Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Impudence

  • 1 cōnfīdentia

        cōnfīdentia ae, f    [confidens], confidence, boldness: confidentiam et vocem defuisse.—Assurance, audacity, impudence: ingens, T.: quā confidentiā dicant.
    * * *
    assurance/confidence; boldness, impudence, audacity; firm belief/expectation

    Latin-English dictionary > cōnfīdentia

  • 2 audacia

    audācĭa, ae, f. [audax], the quality of being audax, boldness, in a good, but oftener in a bad sense (syn.: fortitudo, audentia, animus, virtus).
    I.
    In a good sense, daring, intrepidity, courage, valor:

    audacia in bello,

    Sall. C. 9, 3:

    audacia pro muro habetur,

    id. ib. 58, 17:

    frangere audaciam,

    Liv. 25, 38, 6:

    ipso miraculo audaciae obstupefecit hostes,

    id. 2, 10:

    nox aliis in audaciam, aliis ad formidinem opportuna,

    Tac. A. 4, 51:

    unam in audaciā spem salutis (esse),

    id. H. 4, 49;

    so Just. praef. 2, 9 al.: in audaces non est audacia tuta,

    Ov. M. 10. [p. 201] 544:

    Quod si deficiant vires, audacia certe Laus erit,

    Prop. 3, 1, 5:

    sumpsisset cor ejus audaciam,

    Vulg. 2 Par. 17, 6 al.—
    II.
    In a bad sense, daring, audacity, presumption, temerity, insolence, impudence:

    O hominis inpudentem audaciam,

    Plaut. Men. 5, 1, 13, and Ter. Heaut. 2, 3, 72, Phaedr. 3, 5, 9:

    conpositis mendaciis Advenisti, audaciai columen,

    shamelessness, impudence, Plaut. Am. 1, 1, 211:

    Tantāne adfectum quemquam esse hominem audaciā!

    Ter. Phorm. 5, 8, 84:

    audacia non contrarium (fidentiae), sed appositum est ac propinquum et tamen vitium est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    animus paratus ad periculum, si suā cupiditate, non utilitate communi inpellitur, audaciae potius nomen habeat quam fortitudinis,

    id. Off. 1, 19, 63:

    incredibili importunitate et audaciā,

    id. Verr. 2, 2, 30:

    audaciā et impudentiā fretus,

    id. Fl. 15; so id. Caecin. 1; id. Phil. 10, 5; 13, 13 fin.; id. Clu. 65; id. Inv. 1, 33 al.; Sall. C. 23, 2; 52, 11; 61, 1; id. J. 7, 5; 14, 11 al.; Liv. 28, 22; 44, 6 al.; Tac. A. 11, 26; id. H. 3, 66; 3, 73 al.; Suet. Vesp. 8; Curt. 6, 11; 8, 13; Vulg. Sap. 12, 17 et saep. —In plur. (abstr. for concr.), daring deeds, = audacter facta:

    quantas audacias, quam incredibiles furores reperietis,

    Cic. Sull. 27 fin.: audacias Cato pluraliter dixit, Paul. ex Fest. p. 27 Müll.; Cic. Verr. 2, 3, 89; id. Cat. 2, 5, 10; id. Att. 9, 7:

    quam (formam vitae) postea celebrem miseriae temporum et audaciae temporum fecerunt,

    Tac. A. 1, 74.—In a milder signif. freedom, boldness:

    licentia vel potius audacia,

    Cic. Lig. 8:

    vitare audaciam in translationibus,

    Suet. Gram. 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > audacia

  • 3 os

    1.
    ōs, ōris (no gen. plur.), n. [kindr. with Sanscr. āsya, os, vultus, facies], the mouth (syn. bucca): quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit, Enn. ap. Non. p. 512, 8:

    ex ore in ejus os inflato aquam dato palumbo,

    Cato, R. R. 90:

    ad haec omnia percipienda os est aptissimum,

    Cic. N. D. 2, 54, 184:

    oris hiatus,

    id. ib. 2, 47, 122:

    os tenerum pueri,

    Hor. Ep. 2, 1, 126:

    fetidum,

    Cic. Pis. 7, 13:

    trilingue,

    Hor. C. 2, 19, 31:

    os loquentis Opprimere,

    Ov. M. 3, 296: in ore omnium esse, to be in everybody's mouth, to be the common talk:

    in ore est omni populo,

    Ter. Ad. 1, 2, 13:

    istius nequitiam in ore vulgi atque in communibus proverbiis esse versatam,

    Cic. Verr. 2, 1, 46, § 121:

    Harmodius in ore est,

    id. Tusc. 1, 49, 116:

    in ore omnium,

    id. Verr. 2, 2, 23, § 56:

    habere aliquid in ore,

    to have a thing in one's mouth, be constantly talking of it, id. Fam. 6, 18, 6; id. ib. 5, 16, 2; id. Fin. 3, 11, 37; id. Att. 14, 22, 2:

    poscebatur ore vulgi dux Agricola,

    with one voice, one consent, unanimously, Tac. Agr. 41.—So, uno ore, unanimously, Ter. Phorm. 4, 3, 20; id. And. 1, 1, 69; Curt. 10, 2, 18; Cic. Lael. 23, 86; Sen. Ep. 81, 31:

    uno omnes eadem ore fremebant,

    Verg. A. 11, 132: volito vivus per ora virūm, soon become famous, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34 (Epigr. v. 4 Vahl.):

    virūm volitare per ora,

    Verg. G 3, 9:

    in ora vulgi, or hominum pervenire, or abire,

    to get into people's mouths, become the common talk, Cat. 40, 5; Liv. 2, 36, 3:

    ire per ora Nomen,

    Sil. 3, 135:

    hic Graecā doctrinā ore tenus exercitus animum bonis artibus non induerat,

    i. e. only as far as his tongue, only so as to talk, Tac. A. 15, 45.—Hence, os suum aperire (eccl. Lat.), to begin to speak, Vulg. Job, 33, 2; id. Ecclus. 51, 33 et saep.:

    os alicujus aperire,

    to cause to speak, id. Ezech. 33, 22; cf. id. ib. 24, 27;

