Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

rouse

  • 81 inflammatus

    in-flammo, āvi, ātum, 1, v. a., to set on fire, light up, kindle (syn. incendere).
    I.
    Lit.:

    taedas ignibus,

    Cic. Verr. 2, 4, 48; id. Att. 8, 2, 4:

    patriam inflammandam relinquere,

    id. ib. 8, 2, 3:

    classem,

    id. Verr. 2, 5, 35:

    tecta,

    Liv. 10, 2, 8:

    horrea,

    Suet. Ner. 38.—
    B.
    Transf., of the body, to inflame:

    laser tauros inflammat naribus illitis,

    Plin. 22, 23, 49, § 106:

    inflammari vulnera ac morbos,

    id. 25, 2, 5, § 15:

    equi pasti inflammantur rabie,

    id. 25, 8, 53, § 94.—
    II.
    Trop., of the mind, to inflame, kindle, rouse, excite:

    contionibus et legibus invidiam senatus,

    Cic. Verr. 1, 1:

    sensus animorum atque motus,

    id. de Or. 1, 14, 60:

    inflammari ad cupiditates,

    id. Tusc. 1, 19, 44:

    populum in improbos,

    id. de Or. 1, 46, 202:

    cupiditates,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    inflammari cupiditate honorum,

    id. Lael. 23, 86:

    aliquem amore,

    Verg. A. 4, 54.— In part. perf.: inflam-mātus, a, um, inflamed, kindled, excited by any thing:

    a pueritia inflammatus ad gloriam,

    Cic. Fam. 1, 7, 9:

    voluptatum potiendi spe inflammati,

    id. Fin. 1, 18, 60:

    libidinibus,

    id. Tusc. 5, 6, 6:

    amore in patriam,

    id. Or. 1, 44, 296:

    scelere et furore,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 161:

    pretio inflammata manus,

    i. e. bribed, Claud. I. Cons. Stil. 293. — Hence, adv.: inflammanter, in an inflammatory manner:

    acriter et inflammanter facit complorationem,

    Gell. 10, 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > inflammatus

  • 82 inflammo

    in-flammo, āvi, ātum, 1, v. a., to set on fire, light up, kindle (syn. incendere).
    I.
    Lit.:

    taedas ignibus,

    Cic. Verr. 2, 4, 48; id. Att. 8, 2, 4:

    patriam inflammandam relinquere,

    id. ib. 8, 2, 3:

    classem,

    id. Verr. 2, 5, 35:

    tecta,

    Liv. 10, 2, 8:

    horrea,

    Suet. Ner. 38.—
    B.
    Transf., of the body, to inflame:

    laser tauros inflammat naribus illitis,

    Plin. 22, 23, 49, § 106:

    inflammari vulnera ac morbos,

    id. 25, 2, 5, § 15:

    equi pasti inflammantur rabie,

    id. 25, 8, 53, § 94.—
    II.
    Trop., of the mind, to inflame, kindle, rouse, excite:

    contionibus et legibus invidiam senatus,

    Cic. Verr. 1, 1:

    sensus animorum atque motus,

    id. de Or. 1, 14, 60:

    inflammari ad cupiditates,

    id. Tusc. 1, 19, 44:

    populum in improbos,

    id. de Or. 1, 46, 202:

    cupiditates,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    inflammari cupiditate honorum,

    id. Lael. 23, 86:

    aliquem amore,

    Verg. A. 4, 54.— In part. perf.: inflam-mātus, a, um, inflamed, kindled, excited by any thing:

    a pueritia inflammatus ad gloriam,

    Cic. Fam. 1, 7, 9:

    voluptatum potiendi spe inflammati,

    id. Fin. 1, 18, 60:

    libidinibus,

    id. Tusc. 5, 6, 6:

    amore in patriam,

    id. Or. 1, 44, 296:

    scelere et furore,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 161:

    pretio inflammata manus,

    i. e. bribed, Claud. I. Cons. Stil. 293. — Hence, adv.: inflammanter, in an inflammatory manner:

    acriter et inflammanter facit complorationem,

    Gell. 10, 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > inflammo

  • 83 instigo

    instīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [from in and stigo (unused), cf. Gr. stizô; Sanscr. tig, tij, to be sharp; cf. stimulus for stig-mulus, stilus for stig-lus], to urge, stimulate, stir up, set on, incite, instigate (class.):

    si hic non insanit satis sua sponte, instiga,

    Ter. And. 4, 2, 9:

    instigante te,

    at your instigation, Cic. Pis. 11:

    cuncti sequentem Instigant studiis,

    stimulate him in the pursuit, Verg. A. 5, 228; 11, 730:

    Romanos in Hannibalem,

    Liv. 33, 47:

    comites agmen instigant,

    Ov. M. 3, 243:

    in arma,

    to rouse to arms, Vell. 1, 12:

    canem in aliquem,

    to set on one, Petr. 95:

    iracundiam,

    Sen. Ep. 10.— With inf.:

    laedere,

    Lucr. 4, 1082.

    Lewis & Short latin dictionary > instigo

  • 84 insurgo

    in-surgo, surrexi, rectum, 3, v. n.
    I.
    To rise upon, to rise up or to: insurgite remis, rise on your oars, i. e. ply your oars vigorously, Verg. A. 3, 560; 3, 207; 5, 189; so,

    remis insurgitur,

    Val. Fl. 2, 14:

    insurgit transtris,

    id. ib. 1, 450:

    nigro glomerari pulvere nubem Prospiciunt Teucri, ac tenebras insurgere campis,

    Verg. A. 9, 33:

    sibilat insurgens capiti,

    raising its head, Sil. 10, 546.—
    (β).
    With acc.:

    jugum (i. q. in jugum),

    App. M. 1, p. 103.—
    II.
    To raise one ' s self, to rise, mount:

    insurgat Aquilo,

    Hor. Epod. 10, 7:

    si forte prolapsus est, attolli et insurgere haud licitum,

    Tac. G. 39, 8:

    altior insurgens et cursu concitus heros,

    Verg. A. 12, 902:

    et (serpens) sibilat ore, Arduus insurgens,

    id. ib. 11, 755:

    acuta silex Speluncae dorso insurgens,

    id. ib. 8, 233:

    inde colles insurgunt,

    Liv. 22, 4, 2:

    pone tergum insurgebat silva,

    Tac. A. 2, 16; so in fight, to rise for a blow:

    ostendit dextram insurgens Entellus,

    Verg. A. 5, 443:

    altior,

    Sil. 5, 294. —
    B.
    Transf.
    1.
    To rise, grow in power: insurgere regnis alicujus, to rise against, i. e. to aim at seizing one ' s kingdom, Ov. M. 9, 444:

    Caesar insurgere paulatim,

    Tac. A. 1, 2:

    Romanas opes insurgere,

    id. ib. 11, 16. —
    2.
    Of waters, floods:

    vastius insurgens decimae ruit impetus undae,

    Ov. M. 11, 530: Atax usque eo solitus insurgere, ut se ipse non capiat, Mel. 2, 6, 6.—
    3.
    To arise:

    insurgunt fremitus,

    Val. Fl. 2, 82. —
    4.
    To rise up, to rouse or bestir one ' s self:

    invigilare publicis utilitatibus et insurgere,

    Plin. Pan. 66, 2.—
    5.
    Of speech, to rise above the level of ordinary language, to become sublime:

    Horatius insurgit aliquando,

    Quint. 10, 1, 96:

    augeri debent sententiae, et insurgere,

    id. 9, 4, 23:

    haec sunt, quibus mens pariter et oratio insurgant,

    id. 12, 2, 28; id. 11, 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > insurgo

  • 85 misceo

    miscĕo, miscŭi, mixtum (mistum is found in many MSS. and edd., but is probably a corruption of copyists, representing the weakened sound of x in later times; v. Neue, Formenl. 2, p. 556), 2, v. a. [root mik-, mig-; Sanscr. micras, mixed; Gr. misgô, mignumi; cf. miscellus], to mix, mingle, to intermingle, blend (for the difference between this word and temperare, v. below, II. A.; cf. confundo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.; with abl.:

    (sortes) pueri manu miscentur,

    Cic. Div. 2, 41, 86:

    toxicum antidoto,

    Phaedr. 1, 14, 8:

    mella Falerno,

    Hor. S. 2, 4, 24:

    vina Surrentina faece Falernā,

    id. ib. 2, 4, 55:

    pabula sale,

    Col. 6, 4:

    nectare aquas,

    Ov. H. 16, 198.— With dat.:

    dulce amarumque mihi,

    Plaut. Ps. 1, 1, 61:

    fletum cruori,

    Ov. M. 4, 140; Col. 7, 5:

    inter curalium virides miscere smaragdos,

    Lucr. 2, 805:

    cumque meis lacrimis miscuit usque suas,

    Ov. P. 1, 9, 20. —
    B.
    In partic.
    1.
    To join one's self to, have carnal intercourse with one:

    corpus cum aliquā,

    Cic. Div. 1, 29, 60.—With dat.:

    sic se tibi misceat,

    Ov. M. 13, 866:

    cum aliquo misceri in Venerem,

    App. M. 9, p. 228, 16:

    sanguinem et genus,

    to intermarry, Liv. 1, 9, 4.—
    2.
    To mix, prepare a drink:

    alteri miscere mulsum,

    Cic. Fin. 2, 5, 17; Ov. Am. 1, 4, 29:

    Veientana mihi misces,

    Mart. 3, 49, 1:

    pocula alicui,

    Ov. M. 10, 160:

    lurida terribiles miscent aconita novercae,

    id. ib. 1, 147; cf.: miscenda Cum Styge vina bibas, = you shall die, id. ib. 12, 321:

    nullis aconita propinquis miscuit (Orestes),

    Juv. 8, 219.—
    3.
    Miscere se, or misceri, to mingle with others, to unite, assemble:

    miscet (se) viris,

    Verg. A. 1, 440:

    se partibus alicujus,

    Vell. 2, 86, 3:

    ipsa ad praetoria densae Miscentur,

    assemble, Verg. G. 4, 75.—
    4.
    Miscere manus or proelia, to join battle, engage ( poet.):

    miscere manus,

    Prop. 2, 20, 66:

    proelia dura,

    id. 4, 1, 28;

    hence, vulnera,

    to inflict wounds on each other, Verg. A. 12, 720.—
    5.
    Of storms, to throw into confusion, to disturb, confound, embroil ( poet.):

    caelum terramque,

    Verg. A. 1, 134:

    magno misceri murmure pontum,

    id. ib. 1, 124:

    miscent se maria,

    id. ib. 9, 714.—Hence, of persons, to raise a great commotion, make a prodigious disturbance, to move heaven and earth:

    caelum ac terras,

    Liv. 4, 3, 6:

    quis caelum terris non misceat et mare caelo,

    Juv. 2, 25; cf.:

    mare caelo confundere,

    id. 6, 282. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to mix, mingle, unite, etc.:

    dulce amarumque una nunc misces mihi,

    Plaut. Ps. 1, 1, 63: miscent inter sese inimicitiam agitantes, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 275 Vahl.):

    animum alicujus cum suo miscere,

    Cic. Lael. 21, 81:

    gravitate mixtus lepos,

    id. Rep. 2, 1, 1:

    misce Ergo aliquid de nostris moribus,

    Juv. 14, 322:

    ex dissimillimis rebus misceri et temperari,

    Cic. Off. 3, 33, 119; cf.

    , joined with temperare,

    id. Or. 58, 197;

    also opp. to temperare, since miscere signifies merely to mix, but temperare to mix in due proportion: haec ita mixta fuerunt, ut temperata nullo fuerint modo,

    Cic. Rep. 2, 23, 42.—
    B.
    In partic.
    1.
    To share with, impart to another; to take part in, share in a thing (rare and perhaps not ante-Aug.):

    cum amico omnes curas, omnes cogitationes tuas misce,

    share, Sen. Ep. 3, 3:

    se negotiis,

    to take part in, engage in, Dig. 26, 7, 39, § 11:

    administrationi,

    ib. 27, 1, 17, § 5:

    paternae hereditati,

    ib. 29, 2, 42, § 3. —
    2.
    (Acc. to I. B. 5.).
    a.
    To throw into confusion, to embroil, disturb (class.): om [p. 1150] nia infima summis paria fecit, turbavit, miscuit, Cic. Leg. 3, 9, 19:

    rem publicam malis concionibus,

    id. Agr. 2, 33, 91:

    coetus,

    Tac. A. 1, 16:

    animorum motus dicendo,

    Cic. de Or. 1, 51, 220:

    anima, quae res humanas miscuit olim,

    Juv. 10, 163.—
    b.
    To stir up, occasion, excite, rouse:

    ego nova quaedam misceri et concitari mala jam pridem videbam,

    stirred up, devised, Cic. Cat. 4, 3, 6:

    seditiones,

    Tac. H. 4, 68 fin.
    3.
    Misceri aliquo, to be changed into:

    mixtus Enipeo Taenarius deus,

    Prop. 1, 13, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > misceo

  • 86 molior

    mōlĭor, ītus, 4 ( inf. molirier for moliri, Lucr. 5, 934), v. dep. n. and a. [moles].
    I.
    Neutr.
    A.
    To set one's self or one's powers in motion, to make exertions, exert one's self, to endeavor, struggle, strive, toil, etc. (rare but class.;

    syn.: conor, nitor): viden ut misere moliuntur?

    Plaut. Curc. 1, 3, 32:

    agam per me ipse et moliar,

    Cic. Fam. 6, 10, 2:

    nōsti mores mulierum: Dum moliuntur, dum comuntur, annus est,

    Ter. Heaut. 2, 2, 11:

    horam amplius jam in demoliendo signo permulti homines moliebantur,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95.—
    B.
    To set one's self in motion, endeavor to depart, to depart:

    molientem hinc Hannibalem,

    Liv. 28, 44:

    dum naves moliuntur a terra,

    id. 37, 11:

    in quam (insulam) gladiatores navibus molientes,

    Tac. H. 2, 35.—
    II.
    Act.
    A.
    To labor upon any thing, exert one's self at or upon, set in motion, work an instrument or engine; to work any thing (cf. ago; class.).
    1.
    Nihil enim agit (vita deorum),... nulla opera molitur, Cic. N. D. 1, 19, 51:

    res dura et regni novitas me talia cogant moliri,

    Verg. A. 1, 564: validam in vites molire bipennem, to work, i. e. wield, id. G. 4, 331: ancoras, to work, i. e. hoist the anchor, weigh anchor, Liv. 28, 17:

    agricola incurvo terram molitus aratro,

    i. e. to work, cultivate, till the ground, Verg. G. 1, 494; Col. 1 praef. 17;

    11, 2, 19: erro molirier arva,

    Lucr. 5, 932: fores, to work, i. e. to force, to break open, Tac. A. 1, 39; 2, 82; Liv. 23, 18, 2; 24, 46, 5:

    Atharrias ad Philotam missus clausum aditum domus moliebatur,

    Curt. 6, 8, 20:

    habenas,

    to guide, Verg. A. 12, 327:

    fulmina molitur dextrā,

    hurls, id. G. 1, 329:

    ignem,

    id. A. 10, 131:

    opera,

    to begin work, Col. 11, 2, 2:

    aliquid sub divo moliri potest,

    id. 1, 8, 9.—
    2.
    To set in motion, bestir, rouse, cause to remove, displace (syn.:

    deicio, deturbo): montes suā sede,

    displaces, Liv. 9, 3:

    corpora ex somno moliebantur,

    aroused, id. 36, 24, 3:

    onera objecta,

    id. 25, 36.—
    3.
    To build, make, erect, construct (syn.:

    condo, fundo, construo): muros,

    to build, Verg. A. 3, 132:

    classem,

    id. ib. 3, 6:

    arcem,

    id. ib. 1, 424:

    atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    aedem,

    Flor. 1, 7:

    locum,

    prepares, Verg. A. 7, 158:

    pocula de inimicorum capitibus hominum,

    to construct, make, Sol. 15.—
    B.
    Trop., to endeavor to do; to undertake, attempt, set about any thing (cf.:

    aggredior, apparo): nec ea, quae agunt, molientes cum labore operoso,

    performing, doing, Cic. N. D. 2, 23, 59:

    viam clipei molita per oras,

    made its way, Verg. A. 10, 477:

    inde datum molitur iter,

    id. ib. 6, 477:

    jamque alio moliris iter,

    Stat. S. 5, 2, 61:

    viam et gressus,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 278; 3, 438: animum, to form or acquire for one's self, Ov. A. A. 2, 119:

    laborem,

    to undertake, Verg. A. 4, 233:

    struere et moliri aliquid calamitatis alicui,

    to try to bring upon, Cic. Clu. 64, 178:

    fortissimis atque optimis civibus periculum moliri,

    id. Sest. 1, 1:

    pestem patriae nefarie,

    id. Cat. 2, 1, 1:

    perniciem rei publicae,

    id. ib. 1, 2, 5: insidias avibus, to lay snares, Verg. G. 1, 271:

    crimina et accusatorem,

    to bring about, find out, Tac. A. 12, 22:

    triumphos,

    Ov. M. 14, 719:

    fugam,

    Verg. A. 2, 109:

    moram,

    to cause, make, occasion, id. ib. 1, 414:

    opem extremam alicui,

    Val. Fl. 6, 431:

    dolos apertos,

    to devise, id. 5, 249:

    bellum in animo,

    to design, meditate, Vell. 2, 46:

    Athenienses urbem ex integro condere moliuntur,

    Just. 2, 15, 1:

    mundum efficere moliens deus,

    attempting, Cic. Univ. 4:

    fallere,

    Val. Fl. 3, 491:

    de occupando regno moliens,

    striving to usurp the government, Cic. Rep. 2, 35, 60:

    nuptias,

    to bring about, Tac. A. 12, 3:

    apud judices oratione molienda sunt amor, odium, etc.,

    are to be excited, called forth, Cic. de Or. 2, 51, 206:

    tumorem,

    Col. 6, 17:

    vorandi facultatem,

    Cels. 1, 3:

    fidem moliri coepit,

    began to meddle with, disturb, Liv. 6, 11, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > molior

  • 87 percieo

    per-cĭĕo, cīvi and ii, ĭtum, 2, and per-cĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. a., to move or rouse greatly, to stir up, excite.
    I.
    In gen.:

    irai fax subdita percit,

    Lucr. 3, 303; 3, 184:

    crura hercle defringentur nisi istum verbum saepe unum perciet aureis Omnibus,

    id. 4, 563.—
    II.
    In partic., to attack with words, abuse, or call aloud (by an opprobrious name):

    aliquem impudicum percies,

    Plaut. As. 2, 4, 69 Ussing ad loc.— Hence, percĭtus, a, um, P. a., greatly moved, roused, stimulated, excited.
    A.
    Lit.:

    amoris causā percitus,

    Plaut. As. 4, 2, 13:

    irā percitus,

    id. Cas. 3, 5, 6:

    atrā bili percita est,

    id. Am. 2, 2, 95:

    incredibili re atque atroci percitus,

    Ter. Hec. 3, 3, 17:

    animo irato ac percito aliquid facere,

    Cic. Mil. 23, 63.—
    B.
    Transf., excitable:

    ingenium percitum ac ferox,

    Liv. 21, 53, 8: corpore et linguā percitum, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 704 P. (Hist. 2, 35 Dietsch).

    Lewis & Short latin dictionary > percieo

  • 88 provoco

    prō-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to call forth, call out.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem,

    Plaut. Ps. 2, 2, 43:

    ut ubi illaec prodeat, me provoces,

    id. Mil. 4, 3, 28; id. Bacch. 3, 3, 40:

    mandant, ut ad se provocet Simonidem,

    Phaedr. 4, 23, 25:

    dum rota Luciferi provocet orta diem,

    lead up, call forth, Tib. 1, 9, 62:

    Memnonis mater roseo provocet ore diem,

    Ov. P. 1, 4, 58; cf. id. F. 1, 456:

    provocare et elicere novas radiculas,

    Col. 3, 15, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    To call out, challenge, invite one to any thing (as to play, sing, drink, fight, etc.):

    provocat me in aleam,

    challenged me to a game, Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    pedibus,

    to a race, id. Ep. 5, 1, 58:

    aliquem tesseris,

    Macr. S. 1, 10:

    aliquem cantatum,

    Ter. Eun. 3, 1, 53:

    aliquem ad pugnam,

    Cic. Tusc. 4, 22, 49; cf. Liv. 8, 7, and Flor. 2, 17, 11 Duker: duces nec prohibere paucos temere provocantis volebant, nec, etc., Liv. 23, 16, 4:

    et oleo et mero viros provocant,

    Sen. Ep. 95, 21:

    aliquem ad bibendum,

    Vop. Firm. 4.—
    2.
    In jurid. lang., to take a cause before a higher court, to appeal, make an appeal; in this signif. usually neutr., ad aliquem; act. only post-class., with the judge to whom the appeal is made as object (cf. appello).
    (α).
    Neutr.:

    ut de majestate damnati ad populum provocent,

    Cic. Phil. 1, 9, 21; cf.: quam id rectum sit, tu judicabis;

    ne ad Catonem quidem provocabo,

    id. Att. 6, 1, 7:

    provoco ad populum,

    Liv. 8, 33:

    arreptus a viatore, Provoco, inquit,

    I appeal, id. 3, 56:

    si a duumviris provocarit, provocatione certato,

    id. 1, 26, 6; 3, 56:

    ab omni judicio poenāque provocari licere,

    Cic. Rep. 2, 31, 54.—
    (β).
    Act., to appeal to a judge (post-class.):

    si judicem provocent,

    Dig. 8, 28, 6:

    si praefectus urbi judicem dederit, ipse erit provocandus, qui eum judicem dederit,

    ib. 49, 3, 1.—Also:

    provocare judicium ad populum,

    to bring the decision before the people by appeal, Val. Max. 8, 1, 1;

    rarely, aliquem ad judicem,

    to cite, summon before, App. Flor. p. 360, 24.—
    II.
    Trop.
    A.
    To challenge to a contest, to contend with, emulate, rival, vie with (post-Aug.):

    aliquem virtute,

    to vie with him in virtue, Plin. Ep. 2, 7, 4:

    elegia Graecos provocamus,

    Quint. 10, 1, 93; cf.:

    ea pictura naturam ipsam provocavit,

    Plin. 35, 10, 36, § 94.—Of things, Plin. 16, 8, 12, § 32:

    immensum latus Circi templorum pulchritudinem provocat,

    id. Pan. 51, 3.—
    B.
    To challenge, incite, provoke to any thing:

    felicitas temporum, quae bonam conscientiam civium tuorum ad usum indulgentiae tuae provocat,

    Plin. Ep. 10, 12 (7) fin.:

    omni comitate ad hilaritatem et jocum provocare,

    Suet. Calig. 27; id. Claud. 21:

    tacentes ad communionem sermonis,

    id. Aug. 74.—
    C.
    To excite, stimulate, exasperate, stir up, rouse with any thing (class.;

    syn.: irrito, lacesso): qui non solum a me provocatus sed etiam suā sponte solet, etc.,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    aliquem beneficio,

    id. Off. 1, 15, 48:

    sermonibus,

    Caes. B. C. 1, 74:

    minis et verbis,

    Tac. H. 3, 24:

    bello,

    id. ib. 4, 17:

    injuriā,

    id. A. 14, 49 et saep.:

    ad iracundiam,

    Vulg. Isa. 63, 10; id. Deut. 4, 25. —
    D.
    To call forth, occasion, produce, cause:

    officia comitate,

    Tac. H. 5, 1:

    mortem tot modis,

    Plin. 19, praef. 1, §

    5: bellum,

    Tac. G. 35; Plin. Pan. 16.—
    E.
    (Acc. to I. B. 2.) To appeal to any thing, to cite as authority or proof (late Lat.):

    ad litteras Pudentillae,

    App. Mag. 84, p. 326, 40:

    ad Judaeorum Codices provocare,

    Aug. Serm. 202, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > provoco

  • 89 resuscito

    rĕ-suscĭto, āre, v. a., to raise up again, rebuild:

    templum,

    Lact. 4, 18, 5.—
    II.
    To rouse again, revive, resuscitate, freq. in the Christian writers, of the resurrection of the dead, Hier. in Psa. 33, 5; id. Ep. 103; Tert. Res. Carn. 38; Prud. steph. 6, 136; Vulg. Act. 2, 32; id. Johan. 6, 39.—
    III.
    Trop. (very rare):

    positam iram,

    to revive, resuscitate, Ov. M. 8, 474:

    veterem iram,

    id. ib. 14, 495:

    legatum,

    to renew, Dig. 34, 4, 27, § 1:

    gratiam Dei,

    Vulg. 2 Tim. 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > resuscito

  • 90 sollicito

    sollĭcĭto ( sōlĭ-), āvi, ātum, 1, v. a. [sollicitus], to disturb, stir, agitate, move; to distress, harass, make uneasy, vex, solicit, tempt, seduce, attract, induce.
    I.
    Lit., to stir, put in lively motion, move violently, disturb, shake, exercise ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Histri tela manu jacientes sollicitabant, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.): myropolas omnes sollicito;

    ubicumque unguentum est, ungor,

    keep them busy, Plaut. Cas. 2, 3, 10:

    nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus,

    Lucr. 5, 162:

    pinnisque repente sollicitant divum nocturno tempore lucos,

    id. 4, 1008; 2, 965: teneram ferro sollicitavit humum, stirred, i. e. by the plough, Tib. 1, 7, 30; so,

    tellurem,

    Verg. G. 2, 418:

    herbae, Quas tellus, nullo sollicitante (i. e. eam) dabat,

    Ov. F. 4, 396:

    remis freta,

    Verg. G. 2, 503:

    spicula dextrā,

    id. A. 12, 404:

    totum tremoribus orbem,

    Ov. M. 6, 699:

    stamina docto Pollice, pregn.,

    excite by handling, id. ib. 11, 169 (v. II. B. 1. infra):

    stomachum vomitu, alvum purgatione,

    to move, Cels. 1 praef. fin.: mox, velut aurā sollicitante, provecti longius, as if a breeze were moving us on, Quint. 12, prooem. 2:

    hic (spiritus naturae), quamdiu non... pellitur, jacet innoxius... ubi illum extrinsecus superveniens causa sollicitat, compellitque et in artum agit, etc.,

    stirs up, Sen. Q. N. 6, 18, 2:

    sollicitavit aquas remis,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 2:

    lucus, qui primus anhelis sollicitatur equis,

    id. Idyll. 1, 3:

    seu remige Medo sollicitatur Athos,

    id. Ruf. 1, 336:

    Maenalias feras,

    to hunt, Ov. Am. 1, 7, 14:

    ne salebris sollicitentur apes,

    Col. 9, 8, 3.—Of a river:

    cum Danubius non jam radices nec media montium stringit, sed juga ipsa sollicitat,

    Sen. Q. N. 3, 27, 9.—In mal. part., Ov. Am. 3, 7, 74; Mart. 11, 22, 4; 11, 46, 4; Petr. 20, 2.—
    B.
    To produce by stirring, excite, cause to come forth, to arouse, draw out (rare): radices in ipsā arbore sollicitando, by starting roots from the tree (cf. the context), Plin. 17, 13, 21, § 98; cf.:

    sollicitatur id in nobis quod diximus ante semen,

    Lucr. 4, 1037.—
    II.
    Trop., = sollicitum facere.
    A.
    With the notion of distress, to cause distress, anxiety, uneasiness, to distress, disturb.
    1.
    Of the body (very rare and poet.):

    mala copia Aegrum sollicitat stomachum,

    distresses, Hor. S. 2, 2, 43. —
    2.
    Of the mind; constr. with acc. of person, with animum, etc.
    (α).
    To fill with apprehension, cause fear, suspense of the mind, and anxiety for the future; and pass., = sollicitum esse, to be distressed, to torment one's self:

    nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis,

    Plaut. Aul. 1, 1, 26: certo scio, non ut Flamininum sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    jamdudum equidem sentio, suspicio quae te sollicitet,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 50:

    sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier?

    Ter. And. 4, 2, 6: egon' id timeo? Ph. Quid te ergo aliud sollicitat? id. Eun. 1, 2, 82; so id. Heaut. 2, 3, 10:

    aut quid sit id quod sollicitere ad hunc modum?

    id. Hec. 4, 4, 54:

    me autem jam et mare istuc et terra sollicitat,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1:

    an dubitas quin ea me cura (pro genero et filio) vehementissime sollicitet?

    id. Fam. 2, 16, 5:

    multa sunt quae me sollicitant anguntque,

    id. Att. 1, 18, 1:

    ne cujus metu sollicitaret animos sociorum,

    Liv. 45, 28 med.:

    cum Scipionem exspectatio successoris sollicitaret,

    id. 30, 36 fin.:

    desiderantem quod satis est neque Tumultuosum sollicitat mare, Nec, etc.,

    Hor. C. 3, 1, 26; cf. Mart. 7, 54, 2.—With de:

    de posteris nostris et de illā immortalitate rei publicae sollicitor, quae, etc.,

    Cic. Rep. 3, 29, 41.— Hence, like verbs of fearing, with ne, that ( lest):

    et Quibus nunc sollicitor rebus! ne aut ille alserit, Aut uspiam ceciderit, etc.,

    Ter. Ad. 1, 1, 11:

    sollicitari se simulans, ne in ejus perniciem conspirarent,

    Amm. 14, 7, 9.—Also with quod, like verbs of emotion:

    me illa cura sollicitat angitque vehementer, quod... nihil a te, nihil ex istis locis... affluxit,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.—
    (β).
    More rarely, to grieve, afflict, make wretched:

    istuc facinus quod tuom sollicitat animum, id ego feci,

    Plaut. Aul. 4, 10, 8:

    sed erile scelus me sollicitat,

    id. Rud. 1, 3, 19: cur meam senectutem hujus sollicito amentiā? why do I make my old age miserable by, etc., Ter. And. 5, 3, 16:

    haec cura (ob miserum statum rei publicae) sollicitat et hunc meum socium,

    Cic. Brut. 97, 331.—With subject-clause:

    nihil me magis sollicitat quam... non me ridere tecum,

    Cic. Fam. 2, 12, 1.—
    (γ).
    To disturb the rest or repose of a person or community, to trouble, harass, = perturbare:

    quid me quaeris? quid laboras? quid hunc sollicitas?

    Plaut. Ep. 5, 2, 15; so,

    quae roget, ne se sollicitare velis,

    Ov. A. A. 1, 484:

    temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant, et semper sollicitant,

    Cic. Fin. 1, 16, 50:

    anxitudo, prona ad luctum et maerens, semperque ipsa se sollicitans,

    id. Rep. Fragm. 2, 41, 68:

    quoniam rebellando saepius nos sollicitant,

    Liv. 8, 13, 13:

    finitimi populi, qui castra, non urbem positam in medio ad sollicitandam omnium pacem crediderant,

    to disturb the peace, id. 1, 21, 2:

    unde neque ille sollicitare quietae civitatis statum possit,

    id. 21, 10, 12; so,

    pacem,

    id. 34, 16 fin.:

    ira Jovis sollicitati prava religione,

    id. 1, 31, 8:

    ea cura quietos (deos) sollicitat,

    Verg. A. 4, 380:

    alium ambitio numquam quieta sollicitat,

    Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2:

    eum non metus sollicitabit,

    id. ib. 9 (28), 4: (voluptas) licet alia ex aliis admoveat, quibus totos partesque nostri sollicitet, id. Vit. Beat. 5, 4:

    et magnum bello sollicitare Jovem,

    Ov. F. 5, 40:

    sollicitatque feros non aequis viribus hostes,

    Luc. 4, 665:

    ut me nutricibus, me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent, praeferret,

    Quint. 6, prooem. § 8: sollicitare manes, to disturb the dead by mentioning their names:

    parce, precor, manes sollicitare meos,

    Ov. Tr. 3, 11, 32; cf.:

    cur ad mentionem defunctorum testamur, memoriam eorum a nobis non sollicitari?

    Plin. 28, 2, 5, § 23.—Hence, pregn.:

    sollicito manes,

    I disturb the dead, Ov. M. 6, 699:

    sollicitare umbras = ciere, citare, in necromancy,

    Manil. 1, 93.—
    B.
    Without the idea of distress or uneasiness.
    1.
    To stir, rouse, excite, incite ( poet. and in post-Aug. prose):

    unicus est de quo sollicitamur honor,

    Ov. F. 6, 10, 76:

    sollicitatque deas,

    id. M. 4, 473:

    vanis maritum sollicitat precibus,

    id. ib. 9, 683:

    quoque Musarum studium a nocte silenti Sollicitare solet, Claud. VI. Cons. Hon. praef. 12: cupidinem lentum sollicitas,

    Hor. C. 4, 13, 6:

    labris quae poterant ipsum sollicitare Jovem,

    Mart. 66, 16:

    me nova sollicitat, me tangit serior aetas,

    Ov. Am. 2, 4, 45:

    deinde (luxuria) frugalitatem professos sollicitat,

    Sen. Ep. 56, 10.—Hence,
    2.
    To attract, to tempt, to invite ( poet. and in post-Aug. prose):

    si quis dotatam uxorem habet, eum hominem sollicitat sopor,

    Plaut. Most. 3, 2, 15 Lorenz:

    nullum sollicitant haec, Flacce, toreumata canem,

    Mart. 12, 74, 5:

    cum, mira specie, feminarum sollicitaret oculos,

    Val. Max. 4, 5, 1 ext.:

    non deest forma quae sollicitet oculos,

    Sen. Ep. 88, 7:

    in his (praediis venalibus) me multa sollicitant,

    Plin. Ep. 3, 19, 1:

    quibuscum delinimentis potest animos omnium sollicitat,

    Just. 21, 1, 5:

    omni studio sollicitatum spe regni,

    id. 8, 3, 8:

    in Graeciam Philippus cum venisset, sollicitatus paucarum civitatum direptione (i. e. spe diripiendi),

    id. 9, 1:

    sollicitati praeda,

    id. 23, 1, 10; 2, 13 fin.:

    te plaga lucida caeli... sollicitet,

    Stat. Th. 1, 27:

    magno praemio sollicitatus,

    bribed, Front. Strat. 3, 6, 4.—So, to attract the attention, occupy the mind:

    ut vix umquam ita sollicitari partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus,

