Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+be+armed

  • 101 Corybantius

    Cŏrybas, antis, m., = Korubas.
    I.
    Plur.: Cŏrybantes, ium, m. (sing. Corybas, Claud. IV. Cons. Hon. 148 al.), = Korubantes, the priests of Cybele, whose religious service consisted in noisy music and wild armed dances, later interchanged with Curetes (q. v.), Hor. C. 1, 16, 8; Ov. F. 4, 210; Sen. Herc. Oet. 1877; Lact. 1, 13, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 3, 111; Diom. p. 474 P.— Sing., Juv. 5, 25; Mart. 1, 70, 10; Claud. IV. Cons. Hon. 150; id. Rapt. Pros. 1, 208.—Hence, Cŏrybantĭus, a, um, adj., of the Corybantes:

    aera,

    Verg. A. 3, 111:

    sacra,

    Arn. 5, p. 169.—
    II.
    A son of Cybele, and father of the second Apollo, Cic. N. D. 3, 23, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > Corybantius

  • 102 Corybas

    Cŏrybas, antis, m., = Korubas.
    I.
    Plur.: Cŏrybantes, ium, m. (sing. Corybas, Claud. IV. Cons. Hon. 148 al.), = Korubantes, the priests of Cybele, whose religious service consisted in noisy music and wild armed dances, later interchanged with Curetes (q. v.), Hor. C. 1, 16, 8; Ov. F. 4, 210; Sen. Herc. Oet. 1877; Lact. 1, 13, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 3, 111; Diom. p. 474 P.— Sing., Juv. 5, 25; Mart. 1, 70, 10; Claud. IV. Cons. Hon. 150; id. Rapt. Pros. 1, 208.—Hence, Cŏrybantĭus, a, um, adj., of the Corybantes:

    aera,

    Verg. A. 3, 111:

    sacra,

    Arn. 5, p. 169.—
    II.
    A son of Cybele, and father of the second Apollo, Cic. N. D. 3, 23, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > Corybas

  • 103 crudus

    crūdus, a, um, adj. [root kru-, of Gr. kruos; cf. cruor, crudelis], bloody, bleeding, trickling with blood, etc.
    I.
    Prop. (so rare):

    vulnus,

    Plin. Ep. 5, 16, 11:

    vulnera,

    Ov. Tr. 3, 11, 19; id. P. 1, 3, 16.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of food, raw, not cooked: quid tu curas, utrum [p. 485] crudum an coctum edim? Plaut. Aul. 3, 2, 15:

    exta,

    Liv. 29, 27, 5:

    carnem mandere,

    Suet. Ner. 37.—So also of undigested food:

    pavo,

    Juv. 1, 143; cf.

    trop.: lectio non cruda sed multā iteratione mollita et velut confecta,

    Quint. 10, 1, 19;

    and, alvus,

    Cato, R. R. 125:

    qui crudum ructat,

    i. e. when undigested food rises in the stomach, Cels. 1, 2; v. ructo.— Transf., of persons suffering from indigestion, etc., Cic. Fin. 2, 8, 23; Quint. 11, 3, 27; Hor. S. 1, 5, 49; id. Ep. 1, 6, 61:

    crudior,

    Cic. Clu. 60, 168; cf. cruditas; so,

    bos,

    Hor. Epod. 8, 6 Orell. ad loc.—Hence, in a pun, Mart. 3, 13, 3 sq.—
    B.
    In gen., of all physical or moral crudeness, immaturity, roughness, etc.
    1.
    Lit.
    a.
    Unripe, immature, crude:

    poma ex arboribus, cruda si sunt, vix evelluntur, si matura et cocta, decidunt,

    Cic. Sen. 19, 71:

    pruna (opp. maturissima),

    Col. 12, 10, 3:

    muria (opp. matura),

    id. 12, 6, 2 al.:

    palmes,

    Luc. 4, 317 (viridis, Schol.);

    of an abscess,

    not mature, Cels. 5, 28, 11:

    puella,

    Mart. 8, 64, 11; cf. Hor. C. 3, 11, 12:

    funera nepotis,

    premature, early, Stat. Th. 9, 391; cf. id. Achill. 1, 478:

    amor,

    yet young, fresh, id. Th. 2, 341; cf.:

    crudum adhuc servitium,

    Tac. A. 1, 8 fin.:

    adhuc studia,

    Petr. 4:

    crudi sine viribus anni,

    Sil. 12, 348:

    juventus,

    not yet armed, id. 3, 302; Claud. Cons. Hon. 3, 42.—
    (β).
    Opp. to age, and the weakness arising from age, fresh, vigorous:

    jam senior, sed cruda deo viridisque senectus,

    Verg. A. 6, 304;

    imitated by Tac.: quibus cruda ac viridis senectus,

    Tac. Agr. 29: cf.

