Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vainglorious

  • 1 exsultāns (exult-)

        exsultāns (exult-) ntis, adj.    [P. of exsulto], boastful, vainglorious: animus, Ta.: supra modum, Ta.

    Latin-English dictionary > exsultāns (exult-)

  • 2 glōriōsus

        glōriōsus adj. with comp. and sup.    [gloria], full of glory, glorious, famous, renowned: factum: gloriosissimum: quae gloriosa modo neque belli patrandi cognovit (sc. esse), brilliant, not effectual, S.: dies gloriosissimus, Ta.— To be proud of, to be gloried in: illud Romanis hominibus gloriosum est, ut, etc.: bene de re p. mereri gloriosum est: multo gloriosius duxit, si, etc., N.: dies.— Vainglorious, boasting, haughty, conceited, ostentatious: miles, braggart, T.: philosophia.
    * * *
    gloriosa -um, gloriosior -or -us, gloriosissimus -a -um ADJ
    glorious, full of glory; famous, renowned; boastful, conceited; ostentatious

    Latin-English dictionary > glōriōsus

  • 3 iactāns

        iactāns antis, adj. with comp.    [P. of iacto], boastful, vainglorious: iactantior Ancus, V., H.

    Latin-English dictionary > iactāns

  • 4 vānus

        vānus adj. with comp. and (late) sup.    [VAC-], containing nothing, empty, void, vacant: illos seges vanis elusit avenis, V.: vanior iam erat hostium acies, L.: acies, i. e. weak, Cu.: Num vanae redeat sanguis imagini! unsubstantial, H.—Fig., empty, idle, null, groundless, unmeaning, fruitless, vain: falsum aut vanum aut finctum (opp. vera), T.: oratio: verba, O.: armorum agitatio, L.: metus, H.: Spes, O.: ira, L.: pugna effectu quam conatibus vanior, L.—Vainglorious, ostentatious, boastful, vain: ingenio, L.—False, lying, deceptive, delusive, untrustworthy: vanus et perfidiosus et impius: vanus mendaxque, V.: non vani senes, i. e. veracious, O.: oratio: ingenium dictatoris, weak, wavering, L.: aut ego (i. e. Iuno) veri Vana feror, V.: vanissimi cuiusque ludibrium, Cu.
    * * *
    vana, vanum ADJ
    empty, vain; false, untrustworthy

    Latin-English dictionary > vānus

  • 5 ambitiose

    ambĭtĭōsus, a, um, adj. [ambitio].
    I.
    (Very rare and mostly poet.) Going round, encompassing; poet., embracing, twining round:

    lascivis hederis ambitiosior,

    Hor. C. 1, 36, 20 (cf.:

    undique ambientibus ramis,

    Curt. 4, 7, 16).—Of a river, making circuits, having many windings:

    Jordanes amnis ambitiosus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71.— Of oratorical ornament, excessive, superfluous:

    vir bonus ambitiosa recidet Ornamenta,

    Hor. A. P. 447.—
    II.
    Transf.
    A.
    That asks for a thing fawningly; esp., that solicits the favor, good-will, etc., of any one, in a good and bad sense, honor-loving, ambitious, courting favor; vain, vainglorious, conceited, etc.:

    qui ita sit ambitiosus, ut omnes vos nosque cotidie persalutet,

    Cic. Fl. 18:

    homo minime ambitiosus, minime in rogando molestus,

    id. Fam. 13, 1:

    ne forte me in Graecos tam ambitiosum factum esse mirere,

    desirous of the favor of the Greeks, id. Q. Fr. 1, 2, 2:

    pro nostris ut sis ambitiosa malis, Ov P. 3, 1, 84: pro nato caerula mater Ambitiosa suo fuit,

    i.e. begs fawningly of Vulcan for weapons for her son, id. M. 13, 289:

    malis artibus ambitiosus,

    seeking to ingratiate one's self, Tac. H. 2, 57:

    salubris magis princeps quam ambitiosus,

    Suet. Aug. 42 al. —
    B.
    Pass., that is willingly solicited or entreated, ambitious; much sought, honored, admired:

    ambitiosus et qui ambit et qui ambitur,

    Gell. 9, 12:

    turba caelestes ambitiosa sumus,

    Ov. F. 5, 298:

    sexus muliebris saevus, ambitiosus, potestatis avidus,

    Tac. A. 3, 33: si locuples hostis est, avari;

    si pauper, ambitiosi,

    id. Agr. 30:

    nota quidem sed non ambitiosa domus,

    not sought after, Ov. Tr. 1, 9, 18 Jahn: ambitiosae pulchritudinis scortum. Just. 30, 2. —
    C.
    Of things, vain, ostentatious:

    amicitiae,

    founded merely on the desire to please, interested, Cic. Att. 1, 18:

    rogationes,

    id. Fam. 6, 12; so id. ib. 6, 6:

    gloriandi genus,

    Quint. 11, 1, 22:

    preces,

    urgent, Tac. H. 2, 49:

    sententiae,

    Suet. Dom. 8: mors, ambitious, i. e. to obtain fame, Tac. Agr. 42:

    medicina ars,

    boastful, Plin. 29, 1, 8, § 20:

    et quaesitorum pelago terrāque ciborum Ambitiosa fames,

    Luc. 4, 376:

    atria,

    splendid, gorgeous, Mart. 12, 69:

    ambitiosis utilia praeferre,

    Quint. 1, 2, 27:

    ambitiosius id existimans quam domi suae majestas postularet,

    more condescending, submissive, Suet. Aug. 25.—
    D.
    In rhet.: orator ambitiosus, who seeks to rouse attention by obsolete or unusual expressions:

    antigerio nemo nisi ambitiosus utetur,

    Quint. 8, 3, 26.—Hence, adv.: ambĭtĭōsē, ambitiously, ostentatiously, etc.:

    de triumpho ambitiose agere,

    Cic. Att. 15, 1:

    ambitiose regnum petere,

    Liv. 1, 35: amicitias ambitiose colere, Tac. [p. 103] H. 1, 10 al.— Comp., Cic. Fam. 3, 7.— Sup., Quint. 6, 3, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > ambitiose

  • 6 ambitiosus

    ambĭtĭōsus, a, um, adj. [ambitio].
    I.
    (Very rare and mostly poet.) Going round, encompassing; poet., embracing, twining round:

    lascivis hederis ambitiosior,

    Hor. C. 1, 36, 20 (cf.:

    undique ambientibus ramis,

    Curt. 4, 7, 16).—Of a river, making circuits, having many windings:

    Jordanes amnis ambitiosus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71.— Of oratorical ornament, excessive, superfluous:

    vir bonus ambitiosa recidet Ornamenta,

    Hor. A. P. 447.—
    II.
    Transf.
    A.
    That asks for a thing fawningly; esp., that solicits the favor, good-will, etc., of any one, in a good and bad sense, honor-loving, ambitious, courting favor; vain, vainglorious, conceited, etc.:

    qui ita sit ambitiosus, ut omnes vos nosque cotidie persalutet,

    Cic. Fl. 18:

    homo minime ambitiosus, minime in rogando molestus,

    id. Fam. 13, 1:

    ne forte me in Graecos tam ambitiosum factum esse mirere,

    desirous of the favor of the Greeks, id. Q. Fr. 1, 2, 2:

    pro nostris ut sis ambitiosa malis, Ov P. 3, 1, 84: pro nato caerula mater Ambitiosa suo fuit,

    i.e. begs fawningly of Vulcan for weapons for her son, id. M. 13, 289:

    malis artibus ambitiosus,

    seeking to ingratiate one's self, Tac. H. 2, 57:

    salubris magis princeps quam ambitiosus,

    Suet. Aug. 42 al. —
    B.
    Pass., that is willingly solicited or entreated, ambitious; much sought, honored, admired:

    ambitiosus et qui ambit et qui ambitur,

    Gell. 9, 12:

    turba caelestes ambitiosa sumus,

    Ov. F. 5, 298:

    sexus muliebris saevus, ambitiosus, potestatis avidus,

    Tac. A. 3, 33: si locuples hostis est, avari;

    si pauper, ambitiosi,

    id. Agr. 30:

    nota quidem sed non ambitiosa domus,

    not sought after, Ov. Tr. 1, 9, 18 Jahn: ambitiosae pulchritudinis scortum. Just. 30, 2. —
    C.
    Of things, vain, ostentatious:

    amicitiae,

    founded merely on the desire to please, interested, Cic. Att. 1, 18:

    rogationes,

    id. Fam. 6, 12; so id. ib. 6, 6:

    gloriandi genus,

    Quint. 11, 1, 22:

    preces,

    urgent, Tac. H. 2, 49:

    sententiae,

    Suet. Dom. 8: mors, ambitious, i. e. to obtain fame, Tac. Agr. 42:

    medicina ars,

    boastful, Plin. 29, 1, 8, § 20:

    et quaesitorum pelago terrāque ciborum Ambitiosa fames,

    Luc. 4, 376:

    atria,

    splendid, gorgeous, Mart. 12, 69:

    ambitiosis utilia praeferre,

    Quint. 1, 2, 27:

    ambitiosius id existimans quam domi suae majestas postularet,

    more condescending, submissive, Suet. Aug. 25.—
    D.
    In rhet.: orator ambitiosus, who seeks to rouse attention by obsolete or unusual expressions:

    antigerio nemo nisi ambitiosus utetur,

    Quint. 8, 3, 26.—Hence, adv.: ambĭtĭōsē, ambitiously, ostentatiously, etc.:

    de triumpho ambitiose agere,

    Cic. Att. 15, 1:

    ambitiose regnum petere,

    Liv. 1, 35: amicitias ambitiose colere, Tac. [p. 103] H. 1, 10 al.— Comp., Cic. Fam. 3, 7.— Sup., Quint. 6, 3, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > ambitiosus

