-
1 verecundus
vĕrēcundus, a, um, adj. [vereor], feeling shame (at any thing good or bad), shamefaced, bashful, shy, coy, modest, diffident, etc.I.Lit.:II.nimis verecunda es (uxor),
Plaut. Am. 3, 2, 22:decet verecundum esse adulescentem,
id. As. 5, 1, 6:homo non nimis verecundus,
Cic. de Or. 2, 88, 361:misi ad te quattuor admonitores non nimis verecundos,
id. Fam. 9, 8, 1:innocentes et verecundi,
id. Leg. 1, 19, 50:populus,
Hor. A. P. 207:saepe verecundum laudasti,
id. Ep. 1, 7, 37: Bacchus, moderate, id. C. 1, 27, 3 (cf.:modicus Liber,
id. ib. 1, 18, 7):orator in transferendis verecundus et parcus,
Cic. Or. 24, 81:vultus,
Ov. M. 14, 840:ore loqui,
Mart. 8, 1, 2:color,
a blush, Hor. Epod. 17, 21:rubor,
Ov. M. 1, 484:pudor,
id. Tr. 4, 4, 50:verecunda debet esse translatio,
Cic. de Or. 3, 41, 165:oratio,
Quint. 11, 3, 96:verba,
id. 10, 1, 9:causa,
id. 4, 5, 19:vita,
Ov. Tr. 2, 354.—With subj.clause:transire in diversa subsellia, parum verecundum est,
Quint. 11, 3, 133:hoc dicere verecundum est,
i. e. I am ashamed, id. 7, 1, 56.— Comp.:verecundior in postulando,
Cic. Phil. 14, 5, 11:verecundior in loquendo,
id. Fam. 7, 33, 2:partes,
i. e. the private parts, Arn. 4, 133:translatio,
Quint. 9, 2, 41:confessio,
id. 4, 2, 8.— Sup.:Pompejus in appetendis honoribus immodicus, in gerendis verecundissimus,
Vell. 2, 33, 3.—Transf., objectively, worthy of reverence, venerable (late Lat.):(α).nomen populi Romani,
Amm. 14, 6, 6; cf. id. 21, 16, 11; 30, 8, 4:praetor,
Capitol. Ver. 8.— Adv. (acc. to I.), shamefacedly, bashfully, shyly, modestly.Form vĕrēcundē, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Brut. 22, 87; Liv. 26, 49, 16.—* (β).Form vĕrēcundĭter, Pompon. ap. Non. 516, 23.—b.Comp.:verecundius,
Cic. de Or. 1, 37, 171; Quint. 4, 1, 13; 11, 1, 84. -
2 verēcundus
verēcundus adj. with comp. [vereor], ashamed, shamefast, bashful, shy, coy, modest, diffident, re<*> served: homo non nimis verecundus: Saepe vere<*> cundum laudasti, H.: color, a blush, H.: pudor, O. —Moderate, free from extravagance, temperate: translatio: verecundior in postulando: vita, O.: Bacchus, H.* * *verecunda -um, verecundior -or -us, verecundissimus -a -um ADJ -
3 in-verēcundus
in-verēcundus adj., without shame, unreserved, shameless, immodest: deus, i. e. Bacchus, H.: animi ingenium, Poët. ap. C. -
4 verēcundor
verēcundor —, ārī, dep. [verecundus], to feel bashful, be ashamed, be shy, shrink: alterum quasi verecundantem incitare: verecundans in publicum prodire.* * *verecundari, verecundus sum V DEPbe bashful/ashamed/shy -
5 Bacchus
Bacchus ī, m, Βάκχοσ, the son of Jupiter and Semele, the god of wine, of intoxication and inspiration.—Hence, the cry or invocation to Bacchus (Io Bacche!): audito Baccho, V.—The vine: Bacchus amat colles, V.: fertilis, H. — Wine: multo hilarans convivia Baccho, V.: verecundus, in moderation, H.: pocula Bacchi, V.* * *Ikind of sea-fish (myxon L+S)IIBacchus, god of wine/vine; the vine, wine -
6 sēgnitiēs
sēgnitiēs —, em, ē, f [segnis], slowness, tardiness, dilatoriness, sluggishness, inactivity: nihil locist segnitiae, T.: consulem segnitiae accusare, L.: sine segnitiā verecundus: maris, Ta.: qua tam sera moratur Segnities? V.: castigemus segnitiem hominum: in segnitie perstare, L.* * *sloth, sluggishness, inertia; weakness, feebleness; disinclination for action -
7 verēcundē
verēcundē adv. with comp. [verecundus], shamefastly, bashfully, shyly, modestly: id facere: tueri (matronas), L.: verecundius hac de re loquor. -
