-
1 άιον
ἄ̱ϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 3rd pl (doric aeolic)ἄ̱ϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 1st sg (doric aeolic)ἄϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 3rd pl (homeric ionic)ἄϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 1st sg (homeric ionic)ἄ̱ϊον, ἀίω 2perceive: imperf ind act 3rd pl (epic doric aeolic) -
2 ἄιον
ἄ̱ϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 3rd pl (doric aeolic)ἄ̱ϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 1st sg (doric aeolic)ἄϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 3rd pl (homeric ionic)ἄϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 1st sg (homeric ionic)ἄ̱ϊον, ἀίω 2perceive: imperf ind act 3rd pl (epic doric aeolic) -
3 αιον
-
4 άιον
ἄ̱ϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 3rd pl (doric aeolic)ἄ̱ϊον, ἀίω 1perceive: imperf ind act 1st sg (doric aeolic)ἄ̱ϊον, ἀίω 2perceive: imperf ind act 3rd pl (epic doric aeolic) -
5 ὁμ-άϊον
-
6 αἰονάω
-
7 αἰόνημα
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > αἰόνημα
-
8 αἰόνησις
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > αἰόνησις
-
9 ἀίω
ἀίω, nur praes. u. impft., hören, wahrnehmen, bemerken, fühlen; βοῆς ἀίοντες Od. 9, 401. 14, 266. 17, 435, φϑογγῆς ἀίοντι Iliad. 16, 508, ἀράων ἀίων (ἀίουσα) Iliad. 15, 378. 23, 199, ἀγγελίης ἀίουσα Od. 24, 48, ἄιεν ἰάχοντος Iliad. 11, 463, ὁππότ' ἐπὶ Τρώων ἀίοιεν ἰόντων Iliad. 10, 189; κτύπον ἄιε Iliad. 10, 532, ἄιον ὄπα Iliad. 18, 222; absolut ἄιε Ζεύς Iliad. 21, 388, οὐκ ἀίοντι ἐοικώς Iliad. 23, 430, ὰίοντες Od. 10, 118, ὁμῶς ἀίοντες Od. 24, 415; οὐκ ἀίεις ἅ τέ φησι ϑεὰ λευκώλενος Ἥρη Iliad. 15, 130, ἦ οὐκ ἀίεις οἷον κλέος ἔλλαβε δῖος Ὀρέστης Od. 1, 298, οὐκ ἀίεις ὅ με – βάλεν Δἴας Iliad. 15, 248, οὐκ αίεις ὡς Τρῶες ἐπὶ ϑρωσμῷ πεδίοιο εἵαται ἄγχι νεῶν Iliad. 10, 160, οὐκ αίεις ὅτι δή μοι ἐπιλλίζουσιν ἅπαντες Od. 18, 11; πληγῆς ἀίοντες, den Schlag fühlend, Iliad. 11, 532, vgl. Scholl. Aristonic.; ἐπεὶ φίλον ἄιον ἦτορ Iliad. 15, 252, s. Apoll. lex. Hom. 16, 1 u. unter ἀίσϑω; – Μοισᾶν Pind. P. 3, 91; ἐμοῠ Aesch. Pers. 625; Eur. Suppl. 822; τῶν μύϑ ων Soph. Phil. 1396; σοῠ πατρός, höre, d. i., gehorche deinem Vater, Ar. Nub. 1166; – κλέος Pind. I. 5, 24; γόον Aesch. Eum. 807; αὐδάν Soph. O. C. 240. Das α lang bei Hom. Iliad. 10, 532. 21, 388 ἄιε, 15, 252 ἄιον; bei den Attikern anceps, kurz Aesch. Ag. 55, lang in ἐπαΐω Soph. Ai. 1263. Vgl. ἐπαΐω.
-
10 αιω
I(ᾱ и ᾰ; только praes. и impf. ἄϊον с ᾱ)1) слышать(τι и τινός Hom., Trag.)
οὐκ ἀΐεις, ἃ φησὴ θεά ; Hom. — разве не слышишь, что говорит богиня?;πρὴν ἂν τῶν ἡμετέρων ἀΐῃς μύθων Soph. — прежде, чем услышишь наши слова2) видеть, замечать, знать Hom., Soph.3) слушать, слушаться(πληγῆς Hom.; τοῦ ἄνακτος Aesch.; πατρός Arph.)
