Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

depraved

  • 1 pravus

    depraved, wicked, evil, perverse

    Latin-English dictionary of medieval > pravus

  • 2 cōnscelerātus

        cōnscelerātus adj. with sup.    [P. of conscelero], wicked, depraved <*> pirata: mens: mentes, L.: impetus: exsectio linguae: consceleratissimi filii. — Plur m. as subst, wretches, villains: in consceleratos poenae: consceleratorum manus.
    * * *
    I
    conscelerata -um, consceleratior -or -us, consceleratissimus -a -u ADJ
    wicked, depraved; criminal; (person/actions)
    II
    wicked/depraved person; criminal; villain (L+S)

    Latin-English dictionary > cōnscelerātus

  • 3 corruptē

        corruptē adv. with comp.    [corruptus], perversely: iudicare: corruptius habiti, i. e. under less restraint, Ta.
    * * *
    corruptius, corruptissime ADV
    incorrectly; perversely; in bad style/depraved manner; licentiously, corruptly

    Latin-English dictionary > corruptē

  • 4 dē-color

        dē-color ōris, adj.,    deprived of color, discolored, faded: sanguis: Indus, swarthy, O., Pr.: heres, colored, dark, Iu.: decolor fuligine, Iu.: sanguine, stained, O.—Fig., degenerate, depraved: aetas, V.: fama, O.

    Latin-English dictionary > dē-color

  • 5 malus

        malus adj.    [MAL-]; it adopts as comp. and sup. pēior, us, gen. ōris, and pessimus PED]; bad, not good: philosophi: leges: mores, S.: consuetudo, improper, H.: opinio de vobis, unfavorable: pugna, unsuccessful, S.: pudor, false, H.: crus, deformed, H.: Laurens (aper), unsavory, H.: via peior, H.: pessima munerum Ferre, H.— Morally bad, wicked, criminal, depraved, mischievous, malicious: mater, Quod nil praeter pretium dulcest, T.: auctor: fures, H.: repudiatus malis suasoribus: libido, L.: malā vitīs incidere falce, V. — Plur m. as subst: regibus boni quam mali suspectiores sunt, S.— Bad, unfortunate, injurious, destructive, pernicious: Peiore rex loco non potis est esse, T.: pestis: mala copia sollicitat stomachum, overloading, H.: virus, V.: cicuta, H.: Iuppiter, i. e. unwholesome, H.: avis, ill-boding, H.—In imprecations: Abin hinc in malam rem? to the mischief, T.: in malam crucem, T.: malarum quas amor curas habet oblivisci (i. e. curarum, quas, etc.), H.—As subst n.: peius victoribus quam victis accidisse, greater evil, Cs.; see also 1 malum. — Neut. sing. As adv.: malum responsare, unacceptably, H.
    * * *
    I
    mala -um, pejor -or -us, - ADJ
    bad, evil, wicked; ugly; unlucky
    II III
    mast; beam; tall pole, upright pole; standard, prop, staff

    Latin-English dictionary > malus

  • 6 nēquam

        nēquam adj.    indecl. with comp. nequior, and sup. nequissimus, worthless, good for nothing: nilne in mentemst?... tanto nequior, T.: nequam et cessator Davus, H.—Of character, worthless, vile, bad: liberti nequam et improbi: nihil nequius est: homo nequissimus, a great rogue.
    * * *
    wicked/licentious/depraved; naughty/roguish; worthless/useless/good for nothing

    Latin-English dictionary > nēquam

  • 7 perditus

        perditus adj. with comp. and sup.    [P. of perdo], lost, hopeless, desperate, ruined, past recovery: puer: aere alieno: rebus omnibus perditis: valetudo: Quanto perditior quisque est, H.— Morally lost, abandoned, corrupt, profligate, flagitious, incorrigible: adulescens luxu, T.: homines: consilia: floribus austrum Perditus inmisi, in my folly, V.: nihil fieri potest perditius: omnium mortalium perditissimus: mores, Cu.
    * * *
    I
    perdita -um, perditior -or -us, perditissimus -a -um ADJ
    ruined; broken/debilitated; bankrupt, financially ruined; lost, done for; degenerate, morally depraved, wild, abandoned; reckless; desperate/hopeless
    II
    ruination, ruin

