Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

rē-stinguo

  • 1 stinguō

        stinguō —, —, ere    [STIG-], to put out, extinguish: Stinguuntur radii.—Fig.: vetustas stinguens insignia caeli, dimming.
    * * *
    stinguere, -, - V
    extinguish, put out; annihilate

    Latin-English dictionary > stinguō

  • 2 stinguo

    stinguo, ĕre, v. a. [cf. stig; Gr. stizô; cf. also Germ. ersticken], to quench, extinguish ( poet. and very rare, for the usu. extinguo):

    ut cernere possis Evanescere paulatim stinguique colorem,

    Lucr. 2, 828:

    ignes stingui,

    id. 1, 666; so, stinguuntur radii (solis), Cic. poët. Fragm. ap. Prisc. p. 882:

    stinguens praeclara insignia caeli,

    id. ib.:

    ardorem membris,

    Lucr. 4, 1098.

    Lewis & Short latin dictionary > stinguo

  • 3 dī-stinguō

        dī-stinguō nxī, nctus, ere,    to separate, divide, part: onus inclusum numero eodem, O.: qui tabulā distinguitur undā, Iu.: qui nos distinxit, established the division (of ranks in the theatre), Iu.—Fig., to distinguish, discriminate, specify: ea (crimina): servos numero: voluntatem a facto, L.: vero falsum, H.: quid intersit, non distinguitur.—To mark, distinguish, make conspicuous, set off, decorate, adorn: urbs delubris distincta: pocula gemmis: racemos colore, H.: varietatibus distinguendo opere, L.: nigram medio frontem distinctus ab albo Harpalus, i. e. made conspicuous by the contrast, O.

    Latin-English dictionary > dī-stinguō

  • 4 ex-stinguō or extinguō

        ex-stinguō or extinguō nxī    (exstinxstī for exstinxistī, exstinxem for exstinxissem, V.), nctus, ere, to put out, quench, extinguish: lumina: ignis exstinguitur, goes out: ignem, V.—To deprive of life, kill, destroy: Seni animam, T.: hunc volnere: iuvenem morbo, L.: primo exstinguor in aevo, O.: intra annum exstinctus est, Ta.: aquam Albanam dissipatam rivis, get rid of, L. (oracle).—Fig., to abolish, destroy, annihilate, annul: tyrannis institutis leges omnes exstinguuntur: improbitas exstinguenda est: exstinctae potius amicitiae quam oppressae, died out: exstinctis rumoribus, Cs.: nomen populi R.: infamiam: patrem Cum genere, V.: te propter Exstinctus pudor, lost, V.

    Latin-English dictionary > ex-stinguō or extinguō

  • 5 (īn-stinguō)

       (īn-stinguō) —, stinctus, ere,    to instigate, incite, impel (only P. pass.): furore et audaciā, impelled: vocibus, animated, L.: furiis, inspired, L.

    Latin-English dictionary > (īn-stinguō)

  • 6 re-stinguō

        re-stinguō nxī, nctus, ere,    to put out, quench, extinguish: ad restinguendum concurrere, to extinguish the flames, Cs.: aquam ad restinguendum ferre, L.: ignem: moenibus subiectos ignīs: flammam orientem, L.: incendium, S.—To quench, slake, assuage, allay, mitigate, counteract: sitim: aquae sitim rivo, V.: ardentis Falerni Pocula lymphā, H.—Fig., to extinguish, exterminate, destroy: haec verba una falsa lacrimula Restinguet, T.: animos hominum sensūsque morte restingui: bellum restinctum: parte animi, in quā irarum exsistit ardor, restinctā, appeased: libertatis recuperandae studia: sermunculum omnem.