II(только impf. ἄϊον с ᾱ) выдыхатьφίλον ἄϊον ἦτορ Hom. — я испускал дух, т.е. был при смерти
-
11 ἀίσθω
ἀίσθω, Hom. zweimal, Il. 20, 403 αὐτὰρ ὁ ϑυμὸν ἄισϑε καὶ ἤρυγεν, ὡς ὅτε ταῦρος –. ἃς ἄρα τόν γ' ἐρυγόντα λέπ' ὀστέα ϑυμὸς ἀγήνωρ; 16, 468 ὁ δ' ἔβραχε ϑυμὸν ἀίσϑων, κὰδ δ' έπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, απὸ δ' ἔπτατο ϑυμός. Hiernach kann ϑυμὸν ἄισϑε nicht heißen = er hauchte die Seele aus; wie Einige erklären. Man vgl. vielmehr 15, 252 ἐφἀμην νέκυας καὶ δῶμ' Ἀίδαο ἤματι τῷδ' ἴξεσϑαι, ἐπεἰ φίλον ἄιον ἦτορ, wo Ariston. Scholl. ἡ διπλῆ, ὅτι ἄιον ἀντὶ τοῠ ἐπῃσϑόμην, τοῦτο δέ ἐστι τῆς ψυχῆς μοῦ ήψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (11, 532) »τοὶ δὲ πληγῆς ἀίοντες« ἐπαισϑόμενοι τῆς πληγῆς. Also ἀίσϑω = αἴσϑω, act. zu αἴσϑομαι, αἰσϑάνομαι; ϑυμὸν ἄισϑε = er fühlte sein Leben, durch die Verwundung, d. h. er zuckte zusammen, im innersten Leben getroffen. Apoll. Lex. Hom. 16, 16 ἀίσϑων αἰσϑόμενος· »ὁ δ' ἀνέβραχε ϑυμὸν ἀίσϑων«. – Opp. H. 5, 311.
-
12 ηιον
-
13 μνααίον
μνᾱαῖον, μνααῖοςof the weight of a: masc acc sgμνᾱαῖον, μνααῖοςof the weight of a: neut nom /voc /acc sg -
14 μνααῖον
μνᾱαῖον, μνααῖοςof the weight of a: masc acc sgμνᾱαῖον, μνααῖοςof the weight of a: neut nom /voc /acc sg -
15 ἀΐω
ἀΐω (A), [dialect] Ep. and Lyr. word, freq. used by Trag. in lyr., cf. Hermipp.47.7 (anap.); once only in dialogue (S.OC 304): only [tense] pres. and [tense] impf. ([tense] aor.Aἐπ-ήϊσα Hdt.9.93
):— perceive by the ear, hear, c. acc. rei,οὐκ ἀΐεις ἅ τέ φησι; Il.15.130
, cf. 248;Νέστωρ δὲ πρῶτος κτύπον ἄϊε 10.532
, cf. 21.388, Pi.Pae.6.8, A.Ag.55, Supp.59, E.Med. 148, etc.: c. gen.rei, Sapph.1.6, S.OC 304, Ph. 1410: c. gen. pers.,ἀΐει μου.. βασιλεύς A.Pers. 633
;—also, perceive by the eye, see, Od. 18.11, S.OC 181:—generally, perceive,οὐκ ἀΐεις ὡς Τρῶες.. ἥαται ἄγχι νεῶν; Il.10.160
.2 c. gen., listen to, give ear to, (dub. l.); obey, A.Pers. 874, Ar.Nu. 1166. (Cf. Skt. āvis 'clear', Lat. au-dio.) [Hom. uses [pron. full] ᾰ always in [tense] pres., ᾰῐω; so A. Pers. 633, S.Ph. 1410; but ᾱῐεις, ᾱῐων A.Supp.59
(prob.), S.OC 181, 304: [tense] impf. ᾱῐε Il.10.532, 21.388 (as always in Trag.), but ᾰῐεν Il.11.463, ᾰῐον 18.222:—ι is always short, except ᾰῑε in Hes.Op. 213 (dub. 1.), and perh.ἀϊόντεσσι Od.1.352
.]------------------------------------ἀΐω (B), [ᾱ],A = ἄημι, breathe, (dub.) once in [tense] impf., ἐπεὶ φίλον ἄϊον ἦτορ when I was breathing out my life, Il.15.252. -
16 ἐπικεφάλαιος
II. Subst. -αιον, τό, = ἐπικεφάλιον, Arist. Oec. 1346a4, POxy.1157.14 (iii A.D.);- αιον τέλος SIG1009.4
(Chalcedon, iii/ii B.C.).2. list, register, PTeb.174 (ii B.C.), etc.III. Adv. - αίως with brief headings, summarily, Gal.17(2).207.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἐπικεφάλαιος
-
17 ἀίω
1. ἀίω (1) ( ἀϝίω), only pres. and ipf. ἄιον: (1) hear; abs., and w. gen. or acc. — (2) mark, perceive, never inconsistently with the sense of hearing, πληγῆς ἀίοντες, the horses hear the lash as well as feel the stroke, Il. 11.532 .— οὐκ ἀίεις (= ἀκούεις;); or, sometimes, ‘markest thou not?’ ‘remarkest,’ Il. 15.248, Od. 1.298.A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > ἀίω
-
18 τρι-ημι-ποδιαῖος
τρι-ημι-ποδιαῖος, αία, αῖον, anderthalb Fuß lang.
