamque virtutem litteris adjuvarentur,

    id. Arch. 7, 16: maerorem orationis lacrimis suis, id. de Or. [p. 39] 2, 47:

    Q. Hortensii operā rem publicam adjutam (esse),

    id. Phil. 10, 26: si nos mediocris fortuna rei publicae adjuverit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15:

    aliquem in filiarum collocatione,

    id. Off. 2, 16:

    auxiliis et copiis, i. e. militibus auxiliariis,

    id. Fam. 1, 7; cf. Liv. 29, 5:

    sua sponte eos adjutum profectus,

    Nep. Chabr. 2; id. Milt. 2; id. Phoc. 2:

    Antiochum Aetolosque adjuturos pronuntiat,

    Liv. 34, 37:

    fortĭs fortuna adjuvat,

    Ter. Phorm. 1, 4, 25, and Liv. 34, 37:

    aliquem ad bellum,

    id. 29, 1; cf. id. 27, 15 Drak.:

    adjutus casu,

    Suet. Tib. 13:

    suffragio,

    id. Vitell. 7:

    manu alicujus,

    id. Dom. 14:

    adjuvare preces,

    id. Ner. 21:

    pennis adjutus amoris,

    Ov. M. 1, 540; so Juv. 6, 504; Sil. 6, 249; cf. id. 5, 326.—
    II.
    Esp.
    A.
    To help, cherish (esp. a state of mind), to sustain:

    jam tu quoque hujus adjuvas insaniam,

    Plaut. Am. 2, 2, 166:

    ferendus error immo vero etiam adjuvandus,

    Cic. Att. 12, 43:

    clamore Romani adjuvant militem suum,

    animate, encourage, Liv. 1, 25; so Curt. 3, 6:

    ignem,

    Liv. 34, 39:

    formam cură,

    Ov. M. 2, 732.—
    B.
    Absol. (very rare), to profit, avail, be of use, be profitable (syn.: utile est, operae pretium est, convenit).
    (α).
    Impers.:

    in re mala animo si bono utare, adjuvat,

    Plaut. Capt. 2, 1, 10.—
    (β).
    With subject:

    solitudo aliquid adjuvat,

    Cic. Att. 12, 14:

    alteri non multum adjuvabant,

    Caes. B. G. 7, 17:

    adjuvat hoc quoque,

    Hor. S. 2, 5, 73.
    Rare constructions. a.
    With a whole subjective clause with quod as subject: multum eorum opinionem adjuvat, quod ( the circumstance that) sine jumentis... ad iter profectos videbant, Caes. B. C. 1, 69. —
    b.
    With two acc.:

    irrides in re tanta? neque me quidquam consilio adjuvas?

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; cf. Rudd. II. p. 179, n. 75.—
    c.
    With ut or ne:

    ut amplissimum nomen consequeremur, unus praeter ceteros adjuvisti,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15:

    adjuvato, nequis liminis obseret tabellam,

    Cat. 324.—
    d.
    With inf.: adjuvat enim (pater, the male) incubare, helps to hatch, Plin. 11, 24, 29, § 85.—
    e.
    With the dat. of the person and the acc. of the thing:

    operam mutuam dent et messem hanc nobis adjuvent,

    Gell. 2, 29; cf. adjuto.—Hence, adjŭvans, antis, P. a., subst. with gen.:

    non haec adjuvantia causarum, sed has ipsas esse omnium causas,

    Cic. Univ. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > adjuvo

  • 11 aestus

    aestus, ūs (archaic gen. aesti, Pac. 97 Rib.; rare form of nom. plur. aestuus). m. [kind. with aestas and Gr. aithô; v. aestas], an undulating, boiling, waving, tossing; a waving, heaving, billowy motion.
    I.
    Lit.
    A.
    Of fire; hence, in gen., fire, glow, heat (orig. in relation to its flashing up; while fervor denotes a glowing, ardor a burning, and calor a warming heat; yet it was early used for warming heat;

    v. the following example): nam fretus ipse anni permiscet frigus et aestum,

    heat and cold are blended, Lucr. 6, 364 (for which calor, id. 6, 368, 371 al.):