    meus,

    Sil. 5, 569.—
    b.
    Unprepared, immature, raw, crude:

    crudum et immotum solum,

    Col. 2, 2, 25; cf. Plin. 18, 19, 49, § 179:

    pix,

    Col. 12, 20, 6:

    corium,

    Varr. L. L. 5, § 116 Müll.; for which, poet., taurus, Val. Fl. 4, 250;

    and, caestus,

    made of raw hide, undressed leather, Verg. A. 5, 69:

    rudis cortice crudo hasta,

    id. ib. 9, 743.—Of verses, unpolished, rude:

    junctura addita crudis (numeris),

    Pers. 1, 92 (cf.:

    si forte aliquid decoctius audis,

    id. 1, 125).—Of the voice, rough, hoarse:

    quia crudus fuerit,

    Cic. de Or. 1, 27, 125.—
    2.
    Trop.
    a.
    Raw, not prepared or matured:

    ut cibos mansos ac prope liquefactos demittimus, quo facilius digerantur, ita lectio non cruda, sed multā iteratione mollita et velut confecta memoriae tradatur,

    Quint. 10, 1, 19.—
    b.
    Rough, unfeeling, cruel, merciless ( poet.).
    (α).
    Of personal subjects:

    dicat me Crudum virum esse,

    Plaut. Truc. 2, 8, 14; id. Poen. 5, 2, 148; Ov. M. 4, 240:

    Getae,

    id. Tr. 5, 3, 8:

    cena, crude Thyesta, tua,

    Mart. 4, 49, 4:

    crudus et leti artifex,

    Sen. Hippol. 1220.—More freq.,
    (β).
    Of things as subjects:

    bella,

    Ov. Am. 3, 8, 58:

    ensis,

    Verg. A. 10, 682; cf. Sil. 7, 113; Stat. Th. 10, 342:

    tyrannis,

    Juv. 8, 223: crudissimum pistrinum, most rude, uncultivated, Cassius ap. Suet. Aug. 4.— Adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > crudus

  • 104 Curetes

    Cūrētes, um, m., = Kourêtes, the most ancient inhabitants of the island of Crete, who paid their worship to Jupiter (as the Corybantes, who, at a later date, were identified with them, celebrated the worship of Cybele) with noisy music and armed dances, Hyg. Fab. 139; Lucr. 2, 629; Verg. A. 3, 131 Heyne; id. G. 4, 151; Ov. M. 4, 282; id. F. 4, 210; Sen. Herc. Oet. 1877; Val. Max. 2, 4, 4; Lact. 1, 11, 46 al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cūrētis, ĭdis, f. adj., lit. pertaining to the Curetes; hence, poet. for Cretan:

    terra,

    Ov. M. 8, 153.—Also subst., an earlier name of the island of Crete itself, Plin. 4, 12, 20, § 58; and of Acarnania, id. 4, 1, 2, § 5; Sil. 15, 308.—
    B.
    Cūrētĭ-cus, a, um, adj., Cretan:

    carmina,

    Calp. Ecl. 4, 96.

    Lewis & Short latin dictionary > Curetes

  • 105 Cureticus

    Cūrētes, um, m., = Kourêtes, the most ancient inhabitants of the island of Crete, who paid their worship to Jupiter (as the Corybantes, who, at a later date, were identified with them, celebrated the worship of Cybele) with noisy music and armed dances, Hyg. Fab. 139; Lucr. 2, 629; Verg. A. 3, 131 Heyne; id. G. 4, 151; Ov. M. 4, 282; id. F. 4, 210; Sen. Herc. Oet. 1877; Val. Max. 2, 4, 4; Lact. 1, 11, 46 al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cūrētis, ĭdis, f. adj., lit. pertaining to the Curetes; hence, poet. for Cretan:

    terra,

    Ov. M. 8, 153.—Also subst., an earlier name of the island of Crete itself, Plin. 4, 12, 20, § 58; and of Acarnania, id. 4, 1, 2, § 5; Sil. 15, 308.—
    B.
    Cūrētĭ-cus, a, um, adj., Cretan:

    carmina,

    Calp. Ecl. 4, 96.

    Lewis & Short latin dictionary > Cureticus

  • 106 dictator

    dictātor, ōris, m. [dicto, qs. a commander].
    I.
    A dictator, the chief magistrate in several Italian states, elected by the Romans in seasons of emergency for six months, and armed with absolute authority;

    formerly called Magister populi, and also Praetor Maximus,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; id. Rep. 1, 40; Liv. 7, 3; Cic. Rep. 2, 32; Liv. 2, 18; Lydus de Magistr. 1, 36-38 et saep.; cf. Mommsen, Hist. Book I. ch. 2; 1, p. 330 N. Y. ed. Anthon's Smith's Antiq. p. 360; Kreuz. Excurs. XII. to Cic. Leg. p. 509.— The chief magistrate of other cities of Italy, Cic. Mil. 10; Liv. 1, 23; Spart. Hadr. 18; Inscr. Orell. 112; 2293; 3786 al.—
    B.
    Transf., of Hannibal, as chief of the Carthaginians, Column. Rostr.; cf. Cato ap. Gell. 10, 24, 7.—
    II.
    Qui dictat, one who dictates, Salv. Ep. 9 med.

