Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

offensive

  • 1 offendo

    1.
    offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).
    I.
    Lit.:

    offendere caput ad fornicem,

    Quint. 6, 3, 67:

    latus vehementer,

    Cic. Clu. 62, 175:

    coxam,

    to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720:

    solido,

    against something solid, Hor. S. 2, 1, 78:

    in scopulis offendit puppis,

    strikes on, Ov. P. 4, 14, 22:

    in redeundo offenderunt,

    ran aground, Caes. B. C. 3, 8:

    in cornua,

    Sol. 40:

    ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 2:

    visco,

    id. Poen. 2, 37.—
    B.
    Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1:

    haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    paululum si cessassem, Domi non offendissem,

    Ter. Eun. 4, 4, 5:

    si te in plateā offendero hac post umquam, periisti,

    id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31:

    imparatum te offendam,

    will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3:

    eundem bonorum sensum,

    id. ib. 1, 9, 17:

    nondum perfectum templum offendere,

    id. Verr. 2, 4, 28, § 64:

    omnia aliter ac jusserat offendit,

    id. Rep. 1, 38, 59.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to suffer damage, receive an injury:

    quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?

    Cic. Fam. 9, 2, 2:

    in causis,

    id. de Or. 2, 74, 301:

    ad fortunam,

    Phaedr. 4, 14, 6.—
    B.
    In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.:

    pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit,

    id. Fam. 2, 18, 3:

    offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant,

    gave offence to, id. Sest. 49, 105:

    se apud plebem offendisse de aerario,

    id. Att. 10, 4, 8:

    neque in eo solum offenderat, quod,

    Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.—Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin:

    in multis enim offendimus omnes,

    Vulg. Jac. 3, 2.— Of things, to be offensive:

    cum nihil aliud offenderit,

    Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.—
    C.
    To find fault with, be displeased with, take offence at any thing:

    at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis,

    Caes. B. C. 2, 32:

    si in me aliquid offendistis,

    have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.—
    D.
    To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success:

    apud judices offendere, opp. causam iis probare,

    Cic. Clu. 23, 63:

    cum multi viri fortes offenderint,

    id. Verr. 2, 5, 50, § 131:

    tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit,

    i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.— Impers. pass.:

    sin aliquid esset offensum,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quoties culpā ducis esset offensum,

    might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.:

    nullum ejusmodi casum exspectans, quo... in milibus passuum tribus offendi posset,

    id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.:

    at si valetudo ejus offendissit,

    failed, Gell. 4, 2, 10.—
    E.
    To shock, offend, mortify, vex, displease one:

    me exquisisse aliquid, in quo te offenderem,

    Cic. Fam. 3, 8, 4:

    tuam existimationem,

    id. ib. 3, 8, 7:

    neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit,

    id. Balb. 26, 59:

    offensus nemo contumeliā,

    id. Att. 6, 3, 3:

    ne offendam patrem,

    id. ib. 6, 3, 9:

    ut eos splendor offendat,

    id. Fam. 1, 7, 7:

    extinctum lumen recens offendit nares,

    Lucr. 6, 791:

    offendere tot caligas, tot Milia clavorum,

    provoke, Juv. 16, 24:

    polypodion offendit stomachum,

    disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58:

    ne colorum claritas aciem oculorum offenderet,

    id. 35, 10, 36, § 97.— Pass., to be displeased, feel hurt:

    multis rebus meus offendebatur animus,

    Cic. Fam. 1, 9, 10.— With inf.:

    ut non offendar subripi (ista munera),

    so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin. —Hence, of-fensus, a, um, P. a.
    A.
    Offensive, odious (cf.:

    invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium!

    Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145:

    offensum et invisum esse alicui,

    id. Sest. 58, 125.—As subst.: offensum, i, n., the offence:

    offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit,

    Cic. Inv. 1, 49, 92.—
    B.
    Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered:

    offensus et alienatus animus,

    Cic. Att. 1, 17, 7:

    aliena et offensa populi voluntas,

    id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere [p. 1259] deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.— Comp.:

    quem cum esse offensiorem arbitrarer,

    Cic. Att. 1, 5, 2:

    quem sibi offensiorem sciebat esse,

    id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.
    2.
    offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).

    Lewis & Short latin dictionary > offendo

  • 2 offensum

    1.
    offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).
    I.
    Lit.:

    offendere caput ad fornicem,

    Quint. 6, 3, 67:

    latus vehementer,

    Cic. Clu. 62, 175:

    coxam,

    to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720:

    solido,

    against something solid, Hor. S. 2, 1, 78:

    in scopulis offendit puppis,

    strikes on, Ov. P. 4, 14, 22:

    in redeundo offenderunt,

    ran aground, Caes. B. C. 3, 8:

    in cornua,

    Sol. 40:

    ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 2:

    visco,

    id. Poen. 2, 37.—
    B.
    Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1:

    haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    paululum si cessassem, Domi non offendissem,

    Ter. Eun. 4, 4, 5:

    si te in plateā offendero hac post umquam, periisti,

    id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31:

    imparatum te offendam,

    will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3:

    eundem bonorum sensum,

    id. ib. 1, 9, 17:

    nondum perfectum templum offendere,

    id. Verr. 2, 4, 28, § 64:

    omnia aliter ac jusserat offendit,

    id. Rep. 1, 38, 59.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to suffer damage, receive an injury:

    quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?

    Cic. Fam. 9, 2, 2:

    in causis,

    id. de Or. 2, 74, 301:

    ad fortunam,

    Phaedr. 4, 14, 6.—
    B.
    In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.:

    pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit,

    id. Fam. 2, 18, 3:

    offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant,

    gave offence to, id. Sest. 49, 105:

    se apud plebem offendisse de aerario,

    id. Att. 10, 4, 8:

    neque in eo solum offenderat, quod,

    Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.—Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin:

    in multis enim offendimus omnes,

    Vulg. Jac. 3, 2.— Of things, to be offensive:

    cum nihil aliud offenderit,

    Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.—
    C.
    To find fault with, be displeased with, take offence at any thing:

    at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis,

    Caes. B. C. 2, 32:

    si in me aliquid offendistis,

    have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.—
    D.
    To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success:

    apud judices offendere, opp. causam iis probare,

    Cic. Clu. 23, 63:

    cum multi viri fortes offenderint,

    id. Verr. 2, 5, 50, § 131:

    tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit,

    i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.— Impers. pass.:

    sin aliquid esset offensum,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quoties culpā ducis esset offensum,

    might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.:

    nullum ejusmodi casum exspectans, quo... in milibus passuum tribus offendi posset,

    id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.:

    at si valetudo ejus offendissit,

    failed, Gell. 4, 2, 10.—
    E.
    To shock, offend, mortify, vex, displease one:

    me exquisisse aliquid, in quo te offenderem,

    Cic. Fam. 3, 8, 4:

    tuam existimationem,

    id. ib. 3, 8, 7:

    neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit,

    id. Balb. 26, 59:

    offensus nemo contumeliā,

    id. Att. 6, 3, 3:

    ne offendam patrem,

    id. ib. 6, 3, 9:

    ut eos splendor offendat,

    id. Fam. 1, 7, 7:

    extinctum lumen recens offendit nares,

    Lucr. 6, 791:

    offendere tot caligas, tot Milia clavorum,

    provoke, Juv. 16, 24:

    polypodion offendit stomachum,

    disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58:

    ne colorum claritas aciem oculorum offenderet,

    id. 35, 10, 36, § 97.— Pass., to be displeased, feel hurt:

    multis rebus meus offendebatur animus,

    Cic. Fam. 1, 9, 10.— With inf.:

    ut non offendar subripi (ista munera),

    so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin. —Hence, of-fensus, a, um, P. a.
    A.
    Offensive, odious (cf.:

    invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium!

    Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145:

    offensum et invisum esse alicui,

    id. Sest. 58, 125.—As subst.: offensum, i, n., the offence:

    offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit,

    Cic. Inv. 1, 49, 92.—
    B.
    Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered:

    offensus et alienatus animus,

    Cic. Att. 1, 17, 7:

    aliena et offensa populi voluntas,

    id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere [p. 1259] deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.— Comp.:

    quem cum esse offensiorem arbitrarer,

    Cic. Att. 1, 5, 2:

    quem sibi offensiorem sciebat esse,

    id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.
    2.
    offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).