-
19 δηρόν
δηρόν, lange Zeit hindurch, lange; dorisch δᾱρόν, Ahrens Dial. Dor. n. 139: eigentlich der als Adverbium gebrauchte Accusativ von δηρός, ά, όν. Bei Homer findet sich δηρόν oft. Das Wort ist verwandt mit δήν, δηϑά und dem Latein. diu; hinter dem Δ hatte es ursprünglich ein Digamma; es kommt von der Wurzel ΔιF- (Curtius Grundz. d. Griech. Etymol. 1, 201). bedeutete ursprünglich (seiner Accusativ-Form gemäß) »den Tag hindurch« und ist abgeo schlissen aus ΔΙFΗΡΌΝ, ΔFΗΡΌΝ. Bei Homer zeigt sich das Digamma an zwei Stellen, indem vor δηρόν im Verse eine kurze Solbe metrisch lang gebraucht wird, Iliad. 9, 415 ἐπῑ δηρόν und Odyss. 1, 203 ἔτῑ δηρόν. Doch ist zu beachten, daß in beiden Srellen die betreffende Kürze in der Arsis steht; das Digamma wurde also offenbar nur noch schwach gohört und mußte durch die Kraft der Arsis gestützt werden. In den Liedern, zu welchen die beiden genannten Stellen gehören, kommt δηρόν sonst nicht vor. Aber in einer überwiegenden Anzahl von Stellen anderer Lieder erscheint δηρόν zweifellos ohne Digamma, indem eine kurze Sylbe im Verse vor δηρόν metrisch kurz gebraucht wird: Odyss. 2, 285. 8, 150 Iliad. 21, 391 οὐκέτι δηρόν; Iliad. 2, 435 μηδ' ἔτι δηρόν; 5, 885 ἦ τέ κε δηρόν; 5, 895 μάν σ' ἔτι δηρόν; 17, 41 μὰν ἔτι δηρόν. Von diesen sieben Stellen, in denen das Digamma des Wortes δηρόν verschwunden ist, gehören zwei, nämlich Odyss. 2, 285 und Iliad. 2, 435, grade zu Liedern, welche unter die ältesten und alterthümlichsten im ganzen Homer gerechnet werden müssen uud namentlich entschieden älter sind, als das 1. Buch der Odyssee und das 9. Buch der Ilias, in denen die beiden vorhin genannten Stellen vorkommen, welche das Digamma in δηρόν haben. Diese merkwürdige Thatsache, daß in den ältesten Liedern das Digamma von δηρόν verschwunden ist, in jüngeren aber wieder erscheint, eine Thatsache, von der Curtius Grundz. d. Griech. Etymol. 2, 145 offenbar eben so wenig etwas gewußt hat, wie Buttmann Ausf, Gramm. 2. Ausg. 1 S. 44, zeigt recht deutlich, wie sehr man fehl gehn könne bei den berühmten auf metrische Digamma-Betrachtung und ähnliche Dinge gestützten Schlüssen über die Abfassungszeit der einzelnen Theile des Homer. Vgl. über diese falsche Methode der Vertheilung des Homer auf » aetates« Sengebusch Recension von Giseke »die allmähliche Entstehung der Gesänge der Ilias« in Jahns Jahrb. f. Phil. u. Päd. 1854 Bd. 69 Heft 3 S. 241 – 258. Eine lange Sylbe steht im Verse vor δηρόν Iliad. 2, 298. 13, 151. 14, 206. 305. 16, 852. 18, 125. 248. 19, 46. 20, 43. 24, 131 Odyss. 4, 109. 6, 220. 250. 8, 33. 10, 260. Den Vers beginnt δηρόν Iliad. 5, 120. 285. 10. 371. 12, 300. 14, 484. 18, 133. 19, 64. 20, 422 Odyss. 5, 396. 16, 171. 