  • 7 gloriosus

    glōrĭōsus, a, um, adj. [gloria].
    I.
    (Acc. to gloria, I.) Full of glory, glorious, famous, renowned (syn.:

    illustris, praeclarus, magnificus): de clarorum hominum factis illustribus et gloriosis satis hoc loco dictum,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    quae si in privatis gloriosa sunt,

    id. Deiot. 14, 40:

    magnificum illud Romanisque hominibus gloriosum, ut Graecis de philosophia libris non egeant,

    id. Div. 2, 2, 5:

    in illa fuga, nobis gloriosa,

    id. ib. 1, 28, 59:

    mors,

    id. ib. 1, 24, 51:

    consilia,

    id. Att. 8, 12, 5:

    illa,

    Vell. 2, 49, 4:

    princeps,

    Suet. Calig. 8:

    gloriosissimae victoriae,

    id. Tib. 52; cf.:

    dies gloriosissimus,

    Tac. H. 5, 17:

    quod ipsi Agamemnoni fuit honestum, habere, etc.... mihi vero gloriosum, te juvenem consulem florere laudibus,

    Cic. Fam. 9, 14, 2; cf.:

    bene de re publica mereri, gloriosum est,

    id. Phil. 1, 14, 33:

    quod quaesitur gloriosum an indecorum sit,

    Sall. H. 4, 61, 1 Dietsch:

    in saecula,

    Vulg. Dan. 3, 56.—
    II.
    Vainglorious, boasting, bragging, haughty, conceited, ostentatious (syn.: jactans, arrogans, superbus, insolens, vanus, ostentator).
    A.
    In gen.:

    vos nequam et gloriosae,

    Plaut. Truc. 1, 2, 55:

    (vir) mendax et gloriosus,

    id. Curc. 4, 1, 10; 5, 2, 34; id. Ps. 3, 2, 5:

    ubi illa magnifica et gloriosa ostentatio civitatis?

    Cic. Fl. 22, 52:

    praepotens et gloriosa philosophia,

    id. de Or. 1, 43, 193:

    epistolae jactantes et gloriosae,

    Plin. Ep. 3, 9, 13:

    pavo, gloriosum animal,

    Plin. 10, 20, 22, § 44:

    esse gloriosi animi,

    eager for glory, Suet. Claud. 1:

    miles,

    Ter. Eun. prol. 31; 38; cf.

    B. infra: vir,

    a braggart, Vulg. Prov. 25, 14.—
    B.
    Esp.: Miles gloriosus, the title of a comedy of Plautus. To this refers:

    deforme est, de se ipsum praedicare, falsa praesertim, et cum irrisione audientium imitari Militem gloriosum,

    Cic. Off. 1, 38, 137; and:

    milites,

    id. Lael. 26, 98.—Hence, adv.: glōrĭōse.
    1.
    (Acc. to I.) Gloriously: res magnas manu gerere, Naev. ap. Gell. 6, 8, 5:

    triumphare,

    Cic. Fam. 2, 12, 3; Vulg. Exod. 15, 1.— Comp.:

    quia relicua gloriosius retinebat,

    Sall. H. 1, 55 Dietsch. — Sup.:

    quod per ipsos confici potuit, gloriosissime et magnificentissime confecerunt,

    Cic. Att. 14, 4, 2.—
    2.
    (Acc. to II.) Boastfully, vauntingly, pompously:

    exorsus es non gloriose magis a veritate quam, etc.,

    Cic. de Or. 2, 8, 31:

    mentiri,

    id. Mil. 27, 72; cf.

    proloqui,

    Plaut. Stich. 2, 1, 4: amiciri, id. Pers. 2, 5, 6:

    amicitiam ostentare,

    Sall. H. 4, 61, 8 Dietsch.