    Lewis & Short latin dictionary > offensum

  • 3 infero

    infĕro, ferre, intŭli, illātum (inlātum) - tr. - [st1]1 [-] porter, jeter dans, vers, sur, contre.    - inferre in ignem aliquid, Caes. BG. 6, 19, 4: jeter qqch au feu.    - in equum aliquem inferre, Caes. BG. 6, 30, 4: jeter qqn sur un cheval.    - inferre scalas ad moenia, Liv. 32, 24, 5: appliquer des échelles contre les murs.    - aggeri ignem inferre, Caes. BG. 7, 22, 4: mettre le feu à la terrasse. --- cf. Cic. Cat. 3, 22.    - inferre fontes urbi, Tac An. 11, 13: amener des eaux de source dans la ville.    - inferre aerario, Plin. Ep. 2, 11, 20: verser au trésor.    - ne naves terrae inferrentur, Liv. 29, 27, 11: pour éviter que les navires ne fussent jetés à la côte. [st1]2 [-] porter au tombeau, ensevelir.    - Cic. Leg. 2, 64. [st1]3 [-] porter sur la table, servir.    - Plin. 9, 120. [st1]4 [-] produire des comptes (rationes).    - Cic. Flac. 20. [st1]5 [-] porter, inscrire sur des comptes (rationibus).    - Col. 1, 7, 7. [st1]6 [-] imputer.    - inferre sumptum civibus, Cic. Flac. 45: porter une dépense au compte des citoyens.    - inmodicas possedit opes, sed plura retentis intulit, Luc. 9, 197: il posséda des richesses excessives, mais il en porta plus au compte (du trésor) qu'il n'en garda pour lui. [st1]7 [-] verser une contribution, payer.    - Plin. Pan. 39, 6 ; Col. 1, 1, 11. [st1]8 [-] porter (la main), attaquer.    - inferre manus alicui, in aliquem ; vim alicui: porter les mains sur qqn, faire violence à qqn.    - inferre signa in hostem: porter les enseignes contre l'ennemi, attaquer l'ennemi. --- Caes. BG. 2, 26, 1, etc.    - inferre signa patriae, Cic. Flac. 5: attaquer sa patrie.    - inferre bellum alicui, Cic. Pis. 84 ; Italiae, Cic. Att. 9, 1, 3 ; contra patriam, Phil. 2, 53: porter, faire la guerre contre qqn, contre l'Italie, contre la patrie.    - de bello in provinciam Syriam illato, Cic. Fam. 15, 2, 1: au sujet de la guerre portée dans la province de Syrie.    - cf. Nep. Ham. 4, 2 ; Liv. 9, 25, 1.    - inferre arma Liv. 1, 30, 8: commencer les hostilités.    - alias bellum inferre alias illatum defendere, Caes. BG. 2: tantôt faire une guerre offensive, tantôt faire une guerre défensive.    - gradum inferre: marcher, aller de l'avant, attaquer. --- Liv. 10, 33, 4 ; Liv. 35, 1, 9.    - mais pedem inferre: porter le pied, poser le pied qq part, aller qq part. --- Cic. Caec. 39.    - se inferre ou inferri: se porter (se jeter) sur, dans, contre; se diriger.    - lucus quo se inferebat, Liv. 1, 21, 3: bois, où il se retirait. --- cf. Cic. Sull. 53.    - se inferre in mediam contionem, Liv. 5, 43, 8: se porter au milieu de l'assemblée. --- cf. Liv. 4, 33, 7; 7, 17, 5, etc.    - Galli in Fonteium inferuntur, Cic. Font. 44: les Gaulois se jettent contre Fontéius.    - lucustarum nubes in Apuliam inlatae sunt, Liv. 42, 10, 7: des nuées de sauterelles se jetèrent en Apulie.    - magnifice inferre sese, Plaut. Ps. 4, 1, 7: marcher fièrement.    - se inferre concilio, Liv. 33, 16, 8: se présenter dans l'assemblée.    - Tiberis illatus urbi, Liv. 35, 21, 5: le Tibre s'étant jeté (ayant débordé) dans la ville.    - mais se inferre: se mettre en avant, se faire valoir. --- Plaut. Mil. 1045; Cic. Caec. 13.    - fig. se inferre in periculum, Cic. Balb. 25: se jeter dans le danger.    - inferre eversionem, vastitatem tectis atque agris, Cic. Har. 3: porter le ravage, la dévastation dans les maisons et les propriétés.    - alicui proditionis crimen inferre, Cic. Verr. 5, 106: porter contre qqn l'accusation de trahison. [st1]9 [-] mettre en avant, produire.    - in re severa delicatum inferre sermonem, Cic. Off. 1, 144: dans une circonstance grave tenir des propos légers.    - mentio inlata, Liv. 4, 1, 2: la mention la proposition] mise en avant.    - causa illata, Caes. BG. 1, 39, 3: un prétexte étant mis en avant.    - inferre: mettre en avant (un raisonnement, une conclusion). --- Cic. Inv. 1, 73 ; 1, 89 ; Quint. 5, 11, 27.    - inferre aliquid ex alio, Cic.: conclure une chose d'une autre. [st1]10 [-] inspirer, causer, susciter.    - alicui terrorem, spem inferre, Caes. BG. 7, 8, 3; 2, 25, inspirer à qqn de la terreur, lui donner de l'espoir.    - alicui periculum inferre, Cic. Sest. 2: susciter à qqn des dangers.    - alicui rei moram inferre, Cic. Inv. 1, 12: apporter du retard à qqch.    - maestitiam alicui inferre: causer de la tristesse à qqn.
    * * *
    infĕro, ferre, intŭli, illātum (inlātum) - tr. - [st1]1 [-] porter, jeter dans, vers, sur, contre.    - inferre in ignem aliquid, Caes. BG. 6, 19, 4: jeter qqch au feu.    - in equum aliquem inferre, Caes. BG. 6, 30, 4: jeter qqn sur un cheval.    - inferre scalas ad moenia, Liv. 32, 24, 5: appliquer des échelles contre les murs.    - aggeri ignem inferre, Caes. BG. 7, 22, 4: mettre le feu à la terrasse. --- cf. Cic. Cat. 3, 22.    - inferre fontes urbi, Tac An. 11, 13: amener des eaux de source dans la ville.    - inferre aerario, Plin. Ep. 2, 11, 20: verser au trésor.    - ne naves terrae inferrentur, Liv. 29, 27, 11: pour éviter que les navires ne fussent jetés à la côte. [st1]2 [-] porter au tombeau, ensevelir.    - Cic. Leg. 2, 64. [st1]3 [-] porter sur la table, servir.    - Plin. 9, 120. [st1]4 [-] produire des comptes (rationes).    - Cic. Flac. 20. [st1]5 [-] porter, inscrire sur des comptes (rationibus).    - Col. 1, 7, 7. [st1]6 [-] imputer.    - inferre sumptum civibus, Cic. Flac. 45: porter une dépense au compte des citoyens.    - inmodicas possedit opes, sed plura retentis intulit, Luc. 9, 197: il posséda des richesses excessives, mais il en porta plus au compte (du trésor) qu'il n'en garda pour lui. [st1]7 [-] verser une contribution, payer.    - Plin. Pan. 39, 6 ; Col. 1, 1, 11. [st1]8 [-] porter (la main), attaquer.    - inferre manus alicui, in aliquem ; vim alicui: porter les mains sur qqn, faire violence à qqn.    - inferre signa in hostem: porter les enseignes contre l'ennemi, attaquer l'ennemi. --- Caes. BG. 2, 26, 1, etc.    - inferre signa patriae, Cic. Flac. 5: attaquer sa patrie.    - inferre bellum alicui, Cic. Pis. 84 ; Italiae, Cic. Att. 9, 1, 3 ; contra patriam, Phil. 2, 53: porter, faire la guerre contre qqn, contre l'Italie, contre la patrie.    - de bello in provinciam Syriam illato, Cic. Fam. 15, 2, 1: au sujet de la guerre portée dans la province de Syrie.    - cf. Nep. Ham. 4, 2 ; Liv. 9, 25, 1.    - inferre arma Liv. 1, 30, 8: commencer les hostilités.    - alias bellum inferre alias illatum defendere, Caes. BG. 2: tantôt faire une guerre offensive, tantôt faire une guerre défensive.    - gradum inferre: marcher, aller de l'avant, attaquer. --- Liv. 10, 33, 4 ; Liv. 35, 1, 9.    - mais pedem inferre: porter le pied, poser le pied qq part, aller qq part. --- Cic. Caec. 39.    - se inferre ou inferri: se porter (se jeter) sur, dans, contre; se diriger.    - lucus quo se inferebat, Liv. 1, 21, 3: bois, où il se retirait. --- cf. Cic. Sull. 53.    - se inferre in mediam contionem, Liv. 5, 43, 8: se porter au milieu de l'assemblée. --- cf. Liv. 4, 33, 7; 7, 17, 5, etc.    - Galli in Fonteium inferuntur, Cic. Font. 44: les Gaulois se jettent contre Fontéius.    - lucustarum nubes in Apuliam inlatae sunt, Liv. 42, 10, 7: des nuées de sauterelles se jetèrent en Apulie.    - magnifice inferre sese, Plaut. Ps. 4, 1, 7: marcher fièrement.    - se inferre concilio, Liv. 33, 16, 8: se présenter dans l'assemblée.    - Tiberis illatus urbi, Liv. 35, 21, 5: le Tibre s'étant jeté (ayant débordé) dans la ville.    - mais se inferre: se mettre en avant, se faire valoir. --- Plaut. Mil. 1045; Cic. Caec. 13.    - fig. se inferre in periculum, Cic. Balb. 25: se jeter dans le danger.    - inferre eversionem, vastitatem tectis atque agris, Cic. Har. 3: porter le ravage, la dévastation dans les maisons et les propriétés.    - alicui proditionis crimen inferre, Cic. Verr. 5, 106: porter contre qqn l'accusation de trahison. [st1]9 [-] mettre en avant, produire.    - in re severa delicatum inferre sermonem, Cic. Off. 1, 144: dans une circonstance grave tenir des propos légers.    - mentio inlata, Liv. 4, 1, 2: la mention la proposition] mise en avant.    - causa illata, Caes. BG. 1, 39, 3: un prétexte étant mis en avant.    - inferre: mettre en avant (un raisonnement, une conclusion). --- Cic. Inv. 1, 73 ; 1, 89 ; Quint. 5, 11, 27.    - inferre aliquid ex alio, Cic.: conclure une chose d'une autre. [st1]10 [-] inspirer, causer, susciter.    - alicui terrorem, spem inferre, Caes. BG. 7, 8, 3; 2, 25, inspirer à qqn de la terreur, lui donner de l'espoir.    - alicui periculum inferre, Cic. Sest. 2: susciter à qqn des dangers.    - alicui rei moram inferre, Cic. Inv. 1, 12: apporter du retard à qqch.    - maestitiam alicui inferre: causer de la tristesse à qqn.
    * * *
        Infero, pen. cor. infers, intuli, pen. cor. illatum. pen. prod. inferre. Plin. Porter ou mettre dedens.
    \
        Meretrix miserum sua blanditia intulit in pauperiem. Plau. L'a mis ou mené à povreté.
    \
        Inferre se in templum, vel In vrbem. Cic. Entrer dedens le temple.
    \
        Inferre se. Liu. Se jecter ou ruer dedens, Se fourrer dedens bien avant.
    \
        Inferre se. Plaut. Se marcher.
    \
        Inferre et intrudere se. Cic. Se ingerer.
    \
        Inferre, de mortuis dicitur. Cic. Enterrer.
    \
        Inferre. Paulus. Payer.
    \
        Inferre abortum. Plin. Faire avorter.
    \
        Actionem inferre cum aliquo. Plaut. Avoir action contre aucun, Agir contre luy en jugement, Le faire convenir.
    \
        Inferre arma. Liu. Faire guerre.
    \
        Caecitatem. Plin. Faire aveugle, Aveugler.
    \
        Calamitatem ciuitati. Caesar. Estre cause de la destruction d'une ville.
    \
        Caritatem annonae. Plin. Faire la cherté des vivres, Faire encherir.
    \
        Causam. Caes. Bailler une excuse, Alleguer raison pourquoy.
    \
        Causam alicui. Hirt. Luy donner occasion.
    \
        Certamen alicui, vt aliquid fiat. Liu. Prendre debat contre luy.
    \
        Cladem. Liu. Faire desconfiture des gens de guerre, Desconfire.
    \
        Crimen alicui. Cice. Luy imposer et mettre à sus d'avoir faict quelque cas.
    \
        Detrimentum. Caesar. Faire dommage, Porter dommage, Endommager.
    \
        Dolorem. Plin. Faire doleur.
    \
        Faces tectis. Cic. Mettre le feu dedens les maisons.
    \
        Famem ciuibus. Cic. Leur apporter famine, Estre cause de leur famine, Affamer.
    \
        Fraudem. Liu. Faire une tromperie.
    \
        Gradum. Liu. S'advancer de marcher, Poulser plus avant.
    \
        Ignominiam. Liu. Faire honte.
    \
        In periculum capitis se inferre. Cic. Se mettre en danger de perdre la vie.
    \
        Iniuriam sociis. Caes. Leur faire quelque desplaisir.
    \
        Litem capitis in aliquem. Cic. Intenter accusation à l'encontre d'aucun concernant l'estat ou la vie.
    \
        Mala. Plin. Faire maulx.
    \
        Manus alicui. Cic. Mettre la main sur luy, Le batre.
    \
        Memoriam sempiternam in domum suam inferre. Cic. Acquerir bruit et loz perpetuel à sa famille.
    \
        Mentionem. Liu. Faire mention, Mentionner.
    \
        Metum. Liu. Faire paour, Espovanter.
    \
        Moestitiam. Cic. Donner tristesse et ennuy, Contrister, Ennuyer.
    \
        Moram. Caes. Tarder, Retarder.
    \
        Morsus alicui. Ouid. Le mordre.
    \
        Mortem. Plin. Tuer. \ Necem. Plin. Faire mourir.
    \
        Oculos in curiam inferre. Cic. Regarder dedens, etc. Jecter les yeulx dedens.
    \
        Pedem. Cic. Mettre le pied en quelque lieu, Entrer.
    \
        Inferunt pedem, vrgentque, et impulsos semel terrore eodem agunt quo coeperunt. Liu. Entrent.
    \
        Periculum. Cic. Mettre en danger, et peril.
    \
        Praelium in castra. Liu. Aller donner le combat dedens le parc, ou le fort de l'ennemi.
    \
        Rationibus inferre. Colu. Mettre ou coucher parmi les comptes.
    \
        In re seuera conuiuio dignum aut delicatum inferre sermonem. Cic. Entremesler parolle legiere parmi choses graves.
    \
        Sermonem de re aliqua. Cic. Mettre en avant un propos, etc.
    \
        Signa. Caesar, Proximos colles capere vniuersos, atque eo inferri signa iubet. Il commanda et ordonna que les guidons et enseignes tournassent en icelle part.
    \
        Signa patriae. Cic. Venir à enseignes desployees à l'encontre de son pays, et luy faire la guerre.
    \
        Spem. Caes. Donner esperance.
    \
        Sumptum ciuibus. Cic. Faire coustange à ses citoyens, Les mettre en fraiz.
    \
        Supplicia vrbibus hostium. Cic. Punir, Destruire.
    \
        Suspicionem. Caes. Mettre en souspecon.
    \
        Terrorem. Cic. Espovanter.
    \
        Tributum studio alterius. Colum. Aider les estudes d'aucun.
    \
        Vestigia aliquo. Lucret. Aller en quelque lieu.
    \
        Vim et manus alicui. Cic. Luy faire violence et l'oultrager.
    \
        Vulnera alicui. Caesar. Luy bailler force coups et playes, Le navrer.

