Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

scoff

  • 1 ludibrium

    lūdī̆brĭum, ii, n. [ludus and, perh., fero], a mockery, derision, wantonness.
    I.
    Lit.:

    quodsi ridicula haec ludibriaque esse videmus,

    Lucr. 2, 47:

    ne per ludibrium interiret regnum,

    by wantonness, Liv. 24, 4, 2. —
    (β).
    With gen. subj.:

    ille (Bias) haec ludibria fortunae ne sua quidem putavit,

    i. e. worldly goods, Cic. Par. 1, 1, 8:

    hoc quoque ludibrium casus ediderit fortuna, ut, etc.,

    Liv. 30, 30:

    inter magna rerum verborumque ludibria,

    Suet. Vit. 17:

    ludibria naturae,

    id. Aug. 83.—
    (γ).
    With gen. obj.:

    ludibrium oculorum specie terribile ad frustrandum hostem commentus,

    Liv. 22, 16; cf. id. 24, 44:

    sive ludibrium oculorum sive vera species,

    Curt. 4, 15, 26.—
    II.
    Transf.
    A.
    A laughing-stock, butt, jest, sport:

    is (Brutus) ab Tarquiniis ductus Delphos, ludibrium verius, quam comes,

    Liv. 1, 56, 9:

    quibus mihi ludibrio fuisse videntur divitiae,

    the sport of, Sall. C. 13:

    in ora hominum pro ludibrio abire,

    Liv. 2, 36:

    ludibrium soceri,

    Luc. 7, 379:

    pelagi,

    id. 8, 710:

    ventis Debes ludibrium,

    Hor. C. 1, 14, 15:

    ludibrium omnium reddere aliquem,

    Just. 9, 6, 6:

    et vultus et vox ludibrio sunt hominibus, quos non permoverunt,

    Quint. 6, 1, 45.—
    B.
    A scoff, jest, sport:

    qui lubet ludibrio habere me,

    Plaut. Men. 2, 3, 45; so,

    ludibrio aliquem habere,

    id. Cas. 3, 5, 19.— Pass.:

    ludibrio haberi,

    Ter. Hec. 1, 2, 74; 4, 1, 11:

    hosti ludibrio esse,

    Cic. ad Brut. 1, 2:

    legati per ludibrium auditi dimissique,

    Liv. 24, 26:

    per ludibrium exprobrare,

    to reproach jestingly, scoff, Curt. 4, 10:

    nec dubie ludibrio esse miserias suas,

    id. 2, 23, 13:

    aliquem in ludibrium reservare,

    Suet. Calig. 23:

    adusque ludibria ebriosus,

    such a drunkard as to be a standing jest, Gell. 15, 2, 2.—
    (β).
    With gen. subj.:

    Varro ad ludibrium moriturus Antonii,

    Vell. 2, 71, 2.—
    (γ).
    With gen. obj.:

    ad ludibrium stolidae superbiae,

    Liv. 45, 3; 45, 41:

    ludibrio fratris Remum novos transiluisse muros,

    id. 1, 7; 9, 11; Just. 36, 1.—
    C.
    Abuse, violence done to a woman:

    in corporum ludibria deflere,

    Curt. 10, 1, 3; 4, 10, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > ludibrium