    multa aestu victa per agros,

    id. 5, 1104:

    exsuperant flammae, furit aestus ad auras,

    Verg. A. 2, 759:

    caniculae,

    Hor. C. 1, 17, 18; so id. Ep. 1, 8, 5:

    labore et aestu languidus,

    Sall. J. 51.—In plur.:

    neque frigora neque aestus facile tolerabat,

    Suet. Aug. 81.—So of midday heat:

    aestibus at mediis umbrosam exquirere vallem,

    Verg. G. 3, 331 (cf. Cic. Ac. 2, 22: ille cum aestuaret, umbram secutus est).—And of the heat of disease (of [p. 63] wounds, fever, inflammation, etc.): ulceris aestus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19:

    homines aegri cum aestu febrique jactantur,

    Cic. Cat. 1, 13.—
    B.
    The undulating, heaving motion of the sea, the swell, surge: fervet aestu pelagus, Pac. ap. Cic. de Or. 3, 39; hence, meton. for the sea in agitation, waves, billows:

    delphines aestum secabant,

    Verg. A. 8, 674:

    furit aestus harenis,

    id. ib. 1, 107:

    aestus totos campos inundaverant,

    Curt. 9, 9, 18.—In Verg. once of the boiling up of water in a vessel: exsultant aestu latices, Aen. 7, 464.—
    C.
    Esp., the periodical flux and reflux or ebb and flow of the sea, the tide (cf. Varr. L. L. 9, 19; Mel. 3, 1:

    aestus maris accedere et reciprocare maxime mirum, pluribus quidem modis, sed causa in sole lunāque,

    Plin. 2, 97, 99); Plaut. As. 1, 3, 6: quid de fretis aut de marinis aestibus dicam? quorum accessus et recessus ( flow and ebb) lunae motu gubernantur, Cic. Div. 2, 14 fin.:

    crescens,

    Plin. 2, 100, 97, § 219:

    decedens,

    id. ib.:

    recedens,

    id. 2, 98, 101, § 220: secundus, in our favor, Sall. Fragm. ap. Gell. 10, 26, 2: adversus, against us, id. ap. Non. 138, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    The passionate ferment or commotion of the mind, the fire, glow, ardor of any ( even a good) passion (cf. aestuo, II. A.):

    et belli magnos commovit funditus aestus (genus humanum),

    has stirred up from their very bottom the waves of discord, Lucr. 5, 1434:

    civilis belli aestus,

    Hor. Ep. 2, 2, 47 (cf. id. C. 2, 7, 15):

    repente te quasi quidam aestus ingenii tui procul a terrā abripuit atque in altum abstraxit,

    Cic. de Or. 3, 36:

    hunc absorbuit aestus quidam gloriae,

    id. Brut. 81:

    stultorum regum et populorum continet aestus,

    Hor. Ep. 1, 2, 8:

    perstet et, ut pelagi, sic pectoris adjuvet aestum,

    the glow of love, Ov. H. 16, 25.—
    B.
    A vacillating, irresolute state of mind, doubt, uncertainty, hesitation, trouble, embarrassment, anxiely:

    qui tibi aestus, qui error, quae tenebrae,

    Cic. Div. in Caecin. 14:

    vario fluctuat aestu,

    Verg. A. 12, 486:

    amor magno irarum fluctuat aestu,

    id. ib. 4, 532; cf. id. ib. 8, 19:

    aestus curaeque graves,

    Hor. S. 1, 2, 110.—
    C.
    In the Epicurean philos. lang. of Lucretius, the undulatory flow or stream of atoms, atomic efflux, as the cause of perception (cf. affluo, I.):

    Perpetuoque fluunt certis ab rebus odores, Frigus ut a fluviis, calor ab sole, aestus ab undis Aequoris, exesor moerorum litora propter, etc.,

    Lucr. 6, 926; and in id. 6, 1002 sq., the magnetic fluid is several times designated by aestus lapidis.

