in+alia+vasa+vr

dē-lĭquo and (in the trop. signif.) dē-lĭco, āre, v. a. [liquo], to clear off a turbid liquid, to clarify, to strain:

turbi da quae sunt deliquantur ut liquida flant,

Varr. L. L. 7, § 106 Müll.; Cels. 5, 20, 5:

passum in alia vasa,

Col. 12, 39, 2.—

Trop., to clear up by speaking, to explain: explanare, indicare, aperire, Non. (anteclass.): quid istic sibi vult sermo, mater, delica, Titin. ap. Non. 98, 10, and 277, 25 (v. 92, 102 Rib.); so Att. ib.; Caecil. ib. 277, 29:

ut tu ipse me dixisse delices (sc. apud erum),

Plaut. Mil. 3, 2, 31.

trāĭcĭo and transĭcĭo (so always in Cæs.); also trājĭcĭo and transjĭcĭo, jēci, jectum, 3, v. a. and n. [trans-jacio], to throw across.

With the person or thing that moves as object, to cause to cross, cause to go across, over, or through.

In gen., to throw, hurl, cast, or fling over, to shoot over or across:

neque ullum interim telum transiciebatur,

Caes. B. C. 3, 19:

quae concava trajecto cumba rudente vehat (te),

Ov. Am. 3, 6, 4:

arreptum vexillum trans vallum hostium trajecit,

Liv. 25, 14, 4:

cum trans vallum signum trajecisset,

id. 41, 4, 2:

pontibus transjectis,

thrown across, Hirt. B. G. 8, 9:

malis antennisque de nave in navem trajectis,

Liv. 30, 10, 5:

volucrem trajecto in fune columbam suspendit,

Verg. A. 5, 488:

tela alio,

Prop. 2, 12 (3, 3), 18:

pecora nunc in hibernos nunc in aestivos saltus,

drives over, Just. 8, 5, 7.— Poet.:

pedes super acervos,

to step over, Prop. 4 (5), 4, 76:

membra per ardentes acervos celeri pede,

Ov. F. 4, 782.—

In partic.

To transfer, cause to go over or across (from one place, etc., to another):

est etiam aurigae species Vertumnus et ejus, Traicit alterno qui leve pondus equo,

i. e. leaps lightly from horse to horse, Prop. 4 (5), 2, 36:

anulum in dextram manum,

Petr. 74:

quod est levissimum ac summum, ut traiciant in alia vasa,

decant, pour over, Varr. R. R. 1, 64, 1:

cerussam in cacabum,

Scrib. Comp. 45.—

Of soldiers, baggage, etc., to cause to cross (a stream, etc.), to transport, ship across, lead or conduct over, ship over, transfer: dum Brutus traiceret exercitum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2:

legiones quattuor equitatumque omnem transjecit,

Caes. B. C. 1, 40:

omnibus ferme suis trans Rhodanum trajectis,

Liv. 21, 26, 6:

res suas trans Halyn,

id. 38, 25, 7:

quae ibi legiones essent, eas... in Siciliam traiceret,

id. 23, 31, 4:

ut classem in Italiam traiceret,

id. 28, 36, 1:

pecuniam in provinciam,

id. 26, 7, 8; 48, 13, 9:

huc legionem postea transicit,

Caes. B. C. 1, 54:

magnam partem fortunarum eodem trajecit,

Nep. Att. 2, 2:

eas (sues) si quo traicere vult, in plostrum imponat,

Varr. R. R. 2, 4, 11:

ut praedatum milites trans flumen per occasiones aliis atque aliis locis traiceret,

Liv. 2, 11, 2.— Pass.: Marius trajectus in Africam, Cic. Red. Quir. 8, 20:

equitum innumerabilem vim traici Hellesponto in Europam,

Liv. 35, 48, 3:

classis Punica in Sardiniam trajecta,

id. 27, 6, 13:

(exercitus) Pado trajectus Cremonam,

id. 21, 56, 4; 30, 24, 11:

inermes in Boeotiam trajecti,

id. 32, 17, 3:

in Galliam trajecti forent,

Tac. A. 12, 39.—

With second acc. of the stream or place crossed:

equitum magnam partem flumen transjecit,

Caes. B. C. 1, 55:

Caesar Germanos flumen traicit,

id. ib. 1, 83 fin.:

si se Alpes Antonius trajecerit,

Cic. Fam. 11, 9, 2: exercitum Rhodanum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

copias Rhodanum,

id. ib. 10, 11, 2:

quos in Africam secum traiceret,

Liv. 29, 22, 12.—

With se:

ad Achillam sese ex regiā trajecit,

Caes. B. C. 3, 112: si quo etiam casu Isaram se trajecerint, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 4:

ducem Romanum in Africam trajecisse sese in hostilem terram,

Liv. 28, 18, 10.—

Poet., of the eyes:

quocumque oculos trajecimus,

i. e. to look, Lucr. 4, 424.—

To pass through, make a way through.

Of soldiers:

pars magna equitum mediam trajecit aciem,

broke through, Liv. 42, 7, 7.—

To strike through, stab through, pierce, penetrate, transfix, transpierce:

unum ex multitudine,

Caes. B. G. 5, 44:

aliquem pilis,

id. ib. 7, 82:

aliquem scorpione, a latere dextro,

id. ib. 7, 25:

lictorem gladio, Auct. B. Alex. 52: cuspide serpentem,

Ov. M. 4, 571:

lanceā infestā medium femur,

Hirt. B. G. 8, 48:

femur tragulā,

Caes. B. G. 5, 35:

pectus ferro,

Liv. 41, 11, 6:

cava tempora ferro,

Verg. A. 9, 634:

harundine linguam,

Ov. M. 11, 325:

terga sagittā,

id. ib. 9, 128:

exuentem se ac nudatum gladio trajecit,

Just. 3, 1, 8:

sagittā sub mammā trajectus,

id. 12, 9, 12:

aliquid acu,

Cels. 7, 8 and 9.—With se, to stab one ' s self:

se uno ictu infra laevam papillam,

Suet. Oth. 11.—

Trop.

In gen., to transfer, cause to pass:

cum ex illius invidiā deonerare aliquid et in te traicere coeperit,

Cic. Div. in Caecil. 14, 46:

culpam in alium,

Quint. 9, 2, 4:

arbitrium litis trajecit in omnes,

Ov. M. 12, 628.—Mid.:

in cor Trajecto lateris capitisque dolore,

having thrown itself, Hor. S. 2, 3, 29.—

In partic., in rhet.:

verba,

to transpose, Cic. Or. 69, 229:

verba in clausulas,

Quint. 9, 4, 31 Spald.—

To cross over, pass over, cross.

