Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

peregrīnus

  • 1 peregrinus

    pĕrĕgrīnus, a, um, adj. [peregre], that comes from foreign parts, strange, foreign, exotic (cf.: exter, externus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    Adj.:

    ad portum mittunt servulos, ancillulas: peregrina navis, etc.,

    Plaut. Men. 2, 2, 65:

    facies,

    id. Ps. 4, 2, 9:

    homo,

    id. Poen. 5, 2, 71:

    mulier,

    Hor. C. 3, 3, 20:

    caelum,

    Ov. Tr. 4, 8, 25:

    amnes,

    id. M. 8, 836:

    arbores,

    Plin. 15, 13, 12, § 43:

    aves,

    id. 9, 17, 29, § 63:

    morbus,

    id. 26, 10, 64, § 100:

    eluamus hodie peregrina omnia,

    Plaut. Stich. 5, 2, 19 (668 Ritschl):

    labor,

    i. e. of travelling, Cat. 31, 8:

    amores,

    for foreign women, Ov. H. 9, 47:

    fasti,

    of foreign nations, id. F. 3, 87:

    divitiae,

    Hor. Ep. 2, 1, 204:

    mores,

    Juv. 6, 298:

    terror,

    of a foreign enemy, Liv. 3, 16:

    velut peregrinum otium alicui permittere,

    almost the leisure of a stranger, Tac. A. 14, 53:

    peregrina sacra appellantur, quae coluntur eorum more, a quibus sunt accepta,

    Fest. p. 237 Müll.—
    2.
    Subst.: pĕrĕgrīnus, i, m., a foreigner, stranger (very freq. and class.; syn.: hospes, advena, alienigena;

    opp. civis): peregrinus ego sum,

    Plaut. As. 2, 4, 58:

    peregrini atque advenae,

    Cic. Agr. 2, 34, 94:

    peregrini et incolae officium est,

    id. Off. 1, 34:

    peregrini reges,

    id. Sull. 7, 22:

    ne in nostrā patriā peregrini atque advenae esse videamur,

    id. de Or. 1, 58, 249.—
    b.
    pĕrĕgrīna, ae, f., a foreign woman ( poet.), Ter. And. 1, 1, 119; 3, 1, 11.—
    B.
    Subst., in partic., opp. to a Roman citizen, a foreign resident, an alien:

    neque civem, neque peregrinum,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77: peregrinus fit is, cui aquā et igni interdictum est, Regul. tit. 11; Dig. 28, 5, 6.—
    2.
    As adj.:

    praetor,

    who decided causes between foreign residents, Dig. 1, 2, 2; cf. Liv. 21, 15; 45, 16:

    peregrinus ager est, qui neque Romanus, neque hosticus habetur,

    Fest. p. 245 Müll.; cf.:

    agrorum sunt genera quinque, Romanus, Gabinus, peregrinus, hosticus, incertus, etc.,

    Varr. L. L. 5, § 33 Müll.:

    peregrini milites,

    Roman troops who were not Roman citizens, Inscr. Orell. 3467 sq.; their quarters in Rome were called, after them, CASTRA PEREGRINA, and were situated in the second region, by the modern S. Stefano Rotondo, ib. 9; cf.

    Marin. Atti dei Frat. Arv. p. 434 sq.: provincia,

    Liv. 40, 44.—
    II.
    Trop., strange, raw, inexperienced (class.):

    nullā in re tironem ac rudem, nec peregrinum atque hospitem in agendo esse,

    Cic. de Or. 1, 50, 218; id. Att. 6, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > peregrinus

  • 2 peregrīnus

        peregrīnus adj.    [peregre], from foreign parts, strange, foreign, exotic, alien: mulier, H.: caelum, O.: reges: amores, for foreign women, O.: fasti, of foreign nations, O.: divitiae, H.: mores, Iu.: terror, of a foreign enemy, L.—As subst m., a foreigner, stranger: quicum res tibist, peregrinus est, T.: neque civem neque peregrinum.—As subst. a foreign woman: Pro uxore habere peregrinam, T.— Relating to foreign residents: sors, designating a praetor with jurisdiction over foreign residents, L.: provincia, jurisdiction over foreign residents, L.—Fig., strange, unversed: in agendo.
    * * *
    I
    peregrina, peregrinum ADJ
    foreign, strange, alien; exotic
    II
    foreigner, stranger, alien; foreign woman (F); foreign residents (pl.)
    III

    Latin-English dictionary > peregrīnus

  • 3 peregrinus

    wanderer, foreigner, stranger / pilgrim, crusader.