  • 2 agitō

        agitō āvī, ātus, āre, freq.    [ago], to set in violent motion, drive onward, move, impel, urge: (Harena) magnā vi agitata, S.: greges, drive to pasture, V.: equum, V.: iugales (dracones), O.: (triremem) in portu agitari iubet, rowed about, N. — To hunt, chase, pursue: aquila alias avīs agitans: dammas, O.: cervos in retia, O. — Fig., to drive, urge forward, press, support, insist on: agrariam legem: hoc unum agitare, esse, etc., keep pressing this one point: pacem an bellum, S.—To attend, keep, celebrate: Dionysia, T.: festos dies. — To observe, obey, carry out, exercise: praecepta parentis mei, S.: secreta consilia, L.—Of time, to pass, spend vitam sine cupiditate, S.: apud aquam noctem, S. — Absol, to live, abide, be: varius atque incertus agitabat, S.: pro muro dies noctīsque, remain, S. —To move to and fro, stir, agitate, shake, disturb, toss: corpora huc et illuc, S.: hastam, brandish, O.: scintilla agitata (ventis), fanned, O.: habenas manibus, wield, O.: caput, nod, O.: mare ventorum vi agitari: freta incipiant agitata tumescere, V.: Zephyris agitata Tempe, H.: agitata numina Troiae, tossed on the sea, V.: agitantia fumos Nubila, tossing up spray, O. — Fig., to stir, rouse, agitate, stimulate, excite, goad: hunc, T.: plebem, L.: mens agitat molem, animates, V. — To vex, disquiet, disturb, distress: nationes: Furiis agitatus Orestes, V.: rebus agitatis, in times of disorder: metu atque libidine divorsus agitabatur, was distracted by, S.: te agitet cupido, H.: fidem aut gentīs, to disturb the loyalty, etc., V. — To insult, scoff, rail at, deride, revile: rem militarem: mea fastidia verbis, H.: (poemata) expertia frugis, H.: ea belle agitata ridentur, neatly mocked. — To prosecute, occupy oneself with, engage in, keep going, stir: cuncta, keep active, S.: mutas artes, V.: iocos, O.: eo modo agitabat, ut, etc., so conducted himself, S.: scaenis agitatus Orestes, i. e. represented, V.—To pursue, consider, deliberate on, meditate: secum multum, S.: haec mecum, H.: in animo bellum, L.: agitare coepit, si posset, etc., L.: ut mente agitaret, bellum renovare, N. — To discuss, debate, sift, investigate: oratori omnia tractata, agitata, i. e. sifted, discussed: omnia ex tabulis, by the accounts: senatus de secessione plebis agitat, L. — Impers: Romae de facto agitari, there were discussions, S.
    * * *
    agitare, agitavi, agitatus V
    stir/drive/shake/move about; revolve; live; control, ride; consider, pursue

    Latin-English dictionary > agitō

  • 3 dē-rīdeō

        dē-rīdeō sī, sus, ēre,    to laugh at, laugh to scorn, scoff at, deride, mock: omnīs istos: te, H.: derisum esse credo hominem: alqd, H.: derisus semel, hooted off: derideat Aethiopem albus, In.: merito, T.: deridet, cum iubet, etc., he is mocking. —Supin. acc.: ultro derisum advenit, T.

    Latin-English dictionary > dē-rīdeō

  • 4 īnsultō

        īnsultō āvī, ātus, āre, freq.    [insilio], to spring at, leap upon, leap, bound, jump, spring: fremit aequore toto Insultans sonipes, V.: busto, H.: Fluctibus insultavere carinae, O.: istas (forīs) calcibus, T.: nemora avia matres Insultant thiasis, V.—Fig., to be insolent, scoff at, revile, abuse, taunt, insult: vehementius: tibi in calamitate: impune, L.: Cernis ut insultent Rutuli, exult, V.: multos: sibi per contumelias, L.: Huic capiti, V.: in rem p.: in omnīs: morte meā, Pr.
    * * *
    insultare, insultavi, insultatus V
    leap, jump, dance or trample (upon or in), behave insultingly, mock (at)

    Latin-English dictionary > īnsultō

  • 5 agito

    ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [ago], as if the supine were agitu; cf.: quaero quaerito.
    I.
    Lit., to put a thing in motion, to drive or impel (mostly poet., or in more elevated prose; from poetry it passed, after the Aug. per., into common prose).
    A.
    Of cattle, to drive, conduct (cf. ago):

    calcari quadrupedem agitabo advorsum clivom,

    Plaut. As. 3, 3, 118:

    stimulo boves agitat,

    Vulg. Eccli. 38, 26:

    hanc in curru bijugos agitare leones,

    drives her span of lions, Lucr. 2, 602:

    agitantur quadrigae,

    Varr. L. L. 6, § 41 Müll.:

    ad flumina currus,

    Verg. G. 3, 18:

    jussit agitari currum suum,

    Vulg. 2 Macc. 9, 4: lanigeros greges hirtasque capellas, to drive, poet. for to tend, Verg. G. 3, 287:

    sacros jugales (dracones),

    Ov. M. 5, 661:

    quadrigas bigasque et equos desultorios,

    Suet. Caes. 39.—
    B.
    Of the motion of other things, to move, impel, shake:

    triremem in portu,

    Nep. Dion, 9, 2:

    alas,

    Ov. Tr. 3, 4, 21:

    manibusque leves agitavit habenas,

    id. M. 7, 221:

    hastam,

    id. ib. 3, 667: caput, to move the head ( in token of assent = annuere), id. ib. 1, 567:

    arundinem vento agitatam,

    Vulg. Matt. 11, 7.—Esp., of animals, to hunt, chase, pursue: etiamsi excitaturus [p. 72] non sis nec agitaturus feras, Cic. Off. 3, 17:

    aquila insectans alias aves atque agitans,

    id. Div. 2, 70:

    trepidas columbas,

    Ov. M. 5, 606; 11, 300:

    damas,

    id. ib. 10, 539:

    cursu timidos onagros,

    Verg. G. 3, 409 al. —
    C.
    Of the motion caused by the wind, to drive to and fro, toss about, agitate, disturb:

    ventus enim fit, ubi est agitando percitus aër,

    when the air is violently agitated and driven, Lucr. 6, 686:

    mare ventorum vi agitari atque turbari,

    Cic. Clu. 49 fin.; id. Univ. 3, 7:

    freta ponti Incipiunt agitata tumescere,

    Verg. G. 1, 357:

    aristas,

    Ov. A. A. 1, 553:

    Zephyris agitata Tempe,

    Hor. C. 3, 1, 24:

    ventis agitatur pinus,

    id. ib. 2, 10, 9:

    veteres agitantur orni,

    id. ib. 1, 9, 12:

    agitaret aura capillos,

    id. Epod. 15, 9.—
    D.
    Of the motion caused by the water: agitata numina Trojae, tossed or driven about upon the sea, Verg. A. 6, 68; Prop. 3, 21, 5.—
    E.
    In gen., of the motion caused by other things:

    magnes (lapis) agitat (ferri ramenta) per aes,

    Lucr. 6, 1054:

    agitari inter se concursu,

    Cic. N. D. 1, 39: pulsu externo agitari, Macr Somn. Scip. 9.— Poet. of mist, to produce it by motion or agitation: dejectuque (Peneus) gravi tenues agitantia fumos Nubila conducit, and by its impetuous descent (into the valley) raises clouds producing mist, Ov. M. 1, 571—
    II.
    Trop.
    A.
    To rouse up, excite, move, urge, drive, impel one to something: aliquem, sometimes in aliquid (so in Florus very freq.):

    in furias agitantur equae,

    are excited to fury, Ov. A. A. 2, 487:

    agitare plebem,

    to stir up, rouse, Liv. 3, 11:

    populum,

    Flor. 2, 12, 2; so id. 11, 6, 2 al.:

    agitatus cupiditate regni,

    id. 3, 1:

    gens sacratis legibus agitata in exitium urbis,

    id. 1, 16, 7.—
    B.
    To disquiet, disturb, to drive hither and thither, to vex, trouble, torment (the fig. taken from the sea agitated by storm; cf. Gernh. and Beier upon Cic. Off. 1, 24, 82):

    dii deaeque te agitant irati,

    Plaut. Pers. 4, 4, 115:

    atra bilis agitat hominem,

    id. Capt. 3, 4, 64; so id. Curc. 1, 1, 92; 2, 1, 24:

    ut eos agitent furiae, neque usquam consistere patiantur,

    Cic. Rosc. Am. 24 (cf. Verg. A. 3, 331:

    scelerum furiis agitatus Orestes,

    id. ib. 4, 471):

    suum quemque scelus agitat amentiaque afficit,

    id. ib. 24:

    agitare et insequi poëtas,

    Tac. Or. 4; 25 and 41:

    multis injuriis jactata atque agita ta,

    Cic. Quint. 2:

    est magni viri, rebus agitatis (= perturbatis, Beier) punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    agitabatur animus inopiā rei familiaris et conscientiā scelerum,