    Lewis & Short latin dictionary > dictator

  • 107 ericius

    ērĭcĭus, ii, m. [er], a hedgehog, urchin.
    I.
    Prop., Varr. ap. Non. 49, 10, and 106, 18; cf. Isid. Orig. 12, 3, 7; Vulg. Isa. 14, 23; 34, 11 (as translation of Heb. kipōd, which was probably a bird—perh. the bittern. But the LXX. and Gesenius, Thes. Heb. s. v., sustain the Vulgate).—
    II.
    Transf., in milit. lang., a beam armed with sharp spikes to keep off assailants, Caes. B. C. 3, 67, 5 and 6; Sall. Fragm. ap. Non. 555, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ericius

  • 108 falcatus

    falcātus, a, um, adj. [id.], armed with scythes.
    I.
    Lit.:

    currus, quadrigae, etc.,

    Liv. 37, 41, 5; Curt. 4, 9, 4; Auct. B. Alex. 75; Val. Fl. 6, 105; 387.—
    II.
    Transf., sickle-shaped, hooked, curved, falcated:

    en sis,

    a falchion, Ov. M. 1, 717; 4, 727:

    cauda,

    id. ib. 3, 681; Plin. 10, 21, 24, § 47:

    sinus arcus,

    Ov. M. 11, 229.

    Lewis & Short latin dictionary > falcatus

  • 109 falx

    falx, falcis, f. [perh. akin to flecto], a sickle, reaping-hook, a pruning-hook, scythe.
    I.
    Prop., Cato, R. R. 10, 3; 11, 4; Varr. R. R. 1, 22, 5; Cic. Tusc. 5, 23, 65; id. Mil. 33, 91; Verg. G. 1, 348: Ov. F. 4, 914; Hor. C. 1, 31, 9 et saep.—
    II.
    Transf., a military implement shaped like a sickle, used in sieges to pull down walls or the enemies stationed on the walls; a hook:

    falces praeacutae insertae affixaeque longuriis: non absimili formā muralium falcium,

    Caes. B. G. 3, 14, 5; 5, 42 fin.; 7, 22; Sisenn. ap. Non. 556, 22; Curt. 4, 3, 8; Tac. H. 3, 27; Stat. Ach. 2, 419.—Of the scythes with which chariots were armed, Curt. 4, 15, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > falx

  • 110 ferrati

    ferrātus, a, um, adj. [ferrum], furnished, covered, or shod with iron.
    I.
    Adj.: postes, Enn. ap. Serv. Verg. A. 7, 622 (Ann. v. 271 ed. Vahl.);

    imitated,

    Verg. A. 7, 622:

    orbes rotarum,

    Lucr. 6, 551; Verg. G. 3, 361:

    hasta,

    Liv. 1, 32, 12:

    sudes,

    Verg. A. 5, 208:

    capistra,

    id. G. 3, 399:

    calx,

    armed with a spur, id. A. 11, 714: servi, i. e. fettered (sc. catenis), Plaut. Bacch. 4, 6, 11; cf.

    the preced. art.: agmina,

    i. e. iron-clad, in armor, Hor. C. 4, 14, 30:

    aquae,

    ferruginous, chalybeate, Sen. Q. N. 3, 2:

    forma suum,

    iron, made of iron, Val. Fl. 6, 90.—
    II.
    Subst.: ferrāti, ōrum, m. (sc. milites):

    in fronte statuerat ferratos, in cornibus cohortes,

    harnessed soldiers, cuirassiers, Tac. A. 3, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > ferrati

  • 111 ferratus

    ferrātus, a, um, adj. [ferrum], furnished, covered, or shod with iron.
    I.
    Adj.: postes, Enn. ap. Serv. Verg. A. 7, 622 (Ann. v. 271 ed. Vahl.);

    imitated,

    Verg. A. 7, 622:

    orbes rotarum,

    Lucr. 6, 551; Verg. G. 3, 361:

    hasta,

    Liv. 1, 32, 12:

    sudes,

    Verg. A. 5, 208:

    capistra,

    id. G. 3, 399:

    calx,

    armed with a spur, id. A. 11, 714: servi, i. e. fettered (sc. catenis), Plaut. Bacch. 4, 6, 11; cf.

    the preced. art.: agmina,

    i. e. iron-clad, in armor, Hor. C. 4, 14, 30:

    aquae,

    ferruginous, chalybeate, Sen. Q. N. 3, 2:

    forma suum,

    iron, made of iron, Val. Fl. 6, 90.—
    II.
    Subst.: ferrāti, ōrum, m. (sc. milites):

    in fronte statuerat ferratos, in cornibus cohortes,

    harnessed soldiers, cuirassiers, Tac. A. 3, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > ferratus

  • 112 funditor

    fundĭtor, ōris, m. [funda], one who fights with a sling, a slinger, sphendonitês, a sort of light-armed soldier (cf.:

    jaculator, sagittarius),

    Caes. B. G. 2, 7, 1; 2, 10, 1; 2, 19, 4; 2, 24, 4 et saep.; Sall. J. 46, 7; 49, 6 al.