    Latin-English dictionary > perditus

  • 8 prōflīgātus

        prōflīgātus adj. with sup.    [P. of profligo], wretched, vile, corrupt, abandoned: iudicia: tu omnium mortalium profligatissime: homines.
    * * *
    profligata, profligatum ADJ
    profligate, depraved

    Latin-English dictionary > prōflīgātus

  • 9 vitiōsus

        vitiōsus adj. with comp. and sup.    [vitium], full of faults, faulty, defective, invalid: vitiosissimus orator: consul, chosen in defiance of the auspices.—Plur. n. as subst, misfortune, ruin: in dira et in vitiosa incurrimus.—Wicked, depraved, vicious: si qui audierunt philosophos, vitiosi essent discessuri: Progeniem vitiosiorem, H.: omnis (luxuries) est vitiosa.
    * * *
    vitiosa, vitiosum ADJ
    full of vice, vicious

    Latin-English dictionary > vitiōsus

  • 10 conrupte

    conruptius, conruptissime ADV
    incorrectly; perversely; in bad style/depraved manner; licentiously, corruptly

    Latin-English dictionary > conrupte

  • 11 conruptus

    conrupta -um, conruptior -or -us, conruptissimus -a -um ADJ
    rotten/decayed; infected (wounds), corrupt; degenerate/decadent; depraved/venal; incorrect/improper/disorderly; impure/adulterated/changed for worse; seditious

    Latin-English dictionary > conruptus

  • 12 corruptus

    corrupta -um, corruptior -or -us, corruptissimus -a -um ADJ
    rotten/decayed; infected (wounds), corrupt; degenerate/decadent; depraved/venal; incorrect/improper/disorderly; impure/adulterated/changed for worse; seditious

    Latin-English dictionary > corruptus

  • 13 decolor

    (gen.), decoloris ADJ
    discolored; not normal color; (dark people); stained/faded; degenerate/depraved

    Latin-English dictionary > decolor

  • 14 nequi

    wicked/licentious/depraved; naughty/roguish; worthless/useless/good for nothing

    Latin-English dictionary > nequi

  • 15 nequissi

    wicked/licentious/depraved; naughty/roguish; worthless/useless/good for nothing

    Latin-English dictionary > nequissi

  • 16 pravicordius

    pravicordia, pravicordium ADJ
    evil-minded; mean-spirited; that has a depraved heart

    Latin-English dictionary > pravicordius

  • 17 pravicors

    (gen.), pravicordis ADJ
    evil-minded; mean-spirited; that has a depraved heart

    Latin-English dictionary > pravicors

  • 18 adfligo

    af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).
    I.
    Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind. —Constr. with ad or dat.:

    te ad terram, scelus, adfligam,

    I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71:

    nolo equidem te adfligi,

    id. Most. 1, 4, 19:

    statuam,

    to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so,

    monumentum,

    id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27:

    infirmas arbores pondere adfligunt,

    id. ib.:

    tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc.,

    dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.—So in descriptions of a battle:

    equi atque viri adflicti, etc.,

    Sall. J.101,11:

    ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt,

    were thrown down, id. ib. 60, 7:

    ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem,

    Liv. 28, 19:

    imaginem solo,

    Tac. H. 1, 41:

    caput saxo,

    to dash against, id. A. 4, 45:

    aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit,

    Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.— Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.—
    II.
    Fig.
    A.
    To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos;

    et cum reflavit, adfligimur,

    Cic. Off. 2, 6:

    virtus nostra nos adflixit,

    has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7:

    Pompeius ipse se adflixit,

    id. Att. 2, 19:

    senectus enervat et adfligit homines,

    id. Sen. 70:

    opes hostium,

    Liv. 2, 16:

    aliquem bello,

    id. 28, 39:

    Othonianas partes,

    Tac. H. 2, 33:

    amicitias,

    Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.—
    B.
    To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo):

    hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere,

    to bring down, Cic. Brut. 12.— Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair:

    animos adfligere et debilitare metu,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    C.
    Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.—Hence, afflictus ( adf-), a, um, P. a.
    A.
    Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.:

    naves,

    damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31:

    Graecia perculsa et adflicta et perdita,

    Cic. Fl. 7:

    ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare,

    id. Quint. 30:

    non integra fortuna, at adflicta,

    id. Sull. 31:

    adflictum erigere,

    id. Imp. Pomp. 29.— Comp.:

    adflictiore condicione esse,

    id. Fam. 6,1;

    hence: res adflictae (like accisae and adfectae),

    disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5:

    copiae,

    Suet. Oth. 9.—
    B.
    Fig.
    1.
    Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding:

    aegritudine adflictus, debilitatus, jacens,

    Cic. Tusc. 4, 16:

    luctu,

    id. Phil. 9, 5:

    maerore,

    id. Cat. 2, 1:

    adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.—
    2.
    Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile:

    homo adflictus et perditus,

    Cic. Phil. 3, 10:

    nemo tam adflictis est moribus, quin, etc.,

    Macr. S. 6, 7.— Sup. and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > adfligo

  • 19 affligo

    af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).
    I.
    Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind. —Constr. with ad or dat.:

    te ad terram, scelus, adfligam,

    I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71:

    nolo equidem te adfligi,

    id. Most. 1, 4, 19:

    statuam,

    to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so,

    monumentum,

    id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27:

    infirmas arbores pondere adfligunt,

    id. ib.:

    tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc.,

    dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.—So in descriptions of a battle:

    equi atque viri adflicti, etc.,

    Sall. J.101,11:

    ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt,

    were thrown down, id. ib. 60, 7:

    ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem,

    Liv. 28, 19:

    imaginem solo,

    Tac. H. 1, 41:

    caput saxo,

    to dash against, id. A. 4, 45:

    aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit,

    Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.— Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.—
    II.
    Fig.
    A.
    To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos;

    et cum reflavit, adfligimur,

    Cic. Off. 2, 6:

    virtus nostra nos adflixit,

    has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7:

    Pompeius ipse se adflixit,

    id. Att. 2, 19:

    senectus enervat et adfligit homines,

    id. Sen. 70:

    opes hostium,

    Liv. 2, 16:

    aliquem bello,

    id. 28, 39:

    Othonianas partes,

    Tac. H. 2, 33:

    amicitias,

    Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.—
    B.
    To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo):

    hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere,

    to bring down, Cic. Brut. 12.— Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair:

    animos adfligere et debilitare metu,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    C.
    Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.—Hence, afflictus ( adf-), a, um, P. a.
    A.
    Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.:

    naves,

    damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31:

    Graecia perculsa et adflicta et perdita,

    Cic. Fl. 7:

    ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare,

    id. Quint. 30:

    non integra fortuna, at adflicta,

    id. Sull. 31:

    adflictum erigere,

    id. Imp. Pomp. 29.— Comp.:

    adflictiore condicione esse,

    id. Fam. 6,1;

    hence: res adflictae (like accisae and adfectae),

    disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5:

    copiae,

    Suet. Oth. 9.—
    B.
    Fig.
    1.
    Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding:

    aegritudine adflictus, debilitatus, jacens,

    Cic. Tusc. 4, 16:

    luctu,

    id. Phil. 9, 5:

    maerore,

    id. Cat. 2, 1:

    adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.—
    2.
    Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile:

    homo adflictus et perditus,

    Cic. Phil. 3, 10:

    nemo tam adflictis est moribus, quin, etc.,

    Macr. S. 6, 7.— Sup. and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > affligo