With the place or thing passed over as object:

si Hannibal ad portas venisset murumque jaculo trajecisset,

Cic. Fin. 4, 9, 22:

trajecto amni,

Liv. 21, 27, 3:

Hiberum,

id. 21, 30, 3:

occupavit Scipio Padum traicere,

id. 21, 39, 10:

ratibus Trebiam,

id. 21, 56, 8:

mare,

id. 33, 31, 10:

flumen,

id. 38, 2, 10; 38, 27, 6:

fretum,

Sen. Ep. 14, 8:

amnem,

Curt. 7, 7, 13; 8, 13, 23:

utribus amnem,

id. 4, 7, 16; 4, 1, 10:

Rhenum,

Suet. Tib. 18:

mare,

Sen. Ben. 6, 15, 6:

Padum,

Tac. H. 2, 22:

sinum maris,

Vell. 2, 43, 1:

flumina nando,

Suet. Caes. 57:

Tiberim clipeo,

Claud. VI. Cons. Hon. 186:

Aurora Jam medium aetherio cursu trajecerat axem,

Verg. A. 6, 536; cf. pass.:

postquam cernant Rhodanum trajectum,

Liv. 21, 30, 5:

ut transjaci (nemora) ne sagittis quidem possint,

Sol. 52, 46.—

Absol.:

ad Aethaliam insulam trajecit,

Liv. 37, 13, 3:

ut classe Hasdrubal Aegimurum traiceret,

id. 30, 24, 11:

ne qua classis ex Africā traiceret,

id. 30, 2, 1:

sed traicere in Euboeam erat propositum,

id. 40, 4, 10:

(ei) paranti traicere in Africam nuntiatum est,

id. 28, 36, 1; cf.:

Romanae naves Samum traicerunt,

id. 37, 13, 6:

primo quoque tempore in Africam traiciendum,

id. 29, 22, 11:

ad nos trajecturum illud incendium esse,

id. 7, 30, 12; cf. id. 31, 48, 7:

piscatoriā scaphā trepidus trajecit,

Just. 2, 13, 9:

trajecisse veteres Iberos,

Tac. Agr. 14. —

Trop., to overstep, transgress:

traicit et fati litora magnus amor,

Prop. 1, 19, 12.

trāĭcĭo and transĭcĭo (so always in Cæs.); also trājĭcĭo and transjĭcĭo, jēci, jectum, 3, v. a. and n. [trans-jacio], to throw across.

With the person or thing that moves as object, to cause to cross, cause to go across, over, or through.

In gen., to throw, hurl, cast, or fling over, to shoot over or across:

neque ullum interim telum transiciebatur,

Caes. B. C. 3, 19:

quae concava trajecto cumba rudente vehat (te),

Ov. Am. 3, 6, 4:

arreptum vexillum trans vallum hostium trajecit,

Liv. 25, 14, 4:

cum trans vallum signum trajecisset,

id. 41, 4, 2:

pontibus transjectis,

thrown across, Hirt. B. G. 8, 9:

malis antennisque de nave in navem trajectis,

Liv. 30, 10, 5:

volucrem trajecto in fune columbam suspendit,

Verg. A. 5, 488:

tela alio,

Prop. 2, 12 (3, 3), 18:

pecora nunc in hibernos nunc in aestivos saltus,

drives over, Just. 8, 5, 7.— Poet.:

pedes super acervos,

to step over, Prop. 4 (5), 4, 76:

membra per ardentes acervos celeri pede,

Ov. F. 4, 782.—

In partic.

To transfer, cause to go over or across (from one place, etc., to another):

est etiam aurigae species Vertumnus et ejus, Traicit alterno qui leve pondus equo,

i. e. leaps lightly from horse to horse, Prop. 4 (5), 2, 36:

anulum in dextram manum,

Petr. 74:

quod est levissimum ac summum, ut traiciant in alia vasa,

decant, pour over, Varr. R. R. 1, 64, 1:

cerussam in cacabum,

Scrib. Comp. 45.—

Of soldiers, baggage, etc., to cause to cross (a stream, etc.), to transport, ship across, lead or conduct over, ship over, transfer: dum Brutus traiceret exercitum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2:

legiones quattuor equitatumque omnem transjecit,

Caes. B. C. 1, 40:

omnibus ferme suis trans Rhodanum trajectis,

Liv. 21, 26, 6:

res suas trans Halyn,

id. 38, 25, 7:

quae ibi legiones essent, eas... in Siciliam traiceret,

id. 23, 31, 4:

ut classem in Italiam traiceret,

id. 28, 36, 1:

pecuniam in provinciam,

id. 26, 7, 8; 48, 13, 9:

huc legionem postea transicit,

Caes. B. C. 1, 54:

magnam partem fortunarum eodem trajecit,

Nep. Att. 2, 2:

eas (sues) si quo traicere vult, in plostrum imponat,

Varr. R. R. 2, 4, 11:

ut praedatum milites trans flumen per occasiones aliis atque aliis locis traiceret,

Liv. 2, 11, 2.— Pass.: Marius trajectus in Africam, Cic. Red. Quir. 8, 20:

equitum innumerabilem vim traici Hellesponto in Europam,

Liv. 35, 48, 3:

classis Punica in Sardiniam trajecta,

id. 27, 6, 13:

(exercitus) Pado trajectus Cremonam,

id. 21, 56, 4; 30, 24, 11:

inermes in Boeotiam trajecti,

id. 32, 17, 3:

in Galliam trajecti forent,

Tac. A. 12, 39.—

With second acc. of the stream or place crossed:

equitum magnam partem flumen transjecit,

Caes. B. C. 1, 55:

Caesar Germanos flumen traicit,

id. ib. 1, 83 fin.:

si se Alpes Antonius trajecerit,

Cic. Fam. 11, 9, 2: exercitum Rhodanum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

copias Rhodanum,

id. ib. 10, 11, 2:

quos in Africam secum traiceret,

Liv. 29, 22, 12.—

With se:

ad Achillam sese ex regiā trajecit,

Caes. B. C. 3, 112: si quo etiam casu Isaram se trajecerint, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 4:

ducem Romanum in Africam trajecisse sese in hostilem terram,

Liv. 28, 18, 10.—

Poet., of the eyes:

quocumque oculos trajecimus,

i. e. to look, Lucr. 4, 424.—

To pass through, make a way through.