    Lewis & Short latin dictionary > funditor

  • 113 gaesati

    gaesāti, ōrum, m. [gaesum], Gallic mercenaries armed with the gaesum, Oros. 4, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > gaesati

  • 114 gravis

    grăvis, e, adj. [Sanscr. gurus (root gar-); Gr. barus, heavy; gravis, for gar-uis; cf. also Brutus]. With respect to weight, heavy, weighty, ponderous, burdensome; or pass., loaded, laden, burdened (opp. levis, light; in most of its significations corresp. to the Gr. barus; cf. onerosus, onerarius).
    I.
    Lit. Absol. or with abl.
    1.
    In gen.: imber et ignis, spiritus et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll.; so,

    tellus,

    Ov. M. 7, 355:

    corpora,

    Lucr. 2, 225 sq.; cf. id. 5, 450 sq.:

    limus,

    id. 5, 496:

    in eo etiam cavillatus est, aestate grave esse aureum amiculum, hieme frigidum,

    Cic. N. D. 3, 34, 83:

    navigia,

    Caes. B. G. 5, 8, 4; cf.:

    tot ora navium gravi Rostrata duci pondere,

    Hor. Epod. 4, 17:

    cum gravius dorso (aselli) subiit onus,

    id. S. 1, 9, 21:

    sarcina,

    id. Ep. 1, 13, 6: inflexi grave robur aratri, Verg. G. 1, 162:

    cujus (tibicinae) Ad strepitum salias terrae gravis,

    Hor. Ep. 1, 14, 26: terra, burdened (by the heavy body), Ov. M. 12, 118:

    naves hostilibus spoliis graves,

    heavily laden, Liv. 29, 35, 5; cf.:

    agmen grave praedā,

    id. 21, 5, 8;

    for which also simply: grave agmen,

    id. 31, 39, 2:

    miles,

    heavy-armed, Tac. A. 12, 35:

    gravis aere dextra,

    Verg. E. 1, 36:

    cum fatalis equus saltu super ardua venit Pergama et armatum peditem gravis attulit alvo,

    i. e. filled, full, id. A. 6, 516 (an imitation of Maximo saltu superavit Gravidus armatis equus, Enn. ap. Macr. S. 6, 2; v. gravidus, II. b):

    graves imbre nubes,

    Liv. 28, 15, 11:

    graves fructu vites,

    Quint. 8, 3, 8:

    gravis vinculis,

    Plin. Ep. 7, 27, 10.—
    2.
    In partic.
    a.
    With respect to value or number, heavy, great. So, aes grave, heavy money, money of the oldest standard, in which an as weighed a full pound: grave aes dictum a pondere, quia deni asses, singuli pondo libras, efficiebant denarium, etc., Paul. ex Fest. p. 98 Müll.:

    et quia nondum argentum signatum erat, aes grave plaustris quidam (ex patribus) ad aerarium convehentes, etc.,

    Liv. 4, 60, 6; 10, 46, 5; 22, 33, 2 et saep.:

    populus Romanus ne argento quidem signato ante Pyrrhum regem devictum usus est: librales appendebantur asses. Quare aeris gravis poena dicta,

    Plin. 33, 3, 13, § 42: argentum, i. e. uncoined = rude:

    placet argentum grave rustici patris sine ullo opere et nomine artificis,

    Sen. Tranq. 1, 4:

    notavit aliquos, quod pecunias levioribus usuris mutuati graviore fenore collocassent,

    at a higher rate, Suet. Aug. 39; cf.:

    in graviore annona,

    id. ib. 25: grave pretium, a high price, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 25.—With respect to number: graves pavonum greges, great or numerous flocks, Varr. ap. Non. 314, 31. —
    b.
    For the usual gravidus, with young, pregnant ( poet. and in post-Aug. prose):

    regina sacerdos Marte gravis,

    Verg. A. 1, 274; cf.

    uterus (shortly after: gravidus tumet venter),

    Ov. M. 10, 495:

    balaenae utero graves (shortly before, gravidae),

    Plin. 9, 6, 5, § 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of hearing or sound, deep, grave, low, bass (opp. acutus, treble):

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. id. ib. 3, 57, 216:

    qui (sonus) acuta cum gravibus temperans, varios aequabiliter concentus efficit,

    id. Rep. 6, 18:

    vox,

    Quint. 11, 3, 17; 42: sonus, 2, 8, 15; 5, 10, 125; 11, 3, 41; Ov. M. 12, 203:

    tenor,

    Quint. 1, 5, 26:

    syllaba,

    i. e. unaccented, id. 1, 5, 22 sq.; 12, 10, 33.—
    2.
    Of smell or flavor, strong, unpleasant, offensive:

    an gravis hirsutis cubet hircus in alis,

    rank, Hor. Epod. 12, 5:

    chelydri,

    Verg. G. 3, 415:

    ellebori,

    id. ib. 3, 451:

    odor calthae,

    strong, Plin. 21, 6, 15, § 28; cf.:

    herba odore suaviter gravi,

    id. 25, 9, 70, § 118; cf.