8 verēcundia
verēcundia ae, f [verecundus], shamefastness, bashfulness, shyness, coyness, modesty, shame, reserve: homo pudoris ac verecundiae particeps: magnam habet vim disciplina verecundiae: in rogando: apud me, L.: turpitudinis verecundia, a shrinking from: rei p., reverence for, L.: legum, L.—A shame, disgrace, immodest act: quae verecundia est, postulare vos, etc., how shameful it is, L.: verecundiae erat pugnare, etc., L.— A sense of shame: verecundia Romanos cepit, Saguntum sub hostium potestate esse, L.* * *shame; respect; modesty -
9 adrogantia
arrŏgantia ( adr-), ae, f. [arrogans].I.A.. An assuming, presumption, arrogance, conceitedness (syn.:B.superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima,
Cic. Div. in Caecil. 11 fin.:P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus,
id. Brut. 81, 282: illud gnôthi seauton noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.:Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat,
Tac. A. 13, 2:adrogantiā depravatus,
Vulg. Deut. 18, 20:adrogantia tua decepit te,
ib. Jer. 49, 16.—The proud, lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority, pride, haughtiness (cf. arrogans):* II.hujus adrogantiam pertinacia aequabat,
Liv. 5, 8, 11:avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia,
Tac. H. 1, 51:tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit,
id. Agr. 9:cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat,
id. A. 2, 72; id. Agr. 42:adrogantia ejus,
Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.—A pertinacity in one's demands, obstinacy:cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc.,
Liv. 37, 56 fin. -
10 arrogantia
arrŏgantia ( adr-), ae, f. [arrogans].I.A.. An assuming, presumption, arrogance, conceitedness (syn.:B.superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima,
Cic. Div. in Caecil. 11 fin.:P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus,
id. Brut. 81, 282: illud gnôthi seauton noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.:Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat,
Tac. A. 13, 2:adrogantiā depravatus,
Vulg. Deut. 18, 20:adrogantia tua decepit te,
ib. Jer. 49, 16.—The proud, lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority, pride, haughtiness (cf. arrogans):* II.hujus adrogantiam pertinacia aequabat,
Liv. 5, 8, 11:avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia,
Tac. H. 1, 51:tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit,
id. Agr. 9:cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat,
id. A. 2, 72; id. Agr. 42:adrogantia ejus,
Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.—A pertinacity in one's demands, obstinacy:cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc.,
Liv. 37, 56 fin. -
11 color
cŏlor (old form cŏlos, like arbos, clamos, honos, etc., Plaut. Mil. 4, 4, 43; Lucr. 6, 208; 6, 1073; Sall. C. 15, 5, acc. to Prob. II. pp. 1456 and 1467 P.; Plin. 13, 15, 30, § 98; 35, 11, 42, § 150), ōris, m. [root cal-, to cover; cf.: caligo, occulere, calyx], color, hue, tint.I.Lit.A.In gen.:2.varii rerum,
Lucr. 2, 786:nequeunt sine luce Esse,
id. 2, 795:aureus ignis,
id. 6, 205:albus,
id. 2, 823; cf.:color albus praecipue decorus deo est,
Cic. Leg. 2, 18, 45:purpureus conchyli,
Lucr. 6, 1073:Tyrios mirare,
Hor. Ep. 1, 6, 18; Ov. M. 4, 165; 10, 261; cf. id. ib. 6, 65; Verg. G. 1, 452:colorem accipere,
Plin. 11, 38, 91, § 225:bibere,
id. 8, 48, 73, § 193:inducere picturae,