    Sall. C. 5, 7:

    quos conscientia defectionis agitabat,

    Tac. Agr. 16:

    commotus metu atque libidine diversus agitabatur,

    was drawn in different directions, Sall. J 25, 6; Liv. 22, 12. ne te semper inops agitet vexetque cupido, Hor. Ep. 1, 18, 98:

    quos agitabat timor,

    Tac. Agr. 16:

    timore et metu agitati,

    Vulg. Judith, 15, 1:

    injuriis agitatus,

    Flor. 1, 8, 7:

    seditionibus,

    Just. 12, 4, 12.—
    C.
    To assail with reproach, derision, insult; to reprove, blame, scoff, deride, insult, mock:

    agitat rem militarem, insectatur totam legationem,

    attacks, ridicules, Cic. Mur. 9, 21; id. Brut. 28, 109: mea saevis agitat fastidia verbis, Hor Epod. 12, 13; without verbis:

    agitant expertia frugis,

    id. A. P. 341:

    vesanum poëtam agitant pueri,

    id. ib. 456.—
    D.
    In gen., to drive or urge on a thing, to accomplish or do, to drive at, to be employed in, be engaged in, to have, hold, keep, to celebrate; v. ago, II. D. (in the historians, esp. Sallust, very freq.):

    Haec ego non agitem?

    should I not drive at? Juv. 1, 52:

    vigilias,

    to keep, Plaut. Trin. 4, 2, 27; so,

    custodiam,

    id. Rud. 3, 6, 20; so Tac. A. 11, 18:

    hoc agitemus convivium vino et sermone suavi,

    let us celebrate, Plaut. As. 5, 1, 7:

    Dionysia,

    Ter. Heaut. 4, 4, 11; so id. Hec. 1, 2, 18:

    convivia,

    Ov. M. 7, 431; Suet. Claud. 32 festa gaudia, Sil. 15, 423:

    meum natalem,

    Plaut. Pers. 5, 1, 16;

    so festos dies,

    Cic. Verr. 2, 2, 63:

    jocos,

    Ov. M. 3, 319:

    agraria lex a Flavio tribuno plebis vehementer agitabatur,

    was powerfully urged, supportcd, Cic. Att. 1, 19:

    quae cum praecepta parentis mei agitarem,

    was striving to comply with, Sall. J. 14, 2 (modestius dictum pro:

    studere, ut agerem, Cort.): laeti pacem agitabamus,

    were at peace, enjoyed the delights of peace, id. ib. 14, 10:

    dicit se missum a consule venisse quaesitum ab eo, pacem an bellum agitaturus foret,

    id. ib. 109, 2:

    quoniam deditionis morā induciae agitabantur,

    there was a truce, id. ib. 29, 4; id. C. 24, 2.— Poet.:

    ceu primas agitant acies, certamina miscent,

    as if they formed the front rank, Sil. 9, 330.—Hence of time, esp. life, to pass, spend (cf. ago, II. D 5.):

    vita hominum sine cupiditate agitabatur,

    Sall. C. 2, 1:

    agitare aevum,

    Verg. G. 4, 154; id. A. 10, 235:

    festos dies,

    Tac. H. 3, 78.—In Sall., Tac., Flor., et al., agitare absol., to live, dwell, abide, sojourn, be:

    hi propius mare Africum agitabant,

    Sall. J 18, 9; cf id. ib. 19, 5; id. Fragm. H. 3, 11; so id. J. 54, 2; 59, 1; 94, 4:

    laeti Germant agitabant,

    Tac. A. 1, 50:

    secretus agitat,

    id. ib. 11, 21:

    montium editis sine cultu atque eo ferocius agitabant,

    id. ib. 4, 46; Flor. 4, 12, 48.—
    E.
    Of the mind: agitare aliquid or de aliquā re (in corde, in mente, animo, cum animo, secum, etc.), to drive at a thing in the mind, i. e. to turn over, revolve, to weigh, consider, meditate upon, and with the idea of action to be performed or a conclusion to be made, to deliberate upon, to devise, contrive, plot, to be occupied with, to design, intend, etc.: id ego semper mecum sic agito et comparo, Att ap. Non. 256, 20:

    quom eam rem in corde agito,

    Plaut. Truc 2, 5, 3:

    id agitans mecum,

    Ter. Phorm. 4, 3, 10; so Sall. J. 113, 3:

    habet nihil aliud quod agitet in mente,

    Cic. N. D. 1, 41:

    est tuum sic agitare animo, ut, etc.,

    id. Fam. 6, 1:

    quae omnes animo agitabant,

    Tac. A. 6, 9:

    provincias secretis imaginationibus agitans,

    id. ib. 15, 36 in animo bellum, Liv 21, 2; Vell. 1, 16; Quint. 12, 2, 28.—With inf., as object:

    ut mente agitaret bellum renovare,

    Nep. Ham. 1, 4.— Poet.:

    aliquid jamdudum invadere magnum Mens agitat mihi,

    Verg. A 9, 187. —Sometimes also without mente, animo, and the like, agitare aliquid, in the same signif:

    quodsi ille hoc unum agitare coeperit, esse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 96:

    rem a me saepe deliberatam et multum agitatam requiris,

    id. Ac. 1, 2: oratori omnia quaesita, disputata, tractata, agitata ( well considered or weighed) esse debent, id. de Or. 3, 14:

    fugam,

    Verg. A. 2, 640.—So esp. freq. in Tac.:

    Britanni agitare inter se mala servitutis, Agr 15: bellum adversus patrem agitare,

    id. H. 4, 86, id. A. 1, 5; 1, 12.—With de:

    de bello,

    Tac. H. 2, 1:

    agitanti de Claudio,

    id. A. 6, 46:

    de tempore ac loco caedis agitabant,

    id. ib. 15, 50; 1, 12; id. H. 4, 59.—With num:

    agitavere, num Messalinam depellerent amore Silli,

    Tac. A. 11, 29; id. H. 1, 19.— With - ne:

    agitavere placeretne, etc.,

    Tac. H. 3, 1.—With an:

    an Artaxata pergeret, agitavit,

    Tac. A. 13, 41 —With quomodo, Tac. A. 2, 12.—With ut (of purpose):

    ut Neronem pudor caperet, insita spe agitari,

    Tac. A. 16, 26.—
    F.
    To treat or speak of or concerning a thing, to confer about, deliberate upon. Romae per omnīs locos et conventus de facto consulis agitart ( impers., for agitabatur), discussions were had, Sall. J 30, 1;

    cum de foedere victor agitaret,

    Liv. 9, 5; 30, 3.—
    * G.
    Sat agitare, with gen., in Plaut., = sat agere, to have enough to do, to have trouble with: nunc agitas sat tute tuarum rerum, Bacch. 4, 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agito

  • 6 derideo

    dē-rīdĕo, si, sum, 2, v. a., to laugh at, laugh to scorn; to scoff at, deride (class.).
    (α).
    With acc.:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    Cic. de Or. 3, 14, 54;

    so with contemnere,

    id. Verr. 2, 3, 92 fin.:

    te,

    Hor. S. 2, 3, 53:

    derisus a suis consiliariis,

    Cic. Verr. 2, 5, 39 fin.:

    aliquem,

    Plaut. Bac. 3, 4, 7; 5, 2, 8; id. Men. 4, 2, 65; id. Ps. 4, 5, 8 al.:

    aliquid,

    Hor. Ep. 2, 1, 263; id. A. P. 452; Juv. 2, 23:

    sabbata,

    Vulg. Thren. 1, 7 et saep.—Prov.: albis dentibus aliquem deridere; v. albus.—
    (β).
    Absol.: Ap. Age dic. Ep. At deridebitis, Plaut. Ep. 2, 2, 77:

    derides, in conversation,

    you mock me, are making game of me, id. Amph. 3, 3, 8; id. Bac. 4, 9, 87; Ter. Heaut. 5, 1, 42:

    derisum,

    id. Eun. 5, 2, 21:

    deridet, cum sibi ipsum jubet satis dare Habonium,

    he is mocking, Cic. Verr. 2, 1, 56, § 146:

    Patronus despiciat, derideat,

    Quint. 5, 13, 2; cf. id. 11, 1, 21:

    quibus derisus Philippus,

    Just. 9, 2, 10.— P. a.: dērīsus, a, um, absurd, scorned; only sup.:

    senex derisissimus,

    Varr. Sat. Men. 11, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > derideo

  • 7 illudo

    illūdo ( inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].
    I.
    Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one's self with (syn. colludo; cf. ludificor).
    A.
    In gen. (very rare):

    illudo chartis,

    amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139:

    ima videbatur talis illudere palla,

    Tib. 3, 4, 35.—
    B.
    In partic., pregn.
    1. (α).
    With dat.:

    ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere,

    Cic. Rosc. Am. 19, 54:

    ut semper gaudes illudere rebus Humanis!

