Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

charon

  • 61 remex

    rēmex, ĭgis ( gen. plur. remigium, Symm. Ep. 4, 7), m. [remus-ago], a rower, oarsman, Plaut. Poen. 5, 5. 35; id. Merc. 4, 2, 5; Cic. Div. 2, 55, 114; id. Att. 13, 21, 3; id. Verr. 2, 4, 34, § 76; 2, 5, 33, § 86; Hor. Epod. 17, 16; Curt. 4, 5, 18.— Poet., of Charon, Sen. Herc. Fur. 557.—Of the fish that swallowed Jonah:

    remige inimico,

    Sedul. 1, 180.—
    b.
    Remex, collect. for remiges, a bench of rowers, the oarsmen of a vessel ( poet. and postAug.):

    vacuos sensit sine remige portus,

    Verg. A. 4, 588:

    Velocem Mnestheus agit acri remige Pristim,

    id. ib. 5, 116; Prop. 3, 12 (4, 11), 34; Ov. M 6, 445; 8, 103; id. H. 3, 153; Hor. Epod. 16, 57:

    non remigem, non socios navalis ad classem frequentis habiturum,

    Liv. 37, 10, 9; Tac. A. 4, 5: remex militis officia turbabat, Curt. 4, 3, 18:

    milite ac remige,

    id. 4, 5, 18; Vell. 2, 79, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > remex

  • 62 satelles

    sătellĕs, ĭtis, comm., an attendant upon a distinguished person, esp. a prince, a lifeguard; in plur., attendants, escort, train, retinue (class.; syn.: stipator, apparitor, accensus).
    I.
    Lit.:

    regii satellites,

    Liv. 2, 12; 34, 36 fin.; cf. Quint. 7, 2, 54:

    administri et satellites Sex. Naevii,

    Cic. Quint. 25, 80 (cf. infra, II.):

    habet sectatores vel potius satellites, qui, etc.,

    Tac. A. 16, 22:

    contumeliosum foret, si equites Romani satellites Numidae traderentur,

    Sall. J. 65, 2:

    Sullae,

    id. H. 1, 41, 2 Dietsch; cf. Liv. 34, 41:

    sequimini satellites,

    Plaut. Mil. 1, 78:

    aurum per medios ire satellites... amat,

    Hor. C. 3, 16, 9:

    ne posset adire, Cursus equi fecit circumfususque satelles,

    Ov. M. 14, 354:

    Caesaris,

    Tac. A. 2, 45:

    Sejani,

    id. ib. 6, 3 et saep.:

    Hannibalis,

    followers, satellites, Liv. 23, 12; 25, 28.—
    B.
    Transf. (mostly poet.), of attendants analog. to the preceding: Jovis pinnata satelles, i. e. the eagle, Cic. poët. Div. 1, 47, 106; id. Tusc. 2, 10, 24: Noctis, i. e. the evening-star, id. poët. ap. Non. 65, 10:

    Orci,

    i. e. Charon, Hor. C. 2, 18, 34: Neptuni, storms, etc., Plaut. Trin. 4, 1, 14.—Of the attendants of the queen-bee, Plin. 11, 17, 17, § 53.—Of Orion, as Diana's attendant, Ov. F. 5, 538. —
    II.
    Trop., an assistant, attendant:

    hominem natura non solum celeritate mentis ornavit, sed etiam sensus tamquam satellites attribuit ac nuncios,

    Cic. Leg. 1, 9, 26:

    virtutis verae custos rigidusque satelles,

    Hor. Ep. 1, 1, 17.—In Cicero more freq. in a bad sense, an assistant in crime, an accomplice, partner, abettor, etc.:

    stipatores corporis constituit, eosdem ministros et satellites potestatis,

    Cic. Agr. 2, 13, 32:

    satellites scelerum, ministros cupiditatum,

    id. Prov. Cons. 3, 5:

    C. Mallium, audaciae satellitem atque administrum tuae,

    id. Cat. 1, 3, 7:

    voluptatum satellites et ministras,

    id. Fin. 2, 12, 37; cf.

