Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

slight

  • 61 tenuis

    thin, slight, feeble, slim, slender.

    Latin-English dictionary of medieval > tenuis

  • 62 aeger

    aeger, gra, grum, adj. [Curtius proposes to connect it with ep-eigô, to press, drive; aigis, storm-wind; aiges, waves; and Sanscr. egāmi, to tremble; trembling, shaking, being a common symptom of illness], designates indisposition, as well of mind as of body (while aegrotus is generally used only of physical disease; class.; in Cic. far more frequent than aegrotus; Celsus uses only aeger, never aegrotus).
    I.
    Lit., of the body, ill, sick, unwell, diseased, suffering.
    (α).
    Of men:

    homines aegri morbo gravi,

    Cic. Cat. 1, 13:

    graviter aegrum fuisse,

    id. Div. 1, 25; id. Tusc. 2, 25, 61:

    infirma atque aegra valetudo,

    id. Brut. 48 fin.:

    aegro corpore esse,

    id. ad Quir. 1 fin.:

    ex vulnere,

    id. Rep. 2, 21:

    vulneribus,

    Nep. Milt. 7:

    pedibus,

    Sall. C. 59, 4; so Liv. 42, 28; Tac. H. 3, 38;

    Wernsd. Poët. L. Min. 6, 197, 8: stomachus,

    Hor. S. 2, 2, 43:

    anhelitus,

    shortness of breath, Verg. A. 5, 432.—At a later period constr. with gen. or acc.:

    Psyche aegra corporis, animi saucia,

    App. M. 4, 86, p. 310 Oud. (cf. id. ib. 5, 102, p. 360 Oud.: Psyche corporis et animi alioquin infirma; and Liv. Andron. ap. Prisc. p. 725 P.:

    inops, aegra sanitatis, where, however, Bothe suspects aegra to be a gloss.): memini, me quondam pedes tunc graviter aegrum,

    Gell. 19, 10.—Subst., a sick person, Cic. Div. 2, 3:

    ne aegri quidem omnes convalescunt,

    id. N. D. 2, 4: aegro adhibere medicinam, id. de Or. 2, 44, 186:

    vicinum funus aegros exanimat,

    Hor. S. 1, 4, 126:

    ungebant oleo multos aegros,

    Vulg. Marc. 6, 16; ib. Act. 5, 16. —Hence, ab aegris servus, an attendant on the sick, a nurse (cf. ab):

    D. M. SEXTORIO AVG. LIB. AB AEGRIS CVBICVLARIORVM,

    Inscr. Orell. 2886.—
    (β).
    Of brutes:

    sues aegri,

    Verg. G. 3, 496; so Col. 6, 5, 1:

    avidos inlidit in aegrum Cornipedem cursus,

    i. e. wounded, Stat. Th. 11, 517.—
    (γ).
    Of plants, diseased:

    seges aegra,

    Verg. A. 3, 142:

    aegra arbor,

    Pall. Febr. 25, 23:

    vitis,

    id. Mart. 7, 4.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of the mind, troubled, anxious, dejected, sad, sorrowful, etc., of any agitation of the passions or feelings, of love, hope, fear, anxiety, sorrow:

    aeger animus,

    Sall. J. 74:

    aegris animis legati superveniunt,

    Liv. 2, 3, 5; cf.

    Drak. ad h. l.: scribendi cacoëthes aegro in corde senescit,

    Juv. 7, 52: aegri mortales, i. e. miseri (deiloi brotoi, oizuroi, poluponoi), Verg. A. 2, 268; constr. with abl., gen., and ab.
    (α).
    With abl.: Medea animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Cic. Cael. 8 (the later edd. animo aegro, as B. and K.):

    animus aeger avaritiā,

    Sall. J. 31:

    amore,

    Liv. 30, 11:

    curis,

    Verg. A. 1, 208 al. —
    (β).
    With gen. of respect (cf. Drak. ad Liv. 30, 15, 9; Rudd. II. p. 73; and Roby, II. § 1321): aeger consilii, infirm in purpose, Sall. Fragm. ap. Arusian, p. 212 Lind., and Stat. Th. 9, 141:

    animi,

    Liv. 1, 58; 2, 36; Curt. 4, 3, 11.— Of cause:

    rerum temere motarum,

    Flor. 3, 17, 9:

    morae,

    Luc. 7, 240:

    delicti,

    Sil. 13, 52:

    pericli,

    id. 15, 135:

    timoris,

    id. 3, 72.—
    (γ).
    With ab:

    A morbo valui, ab animo aeger fui,

    Plaut. Ep. 1, 2, 26.—
    B.
    Trop., of a diseased condition of the state, suffering, weak, feeble:

    maxime aegra et prope deposita rei publicae pars,

    Cic. Verr. 2, 1, 2:

    qui et semper aegri aliquid esse in re publica volunt,

    Liv. 5, 3; Flor. 3, 23 al.— Of the eyes, evil, envious:

    recentem aliorum felicitatem aegris oculis introspicere,

    Tac. H. 2, 20 (Halm here reads acribus). —Of abstr. things, sad, sorrowful, grievous, unfortunate (class., but for the most part poet.):

    numquam quidquam meo animo fuit aegrius,

    Plaut. Am. 3, 2, 29 (where aegrius may be the adv.;

    v. aegre below): dolores aegri,

    Lucr. 3, 905:

    luctus,

    id. 3, 933:

    amor,

    Verg. G. 4, 464:

    mors,

    id. ib. 3, 512:

    spes,

    i. e. faint, slight hope, Sil. 9, 543:

    fides,

    wavering, id. 2, 392 al. —As subst.: aegrum, i, n.:

    plus aegri ex abitu viri quam ex adventu voluptatis cepi,

    more pain, Plaut. Am. 2, 2, 11:

    sed cui nihil accidit aegri,

    Lucr. 5, 171.— Adv.: aegrē.— Lit.
    a.
    Object.
    (α).
    Uncomfortably:

    nescio quid meo animost aegre,

    disturbs my mind, vexes, annoys me, Plaut. Merc. 2, 3, 35; so, aegre esse alicui, often in Plaut. and Ter. (like bene or male esse alicui); Plaut. Bacch. 5, 1, 26; id. Capt. 3, 5, 43; Ter. Hec. 2, 1, 63 al.; cf.

    opp. volupe, volup: si illis aegrest, mihi quod volup est,

    Plaut. Mil. 3, 1, 152.— Absol.:

    aegre est,

    Ter. Ad. 1, 2, 57.—Also:

    aegre facere alicui,

    to vex, hurt, Plaut. Cas. 3, 4, 17; Ter. Eun. 5, 5, 31; and:

    aegre audire aliquid ex aliquo,

    any thing annoying, disagreeable, id. Hec. 5, 1, 39.—
    (β).
    With difficulty or effort (opp. facile):

    omnis conglutinatio recens aegre, inveterata facile divellitur,

    Cic. de Sen. 20, 72; cf.:

    inveteratio, ut in corporibus, aegrius depellitur quam perturbatio,

    id. Tusc. 4, 37, 81; and:

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrime desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    nec magis versutus nec quo ab caveas aegrius,

    Plaut. As. 1, 1, 106:

    aegre rastris terram rimantur,

    Verg. G. 3, 534 al.:

    non aegre persequi iter,

    Col. 9, 8, 9; so,

    haud aegre,

    Curt. 4, 3, 10; 10, 8, 22. —More freq.,
    (γ).
    = vix, Gr. mogis, hardly, scarcely:

    aegre nimis risum continui,

    Plaut. As. 3, 2, 36:

    aegre me tenui,

    Cic. Att. 16, 11:

    aegre fero, v. fero: aegre abstinere quin, etc.,

    Liv. 2, 45:

    aegre stantes,

    Tac. Agr. 36 al. —Hence often vix aegreque in connection, Plaut. Poen. 1, 2, 27; Flor. 2, 10; Macr. Somn. Scip. 1, 7; id. S. 1, 7; App. M. 1, p. 111.—
    b.
    Subject., with grief, regret, displeasure, or dislike, unwillingly, reluctantly: discessit, aegre ferens, distempered, vexed (opp. laetus), Cic. Div. 1, 33 fin.:

    aegre pati,

    Liv. 1, 9 et saep.:

    aegre tolerare,

    Tac. Agr. 13:

    si alibi plus perdiderim, minus aegre habeam, i. e. feram,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 16:

    aegre carere,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13. — Comp.:

    quod aegrius patimur,

    Liv. 7, 13: aegrius accipere, Tac. Ann. 4, 71.— Sup.:

    aegerrime ferre,

    Sall. J. 87: aegerrime pati Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 105.

