Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

seal+up

  • 61 dactyliotheca

    dactylĭŏthēca, ae, f., = daktuliothêkê.
    1.
    A casket to keep rings in, Mart. 11, 59, 4; 14, 123, title.—
    2.
    Transf., a collection of seal-rings and jewels, Plin. 37, 1, 5, § 11; Caesaris, Murat. Inscr. 907, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > dactyliotheca

  • 62 Figulus

    1.
    fĭgŭlus, i, m. [v. fingo], a potter, Varr. R. R. 3, 15, 2; Plin. 35, 12, 43, § 159: Col. 11, 1, 9; Inscr. Orell. 4190:

    SIGILLATOR ( = sigillorum fictor),

    a seal-maker, ib. 4191:

    vas figuli,

    Vulg. Psa. 2, 9 al. — Poet. of the builders of the brick walls of Babylon:

    a figulis munita urbs,

    Juv. 10, 171.
    2.
    Fĭgŭlus, i, m., a Roman surname in the gens Marcia and Nigidia. So esp. P. Nigidius Figulus, a learned contemporary of Cicero, Cic. Univ. 1; id. Fam. 4, 13; Suet. Aug. 94. —

    Marcius Figulus,

    Cic. Att. 1, 2; id. Leg. 2, 25; Sall. C. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > Figulus

  • 63 figulus

    1.
    fĭgŭlus, i, m. [v. fingo], a potter, Varr. R. R. 3, 15, 2; Plin. 35, 12, 43, § 159: Col. 11, 1, 9; Inscr. Orell. 4190:

    SIGILLATOR ( = sigillorum fictor),

    a seal-maker, ib. 4191:

    vas figuli,

    Vulg. Psa. 2, 9 al. — Poet. of the builders of the brick walls of Babylon:

    a figulis munita urbs,

    Juv. 10, 171.
    2.
    Fĭgŭlus, i, m., a Roman surname in the gens Marcia and Nigidia. So esp. P. Nigidius Figulus, a learned contemporary of Cicero, Cic. Univ. 1; id. Fam. 4, 13; Suet. Aug. 94. —

    Marcius Figulus,

    Cic. Att. 1, 2; id. Leg. 2, 25; Sall. C. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > figulus

  • 64 gemma

    gemma, ae, f. [cf. Gr. gemô, to be full; Lat. gumia;

    lit. a fulness, swelling. The ancients supposed the original meaning to be a precious stone,

    Quint. 8, 6, 6; cf. Cic. Or. 24, 81; id. de Or. 3, 38, 155], a bud, eye, or gem on a plant.
    I.
    Lit.:

    ineunte vere exsistit tamquam ad articulos sarmentorum ea, quae gemma dicitur,

    Cic. de Sen. 15, 53:

    (pampinus) trudit gemmas et frondes explicat omnes,

    Verg. G. 2, 335;

    jam laeto turgent in palmite gemmae,

    id. E. 7, 48; Col. 4, 29, 4.—
    II.
    Transf. (from the resemblance to buds in shape and color), a precious stone, esp. one already cut, a jewel, gem, the predom. signif. of the word (opp. lapillus, one that is opaque, v. Dig. 34, 2, 19, § 17; cf.

    also: margarita, unio): nego in Sicilia tota... ullam gemmam aut margaritam, quicquam ex auro aut ebore factum... quin conquisierit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1:

    pocula ex auro gemmis distincta clarissimis,

    id. ib. 2, 4, 27, §

    62: vas vinarium ex una gemma pergrandi,

    id. ib.:

    Cyri ornatus Persicus multo auro multisque gemmis,

    id. de Sen. 17, 59:

    gemmas sunt qui non habeant,

    Hor. Ep. 2, 2, 180:

    cum virides gemmas collo circumdedit (mulier),

    Juv. 6, 458:

    non gemmis venale,

    Hor. C. 2, 16, 7:

    vitrea,

    i. e. a false gem, Plin. 35, 6, 30, § 48;

    also called facticia,

    id. 37, 7, 26, § 98:

    nec premit articulos lucida gemma meos,

    Ov. H. 15, 74:

    nec sufferre queat majoris pondera gemmae,

    Juv. 1, 29: usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, Capitol. ap. Macr. S. 7, 13, 11; Vulg. Exod. 25, 7 et saep. —
    2.
    Transf.
    a.
    Things made of precious stones.
    (α).
    A drinking-vessel, goblet or cup, made of a precious stone:

    nec bibit e gemma divite nostra sitis,

    Prop. 3, 5 (4, 4), 4; cf.:

    ut gemmā bibat,

    Verg. G. 2, 506:

    gemmā ministrare,

    Sen. Prov. 3 fin.; cf.