    Lewis & Short latin dictionary > aestus

  • 12 angulus

    angŭlus, i, m. [cf. ankulos, crooked, bent, angular, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.; v. ango], an angle, a corner.
    I.
    Lit.
    A.
    Math. t. t., an angle:

    angulus optusus,

    Lucr. 4, 355:

    angulus acutus,

    Plin. 12, 3, 29, § 50:

    meridianus circulus horizonta rectis angulis secat,

    Sen. Q. N. 5, 17; so,

    ad pares angulos ad terram ferri,

    at right angles, perpendicularly, Cic. Tusc. 1, 17, 40:

    Hoc ubi suffugit sensum simul angulus omnis,

    Lucr. 4, 360:

    figura, quae nihil habet incisum angulis, nihil anfractibus,

    Cic. N. D. 2, 18.—
    B.
    A corner:

    hujus lateris alter angulus qui est ad Cantium,

    Caes. B. G. 5, 13:

    extremus,

    the extreme point, corner, Ov. M. 13, 884; Hor. S. 2, 6, 8; Plin. 37, 10, 66, § 178:

    arcae anguli,

    Vulg. Exod. 25, 12:

    quattuor anguli pallii,

    ib. Deut. 22, 12:

    hic factus est in caput anguli,

    the corner-stone, ib. Matt. 21, 42:

    anguli oculorum,

    the corners of the eyes, Cels. 6, 6, 31; Plin. 24, 14, 77, § 126:

    anguli parietum,

    the angles of walls, id. 2, 82, 84, § 197; so,

    murorum,

    Vulg. 2 Par. 26, 13:

    in angulis platearum,

    ib. Matt. 6, 5:

    quattuor anguli terrae,

    the four quarters of the earth, ib. Apoc. 7, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    A retired, unfrequented place, a nook, corner, lurking-place: in angulum abire, * Ter. Ad. 5, 2, 10:

    nemo non modo Romae, sed nec ullo in angulo totius Italiae oppressus aere alieno fuit, quem etc.,

    Cic. Cat. 2, 4 fin.:

    ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

    Hor. C. 2, 6, 14:

    angulus hic mundi nunc me accipit,

    Prop. 5, 9, 65:

    gratus puellae risus ab angulo,

    Hor. C. 1, 9, 22; Vell. 2, 102, 3.—Contemptuously, of the schools or places of private discussion, in contrast with public, practical life:

    quibus ego, ut de his rebus in angulis consumendi otii causā disserant, cum concessero, etc.,

    Cic. de Or. 1, 13, 57:

    earum ipsarum rerum, quas isti in angulis personant, reapse, non oratione perfectio,

    id. Rep. 1, 2; Lact. 3, 16.—On the contr. without contempt, in Seneca, Ep. 95.—So also, detractingly, of a little country-seat, in opp. to the city: quod Angulus iste feret piper, that hole, said by the discontented steward, Hor. Ep. 1, 14, 23 (so without detraction:

    recessus,

    Juv. 3, 230).—
    * Trop.
    : me ex hoc, ut ita dicam, campo aequitatis ad istas verborum angustias et ad omnes litterarum angulos revocas, into every strait, embarrassment (the figure is taken from a contest or game, in which one strives to get his antagonist into a corner), Cic. Caecin. 29.—
    B.
    A projection of the sea into the land, a bay, gulf: Gallicus, Cato ap. Charis. p. 185 P.

    Lewis & Short latin dictionary > angulus

  • 13 aporia

    ăpŏrĭa, ae, f., = aporia, doubt, perplexity, embarrassment, with the idea of confusion, disorder:

    aporia hominis in cogitatu illius,

    Vulg. Eccli. 27, 5 (in Cic. Att. 7, 21, 3 al., written as Greek).

