-
61 malefacio
malefacere, malefeci, malefactus V INTRANSdo evil/wrong/harm/injury/mischief; act wickedly -
62 misfacio
misfacere, misfeci, misfactus Vdo wrong to; harm, injure, hurt -
63 n
Mwrongdoing, transgression, sin, wrong -
64 nefas
-
65 peccatio
wrongdoing, transgression, sin, wrong -
66 Commodum ex iniuria sua nemo habere debet
Latin Quotes (Latin to English) > Commodum ex iniuria sua nemo habere debet
-
67 Haec trutina errat
-
68 Iniuria non excusat iniuriam
Latin Quotes (Latin to English) > Iniuria non excusat iniuriam
-
69 Per fas et nefas
-
70 curvus
arched, bent, bowed, curved, crooked, wrong (morally crooked). -
71 iniuria
injury, damage, hurt / injustice, wrong. -
72 pecco
to do wrong, err, sin, go astray. -
73 accepte
ac-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. ( fut. perf. accepso = accepero, Pac. ap. Non. 74, 31, or Rib. Trag. Rel. 118) [capio], to accept.I.In gen., to take a person or thing to one's self: leno ad se accipiet hominem et aurum, will take the man and his money to himself (into his house), Plaut. Poen. 1, 1, 51.a.Of things received by the hand, to take, receive: cette manus vestras measque accipite, Enn. ap. Non. 85, 1 (Trag. v. 320 ed. Vahl.):b.ex tua accepi manu pateram,
Plaut. Amph. 2, 2, 132; hence, trop. of the word given, the promise, with which a grasping of the hand was usually connected: accipe daque fidem, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 33 ed. Vahl.; so in the Gr. pista dounai kai labein); cf. Plaut. Trin. 2, 4, 87; so Verg. A. 8, 150;in Ter. of a person to be protected: hanc (virginem) accepi, acceptam servabo,
Ter. And. 1, 5, 62; cf. Cic. Fam. 7, 5, and Sall. C. 6, 5, —Of things received or taken by different parts of the body: accipite hoc onus in vestros collos, Cato ap. Non. 200, 23:c.gremio,
Verg. A. 1, 685:oculis aut pectore noctem (i. e. somnum),
id. ib. 4, 531.—In gen., very freq.,(α). (β).of something that falls to one's share, to get, to receive, to be the recipient of (Gr. lambanein).—(α).To take, accept:(β).hanc epistulam accipe a me,
take this letter from me, Plaut. Ps. 2, 2, 52; 4, 2, 26; cf. id. Ep. 3, 4, 26:persuasit aliis, ut pecuniam accipere mallent,
Cic. Off. 2, 23, 82:condicionem pacis,
Caes. B. G. 2, 15:armis obsidibusque acceptis Crassus profectus est,
after he had taken into his possession the arms and hostages, id. ib. 3, 23:divitias,
Nep. Epam. 4, 3:aliquid a patre,
to inherit, id. Timoth. 1, 1; id. Att. 1:accipe et haec, manuum tibi quae monumenta mearum sint,
Verg. A. 3, 486 al. —Hence to receive or entertain as guest:haec (tellus) fessos placidissima portu accipit,
Verg. A. 3, 78:Laurentes nymphae, accipite Aenean,
id. ib. 8, 71; 155; Ov. M. 8, 655 al.—Of admittance to political privileges:Nomentani et Pedani in civitatem accepti,
Liv. 8, 14; cf. Cic. Off. 1, 11, 35:magnifice volo summos viros accipere,
Plaut. Ps. 1, 2, 34:in loco festivo sumus festive accepti,
id. ib. 5, 19; so id. Cist. 1, 1, 12; id. Men. 5, 2, 44; id. Pers. 1, 1, 32, etc.; Ter. Eun. 5, 9, 52; Lucr. 3, 907; Cic. Att. 16, 6; Ov. F. 2, 725 al.—Hence also ironically, to entertain, to treat, deal with:ego te miseris jam accipiam modis,
Plaut. Aul. 4, 4, 3:hominem accipiam quibus dictis maeret,
id. Men. 5, 1, 7:indignis acceptus modis,
Ter. Ad. 2, 1, 12. Perh. also Lucil. ap. Non. 521, 1: adeo male me accipiunt decimae, treat or use me ill, deal harshly with me; and ib. 240, 8: sic, inquam, veteratorem illum vetulum lupum Hannibalem acceptum (Non. explains the latter in a very unusual manner, by deceptum).—To get, to receive, to be the recipient of, Pac. ap. Non. 74, 31; Lucr. 1, 819, 909; 2, 762, 885, 1009:II.ictus,
id. 4, 1048 (cf. Verg. A. 3, 243: vulnera accipiunt tergo): aridior nubes accipit ignem, takes or catches fire, Lucr. 6, 150; Caes. B. G. 1, 48:humanitatem iis tribuere debemus, a quibus accepimus,
Cic. Q. Fr. 1, 1, 9:pecuniam ob rem judicandam,
id. Verr. 1, 38:luna lumen solis accipit,
id. de Or. 3, 45; cf. Hor. Ep. 1, 10, 17:praeclarum accepimus a majoribus morem,
Cic. Off. 3, 10, 44: praecepta, Caes. B. G. 2, 6: accepi tuas litteras (in another sense than above), I have received your letter, it has reached me (allatae sunt ad me), Cic. Fam. 1, 9, 14; 2, 1, 1; 10, 1 al.:acceptā injuriā ignoscere quam persequi malebant,
Sall. C. 9, 3; Caes. B. G. 2, 33:calamitatem,
ib. 1, 31:detrimenta,
ib. 5, 22; cf. Cic. Mur. 21, 44 al. So often of dignities and offices:provinciam,
id. Fam. 2, 10, 2:consulatum,
Suet. Aug. 10:Galliam,
id. Caes. 22 al.In partic.A.To take a thing by hearing, i. e.,1.To hear, to perceive, to observe, to learn (cf. opp. do = I give in words, i. e. I say): hoc simul accipe dictum, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204): quod ego inaudivi, accipite, Pac. ap. Non. 126, 22 (Rib. Trag. Rel. p. 81): hoc etiam accipe quod dico, Lucil. ap. Non. 240, 1:2.carmen auribus,
Lucr. 4, 983 (so id. 6, 164); 1, 270; cf. Verg. A. 2, 65:voces,
Lucr. 4, 613 (so 6, 171):si te aequo animo ferre accipiet,
Ter. And. 2, 3, 23:quae gerantur, accipies ex Pollione,
Cic. Fam. 1, 6; 1, 9, 4; Liv. 1, 7. —Hence very freq. in the histt., to get or receive intelligence of any thing, to learn:urbem Romam, sicuti ego accepi, condidere atque habuere initio Trojani,
as I have learned, Sall. C. 6, 1, and so al.—To comprehend or understand any thing communicated:3.haud satis meo corde accepi querelas tuas,
Plaut. Cas. 2, 2, 18:et si quis est, qui haec putet arte accipi posse,
Cic. de Or. 1, 25, 114:ut non solum celeriter acciperet, quae tradebantur, etc.,
Nep. Att. 1, 3; so Quint. 1, 3, 3; 2, 9, 3 al.—With the accessory idea of judging, to take a thing thus or thus, to interpret or explain, usually constr. with ad or in c. acc.:B.quibus res sunt minus secundae... ad contumeliam omnia accipiunt magis,
the more unfortunate one is, the more inclined is he to regard every thing as an insult, Ter. Ad. 4, 3, 15:in eam partem accipio,
id. Eun. 5, 2, 37; cf. Cic. Fam. 10, 6; id. Att. 16, 6; Ter. Eun. 1, 2, 2:non recte accipis,
you put a wrong construction upon this, id. And. 2, 2, 30:quae sibi quisque facilia factu putat, aequo animo accipit,
Sall. C. 3, 2.— Hence: accipere aliquid omen, or in omen, to regard a thing as a ( favorable) omen, to accept the omen (cf. dechesthai ton oiônon), Cic. Div. 1, 46, 103; 2, 40, 83; Liv. 1, 7, 11; 21, 63 fin.; Tac. H. 1, 62; id. A. 1, 28; 2, 13; Flor. 4, 12, 14 al.—Hence poet.:accipio agnoscoque deos,
Verg. A. 12, 260; cf. Ov. M. 7, 620.—To take a thing upon one's self, to undertake (syn. suscipio):C.accipito hanc ad te litem,
Plaut. Most. 5, 2, 23: meā causā causam accipite, Ter. Hec. alt. prol. 47; cf. Cic. Fam. 7, 24; so id. Verr. 2, 3, 22; Quint. 20 al.—Hence also,To bear, endure, suffer any thing disagreeable or troublesome:D.hanccine ego ut contumeliam tam insignem ad me accipiam!
