Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

aura

  • 81 elevo

    ē-lĕvo, no perf., ātum, 1, v. a.
    I.
    Lit., to lift up, raise (very rare):

    contabulationem,

    Caes. B. C. 2, 9, 5 and 7:

    lumbos in altum,

    App. M. 4, p. 143:

    arcam,

    Vulg. Gen. 7, 17.— Poet.:

    elevat hunc pluma,

    i. e. turns into a bird, Claud. Eutr. 1, 295: aura preces, i. e. carry away, disperse, = auferat, dissipet, Prop. 1, 8, 12:

    fructum,

    to gather in, Col. 3, 21, 5: statura elevata, i. e. tall, Capit. Ant. Phil. 13.—More freq.,
    II.
    Trop.
    A.
    To lighten, alleviate:

    aegritudinem (with obtundere),

    Cic. Tusc. 3, 16, 34; cf. sollicitudines (opp. duplicare), Luccei. in Cic. Fam. 5, 14, 2.—Esp. freq.,
    B.
    (In allusion to the rising of the lighter scale.) To make light of, to lessen, diminish, impair, weaken; to disparage, detract from:

    causas suspicionum offensionumque tum evitare, tum elevare, tum ferre,

    Cic. Lael. 24; so,

    objectum ab adversario,

    id. de Or. 2, 56 fin.; cf. id. Inv. 1, 42; Quint. 6, 3, 75 sq.; 11, 3, 176:

    perspicuitatem,

    Cic. N. D. 3, 4:

    auctoritatem,

    Liv. 3, 21; 37, 57 fin.:

    res gestas (opp. verbis extollere),

    id. 28, 43; cf. ib. 44 fin.:

    noxam multitudinis,

    id. 45, 10:

    non si quid turbida Roma Elevet,

    Pers. 1, 6 et saep.—With personal objects:

    est plane oratoris movere risum, quod frangit adversarium, quod impedit, quod elevat, quod deterret, quod refutat,

    Cic. de Or. 2, 58, 236; cf.:

    elevabatur index indiciumque,

    Liv. 26, 27:

    Samnitium bella extollit, elevat Etruscos,

    id. 9, 37:

    assiduos viros (copia),

    Prop. 2, 33, 44 (3, 31, 44 M.); cf. id. 2, 34, 58 (3, 32, 58 M.).—
    C.
    Of the voice, to lift up, raise (late Lat.):

    vocem,

    Vulg. Judic. 2, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > elevo

  • 82 exsuscito

    ex-suscĭto ( exusc-), āvi, ātum, 1, v. a., to rouse from sleep, to awaken (class.).
    I.
    Lit.:

    exsuscitate vostram huc custodem mihi,

    Plaut. Curc. 1, 1, 91:

    te gallorum cantus exsuscitat,

    Cic. Mur. 9, 22.—
    B.
    Transf., of fire, to kindle:

    flammas exsuscitat aurā,

    Ov. F. 5, 507:

    ne parvus ignis ingens incendium exsuscitet,

    Liv. 21, 3, 6. —
    II.
    Trop., to stir up, rouse up, excite:

    quae cura exsuscitat animos et majores ad rem gerendam facit,

    Cic. Off. 1, 4, 12; so,

    animum omnibus dictis,

    id. Inv. 2, 15, 49; and:

    animum clamore,

    Auct. Her. 3, 12, 22:

    naturalem memoriam hac notatione,

    id. ib. 3, 21, 34; cf. ib. 3, 22, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > exsuscito

  • 83 fero

    fĕro, tuli, latum, ferre (ante-class. redupl. form in the tempp. perff.:

    tetuli,

    Plaut. Am. 2, 2, 84; 168; id. Men. 4, 2, 25; 66; id. Rud. prol. 68: tetulisti, Att. and Caecil. ap. Non. 178, 17 sq.:

    tetulit,

    Plaut. Most. 2, 2, 40; id. Men. 2, 3, 30; Ter. And. 5, 1, 13:

    tetulerunt,

    Lucr. 6, § 672:

    tetulissem,

    Ter. And. 4, 5, 13:

    tetulisse,

    Plaut. Rud. 4, 1, 2:

    tetulero,

    id. Cist. 3, 19:

    tetulerit,

    id. Poen. 3, 1, 58; id. Rud. 4, 3, 101), v. a. and n. [a wide-spread root; Sanscr. bhar-, carry, bharas, burden; Gr. pherô; Goth. bar, bairo, bear, produce, whence barn, child; Anglo-Saxon beran, whence Engl. bear, birth; cf. Curt. Gr. Etym. p. 300; Fick, Vergl. Wort. p. 135. The perf. forms, tuli, etc., from the root tul-, tol-; Sanscr. tol-jami, lift, weigh; Gr. tlênai, endure, cf. talas, talanton; Lat. tollo, tolerare, (t)latus, etc. Cf. Goth. thulan, Germ. dulden, Geduld; Anglo-Sax. tholian, suffer. Supine latum, i. e. tlatum; cf. supra; v. Curt. Gr. Etym. p. 220; Corss. Ausspr. 2, 73], to bear, carry, bring. (For syn. cf.: gero, porto, bajulo, veho; effero, infero; tolero, patior, sino, permitto, etc.)
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ferri proprie dicimus, quae quis suo corpore bajulat, portari ea, quae quis in jumento secum ducit, agi ea, quae animalia sunt,

    Dig. 50, 16, 235: oneris quidvis feret, Ter. Ph. 3, 3, 29:

    quin te in fundo conspicer fodere aut arare aut aliquid ferre,

    id. Heaut. 1, 1, 17:

    numerus eorum, qui arma ferre possent,

    Caes. B. G. 1, 29, 1:

    arma et vallum,

    Hor. Epod. 9, 13:

    sacra Junonis,

    id. S. 1, 3, 11:

    cadaver nudis humeris (heres),

    id. ib. 2, 5, 86:

    argentum ad aliquem,

    Plaut. As. 3, 3, 142; cf.:

    symbolum filio,

    id. Bacch. 2, 3, 30:

    olera et pisciculos minutos ferre obolo in cenam seni,

    Ter. And. 2, 2, 32; cf.:

    vina et unguenta et flores,

    Hor. C. 2, 3, 14:

    discerpta ferentes Memora gruis,

    id. S. 2, 8, 86; cf.:

    talos, nucesque sinu laxo,

    id. ib. 2, 3, 172:

    in Capitolium faces,

    Cic. Lael. 11, 37:

    iste operta lectica latus per oppidum est ut mortuus,

    id. Phil. 2, 41, 106:

    lectica in Capitolium latus est,

    Suet. Claud. 2:

    circa judices latus (puer),

    Quint. 6, 1, 47:

    prae se ferens (in essedo) Darium puerum,

    Suet. Calig. 19.— Poet. with inf.:

    natum ad Stygios iterum fero mergere fontes,

    Stat. Ach. 1, 134.—Prov.:

    ferre aliquem in oculis, or simply oculis,

    i. e. to hold dear, love exceedingly, Cic. Phil. 6, 4, 11; id. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9; Q. Cic. Fam. 16, 27, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    With the idea of motion predominating, to set in motion, esp. to move onward quickly or rapidly, to bear, lead, conduct, or drive away; with se or mid. (so esp. freq.), to move or go swiftly, to haste, speed, betake one's self; and of things, to flow, mount, run down.
    (α).
    Act.:

    ubi in rapidas amnis dispeximus undas: Stantis equi corpus transvorsum ferre videtur Vis, et in advorsum flumen contrudere raptim: Et, quocumque oculos trajecimus, omnia ferri Et fluere assimili nobis ratione videntur,

    Lucr. 4, 422 sq.:

    ubi cernimus alta Exhalare vapore altaria, ferreque fumum,

    to send up, id. 3, 432; cf.:

    vis ut vomat ignes, Ad caelumque ferat flammai fulgura rursum,

    id. 1, 725; and:

    caelo supinas si tuleris manus,

    raisest, Hor. C. 3, 23, 1:

    te rursus in bellum resorbens Unda fretis tulit aestuosis,

    id. ib. 2, 7, 16; cf.:

    ire, pedes quocumque ferent,

    id. Epod. 16, 21; and:

    me per Aegaeos tumultus Aura feret,

    id. C. 3, 29, 64:

    signa ferre,

    to put the standards in motion, to break up, Caes. B. G. 1, 39 fin.; 1, 40, 12; Liv. 10, 5, 1 al.:

    pol, si id scissem, numquam huc tetulissem pedem,

    have stirred foot, have come, Ter. And. 4, 5, 13:

    pedem,

    Verg. A. 2, 756; Val. Fl. 7, 112:

    gressum,

    to walk, Lucr. 4, 681; cf.:

    agiles gressus,

    Sil. 3, 180:

    vagos gradus,

    Ov. M. 7, 185:

    vestigia,

    Sil. 9, 101:

    vagos cursus,

    id. 9, 243.— Absol.:

    quo ventus ferebat,

    bore, drove, Caes. B. G. 3, 15, 3:

    interim, si feret flatus, danda sunt vela,

    Quint. 10, 3, 7:

    itinera duo, quae extra murum ad portum ferebant,

    led, Caes. B. C. 1, 27, 4:

    pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent,

    Liv. 1, 7, 6.—Prov.:

    in silvam ligna ferre,

    to carry coals to Newcastle, Hor. S. 1, 10, 34.—
    (β).
    With se or mid., to move or go swiftly, to hasten, rush:

    cum ipsa paene insula mihi sese obviam ferre vellet,

    to meet, Cic. Planc. 40, 96; cf.:

    non dubitaverim me gravissimis tempestatibus obvium ferre,

    id. Rep. 1, 4:

    hinc ferro accingor rursus... meque extra tecta ferebam,

    Verg. A. 2, 672; 11, 779:

    grassatorum plurimi palam se ferebant,

    Suet. Aug. 32.—Of things as subjects:

    ubi forte ita se tetulerunt semina aquarum,

    i. e. have collected themselves, Lucr. 6, 672.—Mid.:

    ad eum omni celeritate et studio incitatus ferebatur,

    proceeded, Caes. B. C. 3, 78, 2:

    alii aliam in partem perterriti ferebantur,

    betook themselves, fled, id. B. G. 2, 24, 3:

    (fera) supra venabula fertur,

    rushes, springs, Verg. A. 9, 553:

    huc juvenis nota fertur regione viarum,

    proceeds, id. ib. 11, 530:

    densos fertur moribundus in hostes,

    rushes, id. ib. 2, 511:

    quocumque feremur, danda vela sunt,

    Cic. Or. 23, 75; cf.:

    non alto semper feremur,

    Quint. 12, 10, 37:

    ego, utrum Nave ferar magna an parva, ferar unus et idem,

    Hor. Ep. 2, 2, 200:

    non tenui ferar Penna biformis per liquidum aethera Vates,

    fly, id. C. 2, 20, 1.—Of inanimate subjects:

    (corpuscula rerum) ubi tam volucri levitate ferantur,

    move, Lucr. 4, 195; cf.:

    quae cum mobiliter summa levitate feruntur,

    id. 4, 745; cf.:

    tellus neque movetur et infima est, et in eam feruntur omnia nutu suo pondera,

    Cic. Rep. 6, 17 fin.:

    Rhenus longo spatio per fines Nantuatium, etc.... citatus fertur,

    flows, Caes. B. G. 4, 10, 3; cf. Hirt. B. [p. 738] G. 8, 40, 3:

    ut (flamma) ad caelum usque ferretur,

    ascended, arose, Suet. Aug. 94.—

    Rarely ferre = se ferre: quem procul conspiciens ad se ferentem pertimescit,

    Nep. Dat. 4 fin.
    2.
    To carry off, take away by force, as a robber, etc.: to plunder, spoil, ravage:

    alii rapiunt incensa feruntque Pergama,

    Verg. A. 2, 374:

    postquam te (i. e. exstinctum Daphnin) fata tulerunt,

    snatched away, id. E. 5, 34. So esp. in the phrase ferre et agere, of taking booty, plundering, where ferre applies to portable things, and agere to men and cattle; v. ago.—
    3.
    To bear, produce, yield:

    plurima tum tellus etiam majora ferebat, etc.,

    Lucr. 5, 942 sq.; cf.:

    quae autem terra fruges ferre, et, ut mater, cibos suppeditare possit,

    Cic. Leg. 2, 27, 67:

    quem (florem) ferunt terrae solutae,

    Hor. C. 1, 4, 10:

    quibus jugera fruges et Cererem ferunt,

    id. ib. 3, 24, 13:

    angulus iste feret piper et thus,

    id. Ep. 1, 14, 23:

    (olea) fructum ramis pluribus feret,

    Quint. 8, 3, 10.— Absol.:

    ferundo arbor peribit,

    Cato, R. R. 6, 2.—
    4.
    Of a woman or sheanimal, to bear offspring, be pregnant:

    ignorans nurum ventrem ferre,

    Liv. 1, 34, 3;

    of animals: equa ventrem fert duodecim menses, vacca decem, ovis et capra quinque, sus quatuor,

    Varr. R. R. 2, 1, 19; cf.:

    cervi octonis mensibus ferunt partus,

    Plin. 8, 32, 50, § 112:

    nec te conceptam saeva leaena tulit,

    Tib. 3, 4, 90.— Poet.:

    quem tulerat mater claro Phoenissa Laconi,

    i. e. had borne, Sil. 7, 666.—
    5.
    To offer as an oblation:

    liba et Mopsopio dulcia melle feram,

    Tib. 1, 7, 54; so,

    liba,

    id. 1, 10, 23:

    lancesque et liba Baccho,

    Verg. G. 2, 394:

    tura superis, altaribus,

    Ov. M. 11, 577.—
    6.
    To get, receive, acquire, obtain, as gain, a reward, a possession, etc.:

    quod posces, feres,

    Plaut. Merc. 2, 3, 106; cf.: quodvis donum et praemium a me optato;

    id optatum feres,

    Ter. Eun. 5, 8, 27:

    fructus ex sese (i. e. re publica) magna acerbitate permixtos tulissem,

    Cic. Planc. 38, 92:

    partem praedae,

    id. Rosc. Am. 37, 107:

    ille crucem pretium sceleris tulit, hic diadema,

    Juv. 13, 105:

    coram rege sua de paupertate tacentes Plus poscente ferent,

    Hor. Ep. 1, 17, 44.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bear, carry, bring:

    satis haec tellus morbi caelumque mali fert,

    bears, contains, Lucr. 6, 663;

    veterrima quaeque, ut ea vina, quae vetustatem ferunt, esse debent suavissima,

    which carry age, are old, Cic. Lael. 19, 67:

    scripta vetustatem si modo nostra ferent,

    will have, will attain to, Ov. Tr. 5, 9, 8:

    nomen alicujus,

    to bear, have, Cic. Off. 3, 18, 74; cf.:

    insani sapiens nomen ferat, aequus iniqui,

    Hor. Ep. 1, 6, 15:

    nomen,

    Suet. Aug. 101; id. Calig. 47:

    cognomen,

    id. Aug. 43; id. Galb. 3; cf.:

    ille finis Appio alienae personae ferendae fuit,

    of bearing an assumed character, Liv. 3, 36, 1:

    Archimimus personam ejus ferens,

    personating, Suet. Vesp. 19; cf.

    also: (Garyophyllon) fert et in spinis piperis similitudinem,

    Plin. 12, 7, 15, § 30: fer mi auxilium, bring assistance, aid, help, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 29 (Trag. v. 50 ed. Vahl.); cf.:

    alicui opem auxiliumque ferre,

    Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9:

    auxilium alicui,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; Cic. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13, 5; 4, 12, 5; Hor. Epod. 1, 21 et saep.: opem, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 86 ed. Vahl.):

    opem alicui,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 23; Ter. And. 3, 1, 15; id. Ad. 3, 4, 41; Cic. Rab. Perd. 1, 3 (with succurrere saluti); id. Fin. 2, 35, 118 (with salutem); id. Fam. 5, 4, 2:

    subsidium alicui,

    Caes. B. G. 2, 26, 2:

    condicionem,

    to proffer, id. ib. 4, 11, 3; cf. Cic. Rosc. Am. 11, 30:

    Coriolanus ab sede sua cum ferret matri obviae complexum,

    offered, Liv. 2, 40, 5:

    si qua fidem tanto est operi latura vetustas,

    will bring, procure, Verg. A. 10, 792:

    ea vox audita laborum Prima tulit finem,

    id. ib. 7, 118: suspicionem falsam, to entertain suspicion, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 348 ed. Vahl.).—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) To move, to bring, lead, conduct, drive, raise:

    quem tulit ad scenam ventoso gloria curru,

    Hor. Ep. 2, 1, 177; so,

    animi quaedam ingenita natura... recta nos ad ea, quae conveniunt causae, ferant,

    Quint. 5, 10, 123; cf. absol.:

    nisi illud, quod eo, quo intendas, ferat deducatque, cognoris,

    Cic. de Or. 1, 30, 135:

    exstincti ad caelum gloria fertur,

    Lucr. 6, 8; cf.:

    laudibus aliquem in caelum ferre,

    to extol, praise, Cic. Fam. 10, 26, 2; cf. id. Rep. 1, 43; Quint. 10, 1, 99; Suet. Otho, 12; id. Vesp. 6:

    eam pugnam miris laudibus,

    Liv. 7, 10, 14; cf.:

    saepe rem dicendo subiciet oculis: saepe supra feret quam fieri possit,

    wilt exalt, magnify, Cic. Or. 40, 139:

    ferte sermonibus et multiplicate fama bella,

    Liv. 4, 5, 6:

    ferre in majus vero incertas res fama solet,

    id. 21, 32, 7:

    crudelitate et scelere ferri,

    to be impelled, carried away, Cic. Clu. 70, 199:

    praeceps amentia ferebare,

    id. Verr. 2, 5, 46, § 121; cf.:

    ferri avaritia,

    id. Quint. 11, 38:

    orator suo jam impetu fertur,

    Quint. 12 praef. §

    3: eloquentia, quae cursu magno sonituque ferretur,

    Cic. Or. 28, 97; cf.:

    (eloquentia) feratur non semitis sed campis,

    Quint. 5, 14, 31:

    oratio, quae ferri debet ac fluere,

    id. 9, 4, 112; cf.:

    quae (historia) currere debet ac ferri,

    id. 9, 4, 18; so often: animus fert (aliquem aliquo), the mind moves one to any thing:

    quo cujusque animus fert, eo discedunt,

    Sall. J. 54, 4; cf.:

    milites procurrentes consistentesque, quo loco ipsorum tulisset animus,

    Liv. 25, 21, 5; and:

    qua quemque animus fert, effugite superbiam regiam,

    id. 40, 4, 14:

    si maxime animus ferat,

    Sall. C. 58, 6; cf. Ov. M. 1, 775.—With an object-clause, the mind moves one to do any thing, Ov. M. 1, 1; Luc. 1, 67; Suet. Otho, 6; cf.

    also: mens tulit nos ferro exscindere Thebas,

    Stat. Th. 4, 753.—
    2.
    (Acc. to I. B. 2.) To carry off, take away:

    omnia fert aetas, animum quoque,

    Verg. E. 9, 51:

    postquam te fata tulerunt,

    id. ib. 5, 34:

    invida Domitium fata tulere sibi,

    Anthol. Lat. 4, 123, 8;

    like efferre,

    to carry forth to burial, Ov. Tr. 1, 3, 89.—
    3.
    (Acc. to I. B. 3.) To bear, bring forth, produce:

    haec aetas prima Athenis oratorem prope perfectum tulit,

    Cic. Brut. 12, 45:

    aetas parentum, pejor avis, tulit Nos nequiores,

    Hor. C. 3, 6, 46:

    Curium tulit et Camillum Saeva paupertas,

    id. ib. 1, 12, 42.—
    4.
    (Acc. to I. B. 6.) To bear away, to get, obtain, receive:

    Cotta et Sulpicius omnium judicio facile primas tulerunt,

    Cic. Brut. 49, 183:

    palmam,

    to carry off, win, id. Att. 4, 15, 6:

    victoriam ex inermi,

    to gain, Liv. 39, 51, 10; 2, 50, 2; 8, 8, 18:

    gratiam et gloriam annonae levatae,

    id. 4, 12, 8:

    maximam laudem inter suos,

    Caes. B. G. 6, 21, 4:

    centuriam, tribus,

    i. e. to get their votes, Cic. Planc. 20, 49; 22, 53; id. Phil. 2, 2, 4:

    suffragia,

    Suet. Caes. 13 (diff. from 8. a.):

    responsum ab aliquo,

    to receive, Cic. Cat. 1, 8, 19; Caes. B. G. 6, 4 fin.:

    repulsam a populo,

    Cic. Tusc. 5, 19, 54:

    repulsam,

    id. de Or. 2, 69 fin.; id. Phil. 11, 8, 19; id. Att. 5, 19 al.: calumniam, i. e. to be convicted of a false accusation, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

    ita ut filius partem dimidiam hereditatis ferat,

    Gai. Inst. 3, 8:

    singulas portiones,

    id. ib. 3, 16; 61.—
    5.
    To bear, support any thing unpleasant; or pregn., to suffer, tolerate, endure.
    a.
    To bear in any manner.
    (α).
    With acc.: servi injurias nimias aegre ferunt, Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    (onus senectutis) modice ac sapienter sicut omnia ferre,

    Cic. de Sen. 1, 2:

    aegre ferre repulsam consulatus,

    id. Tusc. 4, 17, 40:

    hoc moderatiore animo ferre,

    id. Fam. 6, 1, 6:

    aliquid toleranter,

    id. ib. 4, 6, 2:

    clementer,

    id. Att. 6, 1, 3:

    quod eo magis ferre animo aequo videmur, quia, etc.,

    id. Verr. 2, 5, 48, § 126:

    ut tu fortunam, sic nos te, Celse, feremus,

    Hor. Ep. 1, 8, 17.—
    (β).
    With an object-clause:

    ut si quis aegre ferat, se pauperem esse,

    take it ill, Cic. Tusc. 4, 27, 59:

    hoc ereptum esse, graviter et acerbe ferre,

    id. Verr. 2, 1, 58, § 152:

    quomodo ferant veterani, exercitum Brutum habere,

    id. Phil. 10, 7, 15.—
    (γ).
    With de:

    de Lentulo scilicet sic fero, ut debeo,

    Cic. Att. 4, 6, 1:

    quomodo Caesar ferret de auctoritate perscripta,

    id. ib. 5, 2, 3:

    numquid moleste fers de illo, qui? etc.,

    id. ib. 6, 8, 3.—
    (δ).
    Absol.:

    sin aliter acciderit, humaniter feremus,

    Cic. Att. 1, 2, 1:

    si mihi imposuisset aliquid, animo iniquo tulissem,

    id. ib. 15, 26, 4.—
    b. (α).
    With acc.: quis hanc contumeliam, quis hoc imperium, quis hanc servitutem ferre potest? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    qui potentissimorum hominum contumaciam numquam tulerim, ferrem hujus asseclae?

    Cic. Att. 6, 3, 6:

    cujus desiderium civitas ferre diutius non potest,

    id. Phil. 10, 10, 21:

    cogitandi non ferebat laborem,

    id. Brut. 77, 268:

    unum impetum nostrorum,

    Caes. B. G. 3, 19, 3:

    vultum atque aciem oculorum,

    id. ib. 1, 39, 1:

    cohortatio gravior quam aures Sulpicii ferre didicissent,

    to hear unmoved, Cic. Phil. 9, 4, 9:

    vultum,

    Hor. S. 1, 6, 121:

    multa tulit fecitque puer, sudavit et alsit,

    id. A. P. 413:

    spectatoris fastidia,

    id. Ep. 2, 1, 215:

    fuisse (Epaminondam) patientem suorumque injurias ferentem civium,

    Nep. Epam. 7.—Of personal objects:

    quem ferret, si parentem non ferret suum?

    brook, Ter. Heaut. 1, 2, 28:

    optimates quis ferat, qui, etc.,

    Cic. Rep. 1, 33:

    vereor, ut jam nos ferat quisquam,

    Quint. 8, 3, 25:

    an laturi sint Romani talem regem,

    id. 7, 1, 24:

    quis enim ferat puerum aut adolescentulum, si, etc.,

    id. 8, 5, 8.—
    (β).
    With an object-clause:

    ferunt aures hominum, illa... laudari,

    Cic. de Or. 2, 84, 344:

    non feret assiduas potiori te dare noctes,

    Hor. Epod. 15, 13; Ov. M. 2, 628:

    illa quidem in hoc opere praecipi quis ferat?

