Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

acutus

  • 41 frux

    frux, frūgis, and more freq. in plur. frūges, um (also in nom. sing. frugis:

    frugi rectus est natura frux, at secundum consuetudinem dicimus, ut haec avis, haec ovis, sic haec frugis,

    Varr. L. L. 9, § 76 dub.), f. [from the root FRUG; v. fruor], fruits of the earth (that may be enjoyed), produce of the fields, pulse, legumes (whereas fructus denotes chiefly tree-fruit, and frumentum halm-fruit, grain), sometimes also, in gen., for fruits (grain, tree-fruit, etc.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Plur.:

    terra feta frugibus et vario leguminum genere,

    Cic. N. D. 2, 62, 156:

    fruges terrae,

    id. Div. 1, 51, 116; id. de Sen. 2, 5; cf.:

    nos fruges serimus, nos arbores,

    id. N. D. 2, 60, 152:

    ubertas frugum et fructuum,

    id. ib. 3, 36, 86:

    frugum fructuumque reliquorum perceptio,

    id. Off. 2, 3, 12:

    oleam frugesve ferre,

    id. Rep. 3, 9:

    neque foliis, neque oleo neque frumento neque frugibus usurum,

    Dig. 7, 8, 12; cf. ib. 50, 16, 77: arbores frondescere... segetes largiri fruges, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69 (Trag. v. 195 Vahl.): ut cum fruges [p. 787] Cererem appellamus, vinum autem Liberum, Cic. N. D. 2, 23, 60; cf. Lucr. 2, 656:

    inventis frugibus,

    Cic. Or. 9, 31:

    fruges in ea terra (Sicilia) primum repertas esse arbitrantur,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

    cultus agrorum perceptioque frugum,

    id. Rep. 2, 14: lentiscus triplici solita grandescere fetu, Ter fruges fundens, Cic. poët. Div. 1, 9, 15: arboreae, Cornif. ap. Serv. Verg. G. 1, 55:

    roburneae,

    Col. 9, 1, 5:

    (Gallorum gens) dulcedine frugum maximeque vini capta,

    Liv. 5, 33, 2 al. — Poet.:

    salsae fruges = mola salsa,

    the sacrificial roasted barley-meal mixed with salt, Verg. A. 2, 133; 12, 173:

    medicatae,

    magic herbs, id. ib. 6, 420.—
    (β).
    Sing.: si jam data sit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 412 Vahl.; cf. ib. v. 318):

    spicea frux, Aus. Monos. de Cibis, 4: (mensae) exstructae dapibus nec tostae frugis egentes,

    Ov. M. 11, 121:

    ut non omnem frugem neque arborem in omni agro reperire possis,

    Cic. Rosc. Am. 27, 75:

    fundit frugem spici ordine structam,

    id. de Sen. 15, 51:

    quercus et ilex multa fruge pecus juvet,

    Hor. Ep. 1, 16, 10:

    sit bona librorum et provisae frugis in annum Copia,

    id. ib. 1, 18, 109.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., like fructus, result, success, value (rare but class.):

    quae virtutis maturitas et quantae fruges industriae sint futurae,

    Cic. Cael. 31, 76:

    illae sunt animi fruges,

    Auct. Aetn. 273:

    generare atque ad frugem aliquam perducere,

    to some maturity, Quint. 6, 2, 3; cf.:

    illud ingeniorum velut praecox genus non temere umquam pervenit ad frugem,

    id. 1, 3, 3:

    jam ego et ipsa frugem tuam periclitabor,

    maturity of mind, ability, App. M. 6, p. 177, 13:

    hominem nihili, neque rei neque frugis bonae,

    Gell. 6, 11, 2; cf. B. 1. b infra. — Poet.: centuriae seniorum agitant expertia frugis, rail at what is crude, worthless (= poëmata nimis jocosa), Hor. A. P. 341: cultor enim juvenum purgatas inseris aures Fruge Cleanthea, with Cleanthian fruit, i. e. doctrine, Pers. 5, 64:

    herus si tuus volet facere frugem, meum herum perdet,

    i. e. to act with advantage, Plaut. Poen. 4, 2, 70.—
    B.
    In partic., of moral character.
    1.
    frugi (a dat. form, fit for food; frugi aptus, serviceable, chrêsimos, chrêstos; hence, transf.), as adj. indecl., useful, fit, proper, worthy, honest, discreet, virtuous, temperate, frugal (class.; for comp. and sup. the words frugalior and frugalissimus were used;

    v. frugalis): frugi hominem dici non multum habet laudis in rege,

    Cic. Deiot. 9, 26; cf. id. Tusc. 3, 8, 16 sq.:

    qui (L. Piso) tanta virtute atque integritate fuit, ut... solus Frugi nominaretur. Quem cum in contionem Gracchus vocari juberet et viator quaereret, quem Pisonem, quod erant plures: Cogis me, inquit, dicere inimicum meum frugi,

    id. Font. 13, 29; cf.:

    loquitur ut Frugi ille Piso,

    id. Fin. 2, 28, 90:

    homines plane frugi ac sobrii,

    id. Verr. 2, 3, 27, § 67:

    ego praeter alios meum virum fui rata Siccum, frugi, continentem (opp. madidum, nihili, incontinentem),

    Plaut. As. 5, 2, 7:

    hominis frugi et temperantis functus officium,

    Ter. Heaut. 3, 3, 19:

    parcius hic vivit: frugi dicatur,

    Hor. S. 1, 3, 49:

    Antonius frugi factus est,

    Cic. Phil. 2, 28, 69:

    (Penelope) tam frugi tamque pudica,

    Hor. S. 2, 5, 77:

    sum bonus et frugi,

    id. Ep. 1, 16, 49:

    quo sane populus numerabilis, utpote parvus, Et frugi castusque verecundusque coibat,

    id. A. P. 207:

    servus frugi atque integer,

    Cic. Clu. 16, 47:

    Davus, amicum mancipium domino et frugi,

    Hor. S. 2, 7, 3:

    liberti probi et frugi,

    Plin. Pan. 88, 2:

    quae (lena) frugi esse vult,

    useful, serviceable, Plaut. As. 1, 3, 23; Ter. Eun. 3, 5, 59.—
    (β).
    Strengthened by the attributive bonae:

    is probus est, quem paenitet, quam probus sit et frugi bonae: Qui ipsus sibi satis placet, nec probus est nec frugi bonae,

    Plaut. Trin. 2, 2, 39 and 40; id. As. 3, 3, 12; id. Poen. 4, 2, 23:

    (Fabius Luscus) satis acutus et permodestus ac bonae frugi,

    Cic. Att. 4, 8, 3.—
    b.
    Of inanim. and abstr. things: frugi severaque vita, honest, virtuous, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 4:

    victus luxuriosus, an frugi, an sordidus, quaeritur,

    frugal, temperate, Quint. 5, 10, 27; cf.:

    atrium frugi nec tamen sordidum,

    Plin. Ep. 2, 17, 4:

    cena,

    id. ib. 3, 1, 4; Juv. 3, 167:

    jentacula,

    Mart. 13, 31, 1.—
    * 2.
    Frux = homo frugi, worthy, honest: dictum factumque facit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 318 Vahl.). —
    3.
    Ad frugem or ad bonam frugem, in vulg. lang. (to turn or bring one's self) to moral worth, excellence, virtue:

    equidem multos vidi et in hac civitate, qui totam adolescentiam voluptatibus dedissent, emersisse aliquando et se ad frugem bonam, ut dicitur, recepisse gravesque homines atque illustres fuisse,

    have reformed, Cic. Cael. 12, 28:

    multa ad bonam frugem ducentia in eo libro scripta sunt,

    Gell. 13, 27, 2:

    quin tu adolescentem, quem esse corruptum vides, restituis? quin ad frugem corrigis?

