Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

forsaken

  • 1 sabacthani

    Heli Heli lemma sabacthani -- My God, my God why hast thou forsaken me

    Latin-English dictionary > sabacthani

  • 2 dēsertus

        dēsertus adj. with comp. and sup.    [P. of desero], deserted, desert, solitary, lonely, waste: angiportus, T.: anus, T.: planities penuriā aquae, S.: loca, Cs.: urbes: via: portūs, V.: vetustas, long disuse, H.: reditus desertior: nihil desertius: orae desertissimae: solitudo.— Plur n. as subst, desert places, deserts, wastes: Libyae deserta, V.: ferarum, the lonely haunts, V.
    * * *
    deserta -um, desertior -or -us, desertissimus -a -um ADJ
    deserted, uninhabited, without people; solitary/lonely; forsaken; desert/waste

    Latin-English dictionary > dēsertus

  • 3 relictus

        relictus    P. of relinquo.
    * * *
    relicta -um, relictior -or -us, relictissimus -a -um ADJ
    forsaken, abandoned, derelict; left untouched

    Latin-English dictionary > relictus

  • 4 sōlus

        sōlus gen. sōlīus, dat. sōlī ( dat f. sōlae, T.), adj.    [3 SAL-], alone, only, single, sole: cum omnibus potius quam soli perire voluerunt: licebit eum solus ames: meā Solius solliciti causā, T.: quae sola divina sunt: se numquam minus solum esse, quam cum solus esset: De viginti Restabam solus, O.: cognitiones sine consiliis per se solus exercebat, L.—With unus, only, single, alone: Solum unum hoc vitium fert senectus hominibus, T.: unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.: te unum solum suum depeculatorem venisse.— With other numerals, only, no more than: si decem soli essent in civitate viri boni: duas tribūs solas tulit: qui solos novem mensīs Asiae praefuit: crediderim quadraginta ea sola talenta fuisse, L.— Alone, lonely, solitary, forsaken, deserted: sola sum; habeo hic neminem, T.: solus atque omnium honestarum rerum egens, S.— Alone, preëminent, extraordinary: Nam sine controversiā ab dis solus diligēre, T.—Of places, lonely, solitary, unfrequented, desert: asportarier In solas terras, T.: in locis solis: proficiscitur in loca sola, S.: solā sub rupe, V.
    * * *
    sola, solum (gen -ius) ADJ
    only, single; lonely; alone, having no companion/friend/protector; unique

    Latin-English dictionary > sōlus

  • 5 eli

    Eli Eli lama sabacthani -- My God, my God why hast thou forsaken me

    Latin-English dictionary > eli

  • 6 heli

    heli heli lemma sabacthani -- My God, my God why hast thou forsaken me

    Latin-English dictionary > heli

  • 7 indesertus

    indeserta, indesertum ADJ

    Latin-English dictionary > indesertus

  • 8 lema

    Eli Eli lama sabacthani/My God, my God why hast thou forsaken me Matthew 27:46

    Latin-English dictionary > lema

  • 9 lemma

    I

    Heli Heli lemma sabacthani -- My God, my God why hast thou forsaken me

    II
    theme, title; epigram

    Latin-English dictionary > lemma

  • 10 relictum

    that which is left/forsaken/abandoned/left untouched; the residue/remaining

    Latin-English dictionary > relictum

  • 11 desolo

    dē-sōlo, āvi, ātum, 1, v. a., to leave alone, to forsake, abandon, desert (not anteAug., perh. first used by Verg.; most freq. in the part. perf.).
    (α).
    Verb finit.:

    desolavimus agros,

    Verg. A. 11, 367:

    agros profugiendo,

    Col. 1, 3, 11:

    urbes,

    Stat. Th. 6, 917:

    locum,

    Vulg. Psa. 78, 7.—
    (β).
    Part. perf., forsaken, deserted, left alone:

    desolatae terrae,

    Ov. M. 1, 349; cf.:

    tecta domorum,

    Stat. Th. 1, 653:

    manipli,

    Verg. A. 11, 870.—So of persons, Stat. S. 2, 1, 233; Plin. Ep. 4, 21, 3; Tac. A. 1, 30; 16, 30 fin.; Just. 1, 7, 3 (dub.); cf. with abl., robbed, deprived of:

    desolatus servilibus ministeriis,

    Tac. A. 12, 26; Plin. 10, 12, 16, § 34:

    agmen magistro,

    Stat. Th. 9, 672:

    aevo jam desolata senectus,

    i. e. enfeebled by age, Petr. 124; 286. —With gen.:

    virorum gentes,

    Sil. 8, 590.

    Lewis & Short latin dictionary > desolo

  • 12 destituo

    dē-stĭtŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [statuo].
    I.
    To set down; to set, place anywhere (ante-class. and freq. in Liv.; elsewh. rare): destituit omnes servos ad mensam ante se, Caecil. ap. Non. 280, 3: navem in alto ancoris, Naev. ib.: palum in foro, C. Gracchus ap. Gell. 10, 3, 3:

    aliquem in convivio (sc. ludendi causa),

    Cic. Verr. 2, 3, 26 fin.:

    armatos in medio,

    Liv. 7, 10:

    aliquem ante tribunal,

    id. 2, 12; cf. id. 23, 10:

    cohortes extra vallum,

    id. 10, 4:

    duo signa hic,

    Plaut. Rud. 3, 5, 43 et saep.—Far more freq. and class.,
    II.
    ( Lit., to put away from one's self; hence) To leave alone, to forsake, abandon, desert (derelinquo, desero, q. v.):

    T. Roscius novem homines honestissimos induxit, decepit, destituit, adversariis tradidit,

    Cic. Rosc. Am. 40, 117:

    destitutus ab aliquo,

    id. Clu. 30 fin.; id. Off. 1, 10, 32; cf. id. Quint. 16:

    funditores inermes,

    Caes. B. C. 3, 93, 5:

    aliquem in septemviratu,

    Cic. Phil. 2, 38, 99; cf.:

    defensores in ipso discrimine periculi,

    Liv. 6, 17 et saep.:

    inceptam fugam,

    to desist from, Ov. Am. 3, 13, 20:

    morando spem,

    Liv. 1, 51:

    spem vindemiae,

    Col. 4, 24, 12:

    consilium,

    Suet. Caes. 9:

    honorem,

    id. Claud. 45:

    conata ejus,

    Vell. 2, 42: partem verborum, to pronounce indistinctly (with devorare), Quint. 11, 3, 33 Spald. et saep.— Poet., with acc. and abl.: ex quo destituit deos Mercede pactā Laomedon, i. e. defrauded of their stipulated reward, * Hor. Od. 3, 3, 21.—
    (β).
    Of inanimate and abstract subjects:

    neque reperias, quos aut pronior fortuna comitata sit, aut, veluti fatigata, maturius destituerit, quam, etc.,

    Vell. 2, 69 fin.:

    cum primas spes fortuna destituit,

    Curt. 4, 1, 5, § 29; cf. Suet. Aug. 65:

    ventus aliquem,

    Liv. 30, 24:

    aliquem vadum,

    id. 21, 28:

    aliquem poplites,

    Suet. Claud. 30; cf.:

    aliquem memoria, mens,

    Curt. 7, 1:

    alveum fluitantem aqua,

    Liv. 1, 4; cf.: freta destituent nudos in litore pisces, * Verg. E. 1, 61.—
    (γ).
    Part. perf. destitutus, constr. usu. ab aliquo, aliquā re, rarely ab aliquā re, freq. with ab, abandoned, forsaken by; robbed of, destitute of:

    in divite ac paupere: propinquis, amicis, clientibus abundante, et his omnibus destituto,