18, 146. 19, 802. 21, 112. 24, 395. – Mit einer Negation verbunden ist δηρόν wie das negirte δήν aufzufassen, s. s. v. δήν; so z. B. Odyss. 1, 203 οὔ τοι ἔτι δηρόν γε φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης ἔσσεται = jetzt wird er heimkehren. – Die vorhin betrachtete Stelle Iliad. 9, 415 ist auch dadurch merkwürdig, daß in ihr ἐπὶ δηρόν dieselbe Bedeutung hat wie sonst das einfache δηρόν ohne Präposition, ὤλετό μοι κλέος ἐσϑλόν. ἐἀὶ δηρὸν δέ μοι αἰὸν | ἔσσεται, οὐδέ κέ μ' ὦκα τέλος ϑανάτοιο κιχείη; wenn nicht etwa Tmesis anzunehmen, ἐπὶ – ἔσσεται = ἐπέσσεται; Aristarch erklärte nach Scholl. Aristonic. den Vers 416 ἔσσεται – κιχείη für unächt, und nach Scholl. Didym. fehlte er in der Ausgabe des Zenodot ganz; aber dann muß ἔσται hinzugedacht werden, wie auch Aristonicus ausdrücklich sagt. – Sehr interessant sind die beiden einander gleich lautenden Stellen Iliad. 14, 206. 305, von denen die letztere dem Aristarch, nach Scholl. Aristonic., und schon dem Zenodot, nach Scholl. Didym., für unächt galt. In diesen Stellen ist δηρόν so mit χρόνον verbunden, daß es auf den ersten Blick scheinen könnte, als liege ein adjectivisches δηρόν vor, δηρὸν χρόνον Accusativ von δηρὸς χρόνος: ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς καὶ φιλότητος. Aristarch aber nahm auch hier, und gewiß mit Recht, δηρόν als Adverbium = »lange Zeit«, und das folgende χρόνον dann für sich ganz in derselben Bedeutung = »lange Zeit«, also Homerische Parallelie, zweimal hinter einander dasselbe mit verschiedenen Worten gesagt; Scholl. Aristonic. Iliad. 14, 206 (ἡ διπλῆ,) ὅτι παραλλήλως δηρόν καὶ χρόνον. Ein anderes Schol. (V.) zu derselben Stelle erinnert an Iliad. 2, 298, wo man ebenfalls im ersten Augenblicke versucht sein könnte, δηρόν für ein wirkliches Nomen zu halten: αἰσχρόν τοι δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεσϑαι. – Die Diple Aristarchs bei Iliad. 14, 206 ist gegen Sophokles und Euripides gerichtet, wovon Friedländer in seiner Ausgabe des Aristonicus Nichts sagt. Nämlich än jenen beiden Stellen des 14. Buchs der Ilias hielt Sophokles δηρὸν χρόνον für den Accusatio von δηρὸς χρόνος; denn er sagt, unzweifelhaft die Homerischen Stellen vor Augen habend, Ajac. 414 πολὺν πολύν με δαρόν τε δὴ κατείχετ' ἀμφὶ Τροίαν χρόνον. Noch weiter gieng Euripides, indem er wirklich den Nominativ δηρὸς χρόνος gebrauchte, Herc. fur. 702 χρόνος γὰρ ἤδη δαρὸς ἐξ ὅτου πέπλοις κοσμεῖσϑε σῶμα; auch hier zeigt die Verbindung mit χρόνος, daß Euripides die Homerischen Stellen des 14. Buchs der Ilias vor Augen hatte. Vorsichtiger ahmte Aeschvius dem Homer nach, Suppl. 