Of soldiers:

pars magna equitum mediam trajecit aciem,

broke through, Liv. 42, 7, 7.—

To strike through, stab through, pierce, penetrate, transfix, transpierce:

unum ex multitudine,

Caes. B. G. 5, 44:

aliquem pilis,

id. ib. 7, 82:

aliquem scorpione, a latere dextro,

id. ib. 7, 25:

lictorem gladio, Auct. B. Alex. 52: cuspide serpentem,

Ov. M. 4, 571:

lanceā infestā medium femur,

Hirt. B. G. 8, 48:

femur tragulā,

Caes. B. G. 5, 35:

pectus ferro,

Liv. 41, 11, 6:

cava tempora ferro,

Verg. A. 9, 634:

harundine linguam,

Ov. M. 11, 325:

terga sagittā,

id. ib. 9, 128:

exuentem se ac nudatum gladio trajecit,

Just. 3, 1, 8:

sagittā sub mammā trajectus,

id. 12, 9, 12:

aliquid acu,

Cels. 7, 8 and 9.—With se, to stab one ' s self:

se uno ictu infra laevam papillam,

Suet. Oth. 11.—

Trop.

In gen., to transfer, cause to pass:

cum ex illius invidiā deonerare aliquid et in te traicere coeperit,

Cic. Div. in Caecil. 14, 46:

culpam in alium,

Quint. 9, 2, 4:

arbitrium litis trajecit in omnes,

Ov. M. 12, 628.—Mid.:

in cor Trajecto lateris capitisque dolore,

having thrown itself, Hor. S. 2, 3, 29.—

In partic., in rhet.:

verba,

to transpose, Cic. Or. 69, 229:

verba in clausulas,

Quint. 9, 4, 31 Spald.—

To cross over, pass over, cross.

With the place or thing passed over as object:

si Hannibal ad portas venisset murumque jaculo trajecisset,

Cic. Fin. 4, 9, 22:

trajecto amni,

Liv. 21, 27, 3:

Hiberum,

id. 21, 30, 3:

occupavit Scipio Padum traicere,

id. 21, 39, 10:

ratibus Trebiam,

id. 21, 56, 8:

mare,

id. 33, 31, 10:

flumen,

id. 38, 2, 10; 38, 27, 6:

fretum,

Sen. Ep. 14, 8:

amnem,

Curt. 7, 7, 13; 8, 13, 23:

utribus amnem,

id. 4, 7, 16; 4, 1, 10:

Rhenum,

Suet. Tib. 18:

mare,

Sen. Ben. 6, 15, 6:

Padum,

Tac. H. 2, 22:

sinum maris,

Vell. 2, 43, 1:

flumina nando,

Suet. Caes. 57:

Tiberim clipeo,

Claud. VI. Cons. Hon. 186:

Aurora Jam medium aetherio cursu trajecerat axem,

Verg. A. 6, 536; cf. pass.:

postquam cernant Rhodanum trajectum,

Liv. 21, 30, 5:

ut transjaci (nemora) ne sagittis quidem possint,

Sol. 52, 46.—

Absol.:

ad Aethaliam insulam trajecit,

Liv. 37, 13, 3:

ut classe Hasdrubal Aegimurum traiceret,

id. 30, 24, 11:

ne qua classis ex Africā traiceret,

id. 30, 2, 1:

sed traicere in Euboeam erat propositum,

id. 40, 4, 10:

(ei) paranti traicere in Africam nuntiatum est,

id. 28, 36, 1; cf.:

Romanae naves Samum traicerunt,

id. 37, 13, 6:

primo quoque tempore in Africam traiciendum,

id. 29, 22, 11:

ad nos trajecturum illud incendium esse,

id. 7, 30, 12; cf. id. 31, 48, 7:

piscatoriā scaphā trepidus trajecit,

Just. 2, 13, 9:

trajecisse veteres Iberos,

Tac. Agr. 14. —

Trop., to overstep, transgress:

traicit et fati litora magnus amor,

Prop. 1, 19, 12.

trans-fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a., to pour out from one vessel into another, to pour off, decant, transfuse.

Lit.:

aquam in alia vasa,

Col. 12, 12, 1:

harenam liquatam in alias fornaces,

Plin. 36, 26, 66, § 194; 33, 6, 34, § 103.— Poet.:

aliquem mortuum in urnam,

i. e. to deposit the ashes, Luc. 8, 769. —Mid.: sanguis in eas venas transfunditur, pours or discharges itself, Cels. praef. med. —

Trop.:

omnes suas laudes ad aliquem,

to transfer, Cic. Fam. 9, 14, 4:

omnem amorem in hanc,

id. Phil. 2, 31, 77:

eorum mores in Macedonas,

Curt. 8, 8, 13:

divinum spiritum in effigies mutas,

Tac. A. 4, 52:

errantes animas,

Petr. 79.

trāĭcĭo and transĭcĭo (so always in Cæs.); also trājĭcĭo and transjĭcĭo, jēci, jectum, 3, v. a. and n. [trans-jacio], to throw across.

With the person or thing that moves as object, to cause to cross, cause to go across, over, or through.

In gen., to throw, hurl, cast, or fling over, to shoot over or across:

neque ullum interim telum transiciebatur,

Caes. B. C. 3, 19:

quae concava trajecto cumba rudente vehat (te),

Ov. Am. 3, 6, 4:

arreptum vexillum trans vallum hostium trajecit,

Liv. 25, 14, 4:

cum trans vallum signum trajecisset,

id. 41, 4, 2:

pontibus transjectis,

thrown across, Hirt. B. G. 8, 9:

malis antennisque de nave in navem trajectis,

Liv. 30, 10, 5:

volucrem trajecto in fune columbam suspendit,

Verg. A. 5, 488:

tela alio,

Prop. 2, 12 (3, 3), 18:

pecora nunc in hibernos nunc in aestivos saltus,

drives over, Just. 8, 5, 7.— Poet.:

pedes super acervos,

to step over, Prop. 4 (5), 4, 76:

membra per ardentes acervos celeri pede,

Ov. F. 4, 782.—

In partic.

To transfer, cause to go over or across (from one place, etc., to another):

est etiam aurigae species Vertumnus et ejus, Traicit alterno qui leve pondus equo,

i. e. leaps lightly from horse to horse, Prop. 4 (5), 2, 36:

anulum in dextram manum,

Petr. 74:

quod est levissimum ac summum, ut traiciant in alia vasa,

decant, pour over, Varr. R. R. 1, 64, 1:

cerussam in cacabum,

Scrib. Comp. 45.—

Of soldiers, baggage, etc., to cause to cross (a stream, etc.), to transport, ship across, lead or conduct over, ship over, transfer: dum Brutus traiceret exercitum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2:

legiones quattuor equitatumque omnem transjecit,

Caes. B. C. 1, 40:

omnibus ferme suis trans Rhodanum trajectis,

Liv. 21, 26, 6:

res suas trans Halyn,

id. 38, 25, 7:

quae ibi legiones essent, eas... in Siciliam traiceret,

id. 23, 31, 4:

ut classem in Italiam traiceret,

id. 28, 36, 1:

pecuniam in provinciam,

id. 26, 7, 8; 48, 13, 9:

huc legionem postea transicit,

Caes. B. C. 1, 54:

magnam partem fortunarum eodem trajecit,

Nep. Att. 2, 2:

eas (sues) si quo traicere vult, in plostrum imponat,

Varr. R. R. 2, 4, 11:

ut praedatum milites trans flumen per occasiones aliis atque aliis locis traiceret,