    Dictionarium latinogallicum > infero

  • 4 infestus

    infestus, a, um [in + fendo; cf. defendo, offendo] [st1]1 [-] dirigé contre, ennemi, hostile.    - infestus alicui, Plaut. Cas. 676 ; Cic. 5, 169: animé contre qqn.    - infestus alicui rei, Cic. Lig. 24: hostile à qqch.    - urbes huic imperio infestissimae, Cic. Cat. 4, 21: villes les plus acharnées contre notre empire.    - infestus in cognatos, Her. 4, 52: hostile à ses parents.    - infestus in suos, Cic. Am. 31: acharné contre les siens.    - animo infestissimo, Cic. Verr. 5, 144: avec les sentiments les plus hostiles.    - infestis pilis, Caes. BC. 3, 93: avec les javelots prêts au jet.    - infesto spiculo, Liv. 2, 20, 2: avec la lance en arrêt. --- cf. 2, 19, 8: 4, 19, 4, etc.    - infestis signis, Caes. BG. 6, 8, 6: en formation de combat (avec des étendards dirigés contre,enseignes déployées).    - cum infesto exercitu Romam venire: venir à Rome avec une armée offensive.    - animus infestus alicui: sentiments hostiles à l'égard de qqn.    - gens infestissima populo Romano (dat.), Sall.: nation très acharnée contre le peuple romain.    - animus luxuriae infestus, Sen.: âme qui fait la guerre aux voluptés.    - infestis oculis conspici, Cic. Cat. 1, 7, 17: être regardé d'un oeil malveillant. [st1]2 [-] exposé au danger, exposé aux attaques, mis en péril, menacé, infesté.    - via excursionibus barbarorum infesta, Cic. Prov. 4: route infestée par les incursions des barbares.    - regio infesta ab Samnitibus, Liv. 10, 46, 9: région infestée par les Samnites.    - infestior ager ab nobilitate quam a Volscis, Liv. 6, 5, 3: territoire mis en plus grand péril par la noblesse que par les Volsques.    - tempus aetatis aliorum libidine infestum: âge mis en péril par les passions d’autrui.    - mare infestum habere, Cic. Sall.: infester la mer, écumer la mer, être pirate.    - itinera infesta reddere (facere, habere): rendre les routes peu sûres.    - infestum, adv. Stat.: d'une manière ennemie.
    * * *
    infestus, a, um [in + fendo; cf. defendo, offendo] [st1]1 [-] dirigé contre, ennemi, hostile.    - infestus alicui, Plaut. Cas. 676 ; Cic. 5, 169: animé contre qqn.    - infestus alicui rei, Cic. Lig. 24: hostile à qqch.    - urbes huic imperio infestissimae, Cic. Cat. 4, 21: villes les plus acharnées contre notre empire.    - infestus in cognatos, Her. 4, 52: hostile à ses parents.    - infestus in suos, Cic. Am. 31: acharné contre les siens.    - animo infestissimo, Cic. Verr. 5, 144: avec les sentiments les plus hostiles.    - infestis pilis, Caes. BC. 3, 93: avec les javelots prêts au jet.    - infesto spiculo, Liv. 2, 20, 2: avec la lance en arrêt. --- cf. 2, 19, 8: 4, 19, 4, etc.    - infestis signis, Caes. BG. 6, 8, 6: en formation de combat (avec des étendards dirigés contre,enseignes déployées).    - cum infesto exercitu Romam venire: venir à Rome avec une armée offensive.    - animus infestus alicui: sentiments hostiles à l'égard de qqn.    - gens infestissima populo Romano (dat.), Sall.: nation très acharnée contre le peuple romain.    - animus luxuriae infestus, Sen.: âme qui fait la guerre aux voluptés.    - infestis oculis conspici, Cic. Cat. 1, 7, 17: être regardé d'un oeil malveillant. [st1]2 [-] exposé au danger, exposé aux attaques, mis en péril, menacé, infesté.    - via excursionibus barbarorum infesta, Cic. Prov. 4: route infestée par les incursions des barbares.    - regio infesta ab Samnitibus, Liv. 10, 46, 9: région infestée par les Samnites.    - infestior ager ab nobilitate quam a Volscis, Liv. 6, 5, 3: territoire mis en plus grand péril par la noblesse que par les Volsques.    - tempus aetatis aliorum libidine infestum: âge mis en péril par les passions d’autrui.    - mare infestum habere, Cic. Sall.: infester la mer, écumer la mer, être pirate.    - itinera infesta reddere (facere, habere): rendre les routes peu sûres.    - infestum, adv. Stat.: d'une manière ennemie.
    * * *
        Infestus, Adiect. Plaut. Qui met toute son entente et diligence de nuire à aucun, Qui s'estudie à molester et dommager autruy. C'est aussi celuy contre lequel on fait telle diligence, à qui on court sus, Qui est molesté et dommagé, Vexé et tormenté.
    \
        Habere aliquid infestum. Liu. Infester.
    \
        Ager Romanus infestus. Liu. Dangereux d'y passer pour les courses des ennemis qui s'y faisoyent, Couru souvent des ennemis.
    \
        Animo infesto reprehendere. Brutus ad Ciceronem. D'un mauvais courage, D'un courage plein de maltalent.
    \
        Clamor infestus et inimicus. Cic. Aspre.
    \
        Fortuna infesta, cui Prospera opponitur. Cic. Contraire.
    \
        Itinera infesta. Caesar. Dangereux des larrons ou gensdarmes qui espient et font le guet pour surprendre.
    \
        Mare infestum habere. Cic. Brigander sur la mer, Tenir la mer, Piller et desrobber les passants sur la mer, dont fait dangereux y passer.
    \
        Oculis infestis conspici. Cic. De mauvais oeil, Felonnement, Par maltalent.
    \
        Prouincia infesta. Cic. Dangereuse à cause des courses des ennemis, Infestee et courue par les ennemis.
    \
        Saltus frequentioribus latrociniis infestior factus. Pollio ad Ciceronem. Ennuyeuse et fascheuse.
    \
        Signa infesta. Caes. Les enseignes qui vont droict contre l'ennemi pour luy faire desplaisir.
    \
        Terra infesta colubris. Ouid. Nuisant et contraire aux, etc.
    \
        Infestus etiam dicitur, cui infesti sunt inimici. Cic. A qui on fait ennuy et fascherie, Qui est en danger.

    Dictionarium latinogallicum > infestus

  • 5 telum

    tēlum, i, n. [st2]1 [-] toute arme de trait: arme de jet, trait, flèche, javelot. [st2]2 [-] toute arme offensive: épée, poignard, hache, massue, ceste. [st2]3 [-] au fig. arme, moyen. [st2]4 [-] aiguillon. [st2]5 [-] trait de lumière, rayon. [st2]6 [-] Ov. traits de la foudre, carreaux de la foudre. [st2]7 [-] Isid. Samm. pleurésie, point de côté. [st2]8 [-] Mart. c. membrum virile.    - esse cum telo, Cic.: porter une arme, être armé.    - tela fortunae: les coups de la fortune.    - tela linguae, Ov.: les traits de la médisance.    - tela missilia: traits, javelots.
    * * *
    tēlum, i, n. [st2]1 [-] toute arme de trait: arme de jet, trait, flèche, javelot. [st2]2 [-] toute arme offensive: épée, poignard, hache, massue, ceste. [st2]3 [-] au fig. arme, moyen. [st2]4 [-] aiguillon. [st2]5 [-] trait de lumière, rayon. [st2]6 [-] Ov. traits de la foudre, carreaux de la foudre. [st2]7 [-] Isid. Samm. pleurésie, point de côté. [st2]8 [-] Mart. c. membrum virile.    - esse cum telo, Cic.: porter une arme, être armé.    - tela fortunae: les coups de la fortune.    - tela linguae, Ov.: les traits de la médisance.    - tela missilia: traits, javelots.
    * * *
        Telum, teli. Toute sorte de dard, ou traict, ou autre chose qu'on jecte pour blesser son ennemi.
    \
        Lucida tela diei. Lucret. Les jects et brandons des rayes et lumiere du soleil.
    \
        Gelidi tela pauoris. Lucret. Esmotions de frayeur.
    \
        Agere telis aliquem. Virgil. Le poursuyvre à coups de dards.
    \
        Exire tela corpore. Virgil. Se destourner et eviter un coup de traict.
    \
        Regere tela neruo. Senec. Estre bon archer, Tirer bien de l'arc.