    Latin-English dictionary > re-stinguō

  • 7 distinguo

    di-stinguo, nxi, nctum, 3, v. a. [root in Sanscr. tegami, to be sharp; Gr. stizô, stigma; Lat. stimulus stilus, in-stigare, etc.]. —Prop., to separate by points; hence, in gen.,
    I. A.
    Lit. (very rare, and almost exclusively poet.):

    onus inclusum numero eodem,

    Ov. M. 1, 47:

    crinem docta manu,

    i. e. to arrange, Sen. Troad. 884; cf.

    meton.: caput acu,

    Claud. Nupt. Hon. 284.—Of countries:

    qui locus Bithyniam et Galatis,

    Amm. 25, 10.—Far more freq. and class. (not in Caes.),
    B.
    Trop., to distinguish, discriminate, = discernere.
    1.
    In gen.:

    ea (crimina) distinguere ac separare,

    Cic. Verr. 2, 4, 41; cf.

    with dividere,

    id. Pis. 28, 69:

    servos numero,

    id. Caecin. 20; so,

    cadentes guttas intervallis,

    id. de Or. 3, 48, 186:

    oratorum genera aetatibus,

    id. Brut. 19:

    status familiarum agnationibus,

    id. Leg. 1, 7 fin.:

    qua via ambigua distinguantur, ostendit,

    id. Fin. 1, 7; id. Brut. 41, 152; id. Or. 4, 16; cf.

    secernenda,

    id. Top. 7, 31:

    genera causarum,

    Quint. 4, 2, 68 et saep.:

    fortes ignavosque,

    Tac. H. 3, 27:

    veri similia ab incredibilibus dijudicare et distinguere,

    Cic. Part. 40; cf.:

    vera somnia a falsis,

    id. Div. 2, 61:

    Vargulam a Crasso,

    id. de Or. 2, 60, 244:

    artificem ab inscio,

    id. Ac. 2, 7, 22:

    voluntatem a facto,

    Liv. 45, 24:

    thesin a causa,

    Quint. 3, 5, 11 et saep.:

    vero falsum,

    Hor. Ep. 1, 10, 29:

    simiarum genera caudis inter se,

    Plin. 8, 54, 80.— Pass. impers.:

    quid inter naturam et rationem intersit, non distinguitur,

    Cic. N. D. 3, 10, 26; cf.: malus arborem significet an hominem non bonum, apice distinguitur, Quint. 1, 7, 2:

    nuntiatum Claudio perisse Messalinam, non distincto sua an aliena manu,

    Tac. A. 11, 38.—
    2.
    In partic.
    (α).
    In rhet. and gram., to mark the pauses in discourse, to punctuate:

    puer ut sciat, quo loco versum distinguere debeat,

    Quint. 1, 8, 1; cf.:

    eam (orationem) distinguent atque concident,

    id. 11, 2, 27; and:

    incidit has (sc. voces) et distinxit in partes,

    Cic. Rep. 3, 2 Mos.:

    distinctio est silentii nota, etc.,

    Diom. p. 432 P.—
    (β).
    To end, terminate:

    contationem,

    App. M. 2, p. 127 fin.
    II.
    To set off, decorate, adorn (most freq. in the P. a.).
    A.
    Lit.:

    racemos purpureo colore,

    Hor. C. 2, 5, 11; so,

    poma vario colore,

    Ov. Nux, 31:

    aurum gemmarum nitor,

    Sen. Med. 573; cf. Plin. 37, 10, 62, § 171.—
    B.
    Trop.:

    orationem variare et distinguere quasi quibusdam verborum sententiarumque insignibus,

    Cic. de Or. 2, 9, 36;

    so of discourse,

    id. Inv. 2, 15, 49 (with illustrare); id. de Or. 2, 13; Liv. 9, 17:

    voluptatem (with variare),

    Cic. Fin. 1, 11, 38; cf.:

    coenam comoedis,

    Plin. Ep. 3, 1, 9.—Hence, distinctus, a, um, P. a.
    A.
    (Acc. to I.) Separated, separate, distinct:

    urbs delubris distincta spatiisque communibus,

    Cic. Rep. 1, 26: Romana acies distinctior, ex pluribus partibus constans, Liv. 9, 19:

    Hesiodus circa CXX. annos distinctus ab Homeri aetate,

    Vell. 1, 7:

    concentus ex distinctis sonis,

    Cic. Rep. 2, 42; cf. id. ib. 6, 18:

    distinctos dignitatis gradus non habebat (civitas),

    id. ib. 1, 27 fin.
    2.
    Of discourse, properly divided:

    oratio,

    Quint. 11, 3, 35. —
    B.
    (Acc. to II.) Decorated, adorned:

    pocula gemmis distincta,

    Cic. Verr. 2, 4, 27:

    distinctum et ornatum caelum astris,

    id. N. D. 2, 37 fin.:

    lyra gemmis et dentibus Indis,

    Ov. M. 11, 167:

    herbae innumeris floribus,

    id. ib. 5, 266:

    retia maculis,

    id. H. 5, 19.—
    2.
    Trop.:

    oratio et ornata et artificio quodam et expolitione distincta,

    id. de Or. 1, 12;

    so of discourse,

    Quint. 5, 14, 33; and transf., of the speaker himself: utroque genere creber et distinctus Cato, Cic. Brut. 17 fin.; cf. in comp., Tac. Or. 18.— Adv.: distincte.
    1.
    (Acc. to I.) Distinctly, clearly:

    articulatim distincteque dicere,

    Cic. Leg. 1, 13, 36; id. Or. 28 fin.:

    scribere,

    id. Tusc. 2, 3, 7:

    designare,

    Plin. Pan. 88, 6.—In the comp.:

    enuntiare,

    id. Ep. 7, 13.— Sup.:

    distinctissime persuadere,

    Cassiod. Complex ad Ephes. 3.—
    2.
    (Acc. to II.) Elegantly, handsomely:

    qui distincte, qui explicate, qui abundanter, qui illuminate et rebus et verbis dicunt,

    Cic. de Or. 3, 14, 53; cf. id. Off. 1, 1, 2:

    distinctius,

    Plin. Ep. 3, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > distinguo

  • 8 exstinguo

    ex-stinguo ( ext-), nxi, nctum, 3 (archaic perf. subj. exstinxit, for exstinxerit, Plaut. Truc. 2, 6, 43.—Contracted forms exstinxsti, Verg. A. 4, 682; Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193;

    and exstinxem,

    Verg. A. 4, 606), v. a., to put out what is burning, to quench, extinguish (class.; esp. freq. in Cic. and in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    recens exstinctum lumen,

    Lucr. 6, 791:

    exstincta lumina,

    Cic. Fam. 4, 3, 2:

    faces,

    Plin. 2, 103, 106, § 228:

    lucernam,

    id. 31, 3, 28, § 49; cf.:

    senes mori sic videntur ut sua sponte nulla adhibita vi consumptus ignis exstinguitur,

    goes out, Cic. de Sen. 19, 71:

    ignem,

    Ov. F. 2, 712:

    incendium,

    Cic. Fam. 4, 13, 2:

    sol exstinguitur,

    id. Rep. 6, 22: exstincto calore ipsi exstinguimur, id. N. D. 2, 9, 23:

    calx exstincta,

    i. e. slaked, Vitr. 2, 5.—
    B.
    Transf., to deprive of life or strength, to kill, destroy:

    animam alicui,

    Ter. Ad. 3, 2, 16:

    nolite, hunc jam natura ipsa occidentem velle maturius exstingui vulnere vestro,

    Cic. Cael. 32, 79; cf. id. N. D. 2, 9, 23:

    juvenem fortuna morbo exstinxit,

    Liv. 8, 3, 7:

    vir egregius exstinctus,

    cut off, Cic. Brut. 1, 1; id. Rep. 6, 14; Verg. E. 5, 20; Hor. Ep. 2, 1, 14; Plin. 9, 8, 8, § 25; Tac. A. 3, 7 et saep.:

    rapitur miser exstinguendus Messalinae oculis,

    Juv. 10, 332:

    vel modico tepore sucus exstinguitur,

    i. e. is dried up, Curt. 6, 4, 11:

    mammas,

    Plin. 23, 2, 32, § 67:

    odorem alii,

    to destroy, id. 19, 6, 34, § 113:

    venena,

    to render powerless, id. 20, 17, 69, § 179: aquam Albanam dissipatam rivis, to consume, get rid of, an old prophecy in Liv. 5, 16, 9.—
    II.
    Trop., to abolish, destroy, annihilate, annul (syn.: tollo, deleo, opprimo, diruo, everto, demolior, destruo;

    opp. inflammo): tyrannis institutis leges omnes exstinguuntur atque tolluntur,

    Cic. Agr. 3, 2, 5:

    ea, quae antea scripserat,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 172:

    improbitas exstinguenda atque delenda est,

    id. Div. in Caecil. 8, 26:

    potentiam exstinguere atque opprimere,

    id. Rosc. Am. 13, 36;