    3, 27.—But: aperuerunt super me os suum, sicut leo,

    threatened, Vulg. Psa. 21, 13: os sublinere alicui, to cheat, befool, v. sublino.—
    B.
    Esp.: pleno ore, i. e. heartily, zealously:

    ea nescio quomodo quasi pleniore ore laudamus,

    Cic. Off. 1, 18, 61.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen.: the face, countenance (syn.:

    vultus, facies), acutis oculis, ore rubicundo,

    Plaut. Ps. 4, 7, 118:

    figura oris,

    Ter. Eun. 2, 3, 26: iratorum, [p. 1282] Cic. Off. 1, 29, 102:

    in ore sunt omhia, in eo autem ipso dominatus est omnis oculorum,

    i. e. every thing depends on the countenance, id. de Or. 3, 59, 221:

    in tuo ore vultuque acquiesco,

    id. Deiot. 2, 5:

    concedas hinc aliquo ab ore eorum aliquantisper,

    come out from them, out from their presence, leave them alone, Ter. Heaut. 3, 3, 11. —So of lower animals:

    insignis et ore Et rutilis clarus squamis,

    Verg. G. 4, 92:

    ore rubicundo (gallina),

    Plin. 10, 56, 77, § 156:

    ales cristati cantibus oris,

    Ov. M. 11, 597:

    coram in os aliquem laudare,

    to praise one to his face, Ter. Ad. 2, 4, 5:

    alicui laedere os,

    to insult one to his face, id. ib. 5, 4, 10:

    praebere os,

    to expose one's self to personal insults, id. ib. 2, 2, 7; so,

    os praebere ad contumeliam,

    Liv. 4, 35:

    in ore parentum liberos jugulat,

    before their parents' eyes, Sen. Ben. 7, 19, 8:

    quae in ore atque in oculis provinciae gesta sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 33, § 81:

    in ore omnium cotidie versari,

    id. Rosc. Am. 6, 16:

    ut esset posteris ante os documentum Persarum sceleris sempiternum,

    id. Rep. 3, 9, 15:

    illos aiunt epulis ante ora positis excruciari fame,

    Macr. Somn. Scip. 1, 10, 13:

    ante ora conjugum omnia pati,

    Liv. 28, 19, 12.—So of the face, front, as indicative of modesty or impudence: os habet, linguam, perfidiam, = Engl. cheek, Plaut. Mil. 2, 2, 33:

    os durum!

    you brazen face! Ter. Eun. 4, 7, 36:

    os durissimum,

    very bold, Cic. Quint. 24, 77:

    impudens,

    Ter. Eun. 3, 5, 49:

    quo redibo ore ad eam, quam contempserim?

    with what face? id. Phorm. 5, 7, 24; cf. id. ib. 5, 9, 53; id. Heaut. 4, 3, 22; Liv. 26, 32.—Hence, transf., boldness, effrontery, impudence:

    quod tandem os est illius patroni, qui, etc.,

    Cic. de Or. 1, 38, 175:

    nostis os hominis, nostis audaciam,

    id. Verr. 2, 2, 20, § 48; id. Rab. Post. 12, 34:

    non, si Appii os haberem,

    id. Fam. 5, 10, a, 2; id. ib. 9, 8, 1.—On the contrary: os molle, modest, bashful:

    nihil erat mollius ore Pompeii,

    Sen. Ep. 11, 3.—
    B.
    The head:

    Gorgonis os pulcherrimum, cinctum anguibus,

    Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124:

    truncis arborum antefixa ora,

    Tac. A. 1, 61. —
    C.
    Speech ( poet.):

    ora sono discordia signant,

    Verg. A. 2, 423.—
    D.
    A mouth, opening, entrance, aperture, orifice:

    os lenonis aedium,

    Plaut. Ps. 4, 1, 41:

    porta velut in ore urbis,

    Liv. 25, 11 fin.:

    ingentem lato dedit ore fenestram,

    Verg. A. 2, 482:

    Ponti,

    Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    os atque aditus portus,

    id. ib. 2, 5, 12, §

    30: specūs,

    entrance, Tac. A. 4, 59:

    vascula oris angusti,

    Quint. 1, 2, 28:

    ulceris,

    Verg. G. 3, 454:

    Tiberis,

    Liv. 1, 33:

    venarum,

    Cels. 2, 7.— Also of the sources of a stream:

    fontem superare Timavi, Unde per ora novem, etc.,

    Verg. A. 1, 245.—
    E.
    The beak of a ship:

    ora navium Rostrata,

    Hor. Epod. 4, 17.—
    F.
    Os leonis, lion's-mouth, a plant, Col. 10, 98.—
    G.
    The edge of a sword:

    interfecit in ore gladii,

    Vulg. 1 Reg. 15, 8; id. 4 Reg. 10, 25 et saep.
    2.
    ŏs, ossis (collat. form ossum, i, Varr. ap. Charis. p. 112 P.; Att. ap. Prisc. p. 750 ib.; Tert. Carm. adv. Marc. 2, 196: ossu, u, Charis. p. 12 P.—In plur.:

    OSSVA for OSSA, freq. in inscrr.,

    Inscr. Orell. 2906; 4361; 4806; Inscr. Osann. Syll. p. 497, 1; Cardin. Dipl. Imp. 2, 11: ossuum for ossium, Prud. steph. 5, 111), n. [prop. ossis for ostis, kindred with Sanscr. asthi, os; Gr. osteon; Slav. kostj], a bone (class.).
    I.
    Lit.:

    quid dicam de ossibus?

    Cic. N. D. 2, 55, 139:

    cur hunc dolorem cineri ejus atque ossibus inussisti? (i. e. mortuo),

    id. Verr. 2, 1, 44, § 113; id. ib. 2, 5, 49, § 128: ossa legere, to gather up the bones that remain after burning a corpse, Verg. A. 6, 228; Sen. Ira, 2, 33, 6:

    condere,

    to bury, Verg. A. 5, 47: ossa legere, to extract fragments of bone from a wound, Sen. Ben. 5, 24, 3; id. Prov. 3; Quint. 6, 1, 30: tum vero exarsit juveni dolor ossibus ingens, in his bones, i. e. in his inmost part, in his soul, Verg. A. 5, 172:

    cui versat in ossibus Durus amor,

    id. G. 3, 258; id. A. 6, 55; cf. Vulg. Job, 4, 14.—
    B.
    Transf., the hard or innermost part of trees or fruits:

    arborum ossa,

    i. e. the inside wood, the heart, Plin. 17, 27, 43, § 252:

    olearum ac palmularum,

    i. e. the stones, Suet. Claud. 8.—
    II.
    Trop., the bones, the solid parts or outlines of a discourse:

    utinam imitarentur (Atticos dicendo), nec ossa solum, sed etiam sanguinem,

    Cic. Brut. 17, 68; cf. id. Fin. 4, 3, 6; Quint. 1, p. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > os

  • 4 ossu

    1.
    ōs, ōris (no gen. plur.), n. [kindr. with Sanscr. āsya, os, vultus, facies], the mouth (syn. bucca): quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit, Enn. ap. Non. p. 512, 8:

    ex ore in ejus os inflato aquam dato palumbo,

    Cato, R. R. 90:

    ad haec omnia percipienda os est aptissimum,

    Cic. N. D. 2, 54, 184:

    oris hiatus,

    id. ib. 2, 47, 122:

    os tenerum pueri,

    Hor. Ep. 2, 1, 126:

    fetidum,

    Cic. Pis. 7, 13:

    trilingue,

    Hor. C. 2, 19, 31:

    os loquentis Opprimere,

    Ov. M. 3, 296: in ore omnium esse, to be in everybody's mouth, to be the common talk:

    in ore est omni populo,

    Ter. Ad. 1, 2, 13:

    istius nequitiam in ore vulgi atque in communibus proverbiis esse versatam,

    Cic. Verr. 2, 1, 46, § 121:

    Harmodius in ore est,

    id. Tusc. 1, 49, 116:

    in ore omnium,

    id. Verr. 2, 2, 23, § 56:

    habere aliquid in ore,

    to have a thing in one's mouth, be constantly talking of it, id. Fam. 6, 18, 6; id. ib. 5, 16, 2; id. Fin. 3, 11, 37; id. Att. 14, 22, 2:

    poscebatur ore vulgi dux Agricola,

    with one voice, one consent, unanimously, Tac. Agr. 41.—So, uno ore, unanimously, Ter. Phorm. 4, 3, 20; id. And. 1, 1, 69; Curt. 10, 2, 18; Cic. Lael. 23, 86; Sen. Ep. 81, 31:

    uno omnes eadem ore fremebant,

    Verg. A. 11, 132: volito vivus per ora virūm, soon become famous, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34 (Epigr. v. 4 Vahl.):

    virūm volitare per ora,

    Verg. G 3, 9:

    in ora vulgi, or hominum pervenire, or abire,

    to get into people's mouths, become the common talk, Cat. 40, 5; Liv. 2, 36, 3:

    ire per ora Nomen,

    Sil. 3, 135:

    hic Graecā doctrinā ore tenus exercitus animum bonis artibus non induerat,

    i. e. only as far as his tongue, only so as to talk, Tac. A. 15, 45.—Hence, os suum aperire (eccl. Lat.), to begin to speak, Vulg. Job, 33, 2; id. Ecclus. 51, 33 et saep.:

    os alicujus aperire,

    to cause to speak, id. Ezech. 33, 22; cf. id. ib. 24, 27;

    3, 27.—But: aperuerunt super me os suum, sicut leo,

    threatened, Vulg. Psa. 21, 13: os sublinere alicui, to cheat, befool, v. sublino.—
    B.
    Esp.: pleno ore, i. e. heartily, zealously:

    ea nescio quomodo quasi pleniore ore laudamus,

    Cic. Off. 1, 18, 61.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen.: the face, countenance (syn.:

    vultus, facies), acutis oculis, ore rubicundo,

    Plaut. Ps. 4, 7, 118:

    figura oris,

    Ter. Eun. 2, 3, 26: iratorum, [p. 1282] Cic. Off. 1, 29, 102:

    in ore sunt omhia, in eo autem ipso dominatus est omnis oculorum,

    i. e. every thing depends on the countenance, id. de Or. 3, 59, 221:

    in tuo ore vultuque acquiesco,

    id. Deiot. 2, 5:

    concedas hinc aliquo ab ore eorum aliquantisper,

    come out from them, out from their presence, leave them alone, Ter. Heaut. 3, 3, 11. —So of lower animals:

    insignis et ore Et rutilis clarus squamis,

    Verg. G. 4, 92:

    ore rubicundo (gallina),

    Plin. 10, 56, 77, § 156:

    ales cristati cantibus oris,

    Ov. M. 11, 597:

    coram in os aliquem laudare,

    to praise one to his face, Ter. Ad. 2, 4, 5:

    alicui laedere os,

    to insult one to his face, id. ib. 5, 4, 10:

    praebere os,

    to expose one's self to personal insults, id. ib. 2, 2, 7; so,

    os praebere ad contumeliam,

    Liv. 4, 35:

    in ore parentum liberos jugulat,

    before their parents' eyes, Sen. Ben. 7, 19, 8:

    quae in ore atque in oculis provinciae gesta sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 33, § 81:

    in ore omnium cotidie versari,

    id. Rosc. Am. 6, 16:

    ut esset posteris ante os documentum Persarum sceleris sempiternum,

    id. Rep. 3, 9, 15:

    illos aiunt epulis ante ora positis excruciari fame,

    Macr. Somn. Scip. 1, 10, 13:

    ante ora conjugum omnia pati,

    Liv. 28, 19, 12.—So of the face, front, as indicative of modesty or impudence: os habet, linguam, perfidiam, = Engl. cheek, Plaut. Mil. 2, 2, 33:

    os durum!

    you brazen face! Ter. Eun. 4, 7, 36:

    os durissimum,

    very bold, Cic. Quint. 24, 77:

    impudens,

    Ter. Eun. 3, 5, 49:

    quo redibo ore ad eam, quam contempserim?

    with what face? id. Phorm. 5, 7, 24; cf. id. ib. 5, 9, 53; id. Heaut. 4, 3, 22; Liv. 26, 32.—Hence, transf., boldness, effrontery, impudence:

    quod tandem os est illius patroni, qui, etc.,

    Cic. de Or. 1, 38, 175:

    nostis os hominis, nostis audaciam,

    id. Verr. 2, 2, 20, § 48; id. Rab. Post. 12, 34:

    non, si Appii os haberem,

    id. Fam. 5, 10, a, 2; id. ib. 9, 8, 1.—On the contrary: os molle, modest, bashful:

    nihil erat mollius ore Pompeii,

    Sen. Ep. 11, 3.—
    B.
    The head:

    Gorgonis os pulcherrimum, cinctum anguibus,

    Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124:

    truncis arborum antefixa ora,

    Tac. A. 1, 61. —
    C.
    Speech ( poet.):

    ora sono discordia signant,

    Verg. A. 2, 423.—
    D.
    A mouth, opening, entrance, aperture, orifice:

    os lenonis aedium,

    Plaut. Ps. 4, 1, 41:

    porta velut in ore urbis,

    Liv. 25, 11 fin.:

    ingentem lato dedit ore fenestram,

    Verg. A. 2, 482:

    Ponti,

    Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    os atque aditus portus,

    id. ib. 2, 5, 12, §

    30: specūs,

    entrance, Tac. A. 4, 59:

    vascula oris angusti,

    Quint. 1, 2, 28:

    ulceris,

    Verg. G. 3, 454:

    Tiberis,

    Liv. 1, 33:

    venarum,

    Cels. 2, 7.— Also of the sources of a stream:

    fontem superare Timavi, Unde per ora novem, etc.,

    Verg. A. 1, 245.—
    E.
    The beak of a ship:

    ora navium Rostrata,

    Hor. Epod. 4, 17.—
    F.
    Os leonis, lion's-mouth, a plant, Col. 10, 98.—
    G.
    The edge of a sword:

    interfecit in ore gladii,

    Vulg. 1 Reg. 15, 8; id. 4 Reg. 10, 25 et saep.
    2.
    ŏs, ossis (collat. form ossum, i, Varr. ap. Charis. p. 112 P.; Att. ap. Prisc. p. 750 ib.; Tert. Carm. adv. Marc. 2, 196: ossu, u, Charis. p. 12 P.—In plur.:

    OSSVA for OSSA, freq. in inscrr.,

    Inscr. Orell. 2906; 4361; 4806; Inscr. Osann. Syll. p. 497, 1; Cardin. Dipl. Imp. 2, 11: ossuum for ossium, Prud. steph. 5, 111), n. [prop. ossis for ostis, kindred with Sanscr. asthi, os; Gr. osteon; Slav. kostj], a bone (class.).
    I.
    Lit.:

    quid dicam de ossibus?