    Plaut. Trin. 1, 2, 81; cf. id. Bacch. 4, 10, 10:

    certum'st ad frugem applicare animum,

    id. Trin. 2, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > frux

  • 42 gravis

    grăvis, e, adj. [Sanscr. gurus (root gar-); Gr. barus, heavy; gravis, for gar-uis; cf. also Brutus]. With respect to weight, heavy, weighty, ponderous, burdensome; or pass., loaded, laden, burdened (opp. levis, light; in most of its significations corresp. to the Gr. barus; cf. onerosus, onerarius).
    I.
    Lit. Absol. or with abl.
    1.
    In gen.: imber et ignis, spiritus et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll.; so,

    tellus,

    Ov. M. 7, 355:

    corpora,

    Lucr. 2, 225 sq.; cf. id. 5, 450 sq.:

    limus,

    id. 5, 496:

    in eo etiam cavillatus est, aestate grave esse aureum amiculum, hieme frigidum,

    Cic. N. D. 3, 34, 83:

    navigia,

    Caes. B. G. 5, 8, 4; cf.:

    tot ora navium gravi Rostrata duci pondere,

    Hor. Epod. 4, 17:

    cum gravius dorso (aselli) subiit onus,

    id. S. 1, 9, 21:

    sarcina,

    id. Ep. 1, 13, 6: inflexi grave robur aratri, Verg. G. 1, 162:

    cujus (tibicinae) Ad strepitum salias terrae gravis,

    Hor. Ep. 1, 14, 26: terra, burdened (by the heavy body), Ov. M. 12, 118:

    naves hostilibus spoliis graves,

    heavily laden, Liv. 29, 35, 5; cf.:

    agmen grave praedā,

    id. 21, 5, 8;

    for which also simply: grave agmen,

    id. 31, 39, 2:

    miles,

    heavy-armed, Tac. A. 12, 35:

    gravis aere dextra,

    Verg. E. 1, 36:

    cum fatalis equus saltu super ardua venit Pergama et armatum peditem gravis attulit alvo,

    i. e. filled, full, id. A. 6, 516 (an imitation of Maximo saltu superavit Gravidus armatis equus, Enn. ap. Macr. S. 6, 2; v. gravidus, II. b):

    graves imbre nubes,

    Liv. 28, 15, 11:

    graves fructu vites,

    Quint. 8, 3, 8:

    gravis vinculis,

    Plin. Ep. 7, 27, 10.—
    2.
    In partic.
    a.
    With respect to value or number, heavy, great. So, aes grave, heavy money, money of the oldest standard, in which an as weighed a full pound: grave aes dictum a pondere, quia deni asses, singuli pondo libras, efficiebant denarium, etc., Paul. ex Fest. p. 98 Müll.:

    et quia nondum argentum signatum erat, aes grave plaustris quidam (ex patribus) ad aerarium convehentes, etc.,

    Liv. 4, 60, 6; 10, 46, 5; 22, 33, 2 et saep.:

    populus Romanus ne argento quidem signato ante Pyrrhum regem devictum usus est: librales appendebantur asses. Quare aeris gravis poena dicta,

    Plin. 33, 3, 13, § 42: argentum, i. e. uncoined = rude:

    placet argentum grave rustici patris sine ullo opere et nomine artificis,

    Sen. Tranq. 1, 4:

    notavit aliquos, quod pecunias levioribus usuris mutuati graviore fenore collocassent,

    at a higher rate, Suet. Aug. 39; cf.:

    in graviore annona,

    id. ib. 25: grave pretium, a high price, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 25.—With respect to number: graves pavonum greges, great or numerous flocks, Varr. ap. Non. 314, 31. —
    b.
    For the usual gravidus, with young, pregnant ( poet. and in post-Aug. prose):

    regina sacerdos Marte gravis,

    Verg. A. 1, 274; cf.

    uterus (shortly after: gravidus tumet venter),

    Ov. M. 10, 495:

    balaenae utero graves (shortly before, gravidae),

    Plin. 9, 6, 5, § 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of hearing or sound, deep, grave, low, bass (opp. acutus, treble):

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. id. ib. 3, 57, 216:

    qui (sonus) acuta cum gravibus temperans, varios aequabiliter concentus efficit,

    id. Rep. 6, 18:

    vox,

    Quint. 11, 3, 17; 42: sonus, 2, 8, 15; 5, 10, 125; 11, 3, 41; Ov. M. 12, 203:

    tenor,

    Quint. 1, 5, 26:

    syllaba,

    i. e. unaccented, id. 1, 5, 22 sq.; 12, 10, 33.—
    2.
    Of smell or flavor, strong, unpleasant, offensive:

    an gravis hirsutis cubet hircus in alis,

    rank, Hor. Epod. 12, 5:

    chelydri,

    Verg. G. 3, 415:

    ellebori,

    id. ib. 3, 451:

    odor calthae,

    strong, Plin. 21, 6, 15, § 28; cf.:

    herba odore suaviter gravi,

    id. 25, 9, 70, § 118; cf.

    117: habrotonum odore jucunde gravi floret,

    id. 21, 10, 34, § 60: absynthium ut bibam gravem, i. e. bitter, Varr. ap. Non. 19, 27, and 314, 14.—
    3.
    Of the state of the body or health, gross, indigestible, unwholesome, noxious, severe; sick:

    (Cleanthes) negat ullum esse cibum tam gravem, quin is die et nocte concoquatur,

    Cic. N. D. 2, 9, 24; so,

    genera cibi graviora,

    Cels. 2, 18:

    gravissima bubula (caro),

    id. ib.:

    pisces gravissimi,

    id. ib.:

    neque ex salubri loco in gravem, neque ex gravi in salubrem transitus satis tutus est,

    id. 1, 3; cf.:

    solum caelumque juxta grave,

    Tac. H. 5, 7:

    solet esse gravis cantantibus umbra,

    Verg. E. 10, 75:

    anni tempore gravissimo et caloribus maximis,

    Cic. Q. Fr. 2, 16, 1; cf.:

    gravis auctumnus in Apulia circumque Brundisium ex saluberrimis Galliae et Hispaniae regionibus, omnem exercitum valetudine tentaverat,

    Caes. B. C. 3, 2 fin.:

    grave tempus et forte annus pestilens erat urbi agrisque,

    Liv. 3, 6, 1; cf. also id. 3, 8, 1:

    aestas,

    Verg. G. 2, 377:

    morbo gravis,

    sick, id. ib. 3, 95; cf.:

    gravis vulnere,

    Liv. 21, 48, 4:

    aetate et viribus gravior,

    id. 2, 19, 6:

    gravior de vulnere,

    Val. Fl. 6, 65:

    non insueta graves tentabunt pabula fetas,

    sick, feeble, Verg. E. 1, 50; so absol.:

    aut abit in somnum gravis,

    heavy, languid, Lucr. 3, 1066.
    II.
    Trop.
    A.
    In a bad sense, heavy, burdensome, oppressive, troublesome, grievous, painful, hard, harsh, severe, disagreeable, unpleasant (syn.: molestus, difficilis, arduus): qui labores morte finisset graves, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115:

    quod numquam tibi senectutem gravem esse senserim... quibus nihil est in ipsis opis ad bene beateque vivendum, iis omnis aetas gravis est,

    Cic. de Sen. 2, 4; cf.:

    onus officii,

    id. Rosc. Am. 38, 112; id. Rep. 1, 23:

    et facilior et minus aliis gravis aut molesta vita est otiosorum,

    id. Off. 1, 21, 70; id. Rep. 1, 4:

    miserior graviorque fortuna,

    Caes. B. G. 1, 32, 4:

    haec si gravia aut acerba videantur, multo illa gravius aestimare debere, etc.,

    id. ib. 7, 14 fin.:

    velim si tibi grave non erit, me certiorem facias,

    Cic. Fam. 13, 73, 2:

    grave est homini pudenti petere aliquid magnum,

    id. Fam. 2, 6, 1; id. Att. 1, 5, 4:

    est in populum Romanum grave, non posse, etc.,

    id. Balb. 7, 24:

    verbum gravius,

    id. Verr. 2, 3, 58, § 134:

    ne quid gravius in fratrem statueret... quod si quid ei a Caesare gravius accidisset, etc.,

    Caes. B. G. 1, 20, 1 and 4:

    gravissimum supplicium,

    id. ib. 1, 31, 15:

    habemus senatusconsultum in te, Catilina, vehemens et grave,

    Cic. Cat. 1, 1, 3:

    edictum,

    Liv. 29, 21, 5:

    gravioribus bellis,

    Cic. Rep. 1, 40:

    gravis esse alicui,

    id. Fam. 13, 76, 2; cf.:

    adversarius imperii,

    id. Off. 3, 22, 86:

    gravior hostis,

    Liv. 10, 18, 6:

    senes ad ludum adolescentium descendant, ne sint iis odiosi et graves,

    Cic. Rep. 1, 43:

    gravis popularibus esse coepit,

    Liv. 44, 30, 5.—Prov.:

    gravis malae conscientiae lux est,

    Sen. Ep. 122.—
    B.
    In a good sense, weighty, important, grave; with respect to character, of weight or authority, eminent, venerable, great:

    numquam erit alienis gravis, qui suis se concinnat levem,

    Plaut. Trin. 3, 2, 58:

    quod apud omnes leve et infirmum est, id apud judicem grave et sanctum esse ducetur?