    Quint. 11, 3, 27; 11, 1, 69:

    servo nubere nympha tuli,

    Ov. H. 5, 12; cf.:

    alios vinci potuisse ferendum est,

    id. M. 12, 555. —
    (γ).
    With quod:

    quod rapta, feremus, dummodo reddat eam,

    Ov. M. 5, 520:

    illud non ferendum, quod, etc.,

    Quint. 11, 3, 131. —
    6.
    With the access, notion of publicity, to make public, to disclose, show, exhibit:

    eum ipsum dolorem hic tulit paulo apertius,

    Cic. Planc. 14, 34; cf.:

    laetitiam apertissime tulimus omnes,

    id. Att. 14, 13, 2:

    neque id obscure ferebat nec dissimulare ullo modo poterat,

    id. Clu. 19, 54:

    haud clam tulit iram adversus praetorem,

    Liv. 31, 47, 4; cf.:

    tacite ejus verecundiam non tulit senatus, quin, etc.,

    id. 5, 28, 1.—
    b.
    Prae se ferre, to show, manifest, to let be seen, to declare:

    cujus rei tantae facultatem consecutum esse me, non profiteor: secutum me esse, prae me fero,

    Cic. N. D. 1, 5, 12:

    noli, quaeso, prae te ferre, vos plane expertes esse doctrinae,

    id. ib. 2, 18, 47:

    non mediocres terrores... prae se fert et ostentat,

    id. Att. 2, 23, 3:

    hanc virtutem prae se ferunt,

    Quint. 2, 13, 11:

    liberalium disciplinarum prae se scientiam tulit,

    id. 12, 11, 21:

    magnum animum (verba),

    id. 11, 1, 37.—Of inanim. and abstr. subjects:

    (comae) turbatae prae se ferre aliquid affectus videntur,

    Quint. 11, 3, 148:

    oratio prae se fert felicissimam facilitatem,

    id. 10, 1, 11.—
    7.
    Of speech, to report, relate, make known, assert, celebrate:

    haec omnibus ferebat sermonibus,

    Caes. B. C. 2, 17, 2:

    alii alia sermonibus ferebant Romanos facturos,

    Liv. 33, 32, 3:

    ferte sermonibus et multiplicate fama bella,

    id. 4, 5, 6:

    patres ita fama ferebant, quod, etc.,

    id. 23, 31, 13; cf. with acc.:

    hascine propter res maledicas famas ferunt,

    Plaut. Trin. 1, 2, 149:

    famam,

    id. Pers. 3, 1, 23:

    fama eadem tulit,

    Tac. A. 1, 5; cf. id. ib. 15, 60:

    nec aliud per illos dies populus credulitate, prudentes diversa fama, tulere,

    talk about, id. ib. 16, 2:

    inimici famam non ita, ut nata est, ferunt,

    Plaut. Pers. 3, 1, 23:

    quod fers, cedo,

    tell, say, Ter. Ph. 5, 6, 17:

    nostra (laus) semper feretur et praedicabitur, etc.,

    Cic. Arch. 9, 21.—With an object-clause:

    cum ipse... acturum se id per populum aperte ferret,

    Liv. 28, 40, 2; id. ib. §

    1: saepe homines morbos magis esse timendos ferunt quam Tartara leti,

    Lucr. 3, 42:

    Prognen ita velle ferebat,

    Ov. M. 6, 470; 14, 527:

    ipsi territos se ferebant,

    Tac. H. 4, 78; id. A. 4, 58; 6, 26 (32); cf.:

    mihi fama tulit fessum te caede procubuisse, etc.,

    Verg. A. 6, 503:

    commentarii ad senatum missi ferebant, Macronem praesedisse, etc.,

    Tac. A. 6, 47 (53).—
    b.
    Ferunt, fertur, feruntur, etc., they relate, tell, say; it is said, it appears, etc.—With inf.:

    quin etiam Xenocratem ferunt, cum quaereretur ex eo, etc... respondisse, etc.,

    Cic. Rep. 1, 2:

    fuisse quendam ferunt Demaratum, etc.,

    id. ib. 2, 19:

    quem ex Hyperboreis Delphos ferunt advenisse,

    id. N. D. 3, 23, 57; Hor. C. 3, 17, 2:

    homo omnium in dicendo, ut ferebant, accrrimus et copiosissimus,

    Cic. de Or. 1, 11, 45:

    Ceres fertur fruges... mortalibus instituisse,

    Lucr. 5, 14:

    in Syria quoque fertur item locus esse, etc.,

    id. 6, 755:

    is Amulium regem interemisse fertur,

    Cic. Rep. 2, 3:

    qui in contione dixisse fertur,

    id. ib. 2, 10 fin.:

    quam (urbem) Juno fertur terris omnibus unam coluisse,

    Verg. A. 1, 15:

    non sat idoneus Pugnae ferebaris,

    you were accounted, held, Hor. C. 2, 19, 27:

    si ornate locutus est, sicut fertur et mihi videtur,

    Cic. de Or. 1, 11, 49; cf.: cum quaestor ex Macedonia venissem Athenas florente [p. 739] Academia, ut temporibus illis ferebatur, id. ib. § 45.—
    c.
    To give out, to pass off a person or thing by any name or for any thing; and, in the pass., to pass for any thing, to pass current:

    hunc (Mercurium) omnium inventorem artium ferunt,

    Caes. B. G. 6, 17, 1:

    ut Servium conditorem posteri fama ferrent,

    Liv. 1, 42, 4:

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    set himself up for, boast, Vell. 1, 11, 1:

    avum M. Antonium, avunculum Augustum ferens,

    boasting of, Tac. A. 2, 43; cf.:

    qui ingenuum se et Lachetem mutato nomine coeperat ferre,

    Suet. Vesp. 23:

    ante Periclem, cujus scripta quaedam feruntur,

    Cic. Brut. 7, 27 (quoted paraphrastically, Quint. 3, 1, 12): sub nomine meo libri ferebantur artis rhetoricae, Quint. prooem. 7; cf.:

    cetera, quae sub nomine meo feruntur,

    id. 7, 2, 24; Suet. Caes. 55; id. Aug. 31; id. Caes. 20:

    multa ejus (Catonis) vel provisa prudenter vel acta constanter vel responsa acute ferebantur,

    Cic. Lael. 2, 6:

    qua ex re in pueritia nobilis inter aequales ferebatur,

    Nep. Att. 1, 3.—
    8.
    Polit. and jurid. t. t.
    a.
    Suffragium or sententiam, to give in one's vote, to vote, Varr. R. R. 3, 2, 1; cf.:

    ferunt suffragia,

    Cic. Rep. 1, 31; id. Fam. 11, 27, 7:

    de quo foedere populus Romanus sententiam non tulit,

    id. Balb. 15, 34; cf.:

    de quo vos (judices) sententiam per tabellam feretis,

    id. Verr. 2, 4, 47, § 104;

    so of the voting of judges,

    id. Clu. 26, 72;

    of senators: parcite, ut sit qui in senatu de bello et pace sententiam ferat,

    id. Verr. 2, 2, 31, § 76; cf. id. Fam. 11, 21, 2.—
    b.
    Legem (privilegium, rogationem) ad populum, or absol., to bring forward or move a proposition, to propose a law, etc.:

    perniciose Philippus in tribunatu, cum legem agrariam ferret, etc.,

    Cic. Off. 2, 21, 73; cf. id. Sull. 23, 65:

    quae lex paucis his annis lata esset,

    id. Corn. 1, 3 (vol. xi. p. 10 B. and K.):

    familiarissimus tuus de te privilegium tulit, ut, etc.,

    id. Par. 4, 32:

    Sullam illam rogationem de se nolle ferri (shortly before: Lex ferri coepta),

    id. Sull. 23, 65:

    rogationem de aliquo, contra or in aliquem, ad populum, ad plebem,

    id. Balb. 14, 33; id. Clu. 51, 140; id. Brut. 23, 89; Caes. B. C. 3, 1, 4; Liv. 33, 25, 7:

    nescis, te ipsum ad populum tulisse, ut, etc.,

    proposed a bill, Cic. Phil. 2, 43, 100:

    ut P. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem, vellentne, etc.,

    id. Fin. 2, 16, 54; cf. Liv. 33, 25, 6:

    quod Sulla ipse ita tulit de civitate, ut, etc.,

    Cic. Caecin. 35, 102:

    nihil de judicio ferebat,

    id. Sull. 22, 63:

    cum, ut absentis ratio haberetur, ferebamus,

    id. Att. 7, 6, 2.— Impers.:

    lato ut solet ad populum, ut equum escendere liceret,

    Liv. 23, 14, 2. —
    c.
    Judicem, said of the plaintiff, to offer or propose to the defendant as judge:

    quem ego si ferrem judicem, refugere non deberet,

    Cic. Rosc. Com. 15, 45; id. de Or. 2, 70, 285.—Hence, judicem alicui, in gen., to propose a judge to, i. e. to bring a suit against, to sue a person:

    se iterum ac saepius judicem illi ferre,

    Liv. 3, 57, 5; 3, 24, 5; 8, 33, 8.—
    9.
    Mercant. t. t., to enter, to set or note down a sum in a book:

    quod minus Dolabella Verri acceptum rettulit, quam Verres illi expensum tulerit, etc.,

    i. e. has set down as paid, has paid, Cic. Verr. 2, 1, 39, § 100 sq., v. expendo.—
    10.
    Absol., of abstr. subjects, to require, demand, render necessary; to allow, permit, suffer:

    ita sui periculi rationes ferre ac postulare,

    Cic. Verr. 2, 5, 40, § 105; cf.:

    gravioribus verbis uti, quam natura fert,

    id. Quint. 18, 57: quid ferat Fors, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. 203 ed. Vahl.):

    quamdiu voluntas Apronii tulit,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

    ut aetas illa fert,

    as is usual at that time of life, id. Clu. 60, 168:

    ad me, ut tempora nostra, non ut amor tuus fert, vere perscribe,

    id. Q. Fr. 1, 4, 5:

    quod ita existimabam tempora rei publicae ferre,

    id. Pis. 2, 5:

    si ita commodum vestrum fert,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    prout Thermitani hominis facultates ferebant,

    id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

    si vestra voluntas feret,

    if such be your pleasure, id. de Imp. Pomp. 24, 70:

    ut opinio et spes et conjectura nostra fert,

    according to our opinion, hope, and belief, id. Att. 2, 25, 2:

    ut mea fert opinio,

    according to my opinion, id. Clu. 16, 46: si occasio tulerit, if occasion require, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6:

    dum tempus ad eam rem tulit, sivi, animum ut expleret suum,

    Ter. And. 1, 2, 17: in hac ratione quid res, quid causa, quid tempus ferat, tu perspicies, Cic. Fam. 1, 7, 6:

    natura fert, ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent,

    id. Rep. 6, 18.— Impers.:

    sociam se cujuscumque fortunae, et, si ita ferret, comitem exitii promittebat (sc. res or fortuna),

    Tac. A. 3, 15; so,

    si ita ferret,

    id. H. 2, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > fero

  • 84 Flamen

    1.
    flāmen (also ‡

    FILAMEN,

    Inscr. Grut. 227, 6), mis, m. [same root with fla-gro, q. v.; lit., he who burns, sc. offerings, Corss. Ausspr. 1, 84, 146; cf. 2, 86 note; Momms. Röm. Gesch. 1, 155; and Curt. Gr. Etym. p. 301], a priest of one particular deity, a flamen (acc. to a false etym. of Varr. and Fest., v. infra, so called from the fillet which he wore around his head). Festus enumerates from the highest flamen, that of Jupiter, to the lowest, that of Pomona, fifteen of these priests;

    in the times of the emperors, the deified emperors and other deified persons also had their separate flamens assigned to them: flamines, quod in Latio capite velato erant semper, ac caput cinctum habebant filo, flamines dicti. Horum singuli cognomina habent ab eo deo, quoi sacra faciunt,

    Varr. L. L. 5, § 84 Müll.: flamen Dialis dictus, quod filo assidue velatur, indeque appellatur flamen, quasi filamen, Paul. ex Fest. p. 87, 15 Müll.; cf. also Serv. Verg. A. 8, 664:

    maximae dignationis Flamen Dialis est inter quindecim flamines, et cum ceteri discrimina majestatis suae habeant, minimi habetur Pomonalis, quod Pomona levissimo fructui agrorum praesidit pomis,

    Fest. p. 154, 27 sq.; cf.