Liv. 2, 11, 2.— Pass.: Marius trajectus in Africam, Cic. Red. Quir. 8, 20:

equitum innumerabilem vim traici Hellesponto in Europam,

Liv. 35, 48, 3:

classis Punica in Sardiniam trajecta,

id. 27, 6, 13:

(exercitus) Pado trajectus Cremonam,

id. 21, 56, 4; 30, 24, 11:

inermes in Boeotiam trajecti,

id. 32, 17, 3:

in Galliam trajecti forent,

Tac. A. 12, 39.—

With second acc. of the stream or place crossed:

equitum magnam partem flumen transjecit,

Caes. B. C. 1, 55:

Caesar Germanos flumen traicit,

id. ib. 1, 83 fin.:

si se Alpes Antonius trajecerit,

Cic. Fam. 11, 9, 2: exercitum Rhodanum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

copias Rhodanum,

id. ib. 10, 11, 2:

quos in Africam secum traiceret,

Liv. 29, 22, 12.—

With se:

ad Achillam sese ex regiā trajecit,

Caes. B. C. 3, 112: si quo etiam casu Isaram se trajecerint, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 4:

ducem Romanum in Africam trajecisse sese in hostilem terram,

Liv. 28, 18, 10.—

Poet., of the eyes:

quocumque oculos trajecimus,

i. e. to look, Lucr. 4, 424.—

To pass through, make a way through.

Of soldiers:

pars magna equitum mediam trajecit aciem,

broke through, Liv. 42, 7, 7.—

To strike through, stab through, pierce, penetrate, transfix, transpierce:

unum ex multitudine,

Caes. B. G. 5, 44:

aliquem pilis,

id. ib. 7, 82:

aliquem scorpione, a latere dextro,

id. ib. 7, 25:

lictorem gladio, Auct. B. Alex. 52: cuspide serpentem,

Ov. M. 4, 571:

lanceā infestā medium femur,

Hirt. B. G. 8, 48:

femur tragulā,

Caes. B. G. 5, 35:

pectus ferro,

Liv. 41, 11, 6:

cava tempora ferro,

Verg. A. 9, 634:

harundine linguam,

Ov. M. 11, 325:

terga sagittā,

id. ib. 9, 128:

exuentem se ac nudatum gladio trajecit,

Just. 3, 1, 8:

sagittā sub mammā trajectus,

id. 12, 9, 12:

aliquid acu,

Cels. 7, 8 and 9.—With se, to stab one ' s self:

se uno ictu infra laevam papillam,

Suet. Oth. 11.—

Trop.

In gen., to transfer, cause to pass:

cum ex illius invidiā deonerare aliquid et in te traicere coeperit,

Cic. Div. in Caecil. 14, 46:

culpam in alium,

Quint. 9, 2, 4:

arbitrium litis trajecit in omnes,

Ov. M. 12, 628.—Mid.:

in cor Trajecto lateris capitisque dolore,

having thrown itself, Hor. S. 2, 3, 29.—

In partic., in rhet.:

verba,

to transpose, Cic. Or. 69, 229:

verba in clausulas,

Quint. 9, 4, 31 Spald.—

To cross over, pass over, cross.

With the place or thing passed over as object:

si Hannibal ad portas venisset murumque jaculo trajecisset,

Cic. Fin. 4, 9, 22:

trajecto amni,

Liv. 21, 27, 3:

Hiberum,

id. 21, 30, 3:

occupavit Scipio Padum traicere,

id. 21, 39, 10:

ratibus Trebiam,

id. 21, 56, 8:

mare,

id. 33, 31, 10:

flumen,

id. 38, 2, 10; 38, 27, 6:

fretum,

Sen. Ep. 14, 8:

amnem,

Curt. 7, 7, 13; 8, 13, 23:

utribus amnem,

id. 4, 7, 16; 4, 1, 10:

Rhenum,

Suet. Tib. 18:

mare,

Sen. Ben. 6, 15, 6:

Padum,

Tac. H. 2, 22:

sinum maris,

Vell. 2, 43, 1:

flumina nando,

Suet. Caes. 57:

Tiberim clipeo,

Claud. VI. Cons. Hon. 186:

Aurora Jam medium aetherio cursu trajecerat axem,

Verg. A. 6, 536; cf. pass.:

postquam cernant Rhodanum trajectum,

Liv. 21, 30, 5:

ut transjaci (nemora) ne sagittis quidem possint,

Sol. 52, 46.—

Absol.:

ad Aethaliam insulam trajecit,

Liv. 37, 13, 3:

ut classe Hasdrubal Aegimurum traiceret,

id. 30, 24, 11:

ne qua classis ex Africā traiceret,

id. 30, 2, 1:

sed traicere in Euboeam erat propositum,

id. 40, 4, 10:

(ei) paranti traicere in Africam nuntiatum est,

id. 28, 36, 1; cf.:

Romanae naves Samum traicerunt,

id. 37, 13, 6:

primo quoque tempore in Africam traiciendum,

id. 29, 22, 11:

ad nos trajecturum illud incendium esse,

id. 7, 30, 12; cf. id. 31, 48, 7:

piscatoriā scaphā trepidus trajecit,

Just. 2, 13, 9:

trajecisse veteres Iberos,

Tac. Agr. 14. —

Trop., to overstep, transgress:

traicit et fati litora magnus amor,

Prop. 1, 19, 12.

trāĭcĭo and transĭcĭo (so always in Cæs.); also trājĭcĭo and transjĭcĭo, jēci, jectum, 3, v. a. and n. [trans-jacio], to throw across.

With the person or thing that moves as object, to cause to cross, cause to go across, over, or through.

In gen., to throw, hurl, cast, or fling over, to shoot over or across:

neque ullum interim telum transiciebatur,

Caes. B. C. 3, 19:

quae concava trajecto cumba rudente vehat (te),

Ov. Am. 3, 6, 4:

arreptum vexillum trans vallum hostium trajecit,

Liv. 25, 14, 4:

cum trans vallum signum trajecisset,

id. 41, 4, 2:

pontibus transjectis,

thrown across, Hirt. B. G. 8, 9:

malis antennisque de nave in navem trajectis,

Liv. 30, 10, 5:

volucrem trajecto in fune columbam suspendit,

Verg. A. 5, 488:

tela alio,

Prop. 2, 12 (3, 3), 18:

pecora nunc in hibernos nunc in aestivos saltus,

drives over, Just. 8, 5, 7.— Poet.:

pedes super acervos,

to step over, Prop. 4 (5), 4, 76:

membra per ardentes acervos celeri pede,

Ov. F. 4, 782.—

In partic.