Ter. Eun. 4, 7, 1:nil satis firmi video, quamobrem accipere hunc me expediat metum,
id. Heaut. 2, 3, 96; 5, 1, 59; id. Eun. 4, 6, 24; id. Ad. 2, 1, 53; id. Ph. 5, 2, 4; Cic. Tusc. 5, 19, 56:calamitatem,
id. Off. 3, 26:injuriam,
id. ib. 1, 11 al.—To accept a thing, to be satisfied with, to approve: dos, Pamphile, est decem talenta; Pam.:E.Accipio,
Ter. And. 5, 4, 48:accepit condicionem, dein quaestum accipit,
id. ib. 1, 1, 52:visa ista... accipio iisque interdum etiam assentior, nec percipio tamen,
Cic. Ac. 2, 20, 66:preces suas acceptas ab dis immortalibus ominati,
Liv. 42, 30, 8 Drak. Cf. Herz, Caes. B. G. 5, 1: “equi te esse feri similem, dico.” Ridemus et ipse Messius: “accipio.” I allow it, Exactly so, Hor. S. 1, 5, 58.—In mercant. lang., t. t., to receive or collect a sum:F.pro quo (frumento) cum a Varinio praetore pecuniam accepisset,
Cic. Fl. 45; hence subst.: acceptum, i, n., the receipt, and in account-books the credit side:in acceptum referre alicui,
to carry over to the credit side, to place to one's credit, Cic. Verr. 1, 36, 57; id. Rosc. Com. 2; id. Phil. 2, 16; id. Caec. 6, 17; Hor. Ep. 2, 1, 234 (opp. datum or expensum).—Hence also trop., to owe or be indebted to one, in a good or a bad sense:ut esset nemo qui non mihi vitam suam, liberos, remp. referret acceptam,
Cic. Phil. 2, 5:omnia mala, quae postea vidimus, uni accepta referemus Antonio,
ascribe, id. ib. 22; Caes. B. G. 8, 58; id. B. C, 3, 57: Acceptum [p. 18] refero versibus, esse nocens, Ov. Trist. 2, 10. —In the gram m., to take a word or phrase thus or thus, to explain a word in any manner:adversus interdum promiscue accipitur,
Charis. p. 207 P. al.—(Syn. nanciscor and adipiscor: he to whom something is given, accipit; he who gets by a fortunate occurrence, nanciscitur; he who obtains it by exertion, adipiscitur. “ Sumimus ipsi: accipimus ab alio,” Vel. Long. p. 2243 P.—“Inter tenere, sumere et accipere hoc interest, quod tenemus quae sunt in nostra potestate: sumimus posita: accipimus data,” Isid. Diff. 1).—Hence, acceptus, a, um, P. a., welcome, agreeable, acceptable (syn. gratus. Acceptus is related to gratus, as the effect to the cause; he who is gratus, i. e. dear, is on that account acceptus, welcome, acceptable;hence the usual position: gratus atque acceptus).—First, of persons: essetne apud te is servus acceptissimus?
Plaut. Cap. 3, 5, 56:plebi acceptus erat,
Caes. B. G. 1, 13;acceptus erat in oculis,
Vulg. 1 Reg. 18, 5.—Of things: dis et hominibus est acceptum quod, etc.,
Varr. R. R. 3, 16, 5:quod vero approbaris. id gratum acceptumque habendum,
Cic. Tusc. 5, 15, 45:munus eorum gratum acceptumque esse,
Nep. Hann. 7, 3:quorum mihi dona accepta et grata habeo,
Plaut. Truc. 2, 7, 56:rem populo Romano gratam acceptamque,
Cic. Phil. 13, 50;tempore accepto exaudivi,
Vulg. 2 Cor. 6, 2.— Comp., Plaut. Pers. 4, 4, 96; Cic. Rep. 6, 13; Tac. A. 6, 45 al.— Sup., see above.— Adv. accepte does not occur. -
74 accipio
ac-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. ( fut. perf. accepso = accepero, Pac. ap. Non. 74, 31, or Rib. Trag. Rel. 118) [capio], to accept.I.In gen., to take a person or thing to one's self: leno ad se accipiet hominem et aurum, will take the man and his money to himself (into his house), Plaut. Poen. 1, 1, 51.a.Of things received by the hand, to take, receive: cette manus vestras measque accipite, Enn. ap. Non. 85, 1 (Trag. v. 320 ed. Vahl.):b.ex tua accepi manu pateram,
Plaut. Amph. 2, 2, 132; hence, trop. of the word given, the promise, with which a grasping of the hand was usually connected: accipe daque fidem, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 33 ed. Vahl.; so in the Gr. pista dounai kai labein); cf. Plaut. Trin. 2, 4, 87; so Verg. A. 8, 150;in Ter. of a person to be protected: hanc (virginem) accepi, acceptam servabo,
Ter. And. 1, 5, 62; cf. Cic. Fam. 7, 5, and Sall. C. 6, 5, —Of things received or taken by different parts of the body: accipite hoc onus in vestros collos, Cato ap. Non. 200, 23:c.gremio,
Verg. A. 1, 685:oculis aut pectore noctem (i. e. somnum),
id. ib. 4, 531.—In gen., very freq.,(α). (β).of something that falls to one's share, to get, to receive, to be the recipient of (Gr. lambanein).—(α).To take, accept:(β).hanc epistulam accipe a me,
take this letter from me, Plaut. Ps. 2, 2, 52; 4, 2, 26; cf. id. Ep. 3, 4, 26:persuasit aliis, ut pecuniam accipere mallent,
Cic. Off. 2, 23, 82:condicionem pacis,
Caes. B. G. 2, 15:armis obsidibusque acceptis Crassus profectus est,
after he had taken into his possession the arms and hostages, id. ib. 3, 23:divitias,
Nep. Epam. 4, 3:aliquid a patre,
to inherit, id. Timoth. 1, 1; id. Att. 1:accipe et haec, manuum tibi quae monumenta mearum sint,
Verg. A. 3, 486 al. —Hence to receive or entertain as guest:haec (tellus) fessos placidissima portu accipit,
Verg. A. 3, 78:Laurentes nymphae, accipite Aenean,
id. ib. 8, 71; 155; Ov. M. 8, 655 al.—Of admittance to political privileges:Nomentani et Pedani in civitatem accepti,
Liv. 8, 14; cf. Cic. Off. 1, 11, 35:magnifice volo summos viros accipere,
Plaut. Ps. 1, 2, 34:in loco festivo sumus festive accepti,
id. ib. 5, 19; so id. Cist. 1, 1, 12; id. Men. 5, 2, 44; id. Pers. 1, 1, 32, etc.; Ter. Eun. 5, 9, 52; Lucr. 3, 907; Cic. Att. 16, 6; Ov. F. 2, 725 al.—Hence also ironically, to entertain, to treat, deal with:ego te miseris jam accipiam modis,
Plaut. Aul. 4, 4, 3:hominem accipiam quibus dictis maeret,
id. Men. 5, 1, 7:indignis acceptus modis,
Ter. Ad. 2, 1, 12. Perh. also Lucil. ap. Non. 521, 1: adeo male me accipiunt decimae, treat or use me ill, deal harshly with me; and ib. 240, 8: sic, inquam, veteratorem illum vetulum lupum Hannibalem acceptum (Non. explains the latter in a very unusual manner, by deceptum).—To get, to receive, to be the recipient of, Pac. ap. Non. 74, 31; Lucr. 1, 819, 909; 2, 762, 885, 1009:II.ictus,
id. 4, 1048 (cf. Verg. A. 3, 243: vulnera accipiunt tergo): aridior nubes accipit ignem, takes or catches fire, Lucr. 6, 150; Caes. B. G. 1, 48:humanitatem iis tribuere debemus, a quibus accepimus,
Cic. Q. Fr. 1, 1, 9:pecuniam ob rem judicandam,
id. Verr. 1, 38:luna lumen solis accipit,
id. de Or. 3, 45; cf. Hor. Ep. 1, 10, 17:praeclarum accepimus a majoribus morem,
Cic. Off. 3, 10, 44: praecepta, Caes. B. G. 2, 6: accepi tuas litteras (in another sense than above), I have received your letter, it has reached me (allatae sunt ad me), Cic. Fam. 1, 9, 14; 2, 1, 1; 10, 1 al.:acceptā injuriā ignoscere quam persequi malebant,
Sall. C. 9, 3; Caes. B. G. 2, 33:calamitatem,
ib. 1, 31:detrimenta,
ib. 5, 22; cf. Cic. Mur. 21, 44 al. So often of dignities and offices:provinciam,
id. Fam. 2, 10, 2:consulatum,
Suet. Aug. 10:Galliam,
id. Caes. 22 al.In partic.A.To take a thing by hearing, i. e.,1.To hear, to perceive, to observe, to learn (cf. opp. do = I give in words, i. e. I say): hoc simul accipe dictum, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204): quod ego inaudivi, accipite, Pac. ap. Non. 126, 22 (Rib. Trag. Rel. p. 81): hoc etiam accipe quod dico, Lucil. ap. Non. 240, 1:2.carmen auribus,
Lucr. 4, 983 (so id. 6, 164); 1, 270; cf. Verg. A. 2, 65:voces,
Lucr. 4, 613 (so 6, 171):si te aequo animo ferre accipiet,
Ter. And. 2, 3, 23:quae gerantur, accipies ex Pollione,
Cic. Fam. 1, 6; 1, 9, 4; Liv. 1, 7. —Hence very freq. in the histt., to get or receive intelligence of any thing, to learn:urbem Romam, sicuti ego accepi, condidere atque habuere initio Trojani,
as I have learned, Sall. C. 6, 1, and so al.—To comprehend or understand any thing communicated:3.haud satis meo corde accepi querelas tuas,
Plaut. Cas. 2, 2, 18:et si quis est, qui haec putet arte accipi posse,
Cic. de Or. 1, 25, 114:ut non solum celeriter acciperet, quae tradebantur, etc.,
Nep. Att. 1, 3; so Quint. 1, 3, 3; 2, 9, 3 al.—With the accessory idea of judging, to take a thing thus or thus, to interpret or explain, usually constr. with ad or in c. acc.:B.quibus res sunt minus secundae... ad contumeliam omnia accipiunt magis,
the more unfortunate one is, the more inclined is he to regard every thing as an insult, Ter. Ad. 4, 3, 15:in eam partem accipio,
id. Eun. 5, 2, 37; cf. Cic. Fam. 10, 6; id. Att. 16, 6; Ter. Eun. 1, 2, 2:non recte accipis,
you put a wrong construction upon this, id. And. 2, 2, 30:quae sibi quisque facilia factu putat, aequo animo accipit,
Sall. C. 3, 2.— Hence: accipere aliquid omen, or in omen, to regard a thing as a ( favorable) omen, to accept the omen (cf. dechesthai ton oiônon), Cic. Div. 1, 46, 103; 2, 40, 83; Liv. 1, 7, 11; 21, 63 fin.; Tac. H. 1, 62; id. A. 1, 28; 2, 13; Flor. 4, 12, 14 al.—Hence poet.:accipio agnoscoque deos,
Verg. A. 12, 260; cf. Ov. M. 7, 620.—To take a thing upon one's self, to undertake (syn. suscipio):C.accipito hanc ad te litem,
Plaut. Most. 5, 2, 23: meā causā causam accipite, Ter. Hec. alt. prol. 47; cf. Cic. Fam. 7, 24; so id. Verr. 2, 3, 22; Quint. 20 al.—Hence also,To bear, endure, suffer any thing disagreeable or troublesome:D.hanccine ego ut contumeliam tam insignem ad me accipiam!