    Latin-English dictionary of medieval > peregrinus

  • 4 Falco peregrinus

    ENG peregrine falcon, peregrine
    NLD slechtvalk
    GER Wanderfalke
    FRA faucon pelerin

    Animal Names Latin to English > Falco peregrinus

  • 5 Pericrocotus cinnamomeus peregrinus

    ENG little minivet

    Animal Names Latin to English > Pericrocotus cinnamomeus peregrinus

  • 6 Pseudocheirus (Pseudocheirus) peregrinus

    ENG Queensland ring tail
    NLD Oostelijke koeskoes
    GER Ost-Ringelschwanzbeutler, Wander-Ringelschwanzbeutler

    Animal Names Latin to English > Pseudocheirus (Pseudocheirus) peregrinus

  • 7 peregrina

    pĕrĕgrīnus, a, um, adj. [peregre], that comes from foreign parts, strange, foreign, exotic (cf.: exter, externus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    Adj.:

    ad portum mittunt servulos, ancillulas: peregrina navis, etc.,

    Plaut. Men. 2, 2, 65:

    facies,

    id. Ps. 4, 2, 9:

    homo,

    id. Poen. 5, 2, 71:

    mulier,

    Hor. C. 3, 3, 20:

    caelum,

    Ov. Tr. 4, 8, 25:

    amnes,

    id. M. 8, 836:

    arbores,

    Plin. 15, 13, 12, § 43:

    aves,

    id. 9, 17, 29, § 63:

    morbus,

    id. 26, 10, 64, § 100:

    eluamus hodie peregrina omnia,

    Plaut. Stich. 5, 2, 19 (668 Ritschl):

    labor,

    i. e. of travelling, Cat. 31, 8:

    amores,

    for foreign women, Ov. H. 9, 47:

    fasti,

    of foreign nations, id. F. 3, 87:

    divitiae,

    Hor. Ep. 2, 1, 204:

    mores,

    Juv. 6, 298:

    terror,

    of a foreign enemy, Liv. 3, 16:

    velut peregrinum otium alicui permittere,

    almost the leisure of a stranger, Tac. A. 14, 53:

    peregrina sacra appellantur, quae coluntur eorum more, a quibus sunt accepta,

    Fest. p. 237 Müll.—
    2.
    Subst.: pĕrĕgrīnus, i, m., a foreigner, stranger (very freq. and class.; syn.: hospes, advena, alienigena;

    opp. civis): peregrinus ego sum,

    Plaut. As. 2, 4, 58:

    peregrini atque advenae,

    Cic. Agr. 2, 34, 94:

    peregrini et incolae officium est,

    id. Off. 1, 34:

    peregrini reges,

    id. Sull. 7, 22:

    ne in nostrā patriā peregrini atque advenae esse videamur,

    id. de Or. 1, 58, 249.—
    b.
    pĕrĕgrīna, ae, f., a foreign woman ( poet.), Ter. And. 1, 1, 119; 3, 1, 11.—
    B.
    Subst., in partic., opp. to a Roman citizen, a foreign resident, an alien:

    neque civem, neque peregrinum,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77: peregrinus fit is, cui aquā et igni interdictum est, Regul. tit. 11; Dig. 28, 5, 6.—
    2.
    As adj.:

    praetor,

    who decided causes between foreign residents, Dig. 1, 2, 2; cf. Liv. 21, 15; 45, 16:

    peregrinus ager est, qui neque Romanus, neque hosticus habetur,

    Fest. p. 245 Müll.; cf.:

    agrorum sunt genera quinque, Romanus, Gabinus, peregrinus, hosticus, incertus, etc.,

    Varr. L. L. 5, § 33 Müll.:

    peregrini milites,

    Roman troops who were not Roman citizens, Inscr. Orell. 3467 sq.; their quarters in Rome were called, after them, CASTRA PEREGRINA, and were situated in the second region, by the modern S. Stefano Rotondo, ib. 9; cf.

    Marin. Atti dei Frat. Arv. p. 434 sq.: provincia,

    Liv. 40, 44.—
    II.
    Trop., strange, raw, inexperienced (class.):

    nullā in re tironem ac rudem, nec peregrinum atque hospitem in agendo esse,

    Cic. de Or. 1, 50, 218; id. Att. 6, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > peregrina

  • 8 hospes

    hospĕs, ĭtis ( gen. plur. hospitium, Liv. 4, 35, 4), m.; hospĭta, ae, f. (cf. antistita from antistes, sospita from sospes, sacerdota from sacerdos, etc., but hospes, f., Att. ap. Non. 279, 11;

    Trag. Fragm. v. 51 Rib.: hospes amica,

    Ov. F. 6, 510:

    Aurora,

    Stat. Th. 6, 272; Sen. Agam. 318 al.) [= hostipets, hostis, a stranger; pa-, root of pasco, pater, to feed, hence],
    I.
    He who entertains a stranger, a host (one who entertains gratuitously, as a friend: caupo, one who entertains for pay);

    form hospes: alterum ad cauponem devertisse, ad hospitem alterum,

    Cic. Div. 1, 27, 57; so id. Fin. 5, 2, 4:

    tendimus hinc recta Beneventum, ubi sedulus hospes Paene macros, arsit, dum turdos versat in igne, etc.,

    Hor. S. 1, 5, 71:

    succinctus,

    id. ib. 2, 6, 107:

    amabilis,

    id. Ep. 2, 2, 132:

    hospitis affectu salutare,

    with a host's politeness, Juv. 8, 161.—Esp., one upon whom soldiers are quartered, Tac. H. 2, 66; 3, 41.—Hence repeated of both host and guest:

    per dexteram istam te oro, quam regi Deiotaro hospes hospiti porrexisti,

    Cic. Deiot. 3, 8; so,

    non hospes ab hospite tutus,

    Ov. M. 1, 144:

    Juppiter, = hospitalis,

    id. ib. 10, 224.— Fem., hospita, she who entertains a guest, a hostess:

    femina primaria, Servilia, vetere Dionis hospita,

    Cic. Verr. 2, 2, 8, § 24:

    figura et lineamenta hospitae,

    id. ib. 2, 2, 36, §

    89: Helene,

    Hor. C. 1, 15, 2.—In late Lat., for a concubine, Inscr. Orell. 2669; 4996. —
    II.
    Transf.
    A.
    A sojourner, visitor, guest, friend, xenos. Lit.:

    in domo clari hominis, in quam et hospites multi recipiendi et admittenda hominum cujusque modi multitudo,

    Cic. Off. 1, 39, 139:

    libri inter Cratippi commentarios tamquam hospites recipiendi,

    id. ib. 3, 33, 121:

    recipere hospites,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 65:

    accipere hospitem,

    id. Fam. 9, 26 fin.:

    non hospites, sed peregrini atque advenae,

    id. Agr. 2, 34, 94:

    habuisses non hospitem, sed contubernalem,

    id. Fam. 9, 20, 1:

    et hostem et hospitem vidit,

    id. Div. 2, 37, 79; 6, 6, 2:

    is qui nuper Romae fuit Menedemus hospes meus,

    id. de Or. 1, 19, 85; cf. id. Lael. 7, 24:

    Polybius noster hospes,

    id. Rep. 4, 3:

    id factum ex suis hospitibus Caesar cognoverat,

    Caes. B. G. 5, 6, 2:

    in suos notos hospitesque quaerebant,

    id. B. C. 1, 74, 5:

    hospes familiae vestrae,

    Cic. Lael. 11, 36: homo multorum [p. 867] hospitum, id. Clu. 59, 163:

    mihi seu longum post tempus venerat hospes Sive, etc.,

    Hor. S. 2, 2, 118:

    si vespertinus subito te oppresserit hospes,

    id. ib. 2, 4, 17:

    hospite venturo, cessabit nemo tuorum,

    Juv. 14, 59: in officiis apud majores ita observatum est: primum tutelae, deinde hospiti, deinde clienti, tum cognato, postea adfini, Sabin. ap. Gell. 5, 13, 5.—In fem.:

    meamne hic in via hospitam, Quae heri huc Athenis cum hospite advenit meo, etc.,

    Plaut. Mil. 2, 6, 8; id. ib. 71; Ter. And. 2, 6, 8; Cic. Att. 5, 1, 3.—
    B.
    Opp. to a native, a stranger, foreigner (syn.:

    advena, peregrinus, peregrinator, alienus): adeone hospes hujusce urbis, adeone ignarus es disciplinae consuetudinisque nostrae, ut haec nescias?

    Cic. Rab. Perd. 10, 28:

    nec peregrinus atque hospes in agendo,

    id. de Or. 1, 50, 218:

    nos in nostra urbe peregrinantes errantesque tamquam hospites tui libri quasi domum deduxerunt,

    id. Ac. 1, 3, 9.—So in addressing a foreigner, like the Gr. xene, stranger:

    cum (Theophrastus) percontaretur ex anicula quadam, quanti aliquid venderet, et respondisset illa atque addidisset, Hospes, non pote minoris: tulisse eum moleste, se non effugere hospitis speciem, cum aetatem ageret Athenis optimeque loqueretur,

