nomen+alicui+pl

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

dē-lēgo, āvi, ātum, 1, v. a., to send, assign, dispatch, delegate a person to any place, person or business; to assign, confide, commit, intrust any thing to a person (for attention, care, protection, etc.); to charge a person with a business; to lay or impose upon a person any charge, order, business, command, etc., esp. of that which one prefers not to attend to in person (good prose; not in Caes.; perh. not in Cic.; v. the doubtful passage Cic. Fam. 7, 5, 2, and Orell. ad loc.).

In gen.

With personal objects:

si cui fautores delegatos viderint, etc.,

Plaut. Am. prol. 67 and 83:

aliquem in Tullianum,

Liv. 29, 22 fin.:

infantem ancillis ac nutricibus,

Tac. G. 20; cf. id. Or. 29:

Cassium Longinum occidendum delegaverat,

Suet. Calig. 57:

studiosos Catonis ad illud volumen delegamus,

refer to, Nep. Cato 3 fin.:

ad senatum,

Liv. 5, 20 fin. —

With a thing as object: hunc laborem alteri delegavi, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1; so,

curam nepotum alicui,

Quint. 4 prooem. §

2: officium alicui,

id. 6 prooem. §

1: ministerium triumviris,

Tac. Agr. 2; cf.:

jurisdictionem magistratibus,

Suet. Claud. 23:

ordinandas bibliothecas alicui,

id. Caes. 56; cf. id. Gramm. 21:

obsidione delegata in curam collegae,

Liv. 9, 13:

delegato sibi officio functi sunt,

Lact. 1, 4, 6. —

In partic., t. t. in the lang. of business, to assign, transfer, make over, either one who is to pay a debt or the debt itself: delegare est vice sua alium reum dare creditori, vel cui jusserit, Dig. 46, 2, 11:

debitorem,

ib. 12:

debitores nobis deos,

Sen. Ben. 4, 11; cf.:

delegabo te ad Epicurum, ab illo fiet numeratio,

id. Ep. 18, 14:

nomen paterni debitoris,

Dig. 37, 6, 1.— Absol.:

Quinto delegabo, si quid aeri meo alieno superabit,

Cic. Att. 13, 46, 3:

Balbi regia condicio est delegandi,

id. ib. 12, 12:

terram,

to assign, Vulg. 3 Reg. 11, 18.—

Trop., to attribute, impute, ascribe to:

si hoc crimen optimis nominibus delegare possumus,

Cic. Font. 4, 8; so,

causam peccati mortuis,

Hirt. B. G. 8, 22, 2:

scelera ipsa aliis,

Tac. A. 13, 43:

omne rei bene aut secus gestae in Etruria decus dedecusque ad Volumnium,

Liv. 10, 19; cf.:

servati consulis decus ad servum,

id. 21, 46 fin.

rĕ-linquo, līqui, lictum, 3, v. a.

(With the idea of the re predominating.) To leave behind (cf. desero, omitto).

In gen., to leave behind by removing one's self; to leave, move away from; to leave, abandon (a person or thing).

Lit.:

puerum apud matrem domi,

Plaut. Men. prol. 28:

ipse abiit foras, me reliquit pro atriensi in sedibus,

id. Poen. 5, 5, 4:

me filiis Relinquont quasi magistrum,

Ter. Phorm. 1, 2, 22:

dicerent non me plane de provinciā decessisse, quoniam alterum me reliquissem,

Cic. Fam. 2, 15, 4:

C. Fabium legatum cum legionibus II. castris praesidio relinquit,

Caes. B. G. 7, 40:

cum me servum in servitute pro te hic reliqueris,

Plaut. Capt. 2, 3, 75; cf. id. ib. 5, 1, 18:

fratrem, sc. in provinciā,

Cic. Fam. 2, 15, 4:

post tergum hostem relinquere,

Caes. B. G. 4, 22; cf. id. ib. 7, 11:

ille omnibus precibus petere contendit, ut in Galliā relinqueretur,

might be left behind, id. ib. 5, 6:

greges pecorum... sub opacā valle reliquit,

Ov. M. 11, 277 et saep.:

ea causa miles hic reliquit symbolum,

Plaut. Ps. 1, 1, 53:

hic exemplum reliquit ejus,

id. ib. 2, 2, 56:

(Hecuba) Hectoris in tumulo canum de vertice crinem... relinquit,

leaves behind, Ov. M. 13, 428:

(cacumina silvae) limum tenent in fronde relictum,

left behind, remaining, id. ib. 1, 347.— To leave behind one's self by moving away:

longius delatus aestu, sub sinistrā Britanniam relictam conspexit,

Caes. B. G. 5, 8:

jamque hos, jamque illos, populo mirante, relinquit,

Sil. 16, 503; cf. in pass., to remain or be left behind, Lucr. 5, 626.—

Trop.: hanc eram ipsam excusationem relicturus ad Caesarem, was about to leave behind me just this excuse (for my departure), Cic. Att. 9, 6, 1:

aculeos in animis,

id. Brut. 9, 38:

quod coeptum est dici, relinquitur in cogitatione audientium,

Auct. Her. 4, 30, 41:

aetate relictā,

Ov. M. 7, 170:

repetat relicta,

Hor. Ep. 1, 7, 97.—

Of rank or merit: (Homerus) omnes sine dubio et in omni genere eloquentiae procul a se reliquit,

Quint. 10, 1, 51.—

In partic.

To leave behind one by death; to leave, bequeath, etc.

Lit.:

ea mortua est: reliquit filiam adulescentulam,

Ter. Heaut. 3, 3, 41:

cum pauper cum duobus fratribus relictus essem,

Varr. R. R. 3, 16, 2; cf.:

pauper jam a majoribus relictus,

Nep. Epam. 2, 1:

agri reliquit ei non magnum modum,

Plaut. Aul. prol. 13:

heredem testamento reliquit hunc P. Quintium,

Cic. Quint. 4, 15:

cum ei testamento sestertiūm milies relinquatur,

id. Off. 3, 24, 93:

non, si qui argentum omne legavit, videri potest signatam quoque pecuniam reliquisse,

Quint. 5, 11, 33:

qui mihi reliquit haec quae habeo omnia,

Ter. Eun. 1, 2, 40:

cedo, quid reliquit Phania,

id. Hec. 3, 5, 8 and 13:

fundos decem et tres reliquit,

Cic. Rosc. Am. 7, 20:

aliquantum aeris alieni,

id. Quint. 4, 15:

servus aut donatus aut testamento relictus,

Quint. 5, 10, 67:

alicui arva, greges, armenta,

Ov. M. 3, 585:

se testamento liberum relictum,

Dig. 21, 1, 17, § 16.—

Trop., to leave, leave behind one:

consiliorum ac virtutum nostrarum effigiem,

Cic. Arch. 12, 30:

qui sic sunt, haud multum heredem juvant, Sibi vero hanc laudem relinquont: vixit, dum vixit, bene,

Ter. Hec. 3, 5, 11:

rem publicam nobis,

Cic. Rep. 1, 46, 70; cf.:

statum civitatis,

id. ib. 1, 21, 34; id. Par. 1, 2, 10:

opus alicui,

id. Rep. 1, 22, 35: memoriam [p. 1558] aut brevem aut nullam, id. Off. 2, 16, 55:

monumentum audaciae suae aeternum,

id. Verr. 2, 1, 49, § 129:

quae scripta nobis summi ex Graeciā sapientissimique homines reliquerunt,

id. Rep. 1, 22, 35:

scriptum in Originibus,

id. Brut. 19, 75:

scripta posteris,

Quint. 1, praef. 1:

in scriptis relictum,

Cic. de Or. 2, 46, 194:

orationes reliquit et annales,

id. Brut. 27, 106:

duo tantum volumina,

Suet. Gram. 7:

librum de suis rebus imperfectum,

id. ib. 12; cf.:

si non omnia vates Ficta reliquerunt,

Ov. M. 13, 734:

pater, o relictum Filiae nomen,

Hor. C. 3, 27, 34.—

To leave a thing behind; to leave remaining; to allow or permit to remain, to let remain, leave; pass., to be left, to remain.

Lit.:

nihil relinquo in aedibus, Nec vas, nec vestimentum,

Ter. Heaut. 1, 1, 88:

multis autem non modo granum nullum, sed ne paleae quidem ex omni fructu atque ex annuo labore relinquerentur,

Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114:

nihil de tanto patrimonio,

id. Rosc. Am. 3, 10:

equitatus partem illi adtribuit, partem sibi reliquit,

Caes. B. G. 7, 34:

angustioribus portis relictis,

id. ib. 7, 70;

41: unam (filiam) minimamque relinque,

leave to me, Ov. M. 6, 299:

jam pauca aratro jugera regiae Moles relinquent,

Hor. C. 2, 15, 2:

dapis meliora relinquens,

id. S. 2, 6, 89:

magis apta tibi tua dona relinquam,

id. Ep. 1, 7, 43:

haec porcis hodie comedenda relinquis,

id. ib. 1, 7, 19; cf.:

habitanda fana Apris reliquit,

id. Epod. 16, 20:

relinquebatur una per Sequanos via,

remained, Caes. B. G. 1, 9; cf.:

unā ex parte leniter acclivis aditus relinquebatur,

id. ib. 2, 29:

se cum paucis relictum videt,

Sall. C. 60, 7:

nec aliud dicionis Atheniensium praeter ipsam urbem reliquit,

Just. 5, 7, 3.—

Trop.:

quasi corpori reliqueris Tuo potestatem coloris ulli capiendi mala,

Plaut. Truc. 2, 2, 37:

quam igitur relinquis populari rei publicae laudem?

Cic. Rep. 3, 35, 48:

ut vobis non modo dignitatis retinendae, sed ne libertatis quidem recuperandae spes relinquatur,

id. Agr. 1, 6, 17:

ceterorum sententiis semotis, relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio,

id. Fin. 2, 14, 44; cf.:

ne qua spes in fugā relinqueretur,

Caes. B. G. 1, 51:

nullā provocatione ad populum contra necem et verbera relicta,

Cic. Rep. 2, 37, 62; Hor. S. 1, 10, 51:

quis igitur relictus est objurgandi locus?