516 ἀλλ' οὔτι δαρὸν χρόνον ἐρημώσει πατήρ. Eben so vorsichtig war der Dichter des Homerischen Hymnus auf Demeter, vs. 283 δηρὸν δ' ἄφϑογγος γένετο χρόνον. Auf dieselbe Art verfuhr Euripides Iph. Taur. 1339 ἐπεὶ δὲ δαρὸν ἦμεν ἥμενοι χρόνον; Orest. 55 δαρὸν ἐκ Τροίας χρόνον ἄλαισι πλαγχϑείς; Iph. Aul. 680 μέλλουσα δαρὸν πατρὸς ἀποικήσειν χρόνον; Heraclid. 69 ὦ τὰς Ἀϑήνας δαρὸν οἰκοῠντες χρόνον; besonders interessant ist Bacch. 889 κρυπτεύουσι δὲ ποικίλως δαρὸν χρόνου πόδα καὶ ϑηρῶσιν τὸν ἄσεπτον. – Die Homerische Stelle Iliad. 9, 415 ἐπὶ δηρὸν δέ μοι αἰών abmte Musäus nach, vs. 290 οὐδ' ἐπὶ δηρὸν ἀλλήλων ἀπόναντο πολυπλάγκτων ὑμε ναίων. Vor Musäus liebte Apoll. Rhod. dies Homerische ἐπὶ δηρόν, s. Argonaut. 1, 615. 870. 1072. 2, 517. 757. 3, 950. 1049. Derselbe Apoll. Rh. sagt etwas kühner Argon. 2, 449. 3, 956 οὐ μετὰ δηρόν. – Homer. hymn. Apoll. 59 lückenhaft κνίσση δέ τοι ἄσπετος αίεὶ..... δηρόν, ἄναξ, εἰ βόσκοις, ϑεοί κέ σ' ἔχωσιν; hymn. Mercur. 21 οὐκέτι δηρὸν ἔκειτο μένων ἱερῷ ἐνὶ λίκνῳ; vs. 126 verderbt ὡς ἔτι νῠν τάμετ' ἅσσα πολυχρόνιοι πεφύασιν, δηρὸν δὴ μετὰ ταῦτα καὶ ἄκριτον; hymn. Vener. 105 αὐτὰρ ἔμ' αὐτὸν δηρὸν ἐυ ζώειν καὶ ὁρᾶν φάος ἠελίοιο; vs. 261 δηρὸν μὲν ζώουσι; Hes. Th. 629 δηρὸν γὰρ μάρναντο, πόνον ϑυμαλγέ' ἔχοντες, vs. 646 μάλα δηρὸν μαρνάμεϑ' ἤματα πάντα; Pindar. N. 9, 30 μοὶραν δ' εὔνομον αἰτέω σε δαρὸν παισὶν Αἰτναίων ὀπάζειν; Aesch. Prom. 648 τί παρϑενεύει δαρόν; vs. 940 δαρὸν γὰρ οὐκ ἄρξει ϑεοῖς; Soph. Trach. 65 πατρὸς οὕτω δαρὸν ἐξενωμένου; El. 1065 δαρὸν οὐκ ἀπόνητοι; Euripid. Hecub. 184 ἐξαύδα, μὴ κρύψῃς δαρόν; Andromach. 118 ὦ γύναι, ἃ Θέτιδος δάπεδον καὶ ἀνάκτορα ϑάσσεις δαρόν, οὐδὲ λείπεις. Die Form mit dem Η, δηρόν, kommt bei den Tragikern nicht vor.
-
20 μέλπω
μέλπω, singen, häufig mit Tanz verbunden, durch Gesang und Tanz im Chore feiern, Ἑκάεργον, Il. 1, 474; γόνον μελπέμεν, Pind. Irg. 45, 10; τὸν ὕστατον μέλψασα ϑανάσιμον γόον, Aesch. Ag. 1420; μέλπετ' ἐμὸν γάμον, Eur. Troad. 339; τὸν Διόνυσον, Bacch. 155; auch ἴακχον ᾠδάν, Crcl. 70, wie παιᾶνας, Lieder singen, lon 906; von dem prophetischen Gesange einer Seherinn, Troad. 427; γένος Ὀλυμπίων ϑεῶν μέλπε καὶ γέραιρε φωνῇ, Ar. Thesm. 961; sp. D., πτεροῖς μέλπειν, von der Tettix gesagt, Anacr. 59, 9; αὐλῷ, Archi. 4 (VI, 195). – Auch med., singen, Od. 4, 17. 13, 27, μελπόμεναι ἐν χορῷ, im Reigen singen u. tanzen, Il. 16, 182; H. h. 18, 21; Ἄρηϊ, eigtl. dem Ares zu Ehren einen Reigentanz aufführen, d. i. zu Fuß kämpfen, Il. 7, 241; auch c. accus., Hes. Th. 66; μελπομενᾶν ἐν ὄρει Μοισᾶν ἄϊον, Pind. P. 3, 90, öfter; c. acc., τὰν μέλπονται ϑαμά, I. 3, 78, wie Eur. Ἄρτεμιν ἐμελπόμαν χοροῖσι, Troad. 554; wie beim act., ἀχόρους στοναχὰς μέλποντο, Andr. 1039. – Ueber den Homerischen Gebrauch des Wortes vgl. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 138.