    Müll. Comm. ad h. l. p. 385, b: DIVIS ALIIS ALII SACERDOTES, OMNIBVS PONTIFICES, SINGVLIS FLAMINES SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 20:

    (Numa) flaminem Jovi assiduum sacerdotem creavit... huic duos flamines adjecit, Marti unum, alterum Quirino,

    Liv. 1, 20, 2; cf. Cic. Rep. 2, 14; Aug. Civ. D. 2, 15; cf.

    also: est ergo flamen, ut Jovi, ut Marti, ut Quirino, sic divo Julio M. Antonius, etc.,

    Cic. Phil. 2, 43, 110:

    Tiberius flamines sibi decerni prohibuit,

    Suet. Tib. 26; v. Gell. 10, 15:

    FLAMEN D. AVGVSTI,

    Inscr. Orell. 311; 488; cf.

    AVGVSTALIS,

    ib. 643; 2366:

    DIVI CLAVDII,

    ib. 2218; 3651:

    PERPETVVS NERONIS AVG.,

    ib. 2219:

    SALVTIS AVGVSTAE,

    ib. 1171:

    ROMAE,

    ib. 2183:

    flaminem prodere,

    Cic. Mil. 10, 27:

    inaugurare flaminem,

    Liv. 27, 8, 4.
    2.
    flāmen, ĭnis, n. [flo], = pneuma, a blowing, blast, esp. of wind ( poet., most freq. in the plur.; cf.: ventus, flatus, flabra, spiritus, aura).
    I.
    Lit.:

    cur Berecynthiae Cessant flamina tibiae?

    Hor. C. 3, 19, 19; Nemes. Ecl. 1, 16: aquilo suo cum flamine, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 424 ed. Vahl.):

    Borea, surdas flamine tunde fores,

    Ov. Am. 1, 6, 54:

    venti,

    Lucr. 1, 290:

    Cauri,

    id. 6, 135; cf. Verg. A. 10, 97.—
    II.
    Transf., concr., a gale, breeze, wind:

    ferunt sua flamina classem,

    Verg. A. 5, 832; Ov. F. 3, 599:

    flamina conticuere, jacet sine fluctibus aequor,

    Val. Fl. 3, 732.
    3.
    Flāmen, ĭnis, m., a surname in the gens Claudia, Liv. 27, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Flamen

  • 85 flamen

    1.
    flāmen (also ‡

    FILAMEN,

    Inscr. Grut. 227, 6), mis, m. [same root with fla-gro, q. v.; lit., he who burns, sc. offerings, Corss. Ausspr. 1, 84, 146; cf. 2, 86 note; Momms. Röm. Gesch. 1, 155; and Curt. Gr. Etym. p. 301], a priest of one particular deity, a flamen (acc. to a false etym. of Varr. and Fest., v. infra, so called from the fillet which he wore around his head). Festus enumerates from the highest flamen, that of Jupiter, to the lowest, that of Pomona, fifteen of these priests;

    in the times of the emperors, the deified emperors and other deified persons also had their separate flamens assigned to them: flamines, quod in Latio capite velato erant semper, ac caput cinctum habebant filo, flamines dicti. Horum singuli cognomina habent ab eo deo, quoi sacra faciunt,

    Varr. L. L. 5, § 84 Müll.: flamen Dialis dictus, quod filo assidue velatur, indeque appellatur flamen, quasi filamen, Paul. ex Fest. p. 87, 15 Müll.; cf. also Serv. Verg. A. 8, 664:

    maximae dignationis Flamen Dialis est inter quindecim flamines, et cum ceteri discrimina majestatis suae habeant, minimi habetur Pomonalis, quod Pomona levissimo fructui agrorum praesidit pomis,

    Fest. p. 154, 27 sq.; cf.

    Müll. Comm. ad h. l. p. 385, b: DIVIS ALIIS ALII SACERDOTES, OMNIBVS PONTIFICES, SINGVLIS FLAMINES SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 20:

    (Numa) flaminem Jovi assiduum sacerdotem creavit... huic duos flamines adjecit, Marti unum, alterum Quirino,

    Liv. 1, 20, 2; cf. Cic. Rep. 2, 14; Aug. Civ. D. 2, 15; cf.

    also: est ergo flamen, ut Jovi, ut Marti, ut Quirino, sic divo Julio M. Antonius, etc.,

    Cic. Phil. 2, 43, 110:

    Tiberius flamines sibi decerni prohibuit,

    Suet. Tib. 26; v. Gell. 10, 15:

    FLAMEN D. AVGVSTI,

    Inscr. Orell. 311; 488; cf.

    AVGVSTALIS,

    ib. 643; 2366:

    DIVI CLAVDII,

    ib. 2218; 3651:

    PERPETVVS NERONIS AVG.,

    ib. 2219:

    SALVTIS AVGVSTAE,

    ib. 1171:

    ROMAE,

    ib. 2183:

    flaminem prodere,

    Cic. Mil. 10, 27:

    inaugurare flaminem,

    Liv. 27, 8, 4.
    2.
    flāmen, ĭnis, n. [flo], = pneuma, a blowing, blast, esp. of wind ( poet., most freq. in the plur.; cf.: ventus, flatus, flabra, spiritus, aura).
    I.
    Lit.:

    cur Berecynthiae Cessant flamina tibiae?

    Hor. C. 3, 19, 19; Nemes. Ecl. 1, 16: aquilo suo cum flamine, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 424 ed. Vahl.):

    Borea, surdas flamine tunde fores,

    Ov. Am. 1, 6, 54:

    venti,

    Lucr. 1, 290:

    Cauri,

    id. 6, 135; cf. Verg. A. 10, 97.—
    II.
    Transf., concr., a gale, breeze, wind:

    ferunt sua flamina classem,

    Verg. A. 5, 832; Ov. F. 3, 599:

    flamina conticuere, jacet sine fluctibus aequor,

    Val. Fl. 3, 732.
    3.
    Flāmen, ĭnis, m., a surname in the gens Claudia, Liv. 27, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > flamen

  • 86 frivola

    frīvŏlus, a, um, adj. [etym. dub.; perh. from frico], silly, empty, trifling, frivolous; pitiful, sorry, worthless (mostly post-Aug.; perh. not in Cic.; cf. futtilis).
    I.
    Adj.:

    frivolus hic quidem jam et illiberalis est sermo,

    Auct. Her. 4, 11, 16:

    levibus aut frivolis aut manifesto falsis reum incessere (shortly after: quia, qui vana congerit),

    Quint. 7, 2, 34; Vop. Aur. 3, 1:

    colligitis lexidia, res taetras et inanes et frivolas,

    Gell. 18, 7, 3:

    frivola et inanis argutiola,

    id. 2, 7, 9:

    quaedam dicit futtilia et frivola,

    id. 16, 12, 1:

    jocus,

    Plin. 28, 19, 79, § 260:

    auspicium,

    Suet. Ner. 41:

    aura,

    Phaedr. 5, 8, 1:

    insolentia,

    id. 3, 6, 8:

    jactantia in parvis,

    Quint. 1, 6, 20:

    opus,

    Plin. 22, 6, 7, § 15:

    labor,

    Sen. Ep. 31:

    cura,

    Plin. 25, 3, 7, § 22:

    origo superbissimi animalium (i. e. hominis),

    id. 7, 7, 5, § 43:

    ratione morientes,

    id. 11, 29, 35, § 102:

    flunt in litterarum ostentatione inepti et frivoli,

    Gell. 15, 30, 2; so,

    in cognoscendo ac decernendo nonnumquam frivolus amentique similis,

    Suet. Claud. 15:

    quin etiam, quod est imprimis frivolum ac scaenicum, verbum petant (declamatores), quo incipiant,

    Quint. 10, 7, 21:

    frivolum dictu,

    Plin. 7, 53, 54, § 186:

    frivolum videatur, non tamen omittendum,

    id. 28, 12, 50, § 184:

    huic misit qui nescio quid frivoli ducentis milibus traderet,

    some worthless thing, trifle, Suet. Calig. 39 fin.
    II.
    Subst.: frīvŏla, ōrum, n. plur., wretched furniture, paltry things, trifles:

    inter frivola mea,

    Sen. Tranq. 1; Dig. 13, 7, 11, § 5:

    jam poscit aquam: jam frivola transfert Ucalegon,

    Juv. 3, 198; 5, 59; Suet. Calig. 39; Dig. 13, 7, 11, § 5; cf.: frivola skeuaria eutelê panu, Gloss. Philox.—Hence, adv.: frī-vŏlē, in a silly manner, triflingly:

    aliqui mentiuntur,

    Hier. in Mich. II. 7, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > frivola

  • 87 frivole

    frīvŏlus, a, um, adj. [etym. dub.; perh. from frico], silly, empty, trifling, frivolous; pitiful, sorry, worthless (mostly post-Aug.; perh. not in Cic.; cf. futtilis).
    I.
    Adj.:

    frivolus hic quidem jam et illiberalis est sermo,

    Auct. Her. 4, 11, 16:

    levibus aut frivolis aut manifesto falsis reum incessere (shortly after: quia, qui vana congerit),

    Quint. 7, 2, 34; Vop. Aur. 3, 1:

    colligitis lexidia, res taetras et inanes et frivolas,

    Gell. 18, 7, 3:

    frivola et inanis argutiola,

    id. 2, 7, 9:

    quaedam dicit futtilia et frivola,

    id. 16, 12, 1:

    jocus,

    Plin. 28, 19, 79, § 260:

    auspicium,

    Suet. Ner. 41:

    aura,

    Phaedr. 5, 8, 1:

    insolentia,

    id. 3, 6, 8:

    jactantia in parvis,

    Quint. 1, 6, 20:

    opus,

    Plin. 22, 6, 7, § 15:

    labor,

    Sen. Ep. 31:

    cura,

    Plin. 25, 3, 7, § 22:

    origo superbissimi animalium (i. e. hominis),

    id. 7, 7, 5, § 43:

    ratione morientes,

    id. 11, 29, 35, § 102:

    flunt in litterarum ostentatione inepti et frivoli,

    Gell. 15, 30, 2; so,

    in cognoscendo ac decernendo nonnumquam frivolus amentique similis,

    Suet. Claud. 15:

    quin etiam, quod est imprimis frivolum ac scaenicum, verbum petant (declamatores), quo incipiant,

    Quint. 10, 7, 21:

    frivolum dictu,

    Plin. 7, 53, 54, § 186:

    frivolum videatur, non tamen omittendum,

    id. 28, 12, 50, § 184:

    huic misit qui nescio quid frivoli ducentis milibus traderet,

    some worthless thing, trifle, Suet. Calig. 39 fin.
    II.
    Subst.: frīvŏla, ōrum, n. plur., wretched furniture, paltry things, trifles:

    inter frivola mea,

    Sen. Tranq. 1; Dig. 13, 7, 11, § 5:

    jam poscit aquam: jam frivola transfert Ucalegon,

    Juv. 3, 198; 5, 59; Suet. Calig. 39; Dig. 13, 7, 11, § 5; cf.: frivola skeuaria eutelê panu, Gloss. Philox.—Hence, adv.: frī-vŏlē, in a silly manner, triflingly:

    aliqui mentiuntur,

    Hier. in Mich. II. 7, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > frivole

  • 88 frivolus

    frīvŏlus, a, um, adj. [etym. dub.; perh. from frico], silly, empty, trifling, frivolous; pitiful, sorry, worthless (mostly post-Aug.; perh. not in Cic.; cf. futtilis).
    I.
    Adj.:

    frivolus hic quidem jam et illiberalis est sermo,

    Auct. Her. 4, 11, 16:

    levibus aut frivolis aut manifesto falsis reum incessere (shortly after: quia, qui vana congerit),

    Quint. 7, 2, 34; Vop. Aur. 3, 1:

    colligitis lexidia, res taetras et inanes et frivolas,

    Gell. 18, 7, 3:

    frivola et inanis argutiola,

    id. 2, 7, 9:

    quaedam dicit futtilia et frivola,

    id. 16, 12, 1:

    jocus,

    Plin. 28, 19, 79, § 260:

    auspicium,

    Suet. Ner. 41:

    aura,

    Phaedr. 5, 8, 1:

    insolentia,

    id. 3, 6, 8:

    jactantia in parvis,

    Quint. 1, 6, 20:

    opus,

    Plin. 22, 6, 7, § 15:

    labor,

    Sen. Ep. 31:

    cura,

    Plin. 25, 3, 7, § 22:

    origo superbissimi animalium (i. e. hominis),

    id. 7, 7, 5, § 43:

    ratione morientes,

    id. 11, 29, 35, § 102:

    flunt in litterarum ostentatione inepti et frivoli,

    Gell. 15, 30, 2; so,

    in cognoscendo ac decernendo nonnumquam frivolus amentique similis,

    Suet. Claud. 15:

    quin etiam, quod est imprimis frivolum ac scaenicum, verbum petant (declamatores), quo incipiant,