    Quint. 5, 10, 26:

    alicujus consiliis, promissis, praeceptis destitutus,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 8:

    scientiā juris,

    Quint. 12, 3, 10:

    lenociniis,

    id. 12, 1, 30 et saep.; but with spe, a is more freq.:

    destituti ab unica spe auxilii,

    Liv. 40, 47:

    a spe,

    id. 31, 24; 36, 33, 3; Curt. 4, 3 (with spe, Curt. 8, 6):

    a re familiari,

    Suet. Ner. 10.—
    (δ).
    Absol.:

    si is destituat, nihil satis tutum habebis,

    Liv. 37, 7:

    simul, si destituat spes, alia praesidia molitur,

    Liv. 1, 41; so,

    spes,

    id. Tib. 1, 1, 9; Luc. 2, 728:

    pietasque fidesque,

    id. 5, 298:

    ego,

    Vulg. Isai. 49, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > destituo

  • 13 Muto

    1.
    mūto, āvi, ātum (arch. subj. mutassis, Plaut. Aul. 3, 6, 49; inf. pass. mutarier, id. Men. prol. 74), 1, v. a. and n. freq. [moveo].
    I.
    Prop., to move, to move away or from its place, to move to a place (rare):

    neque se luna quoquam mutat,

    does not move, does not budge, Plaut. Am. 1, 1, 117: illa tamen se Non habitu mutatve loco, does not quit her dress or her dwelling, Hor. S. 2, 7, 64:

    ne quis invitus civitate mutetur,

    be forced to leave, be driven from, Cic. Balb. 13, 30:

    hinc dum muter,

    if I can only get away from here, Ov. Tr. 5, 2, 73.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of change in the thing spoken of itself.
    1.
    In gen.
    a.
    Act., to alter, change a thing (freq. and class.; cf.

    vario): sententiam mutare numquam,

    Cic. Mur 29, 61: ego rogatus mutavi consilium meum. id. Fam. 4, 4, 4:

    consuetudinem dicendi,

    id. Brut. 91, 314:

    mentes vestras voluntatesque,

    id. Prov. Cons. 10, 25:

    cum testamentum mutare cuperet,

    id. Clu. 11, 31: propositum. Petr. 116:

    ne haec mutet fidem,

    Plaut. Mil. 4, 1, 36: nequeo exorare [p. 1181] ut me maneat et cum illo ut mutet fidem, Ter. Phorm. 3, 2, 28:

    tabulas,

    to alter one's will, Juv. 14, 55.— Absol.:

    natura nescia mutari,

    incapable of change, Juv. 13, 240. —With ob:

    mutatum jus ob unius feneratoris libidinem,

    Liv. 8, 28, 1:

    facilem mutatu gentem,

    Tac. A. 14, 23.—With ad:

    gubernatori ad incursus tempestatum... ratio mutanda est,

    Quint. 10, 7, 3:

    ad singulas paene distinctiones vultus mutandus est,

    id. 11, 3, 47.—With Gr. acc.:

    mutata suos flumina cursus,

    Verg. E. 8, 4:

    negat quicquam ex Latinā ratione mutandum,

    Quint. 1, 5, 89.—With cum:

    cum illo fidem,

    Ter. Phorm. 3, 2, 28 supra; more freq. cum aliquā re, to change with or under the influence of a thing:

    facies locorum cum ventis simul mutatur,

    Sall. J. 78, 3:

    qui cum fortunā non animum mutāsset,

    Vell. 2, 82, 2:

    quarum uvarum vini jucunditas cum regione mutatur,

    Col. 3, 2, 16; Ambros. in Abrah. 2, 10, 68.—With in and acc.:

    bona facile mutantur in pejus,

    Quint. 1, 1, 5.—With ex:

    nisi forte non ex Graeco mutantes, etc.,

    Quint. 3, 4, 14:

    ex feminis mutari in mares,

    Plin. 7, 4, 3, § 36. —With de:

    de uxore nihil mutat,

    Ter. And. 5, 4, 46.—With ab:

    quantum mutatus ab illo Hectore,

    Verg. A. 2, 274:

    longe mutatus ab illo Sampsone, qui, etc.,

    Ambros. Spir. Sanc. 2, prol. § 13.—Non mutat, with rel.-clause, it makes no difference: nec mutat confestim, an interjecto tempore, fidem suam adstrinxerunt, Pap. Dig. 46, 1, 52, § 2. —With abl. instrum. ( poet.):

    ut silvae foliis pronos mutantur in annos,

    Hor. A. P. 60.—
    b.
    Neutr., = mutari, to alter, change:

    quantum mores mutaverint argumentum,

    Liv. 39, 51, 10:

    postquam mutabat aestus,

    Tac. A. 2, 23; 12, 20:

    annona ex ante convectā copiā nihil mutavit,

    Liv. 5, 13, 1:

    mox in superbiam mutans,

    Tac. A. 12, 29:

    adeo animi mutaverant, ut clariorem inter Romanos deditio Postumium... faceret,

    Liv. 9, 12, 3:

    tantum mutāsse fortunam, ut, etc.,

    id. 29, 3, 10; 39, 51, 10.—
    (β).
    To differ, be different:

    pastiones hiberno ac verno tempore hoc mutant,

    Varr. R. R. 2, 2, 12:

    quantum mutare a Menandro Caecilius visus est,

    Gell. 2, 23, 7.—
    (γ).
    Of style, to vary:

    an ego... poetis, et maxime tragicis concederem, ut ne omnibus locis eādem contentione uterentur, crebroque mutarent? etc.,

    Cic. Or. 31, 109.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change the color of, to color, dye (cf.:

    inficio, imbuo): aries jam suave rubenti Murice, jam croceo mutabit vellera luto,

    Verg. E. 4, 44:

    nec lanarum colores, quibus simplex ille candor mutatus est, elui possunt,

    Quint. 1, 1, 5.—
    b.
    To change for the better, make better, to improve: placet tibi factum, Micio? Mi.:

    non, si queam mutare,

    Ter. Ad. 4, 7, 19.—
    c.
    To change for the worse; pass., of wine, to spoil, turn, etc.:

    ac, nisi mutatum, parcit defundere vinum,

    Hor. S. 2, 2, 58:

    melle mutatum (sc. balsamum),

    adulterated, Plin. 12, 25, 54, § 122.—
    B.
    Of change in its relation to other things, etc.
    1.
    In gen., to change one thing, etc., for another:

    mutatis ad celeritatem jumentis,

    Caes. B. C. 3, 11:

    vestimenta mutanti tunica ardere visa est,

    Suet. Tib. 14:

    calceos et vestimenta,

    Cic. Mil. 10, 28.—Esp. freq.: mutare vestem, to change one's dress: An. Muta vestem. Ch. Ubi mutem?... An. Eamus ad me. Ibi proximum'st ubi mutes, Ter. Eun. 3, 5, 61 sqq.:

    mutando nunc vestem, nunc tegumenta capitis,

    Liv. 22, 1, 3; Sen. Ep. 18, 2.—Esp., to put on the garb of mourning, of humility, etc.:

    pro me praesente senatus hominumque praeterea viginti millia vestem mutaverunt,

    Cic. post Red. ad Quir. 3, 8:

    non modo ut vestem mutaret, aut supplex prensaret homines, sed, etc.,

    Liv. 2, 61; 8, 37, 9; Cic. Sest. 11, 26; Hor. C. 1, 35, 23.—
    2.
    Esp.
    a.
    Mutata verba, i. e. figurative:

    mutata (verba), in quibus pro verbo proprio subicitur aliud, quod idem significet, sumptum ex re aliquā consequenti,