id. 35, 10, 36, § 102:color caerulo albidior, viridior et pressior,
Plin. Ep. 8, 20, 4:amethystinus,
Suet. Ner. 32:color in pomo est, ubi permaturuit, ater,
Ov. M. 4, 165; Plin. 30, 2, 6, § 16:bonus,
Varr. R. R. 3, 7, 10:melior,
Plin. 7, 6, 5, § 41: colores, oculos qui pascere possunt, [p. 371] Lucr. 2, 419:rebus nox abstulit atra colorem,
Verg. A. 6, 272:quam cito purpureos deperdit terra colores,
Tib. 1, 4, 30:nec varios discet mentiri lana colores,
Verg. E. 4, 42:Iris, Mille trahens varios adverso sole colores,
id. A. 4, 701.— Poet.:ducere, of grapes, etc.,
to acquire color, become colored, Verg. E. 9, 49; Ov. M. 3, 485; cf. Sen. Ep. 71, 30.—Meton.a.Coloring stuff, dyestuff:b.regionis naturā minii et chrysocollae et aliorum colorum ferax,
Flor. 4, 12, 60; Plin. 35, 6, 12, § 30 sq.—Flowers of varied colors:B.aspice quo submittat humus formosa colores,
Prop. 1, 2, 9; Val. Fl. 6, 492.—Specif., the natural color of men, the complexion, tint, hue:* b.qui color, nitor, vestitus,
Ter. Eun. 2, 2, 11:formae autem dignitas coloris bonitate tuenda est, color exercitationibus corporis,
Cic. Off. 1, 36, 130:venusti oculi, color suavis,
id. Tusc. 5, 16, 46:verus (opp. to paint),
Ter. Eun. 2, 3, 27 Don.; cf. Ov. A. A. 3, 164;and fucatus,
Hor. Epod. 12, 10:senex colore mustellino,
Ter. Eun. 4, 4, 22:niveus,
Hor. C. 2, 4, 3:albus,
fair, Ov. M. 2, 541:egregius,
Cic. Fin. 2, 20, 64:verecundus,
Hor. Epod. 17, 21; cf.:vide Num ejus color pudoris signum indicat,
Ter. And. 5, 3, 7: colorem mutare, to change or lose color (on account of any excitement of the passions, from shame, fear, pain, etc.), to blush, etc., Hor. Ep. 1, 16, 38; cf. Cic. Clu. 19, 54:color excidit,
Ov. M. 2, 602:perdere,
id. ib. 3, 99:adeo perturbavit ea vox regem, ut non color, non voltus ei constaret,
Liv. 39, 34, 7.—Prov.:2.homo nullius coloris,
an unknown man, Plaut. Ps. 4, 7, 99 (like the phrase: albus an ater sit; v. albus).—Sometimes for beautiful complexion, fine tint, beauty:II.o formose puer, nimium ne crede colori,
Verg. E. 2, 17:quo fugit Venus, heu, quove color?
Hor. C. 4, 13, 17; Ov. H. 3, 141.—Trop.A.In gen., color, i.e. external form, state, condition, position, outward show, appearance (predominant in rhet.; v. 2.; elsewh. rare, and mostly poet.):2. a.amisimus omnem non modo sucum ac sanguinem, sed etiam colorem et speciem pristinam civitatis,
Cic. Att. 4, 16, 10:vitae,
Hor. S. 2, 1, 60; cf.: omnis Aristippum decuit color et status et res, every color became him, i. e. he accommodated himself to every condition, id. Ep. 1, 17, 23: novimus quosdam, qui multis apud philosophum annis persederint, et ne colorem quidem duxerint, have not acquired even the outward appearance, i.e. have imbibed or learned nothing, Sen. Ep. 108, 5; cf. Quint. 10, 1, 59: omnia eundem ducunt colorem;nec Persis Macedonum mores adumbrare nec Macedonibus Persas imitari indecorum,
Curt. 10, 3, 14 Vogel ad loc. —In gen. (rare):b.hos maxime laudat.. egregium hoc quoque, sed secundae sortis ingenium... hic tertius color est,
Sen. Ep. 52, 4:tertium illud genus... sed ne hic quidem contemnendus est color tertius,
id. ib. 75, 15; cf.:in omni vitae colore,
Stat. S. 2 prooem. init. —Esp., of diction, character, fashion, cast, coloring, style:B.ornatur igitur oratio genere primum et quasi colore quodam et suco suo,
Cic. de Or 3, 25, 95; cf. id. ib. 3, 52, 199:non unus color prooemii, narrationis, argumentorum, etc.,
Quint. 12, 10, 71:qui est, inquit, iste tandem urbanitatis color?
