как+и+был

Грис кæстæртыл аудаг уыд – Грис был заботлив по отношению к молодым (литераторам) (Нафи, Чиныг: Бестауты Г.. Уацмыстæ. 1 том. Ир, 2004)

Иу рæстæджы мын йæ мад Фузæ афтæ дзырдта, зæгъгæ, дæ иунæг дæр рацæуæд Оледжы хуызæн аудаг, лæггадгæнаг æмæ мадуарзаг. – Как-то мне его мать Фуза пожелала, чтобы мой единственный (ребенок) был таким же как Олег заботливым, услужливым и так же (сильно) любил мать. (Газет «Хурзæрин»)

Айфыццаг Хъæдгæроны уыдтæн, æмæ уым дæр иу ахæм лæппу. – Недавно я был в Кадгароне, так там тоже один такой паренек есть. (Брытъиаты Е., Уæрæседзау)

Æгæр бæрзонд уыд, цæхæрадонмæ аууон дардта. – Он был слишком высоким и затенял огород (собой). (Гæлуаты А., Худæг æмæ Дудæг)

Хъæуæн йæ хæдкæрон уыди иу мæнкъæй хæдзар. Уыцы ран пецæй цыди фæздæг; цыди бæрзонд, хæрз бæрзонд, аннæ хæдзæрттæй куыд цыд, афтæ фæздæг урс фæйлаугæ дзыгуыртæй аууон дардта уазал стъалытæ æмæ сæнтрухс мæймæ. – На самом краю слободы стояла небольшая юртенка. Из нее, как и из других юрт, поднимался высоко-высоко дым камелька, застилая белою, волнующеюся массою холодные звезды и яркий месяц. (В. Короленко, Сон Макара)

Уынджы-иу фисыныл кæрæдзийæн хæрзæхсæв, кæнæ хæрзбон загътой, æмæ та-иу зæронд лæг кафемæ баздæхт сырх сæны агуывзæ баназынмæ. – На углу старичок прощался с хозяином и заходил в кафе выпить красного вина. (Гæздæнты Гайто, Доны ахæстон)

Грекъаг студент лæппуйы уаты раздæрау граммафон бæстæ йæ сæрыл иста йæ фырхъæрæй, раздæрау ме ’ндæр сыхаг, æрыгон лæппулæг Венæйæ, уыд сабыр æмæ расыг, фарон-иу куыддæриддæр уыд, афтæ; раздæрау фысымуаты хицау, æввахсдæр сæм цы кафе ис, уым хъазыд къамæй, æнæрхъæцæй сæ рацæгъд-бацæгъдгæнгæйæ, æмæ-иу ын йæ ус цы ’хцайы муртæ радта, уыдон æмбулын кодта. – По-прежнему гремел граммофон в комнате студента-грека, по-прежнему другой мой сосед, молодой человек из Вены, был тих и пьян, как в прошлом году, по-прежнему хозяин гостиницы играл в ближайшем кафе, поспешно тасуя карты и ежедневно проигрывая то небольшое количество денег, которое ему давала жена. (Гæздæнты Гайто, Доны ахæстон)

Нæ тæккæ комкоммæ æрцæйтахт, йæ иунæг цæст æдæрсгæ æмæ сабыргай радзагъул-бадзагъул кодта йæ къуырфы мидæг. – Он бежал прямо навстречу нам, его единственный глаз спокойно и медленно поворачивался в орбите. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Йæ уадулты бæсты ма цæсгомыл уыд дыууæ къуырфы æмæ дыууæ цыргъ къуыппы, цæсгомæн йæ хуыз – фæлурс бурбын мыдадзын цырагъау. – Вместо щек на его лице были две впадины и два острых холмика, а цвет лица был бледно-желтоватым, как у восковой свечи. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Чиныг адæмæн сси дзуар, табуйаг, арæзт ын æрцыд сæрмагонд кувæндон. – Книга (как таковая) стала для людей божеством, предметом поклонения и ей была постороена специальная молельня (имеется в виду библиотека). (Джыккайты Ш., Уац «Таурæгъ – адæмы дзургæ истори»)

Фæлæ раст у уый дæр, æмæ, дзырд табуйаг кæмæн у, уый никуы бафæллайдзæн Хаджеты Таймуразы сфæлдыстадыл дзурынæй. – Но правда и то, что тот, для кого слово является предметом поклонения, никогда не устанет говорить о творчестве Таймураза Хаджеты. (Коцты Лизæ Хаджеты Таймуразы тыххæй)

Чи сты уыцы табуйаг адæймæгтæ, ирон дзырды уындæй йæ цæстытæ кæмæн риссынц? – Кто же эти священные люди, у которых от одного вида осетинского слова глаза начинают болеть? (Абайты А., Газет «Рæстдзинад»)

Дзæгъæлы уыд йæ удуæлдай, арфæйаг-табуйаг куыст? – Напрасным был его самоотверженный, заслуживающий глубокой благодарности, священный труд? (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Коцойты Арсен уыд ирон прозаиктæн сæ тæккæ оригиналондæр (Токаты Алихан нæ поэтты ’хсæн æппæты хæдхуыздæр куыд у, афтæ), æмæ махæн цымыдисаг фыццаджыдæр уымæй у. – Арсен Коцоев был самым оригинальным из наших прозаиков (как самым своеобразным из наших поэтов является Алихан Токаев), и нам он любопытен прежде всего этим. («Мах дуг», 2007, №1)

Уыцы хуыйæджы тыххæй, кæй зæгъын æй хъæуы, бирæ дзурын ницæмæн хъуыди, фæлæ таурæгъты алы адæймаджы характер æххæстæй равдисын фæткæн кæй баззад, уымæ гæсгæ, гæнæн нæй, æрисут Петровичы дæр ардæм. – Об этом портном, конечно, не следовало бы много говорить, но так как уже заведено, чтобы в повести характер всякого лица был совершенно означен, то, нечего делать, подавайте нам и Петровича сюда. (Николай Гоголь, Цинел)