    Lewis & Short latin dictionary > aporia

  • 14 conturbo

    con-turbo, āvi, ātum, 1, v. a., to throw into disorder or confusion, to confuse, derange, disorder, confound (rare, but class. in prose and poetry; most freq. in Lucr. and Cic.; not in Verg., Hor., or Quint.).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    posituras principiorum corporis atque animi,

    Lucr. 4, 943; cf. id. 4, 958; 3, 483 al.:

    ordines Romanorum (militum),

    Sall. J. 50, 4; cf. id. ib. 98, 4:

    equites tormentis,

    Curt. 7, 2, 4:

    rempublicam,

    Sall. C. 37, 10; 48, 8; cf.

    rem,

    id. J. 79, 7: annus neglegentiā conturbatus atque confusus, * Suet. Aug. 31:

    vocem,

    Lucr. 4, 559:

    prima vulnera novis plagis,

    id. 4, 1070: basia, i. e. to exchange in confused multitudes, * Cat. 5, 11.—In mal. part.:

    pedes, i. e. implicare,

    Plaut. Cas. 2, 8, 24.—
    B.
    Trop., to disturb, disquiet in mind or feeling:

    valetudo tua me valde conturbat,

    Cic. Att. 7, 2, 2:

    quid est? num conturbo te?

    id. Phil. 2, 13, 32:

    incidunt multae causae, quae conturbent animos utilitatis specie,

    id. Off. 3, 10, 40; cf.:

    vemens violentia vini Conturbare animum consuevit,

    Lucr. 3, 483.— Absol.:

    haec sunt, quae conturbent in deliberatione non numquam, etc.,

    Cic. Off. 3, 20, 81.—
    II.
    In partic., t. t. in the lang. of business: conturbare rationes or rationem, or absol. conturbare, to bring one's pecuniary affairs into disorder, to become bankrupt.
    A.
    Lit.:

    rationem sibi commissam,

    Dig. 11, 3, 1 fin.:

    nihil esse, quod posthac arcae nostrae fiducia conturbaret,

    bring into pecuniary embarrassment, Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 5:

    fac me multis debere, et in his Plancio: utrum igitur me conturbare oportet?

    id. Planc. 28, 68:

    homo Graecus, qui conturbat et idem putat sibi licere quod equitibus Romanis,

    id. Att. 4, 7, 1; Dig. 14, 3, 5, § 9; 15, 3, 16; cf. ib. 11, 3, 1, § 5; Juv. 7, 129 al.—
    B.
    Trop.:

    neque edepol quid nunc consili capiam scio De virgine istac: ita conturbasti mihi Rationes omnes,

    you have so disturbed all my plans, Ter. Eun. 5, 2, 29.—Hence, contur-bātus, a, um, P a. (acc. to I. B.), distracted, disturbed, confused, disquieted (very rare):

    oculus,

    diseased, disordered, Cic. Tusc. 3, 7, 15:

    homo tristis et conturbatus,

    id. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    eram in scribendo conturbatior,

    id. Att. 1, 12, 4:

    animus,

    id. Tusc. 3, 7, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > conturbo

  • 15 dubitatio

    dŭbĭtātĭo, ōnis, f. [dubito].
    I.
    A wavering in opinion or judgment; a being uncertain, a doubting; uncertainty, doubt.
    A.
    Prop.
    1.
    In gen. (freq. and good prose).
    (α).
    Absol.:

    nec tibi sollicitudinem ex dubitatione mea, nec spem ex affirmatione, afferre volui,

    Cic. Fam. 9, 17 fin.:

    cum res non conjecturā, sed oculis ac manibus teneretur, neque in causa ulla dubitatio posset esse,

    id. Cluent. 7, 20:

    in ea obscuritate ac dubitatione omnium,

    id. ib. 27:

    quod quamquam dubitationem non habet, tamen rationes afferendas puto, etc.,

    id. Fin. 5, 10; cf. id. Agr. 1, 4, 11; Quint. 4, 3, 6:

    dubitationem afferre,

    Cic. Off. 1, 41, 147; cf. id. ib. 3, 4, 18:

    eo sibi minus dubitationis dari, quod, etc.,

    Caes. B. G. 1, 14, 1:

    ad tollendam dubitationem sola non sufficiunt,

    Quint. 5, 9, 8; cf. id. 5, 13, 51; Cic. Att. 12, 6 fin. al. So in Cicero a few times: sine ulla dubitatione, without any doubt, i. e. per litoten, most certainly (an emphatic sine dubio, v. dubius, I. B. 2. b. e), Cic. Tusc. 3, 3, 5; id. Balb. 13, 31; id. Verr. 2, 4, 18, § 39; id. Cat. 4, 3, 5;

    so too, sine dubitatione,

    Col. 3, 6, 2 (but far more freq. in signif. II., v. infra).—
    (β).
    With gen.: omnem dubitationem adventus legionum expellere, Caes. B. G. 5, 48 fin.; cf.