Cic. Brut. 46, 171:color dicendi maculis conspergitur,
Quint. 8, 5, 28; cf.:color totus orationis,
id. 6, 3, 110:simplicis atque inaffectati gratia,
id. 9, 4, 17:tragicus,
Hor. A. P. 236:operum colores,
id. ib. 86.—Pregn. (cf. supra, 1. B. 2.), a beautiful, brilliant quality or nature, splendor, lustre, brilliancy (freq. only in rhet. lang.):2.nullus argento color est avaris Abdito terris,
Hor. C. 2, 2, 1.—Of diction.a.A high, lively coloring, embellishment:b.intelleges nihil illius (Catonis) lineamentis nisi eorum pigmentorum quae inventa nondum erant, florem et colorem defuisse,
Cic. Brut. 87, 298; id. de Or. 3, 25, 100; id. Q. Fr. 2, 13 (15 a), 2.—In a bad sense, t. t., an artful concealment of a fault, a pretext, palliation, excuse, Quint. 4, 2, 88 Spald.; 6, 5, 5; 10, 1, 116; 11, 1, 81; 12, 1, 33; cf. Sen. Contr. 3, 21; 3, 25:res illo colore defenditur apud judicem, ut videatur ille non sanae mentis fuisse, etc.,
Dig. 5, 2, 5: sub colore adipiscendae possessionis, Cod. Th. 3, 6, 3; Juv. 6, 280. -
12 inverecundus
in-vĕrēcundus, a, um (inverĕcundus, Ven. de Vit. S. Mart. 1, 393), adj., without shame, shameless, immodest.I.Of persons:II.impudens, impurus, inverecundissimus,
Plaut. Rud. 3, 2, 43:deus,
i. e. Bacchus, Hor. Epod. 11, 13. —Of things:frons,
Quint. 2, 4, 16: animi ingenium, Poët. ap. Cic. Inv. 1, 45, 83:animus,
Suet. Gram. 15. —In neutr, sing.:inverecundum est,
it is shameful, Dig. 32, 1, 23.— Comp.:quid inverecundius,
Val. Max. 7, 7, 1.— Adv.: invĕ-rēcundē, without shame, shamelessly (postAug.):aliqua aetas fuerit, quae translationis jure uteretur inverecunde,
Sen. Ep. 114, 1:dicere,
Quint. 7, 4, 10:privatorum parietes, aedibus sacris inverecunde conexi,
irreverently, Amm. 27, 9, 10.— Comp., Hier. Ep. 128, 2:dicere,
Aug. Ep. 155, 3, § 11. -
13 pudicus
pŭdīcus, a, um (dat. and abl. plur. fem. pudicabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.), adj. [pudeo], shamefaced, bashful, modest, chaste, virtuous (class.;II.syn.: verecundus, castus): homo,
Plaut. Trin. 3, 2, 71; 4, 2, 104:tam a me pudica est, quasi soror mea sit,
id. Curc. 1, 1, 51:ingenium,
Ter. Hec. 1, 2, 77:erubescunt pudici etiam loqui de pudicitiā,
Cic. Leg. 1, 19, 50:nihil pudens, nihil pudicum,
id. Phil. 3, 11, 28:domus,
id. ib. 2, 3, 6:Hippolytus,
Hor. C. 4, 7, 25:conjux,
id. ib. 3, 5, 41;4, 9, 23: Penelope,
chaste, pure, id. S. 2, 5, 77:nupta, of Lucretia,
Ov. F. 2, 794:matres,
id. P. 4, 13, 29.—Transf., of things, chaste, pure, undefiled:lectum servare pudicum,
Prop. 2, 23, 111 (3, 30, 55):preces,
pure, Ov. H. 1, 85:mores,
id. Tr. 3, 7, 13:fides,
id. M. 7, 720:oratio,
Petr. 2.— Comp.:matrona pudicior,
Ov. Ib. 351.— Sup.:pudicissima femina,
Plin. 7, 35, 35, § 120:puellarum,
Mart. Cap. 2, § 174.— Hence, adv.: pŭdīcē, bashfully, modestly, chastely, virtuously, Plaut. Poen. 5, 4, 51; Ter. And. 1, 5, 39; Cat. 15, 5.— Comp.:pudicius,
Plaut. Merc. 4, 3, 15; Plin. Ep. 4, 13, 4. -
14 rubor
I.In gen.:II.candore mixtus rubor,