    (opp. dominatrix),

    id. Inv. 1, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > satelles

  • 63 Styx

    Styx, ygis and ygos, f., = Stux.
    I.
    A fountain in Arcadia, the icy-cold water of which caused death, Plin. 2, 103, 106, § 231; Sen. Q. N. 3, 25, 1; Vitr. 8, 3, 16; Just. 12, 14, 7; Curt. 10, 10, 17.—
    II.
    In mythology, a river in the infernal regions, by which the gods swore, Cic. N. D. 3, 17, 43; Verg. G. 4, 480; Ov. M. 12, 322; id. A. A. 1, 635; Sil. 13, 570; Stat. Th. 8, 30; id. Achill. 1, 269 al.— Hence, poet., the infernal regions, the lower world, Verg. G. 1, 243; Ov. M. 10, 13; id. P. 4, 8, 60; id. Tr. 5, 2, 74; Mart. 4, 60, 4; and for poison:

    miscuit undis Styga Sidoniis,

    Sen. Oedip. 163.—Hence,
    1.
    Stygĭus, a, um, adj., of or belonging to the Styx, Stygian; and poet., of or belonging to the lower world, infernal:

    palus,

    Verg. A. 6, 323:

    aquae,

    id. ib. 6, 374:

    torrens,

    Ov. M. 3, 290:

    cymba,

    i. e. of Charon, Verg. G. 4, 506; so,

    carina,

    id. A. 6, 391:

    Juppiter,

    i. e. Pluto, id. ib. 4, 638; cf. id. ib. 6, 252:

    frater,

    id. ib. 9, 104:

    Juno,

    i.e. Proserpine, Stat. Th. 4, 526:

    canes,

    Luc. 6, 733:

    manes,

    Val. Fl. 1, 730:

    umbrae,

    Ov. M. 1, 139.—Hence, poet., deadly, fatal, pernicious, awful, etc.:

    vis,

    Verg. A. 5, 855; cf.

    nox,

    i. e. death, Ov. M. 3, 695:

    bubo,

    id. ib. 15, 791 et saep.—
    * 2.
    Stygĭālis, e, adj., Stygian:

    sacra,

    Verg. Cir. 373.

    Lewis & Short latin dictionary > Styx

  • 64 sulcator

    sulcātor, ōris, m. [id.], one who draws furrows, a furrower, plougher (in postAug. poets).
    I.
    Lit.:

    Leontini campi,

    Prud. adv. Symm. 2, 939:

    patuli agri,

    Avien. Perieg. 587.—
    II.
    Transf., one who sails over, traverses, etc.:

    sulcator navita ponti,

    Sil. 7, 363:

    pigri Averni,

    i. e. Charon, Stat. Th. 11, 588; cf.

    undae,

    id. ib. 8, 18:

    Bagrada sulcator harenae,

    Luc. 4, 588.—
    B.
    A render, tearer, lacerator:

    lateris sulcator (vultur),

    Claud. Rapt. Pros. 2, 340.

    Lewis & Short latin dictionary > sulcator

  • 65 tristis

    tristis, e, adj. [etym. dub.; cf. Sanscr. trastas, frightened; and Lat. terreo], sad, sorrowful, mournful, dejected, melancholy, disconsolate, trist (syn.: maestus, severus, austerus, luctuosus).
    I.
    In gen.:

    maesti tristesque,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 18:

    cum maestus errares, quaerere ex te, quid tristis esses,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    tristis et conturbatus,

    id. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    tristis, demissus,

    id. Mur. 21, 45:

    sic tristes affatus amicos,

    Hor. C. 1, 7, 24:

    Sequanos tristes, capite demisso, terram intueri,

    Caes. B. G. 1, 32:

    numquam ego te tristiorem Vidi esse,

    Plaut. Cist. 1, 1, 55:

    oderunt hilarem tristes, tristemque jocosi,

    Hor. Ep. 1, 18, 89:

    (faciet) hominem ex tristi lepidum et lenem,

    Plaut. Cas. 2, 3, 7:

    quid tu tristis es?

    id. ib. 2, 2, 6; id. Men. 5, 2, 27; 5, 2, 59:

    quid es tam tristis?