    juris (i. e. dubitatio, penes quem esset jus),

    Cic. Caecin. 4, 9:

    generum,

    id. de Or. 2, 31, 134:

    hujus utilitatis,

    Quint. 1, 10, 28.—
    (γ).
    With de:

    illa Socratica, de omnibus rebus,

    Cic. Ac. 1, 4, 17; Auct. B. Afr. 26.—
    (δ).
    With rel. or interrog. clause:

    si quando dubitatio accidit, quale sit id, etc.,

    Cic. Off. 3, 4, 18; id. Cluent. 28, 76; id. Fam. 15, 21:

    alterum potest habere dubitationem, adhibendumne fuerit hoc genus... an, etc.,

    id. Off. 3, 2, 9; id. Fam. 3, 5, 3; Quint. 11, 2, 44.—
    (ε).
    With quin:

    cum hic locus nihil habeat dubitationis, quin, etc.,

    Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. N. D. 2, 63, 158.—
    (ζ).
    With a subject acc. and inf.:

    hoc a rustico factum extra dubitationem est,

    Quint. 7, 1, 48.—
    2.
    Esp., as a fig. of speech, i. q. Gr. diaporêsis, i. e. hesitation, embarrassment of the speaker, because unable to do justice to the greatness of his theme (e. g. Cic. Rosc. Am. 11; id. de Or. 3, 56, § 214), Auct. Her. 4, 29, 40; cf. Ernest. Lex. Technol. Lat. p. 136.—
    B.
    Meton. (dubito, I. B.), a doubt, question, considering:

    indigna dubitatio homine!

    Cic. Lael. 19, 67; so,

    ad rem publicam adeundi,

    id. Rep. 1, 7, 12.—
    II.
    A wavering, hesitating in coming to a conclusion; hesitancy, irresolution, delay:

    aestuabat dubitatione, versabat se in utramque partem non solum mente, verum etiam corpore,

    Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.:

    qui timor! quae dubitatio! quanta haesitatio tractusque verborum!

    id. de Or. 2, 50:

    inter dubitationem et moras senati,

    Sall. J. 30, 3; cf. id. ib. 62, 9:

    aluit dubitatione bellum,

    Tac. A. 3, 41 fin. et saep.:

    (Caesar) nulla interposita dubitatione legiones ex castris educit,

    without any hesitation, promptly, Caes. B. G. 7, 40, 1;

    in this signif. very freq. in Cicero: sine ulla dubitatione,

    Cic. Cluent. 28, 75; id. Verr. 2, 3, 12; id. Pis. 3; 21 fin.; id. N. D. 1, 1; id. de Or. 2, 28, 122; id. Fam. 1, 5, b. 2. et saep.; cf.:

    absque ulla dubitatione,

    Vulg. Ruth, 3, 13;

    less freq. merely sine dubitatione,

    without hesitation, unhesitatingly, Cic. Agr. 2, 9, 23; id. N. D. 3, 34, 84; id. Ac. 2, 29, 94; id. Top. 15 fin.; id. Att. 11, 16, 3; so Cic. Fil. Fam. 16, 21; Auct. B. Alex. 63, 2; Vulg. Act. 10, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > dubitatio

  • 16 haesitatio

    haesĭtātĭo, ōnis, f. [id.], a hesitating (rare but good prose).
    I.
    Of speech, a stammering:

    qui timor! quae dubitatio! quanta haesitatio tractusque verborum!