    also: in gemma posuere merum,

    Ov. M. 8, 572.—
    (β).
    A seal ring, signet:

    protinus impressā signat sua crimina gemmā,

    Ov. M. 9, 566; cf. Plin. 37, 1, 2, § 3; 37, 5, 20, § 78: arguit ipsorum quos littera gemmaque, Juv. 13, 138; 1, 68.—Hence, comically: Pl. Opsecro parentis ne meos mihi prohibeas? Cu. Quid? ego sub gemmane apstrussos habeo tuam matrem et patrem? i. e. under lock and key, Plaut. Curc. 5, 2, 8.—
    b.
    A pearl ( poet.): legitur rubris gemma sub aequoribus. Prop. 1, 14, 12:

    cedet Erythraeis eruta gemma vadis,

    Mart. 8, 28, 14. —
    c.
    The eyes of the peacock's tail:

    gemmis caudam stellantibus implet,

    Ov. M. 1, 723; cf.:

    gemmea cauda,

    Phaedr. 3, 18, 8). —
    B.
    Trop., like gem in English, ornament, beauty (post-Aug. and very rare):

    multas in digitis, plures in carmine gemmas Invenies,

    Mart. 5, 11, 3:

    Hesperius gemma amicorum,

    Sid. Ep. 4, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > gemma

  • 65 imago

    ĭmāgo, ĭnis, f. [cf. imitor], an imitation, copy of a thing, an image, likeness (i. e. a picture, statue, mask, an apparition, ghost, phantom; the latter only poet. and in post-Aug. prose; cf.: simulacrum, effigies, statua, sigillum): imago ab imitatione dicta, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.; cf.: imago dicitur quasi imitago, Porphyr. Hor. C. 1, 12, 4.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a representation, likeness (usu. of a person), statue, bust, picture:

    Spartiates Agesilaus neque pictam neque fictam imaginem suam passus est esse... unus Xenophontis libellus in eo rege laudando facile omnes imagines omnium statuasque superavit,

    Cic. Fam. 5, 12, 7:

    Demosthenes, cujus nuper inter imagines tuas ac tuorum imaginem ex aere vidi,

    id. Or. 31, 110:

    Epicuri in poculis et in anulis,

    id. Fin. 5, 1, 3: hominis imaginem gypso e facie ipsa primus omnium expressit ceraque in eam formam gypsi infusa emendare instituit Lysistratus Sicyonius, Plin. 35, 12, 44, § 153:

    Africani,

    Cic. Rep. 6, 10:

    mulieris,

    Quint. 7, 7, 5:

    Antigoni,

    id. 2, 13, 12:

    depictam in tabula sipariove imaginem rei,

    id. 6, 1, 32:

    si in tabula mea aliquis pinxerit velut imaginem,

    Gai. Inst. 2, 78:

    cereae,

    Hor. Epod. 17, 76; id. S. 1, 8, 43:

    ut dignus venias hederis et imagine macra,

    Juv. 7, 29:

    hoc tibi sub nostra breve carmen imagine vivat,

    Mart. 9, 1:

    epistula atque imago me certum fecit,

    i. e. the image on the seal, the signet, Plaut. Ps. 4, 6, 35; 4, 2, 29; 4, 7, 105:

    nunc amici anne inimici sis imago, Alcesime, mihi, sciam,

    i. e. will act like a friend, Plaut. Cas. 3, 1, 1.—
    2.
    A phantom, ghost, apparition:

    infelix simulacrum atque ipsius umbra Creusae Visa mihi ante oculos et nota major imago,