Ter. And. 1, 1, 127; cf.:

nihil est preci loci relictum,

id. ib. 3, 4, 22; id. Phorm. 3, 3, 14;

and, in another sense: plane nec precibus nostris nec admonitionibus relinquit locum,

i. e. he leaves no occasion for them, renders them superfluous, Cic. Fam. 1, 1, 2:

ne cui iniquo relinqueremus vituperandi locum,

id. Q. Fr. 2, 4, 1:

Aedui nullum sibi ad cognoscendum spatium relinquunt,

Caes. B. G. 7, 42:

spatium deliberandi,

Nep. Eun, 12, 3:

vita turpis ne morti quidem honestae locum relinquit,

Cic. Quint. 15, 49; Plaut. Cas. 2, 3, 33; cf. Cic. Brut. 72, 253 (v. Bernhardy ad loc.):

vita relicta est tantum modo,

Ov. P. 4, 16, 49:

quod munitioni castrorum tempus relinqui volebat,

Caes. B. G. 5, 9 fin.:

mihi consilium et virtutis vestrae regimen relinquite,

Tac. H. 1, 84:

suspicionem alicui relinquere,

Suet. Caes. 86:

aliquem veniae vel saevitiae alicujus,

Tac. H. 1, 68 fin.:

aliquem poenae,

Plin. Ep. 2, 11, 20:

aliquem poenae,

Ov. M. 7, 41: leto, poenaeque, id. id. 14, 217; cf.:

urbem direptioni et incendiis,

to give up, surrender, abandon, Cic. Fam. 4, 1, 2:

neu relinquas hominem innocentem ad alicujus tui dissimilis quaestum,

do not leave, id. ib. 13, 64:

aliquid in alicujus spe,

id. Div. in Caecil. 8, 26; cf. id. ib. 4, 16. — Poet., with obj.-clause:

(metus) Omnia suffundens mortis nigrore, neque ullam Esse voluptatem liquidam puramque relinquit,

Lucr. 3, 40; 1, 703; Ov. M. 14, 100:

dum ex parvo nobis tantundem haurire relinquas,

Hor. S. 1, 1, 52; Sil. 3, 708: nihil relinquitur nisi fuga, there is nothing left, nothing remains, but, etc., Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6:

relinquitur illud, quod vociferari non destitit, non debuisse, etc.,

Cic. Fl. 34, 85; cf.:

mihi nihil relicti quicquam aliud jam esse intellego,

Plaut. Merc. 3, 4, 81.— Impers. relinquitur, with ut (Zumpt, Gram. §

621): relinquitur, ut, si vincimur in Hispaniā, quiescamus,

it remains, that, Cic. Att. 10, 8, 2; cf.: relinquebatur, ut neque longius ab agmine legionum discedi Caesar pateretur, Caes. B. G. 5, 19 fin. — In a logical conclusion: relinquitur ergo, ut omnia tria genera sint causarum, hence it follows that, etc., Cic. Inv. 1, 9, 12; id. Div. 2, 5, 14.—

With double predicate, to leave a thing behind in a certain state; to leave, let remain, suffer to be, etc.:

eum Plautus locum Reliquit integrum,

has left untouched, Ter. Ad. prol. 10:

praesertim cum integram rem et causam reliquerim,

have left unaltered, Cic. Att. 5, 21, 13; cf.:

Scaptius me rogat, ut rem sic relinquam,

id. ib. 5, 21, 13, §

12: Morini, quos Caesar in Britanniam proficiscens pacatos reliquerat,

Caes. B. G. 4, 37; cf.:

amici, quos incorruptos Jugurtha reliquerat,

Sall. J. 103, 2:

reliquit (eam) Incertam et tristi turbatam volnere mentis,

Verg. A. 12, 160:

(naves) in litore deligatas ad ancoram relinquebat,

Caes. B. G. 5, 9:

erat aeger in praesidio relictus,

id. ib. 6, 38:

in mediis lacerā nave relinquor aquis,

Ov. P. 2, 3, 28:

quod insepultos reliquissent eos, quos, etc.,

Cic. Rep. 4, 8, 26; 2, 11, 21:

aliquid incohatum,

id. ib. 1, 35, 55; cf.:

inceptam oppugnationem,

to give up, abandon, quit, Caes. B. G. 7, 17:

incoepta fila,

Ov. M. 6, 34:

infecta sacra,

id. ib. 6, 202:

opus incoeptum,

id. A. A. 2, 78:

verba imperfecta,

id. H. 13, 13:

pro effectis relinquunt, vixdum incohata,

Quint. 5, 13, 34:

aliquid injudicatum,

id. 10, 1, 67:

aliquid neglectum,

id. 1, 1, 29:

incertum,

id. 2, 10, 14:

tantas copias sine imperio,

Caes. B. G. 7, 20 init.; cf.:

sine ture aras,

Ov. M. 8, 277:

verbum in ambiguo,

Lucr. 4, 1137:

mulierem nullam nominabo: tantum in medio relinquam,

Cic. Cael. 20, 48; cf.:

correptio in dubio relicta,

Quint. 7, 9, 13.

(With the idea of the verb predominant.) To leave behind one, to leave, go away from; to forsake, abandon, desert a person or thing.

In gen.

Lit.:

ubi illaec obsecrost quae me hic reliquit,

Plaut. Truc. 2, 6, 32: relinquamus nebulonem hunc, Scip. Afr. ap. Gell. 4, 18, 3; cf.:

non ego te hic lubens relinquo neque abeo abs te,

Plaut. Am. 1, 3, 33:

domum propinquosque reliquisse,

Caes. B. G. 1, 44; cf. id. ib. 1, 30:

relictis locis superioribus,

Hirt. B. G. 8, 36:

loci relinquendi facultas,

Caes. B. G. 3, 4 fin.:

Ilio relicto,

Hor. C. 1, 10, 14:

urbes,

id. ib. 2, 20, 5:

moenia,

id. Epod. 17, 13:

litus relictum Respicit,

Ov. M. 2, 873:

Roma relinquenda est,

id. Tr. 1, 3, 62:

colles clamore relinqui (sc.: a bubus),

were left behind, Verg. A. 8, 216 Wagn.:

limen,

id. ib. 5, 316:

mensas,

id. ib. 3, 213:

dominos,

Cat. 61, 51:

volucres Ova relinquebant,

Lucr. 5, 802 et saep.—

Trop.: me somnu' reliquit, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 52 Vahl.); cf.:

quem vita reliquit,

Lucr. 5, 63: reliquit aliquem vita, for to die, Ov. M. 11, 327:

ubi vita tuos reliquerit artus,

id. Ib. 339;

for which, also, reversely: animam relinquam potius, quam illas deseram,

Ter. Ad. 3, 4, 52; so,

vitam,

Verg. G. 3, 547; cf. Tac. A. 4, 34:

lucem,

Verg. A. 4, 452:

lumen vitale,

Ov. M. 14, 175:

consitus sum senectute, vires Reliquere,

Plaut. Men. 5, 2, 6:

aliquem animus,

id. Mil. 4, 8, 37; Caes. B. G. 6, 38:

animus reliquit euntem,

Ov. M. 10, 459:

aliquem anima,

Nep. Eum. 4, 2:

ab omni honestate relictus,

abandoned, destitute of, Cic. Rab. Perd. 8, 23:

ab alterā (quartanā) relictum esse,

id. Att. 8, 6, 3; cf. Hor. S. 2, 3, 290.—

In partic., pregn., to leave in the lurch; to forsake, abandon, desert, etc. (v. desero, destituo, prodo).

Lit.:

qui... Reliquit deseruitque me,

has forsaken me, has given me the slip, Plaut. Most. 1, 3, 45; cf.:

reliquit me homo atque abiit,

Ter. And. 4, 4, 5:

succurrere relictae,

Verg. A. 9, 290.—

Of the forsaking of a lover by his mistress,

Plaut. Truc. 2, 4, 64; Tib. 3, 6, 40; Prop. 1, 6, 8; Ov. H. 10, 80; id. M. 8, 108:

paucos, qui ex fugā evaserant, reliquerunt,

i. e. let them escape, Caes. B. G. 3, 19. — Of things, to leave, give up, abandon, etc.:

argentum si relinquo ac non peto, etc.,

Plaut. Aul. 1, 2, 31:

auctores signa relinquendi et deserendi castra,

Liv. 5, 6; cf.:

relictā non bene parmulā,

Hor. C. 2, 7, 10.—

Trop., to leave, let alone, give up, resign, neglect, forsake, abandon, relinquish:

rem et causam et utilitatem communem non relinquere solum, sed etiam prodere,

Cic. Caecin. 18, 50 (for which:

derelinquo jam communem causam,

id. ib. 35, 103):

jus suum dissolute,

id. ib. 36, 103:

affectum, cum ad summum perduxerimus,

Quint. 6, 1, 29:

(puella) Quod cupide petiit, mature plena reliquit,

Hor. Ep. 2, 1, 100: eum rogato, ut relinquat alias res et huc veniat, to leave or lay aside every thing else, Plaut. Rud. 4, 6, 8; cf.:

omnibus relictis rebus,

id. Cist. 1, 1, 6; so,

relictis rebus (omnibus),

id. Ep. 4, 2, 35; id. Truc. 2, 1, 25; Ter. And. 2, 5, 1; id. Eun. 1, 2, 86; id. Heaut. 4, 7, 12; Lucr. 3, 1071; Cic. de Or. 3, 14, 51; Caes. B. C. 3, 102; cf.

also: res omnes relictas habeo prae quod tu velis,

Plaut. Stich. 2, 2, 38:

omnia relinques, si me amabis, cum, etc.,

Cic. Fam. 2, 14:

et agrorum et armorum cultum,

to give up, abandon, neglect, id. Rep. 2, 4, 7:

si tu ea relinquis et deseris,

id. Verr. 2, 4, 36, § 80:

studium exquirendi,

id. Ac. 1, 3, 7:

agrum alternis annis,

to suffer to lie fallow, Varr. R. R. 1, 44, 3:

loca relicta,

uncultivated, wild lands, Front. Limit. p. 42 Goes.; so,

relictae possessiones,

Cic. Agr. 1, 1, 3:

milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

abandoned, relinquished, id. Rep. 2, 37, 63; cf. possessionem, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

obsidionem,

to raise the siege, Liv. 5, 48:

caedes relinquo, libidines praetereo,

leave unmentioned, Cic. Prov. Cons. 3, 6:

consulto relinquere (locum), opp. praetermittere,

id. Off. 3, 2, 9; cf.:

hoc certe neque praetermittendum neque relinquendum est,

id. Cat. 3, 8, 18; and:

audistis haec, judices, quae nunc ego omnia praetereo et relinquo,

id. Verr. 2, 3, 44, § 106;

in this sense also,

id. Brut. 45, 165; cf. id. ib. 19, 76; Hor. A. P. 150:

cur injurias tuas conjunctas cum publicis reliquisti?

left unnoticed, uncensured, Cic. Verr. 2, 1, 33, § 84; cf.:

vim et causam efficiendi reliquerunt,

id. Fin. 1, 6, 18:

vos legatum omni supplicio interfectum relinquetis?

id. Imp. Pomp. 5, 11:

quis est, qui vim hominibus armatis factam relinqui putet oportere,

id. Caecin. 3, 9.— Poet., with obj.clause:

quod si plane contueare, mirari multa relinquas,

leave off, cease, Lucr. 6, 654.

suspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a. and n. [sub-specio].

To look up or upwards, to look up at a thing.

Lit.:

cum caelum suspeximus,

Cic. N. D. 2, 2, 4; cf. id. ib. 2, 18, 49:

caelum,

Suet. Tit. 10:

summum de gurgite caelum,

Ov. M. 11, 506:

astra,

Cic. Tusc. 1, 25, 62:

ramos,

Ov. M. 14, 660:

pisces qui neque videntur a nobis neque ipsi nos suspicere possunt,

Cic. Ac. 2, 25, 81. — Poet.: nubes suspexit Olympus, looked up at, i. e. rose into the clouds, Luc. 6, 477: quae tuam matrem (i. e. Pleiadem) tellus a parte sinistrā Suspicit, which looks, i. e. is situated towards, Ov. M. 2, 840:

suspexit in caelum,

Cic. Rep. 6, 9, 9; 3, 2, 3.— Absol.:

nec suspicit nec circumspicit,

Cic. Div. 2, 34, 72:

formare vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes,

Plin. 35, 8, 34, § 56.—

Trop.