    Cic. de Or. 2, 50, 202:

    deformis,

    Quint. 11, 2, 48.—
    II.
    Mental uncertainty, irresolution, perplexity, embarrassment, hesitation (rare but class.):

    si facile inveneris quid dicas, noli ignoscere haesitationi meae,

    Cic. Fam. 3, 12, 2:

    non mediocris haesitatio est, hinc justitiae proposita imagine, inde pietatis,

    Quint. 12, 1, 40; 11, 2, 48:

    haesitationem attulit tempus et locus,

    Tac. H. 1, 39; Sen. Vit. Beat. 8, 5; Plin. Ep. 6, 27, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > haesitatio

  • 17 implicatio

    implĭcātĭo ( inpl-), ōnis, f. [id.], an entwining, interweaving, entanglement (Ciceron.):

    nervorum implicatio toto corpore pertinens,

    Cic. N. D. 2, 55, 139:

    oportebit per locorum communium implicationem demonstrare, etc.,

    an interweaving, intermixing, id. Inv. 2, 32, 100:

    propter implicationem rei familiaris,

    involvement, embarrassment, id. Sest. 46, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > implicatio

  • 18 inplicatio

    implĭcātĭo ( inpl-), ōnis, f. [id.], an entwining, interweaving, entanglement (Ciceron.):

    nervorum implicatio toto corpore pertinens,

    Cic. N. D. 2, 55, 139:

    oportebit per locorum communium implicationem demonstrare, etc.,

    an interweaving, intermixing, id. Inv. 2, 32, 100:

    propter implicationem rei familiaris,

    involvement, embarrassment, id. Sest. 46, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > inplicatio

См. также в других словарях:

  • Embarrassment — Saltar a navegación, búsqueda «Embarrassment» Canción de Madness LP Absolutely Publicación 1980 …   Wikipedia Español

  • Embarrassment — Em*bar rass*ment, n. [F. embarrassement.] 1. A state of being embarrassed; perplexity; impediment to freedom of action; entanglement; hindrance; confusion or discomposure of mind, as from not knowing what to do or to say; disconcertedness. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • embarrassment — 1670s, “impeded, obstructed, entangled” (of affairs, etc.), from EMBARRASS (Cf. embarrass) + MENT (Cf. ment), or from Fr. embarrassement, from embarrasser. As a mental state of unease, from 1774. Meaning thing which embarrasses is from 1729.… …   Etymology dictionary

  • embarrassment — I noun abashment, awkward situation, awkwardness, bafflement, chagrin, confusion, constraint, discomfiture, discomfort, discomposure, disturbance, fluster, humiliation, implicatio, mortification, perturbation, pudency, scrupulus, self… …   Law dictionary

  • embarrassment — [n] humiliation, shame awkwardness, awkward situation, bashfulness, bind, boo boo*, chagrin, clumsiness, complexity, confusion, destitution, difficulty, dilemma, discomfiture, discomposure, disconcertion, distress, egg on face*, faux pas, fix,… …   New thesaurus

  • Embarrassment — For other uses, see Embarrassment (disambiguation). Embarrassment is an emotional state of intense discomfort with oneself, experienced upon having a socially unacceptable act or condition witnessed by or revealed to others. Usually some amount… …   Wikipedia

  • embarrassment — noun 1 feeling of being embarrassed ADJECTIVE ▪ acute, considerable, great ▪ total, utter ▪ slight ▪ She smiled to hide her slight embarr …   Collocations dictionary

  • embarrassment — n. 1) to cause embarrassment 2) to feel embarrassment 3) embarrassment about, at, over (we felt embarrassment about the disclosure) 4) an embarrassment to (his outburst was an embarrassment to his family) 5) to smb. s embarrassment (to my… …   Combinatory dictionary

  • embarrassment — em|bar|rass|ment [ımˈbærəsmənt] n 1.) [U] the feeling you have when you are embarrassed embarrassment at ▪ She suffered extreme embarrassment at not knowing how to read. ▪ He could not hide his embarrassment at his children s rudeness. to sb s… …   Dictionary of contemporary English

  • embarrassment — [[t]ɪmbæ̱rəsmənt[/t]] embarrassments 1) N VAR: oft N prep Embarrassment is the feeling you have when you are embarrassed. It is a source of embarrassment to Londoners that the standard of pubs is so low... I think I would have died of… …   English dictionary

  • embarrassment */ — UK [ɪmˈbærəsmənt] / US [ɪmˈberəsmənt] noun Word forms embarrassment : singular embarrassment plural embarrassments 1) a) [uncountable] a feeling of being nervous or ashamed because of what people know or think about you I felt my face burning… …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»