Cic. N. D. 1, 27, 75:medicamenta ruboris,
id. Or. 23, 79; cf. Ov. M. 3, 491; id. Am. 3, 3, 5 sq.:cui plurimus ignem Subjecit rubor,
Verg. A. 12, 66 sq.:quidam ruboris acerrimi,
Sen. Q. N. 1, 14, 2; Plin. 11, 38, 91, § 224:in ore impudentia multo rubore effusa,
Plin. Pan. 48, 4; Tac. Agr. 45:cocci,
Plin. 10, 22, 29, § 56.— Plur.:Tyrios incocta rubores,
i. e. purple, Verg. G. 3, 307:molles rubores,
Sen. Herc. Oet. 664.—In partic., a blush.A.Lit.:B.pudorem rubor consequitur,
Cic. Tusc. 4, 8, 19:Masinissae haec audienti non rubor solum suffusus, sed lacrimae etiam obortae,
Liv. 30, 15:verecundus,
Ov. M. 1, 484; cf. id. ib. 2, 450; 4, 329;6, 47.—In a comic equivoque: in ruborem te totum dabo,
I will make you red all over, Plaut. Capt. 5, 2, 9 (cf. id. Truc. 2, 2, 37 sq.).—Meton. (causa pro effectu), shamefacedness, bashfulness, modesty (syn. pudor;2.not freq. till after the Aug. per.): (orator) praestet ingenuitatem et ruborem suum verborum turpitudine et rerum obscenitate vitandā,
Cic. de Or. 2, 59, 242; cf.:ruborem incutere,
Liv. 45, 37 fin.:ruborem afferre,
Tac. A. 13, 15:vox, quae vel rabulae cuivis ruborem inicere potest,
to put to the blush, Auct. Her. 4, 10, 14:vultu modesto ruborisque pleno (shortly after: verecundia oris),
Suet. Dom. 18:proprius,
Tac. H. 4, 7:antiquitatis,
Plin. 36, 1, 2, § 4.—Esp., after the Aug. per., by a further meton. (like pudor), the cause of shame; shame, disgrace:censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert,
Cic. Rep. 4, 6, 6:nec tunicam tibi sit posuisse, rubori,
Ov. Am. 3, 14, 21; cf.:duas res ei rubori fuisse, unam, quod, etc.,
Liv. 45, 13; 4, 35, 11; so,rubori est (alicui),
Tac. A. 14, 55 fin.; 11, 17;for which also: nec rubor est emisse palam,
Ov. A. A. 3, 167; Tac. G. 13:minorem quippe ruborem fore in juris iniquitate, quam si, etc.,
Liv. 4, 35 fin.; cf.:nil tua facta ruboris habent,
Ov. H. 20, 204:rubor ac dedecus penes omnes,
Tac. H. 1, 30:saepe minus est constantiae in rubore quam in culpā,
Curt. 9, 7, 25. -
15 segnitia
segnĭtĭa, ae, and (less freq.) segnĭ-tĭes, em, ē, f. [segnis], slowness, tardiness, dilatoriness, sluggishness, inactivity (freq. and class.; syn.: desidia, ignavia, pigritia, socordia).(α).Form segnitia:(β).ut quod segnitia erat sapientia vocaretur,
Tac. H. 1, 49: nihil loci'st segnitiae neque socordiae, * Ter. And. 1, 3, 1:rudem esse omnino in nostris poëtis aut inertissimae segnitiae est aut fastidii delicatissimi,
Cic. Fin. 1, 2, 5:aliquem segnitiae accusare,
Liv. 31, 38; Col. 9, 5, 2:segnitiae nota,
Suet. Claud. 5 fin.:difficultatis patrocinia praeteximus segnitiae,
Quint. 1, 12, 16:ob segnitiam non vindicatae fratris injuriae,
Vell. 1, 1, 1:segnitia in asserendā libertate,
Quint. 6, 5, 8 Zumpt N. cr.:qui segnitiam juvenis juxta insultet,
Tac. A. 4, 59:sine segnitiā verecundus,
Cic. Brut. 81, 282:ne temere coepta segnitia insuper everteret,
Liv. 36, 15; Quint. 11, 3, 52:segnitia maris,