    Hor. S. 2, 8, 62:

    illudere capto,

    Verg. A. 2, 64:

    discrimini publico,

    Suet. Tib. 2:

    inlusit Neroni fortuna,

    Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
    (β).
    In aliquem or aliquo:

    ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris,

    Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.:

    quae cum dixisset in Albucium illudens,

    Cic. de Or. 3, 43, 171:

    adeon' videmur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis?

    Ter. And. 4, 4, 19.—
    (γ).
    Absol.:

    illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc.,

    Cic. Fam. 7, 22. —
    2.
    To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse ( poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    With dat.:

    cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt,

    Verg. G. 2, 375:

    pecuniae illudere,

    Tac. H. 2, 94 fin.:

    C. Caesar etiam matri ejus illusit,

    id. A. 15, 72:

    pueritiae Britannici,

    id. ib. 13, 17:

    feminarum illustrium capitibus,

    Suet. Tib. 45.—
    (β).
    Absol.:

    tum variae illudant pestes,

    Verg. G. 1, 181.—
    II.
    Act. (in all the meanings of I.).
    A.
    In gen., to play at or with any thing ( poet. and very rare):

    illusas auro vestes,

    i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. steph. 14, 104.—
    B.
    In partic., pregn.
    1.
    To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.):

    satis superbe illuditis me,

    Ter. Phorm. 5, 8, 22:

    ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi?

    Cic. Lael. 26, 99:

    miseros,

    id. de Or. 2, 58, 237:

    illusi ac destituti,

    id. Quint. 16, 51:

    facetiis illusus,

    Tac. A. 15, 68:

    pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse?

    Cic. Rep. 1, 13:

    artes,

    Ov. M. 9, 66:

    ipsa praecepta (rhetorum),

    Cic. de Or. 1, 19, 87:

    illud nimium acumen (opp. admirari ingenium),

    id. ib. 1, 57, 243:

    voces Neronis, quoties caneret,

    Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, [p. 887] Verg. A. 9, 634.—
    2.
    To destroy, ruin, violate, abuse (very rare):

    vitam filiae,

    Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108:

    corpus alicujus,

    Tac. A. 1, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > illudo

  • 8 inludo

    illūdo ( inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].
    I.
    Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one's self with (syn. colludo; cf. ludificor).
    A.
    In gen. (very rare):

    illudo chartis,

    amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139:

    ima videbatur talis illudere palla,

    Tib. 3, 4, 35.—
    B.
    In partic., pregn.
    1. (α).
    With dat.:

    ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere,

    Cic. Rosc. Am. 19, 54:

    ut semper gaudes illudere rebus Humanis!

    Hor. S. 2, 8, 62:

    illudere capto,

    Verg. A. 2, 64:

    discrimini publico,

    Suet. Tib. 2:

    inlusit Neroni fortuna,

    Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
    (β).
    In aliquem or aliquo:

    ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris,

    Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.:

    quae cum dixisset in Albucium illudens,

    Cic. de Or. 3, 43, 171:

    adeon' videmur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis?

    Ter. And. 4, 4, 19.—
    (γ).
    Absol.:

    illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc.,

    Cic. Fam. 7, 22. —
    2.
    To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse ( poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    With dat.:

    cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt,

    Verg. G. 2, 375:

    pecuniae illudere,

    Tac. H. 2, 94 fin.:

    C. Caesar etiam matri ejus illusit,

    id. A. 15, 72:

    pueritiae Britannici,

    id. ib. 13, 17:

    feminarum illustrium capitibus,

    Suet. Tib. 45.—
    (β).
    Absol.:

    tum variae illudant pestes,

    Verg. G. 1, 181.—
    II.
    Act. (in all the meanings of I.).
    A.
    In gen., to play at or with any thing ( poet. and very rare):

    illusas auro vestes,

    i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. steph. 14, 104.—
    B.
    In partic., pregn.
    1.
    To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.):

    satis superbe illuditis me,

    Ter. Phorm. 5, 8, 22:

    ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi?