    Ter. Hec. 3, 2, 20:

    malle se adulescentem tristem quam hilarem,

    Sen. Ep. 36, 3:

    tristis Erat et me maestum videbat,

    Curt. 6, 11, 27; Sen. Tranq. 15, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of things associated with misfortune or suggestive of sadness, melancholy, saddening, unhappy:

    ut tuum laetissimum diem cum tristissimo meo conferam,

    Cic. Pis. 14, 33; cf.:

    vel defensus tristibus temporibus vel ornatus secundis,

    id. Fam. 15, 7:

    esse vultu tristi,

    Plaut. Most. 3, 2, 124:

    tristissima exta,

    Cic. Div. 2, 15, 36:

    tristissimi exsilii solatium,

    Liv. 5, 51, 1:

    tristissimam exegimus noctem,

    most miserable, Petr. 115:

    sors,

    unhappy, miserable, Cic. Mur. 20, 42:

    eventus,

    Liv. 8, 24, 18:

    Kalendae,

    sad, dismal, Hor. S. 1, 3, 87:

    Hyades,

    id. C. 1, 3, 14:

    Orion,

    id. Epod. 10, 10:

    bella,

    id. A. P. 73:

    clades,

    id. C. 3, 3, 62:

    morbus,

    Verg. G. 4, 252:

    fatum,

    Hor. S. 1, 9, 29:

    jus sepulcri,

    Ov. M. 13, 472:

    officium (exsequiarum),

    id. ib. 12, 4:

    funera,

    Verg. G. 4, 256; Hor. Ep. 2, 2, 74:

    pars subiere feretro, Triste ministerium,

    Verg. A. 6, 223:

    Tartara,

    id. ib. 4, 243:

    Acheron,

    Sil. 13, 571:

    tristique palus inamabilis undā,

    Verg. A. 6, 438; Hor. C. 2, 14, 8:

    arbores,

    gloomy, sombre, Plin. 16, 25, 40, § 95:

    adspectus (arboris),

    id. 13, 22, 40, § 120:

    tristes et squalidi trunci,

    Sen. Ep. 12, 1.—
    2.
    Of taste:

    quod triste et amarum est,

    harsh, disagreeable, bitter, Lucr. 4, 634:

    suci,

    Verg. G. 2, 126:

    lupinum,

    id. ib. 1, 75:

    absinthia,

    Ov. P. 3, 1, 23; 3, 8, 15:

    epulae,

    Sil. 3, 281: sapor. Ov. Tr. 4, 6, 12:

    pocula,

    Tib. 1, 5, 50.—
    3.
    Of smell, offensive, foul:

    anhelitus oris,

    Ov. A. A. 1, 521.—
    4.
    As subst.: triste, is, n., a sad thing, etc. ( poet.):

    triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres, Arboribus venti,

    a sad thing, a pest, bane, Verg. E. 3, 80:

    interdum miscentur tristia laetis,

    Ov. F. 6, 463; cf.:

    nunc ego mitibus Mutare quaero tristia,

    Hor. C. 1, 16, 26. Thus Ovid called his elegies that were written in exile Tristia.—
    II.
    In partic.
    A.
    Of behavior, etc., towards others.
    1.
    Glum, gloomy, peevish, morose, ill-humored (syn.:

    tetricus, severus, austerus): stultitia est, ei te esse tristem,

    Plaut. Cas. 2, 4, 4: eia, mea Juno, non decet te esse tam [p. 1902] tristem tuo Jovi, id. ib. 2, 3, 14: mihi erit tristior, Afran. ap. Non. 410, 2:

    tristis amica ingrato viro,

    Prop. 1, 6, 10:

    puella,

    id. 1, 10, 21:

    navita tristis (Charon),

    gloomy, sullen, Verg. A. 6, 315; so,

    dii,

    Hor. S. 1, 5, 103:

    Erinys,

    Verg. A. 2, 337:

    sorores,

    i. e. the Fates, Tib. 3, 3, 35; Sen. Tranq. 7, 6:

    ursa,

    Stat. Achill. 2, 409.—
    2.
    Stern, harsh, severe:

    judex tristis et integer,

    Cic. Verr. 1, 10, 30; cf.:

    cum tristibus severe, cum remissis jucunde vivere,

    id. Cael. 6, 13.—
    B.
    Transf., of things, gloomy, sad, melancholy, stern, harsh, etc.:

    truculentis oculis, tristi fronte,

    Plaut. As. 2, 3, 21:

    voltus,

    id. Most. 3, 2, 124:

    fronte gravi et tristi supercilio,

    Plin. Pan. 41, 3: idem naturā tristiori paululo, Afran. ap. Non. 410, 2:

    vultus severior et tristior,

    Cic. de Or. 2, 71, 289; cf.:

    tristis severitas inest in vultu,

    Ter. And. 5, 2, 16:

    vita tristior,

    Cic. Off. 1, 30, 108:

    triste et severum genus dicendi,

    id. Brut. 30, 113; cf.:

    sermo tristis (opp. jocosus),

    Hor. S. 1, 10, 11: senectus, Verg. ap. Sen. Ep. 108, 29; cf.:

    tristis et plenus dignitatis sonus,

    Cic. Rep. 6, 2, 7:

    perfert in judiciis tristem et impexam antiquitatem,

    Tac. Or. 20.—Of languages, etc.:

    tua tristia dicta,

    Verg. A. 10, 612:

    sententia,

    Ov. M. 15, 43; Liv. 8, 21, 2:

    responsum,

    id. 9, 16, 3:

    senatūs consultum,

    id. 5, 6, 2.— Adv.: tristĕ, sadly, sorrowfully; harshly, severely:

    salutantes,

    Stat. Th. 4, 19:

    triste et acutum resonare,

    Hor. S. 1, 8, 41:

    rigens frons,

    Stat. S. 5, 1, 64.— Comp.:

    flere tristius,

    Prop. 2, 20 (3, 13), 2:

    adulescentes gravius aegrotant, tristius curantur,

    with more difficulty, Cic. Sen. 19, 67:

    respondere tristius,

    more harshly, id. Fam. 4, 13, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > tristis

  • 66 viaticus

    vĭātĭcus, a, um, adj. [via], of or belonging to a road or journey, viatic.
    I.
    Adj. (very rare):

    cena,

    a parting meal, farewell repast, Plaut. Bacch. 1, 1, 61;

    so perh. factum,

    id. Trin. 4, 2, 45; v. Ritschl ad h. l.—
    II.
    Subst.: vĭātĭcum, i, n., travellingmoney, provision for a journey, viaticum (freq. and class.).
    A.
    Lit., Plaut. Capt. 2, 3, 89; id. Ep. 5, 1, 9; id. Poen. prol. 71; Cic. Sen. 18, 66; Liv. 44, 22, 13; Hor. Ep. 1, 17, 54; Plin. Ep. 4, 13, 5.—Esp., Charon's fare, App. M. 6, p. 180, 32 al.—
    2.
    Transf. (late Lat.), a journey: extensa viatica, Ven. Fort. Misc. prol.—
    * 3.
    Trop.: magnum viaticum ex se atque in se ad rempublicam evertendam habere, resources, means, Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    Money made by a soldier in the wars, savings, prize-money, Hor. Ep. 2, 2, 26; Suet. Caes. 68.—
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > viaticus

  • 67 voco

    vŏco, āvi, ātum ( inf. vocarier, Plaut. Capt. 5, 4, 27), 1, v. a. and n. [Sanscr. vak-, to say; Gr. root Wep:, in epos, word; eipon, said], to call; to call upon, summon, invoke; to call together, convoke, etc. (cf.: appello, compello).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: (patrem) blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.):

    quis vocat? quis nominat me?