    but also distinguished from opprimere: ut exstinctae potius amicitiae quam oppressae esse videantur,

    extinct, id. Lael. 21, 78:

    ad sensus animorum atque motus vel inflammandos vel etiam exstinguendos,

    id. de Or. 1, 14, 60:

    sermo omnis ille oblivione posteritatis extinguitur,

    id. Rep. 6, 23 fin.; cf.:

    exstinctis rumoribus,

    Caes. B. C. 1, 60 fin.:

    ad ejus salutem exstinguendam,

    Cic. Mil. 2, 5:

    nomen populi Romani,

    id. Cat. 4, 4, 7:

    superiorem gloriam rei militaris,

    Caes. B. G. 5, 29, 4:

    memoriam publicam,

    Cic. Mil. 27, 73:

    gratiam,

    id. Fam. 1, 1, 4:

    familiaritates,

    id. Lael. 10, 35:

    invidiam,

    id. Balb. 6, 16:

    infamiam,

    id. Verr. 2, 2, 69, § 168: causam nascentem dissensionis, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 2:

    consuetudinem,

    Cic. Cael. 25, 61:

    reliquias belli,

    id. Fam. 10, 25, 1:

    bellum civile,

    Plin. 7, 26, 27, § 96:

    jus pignoris,

    Dig. 20, 1, 9; cf.

    fideicommissum,

    ib. 32, 1, 11:

    actionem,

    ib. 47, 2, 42 al.

    Lewis & Short latin dictionary > exstinguo

  • 9 extinguo

    ex-stinguo ( ext-), nxi, nctum, 3 (archaic perf. subj. exstinxit, for exstinxerit, Plaut. Truc. 2, 6, 43.—Contracted forms exstinxsti, Verg. A. 4, 682; Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193;

    and exstinxem,

    Verg. A. 4, 606), v. a., to put out what is burning, to quench, extinguish (class.; esp. freq. in Cic. and in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    recens exstinctum lumen,

    Lucr. 6, 791:

    exstincta lumina,

    Cic. Fam. 4, 3, 2:

    faces,

    Plin. 2, 103, 106, § 228:

    lucernam,

    id. 31, 3, 28, § 49; cf.:

    senes mori sic videntur ut sua sponte nulla adhibita vi consumptus ignis exstinguitur,

    goes out, Cic. de Sen. 19, 71:

    ignem,

    Ov. F. 2, 712:

    incendium,

    Cic. Fam. 4, 13, 2:

    sol exstinguitur,

    id. Rep. 6, 22: exstincto calore ipsi exstinguimur, id. N. D. 2, 9, 23:

    calx exstincta,

    i. e. slaked, Vitr. 2, 5.—
    B.
    Transf., to deprive of life or strength, to kill, destroy:

    animam alicui,

    Ter. Ad. 3, 2, 16:

    nolite, hunc jam natura ipsa occidentem velle maturius exstingui vulnere vestro,

    Cic. Cael. 32, 79; cf. id. N. D. 2, 9, 23:

    juvenem fortuna morbo exstinxit,

    Liv. 8, 3, 7:

    vir egregius exstinctus,

    cut off, Cic. Brut. 1, 1; id. Rep. 6, 14; Verg. E. 5, 20; Hor. Ep. 2, 1, 14; Plin. 9, 8, 8, § 25; Tac. A. 3, 7 et saep.:

    rapitur miser exstinguendus Messalinae oculis,

    Juv. 10, 332:

    vel modico tepore sucus exstinguitur,

    i. e. is dried up, Curt. 6, 4, 11:

    mammas,

    Plin. 23, 2, 32, § 67:

    odorem alii,

    to destroy, id. 19, 6, 34, § 113:

    venena,

    to render powerless, id. 20, 17, 69, § 179: aquam Albanam dissipatam rivis, to consume, get rid of, an old prophecy in Liv. 5, 16, 9.—
    II.
    Trop., to abolish, destroy, annihilate, annul (syn.: tollo, deleo, opprimo, diruo, everto, demolior, destruo;

    opp. inflammo): tyrannis institutis leges omnes exstinguuntur atque tolluntur,

    Cic. Agr. 3, 2, 5:

    ea, quae antea scripserat,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 172:

    improbitas exstinguenda atque delenda est,

    id. Div. in Caecil. 8, 26:

    potentiam exstinguere atque opprimere,

    id. Rosc. Am. 13, 36;

    but also distinguished from opprimere: ut exstinctae potius amicitiae quam oppressae esse videantur,

    extinct, id. Lael. 21, 78:

    ad sensus animorum atque motus vel inflammandos vel etiam exstinguendos,

    id. de Or. 1, 14, 60:

    sermo omnis ille oblivione posteritatis extinguitur,

    id. Rep. 6, 23 fin.; cf.:

    exstinctis rumoribus,

    Caes. B. C. 1, 60 fin.:

    ad ejus salutem exstinguendam,

    Cic. Mil. 2, 5:

    nomen populi Romani,

    id. Cat. 4, 4, 7:

    superiorem gloriam rei militaris,

    Caes. B. G. 5, 29, 4:

    memoriam publicam,

    Cic. Mil. 27, 73:

    gratiam,

    id. Fam. 1, 1, 4:

    familiaritates,

    id. Lael. 10, 35:

    invidiam,

    id. Balb. 6, 16:

    infamiam,

    id. Verr. 2, 2, 69, § 168: causam nascentem dissensionis, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 2:

    consuetudinem,

    Cic. Cael. 25, 61:

    reliquias belli,

    id. Fam. 10, 25, 1:

    bellum civile,

    Plin. 7, 26, 27, § 96:

    jus pignoris,

    Dig. 20, 1, 9; cf.

    fideicommissum,

    ib. 32, 1, 11:

    actionem,

    ib. 47, 2, 42 al.

    Lewis & Short latin dictionary > extinguo

  • 10 instinguo

    in-stinguo, stinxi, stinctum, 3, v. a., to instigate, incite, impel (class. only in the part. pass.):

    Christus intus instinxerat,

    Tert. Anim. 26 (Gell. 17, 20, 7, read instrinxit).— Part. pass.: instinctus, a, um, instigated, incited:

    furore et audaciā,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188: his vocibus, fired, animated, Liv. 9, 40, 7:

    furiis,

    id. 1, 47:

    injuriā,

    Suet. Caes. 19:

    divino spiritu,

    Quint. 12, 10, 24:

    classico,

    id. 2, 11, 4:

    in bellum,

    Vell. 1, 12:

    litterarum jucunditatibus instinctae mentes,

    Vitr. 9 praef.

    Lewis & Short latin dictionary > instinguo

  • 11 interstinguo

    inter-stinguo ( stinxi), stinctum, 3, v. a.
    I.
    In gen., to separate, mark off, divide; to variegate or checker with any thing (only in perf. pass.):

    spatia interstincta columnis,

    Stat. S. 3, 5, 90:

    facies medicaminibus interstincta,

    Tac. A. 4, 57:

    candor interstinctus variis coloribus,

    Plin. 37, 10, 54, § 143:

    aureum capitis figmentum interstinctum lapillis,

    Amm. 19, 1, 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    To extinguish:

    quae faciunt ignes interstingui atque perire,

    Lucr. 5, 761:

    ardor interstinctis aquis,

    Mart. Cap. 9, § 915 poet. —
    B.
    To kill:

    aliquem,

    App. M. 4, p. 147, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > interstinguo

  • 12 praestinguo

    prae-stinguo, ĕre, a false read. for praestringo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > praestinguo

  • 13 restinguo

    rē-stinguo, nxi, nctum, 3, v. a., to put out, quench, extinguish (class.).
    I.
    Lit.:

    ignem restinguunt aquā,

    Plaut. Cas. 4, 1, 16; so,

    ignem,

    Cic. Rosc. Com. 6, 17 (with refrigerare); id. Cat. 3, 1, 2; id. Top. 12, 52; Verg. A. 2, 686; Plin. 20, praef. 1, § 1; Ov. R. Am. 807 al.:

    flammam,

    Lucr. 4, 1087; Cic. Sull. 30, 83; Liv. 28, 23: incendium, Catil. ap. Sall. C. 31, 9; id ap. Cic. Mur. 25, 51; Liv. 28, 42:

    restincto aggere,

    Caes. B. G. 7, 25 fin.; Hirt. B. G. 8, 43:

    aes accensum,

    Plin. 33, 3, 20, § 65:

    lucernam,

    id. 31, 3, 27, § 46:

    fulminis ictum,

    id. 37, 10, 55, § 150:

    solem,

    Lucr. 5, 120:

    favillas ardentes lacte,

    Stat. S. 5, 5, 17:

    faces,

    id. Th. 11, 413.— Absol.:

    ut omnis ex castris multitudo ad restinguendum concurreret,

    to extinguish the flames, Caes. B. G. 7, 24 fin.:

    aquam ad restinguendum ferre,

    Liv. 1, 39; cf.:

    omnes restinguere velle videres,

    Hor. S. 1, 5, 76.—
    2.
    Transf., to quench, slake, assuage, allay, mitigate, counteract, etc.:

    sitim,

    Cic. Fin. 2, 3, 9; Verg. E. 5, 47:

    pocula ardentis Falerni lymphā,

    Hor. C. 2, 11, 19:

    venena,

    Plin. 20, 21, 84, § 223; 28, 10, 45, § 158; 29, 4, 23, § 76:

    ictus scorpionis,

    id. 24, 8, 29, § 45 et saep.—
    II.
    Trop., to extinguish, exterminate, annihilate, destroy:

    tum igitur tibi aquae erit cupido, genus qui restinguas tuom,

    Plaut. Trin. 3, 2, 50:

    haustas sanguisugas,

    i. e. to kill, Plin. 29, 4, 17, § 62:

    pilos spumā inlitā,

    id. 28, 19, 77, [p. 1583] §

    252: morbum,

    id. 26, 1, 5, § 8; cf.

    nauseam,

    id. 8, 27, 41, § 99:

    haec verba una mehercle falsa lacrimula Restinguet,

    Ter. Eun. 1, 1, 24:

    illam Ut ne restinguas lacrimis,

    id. Phorm. 5, 7, 82:

    animos hominum sensusque morte restingui,

    Cic. Sest. 21, 47:

    mentes inflammatas,

    id. de Or. 1, 51, 219; cf.:

    bellum restinctum (opp. inflammatum),

    id. Fam. 11, 12, 1:

    oriens incendium belli sanguine suo,

    id. Rep. 1, 1, 1:

    omnium cupiditatum ardorem,

    id. Fin. 1, 13, 43; cf.:

    illā tertiā parte animi, in quā irarum exsistit ardor, sedatā atque restinctā,

    appeased, id. Div. 1, 29, 61:

    cupiditates iracundiasque (eloquentiā),

    id. N. D. 2, 59, 148 Orell. N. cr.:

    odium,

    id. Rab. Post. 6, 13:

    studia,

    id. Or. 1, 5; Liv. 10, 13:

    animorum incendia,

    Cic. Or. 8, 27:

    sermunculum omnem aut restinxerit aut sedarit,

    id. Att. 13, 10, 3:

    ardentem Italiam,

    Sil. 16, 619:

    rabies restinguitur,

    id. 13, 576.

    Lewis & Short latin dictionary > restinguo

  • 14 stinxi

    inter-stinguo ( stinxi), stinctum, 3, v. a.
    I.
    In gen., to separate, mark off, divide; to variegate or checker with any thing (only in perf. pass.):

    spatia interstincta columnis,

    Stat. S. 3, 5, 90:

    facies medicaminibus interstincta,

    Tac. A. 4, 57:

    candor interstinctus variis coloribus,

    Plin. 37, 10, 54, § 143:

    aureum capitis figmentum interstinctum lapillis,

    Amm. 19, 1, 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    To extinguish:

    quae faciunt ignes interstingui atque perire,

    Lucr. 5, 761:

    ardor interstinctis aquis,

    Mart. Cap. 9, § 915 poet. —
    B.
    To kill:

    aliquem,

    App. M. 4, p. 147, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > stinxi

См. также в других словарях:

  • (s)teig- —     (s)teig     English meaning: to stick; sharp     Deutsche Übersetzung: ‘stechen; spitz”     Note: extension from stei ds.     Material: O.Ind. tējatē “is sharp, schärft”, tēja yati ‘schärft, stachelt”, tiktá ‘sharp, bitter”, tigmá ‘spiky,… …   Proto-Indo-European etymological dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»