    Cic. Lael. 26, 99:

    miseros,

    id. de Or. 2, 58, 237:

    illusi ac destituti,

    id. Quint. 16, 51:

    facetiis illusus,

    Tac. A. 15, 68:

    pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse?

    Cic. Rep. 1, 13:

    artes,

    Ov. M. 9, 66:

    ipsa praecepta (rhetorum),

    Cic. de Or. 1, 19, 87:

    illud nimium acumen (opp. admirari ingenium),

    id. ib. 1, 57, 243:

    voces Neronis, quoties caneret,

    Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, [p. 887] Verg. A. 9, 634.—
    2.
    To destroy, ruin, violate, abuse (very rare):

    vitam filiae,

    Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108:

    corpus alicujus,

    Tac. A. 1, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > inludo

  • 9 insulto

    insulto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [insilio], to spring or leap at or upon a thing, to leap, bound, jump, spring.
    I.
    Lit.:

    fores calcibus,

    Ter. Eun. 2, 2, 54:

    floribus,

    Verg. G. 4, 11:

    sub armis Insultare solo,

    id. ib. 3, 116:

    busto,

    Hor. C. 3, 3, 40:

    fluctibus insultavere carinae,

    Ov. M. 1, 133:

    Batavi dum insultant aquis,

    Tac. A. 2, 8:

    rogis,

    Prop. 2, 8, 20 (2, 8, b. 4. M.).—
    (β).
    With acc.:

    nemora avia matres Insultant thiasis,

    Verg. A. 7, 580.—
    (γ).
    Absol.: fremit aequore toto Insultans sonipes. Verg. A. 11, 599.—
    II.
    Trop., to behave insolently towards any one, to scoff at, revile, abuse, taunt, insult:

    alicui in calamitate,

    Cic. Verr. 2, 5, 50:

    dominis,

    Liv. 1, 48, 2:

    alicui per contumelias,

    id. 3, 62, 1:

    adversis rebus eorum,

    id. 36, 29, 9:

    jacenti,

    Ov. Tr. 2, 571:

    casibus alicujus,

    id. ib. 5, 8, 4.—
    (β).
    With acc.: multos bonos, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 54; Serv. Verg. A. 9, 643:

    patientiam et segnitiam cujuspiam,

    Tac. A. 4, 59.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in rem publicam,

    Cic. Mil. 32:

    in omnes,

    id. N. D. 2, 29.—
    (δ).
    With abl.:

    morte mea,

    at my death, Prop. 3, 6 (4, 5), 24.—
    (ε).
    Absol.:

    quippe impune se insultaturos,

    Liv. 2, 45:

    cernis ut insultent Rutuli,

    exult, Verg. A. 10, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > insulto

  • 10 scomma

    scomma, ătis, n., = skômma, a teasing, taunting expression; a taunt, jeer, scoff, cavil (late Lat. for convicium, maledictum), Macr. S. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > scomma

  • 11 sugillata

    sūgillo (suggillo, oited ap. Victorin. p. 2465 P.), āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; perh. akin with sugo], to beat black-andblue (mostly post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    oculi ex ictu suffusi cruore et sugillati,

    Plin. 31, 9, 45, § 100:

    athleta, qui numquam sugillatus est,

    Sen. Ep. 13, 2: oculos patri, perh. to knock out, Varr. ap. Non. 171, 13. — Part. perf. as subst.: sūgillāta, ōrum, n. (sc. loca), black-and-blue spots, bruises:

    allium sugillata aut liventia ad colorem reducit,

    black-and-blue spots, Plin. 20, 6, 23, § 55:

    caseus recens cum melle sugillata emendat,

    id. 28, 9, 34, § 132. —
    II.
    Trop.
    A.
    To flout, jeer, taunt, scoff at, insult, revile:

    viros sugillatos, repulsos,

    Liv. 4, 35, 10:

    Sulla repulsa praeturae sugillatus est,

    Val. Max. 7, 5, 5:

    crudelitatem alicujus,

    id. 3, 2, 1; 5, 3, 4:

    noli sugillare miserias,

    Petr. 128:

    pudorem,

    Dig. 2, 4, 10, § 12:

    opinionem alicujus,

    ib. 44, 4, 4, § 16; to annoy, Vulg. Luc. 18, 5.—
    * B.
    = to beat into one, i. e. to suggest: verba alicui, Prud. steph. 10, 999.