    id. Brut. 46, 172; Quint. 8, 1, 2: dic, hospes, Spartae, nos te hic vidisse jacentes, Cic. poët. Tusc. 1, 42, 101 (a transl. of the Gr. Ô xein, angellein Aakedaimoniois, etc., Herod. 7, 228): hospes, quid miras curare Serapin? Varr. ap. Non. 480, 30; Prop. 4, 1, 1.— Fem., hospita, a female stranger:

    hanc hospitam crepidula ut graphice decet,

    Plaut. Pers. 4, 2, 3.—
    C.
    Hence, a stranger in any matter, ignorant of, unacquainted with:

    si erit idem in consuetudine civitatis hospes,

    Cic. de Or. 2, 30, 131:

    vos ignoretis, vos hospites in hac urbe versamini,

    id. Mil. 12, 33.—
    D.
    Of inanim. or abstr. things adjectively, hospitable; strange, foreign.
    (α).
    Form hospes (only in post-Aug. poets): gemma, Pall. Insit. init.:

    tecta, etc.,

    Stat. Th. 12, 479:

    cymba,

    id. S. 5, 1, 252:

    honor,

    Claud. IV. Cons. Hon. 650.—
    (β).
    Form hospita (in the fem. and neutr. plur. mostly poet.): hirundines hospitae, Varr. ap. Arn. 6, 207:

    navis,

    Ov. F. 1, 340:

    quo tutior hospita lustres Aequora,

    Verg. A. 3, 377:

    conjunx hospita Teucris,

    id. ib. 6, 93:

    terra hospita,

    id. ib. 3, 539:

    tecta,

    Val. Fl. 2, 650:

    flumina,

    Stat. Th. 4, 842:

    litora mundo,

    id. S. 3, 5, 75:

    unda plaustris,

    bearing wagons on its frozen surface, Verg. G. 3, 362:

    vina,

    Val. Fl. 1, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > hospes

  • 9 peregrinitas

    pĕrĕgrīnĭtas, ātis, f. [peregrinus].
    I.
    The condition of a peregrinus or foreigner, opp. to that of a Roman citizen, alienage (post-Aug.):

    peregrinitatis reus,

    Suet. Claud. 15:

    in peregrinitatem redigere aliquem,

    id. ib. 16; Dig. 2, 4, 10.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., outlandish ways, foreign habits or manners (class.):

    cum in urbem nostram infusa est peregrinitas,

    Cic. Fam. 9, 15, 2.—
    B.
    In partic., a foreign tone or accent in speaking (post-Aug.):

    os, in quo nulla peregrinitas resonet,

    Quint. 11, 3, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > peregrinitas

  • 10 cīvis

        cīvis is, abl. -vī or -ve, m and f    [2 CI-], a citizen (opp. peregrinus): Romanus: bonus et fortis: impii: cives cum civibus de virtute certabant, S.: Attica, T.: Romana: O cives, cives! my fellow-citizens, H.: trepidos civīs exhortor, O.: omnes cives tui: imperare corpori, ut rex civibus suis, subjects. — Fig.: civis totius mundi, a citizen of the world.
    * * *
    fellow citizen; countryman/woman; citizen, free person; a Roman citizen

    Latin-English dictionary > cīvis

  • 11 hostis

        hostis is, m and f    [1 HAS-], a stranger, foreigner ; old for peregrinus, C.: civem dinoscere hoste, H.— An enemy, foe, public enemy: nos statuit ille non inimicos sed hos<*>īs, not personal but public foes: sibi inimicus atque hostis: tam dis hominibusque hostis: fas est et ab hoste doceri, O.— Collect.: hostem rapinis prohibere, Cs.: alienigena, L.: Terrā marique victus, H.—Poet.: alitem in ovilia Demisit hostem, H.— Fem.: nupta meretrici, T.: capta, L.: mihi debita, O.
    * * *
    enemy (of the state); stranger, foreigner; the enemy (pl.)

    Latin-English dictionary > hostis

  • 12 peregrīnitās

        peregrīnitās ātis, f    [peregrinus], strange ways, foreign manners: in urbem infusa.
    * * *
    alienage; foreign habit; foreign tone

    Latin-English dictionary > peregrīnitās

  • 13 peregrīnor

        peregrīnor ātus, ārī, dep.    [peregrinus], to sojourn in a strange land, be an alien, travel about: totā Asiā: in alienā civitate.—Fig., to go abroad, travel about, roam, wander: haec studia pernoctant nobiscum, peregrinantur: in infinitatem omnem, roam through all infinity.—To be abroad, be a stranger, sojourn: vitam sicuti peregrinantes transiere, S.: philosophia quae adhuc peregrinari Romae videbatur.
    * * *
    peregrinari, peregrinatus sum V DEP
    travel about, be an alien, sojourn in strange country, go abroad, wander, roam