    Verg. A. 2, 773; cf.:

    et nunc magna mei sub terras ibit imago,

    shade, spirit, Verg. A. 4, 654; Plin. Ep. 7, 27, 6; cf. id. ib. 1:

    non vanae redeat sanguis imagini,

    Hor. C. 1, 24, 15:

    (somnus) Vanum nocturnis fallit imaginibus,

    Tib. 3, 4, 56; cf. Hor. C. 3, 27, 40; Suet. Aug. 94; id. Calig. 50:

    te videt in somnis, tua sacra et major imago humana turbat pavidum,

    Juv. 13, 221:

    quid natum totiens falsis Ludis imaginibus?

    phantoms, Verg. A. 1, 408:

    ubique pavor et plurima mortis imago,

    id. ib. 2, 369; cf.:

    repetitaque mortis imago,

    Ov. M. 10, 726:

    lurida mortis imago,

    Petr. 123, v. 257:

    varia pereuntium forma et omni imagine mortium,

    Tac. H. 3, 28:

    caesorum insepultorumque,

    id. A. 1, 62:

    supremorum (i. e. funeris) imago,

    id. H. 4, 45.— Poet.:

    genitiva (with forma),

    natural shape, figure, Ov. M. 3, 331; so,

    rudis et sine imagine tellus (= informis),

    shapeless, id. ib. 1, 87.—
    B.
    In partic., an ancestral image of a distinguished Roman (of one who had been aedile, praetor, or consul; usually made of wax, and placed in the atrium of a Roman house, and carried in funeral processions.—
    (α).
    In plur.: obrepsisti ad honores errore hominum, commendatione fumosarum imaginum, quarum simile habes nihil praeter colorem, of smoky (i. e. old) ancestral images, Cic. Pis. 1, 1; cf. Sen. Ben. 3, 28, 1; Plin. 35, 2, 2, § 6:

    si quid deliquero, nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,

    no ancestors of distinction, Cic. Agr. 2, 36, 100; cf.:

    quia imagines non habeo et quia mihi nova nobilitas est,

    Sall. J. 85, 25:

    qui imagines familiae suae consecuti sunt,

    Cic. Agr. 2, 1, 1:

    homo veteris prosapiae ac multarum imaginum,

    Sall. J. 85, 10:

    majorum imagines,

    id. ib. 5, 5; Suet. Vesp. 1:

    multis in familia senatoriis imaginibus,

    id. Aug. 4:

    esto beata, funus atque imagines Ducant triumphales tuum,

    Hor. Epod. 8, 11:

    qui stupet in titulis et imaginibus,

    id. S. 1, 6, 17; Plin. 35, 2, 2, § 6 sqq.; Prop. 2, 13, 19; Suet. Vesp. 19.—
    (β).
    In sing. (rare):

    jus imaginis,

    Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36:

    imaginis ornandae causa,

    id. Sest. 8, 19:

    vir honoratissimae imaginis futurus ad posteros,

    Liv. 3, 58, 2:

    clarum hac fore imagine Scaptium,

    would become an aristocrat, id. 3, 72, 4, v. Weissenb. ad loc.:

    Tunc Cotta ne imago Libonis exsequias posterorum comitaretur censuit,

    Tac. A. 2, 32.
    II.
    Transf., a reverberation of sound, an echo (mostly poet.):

    (mellaria facere oportet) potissimum ubi non resonent imagines,

    Varr. R. R. 3, 16, 12:

    concava pulsu Saxa sonant, vocisque offensa resultat imago,

    Verg. G. 4, 50; cf. Sil. 14, 365:

    alternae deceptus imagine vocis: Huc coëamus ait... Coëamus retulit Echo,

    Ov. M. 3, 385:

    cujus recinit jocosa Nomen imago,

    Hor. C. 1, 12, 4; so,

    jocosa Vaticani montis,

    id. ib. 1, 20, 8:

    vaga,

    Val. Fl. 3, 596.
    III.
    Trop.
    A.
    In gen., an image or likeness of a thing formed in the mind, a conception, thought, imagination, idea:

    Scipionis memoriam atque imaginem sibi proponere,

    Cic. Lael. 27, 102:

    magnam partem noctium in imagine tua vigil exigo,

    Plin. Ep. 7, 5, 1:

    Verginium cogito, Verginium video, Verginium jam vanis imaginibus audio,

    id. ib. 2, 1, 12: imagines, quae eidôla nominant, quorum incursione non solum videmus, sed etiam cogitamus, Cic. Fin. 1, 6, 21; cf.:

    imagines extrinsecus in animos nostros per corpus irrumpere,

    id. Ac. 2, 40, 125: plena sunt imaginum omnia, nulla species cogitari potest nisi pulsu imaginum, etc.; id. Div. 2, 67, 137 sq.: unum aliquem te ex barbatis illis, exemplum imperii veteris, imaginem antiquitatis, columen rei publicae diceres intueri, an image of the olden time, id. Sest. 8, 19; cf.:

    expressam imaginem vitae quotidianae videre,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    quidnam illi consules dictatoresve facturi essent, qui proconsularem imaginem tam saevam ac trucem fecerint, i. e. by cruelty in office,

    Liv. 5, 2, 9:

    naturae... urbis et populi,

    Cic. Rep. 2, 39 fin.:

    justitiae,

    Quint. 2, 20, 6:

    virtutis,

    id. 10, 2, 15:

    similitudines ad exprimendas rerum imagines compositae,

    id. 8, 3, 72: illae rerum imagines, quas vocari phantasias indicavimus, id. 10, 7, 15:

    conscripta formantur imagine templa,

    plans, Stat. S. 3, 1, 117:

    scipione determinata prius templi imagine in solo,

    Plin. 28, 2, 4, § 15:

    tua, pater Druse, imago,

    memory, Tac. A. 1, 13:

    magna illic imago tristium laetorumque,

    recollection, id. ib. 2, 53:

    si te nulla movet tantae pietatis imago,

    Verg. A. 6, 405.—
    B.
    In partic.
    1.
    In rhet., a figurative representation, similitude, comparison:

    comparabile est, quod in rebus diversis similem aliquam rationem continet. Ejus partes sunt tres: imago, collatio, exemplum. Imago est oratio demonstrans corporum aut naturarum similitudinem, etc.,

    Cic. Inv. 1, 30, 49; cf.:

    imago est formae cum forma cum quadam similitudine collatio,

    Auct. Her. 4, 49, 62; Sen. Ep. 59, 92; Quint. 6, 1, 28; Hor. S. 2, 3, 320; id. Ep. 1, 7, 34.—
    2.
    With the idea predominating of mere imitation, in opp. to what is original or real, a mere form, image, semblance, appearance, shadow:

    consectatur nullam eminentem effigiem virtutis, sed adumbratam imaginem gloriae,

    Cic. Tusc. 3, 2, 3:

    nos veri juris germanaeque justitiae solidam et expressam effigiem nullam tenemus: umbra et imaginibus utimur,

    id. Off. 3, 17, 69; cf.:

    non in umbra et imagine civitatis, etc.,

    id. Rep. 2, 30; and:

    umbram equitis Romani et imaginem videtis,

    id. Rab. Post. 15, 41:

    haec ars tota dicendi, sive artis imago quaedam est et similitudo, habet hanc vim, ut, etc.,

    id. de Or. 2, 87, 356:

    judiciorum,

    only the appearance of courts, id. Sest. 13, 30; cf.:

    imaginem rei publicae nullam reliquissent,

    id. Agr. 2, 32, 88:

    his quoque imaginibus juris spretis,

    Liv. 41, 8, 10:

    imaginem retinendi largiendive penes nos, vim penes Parthos,

    Tac. A. 15, 14:

    habitu et ore ad exprimendam imaginem honesti exercitus,

    the pretence, id. ib. 16, 32; 6, 27; id. H. 1, 84; 3, 70:

    qui faciem eloquentiae, non imaginem praestaret,

    id. Or. 34:

    nec imagine rerum, sed rebus incendit,

    Quint. 10, 1, 16:

    in falsa rerum imagine detineri,

    id. 10, 5, 17; cf.:

    nullo quippe alio vincis discrimine, quam quod illi (hermae) marmoreum caput est, tua vivit imago,