    Plaut. Curc. 2, 3, 25: He. Vin' vocem huc ad te (patrem)? Ly. Voca, id. Capt. 2, 2, 110:

    Trebonius magnam jumentorum atque hominum multitudinem ex omni provinciā vocat,

    Caes. B. C. 2, 1:

    Dumnorigem ad se vocat,

    id. B. G. 1, 20:

    populum Romanum ad arma,

    id. B. C. 1, 7:

    milites ad concilium classico ad tribunos,

    Liv. 5, 47, 7:

    aliquem in contionem,

    Cic. Ac. 2, 47, 144;

    for which, contionem,

    Tac. A. 1, 29:

    concilium,

    Verg. A. 10, 2; 6, 433; Ov. M. 1, 167:

    patribus vocatis,

    Verg. A. 5, 758:

    ipse vocat pugnas,

    id. ib. 7, 614:

    fertur haec moriens pueris dixisse vocatis,

    Hor. S. 2, 3, 170.— With dat. (post-Aug. and rare):

    populumque ac senatum auxilio vocare,

    Tac. A. 4, 67 fin.; 12, 45.— Absol.:

    in senatum vocare (sc. patres),

    Liv. 23, 32, 3; 36, 21, 7.— Impers.:

    in contionem vocari placuit,

    Liv. 24, 28, 1:

    cum in senatum vocari jussissent,

    id. 2, 55, 10.— Poet.:

    tum cornix plenā pluviam vocat improba voce,

    i. e. announces, Verg. G. 1, 388; so,

    ventos aurasque,

    Lucr. 5, 1086:

    voce vocans Hecaten caeloque Ereboque potentem,

    invoking, Verg. A. 6, 247:

    patrios Voce deos,

    id. A. 4, 680; 12, 638; Tib. 2, 1, 83; Just. 38, 7, 8:

    ventis vocatis,

    Verg. A. 3, 253:

    numina magna,

    id. ib. 3, 264;

    12, 181: auxilio deos,

    id. ib. 5, 686:

    divos in vota,

    id. ib. 5, 234;

    7, 471: vos (deos) in verba,

    as witnesses, Ov. F. 5, 527:

    quem vocet divum populus,

    Hor. C. 1, 2, 25; cf. id. ib. 1, 14, 10; 1, 30, 2; 3, 22, 3; id. Epod. 5, 5:

    votis imbrem,

    to call down, Verg. G. 1, 157.— Poet. with inf.:

    hic (Charon) levare functum Pauperem laboribus Vocatus atque non vocatus audit,

    Hor. C. 2, 18, 40.—
    B.
    In partic.
    1.
    To cite, summon into court, before a magistrate (syn. cito):

    in jus vocas: sequitur,

    Cic. Quint. 19, 61: tribuni etiam consulem in rostra vocari jusserunt, Varr. ap. Gell. 13, 12, 6.—
    2.
    To bid, invite one as a guest, to dinner, etc. (syn. invito): Pa. Solus cenabo domi? Ge. Non enim solus:

    me vocato,

    Plaut. Stich. 4, 2, 20:

    si quis esum me vocat,

    id. ib. 1, 3, 28:

    aliquem ad cenam,

    Ter. And. 2, 6, 22; Cic. Att. 6, 3, 9:

    vulgo ad prandium,

    id. Mur. 34, 72:

    domum suam istum non fere quisquam vocabat,

    id. Rosc. Am. 18, 52:

    nos parasiti, quos numquam quisquam neque vocat neque invocat,

    Plaut. Capt. 1, 1, 7:

    convivam,

    id. As. 4, 1, 23:

    spatium apparandis nuptiis, vocandi, sacrificandi dabitur paululum,

    Ter. Phorm. 4, 4, 21: Ge. Cenabis apud me. Ep. Vocata est opera nunc quidem, i. e. I have been already invited, I have an engagement, Plaut. Stich. 3, 2, 18; so,

    too, bene vocas! verum vocata res est,

    id. Curc. 4, 4, 7: bene vocas;

    tum gratia'st,

    id. Men. 2, 3, 36 Brix ad loc.—
    3.
    In gen., to call, invite, exhort, summon, urge, stimulate, etc.:

    quod me ad vitam vocas,

    Cic. Att. 3, 7, 2:

    haec nisi vides expediri, quam in spem me vocas?

    id. ib. 3, 15, 6: quarum rerum spe ad laudem me vocasti, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 7, 2.—
    b.
    Of inanimate or abstract subjects, to invite, call, summon, incite, arouse: quo cujusque cibus vocat atque invitat aventes, Lucr. 5, 524:

    lenis crepitans vocat Auster in altum,

    Verg. A. 3, 70; cf.:

    quāque vo. cant fluctus,

    Ov. R. Am. 532:

    Carthaginienses fessos nox imberque ad necessariam quietem vocabat,

    Liv. 28, 15, 12:

    me ad studium (feriae),

    Phaedr. 3, prol. 9:

    quocumque vocasset defectionis ab Romanis spes,

    Liv. 24, 36, 9; cf.: arrogantiā offensas vo care, to provoke or excite hostility, Tac. H. 4, 80.— Pass.:

    cum ipso anni tempore ad gerendum bellum vocaretur,

    Caes. B. G. 7, 32. — Poet., with inf.:

    sedare sitim fluvii fontesque vocabant,

    Lucr. 5, 945.—
    4.
    To challenge:

    centuriones... nutu vocibusque hostes, si introire vellent, vocare coeperunt,

    Caes. B. G. 5, 43:

    cum hinc Aetoli, haud dubie hostes, vocarent ad bellum,

    Liv. 34, 43, 5:

    vocare hostem et vulnera mereri,

    Tac. G. 14; Verg. G. 3, 194; 4, 76; id. A. 11, 375; 11, 442; Sil. 14, 199; Stat. Th. 6, 747; cf. Verg. A. 6, 172; 4, 223 Heyne ad loc.—
    5.
    To call by name, to name, denominate (freq. and class.; syn. nomino): certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48. 107 (Ann. v. 85 Vahl.): quem Graeci vocant Aërem, id. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll. (Epicharm. v. 8 Vahl.):

    cum penes unum est omnium summa rerum, regen illum unum vocamus,

    Cic. Rep. 1, 26, 42: comprehensio, quam katalêpsin illi vocant, id. Ac. 2, 6, 17:

    urbem ex Antiochi patris nomine Antiochiam vocavit,

    Just. 15, 4, 8:

    ad Spelaeum, quod vocant, biduum moratus,

    Liv. 45, 33, 8:

    me miserum vocares,

    Hor. Ep. 1, 7, 92:

    non possidentem multa vocaveris Recte beatum,

    id. C. 4, 9, 45.— With de, to call after, to name after:

    lapis, quem Magneta vocant patrio de nomine Graeci,

    Lucr. 6, 908:

    patrioque vocant de nomine mensem,

    Ov. F. 3, 77.— Pass.:

    ego vocor Lyconides,

    Plaut. Aul. 4, 10, 49: De. Quī vocare? Ge. Geta, Ter. Ad. 5, 6, 3:

    jam lepidus vocor,

    id. ib. 5, 7, 13; id. Eun. 2, 2, 33:

    a se visum esse in eo colle Romulum, qui nunc Quirinalis vocatur... se deum esse et Quirinum vocari,

    Cic. Rep. 2, 10, 20:

    syllaba longa brevi subjecta vocatur iambus,

    Hor. A. P. 251:

    patiens vocari Caesaris ultor,

    id. C. 1, 2, 43:

    sive tu Lucina probas vocari,

    id. C. S. 15.—With de, to be named for, etc.:

    Taurini vocantur de fluvio qui propter fuit,

    Cat. Orig. 3, fr. 1:

    ludi, qui de nomine Augusti fastis additi, Augustales vocarentur,

    Tac. A. 1, 15.—
    6.
    In eccl. Lat., to call to a knowledge of the gospel, Vulg. 1 Cor. 1, 2; id. Gal. 1, 6; id. 1 Thess. 2, 12.—
    II.
    Transf., to call, i. e. to bring, draw, put, set, place in some position or condition:

    ne me apud milites in invidiam voces,

    Cic. Phil. 2, 24, 59:

    aliquem in odium aut invidiam,

    id. Off. 1, 25, 86:

    cujusdam familia in suspitionem est vocata conjurationis,

    id. Verr. 2, 5, 4, § 10:

    aliquem in luctum,

    id. Att. 3, 7, 2:

    in partem (hereditatis) mulieres vocatae sunt,

    succeeded to a share, id. Caecin. 4, 12; so,

    aliquem in partem curarum,

    Tac. A. 1, 11:

    in portionem muneris,

    Just. 5, 2, 9:

    me ad Democritum vocas,

    to refer, Cic. Ac. 2, 18, 56.—With inanimate or abstract objects:

    ex eā die ad hanc diem quae fecisti, in judicium voco,

    I call to account, Cic. Verr. 2, 1, 12, § 34; so,

    aliquid in judicium,

    id. de Or. 1, 57, 241; id. Balb. 28, 64 al.:

    singula verba sub judicium,

    Ov. P. 1, 5, 20:

    ad calculos vocare amicitiam,

    Cic. Lael. 16, 58; Liv. 5, 4, 7; Plin. Pan. 38, 3:

    nulla fere potest res in dicendi disceptationem aut controversium vocari, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 72, 291:

    aliquid in dubium,

    id. Inv. 2, 28, 84:

    templa deorum immortalium, tecta urbis, vitam omnium civium, Italiam denique totam ad exitium et vastitatem vocas,

    bring to destruction, reduce to ruin, destroy, id. Cat. 1, 5, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > voco

См. также в других словарях:

  • Charon — may refer to: Ancient world Charon (mythology), in Greek mythology, the ferryman who ferried the dead to the underworld Charon of Lampsacus, ancient Greek logographer (history) Charon, a Theban military commander (fl. mid 4th century BC); see… …   Wikipedia

  • Charon — {{Charon}} Fährmann, der die Seelen der Verstorbenen in einem halbverfaulten Binsenboot über den Acheron* und den Kokytos ins Totenreich bringt, sofern jene nach Brauch bestattet wurden und unter der Zunge einen Obolos als Fährgeld bei sich haben …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Charon — CHARON, óntis, Gr. Χάρων, οντος, (⇒ Tab. I.) 1 §. Namen. Insgemein wird dieser von χαίρω, ich freue mich, hergeleitet, also, daß er durch einen Gegensatz einen bedeuten soll, bey dem und um den gar nichts fröhliches ist. Serv. ad Virgil. Aen. VI …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Chāron — Chāron, im griech. Mythus Sohn des Erebos und der Nyx, der greise Fährmann der Unterwelt, der die Schatten der beerdigten Toten über die Flüsse der Unterwelt setzt, wofür er einen dem Toten in den Mund gesteckten Obolos erhält. Charon, Hermes… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Charon — Datos generales Origen Raahe, Finlandia Información ar …   Wikipedia Español

  • CHARON — CHAR Dans la mythologie grecque, fils de l’Érèbe et de la Nuit. Charon, le nocher des Enfers, avait pour tâche de faire traverser les marais de l’Achéron dans sa barque aux âmes des défunts qui avaient reçu une sépulture. En paiement, il prenait… …   Encyclopédie Universelle

  • Charon — Charon. Ein düstrer Greis, der Sohn der Nacht und des Erebus, dessen ewig gleiches Amt es war, auf einem morschen Nachen die Seelen der Abgeschiedenen in Hermes Begleitung über den stygischen See, den Acheron oder den Cocytus zu führen, wofür er… …   Damen Conversations Lexikon

  • Charon — [ker′ən] n. [L < Gr Charōn] 1. Gr. Myth. the boatman who ferries souls of the dead across the river Styx to Hades 2. the satellite of Pluto: discovered in 1978, it has an orbital period equal to Pluto s rotational period …   English World dictionary

  • Charon — Cha ron, n. [L., fr. Gr. ?.] (Cless. Myth.) The son of Erebus and Nox, whose office it was to ferry the souls of the dead over the Styx, a river of the infernal regions. Shak. [1913 Webster] || …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Charon [1] — Charon (spr. Karon), 1) in der Griechischen Mythologie Sohn des Erebos u. der Nyx, war der Fährmann der Unterwelt, ein finsterer, grämlicher, schmutziger Greis, welcher die von Hermes ihm zugeführten Seelen der bestatteten Gestorbenen über die… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Charon [2] — Charon (spr. Scharong), Schloß im Departement Deux Sèvre (Frankreich), an der Sèvre; in der Nähe auf einer Schiffbrücke 1469 Zusammenkunft u. Versöhnung des Königs Ludwig XI. mit seinem Bruder, dem Herzog Karl von Berry …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»