См. также в других словарях:
ἄιον — ἄ̱ϊον , ἀίω 1 perceive imperf ind act 3rd pl (doric aeolic) ἄ̱ϊον , ἀίω 1 perceive imperf ind act 1st sg (doric aeolic) ἄϊον , ἀίω 1 perceive imperf ind act 3rd pl (homeric ionic) ἄϊον , ἀίω 1 perceive imperf ind act 1st sg (homeric ionic) ἄ̱ϊον … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
.άιον — ἄ̱ϊον , ἀίω 1 perceive imperf ind act 3rd pl (doric aeolic) ἄ̱ϊον , ἀίω 1 perceive imperf ind act 1st sg (doric aeolic) ἄ̱ϊον , ἀίω 2 perceive imperf ind act 3rd pl (epic doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
καστάναιον — καστάναιον, τὸ (Α) επιγρ. στον πληθ. τὰ καστάναια τα κάστανα. [ΕΤΥΜΟΛ. < κάστανον + αιον (πρβλ. κεφάλ αιον, κώπ αιον)] … Dictionary of Greek
καταβολαίον — καταβολαῑον, τὸ (Α) αποθήκη εμπορευμάτων. [ΕΤΥΜΟΛ. < θ. καταβολ τού καταβάλλω με τη σημ. «αποθηκεύω» + κατάλ. αῖον (πρβλ. κρηπιδ αίον, νυμφ αίον)] … Dictionary of Greek
κρηπιδαίον — κρηπιδαῑον και επιγρ. κρηπίδειον, τὸ (Α) η κρηπίδα, τα θεμέλια σπιτιού («τοῡ γείσου συντετελεσμένου καὶ τοῡ κρηπιδαίου», Λυσ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < κρηπίς, ῖδος (Ι) + κατάλ. αῖον (πρβλ. καλαμ αίον, λιμν αίον)] … Dictionary of Greek
κόπαιον — κόπαιον, τὸ (Α) τεμάχιο, κομμάτι, τμήμα. [ΕΤΥΜΟΛ. < κοπή + κατάλ. αιον, ουδ. τής αιος (πρβλ. γύν αιον, δικ αιον)] … Dictionary of Greek
λαριναίον — λαριναῑον (Α) (κατά τον Ησύχ.) «λαριναῑον κύρτον οἱ ἁλιεῑς τὸν ἐκ λε(υ)κέας ἢ μέγαν». [ΕΤΥΜΟΛ. < λάρινος + κατάλ. αῖον (πρβλ. λιμν αίον, μελισσ αίον)] … Dictionary of Greek
Μιθραίον — Μιθραῑον, τὸ (Α) ιερό τού θεού Μίθρα. [ΕΤΥΜΟΛ. < Μίθρας + κατάλ. αῖον (πρβλ. Ηρ αίον)] … Dictionary of Greek
αγελαίος — (I) αία, αίο (Α ἀγελαῑος, αία, αῑον, Μ ἀγέλαιος, αία, αιον) 1. αυτός που ανήκει σε αγέλη 2. αυτός που ζει ομαδικά, κοπαδιαστά 3. κοινός, συνηθισμένος νεοελλ. χυδαίος, «τού σωρού» αρχ. 1. (το αρσ. στον πληθ. ως ουσ.) οἱ ἀγελαῑοι τα μέλη τής… … Dictionary of Greek
αναγκαίος — αία, αίο (ΑΜ ἀναγκαῑος, αῑα, αῑον και –αῑος, αῑον) 1. υποχρεωτικός, επιβαλλόμενος, αναγκαστικός, αναπόφευκτος 2. αυτός, τον οποίο χρειάζεται κανείς, ο απαραίτητος 3. (το ουδ. στον πληθ. ως ουσ.) τα αναγκαία α) τα απαραίτητα για τη ζωή, κυρίως η… … Dictionary of Greek
συμβόλαιο — το / συμβόλαιον, ΝΑ νεοελλ. 1. (νομ.) α) έγγραφη συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσότερων προσώπων πάνω σε μια έννομη σχέση β) δημόσιο έγγραφο, αποδεικτικό ή και συστατικό ορισμένης δικαιοπραξίας, το οποίο συντάσσεται από συμβολαιογράφο κατά την… … Dictionary of Greek