    Juv. 8, 55.—
    3.
    A representative: non in effigies mutas divinum (Augusti) spiritum transfusum;

    sed imaginem veram, caelesti sanguine ortam, intellegere discrimen, etc.,

    Tac. A. 4, 52.—
    4.
    That which suggests or recalls something by resemblance, a reminder:

    me consolatur recordatio meorum temporum, quorum imaginem video in rebus tuis,

    Cic. Fam. 1, 6, 2:

    a Corbulone petierat, ne quam imaginem servitii Tiridates perferret,

    nothing to suggest slavery, Tac. A. 15, 31; cf.:

    moriar, si praeter te quemquam reliquum habeo, in quo possim imaginem antiquae et vernaculae festivitatis adgnoscere,

    Cic. Fam. 9, 15, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > imago

  • 66 obligo

    ob-lĭgo, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Lit.
    A.
    To bind or tie around, to bind or fasten to any thing (very rare):

    obligatus corio,

    bound in a leathern sack, Auct. Her. 1, 13, 23:

    articulis muscus obligatus,

    bound upon, Plin. 26, 11, 66, § 105: cibum ovis, to bind or unite with eggs, Apic. 4, 2:

    amylo spisso obligare,

    id. 2, 2; 8, 2.—
    B.
    To bind together, bind up (rare):

    pecua ad hanc collo in crumena ego obligata defero,

    Plaut. Truc. 5, 1, 64: age obliga, obsigna cito, tie up (the letter, in order to seal it), id. Bacch. 4, 4, 96:

    manipulos,

    Col. 11, 2, 40.—
    C.
    To bind up, bandage, swathe (class., esp. of wounds):

    crus fractum,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    vulnus,

    Cic. N. D. 3, 22, 57; cf.:

    medicum requirens, a quo obligetur,

    to bind up his wounds, id. Tusc. 2, 16, 38; Suet. Vit. 2:

    venas,

    to bandage the veins, Tac. A. 6, 9:

    surculum libro,

    Varr. R. R. 1, 41, 2:

    oculos,

    Sen. Ira, 3, 11, 4:

    ore obligato obsignatoque simulacrum,

    Plin. 3, 5, 9, § 65.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bind, oblige, put under an obligation, make liable, etc. (cf.:

    obstringo, devincio): aliquem obligare militiae secundo sacramento,

    bind by a second oath, swear in again, Cic. Off. 1, 11, 36:

    vadem tribus milibus aeris,

    to bind in the sum of, Liv. 3, 13:

    voti sponsio, quā obligamur deo,

    Cic. Leg. 2, 16, 41; Liv. 9, 11:

    se nexu,

    Cic. Mur. 2, 3: se in acta cujusquam, Tib. ap. Suet. Tib. 67:

    se chirographo ad aliquid,

    Dig. 30, 103:

    aliquem sibi liberalitate,

    to bind to one's self, Cic. Q. Fr. 2, 14, 3:

    obligabis me,

    will oblige me, lay me under an obligation, Plin. Ep. 4, 4, 2; Cic. Q. Fr. 3, 1, 5:

    obligari foedere,

    Liv. 38, 33: pro amicis alicui obligari, to lay one's self under obligation, i. e. to solicit favors, Plin. Ep. 10, 3, 1:

    obligor ipse tamen,

    Ov. M. 9, 248:

    obligatus ei nihil eram,

    was under no obligation to him, Cic. Fam. 6, 11, 1:

    me obligatum tibi fore,

    id. Att. 13, 18:

    obligati sunt interrogatum,

    Amm. 28, 4, 10.— Poet.:

    Prometheus obligatus aliti,

    devoted, condemned to, Hor. Epod. 17, 67:

    ergo obligatam redde Jovi dapem,

    vowed, due, id. C. 2, 7, 17:

    obligor, ut tangam laevi fera litora Ponti,

    am compelled, Ov. Tr. 1, 2, 83.—
    B.
    In partic.
    1.
    To render liable through guilt, to make guilly:

    cum populum Romanum scelere obligāsses,

    Cic. Dom. 8, 20:

    votis caput,

    Hor. C. 2, 8, 5:

    se scelere,

    Suet. Caes. 42: se furti, Scaev. ap. Gell. 7, 15, 2.— Pass., to be guilty of, to commit an offence:

    est enim periculum, ne aut neglectis iis impiā fraude, aut susceptis anili superstitione obligemur,