    Quint. 11, 3, 151.—
    III.
    Transf., to incite one to do something.
    A. 1.
    Absol.:

    servum sollicitare verbis, spe promissisque corrumpere, contra dominum armare,

    Cic. Deiot. 11, 30:

    non sollicitabit rursus agrarios?

    id. Phil. 7, 6, 18:

    sollicitant homines imperitos Saxo et Cafo,

    id. ib. 10, 10, 22: necare eandem voluit: quaesivit venenum;

    sollicitavit quos potuit,

    id. Cael. 13, 31:

    Milo... quos ex aere alieno laborare arbitrabatur, sollicitabat,

    Caes. B. C. 3, 22: quos ingenti pecuniae spe sollicitaverant vestri (sc. to murder Philip), Curt. 4, 1, 12:

    ipsam ingentibus sollicitare datis,

    Ov. M. 6, 463:

    pretio sperare sollicitari animos egentium,

    Cic. Cat. 4, 8, 17; Liv. 2, 42, 6; Nep. Paus. 3, 6.—So esp. milit. t. t.,= temptare (freq. in the historians), to strive to win over, tempt, instigate, incite to defection, attack, etc.:

    ad sollicitandas civitates,

    Caes. B. G. 7, 63:

    Germanos Transrhenanos sollicitare dicebantur,

    id. ib. 5, 2; so id. B. C. 3, 21; id. B. G. 5, 55; 6, 2; 7, 53;

    7, 54: servitia urbana sollicitare,

    Sall. C. 24 fin.:

    nobilissimos Hispanos in Italiam ad sollicitandos populares... miserunt,

    Liv. 24, 49, 8:

    vicinos populos haud ambigue sollicitari,

    id. 8, 23, 2:

    ad continendas urbes, quas illinc Eumenes, hinc Romani sollicitabant,

    id. 37, 8, 5:

    num sollicitati animi sociorum ab rege Perseo essent,

    id. 42, 19 fin.:

    omnes sollicitatos legationibus Persei, sed egregie in fide permanere,

    id. 42, 26 fin.; so,

    diu,

    id. 31, 5, 8; 40, 57, 2; 41, 23, 7;

    45, 35, 8: interim qui Persas sollicitarent mittuntur,

    Curt. 5, 10, 9; Suet. Oth. 5; id. Ner. 13; id. Tit. 9; Nep. Paus. 3, 6.—
    2.
    With ad and acc.:

    in servis ad hospitem necandum sollicitatis,

    Cic. Cael. 21, 51:

    servum ad venenum dandum,

    id. Clu. 16, 47:

    opifices et servitia ad Lentulum eripiendum,

    Sall. C. 50, 1:

    qui ultro ad transeundum hostes vocabant sollicitabantque,

    Liv. 25, 15, 5.—After in:

    cum milites ad proditionem, amicos ad perniciem meam pecunia sollicitet,

    Curt. 4, 11, 1.—
    3.
    With ut: civitates sollicitant [p. 1722] ut in libertate permanere vellent, Caes. B. G. 3, 8:

    se sollicitatum esse ut regnare vellet,

    Cic. Fam. 15, 2, 6:

    missis ad accolas Histri, ut in Italiam irrumperent sollicitandos, Liv 39, 35: Darei litterae quibus Graeci milites sollicitabantur ut regem interficerent,

    Curt. 4, 10, 16.—
    4.
    With gen., gerund., and causa:

    comperi legatos Allobrogum tumultus Gallici excitandi causa a P. Lentulo esse sollicitatos,

    Cic. Cat. 3, 2, 4.—
    5.
    With in and acc. (post-class.;

    the prevailing constr. in Just.): amicum in adulterium uxoris sollicitatum,

    Just. 1, 7, 18:

    Alexander in Italiam sollicitatus,

    urgently invited, id. 12, 2, 1:

    Iones sollicitare in partes suas statuit,

    id. 2, 12, 1:

    qui Peloponnenses in societatem armorum sollicitaret,

    id. 13, 5; so id. 13, 5, 10; 32, 4, 1; 29, 4, 5. —
    6.
    With acc. of abstract objects ( poet.):

    nuptae sollicitare fidem (= nuptam sollicitare ad fidem violandam),

    to make attempts against, Ov. H. 16 (17), 4; cf. id. Am. 3, 1, 50; id. M. 6, 463; 7, 721; id. P. 3, 3, 50.—
    B.
    In gen., without implying an evil purpose, to induce, incite, stimulate, solicit, urge, invite, exhort, move ( poet. and in postAug. prose):

    antequam est ad hoc opus (historiam scribendi) sollicitatus,

    induced to undertake this work, Quint. 10, 1, 74:

    quae Hecubae maritum posset ad Hectoreos sollicitare rogos,

    Mart. 6, 7, 4:

    cum, sollicitatus ex urbe Roma (a Mithridate), praecepta pro se mitteret,

    Plin. 25, 2, 3, § 6:

    sollicitandi (parentes) ad hunc laborem erant,

    it was necessary to give inducements to the parents to undertake this labor, Sen. Ben. 3, 11, 1:

    cum juventutem ad imitationem sui sollicitaret,

    id. Cons. Helv. 10, 10:

    alios Orientis regis ut idem postularent sollicitare temptavit,

    Suet. Dom. 2:

    juvenum... corpora nunc pretio, nunc ille hortantibus ardens sollicitat dictis,

    Stat. Th. 2, 485:

    sollicitat tunc ampla viros ad praemia cursu celeres,

    id. ib. 6, 550:

    ut per praecones susceptores sollicitarent,

    Just. 8, 3, 8:

    Alexander in Italiam a Tarentinis sollicitatus,

    id. 12, 2, 1:

    avaritia sollicitatus (= permotus),

    id. 32, 2, 1:

    sollicitatoque juvene ad colloquium,

    allured him to the conference, id. 38, 1, 9:

    hoc maxime sollicitatus ad amicitiam,

    Plin. 6, 22, 24, § 85:

    serpentes sollicitant ad se avis,

    id. 8, 23, 35, § 85:

    hyaena ad sollicitandos canes,

    id. 8, 30, 44, § 106:

    velut vacua possessione sollicitatus,

    Just. 31, 3, 2:

    remansit in caelibatu, neque sollicitari ulla condicione amplius potuit (i. e. ad uxorem ducendam),

    Suet. Galb. 5:

    quod me, tamquam tirunculum, sollicitavit ad emendum (signum),

    Plin. Ep. 3, 6, 4:

    ut ex copia studiosorum circumspicias praeceptores quos sollicitare possimus (sc. ut huc veniant),

    id. 4, 13, 11.—With inf. ( poet.):

    finemque expromere rerum sollicitat superos,

    urgently implores to disclose the issue, Luc. 5, 69:

    cum rapiant mala facta bonos... sollicitor nullos esse putare deos,

    Ov. Am. 3, 8, 36; cf.:

    sollicitat spatium decurrere amoris,

    Lucr. 4, 1196.—With ne:

    maritum sollicitat precibus, ne spem sibi ponat in arte,

    Ov. M. 9, 683.