    117: habrotonum odore jucunde gravi floret,

    id. 21, 10, 34, § 60: absynthium ut bibam gravem, i. e. bitter, Varr. ap. Non. 19, 27, and 314, 14.—
    3.
    Of the state of the body or health, gross, indigestible, unwholesome, noxious, severe; sick:

    (Cleanthes) negat ullum esse cibum tam gravem, quin is die et nocte concoquatur,

    Cic. N. D. 2, 9, 24; so,

    genera cibi graviora,

    Cels. 2, 18:

    gravissima bubula (caro),

    id. ib.:

    pisces gravissimi,

    id. ib.:

    neque ex salubri loco in gravem, neque ex gravi in salubrem transitus satis tutus est,

    id. 1, 3; cf.:

    solum caelumque juxta grave,

    Tac. H. 5, 7:

    solet esse gravis cantantibus umbra,

    Verg. E. 10, 75:

    anni tempore gravissimo et caloribus maximis,

    Cic. Q. Fr. 2, 16, 1; cf.:

    gravis auctumnus in Apulia circumque Brundisium ex saluberrimis Galliae et Hispaniae regionibus, omnem exercitum valetudine tentaverat,

    Caes. B. C. 3, 2 fin.:

    grave tempus et forte annus pestilens erat urbi agrisque,

    Liv. 3, 6, 1; cf. also id. 3, 8, 1:

    aestas,

    Verg. G. 2, 377:

    morbo gravis,

    sick, id. ib. 3, 95; cf.:

    gravis vulnere,

    Liv. 21, 48, 4:

    aetate et viribus gravior,

    id. 2, 19, 6:

    gravior de vulnere,

    Val. Fl. 6, 65:

    non insueta graves tentabunt pabula fetas,

    sick, feeble, Verg. E. 1, 50; so absol.:

    aut abit in somnum gravis,

    heavy, languid, Lucr. 3, 1066.
    II.
    Trop.
    A.
    In a bad sense, heavy, burdensome, oppressive, troublesome, grievous, painful, hard, harsh, severe, disagreeable, unpleasant (syn.: molestus, difficilis, arduus): qui labores morte finisset graves, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115:

    quod numquam tibi senectutem gravem esse senserim... quibus nihil est in ipsis opis ad bene beateque vivendum, iis omnis aetas gravis est,

    Cic. de Sen. 2, 4; cf.:

    onus officii,

    id. Rosc. Am. 38, 112; id. Rep. 1, 23:

    et facilior et minus aliis gravis aut molesta vita est otiosorum,

    id. Off. 1, 21, 70; id. Rep. 1, 4:

    miserior graviorque fortuna,

    Caes. B. G. 1, 32, 4:

    haec si gravia aut acerba videantur, multo illa gravius aestimare debere, etc.,

    id. ib. 7, 14 fin.:

    velim si tibi grave non erit, me certiorem facias,

    Cic. Fam. 13, 73, 2:

    grave est homini pudenti petere aliquid magnum,

    id. Fam. 2, 6, 1; id. Att. 1, 5, 4:

    est in populum Romanum grave, non posse, etc.,

    id. Balb. 7, 24:

    verbum gravius,

    id. Verr. 2, 3, 58, § 134:

    ne quid gravius in fratrem statueret... quod si quid ei a Caesare gravius accidisset, etc.,

    Caes. B. G. 1, 20, 1 and 4:

    gravissimum supplicium,

    id. ib. 1, 31, 15:

    habemus senatusconsultum in te, Catilina, vehemens et grave,

    Cic. Cat. 1, 1, 3:

    edictum,

    Liv. 29, 21, 5:

    gravioribus bellis,

    Cic. Rep. 1, 40:

    gravis esse alicui,

    id. Fam. 13, 76, 2; cf.:

    adversarius imperii,

    id. Off. 3, 22, 86:

    gravior hostis,

    Liv. 10, 18, 6:

    senes ad ludum adolescentium descendant, ne sint iis odiosi et graves,

    Cic. Rep. 1, 43:

    gravis popularibus esse coepit,

    Liv. 44, 30, 5.—Prov.:

    gravis malae conscientiae lux est,

    Sen. Ep. 122.—
    B.
    In a good sense, weighty, important, grave; with respect to character, of weight or authority, eminent, venerable, great:

    numquam erit alienis gravis, qui suis se concinnat levem,

    Plaut. Trin. 3, 2, 58:

    quod apud omnes leve et infirmum est, id apud judicem grave et sanctum esse ducetur?