Ter. Eun. 4, 7, 1:nil satis firmi video, quamobrem accipere hunc me expediat metum,
id. Heaut. 2, 3, 96; 5, 1, 59; id. Eun. 4, 6, 24; id. Ad. 2, 1, 53; id. Ph. 5, 2, 4; Cic. Tusc. 5, 19, 56:calamitatem,
id. Off. 3, 26:injuriam,
id. ib. 1, 11 al.—To accept a thing, to be satisfied with, to approve: dos, Pamphile, est decem talenta; Pam.:E.Accipio,
Ter. And. 5, 4, 48:accepit condicionem, dein quaestum accipit,
id. ib. 1, 1, 52:visa ista... accipio iisque interdum etiam assentior, nec percipio tamen,
Cic. Ac. 2, 20, 66:preces suas acceptas ab dis immortalibus ominati,
Liv. 42, 30, 8 Drak. Cf. Herz, Caes. B. G. 5, 1: “equi te esse feri similem, dico.” Ridemus et ipse Messius: “accipio.” I allow it, Exactly so, Hor. S. 1, 5, 58.—In mercant. lang., t. t., to receive or collect a sum:F.pro quo (frumento) cum a Varinio praetore pecuniam accepisset,
Cic. Fl. 45; hence subst.: acceptum, i, n., the receipt, and in account-books the credit side:in acceptum referre alicui,
to carry over to the credit side, to place to one's credit, Cic. Verr. 1, 36, 57; id. Rosc. Com. 2; id. Phil. 2, 16; id. Caec. 6, 17; Hor. Ep. 2, 1, 234 (opp. datum or expensum).—Hence also trop., to owe or be indebted to one, in a good or a bad sense:ut esset nemo qui non mihi vitam suam, liberos, remp. referret acceptam,
Cic. Phil. 2, 5:omnia mala, quae postea vidimus, uni accepta referemus Antonio,
ascribe, id. ib. 22; Caes. B. G. 8, 58; id. B. C, 3, 57: Acceptum [p. 18] refero versibus, esse nocens, Ov. Trist. 2, 10. —In the gram m., to take a word or phrase thus or thus, to explain a word in any manner:adversus interdum promiscue accipitur,
Charis. p. 207 P. al.—(Syn. nanciscor and adipiscor: he to whom something is given, accipit; he who gets by a fortunate occurrence, nanciscitur; he who obtains it by exertion, adipiscitur. “ Sumimus ipsi: accipimus ab alio,” Vel. Long. p. 2243 P.—“Inter tenere, sumere et accipere hoc interest, quod tenemus quae sunt in nostra potestate: sumimus posita: accipimus data,” Isid. Diff. 1).—Hence, acceptus, a, um, P. a., welcome, agreeable, acceptable (syn. gratus. Acceptus is related to gratus, as the effect to the cause; he who is gratus, i. e. dear, is on that account acceptus, welcome, acceptable;hence the usual position: gratus atque acceptus).—First, of persons: essetne apud te is servus acceptissimus?
Plaut. Cap. 3, 5, 56:plebi acceptus erat,
Caes. B. G. 1, 13;acceptus erat in oculis,
Vulg. 1 Reg. 18, 5.—Of things: dis et hominibus est acceptum quod, etc.,
Varr. R. R. 3, 16, 5:quod vero approbaris. id gratum acceptumque habendum,
Cic. Tusc. 5, 15, 45:munus eorum gratum acceptumque esse,
Nep. Hann. 7, 3:quorum mihi dona accepta et grata habeo,
Plaut. Truc. 2, 7, 56:rem populo Romano gratam acceptamque,
Cic. Phil. 13, 50;tempore accepto exaudivi,
Vulg. 2 Cor. 6, 2.— Comp., Plaut. Pers. 4, 4, 96; Cic. Rep. 6, 13; Tac. A. 6, 45 al.— Sup., see above.— Adv. accepte does not occur. -
75 admissum
admissum, i, n. [id.], a wrong done, a trespass, fault, crime:judicia, quae etiam nullo admisso consequi possent,
Cic. Part. Or. 35:tale admissum,
Liv. 25, 23:de admissis Poppeae,
Tac. A. 11, 4; cf. admitto, II. C. -
76 adsector
I.To attend one with zeal, eagerness, etc., to accompany, follow, wait upon, be in attendance upon (esp. of the friends of candidates for office): cum aedilitatem P. Crassus peteret, eumque major natu, etiam consularis, Ser. Galba adsectaretur, * Cic. de Or. 1, 56, 239:II.studia adulescentulorum in suffragando, in adsectando mirifice et magna et honesta sunt,
Q. Cic. Petit. Cons. 8 fin.:cum adsectaretur: Num quid vis? occupo,
Hor. S. 1, 9, 6:omnis inferioris Germaniae miles Valentem adsectabatur,
Tac. H. 2, 93 fin.; id. A. 6, 19; id. Or. 2:cum celebritatem adsectarentur adulescentium scholae,
Plin. 33, 12, 54, § 152; Suet. Caes. 19.—In jurid. Lat.: feminam, to follow a woman (considered as a wrong), Dig. 47, 10, 15, § 22.► Pass.: adsectari se omnes cupiunt: adsectari passive, akoloutheisthai, Enn. ap. Prisc. p. 792 P. -
77 animadverto
ănĭmadverto (archaic - vorto), ti, sum, 3, v. a. [contr. from animum adverto, which orthography is very freq. in the anteclass. period; cf. adverto, II. B.] (scarcely found in any poet beside Ter. and Verg.), to direct the mind or attention to a thing, to attend to, give heed to, to take heed, consider, regard, observe.I.Lit.A.In gen.:B.alios tuam rem credidisti magis quam tete animum advorsuros,
Ter. Phorm. 3, 1, 3:atque haec in bello plura et majora videntur timentibus, eadem non tam animadvertuntur in pace,
Cic. Div. 2, 27:sed animadvertendum est diligenter, quae natura rerum sit,
id. Off. 2, 20, 69:dignitas tua facit, ut animadvertatur quicquid facias,
id. Fam. 11, 27, 7; Nep. Epam. 6, 2.—With ut, to think of:illud me non animadvertisse moleste ferrem, ut ascriberem, etc.,
Cic. Fam. 5, 20, 5 (cf.:animos advertere, ne,
Liv. 4, 45).—Esp., as t. t.1.Of the lictor, whose duty it was to give attention, to see, that the consul, when he appeared, should receive due homage (cf. Sen. Ep. 64; Schwarz ad Plin. Pan. 23, and Smith, Dict. Antiq., s. v. lictor):2.consul animadvertere proximum lictorem jussit,
Liv. 24, 44 fin. —Of the people, to whom the lictor gave orders to pay attention, to pay regard to:II.consule theatrum introeunte, cum lictor animadverti ex more jussisset,
Suet. Caes. 80 Ruhnk.—Transf., as a consequence of attention.A.To remark, notice, observe, perceive, see (in a more general sense than above; the most usu. signif. of this word).a.With acc.:b.Ecquid attendis? ecquid animadvertis horum silentium?
Cic. Cat. 1, 8, 20: utcumque animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. med.:his animadversis,
Verg. G. 2, 259; 3, 123 et saep.:Equidem etiam illud animadverto, etc.,
Cic. Off. 1, 12, 37 Beier.:nutrix animadvertit puerum dormientem circumplicatum serpentis amplexu,
id. Div. 1, 36, 79.—With acc. and inf.:c.postquam id vos velle animum advorteram,
Ter. Phorm. 5, 8, 16:qui non animadverterit innocentes illos natos, etc.,
Nep. Epam. 6, 3:turrim conlucere animadvertit,
Tac. H. 3, 38.—With ind. quest.: quod quale sit, etiam in bestiis quibusdam animadverti potest, Cic.Am. 8, 27.—B.In a pregn. sense, to discern something, or, in gen., to apprehend, understand, comprehend, know (less freq. than the synn. cognoscere, intellegere, etc.):C.boni seminis sues animadvertuntur a facie et progenie,
Varr. R. R. 2, 4, 4:nonne animadvertis, quam multi effugerint?