    Cic. Rosc. Com. 2, 6:

    ea (honestas) certe omni pondere gravior habenda est quam reliqua omnia,

    id. Off. 3, 8, 35; id. Deiot. 2, 5:

    cum gravibus seriisque rebus satisfecerimus,

    id. ib. 1, 29, 103:

    auctoritas clarissimi viri et in rei publicae maximis gravissimisque causis cogniti,

    id. Fam. 5, 12, 7; cf. causa, Lucil. ap. Non. 315, 31; Quint. 1, 2, 3; Caes. B. C. 1, 44, 4:

    gravius erit tuum unum verbum ad eam rem, quam centum mea,

    Plaut. Trin. 2, 2, 107:

    ut potentia senatus atque auctoritas minueretur: quae tamen gravis et magna remanebat,

    Cic. Rep. 2, 34:

    sententiis non tam gravibus et severis quam concinnis et venustis,

    id. Brut. 95, 325:

    gravior oratio,

    id. de Or. 2, 56, 227:

    nihil sibi gravius esse faciendum, quam ut, etc.,

    id. Clu. 6, 16:

    inceptis gravibus et magna professis,

    Hor. A. P. 14:

    exemplum grave praebet ales, etc.,

    id. C. 4, 11, 26:

    non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores, aut auctoritate graviores, aut humanitate politiores,

    Cic. de Or. 2, 37, 154:

    et esse et videri omnium gravissimus et severissimus,

    id. ib. 2, 56, 228:

    homo prudens et gravis,

    id. ib. 1, 9, 38:

    neque oratio abhorrens a persona hominis gravissimi,

    id. Rep. 1, 15 fin.:

    auctor,

    id. Pis. 6, 14:

    testis,

    id. Fam. 2, 2:

    non idem apud graves viros, quod leviores (decet),

    Quint. 11, 1, 45:

    vir bonus et gravis,

    id. 11, 3, 184:

    gravissimi sapientiae magistri,

    id. 12, 1, 36:

    tum pietate gravem ac meritis si forte virum quem Conspexere,

    Verg. A. 1, 151:

    gravissima civitas,

    Cic. Rep. 1, 3:

    gravem atque opulentam civitatem vineis et pluteis cepit,

    an important city, Liv. 34, 17, 12.— Hence, adv.: grăvĭter.
    1.
    Weightily, heavily, ponderously (very rare):

    aëra per purum graviter simulacra feruntur,

    Lucr. 4, 302; cf.:

    graviter cadere,

    id. 1, 741; Ov. P. 1, 7, 49.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Of tones, deeply:

    natura fert, ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent,

    Cic. Rep. 6, 18; Lucr. 4, 543.—Far more freq.,
    (β).
    Vehemently, strongly, violently:

    graviter crepuerunt fores,

    Ter. Heaut. 3, 3, 52; so,

    spirantibus flabris,

    Lucr. 6, 428; Ter. Ad. 5, 3, 2:

    pertentat tremor terras,

    Lucr. 6, 287:

    ferire aliquem,

    Verg. A. 12, 295:

    conquassari omnia,

    Lucr. 5, 105; cf.:

    quae gravissime afflictae erant naves,

    Caes. B. G. 4, 31, 2.—
    2.
    Trop.
    a.
    Vehemently, violently, deeply, severely; harshly, unpleasantly, disagreeably:

    graviter aegrotare,

    Cic. Off. 1, 10, 32:

    se habere,

    id. Att. 7, 2, 3:

    neque is sum, qui gravissime ex vobis mortis periculo terrear,

    Caes. B. G. 5, 30, 2:

    gravissime dolere,

    id. ib. 5, 54 fin.:

    quem ego amarem graviter,

    Plaut. Cist. 1, 1, 87; cf.: placere occoepit graviter, postquam est mortua, [p. 829] Caecil. ap. Non. 314, 19:

    tibi edepol iratus sum graviter,

    Ter. Hec. 4, 4, 2:

    cives gravissime dissentientes,

    Cic. Phil. 12, 11, 27:

    si me meis civibus injuria suspectum tam graviter atque offensum viderem,

    id. Cat. 1, 7, 17:

    graviter angi,

    id. Lael. 3, 10:

    tulit hoc commune dedecus jam familiae graviter filius,

    with chagrin, vexation, id. Clu. 6, 16; cf.:

    graviter et acerbe aliquid ferre,

    id. Verr. 2, 1, 58, § 152:

    graviter accipere aliquid,

    id. de Or. 2, 52, 211; Tac. A. 13, 36; cf.:

    adolescentulus saepe eadem et graviter audiendo victus est,

    Ter. Heaut. 1, 1, 62:

    nolo in illum gravius dicere,

    more harshly, id. Ad. 1, 2, 60; cf.:

    de amplissimis viris gravissime acerbissimeque decernitur,

    Caes. B. C. 1, 5, 4; id. B. G. 3, 16, 4; cf.

    also: severe et graviter et prisce agere,

    Cic. Cael. 14, 33:

    ut non gravius accepturi viderentur, si nuntiarentur omnibus eo loco mortem oppetendam esse,

    more sorrowfully, Liv. 9, 4, 6.—
    b.
    In an impressive or dignified manner, impressively, gravely, seriously, with propriety or dignity:

    his de rebus tantis tamque atrocibus neque satis me commode dicere neque satis graviter conqueri neque satis libere vociferari posse intelligo. Nam commoditati ingenium, gravitati aetas, libertati tempora sunt impedimento,

    Cic. Rosc. Am. 4, 9:

    (Scipio) utrumque egit graviter,

    with dignity, id. Lael. 21, 77:

    res gestas narrare graviter,

    id. Or. 9, 30; cf.:

    locum graviter et copiose tractare,

    id. Fin. 4, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravis

  • 43 hippacare

    hippacāre est celeriter animam ducere ab equi halitu, qui est supra modum acutus, Paul. ex Fest. p. 101 Müll.; cf.: ‡ hippicare = oscitare, badare, Gloss. Isid.

    Lewis & Short latin dictionary > hippacare

  • 44 ibidem

    ĭbīdem (always ĭbĭdem in Plaut.; v. infra; so Juvenc. 3, 80; Paul. Nol. Carm. 19, 48), adv. [ibi, with demonstr. suff. dem, as in idem, tandem, tantundem, etc.], in the same place, in that very place, just there.
    I.
    Lit., in space:

    sarmenta concidito minute et ibidem inarato,

    Cato, R. R. 37, 3:

    cenati discubuerunt ibidem,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    ille, cujus merces erant, in gladium ibidem incumberet,

    id. ib. 2, 51, 154:

    quod ibidem recte custodire poterunt, id ibidem custodiant,

    id. Quint. 27, 84:

    ne hīc ibidem ante oculos vestros trucidetur,

    id. Rosc. Am. 5, 13: ego ibidem has inter cenam exaravi, i. e. on the spot, immediately, id. Fragm. ap. Quint. 9, 3, 58:

    cum ibidem invenire fingimus,

    Quint. 9, 2, 60 Spald. N. cr.; cf. ibi, I.:

    pede terram Crebra ferit: demissae aures, incertus ibidem Sudor, i. e. circa aures,