    Cic. Rosc. Com. 2, 6:

    ea (honestas) certe omni pondere gravior habenda est quam reliqua omnia,

    id. Off. 3, 8, 35; id. Deiot. 2, 5:

    cum gravibus seriisque rebus satisfecerimus,

    id. ib. 1, 29, 103:

    auctoritas clarissimi viri et in rei publicae maximis gravissimisque causis cogniti,

    id. Fam. 5, 12, 7; cf. causa, Lucil. ap. Non. 315, 31; Quint. 1, 2, 3; Caes. B. C. 1, 44, 4:

    gravius erit tuum unum verbum ad eam rem, quam centum mea,

    Plaut. Trin. 2, 2, 107:

    ut potentia senatus atque auctoritas minueretur: quae tamen gravis et magna remanebat,

    Cic. Rep. 2, 34:

    sententiis non tam gravibus et severis quam concinnis et venustis,

    id. Brut. 95, 325:

    gravior oratio,

    id. de Or. 2, 56, 227:

    nihil sibi gravius esse faciendum, quam ut, etc.,

    id. Clu. 6, 16:

    inceptis gravibus et magna professis,

    Hor. A. P. 14:

    exemplum grave praebet ales, etc.,

    id. C. 4, 11, 26:

    non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores, aut auctoritate graviores, aut humanitate politiores,

    Cic. de Or. 2, 37, 154:

    et esse et videri omnium gravissimus et severissimus,

    id. ib. 2, 56, 228:

    homo prudens et gravis,

    id. ib. 1, 9, 38:

    neque oratio abhorrens a persona hominis gravissimi,

    id. Rep. 1, 15 fin.:

    auctor,

    id. Pis. 6, 14:

    testis,

    id. Fam. 2, 2:

    non idem apud graves viros, quod leviores (decet),

    Quint. 11, 1, 45:

    vir bonus et gravis,

    id. 11, 3, 184:

    gravissimi sapientiae magistri,

    id. 12, 1, 36:

    tum pietate gravem ac meritis si forte virum quem Conspexere,

    Verg. A. 1, 151:

    gravissima civitas,

    Cic. Rep. 1, 3:

    gravem atque opulentam civitatem vineis et pluteis cepit,

    an important city, Liv. 34, 17, 12.— Hence, adv.: grăvĭter.
    1.
    Weightily, heavily, ponderously (very rare):

    aëra per purum graviter simulacra feruntur,

    Lucr. 4, 302; cf.:

    graviter cadere,

    id. 1, 741; Ov. P. 1, 7, 49.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Of tones, deeply:

    natura fert, ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent,

    Cic. Rep. 6, 18; Lucr. 4, 543.—Far more freq.,
    (β).
    Vehemently, strongly, violently:

    graviter crepuerunt fores,

    Ter. Heaut. 3, 3, 52; so,

    spirantibus flabris,

    Lucr. 6, 428; Ter. Ad. 5, 3, 2:

    pertentat tremor terras,

    Lucr. 6, 287:

    ferire aliquem,

    Verg. A. 12, 295:

    conquassari omnia,

    Lucr. 5, 105; cf.:

    quae gravissime afflictae erant naves,

    Caes. B. G. 4, 31, 2.—
    2.
    Trop.
    a.
    Vehemently, violently, deeply, severely; harshly, unpleasantly, disagreeably:

    graviter aegrotare,

    Cic. Off. 1, 10, 32:

    se habere,

    id. Att. 7, 2, 3:

    neque is sum, qui gravissime ex vobis mortis periculo terrear,

    Caes. B. G. 5, 30, 2:

    gravissime dolere,

    id. ib. 5, 54 fin.:

    quem ego amarem graviter,

    Plaut. Cist. 1, 1, 87; cf.: placere occoepit graviter, postquam est mortua, [p. 829] Caecil. ap. Non. 314, 19:

    tibi edepol iratus sum graviter,

    Ter. Hec. 4, 4, 2:

    cives gravissime dissentientes,

    Cic. Phil. 12, 11, 27:

    si me meis civibus injuria suspectum tam graviter atque offensum viderem,

    id. Cat. 1, 7, 17:

    graviter angi,

    id. Lael. 3, 10:

    tulit hoc commune dedecus jam familiae graviter filius,

    with chagrin, vexation, id. Clu. 6, 16; cf.:

    graviter et acerbe aliquid ferre,

    id. Verr. 2, 1, 58, § 152:

    graviter accipere aliquid,

    id. de Or. 2, 52, 211; Tac. A. 13, 36; cf.:

    adolescentulus saepe eadem et graviter audiendo victus est,

    Ter. Heaut. 1, 1, 62:

    nolo in illum gravius dicere,

    more harshly, id. Ad. 1, 2, 60; cf.:

    de amplissimis viris gravissime acerbissimeque decernitur,

    Caes. B. C. 1, 5, 4; id. B. G. 3, 16, 4; cf.