    Quint. 10, 7, 21:

    frivolum dictu,

    Plin. 7, 53, 54, § 186:

    frivolum videatur, non tamen omittendum,

    id. 28, 12, 50, § 184:

    huic misit qui nescio quid frivoli ducentis milibus traderet,

    some worthless thing, trifle, Suet. Calig. 39 fin.
    II.
    Subst.: frīvŏla, ōrum, n. plur., wretched furniture, paltry things, trifles:

    inter frivola mea,

    Sen. Tranq. 1; Dig. 13, 7, 11, § 5:

    jam poscit aquam: jam frivola transfert Ucalegon,

    Juv. 3, 198; 5, 59; Suet. Calig. 39; Dig. 13, 7, 11, § 5; cf.: frivola skeuaria eutelê panu, Gloss. Philox.—Hence, adv.: frī-vŏlē, in a silly manner, triflingly:

    aliqui mentiuntur,

    Hier. in Mich. II. 7, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > frivolus

  • 89 fugax

    fŭgax, ācis, adj. [fugio], apt to flee, flying swiftly, swift, fleet (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. fugitivus).
    I.
    Lit.:

    fugaces Lyncas et cervos cohibentis arcu,

    Hor. C. 4, 6, 33; so,

    caprea,

    Verg. A. 10, 724:

    ferae,

    id. ib. 9, 591:

    cervi,

    id. G. 3, 539:

    mors et fugacem persequitur virum,

    Hor. C. 3, 2, 14; cf.:

    comes atra (cura) premit sequiturque fugacem,

    id. S. 2, 7, 115:

    Pholoe,

    who flees from wooers, coy, id. C. 2, 5, 17:

    lympha,

    id. ib. 2, 3, 12.— Comp.:

    ventis, volucrique fugacior aurā,

    Ov. M. 13, 807.— Sup.:

    ignavissimus et fugacissimus hostis,

    Liv. 5, 28, 8.—As a term of vituperation, of a slave:

    lurco, edax, furax, fugax,

    runaway, Plaut. Pers. 3, 3, 16.—
    II.
    Trop.
    A.
    Fleeting, transitory: haec omnia quae habent speciem gloriae, contemne: brevia, fugacia, caduca existima; * Cic. Fam. 10, 12, 5:

    fugaces Labuntur anni,

    Hor. C. 2, 14, 1: blanditiae, Plin. poët. Ep. 7, 4, 7.— Comp.:

    non aliud pomum fugacius,

    that sooner spoils, Plin. 15, 12, 11, § 40.— Sup.:

    bona,

    Sen. Ep. 74 med.
    B.
    With gen., fleeing, shunning, avoiding a thing:

    sollicitaeque fugax ambitionis eram,

    Ov. Tr. 4, 10, 38:

    fugax rerum,

    id. ib. 3, 2, 9:

    fugacissimus gloriae,

    Sen. Ben. 4, 32.—Hence, adv.: fŭgācĭ-ter, in fleeing; only comp.:

    utrum a se audacius an fugacius ab hostibus geratur bellum,

    whether in prosecuting the war his own boldness or the enemy's disposition to flee was the greater, Liv. 28, 8, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > fugax

  • 90 genitabilis

    gĕnĭtābĭlis, e, adj. [geno, gigno], of or belonging to generation or birth, productive, fruitful, generative (ante- and postclass.): tempus, Lucil. ap. Varr. L. L. 5, § 17 Müll. N. cr.:

    aura Favoni,

    Lucr. 1, 11:

    partes,

    Arn. 4, 146.

    Lewis & Short latin dictionary > genitabilis

  • 91 horror

    horror, ōris, m. [horreo], a standing on end, standing erect, bristling.
    I.
    Lit. (only poet. and very rare):

    comarum,

    Luc. 5, 154; Val. Fl. 1, 229:

    pontus non horrore tremit,

    i. e. was not ruffled, agitated, Luc. 5, 446; cf.:

    montes horrore nivali semper obducti,

    Amm. 15, 10, 1.—
    * B.
    Trop., roughness, rudeness of speech:

    veterem illum horrorem malim quam istam novam licentiam,

    Quint. 8, 5, 34.—
    II.
    Transf. (cf. horreo, II.).
    A.
    A shaking, trembling.
    1.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose):

    tremulo ramos horrore moveri,

    Ov. M. 9, 345:

    horror soli,

    Flor. 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    A shaking, shivering, chill, coldfit, ague-fit (class.):

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29; cf. Val. Fl. 7, 563:

    frigus voco ubi extremae partes membrorum inalgescunt: horrorem, ubi totum corpus intremit,

    Cels. 3, 3:

    Atticam doleo tam diu: sed quoniam jam sine horrore est, spero esse ut volumus,

    Cic. Att. 12, 6 fin.:

    horrorem tertianae et quartanae minuere,

    Plin. 22, 25, 72, § 150.—
    b.
    A shaking, shuddering, quaking, trembling with fright; dread, terror, horror (class.):

    est ea frigida multa, comes formidinis, aura, quae ciet horrorem membris et concitat artus,

    Lucr. 3, 291:

    ea res me horrore afficit,

    Plaut. Am. 5, 1, 16; cf. id. ib. 66:

    di immortales, qui me horror perfudit! quam sum sollicitus, quidnam futurum sit!

    Cic. Att. 8, 6, 3:

    me luridus occupat horror Spectantem vultus etiamnum caede madentes,

    Ov. M. 14, 198:

    frigidus artus, Dum loquor, horror habet,

    id. ib. 9, 291:

    spectare in eadem harena feras horror est,

    Plin. 28, 1, 2, § 4.—
    c.
    A shaking or trembling with joy:

    laetus per artus horror iit,

    Stat. Th. 1, 494; cf.:

    me quaedam divina voluptas percipit atque horror,

    Lucr. 3, 29 sq. —
    d.
    Dread, veneration, religious awe:

    hic numinis ingens horror,

    Val. Fl. 2, 433:

    arboribus suus horror inest,

    Luc. 3, 411:

    animos horrore imbuere,

    Liv. 39, 8, 4:

    perfusus horrore venerabundusque,

    id. 1, 16, 6. —
    B.
    That which causes dread, a terror, horror ( poet.):

    serrae stridentis,

    Lucr. 2, 411:

    validi ferri natura et frigidus horror,

    id. 6, 1011:

    Scipiadas, belli fulmen, Carthaginis horror,

    id. 3, 1034;

    imitated by Sil.: jacet campis Carthaginis horror,

    Sil. 15, 340.

    Lewis & Short latin dictionary > horror

  • 92 immorior

    immŏrĭor ( inm-), mortuus, 3, v. dep. n. [in-morior], to die in or upon any thing ( poet. and in post-Aug. prose).—Constr. with dat. and rarely in aliqua re.
    I.
    Lit.:

    illa sorori immoritur,

    Ov. M. 6, 296:

    hastae,

    Val. Fl. 6, 570:

    fortiter Euxinis aquis,

    Ov. P. 3, 7, 40; cf.:

    ipsis aquis,

    id. M. 7, 572:

    stellio immortuus vino,

    Plin. 29, 4, 22, § 73:

    apes immortuae in melle,

    id. 29, 6, 38, § 128: non exigo, ut immoriaris legationi, immorare, Auct. ap. Quint. 9, 3, 73:

    tormentis,

    Sen. Contr. 5, 34, 6:

    saepe tormentis pro silentio rerum creditarum immortui,

    Just. 44, 2, 3.—Of things:

    manus immortua,

    dying, withering, Luc. 3, 613:

    aura superstes Immoritur velis,

    i. e. dies away, Stat. Th. 1, 481.—
    * II.
    Trop.: immoritur studiis (dat. = macerat et enecat se opere rustico exercendo), he pines away, Hor. Ep. 1, 7, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > immorior

  • 93 impello

    impello ( inp-), pŭli, pulsum, 3 (archaic inf. pres. pass. inpellier, Lucr. 6, 1060), v. a. [in-pello], to push, drive, or strike against a thing; to strike, reach.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet.):

    cavum conversa cuspide montem Impulit in latus,

    Verg. A. 1, 82:

    vocales impellere pollice chordas,

    to strike, Tib. 2, 5, 3; cf. Ov. M. 10, 145:

    aequora remis,

    id. ib. 3, 657; cf.:

    infidum remis marmor,

    Verg. G. 1, 254:

    impellunt animae lintea Thraciae,

    swell, Hor. C. 4, 12, 2:

    auras mugitibus,

    Ov. M. 3, 21; cf.:

    maternas aures Luctus,

    Verg. G. 4, 349:

    sensus,

    Lucr. 1, 303:

    colles canoris plausibus, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 175: cui patuere Alpes saxa impellentia caelum,

    Sil. 11, 217: cum fretum non impulit Ister, does not strike, i. e. does not empty into, Luc. 5, 437:

    impulsum ab eo dextri pedis pollice,

    Suet. Calig. 57:

    subitus antennas impulit ignis,

    Juv. 12, 19.—
    B.
    In partic., with the access. idea of motion, to drive forward, set in motion, urge on, impel (class.):

    biremes subjectis scutulis impulsas vectibus in interiorem partem transduxit,

    Caes. B. C. 3, 40, 4:

    (navem) triplici versu (remorum),

    Verg. A. 5, 119:

    puppim remis velisque,

    Sil. 1, 568:

    ratem (levis aura),

    Ov. M. 15, 697:

    currum,

    Val. Fl. 6, 6:

    equum calce,

    Sil. 7, 697; cf.:

    cornipedem planta,

    id. 2, 71:

    Zephyris primum impellentibus undas,

    Verg. G. 4, 305:

    fluctus (ventus),

    Petr. 114:

    aequor velis,

    Tac. A. 2, 23:

    praemissus eques postremos ac latera impulit,

    id. ib. 2, 17: utque impulit arma, i. e. brandished, flourished, Verg. A. 8, 3:

    remos,

    id. ib. 4, 594:

    sagittam nervo,

    to shoot, discharge, Ov. M. 11, 325:

    semen vehementius urinam impellit,

    drives down, promotes the discharge of, Plin. 24, 19, 118, § 180:

    praecipitantem igitur impellamus et perditum prosternamus,

    give a push to, Cic. Clu. 26, 70; Tac. A. 4, 22:

    procumbunt orni, nodosa impellitur ilex,

    is overthrown, thrown down, Luc. 3, 440:

    impulit aciem,

    forced to give way, broke, Liv. 9, 40, 9; cf.:

    hostem primo impetu impulit,

    id. 9, 27, 9:

    impulsis hostibus castra cepit,

    Vell. 2, 70, 1:

    impulit Vitellianos modica caede,

    Tac. H. 3, 16:

    quem (hostem) si inpellere maturasset,

    id. ib. 4, 34;

    78 al.— Designating the limit: in fugam atque in latebras impellere,

    Cic. Rab. Perd. 8, 22:

    se in vulnus,

    Vell. 2, 70 fin.:

    inque meos ferrum flammasque Penates Impulit,

    Ov. M. 12, 552:

    ferrum capulo tenus,

    Sil. 9, 382:

    (Aufidus) in aequora fluctus,

    id. 7, 482; 14, 429:

    jamque diem ad metas defessis Phoebus Olympo Impellebat equis,

    id. 11, 270.
    II.
    Trop.
    A.
    To move to a thing; to impel, incite, urge; esp., to instigate, stimulate, persuade (the predom. signif. in good prose); constr. usu. with aliquem in or ad aliquid and ut; less freq. with a terminal adverb, the inf., the simple acc., or absol.
    (α).
    Aliquem in aliquid:

    nisi eum di immortales in eam mentem impulissent, ut, etc.,

    Cic. Mil. 33, 89:

    hic in fraudem homines impulit,

    id. Pis. 1, 1; id. Lael. 24, 89; and:

    in fraudem impulsus,

    id. Deiot. 12, 32:

    in sermonem,

    id. de Or. 2, 89, 363:

    in plurimas animum audientium species impellere,

    Quint. 12, 10, 43.—
    (β).
    Aliquem ad aliquid (so most freq.):

    ad quam quemque artem putabat esse aptum, ad eam impellere atque hortari solebat,

    Cic. de Or. 1, 28, 126:

    ad veterum annalium memoriam comprehendendam impulsi atque incensi,

    id. Brut. 5, 19:

    facile ad credendum,

    id. Rep. 2, 10:

    aliquos ad omne facinus,

    id. ib. 6, 1:

    ad maleficium,

    Auct. Her. 2, 21, 34:

    ad injuriam faciendam,

    Cic. Fl. 34, 85:

    ad scelus,

    id. Rosc. Am. 14, 39:

    ad bellum,

    id. Sull. 13, 36:

    ad crudelitatem,

    Quint. 8, 3, 85:

    ad metum, cupiditatem, odium, conciliationem,

    id. 3, 8, 12 et saep.—
    (γ).
    With ut:

    quae causa nos impulerit, ut haec tam sero litteris mandaremus,

    Cic. N. D. 1, 4, 7; cf. id. de Sen. 21, 77:

    Germanos tam facile impelli, ut in Galliam venirent,

    Caes. B. G. 4, 16, 1; Cic. N. D. 2, 66, 166; id. Rep. 3, 2; id. Fin. 3, 20, 65; Hor. Ep. 2, 2, 51 et saep.—
    (δ).
    With a terminal adv.:

    dum in dubio est animus, paulo momento huc illuc impellitur,

    Ter. And. 1, 5, 31:

    impulit huc animos,

    Luc. 8, 454:

    voluntates impellere quo velit,

    Cic. de Or. 1, 8, 30.—
    (ε).
    With inf.:

    fuerunt quos pavor nando capessere fugam impulerit,

    Liv. 22, 6, 7:

    quae mens tam dira Impulit his cingi telis?