    Verg. G. 3, 500.—With a corresp. ubi:

    ubi amici, ibidem opes,

    Plaut. Truc. 4, 4, 31:

    ibidem divitiarum cupido est, ubi et usus,

    Just. 2, 2.—With gen.:

    si redierit Illa ad hunc, ibidem loci res erit,

    Plaut. Cist. 2, 1, 53.—With a verb of motion (for eodem):

    egomet me cum illis una ibidem traho,

    I reckon myself among them, on the same plane with them, Plaut. Trin. 1, 2, 166: St. Quid, quod dedisti scortis? Le. Ibidem una traho, to that very account, id. ib. 2, 4, 10.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of time, in that very moment (= paene eodem temporis momento):

    Deinde ibidem homo acutus, cum illud occurreret,

    Cic. Fin. 1, 6, 19 Madv.; so,

    deinde ibidem,

    id. Ac. 2, 14, 44; cf.:

    ibidem ilico puer abs te cum epistulis,

    id. Att. 2, 12, 2.—
    B.
    Of other relations, in the same matter:

    tibi ibidem das. ubi tu tuom amicum adjuvas,

    Plaut. Pers. 4, 4, 62:

    laesit in eo Caecinam, sublevavit ibidem, i. e. in eo ipso,

    Cic. Caecin. 9, 23:

    tibi non committitur aurum, vel si quando datur, custos affixus ibidem,

    Juv. 5, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > ibidem

  • 45 indistinctus

    in-distinctus, a, um, adj. (post-Aug.).
    I.
    Not properly distinguished, confused:

    neque inordinata, neque indistincta,

    Quint. 8, 2, 23; Cat. 64, 283: cf.:

    indistincta et confusa,

    Gell. 13, 30, 5.—
    B.
    Esp., indistinct, obscure:

    vocabulum,

    Gell. 10, 20, 9; 13, 30, 5:

    defensio,

    Tac. A. 6, 8. —
    II.
    Devoid of display, unambitious, self-restrained:

    an non in privatis et acutus et indistinctus et non super modum elatus M. Tullius?

    Quint. 12, 10, 39.— Adv.: indistinctē.
    1.
    Without distinction, indiscriminately: indistincte atque promiscue annotabam, Gell. praef. § 2; Dig. 4, 8, 32, § 6 (for which: sine distinctione, ib. 5, 1, 24, § 2) al.—
    2.
    Generally, Dig. 40, 9, 3; 26, 1, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > indistinctus

  • 46 leguleius

    lēgŭlēïus, i, m. [lex], a pettifogging lawyer, pettifogger, one who depends on legal technicalities for getting the better of his opponent:

    leguleius quidam cautus et acutus,

    Cic. de Or. 1, 55, 236:

    formularii, vel ut Cicero ait, leguleii,

    Quint. 12, 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > leguleius

  • 47 nasus

    1.
    nāsus, i, m. (ante - class. nasum, i, n.: quīs oculi non sunt neque nasum, Lucil. ap. Non. 215, 4; Plaut. Am. 1, 1, 288; id. Curc. 1, 2, 18; id. Men. 1, 2, 57; id. Mil. 4, 6, 41), the nose (syn nares).
    I.
    Lit.:

    nasus ita locatus est, ut quasi murus oculis interjectus esse videatur,

    Cic. N. D. 2, 57, 143:

    abripere alicui nasum mordicus,

    Plaut. Men. 1, 3, 12:

    naso exhibere molestiam,

    id. Capt. 4, 2, 37:

    naso clamare magnum,

    to snore, id. Mil. 3, 2, 9:

    acutus,

    id. Capt. 3, 4, 115:

    collisus nasus,

    Sen. Ira, 3, 22, 4:

    pravus,

    Hor. A. P. 36:

    congelati gutta nasi,

    Mart. 11, 98, 7:

    madidique infantia nasi,

    Juv. 10, 199:

    exprimere rorantem frigore nasum,

    Mart. 7, 37, 3:

    ingeminant geminos naso crispante cachinnos,

    Pers. 3, 87:

    si tibi displicuit tuus nasus,

    Juv. 6, 495:

    vigilanti stertere naso,

    id. 1, 57.—
    B.
    The nose, as the seat of quick smell; and also the feature whereby anger or scorn is expressed; cf. naris ( poet.):

    rancidum aprum antiqui laudabant, non quia nasus Illis nullus erat,

    Hor. S. 2, 2, 89.—Of anger:

    disce sed ira cadat naso, rugosaque sanna,

    Pers. 5, 91; Mart. 6, 64, 28.—Of scorn, derision, satirical wit, satire, sarcasm:

    naso adunco aliquem suspendere,

    Hor. S. 1, 6, 5:

    Balatro suspendens omnia naso,

    id. ib. 2, 8, 64:

    Lucilius, qui primus condidit stili nasum, Plin. N. H. praef. § 8: non cuicumque datum est habere nasum,

    Mart. 1, 42, 18:

    tacito ridere naso,

    id. 5, 19, 17:

    juvenesque senesque et pueri nasum rhinocerotis habent,

    id. 1, 3, 6.—
    II.
    Transf., the projecting part of a vessel, the nozzle or spout (cf. nassiterna):

    calix nasorum quatuor,

    Juv. 5, 46; cf. Mart. 14, 96.
    2.
    Nāsus, i, v. Nasos.

    Lewis & Short latin dictionary > nasus

  • 48 negocium

    nĕgōtĭum ( nĕgōcĭum), ii, n. [necotium; cf.: negotium, quod non sit otium, Paul. ex Fest. p. 177 Müll.; v. 1. ne], a business, employment, occupation, affair (cf. munus).
    I.
    Lit.:

    negoti nunc sum plenus,

    Plaut. Ps. 1, 3, 146:

    quamquam negotiumst, si quid vis, non sum occupatus, etc.,

    id. Merc. 2, 2, 17:

    qui deum nihil habere negotii volunt,

    Cic. Off. 3, 28, 102:

    in extremā parte muneris ac negotii tui,

    id. Q. Fr. 1, 1, 16, § 46:

    forensia negotia,

    id. de Or. 2, 6, 23:

    qui omnibus negotiis interfuit,

    id. Fam. 1, 6, 1:

    negotium municipii administrare,

    id. ib. 13, 11:

    procurare,

    id. Verr. 2, 3, 64, § 149:

    suscipere,

    id. Cat. 3, 2, 5:

    mandare alicui,

    id. Fam. 13, 26, 2:

    versari in negotio,

    id. Att. 5, 10, 3:

    emergere ex negotiis,

    id. ib. 5, 10, 3; Liv. 3, 4:

    transigere negotium,

    Cic. Phil. 2, 9, 21:

    negotio desistere,

    Caes. B. G. 1, 45:

    in magno negotio habere aliquid,

    to regard a thing as important, of great moment, Suet. Caes. 23: est mihi negotium cum aliquo, I have to do with one:

    mirabar, quid hic negotii esset tibi,

    Ter. Ad. 4, 5, 8; Cic. Fam. 8, 8, 9:

    adparatus, quem flagitabat instans negotium,

    Amm. 20, 10, 1.—Esp. with reference to affairs of state:

    nostrum otium negotii inopia, non requiescendi studio constitutum est,

    Cic. Off. 3, 1, 2; cf. Suet. Aug. 32:

    publicis adfinis fuit an maritumis negotiis?

    i. e. in farming the revenue or in private commerce, Plaut. Trin. 2, 2, 50.—Of the management of domestic concerns:

    qui suum negotium gerunt otiosi,

    Cic. Lael. 23, 86:

    praeclare suum negotium gessit Roscius,

    id. Rosc. Com. 12, 34:

    suum negotium agere,

    id. Off. 1, 9, 29; cf. id. ib. 1, 34, 125.—So of trade, traffic:

    aes alienum negotii gerendi studio contractum,

    Cic. Sull. 20, 58; id. Vat. 5, 12:

    negotii gerentes,

    tradesmen, id. Sest. 45, 97:

    Trebonius ampla et expedita negotia in tuā provinciā habet,

    id. Fam. 1, 3, 1: Hor. Ep. 1, 6, 33.—Of a lawsuit, Quint. 3, 5, 11; Suet. Calig. 40; id. Rhet. 6; cf. Plaut. Aul. 3, 4, 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    Difficulty, pains, trouble, labor:

    ita et hinc et illinc mi exhibent negotium,

    give me trouble, Plaut. Most. 3, 1, 38:

    huic exhibui negotium,

    id. Men. 5, 9, 13; id. Poen. 1, 2, 30:

    viden egestas quid negoti dat homini misero male,

    id. Trin. 4, 2, 5:

    satis habeo negotii in sanandis vulneribus,

    Cic. Att. 5, 17, 6:

    magnum negotium est navigare atque id mense Quintili,

    id. ib. 5, 12:

    negotium facessere alicui,

    to give one trouble, id. Fam. 3, 10, 1:

    negotium exhibere alicui,

    id. Off. 3, 31, 112:

    facere innocenti,

    Quint. 5, 12, 13:

    nihil est negotii libertatem recuperare,

    Cic. Fam. 12, 2, 1:

    Cato Siciliam tenere nullo negotio potuit,

    id. Att. 10, 16, 3; id. Fam. 2, 10, 2:

    non minori negotio,

    id. Verr. 2, 5, 68, § 175:

    quid negotii est haec poëtarum, portenta convincere?

    id. Tusc. 1, 6, 11: facili negotio, with little trouble (post-class.), Aur. Vict. Caes. 39, 38; cf.:

    levi negotio,

    Amm. 20, 10, 2 al.:

    magno negotio,

    Cels. 7, 5 init.;

    Auct. B. Aiex. 8, 4: plus negotii est, si acutus quoque morbus is factus est,

    Cels. 4, 6.—
    B.
    Like the Gr. pragma, for res, a matter, thing:

    quid est negoti?

    Plaut. Most. 2, 2, 27; 3, 2, 54:

    quid negoti est, quamobrem succenses mihi?

    id. Capt. 3, 5, 11:

    ineptum negotium et Graeculum,

    Cic. Tusc. 1, 35, 86. —So of persons Teucris illa lentum negotium, a slow affair, Cic. Att. 1, 12, 1; cf. id. Q. Fr. 2, 13, 4:

    elinguem, tardum, inhumanum negotium,

    id. post Red. in Sen. 6, 14. —As transl. of to pragma, euphemism for sensual sins, Vulg. 1 Thess. 4, 6; ib. 2 Cor. 7, 11:

    a negotio perambulante in tenebris,

    some indefinable terror, ib. Psa. 90, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > negocium

  • 49 negotium

    nĕgōtĭum ( nĕgōcĭum), ii, n. [necotium; cf.: negotium, quod non sit otium, Paul. ex Fest. p. 177 Müll.; v. 1. ne], a business, employment, occupation, affair (cf. munus).
    I.
    Lit.:

    negoti nunc sum plenus,

    Plaut. Ps. 1, 3, 146:

    quamquam negotiumst, si quid vis, non sum occupatus, etc.,

    id. Merc. 2, 2, 17:

    qui deum nihil habere negotii volunt,

    Cic. Off. 3, 28, 102:

    in extremā parte muneris ac negotii tui,

    id. Q. Fr. 1, 1, 16, § 46:

    forensia negotia,

    id. de Or. 2, 6, 23:

    qui omnibus negotiis interfuit,

    id. Fam. 1, 6, 1:

    negotium municipii administrare,

    id. ib. 13, 11:

    procurare,

    id. Verr. 2, 3, 64, § 149:

    suscipere,

    id. Cat. 3, 2, 5:

    mandare alicui,

    id. Fam. 13, 26, 2:

    versari in negotio,

    id. Att. 5, 10, 3:

    emergere ex negotiis,

    id. ib. 5, 10, 3; Liv. 3, 4:

    transigere negotium,

    Cic. Phil. 2, 9, 21:

    negotio desistere,

    Caes. B. G. 1, 45:

    in magno negotio habere aliquid,

    to regard a thing as important, of great moment, Suet. Caes. 23: est mihi negotium cum aliquo, I have to do with one:

    mirabar, quid hic negotii esset tibi,

    Ter. Ad. 4, 5, 8; Cic. Fam. 8, 8, 9:

    adparatus, quem flagitabat instans negotium,

    Amm. 20, 10, 1.—Esp. with reference to affairs of state:

    nostrum otium negotii inopia, non requiescendi studio constitutum est,

    Cic. Off. 3, 1, 2; cf. Suet. Aug. 32:

    publicis adfinis fuit an maritumis negotiis?

    i. e. in farming the revenue or in private commerce, Plaut. Trin. 2, 2, 50.—Of the management of domestic concerns:

    qui suum negotium gerunt otiosi,

    Cic. Lael. 23, 86:

    praeclare suum negotium gessit Roscius,

    id. Rosc. Com. 12, 34:

    suum negotium agere,

    id. Off. 1, 9, 29; cf. id. ib. 1, 34, 125.—So of trade, traffic:

    aes alienum negotii gerendi studio contractum,

    Cic. Sull. 20, 58; id. Vat. 5, 12:

    negotii gerentes,

    tradesmen, id. Sest. 45, 97:

    Trebonius ampla et expedita negotia in tuā provinciā habet,

    id. Fam. 1, 3, 1: Hor. Ep. 1, 6, 33.—Of a lawsuit, Quint. 3, 5, 11; Suet. Calig. 40; id. Rhet. 6; cf. Plaut. Aul. 3, 4, 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    Difficulty, pains, trouble, labor:

    ita et hinc et illinc mi exhibent negotium,

    give me trouble, Plaut. Most. 3, 1, 38:

    huic exhibui negotium,

    id. Men. 5, 9, 13; id. Poen. 1, 2, 30:

    viden egestas quid negoti dat homini misero male,

    id. Trin. 4, 2, 5:

    satis habeo negotii in sanandis vulneribus,

    Cic. Att. 5, 17, 6:

    magnum negotium est navigare atque id mense Quintili,

    id. ib. 5, 12:

    negotium facessere alicui,

    to give one trouble, id. Fam. 3, 10, 1:

    negotium exhibere alicui,

    id. Off. 3, 31, 112:

    facere innocenti,

    Quint. 5, 12, 13:

    nihil est negotii libertatem recuperare,

    Cic. Fam. 12, 2, 1:

    Cato Siciliam tenere nullo negotio potuit,

    id. Att. 10, 16, 3; id. Fam. 2, 10, 2:

    non minori negotio,

    id. Verr. 2, 5, 68, § 175:

    quid negotii est haec poëtarum, portenta convincere?

    id. Tusc. 1, 6, 11: facili negotio, with little trouble (post-class.), Aur. Vict. Caes. 39, 38; cf.:

    levi negotio,

    Amm. 20, 10, 2 al.:

    magno negotio,

    Cels. 7, 5 init.;

    Auct. B. Aiex. 8, 4: plus negotii est, si acutus quoque morbus is factus est,

    Cels. 4, 6.—
    B.
    Like the Gr. pragma, for res, a matter, thing:

    quid est negoti?

    Plaut. Most. 2, 2, 27; 3, 2, 54:

    quid negoti est, quamobrem succenses mihi?

    id. Capt. 3, 5, 11:

    ineptum negotium et Graeculum,

    Cic. Tusc. 1, 35, 86. —So of persons Teucris illa lentum negotium, a slow affair, Cic. Att. 1, 12, 1; cf. id. Q. Fr. 2, 13, 4:

    elinguem, tardum, inhumanum negotium,

    id. post Red. in Sen. 6, 14. —As transl. of to pragma, euphemism for sensual sins, Vulg. 1 Thess. 4, 6; ib. 2 Cor. 7, 11:

    a negotio perambulante in tenebris,

    some indefinable terror, ib. Psa. 90, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > negotium

  • 50 ocior

    ōcĭor, ōcĭus ( sup. ocissimus), adj. comp. [kindr. with Gr. ôkus, Sanscr. ācu, from the root ac, sharp; cf.: acer, acutus, akôkê], swifter, fleeter ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    et ventis, et fulminis ocior alis,

    Verg. A. 5, 319; 10, 248:

    ocior cervis, Ocior Euro,

    Hor. C. 2, 16, 23; 24:

    aurā,

    id. ib. 1, 2, 48;

    2, 20, 13: fugit ocior aurā,

    Ov. M. 1, 502:

    verbere,

    Luc. 1, 230:

    Tigris ocior remeat,

    Plin. 8, 18, 25, § 66:

    ociore ambitu,

    id. 2, 8, 6, § 39:

    ociore spatio,

    id. 2, 19, 17, § 81.—
    II.
    Transf., of time, quicker, sooner, earlier; sup.:

    ficorum ocissima senectus,

    Plin. 16, 31, 56, § 130:

    pira,

    the soonest ripe, id. 15, 15, 16, § 53:

    venenum,

    id. 27, 2, 2, § 4.—Hence, adv.: ōcĭ-ter; comp. ōcĭus; sup. ocissĭme (old collat. form oxime, Paul. ex Fest. p. 195 Müll.); quickly, swiftly, speedily (class. only in the comp. and sup.; cf.: ocius secundae collationis et deinde tertiae ocissime frequentata sunt, etc., Paul. ex Fest. p. 181 Müll.).
    A.
    Posit. (ante- and post-class.): ociter serva cives, Enn. ap. Non. 277, 21, acc. to Vahl. ad Enn. Trag. v. 1:

    profer ociter,

    App. M. 1, p. 113, 32; p. 125, 8.—
    B.
    Comp., more quickly or speedily, sooner, etc.:

    idque ocius faciet, si, etc.,

    Cic. Rep. 6, 26, 29:

    ut ocius ad tuum pervenias,

    id. Quint. 13, 43:

    recreantur ocius,

    id. Tusc. 4, 14, 32: omnium Versatur urna, serius ocius Sors exitura, sooner or later, Hor. C. 2, 3, 26:

    angulus iste feret piper et tus ocius uvā,

    sooner than, rather than, id. Ep. 1, 14, 23:

    ocius illud extorquebis,

    i. e. more easily, Juv. 6, 53.—
    2.
    Sometimes the comp. is used in gen. for quickly, speedily:

    sequere hac me ocius, Ter Heaut. 4, 7, 4: gladio occursat,

    Caes. B. G. 5, 43:

    nemon' oleum fert ocius?

    quickly, Hor. S. 2, 7, 34; Juv. 14, 252; Verg. A. 5, 828:

    heus Phaedrome, exi, exi, exi, inquam, ocius,

    Plaut. Curc. 2, 2, 26.—
    C.
    Sup., very quickly or speedily: ocissime nos liberi possumus fieri, Plaut. Fragm. ap. Paul. ex Fest. p. 181 Müll.:

    quam ocissume ad provinciam accedat,

    as speedily as possible, Sall. J. 25, 5:

    ferre,

    Plin. 17, 11, 16, § 87:

    sanant ulcera,

    id. 34, 10, 22, § 100.

    Lewis & Short latin dictionary > ocior

  • 51 ociter

    ōcĭor, ōcĭus ( sup. ocissimus), adj. comp. [kindr. with Gr. ôkus, Sanscr. ācu, from the root ac, sharp; cf.: acer, acutus, akôkê], swifter, fleeter ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    et ventis, et fulminis ocior alis,

    Verg. A. 5, 319; 10, 248:

    ocior cervis, Ocior Euro,

    Hor. C. 2, 16, 23; 24:

    aurā,

    id. ib. 1, 2, 48;

    2, 20, 13: fugit ocior aurā,

    Ov. M. 1, 502:

    verbere,

    Luc. 1, 230:

    Tigris ocior remeat,

    Plin. 8, 18, 25, § 66:

    ociore ambitu,

    id. 2, 8, 6, § 39:

    ociore spatio,

    id. 2, 19, 17, § 81.—
    II.
    Transf., of time, quicker, sooner, earlier; sup.:

    ficorum ocissima senectus,

    Plin. 16, 31, 56, § 130:

    pira,

    the soonest ripe, id. 15, 15, 16, § 53:

    venenum,

    id. 27, 2, 2, § 4.—Hence, adv.: ōcĭ-ter; comp. ōcĭus; sup. ocissĭme (old collat. form oxime, Paul. ex Fest. p. 195 Müll.); quickly, swiftly, speedily (class. only in the comp. and sup.; cf.: ocius secundae collationis et deinde tertiae ocissime frequentata sunt, etc., Paul. ex Fest. p. 181 Müll.).
    A.
    Posit. (ante- and post-class.): ociter serva cives, Enn. ap. Non. 277, 21, acc. to Vahl. ad Enn. Trag. v. 1:

    profer ociter,

    App. M. 1, p. 113, 32; p. 125, 8.—
    B.
    Comp., more quickly or speedily, sooner, etc.:

    idque ocius faciet, si, etc.,

    Cic. Rep. 6, 26, 29:

    ut ocius ad tuum pervenias,

    id. Quint. 13, 43:

    recreantur ocius,

    id. Tusc. 4, 14, 32: omnium Versatur urna, serius ocius Sors exitura, sooner or later, Hor. C. 2, 3, 26:

    angulus iste feret piper et tus ocius uvā,

    sooner than, rather than, id. Ep. 1, 14, 23:

    ocius illud extorquebis,

    i. e. more easily, Juv. 6, 53.—
    2.
    Sometimes the comp. is used in gen. for quickly, speedily:

    sequere hac me ocius, Ter Heaut. 4, 7, 4: gladio occursat,

    Caes. B. G. 5, 43:

    nemon' oleum fert ocius?

    quickly, Hor. S. 2, 7, 34; Juv. 14, 252; Verg. A. 5, 828:

    heus Phaedrome, exi, exi, exi, inquam, ocius,

    Plaut. Curc. 2, 2, 26.—
    C.
    Sup., very quickly or speedily: ocissime nos liberi possumus fieri, Plaut. Fragm. ap. Paul. ex Fest. p. 181 Müll.:

    quam ocissume ad provinciam accedat,

    as speedily as possible, Sall. J. 25, 5:

    ferre,

    Plin. 17, 11, 16, § 87:

    sanant ulcera,

    id. 34, 10, 22, § 100.

    Lewis & Short latin dictionary > ociter

  • 52 peracutus

    pĕr-ăcūtus, a, um, adj., very sharp.
    I.
    Lit.:

    falx,

    Mart. 3, 24, 5 (dub.).—
    B.
    Transf., of sound, very clear or penetrating:

    vox,

    Cic. Brut. 68, 241.—
    II.
    Trop., [p. 1333] very keen, very acute, very penetrating:

    cum peracutus esset ad excogitandum,

    Cic. Brut. 39, 145:

    oratio,

    id. ib. 76, 264; id. Verr. 2, 2, 44, § 108.— Adv.: pĕrăcūtē, very sharply, very acutely, with great keenness:

    moveri,

    Cic. Ac. 1, 9, 35:

    peracute querebare, quod, etc.,

    id. Fam. 3, 7, 2:

    reperisse,

    App. Mag. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > peracutus

  • 53 persibus

    per-sĭbus, a, um, adj. [sibus, callidus sive acutus, Fest. p. 336], very knowing, very acute, Plaut. and Naev. ap. Fest. p. 217 Müll.; cf. Naev. ap. Varr. L. L. 7, § 107 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > persibus

  • 54 pestifer

    pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].
    I.
    Bringing pestilence, pestilential:

    odor,

    Liv. 25, 26, 11.—
    II.
    In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.):

    res pestiferae et nocentes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    accessus ad res salutares, a pestiferis recessus,

    id. ib. 2, 12, 34:

    acutus et pestifer morbus,

    Cels. 4, 1, 1:

    sudor,

    id. 2, 6:

    aquae,

    Val. Fl. 4, 594:

    ignis,

    Ov. M. 8, 477:

    fames,

    id. ib. 8, 784:

    fauces,

    Verg. A. 7, 570:

    aër,

    Col. 10, 331:

    bellum,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    bella civilia,

    id. Off. 1, 25, 86:

    Antonii pestifer reditus,

    id. Phil. 3, 2, 3:

    homo,

    Vulg. Act. 24, 5:

    pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet,

    Fest. p. 210 Müll.; cf.:

    pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt,

    id. p. 245 ib.— Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.— Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > pestifer

  • 55 pestifere

    pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].
    I.
    Bringing pestilence, pestilential:

    odor,

    Liv. 25, 26, 11.—
    II.
    In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.):

    res pestiferae et nocentes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    accessus ad res salutares, a pestiferis recessus,

    id. ib. 2, 12, 34:

    acutus et pestifer morbus,

    Cels. 4, 1, 1:

    sudor,

    id. 2, 6:

    aquae,

    Val. Fl. 4, 594:

    ignis,

    Ov. M. 8, 477:

    fames,

    id. ib. 8, 784:

    fauces,

    Verg. A. 7, 570:

    aër,

    Col. 10, 331:

    bellum,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    bella civilia,

    id. Off. 1, 25, 86:

    Antonii pestifer reditus,

    id. Phil. 3, 2, 3:

    homo,

    Vulg. Act. 24, 5:

    pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet,

    Fest. p. 210 Müll.; cf.:

    pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt,

    id. p. 245 ib.— Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.— Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > pestifere

  • 56 pestiferus

    pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].
    I.
    Bringing pestilence, pestilential:

    odor,

    Liv. 25, 26, 11.—
    II.
    In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.):

    res pestiferae et nocentes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    accessus ad res salutares, a pestiferis recessus,

    id. ib. 2, 12, 34:

    acutus et pestifer morbus,

    Cels. 4, 1, 1:

    sudor,

    id. 2, 6:

    aquae,

    Val. Fl. 4, 594:

    ignis,

    Ov. M. 8, 477:

    fames,

    id. ib. 8, 784:

    fauces,

    Verg. A. 7, 570:

    aër,

    Col. 10, 331:

    bellum,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    bella civilia,

    id. Off. 1, 25, 86:

    Antonii pestifer reditus,

    id. Phil. 3, 2, 3:

    homo,

    Vulg. Act. 24, 5:

    pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet,

    Fest. p. 210 Müll.; cf.:

    pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt,

    id. p. 245 ib.— Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.— Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > pestiferus

  • 57 praesagio

    prae-sāgĭo, īvi, 4 (in the deponent form:

    animus plus praesagitur mali,

    presages, Plaut. Bacch. 4, 4, 28), v. a.
    I.
    Lit., to feel or perceive beforehand, to have a presentiment of a thing (class.):

    sagire, sentire acute est. Is igitur, qui ante sagit quam oblata res est, dicitur praesagire, id est futura ante sentire,

    Cic. Div. 1, 31, 65; cf.: praesagire est praedivinare, praesipere: sagax enim est acutus et sollers, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.:

    praesagibat mihi animus, frustra me ire,

    Plaut. Aul. 2, 2, 1:

    hoc ipsum praesagiens animo,

    Liv. 30, 20; Prop. 3, 11 (4, 10), 5:

    aliquid in futurum,

    Cels. 2, 2:

    equi praesagiunt pugnam,

    Plin. 8, 42, 64, § 157.—
    II.
    Transf., to forebode, foreshow, predict, presage (syn.: vaticinor, divino): exiguitas copiarum recessum praesagiebat, foretold to me, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1:

    galli canendo Boeotiis praesagivere victoriam,

    Plin. 10, 21, 24, § 49: luna tempestatem praesagiet, Varr. ap. Plin. 18, 35, 79, § 348.

    Lewis & Short latin dictionary > praesagio

  • 58 Probus

    1.
    prŏbus, a, um, adj. [Sanscr. prabhus, prominent, strong, from pra (v. pro) and bhu = fio], good, proper, serviceable, excellent, superior, able; esp. in a moral point of view, upright, honest, honorable, excellent, virtuous, etc. (class.).
    A.
    Of persons:

    frugi et probum esse,

    Plaut. Most. 1, 2, 53:

    probum patrem esse oportet, qui gnatum suom esse probiorem, quam ipsus fuerit, postulat,

    id. Ps. 1, 5, 23:

    cantores probos,

    skilful, excellent, fine, id. ib. 3, 132:

    faber,

    id. Poen. 4, 2, 93:

    architectus,

    id. Mil. 3, 3, 40:

    artifex,

    Ter. Phorm. 2, 1, 29:

    lena,

    Plaut. Truc. 2, 1, 14:

    amator,

    id. ib. 20:

    ad aliquam rem,

    fit, id. Poen. 3, 3, 67. —
    2.
    In partic., well-behaved, well-conducted:

    quam cives vero rumificant probam,

    Plaut. Am. 2, 2, 46:

    proba et modesta (mulier),

    Ter. Ad. 5, 8, 7.—
    B.
    Of things abstr. and concr.:

    affer huc duas clavas, sed probas,

    Plaut. Rud. 3, 5, 20:

    argentum,

    id. Pers. 4, 3, 57:

    nummi,

    id. ib. 3, 3, 33:

    materies,

    id. Poen. 4, 2, 93:

    occasio,

    id. Cas. 5, 4, 2:

    navigium,

    Cic. Ac. 2, 31, 100:

    res,

    id. Or. 51, 170:

    ager,

    Col. Arbor. 3, 6:

    sapor,

    id. ib. 3, 7?? color, id. ib. 8, 2.—Prov.:

    proba merx facile emtorem reperit,

    the best goods sell themselves, Plaut. Poen. 1, 2, 129; cf.: probae fruges suāpte naturā enitent, Acc. ap. Cic. Tusc. 2, 5, 13.—As subst.: prŏbus, i, a good, worthy, upright man:

    poëta peccat, cum probi orationem adfingit improbo stultove sapienti,

    Cic. Or. 22, 74.— Adv., in two forms.
    A.
    Form prŏbē, rightly, well, properly, fitly, opportunely, excellently (class.):

    milites armati atque animati probe,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 18:

    aedes factae probe,

    id. Most. 1, 2, 19?? probe lepideque concinnatus, id. Men. 3, 2, 1:

    usque adhuc actum est probe,

    id. Mil. 2, 6, 107:

    probe curare aliquid,

    id. Rud. 2, 3, 50:

    satis scite et probe,

    id. Trin. 3, 3, 56:

    narras,

    Ter. And. 5, 6, 6:

    intellegere,

    id. Eun. 4, 6, 30:

    Antipater, quem tu probe meministi,

    Cic. de Or. 3, 50, 194:

    de aquaeductu probe fecisti,

    id. Att. 13, 6, 1:

    scire,

    id. Fam. 2, 12, 2:

    exercitus satis probe ornatus auxiliis,

    id. ib. 2, 10, 2:

    illud probe judicas,

    id. Att. 7, 3, 3:

    de Servio probe dicis,

    id. Brut. 41, 151; id. Off. 1, 19, 62:

    scire,

    id. Brut. 2, 12; Liv. 22, 15.—
    2.
    Transf., in gen., well, fitly, thoroughly, very, very much, greatly, finely, capitally, bravely (syn.:

    plane, omnino, sine dubio): appotus probe,

    Plaut. Am. 1, 1, 126:

    percutere aliquem,

    id. ib. 1, 1, v. 162:

    decipere,

    id. ib. 1, 1, v. 268:

    errare,

    id. ib. 3, 3, 20:

    vide, ut sit acutus culter probe,

    id. Mil. 5, 4:

    tui similis est probe,

    Ter. Heaut. 5, 3, 18:

    perdocta est probe,

    id. ib. 2, 3, 120. —In responses, as a token of applause, well done! good! bravo! unde agis te? Ca. Unde homo ebrius. Philo. Probe, Plaut. Most. 1, 4, 28: miles concubinam intro abiit oratum suam, ab se ut abeat. Acr Eu, probe! id. Mil. 4, 4, 9:

    probissime,

    very well, Ter. Ad. 3, 3, 65; id. Eun. 4, 7, 3.—
    B.
    Form prŏbĭter, well, fitly, capitally (ante-class.), Varr. ap. Non. 510, 29; cf. Prisc. p. 1010.
    2.
    Prŏbus, i, m., a Roman surname, Suet. Gram. 24.— Prŏbĭānus, a, um, adj., of or named from a Probus:

    purpura,

    Lampr. Alex. Sev. 40.