    also: severe et graviter et prisce agere,

    Cic. Cael. 14, 33:

    ut non gravius accepturi viderentur, si nuntiarentur omnibus eo loco mortem oppetendam esse,

    more sorrowfully, Liv. 9, 4, 6.—
    b.
    In an impressive or dignified manner, impressively, gravely, seriously, with propriety or dignity:

    his de rebus tantis tamque atrocibus neque satis me commode dicere neque satis graviter conqueri neque satis libere vociferari posse intelligo. Nam commoditati ingenium, gravitati aetas, libertati tempora sunt impedimento,

    Cic. Rosc. Am. 4, 9:

    (Scipio) utrumque egit graviter,

    with dignity, id. Lael. 21, 77:

    res gestas narrare graviter,

    id. Or. 9, 30; cf.:

    locum graviter et copiose tractare,

    id. Fin. 4, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravis

  • 115 hastati

    hastātus, a, um, adj. [hasta, I. A.], armed with a spear.
    I.
    In gen. (very rare):

    Bellona,

    Stat. Th. 2, 718:

    prima utcumque acies hastata: ceteris praeusta aut brevia tela,

    Tac. A. 2, 14:

    currum decem milia hastatorum sequebantur,

    Curt. 3, 3, 10; 4, 15, 7.—
    II.
    In partic., milit. t. t.: hastāti, ōrum, m., the first line of a Roman army drawn up in order of battle (behind them were the Principes and Triarii):

    hastati dicti qui primi hastis pugnabant,

    Varr. L. L. 5, § 89 Müll.: hastati spargunt hastas, Enn. ap. Macr. 6, 1 (Ann. v. 287 Vahl.); so Liv. 8, 8, 6; 22, 5; Veg. Mil. 1, 20 al.; cf.

    Dict. of Antiq.—The hastati were divided into ten ordines (companies),

    Ov. F. 3, 128.—Hence,
    B.
    Transf.: primus, secundus, etc., ordo hastatus, and more freq. absol.: primus, secundus, etc., hastatus, the first, second, etc., company of hastati: in eo exercitu miles gregarius fui: tertio anno virtutis causa, mihi T. Quintius decimum ordinem hastatum assignavit, i. e. made me captain of the tenth (last) company, Liv. 42, 34, 5:

    cum signifer primi hastati signum non posset movere loco,

    Cic. Div. 1, 35, 77; cf. id. ib. 2, 31, 67:

    signifer secundi hastati,

    Liv. 26, 5 fin. —Hence, transf.,
    2.
    (Ellipt. for centurio ordinis hastati primus, secundus, etc., hastatus.) The captain of the first, second, etc., company, Veg. Mil. 2, 8: Q. Fulginius ex primo hastato, late first centurio (i. e. who had been discharged as first centurio, and then served as evocatus), Caes. B. C. 1, 46, 4.—
    b.
    Kat exochên, hastatus, i, m., the captain of the first company, Flor. 1, 18; Inscr. Orell. 3455.

    Lewis & Short latin dictionary > hastati

  • 116 hastatus

    hastātus, a, um, adj. [hasta, I. A.], armed with a spear.
    I.
    In gen. (very rare):

    Bellona,

    Stat. Th. 2, 718:

    prima utcumque acies hastata: ceteris praeusta aut brevia tela,

    Tac. A. 2, 14:

    currum decem milia hastatorum sequebantur,

    Curt. 3, 3, 10; 4, 15, 7.—
    II.
    In partic., milit. t. t.: hastāti, ōrum, m., the first line of a Roman army drawn up in order of battle (behind them were the Principes and Triarii):

    hastati dicti qui primi hastis pugnabant,

    Varr. L. L. 5, § 89 Müll.: hastati spargunt hastas, Enn. ap. Macr. 6, 1 (Ann. v. 287 Vahl.); so Liv. 8, 8, 6; 22, 5; Veg. Mil. 1, 20 al.; cf.

    Dict. of Antiq.—The hastati were divided into ten ordines (companies),

    Ov. F. 3, 128.—Hence,
    B.
    Transf.: primus, secundus, etc., ordo hastatus, and more freq. absol.: primus, secundus, etc., hastatus, the first, second, etc., company of hastati: in eo exercitu miles gregarius fui: tertio anno virtutis causa, mihi T. Quintius decimum ordinem hastatum assignavit, i. e. made me captain of the tenth (last) company, Liv. 42, 34, 5:

    cum signifer primi hastati signum non posset movere loco,

    Cic. Div. 1, 35, 77; cf. id. ib. 2, 31, 67:

    signifer secundi hastati,

    Liv. 26, 5 fin. —Hence, transf.,
    2.
    (Ellipt. for centurio ordinis hastati primus, secundus, etc., hastatus.) The captain of the first, second, etc., company, Veg. Mil. 2, 8: Q. Fulginius ex primo hastato, late first centurio (i. e. who had been discharged as first centurio, and then served as evocatus), Caes. B. C. 1, 46, 4.—
    b.
    Kat exochên, hastatus, i, m., the captain of the first company, Flor. 1, 18; Inscr. Orell. 3455.