Cic. N. D. 3, 37, 89:ut adsint, cognoscant, animadvertant, quid de religione... existimandum sit,
id. ib. 1, 6, 14:animadverti enim et didici ex tuis litteris te, etc.,
id. Fam. 3, 5.—To notice a wrong, to censure, blame, chastise, punish (cf. the Engl. phrase to attend to one, for to punish):Ea primum ab illo animadvortenda injuriast,
deserves to be punished, Ter. And. 1, 1, 129 (animadvortenda = castiganda, vindicanda, Don.):O facinus animadvortendum,
O crime worthy of punishment, id. ib. 4, 4, 28:animadvertenda peccata,
Cic. Rosc. Am. 40:res a magistratibus animadvertenda,
id. Caecin. 12:neque animadvertere neque vincire nisi sacerdotibus permissum = morte multare,
to punish with death, Tac. G. 7.—Esp. freq. in judicial proceedings as t. t., constr. with in aliquem: qui institueras [p. 122] animadvertere in eos, Cic. Verr. 2, 2, 23:imperiti, si in hunc animadvertissem, crudeliter et regie factum esse dicerent,
id. Cat. 1, 12, 30:qui in alios animadvertisset indictā causā,
id. Fam. 5, 2; so Sall. C. 51, 21; Liv. 1, 26:in Marcianum Icelum, ut in libertum, palam animadversum,
Tac. H. 1, 46; 1, 68; 1, 85; 4, 49; Suet. Aug. 15; id. Tib. 61; id. Calig. 30; id. Galb. 20; Dig. 48, 19, 8 al.;hence, effect for cause, animadverti,
to offend, be censurable, Cic. Or. 3, 12. -
78 animadvorto
ănĭmadverto (archaic - vorto), ti, sum, 3, v. a. [contr. from animum adverto, which orthography is very freq. in the anteclass. period; cf. adverto, II. B.] (scarcely found in any poet beside Ter. and Verg.), to direct the mind or attention to a thing, to attend to, give heed to, to take heed, consider, regard, observe.I.Lit.A.In gen.:B.alios tuam rem credidisti magis quam tete animum advorsuros,
Ter. Phorm. 3, 1, 3:atque haec in bello plura et majora videntur timentibus, eadem non tam animadvertuntur in pace,
Cic. Div. 2, 27:sed animadvertendum est diligenter, quae natura rerum sit,
id. Off. 2, 20, 69:dignitas tua facit, ut animadvertatur quicquid facias,
id. Fam. 11, 27, 7; Nep. Epam. 6, 2.—With ut, to think of:illud me non animadvertisse moleste ferrem, ut ascriberem, etc.,
Cic. Fam. 5, 20, 5 (cf.:animos advertere, ne,
Liv. 4, 45).—Esp., as t. t.1.Of the lictor, whose duty it was to give attention, to see, that the consul, when he appeared, should receive due homage (cf. Sen. Ep. 64; Schwarz ad Plin. Pan. 23, and Smith, Dict. Antiq., s. v. lictor):2.consul animadvertere proximum lictorem jussit,
Liv. 24, 44 fin. —Of the people, to whom the lictor gave orders to pay attention, to pay regard to:II.consule theatrum introeunte, cum lictor animadverti ex more jussisset,
Suet. Caes. 80 Ruhnk.—Transf., as a consequence of attention.A.To remark, notice, observe, perceive, see (in a more general sense than above; the most usu. signif. of this word).a.With acc.:b.Ecquid attendis? ecquid animadvertis horum silentium?
Cic. Cat. 1, 8, 20: utcumque animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. med.:his animadversis,
Verg. G. 2, 259; 3, 123 et saep.:Equidem etiam illud animadverto, etc.,
Cic. Off. 1, 12, 37 Beier.:nutrix animadvertit puerum dormientem circumplicatum serpentis amplexu,
id. Div. 1, 36, 79.—With acc. and inf.:c.postquam id vos velle animum advorteram,
Ter. Phorm. 5, 8, 16:qui non animadverterit innocentes illos natos, etc.,
Nep. Epam. 6, 3:turrim conlucere animadvertit,
Tac. H. 3, 38.—With ind. quest.: quod quale sit, etiam in bestiis quibusdam animadverti potest, Cic.Am. 8, 27.—B.In a pregn. sense, to discern something, or, in gen., to apprehend, understand, comprehend, know (less freq. than the synn. cognoscere, intellegere, etc.):C.boni seminis sues animadvertuntur a facie et progenie,
Varr. R. R. 2, 4, 4:nonne animadvertis, quam multi effugerint?
Cic. N. D. 3, 37, 89:ut adsint, cognoscant, animadvertant, quid de religione... existimandum sit,
id. ib. 1, 6, 14:animadverti enim et didici ex tuis litteris te, etc.,
id. Fam. 3, 5.—To notice a wrong, to censure, blame, chastise, punish (cf. the Engl. phrase to attend to one, for to punish):Ea primum ab illo animadvortenda injuriast,
deserves to be punished, Ter. And. 1, 1, 129 (animadvortenda = castiganda, vindicanda, Don.):O facinus animadvortendum,
O crime worthy of punishment, id. ib. 4, 4, 28:animadvertenda peccata,
Cic. Rosc. Am. 40:res a magistratibus animadvertenda,
id. Caecin. 12:neque animadvertere neque vincire nisi sacerdotibus permissum = morte multare,
to punish with death, Tac. G. 7.—Esp. freq. in judicial proceedings as t. t., constr. with in aliquem: qui institueras [p. 122] animadvertere in eos, Cic. Verr. 2, 2, 23:imperiti, si in hunc animadvertissem, crudeliter et regie factum esse dicerent,
id. Cat. 1, 12, 30:qui in alios animadvertisset indictā causā,
id. Fam. 5, 2; so Sall. C. 51, 21; Liv. 1, 26:in Marcianum Icelum, ut in libertum, palam animadversum,
Tac. H. 1, 46; 1, 68; 1, 85; 4, 49; Suet. Aug. 15; id. Tib. 61; id. Calig. 30; id. Galb. 20; Dig. 48, 19, 8 al.;hence, effect for cause, animadverti,
to offend, be censurable, Cic. Or. 3, 12. -
79 animus
ănĭmus, i, m. [a Graeco-Italic form of anemos = wind (as ego, lego, of ego, lego); cf. Sanscr. an = to breathe, anas = breath, anilas = wind; Goth. uz-ana = exspiro; Erse, anal = breath; Germ. Unst = a storm (so, sometimes); but Curt. does not extend the connection to AФ, aêmi = to blow; a modification of animus—by making which the Romans took a step in advance of the Greeks, who used hê psuchê for both these ideas—is anima, which has the physical meaning of anemos, so that Cic. was theoretically right, but historically wrong, when he said, ipse animus ab anima dictus est, Tusc. 1, 9, 19; after the same analogy we have from psuchô = to breathe, blow, psuchê = breath, life, soul; from pneô = to breathe, pneuma = air, breath, life, in class. Greek, and = spirit, a spiritual being, in Hellenistic Greek; from spiro = to breathe, blow, spiritus = breath, breeze, energy, high spirit, and poet. and post-Aug. = soul, mind; the Engl. ghost = Germ. Geist may be comp. with Germ. giessen and cheô, to pour, and for this interchange of the ideas of gases and liquids, cf. Sol. 22: insula adspiratur freto Gallico, is flowed upon, washed, by the Gallic Strait; the Sanscr. atman = breath, soul, with which comp. aytmê = breath; Germ. Odem = breath, and Athem = breath, soul, with which group Curt. connects auô, aêmi; the Heb. = breath, life, soul; and = breath, wind, life, spirit, soul or mind].I.In a general sense, the rational soul in man (in opp. to the body, corpus, and to the physical life, anima), hê psuchê:II.humanus animus decerptus ex mente divina,
Cic. Tusc. 5, 13, 38:Corpus animum praegravat, Atque affixit humo divinae particulam aurae,
Hor. S. 2, 2, 77:credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, ut essent qui terras tuerentur etc.,
Cic. Sen. 21, 77:eas res tueor animi non corporis viribus,
id. ib. 11, 38; so id. Off. 1, 23, 79:quae (res) vel infirmis corporibus animo tamen administratur,
id. Sen. 6, 15; id. Off. 1, 29, 102:omnes animi cruciatus et corporis,
id. Cat. 4, 5, 10:levantes Corpus et animum,
Hor. Ep. 2, 1, 141:formam et figuram animi magis quam corporis complecti,
Tac. Agr. 46; id. H. 1, 22:animi validus et corpore ingens,
id. A. 15, 53:Aristides primus animum pinxit et sensus hominis expressit, quae vocantur Graece ethe, item perturbationes,
first painted the soul, put a soul into his figures, Plin. 35, 10, 36, § 98 (cf.:animosa signa,
life-like statues, Prop. 4, 8, 9): si nihil esset in eo (animo), nisi id, ut per eum viveremus, i. e. were it mere anima, Cic. Tusc. 1, 24, 56:Singularis est quaedam natura atque vis animi, sejuncta ab his usitatis notisque naturis, i. e. the four material elements,
id. ib. 1, 27, 66: Neque nos corpora sumus. Cum igitur nosce te dicit, hoc dicit, nosce animum tuum, id. ib. 1, 22, 52:In quo igitur loco est (animus)? Credo equidem in capite,
id. ib. 1, 29, 70:corpora nostra, terreno principiorum genere confecta, ardore animi concalescunt,