    Lewis & Short latin dictionary > sollicito

  • 91 stimulo

    stĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to prick with a goad, to prick or goad on, to urge on (syn. pungo).
    I.
    Lit. (post-Aug. and rare):

    quadrijugos flagello,

    Sil. 4, 439:

    equos calcaribus,

    Val. Max. 3, 2, 9; for which, poet. transf.:

    turbatos currus,

    Luc. 7, 570; Sil. 16, 367:

    aries stimulatus,

    Col. 7, 3, 5.—
    II.
    Trop., to goad, torment, vex, trouble, disquiet, disturb (class. and freq.;

    syn. agito): jactor, crucior, agitor, stimulor, vorsor in amoris rota miser,

    Plaut. Cist. 2, 1, 4:

    hunc sibi ex animo scrupulum, qui se dies noctesque stimulat ac pungit, ut evellatis, postulat,

    Cic. Rosc. Am. 2, 6:

    larvae stimulant virum,

    Plaut. Capt. 3, 4, 66:

    te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum,

    Cic. Par. 2, 18:

    me nunc et congressus hujus (Caesaris) stimulat,

    id. Att. 9, 15, 2:

    me haec solitudo minus stimulat quam ista celebritas,

    id. ib. 12, 13, 1:

    consulem cura de minore filio stimulabat,

    Liv. 44, 44:

    stimulatus furenti rabie,

    Cat. 63, 4:

    curis animum stimulantibus,

    Claud. in Ruf. 2, 326.—
    B.
    In gen., to rouse up, set in motion; to spur on, incite, stimulate to any action (syn. cieo, excio).
    (α).
    With simple acc.:

    Phrygio stimulat numero cava tibia mentes,

    Lucr. 2, 620:

    aliquem,

    Liv. 3, 68, 10:

    avita gloria animum stimulabat,

    id. 1, 22, 2:

    irā stimulante animos,

    id. 1, 12, 1; 30, 11:

    cupido animum stimulabat,

    Curt. 4, 7, 8; 6, 5, 19:

    stimulata pellicis irā,

    Ov. M. 4, 235.—With inanim. objects:

    jurgia praecipue vino stimulata,

    Ov. A. A. 1, 591:

    Persicorum sucus sitim stimulat,

    Plin. 23, 7, 67, § 132; so,

    venerem,

    id. 20, 5, 15, § 32; cf.

    conceptus,

    id. 2, 8, 6, § 38:

    fugam hostium,

    id. 9, 8, 9, § 32:

    iras functas,

    to revive, arouse, Stat. Th. 12, 437. —
    (β).
    With ad:

    ad alicujus salutem defendendam stimulari atque excitari,

    Cic. Planc. 28, 69:

    ad perturbandam rempublicam,

    Sall. C. 18, 4:

    ad arma,

    Liv. 1, 23, 7:

    ad iram,

    Tac. H. 2, 44.—
    (γ).
    With in:

    injuriae dolor in Tarquinium eos stimulabat,

    Liv. 1, 40, 4:

    animos eorum irā in hostes stimulando,

    id. 21, 11, 3; cf.

    in a mixed construction: ad iram saepius quam in formidinem stimulabantur,

    Tac. H. 2, 44 fin.
    (δ).
    With ut or ne:

    vetus nostra simultas antea stimulabat me, ut caverem, etc.,

    Cic. Fam. 3, 12, 4:

    rubore stimulabantur, ne clientulorum loco numerarentur,

    Tac. Or. 37; Curt. 7, 7, 26.—
    (ε).
    Poet., with inf.:

    festinare fugam... iterum stimulat,

    Verg. A. 4, 576:

    stimulante metu fati praenoscere cursus,

    Luc. 6, 423:

    juvencos jactare accensis stimulavi cornibus ignes,

    Sil. 12, 504.—
    (ζ).
    Absol.:

    stimulante fame,

    Ov. Tr. 1, 6, 9:

    stimulante conscientiā,

    Curt. 5, 11, 7:

    metu stimulante,

    id. 7, 7, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > stimulo

  • 92 suscito

    suscĭto, āvi, ātum, 1, v. a. [sub-cito], to lift up, raise, elevate (syn.: erigo, elevo).
    I.
    In gen. (only poet.):

    terga (i. e. humum),

    to throw up, cast up, Verg. G. 1, 97:

    undas (Nilus),

    Luc. 10, 225:

    aura lintea Suscitat,

    swells, fills, Ov. H. 5, 54:

    aures,

    to erect, prick up, Val. Fl. 2, 125:

    vulturium a cano capite,

    to scare away, Cat. 68, 124:

    pulverem pede,

    Val. Max. 9, 3, ext. 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    To build, erect (ante- and postclass.):

    delubra deum,

    Lucr. 5, 1166:

    basilicas et forum in tantam altitudinem, ut, etc.,

    Eum. Pan. ad Const. 22 med.
    B.
    Of persons sleeping, at rest, or quiet; of things at rest, etc., to stir up, rouse up, arouse, awaken; to set in motion, encourage, incite (the predom. signif. of the word;

    syn. expergefacio): aliquem e somno,

    Cic. Tusc. 4, 19, 44:

    aliquem e molli quiete,

    Cat. 80, 4:

    quae me somno suscitet,

    Plaut. Mil. 3, 1, 96:

    hic deposuit caput et dormit: suscita,

    id. Most. 2, 1, 35:

    se ad suom officium,

    id. Rud. 4, 2, 17:

    in arma viros,

    Verg. A. 9, 463; 2, 618:

    te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo,

    Cic. Rosc. Com. 13, 37:

    tacentem musam,

    Hor. C. 2, 10, 19:

    oscinem corvum prece suscitabo Solis ab ortu,

    will invoke, id. ib. 3, 27, 11:

    ut te (aegrotum) Suscitet,

    would restore, revive, id. S. 1, 1, 83:

    mortuos,

    to awaken, resuscitate, Aug. Serm. Verb. Dom. 44, 2; 44, 1; 44, 3 sq.:

    Cupido Suscitat affixam maestis Aeetida curis,

    Val. Fl. 8, 233:

    Vesbius attonitas acer cum suscitat urbes,

    startles, id. 3, 209:

    si te suscitat Oceanus,

    Mart. 6, 9, 2:

    quā te suscitat,

    id. 3, 95, 10; 5, 36, 5:

    suscitatus,

    raised from the dead, Aug. Serm. Verb. Dom. 44.—
    b.
    Of things concr. or abstr.:

    cinerem et sopitos suscitat ignes,

    stirs up, rekindles, Verg. A. 5, 743:

    ignes hesternos,

    Ov. M. 8, 642; cf.:

    exstinctos ignes (i. e. amoris),

    id. A. A. 3, 597:

    crepitum,

    to raise, excite, Prop. 2, 4, 14:

    clamores,

    Phaedr. 5, 5, 28: fictas sententias, to bring forth, produce, invent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 40, 88 (Trag. v. 447 Vahl.): bellum civile, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    vim suscitat ira,

    Verg. A. 5, 454:

    saevam caedem,

    id. ib. 12, 498:

    sensus tuos,

    Sen. Agam. 789:

    ne sopitam memoriam malorum oratio mea suscitet,

    Nazar. Pan. ad Const. 8:

    ensis ad tympana,

    Claud. in Eutr. 2, 281.

    Lewis & Short latin dictionary > suscito

  • 93 Triton

    Trītōn, ōnis or ōnŏs, m., = Tritôn.
    I.
    Lit., a son of Neptune and the nymph Salacia, a sea-god, who, at the bidding of Neptune, blows through a shell to calm or rouse the sea, Ov. M. 2, 8; 1, 333 sq.; 13, 919; Cic. N. D. 1, 28, 78; 2, 35, 89; Luc. 9, 348; Hyg. Astr. 2, 23 fin.Plur.:

    Tritones, sea-gods that serve the other gods,

    Verg. A. 5, 824; Plin. 36, 5, 4, § 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    A humorous designation of a lover of fish-ponds: piscinarum Tritones, qs. fish-pond gods, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    2.
    A sea-fish of the genus pelamides, Plin. 32, 11, 53, § 144.—
    3.
    The name of a ship, Verg. A. 10, 209.—
    II.
    A river and lake in Africa, near the Lesser Syrtis, where, according to Egypto-Grecian fables, Minerva was born, Mel. 1, 7, 4; Luc. 9, 347; Stat. Th. 2, 722; Claud. IV. Cons. Hon. 36; Sid. Carm. 15, 5.—Hence,
    1.
    Trītōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lake Triton, Tritonian:

    Pallas,

    Verg. A. 5, 704; also,

    virgo,

    id. ib. 11, 483; more freq., absol.: Trītō-nĭa, ae, f., Minerva, Verg. A. 2, 171; Ov. M. 2, 783; 5, 250; 5, 270; 6, 1; id. F. 6, 655 et saep.—Also, Trītōnĭda, ae, Mart. Cap. 9, § 893.—
    2.
    Trītōnĭăcus, a, um, adj., Tritonian: palus, a miry sea near Pallene, in Macedonia, Ov. M. 15, 358: harundo, i. e. the tibia invented by Pallas, id. ib. 6, 384.—
    3.
    Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f. adj., of or belonging to Lake Triton; or, transf., to Pallas, Palladian:

    palus,

    Lake Triton, Sil. 3, 322:

    Pallas,

    Lucr. 6, 750: arx, the citadel of Pallas, i. e. Athens, Ov. M. 2, 794:

    urbs,

    id. ib. 5, 645:

    pinus,

    i. e. the ship Argo, built at the suggestion of Pallas, id. H. 6, 47.—As subst.: Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f.
    1.
    Lake Triton, Sil. 9, 297; Stat. Th. 7, 185.—
    2.
    Pallas, Verg. A. 2, 226; Ov. M. 3, 127; 8, 547:

    Tritonide fertiles Athenae,

    i. e. the olive-tree planted by Pallas, Stat. S. 2, 7, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Triton

  • 94 Tritonia

    Trītōn, ōnis or ōnŏs, m., = Tritôn.
    I.
    Lit., a son of Neptune and the nymph Salacia, a sea-god, who, at the bidding of Neptune, blows through a shell to calm or rouse the sea, Ov. M. 2, 8; 1, 333 sq.; 13, 919; Cic. N. D. 1, 28, 78; 2, 35, 89; Luc. 9, 348; Hyg. Astr. 2, 23 fin.Plur.:

    Tritones, sea-gods that serve the other gods,

    Verg. A. 5, 824; Plin. 36, 5, 4, § 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    A humorous designation of a lover of fish-ponds: piscinarum Tritones, qs. fish-pond gods, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    2.
    A sea-fish of the genus pelamides, Plin. 32, 11, 53, § 144.—
    3.
    The name of a ship, Verg. A. 10, 209.—
    II.
    A river and lake in Africa, near the Lesser Syrtis, where, according to Egypto-Grecian fables, Minerva was born, Mel. 1, 7, 4; Luc. 9, 347; Stat. Th. 2, 722; Claud. IV. Cons. Hon. 36; Sid. Carm. 15, 5.—Hence,
    1.
    Trītōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lake Triton, Tritonian:

    Pallas,

    Verg. A. 5, 704; also,

    virgo,

    id. ib. 11, 483; more freq., absol.: Trītō-nĭa, ae, f., Minerva, Verg. A. 2, 171; Ov. M. 2, 783; 5, 250; 5, 270; 6, 1; id. F. 6, 655 et saep.—Also, Trītōnĭda, ae, Mart. Cap. 9, § 893.—
    2.
    Trītōnĭăcus, a, um, adj., Tritonian: palus, a miry sea near Pallene, in Macedonia, Ov. M. 15, 358: harundo, i. e. the tibia invented by Pallas, id. ib. 6, 384.—
    3.
    Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f. adj., of or belonging to Lake Triton; or, transf., to Pallas, Palladian:

    palus,

    Lake Triton, Sil. 3, 322:

    Pallas,

    Lucr. 6, 750: arx, the citadel of Pallas, i. e. Athens, Ov. M. 2, 794:

    urbs,

    id. ib. 5, 645:

    pinus,

    i. e. the ship Argo, built at the suggestion of Pallas, id. H. 6, 47.—As subst.: Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f.
    1.
    Lake Triton, Sil. 9, 297; Stat. Th. 7, 185.—
    2.
    Pallas, Verg. A. 2, 226; Ov. M. 3, 127; 8, 547:

    Tritonide fertiles Athenae,

    i. e. the olive-tree planted by Pallas, Stat. S. 2, 7, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Tritonia

  • 95 Tritoniacus

    Trītōn, ōnis or ōnŏs, m., = Tritôn.
    I.
    Lit., a son of Neptune and the nymph Salacia, a sea-god, who, at the bidding of Neptune, blows through a shell to calm or rouse the sea, Ov. M. 2, 8; 1, 333 sq.; 13, 919; Cic. N. D. 1, 28, 78; 2, 35, 89; Luc. 9, 348; Hyg. Astr. 2, 23 fin.Plur.:

    Tritones, sea-gods that serve the other gods,

    Verg. A. 5, 824; Plin. 36, 5, 4, § 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    A humorous designation of a lover of fish-ponds: piscinarum Tritones, qs. fish-pond gods, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    2.
    A sea-fish of the genus pelamides, Plin. 32, 11, 53, § 144.—
    3.
    The name of a ship, Verg. A. 10, 209.—
    II.
    A river and lake in Africa, near the Lesser Syrtis, where, according to Egypto-Grecian fables, Minerva was born, Mel. 1, 7, 4; Luc. 9, 347; Stat. Th. 2, 722; Claud. IV. Cons. Hon. 36; Sid. Carm. 15, 5.—Hence,
    1.
    Trītōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lake Triton, Tritonian:

    Pallas,

    Verg. A. 5, 704; also,

    virgo,

    id. ib. 11, 483; more freq., absol.: Trītō-nĭa, ae, f., Minerva, Verg. A. 2, 171; Ov. M. 2, 783; 5, 250; 5, 270; 6, 1; id. F. 6, 655 et saep.—Also, Trītōnĭda, ae, Mart. Cap. 9, § 893.—
    2.
    Trītōnĭăcus, a, um, adj., Tritonian: palus, a miry sea near Pallene, in Macedonia, Ov. M. 15, 358: harundo, i. e. the tibia invented by Pallas, id. ib. 6, 384.—
    3.
    Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f. adj., of or belonging to Lake Triton; or, transf., to Pallas, Palladian:

    palus,

    Lake Triton, Sil. 3, 322:

    Pallas,

    Lucr. 6, 750: arx, the citadel of Pallas, i. e. Athens, Ov. M. 2, 794:

    urbs,

    id. ib. 5, 645:

    pinus,

    i. e. the ship Argo, built at the suggestion of Pallas, id. H. 6, 47.—As subst.: Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f.
    1.
    Lake Triton, Sil. 9, 297; Stat. Th. 7, 185.—
    2.
    Pallas, Verg. A. 2, 226; Ov. M. 3, 127; 8, 547:

    Tritonide fertiles Athenae,

    i. e. the olive-tree planted by Pallas, Stat. S. 2, 7, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Tritoniacus

  • 96 Tritonida

    Trītōn, ōnis or ōnŏs, m., = Tritôn.
    I.
    Lit., a son of Neptune and the nymph Salacia, a sea-god, who, at the bidding of Neptune, blows through a shell to calm or rouse the sea, Ov. M. 2, 8; 1, 333 sq.; 13, 919; Cic. N. D. 1, 28, 78; 2, 35, 89; Luc. 9, 348; Hyg. Astr. 2, 23 fin.Plur.:

    Tritones, sea-gods that serve the other gods,

    Verg. A. 5, 824; Plin. 36, 5, 4, § 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    A humorous designation of a lover of fish-ponds: piscinarum Tritones, qs. fish-pond gods, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    2.
    A sea-fish of the genus pelamides, Plin. 32, 11, 53, § 144.—
    3.
    The name of a ship, Verg. A. 10, 209.—
    II.
    A river and lake in Africa, near the Lesser Syrtis, where, according to Egypto-Grecian fables, Minerva was born, Mel. 1, 7, 4; Luc. 9, 347; Stat. Th. 2, 722; Claud. IV. Cons. Hon. 36; Sid. Carm. 15, 5.—Hence,
    1.
    Trītōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lake Triton, Tritonian:

    Pallas,

    Verg. A. 5, 704; also,

    virgo,

    id. ib. 11, 483; more freq., absol.: Trītō-nĭa, ae, f., Minerva, Verg. A. 2, 171; Ov. M. 2, 783; 5, 250; 5, 270; 6, 1; id. F. 6, 655 et saep.—Also, Trītōnĭda, ae, Mart. Cap. 9, § 893.—
    2.
    Trītōnĭăcus, a, um, adj., Tritonian: palus, a miry sea near Pallene, in Macedonia, Ov. M. 15, 358: harundo, i. e. the tibia invented by Pallas, id. ib. 6, 384.—
    3.
    Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f. adj., of or belonging to Lake Triton; or, transf., to Pallas, Palladian:

    palus,

    Lake Triton, Sil. 3, 322:

    Pallas,

    Lucr. 6, 750: arx, the citadel of Pallas, i. e. Athens, Ov. M. 2, 794:

    urbs,

    id. ib. 5, 645:

    pinus,

    i. e. the ship Argo, built at the suggestion of Pallas, id. H. 6, 47.—As subst.: Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f.
    1.
    Lake Triton, Sil. 9, 297; Stat. Th. 7, 185.—
    2.
    Pallas, Verg. A. 2, 226; Ov. M. 3, 127; 8, 547:

    Tritonide fertiles Athenae,

    i. e. the olive-tree planted by Pallas, Stat. S. 2, 7, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Tritonida