  • 20 conscelero

    con-scĕlĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to stain or pollute with guilt, to dishonor, disgrace by wicked conduct; as verb finit. (rare;

    not in Cic.): domum,

    Cat. 67, 24:

    oculos videndo,

    Ov. M. 7, 35:

    aures paternas,

    Liv. 40, 8, 19:

    conscelerati contaminatique ab ludis,

    id. 2, 37, 9.—Hence, conscĕlĕrātus, a, um, P. a., wicked, depraved (very freq., esp. in Cicero's orations):

    pirata,

    Cic. Verr. 2, 1, 35, § 90:

    vultus,

    id. Clu. 10, 29:

    mens,

    id. Cat. 2, 9, 19:

    ea res... captisque magis mentibus quam consceleratis similis visa,

    Liv. 8, 18, 11 Weissenb. ad loc.:

    furor,

    Cic. Sull. 10, 29:

    impetus,

    id. Cael. 6, 14:

    voluntates,

    id. Sull. 9, 28:

    exsectio linguae,

    id. Clu. 67, 191. — Sup.:

    filii,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67:

    bellum,

    id. Cat. 3, 7, 16.— Subst.: conscĕlĕrātus, i, m., a wicked person, a villain:

    in inpios et consceleratos poenae certissimae,

    Cic. Pis. 20, 46:

    cum tuā consceleratorum ac perditorum manu,

    id. Dom. 3, 6.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > conscelero

См. также в других словарях:

  • depraved — de·praved /di prāvd/ adj: marked by moral corruption or perversion as shown by a capacity for extreme and wanton physical cruelty the depraved state of mind of the murderer the depraved nature of the crime Merriam Webster’s Dictionary of Law.… …   Law dictionary

  • depraved — debased, vitiated, corrupted, corrupt, debauched, perverted (see under DEBASE) Analogous words: dissolute, *abandoned, reprobate, profligate: degenerate, infamous, villainous, *vicious: degraded, debased (see ABASE) …   New Dictionary of Synonyms

  • depraved — [adj] corrupt, immoral abandoned, bad, base, debased, debauched, degenerate, degraded, dirty*, dirty minded, dissolute, evil, fast*, filthy*, flagitous, gone to the dogs*, kinky*, lascivious, lewd, licentious, low, mean, miscreant, nefarious,… …   New thesaurus

  • depraved — [dēprāvd′, diprāvd′] adj. morally bad; corrupt; perverted depravedly [dēprā′vid lē, diprā′vid lē] adv …   English World dictionary

  • depraved — adjective the depraved patrons of these sex shops Syn: corrupt, perverted, deviant, degenerate, debased, immoral, unprincipled; debauched, dissolute, licentious, lecherous, prurient, indecent, sordid; wicked, sinful, vile, iniquitous …   Thesaurus of popular words

  • Depraved — Wikipedia does not have an encyclopedia article for Depraved (search results). You may want to read Wiktionary s entry on Depraved instead.wiktionary:Special:Search/Depraved …   Wikipedia

  • depraved — [[t]dɪpre͟ɪvd[/t]] ADJ GRADED Depraved actions, things, or people are morally bad or evil. It has been condemned as the most disturbing and depraved film of its kind... She described it as the work of depraved and evil criminals. Syn: immoral,… …   English dictionary

  • Depraved — Deprave De*prave (d[ e]*pr[=a]v ), v. t. [imp. & p. p. {Depraved} (d[ e]*pr[=a]vd ); p. pr. & vb. n. {Depraving}.] [L. depravare, depravatum; de + pravus crooked, distorted, perverse, wicked.] 1. To speak ill of; to depreciate; to malign; to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • depraved — de|praved [dıˈpreıvd] adj [Date: 1500 1600; Origin: deprave to make evil (14 21 centuries), from French dépraver, from Latin pravus bent, bad ] completely evil or morally unacceptable ▪ a killer s depraved mind >depravity [dıˈprævıti] n [U] …   Dictionary of contemporary English

  • depraved — adjective completely evil or morally unacceptable: a vicious and depraved man …   Longman dictionary of contemporary English

  • depraved — adjective deviating from what is considered moral or right or proper or good depraved criminals a perverted sense of loyalty the reprobate conduct of a gambling aristocrat • Syn: ↑perverse, ↑perverted, ↑reprobate • Similar …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»