    Dictionarium latinogallicum > telum

  • 6 odiōsus

        odiōsus adj. with comp. and sup.    [odium], hateful, odious, vexatious, offensive, unpleasant: haec aetas adulescentulis, T.: motūs odiosiores: odiosissima natio, Ph.: homines notos sumere odiosum est.— Plur n. as subst: huc odiosa adferebantur, annoying tales.
    * * *
    odiosa -um, odiosior -or -us, odiosissimus -a -um ADJ
    distasteful. disagreeable, offensive; tiresome, boring, troublesome, annoying

    Latin-English dictionary > odiōsus

  • 7 offēnsus

        offēnsus adj. with comp.    [P. of offendo], offended, displeased, vexed, incensed, imbittered: animus: quem cum esse offensiorem arbitrarer: sibi offensior.—Offensive, odious: ordo senatorius: cui (populo) nos.—As subst n., the offence.
    * * *
    I
    offensa -um, offensior -or -us, offensissimus -a -um ADJ
    offensive, odious
    II
    collision, knock

    Latin-English dictionary > offēnsus

  • 8 obscaenus

    obscēnus ( obscaen-, and less properly obscoen-), a, um, adj. [perh. ob and caenum, filth], of adverse, unfavorable, evil omen; ill-boding, inauspicious, ominous, portentous (cf.: sinister, funestus): apud antiquos omnes fere obscena dicta sunt, quae mali ominis habebantur, Paul. ex Fest. p. 201 Müll.: obsceni interpres funestique ominis auctor, Matius ap. Varr. L. L. 7, § 96 Müll.; Att. ap. Non. 357, 16:

    deūm rixa vertat verba obscena,

    Lucil. ib. 357, 17; Enn. ap. Serv. Verg. A. 8, 361 (Ann. v. 182 Vahl.): montem istum (Aventinum) excluserunt, quasi avibus obscenis ominosum (viz., by reason of the birds, which gave unfavorable omens to Remus), Mess. ap. Gell. 13, 14, 6; so, volucres, birds of illomen, i. e. owls, Verg. A. 12, 876:

    canes,

    id. G. 1, 470:

    obscenum ostentum,

    Suet. Galb. 4:

    omen,

    Cic. Dom. 55, 140: puppis, the fatal ship, that bore Helen when she eloped with Paris to Troy, Ov. H. 5, 119; cf.:

    Troja,

    Cat. 68, 99:

    anus,

    old witches, hags, Hor. Epod. 5, 98.— Sup.: Alliesis dies dicebatur apud Romanos obscenissimi ominis, Paul. ex Fest. s. v. Alliesis, p. 7 Müll.—
    II.
    Transf., repulsive, offensive, abominable, hateful, disgusting, filthy.
    A.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: immundus, turpis): (Allecto) frontem obscenam rugis arat,

    Verg. A. 7, 417:

    volucres pelagi,

    i. e. the harpies, id. ib. 3, 241;

    262: upupa, obscena alias pastu avis,

    Plin. 10, 29, 44, § 86; cf. fames, Verg. A. 3, 367:

    haustus,

    of filthy water, Luc. 4, 312:

    cruor,

    Verg. A. 4, 455.— As subst.: obscēna, ōrum, n., the excrements, Sen. Ep. 8, 1, 20; also, the urine:

    qui clam latuit reddente obscena puellā,

    Ov. R. Am. 437; cf. Mel. 1, 9.—
    B.
    In partic., offensive to modesty, i. e. immodest, impure, indecent, lewd, obscene (class.;

    syn.: spurcus, impurus): delicatae et obscenae voluptates,

    Cic. N. D. 1, 40, 111:

    adulterium,

    Ov. Tr. 2, 212:

    obscenas tabellas pingere,

    Prop. 2, 5, 19 (6, 27):

    carmina,

    id. 1, 16, 10:

    gestus motusque,

    Tac. A. 15, 37:

    obscenum in modum formata commotaque manus,

    i. e. so as to suggest impure thoughts, Suet. Calig. 56:

    jocandi genus flagitiosum, obscenum,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    si obscena nudis nominibus enuntientur,

    Quint. 8, 3, 38:

    quodque facere turpe non est, modo occulte, id dicere obscenum est,

    Cic. Off. 1, 35, 127; cf. id. ib. § 128; Quint. 11, 3, 125. — Comp.:

    illud Antipatri paulo obscenius,

    Cic. Tusc. 5, 38, 112:

    abjectior et obscenior vita,

    Val. Max. 3, 5 fin.—Sup.:

    obscenissimi versus,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Vell. 2, 83, 2.—
    2.
    Subst.
    (α).
    obscēnus, i, m., a lewd person:

    quis enim non vicus abundat Tristibus obscenis,

    Juv. 2, 9.—
    (β).
    obscēna, ōrum, less freq. in the sing., obscēnum, i. n., the private parts, ta aidoia.— Plur.:

    Nymphe fugiens obscena Priapi,

    Ov. M. 9, 347; cf.:

    pars nudi agunt, pars tantum obscena velati,

    Mel. 3, 7:

    obscena,

    Suet. Calig. 58; id. Dom. 10:

    obscena corporis,

    Just. 1, 6.— Sing.:

    virile,

    Ov. F. 6, 631; Lact. 1, 21, 28; id. Epit. 23, 8; Jul. Obsequ. 84.—Hence, also, adv.: obscēnē (acc. to II. B), impurely, indecently, lewdly, obscenely (class.):

    latrocinari, fraudare, adulterare, re turpe est, sed dicitur non obscene,

    Cic. Off. 1, 35, 128.— Comp.:

    cujus (Mercurii) obscenius excitata natura traditur,

    Cic. N. D. 3, 22, 56:

    obscenius concurrerent litterae,

    id. de Or. 45, 154.— Sup.:

    impudicissime et obscenissime vixit,

    Eutr. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obscaenus

  • 9 obscena

    obscēnus ( obscaen-, and less properly obscoen-), a, um, adj. [perh. ob and caenum, filth], of adverse, unfavorable, evil omen; ill-boding, inauspicious, ominous, portentous (cf.: sinister, funestus): apud antiquos omnes fere obscena dicta sunt, quae mali ominis habebantur, Paul. ex Fest. p. 201 Müll.: obsceni interpres funestique ominis auctor, Matius ap. Varr. L. L. 7, § 96 Müll.; Att. ap. Non. 357, 16:

    deūm rixa vertat verba obscena,

    Lucil. ib. 357, 17; Enn. ap. Serv. Verg. A. 8, 361 (Ann. v. 182 Vahl.): montem istum (Aventinum) excluserunt, quasi avibus obscenis ominosum (viz., by reason of the birds, which gave unfavorable omens to Remus), Mess. ap. Gell. 13, 14, 6; so, volucres, birds of illomen, i. e. owls, Verg. A. 12, 876:

    canes,

    id. G. 1, 470:

    obscenum ostentum,

    Suet. Galb. 4:

    omen,

    Cic. Dom. 55, 140: puppis, the fatal ship, that bore Helen when she eloped with Paris to Troy, Ov. H. 5, 119; cf.:

    Troja,

    Cat. 68, 99:

    anus,

    old witches, hags, Hor. Epod. 5, 98.— Sup.: Alliesis dies dicebatur apud Romanos obscenissimi ominis, Paul. ex Fest. s. v. Alliesis, p. 7 Müll.—
    II.
    Transf., repulsive, offensive, abominable, hateful, disgusting, filthy.
    A.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: immundus, turpis): (Allecto) frontem obscenam rugis arat,

    Verg. A. 7, 417:

    volucres pelagi,

    i. e. the harpies, id. ib. 3, 241;

    262: upupa, obscena alias pastu avis,

    Plin. 10, 29, 44, § 86; cf. fames, Verg. A. 3, 367:

    haustus,

    of filthy water, Luc. 4, 312:

    cruor,

    Verg. A. 4, 455.— As subst.: obscēna, ōrum, n., the excrements, Sen. Ep. 8, 1, 20; also, the urine:

    qui clam latuit reddente obscena puellā,

    Ov. R. Am. 437; cf. Mel. 1, 9.—
    B.
    In partic., offensive to modesty, i. e. immodest, impure, indecent, lewd, obscene (class.;

    syn.: spurcus, impurus): delicatae et obscenae voluptates,

    Cic. N. D. 1, 40, 111:

    adulterium,

    Ov. Tr. 2, 212:

    obscenas tabellas pingere,

    Prop. 2, 5, 19 (6, 27):

    carmina,

    id. 1, 16, 10:

    gestus motusque,

    Tac. A. 15, 37:

    obscenum in modum formata commotaque manus,

    i. e. so as to suggest impure thoughts, Suet. Calig. 56:

    jocandi genus flagitiosum, obscenum,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    si obscena nudis nominibus enuntientur,

    Quint. 8, 3, 38:

    quodque facere turpe non est, modo occulte, id dicere obscenum est,

    Cic. Off. 1, 35, 127; cf. id. ib. § 128; Quint. 11, 3, 125. — Comp.:

    illud Antipatri paulo obscenius,

    Cic. Tusc. 5, 38, 112:

    abjectior et obscenior vita,

    Val. Max. 3, 5 fin.—Sup.:

    obscenissimi versus,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Vell. 2, 83, 2.—
    2.
    Subst.
    (α).
    obscēnus, i, m., a lewd person:

    quis enim non vicus abundat Tristibus obscenis,

    Juv. 2, 9.—
    (β).
    obscēna, ōrum, less freq. in the sing., obscēnum, i. n., the private parts, ta aidoia.— Plur.:

    Nymphe fugiens obscena Priapi,

    Ov. M. 9, 347; cf.:

    pars nudi agunt, pars tantum obscena velati,

    Mel. 3, 7:

    obscena,

    Suet. Calig. 58; id. Dom. 10:

    obscena corporis,

    Just. 1, 6.— Sing.:

    virile,

    Ov. F. 6, 631; Lact. 1, 21, 28; id. Epit. 23, 8; Jul. Obsequ. 84.—Hence, also, adv.: obscēnē (acc. to II. B), impurely, indecently, lewdly, obscenely (class.):

    latrocinari, fraudare, adulterare, re turpe est, sed dicitur non obscene,

    Cic. Off. 1, 35, 128.— Comp.:

    cujus (Mercurii) obscenius excitata natura traditur,

    Cic. N. D. 3, 22, 56:

    obscenius concurrerent litterae,

    id. de Or. 45, 154.— Sup.:

    impudicissime et obscenissime vixit,

    Eutr. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obscena

  • 10 obscenum

    obscēnus ( obscaen-, and less properly obscoen-), a, um, adj. [perh. ob and caenum, filth], of adverse, unfavorable, evil omen; ill-boding, inauspicious, ominous, portentous (cf.: sinister, funestus): apud antiquos omnes fere obscena dicta sunt, quae mali ominis habebantur, Paul. ex Fest. p. 201 Müll.: obsceni interpres funestique ominis auctor, Matius ap. Varr. L. L. 7, § 96 Müll.; Att. ap. Non. 357, 16:

    deūm rixa vertat verba obscena,

    Lucil. ib. 357, 17; Enn. ap. Serv. Verg. A. 8, 361 (Ann. v. 182 Vahl.): montem istum (Aventinum) excluserunt, quasi avibus obscenis ominosum (viz., by reason of the birds, which gave unfavorable omens to Remus), Mess. ap. Gell. 13, 14, 6; so, volucres, birds of illomen, i. e. owls, Verg. A. 12, 876:

    canes,

    id. G. 1, 470:

    obscenum ostentum,

    Suet. Galb. 4:

    omen,

    Cic. Dom. 55, 140: puppis, the fatal ship, that bore Helen when she eloped with Paris to Troy, Ov. H. 5, 119; cf.:

    Troja,

    Cat. 68, 99:

    anus,

    old witches, hags, Hor. Epod. 5, 98.— Sup.: Alliesis dies dicebatur apud Romanos obscenissimi ominis, Paul. ex Fest. s. v. Alliesis, p. 7 Müll.—
    II.
    Transf., repulsive, offensive, abominable, hateful, disgusting, filthy.
    A.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: immundus, turpis): (Allecto) frontem obscenam rugis arat,

    Verg. A. 7, 417:

    volucres pelagi,

    i. e. the harpies, id. ib. 3, 241;