    Latin-English dictionary > peregrīnor

  • 14 quī

        quī quae, quod, gen. cuius (old, quoius), dat. cui (old, quoi), abl. quō, quā (with cum, m. quīcum or quōcum, rarely cum quō; f quācum, rarely quīcum), plur. quibus or quīs (with cum, usu. quibuscum), pron.    [2 CA-].    I. Interrog, who? which? what? what kind of a? (mostly adj.; as subst., qui asks the nature or character, quis the name): Ubi alii? Sa. qui malum alii? T.: Th. Quis fuit igitur? Py. Iste Chaerea. Th. Qui Chaerea? what Chaerea? T.: qui locus est: qui tantus fuit labor?: rogitat, qui vir esset, L.: scire, qui sit rei p. status, what is the state of the country: quae cura boum, qui cultus habendo Sit pecori canere, V.: incerti quae pars sequenda esset, which side to take, L.—As subst: nescimus qui sis: nec qui poterentur, satis discerni poterat, L.: qui ille concessus! what an assembly!    II. Relat. (with a subst. or pron. as antecedent), who, which: habebat ducem, quīcum quidvis rectissime facere posset: ille vir, cui patriae salus dulcior fuit: haec, quae audistis: quod ego fui, id tu hodie es, L.: coloniam, quam Fregellas appellent, L.—The subst. is often attracted to the relat. clause, esp. when a pron dem. follows: quae res neque consilium... Habet, eam regere non potes, T.: ad quas res aptissimi erimus, in iis potissimum elaborabimus: quae augustissima vestis est, eā vestiti, L.: alii, quorum comoedia prisca virorum est, H.: si id te mordet, sumptum filii Quem faciunt, T.: Urbem quam statuo, vestra est, V.—The antecedent is sometimes repeated with the relat.: erant itinera duo, quibus itineribus, etc., Cs.: si quod tempus accidisset, quo tempore requirerent, etc.—The antecedent is often omitted: quicum res tibist, peregrinus est, T.: fecit quod Siculi non audebant: o beati, Quīs ante ora patrum... Contigit, etc., V.—An antecedent in apposition is regularly attracted to the relat. clause: Tolosatium fines, quae civitas est in provincia, Cs.: Amanus, qui mons erat hostium plenus.—So in relat. clauses giving a personal characteristic as a reason: copiam verborum, quae vestra prudentia est, perspexistis, with your usual intelligence: utrum admonitus, an, quā est ipse sagacitate, sine duce ullo, i. e. by his own peculiar instinct.—A verb of which the relat. is subject takes the person of the antecedent: ego enim is sum, qui nihil fecerim: neque enim tu is es qui, qui sis, nescias: vidistis in vincula duci eum, qui a vobis vincula depuleram, L.: Themistocles veni ad te, qui intuli, etc., N.—With ellips. of verb: et, quem ei visum esset (sc. facere), fecisset heredem: ad haec, quae visum est, Caesar respondit, Cs.: hostiaeque maiores, quibus editum est diis, caesae, L.—In comparative clauses with sup: sit pro praetore eo iure quo qui optimo (i. e. quo is est, qui optimo iure est): legioni ita darent, ut quibus militibus amplissime dati essent: provincia, ut quae maxime omnium, belli avida, L.—By attraction, in the case of the antecedent (Greek constr.): nos tamen hoc confirmamus illo augurio, quo diximus: sexcentae eius generis, cuius supra demonstravimus, naves, Cs.: notante Iudice quo nosti populo, H.: natus est patre, quo diximus, N.: cum quibus ante dictum est copiis, L.—In the gender and number of a subst predic.: Belgae, quam tertiam esse Galliae partem dixeramus, Cs.: carcer ille, quae lautumiae vocantur: leges, quae fons est iuris, L.—In the gender and number of an antecedent not expressed: vicinitas, Quod ego in propinquā parte amicitiae puto, T.: laudare fortunas meas, Qui gnatum haberem, T.: quod monstrum vidimus, qui cum reo transigat?: servitia repudiabat, cuius magnae copiae, etc., S.—One relat. in place of two in different cases: quem neque pudet Quicquam, nec metuit quemquam (i. e. et qui non), T.: omnia quae amisi aut advorsa facta sunt, S.: qui iam fatetur... et non timeo (sc. quem): tyrannus, quem pertulit civitas paretque mortuo.—Implying a restriction, who indeed, as far as, all that: omnium eloquentissimi, quos ego audierim: antiquissimi sunt, quorum quidem scripta constent: Catonem vero quis nostrorum oratorum, qui quidem nunc sunt, legit?