Tac. H. 3, 42.—Form segnities:in hujusmodi negotio Diem sermone terere, segnities mera'st,
Plaut. Trin. 3, 3, 67: quae tam sera moratur Segnities? * Verg. A. 2, 374:abs te socordiam omnem reice et segnitiem amove,
Plaut. As. 2, 1, 6: castigemus etiam segnitiem hominum atque inertiam, Cic. de Or. 1, 41, 185 B. and K. (al. segnitatem acc. to Non. 174, 21):ut castigaret segnitiem populi,
Liv. 31, 6 fin.; 31, 7:in desidiam segnitiemque conversus,
Suet. Galb. 9:post nimiam ventorum segnitiem,
Col. 2, 20, 5:in cunctatione ac segnitie perstare,
Liv. 22, 27; 44, 7. -
16 verecunde
vĕrēcundē, adv., v. verecundus, II. a. -
17 verecundia
vĕrēcundĭa, ae, f. [verecundus], the natural feeling of shame, by whatever cause produced, shamefacedness, bashfulness, shyness, coyness, modesty, etc.I.In gen. (class.; syn.: pudicitia, castitas, pudor).A.Absol.:B.nec vero tam metu poenāque terrentur, quae est constituta legibus, quam verecundiā, quam natura homini dedit quasi quendam vituperationis non injustae timorem,
Cic. Rep. 5, 4, 6:homo solum animal natum pudoris ac verecundiae particeps,
id. Fin. 4, 7, 18:scenicorum mos tantam habet veteri disciplina verecundiam, ut in scaenam sine subligaculo prodeat nemo,
id. Off. 1, 35, 129; id. Rep. 4, 4, 4:magnam habet vim disciplina verecundiae,
id. ib. 4, 6, 6: justitiae partes sunt non violare homines;verecundiae non offendere,
id. Off. 1, 28, 99; cf. id. Lael. 22, 82:Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,
id. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10:tironis,
id. Att. 8, 6, 3:homo timidus, virginali verecundiā,
id. Quint. 11, 39; so,virginalis, Suet. Vit. Pers.: fuit sponsa tua apud me eādem, quā apud parentis suos, verecundiā,
Liv. 26, 50, 6:verecundia nostra adversus regem nobis obstat,
id. 37, 54, 7:nova nupta verecundiā notabilis,
Plin. 35, 10, 36, § 78:verecundia oris,
bashful redness, blushing, Suet. Dom. 18.—With gen. obj.(α).With gen. rei:(β).turpitudinis verecundia,
dread of wrong-doing, Cic. Tusc. 5, 26, 74:negandi,
id. Or. 71, 238;Quint. prooem. § 3: respondendi,
id. 3, 5, 15:hujus sermonis,
Liv. 26, 50, 4.—With gen. personae (not freq. till after the Aug. period):II.quando nec ordinis hujus ulla, nec reipublicae est verecundia,
respect for, reverence, Liv. 4, 45, 8:parentis, vitrici, deorum,
id. 39, 11, 2:ne auctorem ponam, verecundia ipsius facit,
Quint. 6, 3, 64:majestatis magistratuum,
Liv. 2, 36, 3:aetatis,
id. 1, 6, 4; cf. id. 1, 3, 10:legum,
id. 10, 13, 8.— Transf.:quidam ita sunt receptae auctoritatis ac notae verecundiae, ut, etc.,
i. e. of known venerableness, Quint. 6, 3, 33.—In partic., with an implication of censure.1.Over-shyness, bashfulness, sheepishness, timidity (post-Aug.):2.verecundia vitium quidem sed amabile et quae virtutes facillime generet... quae (verecundia) est timor quidam reducens animum ab iis, quae facienda sunt... Optima est autem emendatio verecundiae fiducia,
Quint. 12, 5, 2 sq.:patronus timet cognoscentis verecundiam,