    Lewis & Short latin dictionary > gloriosus

  • 8 jacto

    jacto, āvi, ātum (jactarier, Lucr. 6, 556; Enn. Tr. 130), 1, v. freq. a. [jacio], to throw, cast, hurl.
    I.
    Lit.:

    semen,

    to scatter, Varr. R. R. 1, 42:

    semina per undas,

    Ov. M. 4, 748:

    jactato flore tegente vias,

    id. Tr. 4, 2, 50:

    irrita sacrilega jactas incendia dextra,

    id. M. 14, 539:

    hastas,

    Cic. de Or. 2, 78, 316:

    vestem argentumque de muro,

    Caes. B. G. 7, 47:

    lapides vacuum in orbem,

    Verg. G. 1, 62:

    cinerem per agros,

    id. ib. 1, 81:

    se muris in praeceps,

    Curt. 5, 6, 7;

    of casting a net: rete,

    Dig. 19, 1, 12;

    also of dicethrowing: talos arripio, jacto basilicum,

    Plaut. Curc. 2, 3, 79; cf.:

    numerosque manu jactabat eburnos,

    Ov. A. A. 2, 203; id. ib. 3, 355; Suet. Aug. 71.—
    B.
    Transf.
    1.
    To throw or toss about; to shake, flourish:

    crura,

    Lucr. 4, 991:

    brachia in numerum,

    id. 4, 769:

    manus,

    Quint. 11, 3, 179; 10, 3, 21:

    umeros,

    id. 11, 3, 130:

    tinnula manu,

    Ov. Tr. 1, 1, 38:

    tintinnabulum,

    Phaedr. 2, 7, 5:

    onerosa pallia,

    Juv. 6, 236:

    cerviculam,

    Cic. Verr. 2, 3, 19, § 49:

    nisi se suo more jactavisset,

    i. e. to make gestures, id. Brut. 60, 217:

    cum multum se Curio ex more jactasset,

    Quint. 11, 3, 129:

    exsultare immoderateque jactari,

    Cic. Div. 1, 29, 60:

    corpus in suo sanguine,

    to wallow, Ov. M. 10, 721:

    videntes,

    Verg. G. 2, 355:

    a facie manus,

    to throw kisses, Juv. 3, 106; cf.: jactare basia, id. 4, 118:

    oculos,

    Lucr. 4, 1133:

    lumina,

    Ov. H. 3, 11:

    jugum,

    i. e. to be restless, rebellious, Juv. 13, 22.—
    2.
    To drive hither and thither, to drive about:

    cum adversā tempestate in alto jactarentur,

    Cic. Inv. 2, 31, 95; Ov. H. 17, 235; Hor. Ep. 1, 11, 15; Ov. Tr. 3, 2, 15:

    ut Aeneas pelago... omnia circum Litora jactetur,

    Verg. A. 1, 668; 10, 48; 1, 182:

    jactati aequore toto Troes,

    id. ib. 1, 29; Ov. M. 11, 441 al.:

    si quando, ut fit, jactor in turba, etc.,

    Cic. Planc. 7, 17:

    jactatur domi suae homo honestissimus,

    id. Verr. 2, 1, 26, § 67:

    aestu febrique jactari,

    id. Cat. 1, 13.—So of the sea:

    ut jactetur aqua,

    Lucr. 6, 553:

    cito mutata est jactati forma profundi,

    Ov. H. 19, 77:

    aequora,

    id. Tr. 4, 4, 57.—
    3.
    To throw away:

    merces,

    Plaut. Rud. 2, 3, 43:

    arma,

    Liv. 9, 12; Curt. 3, 3, 9.—Esp., to throw overboard, throw into the sea, Dig. 47, 2, 43, § 10; 14, 2, 4, § 2:

    jactatur rerum utilium pars maxima,

    Juv. 12, 52.—
    4.
    To throw out, emit, spread:

    luna suam jactat de corpore lucem,

    Lucr. 5, 576:

    voces per umbram,

    Verg. A. 2, 768.—
    II.
    Trop.
    A.
    To torment, disquiet, disturb:

    jactor, crucior, agitor, stimulor,

    Plaut. Cist. 2, 1, 4:

    nolo te jactari diutius,

    id. Trin. 3, 2, 59:

    ipsa velut navis jactor,

    Ov. H. 21, 41:

    jactari morbis,

    Lucr. 3, 507:

    clamore et convicio,

    Cic. Fam. 1, 5:

    aliquem,

    id. Div. in Caecil. 14, 45.—
    B.
    Jactare se or jactari, not to be firm, to waver, Cic. Tusc. 4, 10.—Of money, to fluctuate in value:

    jactabatur temporibus illis nummus sic, ut nemo posset scire, quid haberet,

    Cic. Off. 3, 20, 80. —
    C.
    To consider, examine, discuss:

    pluribus praesentibus eas res jactari nolebat,

    Caes. B. G. 1, 18:

    multa totā die in concilio variis jactata sermonibus erant,

    i. e. discussed, not decided, Liv. 1, 50, 3:

    pectore curas,

    Verg. A. 1, 227:

    jactari magis quam peragi accusatio ejus poterat,

    discussed without a conclusion, to no purpose, Liv. 10, 46, 16.—
    D.
    To discuss, mention, intimate, pronounce, throw out, utter, speak, say, name, propose a thing:

    rem jactare sermonibus,

    Liv. 8, 29:

    ultro citroque,

    id. 7, 9:

    jactamus jam pridem omnis te Roma beatum,

    Hor. Ep. 1, 16, 18:

    talia jactanti, etc.,

    Verg. A. 1, 102:

    jactatum in condicionibus nequiquam de Tarquiniis in regnum restituendis,

    Liv. 2, 13, 3:

    hanc autem jactari magis causam quam veram esse,

    to be rather the pretext than the true reason, id. 5, 53, 2.—
    E.
    To throw or fling out threats, etc.:

    jactare et opponere terrorem,

    Cic. Sest. 23, 52:

    minas,

    id. Quint. 14, 47:

    probra in quempiam,

    Liv. 29, 9; cf.:

    convicia,

    Prop. 3, 8, 11.—
    F.
    To boast of, vaunt a thing:

    ostentare honorem aetatis, jactare urbanam gratiam et dignitatem,

    Caes. B. C. 3, 83:

    ingenium,

    Quint. 3, 1, 3:

    genus et nomen,

    Hor. C. 1, 14, 13:

    regna et virtutem,

    Ov. H. 16, 81:

    quo te jactas creatum,

    id. M. 9, 23; Curt. 8, 1, 23.—
    G.
    With se, to talk boastfully of one's self, to boast, make an ostentatious display.
    (α).
    Absol.:

    intolerantius se jactare,

    Cic. de Or. 2, 52, § 209:

    non jactandi mei causā,

    Quint. Decl. 268.—
    (β).
    With dat.:

    se alicui,

    to boast of one's self to a person, Ov. H. 12, 175:

    se Iliae querenti ultorem,

    Hor. C. 1, 2, 18; Liv. 35, 49, 3:

    ipse cum se jactaret amicae,

    Juv. 1, 62.—
    (γ).
    With in or simple abl.:

    cum in eo se in contione jactavisset,

    Cic. Att. 2, 1, 5:

    ne quis sit lucus, quo se plus jactet Apollo,

    Verg. E. 6, 73.—
    (δ).
    With de:

    jactat se jamdudum de Calidio,

    Cic. Verr. 2, 4, 21, § 46.—
    (ε).
    With gen.:

    se justitiae,

    Hier. Ep. 23, 34. —
    (ζ).
    With two acc.:

    se jactare formosum,

    Phaedr. 3, 8, 6.—
    H.
    To carry one's self confidently or conceitedly:

    qui antea solitus esset jactare se magnificentissime in illo loco,

    Cic. Att. 2, 21, 3.—
    I.
    To be officious or active in, to give one's self up to, devote one's self to a thing:

    jactare se in causis centumviralibus,

    Cic. de Or. 1, 38, 173:

    nostrum hoc tempus aetatis forensi labore jactari,

    id. Q. Fr. 3, 5:

    in qua (re publica) tu non valde te jactas,

    id. Fam. 2, 15, 3:

    se actionibus tribuniciis,

    Liv. 3, 1.—
    K.
    Se in pecuniis, to be prodigal of one's money, Cic. Cat. 2, 9.—Hence, jactans, antis, P. a., boasting, bragging, boastful, vainglorious.
    1.
    Lit.: insolens, arrogans, jactans, Cic. Fragm. ap. Non. 322, 13:

    epistolae jactantes et gloriosae,

    Plin. Ep. 3, 9:

    neque vereor ne jactantior videar, etc.,

    id. ib. 9, 23; so Verg. A. 6, 815: jactantior hic paulo est, Hor. S. 1, 3, 50.—With gen.:

    tumidus ae sui jactans,

    Quint. 11, 1, 50:

    plebis jactantissimus amator,

    Spart. Hadr. 17.—
    2.
    Transf., proud, noble, splendid:

    septemgemino jactantior aethera pulset Roma jugo,

    Stat. S. 4, 1, 6; Claud. IV. Cons. Hon. 1.— Adv.: jactanter, boastfully, ostentatiously:

    minae jactanter sonantes,

    Amm. 27, 2, 3; Prud. Ham. 170.— Comp.:

    jactantius maerere,

    Tac. A. 2, 77:

    litteras componere,

    id. H. 3, 53; Prud. Ham. 170.