To transfer, cause to go over or across (from one place, etc., to another):

est etiam aurigae species Vertumnus et ejus, Traicit alterno qui leve pondus equo,

i. e. leaps lightly from horse to horse, Prop. 4 (5), 2, 36:

anulum in dextram manum,

Petr. 74:

quod est levissimum ac summum, ut traiciant in alia vasa,

decant, pour over, Varr. R. R. 1, 64, 1:

cerussam in cacabum,

Scrib. Comp. 45.—

Of soldiers, baggage, etc., to cause to cross (a stream, etc.), to transport, ship across, lead or conduct over, ship over, transfer: dum Brutus traiceret exercitum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2:

legiones quattuor equitatumque omnem transjecit,

Caes. B. C. 1, 40:

omnibus ferme suis trans Rhodanum trajectis,

Liv. 21, 26, 6:

res suas trans Halyn,

id. 38, 25, 7:

quae ibi legiones essent, eas... in Siciliam traiceret,

id. 23, 31, 4:

ut classem in Italiam traiceret,

id. 28, 36, 1:

pecuniam in provinciam,

id. 26, 7, 8; 48, 13, 9:

huc legionem postea transicit,

Caes. B. C. 1, 54:

magnam partem fortunarum eodem trajecit,

Nep. Att. 2, 2:

eas (sues) si quo traicere vult, in plostrum imponat,

Varr. R. R. 2, 4, 11:

ut praedatum milites trans flumen per occasiones aliis atque aliis locis traiceret,

Liv. 2, 11, 2.— Pass.: Marius trajectus in Africam, Cic. Red. Quir. 8, 20:

equitum innumerabilem vim traici Hellesponto in Europam,

Liv. 35, 48, 3:

classis Punica in Sardiniam trajecta,

id. 27, 6, 13:

(exercitus) Pado trajectus Cremonam,

id. 21, 56, 4; 30, 24, 11:

inermes in Boeotiam trajecti,

id. 32, 17, 3:

in Galliam trajecti forent,

Tac. A. 12, 39.—

With second acc. of the stream or place crossed:

equitum magnam partem flumen transjecit,

Caes. B. C. 1, 55:

Caesar Germanos flumen traicit,

id. ib. 1, 83 fin.:

si se Alpes Antonius trajecerit,

Cic. Fam. 11, 9, 2: exercitum Rhodanum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

copias Rhodanum,

id. ib. 10, 11, 2:

quos in Africam secum traiceret,

Liv. 29, 22, 12.—

With se:

ad Achillam sese ex regiā trajecit,

Caes. B. C. 3, 112: si quo etiam casu Isaram se trajecerint, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 4:

ducem Romanum in Africam trajecisse sese in hostilem terram,

Liv. 28, 18, 10.—

Poet., of the eyes:

quocumque oculos trajecimus,

i. e. to look, Lucr. 4, 424.—

To pass through, make a way through.

Of soldiers:

pars magna equitum mediam trajecit aciem,

broke through, Liv. 42, 7, 7.—

To strike through, stab through, pierce, penetrate, transfix, transpierce:

unum ex multitudine,

Caes. B. G. 5, 44:

aliquem pilis,

id. ib. 7, 82:

aliquem scorpione, a latere dextro,

id. ib. 7, 25:

lictorem gladio, Auct. B. Alex. 52: cuspide serpentem,

Ov. M. 4, 571:

lanceā infestā medium femur,

Hirt. B. G. 8, 48:

femur tragulā,

Caes. B. G. 5, 35:

pectus ferro,

Liv. 41, 11, 6:

cava tempora ferro,

Verg. A. 9, 634:

harundine linguam,

Ov. M. 11, 325:

terga sagittā,

id. ib. 9, 128:

exuentem se ac nudatum gladio trajecit,

Just. 3, 1, 8:

sagittā sub mammā trajectus,

id. 12, 9, 12:

aliquid acu,

Cels. 7, 8 and 9.—With se, to stab one ' s self:

se uno ictu infra laevam papillam,

Suet. Oth. 11.—

Trop.

In gen., to transfer, cause to pass:

cum ex illius invidiā deonerare aliquid et in te traicere coeperit,

Cic. Div. in Caecil. 14, 46:

culpam in alium,

Quint. 9, 2, 4:

arbitrium litis trajecit in omnes,

Ov. M. 12, 628.—Mid.:

in cor Trajecto lateris capitisque dolore,

having thrown itself, Hor. S. 2, 3, 29.—

In partic., in rhet.:

verba,

to transpose, Cic. Or. 69, 229:

verba in clausulas,

Quint. 9, 4, 31 Spald.—

To cross over, pass over, cross.

With the place or thing passed over as object:

si Hannibal ad portas venisset murumque jaculo trajecisset,

Cic. Fin. 4, 9, 22:

trajecto amni,

Liv. 21, 27, 3:

Hiberum,

id. 21, 30, 3:

occupavit Scipio Padum traicere,

id. 21, 39, 10:

ratibus Trebiam,

id. 21, 56, 8:

mare,

id. 33, 31, 10:

flumen,

id. 38, 2, 10; 38, 27, 6:

fretum,

Sen. Ep. 14, 8:

amnem,

Curt. 7, 7, 13; 8, 13, 23:

utribus amnem,

id. 4, 7, 16; 4, 1, 10:

Rhenum,

Suet. Tib. 18:

mare,

Sen. Ben. 6, 15, 6:

Padum,

Tac. H. 2, 22:

sinum maris,

Vell. 2, 43, 1:

flumina nando,

Suet. Caes. 57:

Tiberim clipeo,

Claud. VI. Cons. Hon. 186:

Aurora Jam medium aetherio cursu trajecerat axem,

Verg. A. 6, 536; cf. pass.:

postquam cernant Rhodanum trajectum,

Liv. 21, 30, 5:

ut transjaci (nemora) ne sagittis quidem possint,

Sol. 52, 46.—

Absol.:

ad Aethaliam insulam trajecit,

Liv. 37, 13, 3:

ut classe Hasdrubal Aegimurum traiceret,

id. 30, 24, 11:

ne qua classis ex Africā traiceret,

id. 30, 2, 1:

sed traicere in Euboeam erat propositum,

id. 40, 4, 10:

(ei) paranti traicere in Africam nuntiatum est,

id. 28, 36, 1; cf.:

Romanae naves Samum traicerunt,

id. 37, 13, 6:

primo quoque tempore in Africam traiciendum,

id. 29, 22, 11:

ad nos trajecturum illud incendium esse,

id. 7, 30, 12; cf. id. 31, 48, 7:

piscatoriā scaphā trepidus trajecit,

Just. 2, 13, 9:

trajecisse veteres Iberos,

Tac. Agr. 14. —

Trop., to overstep, transgress:

traicit et fati litora magnus amor,

Prop. 1, 19, 12.

instrūmentum, i, n. [id.], an implement of any kind, a utensil, tool, instrument (class.).