    262: upupa, obscena alias pastu avis,

    Plin. 10, 29, 44, § 86; cf. fames, Verg. A. 3, 367:

    haustus,

    of filthy water, Luc. 4, 312:

    cruor,

    Verg. A. 4, 455.— As subst.: obscēna, ōrum, n., the excrements, Sen. Ep. 8, 1, 20; also, the urine:

    qui clam latuit reddente obscena puellā,

    Ov. R. Am. 437; cf. Mel. 1, 9.—
    B.
    In partic., offensive to modesty, i. e. immodest, impure, indecent, lewd, obscene (class.;

    syn.: spurcus, impurus): delicatae et obscenae voluptates,

    Cic. N. D. 1, 40, 111:

    adulterium,

    Ov. Tr. 2, 212:

    obscenas tabellas pingere,

    Prop. 2, 5, 19 (6, 27):

    carmina,

    id. 1, 16, 10:

    gestus motusque,

    Tac. A. 15, 37:

    obscenum in modum formata commotaque manus,

    i. e. so as to suggest impure thoughts, Suet. Calig. 56:

    jocandi genus flagitiosum, obscenum,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    si obscena nudis nominibus enuntientur,

    Quint. 8, 3, 38:

    quodque facere turpe non est, modo occulte, id dicere obscenum est,

    Cic. Off. 1, 35, 127; cf. id. ib. § 128; Quint. 11, 3, 125. — Comp.:

    illud Antipatri paulo obscenius,

    Cic. Tusc. 5, 38, 112:

    abjectior et obscenior vita,

    Val. Max. 3, 5 fin.—Sup.:

    obscenissimi versus,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Vell. 2, 83, 2.—
    2.
    Subst.
    (α).
    obscēnus, i, m., a lewd person:

    quis enim non vicus abundat Tristibus obscenis,

    Juv. 2, 9.—
    (β).
    obscēna, ōrum, less freq. in the sing., obscēnum, i. n., the private parts, ta aidoia.— Plur.:

    Nymphe fugiens obscena Priapi,

    Ov. M. 9, 347; cf.:

    pars nudi agunt, pars tantum obscena velati,

    Mel. 3, 7:

    obscena,

    Suet. Calig. 58; id. Dom. 10:

    obscena corporis,

    Just. 1, 6.— Sing.:

    virile,

    Ov. F. 6, 631; Lact. 1, 21, 28; id. Epit. 23, 8; Jul. Obsequ. 84.—Hence, also, adv.: obscēnē (acc. to II. B), impurely, indecently, lewdly, obscenely (class.):

    latrocinari, fraudare, adulterare, re turpe est, sed dicitur non obscene,

    Cic. Off. 1, 35, 128.— Comp.:

    cujus (Mercurii) obscenius excitata natura traditur,

    Cic. N. D. 3, 22, 56:

    obscenius concurrerent litterae,

    id. de Or. 45, 154.— Sup.:

    impudicissime et obscenissime vixit,

    Eutr. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obscenum

  • 11 obscenus

    obscēnus ( obscaen-, and less properly obscoen-), a, um, adj. [perh. ob and caenum, filth], of adverse, unfavorable, evil omen; ill-boding, inauspicious, ominous, portentous (cf.: sinister, funestus): apud antiquos omnes fere obscena dicta sunt, quae mali ominis habebantur, Paul. ex Fest. p. 201 Müll.: obsceni interpres funestique ominis auctor, Matius ap. Varr. L. L. 7, § 96 Müll.; Att. ap. Non. 357, 16:

    deūm rixa vertat verba obscena,

    Lucil. ib. 357, 17; Enn. ap. Serv. Verg. A. 8, 361 (Ann. v. 182 Vahl.): montem istum (Aventinum) excluserunt, quasi avibus obscenis ominosum (viz., by reason of the birds, which gave unfavorable omens to Remus), Mess. ap. Gell. 13, 14, 6; so, volucres, birds of illomen, i. e. owls, Verg. A. 12, 876:

    canes,

    id. G. 1, 470:

    obscenum ostentum,

    Suet. Galb. 4:

    omen,

    Cic. Dom. 55, 140: puppis, the fatal ship, that bore Helen when she eloped with Paris to Troy, Ov. H. 5, 119; cf.:

    Troja,

    Cat. 68, 99:

    anus,

    old witches, hags, Hor. Epod. 5, 98.— Sup.: Alliesis dies dicebatur apud Romanos obscenissimi ominis, Paul. ex Fest. s. v. Alliesis, p. 7 Müll.—
    II.
    Transf., repulsive, offensive, abominable, hateful, disgusting, filthy.
    A.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: immundus, turpis): (Allecto) frontem obscenam rugis arat,

    Verg. A. 7, 417:

    volucres pelagi,

    i. e. the harpies, id. ib. 3, 241;

    262: upupa, obscena alias pastu avis,

    Plin. 10, 29, 44, § 86; cf. fames, Verg. A. 3, 367:

    haustus,

    of filthy water, Luc. 4, 312:

    cruor,

    Verg. A. 4, 455.— As subst.: obscēna, ōrum, n., the excrements, Sen. Ep. 8, 1, 20; also, the urine:

    qui clam latuit reddente obscena puellā,

    Ov. R. Am. 437; cf. Mel. 1, 9.—
    B.
    In partic., offensive to modesty, i. e. immodest, impure, indecent, lewd, obscene (class.;

    syn.: spurcus, impurus): delicatae et obscenae voluptates,

    Cic. N. D. 1, 40, 111:

    adulterium,

    Ov. Tr. 2, 212:

    obscenas tabellas pingere,

    Prop. 2, 5, 19 (6, 27):

    carmina,

    id. 1, 16, 10:

    gestus motusque,

    Tac. A. 15, 37:

    obscenum in modum formata commotaque manus,

    i. e. so as to suggest impure thoughts, Suet. Calig. 56:

    jocandi genus flagitiosum, obscenum,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    si obscena nudis nominibus enuntientur,

    Quint. 8, 3, 38:

    quodque facere turpe non est, modo occulte, id dicere obscenum est,

    Cic. Off. 1, 35, 127; cf. id. ib. § 128; Quint. 11, 3, 125. — Comp.:

    illud Antipatri paulo obscenius,

    Cic. Tusc. 5, 38, 112:

    abjectior et obscenior vita,

    Val. Max. 3, 5 fin.—Sup.:

    obscenissimi versus,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Vell. 2, 83, 2.—
    2.
    Subst.
    (α).
    obscēnus, i, m., a lewd person:

    quis enim non vicus abundat Tristibus obscenis,

    Juv. 2, 9.—
    (β).
    obscēna, ōrum, less freq. in the sing., obscēnum, i. n., the private parts, ta aidoia.— Plur.:

    Nymphe fugiens obscena Priapi,

    Ov. M. 9, 347; cf.:

    pars nudi agunt, pars tantum obscena velati,

    Mel. 3, 7:

    obscena,

    Suet. Calig. 58; id. Dom. 10:

    obscena corporis,

    Just. 1, 6.— Sing.:

    virile,

    Ov. F. 6, 631; Lact. 1, 21, 28; id. Epit. 23, 8; Jul. Obsequ. 84.—Hence, also, adv.: obscēnē (acc. to II. B), impurely, indecently, lewdly, obscenely (class.):

    latrocinari, fraudare, adulterare, re turpe est, sed dicitur non obscene,

    Cic. Off. 1, 35, 128.— Comp.:

    cujus (Mercurii) obscenius excitata natura traditur,

    Cic. N. D. 3, 22, 56:

    obscenius concurrerent litterae,

    id. de Or. 45, 154.— Sup.:

    impudicissime et obscenissime vixit,

    Eutr. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obscenus

  • 12 obscoenus

    obscēnus ( obscaen-, and less properly obscoen-), a, um, adj. [perh. ob and caenum, filth], of adverse, unfavorable, evil omen; ill-boding, inauspicious, ominous, portentous (cf.: sinister, funestus): apud antiquos omnes fere obscena dicta sunt, quae mali ominis habebantur, Paul. ex Fest. p. 201 Müll.: obsceni interpres funestique ominis auctor, Matius ap. Varr. L. L. 7, § 96 Müll.; Att. ap. Non. 357, 16:

    deūm rixa vertat verba obscena,

    Lucil. ib. 357, 17; Enn. ap. Serv. Verg. A. 8, 361 (Ann. v. 182 Vahl.): montem istum (Aventinum) excluserunt, quasi avibus obscenis ominosum (viz., by reason of the birds, which gave unfavorable omens to Remus), Mess. ap. Gell. 13, 14, 6; so, volucres, birds of illomen, i. e. owls, Verg. A. 12, 876:

    canes,

    id. G. 1, 470:

    obscenum ostentum,

    Suet. Galb. 4:

    omen,

    Cic. Dom. 55, 140: puppis, the fatal ship, that bore Helen when she eloped with Paris to Troy, Ov. H. 5, 119; cf.:

    Troja,

    Cat. 68, 99:

    anus,

    old witches, hags, Hor. Epod. 5, 98.— Sup.: Alliesis dies dicebatur apud Romanos obscenissimi ominis, Paul. ex Fest. s. v. Alliesis, p. 7 Müll.—
    II.
    Transf., repulsive, offensive, abominable, hateful, disgusting, filthy.
    A.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: immundus, turpis): (Allecto) frontem obscenam rugis arat,

    Verg. A. 7, 417:

    volucres pelagi,

    i. e. the harpies, id. ib. 3, 241;

    262: upupa, obscena alias pastu avis,

    Plin. 10, 29, 44, § 86; cf. fames, Verg. A. 3, 367:

    haustus,

    of filthy water, Luc. 4, 312:

    cruor,

    Verg. A. 4, 455.— As subst.: obscēna, ōrum, n., the excrements, Sen. Ep. 8, 1, 20; also, the urine:

    qui clam latuit reddente obscena puellā,

    Ov. R. Am. 437; cf. Mel. 1, 9.—
    B.
    In partic., offensive to modesty, i. e. immodest, impure, indecent, lewd, obscene (class.;

    syn.: spurcus, impurus): delicatae et obscenae voluptates,

    Cic. N. D. 1, 40, 111:

    adulterium,

    Ov. Tr. 2, 212:

    obscenas tabellas pingere,

    Prop. 2, 5, 19 (6, 27):

    carmina,

    id. 1, 16, 10:

    gestus motusque,

    Tac. A. 15, 37:

    obscenum in modum formata commotaque manus,

    i. e. so as to suggest impure thoughts, Suet. Calig. 56:

    jocandi genus flagitiosum, obscenum,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    si obscena nudis nominibus enuntientur,

    Quint. 8, 3, 38:

    quodque facere turpe non est, modo occulte, id dicere obscenum est,

    Cic. Off. 1, 35, 127; cf. id. ib. § 128; Quint. 11, 3, 125. — Comp.:

    illud Antipatri paulo obscenius,

    Cic. Tusc. 5, 38, 112:

    abjectior et obscenior vita,

    Val. Max. 3, 5 fin.—Sup.:

    obscenissimi versus,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Vell. 2, 83, 2.—
    2.
    Subst.
    (α).
    obscēnus, i, m., a lewd person:

    quis enim non vicus abundat Tristibus obscenis,

    Juv. 2, 9.—
    (β).
    obscēna, ōrum, less freq. in the sing., obscēnum, i. n., the private parts, ta aidoia.— Plur.:

    Nymphe fugiens obscena Priapi,

    Ov. M. 9, 347; cf.:

    pars nudi agunt, pars tantum obscena velati,

    Mel. 3, 7:

    obscena,

    Suet. Calig. 58; id. Dom. 10:

    obscena corporis,

    Just. 1, 6.— Sing.:

    virile,

    Ov. F. 6, 631; Lact. 1, 21, 28; id. Epit. 23, 8; Jul. Obsequ. 84.—Hence, also, adv.: obscēnē (acc. to II. B), impurely, indecently, lewdly, obscenely (class.):

    latrocinari, fraudare, adulterare, re turpe est, sed dicitur non obscene,

    Cic. Off. 1, 35, 128.— Comp.:

    cujus (Mercurii) obscenius excitata natura traditur,

    Cic. N. D. 3, 22, 56:

    obscenius concurrerent litterae,

    id. de Or. 45, 154.— Sup.:

    impudicissime et obscenissime vixit,

    Eutr. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obscoenus

  • 13 virus

    vīrus, i, n. [Sanscr. visham; Gr. ios, poison], a slimy liquid, slime.
    I.
    In gen., of animals and plants, Verg. G. 3, 281; Col. 2, 14, 3; Plin. 19, 5, 27, § 89; 30, 6, 15, § 45; Stat. S. 1, 4, 104.—Of animal sperm or semen, Plin. 9, 50, 74, § 157.—
    II.
    In partic., in a bad sense.
    A.
    A poisonous liquid, poison, venom, virus (syn. venenum).
    1.
    Lit., Cic. Arat. 432; Verg. G. 1, 129; 3, 419; Ov. Tr. 3, 10, 64; Plin. 34, 17, 48, § 160:

    amatorium,

    id. 8, 22, 34, § 83.—
    2.
    Trop.:

    evomere virus acerbitatis suae,

    Cic. Lael. 23, 87:

    futile virus linguae,

    Sil. 11, 560:

    mentis,

    id. 9, 476; Mart. 13, 2, 8.—
    B.
    An offensive odor, stench, Lucr. 2, 853; Col. 1, 5, 6; Plin. 11, 53, 115, § 277; 27, 12, 83, § 107; 35, 15, 52, § 185:

    odoris,

    an offensive pungency, id. 28, 3, 6, § 31; 28, 7, 23, § 79.—
    C.
    A sharp, saline taste; of sea-water, Lucr. 2, 476; 5, 269; 6, 635.—Of wine, Plin. 14, 20, 25, § 124.

    Lewis & Short latin dictionary > virus

  • 14 frons [2]

    2. frōns, frontis, f., die Stirn, I) eig.: a) übh. (Ggstz. occipitium), oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, Cic.: bovis, Caes.: taurina, Ov. (u. so taurus torvā fronte, Plin.): adversā fronte (vorn an der Stirn), Ov.: aber adversis frontibus (Stirn gegen Stirn) concurrere, Lucr., pugnare secum, Hor. – alcis attractior frons, Sen.: frontem contrahere, runzeln, Cic.: so auch frontem adducere, astringere, Sen., corrugare, Amm.: hingegen frontem exporgere (= exporrigere), Komik., od. explicare (entfalten), Hor., od. remittere, Plin. ep., aufheitern: frontem ferire od. percutere, sich vor die Stirn schlagen, als Zeichen des Unwillens, Cic.: so auch frontem caedere, Quint. – Sprichw., frons occipitio prior, die St. geht vor das H., d.i. die Gegenwart des Herrn nützt mehr als die des Verwalters, unser »selbst ist der Mann«, Cato r. r. 4. – b) die Stirn als Ausdruck der Gemütsstimmung und des Charakters, s. Flach Mart. 1, 24, 4: fr. laeta, Verg.: sollicita, Hor.: tristis, Tibull.: verissimā fronte alqd dicere, mit der aufrichtigsten Miene, Cic.: haec ipsa fero fronte et vultu, ut puto, bellissime (d.i. mit heiterer Stirn u. Miene), sed angor intimis sensibus, Cic.: fronte occultare sententiam, Cic.: tabella, quae frontes aperit (d.i. mit heiterer Stirn stimmen läßt), mentes tegit, Cic.: fr. pristina, alte Ernsthaftigkeit, Cic.: proterva, freche Stirn, Frechheit, Hor. u. Augustin.: impudens, Augustin.: fr. durior, schamlose, Iuven.: salvā fronte (ohne Scham), Iuven.: homo frontis integrae, sittsam, ICt.: perisse frontem de rebus, die Zucht, Pers. – II) übtr., die Stirn als der hervorragendste, vortretende Teil eines Gegenstandes, A) die Außenseite, der äußere Umfang, Rand, 1) im allg.: a) eig.: fr. anuli, Lucr.: tabernae, Catull.: tympani, Vitr.: collem turritā cingere fronte, mit einem mit Türmen besetzten Außenwall, Sil. – b) bildl., die Außenseite, das Äußere, das äußere Ansehen, der Anschein, fronte politus, Pers.: intra nihil habentia fronti suae simile, Sen.: minime blanda frons, das sehr wenig angenehme Äußere, Val. Max.: ubi frons causae non satis honesta est, Quint.: bes. oft prima frons, der erste Anschein, decipit frons prima multos, Phaedr.: dura primā fronte quaestio, Quint.: ex prima statim fronte diiudicare, Quint. – 2) insbes.: a) der Rand einer Bücherrolle, frontes geminae, die beiden äußern Flächen od. Basen einer Bücherrolle (gew. beschnitten, mit Bimsstein poliert u. gefärbt), Tibull. 3, 1, 13. Ov. trist. 1, 1, 11: fr. pumicata, Mart. 1, 66, 10: fr. nigra, Ov. trist. 1, 1, 8: voluminum frontes titulique, Sen. de tranqu. anim. 9, 6. – b) als t. t. der Baukunst, frontes, die zwei Mauern, die die Fülle enthalten, die Futtermauern, Vitr. 2, 8. § 4 u. §7. – B) die vordere Seite, Vorderseite, Fassade, 1) im allg.: lecti, Val. Max.: saeptorum, Frontin. aqu.: vehiculi, Amm.: fr. adversa (montis), Verg.: prima fr. libelli, die erste Seite, Ov.: atque haec in celebri carmina fronte (des Grabmals) notet, Tibull.: hos a fronte (vorn an der Straße) suos ponere penates, Ov. – 2) insbes.: a) als t. t. der Baukunst, die Vorderseite, Stirnseite, Fassade eines Gebäudes, aedis (des Tempels), Vitr. 3, 2, 2: aedium (der Tempel), Vell. 1, 11, 3. – b) als geogr. t. t., die einer Gegend zugekehrte Vorderseite, Front einer Örtlichkeit, haec est quasi Germaniae frons, Tac.: Italiae, Plin.: litorum, Mela u. Plin.: fr. Caucasi solibus opposita, Plin.: Arabia angustā fronte sequentia litora attingit, Mela: scopulus frontem in apertum porrigit aequor, Ov.: cum Germaniam ad laevam et in fronte, Pannoniam ad dextram, a tergo sedium suarum haberet Noricos, Vell. – c) als milit. t. t.: α) übh. die Vorderseite, Front (Ggstz. latus, tergum), frons (munimentorum) in Etruriam spectans, Liv.: frons (castrorum) naturā tuta erat, Liv.: unā fronte contra hostem munire castra, Caes. – et a fronte et a tergo circumire hostem, Caes.: a fronte instare (Ggstz. ab latere urgere), Liv.: a tergo, fronte, lateribus tenebitur (wird man ihn fassen), si in Galliam venerit, Cic.: silvas evasisse, transisse aestuaria pulchrum ac decorum in frontem (für eine Bewegung nach vorn, für die Offensive), Tac. Agr. 33. – β) die vordere Linie, Front des in Schlachtordnung aufgestellten Hauptheeres od. seiner Flügel, fr. recta, Ggstz. laevum od. dextrum cornu, Liv.: frons laevi cornus, Curt.: dextra frons, Tac.: prima frons, das Vordertreffen, Liv.: aequā od. aequatā fronte, Liv.: frontem primam tenere, im Vordertreffen stehen, Sen.: frontem aequare, Liv.: frontem dirigere, Quint.: in frontem dirigere (intr.) od. dirigi, eine Frontaufstellung nehmen, Liv. – C) die vordere, breite Seite, die Breite, in fronte, in der Breite (Ggstz. in agrum, in die Tiefe), Hor. sat. 1, 8, 12. Petron. 71, 6: u. so in frontem (Ggstz. in terga, in latera), Plin. 17, 202. – / frons als masc. im archaist. Latein (s. Brix Plaut. mil. 202. Neue-Wagener Formenl.3 1, 982 u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 289) u. bei Vitr. 10, 11, 7 (wo frons transversarius, Querseite).

    lateinisch-deutsches > frons [2]

  • 15 infero

    īn-fero, intulī, illātum, īnferre, hinein- od. hintragen, -bringen, -werfen, in, an, auf, zu etwas werfen, -bringen, -setzen usw., I) eig.: A) im allg.: alqd domum, Colum.: alqd in ignem, Caes.: ignes tectis, Feuer anlegen, anzünden, Cic.: ignem gentibus, Hor.: scalas ad moenia, Liv.: spolia templo, Liv.: semina arvis, Tac.: alqm in equum, aufs Pferd setzen, Caes.: in scopulum, treiben, Liv. – B) insbes.: a) beisetzen, begraben, alienum, Cic.: corpus eodem, Nep. – b) auf die Tafel bringen, -setzen, aufsetzen, mensam secundam, Plin.: lancem, Plin.: aliis atque aliis vasis cibi inferebantur, Vulg. Esther 1, 7. – c) bringen, eintragen (vom Rechnen usw.), rationes, Cic.: pecuniam aerario, Plin. ep.: in rationes, ICt, od. rationibus, Colum., in Rechnung bringen: rationibus inferri, in Rechnung kommen, Suet.: dah. anrechnen, sumptum civibus, Cic. – d) beitragen, in die Kasse zahlen, vigesimam, Plin. pan.: tributum alci, Colum. – e) darbringen, opfern, spumantia cymbia lacte, Verg.: honores Anchisae, Verg.: satura lanx, quae referta variis multisque primitiis in sacro apud priscos dis inferebatur, Diom. 485 sg. – f) manus alci, Cic., od. in alqm, Cic., an jmd. Hand legen: alci vim, Gewalt antun, Cic. – g) signa, den Feind angreifen, Liv.: signa in hostem, Caes., od. hostibus, Auct. b. Afr.: dictator dextro cornu adversus Faliscos, sinistro contra Veientem Capitolinus Quinctius intulit signa, Liv. – h) bellum m. Dat. od. m. in u. Akk. des Landes, ein Land mit Krieg überziehen, die Offensive gegen ein Land ergreifen, Cic. u. Nep.: bellum alci, mit Krieg überziehen, bekriegen, Cic.: ebenso bellum contra patriam, Cic.: inf. arma, Krieg anfangen, mit Krieg überziehen, Liv. u. Curt.: ebenso usque a rubro mari arma inf. Italiae, Italien bekriegen, Nep. – i) pedem, den Fuß hinein- od. hinsetzen, d.i. hinein- od. hingehen, Cic.: in aedes, Plaut.: so auch gressum, Verg.: nostro limine intulit pedes, setzte den Fuß über die Schwelle, Prop. – u. feindl., pedem inferre, auf jmd. losgehen, jmd. angreifen, alci, Liv.: so auch gradum, pugnam, Liv. – k) refl. u. medial: α) refl., se inferre, hinein- od. hingehen, sich begeben, bes. mit dem Nbbgr. der Schnelligkeit, sich hinein- od. hereinstürzen, feindl. = eindringen, einfallen, lucus, quo se persaepe inferebat, Liv.: se per medios, Verg.: se foribus, Verg.: se flammae, Vell. – absol., viden ignavum, ut se inferat, wie er einhertritt, Plaut.: ut magnifice infert sese, Plaut. – feindl., effusi se stantibus vobis intulerint, Liv.: adeo concitato impetu inferre se, ut etc., Liv. – β) medial, inferri in urbem, Liv.: in ignes medios equo, Liv.: flumen mari Hadriatico infertur, Liv. – II) übtr.: A) im allg.: artes Latio, Hor.: nefas, einführen, Curt.: terrorem in oppida, verbreiten, Curt.: se in periculum, stürzen, Cic.: se ipse inferebat et intro dabat, mischte sich ein, Cic. – B) insbes.: a) vorbringen, crimina, Cic.: sermonem de alqa re, das G. auf etw. bringen, Cic.: mentionem alcis rei, einer Sache Erwähnung tun, etw. in Anregung bringen, Liv.: causam, Caes., alci, wider jmd., Auct. b. Afr.: alci causam belli, einen Vorwand suchen (vom Zaune brechen), ihn zu bekriegen, Cic.: causam iurgii, herbeiziehen, Phaedr. – b) zufügen, beibringen, einflößen, einjagen, vim, antun, Curt.: alci terrorem, alci mortem, periculum, Cic.: terrorem in alqm, Liv.: sibi voluntariam necem, Lact.: spem alci, Caes. – c) erregen od. zu erregen suchen, eintreten lassen, veranlassen, moram, cunctationem, Caes.: misericordiam, invidiam, Cic.: iniurias in alqm, Cic. – d) folgern, schließen, einen Schluß ziehen, Cic. de inv. 1, 87. Quint. 5, 11, 27. – / Ungew. Fut. inferebis, Apic. 4, 159 cod.: Partiz. infertus, Apul. met. 4, 26 cod. F.