  • 97 Tritonis

    Trītōn, ōnis or ōnŏs, m., = Tritôn.
    I.
    Lit., a son of Neptune and the nymph Salacia, a sea-god, who, at the bidding of Neptune, blows through a shell to calm or rouse the sea, Ov. M. 2, 8; 1, 333 sq.; 13, 919; Cic. N. D. 1, 28, 78; 2, 35, 89; Luc. 9, 348; Hyg. Astr. 2, 23 fin.Plur.:

    Tritones, sea-gods that serve the other gods,

    Verg. A. 5, 824; Plin. 36, 5, 4, § 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    A humorous designation of a lover of fish-ponds: piscinarum Tritones, qs. fish-pond gods, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    2.
    A sea-fish of the genus pelamides, Plin. 32, 11, 53, § 144.—
    3.
    The name of a ship, Verg. A. 10, 209.—
    II.
    A river and lake in Africa, near the Lesser Syrtis, where, according to Egypto-Grecian fables, Minerva was born, Mel. 1, 7, 4; Luc. 9, 347; Stat. Th. 2, 722; Claud. IV. Cons. Hon. 36; Sid. Carm. 15, 5.—Hence,
    1.
    Trītōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lake Triton, Tritonian:

    Pallas,

    Verg. A. 5, 704; also,

    virgo,

    id. ib. 11, 483; more freq., absol.: Trītō-nĭa, ae, f., Minerva, Verg. A. 2, 171; Ov. M. 2, 783; 5, 250; 5, 270; 6, 1; id. F. 6, 655 et saep.—Also, Trītōnĭda, ae, Mart. Cap. 9, § 893.—
    2.
    Trītōnĭăcus, a, um, adj., Tritonian: palus, a miry sea near Pallene, in Macedonia, Ov. M. 15, 358: harundo, i. e. the tibia invented by Pallas, id. ib. 6, 384.—
    3.
    Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f. adj., of or belonging to Lake Triton; or, transf., to Pallas, Palladian:

    palus,

    Lake Triton, Sil. 3, 322:

    Pallas,

    Lucr. 6, 750: arx, the citadel of Pallas, i. e. Athens, Ov. M. 2, 794:

    urbs,

    id. ib. 5, 645:

    pinus,

    i. e. the ship Argo, built at the suggestion of Pallas, id. H. 6, 47.—As subst.: Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f.
    1.
    Lake Triton, Sil. 9, 297; Stat. Th. 7, 185.—
    2.
    Pallas, Verg. A. 2, 226; Ov. M. 3, 127; 8, 547:

    Tritonide fertiles Athenae,

    i. e. the olive-tree planted by Pallas, Stat. S. 2, 7, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Tritonis

  • 98 Tritonius

    Trītōn, ōnis or ōnŏs, m., = Tritôn.
    I.
    Lit., a son of Neptune and the nymph Salacia, a sea-god, who, at the bidding of Neptune, blows through a shell to calm or rouse the sea, Ov. M. 2, 8; 1, 333 sq.; 13, 919; Cic. N. D. 1, 28, 78; 2, 35, 89; Luc. 9, 348; Hyg. Astr. 2, 23 fin.Plur.:

    Tritones, sea-gods that serve the other gods,

    Verg. A. 5, 824; Plin. 36, 5, 4, § 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    A humorous designation of a lover of fish-ponds: piscinarum Tritones, qs. fish-pond gods, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    2.
    A sea-fish of the genus pelamides, Plin. 32, 11, 53, § 144.—
    3.
    The name of a ship, Verg. A. 10, 209.—
    II.
    A river and lake in Africa, near the Lesser Syrtis, where, according to Egypto-Grecian fables, Minerva was born, Mel. 1, 7, 4; Luc. 9, 347; Stat. Th. 2, 722; Claud. IV. Cons. Hon. 36; Sid. Carm. 15, 5.—Hence,
    1.
    Trītōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lake Triton, Tritonian:

    Pallas,

    Verg. A. 5, 704; also,

    virgo,

    id. ib. 11, 483; more freq., absol.: Trītō-nĭa, ae, f., Minerva, Verg. A. 2, 171; Ov. M. 2, 783; 5, 250; 5, 270; 6, 1; id. F. 6, 655 et saep.—Also, Trītōnĭda, ae, Mart. Cap. 9, § 893.—
    2.
    Trītōnĭăcus, a, um, adj., Tritonian: palus, a miry sea near Pallene, in Macedonia, Ov. M. 15, 358: harundo, i. e. the tibia invented by Pallas, id. ib. 6, 384.—
    3.
    Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f. adj., of or belonging to Lake Triton; or, transf., to Pallas, Palladian:

    palus,

    Lake Triton, Sil. 3, 322:

    Pallas,

    Lucr. 6, 750: arx, the citadel of Pallas, i. e. Athens, Ov. M. 2, 794:

    urbs,

    id. ib. 5, 645:

    pinus,

    i. e. the ship Argo, built at the suggestion of Pallas, id. H. 6, 47.—As subst.: Trītōnis, ĭdis or ĭdos, f.
    1.
    Lake Triton, Sil. 9, 297; Stat. Th. 7, 185.—
    2.
    Pallas, Verg. A. 2, 226; Ov. M. 3, 127; 8, 547:

    Tritonide fertiles Athenae,

    i. e. the olive-tree planted by Pallas, Stat. S. 2, 7, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Tritonius

См. также в других словарях:

  • Rouse — ist der Familienname folgender Personen: Bob Rouse (* 1964), kanadischer Eishockeyspieler Cecilia Rouse (* 1963), US amerikanische Ökonomin, welche derzeit unter Präsident Barack Obama im Council of Economic Advisors arbeitet Charlie Rouse… …   Deutsch Wikipedia

  • Rouse — Rouse, v. t. [imp. & p. p. {Roused} (rouzd); p. pr. & vb. n. {Rousing}.] [Probably of Scan. origin; cf. Sw. rusa to rush, Dan. ruse, AS. hre[ o]san to fall, rush. Cf. {Rush}, v.] 1. To cause to start from a covert or lurking place; as, to rouse a …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ROUSE (C.) — Charlie ROUSE 1924 1988 Charlie Rouse fait partie de ces excellents musiciens qui, pour n’avoir pas bouleversé les fondements mêmes du jazz, sombrent trop rapidement dans un injuste oubli. On ne vit pas impunément à l’ombre des géants. Surtout… …   Encyclopédie Universelle

  • rouse — [rauz] v [T] [Date: 1400 1500; Origin: Perhaps from Old French ruser; RUSH1] 1.) formal to wake someone who is sleeping deeply ▪ His banging roused the neighbours. rouse sb from sleep/dreams etc ▪ A persistent ringing roused Christina from a… …   Dictionary of contemporary English

  • Rouse — may refer to:* The Rouse, a military bugle call * Rouse (surname), people with the surname Rouse * Rouse, a card game.See also: * The Rouse Company, a US real estate developer * Rousse, Bulgaria * Rowse …   Wikipedia

  • Rouse — (rouz), n. [Cf. D. roes drunkeness, icel. r[=u]ss, Sw. rus, G. rauchen, and also E. rouse, v.t., rush, v.i. Cf. {Row} a disturbance.] 1. A bumper in honor of a toast or health. [Obs.] Shak. [1913 Webster] 2. A carousal; a festival; a drinking… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Rouse — (rouz or rous), v. i. & t. [Perhaps the same word as rouse to start up, buckle to. ] (Naut.) To pull or haul strongly and all together, as upon a rope, without the assistance of mechanical appliances. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Rouse — Rouse, v. i. 1. To get or start up; to rise. [Obs.] [1913 Webster] Night s black agents to their preys do rouse. Shak. [1913 Webster] 2. To awake from sleep or repose. [1913 Webster] Morpheus rouses from his bed. Pope. [1913 Webster] 3. To be… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • rouse — [ rauz ] verb transitive 1. ) FORMAL to wake someone up: He was fast asleep and could not be roused. 2. ) to make someone become active, especially when they are tired, lazy, or unwilling to do something: He roused the crowd to stand up and fight …   Usage of the words and phrases in modern English

  • rouse — [v1] wake arouse, awake, awaken, call, get up, raise, rise, stir, wake up; concept 250 Ant. nap, sleep rouse [v2] stimulate, excite aggravate, agitate, anger, animate, arouse, ask for it*, awaken, bestir, bug*, challenge, craze, deepen, disturb,… …   New thesaurus

  • rouse — rouse1 [rouz] vt. roused, rousing [LME rowsen: orig. technical term in hawking & hunting, hence prob. < Anglo Fr or OFr] 1. to cause (game) to rise from cover, come out of a lair, etc.; stir up to flight or attack 2. to stir up, as to anger or …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»