derive their heat from the fiery nature of the soul, id. ib. 1, 18, 42:Non valet tantum animus, ut se ipsum ipse videat: at, ut oculus, sic animus, se non videns alia cernit,
id. ib. 1, 27, 67: foramina illa ( the senses), quae patent ad animum a corpore, callidissimo artificio natura fabricata est, id. ib. 1, 20, 47: dum peregre est animus sine corpore velox, independently of the body, i. e. the mind roaming in thought, Hor. Ep. 1, 12, 13:discessus animi a corpore,
Cic. Tusc. 1, 9, 18; 1, 30, 72:cum nihil erit praeter animum,
when there shall be nothing but the soul, when the soul shall be disembodied, id. ib. 1, 20, 47; so,animus vacans corpore,
id. ib. 1, 22, 50; and:animus sine corpore,
id. ib. 1, 22, 51:sine mente animoque nequit residere per artus pars ulla animai,
Lucr. 3, 398 (for the pleonasm here, v. infra, II. A. 1.):Reliquorum sententiae spem adferunt posse animos, cum e corporibus excesserint in caelum pervenire,
Cic. Tusc. 1, 11, 24:permanere animos arbitramur consensu nationum omnium,
id. ib. 1, 16, 36:Pherecydes primus dixit animos esse hominum sempiternos,
id. ib. 1, 16, 38:Quod ni ita se haberet, ut animi immortales essent, haud etc.,
id. Sen. 23, 82: immortalitas animorum, id. ib. 21, 78; id. Tusc. 1, 11, 24; 1, 14, 30:aeternitas animorum,
id. ib. 1, 17, 39; 1, 22, 50 (for the plur. animorum, in this phrase, cf. Cic. Sen. 23, 84); for the atheistic notions about the soul, v. Lucr. bk. iii.—In a more restricted sense, the mind as thinking, feeling, willing, the intellect, the sensibility, and the will, acc. to the almost universally received division of the mental powers since the time of Kant (Diog. Laert. 8, 30, says that Pythagoras divided hê psuchê into ho nous, hai phrenes, and ho thumos; and that man had ho nous and ho thumos in common with other animals, but he alone had hai phrenes. Here ho nous and ho thumos must denote the understanding and the sensibility, and hai phrenes, the reason. Plutarch de Placit. 4, 21, says that the Stoics called the supreme faculty of the mind (to hêgemonikon tês psuchês) ho logismos, reason. Cic. sometimes speaks of a twofold division; as, Est animus in partes tributus duas, quarum altera rationis est particeps, altera expers (i. e. to logistikon and to alogon of Plato; cf. Tert. Anim. 16), i. e. the reason or intellect and the sensibility, Tusc. 2, 21, 47; so id. Off. 1, 28, 101; 1, 36, 132; id. Tusc 4, 5, 10; and again of a threefold; as, Plato triplicem finxit animum, cujus principatum, id est rationem in capite sicut in arce posuit, et duas partes ( the two other parts) ei parere voluit, iram et cupiditatem, quas locis disclusit; iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit, i. e. the reason or intellect, and the sensibility here resolved into desire and aversion, id. ib. 1, 10, 20; so id. Ac. 2, 39, 124. The will, hê boulêsis, voluntas, arbitrium, seems to have been sometimes merged in the sensibility, ho thumos, animus, animi, sensus, and sometimes identified with the intellect or reason, ho nous, ho logismos, mens, ratio).A.1.. The general power of perception and thought, the reason, intellect, mind (syn.: mens, ratio, ingenium), ho nous:2.cogito cum meo animo,
Plaut. Most. 3, 2, 13; so Ter. Ad. 3, 4, 55:cum animis vestris cogitare,
Cic. Agr. 2, 24:recordari cum animo,
id. Clu. 25, 70;and without cum: animo meditari,
Nep. Ages. 4, 1; cf. id. Ham. 4, 2:cogitare volvereque animo,
Suet. Vesp. 5:animo cogitare,
Vulg. Eccli. 37, 9:statuere apud animum,
Liv. 34, 2:proposui in animo meo,
Vulg. Eccli. 1, 12:nisi me animus fallit, hi sunt, etc.,
Plaut. Men. 5, 9, 23:in dubio est animus,
Ter. And. 1, 5, 31; id. ib. prol. 1; cf. id. ib. 1, 1, 29:animum ad se ipsum advocamus,
Cic. Tusc. 1, 31, 75:lumen animi, ingenii consiliique tui,
id. Rep. 6, 12 al. —For the sake of rhet. fulness, animus often has a synonym joined with it: Mens et animus et consilium et sententia civitatis posita est in legibus,
Cic. Clu. 146:magnam cui mentem animumque Delius inspirat vates,
Verg. A. 6, 11:complecti animo et cogitatione,
Cic. Off. 1, 32, 117; id. de Or. 1, 2, 6:animis et cogitatione comprehendere,
id. Fl. 27, 66:cum omnia ratione animoque lustraris,
id. Off. 1, 17, 56:animorum ingeniorumque naturale quoddam quasi pabulum consideratio naturae,
id. Ac. 2, 41, 127.—Hence the expressions: agitatio animi, attentio, contentio; animi adversio; applicatio animi; judicium, opinio animorum, etc. (v. these vv.); and animum advertere, adjungere, adplicare, adpellere, inducere, etc. (v. these vv.).—Of particular faculties of mind, the memory:3.etiam nunc mihi Scripta illa dicta sunt in animo Chrysidis,
Ter. And. 1, 5, 46:An imprimi, quasi ceram, animum putamus etc. (an idea of Aristotle's),
Cic. Tusc. 1, 25, 61:ex animo effluere,
id. de Or. 2, 74, 300: omnia fert aetas, animum quoque;... Nunc oblita mihi tot carmina,
Verg. E. 9, 51.—Consciousness (physically considered) or the vital power, on which consciousness depends ( = conscientia, q. v. II. A., or anima, q. v. II. E.):4.vae miserae mihi. Animo malest: aquam velim,
I'm fainting, my wits are going, Plaut. Am. 5, 1, 6; id. Curc. 2, 3, 33:reliquit animus Sextium gravibus acceptis vulneribus,
Caes. B. G. 6, 38:Una eademque via sanguis animusque sequuntur,
Verg. A. 10, 487:animusque reliquit euntem,
Ov. M. 10, 459:nisi si timor abstulit omnem Sensum animumque,
id. ib. 14, 177:linqui deinde animo et submitti genu coepit,
Curt. 4, 6, 20: repente animo linqui solebat, Suet. Caes. 45:ad recreandos defectos animo puleio,
Plin. 20, 14, 54, § 152.—The conscience, in mal. part. (v. conscientia, II. B. 2. b.):5.cum conscius ipse animus se remordet,
Lucr. 4, 1135:quos conscius animus exagitabat,
Sall. C. 14, 3:suae malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,
Cic. Sex. Rosc. 67.—In Plaut. very freq., and once also in Cic., meton. for judicium, sententia, opinion, judgment; mostly meo quidem animo or meo animo, according to my mind, in my opinion, Plaut. Men. 1, 3, 17:6.e meo quidem animo aliquanto facias rectius, si, etc.,
id. Aul. 3, 6, 3:meo quidem animo, hic tibi hodie evenit bonus,
id. Bacch. 1, 1, 69; so id. Aul. 3, 5, 4; id. Curc. 4, 2, 28; id. Bacch. 3, 2, 10; id. Ep. 1, 2, 8; id. Poen. 1, 2, 23; id. Rud. 4, 4, 94; Cic. Sest. 22:edepol lenones meo animo novisti,
Plaut. Curc. 4, 2, 19:nisi, ut meus est animus, fieri non posse arbitror,
id. Cist. 1, 1, 5 (cf.:EX MEI ANIMI SENTENTIA,
Inscr. Orell. 3665:ex animi tui sententia,
Cic. Off. 3, 29, 108).—The imagination, the fancy (for which Cic. often uses cogitatio, as Ac. 2, 15, 48):B.cerno animo sepultam patriam, miseros atque insepultos acervos civium,
Cic. Cat. 4, 6, 11:fingere animo jubebat aliquem etc.,
id. Sen. 12, 41: Fingite animis;litterae enim sunt cogitationes nostrae, et quae volunt, sic intuentur, ut ea cernimus, quae videmus,
id. Mil. 29, 79:Nihil animo videre poterant,
id. Tusc. 1, 16, 38.—The power of feeling, the sensibility, the heart, the feelings, affections, inclinations, disposition, passions (either honorable or base; syn.: sensus, adfectus, pectus, cor), ho thumos.1.a.. In gen., heart, soul, spirit, feeling, inclination, affection, passion: Medea, animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (cf. Plaut. Truc. 2, 7, 36:(α).animo hercle homo suo est miser): tu si animum vicisti potius quam animus te, est quod gaudeas, etc.,
Plaut. Trin. 2, 2, 27 -29:harum scelera et lacrumae confictae dolis Redducunt animum aegrotum ad misericordiam,
Ter. And. 3, 3, 27:Quo gemitu conversi animi (sunt),
Verg. A. 2, 73:Hoc fletu concussi animi,
id. ib. 9, 498;4, 310: animum offendere,
Cic. Lig. 4; id. Deiot. 33; so Vulg. Gen. 26, 35.—Mens and animus are often conjoined and contrasted, mind and heart (cf. the Homeric kata phrena kai kata thumon, in mind and heart): mentem atque animum delectat suum, entertains his mind and delights his heart, Enn. ap. Gell. 19, 10:Satin tu sanus mentis aut animi tui?