    Cic. N. D. 2, 55, 139:

    cur hunc dolorem cineri ejus atque ossibus inussisti? (i. e. mortuo),

    id. Verr. 2, 1, 44, § 113; id. ib. 2, 5, 49, § 128: ossa legere, to gather up the bones that remain after burning a corpse, Verg. A. 6, 228; Sen. Ira, 2, 33, 6:

    condere,

    to bury, Verg. A. 5, 47: ossa legere, to extract fragments of bone from a wound, Sen. Ben. 5, 24, 3; id. Prov. 3; Quint. 6, 1, 30: tum vero exarsit juveni dolor ossibus ingens, in his bones, i. e. in his inmost part, in his soul, Verg. A. 5, 172:

    cui versat in ossibus Durus amor,

    id. G. 3, 258; id. A. 6, 55; cf. Vulg. Job, 4, 14.—
    B.
    Transf., the hard or innermost part of trees or fruits:

    arborum ossa,

    i. e. the inside wood, the heart, Plin. 17, 27, 43, § 252:

    olearum ac palmularum,

    i. e. the stones, Suet. Claud. 8.—
    II.
    Trop., the bones, the solid parts or outlines of a discourse:

    utinam imitarentur (Atticos dicendo), nec ossa solum, sed etiam sanguinem,

    Cic. Brut. 17, 68; cf. id. Fin. 4, 3, 6; Quint. 1, p. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > ossu

  • 5 impudentia (inp-)

        impudentia (inp-) ae, f    [impudens], shamelessness, impudence: quae perturbes haec tuā inpudentiā, T.: vicit tamen inpudentia, S.: inpudentiā fretus: tenere cuius inpudentiae est? Cs.

    Latin-English dictionary > impudentia (inp-)

  • 6 ōs

       ōs ōris (no gen plur.), n     the mouth: ad haec omnia percipienda os est aptissimum: tenerum pueri, H.: os loquentis Opprimere, O.: e foliis natos Ore legunt (apes), V.: Gallica Temperat ora frenis, i. e. controls the horses, H.: nidum sibi construit ore, beak, O.: hostilia Ora canum, jaws, O.— Prov.: equi frenato est auris in ore, H.—The organ of speech, mouth, tongue, lips: in orest omni populo, in everybody's mouth, T.: istius nequitiam in ore volgi esse versatam: Postumius in ore erat, was the common talk, L.: consolatio, quam semper in ore habere debemus, to talk of constantly: poscebatur ore volgi dux Agricola, unanimously, Ta.: uno ore dicere, with one consent, T.: Uno ore auctores fuere, ut, etc., unanimously advised, T.: volito vivus per ora virūm, become famous, Enn. ap. C.: in ora hominum pro ludibrio abire, become a by-word of mockery, L.: quasi pleniore ore laudare, with more zest.—The face, countenance, look, expression, features: figura oris, T.: in ore sunt omnia, i. e. everything depends on the expression: concedas hinc aliquo ab ore eorum aliquantisper, leave them alone, T.: ad tribunum ora convertunt, looks, Cs.: agnoscunt ora parentum, V.: ales cristati cantibus oris, O.: coram in os te laudare, to your face, T.: nulli laedere os, insult to his face, T.: qui hodie usque os praebui, exposed myself to insult, T.: ut esset posteris ante os documentum, etc.: ante ora coniugum omnia pati, L.: Ora corticibus horrenda cavatis, masks, V.—As expressing boldness or modesty, the face, cheek, front, brow<*> os durum! brazen cheek! T.: os durissimum, very bold front: quo redibo ore ad eam, with what face? T.: quo ore ostendi posse? etc., L.: in testimonio nihil praeter vocem et os praestare.—Boldness, effrontery, impudence: quod tandem os est eius patroni, qui, etc.: nostis os hominis.—A voice, speech, expression: ora sono discordia signant, V.: ruit profundo Pindarus ore, H.: falsi ambages oris, O.— A mouth, opening, entrance, aperture, orifice, front: ante os ipsum portūs, L.: ingentem lato dedit ore <*>enestram, V.: os atque aditus portūs: Tiberis, L.: per ora novem, etc., sources, V.: ora navium Rostrata, beaks, H.—Fig., a mouth: ex tot<*>us belli ore ac faucibus.
    * * *
    I
    mouth, speech, expression; face; pronunciation
    II
    bone; (implement, gnawed, dead); kernel (nut); heartwood (tree); stone (fruit)
    III
    bones (pl.); (dead people)

    Latin-English dictionary > ōs

  • 7 petulantia

        petulantia ae, f    [petulans], sauciness, freakishness, impudence, wantonness, petulance: petulantiā praestare, S.: adulescentium.
    * * *
    impudent or boisterous aggressiveness; wantonness, immodesty

    Latin-English dictionary > petulantia

  • 8 procācitās

        procācitās ātis, f    [procax], pertinacity, obtrusiveness, impudence: a procando nominata: hominis, N.
    * * *
    effrontery, forwardness; wantonness, license

    Latin-English dictionary > procācitās

  • 9 protervitās

        protervitās ātis, f    [protervus], wantonness, pertness, sauciness, impudence: tua, T.: de protervitate oratio: Glycerae grata, H.

    Latin-English dictionary > protervitās

  • 10 proteruitas

    impudence; boldness

    Latin-English dictionary > proteruitas

  • 11 columen

    cŏlŭmen, ĭnis, n., and contr. cul-men, mis, n. [root cel- of excello; cf.: celsus, culmus, calamus, collis], lit., that which rises in height, is prominent, projects; hence the point, top, summit, ridge.
    I.
    Form columen, inis, n. (only this form is used by Plautus, v. Ritschl, prol. ad Plaut. p. 65).
    A.
    An elevated object, a pillar, column: ego vitam agam sub altis Phrygiae columinibus, the lofty buildings, or perh. the mountain-heights, Cat. 63, 71 Ellis ad loc.; and of a pillar of fire: Phoebi fax, tristis nunt a belli, quae magnum ad columen flammato ardore volabat, like an ascending column, Cic. poët. Div. 1, 11, 18.—
    B.
    The highest part or top of an object, e. g. of a wall; the coping; Fr. le chaperon, Cato, R. R. 15, 1; of a building, a ridge, a roof, a gable:

    in turribus et columinibus villae,

    Varr. R. R. 3, 7, 1:

    aulae,

    Sen. Herc. Fur. 1000; id. Thyest. 54 Gron.; so of the Capitol, Cic. poët. Div. 1, 12, 20, and of the culmination of heavenly bodies: oritur Canicula cum Cancro, in columen venit cum Geminis, Nigid. ap. Serv. ad Verg. G. 1, 218. —
    2.
    Trop., the top, crown, summit, first, chief, the height, etc.:

    columen amicorum Antonii, Cotyla Varius,

    Cic. Phil. 13, 12, 26:

    pars haec vitae jam pridem pervenit ad columen,

    Plin. 15, 15, 17, § 57; Col. 3, 4, 3:

    audaciae,

    the crown of impudence, Plaut. Am. 1, 1, 211.—
    G.
    An elevated object that supports, sustains something; in archit., the top of a gable-end, a gable pillar, a prop, Vitr. 4, 2, 1; 4, 7, 5.—Esp. freq.,
    2.
    Trop., a support, prop, stay:

    familiae,

    Ter. Phorm. 2, 1, 57; Cic. Verr. 2, 3, 76, § 176:

    senati, praesidium popli,

    Plaut. Cas. 3, 2, 6; cf. id. Ep. 2, 2, 7:

    rei publicae,

    Cic. Sest. 8, 19; Curt. 9, 6, 8:

    imperii Romani, Div 38, 51, 3: regni Ausonii,

    Sil. 15, 385:

    Asiae,

    Sen. Troad. 6:

    rerum mearum (Maecenas),

    Hor. C. 2, 17, 4:

    doctrinarum, artium (Varro et Nigidius),

    Gell. 19, 14, 1; Col. 3, 4, 3.—
    II.
    culmen, ĭnis, n. (in Cic. only once; cf. the foll. B.; not in Cat., Lucr., or Hor.; in gen. first freq. since the Aug. per.).
    * A.
    Any thing high; poet., of the stalk of a bean, Ov. F. 4, 734.—
    B.
    The top, summit, e. g. of a building, a roof, gable, cupola, etc.:

    columen in summo fastigio culminis,

    Vitr. 4, 2, 1; Ov. M. 1, 295; 1, 289; Verg. E. 1, 69:

    tecta domorum,

    id. A. 2, 446; 2, 458; 4, 186:

    culmina hominum, deorum,

    i. e. of houses and temples, id. ib. 4, 671; Liv. 27, 4, 11; 42, 3, 7.—Of the dome of heaven, * Cic. Arat. 26. —Of mountain summits:

    Alpium,

    Caes. B. G. 3, 2:

    Tarpeium,

    Suet. Dom. 23.—Of the crown of the head of men, Liv. 1, 34, 9.—Of the top of the prow of a ship, Luc. 3, 709.—
    2.
    Trop., the summit, acme, height, point of culmination (perh. not ante-Aug.):

    a summo culmine fortunae ad ultimum finem,

    Liv. 45, 9, 7:

    principium culmenque (columenque, Sillig) omnium rerum pretii margaritae tenent,

    Plin. 9, 35, 54, § 106:

    ruit alta a culmine Troja,

    Verg. A. 2, 290 (Hom. Il. 13, 772: kat akrês); cf. id. ib. 2, 603:

    de summo culmine lapsus,

    Luc. 8, 8:

    regale,

    Claud. VI. Cons. Hon. 64. pastorale, id. B. Get. 355:

    honoris,

    App. Flor. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > columen

  • 12 confidentia

    confīdentĭa, ae, f. [confidens].
    I.
    A firm trust in a thing, confidence (thus very rare): scapularum. Plaut. As. 3, 2, 3.—With acc. and inf.:

    confidentia'st inimicos meos me posse perdere,

    Plaut. Ps. 2, 4, 73.— Absol.:

    occidit spes nostra: nusquam stabulum'st confidentiae,

    Plaut. Most. 2, 1, 3. —
    II.
    As a quality or habit, self-confidence, boldness; in a good and bad sense (class.).
    A.
    In a good sense (cf. fiducia): confidentia omnis orationis, Naev. ap. Non. p. 262, 24; cf.:

    duas sibi res, quominus in vulgus et in foro diceret, confidentiam et vocem, defuisse,

    Cic. Rep. 3, 30, 42; cf. Non. ib.; Plaut. Am. 5, 1, 2; id. Capt. 4, 2, 25; 4, 2, 32; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 9.—More freq.,
    B.
    In a bad sense (cf. Cic. Tusc. 3, 7, 14, s. v. confido, P. a., B.), audacity, impudence: atrocem coërce confidentiam, Pac. ap. Non. p. 262, 10; Att. ib. 16:

    at confidentiā militia militatur multo magis quam pondere,

    Plaut. Pers. 2, 2, 49; Ter. And. 5, 3, 5; id. Eun. 5, 1, 23; Cic. Fl. 4, 10; id. Phil. 2, 40, 104; Quint. 11, 3, 160 (opp. fiducia); id. 12, 5, 2; and metus, * Suet. Calig. 51.

    Lewis & Short latin dictionary > confidentia

  • 13 frons

    1.
    frons (also anciently fruns; plur. frundes, Enn. Ann. 266 Vahl.; cf. Charis. p. 105 P.—Also in nom. fros or frus, Varr. ib.; Enn. v in the foll.; cf. Prisc. p. 554 P.; and FRONDIS, acc. to Serv. Verg. G. 2, 372), dis, f. [etym. dub.], a leafy branch, green bough, foliage.
    I.
    Lit. (class.; in sing. and plur.; syn. folium).
    (α).
    Sing.: populea frus, Enn. ap. Aus. Technop. (Edyll. 5) 158 sq. (id. Ann. v. 562 Vahl.):

    ilignea, quernea,

    Cato, R. R. 37, 2:

    in nemoribus, ubi virgulta et frons multa,

    Varr. R. R. 2, 5, 11:

    bobus praestabit vilicus frondem,

    Col. 11, 3, 101: alta frons decidit, Varr. ap. Non. 486, 13:

    ne caules allii in frondem luxurient,

    Plin. 19, 6, 34, § 113:

    perenni frunde corona,

    Lucr. 1, 119:

    nigrae feraci frondis in Algido,

    Hor. C. 4, 4, 58:

    sine fronde,

    Ov. Tr. 3, 10, 75:

    immaturam destringere,

    Quint. 12, 6, 2.—
    (β).
    Plur.: russescunt frundes, Enn. ap. Charis. p. 105 P. (Ann. v. 266 Vahl.):

    deserta via et inculta atque interclusa jam frondibus et virgultis relinquatur,

    Cic. Cael. 18, 42:

    viminibus salices fecundi, frondibus ulmi,

    Verg. G. 2, 446:

    frondibus teneris non adhibendam esse falcem,

    Quint. 2, 4, 11:

    bovemque Disjunctum curas et strictis frondibus exples,

    Hor. Ep. 1, 14, 28; id. C. 3, 18, 14.—
    II.
    Poet. transf., a garland made of leafy boughs, a garland of leaves, leafy chaplet: donec Alterutrum velox victoria fronde coronet, Hor. Ep. 1, 18, 64; so in sing., id. C. 4, 2, 36; id. Ep. 2, 1, 110:

    nos delubra deum festa velamus fronde,

    Verg. A. 2, 249; 5, 661; Ov. M. 1, 449; 565; id. A. A. 1, 108.—In plur., Ov. F. 1, 711; 3, 482.
    2.
    frons, frontis, f. ( masc., Cato ap. Gell. 15, 9, 5; and ap. Fest. s. v. recto, p. 286, b, Müll.; Plaut. Mil. 2, 2, 46 Ritschl, N. cr.; id. ap. Non. 205, 4; Caecil. ap. Gell. 15, 9, 3; Vitr. 10, 17) [cf. Sanscr. brhū; Gr. ophrus; Germ. Braue; Engl. brow; v. Curt. Gr. Etym. p. 296], the forehead, brow, front (syn.: vultus, os, facies).
    I.
    Lit.:

    frons et aliis (animalibus), sed homini tantum tristitiae, hilaritatis, clementiae, severitatis index: in adsensu ejus supercilia homini et pariter et alterna mobilia,