    Cic. Or. 27, 92.—
    b.
    Of style, to vary, alter:

    reliquum est ut dicas de conversā oratione atque mutatā,

    Cic. Part. Or. 7, 23:

    genus eloquendi... mutatum,

    id. ib. 5, 16.—
    c.
    Of one's assertion or promise:

    quod dixi semel, hau mutabo,

    will not break my word, Plaut. Bacch. 5, 2, 90.—
    d.
    Of place, to change, shift, alter:

    locum ex loco mutans (sc. typhon) rapidā vertigine,

    Plin. 2, 48, 49, § 132; cf.: quod nec injussu populi mutari finibus posset, to be removed, Liv. 5, 46, 11:

    exsules sunt, etiam si solum non mutārunt,

    i. e. gone into exile, Cic. Par. 4, 31:

    jussa pars mutare Lares et urbem Sospite cursu,

    Hor. C. Sec. 39.—
    C.
    Of common or reciprocal relations, to interchange, exchange.—With cum:

    cum amplificatione vectigalium nomen Hieronicae legis mutare,

    Cic. Verr. 2, 3, 8, § 19:

    ut vestem cum illo mutem,

    Ter. Eun. 3, 5, 24:

    ne cujus suorum popularium mutatam secum fortunam esse vellent,

    Liv. 21, 45, 6.—With pro:

    C. Hostilio pro Etruriā Tarentum mutaverant (sonatus) provinciam, pro Tarento Capuam mutaverunt,

    Liv. 27, 35, 14:

    non debere eum incerta pro certis mutare,

    Sall. J. 83, 1:

    mutatos pro Macedonibus Romanos dominos,

    Liv. 34, 49, 6.—With abl. of that for which the exchange, etc., is made:

    quid terras alio calentes Sole mutamus (patriā),

    Hor. C. 2, 16, 19:

    victoriae possessionem incertā pace mutāsse,

    Liv. 9, 12, 2; also with abl. of that given in exchange, etc.:

    victrice patriā victam mutari,

    id. 5, 30, 3.—So esp. of trading, etc., to exchange, barter, sell, etc.:

    coepit captivos conmercari Aleos, si quem reperire possit, qui mutet suum,

    Plaut. Capt. prol. 28; cf.:

    homines captivos conmercatur, si queat Aliquem invenire, suum qui mutet filium,

    id. ib. 1, 1, 33;

    1, 2, 68: hic mutat merces surgente a sole, etc.,

    Hor. S. 1, 4, 29:

    mutandi copia,

    Sall. J. 18, 5.—With abl.:

    uvam Furtivā mutat strigili,

    Hor. S. 2, 7, 109:

    suburbanis lactens porcus aere mutandus est,

    Col. 7, 9, 4:

    caetera reponantur, vel aere mutentur,

    id. 8, 5, 4:

    aere mutandi sunt (sc. apri),

    id. 9, 1, 7:

    quamvis Milesia magno Vellera mutentur,

    Verg. G. 3, 307; so with cum and pers. with whom the exchange is made:

    eaque mutare cum mercatoribus vino advecticio,

    Sall. J. 44, 5.—With inter:

    mutare res inter se instituerant,

    Sall. J. 18, 9.—
    D.
    To forsake, abandon, leave:

    mutare, derelinquere,

    Non. p. 351, 1:

    expertum jam principem anxii mutabant,

    Tac. H. 3, 44: mihi non persuadetur... mutem meos, Lucil. ap. Non. 351, 3: mutataque sidera pondus Quaesivere suum, i. e. forsaken or abandoned by the gods, Petr. poët. 124, 264.—Hence, mūtā-tus, a, um, P. a., changed, i. e. different, successive:

    quae (facies) mutatis inducitur atque fovetur Tot medicaminibus,

    Juv. 6, 472.
    2.
    mūto, ōnis, m., = membrum virile (rare and only poet.), Lucil. ap. Porphyr. ad Hor. S. 1, 2, 68; also id. ib. Orell. (K. and H. muttonis).
    3.
    Mūto, a Roman surname, Cic. Fragm. Or. pro Fundan. p. 445 Orell.

    Lewis & Short latin dictionary > Muto

  • 14 muto

    1.
    mūto, āvi, ātum (arch. subj. mutassis, Plaut. Aul. 3, 6, 49; inf. pass. mutarier, id. Men. prol. 74), 1, v. a. and n. freq. [moveo].
    I.
    Prop., to move, to move away or from its place, to move to a place (rare):

    neque se luna quoquam mutat,

    does not move, does not budge, Plaut. Am. 1, 1, 117: illa tamen se Non habitu mutatve loco, does not quit her dress or her dwelling, Hor. S. 2, 7, 64:

    ne quis invitus civitate mutetur,

    be forced to leave, be driven from, Cic. Balb. 13, 30:

    hinc dum muter,

    if I can only get away from here, Ov. Tr. 5, 2, 73.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of change in the thing spoken of itself.
    1.
    In gen.
    a.
    Act., to alter, change a thing (freq. and class.; cf.

    vario): sententiam mutare numquam,

    Cic. Mur 29, 61: ego rogatus mutavi consilium meum. id. Fam. 4, 4, 4:

    consuetudinem dicendi,

    id. Brut. 91, 314:

    mentes vestras voluntatesque,

    id. Prov. Cons. 10, 25:

    cum testamentum mutare cuperet,

    id. Clu. 11, 31: propositum. Petr. 116:

    ne haec mutet fidem,

    Plaut. Mil. 4, 1, 36: nequeo exorare [p. 1181] ut me maneat et cum illo ut mutet fidem, Ter. Phorm. 3, 2, 28:

    tabulas,

    to alter one's will, Juv. 14, 55.— Absol.:

    natura nescia mutari,

    incapable of change, Juv. 13, 240. —With ob:

    mutatum jus ob unius feneratoris libidinem,

    Liv. 8, 28, 1:

    facilem mutatu gentem,

    Tac. A. 14, 23.—With ad:

    gubernatori ad incursus tempestatum... ratio mutanda est,

    Quint. 10, 7, 3:

    ad singulas paene distinctiones vultus mutandus est,

    id. 11, 3, 47.—With Gr. acc.:

    mutata suos flumina cursus,

    Verg. E. 8, 4:

    negat quicquam ex Latinā ratione mutandum,

    Quint. 1, 5, 89.—With cum:

    cum illo fidem,

    Ter. Phorm. 3, 2, 28 supra; more freq. cum aliquā re, to change with or under the influence of a thing:

    facies locorum cum ventis simul mutatur,

    Sall. J. 78, 3:

    qui cum fortunā non animum mutāsset,

    Vell. 2, 82, 2:

    quarum uvarum vini jucunditas cum regione mutatur,

    Col. 3, 2, 16; Ambros. in Abrah. 2, 10, 68.—With in and acc.:

    bona facile mutantur in pejus,

    Quint. 1, 1, 5.—With ex:

    nisi forte non ex Graeco mutantes, etc.,

    Quint. 3, 4, 14:

    ex feminis mutari in mares,

    Plin. 7, 4, 3, § 36. —With de:

    de uxore nihil mutat,

    Ter. And. 5, 4, 46.—With ab:

    quantum mutatus ab illo Hectore,

    Verg. A. 2, 274:

    longe mutatus ab illo Sampsone, qui, etc.,

    Ambros. Spir. Sanc. 2, prol. § 13.—Non mutat, with rel.-clause, it makes no difference: nec mutat confestim, an interjecto tempore, fidem suam adstrinxerunt, Pap. Dig. 46, 1, 52, § 2. —With abl. instrum. ( poet.):

    ut silvae foliis pronos mutantur in annos,

    Hor. A. P. 60.—
    b.
    Neutr., = mutari, to alter, change:

    quantum mores mutaverint argumentum,

    Liv. 39, 51, 10:

    postquam mutabat aestus,

    Tac. A. 2, 23; 12, 20:

    annona ex ante convectā copiā nihil mutavit,

    Liv. 5, 13, 1:

    mox in superbiam mutans,

    Tac. A. 12, 29:

    adeo animi mutaverant, ut clariorem inter Romanos deditio Postumium... faceret,

    Liv. 9, 12, 3:

    tantum mutāsse fortunam, ut, etc.,

    id. 29, 3, 10; 39, 51, 10.—
    (β).
    To differ, be different:

    pastiones hiberno ac verno tempore hoc mutant,

    Varr. R. R. 2, 2, 12:

    quantum mutare a Menandro Caecilius visus est,

    Gell. 2, 23, 7.—
    (γ).
    Of style, to vary:

    an ego... poetis, et maxime tragicis concederem, ut ne omnibus locis eādem contentione uterentur, crebroque mutarent? etc.,