    Lewis & Short latin dictionary > sugillata

  • 12 sugillo

    sūgillo (suggillo, oited ap. Victorin. p. 2465 P.), āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; perh. akin with sugo], to beat black-andblue (mostly post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    oculi ex ictu suffusi cruore et sugillati,

    Plin. 31, 9, 45, § 100:

    athleta, qui numquam sugillatus est,

    Sen. Ep. 13, 2: oculos patri, perh. to knock out, Varr. ap. Non. 171, 13. — Part. perf. as subst.: sūgillāta, ōrum, n. (sc. loca), black-and-blue spots, bruises:

    allium sugillata aut liventia ad colorem reducit,

    black-and-blue spots, Plin. 20, 6, 23, § 55:

    caseus recens cum melle sugillata emendat,

    id. 28, 9, 34, § 132. —
    II.
    Trop.
    A.
    To flout, jeer, taunt, scoff at, insult, revile:

    viros sugillatos, repulsos,

    Liv. 4, 35, 10:

    Sulla repulsa praeturae sugillatus est,

    Val. Max. 7, 5, 5:

    crudelitatem alicujus,

    id. 3, 2, 1; 5, 3, 4:

    noli sugillare miserias,

    Petr. 128:

    pudorem,

    Dig. 2, 4, 10, § 12:

    opinionem alicujus,

    ib. 44, 4, 4, § 16; to annoy, Vulg. Luc. 18, 5.—
    * B.
    = to beat into one, i. e. to suggest: verba alicui, Prud. steph. 10, 999.

    Lewis & Short latin dictionary > sugillo

См. также в других словарях:

  • Scoff — Scoff, v. i. [imp. & p. p. {Scoffed} (?; 115); p. pr. & vb. n. {Scoffing}.] [Cf. Dan. skuffe to deceive, delude, Icel. skopa to scoff, OD. schoppen. See {Scoff}, n.] To show insolent ridicule or mockery; to manifest contempt by derisive acts or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • scoff — scoff, jeer, gibe, fleer, gird, sneer, flout can all mean to show one s scorn or contempt in derision or mockery. Scoff stresses insolence, irreverence, lack of respect, or incredulity as the motives for one s derision or mockery {it is an easy… …   New Dictionary of Synonyms

  • Scoff — Scoff, v. t. To treat or address with derision; to assail scornfully; to mock at. [1913 Webster] To scoff religion is ridiculously proud and immodest. Glanvill. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Scoff — (?; 115), n. [OE. scof; akin to OFries. schof, OHG. scoph, Icel. skaup, and perh. to E. shove.] 1. Derision; ridicule; mockery; derisive or mocking expression of scorn, contempt, or reproach. [1913 Webster] With scoffs, and scorns, and… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Scoff — «Scoff» Canción de Nirvana LP Bleach Publicación 15 de junio de 1989 …   Wikipedia Español

  • scoff — scoff·er; scoff; scoff·ing·ly; …   English syllables

  • scoff — [skɔf US sko:f, ska:f] v [Date: 1300 1400; Origin: Probably from a Scandinavian language] 1.) [I and T] to laugh at a person or idea, and talk about them in a way that shows you think they are stupid = ↑make fun of scoff at ▪ David scoffed at her …   Dictionary of contemporary English

  • scoff — Ⅰ. scoff [1] ► VERB ▪ speak about something in a scornfully derisive way. ► NOUN ▪ an expression of scornful derision. DERIVATIVES scoffer noun. ORIGIN perhaps Scandinavian. Ⅱ …   English terms dictionary

  • scoff — index derogate, disdain (noun), disdain (verb), disparage, flout, humiliate, jape, jeer, mock ( …   Law dictionary

  • scoff at — index contemn, discommend, reject Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • scoff — (v.) late 14c., earlier as a noun, contemptuous ridicule (c.1300), from a Scandinavian source, Cf. O.N. skaup, skop mockery, M.Dan. skof jest, mockery; perhaps from P.Gmc. *skub , *skuf (Cf. O.E. scop poet, O.H.G. scoph fiction, sport, jest,… …   Etymology dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»