    Lewis & Short latin dictionary > aeger

  • 63 aegrum

    aeger, gra, grum, adj. [Curtius proposes to connect it with ep-eigô, to press, drive; aigis, storm-wind; aiges, waves; and Sanscr. egāmi, to tremble; trembling, shaking, being a common symptom of illness], designates indisposition, as well of mind as of body (while aegrotus is generally used only of physical disease; class.; in Cic. far more frequent than aegrotus; Celsus uses only aeger, never aegrotus).
    I.
    Lit., of the body, ill, sick, unwell, diseased, suffering.
    (α).
    Of men:

    homines aegri morbo gravi,

    Cic. Cat. 1, 13:

    graviter aegrum fuisse,

    id. Div. 1, 25; id. Tusc. 2, 25, 61:

    infirma atque aegra valetudo,

    id. Brut. 48 fin.:

    aegro corpore esse,

    id. ad Quir. 1 fin.:

    ex vulnere,

    id. Rep. 2, 21:

    vulneribus,

    Nep. Milt. 7:

    pedibus,

    Sall. C. 59, 4; so Liv. 42, 28; Tac. H. 3, 38;

    Wernsd. Poët. L. Min. 6, 197, 8: stomachus,

    Hor. S. 2, 2, 43:

    anhelitus,

    shortness of breath, Verg. A. 5, 432.—At a later period constr. with gen. or acc.:

    Psyche aegra corporis, animi saucia,

    App. M. 4, 86, p. 310 Oud. (cf. id. ib. 5, 102, p. 360 Oud.: Psyche corporis et animi alioquin infirma; and Liv. Andron. ap. Prisc. p. 725 P.:

    inops, aegra sanitatis, where, however, Bothe suspects aegra to be a gloss.): memini, me quondam pedes tunc graviter aegrum,

    Gell. 19, 10.—Subst., a sick person, Cic. Div. 2, 3:

    ne aegri quidem omnes convalescunt,

    id. N. D. 2, 4: aegro adhibere medicinam, id. de Or. 2, 44, 186:

    vicinum funus aegros exanimat,

    Hor. S. 1, 4, 126:

    ungebant oleo multos aegros,

    Vulg. Marc. 6, 16; ib. Act. 5, 16. —Hence, ab aegris servus, an attendant on the sick, a nurse (cf. ab):

    D. M. SEXTORIO AVG. LIB. AB AEGRIS CVBICVLARIORVM,

    Inscr. Orell. 2886.—
    (β).
    Of brutes:

    sues aegri,

    Verg. G. 3, 496; so Col. 6, 5, 1:

    avidos inlidit in aegrum Cornipedem cursus,

    i. e. wounded, Stat. Th. 11, 517.—
    (γ).
    Of plants, diseased:

    seges aegra,

    Verg. A. 3, 142:

    aegra arbor,

    Pall. Febr. 25, 23:

    vitis,

    id. Mart. 7, 4.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of the mind, troubled, anxious, dejected, sad, sorrowful, etc., of any agitation of the passions or feelings, of love, hope, fear, anxiety, sorrow:

    aeger animus,

    Sall. J. 74:

    aegris animis legati superveniunt,

    Liv. 2, 3, 5; cf.

    Drak. ad h. l.: scribendi cacoëthes aegro in corde senescit,

    Juv. 7, 52: aegri mortales, i. e. miseri (deiloi brotoi, oizuroi, poluponoi), Verg. A. 2, 268; constr. with abl., gen., and ab.
    (α).
    With abl.: Medea animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Cic. Cael. 8 (the later edd. animo aegro, as B. and K.):

    animus aeger avaritiā,

    Sall. J. 31:

    amore,

    Liv. 30, 11:

    curis,

    Verg. A. 1, 208 al. —
    (β).
    With gen. of respect (cf. Drak. ad Liv. 30, 15, 9; Rudd. II. p. 73; and Roby, II. § 1321): aeger consilii, infirm in purpose, Sall. Fragm. ap. Arusian, p. 212 Lind., and Stat. Th. 9, 141:

    animi,

    Liv. 1, 58; 2, 36; Curt. 4, 3, 11.— Of cause:

    rerum temere motarum,

    Flor. 3, 17, 9:

    morae,

    Luc. 7, 240:

    delicti,

    Sil. 13, 52:

    pericli,

    id. 15, 135:

    timoris,

    id. 3, 72.—
    (γ).
    With ab:

    A morbo valui, ab animo aeger fui,

    Plaut. Ep. 1, 2, 26.—
    B.
    Trop., of a diseased condition of the state, suffering, weak, feeble:

    maxime aegra et prope deposita rei publicae pars,

    Cic. Verr. 2, 1, 2:

    qui et semper aegri aliquid esse in re publica volunt,

    Liv. 5, 3; Flor. 3, 23 al.— Of the eyes, evil, envious:

    recentem aliorum felicitatem aegris oculis introspicere,

    Tac. H. 2, 20 (Halm here reads acribus). —Of abstr. things, sad, sorrowful, grievous, unfortunate (class., but for the most part poet.):

    numquam quidquam meo animo fuit aegrius,

    Plaut. Am. 3, 2, 29 (where aegrius may be the adv.;

    v. aegre below): dolores aegri,

    Lucr. 3, 905:

    luctus,

    id. 3, 933:

    amor,

    Verg. G. 4, 464:

    mors,

    id. ib. 3, 512:

    spes,

    i. e. faint, slight hope, Sil. 9, 543:

    fides,

    wavering, id. 2, 392 al. —As subst.: aegrum, i, n.:

    plus aegri ex abitu viri quam ex adventu voluptatis cepi,

    more pain, Plaut. Am. 2, 2, 11:

    sed cui nihil accidit aegri,

    Lucr. 5, 171.— Adv.: aegrē.— Lit.
    a.
    Object.
    (α).
    Uncomfortably:

    nescio quid meo animost aegre,

    disturbs my mind, vexes, annoys me, Plaut. Merc. 2, 3, 35; so, aegre esse alicui, often in Plaut. and Ter. (like bene or male esse alicui); Plaut. Bacch. 5, 1, 26; id. Capt. 3, 5, 43; Ter. Hec. 2, 1, 63 al.; cf.

    opp. volupe, volup: si illis aegrest, mihi quod volup est,

    Plaut. Mil. 3, 1, 152.— Absol.:

    aegre est,

    Ter. Ad. 1, 2, 57.—Also:

    aegre facere alicui,

    to vex, hurt, Plaut. Cas. 3, 4, 17; Ter. Eun. 5, 5, 31; and:

    aegre audire aliquid ex aliquo,

    any thing annoying, disagreeable, id. Hec. 5, 1, 39.—
    (β).
    With difficulty or effort (opp. facile):

    omnis conglutinatio recens aegre, inveterata facile divellitur,

    Cic. de Sen. 20, 72; cf.:

    inveteratio, ut in corporibus, aegrius depellitur quam perturbatio,

    id. Tusc. 4, 37, 81; and:

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrime desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    nec magis versutus nec quo ab caveas aegrius,

    Plaut. As. 1, 1, 106:

    aegre rastris terram rimantur,

    Verg. G. 3, 534 al.:

    non aegre persequi iter,

    Col. 9, 8, 9; so,

    haud aegre,

    Curt. 4, 3, 10; 10, 8, 22. —More freq.,
    (γ).
    = vix, Gr. mogis, hardly, scarcely:

    aegre nimis risum continui,

    Plaut. As. 3, 2, 36:

    aegre me tenui,

    Cic. Att. 16, 11:

    aegre fero, v. fero: aegre abstinere quin, etc.,

    Liv. 2, 45:

    aegre stantes,

    Tac. Agr. 36 al. —Hence often vix aegreque in connection, Plaut. Poen. 1, 2, 27; Flor. 2, 10; Macr. Somn. Scip. 1, 7; id. S. 1, 7; App. M. 1, p. 111.—
    b.
    Subject., with grief, regret, displeasure, or dislike, unwillingly, reluctantly: discessit, aegre ferens, distempered, vexed (opp. laetus), Cic. Div. 1, 33 fin.:

    aegre pati,

    Liv. 1, 9 et saep.:

    aegre tolerare,

    Tac. Agr. 13:

    si alibi plus perdiderim, minus aegre habeam, i. e. feram,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 16:

    aegre carere,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13. — Comp.:

    quod aegrius patimur,

    Liv. 7, 13: aegrius accipere, Tac. Ann. 4, 71.— Sup.:

    aegerrime ferre,

    Sall. J. 87: aegerrime pati Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 105.

    Lewis & Short latin dictionary > aegrum

  • 64 causula

    causŭla, ae, f. dim. [causa].
    I.
    A petty lawsuit, Cic. Opt. Gen. 3, 9; Capitol. Macrin. 4, 3.—
    II.
    A slight occasion, Auct. B. Afr. 54.