In gen., to look up to a thing with the mind, to raise the thoughts up to:

nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui, etc.,

Cic. Lael. 9, 32.—

In partic., to look up to with admiration, to admire, respect, regard, esteem, honor, etc. (opp. despicere, Sen. Vit. Beat. 25;

syn. stupeo): eos viros suspiciunt maximisque efferunt laudibus, in quibus, etc.,

Cic. Off. 2, 10, 36:

suspicit potentem humilis,

Vell. 2, 126, 2; Suet. Claud. 28:

eloquentiam,

Cic. Or. 28, 97:

naturam (with admirari),

id. Div. 2, 72, 148: honores praemiaque vestra, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:

argentum et marmor vetus aeraque et artes,

Hor. Ep. 1, 6, 18.—

To look at secretly or askance; hence, by meton. (effectus pro causā), to mistrust, suspect (perh. only in participles; and most freq. in the part. perf.):

Bomilcar suspectus regi et ipse eum suspiciens,

Sall. J. 70, 1.—Hence, suspectus, a, um, P. a. (acc. to suspicio, II.), mistrusted, suspected; that excites suspicion.

Of persons, Plaut. Bacch. 4, 9, 81:

habere aliquem falso suspectum,

id. ib. 3, 6, 43:

quo quis versutior et callidior est hoc invisior et suspectior detractā opinione probitatis,

Cic. Off. 2, 9, 34:

provincia de morbis,

Pall. 1, 16:

ne super tali scelere suspectum se haberet,

Sall. J. 71, 5:

in quādam causā suspectus,

Quint. 6, 3, 96:

in morte matris,

Suet. Vit. 14:

in eā (filiā),

id. Gram. 16; Tac. H. 1, 13:

suspectus societate consilii,

Vell. 2, 35, 3:

suspecti capitalium criminum,

Tac. A. 3, 60:

nimiae spei,

id. ib. 3, 29 fin.:

Licinius Proculus intimā familiaritate Othonis suspectus,

id. H. 1, 46:

aemulationis,

id. A. 13, 9:

proditionis,

Just. 5, 9, 12:

sceleris,

Curt. 6, 8, 3.—With dat.:

non clam me est, tibi me esse suspectam,

Ter. Hec. 4, 2, 1:

meis civibus suspectus,

Cic. Cat. 1, 7, 17; id. Quint. 4, 14:

cum filius jamjam patri suspectus esset de novercā,

id. Off. 3, 25, 94:

nomine neglegentiae suspectum esse alicui,

id. Fam. 2, 1, 1: suspectissimum quemque sibi haud cunctanter oppressit. Suet. Tit. 6.—With inf.:

suspectus consilia ejus fovisse,

Tac. H. 1, 46.—

Of things, concr. and abstr.:

(in tyrannorum vitā) omnia semper suspecta atque sollicita,

Cic. Lael, 15, 52:

(voluptas) invidiosum nomen est, infame, suspectum,

id. Fin. 2, 4, 12:

res,

Liv. 41, 24, 17:

ut quae suspecta erant, certa videantur,

Quint. 5, 9, 10:

in suspecto loco,

i. e. uncertain, critical, dangerous, Liv. 21, 7, 7:

in eā parte consedit, quae suspecta maxime erat,

Suet. Aug. 43:

lacus Ambiguis suspectus aquis,

Ov. M. 15, 333:

metuit accipiter Suspectos laqueos,

Hor. Ep. 1, 16, 51:

periculum,

Suet. Dom. 14:

suspectae horae (quartanae),

Sen. Ben. 6, 8, 1:

tumores,

Plin. 20, 6, 23, § 55:

aqua frigida,

id. 31, 6, 37, § 71:

promissum suspectius,

Quint. 5, 7, 14.—With dat.:

animi medicina pluribus suspecta et invisa,

Cic. Tusc. 3, 1, 1:

suspectam facit judici causam,

Quint. 5, 13, 51.— Neutr., with subject-clause:

crudele, suos addicere amores: Non dare, suspectum,

Ov. M. 1, 618.—

Act., suspicious, distrustful:

timidi et suspecti,

Cato, Dist. 4, 44; Amm. 29, 4, 5.

suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. [1. suspicio], mistrust, distrust, suspicion.

Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, [p. 1821] deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50:

suspitionem et culpam ut ab se segregent,

Plaut. Trin. 1, 2, 42:

tanta nunc suspitio de me incidit,

Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio;

hem, etc.,

id. And. 2, 2, 22:

in quā re nulla subest suspitio,

Cic. Rosc. Am. 10, 28:

erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret,

id. ib. 23, 65:

in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio,

id. Att. 13, 10, 3:

suspitionem populi sensit moveri,

id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2:

in suspitionem alicui venire,

id. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12:

in suspitionem cadere,

Cic. Phil. 11, 10, 24:

augetur Gallis suspicio,

Caes. B. G. 7, 45:

suspitionem levare atque ab se removere,

Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136:

aliquem suspitione exsolvere,

Ter. Hec. 5, 2, 26:

omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere,

Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.):

maligna insontem deprimit suspicio,

Phaedr. 3, 10, 36:

suspicione si quis errabit suā,

id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.— Plur.:

in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae,

Ter. Eun. 1, 1, 15:

multae causae suspitionum offensionumque dantur,

Cic. Lael. 24, 88:

cum ad has suspiciones certissimae res accederent,

Caes. B. G. 1, 19:

si minus honestas suspitiones injectas diluemus,

Cic. Inv. 1, 16, 22.—

With gen. obj.:

ne in suspitione ponatur stupri,

Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione):

in aliquem suspitionem amoris transferre,

Ter. Heaut. 4, 5, 52:

alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare,

Cic. Fam. 3, 12, 4:

in suspitionem avaritiae venire,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14:

in suspitionem conjurationis vocari,

id. Verr. 2, 5, 4, § 10:

qui in suspitionem incidit regni appetendi,

id. Mil. 27, 72:

belli subita suspitio,

id. Verr. 2, 5, 7, § 15:

expellere aliquem suspitione cognationis,

id. Rep. 2, 31, 54:

belli suspicione interpositā,

Caes. B. G. 4, 32:

dare timoris aliquam suspicionem,

id. ib. 7, 54:

habebit enim suspicionem adulterii,

Nep. Epam. 5, 5:

ea res minime firmam suspitionem veneni habet,

excites, Cic. Clu. 62, 174.—

With subject-clause:

suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc.,

Plaut. Ps. 1, 5, 149:

jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia,

Ter. Eun. 3, 3, 8:

addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem,

Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi:

unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset,

Suet. Tit. 5.—

Transf., in gen.

A notion, idea, suggestion (very rare; cf.:

opinio, conjectura): deorum,

Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64:

suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum,

id. Att. 8, 11, D, 1.—

Objectively, an appearance, indication:

ne quam suspicionem infirmitatis daret,

Suet. Tib. 72:

nullā suspicione vulneris laesus,

Petr. 94 fin.:

mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis,

Pall. Jan. 15, 8.

* * *

* * *

    Oppono, opponis, pen. prod. opposui, oppositum, penult. corr. opponere. Cic. Mettre à l'encontre, Mettre au devant, Contremettre, Opposer, Presenter.

\

    Ad omne periculum solus opponitur. Cic. C'est luy seul qu'on met au devant en touts dangers, Il marche des premiers.

\

    Auriculam opponere. Horat. Presenter son oreille, S'accorder d'estre tesmoing de quelque chose.

\

    Causam opponere. Cic. S'excuser, Bailler quelque excuse, Se targer et armer ou couvrir d'une raison.

\

    Corpus pro patria opponere. Liu. Se mettre en danger pour son pays, Defendre son pays.

\

    Formidines opponere. Cic. Donner crainte.

\

    Opponere alicui insidias. Cic. Luy mettre embusches au devant par où il doibt passer.

\

    Opponebant illi interdum nomen Africani. Cic. Ils luy mettoyent au devant que Africain avoit baillé ce que Verres leur demandoit.

\

    Nomen alicuius ad rem aliquam faciendam opponere. Cic. Menacer d'aucun, si on ne fait ce que nous demandons.

\

    Periculis se opponere. Cic. Se mettre et exposer és dangers.

\

    Hoc omni virtuti vitium opponitur. Cic. Est contraire.

\

    Opponere nomen aequi iniquitati. Cicero. Mettre au contraire, Opposer.

\

    Opponere. Cic. Mettre en avant quelque matiere contraire, en disputant.

\

    Opponere, pro eo quod alias Deponere dicitur. Plaut. Mettre en gage.

\

    Opponere pignori, idem. Plaut. Engager.

ăd-opto, āvi, ātum, 1, v. a., to take to one's self by wish, choice (optando); to choose, select.

In gen.:

sociam te mihi adopto ad meam salutem,

Plaut. Cist. 4, 2, 78:

qui manstutorem me adoptavit bonis,

who has chosen me as a guardian of his property, id. Truc. 4, 4, 6:

quem sibi illa (provincia) defensorem sui juris adoptavit,

Cic. Div. in Caecin. 16 fin.: eum sibi patronum, id ib. 20, 64: quem potius adoptem aut invocem, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9: Frater, Pater, adde; Ut cuique est aetas, ita quemque facetus adopta (i. e. adscisce, adjunge, sc. tuo alloquio, Cruqu.), make him by thy greeting a father, brother, etc., i. e. call him, Hor. Ep. 1, 6, 55:

Etruscas Turnus adoptat opes,

strives after, Ov. F. 4, 880.—Hence: adoptare se alicui, to give or attach one's self to:

qui se potentiae causā Caesaris libertis adoptāsset,

Plin. 12, 1, 5, § 12.—

Esp. as t. t., to take one in the place of a child or grandchild, to adopt (diff. from arrogo; v. adoptio).

Lit., constr. with aliquem, also with ab aliquo aliquem (from the real father, a patre naturali), Plaut. Poen. prol. 74 (cf. id. ib. 4, 2, 82):

adoptat illum puerum subreptitium sibi filium,

id. Men. prol. 60:

filium senatorem populum Romanum sibi velle adoptare,

Cic. Dom. 14:

adoptatus patricius a plebeio,

id. Att. 7, 7:

is qui hunc minorem Scipionem a Paulo adoptavit,

id. Brut. 19, 77:

adoptavit eum heredemque fecit ex dodrante,

Nep. Att. 5, 2:

adoptatus testamento,

Suet. Tib. 6: adoptari a se Pisonem pronuntiat, Tac. H. 1, 18:

Pisonem pro contione adoptavit,

Suet. Galb. 17:

quem illa adoptavit,

Vulg. Exod. 2, 10.—With in and acc.:

in regnum,

Sall. J. 22, 3:

in familiam nomenque,

Suet. Caes. 83:

in successionem,

Just. 9, 2.—

Fig.:

servi in bona libertatis nostrae adoptantur,

are, as it were, adopted into freedom, are made participants of freedom, Flor. 3, 20;

and of ingrafting (cf. adoptivus): venerit insitio: fac ramum ramus adoptet,

Ov. R. Am. 195; so Col. 10, 38. Those who were adopted commonly received the family name of the adoptive father, with the ending -anus, e. g. Aemilianus, Pomponianus, etc.—Hence Cic. says ironic. of one who appropriated to himself the name of another:

ipse se adoptat: et C. Stalenus, qui se ipse adoptaverat et de Staleno Aelium fecerat,

had changed himself from a Stalenus to an Ælius, Brut. 68, 241; and Vitruv.: Zoilus qui adoptavit cognomen, ut Homeromastix vocitaretur, had himself called, 7, 8. So:

ergo aliquod gratum Musis tibi nomen adopta,

Mart. 6, 31; in Pliny, very often, adoptare aliquid (also with the addition of nomine suo or in nomen), to give a thing its name: Baetis Oceanum Atlanticum, provinciam adoptans, petit, while it gives to the province the name (Baetica). Plin. 3, 1, 3, § 9:

A Zmyrna Hermus campos facit et nomini suo adoptat,

id. 5, 29, 31, § 119;

so 25, 3, 7, § 22: in nomen,

id. 37, 3, 12, § 50; so also Statius, Theb. 7, 259.

cognōmen, ĭnis, n. [co-nomen].