    Lewis & Short latin dictionary > jacto

  • 9 Thraso

    Thrăso, ōnis, m., = Thrasôn.
    I.
    The name of a braggart soldier in Terence ' s Eunuch; hence, Thrăsōnĭānus, a, um, adj., Thrasonian, i. e. bragging, vainglorious, Sid. Ep. 1, 9 fin.
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Thraso

  • 10 Thrasonianus

    Thrăso, ōnis, m., = Thrasôn.
    I.
    The name of a braggart soldier in Terence ' s Eunuch; hence, Thrăsōnĭānus, a, um, adj., Thrasonian, i. e. bragging, vainglorious, Sid. Ep. 1, 9 fin.
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Thrasonianus

  • 11 vanum

    vānus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. vaco], that contains nothing, empty, void. vacant.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic.): sed illos Exspectata seges vanis elusit aristis,

    Verg. G. 1, 226:

    leve ac vanum granum,

    Col. 2, 9, 13:

    ne vana urbis magnitudo esset,

    Liv. 1, 8, 5:

    vanior jam erat hostium acies,

    id. 2, 47, 4:

    videtis ordines raros, cornua extenta, mediam aciem vanam et exhaustam,

    Curt. 4, 14, 14:

    vanam aciem esse ratus,

    i. e. thin, weak, id. 4, 14, 8: non vanae redeat sanguis imagini, i. e. to the shade of the dead (so called as being without a body), Hor. C. 1, 24, 15; 3, 27, 41.—
    II.
    Trop., empty as to purport or result, idle, null, groundless, unmeaning, fruitless, vain (freq. and class.): omnes dant consilium vanum, Enn. ap. Front. Ep. 2, 13 (Trag. Rel. v. 419 Vahl.):

    falsum aut vanum aut fictum (opp. vera),

    Ter. Eun. 1, 2, 24:

    oratio,

    Cic. Lael. 26, 98: vana quaedam atque inania polliceri. id. Planc. 42, 101:

    vana falsaque,

    Plin. 30, 2, 5, §

    14: res tumida, vana, ventosa,

    Sen. Ep. 84, 11:

    orationi vanae crediderunt,

    idle, delusive, Cic. Rosc. Am. 40, 117:

    non bellum sed vanam imaginem belli insedisse,

    Liv. 3, 16, 5:

    verba,

    Ov. M. 13, 263:

    convicia,

    id. ib. 9, 303:

    historiae,

    Quint. 1, 8, 20:

    argumentum,

    id. 7, 2, 34:

    error,

    Lucr. 1, 1068:

    agitatio armorum,

    Liv. 7, 10, 8:

    metus,

    Hor. C. 1, 23, 3; Ov. H. 16, 342:

    gaudia,

    Hor. Ep. 2, 1, 188:

    spes,

    Ov. M. 14, 364:

    ira,

    Val. Fl. 8, 374; Liv. 1, 10, 4:

    fides,

    Verg. A. 4, 12:

    omen,

    Ov. M. 2, 597:

    vox auguris,

    id. ib. 3, 349:

    cuspis,

    id. ib. 8, 346:

    pila omnia,

    Liv. 7, 23, 8:

    pleraque tela,

    id. 30, 10, 13:

    ensis,

    id. 7, 10, 9:

    ictus,

    id. 34, 39, 2:

    promissa,

    Tac. A. 3, 16:

    vana et irrita testamenta,

    Suet. Calig. 38:

    vaniore dicendi genere inflata (gens),

    Quint. 12, 10, 17:

    sententiarum vanissimus strepitus,

    Petr. 1.—With abl.:

    postquam equestris pugna effectu quam conatibus vanior erat,

    Liv. 7, 7, 8:

    oratio non suis vana laudibus, non crimine alieno laeta,

    id. 4, 41, 1.—
    2.
    Subst.: vānum, i, n., emptiness, nothingness, naught:

    ad vanum et irritum redacta victoria,

    brought to nothing, Liv. 26, 37, 8:

    nec tota ex vano criminatio erat,

    i. e. groundless, without cause, id. 33, 31, 4:

    ex vano habere spem,

    id. 27, 26, 1:

    cedit labor in vanum,

    Sen. Hippol. 182. — Plur.:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37, 6.— Neutr. plur. adverb.:

    ut vidit (Arruntem) laetantem animis ac vana tumentem,

    i. e. vainly, with vain show, Verg. A. 11, 854.—With gen.:

    corruptus vanis rerum,

    Hor. S. 2, 2, 25:

    vana rumoris,

    Tac. A. 4, 59.—
    3.
    Vanum est, with subject-clause:

    vanum arbitror esse circa canis ortum angues candidos membranam eam exuere,

    Plin. 30, 3, 8, § 25.—
    B.
    Transf., of persons, false, lying, deceptive, delusive, untrustworthy:

    vanus et perfidiosus et impius,

    false, Cic. Quint. 6, 26:

    vanus mendaxque,

    Verg. A. 2, 80:

    haruspices,

    Cic. Div. 1, 19, 36:

    haec mihi non vani (neque erat cur fallere vellent) Narravere senes,

    i. e. veracious, Ov. M. 8, 721; cf.:

    ingenium dictatoris,

    Liv. 1, 27, 1:

    vane Ligus frustraque animis elate superbis,

    Verg. A. 11, 715:

    vir omnium vanissimus,

    Vell. 2, 30, 1:

    invidia vulgi vanum ingenium dictatoris corrupit,

    weak, wavering, Liv. 1, 27, 1:

    ne irrisus ac vanus iisdem castris assideret, etc.,

    in vain, Tac. H. 2, 22 fin. —With gen.:

    aut ego (i. e. Juno) veri Vana feror,

    Verg. A. 10, 631:

    voti vanus,

    i. e. deceived, Sil. 12, 261:

    turba vana sanctitudinis,

    App. de Deo Socr. p. 43, 1.—
    2.
    Esp., vainglorious, ostentatious, boastful, vain:

    Cn. Lentulus perincertum stolidior an vanior,

    Sall. H. 4, 35 Dietsch ad loc.:

    laudare se vani, vituperare stulti est,

    Val. Max. 7, 2, ext. 8.—With abl.:

    hunc ingenio vanum Aetoli inpulerant in spem regni,

    Liv. 35, 47, 7.—Hence, adv.: vānē, idly, vainly (post-class.):

    vane gaudere,

    Tert. Apol. 49:

    vanius excogitatum,

    App. Mag. p. 300, 41:

    praecavere vanissime,

    Tert. Pud. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > vanum

  • 12 vanus

    vānus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. vaco], that contains nothing, empty, void. vacant.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic.): sed illos Exspectata seges vanis elusit aristis,

    Verg. G. 1, 226:

    leve ac vanum granum,

    Col. 2, 9, 13:

    ne vana urbis magnitudo esset,

    Liv. 1, 8, 5:

    vanior jam erat hostium acies,

    id. 2, 47, 4:

    videtis ordines raros, cornua extenta, mediam aciem vanam et exhaustam,

    Curt. 4, 14, 14:

    vanam aciem esse ratus,

    i. e. thin, weak, id. 4, 14, 8: non vanae redeat sanguis imagini, i. e. to the shade of the dead (so called as being without a body), Hor. C. 1, 24, 15; 3, 27, 41.—
    II.
    Trop., empty as to purport or result, idle, null, groundless, unmeaning, fruitless, vain (freq. and class.): omnes dant consilium vanum, Enn. ap. Front. Ep. 2, 13 (Trag. Rel. v. 419 Vahl.):

    falsum aut vanum aut fictum (opp. vera),

    Ter. Eun. 1, 2, 24:

    oratio,

    Cic. Lael. 26, 98: vana quaedam atque inania polliceri. id. Planc. 42, 101:

    vana falsaque,

    Plin. 30, 2, 5, §

    14: res tumida, vana, ventosa,

    Sen. Ep. 84, 11:

    orationi vanae crediderunt,

    idle, delusive, Cic. Rosc. Am. 40, 117:

    non bellum sed vanam imaginem belli insedisse,

    Liv. 3, 16, 5:

    verba,

    Ov. M. 13, 263:

    convicia,

    id. ib. 9, 303:

    historiae,

    Quint. 1, 8, 20:

    argumentum,

    id. 7, 2, 34:

    error,

    Lucr. 1, 1068:

    agitatio armorum,

    Liv. 7, 10, 8:

    metus,

    Hor. C. 1, 23, 3; Ov. H. 16, 342:

    gaudia,

    Hor. Ep. 2, 1, 188:

    spes,

    Ov. M. 14, 364:

    ira,

    Val. Fl. 8, 374; Liv. 1, 10, 4:

    fides,

    Verg. A. 4, 12:

    omen,

    Ov. M. 2, 597:

    vox auguris,

    id. ib. 3, 349:

    cuspis,

    id. ib. 8, 346:

    pila omnia,

    Liv. 7, 23, 8:

    pleraque tela,

    id. 30, 10, 13:

    ensis,

    id. 7, 10, 9:

    ictus,

    id. 34, 39, 2:

    promissa,

    Tac. A. 3, 16:

    vana et irrita testamenta,

    Suet. Calig. 38:

    vaniore dicendi genere inflata (gens),

    Quint. 12, 10, 17:

    sententiarum vanissimus strepitus,

    Petr. 1.—With abl.:

    postquam equestris pugna effectu quam conatibus vanior erat,

    Liv. 7, 7, 8:

    oratio non suis vana laudibus, non crimine alieno laeta,

    id. 4, 41, 1.—
    2.
    Subst.: vānum, i, n., emptiness, nothingness, naught:

    ad vanum et irritum redacta victoria,

    brought to nothing, Liv. 26, 37, 8:

    nec tota ex vano criminatio erat,

    i. e. groundless, without cause, id. 33, 31, 4:

    ex vano habere spem,

    id. 27, 26, 1:

    cedit labor in vanum,

    Sen. Hippol. 182. — Plur.:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37, 6.— Neutr. plur. adverb.:

    ut vidit (Arruntem) laetantem animis ac vana tumentem,

    i. e. vainly, with vain show, Verg. A. 11, 854.—With gen.:

    corruptus vanis rerum,

    Hor. S. 2, 2, 25:

    vana rumoris,

    Tac. A. 4, 59.—
    3.
    Vanum est, with subject-clause:

    vanum arbitror esse circa canis ortum angues candidos membranam eam exuere,

    Plin. 30, 3, 8, § 25.—
    B.
    Transf., of persons, false, lying, deceptive, delusive, untrustworthy:

    vanus et perfidiosus et impius,

    false, Cic. Quint. 6, 26:

    vanus mendaxque,

    Verg. A. 2, 80:

    haruspices,

    Cic. Div. 1, 19, 36:

    haec mihi non vani (neque erat cur fallere vellent) Narravere senes,

    i. e. veracious, Ov. M. 8, 721; cf.:

    ingenium dictatoris,

    Liv. 1, 27, 1:

    vane Ligus frustraque animis elate superbis,

    Verg. A. 11, 715:

    vir omnium vanissimus,

    Vell. 2, 30, 1:

    invidia vulgi vanum ingenium dictatoris corrupit,

    weak, wavering, Liv. 1, 27, 1:

    ne irrisus ac vanus iisdem castris assideret, etc.,

    in vain, Tac. H. 2, 22 fin. —With gen.:

    aut ego (i. e. Juno) veri Vana feror,

    Verg. A. 10, 631:

    voti vanus,

    i. e. deceived, Sil. 12, 261:

    turba vana sanctitudinis,

    App. de Deo Socr. p. 43, 1.—
    2.
    Esp., vainglorious, ostentatious, boastful, vain:

    Cn. Lentulus perincertum stolidior an vanior,

    Sall. H. 4, 35 Dietsch ad loc.:

    laudare se vani, vituperare stulti est,

    Val. Max. 7, 2, ext. 8.—With abl.:

    hunc ingenio vanum Aetoli inpulerant in spem regni,

    Liv. 35, 47, 7.—Hence, adv.: vānē, idly, vainly (post-class.):

    vane gaudere,

    Tert. Apol. 49:

    vanius excogitatum,

    App. Mag. p. 300, 41:

    praecavere vanissime,

    Tert. Pud. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > vanus

См. также в других словарях:

  • Vainglorious — Vain glo ri*ous, a. Feeling or indicating vainglory; elated by vanity; boastful. Arrogant and vainglorious expression. Sir M. Hale. {Vain glo ri*ous*ly}, adv. {Vain glo ri*ous*ness}, n. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • vainglorious — index grandiose, inflated (bombastic), orgulous, orotund, pretentious (pompous), proud (conce …   Law dictionary

  • vainglorious — late 15c., from VAINGLORY (Cf. vainglory) + OUS (Cf. ous). Related: Vaingloriously; vaingloriousness …   Etymology dictionary

  • vainglorious — proud, vain (see under PRIDE n) Analogous words: arrogant, haughty, supercilious, disdainful, insolent, *proud: boasting or boastful, bragging, vaunting, gas conading (see corresponding verbs at BOAST) …   New Dictionary of Synonyms

  • vainglorious — [adj] boastful, proud arrogant, blowing one’s own horn*, boasting, bragging, cavalier, cocky*, conceited, egotistic, egotistical, haughty, high and mighty*, high handed*, huffy*, overbearing, pompous, presumptuous, pretentious, puffed up*, self… …   New thesaurus

  • vainglorious — [vān glôr′ē əs] adj. [LME vanegloreous < ML vaniglorius: see VAINGLORY] 1. boastfully vain and proud of oneself 2. showing or characterized by boastful vanity vaingloriously adv. vaingloriousness n …   English World dictionary

  • vainglorious — vaingloriously, adv. vaingloriousness, n. /vayn glawr ee euhs, glohr /, adj. 1. filled with or given to vainglory: a vainglorious actor. 2. characterized by, showing, or proceeding from vainglory: a vainglorious estimate of one s ability. [1470… …   Universalium

  • vainglorious — [[t]veɪnglɔ͟ːriəs[/t]] ADJ: ADJ n (disapproval) If you describe someone as vainglorious, you are critical of them because they are very proud of what they have done and boast a lot about it. [LITERARY] …   English dictionary

  • vainglorious — vainglory ► NOUN literary ▪ excessive vanity. DERIVATIVES vainglorious adjective vaingloriously adverb …   English terms dictionary

  • vainglorious boasting — index rodomontade Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • vainglorious — adjective Date: 15th century marked by vainglory ; boastful • vaingloriously adverb • vaingloriousness noun …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»