    Lewis & Short latin dictionary > causula

  • 65 commotiuncula

    commōtĭuncŭla, ae, f. dim. [commotio], a slight excitation of disease, indisposition, Cic. Att. 12, 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > commotiuncula

  • 66 contemno

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contemno

  • 67 contempno

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contempno

  • 68 contemte

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contemte

  • 69 contemtus

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contemtus

  • 70 conversiuncula

    conversĭuncŭla, ae, f. [conversio], a slight change or alteration (eccl. Lat.), Salv. Ep. 4, p. 320.

    Lewis & Short latin dictionary > conversiuncula

  • 71 conviciolum

    convīcĭŏlum, i, n. dim. [convicium], a slight reproach, a taunt, Lampr. Alex. Sev. 28.

    Lewis & Short latin dictionary > conviciolum

  • 72 defunctorie

    dēfunctōrĭus, a, um, adj. [defungor], quickly despatched; slight, cursory (post-Aug.;

    for class. negligens, levis): apodixis,

    Petr. 132, 10:

    ictus,

    id. 136, 5.— Adv.: dēfunctōrĭē, slightly, cursorily:

    agere causam,

    Sen. Contr. 5, 31 fin.:

    petere aliquid,

    Dig. 38, 17, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > defunctorie

  • 73 defunctorius

    dēfunctōrĭus, a, um, adj. [defungor], quickly despatched; slight, cursory (post-Aug.;

    for class. negligens, levis): apodixis,

    Petr. 132, 10:

    ictus,

    id. 136, 5.— Adv.: dēfunctōrĭē, slightly, cursorily:

    agere causam,

    Sen. Contr. 5, 31 fin.:

    petere aliquid,

    Dig. 38, 17, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > defunctorius

  • 74 dejectiuncula

    dējectĭuncŭla, ae, f., dim. [dejectio no. I.], a slight purging, Scribon. Comp. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > dejectiuncula

  • 75 destringo

    dē-stringo, inxi, ictum, 3, v. a.
    I. A.
    Lit. (class.), of the leaves of plants:

    avenam,

    Cato R. R. 37, 5:

    oleam,

    Col. 11, 2, 83:

    bacam myrti,

    id. 12, 38, 7:

    frondem,

    Quint. 12, 6, 2:

    ramos,

    Luc. 4, 317 al. —Of rubbing the body in the bath, Plin. Ep. 3, 5, 14; Plin. 34, 8, 19, § 55; 62; Mart. 14, 51; hence also of scouring out the intestines:

    interanea,

    Plin. 32, 9, 31, § 96. Esp. freq. of the sword; to unsheathe, draw:

    gladium,

    Cic. Off. 3, 31, 112; Caes. B. G. 1, 25, 2; id. B. C. 1, 46; Liv. 27, 13 al.:

    ensem,

    Hor. Od. 3, 1, 17; Ov. F. 2, 99; 207 et saep.;

    hence also securim,

    Liv. 8, 7.—
    B.
    Trop. (very rare):

    non laturi homines destringi aliquid et abradi bonis,

    should be taken from, Plin. Pan. 37, 2.—
    II.
    To touch gently, to graze, skim, skirt (perh. only in the poets).
    A.
    Lit.:

    aequora alis,

    Ov. M. 4, 562:

    pectus arundine,

    id. ib. 10, 526:

    pectora summa sagittā,

    id. H. 16, 275;

    for which, corpus harundo,

    id. M. 8, 382; cf.:

    Cygnum cuspis,

    id. ib. 12, 101;

    and even vulnus,

    to cause a slight wound, Grat. Cyn. 364.—
    B.
    Trop., to criticise, censure, satirize:

    quemquam mordaci carmine,

    Ov. Tr. 2, 563:

    alios gravi contumelia,

    Phaedr. 1, 29, 2.—Hence, dē-strictus, a, um, P. a., severe, rigid, censorious:

    quam destrictam egerunt censuram,

    Val. Max. 2, 9, 6.— Comp.:

    ut quis destrictior accusator, velut sacrosanctus erat,

    Tac. A. 4, 36 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > destringo

  • 76 dilute

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilute

  • 77 dilutum

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutum

  • 78 dilutus

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutus

  • 79 exiguo

    exĭgŭus, a, um, adj. [exigo, II. B. 5.; cf. contiguus, from contingo; lit., weighed, exact; hence opp. to abundant, beyond measure; cf.: parvus, pusillus, minutus], scanty in measure or number, small, little, petty, short, poor, mean.
    I.
    Adj. (freq. [p. 687] and class.):