A name added to the nomen (or name of the gens), usu. the third word in order in the full name of each citizen; sometimes followed by a fourth, the agnomen, but in the class. per. including the agnomen, a Roman surname, family name, epithet (e. g. Cicero, Scipio, etc., Africanus, Asiaticus, etc.; cf. Quint. 7, 3, 27;

freq. and class.): T. Manlius, qui Galli torque detracto cognomen (sc. Torquati) invenit,

Cic. Off. 3, 31, 112; cf. id. Fin. 1, 7, 23:

duo isti T. Roscii, quorum alteri Capitoni cognomen est,

id. Rosc. Am. 6, 17; so with dat., Liv. 2, 33, 5; 32, 2, 7; Suet. Caes. 59; id. Aug. 7; id. Vit. 18; id. Claud. 26; Hor. S. 1, 3, 58; cf. Plaut. Pers. 1, 2, 8:

sapientis habere,

Cic. Lael. 2, 6:

Augusti,

Suet. Aug. 7:

Arabiae felicis dare,

Plin. 12, 13, 30, § 51:

Felicem addere,

id. 22, 6, 6, § 12:

P. Crassus cum cognomine Dives,

Cic. Off. 2, 16, 57:

cognomen ex contumeliā traxerit,

id. Phil. 3, 6, 16; so,

ex vero dictum cognomen,

Hor. S. 2, 2, 56:

imponere alicui,

id. ib. 2, 3, 26:

Aristides... cognomine Justus sit appellatus,

Nep. Arist. 1, 2:

sumere ex aliquā re,

Cic. Phil. 6, 4, 11: uti, id Clu. 26, 72.—

Meton., poet., or in post. Aug. prose sometimes, in gen. for nomen, a name:

cognomina prisca locorum,

Prop. 4 (5), 1, 69; so Verg. A. 1, 530; 3, 133; 3, 163; 3, 334; 3, 350; 8, 48; 8, 331 al.; Claud. B. Get. 555; Gell. 10, 12, 6.

dē-dūco, xi, ctum ( imper.:

deduc,

Cic. Rep. 1, 21, 34;

old form, deduce,

Ter. Eun. 3, 3, 32), 3, v. a., to lead or bring away, to lead, fetch, bring or draw down (for syn. cf.: duco, comitor, prosequor, persequor, stipo, sequor, consequor—freq. and class.).

Lit.

In gen.

Not designating a limit:

atomos de via,

to turn from a straight course, Cic. Fat. 9, 18:

eum concionari conantem de rostris,

Caes. B. C. 3, 21, 3:

pedes de lecto,

Plaut. Curc. 2, 3, 82:

suos clam ex agris,

Caes. B. G. 4, 30 fin.; so,

aliquem ex ultimis gentibus,

Cic. Phil. 13, 13:

lunam e curru,

Tib. 1, 8, 21; cf.

the foll.: summā vestem deduxit ab orā,

Ov. M. 3, 480:

cantando rigidas deducere montibus ornos,

Verg. E. 6, 71: lunam caelo id. ib. 8, 69; cf.:

lunam cursu,

Ov. H. 6, 85:

hunc caelo,

id. F. 3, 317:

dominam Ditis thalamo,

Verg. A. 6, 397:

tota carbasa malo,

i. e. to spread, unfurl, by letting down, Ov. M. 11, 477; cf.

the foll.: febres corpore,

Hor. Ep. 1, 2, 48:

inde boves,

Ov. M. 6, 322:

transfuga duci se ad consules jubet deductusque traditurum urbem promittit,

Liv. 9, 24:

Ubiis imperat, ut pecora deducant suaque omnia ex agris in oppida conferant,

Caes. B. G. 6, 10, 2; cf. Liv. 21, 37: rivos, i. e. to clear out, cleanse ( = detergere, Macr. Sat. 3, 3; Col. 2, 22, 3), Verg. G. 1, 269 Heyne ad loc.; cf.:

aqua Albana deducta ad utilitatem agri suburbani,

conducted off, Cic. Div. 2, 32, 69, and v. the foll.:

lunam,

Prop. 1, 1, 19; cf.

Jovem,

the sun, Hor. Epod. 13, 2:

crines pectine,

to comb, Ov. M. 4, 311; cf.:

caesariem barbae dextrā,

id. ib. 15, 656:

vela,

id. ib. 3, 663:

sive aliquis molli deducit candida gestu Brachia,

moves, Prop. 2, 22 (3, 15), 5 (al. diducit); imitated by Stat. Silv. 3, 5, 66 (al. diducit) et saep.—

Stating the limit:

cito hunc deduc ad militem,

Ter. Eun. 3, 3, 32:

aliquem ad aliquem,

id. ib. 4, 4, 10; Cic. Lael. 1; Caes. B. G. 7, 28 fin.; id. B. C. 1, 18, 3; Sall. J. 113 fin. et saep.:

juvenem ad altos currus,

Ov. M. 2, 106:

suas vestes humero ad pectora,

Ov. M. 6, 405; cf.:

manum ad imum ventrem,

Quint. 11, 3, 112 et saep.:

impedimenta in proximum collem,

Caes. B. G. 7, 68, 2:

aquam in vias,

Cato R. R. 155; Ov. M. 1, 582:

aliquem in conspectum (Caesaris),

Caes. B. C. 1, 22, 2:

aliquem in arcem,

Liv. 1, 18; id. 1, 58:

aliquem in carcerem,

Sall. C. 55:

in arenam,

Suet. Calig. 35: levis deducet pondere fratres, will bring down (the scale), Grat. Cyn. 292. —

In partic.

Milit. t. t., to draw off, lead off, withdraw troops from a place; to lead, conduct, bring to a place: praesidia de locis, Sisenna ap. Non. 289, 15; so with de, Plaut. Am. 1, 1, 60; Caes. B. G. 5, 51, 2; Cic. Att. 7, 14 al.:

exercitum ex his regionibus,

Caes. B. G. 1, 44, 19; so with ex, id. ib. 7, 87, 4 fin.; 7, 81 fin.; id. B. C. 1, 12, 3 al.:

legionem ab opere,

id. ib. 3, 69; so with ab, id. ib. 2, 26, 3; Liv. 34, 35 al.:

deducta Orico legione,

Caes. B. C. 3, 34:

exercitum finibus Attali,

Liv. 32, 27: deducto exercitu, Caes. B. G. 6, 43, 3; 7, 20, 11; id. B. C. 3, 39 al.; cf. Oud. ad Caes. B. G. 2, 33, 2:

milites ad Ciceronem,

Caes. B. G. 5, 27, 9:

tres in arcem cohortes praesidio,

id. B. C. 3, 19, 5:

a Flacco inter ceteros, quos virtutis causa secum ex provincia ad triumphum deducebat, deductus sum,

Liv. 42, 34:

copias ex locis superioribus in campum deducit,

Caes. B. C. 2, 40 fin.:

legionibus in hiberna deductis,

id. B. G. 2, 35, 3; so,

in hiberna,

Liv. 26, 20; 43, 9:

in interiorem Galliam,

Caes. B. G. 2, 2; cf.

in Menapios,

id. ib. 4, 22, 5:

in proxima municipia,

id. B. C. 1, 32:

in hiberna in Sequanos,

id. B. G. 1, 54, 2:

in aciem,

Liv. 3, 62:

praesidia eo,

Caes. B. C. 2, 18, 5:

neque more militari vigiliae deducebantur,

Sall. Jug. 44, 5; id. C. 59, 1. —

Pub. law t. t., to lead forth, conduct a colony to a place:

coloni, qui lege Julia Capuam deducti erant,

Caes. B. C. 1, 14, 4; cf. Suet. Caes. 81:

colonos in aliquem locum,

id. ib. 28:

coloniam in aliquem locum,

Cic. Rep. 2, 3; 2, 4; Liv. 10, 1; 10, 13; 34, 45 (repeatedly); Suet. Tib. 4 al.:

Aquileia colonia Latina eo anno in agro Gallorum est deducta,

Liv. 40, 34; cf.:

in colonia Capua deducti,

Suet. Caes. 81:

ut emantur agri a privatis, quo plebs publice deducatur,

Cic. Agr. 2, 25; cf. id. ib. 2, 26;

2, 34, 92: triumvir coloniis deducendis,

Sall. J. 42; cf. Liv. 9, 46; 9, 28; Suet. Aug. 46 al.— Absol.:

deductis olim et nobiscum per conubium sociatis, haec patria est,

Tac. H. 4, 65. —

Nautical t. t.

To draw out a ship from the docks:

ex navalibus eorum unam (navem) deducit,

Caes. B. C. 2, 3, 2:

deducunt socii naves,

Verg. A. 3, 71.—Hence far more freq. meton., like the Gr. kathelkein, to draw down a ship from the stocks into the sea; to launch, Liv. 21, 17; 41, 9; Caes. B. G. 7, 60:

neque multum abesse (naves) ab eo, quin paucis diebus deduci possent,

id. ib. 5, 2, 2:

naves,

id. ib. 5, 23, 2:

classem,

Liv. 36, 41 al.:

naves litore,

Verg. A. 4, 398:

carinas,

Ov. M. 6, 144; 8, 104 et saep.—

Rarely for subducere and the Gr. katagein, to draw a ship into port:

onerarias naves in portum deducunt,

Caes. B. C. 1, 36, 2:

in portum,

Petr. 101, 8.—

Weavers' t. t., to draw out, spin out the thread, yarn:

dextera tum leviter deducens fila, Catull. 64, 313: filum,

Ov. M. 4, 36; id. Am. 1, 14, 7; id. H. 9, 77.—Hence, meton., to prepare a web, to weave:

vetus in tela deducitur argumentum,

is interwoven, represented in weaving, Ov. M. 6, 69.—

t. t. of common life, to lead out, conduct, escort, accompany a person out of the house, as a mark of respect or for protection:

haec ipsa sunt honorabilia... assurgi, deduci, reduci,

Cic. de Sen. 18, 63:

cum magna multitudo optimorum virorum et civium me de domo deduceret,

id. Fam. 10, 12, 2; Suet. Aug. 29:

ne deducendi sui causa populum de foro abduceret,

Liv. 23, 23 fin.; cf. Tac. A. 3, 14:

a quibus (sc. equitibus Rom.) si domus nostra celebratur, si interdum ad forum deducimur, etc.,

Cic. Mur. 34.—

Esp., to conduct a young man to a public teacher:

dicam hunc a patre continuo ad me esse deductum,

Cic. Cael. 4, 9; id. Lael. 1, 1; Tac. Dial. 34; Quint. 12, 11, 6; cf. ephebum in gymnasium, Petron. 85, 3.—

Aliquam alicui, ad aliquem, to lead, conduct a bride (from her father's house) to her husband (cf. denubo):

bona uxor si ea deducta est usquam cuiquam gentium,

Plaut. Mil. 3, 1, 90; cf.