    lateinisch-deutsches > infero

  • 16 frons

    1. frōns, frondis, f., das Laub, der belaubte Zweig, das Laubwerk, I) eig.: quernea, Cato: nigra, Hor.: nudi sine fronde, sine arbore campi, Ov. – Plur., via interclusa frondibus et virgultis, Cic.: frondibus laeti colles, Curt. – II) meton., ein Kranz aus belaubten Zweigen, ein Laubkranz, eine Laubkrone, Hor. u. Ov. – Archaist. Nbf. a) frondis, Ser. Samm. 189 u. 572. – b) frōs, Varro fr. u. Varro r. r. 1, 24, 3 bei Charis. 130, 34. Gloss. V, 641, 66. – c) frūs, frundis, f., Enn. ann. 577: Plur. frundes, Enn. ann. 261. Vgl. Charis. 130, 29. Prisc. 1, 35.
    ————————
    2. frōns, frontis, f., die Stirn, I) eig.: a) übh. (Ggstz. occipitium), oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, Cic.: bovis, Caes.: taurina, Ov. (u. so taurus torvā fronte, Plin.): adversā fronte (vorn an der Stirn), Ov.: aber adversis frontibus (Stirn gegen Stirn) concurrere, Lucr., pugnare secum, Hor. – alcis attractior frons, Sen.: frontem contrahere, runzeln, Cic.: so auch frontem adducere, astringere, Sen., corrugare, Amm.: hingegen frontem exporgere (= exporrigere), Komik., od. explicare (entfalten), Hor., od. remittere, Plin. ep., aufheitern: frontem ferire od. percutere, sich vor die Stirn schlagen, als Zeichen des Unwillens, Cic.: so auch frontem caedere, Quint. – Sprichw., frons occipitio prior, die St. geht vor das H., d.i. die Gegenwart des Herrn nützt mehr als die des Verwalters, unser »selbst ist der Mann«, Cato r. r. 4. – b) die Stirn als Ausdruck der Gemütsstimmung und des Charakters, s. Flach Mart. 1, 24, 4: fr. laeta, Verg.: sollicita, Hor.: tristis, Tibull.: verissimā fronte alqd dicere, mit der aufrichtigsten Miene, Cic.: haec ipsa fero fronte et vultu, ut puto, bellissime (d.i. mit heiterer Stirn u. Miene), sed angor intimis sensibus, Cic.: fronte occultare sententiam, Cic.: tabella, quae frontes aperit (d.i. mit heiterer Stirn stimmen läßt), mentes tegit, Cic.: fr. pristina, alte Ernsthaftigkeit, Cic.: proterva, freche Stirn, Frechheit, Hor. u.
    ————
    Augustin.: impudens, Augustin.: fr. durior, schamlose, Iuven.: salvā fronte (ohne Scham), Iuven.: homo frontis integrae, sittsam, ICt.: perisse frontem de rebus, die Zucht, Pers. – II) übtr., die Stirn als der hervorragendste, vortretende Teil eines Gegenstandes, A) die Außenseite, der äußere Umfang, Rand, 1) im allg.: a) eig.: fr. anuli, Lucr.: tabernae, Catull.: tympani, Vitr.: collem turritā cingere fronte, mit einem mit Türmen besetzten Außenwall, Sil. – b) bildl., die Außenseite, das Äußere, das äußere Ansehen, der Anschein, fronte politus, Pers.: intra nihil habentia fronti suae simile, Sen.: minime blanda frons, das sehr wenig angenehme Äußere, Val. Max.: ubi frons causae non satis honesta est, Quint.: bes. oft prima frons, der erste Anschein, decipit frons prima multos, Phaedr.: dura primā fronte quaestio, Quint.: ex prima statim fronte diiudicare, Quint. – 2) insbes.: a) der Rand einer Bücherrolle, frontes geminae, die beiden äußern Flächen od. Basen einer Bücherrolle (gew. beschnitten, mit Bimsstein poliert u. gefärbt), Tibull. 3, 1, 13. Ov. trist. 1, 1, 11: fr. pumicata, Mart. 1, 66, 10: fr. nigra, Ov. trist. 1, 1, 8: voluminum frontes titulique, Sen. de tranqu. anim. 9, 6. – b) als t. t. der Baukunst, frontes, die zwei Mauern, die die Fülle enthalten, die Futtermauern, Vitr. 2, 8. § 4 u. §7. – B) die vordere Seite, Vorderseite, Fassade, 1) im allg.: lecti, Val. Max.: saeptorum, Fron-
    ————
    tin. aqu.: vehiculi, Amm.: fr. adversa (montis), Verg.: prima fr. libelli, die erste Seite, Ov.: atque haec in celebri carmina fronte (des Grabmals) notet, Tibull.: hos a fronte (vorn an der Straße) suos ponere penates, Ov. – 2) insbes.: a) als t. t. der Baukunst, die Vorderseite, Stirnseite, Fassade eines Gebäudes, aedis (des Tempels), Vitr. 3, 2, 2: aedium (der Tempel), Vell. 1, 11, 3. – b) als geogr. t. t., die einer Gegend zugekehrte Vorderseite, Front einer Örtlichkeit, haec est quasi Germaniae frons, Tac.: Italiae, Plin.: litorum, Mela u. Plin.: fr. Caucasi solibus opposita, Plin.: Arabia angustā fronte sequentia litora attingit, Mela: scopulus frontem in apertum porrigit aequor, Ov.: cum Germaniam ad laevam et in fronte, Pannoniam ad dextram, a tergo sedium suarum haberet Noricos, Vell. – c) als milit. t. t.: α) übh. die Vorderseite, Front (Ggstz. latus, tergum), frons (munimentorum) in Etruriam spectans, Liv.: frons (castrorum) naturā tuta erat, Liv.: unā fronte contra hostem munire castra, Caes. – et a fronte et a tergo circumire hostem, Caes.: a fronte instare (Ggstz. ab latere urgere), Liv.: a tergo, fronte, lateribus tenebitur (wird man ihn fassen), si in Galliam venerit, Cic.: silvas evasisse, transisse aestuaria pulchrum ac decorum in frontem (für eine Bewegung nach vorn, für die Offensive), Tac. Agr. 33. – β) die vordere Linie, Front des in Schlachtordnung aufgestellten Hauptheeres od.
    ————
    seiner Flügel, fr. recta, Ggstz. laevum od. dextrum cornu, Liv.: frons laevi cornus, Curt.: dextra frons, Tac.: prima frons, das Vordertreffen, Liv.: aequā od. aequatā fronte, Liv.: frontem primam tenere, im Vordertreffen stehen, Sen.: frontem aequare, Liv.: frontem dirigere, Quint.: in frontem dirigere (intr.) od. dirigi, eine Frontaufstellung nehmen, Liv. – C) die vordere, breite Seite, die Breite, in fronte, in der Breite (Ggstz. in agrum, in die Tiefe), Hor. sat. 1, 8, 12. Petron. 71, 6: u. so in frontem (Ggstz. in terga, in latera), Plin. 17, 202. – frons als masc. im archaist. Latein (s. Brix Plaut. mil. 202. Neue-Wagener Formenl.3 1, 982 u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 289) u. bei Vitr. 10, 11, 7 (wo frons transversarius, Querseite).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > frons