    exile et exiguum et vietum cor et dissimile cordis fuisse,

    Cic. Div. 2, 16, 37; cf.:

    me corporis exigui, etc.,

    Hor. Ep. 1, 20, 24;

    and, mus,

    Verg. G. 1, 181:

    oratorem ex immenso campo in exiguum sane gyrum compellitis,

    Cic. de Or. 3, 19, 70; cf.:

    quoniam exiguis quibusdam finibus totum oratoris munus circumdedisti,

    id. ib. 1, 62, 264:

    finis,

    Hor. C. 1, 18, 10:

    alteram partem nimis exiguam atque angustam esse voluisti,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9:

    litterae tuae exiguam significationem tuae erga me voluntatis habebant,

    id. Fam. 5, 7, 2;

    exigua et infirma civitas,

    Caes. B. G. 7, 17, 2; cf.:

    pars terrae,

    Cic. Rep. 1, 17:

    campi,

    Hor. C. 2, 9, 24:

    castra,

    Caes. B. G. 5, 49, 7:

    aedificia,

    Hirt. B. G. 8, 5, 1:

    locus eloquentiae,

    Quint. 2, 17, 28:

    toga,

    Hor. Ep. 1, 19, 13; cf.:

    torques,

    id. C. 3, 6, 12:

    elegi,

    id. A. P. 77 et saep.:

    numerus oratorum,

    Cic. de Or. 1, 4, 16; cf.:

    copiae amicorum,

    id. Quint. 1, 2:

    malorum particula,

    Juv. 13, 13:

    copiae,

    Caes. B. C. 2, 39, 3:

    fructus,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    cibus,

    Juv. 14, 301:

    animus,

    id. 13, 190:

    facultates,

    Caes. B. C. 1, 78, 2:

    census,

    Hor. Ep. 1, 1, 43:

    pulvis,

    id. C. 1, 28, 3:

    tempus,

    Cic. de Or. 1, 20, 92; cf.:

    pars unius anni,

    id. Rep. 6, 23:

    pars aestatis,

    Caes. B. G. 4, 20, 1:

    laus,

    Cic. Agr. 2, 2, 5:

    grandis aut exigua (vox),

    Quint. 11, 3, 15; so,

    vox,

    Suet. Ner. 20.—With gen.: abundans corporis exiguusque animi, Claud. ap. Eutr. 2, 381.— Comp.:

    aqua exiguior facta,

    Dig. 43, 11, 1, § 15; ib. 29, 5, 1, § 27; Front. Aquaed. 32:

    cytisum aridum si dabis, exiguius dato,

    Col. Arb. 28; Dig. 30, 1, 14 fin.—Sup.:

    pars exiguissima,

    Ov. H. 14, 115:

    legata,

    Plin. Ep. 7, 24, 7.
    II.
    Subst.
    A.
    exĭgŭum, i, n., a little, a trifle (post-Aug.).—With gen.:

    exiguum campi ante castra erat,

    Liv. 27, 27, 13:

    exiguum spatii,

    id. 22, 24, 8:

    aquae,

    Ov. Tr. 5, 2, 20:

    mellis,

    Plin. 28, 9, 37, § 139:

    temporis,

    id. Ep. 7, 27, 13:

    salutis,

    Sil. 4, 248:

    exiguum de naturae patriaeque veneno,

    Juv. 3, 123: exiguo (sc. tempore) post obitum ipsius, a short time after, etc., Plin. 31, 2, 3, § 7; cf.:

    perquam exiguum sapere,

    Plin. Ep. 3, 6, 1.— Plur.:

    res hodie minor est here quam fuit, atque eadem cras Deteret exiguis aliquid,

    Juv. 3, 23 sq. —
    B.
    exĭgŭus, i, m., a poor man:

    exiguo conceditur misericordia,

    Vulg. Sap. 6, 7.— Adv., shortly, briefly; slightly, scantily, sparingly.
    (α).
    Form exĭgŭe (class.):

    hoc quidem est nimis exigue et exiliter ad calculos revocare amicitiam,

    too narrowly, Cic. Lael. 16, 58:

    exigue sumptum praebent (parentes),

    Ter. Heaut. 1, 2, 33; cf.:

    ratione inita frumentum se exigue dierum XXX. habere,

    hardly, Caes. B. G. 7, 71, 4:

    celeriter exigueque dicere,

    slightly, briefly, Cic. de Or. 3, 36, 144; cf.:

    epistola exigue scripta,

    id. Att. 11, 16, 1:

    exigue atque frigide laudari,

    Gell. 19, 3, 1: Vergilius hunc Homeri versum exigue secutus est, to a slight degree, i. e. not closely, id. 9, 9, 16.—
    (β).
    Form exĭgŭum (post-Aug.):

    dormire,

    Plin. 10, 77, 97, § 209:

    sapere,

    Plin. Ep. 3, 6, 1:

    tument vela,

    Luc. 5, 431.—
    * (γ).
    Form exĭgŭo:

    tangere aliquid,

    Scrib. Comp. 240.

    Lewis & Short latin dictionary > exiguo

  • 80 exiguum

    exĭgŭus, a, um, adj. [exigo, II. B. 5.; cf. contiguus, from contingo; lit., weighed, exact; hence opp. to abundant, beyond measure; cf.: parvus, pusillus, minutus], scanty in measure or number, small, little, petty, short, poor, mean.
    I.
    Adj. (freq. [p. 687] and class.):

    exile et exiguum et vietum cor et dissimile cordis fuisse,

    Cic. Div. 2, 16, 37; cf.:

    me corporis exigui, etc.,

    Hor. Ep. 1, 20, 24;

    and, mus,

    Verg. G. 1, 181:

    oratorem ex immenso campo in exiguum sane gyrum compellitis,

    Cic. de Or. 3, 19, 70; cf.:

    quoniam exiguis quibusdam finibus totum oratoris munus circumdedisti,

    id. ib. 1, 62, 264:

    finis,

    Hor. C. 1, 18, 10:

    alteram partem nimis exiguam atque angustam esse voluisti,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9:

    litterae tuae exiguam significationem tuae erga me voluntatis habebant,

    id. Fam. 5, 7, 2;

    exigua et infirma civitas,

    Caes. B. G. 7, 17, 2; cf.:

    pars terrae,

    Cic. Rep. 1, 17:

    campi,

    Hor. C. 2, 9, 24:

    castra,

    Caes. B. G. 5, 49, 7:

    aedificia,

    Hirt. B. G. 8, 5, 1:

    locus eloquentiae,

    Quint. 2, 17, 28:

    toga,

    Hor. Ep. 1, 19, 13; cf.:

    torques,

    id. C. 3, 6, 12:

    elegi,

    id. A. P. 77 et saep.:

    numerus oratorum,

    Cic. de Or. 1, 4, 16; cf.:

    copiae amicorum,

    id. Quint. 1, 2:

    malorum particula,

    Juv. 13, 13:

    copiae,

    Caes. B. C. 2, 39, 3:

    fructus,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    cibus,

    Juv. 14, 301:

    animus,

    id. 13, 190:

    facultates,

    Caes. B. C. 1, 78, 2:

    census,

    Hor. Ep. 1, 1, 43:

    pulvis,

    id. C. 1, 28, 3:

    tempus,

    Cic. de Or. 1, 20, 92; cf.:

    pars unius anni,

    id. Rep. 6, 23:

    pars aestatis,

    Caes. B. G. 4, 20, 1:

    laus,

    Cic. Agr. 2, 2, 5:

    grandis aut exigua (vox),

    Quint. 11, 3, 15; so,

    vox,

    Suet. Ner. 20.—With gen.: abundans corporis exiguusque animi, Claud. ap. Eutr. 2, 381.— Comp.:

    aqua exiguior facta,

    Dig. 43, 11, 1, § 15; ib. 29, 5, 1, § 27; Front. Aquaed. 32:

    cytisum aridum si dabis, exiguius dato,

    Col. Arb. 28; Dig. 30, 1, 14 fin.—Sup.:

    pars exiguissima,

    Ov. H. 14, 115:

    legata,

    Plin. Ep. 7, 24, 7.
    II.
    Subst.
    A.
    exĭgŭum, i, n., a little, a trifle (post-Aug.).—With gen.:

    exiguum campi ante castra erat,

    Liv. 27, 27, 13:

    exiguum spatii,

    id. 22, 24, 8:

    aquae,

    Ov. Tr. 5, 2, 20:

    mellis,

    Plin. 28, 9, 37, § 139:

    temporis,

    id. Ep. 7, 27, 13:

    salutis,

    Sil. 4, 248:

    exiguum de naturae patriaeque veneno,

    Juv. 3, 123: exiguo (sc. tempore) post obitum ipsius, a short time after, etc., Plin. 31, 2, 3, § 7; cf.:

    perquam exiguum sapere,

    Plin. Ep. 3, 6, 1.— Plur.:

    res hodie minor est here quam fuit, atque eadem cras Deteret exiguis aliquid,

    Juv. 3, 23 sq. —
    B.
    exĭgŭus, i, m., a poor man:

    exiguo conceditur misericordia,

    Vulg. Sap. 6, 7.— Adv., shortly, briefly; slightly, scantily, sparingly.
    (α).
    Form exĭgŭe (class.):

    hoc quidem est nimis exigue et exiliter ad calculos revocare amicitiam,

    too narrowly, Cic. Lael. 16, 58:

    exigue sumptum praebent (parentes),

    Ter. Heaut. 1, 2, 33; cf.:

    ratione inita frumentum se exigue dierum XXX. habere,

    hardly, Caes. B. G. 7, 71, 4:

    celeriter exigueque dicere,

    slightly, briefly, Cic. de Or. 3, 36, 144; cf.:

    epistola exigue scripta,

    id. Att. 11, 16, 1:

    exigue atque frigide laudari,

    Gell. 19, 3, 1: Vergilius hunc Homeri versum exigue secutus est, to a slight degree, i. e. not closely, id. 9, 9, 16.—
    (β).
    Form exĭgŭum (post-Aug.):

    dormire,

    Plin. 10, 77, 97, § 209:

    sapere,

    Plin. Ep. 3, 6, 1:

    tument vela,

    Luc. 5, 431.—
    * (γ).
    Form exĭgŭo:

    tangere aliquid,

    Scrib. Comp. 240.

    Lewis & Short latin dictionary > exiguum

См. также в других словарях:

  • Slight — Slight, a. [Compar. {Slighter}; superl. {Slightest}.] [OE. sli?t, sleght, probably from OD. slicht, slecht, simple, plain, D. slecht; akin to OFries. sliucht, G. schlecht, schlicht, OHG. sleht smooth, simple, Icel. sl?ttr smooth, Sw. sl[ a]t,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Slight — Slight, v. t. [imp. & p. p. {Slighted}; p. pr. & vb. n. {Slighting}.] To disregard, as of little value and unworthy of notice; to make light of; as, to slight the divine commands. Milton. [1913 Webster] The wretch who slights the bounty of the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • slight — slight·er; slight; slight·ish; slight·ly; slight·ness; slight·ing·ly; …   English syllables

  • slight — I adjective ancillary, auxiliary, diminutive, exiguous, exiguus, immaterial, inappreciable, inconsequential, inconsiderable, inferior, insignificant, levis, light, limited, little, meager, mean, minor, minute, modest, negligible, niggardly,… …   Law dictionary

  • slight — [adj1] insignificant, small fat, feeble, inconsiderable, insubstantial, meager, minor, modest, negligible, off, outside, paltry, petty, piddling, remote, scanty, slender, slim, sparse, superficial, trifling, trivial, unessential, unimportant,… …   New thesaurus

  • Slight — Slight, adv. Slightly. [Obs. or Poetic] [1913 Webster] Think not so slight of glory. Milton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Slight — is a surname, and may refer to:* Aaron Slight (born 1966), former professional motorcycle road racer * Jim Slight (1855 1930), Australian cricketeree also* Sleight …   Wikipedia

  • slight — [slīt] adj. [ME (northern dial.) sliht < OE, kin to OHG sleht, straight, smooth: for IE base see SLICK] 1. a) light in form or build; not stout or heavy; slender b) frail; fragile 2. having little weight, strength, substance, or significance… …   English World dictionary

  • slight|ly — «SLYT lee», adverb. 1. in a slight manner. 2. to a slight degree; a little; somewhat: »I know him slightly. 3. in a slighting manner; disdainfully …   Useful english dictionary

  • Slight — Slight, n. The act of slighting; the manifestation of a moderate degree of contempt, as by neglect or oversight; neglect; indignity. [1913 Webster] Syn: Neglect; disregard; inattention; contempt; disdain; scorn; disgrace; indignity; disparagement …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Slight — Slight, n. Sleight. Spenser. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»