Catull. 68, 143: virginem juveni marito,

Tib. 3, 4, 31:

uni nuptam, ad quem virgo deducta sit,

Liv. 10, 23:

nullo exemplo deductae in domum patrui fratris filiae,

Tac. A. 12, 5; so,

in domum,

id. ib. 14, 63; so of the bridegroom himself, to take home the bride:

domum in cubiculum,

Ter. Ad. 4, 5, 60:

uxorem domum,

id. Hec. 1, 2, 60:

quo primum virgo quaeque deducta est,

Caes. B. G. 5, 14 fin.—Absol.:

eas velut auspicibus nobilissimis populis deductas esse,

Liv. 42, 12, 4; cf. Prop. 4 (5), 3, 13.—

In a dishonorable sense, to bring one a concubine, Plaut. Casin. 2, 8, 36; Cic. Verr. 2, 3, 34; Suet. Calig. 25; id. Caes. 50; id. Ner. 28; cf. also the foll., no. 7.—

To lead about in a public procession, Suet. Tib. 17 fin.:

invidens privata deduci superbo non humilis mulier triumpho,

Hor. Od. 1, 37, 31:

tensas,

Suet. Aug. 43; id. Vesp. 5.—

Hence, to drive out, expel = expellere: Arsinoen ex regno, Auct. B. [p. 527] Alex. 33:

ex possessione,

Liv. 34, 58, 6. —

Jurid. t. t.

Aliquem de fundo, to lead away a person from a disputed possession in the presence of witnesses (with or without force: the latter moribus, the former vi solida), in order to procure him the right of action (this was a symbolic procedure preparatory to an action): appellat Fabius, ut aut ipse Tullium deduceret aut ab eo deduceretur. Dicit deducturum se Tullius, etc., Cic. pro Tull. Fragm. § 20; id. Agr. 2, 26, 68;

placuit Caecinae constituere, quo die in rem praesentem veniretur, et de fundo Caecina moribus deduceretur, etc.,

id. Caecin. 7, 20.—

To bring before a tribunal as a witness:

multi boni ad hoc judicium deducti non sunt,

Cic. Flac. 4, 9.—

To bring to trial:

lis ad forum deducta est,

Phaedr. 3, 13, 3. —

With the accessory idea of diminution, to withdraw, deduct, subtract, diminish:

cibum,

Ter. Eun. 2, 3, 23. And as a mercantile t. t.:

addendo deducendoque videre, quae reliqui summa fiat,

Cic. Off. 1, 18, 59:

ut centum nummi deducerentur,

id. Leg. 2, 21, 53; cf. Cato R. R. 144 sq.:

de capite deducite, quod usuris pernumeratum est,

Liv. 6, 15; cf. Suet. Caes. 42 et saep.—Hence in a double sense: Tertia deducta est (in allusion to the meaning, no. 5, c. b), Suet. Caes. 50; cf. the same account in Macr. S. 2, 2.

Trop.

In gen., to bring down, bring or lead away, withdraw, bring, lead: quare, si placet, deduc orationem tuam de coelo ad haec citeriora, Cic. Fragm. ap. Non. 85, 20, and 289, 9:

licet enim contrahere universitatem generis humani, eamque gradatim ad pauciores, postremo deducere in singulos,

id. N. D. 2, 65 fin.:

aliquem de animi lenitate,

id. Cat. 2, 13; cf.:

aliquem de animi pravitate,

Q. Cic. Pet. Cons. 10 fin.:

aliquem de sententia,

Cic. Brut. 25 fin.:

aliquem de fide,

id. Verr. 1, 9, 25 et saep.:

perterritos a timore,

id. N. D. 2, 59, 148:

aliquem a tristitia, ab acerbitate,

id. de Or. 2, 83 fin.:

aliquem ab humanitate, a pietate, a religione,

id. Verr. 2, 4, 6 (for which, shortly before, abducere):

aliquem a vera accusatione,

id. ib. 2, 1, 6 fin.; id. Fam. 1, 1, 2 et saep.:

voluntates impellere quo velit, unde autem velit deducere,

Cic. de Or. 1, 8, 30:

mos unde deductus,

derived, Hor. Od. 4, 4, 19; cf.:

nomen ab Anco,

Ov. F. 6, 803:

quae tandem ea est disciplina, ad quam me deducas,

Cic. Acad. 2, 36:

aliquem ad fletum misericordiamque,

id. de Or. 2, 45, 189:

aliquem ad eam sententiam,

Caes. B. G. 2, 10, 5; 6, 10, 2:

rem ad arma,

id. B. C. 1, 4 fin.; cf.:

rem ad otium,

id. ib. 1, 5 fin.:

plura argumenta ad unum effectum,

Quint. 9, 2, 103 et saep.:

quam in fortunam quamque in amplitudinem deduxisset (Aeduos),

Caes. B. G. 7, 54, 3; so,

aliquem in eum casum,

id. ib. 2, 31, 6:

aliquem in periculum,

id. ib. 7, 50, 4: Quint. 4, 2, 12; cf.:

rem in summum periculum,

Caes. B. G. 5, 31; id. B. C. 1, 19, 3:

rem in controversiam,

id. B. G. 7, 63, 5:

aliquem in causam,

Liv. 36, 5:

in societatem belli,

id. 36, 7 et saep.:

huc jam deduxerat rem, ut, etc.,

Caes. B. C. 1, 62; so,

rem huc, ut, etc.,

id. ib. 1, 86, 3:

deduxisti totam hanc rem in duo genera solum causarum, caetera innumerabilia exercitationi reliquisti,

have brought, reduced, Cic. de Or. 2, 17, 71; id. Cat. 2, 2, 4; cf.:

rem in eum locum, ut, etc.,

id. Fam. 16, 12:

quem in locum,

id. ib. 4, 2, 3:

ergo huc universa causa deducitur, utrum, etc.,

id. Rosc. Com. 12, 34:

rerum divisio in duos articulos deducitur,

Gai. Inst. 2, 2:

audi, quo rem deducam,

what I aim at, what I have in view, to what conclusion I will bring the matter, Hor. S. 1, 1, 15:

Aeolium carmen ad Italos modos,

transfer, transplant, id. Od. 3, 30, 14; cf.:

in patriam deducere musas,

Verg. G. 3, 10. —

In partic.

To mislead, seduce, entice, induce, bring one to an opinion (rare):

adolescentibus et oratione magistratus et praemio deductis,

Caes. B. G. 7, 37, 6; id. B. C. 1, 7, 1:

sibi esse facile, Seuthen regem Thracum deducere, ut, etc.,

Nep. Alcib. 8:

aliquem vero,

from the truth, Lucr. 1, 370.—

To spin out a literary composition, like a thread, i. e. to elaborate, prepare, compose ( poet., and in post-Aug. prose):

tenui deducta poëmata filo,

Hor. Ep. 2, 1, 225:

mille die versus,

id. Sat. 2, 1, 4; Ov. Pont. 1, 5, 13:

carmina,

id. Tr. 1, 1, 39; cf. id. ib. 5, 1, 71: nihil expositum, Juv. 7, 54:

commentarios,

Quint. 3, 6, 59:

oratio deducta atque circumlata,

finely spun out, id. 4, 1, 60 al.:

primaque ab origine mundi ad mea perpetuum deducite tempora carmen,

Ov. M. 1, 3; cf. id. Tr. 2, 560; Hor. A. P. 129:

opus,

Manil. 1, 3. —

(Another figure borrowed from spinning.) To make finer, thinner, weaker; to attenuate: vocem deducas oportet, ut mulieris videantur verba, Pompon. ap. Macr. Sat. 6, 4: "Odusseus" ad "Ulixem" deductus est, Quint. 1, 4, 16; cf. P. a. B.—

To derive (of the origin of words):

nomen Christianorum a Christo deducitur,

Tert. adv. Marc. 4, 14;

id. de Virg. vel. 5: diximus nomen religionis a vinculo pietatis esse deductum,

Lact. 4, 28, 12; cf.:

sed et Pharnacion (cognominatur) a Pharnace rege deductum,

Plin. 25, 4, 14, § 33.—

To remove, cure, of physical evils:

brassica de capite omnia deducet et sanum faciet,

Cato R. R. 157, 6:

corpore febres, animo curas,

Hor. Ep. 1, 2, 48; Cic. Fin. 5, 17, 47.—

To bring down (late Lat.):

deducis ad inferos,

i. e. to death, Vulg. Tobiae, 13, 2; id. Gen. 42, 38; id. 1 Reg. 2, 6.—

Law t. t., to withhold:

cum in mancipanda proprietate (usus fructus) deducatur,

Gai. Inst. 2, 33.—Hence,

sancĭo, xi, ctum, 4 ( pluperf. sancierat, Pompon. ap. Diom. p. 368 P.; id. ap. Prisc. p. 904 ib.:

sancivi,

Prisc. 904; Diom. 368; part. perf. sancitum, Lucr. 1, 587; Cass. Sev. ap. Diom. l. l.), v. a. [Sanscr. root sac, sak, to accompany, honor (cf. sequor); whence also sacer; cf. Gr. HaG, hagios, hagnos], to render sacred or inviolable by a religious act; to appoint as sacred or inviolable.

Lit., mostly of legal ordinances or other public proceedings, to fix unalterably; to establish, appoint, decree, ordain; also, to make irrevocable or unalterable; to enact, confirm, ratify, sanction (freq. and class.; cf.: caveo, scisco).