    Cic. Or. 31, 109.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change the color of, to color, dye (cf.:

    inficio, imbuo): aries jam suave rubenti Murice, jam croceo mutabit vellera luto,

    Verg. E. 4, 44:

    nec lanarum colores, quibus simplex ille candor mutatus est, elui possunt,

    Quint. 1, 1, 5.—
    b.
    To change for the better, make better, to improve: placet tibi factum, Micio? Mi.:

    non, si queam mutare,

    Ter. Ad. 4, 7, 19.—
    c.
    To change for the worse; pass., of wine, to spoil, turn, etc.:

    ac, nisi mutatum, parcit defundere vinum,

    Hor. S. 2, 2, 58:

    melle mutatum (sc. balsamum),

    adulterated, Plin. 12, 25, 54, § 122.—
    B.
    Of change in its relation to other things, etc.
    1.
    In gen., to change one thing, etc., for another:

    mutatis ad celeritatem jumentis,

    Caes. B. C. 3, 11:

    vestimenta mutanti tunica ardere visa est,

    Suet. Tib. 14:

    calceos et vestimenta,

    Cic. Mil. 10, 28.—Esp. freq.: mutare vestem, to change one's dress: An. Muta vestem. Ch. Ubi mutem?... An. Eamus ad me. Ibi proximum'st ubi mutes, Ter. Eun. 3, 5, 61 sqq.:

    mutando nunc vestem, nunc tegumenta capitis,

    Liv. 22, 1, 3; Sen. Ep. 18, 2.—Esp., to put on the garb of mourning, of humility, etc.:

    pro me praesente senatus hominumque praeterea viginti millia vestem mutaverunt,

    Cic. post Red. ad Quir. 3, 8:

    non modo ut vestem mutaret, aut supplex prensaret homines, sed, etc.,

    Liv. 2, 61; 8, 37, 9; Cic. Sest. 11, 26; Hor. C. 1, 35, 23.—
    2.
    Esp.
    a.
    Mutata verba, i. e. figurative:

    mutata (verba), in quibus pro verbo proprio subicitur aliud, quod idem significet, sumptum ex re aliquā consequenti,

    Cic. Or. 27, 92.—
    b.
    Of style, to vary, alter:

    reliquum est ut dicas de conversā oratione atque mutatā,

    Cic. Part. Or. 7, 23:

    genus eloquendi... mutatum,

    id. ib. 5, 16.—
    c.
    Of one's assertion or promise:

    quod dixi semel, hau mutabo,

    will not break my word, Plaut. Bacch. 5, 2, 90.—
    d.
    Of place, to change, shift, alter:

    locum ex loco mutans (sc. typhon) rapidā vertigine,

    Plin. 2, 48, 49, § 132; cf.: quod nec injussu populi mutari finibus posset, to be removed, Liv. 5, 46, 11:

    exsules sunt, etiam si solum non mutārunt,

    i. e. gone into exile, Cic. Par. 4, 31:

    jussa pars mutare Lares et urbem Sospite cursu,

    Hor. C. Sec. 39.—
    C.
    Of common or reciprocal relations, to interchange, exchange.—With cum:

    cum amplificatione vectigalium nomen Hieronicae legis mutare,

    Cic. Verr. 2, 3, 8, § 19:

    ut vestem cum illo mutem,

    Ter. Eun. 3, 5, 24:

    ne cujus suorum popularium mutatam secum fortunam esse vellent,

    Liv. 21, 45, 6.—With pro:

    C. Hostilio pro Etruriā Tarentum mutaverant (sonatus) provinciam, pro Tarento Capuam mutaverunt,

    Liv. 27, 35, 14:

    non debere eum incerta pro certis mutare,

    Sall. J. 83, 1:

    mutatos pro Macedonibus Romanos dominos,

    Liv. 34, 49, 6.—With abl. of that for which the exchange, etc., is made:

    quid terras alio calentes Sole mutamus (patriā),

    Hor. C. 2, 16, 19:

    victoriae possessionem incertā pace mutāsse,

    Liv. 9, 12, 2; also with abl. of that given in exchange, etc.:

    victrice patriā victam mutari,

    id. 5, 30, 3.—So esp. of trading, etc., to exchange, barter, sell, etc.:

    coepit captivos conmercari Aleos, si quem reperire possit, qui mutet suum,

    Plaut. Capt. prol. 28; cf.:

    homines captivos conmercatur, si queat Aliquem invenire, suum qui mutet filium,

    id. ib. 1, 1, 33;

    1, 2, 68: hic mutat merces surgente a sole, etc.,

    Hor. S. 1, 4, 29:

    mutandi copia,

    Sall. J. 18, 5.—With abl.:

    uvam Furtivā mutat strigili,

    Hor. S. 2, 7, 109:

    suburbanis lactens porcus aere mutandus est,

    Col. 7, 9, 4:

    caetera reponantur, vel aere mutentur,

    id. 8, 5, 4:

    aere mutandi sunt (sc. apri),

    id. 9, 1, 7:

    quamvis Milesia magno Vellera mutentur,

    Verg. G. 3, 307; so with cum and pers. with whom the exchange is made:

    eaque mutare cum mercatoribus vino advecticio,

    Sall. J. 44, 5.—With inter:

    mutare res inter se instituerant,

    Sall. J. 18, 9.—
    D.
    To forsake, abandon, leave:

    mutare, derelinquere,

    Non. p. 351, 1:

    expertum jam principem anxii mutabant,

    Tac. H. 3, 44: mihi non persuadetur... mutem meos, Lucil. ap. Non. 351, 3: mutataque sidera pondus Quaesivere suum, i. e. forsaken or abandoned by the gods, Petr. poët. 124, 264.—Hence, mūtā-tus, a, um, P. a., changed, i. e. different, successive:

    quae (facies) mutatis inducitur atque fovetur Tot medicaminibus,

    Juv. 6, 472.
    2.
    mūto, ōnis, m., = membrum virile (rare and only poet.), Lucil. ap. Porphyr. ad Hor. S. 1, 2, 68; also id. ib. Orell. (K. and H. muttonis).
    3.
    Mūto, a Roman surname, Cic. Fragm. Or. pro Fundan. p. 445 Orell.