Plaut. Trin. 2, 4, 53:mala mens, malus animus,
bad mind, bad heart, Ter. And. 1, 1, 137:animum et mentem meam ipsa cogitatione hominum excellentium conformabam,
Cic. Arch. 6, 14:Nec vero corpori soli subveniendum est, sed menti atque animo multo magis,
id. Sen. 11, 36:ut omnium mentes animosque perturbaret,
Caes. B. G. 1, 39; 1, 21:Istuc mens animusque fert,
Hor. Ep. 1, 14, 8:Stare Socrates dicitur tamquam quodam recessu mentis atque animi facto a corpore,
Gell. 2, 1; 15, 2, 7.—And very rarely with this order inverted: Jam vero animum ipsum mentemque hominis, etc.,
Cic. N. D. 2, 59, 147:mente animoque nobiscum agunt,
Tac. G. 29:quem nobis animum, quas mentes imprecentur,
id. H. 1, 84;and sometimes pleon. without such distinction: in primis regina quietum Accipit in Teucros animum mentemque benignam,
a quiet mind and kindly heart, Verg. A. 1, 304; so,pravitas animi atque ingenii,
Vell. 2, 112, 7 (for mens et animus, etc., in the sense of thought, used as a pleonasm, v. supra, II. A. 1.):Verum animus ubi semel se cupiditate devinxit mala, etc.,
Ter. Heaut. 1, 2, 34:animus perturbatus et incitatus nec cohibere se potest, nec quo loco vult insistere,
Cic. Tusc. 4, 18, 41:animum comprimit,
id. ib. 2, 22, 53:animus alius ad alia vitia propensior,
id. ib. 4, 37, 81; id. ad Q. Fr. 1, 1:sed quid ego hic animo lamentor,
Enn. Ann. 6, 40:tremere animo,
Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 4:ingentes animo concipit iras,
Ov. M. 1, 166:exsultare animo,
id. ib. 6, 514.—So often ex animo, from the heart, from the bottom of one's heart, deeply, truly, sincerely:Paulum interesse censes ex animo omnia facias an de industria?
from your heart or with some design, Ter. And. 4, 4, 55; id. Ad. 1, 1, 47:nisi quod tibi bene ex animo volo,
id. Heaut. 5, 2, 6: verbum [p. 124] ex animo dicere, id. Eun. 1, 2, 95:sive ex animo id fit sive simulate,
Cic. N. D. 2, 67, 168:majore studio magisve ex animo petere non possum,
id. Fam. 11, 22:ex animo vereque diligi,
id. ib. 9, 6, 2:ex animo dolere,
Hor. A. P. 432:quae (gentes) dederunt terram meam sibi cum gaudio et toto corde et ex animo,
Vulg. Ezech. 36, 5; ib. Eph. 6, 6; ib. 1 Pet. 5, 3.—And with gen.With verbs:(β).Quid illam miseram animi excrucias?
Plaut. Mil. 4, 2, 76; 4, 6, 65:Antipho me excruciat animi,
Ter. Phorm. 1, 4, 10:discrucior animi,
id. Ad. 4, 4, 1:in spe pendebit animi,
id. Heaut. 4, 4, 5: juvenemque animi miserata repressit, pitying him in her heart, thumôi phileousa te kêdomenê te (Hom. Il. 1, 196), Verg. A. 10, 686.—With adjj.:b.aeger animi,
Liv. 1, 58; 2, 36; 6, 10; Curt. 4, 3, 11; Tac. H. 3, 58:infelix animi,
Verg. A. 4, 529:felix animi,
Juv. 14, 159:victus animi,
Verg. G. 4, 491:ferox animi,
Tac. A. 1, 32:promptus animi,
id. H. 2, 23:praestans animi,
Verg. A. 12, 19:ingens animi,
Tac. A. 1, 69 (for this gen. v. Ramsh. Gr. p. 323; Key, § 935; Wagner ad Plaut. Aul. v. 105; Draeger, Hist. Synt. I. p. 443).—Meton., disposition, character (so, often ingenium): nimis paene animo es Molli, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 49:2.animo audaci proripit sese,
Pac. Trag. Rel. p. 109 Rib.:petulans protervo, iracundo animo,
Plaut. Bacch. 4, 3, 1; id. Truc. 4, 3, 1:ubi te vidi animo esse omisso (omisso = neglegenti, Don.),
Ter. Heaut. 5, 2, 9; Cic. Fam. 2. 17 fin.:promptus animus vester,
Vulg. 2 Cor. 9, 2: animis estis simplicibus et mansuetis nimium creditis unicuique, Auct. ad Her. 4, 37:eorum animi molles et aetate fluxi dolis haud difficulter capiebantur,
Sall. C. 14, 5:Hecabe, Non oblita animorum, annorum oblita suorum,
Ov. M. 13, 550:Nihil est tam angusti animi tamque parvi, quam amare divitias,
Cic. Off. 1, 20, 68:sordidus atque animi parvi,
Hor. S. 1, 2, 10; Vell. 2, 25, 3:Drusus animi fluxioris erat,
Suet. Tib. 52.—In particular, some one specific emotion, inclination, or passion (honorable or base; in this signif., in the poets and prose writers, very freq. in the plur.). —a.Courage, spirit:b.ibi nostris animus additus est,
Plaut. Am. 1, 1, 94; cf. Ter. Heaut. 3, 2, 31; id. And. 2, 1, 33:deficiens animo maesto cum corde jacebat,
Lucr. 6, 1232:virtute atque animo resistere,
Cic. Fam. 5, 2, 8:fac animo magno fortique sis,
id. ib. 6, 14 fin.:Cassio animus accessit, et Parthis timor injectus est,
id. Att. 5, 20, 3:nostris animus augetur,
Caes. B. G. 7, 70:mihi in dies magis animus accenditur,
Sall. C. 20, 6; Cic. Att. 5, 18; Liv. 8, 19; 44, 29:Nunc demum redit animus,
Tac. Agr. 3:bellica Pallas adest, Datque animos,
Ov. M. 5, 47:pares annis animisque,
id. ib. 7, 558:cecidere illis animique manusque,
id. ib. 7, 347 (cf.:tela viris animusque cadunt,
id. F. 3, 225) et saep.—Hence, bono animo esse or uti, to be of good courage, Varr. R. R. 2, 5, 5: Am. Bono animo es. So. Scin quam bono animo sim? Plaut. Am. 22, 39:In re mala animo si bono utare, adjuvat,
id. Capt. 2, 1, 9:bono animo fac sis,
Ter. Ad. 3, 5, 1:quin tu animo bono es,
id. ib. 4, 2, 4:quare bono animo es,
Cic. Att. 5, 18; so Vulg. 2 Macc. 11, 26; ib. Act. 18, 25;so also, satis animi,
sufficient courage, Ov. M. 3, 559.—Also for hope:magnus mihi animus est, hodiernum diem initium libertatis fore,
Tac. Agr, 30.— Trop., of the violent, stormy motion of the winds of AEolus:Aeolus mollitque animos et temperat iras,
Verg. A. 1, 57.—Of a top:dant animos plagae,
give it new force, quicker motion, Verg. A. 7, 383.—Of spirit in discourse: in Asinio Pollione et consilii et animi satis,
Quint. 10, 1, 113. —Haughtiness, arrogance, pride: quae civitas est in Asia, quae unius tribuni militum animos ac spiritus capere possit? can bear the arrogance and pride, etc., Cic. Imp. Pomp. 22, 66:c.jam insolentiam noratis hominis: noratis animos ejus ac spiritus tribunicios,
id. Clu. 39, 109; so id. Caecin. 11 al.; Ov. Tr. 5, 8, 3 (cf.:quia paululum vobis accessit pecuniae, Sublati animi sunt,
Ter. Hec. 3, 5, 56).—Violent passion, vehemence, wrath:d.animum vincere, iracundiam cohibere, etc.,
Cic. Marcell. 3:animum rege, qui nisi paret Imperat,
Hor. Ep. 1, 2, 62:qui dominatur animo suo,
Vulg. Prov. 16, 32.—So often in plur.; cf hoi thumoi: ego meos animos violentos meamque iram ex pectore jam promam, Plaut. Truc. 2, 7, 43:vince animos iramque tuam,
Ov. H. 3, 85; id. M. 8, 583; Prop. 1, 5, 12:Parce tuis animis, vita, nocere tibi,
id. 2, 5, 18:Sic longius aevum Destruit ingentes animos,
Luc. 8, 28:coeunt sine more, sine arte, Tantum animis iraque,
Stat. Th. 11, 525 al. —Moderation, patience, calmness, contentedness, in the phrase aequus animus, an even mind:e.si est animus aequos tibi,
Plaut. Aul. 2, 2, 10; id. Rud. 2, 3, 71; Cic. Rosc. Am. 50, 145; and often in the abl., aequo animo, with even mind, patiently, etc.:aequo animo ferre,
Ter. And. 2, 3, 23; Cic. Tusc. 1, 39, 93; id. Sen. 23, 84; Nep. Dion. 6, 4; Liv. 5, 39:aequo animo esse,
Vulg. 3 Reg. 21, 7; ib. Judith, 7, 23: Aequo animo est? of merry heart (Gr. euthumei), ib. Jac. 5, 13:animis aequis remittere,
Cic. Clu. 2, 6:aequiore animo successorem opperiri,
Suet. Tib. 25:haud aequioribus animis audire,
Liv. 23, 22: sapientissimus quisque aequissimo animo moritur; stultissimus iniquissimo. Cic. Sen. 23, 83; so id. Tusc. 1, 45, 109; Sall. C. 3, 2; Suet. Aug. 56:iniquo animo,
Att. Trag. Rel. p. 150 Rib.; Cic. Tusc. 2, 2, 5; Quint. 11, 1, 66.—Agreeable feeling, pleasure, delight:f.cubat amans animo obsequens,
Plaut. Am. 1, 1, 134:indulgent animis, et nulla quid utile cura est,
Ov. M. 7, 566; so, esp. freq.: animi causa (in Plaut. once animi gratia), for the sake of amusement, diversion (cf.:haec (animalia) alunt animi voluptatisque causa,
Caes. B. G. 5, 12):Post animi causa mihi navem faciam,
Plaut. Rud. 4, 2, 27; so id. Trin. 2, 2, 53; id. Ep. 1, 1, 43:liberare fidicinam animi gratia,
id. ib. 2, 2, 90:qui illud animi causa fecerit, hunc praedae causa quid facturum putabis?