Sancire legem (jus, foedus, etc.):

legibus istis, quas senatus de ambitu sancire voluerit, etc.,

Cic. Planc. 18, 44:

Cretum leges, quas sive Juppiter sive Minos sanxit,

id. Tusc. 2, 14, 34; cf.:

quasdam leges ex integro sanxit,

Suet. Aug. 34; and:

sancire legem, Ne quis, etc.,

Liv. 3, 55:

tabulas Quas bis quinque viri sanxerunt,

Hor. Ep. 2, 1, 24:

quam temere in nosmet legem sancimus iniquam,

id. S. 1, 3, 67:

legem sanciendo,

Liv. 3, 55 et saep.— Pass.:

haec igitur lex sanciatur, ut, etc.,

Cic. Lael. 12, 40, and 13, 44; cf.:

M. Valerius consul de provocatione legem tulit diligentius sanctam,

Liv. 10, 9:

sacrosanctum esse nihil potest, nisi quod populus plebesve sanxisset,

Cic. Balb. 14, 33:

sanxisset jura nobis,

id. Rep. 3, 11, 18: jus utile civitati, Pompon. ap. Prisc. p. 904:

in quibus (legibus) illa eadem sancta sunt,

Cic. Verr. 2, 2, 50, § 123:

cum aut morte tuā sancienda sint consulum imperia, aut impunitate in perpetuum abroganda,

Liv. 8, 7:

SENTENTIAM,

Inscr. Orell. 4405:

foedus,

to ratify the treaty, Liv. 1, 24; so Cic. Sest. 10, 24:

foedera sanguine,

id. post Red. ad Quir. 5, 13; Liv. 23, 8 fin.; 25, 16; Tac. A. 12, 46; cf. poet.:

foedera fulmine,

Verg. A. 12, 200.—

Sancire lege (edicto, etc.) aliquid, de aliquā re, ut, ne, etc.:

alia moribus confirmarunt, sanxerunt autem alia legibus,

Cic. Rep. 1, 2, 2; cf.:

genus id agrorum certo capite legis confirmari atque sanciri,

id. Agr. 3, 1, 3:

quod aedilis plebis fuisset, contra quam sanctum legibus erat,

Liv. 30, 19:

ne res efferatur jurejurando ac fide sanciatur petunt,

Caes. B. G. 7, 2; cf. Liv. 39, 37:

neque enim rogationibus plebisve scitis sancta sunt ista praecepta,

Quint. 2, 13, 6:

coetibus ac sacrificiis conspirationem civitatum,

Tac. Agr. 27:

eadem fuit (causa) nihil de hac re lege sanciendi,

Liv. 34, 4:

nihil lege ullā in alios sanxit,

Just. 3, 2, 8:

de jure praediorum sanctum apud nos est jure civili, ut, etc.,

Cic. Off. 3, 16, 65:

inhumanissimā lege sanxerunt, ut, etc.,

id. Rep. 2, 37, 63; cf.:

habeat legibus sanctum, Si quis...uti, etc.,

Caes. B. G. 6, 20:

lege naturae, communi jure gentium sanctum est, ut, etc.,

Cic. Har. Resp. 14, 32:

primo duodecim tabulis sanctum, ne quis, etc.,

Tac. A. 6, 16:

Flaccus sanxit edicto, ne, etc.,

Cic. Fl. 28, 67:

in omne tempus gravi documento sancirent, ne, etc.,

Liv. 28, 19:

nec, quominus id postea liceret, ulla lex sanxit,

Cic. Ep. ad Brut. 1, 5, 3.—

Without abl.:

de quibus confirmandis et sanciendis legem comitiis centuriatis laturus est,

Cic. Phil. 10, 8, 17; cf.:

acta Caesaris,

id. Att. 14, 21, 2:

quae dubia sunt, per vos sancire vult,

id. Agr. 3 4, 13:

augurem Jovis optimi maximi,

id. Phil. 13, 5, 12:

cum de eo nihil sanxerit, quod antea commissum non erat,

id. Rosc. Am. 25, 70:

quid est, quod tam accurate tamque diligenter caveat et sanciat, ut heredes sui, etc.,

id. Fin. 2, 31, 101.—

With acc. and inf.:

rursus fide sanxerunt liberos Tarentinos leges suaque omnia habituros,

Liv. 25, 8:

omnes liberos esse sanxit,

Suet. Claud. 25.—

Lex sancit, decrees, ordains (with acc. or obj.-clause):

at hoc Valeria lex non dicit, Corneliae leges non sanciunt,

Cic. Agr. 3, 2, 8:

consularis lex sanxit, ne qui magistratus sine provocatione crearetur,

id. Rep. 2, 31, 54; cf.:

res et ab naturā profectas et ab consuetudine probatas, legum metus et religio sanxit,

id. Inv. 2, 53, 160.—

Poet., with relative-clause:

quid quaeque queant, per foedera naturaï, Quid porro nequeant, sancitum quandoquidem exstat,

Lucr. 1, 587. —

To render sacred to any one, to devote, consecrate, dedicate:

sancire alicui carmina,

Stat. S. 3, 3, 215; cf. id. Th. 11, 344: templum, Coripp. 4, 264.—

Transf., to forbid under pain of punishment, to enact a penalty against (very rare):

incestum pontifices supplicio sanciunto,

Cic. Leg. 2, 9, 22; cf.:

noxiae poena par esto, ut in suo vitio quisque plectatur: vis capite, avaritia multa, honoris cupiditas ignominiā sanciatur,

id. ib. 3, 20, 46; id. Planc. 19, 47:

hoc (sc. insidiae) quamquam video neque more turpe haberi, neque aut lege sanciri aut jure civili: tamen naturae lege sanctum est,

id. Off. 3, 17, 69:

erranti viam non monstrare, quod Athenis exsecrationibus publicis sanctum est,

id. ib. 3, 13, 55:

Solon capite sanxit, si qui in seditione non alterius utrius partis fuisset,

made it a capital offence, id. Att. 10, 1, 2.—With abl. of fine:

injurias factas quinque et viginti assibus sanxerunt,

Gell. 20, 1, 31.—Hence, sanc-tus, a, um, P. a.

Orig., rendered sacred, established as inviolable, i. e. sacred, inviolable (whereas sacer signifies consecrated to a deity. Thus, e. g., a temple, grove, or the like, is sacer locus;

but sanctus locus is any public place which it is forbidden to injure or disturb. A sacer locus is also sanctus, but the converse is not always true): proprie dicimus sancta, quae neque sacra neque profana sunt, sed sanctione quādam confirmata, ut leges sanctae sunt, quia sanctione quādam sunt subnixae. Quod enim sanctione quādam subnixum est, id sanctum est, etsi deo non sit consecratum,

Dig. 1, 8, 9:

sanctum est, quod ab injuriā hominum defensum atque munitum est...In municipiis quoque muros esse sanctos,

ib. 1, 8, 8; cf.:

sanctae res, veluti muri et portae,

ib. 1, 8, 1:

campus,

Cic. Rab. Perd. 4, 11:

tribuni ejus (plebis) essent sanctique sunto,

id. Leg. 3, 3, 9 (cf. sacrosanctus):

societas,

id. Off. 1, 8, 26; id. Rep. 1, 32, 49:

fides induciarum,

Liv. 8, 37:

nullum esse officium, nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit,

Cic. Rosc. Am. 38, 109; so,

officium,

id. Quint. 6, 26:

poëtae...poëtae nomen,

id. Arch. 8, 18 sq. —Hence, aerarium sanctius, a special treasure of the State, which was only to be used in cases of extreme necessity (v. aerarium).—Of persons:

hospites ab injuriā prohibent sanctosque habent,

Caes. B. G. 6, 23:

ut vestris etiam legionibus sanctus essem,

Cic. Phil. 2, 24, 60:

uxor,

Phaedr. 3, 10, 30.—Because to the idea of inviolability is readily attached that of exalted worth, of sacredness, or divinity (as, on the contrary, our word sacred afterward received the meaning of inviolable, e. g. sacred rights, a sacred promise, sacred honor, etc.), sanctus denotes,

Venerable, august, divine, sacred, pure, holy (very freq. and class.); of a divinity, and of things in any way belonging to one: Saturno sancte create, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 607 Vahl.): Juno Saturnia sancta dearum, id. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 ib.): teque pater Tiberine (veneror) tuo cum flumine sancto, id. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 55 ib.):

numen,

Lucr. 5, 309; 6, 70:

sedes deum,

id. 5, 147; Cic. Rep. 5, 5, 7:

fana,

Lucr. 5, 74:

delubra,

id. 6, 417; 6, 1272:

sanctus augustusque fons,

Cic. Tusc. 5, 12, 36:

sanctior dies (with sollemnis),

Hor. C. 4, 11, 17:

ignes (of a sacrifice),

Verg. A. 3, 406 et saep.—

After Augustus,

a title given to the emperors, Ov. F. 2, 127; Val. Fl. 1, 11:

sanctius et reverentius est visum nomen Augusti,

Flor. 4, 12, 66:

intra limina sanctioris aulae,

Mart. 5, 6, 8 (al. aevi):

amicitiae sanctum et venerabile nomen,

Ov. Tr. 1, 8, 15:

libertas,

Liv. 3, 52:

pudicitia,

id. 3, 52.—

Of character, morally pure, good, innocent, pious, holy, just, etc. (freq. and class.): cum esset ille vir exemplum innocentiae, cumque illo nemo neque integrior esset in civitate neque sanctior, Cic. de Or. 1, 53, 229; cf.:

sanctissimi viri,

id. Lael. 11, 39:

homines frugalissimi, sanctissimi,

id. Fl. 29, 71:

sancti et religiosi,

id. Rosc. Com. 15, 44; cf.:

qui sunt sancti, qui religionum colentes,

id. Planc. 33, 80:

vir in publicis religionibus foederum sanctus et diligens,

id. Verr. 2, 5, 19, § 49: veteres et sancti viri, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9:

sanctius consilium,

Liv. 30, 16; cf.:

jura magistratusque legunt sanctumque senatum,

Verg. A. 1, 426:

da (mihi) justo sanctoque videri,

Hor. Ep. 1, 16, 61:

Dareus ut erat sanctus et mitis,

Curt. 3, 8, 5:

amores,

pure, chaste, Cic. Fin. 3, 20, 68; cf.:

virgines,

Hor. C. 1, 2, 27:

sanctissima conjux,

Verg. A. 11, 158:

pudor,

Tib. 1, 3, 83:

mores (with pudicitia),

Juv. 10, 298 et saep.:

me quidem id multo magis movet, quod mihi est et sanctius antiquius,

Cic. Att. 12, 19, 4:

quod apud omnes leve et infirmum est, id apud judicem grave et sanctum esse ducatur?

id. Rosc. Com. 2, 6; cf.:

est et sancta et gravis oratio (Calvi),

Quint. 10, 1, 115; so comp.:

oratio,

id. 8, 3, 24:

genus orationis,

id. 4, 2, 125:

eloquentia,

Tac. Or. 4:

manus sanctas habere,

Val. Max. 2, 2, 8:

sanctissima disciplina (Stoicorum),

Gell. 1, 2, 7; cf. Lucr. 3, 371. —

In eccl. Lat., substt.

sanctus, i, m., a saint, holy man:

sancti tui,

Vulg. 2 Par. 6, 41:

omnes sancti ejus,

id. Psa. 30, 24. —

sanctum, i, n., a holy place; esp.:

sanctum sanctorum,

Vulg. Exod. 26, 34 et saep.:

in sancto habitas,

id. Psa. 21, 4.—Also in plur.:

sancta sanctorum,

Vulg. Exod. 40, 11 et saep.: violare sancta, id. Judith, 9, 11. — Adv.: sanctē (acc. to B.), solemnly, conscientiously, scrupulously, religiously, with holy awe, etc.:

jurare,

Plaut. Capt. 4, 2, 112; Ter. Hec. 1, 1, 4:

adjurare,

Plaut. Cist. 2, 3, 27; Ter. Hec. 2, 2, 26:

nimis sancte pius,

Plaut. Rud. 4, 7, 8; cf.:

pie sancteque colimus naturam excellentem,

Cic. N. D. 1, 20, 56:

auguste sancteque consecrare,

id. ib. 2, 24, 62:

disce verecundo sanctius ore loqui,

Mart. 8, 1, 2:

multa sunt severius scripta quam in antiquis legibus et sanctius,

Cic. Rab. Post. 4, 8:

se sanctissime gerere,

id. Q. Fr. 1, 2, 4, § 13:

te sancte precor,

Liv. 2, 10:

illae (tabulae) servantur sancte,

scrupulously, religiously, Cic. Rosc. Com. 2, 7; cf.:

me ea, quae tibi promitto ac recipio, sanctissime esse observaturum,

id. Fam. 5, 8, 5:

virgines tam sancte habuit,

Curt. 3, 12, 21:

exempla conservatae sanctissime utrobique opinionis,

Quint. 1, 2, 4:

apud Sallustium dicta sancte et antique,

purely, chastely, id. 8, 3, 44.

sancĭo, xi, ctum, 4 ( pluperf. sancierat, Pompon. ap. Diom. p. 368 P.; id. ap. Prisc. p. 904 ib.:

sancivi,

Prisc. 904; Diom. 368; part. perf. sancitum, Lucr. 1, 587; Cass. Sev. ap. Diom. l. l.), v. a. [Sanscr. root sac, sak, to accompany, honor (cf. sequor); whence also sacer; cf. Gr. HaG, hagios, hagnos], to render sacred or inviolable by a religious act; to appoint as sacred or inviolable.