    Lewis & Short latin dictionary > Probus

  • 59 probus

    1.
    prŏbus, a, um, adj. [Sanscr. prabhus, prominent, strong, from pra (v. pro) and bhu = fio], good, proper, serviceable, excellent, superior, able; esp. in a moral point of view, upright, honest, honorable, excellent, virtuous, etc. (class.).
    A.
    Of persons:

    frugi et probum esse,

    Plaut. Most. 1, 2, 53:

    probum patrem esse oportet, qui gnatum suom esse probiorem, quam ipsus fuerit, postulat,

    id. Ps. 1, 5, 23:

    cantores probos,

    skilful, excellent, fine, id. ib. 3, 132:

    faber,

    id. Poen. 4, 2, 93:

    architectus,

    id. Mil. 3, 3, 40:

    artifex,

    Ter. Phorm. 2, 1, 29:

    lena,

    Plaut. Truc. 2, 1, 14:

    amator,

    id. ib. 20:

    ad aliquam rem,

    fit, id. Poen. 3, 3, 67. —
    2.
    In partic., well-behaved, well-conducted:

    quam cives vero rumificant probam,

    Plaut. Am. 2, 2, 46:

    proba et modesta (mulier),

    Ter. Ad. 5, 8, 7.—
    B.
    Of things abstr. and concr.:

    affer huc duas clavas, sed probas,

    Plaut. Rud. 3, 5, 20:

    argentum,

    id. Pers. 4, 3, 57:

    nummi,

    id. ib. 3, 3, 33:

    materies,

    id. Poen. 4, 2, 93:

    occasio,

    id. Cas. 5, 4, 2:

    navigium,

    Cic. Ac. 2, 31, 100:

    res,

    id. Or. 51, 170:

    ager,

    Col. Arbor. 3, 6:

    sapor,

    id. ib. 3, 7?? color, id. ib. 8, 2.—Prov.:

    proba merx facile emtorem reperit,

    the best goods sell themselves, Plaut. Poen. 1, 2, 129; cf.: probae fruges suāpte naturā enitent, Acc. ap. Cic. Tusc. 2, 5, 13.—As subst.: prŏbus, i, a good, worthy, upright man:

    poëta peccat, cum probi orationem adfingit improbo stultove sapienti,

    Cic. Or. 22, 74.— Adv., in two forms.
    A.
    Form prŏbē, rightly, well, properly, fitly, opportunely, excellently (class.):

    milites armati atque animati probe,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 18:

    aedes factae probe,

    id. Most. 1, 2, 19?? probe lepideque concinnatus, id. Men. 3, 2, 1:

    usque adhuc actum est probe,

    id. Mil. 2, 6, 107:

    probe curare aliquid,

    id. Rud. 2, 3, 50:

    satis scite et probe,

    id. Trin. 3, 3, 56:

    narras,

    Ter. And. 5, 6, 6:

    intellegere,

    id. Eun. 4, 6, 30:

    Antipater, quem tu probe meministi,

    Cic. de Or. 3, 50, 194:

    de aquaeductu probe fecisti,

    id. Att. 13, 6, 1:

    scire,

    id. Fam. 2, 12, 2:

    exercitus satis probe ornatus auxiliis,

    id. ib. 2, 10, 2:

    illud probe judicas,

    id. Att. 7, 3, 3:

    de Servio probe dicis,

    id. Brut. 41, 151; id. Off. 1, 19, 62:

    scire,

    id. Brut. 2, 12; Liv. 22, 15.—
    2.
    Transf., in gen., well, fitly, thoroughly, very, very much, greatly, finely, capitally, bravely (syn.:

    plane, omnino, sine dubio): appotus probe,

    Plaut. Am. 1, 1, 126:

    percutere aliquem,

    id. ib. 1, 1, v. 162:

    decipere,

    id. ib. 1, 1, v. 268:

    errare,

    id. ib. 3, 3, 20:

    vide, ut sit acutus culter probe,

    id. Mil. 5, 4:

    tui similis est probe,

    Ter. Heaut. 5, 3, 18:

    perdocta est probe,

    id. ib. 2, 3, 120. —In responses, as a token of applause, well done! good! bravo! unde agis te? Ca. Unde homo ebrius. Philo. Probe, Plaut. Most. 1, 4, 28: miles concubinam intro abiit oratum suam, ab se ut abeat. Acr Eu, probe! id. Mil. 4, 4, 9:

    probissime,

    very well, Ter. Ad. 3, 3, 65; id. Eun. 4, 7, 3.—
    B.
    Form prŏbĭter, well, fitly, capitally (ante-class.), Varr. ap. Non. 510, 29; cf. Prisc. p. 1010.
    2.
    Prŏbus, i, m., a Roman surname, Suet. Gram. 24.— Prŏbĭānus, a, um, adj., of or named from a Probus:

    purpura,

    Lampr. Alex. Sev. 40.

    Lewis & Short latin dictionary > probus

  • 60 pusillum

    pŭsillus, a, um, adj. dim. [pusus], very little, very small, petty, insignificant (class.).
    I.
    Lit.:

    pueri,

    Cato, R. R. 157, 10:

    testis,

    Cic. de Or. 2, 60, 145; cf. Hor. S. 1, 5, 69:

    terra homines nunc educat pusillos,

    Juv. 15, 70:

    mus,

    Plaut. Truc. 4, 4, 15:

    villula valde pusilla,

    Cic. Att. 12, 27, 1:

    folia (herbae),

    Plin. 25, 13, 103, § 162: epistula, Cic. Att. 6, 1, 23:

    pusilli et contempti libelli,

    id. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    cui satis una Farris libra foret, gracili sic tamque pusillo,

    Hor. S. 1, 5, 69:

    vox,

    small, thin, weak, Quint. 11, 3, 32:

    habuimus in Cumano quasi pusillam Romam,

    Cic. Att. 5, 2, 2.— Comp.:

    maritus quovis puero pusillior,

    App. M. 5, p. 163, 5:

    pusillo animo,

    Vulg. Col. 3, 21.— Absol.: pŭsillum, i, n., a very little, a trifle: nactus pusillum laxamenti, Treb. ap. Cic. Fam. 12, 16, 3:

    aphaca pusillo altior lenticula est,

    a trifle taller, Plin. 27, 5, 21, § 38:

    pusillum a vero discedere,

    a little, Quint. 8, 6, 28; cf. Cato, R. R. 90:

    post pusillum,

    after a little, Vulg. Judith, 13, 11; id. Luc. 22, 58.—
    II.
    Trop., little, small, petty, paltry:

    animus,

    a petty spirit, Cic. Fam. 2, 17, 7; Sen. Ira, 3, 43, 4:

    Siculus ille capitalis, creber, acutus, brevis, paene pusillus Thucydides,

    id. Q. Fr. 2, 11 (13), 4; Mart. 3, 62, 8:

    pusilli animi,

    little courage, diffidence, Hor. S. 1, 4, 17:

    ingenium,

    Mart. 9, 51, 1:

    causa,

    trifling, Ov. R. Am. 730:

    res (opp. grandes),

    Quint. 11, 3, 151:

    quod dixi tamen, hoc leve et pusillum est,

    Mart. 4, 43, 9:

    causidicus,

    Juv. 10, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > pusillum

См. также в других словарях:

  • Acutus — (lat.), s. Akzent …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Acutus — Acutus, scharf, spitzig; der scharfe Accent …   Herders Conversations-Lexikon

  • acutus — index acute, perspicacious Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • ACUTUS — fluv. Galliae, in Occitania. Castrum rigat et Vaurum urbes, et post in Tarnum se exonerat …   Hofmann J. Lexicon universale

  • acutus — vgl. akut …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • Acutus — Áá Éé Íí Óó Úú Ýý ´ Ein Akut (lat. acutus ‚spitz, scharf‘), französisch accent aigu, englisch acute accent, ist ein diakritisches Zeichen, genauer ein Akzent, zur Kennzeichnung einer besonderen Aussprache oder Betonung eines Buchstabens. Der Akut …   Deutsch Wikipedia

  • Acutus, S. (1) — 1S. Acutus, (2. Jan.), ein Martyrer in Sirmium. S. S. Maximianus …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Acutus, S. (2) — 2S. Acutus, (5. Jan.), ein Martyrer in Afrika. S. S. Felix …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Acutus, S. (3) — 3S. Acutus, (27. März), ein Martyrer in Afrika. S. S. Romulus …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • acutus — acuta лат. [аку/та] acutus [аку/тус] регистр органа …   Словарь иностранных музыкальных терминов

  • Acutus — aštrusis statusas T sritis gyvūnų anatomija, gyvūnų morfologija atitikmenys: lot. Acutus ryšiai: platesnis terminas – pagrindiniai terminai …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»