Lit.:

militare,

Caes. B. G. 6, 30:

culinarum argentea,

Just. 38, 10, 4:

crudelia jussae instrumenta necis,

Ov. M. 3, 698.—

Esp., sing. collect., instruments, apparatus, material, stock, furniture (freq. and class.):

instrumentum ac ornamenta villae,

Cic. Dom. 24, 62:

orationes magna impensā magnoque instrumento tueri,

id. Verr. 2, 3, 21, § 53:

belli instrumentum et apparatus,

id. Ac. 2, 1, 3: rusticum, Phaedr. 4, 4, 24; Val. Max. 4, 4, 6:

hostium spolia, monumenta imperatorum, decora atque ornamenta fanorum, in instrumento atque in supellectile Verris nominabuntur,

Cic. Verr. 2, 4, 44, § 97; cf. Pall. 1, 43, 1:

hibernorum,

Caes. B. C. 5, 31:

bellicum,

Liv. 42, 53, 4:

nauticum,

id. 30, 10, 3:

venatorium,

Plin. Ep. 3, 19, 3:

piscationis,

Paul. Sent. 3, 6, 41.—Esp., in law, the personalty, chattels, or stock of a farm, business, trade, etc.:

fundo legato, neque instrumentum fundi... ad legatarium pertinet,

Paul. Sent. 3, 6, 34:

instrumento cauponio legato, ea debentur, quae in cauponis usum parata sunt, velut vasa,

id. ib. 3, 6, 61:

pistoris,

id. ib. §

64: medici,

Dig. 33, 7, 18, § 10; cf.:

in fanis alia vasorum sunt et sacrae supellectilis, alia ornamentorum, quae vasorum sunt instrumenti instar habent, quibus sacrificia conficiuntur,

apparatus, Macr. S. 3, 11, 5. —

Trop.

Of writings, an instrument, document, record:

opus est intueri omne litis instrumentum,

Quint. 12, 8, 12:

aerearum tabularum tria milia... instrumentum imperii pulcherrimum ac vetustissimum,

Suet. Vesp. 8:

publici instrumenti auctoritas,

id. Calig. 8:

emtionis,

Dig. 24, 1, 58:

si scriptum fuerit instrumento, promisisse aliquem,

Paul. Sent. 5, 7, 2:

instrumentorum obligatio desideratur,

id. ib. 2, 17, 13. —

Store, provision, supply, means, assistance, furtherance, etc.:

oratoris,

provision, supply, Cic. de Or. 1, 36, 165:

causarum,

id. ib. 2, 34, 146.— Absol.:

quid viatici, quid instrumenti satis sit,

i. e. for a journey, Cic. Att. 12, 32, 2:

instrumenta ad obtinendam sapientiam,

means, id. Leg. 1, 22, 59:

virtutis,

id. Cat. 2, 5, 9:

naturae,

id. Brut. 77, 268:

graviorum artium,

id. ib. 97:

dicendi,

Quint. 12, 11, 24:

ciborum,

i. e. organs of digestion, Plin. 7, 50, 51, § 168.—

Ornament, embellishment:

felices ornent haec instrumenta libellos,

Ov. Tr. 1, 1, 9:

anilia,

apparel, dress, id. M. 14, 766; Suet. Aug. 73.

sum, fui, esse (2d pers. es, but usu. es in Plaut and Ter; old forms, indic. pres. esum for sum, acc. to Varr. L. L. 9, § 100 Mull.: essis for es, Att. ap. Non. 200, 30, or Trag. Rel. p. 283 Rib.: simus for sumus, used by Augustus, acc. to Suet. Aug. 87; fut. escit for erit, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25:

esit, XII. Tab. ap. Fest. s. v. nec, p. 162 Mull.: escunt for erunt,

Cic. Leg. 2, 24, 60, 3, 3, 9; Lucr. 1, 619; perf. fuvimus for fuimus, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168:

FVVEIT, C. I. L. 1, 1051: fuit,

Plaut. Capt. 3, 4, 23; id. Mil. 3, 1, 159:

fuerim,

id. ib. 4, 8, 54:

fuerit,

id. As. 4, 1, 37; subj. pres. siem, sies, siet, etc., very freq., esp. in Plaut.; e. g. siem, Am. prol. 57; Ter. And. 3, 4, 7:

sies,

Plaut. Am. 3, 2, 43; Ter. And. 2, 5, 13:

siet,

Plaut. Am. prol. 58; Ter. And. 1, 4, 7; Lucr. 3, 101:

sient,

Plaut. Am. 1, 1, 54; Ter. And. 2, 3, 16; cf. Cic. Or. 47, 157; also,

fuam, fuas, etc., regarded by G. Curtius, de Aorist. Lat. Rel. in Studien zur Gr. u. Lat. Gram. 1, 431 sqq., as an aorist: fuam,

Plaut. Bacch. 1, 2, 48; id. Mil. 2, 6, 112: fuas, Liv. Andron. ap. Non 111, 13; Plaut. Capt. 2, 3, 71; 2, 3, 83; id. Pers. 1, 1, 52; id. Trin. 2, 1, 32: fuat, Pac. ap. Non. 111, 8; Carm. ap. Liv. 25, 12; Plaut. Am. 3, 4, 2; id. Aul. 2, 2, 56; id. Capt. 2, 2, 10 et saep.; Ter. Hec. 4, 3, 4; Lucr. 4, 639; Verg. A. 10, 108:

fuant,

Plaut. Bacch. 4, 9, 110; id. Ep. 5, 1, 13; id. Ps. 4, 3, 12: fuvisset, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4; part. pres. ens, used by Caesar, acc. to Prisc. p. 1140 P.; and by Sergius Flavius, acc. to Quint. 8, 3, 33; fut. inf. fore for futurum esse, very freq., and so always with partt.; cf. Madv. Gram. § 108; whence, subj. imperf. forem fores, etc., for essem; esp. in conditional sentences and in the histt., but very rare in Cic.; v. Neue, Formenl. 2, 597 sqq.), v. n. [root es; Sanscr. as-mi, and the Greek es-mi, whence eimi; perf. fui; root in Sanscr. bhu, to become; bhavas, condition; Gr. phuô, to beget; cf.: fetus, futuo, etc.], to be, as a verb substantive or a copula.

As a verb substantive, to be.

In gen.