    Lewis & Short latin dictionary > muto

  • 15 relinquo

    rĕ-linquo, līqui, lictum, 3, v. a.
    I.
    (With the idea of the re predominating.) To leave behind (cf. desero, omitto).
    A.
    In gen., to leave behind by removing one's self; to leave, move away from; to leave, abandon (a person or thing).
    1.
    Lit.:

    puerum apud matrem domi,

    Plaut. Men. prol. 28:

    ipse abiit foras, me reliquit pro atriensi in sedibus,

    id. Poen. 5, 5, 4:

    me filiis Relinquont quasi magistrum,

    Ter. Phorm. 1, 2, 22:

    dicerent non me plane de provinciā decessisse, quoniam alterum me reliquissem,

    Cic. Fam. 2, 15, 4:

    C. Fabium legatum cum legionibus II. castris praesidio relinquit,

    Caes. B. G. 7, 40:

    cum me servum in servitute pro te hic reliqueris,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75; cf. id. ib. 5, 1, 18:

    fratrem, sc. in provinciā,

    Cic. Fam. 2, 15, 4:

    post tergum hostem relinquere,

    Caes. B. G. 4, 22; cf. id. ib. 7, 11:

    ille omnibus precibus petere contendit, ut in Galliā relinqueretur,

    might be left behind, id. ib. 5, 6:

    greges pecorum... sub opacā valle reliquit,

    Ov. M. 11, 277 et saep.:

    ea causa miles hic reliquit symbolum,

    Plaut. Ps. 1, 1, 53:

    hic exemplum reliquit ejus,

    id. ib. 2, 2, 56:

    (Hecuba) Hectoris in tumulo canum de vertice crinem... relinquit,

    leaves behind, Ov. M. 13, 428:

    (cacumina silvae) limum tenent in fronde relictum,

    left behind, remaining, id. ib. 1, 347.— To leave behind one's self by moving away:

    longius delatus aestu, sub sinistrā Britanniam relictam conspexit,

    Caes. B. G. 5, 8:

    jamque hos, jamque illos, populo mirante, relinquit,

    Sil. 16, 503; cf. in pass., to remain or be left behind, Lucr. 5, 626.—
    2.
    Trop.: hanc eram ipsam excusationem relicturus ad Caesarem, was about to leave behind me just this excuse (for my departure), Cic. Att. 9, 6, 1:

    aculeos in animis,

    id. Brut. 9, 38:

    quod coeptum est dici, relinquitur in cogitatione audientium,

    Auct. Her. 4, 30, 41:

    aetate relictā,

    Ov. M. 7, 170:

    repetat relicta,

    Hor. Ep. 1, 7, 97.—

    Of rank or merit: (Homerus) omnes sine dubio et in omni genere eloquentiae procul a se reliquit,

    Quint. 10, 1, 51.—
    B.
    In partic.
    1. a.
    Lit.:

    ea mortua est: reliquit filiam adulescentulam,

    Ter. Heaut. 3, 3, 41:

    cum pauper cum duobus fratribus relictus essem,

    Varr. R. R. 3, 16, 2; cf.:

    pauper jam a majoribus relictus,

    Nep. Epam. 2, 1:

    agri reliquit ei non magnum modum,

    Plaut. Aul. prol. 13:

    heredem testamento reliquit hunc P. Quintium,

    Cic. Quint. 4, 15:

    cum ei testamento sestertiūm milies relinquatur,

    id. Off. 3, 24, 93:

    non, si qui argentum omne legavit, videri potest signatam quoque pecuniam reliquisse,

    Quint. 5, 11, 33:

    qui mihi reliquit haec quae habeo omnia,

    Ter. Eun. 1, 2, 40:

    cedo, quid reliquit Phania,

    id. Hec. 3, 5, 8 and 13:

    fundos decem et tres reliquit,

    Cic. Rosc. Am. 7, 20:

    aliquantum aeris alieni,

    id. Quint. 4, 15:

    servus aut donatus aut testamento relictus,

    Quint. 5, 10, 67:

    alicui arva, greges, armenta,

    Ov. M. 3, 585:

    se testamento liberum relictum,

    Dig. 21, 1, 17, § 16.—
    b.
    Trop., to leave, leave behind one:

    consiliorum ac virtutum nostrarum effigiem,

    Cic. Arch. 12, 30:

    qui sic sunt, haud multum heredem juvant, Sibi vero hanc laudem relinquont: vixit, dum vixit, bene,

    Ter. Hec. 3, 5, 11:

    rem publicam nobis,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; cf.:

    statum civitatis,

    id. ib. 1, 21, 34; id. Par. 1, 2, 10:

    opus alicui,

    id. Rep. 1, 22, 35: memoriam [p. 1558] aut brevem aut nullam, id. Off. 2, 16, 55:

    monumentum audaciae suae aeternum,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 129:

    quae scripta nobis summi ex Graeciā sapientissimique homines reliquerunt,

    id. Rep. 1, 22, 35:

    scriptum in Originibus,

    id. Brut. 19, 75:

    scripta posteris,

    Quint. 1, praef. 1:

    in scriptis relictum,

    Cic. de Or. 2, 46, 194:

    orationes reliquit et annales,

    id. Brut. 27, 106:

    duo tantum volumina,

    Suet. Gram. 7:

    librum de suis rebus imperfectum,

    id. ib. 12; cf.:

    si non omnia vates Ficta reliquerunt,

    Ov. M. 13, 734:

    pater, o relictum Filiae nomen,

    Hor. C. 3, 27, 34.—
    2.
    To leave a thing behind; to leave remaining; to allow or permit to remain, to let remain, leave; pass., to be left, to remain.
    a.
    Lit.:

    nihil relinquo in aedibus, Nec vas, nec vestimentum,

    Ter. Heaut. 1, 1, 88:

    multis autem non modo granum nullum, sed ne paleae quidem ex omni fructu atque ex annuo labore relinquerentur,

    Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114:

    nihil de tanto patrimonio,

    id. Rosc. Am. 3, 10:

    equitatus partem illi adtribuit, partem sibi reliquit,

    Caes. B. G. 7, 34:

    angustioribus portis relictis,

    id. ib. 7, 70;

    41: unam (filiam) minimamque relinque,

    leave to me, Ov. M. 6, 299:

    jam pauca aratro jugera regiae Moles relinquent,

    Hor. C. 2, 15, 2:

    dapis meliora relinquens,

    id. S. 2, 6, 89:

    magis apta tibi tua dona relinquam,

    id. Ep. 1, 7, 43:

    haec porcis hodie comedenda relinquis,

    id. ib. 1, 7, 19; cf.:

    habitanda fana Apris reliquit,

    id. Epod. 16, 20:

    relinquebatur una per Sequanos via,

    remained, Caes. B. G. 1, 9; cf.:

    unā ex parte leniter acclivis aditus relinquebatur,

    id. ib. 2, 29:

    se cum paucis relictum videt,

    Sall. C. 60, 7:

    nec aliud dicionis Atheniensium praeter ipsam urbem reliquit,

    Just. 5, 7, 3.—
    b.
    Trop.:

    quasi corpori reliqueris Tuo potestatem coloris ulli capiendi mala,

    Plaut. Truc. 2, 2, 37:

    quam igitur relinquis populari rei publicae laudem?

    Cic. Rep. 3, 35, 48:

    ut vobis non modo dignitatis retinendae, sed ne libertatis quidem recuperandae spes relinquatur,

    id. Agr. 1, 6, 17:

    ceterorum sententiis semotis, relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio,

    id. Fin. 2, 14, 44; cf.:

    ne qua spes in fugā relinqueretur,

    Caes. B. G. 1, 51:

    nullā provocatione ad populum contra necem et verbera relicta,

    Cic. Rep. 2, 37, 62; Hor. S. 1, 10, 51:

    quis igitur relictus est objurgandi locus?