    Verg. A. 2, 520; Tac. A. 6, 45; 13, 10:

    quendam impulit servilem ei amorem obicere,

    id. ib. 14, 60; Hor. C. 3, 7, 14; Stat. Th. 10, 737; Just. 3, 1, 3; 5, 1, 4; 29, 4, 5.—
    (ζ).
    With the simple acc.:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat quovis sermone,

    to arouse, address, Hor. S. 1, 3, 65; Val. Fl. 4, 486:

    cum praetor lictorem impellat,

    Juv. 3, 128:

    quis modo casus impulit hos,

    id. 15, 120:

    vernacula multitudo, lasciviae sueta, impellere ceterorum rudes animos,

    to instigate, stimulate, Tac. A. 1, 31 Ritter. (Nipperd. implere).—In pass.:

    (ut) qui audiunt aut impellantur aut reflectantur,

    Cic. de Or. 2, 77, 312:

    Bellovacos impulsos ab suis principibus ab Aeduis defecisse,

    Caes. B. G. 2, 14, 3:

    vel iratum vel impulsum ab aliis,

    Quint. 11, 1, 71:

    hac fama impulsus Chremes ultro ad me venit,

    Ter. And. 1, 1, 72:

    impulsus irā... Quibus iris impulsus,

    id. Hec. 3, 5, 35:

    furore atque amentia impulsus,

    Caes. B. G. 1, 40, 4:

    hac impulsi occasione,

    id. ib. 7, 1, 3:

    Induciomari nuntiis impulsi,

    id. ib. 5, 26, 2:

    Cassandrae impulsus furiis,

    Verg. A. 10, 68 et saep.:

    quia et initio movendus sit judex et summo impellendus,

    Quint. 7, 1, 10:

    cum simul terra, simul mari bellum impelleretur,

    Tac. Agr. 25; cf.:

    impulsum bellum,

    Luc. 7, 5; 7, 330.—
    (η).
    Absol.: cui (daimoniôi) sempel ipse paruerit, numquam impellenti, saepe revocanti, Cic. Div. 1, 54, 122:

    qui nullo impellente fallebant,

    id. Fl. 8, 20:

    uno ictu frequenter impellunt (sententiae),

    Quint. 12, 10, 48.—
    B.
    To overthrow, subdue, destroy (rare): praecipitantem igitur impellamus, et perditum prosternamus, Cic. Clu. 26, 70:

    miseri post fata Sychaei... Solus hic (Aeneas) inflexit sensus animumque labantem Impulit,

    i. e. has completely subdued, Verg. A. 4, 23:

    impellere ruentem,

    to destroy completely, Tac. H. 2, 63 fin.:

    inpulsas Vitellii res audietis,

    id. ib. 3, 2:

    inmenso Achaicae victoriae momento ad impellendos mores,

    Plin. 33, 11, 53, § 149:

    impulsum bellum,

    i. e. brought near to a close, Luc. 5, 330:

    impellens quidquid sibi, summa petenti, obstaret,

    id. 1, 149:

    tum leviter est temptatum,... et nunc maximo temporum nostrorum auctore prope inpulsum,

    Quint. 3, 4, 2 Spald. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > impello

  • 94 increpo

    in-crĕpo, ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52:

    increpatus,

    Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, v. n. and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Neutr.:

    simul ut discus increpuit,

    Cic. de Or. 2, 5, 21:

    corvorum increpuit densis exercitus alis,

    Verg. G. 1, 382.—
    2.
    Transf., to make a noise, be noised abroad:

    increpui hibernum et fluctus movi maritumos,

    Plaut. Rud. prol. 69:

    quicquid increpuerit, Catilinam timeri,

    Cic. Cat. 1, 7, 18:

    simul atque increpuit suspicio tumultus,

    id. Mur. 10, 22:

    si quid increparet terroris,

    Liv. 4, 43, 10:

    haec indigna miserandaque auditu cum apud timentes... increpuissent,

    id. 6, 37, 1.—
    B.
    Act., to utter aloud, produce, give forth ( poet.):

    saevas increpat aura minas,

    Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.—
    2.
    To cause to give forth a sound:

    cum Juppiter atras increpuit nubes,

    Ov. M. 12, 52:

    increpuit unda latus,

    id. Tr. 1, 4, 24; cf.:

    vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina,

    disturb, confuse, Hor. Epod. 17, 28.—
    3.
    To make a noise at a person, thunder at:

    timeo totus, ita me increpuit Juppiter,

    Plaut. Am. 5, 1, 25.—
    II.
    Transf.
    A.
    To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly, to chide, rebuke, reprove.With acc.:

    numquid increpavit filium?

    Plaut. Most. 3, 2, 63:

    maledictis omnes bonos,

    Sall. C. 21, 4:

    gravibus probris,

    Liv. 23, 45, 5:

    etiam deos verbis ferocioribus,

    id. 45, 23, 19:

    cunctantes arma capere,

    id. 10, 35, 8:

    increpat ultro Cunctantes socios,

    Verg. A. 10, 830.—With ad and acc.:

    dictator ad contionem advocatam increpuit,

    spoke angrily, Liv. 4, 32, 2.— Absol.:

    ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro,

    Verg. A. 9, 127.—
    B.
    To accuse a person of any thing:

    avaritiae singulos,

    Suet. Cal. 39:

    saevitiae populum,

    id. Galb. 15.—
    C.
    With an abstract object, to reprove, censure, inveigh against any reprehensible quality or act of a person:

    illis versibus increpant eorum arrogantiam,

    Cic. Ac. 2, 23, 74:

    illius in me perfidiam,

    id. Q. Fr. 2, 3, 3:

    fugam,

    id. de Or. 2, 48, 199 al. —Hence, incrĕ-pĭtus, a, um, Part.
    A.
    Chided, reproved:

    praefecti navium graviter increpiti,

    Liv. 23, 26, 4; 24, 17, 7.—
    B.
    Accused:

    ignaviae,

    Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > increpo

  • 95 inhorreo

    ĭn-horrĕo, ŭi, 2, v. n., to stand on end, [p. 954] stand erect, bristle.
    I.
    Lit.:

    haud secus quam vallo saepta inhorreret acies,

    Liv. 8, 8, 10:

    spicea jam campis cum messis inhorruit,

    Verg. G. 1, 314:

    aper pilis inhorrentibus corio squalidus,

    bristling, App. M. 8, p. 202, 29.—
    II.
    Transf.
    A.
    To have a tremulous motion, to quiver, shake, shudder: pennis agitatus inhorruit aër. Ov. P. 3, 3, 9:

    inhorruit aether, Luctificum clangente tuba,

    Val. Fl. 3, 348:

    inhorruit unda tenebris,

    Verg. A. 3, 195.—
    B.
    To cause to bristle up:

    aper inhorruit armos,

    Verg. A. 10, 711.—
    C.
    To tremble, shake, shudder, with cold, fear, horror:

    cum primum aliquis inhorruit et ex horrore incaluit,

    Cels. 3, 12:

    inhorrui frigore,

    Petr. 17: in severitatem alicujus, Cic. Fragm. ap. Non. 423, 6 (Rep. 4, 6 B. and K.):

    domus principis inhorruit,

    Tac. A. 11, 28:

    (Mercurius) tenui exceptus inhorruit aurā,

    Stat. Th. 1, 309.

    Lewis & Short latin dictionary > inhorreo

  • 96 inmorior

    immŏrĭor ( inm-), mortuus, 3, v. dep. n. [in-morior], to die in or upon any thing ( poet. and in post-Aug. prose).—Constr. with dat. and rarely in aliqua re.
    I.
    Lit.:

    illa sorori immoritur,

    Ov. M. 6, 296:

    hastae,

    Val. Fl. 6, 570:

    fortiter Euxinis aquis,

    Ov. P. 3, 7, 40; cf.:

    ipsis aquis,

    id. M. 7, 572:

    stellio immortuus vino,

    Plin. 29, 4, 22, § 73:

    apes immortuae in melle,

    id. 29, 6, 38, § 128: non exigo, ut immoriaris legationi, immorare, Auct. ap. Quint. 9, 3, 73:

    tormentis,

    Sen. Contr. 5, 34, 6:

    saepe tormentis pro silentio rerum creditarum immortui,

    Just. 44, 2, 3.—Of things:

    manus immortua,

    dying, withering, Luc. 3, 613:

    aura superstes Immoritur velis,

    i. e. dies away, Stat. Th. 1, 481.—
    * II.
    Trop.: immoritur studiis (dat. = macerat et enecat se opere rustico exercendo), he pines away, Hor. Ep. 1, 7, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > inmorior

  • 97 inpello

    impello ( inp-), pŭli, pulsum, 3 (archaic inf. pres. pass. inpellier, Lucr. 6, 1060), v. a. [in-pello], to push, drive, or strike against a thing; to strike, reach.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet.):

    cavum conversa cuspide montem Impulit in latus,

    Verg. A. 1, 82:

    vocales impellere pollice chordas,

    to strike, Tib. 2, 5, 3; cf. Ov. M. 10, 145:

    aequora remis,

    id. ib. 3, 657; cf.:

    infidum remis marmor,

    Verg. G. 1, 254:

    impellunt animae lintea Thraciae,

    swell, Hor. C. 4, 12, 2:

    auras mugitibus,

    Ov. M. 3, 21; cf.:

    maternas aures Luctus,

    Verg. G. 4, 349:

    sensus,

    Lucr. 1, 303:

    colles canoris plausibus, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 175: cui patuere Alpes saxa impellentia caelum,

    Sil. 11, 217: cum fretum non impulit Ister, does not strike, i. e. does not empty into, Luc. 5, 437:

    impulsum ab eo dextri pedis pollice,

    Suet. Calig. 57:

    subitus antennas impulit ignis,

    Juv. 12, 19.—
    B.
    In partic., with the access. idea of motion, to drive forward, set in motion, urge on, impel (class.):

    biremes subjectis scutulis impulsas vectibus in interiorem partem transduxit,

    Caes. B. C. 3, 40, 4:

    (navem) triplici versu (remorum),

    Verg. A. 5, 119:

    puppim remis velisque,

    Sil. 1, 568:

    ratem (levis aura),

    Ov. M. 15, 697:

    currum,

    Val. Fl. 6, 6:

    equum calce,

    Sil. 7, 697; cf.:

    cornipedem planta,

    id. 2, 71:

    Zephyris primum impellentibus undas,

    Verg. G. 4, 305:

    fluctus (ventus),

    Petr. 114:

    aequor velis,

    Tac. A. 2, 23:

    praemissus eques postremos ac latera impulit,

    id. ib. 2, 17: utque impulit arma, i. e. brandished, flourished, Verg. A. 8, 3:

    remos,

    id. ib. 4, 594:

    sagittam nervo,

    to shoot, discharge, Ov. M. 11, 325:

    semen vehementius urinam impellit,

    drives down, promotes the discharge of, Plin. 24, 19, 118, § 180:

    praecipitantem igitur impellamus et perditum prosternamus,

    give a push to, Cic. Clu. 26, 70; Tac. A. 4, 22:

    procumbunt orni, nodosa impellitur ilex,

    is overthrown, thrown down, Luc. 3, 440:

    impulit aciem,

    forced to give way, broke, Liv. 9, 40, 9; cf.:

    hostem primo impetu impulit,

    id. 9, 27, 9:

    impulsis hostibus castra cepit,

    Vell. 2, 70, 1:

    impulit Vitellianos modica caede,

    Tac. H. 3, 16:

    quem (hostem) si inpellere maturasset,

    id. ib. 4, 34;