Lit., mostly of legal ordinances or other public proceedings, to fix unalterably; to establish, appoint, decree, ordain; also, to make irrevocable or unalterable; to enact, confirm, ratify, sanction (freq. and class.; cf.: caveo, scisco).

Sancire legem (jus, foedus, etc.):

legibus istis, quas senatus de ambitu sancire voluerit, etc.,

Cic. Planc. 18, 44:

Cretum leges, quas sive Juppiter sive Minos sanxit,

id. Tusc. 2, 14, 34; cf.:

quasdam leges ex integro sanxit,

Suet. Aug. 34; and:

sancire legem, Ne quis, etc.,

Liv. 3, 55:

tabulas Quas bis quinque viri sanxerunt,

Hor. Ep. 2, 1, 24:

quam temere in nosmet legem sancimus iniquam,

id. S. 1, 3, 67:

legem sanciendo,

Liv. 3, 55 et saep.— Pass.:

haec igitur lex sanciatur, ut, etc.,

Cic. Lael. 12, 40, and 13, 44; cf.:

M. Valerius consul de provocatione legem tulit diligentius sanctam,

Liv. 10, 9:

sacrosanctum esse nihil potest, nisi quod populus plebesve sanxisset,

Cic. Balb. 14, 33:

sanxisset jura nobis,

id. Rep. 3, 11, 18: jus utile civitati, Pompon. ap. Prisc. p. 904:

in quibus (legibus) illa eadem sancta sunt,

Cic. Verr. 2, 2, 50, § 123:

cum aut morte tuā sancienda sint consulum imperia, aut impunitate in perpetuum abroganda,

Liv. 8, 7:

SENTENTIAM,

Inscr. Orell. 4405:

foedus,

to ratify the treaty, Liv. 1, 24; so Cic. Sest. 10, 24:

foedera sanguine,

id. post Red. ad Quir. 5, 13; Liv. 23, 8 fin.; 25, 16; Tac. A. 12, 46; cf. poet.:

foedera fulmine,

Verg. A. 12, 200.—

Sancire lege (edicto, etc.) aliquid, de aliquā re, ut, ne, etc.:

alia moribus confirmarunt, sanxerunt autem alia legibus,

Cic. Rep. 1, 2, 2; cf.:

genus id agrorum certo capite legis confirmari atque sanciri,

id. Agr. 3, 1, 3:

quod aedilis plebis fuisset, contra quam sanctum legibus erat,

Liv. 30, 19:

ne res efferatur jurejurando ac fide sanciatur petunt,

Caes. B. G. 7, 2; cf. Liv. 39, 37:

neque enim rogationibus plebisve scitis sancta sunt ista praecepta,

Quint. 2, 13, 6:

coetibus ac sacrificiis conspirationem civitatum,

Tac. Agr. 27:

eadem fuit (causa) nihil de hac re lege sanciendi,

Liv. 34, 4:

nihil lege ullā in alios sanxit,

Just. 3, 2, 8:

de jure praediorum sanctum apud nos est jure civili, ut, etc.,

Cic. Off. 3, 16, 65:

inhumanissimā lege sanxerunt, ut, etc.,

id. Rep. 2, 37, 63; cf.:

habeat legibus sanctum, Si quis...uti, etc.,

Caes. B. G. 6, 20:

lege naturae, communi jure gentium sanctum est, ut, etc.,

Cic. Har. Resp. 14, 32:

primo duodecim tabulis sanctum, ne quis, etc.,

Tac. A. 6, 16:

Flaccus sanxit edicto, ne, etc.,

Cic. Fl. 28, 67:

in omne tempus gravi documento sancirent, ne, etc.,

Liv. 28, 19:

nec, quominus id postea liceret, ulla lex sanxit,

Cic. Ep. ad Brut. 1, 5, 3.—

Without abl.:

de quibus confirmandis et sanciendis legem comitiis centuriatis laturus est,

Cic. Phil. 10, 8, 17; cf.:

acta Caesaris,

id. Att. 14, 21, 2:

quae dubia sunt, per vos sancire vult,

id. Agr. 3 4, 13:

augurem Jovis optimi maximi,

id. Phil. 13, 5, 12:

cum de eo nihil sanxerit, quod antea commissum non erat,

id. Rosc. Am. 25, 70:

quid est, quod tam accurate tamque diligenter caveat et sanciat, ut heredes sui, etc.,

id. Fin. 2, 31, 101.—

With acc. and inf.:

rursus fide sanxerunt liberos Tarentinos leges suaque omnia habituros,

Liv. 25, 8:

omnes liberos esse sanxit,

Suet. Claud. 25.—

Lex sancit, decrees, ordains (with acc. or obj.-clause):

at hoc Valeria lex non dicit, Corneliae leges non sanciunt,

Cic. Agr. 3, 2, 8:

consularis lex sanxit, ne qui magistratus sine provocatione crearetur,

id. Rep. 2, 31, 54; cf.:

res et ab naturā profectas et ab consuetudine probatas, legum metus et religio sanxit,

id. Inv. 2, 53, 160.—

Poet., with relative-clause:

quid quaeque queant, per foedera naturaï, Quid porro nequeant, sancitum quandoquidem exstat,

Lucr. 1, 587. —

To render sacred to any one, to devote, consecrate, dedicate:

sancire alicui carmina,

Stat. S. 3, 3, 215; cf. id. Th. 11, 344: templum, Coripp. 4, 264.—

Transf., to forbid under pain of punishment, to enact a penalty against (very rare):

incestum pontifices supplicio sanciunto,

Cic. Leg. 2, 9, 22; cf.:

noxiae poena par esto, ut in suo vitio quisque plectatur: vis capite, avaritia multa, honoris cupiditas ignominiā sanciatur,

id. ib. 3, 20, 46; id. Planc. 19, 47:

hoc (sc. insidiae) quamquam video neque more turpe haberi, neque aut lege sanciri aut jure civili: tamen naturae lege sanctum est,

id. Off. 3, 17, 69:

erranti viam non monstrare, quod Athenis exsecrationibus publicis sanctum est,

id. ib. 3, 13, 55:

Solon capite sanxit, si qui in seditione non alterius utrius partis fuisset,

made it a capital offence, id. Att. 10, 1, 2.—With abl. of fine:

injurias factas quinque et viginti assibus sanxerunt,

Gell. 20, 1, 31.—Hence, sanc-tus, a, um, P. a.

Orig., rendered sacred, established as inviolable, i. e. sacred, inviolable (whereas sacer signifies consecrated to a deity. Thus, e. g., a temple, grove, or the like, is sacer locus;

but sanctus locus is any public place which it is forbidden to injure or disturb. A sacer locus is also sanctus, but the converse is not always true): proprie dicimus sancta, quae neque sacra neque profana sunt, sed sanctione quādam confirmata, ut leges sanctae sunt, quia sanctione quādam sunt subnixae. Quod enim sanctione quādam subnixum est, id sanctum est, etsi deo non sit consecratum,

Dig. 1, 8, 9:

sanctum est, quod ab injuriā hominum defensum atque munitum est...In municipiis quoque muros esse sanctos,

ib. 1, 8, 8; cf.:

sanctae res, veluti muri et portae,

ib. 1, 8, 1:

campus,

Cic. Rab. Perd. 4, 11:

tribuni ejus (plebis) essent sanctique sunto,

id. Leg. 3, 3, 9 (cf. sacrosanctus):

societas,

id. Off. 1, 8, 26; id. Rep. 1, 32, 49:

fides induciarum,

Liv. 8, 37:

nullum esse officium, nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit,

Cic. Rosc. Am. 38, 109; so,

officium,

id. Quint. 6, 26:

poëtae...poëtae nomen,

id. Arch. 8, 18 sq. —Hence, aerarium sanctius, a special treasure of the State, which was only to be used in cases of extreme necessity (v. aerarium).—Of persons:

hospites ab injuriā prohibent sanctosque habent,

Caes. B. G. 6, 23:

ut vestris etiam legionibus sanctus essem,

Cic. Phil. 2, 24, 60:

uxor,

Phaedr. 3, 10, 30.—Because to the idea of inviolability is readily attached that of exalted worth, of sacredness, or divinity (as, on the contrary, our word sacred afterward received the meaning of inviolable, e. g. sacred rights, a sacred promise, sacred honor, etc.), sanctus denotes,

Venerable, august, divine, sacred, pure, holy (very freq. and class.); of a divinity, and of things in any way belonging to one: Saturno sancte create, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 607 Vahl.): Juno Saturnia sancta dearum, id. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 ib.): teque pater Tiberine (veneror) tuo cum flumine sancto, id. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 55 ib.):

numen,

Lucr. 5, 309; 6, 70:

sedes deum,

id. 5, 147; Cic. Rep. 5, 5, 7:

fana,

Lucr. 5, 74:

delubra,

id. 6, 417; 6, 1272:

sanctus augustusque fons,

Cic. Tusc. 5, 12, 36:

sanctior dies (with sollemnis),

Hor. C. 4, 11, 17:

ignes (of a sacrifice),

Verg. A. 3, 406 et saep.—

After Augustus,

a title given to the emperors, Ov. F. 2, 127; Val. Fl. 1, 11:

sanctius et reverentius est visum nomen Augusti,

Flor. 4, 12, 66:

intra limina sanctioris aulae,

Mart. 5, 6, 8 (al. aevi):

amicitiae sanctum et venerabile nomen,

Ov. Tr. 1, 8, 15:

libertas,

Liv. 3, 52:

pudicitia,

id. 3, 52.—

Of character, morally pure, good, innocent, pious, holy, just, etc. (freq. and class.): cum esset ille vir exemplum innocentiae, cumque illo nemo neque integrior esset in civitate neque sanctior, Cic. de Or. 1, 53, 229; cf.:

sanctissimi viri,

id. Lael. 11, 39:

homines frugalissimi, sanctissimi,

id. Fl. 29, 71:

sancti et religiosi,

id. Rosc. Com. 15, 44; cf.:

qui sunt sancti, qui religionum colentes,

id. Planc. 33, 80:

vir in publicis religionibus foederum sanctus et diligens,

id. Verr. 2, 5, 19, § 49: veteres et sancti viri, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9:

sanctius consilium,

Liv. 30, 16; cf.:

jura magistratusque legunt sanctumque senatum,

Verg. A. 1, 426:

da (mihi) justo sanctoque videri,

Hor. Ep. 1, 16, 61:

Dareus ut erat sanctus et mitis,

Curt. 3, 8, 5:

amores,

pure, chaste, Cic. Fin. 3, 20, 68; cf.:

virgines,

Hor. C. 1, 2, 27:

sanctissima conjux,

Verg. A. 11, 158:

pudor,

Tib. 1, 3, 83:

mores (with pudicitia),

Juv. 10, 298 et saep.:

me quidem id multo magis movet, quod mihi est et sanctius antiquius,

Cic. Att. 12, 19, 4:

quod apud omnes leve et infirmum est, id apud judicem grave et sanctum esse ducatur?

id. Rosc. Com. 2, 6; cf.:

est et sancta et gravis oratio (Calvi),

Quint. 10, 1, 115; so comp.:

oratio,

id. 8, 3, 24:

genus orationis,

id. 4, 2, 125:

eloquentia,

Tac. Or. 4:

manus sanctas habere,

Val. Max. 2, 2, 8:

sanctissima disciplina (Stoicorum),

Gell. 1, 2, 7; cf. Lucr. 3, 371. —

In eccl. Lat., substt.

sanctus, i, m., a saint, holy man:

sancti tui,

Vulg. 2 Par. 6, 41:

omnes sancti ejus,

id. Psa. 30, 24. —

sanctum, i, n., a holy place; esp.:

sanctum sanctorum,

Vulg. Exod. 26, 34 et saep.:

in sancto habitas,

id. Psa. 21, 4.—Also in plur.:

sancta sanctorum,

Vulg. Exod. 40, 11 et saep.: violare sancta, id. Judith, 9, 11. — Adv.: sanctē (acc. to B.), solemnly, conscientiously, scrupulously, religiously, with holy awe, etc.:

jurare,

Plaut. Capt. 4, 2, 112; Ter. Hec. 1, 1, 4:

adjurare,

Plaut. Cist. 2, 3, 27; Ter. Hec. 2, 2, 26:

nimis sancte pius,

Plaut. Rud. 4, 7, 8; cf.:

pie sancteque colimus naturam excellentem,

Cic. N. D. 1, 20, 56:

auguste sancteque consecrare,

id. ib. 2, 24, 62:

disce verecundo sanctius ore loqui,

Mart. 8, 1, 2:

multa sunt severius scripta quam in antiquis legibus et sanctius,

Cic. Rab. Post. 4, 8:

se sanctissime gerere,

id. Q. Fr. 1, 2, 4, § 13:

te sancte precor,

Liv. 2, 10:

illae (tabulae) servantur sancte,

scrupulously, religiously, Cic. Rosc. Com. 2, 7; cf.:

me ea, quae tibi promitto ac recipio, sanctissime esse observaturum,

id. Fam. 5, 8, 5:

virgines tam sancte habuit,

Curt. 3, 12, 21:

exempla conservatae sanctissime utrobique opinionis,

Quint. 1, 2, 4:

apud Sallustium dicta sancte et antique,

purely, chastely, id. 8, 3, 44.

1) поэт. запрягать ( equos O); впрягать ( tauros aratro Tib)

2) подвязывать ( vites ulmis V)

3)

а) присоединять (Ciliciam ad imperium, agros civitati C); прилагать, вкладывать ( epistulam in fasciculum C)

б) сочетать в себе (ad summum imperium acerbitatem naturae C)

1) приписывать, письменно добавлять ( salutem plurimam alicui C)

2) надписать

3) определять, назначать ( ascriptus poenae dies Ph)

4) вписывать, вносить (в список), зачислять

5) причислять, относить (a. aliquem antiquis temporibus T)

6) придавать (в качестве атрибута) ( Jovi aquila ascribitur PM)

7) приписывать, относить на (чей-л.) счёт

1) говорить (в обиходно-разговорном смысле, в отличие от dicere и orare), разговаривать (bene et l. et dicere C; l. Graecā linguā Nep или Graece C; l. cum aliquo Ter, C или alicui de aliquā re St, Sil etc.)

2) рассказывать ( furta O); непрерывно говорить, не умолкать (l. omnia magna H)

3) называть (loquere tuum mihi nomen Pl; l. singulas urbes L)

4) перен. шелестеть, шуметь ( pinūs loquentes V)

5) показывать, свидетельствовать ( res ipsa loquitur C); гласить ( ut annales populi Romani loquuntur C)

6) славословить, воспевать ( proelia lyrā H)

1) двигать, приводить в движение, шевелить ( maria flatu Sen); потрясать (terram, sidĕra O); уносить ( fluctibus moveri O)

2)

а) встряхивать, качать (caput O или vultum Pt; urnam V)

б) распускать ( crinem per aĕra O)

3) играть, бряцать (m. cithăram и nervos O); бить, ударять (tympăna m. O)

4) рыть, взрыхлять, вспахивать (agros V; humum PJ); ворошить ( aliquid spathā Scr) или взбалтывать ( liquorem Scr); вздымать ( fluctus V)

5) проплывать ( mare O)

6) колебать ( fidem alicujus O)

7) (тж. animo m. V) обдумывать, затевать, готовить ( funera Dardanae genti H)

8) представлять, разыгрывать

m. corpus ad numeros Sen или membra ad certos modos Tib, тж. se m. и pass. moveri C, H — плясать, танцевать

9) выражать, объявлять ( dii numen movent L)

10)

а) изгонять, вытеснять (aliquem de или ex aliquā re C, O etc.; aliquem possessionibus C)

б) удалять, исключать (aliquem de senatu C и senatu Sl, T; tribu aliquem C); вычёркивать ( verba loco H); выгонять ( armenta stabulis V); отводить, отвращать ( oculos ab aliquā re Q)

11) разубеждать, отклонять (aliquem de sententiā L, a vero Sl)

12) заканчивать ( bellum V — ср. 17.)

13) возбуждать (suspicionem C; litem J; jucundiores affectūs Ap); порождать ( discordias L); внушать ( misericordiam C)

14)

а) причинять ( dolorem Cato); вызывать (nocturnos manes V; sudorem CC)

б) исторгать

15) доставать, добывать ( vina O); взыскивать ( pecuniam ab aliquo C)

16) раскрывать ( fatorum arcana V)

17) возбуждать, начинать (по)вести (consultationem, actionem L; saeva bella O — ср. 12.)

18)

а) производить впечатление, волновать, действовать (на кого-л.)

б) поражать, потрясать (pulchritudo movet oculos C; moverat plebem oratio L; m. animos judicum Q; moveri morte alicujus C)

в) пугать, устрашать ( aliquem metu poenae C)

19)

а) побуждать, подстрекать, толкать (aliquem ad bellum L; illae causae me movent C; moveri aliquā re C); руководить, направлять (quem ratio, non ira movet Cld)

б) возмущать, восстанавливать (aliquem C; Hispaniam adversus Romanos L)

20) задевать, осквернять (triste bidental H); оскорблять, раздражать

21) менять, изменять (vultum V; fatum O; sententiam C)

22)

se m. или pass. moveri — уходить, удаляться, отправляться, выступать в поход (se m. ex urbe Nep)

23)

se m. или pass. moveri — смещаться, (о костях) (тж. moveri loco или sedibus suis CC) быть вывихнутым CC

24) pass. биться, пульсировать ( venae moventur O)

1) составная часть, член, элемент

2) соразмерность, размеренность, ритмичность, ритм, такт

3) созвучие, благозвучие, гармония

4) такт, тактичность

5) музыка, мелодия, напев ( numeros intendere nervis V)

6) (тж. numeri poëtici Col) стих, стихотворный размер, стопа

7) число (мат. и грам.), количество (n. innumeralis Lcr; n. militum C, Nep, Dig; n. frumenti C)

8) толпа, множество (n. hominum C etc.); презр. ничтожества

9) преим. pl. арифметика, тж. астрономия (ab aliquo numeros et caelestia accipere C)

10) pl. игральные кости ( numeros manu jactare O)

11) порядок ( aliquid in numerum digerere V)

12) промежуток, интервал ( pares numeri V)

13) воинская часть, войсковое подразделение ( sparsi per provinciam numeri T)

14) pl. список, перечень ( nomen in numeros referre PJ)

15) положение, значение, достоинство, авторитет

16) pl. должность, функция, роль ( alicui numeros suos eripere O)

1) тщательно записывать, обстоятельно описывать ( res populi Romani gestas L); письменно излагать, сообщать, доносить (alicui aliquid и ad aliquem de aliquā re C); протоколировать (senatūs consulta C)

2) проводить по счетам, вносить в счётные книги ( rationes C); заносить в списки ( nomen C); регистрировать, вносить (in tabulis senatūs consultum C)

3) выплачивать по приказу (argentum alicui Ter; pecuniam in aedem sacram reficiendam C)

1)

а) вынимать обратно ( ensem V); но

б) выводить ( aliquem medio ex hoste V)

2) обращать назад ( gressum ad limĭna V); уводить ( milĭtes Cs); отводить, обратно стягивать (copias in oppidum L); отпускать, освобождать ( aliquem ex servitute L)

3)

а) возвр.

б) вновь обращаться (ad bonam frugem C; a voluptatibus in otium PJ)

4)

5) оставить за собой, выговорить себе, обусловить ( aliquid sibi C)

6) вновь надевать ( receptā tunĭcā Pt)

7) вновь обретать ( rem amissam L); вновь овладевать (r. urbem L); завладевать, завоёвывать, захватывать ( rem publicam armis Sl)

8) принимать (aliquem in ordinem senatorium C; aliquem domum suam C; aliquem in amicitiam Sen); впускать ( aliquemfinibus или intra fines Cs); принимать внутрь (sc. medicamenta Scr etc.); получать ( pecunias ex vectigalibus C); допускать, терпеть ( res non recīpit cunctationem L)

9) обещать, сулить, ручаться, гарантировать, обязываться ( alicui aliquid или de aliquā re C)

1) чертить, вырезывать (письмена), гравировать ( nomen suum in Trajani templo Spart); расписывать ( frontem tabernae aliquā re Ctl); проводить ( остроконечным орудием) ( lineam C)

2)

а) писать (lit- teras C; aliquid alicui или ad aliquem C etc.)

б) исписывать, покрывать письмом ( columnam litteris QC); записывать (senatūs consultum C); предписывать ( populo leges C); составлять опись (nihil crat scriptum C)

3) писать, составлять ( testamentum C); сочинять (librum, orationem C)

4) описывать (bellum L; res gestas H)

5) письменно назначать (aliquem herēdem C, H)

6) платить в порядке письменного приказа (s. alicui nummos Pl)

7) набирать (milites, legiones Sl); вносить в списки ( colōnos A)

1) вытаскивать, извлекать снизу ( aliquid alicui rei)

2) (тайно) уносить ( impedimenta clandestinā fugā Hirt); удалять

3) уводить ( hastatos ex acie L)

4) отводить прочь ( oculos T)

5) отнимать ( cibum alicui C)

6) вырывать, освобождать, спасать ( aliquem irae alicujus T)

7) ( чаще se s. и subtrăhi) уклоняться, освобождаться, избегать, ускользать ( se labori bellique viaeque O)

8) обходить молчанием, не упоминать, опускать (nomen alicujus T; aliquem QC)