    Plin. 11, 37, 51, § 138:

    tanta erat gravitas in oculo, tanta contractio frontis, ut illo supercilio res publica, tamquam Atlante caelum, niti videretur,

    Cic. Sest. 8, 19: frontem contrahere, to contract or knit the brows, id. Clu. 26, 72; Hor. S. 2, 2, 125;

    for which, adducere,

    Sen. Ben. 1, 1:

    attrahere,

    id. ib. 6, 7: remittere frontem, to smooth the brow, i. e. to cheer up, Plin. Ep. 2, 5, 5;

    for which: exporge frontem,

    Ter. Ad. 5, 3, 53; cf.:

    primum ego te porrectiore fronte volo mecum loqui,

    Plaut. Cas. 2, 4, 3:

    explicare,

    Hor. C. 3, 29, 16;

    solvere,

    Mart. 14, 183: ut frontem ferias, smitest thy forehead (as a sign of vexation), Cic. Att. 1, 1, 1; cf.:

    nulla perturbatio animi, nulla corporis, frons non percussa, non femur,

    id. Brut. 80, 278:

    femur, pectus, frontem caedere,

    Quint. 2, 12, 10:

    frontem sudario tergere,

    id. 6, 3, 60;

    for which: siccare frontem sudario,

    id. 11, 3, 148:

    capillos a fronte retroagere,

    id. ib. 160:

    mediam ferro gemina inter tempora frontem Dividit,

    Verg. A. 9, 750:

    quorundam capita per medium frontis et verticis mucrone distincta, in utrumque humerum pendebant,

    Amm. 31, 7, 14:

    insignem tenui fronte Lycorida (a small forehead was regarded as a beauty by the ancients),

    Hor. C. 1, 33, 5; cf. id. Ep. 1, 7, 26; Petr. 126; Mart. 4, 42, 9; Arn. 2, 72.—Of the forehead of animals:

    est bos cervi figura: cujus a media fronte, etc.,

    Caes. B. G. 6, 26, 1:

    tauri torva fronte,

    Plin. 8, 45, 70, § 181:

    equi,

    Ov. Tr. 5, 9, 30:

    ovis,

    id. F. 4, 102:

    cui (haedo) frons turgida cornibus Primis,

    Hor. C. 3, 13, 4:

    (vitulus) Fronte curvatos imitatus ignes lunae,

    id. ib. 4, 2, 57.—In plur., Lucr. 5, 1034. —
    2.
    The brow as a mirror of the feelings:

    non solum ex oratione, sed etiam ex vultu et oculis et fronte, ut aiunt, meum erga te amorem perspicere potuisses,

    Cic. Att. 14, 13, B, 1; cf. Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44; and:

    homines fronte et oratione magis, quam ipso beneficio reque capiuntur,

    expression of countenance, id. ib. 12, 46:

    si verum tum, cum verissima fronte, dixerunt, nunc mentiuntur,

    Cic. Rab. Post. 12, 35:

    haec ipsa fero equidem fronte et vultu bellissime, sed angor intimis sensibus,

    id. Att. 5, 10, 3: frons, oculi, vultus persaepe mentiuntur;

    oratio vero saepissime,

    id. Q. F. 1, 1, 5, § 15; cf.:

    oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, qui sermo quidam tacitus mentis est, hic in fraudem homines impulit,

    id. Pis. 1, 1; id. Fam. 1, 9, 17:

    fronte occultare sententiam,

    id. Lael. 18, 65:

    tranquilla et serena,

    id. Tusc. 3, 15, 31; cf.:

    reliquiae pristinae frontis,

    id. Fam. 9, 10, 2:

    laeta,

    Verg. A. 6, 862:

    sollicita,

    Hor. C. 3, 29, 16:

    tristis,

    Tib. 2, 3, 33:

    gravis,

    Plin. Pan. 41, 3:

    humana, lenis, placida,

    Sen. Ben. 2, 13:

    inverecunda,

    Quint. 2, 4, 16:

    proterva,

    Hor. C. 2, 5, 16:

    urbana (i. e. impudens),

    id. Ep. 1, 9, 11:

    impudens, proterva, Aug. Op. imperf. c. Jul. 6, 21: impudentissima,

    id. ib. 26; cf.:

    impudentia frontis,

    Hier. adv. Rufin. 1, 7:

    fronte inverecunda nummos captare,

    Val. Max. 8, 2, 2.—In plur.:

    si populo grata est tabella, quae frontes aperit hominum, mentes tegat,

    Cic. Planc. 6, 16.—
    3.
    Prov.:

    frons occipitio prior est,

    i. e. better work before the master's face than behind his back, Cato, R. R. 4; Plin. 18, 5, 6, § 31.—
    B.
    Transf
    1.
    The forepart of any thing, the front, façade, van (opp. tergum and latus):

    copias ante frontem castrorum struit,

    Caes. B. C. 3, 37, 1:

    aedium,

    Vitr. 3, 2:

    parietum,

    id. 2, 8:

    januae,

    Ov. F. 1, 135:

    scena,

    Verg. G. 3, 24:

    (navium),

    id. A. 5, 158:

    pontis,

    Hirt. B. G. 8, 9, 4:

    collis ex utraque parte lateris dejectus habebat, et in frontem leniter fastigatus, etc.,

    Caes. B. G. 2, 8; 7, 23: intervallum justum arborum quadrageni pedes in terga frontemque, in latera viceni, Plin. 17, 23, 35, § 202; cf. Quint. 1, 10, 43:

    octo cohortes in fronte constituit,

    Sall. C. 59, 2:

    quatuor legionum aquilae per frontem,

    Tac. H. 2, 89:

    una fronte contra hostem castra muniunt,

    only in front, Caes. B. C. 1, 80, 2 Herz.:

    aequa fronte ad pugnam procedebat,

    Liv. 36, 44, 1:

    nec tamen aequari frontes poterant, cum extenuando infirmam mediam aciem haberent,

    id. 5, 38, 2:

    recta fronte concurrere hosti (opp. in dextrum cornu),

    Curt. 4, 13 med.; cf.:

    directa fronte pugnandum est,

    Quint. 5, 13, 11:

    veritus ne simul in frontem simul et latera suorum pugnaretur,

    Tac. Agr. 35:

    transisse aestuaria pulchrum ac decorum in frontem (i. e. fronti),

    for the front, the van, id. ib. 33: dextra fronte prima legio incessit, on the right front, i. e. on the right wing, id. H. 2, 24 fin.:

    laeva,

    Claud. in Ruf. 2, 174; cf.:

    frons laevi cornu haec erat,

    Curt. 4, 13 fin. — Poet. transf., of clouds:

    ut non tam concurrere nubes Frontibus adversis possint quam de latere ire,

    Lucr. 6, 117;

    of a precipice: Fronte sub adversa scopulis pendentibus antrum,

    Verg. A. 1, 166.—Esp. freq.: a fronte, in front, before (opp. a tergo and a latere):

    a tergo, a fronte, a lateribus tenebitur, si in Galliam venerit,

    Cic. Phil. 3, 13, 32:

    a fronte atque ab utroque latere cratibus ac pluteis protegebat,

    Caes. B. C. 1, 25 fin.:

    totis fere a fronte et ab sinistra parte nudatis castris,

    id. B. G. 2, 23, 4. —
    2.
    The outer end of a book-roll or volume, Tib. 3, 1, 13; Ov. Tr. 1, 1, 11.—
    3. 4.
    In measuring land = latitudo, the breadth:

    mille pedes in fronte, trecentos cippus in agrum Hic dabat,

    Hor. S. 1, 8, 12; Inscr. Orell. 4558; 4560.—
    II.
    Trop.
    A.
    The outside, exterior, external quality, appearance (cf. species and facies;

    mostly post-Aug.): Pompeius Scauro studet: sed utrum fronte an mente, dubitatur,

    Cic. Att. 4, 15, 7:

    plus habet in recessu, quam fronte promittat,

    Quint. 1, 4, 2; 11, 1, 61; cf.:

    frons causae non satis honesta,

    id. 4, 1, 42 Spald.:

    decipit Frons prima multos,

    the first appearance, Phaedr. 4, 2, 6; cf.:

    dura primā fronte quaestio,

    Quint. 7, 1, 56:

    ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    id. 12, 7, 8.—
    B.
    The character or feelings expressed by the brow.
    1.
    Poet. in partic., shame:

    exclamet perisse Frontem de rebus,

    Pers. 5, 104 (for which:

    clament periisse pudorem,

    Hor. Ep. 2, 1, 80).—
    2.
    Impudence, boldness (late Lat.; cf.

    os),

    Aug. Civ. D. 3, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > frons

  • 14 improbitas

    imprŏbĭtas ( inpr-), ātis, f. [improbus], badness, wickedness, depravity, dishonesty, improbity (freq. and class.):

    cum te alicujus improbitas perversitasque commoverit,

    Cic. Q. Fr. 1, 13, 38:

    amicorum neglectio improbitatem coarguit,

    id. Mur. 4, 9; id. Att. 1, 16, 7:

    in hac causa improbitatem et gratiam cum inopia et veritate contendere,

    id. Quint. 27, 84; id. Brut. 62, 224:

    cum me improbitatis patrocinium suscipere vultis,

    id. Rep. 3, 5:

    judici invisa est,

    Quint. 6, 4, 15:

    cordis humani,

    Plin. 2, 23, 21, § 87; Ov. A. A. 1, 676:

    prodiga corruptoris,

    Juv. 10, 305:

    illo admirabilis aevo,

    i. e. rare, id. 13, 53.—
    II.
    Transf., of bad, troublesome animals, impudence, boldness, audacity:

    simiae Dodoneae,

    Cic. Div. 2, 32, 69:

    muscae,

    Plin. 29, 1, 8, § 28:

    alitum semina depascentium,

    id. 19, 6, 34, § 116.

    Lewis & Short latin dictionary > improbitas

  • 15 impudentia

    impŭdentĭa ( inp-), ae, f. [impudens], shamelessness, impudence (class.): qui illius impudentiam norat et duritudinem, Cato ap. Gell. 17, 2, 20: quis homo te exsuperavit usquam gentium impudentiā? Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 36, 77 (Trag. v. 262 Vahl.); Plaut. Bacch. 1, 2, 52:

    impudentia atque audacia fretus,

    Cic. Fl. 15, 35; id. de Or. 1, 38, 172:

    nam volitare in foro, etc.... cum omnino, quid suum, quid alienum sit, ignoret, insignis est impudentiae,

    id. ib. 1, 38, 173; Caes. B. C. 3, 20, 3; Cic. Or. 71, 238 fin.: libidinis, Plin 34, 3, 6, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > impudentia

  • 16 inprobitas

    imprŏbĭtas ( inpr-), ātis, f. [improbus], badness, wickedness, depravity, dishonesty, improbity (freq. and class.):

    cum te alicujus improbitas perversitasque commoverit,

    Cic. Q. Fr. 1, 13, 38:

    amicorum neglectio improbitatem coarguit,

    id. Mur. 4, 9; id. Att. 1, 16, 7:

    in hac causa improbitatem et gratiam cum inopia et veritate contendere,

    id. Quint. 27, 84; id. Brut. 62, 224:

    cum me improbitatis patrocinium suscipere vultis,

    id. Rep. 3, 5:

    judici invisa est,

    Quint. 6, 4, 15:

    cordis humani,

    Plin. 2, 23, 21, § 87; Ov. A. A. 1, 676:

    prodiga corruptoris,

    Juv. 10, 305:

    illo admirabilis aevo,

    i. e. rare, id. 13, 53.—
    II.
    Transf., of bad, troublesome animals, impudence, boldness, audacity:

    simiae Dodoneae,

    Cic. Div. 2, 32, 69:

    muscae,

    Plin. 29, 1, 8, § 28:

    alitum semina depascentium,

    id. 19, 6, 34, § 116.

    Lewis & Short latin dictionary > inprobitas

  • 17 inpudentia

    impŭdentĭa ( inp-), ae, f. [impudens], shamelessness, impudence (class.): qui illius impudentiam norat et duritudinem, Cato ap. Gell. 17, 2, 20: quis homo te exsuperavit usquam gentium impudentiā? Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 36, 77 (Trag. v. 262 Vahl.); Plaut. Bacch. 1, 2, 52:

    impudentia atque audacia fretus,

    Cic. Fl. 15, 35; id. de Or. 1, 38, 172:

    nam volitare in foro, etc.... cum omnino, quid suum, quid alienum sit, ignoret, insignis est impudentiae,

    id. ib. 1, 38, 173; Caes. B. C. 3, 20, 3; Cic. Or. 71, 238 fin.: libidinis, Plin 34, 3, 6, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > inpudentia

  • 18 intemperantia

    intempĕrantĭa, ae, f. [intemperans], want of mildness, intemperateness, inclemency.
    I.
    Lit.:

    caeli,

    Sen. Const. Sap. 9; Col. prooem. 1, § 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    Want of moderation, excess, extravagance, intemperance:

    omnium perturbationum fontem esse dicunt intemperantiam,

    Cic. Tusc. 4, 9, 22:

    menti inimica intemperantia,

    id. ib. 4, 9, 22; id. Agr. 2, 36:

    libidinum,

    id. Off. 1, 34:

    vini,

    the immoderate use of wine, Liv. 44, 30:

    morbo et intemperantiā perire,

    Suet. Tib. 62:

    risūs,

    Plin. 11, 37, 80, § 205:

    litterarum,

    Sen. Ep. 106:

    linguae,

    Tac. A. 4, 18:

    civitatis, donec unus eligatur, multos destinandi,

    id. H. 2, 1:

    legitima, said of a second marriage,

    Val. Max. 2, 1, 3.—
    B.
    In partic., want of moderation in one's conduct towards others; haughtiness, arrogance; insolence, impudence, insubordination:

    Pausaniae,

    Nep. Arist. 2, 3:

    suā intemperantiā, nimiāque licentiā,

    id. Eum. 8, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > intemperantia

  • 19 lascivia

    lascīvĭa, ae, f. [lascivus], sportiveness, playfulness, frolicsomeness, jollity.
    I.
    In a good sense (class.):

    adulescens plenus amoris ac lasciviae,

    Plaut. Trin. 3, 3, 23:

    hilaritas et lascivia,

    Cic. Fin. 2, 20, 65:

    laeta (agrestium),

    Lucr. 5, 1400:

    ut nudi juvenes, Lycaeum Pana venerantes, per lusum atque lasciviam currerent,

    Liv. 1, 5, 2 Drak.:

    in juvenales lusus lasciviamque versi,

    id. 24, 16, 14; 37, 20, 5: piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    si quid per lasciviam, et non data opera ut furtum committeretur, factum sit,

    Gai. Inst. 3, 181.—Of inanim. things:

    naturae,

    Plin. 11, 37, 45, § 123.—Comic.:

    o virgarum lascivia,

    thou scourge's pastime! Plaut. As. 2, 2, 32.—
    II.
    In a bad sense, wantonness, licentiousness, petulance, impudence, lewdness, lasciviousness (mostly postAug.;

    not in Cic.): quos soluto imperio licentia corruperat,

    Sall. J. 39 fin.;

    with superbia,

    id. ib. 41:

    maledicendi,

    Quint. 9, 2, 76:

    theatralis populi,

    Tac. A. 11, 13: lasciviae [p. 1038] notae, of lewdness, Suet. Calig. 36; cf.:

    Caesonia luxuriae ac lasciviae perditae,

    id. ib. 25: ignoscitur, nisi in lata et incauta neglegentia vel lascivia fuit, Mos. et Rom. Leg. Coll. 12, 5, 2; cf.

    Gai. Inst. l. l. supra. —Of a licentious, prolix style: lasciviae flosculis capi,

    Quint. 2, 5, 22:

    alios recens haec lascivia deliciaeque et omnia ad voluptatem multitudinis imperitae composita delectant,

    id. 10, 1, 43:

    lasciviam a vobis prohibetote,

    impious exultation, Liv. 23, 10, 3 Gronov. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivia

  • 20 petulantia

    pĕtŭlantĭa, ae, f. [petulans].
    I.
    Lit., sauciness, freakishness, impudence, wantonness, petulance (class.; syn. lascivia): itaque a petendo petulantia, a procando, id est poscendo, procacitas nominata est, Cic. Fragm. ap. Non. 23, 18:

    petulantia et libido magis est adulescentium quam senum,

    id. Sen. 11, 36:

    petulantia et audacia,

    id. Caecin. 35, 103; cf.:

    te non ulla meae laesit petulantia linguae,

    Prop. 1, 16, 37.—In plur.:

    Naevius... cum ob assiduam maledicentiam et probra in principes civitatis... in vincula conjectus esset... in his fabulis, delicta sua et petulantias dictorum, quibus multos ante laeserat, diluisset,

    insolent language, libels, Gell. 3, 3, 15.—
    B.
    In a milder sense, carelessness, heedlessness (ante-class.):

    linguae,

    Suet. Tib. 61; Plaut. Cist. 4, 2, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of animals, viciousness:

    cornuti fere perniciosi sunt propter petulantiam,

    Col. 7, 6, 4.—
    B.
    Of things, exuberance, luxuriance:

    ramorum,

    Plin. 16, 30, 53, § 124:

    morbi,

    violence, Gell. 12, 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > petulantia

См. также в других словарях:

  • impudence — [ ɛ̃pydɑ̃s ] n. f. • 1511; lat. impudentia 1 ♦ Effronterie audacieuse ou cynique qui choque, indigne. ⇒ cynisme, effronterie. « On n a jamais débité des mensonges avec une impudence aussi effrontée » (Voltaire). Il a eu l impudence de se… …   Encyclopédie Universelle

  • Impudence — Im pu*dence ([i^]m p[ u]*dens), n. [L. impudentia: cf. F. impudence. See {Impudent}.] The quality of being impudent; assurance, accompanied with a disregard of the presence or opinions of others; shamelessness; forwardness; lack of modesty. [1913 …   The Collaborative International Dictionary of English

  • impudence — Impudence. s. f. Effronterie, manque de pudeur. Il y a de l impudence à soustenir une chose qu on sçait estre fausse. il a eu l impudence de nier son escrit. quelle impudence! cela est de la derniere impudence. Il se dit aussi, Des actions & des… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • impudence — et effrontement, Impudentia. Estre noté d impudence, Notam impudentiae habere …   Thresor de la langue françoyse

  • impudence — I noun arrogance, audacity, boldness, brashness, brazenness, contempt, defiance, disdain, disregard, disrespect, disrespectfulness, effrontery, flippancy, forwardness, gall, impertinence, insolence, nerve, overbearance, pertness, rudeness,… …   Law dictionary

  • impudence — (n.) late 14c., from L. impudentia shamelessness, noun of quality from impudens; see IMPUDENT (Cf. impudent) …   Etymology dictionary

  • impudence — n. pl. impudencies [im′pyo͞o dəns] n. [OFr < L impudentia] 1. the quality of being impudent 2. impudent speech or behavior: also impudency n. impudencies …   English World dictionary

  • impudence — (in pu dan s ) s. f. 1°   Manque de ce qui fait la bonne honte. •   Ton impudence, Téméraire vieillard, aura sa récompense, CORN. Cid, I, 7. •   Du nom de fierté noble on orna l impudence, Et la fourbe passa pour exquise prudence, BOILEAU Sat.… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • impudence — n. 1) brazen impudence 2) the impudence to + inf. (he had the impudence to breach the contract) * * * [ ɪmpjʊd(ə)ns] brazen impudence the impudence to + inf. (he had the impudence to breach the contract) …   Combinatory dictionary

  • IMPUDENCE — s. f. Effronterie, manque de pudeur. Il a l impudence de soutenir une chose qu il sait être fausse. Il a eu l impudence de nier sa signature. Quelle impudence ! Cela est de la dernière impudence.   Il se dit aussi Des actions et des paroles… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • IMPUDENCE — n. f. Manque de pudeur, effronterie. Cela est de la dernière impudence. Il a l’impudence de soutenir une chose qu’il sait être fausse. Il a eu l’impudence de nier sa signature. Quelle impudence! Il signifie, par extension, Action et parole… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»