— Sing n., what, as far as, as much as, to the extent that: quod potero, adiutabo, T.: cura, quod potes, ut valeas: quod ad me attinet, as far as depends on me: quod ad Pomponiam, scribas velim, etc. (sc. attinet), as respects Pomponia.—Implying a purpose: equitatum praemisit, qui viderent, to see, Cs.: qui eripiunt aliis, quod aliis largiantur, in order to bestow it: sibi urbem delegerat, quam haberet adiutricem: milites conduci, qui in Hispaniam traicerentur, L.—Implying a reason: Miseret tui me, qui hominem facias inimicum tibi, I am sorry for you, that you incur, etc., T.: Tarquinio quid impudentius, qui bellum gereret, etc.: at Cotta, qui cogitasset haec posse accidere... nullā in re deerat, Cs.: barbari dissipati, quibus nec certa imperia... essent, vertunt, etc., L.: Heu me miserum, qui spectavi, etc., T.—Implying a concession: rogitas? qui tam audacis facinoris mihi conscius sis? although you are, T.: hi exercitu luxuriem obiciebant, cui omnia defuissent, Cs.: quis est, qui Fabricii, Curii non memoriam usurpet, quos numquam viderit?: Rogitas? qui adduxti, etc., T.— Implying a result (qui consecutive): sapientia est una, quae maestitiam pellat ex animis, alone has power to drive: secutae sunt tempestates, quae nostros in castris continerent, Cs.: leniore sono uti, et qui illum impetum oratoris non habeat: haud parva res, sed quae patriciis potestatem auferret, L.—Esp., after a demonstr. pron., adj. or adv.: non sum ego is consul, qui arbitrer, etc., such a consul, as to suppose: neque tu is es, qui nescias, etc., no such man, as to be ignorant, etc.: nomen legati eius modi esse debet, quod inter hostium tela incolume versetur.—With quam, after a comp: non longius hostes aberant, quam quo telum adici posset (i. e. quam ut eo), Cs.: maiores arbores caedebant, quam quas ferre miles posset, L.—After an adj. of fitness: (Rufum) idoneum iudicaverat, quem mitteret, a fit person to send, Cs.: nulla videbatur aptior persona, quae loqueretur.—After a verb with indef subj. or obj. (described by the relat. clause): sunt qui mirentur, there are some, who, etc.: erunt qui audaciam eius reprehendant: si quis est, qui putet: ut invenirentur qui proficiscerentur: qui se ultro mo<*>ti offerant, facilius reperiuntur, quam qui dolorem patienter ferant, Cs.: haec habui, de amicitiā quae dicerem, had this to say: te unum habeo, quem dignum regno iudicem, L.: Nemost, quem ego magis cuperem videre, T.: nullum est animal, quod habeat, etc.—Where the relat. clause is conceived as a particular fact, it may take the indic: sunt bestiae quaedam, in quibus inest, etc. (i. e. in quibusdam bestiis inest, etc.): sunt, qui eorum sectam sequuntur, i. e. they have followers: Sunt quos... iuvat, H.: Sunt, qui non habeant, est qui non curat habere, some (in gen.)... one (in particular), H.—In place of a pron demonstr. and conj: res loquitur ipsa, quae semper valet plurimum, and it, etc.: ratio docet esse deos; quo concesso, confitendum est, etc., and if this is granted: centuriones hostīs vocare coeperunt; quorum progredi ausus est nemo, but no one of them, Cs.: perutiles libri sunt; quos legite, quaeso, therefore read them.    III. Indef, whoever, any one who, all that, anything that: qui est homo tolerabilis, Scortari nolunt, T.: quae res... post eum quae essent, tuta reddebat, all that was in his rear, Cs.: facilius quod stulte dixeris reprehendere... possunt: virgis caesi, qui ad nomina non respondissent, L.— Any one, any ; with si, num, ne ; see 2 quis.
    * * *
    I
    how?; how so; in what way; by what/which means; whereby; at whatever price
    II
    qua (quae), quod (qua/-quae P N) PRON ADJECT
    any; anyone/anything, any such; unspecified some; (after si/sin/sive/ne)
    III
    quae, quod (quae P N) PRON REL
    who; that; which, what; of which kind/drgree; person/thing/time/point that
    IV
    quae, quod (quae P N) PRON INTERR
    who/what/which?, what/which one/man/person/thing? what kind/type of?