id. 4, 1, 19:(vox) in metu et verecundiā contracta,
id. 11, 3, 64.—A shame, disgrace:verecundiae erat equitem suo alienoque Marte pugnare,
Liv. 3, 62, 9:verecundia Romanos tandem cepit, Saguntum sub hostium potestate esse, etc.,
a sense of shame, id. 24, 42, 9. -
18 verecunditer
vĕrēcundĭter, adv., v. verecundus fin. b. -
19 verecundor
vĕrēcundor, āri, v. dep. n. [verecundus], to feel bashful or ashamed, to be shy or diffident (rare but class.):II.verecundari neminem apud mensam decet,
Plaut. Trin. 2, 4, 77: hi nostri amici verecundantur, capti splendore virtutis, Cic. Fragm. ap. Non. 480, 17:aliquem cunctantem et quasi verecundantem incitare,
id. de Or. 3, 9, 36.— With inf.:Sp. Carvilio graviter claudicanti ex vulnere... et ob eam causam verecundanti in publicum prodire,
Cic. de Or. 2, 61, 249.—Transf., of things:(manus) probant, admirantur, verecundantur,
express shame, Quint. 11, 3, 87.
См. также в других словарях:
Verecundus — • Bishop of Junca, in the African Province of Byzacena, in the middle of the sixth century Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Verecundus Verecundus … Catholic encyclopedia
Verecundus of Junca — Verecundus was Bishop of Junca, in the African Province of Byzacena, in the middle of the sixth century. He was an ardent champion of the Three Chapters.LifeWhen the question of the Three Chapters was raised at the Council of Chalcedon, in the… … Wikipedia
Verecundus — († 552 in Chalcedon) war Bischof in der römischen Provinz Byzacena in Afrika. Diese Provinz vertrat er auch beim Zweiten Konzil von Konstantinopel. Er stellte sich hierbei während des Dreikapitelstreits auf die Seite von Papst Vigilius. Kurz… … Deutsch Wikipedia
verecundus — index diffident Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Verecundus, S. (1) — 1S. Verecundus (12. Apr.), ein Martyrer aus der Gesellschaft des heil. Primus. S. d. (II. 81.) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Verecundus, S. (2) — 2S. Verecundus (22. Oct.), ein Bischof von Verona, welcher (A. S. S. Febr. III. 663) um das J. 523 gestorben ist, steht im Mart. Rom … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Verecundus, S. (3) — 3S. Verecundus (Berecundus). der zehnte Bischof von Amiens vom Jahr 611–627 (Gall. chr.) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Verecundus, S. (4) — 4S. Verecundus, ein Heiliger, welcher in der Landschaft Quercy, wo eine Kirche s. N. steht, verehrt wird. (Mg) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Heiliger Verecundus — Verecundus († 522 in Chalcedon) war Bischof in der römischen Provinz Byzacena in Afrika. Diese Provinz vertrat er auch beim Zweiten Konzil von Konstantinopel. Er stellte sich hierbei während des Dreikapitelstreits auf die Seite von Papst Vigilius … Deutsch Wikipedia
Eleutherodactylus verecundus — Pristimantis verecundus Pristimantis verecundus … Wikipédia en Français
Pristimantis verecundus — Pristimantis verecundus … Wikipédia en Français