    78 al.— Designating the limit: in fugam atque in latebras impellere,

    Cic. Rab. Perd. 8, 22:

    se in vulnus,

    Vell. 2, 70 fin.:

    inque meos ferrum flammasque Penates Impulit,

    Ov. M. 12, 552:

    ferrum capulo tenus,

    Sil. 9, 382:

    (Aufidus) in aequora fluctus,

    id. 7, 482; 14, 429:

    jamque diem ad metas defessis Phoebus Olympo Impellebat equis,

    id. 11, 270.
    II.
    Trop.
    A.
    To move to a thing; to impel, incite, urge; esp., to instigate, stimulate, persuade (the predom. signif. in good prose); constr. usu. with aliquem in or ad aliquid and ut; less freq. with a terminal adverb, the inf., the simple acc., or absol.
    (α).
    Aliquem in aliquid:

    nisi eum di immortales in eam mentem impulissent, ut, etc.,

    Cic. Mil. 33, 89:

    hic in fraudem homines impulit,

    id. Pis. 1, 1; id. Lael. 24, 89; and:

    in fraudem impulsus,

    id. Deiot. 12, 32:

    in sermonem,

    id. de Or. 2, 89, 363:

    in plurimas animum audientium species impellere,

    Quint. 12, 10, 43.—
    (β).
    Aliquem ad aliquid (so most freq.):

    ad quam quemque artem putabat esse aptum, ad eam impellere atque hortari solebat,

    Cic. de Or. 1, 28, 126:

    ad veterum annalium memoriam comprehendendam impulsi atque incensi,

    id. Brut. 5, 19:

    facile ad credendum,

    id. Rep. 2, 10:

    aliquos ad omne facinus,

    id. ib. 6, 1:

    ad maleficium,

    Auct. Her. 2, 21, 34:

    ad injuriam faciendam,

    Cic. Fl. 34, 85:

    ad scelus,

    id. Rosc. Am. 14, 39:

    ad bellum,

    id. Sull. 13, 36:

    ad crudelitatem,

    Quint. 8, 3, 85:

    ad metum, cupiditatem, odium, conciliationem,

    id. 3, 8, 12 et saep.—
    (γ).
    With ut:

    quae causa nos impulerit, ut haec tam sero litteris mandaremus,

    Cic. N. D. 1, 4, 7; cf. id. de Sen. 21, 77:

    Germanos tam facile impelli, ut in Galliam venirent,

    Caes. B. G. 4, 16, 1; Cic. N. D. 2, 66, 166; id. Rep. 3, 2; id. Fin. 3, 20, 65; Hor. Ep. 2, 2, 51 et saep.—
    (δ).
    With a terminal adv.:

    dum in dubio est animus, paulo momento huc illuc impellitur,

    Ter. And. 1, 5, 31:

    impulit huc animos,

    Luc. 8, 454:

    voluntates impellere quo velit,

    Cic. de Or. 1, 8, 30.—
    (ε).
    With inf.:

    fuerunt quos pavor nando capessere fugam impulerit,

    Liv. 22, 6, 7:

    quae mens tam dira Impulit his cingi telis?

    Verg. A. 2, 520; Tac. A. 6, 45; 13, 10:

    quendam impulit servilem ei amorem obicere,

    id. ib. 14, 60; Hor. C. 3, 7, 14; Stat. Th. 10, 737; Just. 3, 1, 3; 5, 1, 4; 29, 4, 5.—
    (ζ).
    With the simple acc.:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat quovis sermone,

    to arouse, address, Hor. S. 1, 3, 65; Val. Fl. 4, 486:

    cum praetor lictorem impellat,

    Juv. 3, 128:

    quis modo casus impulit hos,

    id. 15, 120:

    vernacula multitudo, lasciviae sueta, impellere ceterorum rudes animos,

    to instigate, stimulate, Tac. A. 1, 31 Ritter. (Nipperd. implere).—In pass.:

    (ut) qui audiunt aut impellantur aut reflectantur,

    Cic. de Or. 2, 77, 312:

    Bellovacos impulsos ab suis principibus ab Aeduis defecisse,

    Caes. B. G. 2, 14, 3:

    vel iratum vel impulsum ab aliis,

    Quint. 11, 1, 71:

    hac fama impulsus Chremes ultro ad me venit,

    Ter. And. 1, 1, 72:

    impulsus irā... Quibus iris impulsus,

    id. Hec. 3, 5, 35:

    furore atque amentia impulsus,

    Caes. B. G. 1, 40, 4:

    hac impulsi occasione,

    id. ib. 7, 1, 3:

    Induciomari nuntiis impulsi,

    id. ib. 5, 26, 2:

    Cassandrae impulsus furiis,

    Verg. A. 10, 68 et saep.:

    quia et initio movendus sit judex et summo impellendus,

    Quint. 7, 1, 10:

    cum simul terra, simul mari bellum impelleretur,

    Tac. Agr. 25; cf.:

    impulsum bellum,

    Luc. 7, 5; 7, 330.—
    (η).
    Absol.: cui (daimoniôi) sempel ipse paruerit, numquam impellenti, saepe revocanti, Cic. Div. 1, 54, 122:

    qui nullo impellente fallebant,

    id. Fl. 8, 20:

    uno ictu frequenter impellunt (sententiae),

    Quint. 12, 10, 48.—
    B.
    To overthrow, subdue, destroy (rare): praecipitantem igitur impellamus, et perditum prosternamus, Cic. Clu. 26, 70:

    miseri post fata Sychaei... Solus hic (Aeneas) inflexit sensus animumque labantem Impulit,

    i. e. has completely subdued, Verg. A. 4, 23:

    impellere ruentem,

    to destroy completely, Tac. H. 2, 63 fin.:

    inpulsas Vitellii res audietis,

    id. ib. 3, 2:

    inmenso Achaicae victoriae momento ad impellendos mores,

    Plin. 33, 11, 53, § 149:

    impulsum bellum,

    i. e. brought near to a close, Luc. 5, 330:

    impellens quidquid sibi, summa petenti, obstaret,

    id. 1, 149:

    tum leviter est temptatum,... et nunc maximo temporum nostrorum auctore prope inpulsum,

    Quint. 3, 4, 2 Spald. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > inpello

  • 98 levis

    1.
    lĕvis, e, adj. [for leg-vis; Sanscr. laghu-s, little; cf. O. H. Germ. ring-i; Germ. gering; Gr. elachus], light in weight, not heavy (opp. gravis).
    I.
    Lit.:

    leviora corpora (opp. graviora),

    Lucr. 2, 227:

    aether,

    id. 5, 459:

    aura,

    id. 3, 196:

    levior quam pluma,

    Plaut. Men. 3, 2, 23:

    stipulae,

    Verg. G. 1, 289: armatura, light armor:

    levis armaturae Numidae,

    the light-armed Numidians, Caes. B. G. 2, 10; also, by metonymy, lightarmed troops; v. armatura, and cf.:

    sed haec fuerit nobis tamquam levis armaturae prima orationis excursio,

    Cic. Div. 2, 10 fin.; so,

    miles,

    a light-armed soldier, Liv. 8, 8; cf.

    of clothing: nudi, aut sagulo leves,

    Tac. G. 6:

    flebis in solo levis angiportu,

    Hor. C. 1, 25, 10.—Of the earth upon the dead:

    terraque securae sit super ossa levis,

    Tib. 2, 4, 50;

    esp. freq. on tombstones: sit tibi terra levis (abbreviated, S. T. T. L.): per leves populos,

    the shades, bodiless persons, Ov. M. 10, 14:

    virgaque levem coerces aurea turbam,

    Hor. C. 1, 10, 18.— Poet. with inf.: fessis leviora tolli Pergama Grais, a lighter burden, i. e. easier to be destroyed, Hor. C. 2, 4, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    Light of digestion, easy to digest (mostly poet. and post-Aug.):

    quae in aqua degunt, leviorem cibum praestant. Inter domesticas quadrupedes levissima suilla est, gravissima bubula,

    lightest of digestion, Cels. 1, 18:

    leves malvae,

    Hor. C. 1, 31, 16 (cf.:

    gravi Malvae salubres corpori,

    id. Epod. 2, 57).—
    2.
    Light in motion, swift, quick, fleet, nimble, rapid (syn.:

    agilis, alacer, pernix): ipsa (diva) levi fecit volitantem flamine currum (i. e. Argo),

    a quick, favorable wind, Cat. 64, 9; cf.:

    leves venti,

    Ov. M. 15, 346:

    flatus,

    Sil. 15, 162:

    currus,

    light, swift, Ov. M. 2, 150:

    levi deducens pollice filum,

    light, nimble, id. ib. 4, 36; so,

    pollex,

    id. ib. 6, 22:

    saltus,

    id. ib. 7, 767;

    3, 599: peltam pro parma fecit, ut ad motus concursusque essent leviores,

    Nep. Iphicr. 1:

    Messapus levis cursu,

    Verg. A. 12, 489:

    leves Parthi,

    id. G. 4, 314:

    equus,

    Val. Fl. 1, 389:

    Nympharumque leves cum Satyris chori,

    Hor. C. 1, 1, 31:

    quaere modos leviore plectro,

    nimbler, gayer, id. ib. 2, 1, 40:

    et levis erecta consurgit ad oscula plantā,

    Juv. 6, 507.—With inf. ( poet.):

    omnes ire leves,

    Sil. 16, 488:

    exsultare levis,

    id. 10, 605:

    levior discurrere,

    id. 4, 549:

    nullo levis terrore moveri,

    Claud. IV. Cons. Hon. 514:

    hora,

    fleeting, Ov. M. 15, 181:

    terra,

    light, thin soil, Verg. G. 2, 92:

    et ubi montana (loca) quod leviora et ideo salubriora,

    Varr. R. R. 1, 6, 3;

    so (opp graviora),

    id. ib. —
    3.
    Slight, trifling, small (mostly poet.): ignis, Ov. M. 3, 488:

    tactus,

    a slight, gentle touch, id. ib. 4, 180:

    strepitus,

    id. ib. 7, 840:

    stridor,

    id. ib. 4, 413.
    II.
    Trop.
    A.
    Without weight, i. e. of no consequence; hence, in gen., light, trifling, unimportant, inconsiderable, trivial, slight, little, petty, easy (class.):

    nunquam erit alienis gravis qui suis se concinnat levem,

    Plaut. Trin. 3, 2, 58:

    grave est nomen imperii atque id etiam in levi persona pertimescitur,

    Cic. Agr. 2, 17, 45:

    leve et infirmum,

    id. Rosc. Com. 2, 6: quae mihi ad spem obtinendae veritatis gravissima sunt;

    ad motum animi... leviora,

    id. Deiot. 2, 5:

    quod alia quaedam inania et levia conquiras,

    id. Planc. 26, 63:

    auditio,

    a light, unfounded report, Caes. B. G. 7, 42:

    cui res et pecunia levissima et existimatio sanctissima fuit semper,

    something very insignificant, Cic. Rosc. Com. 5, 15:

    dolor,

    id. Fin. 1, 12, 40:

    proelium,

    Caes. B. G. 7, 36:

    periculum,

    id. B. C. 3, 26:

    in aliquem merita,

    id. ib. 2, 32, 10:

    leviore de causa,

    id. B. G. 7, 4 fin.:

    praecordia levibus flagrantia causis,

    Juv. 13, 182:

    effutire leves indigna tragoedia versus,

    Hor. A. P. 231.—As subst.:

    in levi habitum,

    was made little of, was regarded as a trifle, Tac. H. 2, 21; id. A. 3, 54:

    levia sed nimium queror,

    Sen. Herc. Fur. 63:

    quid leviora loquor? Petr. poët. 134, 12: non est leve tot puerorum observare manus,

    no easy matter, Juv. 7, 240:

    quidquid levius putaris,

    easier, id. 10, 344.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    opum levior,