    Ter. And. 1, 1, 127; cf.:

    nihil est preci loci relictum,

    id. ib. 3, 4, 22; id. Phorm. 3, 3, 14;

    and, in another sense: plane nec precibus nostris nec admonitionibus relinquit locum,

    i. e. he leaves no occasion for them, renders them superfluous, Cic. Fam. 1, 1, 2:

    ne cui iniquo relinqueremus vituperandi locum,

    id. Q. Fr. 2, 4, 1:

    Aedui nullum sibi ad cognoscendum spatium relinquunt,

    Caes. B. G. 7, 42:

    spatium deliberandi,

    Nep. Eun, 12, 3:

    vita turpis ne morti quidem honestae locum relinquit,

    Cic. Quint. 15, 49; Plaut. Cas. 2, 3, 33; cf. Cic. Brut. 72, 253 (v. Bernhardy ad loc.):

    vita relicta est tantum modo,

    Ov. P. 4, 16, 49:

    quod munitioni castrorum tempus relinqui volebat,

    Caes. B. G. 5, 9 fin.:

    mihi consilium et virtutis vestrae regimen relinquite,

    Tac. H. 1, 84:

    suspicionem alicui relinquere,

    Suet. Caes. 86:

    aliquem veniae vel saevitiae alicujus,

    Tac. H. 1, 68 fin.:

    aliquem poenae,

    Plin. Ep. 2, 11, 20:

    aliquem poenae,

    Ov. M. 7, 41: leto, poenaeque, id. id. 14, 217; cf.:

    urbem direptioni et incendiis,

    to give up, surrender, abandon, Cic. Fam. 4, 1, 2:

    neu relinquas hominem innocentem ad alicujus tui dissimilis quaestum,

    do not leave, id. ib. 13, 64:

    aliquid in alicujus spe,

    id. Div. in Caecil. 8, 26; cf. id. ib. 4, 16. — Poet., with obj.-clause:

    (metus) Omnia suffundens mortis nigrore, neque ullam Esse voluptatem liquidam puramque relinquit,

    Lucr. 3, 40; 1, 703; Ov. M. 14, 100:

    dum ex parvo nobis tantundem haurire relinquas,

    Hor. S. 1, 1, 52; Sil. 3, 708: nihil relinquitur nisi fuga, there is nothing left, nothing remains, but, etc., Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6:

    relinquitur illud, quod vociferari non destitit, non debuisse, etc.,

    Cic. Fl. 34, 85; cf.:

    mihi nihil relicti quicquam aliud jam esse intellego,

    Plaut. Merc. 3, 4, 81.— Impers. relinquitur, with ut (Zumpt, Gram. §

    621): relinquitur, ut, si vincimur in Hispaniā, quiescamus,

    it remains, that, Cic. Att. 10, 8, 2; cf.: relinquebatur, ut neque longius ab agmine legionum discedi Caesar pateretur, Caes. B. G. 5, 19 fin. — In a logical conclusion: relinquitur ergo, ut omnia tria genera sint causarum, hence it follows that, etc., Cic. Inv. 1, 9, 12; id. Div. 2, 5, 14.—
    3.
    With double predicate, to leave a thing behind in a certain state; to leave, let remain, suffer to be, etc.:

    eum Plautus locum Reliquit integrum,

    has left untouched, Ter. Ad. prol. 10:

    praesertim cum integram rem et causam reliquerim,

    have left unaltered, Cic. Att. 5, 21, 13; cf.:

    Scaptius me rogat, ut rem sic relinquam,

    id. ib. 5, 21, 13, §

    12: Morini, quos Caesar in Britanniam proficiscens pacatos reliquerat,

    Caes. B. G. 4, 37; cf.:

    amici, quos incorruptos Jugurtha reliquerat,

    Sall. J. 103, 2:

    reliquit (eam) Incertam et tristi turbatam volnere mentis,

    Verg. A. 12, 160:

    (naves) in litore deligatas ad ancoram relinquebat,

    Caes. B. G. 5, 9:

    erat aeger in praesidio relictus,

    id. ib. 6, 38:

    in mediis lacerā nave relinquor aquis,

    Ov. P. 2, 3, 28:

    quod insepultos reliquissent eos, quos, etc.,

    Cic. Rep. 4, 8, 26; 2, 11, 21:

    aliquid incohatum,

    id. ib. 1, 35, 55; cf.:

    inceptam oppugnationem,

    to give up, abandon, quit, Caes. B. G. 7, 17:

    incoepta fila,

    Ov. M. 6, 34:

    infecta sacra,

    id. ib. 6, 202:

    opus incoeptum,

    id. A. A. 2, 78:

    verba imperfecta,

    id. H. 13, 13:

    pro effectis relinquunt, vixdum incohata,

    Quint. 5, 13, 34:

    aliquid injudicatum,

    id. 10, 1, 67:

    aliquid neglectum,

    id. 1, 1, 29:

    incertum,

    id. 2, 10, 14:

    tantas copias sine imperio,

    Caes. B. G. 7, 20 init.; cf.:

    sine ture aras,

    Ov. M. 8, 277:

    verbum in ambiguo,

    Lucr. 4, 1137:

    mulierem nullam nominabo: tantum in medio relinquam,

    Cic. Cael. 20, 48; cf.:

    correptio in dubio relicta,

    Quint. 7, 9, 13.
    II.
    (With the idea of the verb predominant.) To leave behind one, to leave, go away from; to forsake, abandon, desert a person or thing.
    A.
    In gen.
    1.
    Lit.:

    ubi illaec obsecrost quae me hic reliquit,

    Plaut. Truc. 2, 6, 32: relinquamus nebulonem hunc, Scip. Afr. ap. Gell. 4, 18, 3; cf.:

    non ego te hic lubens relinquo neque abeo abs te,

    Plaut. Am. 1, 3, 33:

    domum propinquosque reliquisse,

    Caes. B. G. 1, 44; cf. id. ib. 1, 30:

    relictis locis superioribus,

    Hirt. B. G. 8, 36:

    loci relinquendi facultas,

    Caes. B. G. 3, 4 fin.:

    Ilio relicto,

    Hor. C. 1, 10, 14:

    urbes,

    id. ib. 2, 20, 5:

    moenia,

    id. Epod. 17, 13:

    litus relictum Respicit,

    Ov. M. 2, 873:

    Roma relinquenda est,

    id. Tr. 1, 3, 62:

    colles clamore relinqui (sc.: a bubus),

    were left behind, Verg. A. 8, 216 Wagn.:

    limen,

    id. ib. 5, 316:

    mensas,

    id. ib. 3, 213:

    dominos,

    Cat. 61, 51:

    volucres Ova relinquebant,

    Lucr. 5, 802 et saep.—
    2.
    Trop.: me somnu' reliquit, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 52 Vahl.); cf.:

    quem vita reliquit,

    Lucr. 5, 63: reliquit aliquem vita, for to die, Ov. M. 11, 327:

    ubi vita tuos reliquerit artus,

    id. Ib. 339;

    for which, also, reversely: animam relinquam potius, quam illas deseram,

    Ter. Ad. 3, 4, 52; so,

    vitam,

    Verg. G. 3, 547; cf. Tac. A. 4, 34:

    lucem,

    Verg. A. 4, 452:

    lumen vitale,

    Ov. M. 14, 175:

    consitus sum senectute, vires Reliquere,

    Plaut. Men. 5, 2, 6:

    aliquem animus,

    id. Mil. 4, 8, 37; Caes. B. G. 6, 38:

    animus reliquit euntem,

    Ov. M. 10, 459:

    aliquem anima,

    Nep. Eum. 4, 2:

    ab omni honestate relictus,

    abandoned, destitute of, Cic. Rab. Perd. 8, 23:

    ab alterā (quartanā) relictum esse,

    id. Att. 8, 6, 3; cf. Hor. S. 2, 3, 290.—
    B.
    In partic., pregn., to leave in the lurch; to forsake, abandon, desert, etc. (v. desero, destituo, prodo).
    1.
    Lit.:

    qui... Reliquit deseruitque me,

    has forsaken me, has given me the slip, Plaut. Most. 1, 3, 45; cf.:

    reliquit me homo atque abiit,

    Ter. And. 4, 4, 5:

    succurrere relictae,

    Verg. A. 9, 290.—

    Of the forsaking of a lover by his mistress,

    Plaut. Truc. 2, 4, 64; Tib. 3, 6, 40; Prop. 1, 6, 8; Ov. H. 10, 80; id. M. 8, 108:

    paucos, qui ex fugā evaserant, reliquerunt,

    i. e. let them escape, Caes. B. G. 3, 19. — Of things, to leave, give up, abandon, etc.:

    argentum si relinquo ac non peto, etc.,

    Plaut. Aul. 1, 2, 31:

    auctores signa relinquendi et deserendi castra,

    Liv. 5, 6; cf.:

    relictā non bene parmulā,

    Hor. C. 2, 7, 10.—
    2.
    Trop., to leave, let alone, give up, resign, neglect, forsake, abandon, relinquish:

    rem et causam et utilitatem communem non relinquere solum, sed etiam prodere,

    Cic. Caecin. 18, 50 (for which:

    derelinquo jam communem causam,

    id. ib. 35, 103):

    jus suum dissolute,

    id. ib. 36, 103:

    affectum, cum ad summum perduxerimus,

    Quint. 6, 1, 29:

    (puella) Quod cupide petiit, mature plena reliquit,

    Hor. Ep. 2, 1, 100: eum rogato, ut relinquat alias res et huc veniat, to leave or lay aside every thing else, Plaut. Rud. 4, 6, 8; cf.:

    omnibus relictis rebus,

    id. Cist. 1, 1, 6; so,

    relictis rebus (omnibus),

    id. Ep. 4, 2, 35; id. Truc. 2, 1, 25; Ter. And. 2, 5, 1; id. Eun. 1, 2, 86; id. Heaut. 4, 7, 12; Lucr. 3, 1071; Cic. de Or. 3, 14, 51; Caes. B. C. 3, 102; cf.

    also: res omnes relictas habeo prae quod tu velis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 38:

    omnia relinques, si me amabis, cum, etc.,

    Cic. Fam. 2, 14:

    et agrorum et armorum cultum,

    to give up, abandon, neglect, id. Rep. 2, 4, 7:

    si tu ea relinquis et deseris,

    id. Verr. 2, 4, 36, § 80:

    studium exquirendi,

    id. Ac. 1, 3, 7:

    agrum alternis annis,

    to suffer to lie fallow, Varr. R. R. 1, 44, 3:

    loca relicta,

    uncultivated, wild lands, Front. Limit. p. 42 Goes.; so,

    relictae possessiones,

    Cic. Agr. 1, 1, 3:

    milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

    abandoned, relinquished, id. Rep. 2, 37, 63; cf. possessionem, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    obsidionem,

    to raise the siege, Liv. 5, 48:

    caedes relinquo, libidines praetereo,

    leave unmentioned, Cic. Prov. Cons. 3, 6:

    consulto relinquere (locum), opp. praetermittere,

    id. Off. 3, 2, 9; cf.:

    hoc certe neque praetermittendum neque relinquendum est,

    id. Cat. 3, 8, 18; and:

    audistis haec, judices, quae nunc ego omnia praetereo et relinquo,

    id. Verr. 2, 3, 44, § 106;

    in this sense also,

    id. Brut. 45, 165; cf. id. ib. 19, 76; Hor. A. P. 150:

    cur injurias tuas conjunctas cum publicis reliquisti?

    left unnoticed, uncensured, Cic. Verr. 2, 1, 33, § 84; cf.:

    vim et causam efficiendi reliquerunt,

    id. Fin. 1, 6, 18:

    vos legatum omni supplicio interfectum relinquetis?

    id. Imp. Pomp. 5, 11:

    quis est, qui vim hominibus armatis factam relinqui putet oportere,

    id. Caecin. 3, 9.— Poet., with obj.clause:

    quod si plane contueare, mirari multa relinquas,

    leave off, cease, Lucr. 6, 654.

    Lewis & Short latin dictionary > relinquo

  • 16 Soluntini

    1.
    sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., alone, only, single, sole (syn.:

    unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

    Cic. Cat. 4, 7, 14:

    cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

    id. Off. 3, 10, 41:

    licebit eum solus ames,

    id. Att. 6, 3, 7:

    tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77:

    nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

    Cic. Lael. 27, 102:

    non sibi se soli natum meminerit,

    id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

    extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

    id. Rep. 2, 4, 8:

    quae sola divina sunt,

    id. Tusc. 1, 27, 66:

    ita sola errare videbar,

    Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

    Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    rem narrabit sola soli,

    Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

    de viginti Restabam solus,

    Ov. M. 3, 688:

    solus ex plurimis servis,

    Plaut. Most. 4, 1, 23:

    solus ex toto illo collegio,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    Stoici soli ex omnibus,

    id. de Or. 3, 18, 65:

    tu ex omnibus,

    id. Fam. 2, 17, 6:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    coturnices solae animalium,

    Plin. 10, 23, 33, § 69:

    solus inter omnes,

    Mart. 4, 2, 1:

    quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

    Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

    per se,

    id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

    nam solum habere velle summa dementia est,

    Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

    unam ille quidem hanc solam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 27:

    solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

    id. Ad. 5, 3, 47:

    furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

    id. ib. 2, 2, 5, §

    13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

    id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

    qui solos novem menses Asiae praefuit,

    Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—
    B.
    In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

    syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

    Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

    solus atque omnium honestarum rerum egens,

    Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

    gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

    Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—
    II.
    Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

    hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

    Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

    cum in locis solis moestus errares,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    loca,

    Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

    locus,

    Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

    terrae,

    Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

    Libyae agri,

    Verg. G. 3, 249:

    insula,

    Cat. 64, 184:

    in harena,

    id. 64, 57:

    solā sub rupe,

    Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

    in monte,

    Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    A.
    Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

    solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

    Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

    consules etiam spectionem,

    id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

    quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

    id. Tusc. 3, 5, 11:

    quae hominum solum auribus judicantur,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    2.
    Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

    whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

    Dig. 4, 9, 1, § 2:

    pretii solummodo fieri aestimationem,

    ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—
    B.
    Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

    non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12 fin.:

    urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

    Cic. Rep. 2, 3, 6:

    importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

    id. ib. 2, 4, 7:

    neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. ib. 2, 15, 28:

    te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

    id. Lael. 2, 6:

    non nobis solum nati sumus,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ut sapiens solum contentus possit vivere,

    id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

    bestiae sibi solum natae sunt,

    id. ib. 3, 19, 63:

    nec vero solum hanc libidinem laudant,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84:

    non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

    Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

    non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

    id. Rep. 2, 11, 21:

    quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

    Caes. B. G. 1, 20:

    quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

    id. ib. 2, 2, 4:

    neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

    Sall. C. 39, 6; v. non and sed.
    2.
    Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.
    3.
    sŏlus, ūs, m., v. solum init.