    Lewis & Short latin dictionary > hastatus

  • 117 hoplomachus

    hoplŏmăchus, i, m., = hoplomachos, a heavy-armed combatant, a sort of gladiator, Suet. Calig. 35; Mart. 8, 74, 1; Firm. Math. 8, 21; Inscr. Orell. 2566.

    Lewis & Short latin dictionary > hoplomachus

  • 118 insomnis

    in-somnis, e, adj. [2. in-somnus], sleepless ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Of living beings, Hor. C. 3, 7, 8:

    juventus,

    Pers. 3, 54:

    insomnes magis, quam pervigiles,

    Tac. A. 1, 65:

    draco,

    Ov. M. 9, 190.—
    II.
    Of things:

    oculi,

    Stat. Th. 3, 328:

    dens,

    i. e. of the dragon, from which armed men sprung, Luc. 4, 552:

    nox,

    Verg. A. 9, 167:

    cura,

    Luc. 2, 239.

    Lewis & Short latin dictionary > insomnis

  • 119 jaculator

    jăcŭlātor, ōris, m. [id.], a thrower, caster, hurler.
    I.
    In gen.:

    Enceladus jaculator audax (truncorum),

    Hor. C. 3, 4, 55:

    fulminis,

    Stat. Th. 12, 562; Arn. 4, 22:

    missis a rege Boccho jaculatoribus,

    Sen. Brev. Vit. 13, 6.—
    II.
    In partic.
    A.
    A thrower of the dart or javelin (a sort of light-armed soldier, who carried only a dart or javelin):

    jaculatorum manus,

    Liv. 36, 18; 21, 21 al. —
    B.
    A caster of the net, a fisherman, Plaut. ap. Isid. Orig. 19, 5, 2.—
    III.
    Trop., an accuser:

    felix orator quoque maximus et jaculator,

    Juv. 7, 193.

    Lewis & Short latin dictionary > jaculator

  • 120 lanceolatus

    lancĕŏlātus, a, um, adj. [lanceola], armed with a little lance or point, lanceolated, lanceolate: plantago, Macer de Plantagine, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > lanceolatus

См. также в других словарях:

  • Armed Forces of Liberia — Coat of arms of Liberia. Founded 1908 Current form 1956 …   Wikipedia

  • Armed Forces of the Philippines — Sandatahang Lakas ng Pilipinas Emblem of the Armed Forces of the Philippines Founded March 22, 1897 Service branches …   Wikipedia

  • Armed Forces of the Russian Federation — Banner of the Armed Forces of the Russian Federation Founded …   Wikipedia

  • Armed merchantmen — has come to mean merchant ships equipped with guns, usually for defensive purposes, either by design or after the fact. In the days of sail, piracy and privateers, many merchantmen would be routinely armed, especially those engaging in long… …   Wikipedia

  • Armed Forces of the Argentine Republic — Fuerzas Armadas de la Republica Argentina The Libertador Building, headquarters of the Ministry of Defense and military high command Service branches Ministry of Defe …   Wikipedia

  • Armed Forces of the Islamic Republic of Iran — نیروی های مسلح جمهوری اسلامی ایران niroohay e mosallah e jomuri e eslami e Iran Founded 1923 (as modern military) Current form 1980 …   Wikipedia

  • Armed helicopter — A CH 54 Tarhe of the US Army 1st Cavalry Division carrying a BLU 82/B bomb. An armed helicopter is a helicopter equipped with weapons …   Wikipedia

  • Armed Forces of Bosnia and Herzegovina — Oružane snage Bosne i Hercegovine Оружане снаге Босне и Херцеговине Coat of Arms of Bosnia and Herzegovina Servic …   Wikipedia

  • armed — W3S3 [a:md US a:rmd] adj 1.) carrying weapons, especially a gun ≠ ↑unarmed armed police ▪ The Minister was kidnapped by armed men on his way to the airport. ▪ The prisoners were kept under armed guard . armed with ▪ The suspect is armed with a… …   Dictionary of contemporary English

  • armed — / ärmd/ adj 1: having a weapon an armed assailant 2: involving the use of a weapon an armed attack Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996 …   Law dictionary

  • Armed — Armed, a. 1. Furnished with weapons of offense or defense; furnished with the means of security or protection. And armed host. Dryden. [1913 Webster] 2. Furnished with whatever serves to add strength, force, or efficiency. [1913 Webster] A… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»