Cic. Phil. 7, 6:habet animi causa rus amoenum et suburbanum,
id. Rosc. Am. 46 Matth.; cf. id. ib. § 134, and Madv. ad Cic. Fin. 2, 17, 56; Cic. Fam. 7, 2:Romanos in illis munitionibus animine causa cotidie exerceri putatis?
Caes. B. G. 7, 77; Plin. praef. 17 Sill.—Disposition toward any one:C.hoc animo in nos esse debebis, ut etc.,
Cic. Fam. 2, 1 fin.:meus animus erit in te semper, quem tu esse vis,
id. ib. 5, 18 fin.:qui, quo animo inter nos simus, ignorant,
id. ib. 3, 6; so id. ib. 4, 15;5, 2: In quo in primis quo quisque animo, studio, benevolentia fecerit, ponderandum est,
id. Off. 1, 15, 49:quod (Allobroges) nondum bono animo in populum Romanum viderentur,
to be well disposed, Caes. B. G. 1, 6 fin. —In the pregn. signif. of kind, friendly feeling, affection, kindness, liberality:animum fidemque praetorianorum erga se expertus est,
Suet. Oth. 8:Nec non aurumque animusque Latino est,
Verg. A. 12, 23.—Hence, meton., of a person who is loved, my heart, my soul:salve, anime mi,
Plaut. Curc. 1, 2, 3:da, meus ocellus, mea rosa, mi anime, da, mea voluptas,
id. As. 3, 3, 74; so id. ib. 5, 2, 90; id. Curc. 1, 3, 9; id. Bacch. 1, 1, 48; id. Most. 1, 4, 23; id. Men. 1, 3, 1; id. Mil. 4, 8, 20; id. Rud. 4, 8, 1; Ter. Eun. 1, 2, 15 et saep. —The power of willing, the will, inclination, desire, purpose, design, intention (syn.: voluntas, arbitrium, mens, consilium, propositum), hê boulêsis:D.qui rem publicam animo certo adjuverit,
Att. Trag Rel. p. 182 Rib.:pro inperio tuo meum animum tibi servitutem servire aequom censui,
Plaut. Trin. 2, 2, 23:Ex animique voluntate id procedere primum,
goes forth at first from the inclination of the soul, Lucr. 2, 270; so,pro animi mei voluntate,
Cic. Fam. 5, 20, 8 (v. Manut. ad h.l.):teneo, quid animi vostri super hac re siet,
Plaut. Am. prol. 58; 1, 1, 187:Nam si semel tuom animum ille intellexerit, Prius proditurum te etc.,
Ter. Heaut. 3, 1, 69:Prius quam tuom ut sese habeat animum ad nuptias perspexerit,
id. And. 2, 3, 4:Sin aliter animus voster est, ego etc.,
id. Ad. 3, 4, 46:Quid mi istaec narras? an quia non audisti, de hac re animus meus ut sit?
id. Hec. 5, 2, 19:qui ab auro gazaque regia manus, oculos, animum cohibere possit,
Cic. Imp. Pomp. 66:istum exheredare in animo habebat,
id. Rosc. Am. 18, 52: nobis crat in animo Ciceronem ad Caesarem mittere, we had it in mind to send, etc., id. Fam. 14, 11; Serv. ad Cic. ib. 4, 12:hostes in foro constiterunt, hoc animo, ut, etc.,
Caes. B. G. 7, 28:insurrexerunt uno animo in Paulum,
with one mind, Vulg. Act. 18, 12; 19, 29: persequi Jugurtham animus ardebat, Sall. J. 39, 5 Gerlach (others, animo, as Dietsch); so id. de Rep. Ord. 1, 8: in nova fert an mus mutatas dicere formas, my mind inclines to tell of, etc., Ov. M. 1, 1.—Hence, est animus alicui, with inf., to have a mind for something, to aim at, etc.:omnibus unum Opprimere est animus,
Ov. M. 5, 150:Sacra Jovi Stygio perficere est animus,
Verg. A. 4, 639:Fuerat animus conjuratis corpus occisi in Tiberim trahere,
Suet. Caes. 82 fin.; id. Oth. 6; cf. id. Calig. 56.—So, aliquid alicui in animo est, with inf., Tac. G. 3.—So, inducere in animum or animum, to resolve upon doing something; v. induco.—Trop., of the principle of life and activity in irrational objects, as in Engl. the word mind is used.1.Of brutes:2.in bestiis, quarum animi sunt rationis expertes,
whose minds, Cic. Tusc. 1, 33, 80:Sunt bestiae, in quibus etiam animorum aliqua ex parte motus quosdam videmus,
id. Fin. 5, 14, 38:ut non inscite illud dictum videatur in sue, animum illi pecudi datum pro sale, ne putisceret,
id. ib. 5, 13, 38, ubi v. Madv.:(apes Ingentes animos angusto in pectore versant,
Verg. G. 4, 83:Illiusque animos, qui multos perdidit unus, Sumite serpentis,
Ov. M. 3, 544:cum pecudes pro regionis caelique statu et habitum corporis et ingenium animi et pili colorem gerant,
Col. 6, 1, 1:Umbria (boves progenerat) vastos nec minus probabiles animis quam corporibus,
id. 6, 1, 2 si equum ipsum nudum et solum corpus ejus et animum contemplamur, App. de Deo Socr. 23 (so sometimes mens:iniquae mentis asellus,
Hor. S. 1, 9, 20).—Of plants:III.haec quoque Exuerint silvestrem animum, i. e. naturam, ingenium,
their wild nature, Verg. G. 2, 51.—Transf. Of God or the gods, as we say, the Divine Mind, the Mind of God:certe et deum ipsum et divinum animum corpore liberatum cogitatione complecti possumus,
Cic. Tusc. 1, 22, 51 (so mens, of God, id. ib. 1, 22, 66; id. Ac. 2, 41, 126):Tantaene animis caelestibus irae?
Verg. A. 1, 11. -
80 arguo
argŭo, ŭi, ūtum (ŭĭtum, hence arguiturus, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 882 P.), 3, v. a. [cf. argês, white; argos, bright; Sanscr. árgunas, bright; ragatas, white; and rag, to shine (v. argentum and argilla); after the same analogy we have clarus, bright; and claro, to make bright, to make evident; and the Engl. clear, adj., and to clear = to make clear; v. Curt. p. 171].I.A.. In gen., to make clear, to show, prove, make known, declare, assert, mênuein:B.arguo Eam me vidisse intus,
Plaut. Mil. 2, 3, 66:non ex auditu arguo,
id. Bacch. 3, 3, 65:M. Valerius Laevinus... speculatores, non legatos, venisse arguebat,
Liv. 30, 23:degeneres animos timor arguit,
Verg. A. 4, 13:amantem et languor et silentium Arguit,
Hor. Epod. 11, 9; id. C. 1, 13, 7.— Pass., in a mid. signif.:apparet virtus arguiturque malis,
makes itself known, Ov. Tr. 4, 3, 80:laudibus arguitur vini vinosus Homerus,
betrays himself, Hor. Ep. 1, 19, 6.—Esp.a.With aliquem, to attempt to show something, in one's case, against him, to accuse, reprove, censure, charge with: Indicāsse est detulisse;b.arguisse accusāsse et convicisse,
Dig. 50, 16, 197 (cf. Fest. p. 22: Argutum iri in discrimen vocari): tu delinquis, ego arguar pro malefactis? Enn. (as transl. of Eurip. Iphig. Aul. 384: Eit egô dikên dô sôn kakôn ho mê sphaleis) ap. Rufin. §37: servos ipsos neque accuso neque arguo neque purgo,
Cic. Rosc. Am. 41, 120:Pergin, sceleste, intendere hanc arguere?
Plaut. Mil. 2, 4, 27; 2, 2, 32:hae tabellae te arguunt,
id. Bacch. 4, 6, 10:an hunc porro tactum sapor arguet oris?
Lucr. 4, 487:quod adjeci, non ut arguerem, sed ne arguerer,
Vell. 2, 53, 4:coram aliquem arguere,
Liv. 43, 5:apud praefectum,
Tac. A. 14, 41:(Deus) arguit te heri,
Vulg. Gen. 31, 42; ib. Lev. 19, 17; ib. 2 Tim. 4, 2; ib. Apoc. 3, 19 al.—With the cause of complaint in the gen.; abl. with or without de; with in with abl.; with acc.; with a clause as object; or with ut (cf. Ramsh. p. 326; Zumpt, § 446).(α).With gen.:(β).malorum facinorum,
Plaut. Ps. 2, 4, 56 (cf. infra, argutus, B. 2.):aliquem probri, Stupri, dedecoris,
id. Am. 3, 2, 2:viros mortuos summi sceleris,
Cic. Rab. Perd. 9, 26:aliquem tanti facinoris,
id. Cael. 1:criminis,
Tac. H. 1, 48:furti me arguent,
Vulg. Gen. 30, 33; ib. Eccl. 11, 8:repetundarum,
Tac. A. 3, 33:occupandae rei publicae,
id. ib. 6, 10:neglegentiae,
Suet. Caes. 53:noxae,
id. Aug. 67:veneni in se comparati,
id. Tib. 49:socordiae,
id. Claud. 3:mendacii,
id. Oth. 10:timoris,
Verg. A. 11, 384:sceleris arguemur,
Vulg. 4 Reg. 7, 9; ib. Act. 19, 40 al.—With abl.:(γ).te hoc crimine non arguo,
Cic. Verr. 2, 5, 18; Nep. Paus. 3 fin. —With de:(δ).de eo crimine, quo de arguatur,
Cic. Inv 2, 11, 37:de quibus quoniam verbo arguit, etc.,
id. Rosc. Am. 29 fin.:Quis arguet me de peccato?