  • 17 infero

    īn-fero, intulī, illātum, īnferre, hinein- od. hintragen, -bringen, -werfen, in, an, auf, zu etwas werfen, -bringen, -setzen usw., I) eig.: A) im allg.: alqd domum, Colum.: alqd in ignem, Caes.: ignes tectis, Feuer anlegen, anzünden, Cic.: ignem gentibus, Hor.: scalas ad moenia, Liv.: spolia templo, Liv.: semina arvis, Tac.: alqm in equum, aufs Pferd setzen, Caes.: in scopulum, treiben, Liv. – B) insbes.: a) beisetzen, begraben, alienum, Cic.: corpus eodem, Nep. – b) auf die Tafel bringen, -setzen, aufsetzen, mensam secundam, Plin.: lancem, Plin.: aliis atque aliis vasis cibi inferebantur, Vulg. Esther 1, 7. – c) bringen, eintragen (vom Rechnen usw.), rationes, Cic.: pecuniam aerario, Plin. ep.: in rationes, ICt, od. rationibus, Colum., in Rechnung bringen: rationibus inferri, in Rechnung kommen, Suet.: dah. anrechnen, sumptum civibus, Cic. – d) beitragen, in die Kasse zahlen, vigesimam, Plin. pan.: tributum alci, Colum. – e) darbringen, opfern, spumantia cymbia lacte, Verg.: honores Anchisae, Verg.: satura lanx, quae referta variis multisque primitiis in sacro apud priscos dis inferebatur, Diom. 485 sg. – f) manus alci, Cic., od. in alqm, Cic., an jmd. Hand legen: alci vim, Gewalt antun, Cic. – g) signa, den Feind angreifen, Liv.: signa in hostem, Caes., od. hostibus, Auct. b. Afr.: dictator dextro cornu adversus Faliscos, sinistro
    ————
    contra Veientem Capitolinus Quinctius intulit signa, Liv. – h) bellum m. Dat. od. m. in u. Akk. des Landes, ein Land mit Krieg überziehen, die Offensive gegen ein Land ergreifen, Cic. u. Nep.: bellum alci, mit Krieg überziehen, bekriegen, Cic.: ebenso bellum contra patriam, Cic.: inf. arma, Krieg anfangen, mit Krieg überziehen, Liv. u. Curt.: ebenso usque a rubro mari arma inf. Italiae, Italien bekriegen, Nep. – i) pedem, den Fuß hinein- od. hinsetzen, d.i. hinein- od. hingehen, Cic.: in aedes, Plaut.: so auch gressum, Verg.: nostro limine intulit pedes, setzte den Fuß über die Schwelle, Prop. – u. feindl., pedem inferre, auf jmd. losgehen, jmd. angreifen, alci, Liv.: so auch gradum, pugnam, Liv. – k) refl. u. medial: α) refl., se inferre, hinein- od. hingehen, sich begeben, bes. mit dem Nbbgr. der Schnelligkeit, sich hinein- od. hereinstürzen, feindl. = eindringen, einfallen, lucus, quo se persaepe inferebat, Liv.: se per medios, Verg.: se foribus, Verg.: se flammae, Vell. – absol., viden ignavum, ut se inferat, wie er einhertritt, Plaut.: ut magnifice infert sese, Plaut. – feindl., effusi se stantibus vobis intulerint, Liv.: adeo concitato impetu inferre se, ut etc., Liv. – β) medial, inferri in urbem, Liv.: in ignes medios equo, Liv.: flumen mari Hadriatico infertur, Liv. – II) übtr.: A) im allg.: artes Latio, Hor.: nefas, einführen, Curt.: terrorem in oppida, verbreiten, Curt.: se in periculum, stürzen, Cic.: se ipse
    ————
    inferebat et intro dabat, mischte sich ein, Cic. – B) insbes.: a) vorbringen, crimina, Cic.: sermonem de alqa re, das G. auf etw. bringen, Cic.: mentionem alcis rei, einer Sache Erwähnung tun, etw. in Anregung bringen, Liv.: causam, Caes., alci, wider jmd., Auct. b. Afr.: alci causam belli, einen Vorwand suchen (vom Zaune brechen), ihn zu bekriegen, Cic.: causam iurgii, herbeiziehen, Phaedr. – b) zufügen, beibringen, einflößen, einjagen, vim, antun, Curt.: alci terrorem, alci mortem, periculum, Cic.: terrorem in alqm, Liv.: sibi voluntariam necem, Lact.: spem alci, Caes. – c) erregen od. zu erregen suchen, eintreten lassen, veranlassen, moram, cunctationem, Caes.: misericordiam, invidiam, Cic.: iniurias in alqm, Cic. – d) folgern, schließen, einen Schluß ziehen, Cic. de inv. 1, 87. Quint. 5, 11, 27. – Ungew. Fut. inferebis, Apic. 4, 159 cod.: Partiz. infertus, Apul. met. 4, 26 cod. F.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infero

  • 18 gravis

        gravis e, adj. with comp. gravior, and sup. gravissimus    [2 GAR-], heavy, weighty, ponderous, burdensome, loaded, laden, burdened: gravi onere armorum oppressi, Cs.: corpus: Ipse gravis graviter Concidit, V.: bullae aureae: navigia, Cs.: agmen, L.: gravius dorso subiit onus, H.: robur aratri, V.: tellus, V.: naves spoliis graves, L.: aere dextra, V.: imbre nubes, L.—After the as was reduced in weight: aes grave, heavy money, money of the old standard (a full pound in each as), L. — With young, pregnant: sacerdos Marte, V.: uterus, O.—Of sound, deep, grave, low, bass: sonus, H.: gravissimus sonus: sonus auditur gravior, V.: fragor, O.—Of smell or flavor, strong, unpleasant, offensive: hircus in alis, rank, H.: ellebori, V.: odor caeni, V.: sentina, Iu.— Burdening, oppressive, serious, gross, indigestible, unwholesome, noxious, severe, sick: cibus: cantantibus umbra, V.: anni tempore gravissimo, season: autumnus in Apuliā, Cs.: virus, H.: tempus, weather, L.: graviore tempore anni acto, season, L.: morbo gravis, sick, V.: aetate et viribus gravior, L.: vino, O.: spiritus gemitu, difficult, V.: oculi, heavy, V.—Fig., hard to bear, heavy, burdensome, oppressive, troublesome, grievous, painful, hard, harsh, severe, disagreeable, unpleasant: paupertas, T.: labores: gravissima hiemps, Cs.: volnus: numquam tibi senectutem gravem esse: Appia (via) tardis, H.: miserior graviorque fortuna, Cs.: Principum amicitiae, oppressive, H.: si tibi grave non erit, a trouble: in Caesarem contiones, hostile, Cs.: verbum gravius: ne quid gravius in fratrem statueret, Cs.: gravius est verberari quam necari, S.: edictum, L.: graviora (pericula), more serious, V.: quo inprovisus gravior accederet, more formidable, S.: adversarius imperi.—As subst n.: O passi graviora, greater hardships, V.—Of things, strong, weighty, important, grave, influential: inperium gravius, T.: quae mihi ad spem obtinendae veritatis gravissima sunt: gravissima caerimonia, most solemn, Cs.: nihil sibi gravius esse faciendum, quam ut, etc.: exemplum, H.: gravissima civitas.—Of character, of weight, of authority, eminent, venerable, great: animus natu gravior, T.: auctoritate graviores: omnes gravioris aetatis, more settled, Cs.: homo, sober: gravis Entellum dictis castigat (i. e. graviter), V.
    * * *
    grave, gravior -or -us, gravissimus -a -um ADJ
    heavy; painful; important; serious; pregnant; grave, oppressive, burdensome

    Latin-English dictionary > gravis

  • 19 obscēnus

        obscēnus (obscaen-, not obscoenus), adj. with comp. and sup.    [1 SAV-], of adverse omen, ill-omened, ill-boding, inauspicious, ominous, portentous: volucres, of ill-omen, V.: animalium fetūs, monstrous, L.: omen: puppis, fatal ship, O.: anūs, H.—Repulsive, offensive, abominable, hateful, disgusting, filthy: frons, V.: volucres pelagi, i. e. the harpies, V.—Immodest, impure, indecent, lewd, obscene: adulterium, O.: id dicere obscenum est: illud Antipatri paulo obscenius: obscenissimi versūs.—As subst m., a lewd person, Iu.—As subst n., sing. and plur, the private parts, O.
    * * *
    I
    obscena -um, obscenior -or -us, obscenissimus -a -um ADJ
    repulsive, detestable; foul; indecent, obscene, lewd; (sexual/excretory things); inauspicious/unpropitious; ill-omened/boding ill; filthy, polluted, disgusting
    II
    sexual pervert; foul-mouthed person

    Latin-English dictionary > obscēnus

  • 20 odium

        odium ī, n    [1 OD-], hatred, grudge, ill-will, animosity, enmity, aversion: veritas odium parit, T.: odium (est) ira inveterata: in odium populi R. inruere, incur the hatred: eorum odium subire: magnum odium Pompei suscepistis: inperatoribus odia conligere, Cs.: struere, excite: exercere, O.: placare, appease: quod mihi odium cum Clodio fuit? what quarrel had I?: tanto in odio est omnibus, is so hated by: tanto odio ferebatur in Ciceronem, was so imbittered against, N.: in Romanos odii regnum posuerat praemium, had offered as a prize for hostility, L.: urbis odium me percipit, T.: ardens odio vestri: odium ieiunum, on an empty stomach, Iu.—An object of hatred, offence, aversion, nuisance: Antonius, insigne odium omnium: qui amat quoi odio ipsus est, one who hates him, T.: odi odioque sum Romanis, I hate and am hated by, L.: tibi est odio mea fistula, V.—Discontent, dissatisfaction, disgust: odio suarum rerum mutari omnia student, S.: Cui placet alterius sua est odio sors, H.—Offensive conduct, odious language, importunity, insolence, vexatiousness: odio et strepitu senatūs coactus est perorare: Tundendo atque odio, by insolent importunity, T.: cum tuo istoc odio, with that hateful conduct of yours, T.: odio vincere Regem, in insolence, H.
    * * *
    hate/hatred/dislike/antipathy; odiun, unpopularity; bredom/impatience; haterd (manifestion by/towards group); object of hate/odium

    Latin-English dictionary > odium

См. также в других словарях:

  • offensive — [ ɔfɑ̃siv ] n. f. • 1587; de offensif 1 ♦ Action d attaquer l ennemi, en prenant l initiative des opérations. ⇒ attaque. Prendre, reprendre l offensive. Passer à l offensive. Une offensive : attaque d envergure, exécutée à l échelon d une grande… …   Encyclopédie Universelle

  • offensive# — offensive adj 1 attacking, aggressive (see under ATTACK n) Analogous words: invasive, incursive (see corresponding nouns at INVASION): assaulting, assailing, attacking, bombarding, storming (see ATTACK vb) 2 Offensive, loathsome, repulsive,… …   New Dictionary of Synonyms

  • Offensive — Of*fen sive, a. [Cf. F. offensif. See {Offend}.] [1913 Webster] 1. Giving offense; causing displeasure or resentment; displeasing; annoying; as, offensive words. [1913 Webster] 2. Giving pain or unpleasant sensations; disagreeable; revolting;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • offensive — of·fen·sive /ə fen siv/ adj 1: of, relating to, or designed for attack offensive weapons 2: causing displeasure or resentment; esp: contrary to a particular or prevailing sense of what is decent, proper, or moral depicted sexual acts in a… …   Law dictionary

  • Offensive — Of*fen sive, n. The state or posture of one who offends or makes attack; aggressive attitude; the act of the attacking party; opposed to {defensive}. [1913 Webster] {To take the offensive}, {To act on the offensive}, {To go on the offensive}, to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • offensive — UK US /əˈfensɪv/ adjective ► causing someone to feel upset and angry, often because of being rude: offensive to sb »His comments were highly offensive to women. »The channel ran a series of grossly offensive advertisements …   Financial and business terms

  • offensive — [adj1] disrespectful, insulting; displeasing abhorrent, abusive, annoying, biting, cutting, detestable, disagreeable, discourteous, distasteful, dreadful, embarrassing, evil, foul, ghastly, grisly, gross, hideous, horrible, horrid, impertinent,… …   New thesaurus

  • offensive — ► ADJECTIVE 1) causing offence. 2) involved or used in active attack. 3) chiefly N. Amer. relating to the team in possession of the ball or puck in a game. ► NOUN ▪ a military campaign of attack. ● be on the offensive Cf. ↑ …   English terms dictionary

  • offensive — [ə fen′siv; ] for adj., also [ ô′fen΄siv] adj. [ML offensivus < L offensa,OFFENSE] 1. attacking; aggressive 2. of or for attack ☆ 3. designating or of the side that is seeking to score in any contest 4. unpleasant, as to the senses;… …   English World dictionary

  • Offensive — (v. lat.), der Angriff, im Gegensatz zur. Defensive (s.d.), besteht darin, daß die feindliche Macht aufgesucht u. angegriffen wird, der Offensivkrieg od. Angriffskrieg beginnt daher mit dem Einbruch in Feindes Land. Man unterscheidet dabei… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Offensīve — (franz.), das angriffsweise Vorgehen gegen den Feind im Gegensatz zum Abwarten desselben in der Defensive (s. d.). Man unterscheidet die strategische O., das Angriffsverfahren in der Kriegführung, und die taktische O., den Angriff auf dem… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»