    Cic. Div. 1, 4, 7; cf.:

    lege Corneliā testamentariā obligatur,

    offends against, Dig. 8, 10, 30.—
    2.
    Jurid. t. t.
    a.
    To bind, engage one (cf. obligatio, II. B.):

    obligandi, solvendi sui causā,

    Dig. 2, 13, 6, § 3:

    se obligare,

    ib. 4, 2, 7, § 1; 21, 1, 25, § 9.—
    b.
    To pledge, pawn, mortgage a thing:

    magistratui bona ejus obligantur,

    Vitr. 10 praef.:

    omnia praedia fratri,

    Suet. Vesp. 4:

    omnia bona sua pignori,

    Dig. 20, 4, 21:

    nam fundi et aedis obligatae sunt ob amoris praedium,

    has a mortgage on it, Plaut. Truc. 2, 1, 4:

    aedes pignori,

    Dig. 39, 2, 44:

    obligata praedia,

    Cic. Agr. 3, 2, 9.—
    (β).
    Transf., beyond the jurid. sphere:

    obligare fidem suam,

    to pledge one's word, Cic. Phil. 5, 18, 51.—
    3.
    To impede, restrain, embarrass: judicio districtum atque obligatum esse, Cic. Verr. 1, 9, 24.—Hence, oblĭ-gātus, a, um, P. a., bound, obliged:

    iisdem (officiis) me tibi obligatum fore,

    Cic. Fam. 13, 18, 2.— Comp.:

    quanto quis melior et probior, tanto mihi obligatior abit,

    Plin. Ep. 8, 2, 8:

    ipsi obligati sunt,

    ensnared, embarrassed, Vulg. Psa. 19, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > obligo

  • 67 obpico

    oppĭco ( obp-), āre, v. a. [ob-pico], to smear over or seal up with pitch (anteclass.):

    corticem oppicato,

    Cato, R. R. 120.

    Lewis & Short latin dictionary > obpico

  • 68 oppico

    oppĭco ( obp-), āre, v. a. [ob-pico], to smear over or seal up with pitch (anteclass.):

    corticem oppicato,

    Cato, R. R. 120.

    Lewis & Short latin dictionary > oppico

  • 69 phoca

    phōcă, ae, and phōcē, ēs, f., = phôkê, a seal, sea-dog, sea-calf (pure Lat. vitula marina), Verg. G. 4, 432:

    deformes phocae,

    Ov. M. 1, 300; so id. ib. 2, 267; Plin. 9, 7, 6, § 19. Proteus had a span of seadogs:

    Protea huc rexisse vias junctis super aequora phocis,

    Val. Fl. 2, 319. A grandson of Cephisus is fabled to have been changed by Apollo into this animal, Ov. M. 7, 388.

    Lewis & Short latin dictionary > phoca

  • 70 phoce

    phōcă, ae, and phōcē, ēs, f., = phôkê, a seal, sea-dog, sea-calf (pure Lat. vitula marina), Verg. G. 4, 432:

    deformes phocae,

    Ov. M. 1, 300; so id. ib. 2, 267; Plin. 9, 7, 6, § 19. Proteus had a span of seadogs:

    Protea huc rexisse vias junctis super aequora phocis,

    Val. Fl. 2, 319. A grandson of Cephisus is fabled to have been changed by Apollo into this animal, Ov. M. 7, 388.

    Lewis & Short latin dictionary > phoce

  • 71 polygonaton

    pŏlygŏnăton, i, n., = polugonaton.
    I.
    The plant called Solomon's seal:

    Convallaria polygonatum (Linn.),

    Plin. 27, 12, 91, § 113.—
    II.
    Another name for leucacantha, Plin. 22, 17, 18, § 40.