Vulg. Joan. 8, 46; 16, 8.—With in with abl. (eccl. Lat.):(ε).non in sacrificiis tuis arguam te,
Vulg. Psa. 49, 8.—With acc.: quid undas Arguit et liquidam molem camposque natantīs? of what does he impeach the waves? etc., quid being here equivalent to cujus or de quo, Lucr. 6, 405 Munro.—(ζ).With an inf.-clause as object:(η).quae (mulier) me arguit Hanc domo ab se subripuisse,
Plaut. Men. 5, 2, 62; id. Mil. 2, 4, 36:occidisse patrem Sex. Roscius arguitur,
Cic. Rosc. Am. 13, 37:auctor illius injuriae fuisse arguebatur?
id. Verr. 2, 1, 33:qui sibimet vim ferro intulisse arguebatur,
Suet. Claud. 16; id. Ner. 33; id. Galb. 7:me Arguit incepto rerum accessisse labori,
Ov. M. 13, 297; 15, 504.—With ut, as in Gr. hôs (post-Aug. and rare), Suet. Ner. 7:II.hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem arguentes,
as being master and tyrant, Just. 22, 3.—Transf. to the thing.1.To accuse, censure, blame:2.ea culpa, quam arguo,
Liv. 1, 28:peccata coram omnibus argue,
Vulg. 1 Tim. 5, 20:tribuni plebis dum arguunt in C. Caesare regni voluntatem,
Vell. 2, 68; Suet. Tit. 5 fin.:taciturnitatem pudoremque quorumdam pro tristitiā et malignitate arguens,
id. Ner. 23; id. Caes. 75:arguebat et perperam editos census,
he accused of giving a false statement of property, census, id. Calig. 38:primusque animalia mensis Arguit imponi,
censured, taught that it was wrong, Ov. M. 15, 73:ut non arguantur opera ejus,
Vulg. Joan. 3, 20.—Trop., to denounce as false:A.quod et ipsum Fenestella arguit,
Suet. Vit. Ter. p. 292 Roth.—With reference to the person, to refute, confute:aliquem,
Suet. Calig. 8.—Hence, argūtus, a, um, P. a.Of physical objects, clear.1.To the sight, bright, glancing, lively:2.manus autem minus arguta, digitis subsequens verba, non exprimens,
not too much in motion, Cic. de Or. 3, 59, 220 (cf. id. Or. 18, 59: nullae argutiae digitorum, and Quint. 11, 3, [p. 160] 119-123):manus inter agendum argutae admodum et gestuosae,
Gell. 1, 5, 2:et oculi nimis arguti, quem ad modum animo affecti sumus, loquuntur,
Cic. Leg. 1, 9, 27:ocelli,
Ov. Am. 3, 3, 9; 3, 2, 83:argutum caput,
a head graceful in motion, Verg. G. 3, 80 (breve, Servius, but this idea is too prosaic): aures breves et argutae, ears that move quickly (not stiff, rigid), Pall. 4, 13, 2:argutā in soleā,
in the neat sandal, Cat. 68, 72.—a.. To the hearing, clear, penetrating, piercing, both of pleasant and disagreeable sounds, clear-sounding, sharp, noisy, rustling, whizzing, rattling, clashing, etc. (mostly poet.): linguae, Naev. ap. Non. p. 9, 24:b.aves,
Prop. 1, 18, 30:hirundo,
chirping, Verg. G. 1, 377:olores,
tuneful, id. E. 9, 36: ilex, murmuring, rustling (as moved by the wind), id. ib. 7, 1:nemus,
id. ib. 8, 22 al.—Hence, a poet. epithet of the musician and poet, clear-sounding, melodious:Neaera,
Hor. C. 3, 14, 21:poëtae,
id. Ep. 2, 2, 90:fama est arguti Nemesis formosa Tibullus,
Mart. 8, 73, 7: forum, full of bustle or din, noisy, Ov. A.A. 1, 80:serra,
grating, Verg. G. 1, 143:pecten,
rattling, id. ib. 1, 294; id. A. 7, 14 (cf. in Gr. kerkis aoidos, Aristoph. Ranae, v. 1316) al.—Hence, of rattling, prating, verbose discourse:sine virtute argutum civem mihi habeam pro preaeficā, etc.,
Plaut. Truc. 2, 6, 14:[Neque mendaciloquom neque adeo argutum magis],
id. Trin. 1, 2, 163 Ritschl.—Trop., of written communications, rattling, wordy, verbose:3. 4. B.obviam mihi litteras quam argutissimas de omnibus rebus crebro mittas,
Cic. Att. 6, 5: vereor, ne tibi nimium arguta haec sedulitas videatur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1. — Transf. to omens, clear, distinct, conclusive, clearly indicative, etc.:sunt qui vel argutissima haec exta esse dicant,
Cic. Div. 2, 12 fin.:non tibi candidus argutum sternuit omen Amor?
Prop. 2, 3, 24.—Of mental qualities.1.In a good sense, bright, acute, sagacious, witty:2.quis illo (sc. Catone) acerbior in vituperando? in sententiis argutior?
Cic. Brut. 17, 65:orator,
id. ib. 70, 247:poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius,
id. Pis. 29; so,dicta argutissima,
id. de Or. 2, 61, 250:sententiae,
id. Opt. Gen. 2:acumen,
Hor. A. P. 364:arguto ficta dolore queri,
dexterously-feigned pain, Prop. 1, 18, 26 al. —In a bad sense, sly, artful, cunning:a.meretrix,
Hor. S. 1, 10, 40: calo. id. Ep. 1, 14, 42:milites,
Veg. Mil. 3, 6.—As a pun: ecquid argutus est? is he cunning? Ch. Malorum facinorum saepissime (i.e. has been accused of), Plaut. Ps. 2, 4, 56 (v. supra, I. B. a.).—Hence, adv.: argūtē (only in the signif. of B.).Subtly, acutely:b.respondere,
Cic. Cael. 8:conicere,
id. Brut. 14, 53:dicere,
id. Or. 28, 98.— Comp.:dicere,
Cic. Brut. 11, 42.— Sup.:de re argutissime disputare,
Cic. de Or. 2, 4, 18.—Craftily:obrepere,
Plaut. Trin. 4, 2, 132; Arn. 5, p. 181.
См. также в других словарях:
Wrong — Single par Depeche Mode extrait de l’album Sounds of the Universe Face A Wrong Face B Oh Well Sortie 24 février 2009 Enregistrement … Wikipédia en Français
Wrong — «Wrong» Sencillo de Depeche Mode del álbum Sounds of the Universe Lado B Oh Well Formato Disco de vinilo de 7 y 12 , CD y Descarga digital Grabación 2008 … Wikipedia Español
Wrong — «Wrong» Сингл Depeche Mode … Википедия
wrong — 1 n 1: a violation of the rights of another; esp: tort 2: something (as conduct, practices, or qualities) contrary to justice, goodness, equity, or law the difference between right and wrong wrong 2 vt: to do a wrong to … Law dictionary
wrong — [rôŋ] adj. [ME, crooked, twisted, wrong < OE wrang < ON rangr, wrangr, wrong, twisted: for IE base see WRING] 1. not in accordance with justice, law, morality, etc.; unlawful, immoral, or improper 2. not in accordance with an established… … English World dictionary
Wrong — (?; 115), a. [OE. wrong, wrang, a. & n., AS. wrang, n.; originally, awry, wrung, fr. wringan to wring; akin to D. wrang bitter, Dan. vrang wrong, Sw. vr[*a]ng, Icel. rangr awry, wrong. See {Wring}.] [1913 Webster] 1. Twisted; wry; as, a wrong… … The Collaborative International Dictionary of English
wrong — wrong; wrong·er; wrong·ful; wrong·ly; wrong·ness; wrong·ous; wrong·ful·ly; wrong·ful·ness; wrong·head·ed·ly; wrong·head·ed·ness; wrong·heart·ed·ness; wrong·ous·ly; … English syllables
Wrong — Wrong, n. [AS. wrang. See {Wrong}, a.] That which is not right. Specifically: (a) Nonconformity or disobedience to lawful authority, divine or human; deviation from duty; the opposite of moral {right}. [1913 Webster] When I had wrong and she the… … The Collaborative International Dictionary of English
wrong — ► ADJECTIVE 1) not correct or true; mistaken or in error. 2) unjust, dishonest, or immoral. 3) in a bad or abnormal condition; amiss. ► ADVERB 1) in a mistaken or undesirable manner or direction. 2) with an incorrect result. ► … English terms dictionary
wrong — [adj1] incorrect amiss, askew, astray, at fault, awry, bad, counterfactual, defective, erratic, erring, erroneous, fallacious, false, faulty, fluffed, goofed*, inaccurate, in error, inexact, miscalculated, misconstrued, misfigured, misguided,… … New thesaurus
wrong — like right, exists as an adverb alongside the regularly formed word wrongly. It is mostly used with a limited number of words and means roughly ‘incorrectly’, or ‘astray’, as in We guessed wrong and I said it wrong. In these cases wrongly can… … Modern English usage