    Sil. 2, 102.—
    B.
    In disposition or character.
    1.
    Light, light-minded, capricious, fickle, inconstant, unreliable, false:

    homo levior quam pluma,

    Plaut. Men. 3, 2, 23:

    ne me leviorem erga te putes,

    id. Trin. 5, 2, 34:

    tu levior cortice,

    Hor. C. 3, 9, 22:

    vitium levium hominum atque fallacium,

    Cic. Lael. 25, 91:

    quidam saepe in parva pecunia perspiciuntur quam sint leves,

    id. ib. 17, 63:

    leves ac nummarii judices,

    id. Clu. 28, 75:

    sit precor illa levis,

    Tib. 1, 6, 56:

    levi brachio aliquid agere,

    Cic. Att. 4, 16, 6:

    quid levius aut turpius,

    Caes. B. G. 5, 28 fin.:

    auctor,

    Liv. 5, 15:

    leves amicitiae,

    Cic. Lael. 26, 100:

    spes,

    vain, empty, Hor. Ep. 1, 5, 8:

    leviores mores,

    Ulp. Fragm. 6, 12.—
    2.
    Mild, gentle, pleasant (rare):

    quos qui leviore nomine appellant, percussores vocant,

    Cic. Rosc. Am. 33, 93; and:

    levior reprehensio,

    id. Ac. 2, 32, 102:

    tandem eo, quod levissimum videbatur, decursum est,

    the gentlest, mildest, Liv. 5, 23 fin.:

    nec leves somnos timor aut cupido Sordidus aufert,

    Hor. C. 2, 16, 15; id. Epod. 2, 28:

    exsilium,

    mild, tolerable, Suet. Aug. 51.—Hence, adv.: lĕ-vĭter, lightly, not heavily.
    1.
    Lit. (rare):

    armati,

    light-armed, Curt. 4, 13.—Of the blow of a weapon:

    levius casura pila sperabat,

    Caes. B. C. 3, 92, 2.—
    2.
    Trop.
    a.
    Slightly, a little, not much, somewhat:

    leviter densae nubes,

    Lucr. 6, 248:

    inflexum bacillum,

    Cic. Div. 1, 17, 30:

    genae leviter eminentes (al. leniter),

    id. N. D. 2, 57, 143:

    qui (medici) leviter aegrotantes leniter curant, gravioribus autem morbis, etc.,

    id. Off. 1, 24, 83:

    saucius,

    id. Inv. 2, 51, 154:

    non leviter lucra liguriens,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 177:

    agnoscere aliquid,

    id. Fin. 2, 11, 33:

    eruditus,

    id. de Or. 3, 6, 24.— Comp.:

    quanto constantior idem In vitiis, tanto levius miser,

    so much less, Hor. S. 2, 7, 18:

    dolere,

    Ov. P. 1, 9, 30.— Sup.:

    ut levissime dicam,

    to express it in the mildest manner, Cic. Cat. 3, 7 fin.
    b.
    Easily, lightly, without difficulty, with equanimity:

    id eo levius ferendum est, quod, etc.,

    Cic. Fam. 4, 3, 2; cf.:

    sed levissime feram, si, etc.,

    id. Prov. Cons. 20, 47; Liv. 29, 9.— Comp.:

    levius torquetis Arachne,

    more dexterously, Juv. 2, 56.
    2.
    lēvis (erroneously laevis), e, adj. [Gr. leios, leuros], smooth, smoothed, not rough, opp. asper (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    corpuscula quaedam levia, alia aspera, etc.,

    Cic. N. D. 1, 24, 66:

    in locis (spectatur): leves an asperi,

    id. Part. Or. 10, 36:

    Deus levem eum (mundum) fecit et undique aequabilem,

    id. Univ. 6:

    pocula,

    smooth, shining, Verg. A. 5, 91:

    pharetrae,

    id. ib. 5, 558:

    brassica,

    Cato, R. R. 15, 7:

    levissima corpora,

    Lucr. 4, 659:

    coma pectine levis,

    Ov. M. 12, 409:

    nascunturque leves per digitos umerosque plumae,

    Hor. C. 2, 20, 11:

    levior assiduo detritis aequore conchis,

    Ov. M. 13, 792: inimicus pumice levis, rubbed (cf. pumicatus), Juv. 9, 95.— Poet.: levi cum sanguine Nisus labitur infelix, slippery, [p. 1055] Verg. A. 5, 328:

    levis Juventas ( = imberbis),

    smooth, without hair, beardless, Hor. C. 2, 11, 6; so,

    ora,

    Tib. 1, 9 (8), 31:

    crura,

    Juv. 8, 115:

    sponsus,

    id. 3, 111:

    caput,

    id. 10, 199; 2, 12; hence, also, poet. for youthful, delicate, beautiful:

    pectus,

    Verg. A. 11, 40:

    frons,

    id. E. 6, 51:

    umeri,

    id. A. 7, 815:

    colla,

    Ov. M. 10, 698.—Also, finely dressed, spruce, effeminate:

    vir,

    Ov. A. A. 3, 437; Pers. 1, 82: argentum, smooth, not engraved or chased, Juv. 14, 62.—In neutr. absol.:

    externi ne quid valeat per leve morari,

    smoothness, Hor. S. 2, 7, 87; so,

    per leve,

    Pers. 1, 64:

    per levia,

    Aus. Idyll. 16, 4.—
    B.
    Transf., rubbed smooth, ground down, softened, soft (rare), Scrib. Comp. 228; Cels. 2, 8.—
    II.
    Trop., of speech, smooth, flowing (rare but class.):

    oratio (opp. aspera),

    Cic. Or. 5 fin.; so,

    levis verborum concursus (opp. asper),

    id. de Or. 3, 43, 171:

    levis et aspera (vox),

    Quint. 11, 3, 15:

    levis et quadrata compositio,

    id. 2, 5, 9:

    levia ac nitida,

    id. 5, 12, 18:

    (aures) fragosis offenduntur et levibus mulcentur,

    id. 9, 4, 116.— Adv. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > levis

  • 99 libro

    lībro, āvi, ātum, 1, v. a. [libra].
    I.
    To balance, make even, level, to determine a level: aquam, to level water, i. e. to ascertain the fall of water by means of a level, Vitr. 8, 6, 3: collocationem libratam indicare, id 8, 6, 1.— Pass. impers.:

    libratur autem dioptris,

    Vitr. 8, 6, 1.—
    B.
    Transf., to make even or level:

    pavimenta,

    Cato, R. R. 18, 7.—
    II.
    To hold in equilibrium, to poise, balance:

    terra librata ponderibus,

    Cic. Tusc. 5, 24, 69:

    columnarum turbines ita librati perpenderunt, ut puero circumagente tornarentur,

    Plin. 36, 13, 19, § 91:

    librati pondera caeli orbe tene medio,

    Luc. 1, 58.—
    B.
    To cause to hang or swing, to keep suspended, keep in its place:

    vela cadunt primo et dubia librantur ab aura,

    are waved to and fro, Ov. F. 3, 585:

    et fluctus supra, vento librante, pependit,

    Sil. 17, 274:

    aëris vi suspensam librari medio spatio tellurem,

    Plin. 2, 5, 4, § 10.—
    C.
    To cause to swing, to swing, sway, brandish, set in motion, hurl, dash, cast, launch, fling, throw:

    summā telum librabat ab aure,

    Verg. A. 9, 417:

    ferro praefixum robur,

    id. ib. 10, 479:

    caestus,

    id. ib. 5, 478:

    tum librat ab aure intorquens jaculum,

    Sil. 5, 576:

    dextra libratum fulmen ab aure misit,

    Ov. M. 2, 311; 5, 624; 7, 787; Luc. 3, 433:

    librata cum sederit glans,

    Liv. 38, 29: librare se, to balance or poise one's self, to fly:

    cursum in aëre,

    Ov. Am. 2, 6, 11: saepe lapillos Tollunt;

    his sese per inania nubila librant,

    Verg. G. 4, 196:

    haliaeetos librans ex alto sese,

    Plin. 10, 3, 3, § 8:

    corpus in herba,

    to stretch one's self out on the grass, Ov. F. 1, 429: incidentis manus libratur artifici temperamento, Plin. 12, 25, 54, § 115:

    librare iter,

    to take one's way, Sen. Oed. 899.—
    III.
    Trop.
    A.
    To make of even weight, to balance, make equal ( poet.):

    orbem horis,

    Col. 10, 42:

    crimina in antithetis,

    Pers. 1, 85.—
    B.
    To weigh, ponder, consider ( poet. and in post-class. prose):

    librabat metus,

    Stat. Th. 9, 165: quae omnia meritorum momenta perpendit, librat, examinat, Naz. Pan. ad Const. 7: praescriptiones, Cod. Th. 8, 4, 26.— Hence, lībrātus, a, um, P. a.
    A.
    Level, horizontal:

    aquam non esse libratam, sed sphaeroides habere schema,

    Vitr. 8, 6.—
    B.
    Poised, balanced, swung, hurled, launched; forcible, powerful:

    librata cum sederit (glans),

    Liv. 38, 29:

    librato magis et certo ictu,

    violent, powerful, Tac. H. 2, 22:

    malleus dextra libratus ab aure,

    Ov. M. 2, 624:

    per nubes aquila librata volatu,

    Sil. 15, 429. — Comp.:

    libratior ictus,

    Liv. 30, 10; cf. id. 42, 65.—Hence, * adv.: lībrātē, deliberately:

    aliquid eligere,

    Serv. Verg. A. 2, 713.

    Lewis & Short latin dictionary > libro

  • 100 Medulli

    Mĕdulli, ōrum, m., an Alpine people in Sabaudia, Inscr. ap. Plin. 3, 20, 24, § 137; Vitr. 8, 3, 20.—Hence,
    II.
    Mĕdullīnus, a, um, adj., of or belonging to the Medulli, Medullian:

    Medullini te feret aura noti,

    i. e. Alpine wind, Aus. Ep. 5, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > Medulli

См. также в других словарях:

  • aura — aura …   Dictionnaire des rimes

  • aura — [ ɔra ] n. f. • 1793; mot lat. « souffle » 1 ♦ Hist. des sc. Émanation ou principe subtil d un corps, d une substance. Sc. occultes Sorte de halo enveloppant le corps, visible aux seuls initiés. ♢ (1923) Fig. et littér. Atmosphère qui entoure ou… …   Encyclopédie Universelle

  • Aura — (griech. αύρα, ávra – die Aura, der Hauch, Lufthauch ) steht für: Aura (Göttin), griechische Göttin der Morgenbrise einen Begriff aus esoterischen Lehren für eine wahrnehmbare Ausstrahlung, siehe Energiekörper Heiligenschein, ein Symbol in der… …   Deutsch Wikipedia

  • Aura — Saltar a navegación, búsqueda La palabra Aura hace referencia a varios artículos: Dependiendo del texto o tema de interés: Contenido 1 Ciencia 2 Lugares 3 Música 4 …   Wikipedia Español

  • Aura — may refer to:In science and medicine: *Aura (symptom), a symptom experienced before a migraine or seizure *Aura (optics), an optical phenomenon *Aura (paranormal), a field of luminous multicolored radiation around a person or object *Aura… …   Wikipedia

  • aură — ÁURĂ s.f. (livr.; adesea fig.) Nimb, aureolă (1). (med.) Stare specifică premergătoare crizei de epilepsie. [pr.: a u ] – Din lat. aura. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  ÁURĂ s. v. aureolă …   Dicționar Român

  • Aura — Sf Ausstrahlung per. Wortschatz fach. (16. Jh., Bedeutung 19. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. aura Lufthauch, Lichtglanz, Dunst , dieses aus gr. aúra Luft, Hauch , in dieser Bedeutung zunächst auch deutsch. Das Wort wurde in der antiken Medizin… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Aura — Aura: Das Fremdwort mit der Bedeutung »besondere Ausstrahlung« wurde im 17. Jh. aus lat. áura »Lufthauch, Dunst« entlehnt. Dieses geht zurück auf griech. aura »Luft, Hauch«. In dieser an das Lateinische und Griechische angelehnten Bedeutung ist… …   Das Herkunftswörterbuch

  • aura — f. neurol. Sensación pasajera que precede una enfermedad o ataque epiléptico. Puede producirse por vía motora, auditiva, olfativa, visual o psíquica. Medical Dictionary. 2011. aura …   Diccionario médico

  • aura — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. aurze, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zespół zjawisk atmosferycznych w danym czasie i miejscu; pogoda : {{/stl 7}}{{stl 10}}Deszczowa, jesienna aura. {{/stl 10}}{{stl 20}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Aura — Au ra, n.; pl. {Aur[ae]}. [L. aura air, akin to Gr. ?.] 1. Any subtile, invisible emanation, effluvium, or exhalation from a substance, as the aroma of flowers, the odor of the blood, a supposed fertilizing emanation from the pollen of flowers,… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»