    Lewis & Short latin dictionary > polygonaton

  • 72 praenoto

    prae-nŏto, āvi, ātum, 1, v. a. (postclass.).
    I.
    To mark or note before or in front:

    profert quosdam libros litteris ignorabilibus praenotatos,

    App. M. 11, p. 268, 11: aureo anulo, to seal, id. ib. 10, p. 243, 3: psalmum inscriptione, Hilar. in Psa. 15, 1.—
    B.
    To entitle, name:

    ut de deo Socratis praenotaret librum, Aug. Civ. Dei, 8, 14: librum nomine Pamphili martyris,

    Hier. Ep. 133, n. 3:

    liber hoc titulo praenotatus,

    Aug. Retract. 2, 14.—
    II.
    To note or designate beforehand, to predict:

    prophetae duos adventus Christi praenotarunt,

    Tert. adv. Jud. 14: crux praenotata, Prud. steph. 10, 629.—
    III.
    To note down, write down:

    fabellam,

    App. M. 6, p. 183, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > praenoto

  • 73 sigillaricia

    sĭgillārīcĭus ( - tĭus), a, um, adj. [sigilla].
    * I.
    Of or belonging to sealing:

    anulus,

    a seal-ring, signet-ring, Vop. Aur. 50.—
    II.
    Subst.: sĭgillārīcĭa, ōrum, n., little images; v. Sigillaria, II. A. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > sigillaricia

  • 74 sigillaricius

    sĭgillārīcĭus ( - tĭus), a, um, adj. [sigilla].
    * I.
    Of or belonging to sealing:

    anulus,

    a seal-ring, signet-ring, Vop. Aur. 50.—
    II.
    Subst.: sĭgillārīcĭa, ōrum, n., little images; v. Sigillaria, II. A. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > sigillaricius

  • 75 sigillaritius

    sĭgillārīcĭus ( - tĭus), a, um, adj. [sigilla].
    * I.
    Of or belonging to sealing:

    anulus,

    a seal-ring, signet-ring, Vop. Aur. 50.—
    II.
    Subst.: sĭgillārīcĭa, ōrum, n., little images; v. Sigillaria, II. A. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > sigillaritius

  • 76 signaculum

    signācŭlum, i, n. [signo].
    I.
    In gen., a mark, a sign (post-class.):

    corporis,

    i.e. circumcision, Tert. Apol. 21:

    frontis inscripta oleo,

    i.e. the sign of the cross, Prud. Psych. 360.—
    II.
    In partic., a seal, signet, App. Flor. 2, p. 346; Dig. 16, 3, 1, § 36; Novat. Th. 2, tit. 16, c. 1, § 5.

    Lewis & Short latin dictionary > signaculum

  • 77 signator

    signātor, ōris, m. [id.].
    I.
    A sealer, signer.
    A.
    One who attests a will by sealing it, a witness to a will (mostly postAug.;

    not in Cic.): ex illis testes signatoresque falsos commodare,

    Sall. C. 16, 2:

    signator falso,

    a forger, Juv. 1, 67; Suet. Aug. 33; id. Tib. 23; Val. Max. 7, 7, 2; Dig. 18, 3, 8; Vulg. 2, Esd. 10, 1.—
    B. II.
    One who stamps money, a coiner, Inscr. Grut. 1066, 5; 1070, 1; Inscr. Orell. 3229.

    Lewis & Short latin dictionary > signator

  • 78 signatorium

    signātōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to sealing:

    anulus,

    a seal-ring, Val. Max. 8, 14, 4; Dig. 50, 16, 74; 34, 2, 25, § 10.— Subst.: signātōrĭum, ii, n., a sealing, Alcim. Ep. 78.

    Lewis & Short latin dictionary > signatorium

  • 79 signatorius

    signātōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to sealing:

    anulus,

    a seal-ring, Val. Max. 8, 14, 4; Dig. 50, 16, 74; 34, 2, 25, § 10.— Subst.: signātōrĭum, ii, n., a sealing, Alcim. Ep. 78.