Asserting existence, to be, exist, live:

definitionum duo sunt genera prima: unum earum rerum quae sunt: alterum earum quae intelleguntur. Esse ea dico, quae cerni tangive possunt, ut fundum, aedes, parietem, cetera. Non esse rursus ea dico, quae tangi demonstrarive non possunt, cerni tamen animo atque intellegi possunt, ut si usucapionem, si tutelam, etc.... definias,

Cic. Top. 5, 26 sq.:

si abest, nullus est,

Plaut. Bacch. 2, 2, 16:

nunc illut est, quom me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

ita paene nulla sibi fuit Phronesium ( = paene mortuus est),

id. Truc. 1, 2, 95:

omne quod eloquimur sic, ut id aut esse dicamus aut non esse,

Cic. de Or. 2, 38, 157:

non statim, quod esse manifestum est, etiam quid sit apparet,

Quint. 3, 6, 81: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.):

flumen est Arar, quod, etc.,

Caes. B. G. 1, 12:

homo nequissimus omnium qui sunt, qui fuerunt, qui futuri sunt!

Cic. Fam. 11, 21, 1; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

si quos inter societas aut est aut fuit aut futura est,

id. Lael. 22, 83:

nec enim, dum ero, angar ulla re, cum omni vacem culpa: et, si non ero, sensu omnino carebo,

id. Fam. 6, 3, 4:

si modo futuri sumus, erit mihi res opportuna,

id. Att. 11, 4, 1:

si quando erit civitas, erit profecto nobis locus: sin autem non erit, etc.,

id. Fam. 2, 16, 6:

nolite arbitrari, me cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

si erit ulla res publica... sin autem nulla erit,

id. Fam. 2, 16, 5:

fuimus Troes, fuit Ilium,

Verg. A. 2, 325:

sive erimus seu nos fata fuisse volunt,

Tib. 3, 5, 32: per quinquennia decem fuimus, Prud. Cath. praef. 2.—

Of events, to be, happen, occur, befall, take place:

illa (solis defectio) quae fuit regnante Romulo,

Cic. Rep. 1, 16, 25:

neque enim est periculum, ne, etc.,

id. ib. 1, 23, 37:

amabo, quid tibi est?

Ter. Heaut. 2, 4, 24:

quid se futurum esset,

Liv. 33, 27. —

Of location, to be present, to be at a place.

With adv., or other expressions of place:

cum non liceret quemquam Romae esse, qui, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 41, § 100:

cum Athenis decem ipsos dies fuissem,

id. Fam. 2, 8, 3; id. de Or. 2, 7, 27:

cum Africanus constituisset in hortis esse,

id. Rep. 1, 9, 14:

cum essemus in castris,

id. ib. 1, 15:

nonne mavis sine periculo tuae domi esse quam cum periculo alienae?

id. Fam. 4, 7, 4:

vos istic commodissime sperem esse,

id. ib. 14, 7, 2: te hic tutissime puto fore, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 11, A.—

Of passages in a book or writing, with in and abl., to be, stand, be written, etc.:

deinceps in lege est, ut, etc.,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

quid enim in illis (litteris) fuit praeter querelam temporum,

id. Fam. 2, 16, 1.—

Of personal relations, with ad or apud and acc., or cum and abl. of person:

cum esset (Sulpicius Gallus) casu apud M. Marcellum,

Cic. Rep. 1, 14, 21:

eram cum Stoico Diodoto: qui cum habitavisset apud me mecumque vixisset, etc.,

id. Brut. 90, 309:

erat nemo, quicum essem libentius quam tecum et pauci, quibuscum essem aeque libenter,

id. Fam. 5, 21, 1:

qui me admodum diligunt multumque mecum sunt,

id. ib. 4, 13, 6; cf. with simul:

Smyrnae cum simul essemus complures dies,

id. Rep. 1, 8, 13.—Hence, esp.: esse cum aliquo (aliqua), to be with, i. e. live with, associate with, as husband or wife:

cujus soror est cum P. Quintio,

Cic. Quint. 24, 77:

ea nocte mecum illa hospitis jussu fuit,

Plaut. Merc. 1, 1, 101; Ov. A. A. 3, 664:

cum hac (meretrice) si qui adulescens forte fuerit,

Cic. Cael. 20, 49; Ov. Am. 2, 8, 27: tum ad me fuerunt, qui, etc., Varr. ap. Non. 133, 28:

Curio fuit ad me sane diu,

Cic. Att. 10, 4, 8:

cum ad me bene mane Dionysius fuit,

id. ib. 10, 16, 1; cf.:

esse sub uno tecto atque ad eosdem Penates,

Liv. 28, 18.—

Of relations analogous to place, of dress, condition, position, office, etc., to be, live, be found, etc., with in and abl.:

cum est in sagis civitas,

Cic. Phil. 8, 11, 32:

in laxa toga,

Tib. 2, 3, 78: sive erit in Tyriis, Tyrios laudabis amictus;

Sive erit in Cois, Coa decere puta,

Ov. A. A. 2, 297: hominem non modo in aere alieno nullo, sed in suis nummis multis esse et semper fuisse, Cic. Verr [p. 1798] 2, 4, 6, §

11: in servitute,

id. Clu. 7, 21:

in illa opinione populari,

id. ib. 51, 142:

in magno nomine et gloria,

id. Div. 1, 17, 31:

in spe,

id. Fam. 14, 3, 2:

in tanta moestitia,

id. Phil. 2, 15, 37:

in odio,

id. Att. 2, 22, 1:

in probris, in laudibus,

id. Off. 1, 18, 61:

in officio,

id. ib. 1, 15, 49:

in injustitia,

id. ib. 1, 14, 42:

in vitio,

id. ib. 1, 19, 62; id. Tusc. 3, 9, 19:

ne in mora quom opus sit, sies,

Ter. And. 2, 5, 13:

ne in mora illi sis,

id. ib. 3, 1, 9:

hic in noxia'st,

id. Phorm. 2, 1, 36:

quae (civitas) una in amore atque in deliciis fuit,

Cic. Verr. 2, 4, 1, § 3:

in ingenti periculo,

Liv. 5, 47:

in pace,

id. 31, 29.—So with abl. without in, when qualified by an adj.:

(statua) est et fuit tota Graecia summo propter ingenium honore et nomine,

Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87:

si quis asperitate ea est et inmanitate naturae,

id. Lael. 23, 87:

ne quo periculo proprio existimares esse,

id. Fam. 4, 15, 2 (B. and K. ex conj.:

in periculo): ego sum spe bona,

id. ib. 12, 28, 3:

res nunc difficili loco mihi videtur esse,

id. ib. 12, 28, 3:

incredibili sum sollicitudine de tua valetudine,

id. ib. 16, 15, 1; esp. in phrase periculo alicujus esse, to be at the risk of any one:

rem illam suo periculo esse,

id. Att. 6, 1, 6:

ut quae in naves inposuissent, ab hostium tempestatisque vi publico periculo essent,

Liv. 23, 49, 2 Weissenb. ad loc.:

dare nummos meo periculo,

Dig. 46, 1, 24:

communi periculo,

ib. 13, 6, 21, § 1 (cf. II. B. 1. b. infra).—

To depend upon, rest with, with in and abl.:

res erat non in opinione dubia,

Cic. Dom. 5, 11:

sed totum est in eo, si, etc.,

id. Att. 2, 22, 5:

omnem reliquam spem in impetu esse equitum,

Liv. 10, 14, 12:

quoniam totum in eo sit, ne contrectentur pocula,

Col. 12, 4, 3. —

In partic.