    Lewis & Short latin dictionary > Soluntini

  • 17 Solus

    1.
    sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., alone, only, single, sole (syn.:

    unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

    Cic. Cat. 4, 7, 14:

    cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

    id. Off. 3, 10, 41:

    licebit eum solus ames,

    id. Att. 6, 3, 7:

    tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77:

    nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

    Cic. Lael. 27, 102:

    non sibi se soli natum meminerit,

    id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

    extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

    id. Rep. 2, 4, 8:

    quae sola divina sunt,

    id. Tusc. 1, 27, 66:

    ita sola errare videbar,

    Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

    Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    rem narrabit sola soli,

    Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

    de viginti Restabam solus,

    Ov. M. 3, 688:

    solus ex plurimis servis,

    Plaut. Most. 4, 1, 23:

    solus ex toto illo collegio,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    Stoici soli ex omnibus,

    id. de Or. 3, 18, 65:

    tu ex omnibus,

    id. Fam. 2, 17, 6:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    coturnices solae animalium,

    Plin. 10, 23, 33, § 69:

    solus inter omnes,

    Mart. 4, 2, 1:

    quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

    Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

    per se,

    id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

    nam solum habere velle summa dementia est,

    Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

    unam ille quidem hanc solam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 27:

    solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

    id. Ad. 5, 3, 47:

    furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

    id. ib. 2, 2, 5, §

    13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

    id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

    qui solos novem menses Asiae praefuit,

    Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—
    B.
    In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

    syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

    Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

    solus atque omnium honestarum rerum egens,

    Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

    gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

    Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—
    II.
    Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

    hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

    Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

    cum in locis solis moestus errares,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    loca,

    Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

    locus,

    Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

    terrae,

    Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

    Libyae agri,

    Verg. G. 3, 249:

    insula,

    Cat. 64, 184:

    in harena,

    id. 64, 57:

    solā sub rupe,

    Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

    in monte,

    Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    A.
    Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

    solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

    Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

    consules etiam spectionem,

    id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

    quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

    id. Tusc. 3, 5, 11:

    quae hominum solum auribus judicantur,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    2.
    Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

    whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

    Dig. 4, 9, 1, § 2:

    pretii solummodo fieri aestimationem,

    ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—
    B.
    Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

    non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12 fin.:

    urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

    Cic. Rep. 2, 3, 6:

    importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

    id. ib. 2, 4, 7:

    neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. ib. 2, 15, 28:

    te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

    id. Lael. 2, 6:

    non nobis solum nati sumus,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ut sapiens solum contentus possit vivere,

    id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

    bestiae sibi solum natae sunt,

    id. ib. 3, 19, 63:

    nec vero solum hanc libidinem laudant,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84:

    non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

    Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

    non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

    id. Rep. 2, 11, 21:

    quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

    Caes. B. G. 1, 20:

    quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

    id. ib. 2, 2, 4:

    neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

    Sall. C. 39, 6; v. non and sed.
    2.
    Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.
    3.
    sŏlus, ūs, m., v. solum init.

    Lewis & Short latin dictionary > Solus

  • 18 solus

    1.
    sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., alone, only, single, sole (syn.:

    unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

    Cic. Cat. 4, 7, 14:

    cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

    id. Off. 3, 10, 41:

    licebit eum solus ames,

    id. Att. 6, 3, 7:

    tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77:

    nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

    Cic. Lael. 27, 102:

    non sibi se soli natum meminerit,

    id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

    extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

    id. Rep. 2, 4, 8:

    quae sola divina sunt,

    id. Tusc. 1, 27, 66:

    ita sola errare videbar,

    Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

    Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    rem narrabit sola soli,

    Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

    de viginti Restabam solus,

    Ov. M. 3, 688:

    solus ex plurimis servis,

    Plaut. Most. 4, 1, 23:

    solus ex toto illo collegio,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    Stoici soli ex omnibus,

    id. de Or. 3, 18, 65:

    tu ex omnibus,

    id. Fam. 2, 17, 6:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    coturnices solae animalium,

    Plin. 10, 23, 33, § 69:

    solus inter omnes,

    Mart. 4, 2, 1:

    quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

    Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

    per se,

    id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

    nam solum habere velle summa dementia est,

    Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

    unam ille quidem hanc solam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 27:

    solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

    id. Ad. 5, 3, 47:

    furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

    id. ib. 2, 2, 5, §

    13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

    id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

    qui solos novem menses Asiae praefuit,

    Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—
    B.
    In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

    syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

    Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

    solus atque omnium honestarum rerum egens,

    Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

    gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

    Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—
    II.
    Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

    hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

    Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

    cum in locis solis moestus errares,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    loca,

    Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

    locus,

    Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

    terrae,

    Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

    Libyae agri,

    Verg. G. 3, 249:

    insula,

    Cat. 64, 184:

    in harena,

    id. 64, 57:

    solā sub rupe,

    Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

    in monte,

    Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    A.
    Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

    solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

    Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

    consules etiam spectionem,

    id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

    quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

    id. Tusc. 3, 5, 11:

    quae hominum solum auribus judicantur,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    2.
    Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

    whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

    Dig. 4, 9, 1, § 2:

    pretii solummodo fieri aestimationem,

    ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—
    B.
    Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

    non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12 fin.:

    urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

    Cic. Rep. 2, 3, 6:

    importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

    id. ib. 2, 4, 7:

    neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. ib. 2, 15, 28:

    te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

    id. Lael. 2, 6:

    non nobis solum nati sumus,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ut sapiens solum contentus possit vivere,

    id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

    bestiae sibi solum natae sunt,

    id. ib. 3, 19, 63:

    nec vero solum hanc libidinem laudant,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84:

    non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

    Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

    non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

    id. Rep. 2, 11, 21:

    quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

    Caes. B. G. 1, 20:

    quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

    id. ib. 2, 2, 4:

    neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

    Sall. C. 39, 6; v. non and sed.
    2.
    Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.
    3.
    sŏlus, ūs, m., v. solum init.

    Lewis & Short latin dictionary > solus

См. также в других словарях:

  • Forsaken — or The Forsaken may refer to:In gaming: * Forsaken (game), first person shooting video game similar to Descent * Forsaken (series), World of Warcraft machinima series produced by Edgeworks Entertainment * The Forsaken, an undead faction in the… …   Wikipedia

  • Forsaken 64 — Forsaken Forsaken Éditeur Acclaim Développeur Probe Software Date de sortie 26 mai 1998 Genre Tir subjectif Mode de jeu Un joueur, multijoueur …   Wikipédia en Français

  • Forsaken — Éditeur Acclaim Développeur Probe Software Date de sortie 26 mai 1998 Genre Tir subjectif Mode de jeu Un joueur, multijoueur …   Wikipédia en Français

  • Forsaken — Allgemeine Informationen Genre(s) Doom Metal Gründung 1990 als Blind Alley Aktuelle Besetzung …   Deutsch Wikipedia

  • Forsaken — Forsaken  коридорный космосимулятор. Отречённые (Warcraft) Список значений слова или словосочетания со ссылками на соответствующие ст …   Википедия

  • forsaken — index derelict (abandoned), helpless (defenseless), solitary, void (empty) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton …   Law dictionary

  • forsaken — mid 13c., pp. adj. from FORSAKE (Cf. forsake). Related: Forsakenly …   Etymology dictionary

  • forsaken — [adj] abandoned cast off, derelict, deserted, desolate, destitute, disowned, forlorn, friendless, godforsaken*, ignored, isolated, jilted, left at the altar*, left behind, left in the lurch*, lonely, lorn, marooned, outcast, solitary, thrown… …   New thesaurus

  • forsaken — [fər sā′kən, fôrsā′kən] adj. abandoned; desolate; forlorn …   English World dictionary

  • forsaken — [[t]fə(r)se͟ɪk(ə)n[/t]] ADJ: ADJ n A forsaken place is not lived in, used, or looked after. [LITERARY] The delta region of the Rio Grande river was a forsaken land of thickets and swamps. ...a forsaken church and a derelict hotel …   English dictionary

  • Forsaken — Forsake For*sake , v. t. [imp. {Forsook}; p. p. {Forsaken}; p. pr. & vb. n. {Forsaking}.] [AS. forsacan to oppose, refuse; for + sacan to contend, strive; akin to Goth. sakan. See {For }, and {Sake}.] 1. To quit or leave entirely; to desert; to… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»