    Lewis & Short latin dictionary > signatorius

  • 80 Sphinx

    Sphinx, ngis (Gr. gen. Sphingos, Stat. Th. 1, 66), f., = Sphinx.
    I.
    A fabulous monster near Thebes that used to propose riddles to travellers, and tear in pieces those who could not solve them; usually represented with the head of a woman and the body of a lion, afterwards also with the wings of a bird;

    or, also, with the head of a man and the body of a lion,

    Plin. 36, 12, 17, § 77 sqq.; Aus. Idyll. 11, 40; Sen. Phoen. 119; id. Oedip. 92; Stat. Th. 1, 66; Plaut. Poen. 1, 3, 35; Hyg. Fab. 67 al.—Augustus had the figure of a sphinx upon his seal, as a symbol of silence, Suet. Aug. 50; Plin. 37, 1, 4, § 10.— Plur.:

    pedes formati in speciem sphingum, Fest. s. v. picati, p. 206.— In a lusus verbb.,

    Quint. 6, 3, 98.—
    II.
    A species of ape, perh. the chimpanzee, Plin. 8, 21, 30, § 72; Mel. 3, 9; Sol. 27 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Sphinx

См. также в других словарях:

  • seal — 1 n [Old French seel, from Latin sigillum, from diminutive of signum mark, sign]: a device (as an emblem, symbol, or word) used to identify or replace a signature and to authenticate (as at common law) written matter see also contract under seal… …   Law dictionary

  • Seal — may refer to:Legal* Seal (contract law), a legal formality for contracts and other instruments * Seal (device), an official stamp or symbol used as a means of authentication * Seal (Chinese), a stamp used in East Asia as a form of a signature *… …   Wikipedia

  • seal — seal1 [sēl] n. [ME seel < OFr < L sigillum, a seal, mark, dim. of signum: see SIGN] 1. a design, initial, or other device placed on a letter, document, etc., as a mark of genuineness or authenticity: letters were, esp. formerly, closed with …   English World dictionary

  • Seal — auf der Berlinale 2008 Seal (* 19. Februar 1963 in London, als Seal Henry Olusegun Olumide Adeola Samuel) ist ein britischer Sänger nigerianischer und brasilianischer Abstammung …   Deutsch Wikipedia

  • Seal — (s[=e]l), n. [OE. sele, AS. seolh; akin to OHG. selah, Dan. s[ae]l, Sw. sj[ a]l, Icel. selr.] (Zo[ o]l.) Any aquatic carnivorous mammal of the families {Phocid[ae]} and {Otariid[ae]}. [1913 Webster] Note: Seals inhabit seacoasts, and are found… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Seal — Seal, n. [OE. seel, OF. seel, F. sceau, fr. L. sigillum a little figure or image, a seal, dim. of signum a mark, sign, figure, or image. See {Sign}, n., and cf. {Sigil}.] 1. An engraved or inscribed stamp, used for marking an impression in wax or …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Seal — • The use of a seal by men of wealth and position was common before the Christian era. It was natural then that high functionaries of the Church should adopt the habit as soon as they became socially and politically important Catholic… …   Catholic encyclopedia

  • Seal — Seal, v. t. [imp. & p. p. {Sealed}; p. pr. & vb. n. {Sealing}.] [OE. selen; cf. OF. seeler, seieler, F. sceller, LL. sigillare. See {Seal} a stamp.] 1. To set or affix a seal to; hence, to authenticate; to confirm; to ratify; to establish; as, to …   The Collaborative International Dictionary of English

  • SEAL — oder SEAL ist die Bezeichnung für: einen englischen Sänger, siehe Seal eine grafische Benutzeroberfläche für DOS. Siehe SEAL (Computer) eine Sound Bibliothek für verschiedene Plattformen (Synthetic Audio Library) ein britisches U Boot, das von… …   Deutsch Wikipedia

  • Seal — 〈[ si:l] m. 6; kurz für〉 Sealskin (1) [engl., „Robbe“; → Seehund] * * * Seal [zi:l , auch: si:l], der od. das; s, s [engl. seal = Robbe]: 1. a) Fell bestimmter Robbenarten; b) aus Seal (1 …   Universal-Lexikon

  • seal — Ⅰ. seal [1] ► NOUN 1) a device or substance used to join two things together or make something impervious. 2) a piece of wax or lead with an individual design stamped into it, attached to a document as a guarantee of authenticity. 3) a… …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»