    Latin-English dictionary > quī

  • 15 adsimilo

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > adsimilo

  • 16 adsimulatus

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > adsimulatus

  • 17 adsimulo

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > adsimulo

  • 18 advena

    advĕna, ae (acc. to Valer. Prob. 1439 and 1445 P., m., f., and n., like verna; cf.

    , however,

    Prisc. 677 P.: Inveniuntur quaedam ex communibus etiam neutri generi adjuncta, sed figurate per alloiotêta, ut advena, mancipium) [advenio], one who comes to a place; a foreigner, stranger, or alien; and adj., strange, foreign, alien, etc. (syn.: peregrinus, externus, exterus, alienus, alienigena; opp. indigena, native; class. both in prose and poetry).
    I.
    Lit.: defessus perrogitandod advenas Fuit de gnatis, Pac. ap. Prisc. p. 634 P. (Trag. Rel. p. 116 Rib.): advena anus paupercula, * Ter. Heaut. 1, 1, 44:

    volucres,

    Varr. R. R. 3, 5:

    advenam gruem,

    Hor. Epod. 2, 35:

    illas (ciconias) hiemis, has (grues) aestatis advenas,

    Plin. 10, 23, 31, § 61:

    Zeno Citieus advena,

    Cic. Tusc. 5, 11 fin.:

    advena possessor agelli,

    Verg. E. 9, 2:

    exercitus advena,

    id. A. 7, 38; id. ib. 10, 460:

    Tibris advena,

    as flowing from Etruria into the Roman territory, Ov. F. 2, 68:

    amor advena,

    love for a foreign maiden, id. A. A. 1, 75:

    advenae reges,

    Liv. 4, 3; Vulg. Gen. 19, 9:

    advenae Romani,

    ib. Act. 2, 10.—
    II.
    Fig., a stranger to a thing, i.e. ignorant, unskilled, inexperienced = ignarus:

    ne in nostra patria peregrini atque advenae esse videamur,

    Cic. de Or. 1, 58, 249; cf.:

    non hospites, sed peregrini atque advenae nominabamur,

    id. Agr. 2, 34 fin.; hence, poet. with gen.:

    belli,

    Stat. Th. 8, 556.

    Lewis & Short latin dictionary > advena

  • 19 ager

    ăger, gri, m. [agros; Germ. Acker, Eng. acre, Sanscr. agras = surface, floor; Grimm conjectured that it was connected with ago, agô, a pecore agendo, and this was the ancient view; cf. Varr. L. L. 5, § 34 Müll., and Don. ad Ter. Ad. 3, 3, 47; so the Germ. Trift = pasture, from treiben, to drive].
    I.
    In an extended sense, territory, district, domain, the whole of the soil belonging to a community (syn.: terra, tellus, arvum, solum, rus, humus; opp. terra, which includes [p. 70] many such possessions taken together; cf.

    Nieb. Röm. Gesch. 2, 694 sq.): Ager Tusculanus,... non terra,

    Varr. L. L. 7, 2, 84:

    praedā atque agro adfecit familiares suos,

    Plaut. Am. 1, 1, 38:

    abituros agro Achivos,

    id. ib. 1, 53, 71:

    ut melior fundus Hirpinus sit, sive ager Hirpinus (totum enim possidet), quam, etc.,

    Cic. Agr. 3, 2: fundum habet in agro Thurino, id. Fragm. ap. Quint. 4, 2, 131 (pro Tull. 14):

    Rhenus, qui agrum Helvetium a Germanis dividit,

    Caes. B. G. 1, 2 Herz.:

    ager Noricus,

    id. ib. 1, 5:

    in agro Troade,

    Nep. Paus. 3:

    in agro Aretino,

    Sall. C. 36, 1:

    his civitas data agerque,

    Liv. 2, 16:

    in agro urbis Jericho,

    Vulg. Josue, 5, 13.—In the Roman polity: ager Romanus, the Roman possessions in land (distinguished from ager peregrinus, foreign territory) was divided into ager publicus, public property, domains, and ager privatus, private estates; v. Smith's Dict. Antiq., and Nieb. Röm. Gesch. 2, 695 and 696; cf. with 153 sq.—
    II.
    In a more restricted sense.
    A.
    Improdued or productive land, a field, whether pasture, arable, nursery ground, or any thing of the kind; cf. Doed. Syn. 3, 7 sq.; 1, 71; Hab. Syn. 68, and Herz. ad Caes. B. G. 7, 13:

    agrum hunc mercatus sum: hic me exerceo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 94:

    agrum de nostro patre colendum habebat,

    id. Phorm. 2, 3, 17:

    ut ager quamvis fertilis, sine culturā fructuosus esse non potest,

    Cic. Tusc. 2, 5; id. Fl. 29:

    agrum colere,

    id. Rosc. Am. 18:

    conserere,

    Verg. E. 1, 73:

    agrum tuum non seres,

    Vulg. Lev. 19, 19:

    (homo) seminavit bonum semen in agro suo,

    ib. Matt. 13, 24; ib. Luc. 12, 16. —
    * Of a piece of ground where vines or trees are planted, a nursery:

    ut ager mundus purusque flat, ejus arbor atque vitis fecundior,

    Gell.
    19, 12, 8.—Of a place of habitation in the country, estate, villa:

    in tuosne agros confugiam,

    Cic. Att. 3, 15 (so agros, Hom. Od. 24, 205).—
    B.
    The fields, the open country, the country (as in Gr. agros or agroi), like rus, in opp. to the town, urbs (in prose writers generally only in the plur.), Ter. Eun. 5, 5, 2:

    homines ex agris concurrunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 44:

    non solum ex urbe, sed etiam ex agris,

    id. Cat. 2, 4, 8:

    annus pestilens urbi agrisque,

    Liv. 3, 6; id. 3, 32:

    in civitatem et in agros,

    Vulg. Marc. 5, 14.—And even in opp. to a village or hamlet, the open field:

    sanum hominem modo ruri esse oportet, modo in urbe, saepiusque in agro,

    Cels. 1, 1.—
    C.
    Poet., in opp. to mountains, plain, valley, champaign:

    ignotos montes agrosque salutat,

    Ov. M. 3, 25.—
    D.
    As a measure of length (opp. frons, breadth):

    mille pedes in fronte, trecentos cippus in agrum Hic dabat,

    in depth, Hor. S. 1, 8, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > ager

  • 20 assimulatus

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > assimulatus

См. также в других словарях:

  • Peregrinus — • Texts prefixed to the Pauline epistles in many manuscripts Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Peregrinus     Peregrinus     † …   Catholic encyclopedia

  • Peregrinus — (lateinisch für „fremd, ausländisch, Fremder“, Ursprung des deutschen „Pilger“ ) steht für Falco peregrinus lateinischer Name des Wanderfalken Peregrinus (Recht) römischer Rechtsbegriff, Bürgerschaftsfremder, d.h. Freier ohne römisches… …   Deutsch Wikipedia

  • Peregrinus — Saltar a navegación, búsqueda Peregrinus fue un término utilizado en el Imperio Romano, desde el 30 a.C. hasta el 212 para denotar a un sujeto provincial libre en el imperio, pero que no era un ciudadano romano. Los peregrini constituían la vasta …   Wikipedia Español

  • Peregrīnus [1] — Peregrīnus (lat.), Fremder, Ausländer. Daher [821] Peregriniren, auswärts reisen; daher Peregrination, Wanderung, Aufenthalt in der Fremde. Peregrinität, Fremdenthum, Fremdartigkeit, Ausländerei. Peregrinomanie, Reiselust …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Peregrīnus [2] — Peregrīnus, 1) P. Proteus, Kyniker, geb. zu Anfang des 2. Jahrh. n. Chr. zu Parion in Mysien, ein Schwärmer, irrte unstet umher u. lebte meist von Almosen; er wurde in Palästina Christ u. schr. Mehres über den gekreuzigten Heiland, weshalb er… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Peregrīnus — (lat.), der Fremde, Ausländer; Peregrination, Wandern, Aufenthalt in der Fremde; Peregrinität, das Fremdsein …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • peregrinus — index alien, foreign Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Peregrinus, S. (2) — 2S. Peregrinus (30. Jan., al. 18. Aug., 30 Dec.), ein Bekenner zu Caltabellota an dem Flusse gl. N. in Sicilien. Nach einer Sicilianischen Legende war der hl. Peregrinus von Geburt ein Grieche, u. von dem hl. Petrus nach Sicilien geschickt, um… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • PEREGRINUS — I. PEREGRINUS Consul cum Aemiliano, an. Urb. Cond. 99. II. PEREGRINUS Guilielmus, vide ibi. III. PEREGRINUS Landenbergius, ab Albesto Imperatore Underwaldiis praefectus impositus, Henricô Melchtaliô duriter habitô, quippe cui oculos eruit,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Peregrinus, S. (3) — 3S. Peregrinus Conf. (10. Febr.). Dieser hl. Bekenner wird zu Piacenza in Italien verehrt. Das Brevier dieser Kirche sagt von ihm Folgendes: Peregrinus, schon in alten Zeiten berühmt, gehört zu denjenigen, welche zu Piacenza mit Verkündigung des… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Peregrinus, S. (10) — 10S. Peregrinus M. (16. Mai). Dieser heil. Diakon und Martyrer bekehrte in der Stadt Ancona und Umgebung viele Juden und Heiden zum Christenthum. Der Statthalter Amolinus ließ ihn auf alle mögliche Weise martern, und da weder eiserne Krallen noch …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»