Esse (est, sunt, etc.) often stands without a subject expressed, or with an indef. subj., as antecedent of a rel.-clause, whose verb may be in the indic. or subj.; the former only when the subject is conceived as particular or limited, and actually existing; the latter always when it is conceived as indefinite; cf. Zumpt, Gram. § 562 sq.; Roby, Gram. § 1686 sq.; Madv. Gram. § 365; but the distinctions usually drawn by grammarians are not always observed by the best writers; and the subjunctive is always admissible, being the prevailing construction after sunt qui in class. prose, and nearly universal in postAug. writers: sunt, qui (quae), there are those ( people or things) who ( that), or simply some.

With indic.

Without subject expressed:

mulier mane: sunt Qui volunt te conventam,

Plaut. Cist. 4, 2, 37:

sunt hic quos credo inter se dicere,

id. Cas. prol. 67:

sunt quae te volumus percontari,

id. Ps. 1, 5, 47:

quid est, quod tu gestas tabellas?

id. ib. 1, 1, 10:

quid est, quod tu me nunc optuere?

id. Most. 1, 1, 69; cf.:

quid hoc est, quod foris concrepuit?

id. ib. 5, 1, 15:

tun' is es, Qui in me aerumnam obsevisti?

id. Ep. 4, 1, 34:

quid est, quod tuo animo aegre est?

id. Cas. 2, 2, 9; id. Cist. 4, 1, 3:

at ego est quod volo loqui,

id. As. 1, 3, 79:

est quod te volo secreto,

id. Bacch. 5, 2, 30:

sunt quos scio amicos esse, sunt quos suspicor,

id. Trin. 1, 2, 54:

ita subitum'st, quod eum conventum volo,

id. ib. 5, 2, 51:

sunt quae ego ex te scitari volo,

id. Capt. 2, 2, 13:

sed est quod suscenset tibi,

Ter. And. 2, 6, 17:

est quod me transire oportet,

id. Hec. 2, 2, 31:

quid sit quapropter te jussi, etc.,

id. ib. 5, 1, 7:

sunt item quae appellantur alces,

Caes. B. G. 6, 27 init.:

(nationes) ex quibus sunt qui ovis vivere existimantur,

id. ib. 4, 10 fin.:

sunt qui putant posse te non decedere,

Cic. Fam. 1, 9, 25:

sunt autem, qui putant non numquam complexione oportere supersederi,

id. Inv. 1, 40, 72:

quamquam sunt, qui propter utilitatem modo petendas putant amicitias,

id. ib. 2, 55, 167:

sunt autem quae praeterii,

id. Att. 10, 4, 11:

sunt, qui abducunt a malis ad bona, ut Epicurus. Sunt, qui satis putant ostendere, nihil inopinati accidisse... Sunt etiam qui haec omnia genera consolandi colligunt,

id. Tusc. 3, 31, 76 Kuhn. N. cr.:

sunt, qui, quod sentiunt, non audent dicere,

id. Off. 1, 24, 84:

Argiletum sunt qui scripserunt ab Argola, etc.,

Varr. L. L. 5, § 157 Mull.:

sunt qui ita dicunt,

Sall. C. 19, 4:

sunt qui spiritum non recipiunt sed resorbent,

Quint. 11, 3, 55:

sunt, quos curriculo pulverem Olympicum Collegisse juvat,

Hor. C. 1, 1, 3; cf. id. S. 1, 4, 24: sunt quibus unum opus est, etc., id. C. 1, 7, 5:

sunt quibus in satira videor nimis acer,

id. S. 2, 1, 1:

sunt quorum ingenium nova tantum crustula promit,

id. ib. 2, 4, 47.—

With a subject expressed by an indefinite word or clause:

sunt alii qui te volturium vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 64:

est genus hominum qui se primos omnium esse volunt,

Ter. Eun. 2, 2, 17:

multae sunt causae, quam ob rem cupio abducere,

id. ib. 1, 2, 65 Fleck. (Ussing, cupiam):

erat quidam eunuchus, quem mercatus fuerat,

id. ib. 3, 5, 21:

multaeque res sunt in quibus de suis commodis viri boni multa detrahunt,

Cic. Lael. 16, 57:

sunt ejus aliquot orationes, ex quibus lenitas ejus perspici potest,

id. Brut. 48, 177:

fuerunt alia genera philosophorum, qui se omnes Socraticos esse dicebant,

id. de Or. 3, 17, 62:

nonnulli sunt, qui aluerunt, etc.,

id. Cat. 1, 12, 301:

sunt quidam, qui molestas amicitias faciunt, cum ipsi se contemni putant,

id. Lael. 20, 72:

sunt vestrum, judices, aliquam multi, qui L. Pisonem cognoverunt,

id. Verr. 2, 4, 25, § 56:

multae et pecudes et stirpes sunt, quae sine procuratione hominum salvae esse non possunt,

id. N. D. 2, 52, 130:

sunt bestiae quaedam, in quibus inest aliquid simile virtutis, etc.,

id. Fin. 5, 14, 38:

permulta sunt, quae dici possunt, quare intellegatur, etc.,

id. Rosc. Am. 33, 94; cf. id. Div. in Caecil. 7, 22; id. Off. 1, 14, 43; 1, 20, 69; id. Div. 1, 54, 123:

fuere complures, qui ad Catilinam initio profecti sunt,

Sall. C. 39, 5: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt. Cic. de Or. 1, 33, 152:

alia fuere, quae illos magnos fecere,

Sall. C. 52, 21.—

With. subj.: sunt, qui discessum animi a corpore putent esse mortem;

sunt qui nullum censeant fieri discessum,

Cic. Tusc. 1, 9, 18:

sunt qui in rebus contrariis parum sibi constent,

id. Off. 1, 21, 71:

de impudentia singulari sunt qui mirentur,

id. Verr. 2, 1, 2, § 6:

est eisdem de rebus quod dici potest subtilius,

id. Tusc. 3, 15, 32:

praesto est qui neget rem ullam percipi esse sensibus,

id. Ac. 2, 32, 101:

quicquid est quod deceat, id, etc.,

id. Off. 1, 27, 94:

sunt qui nolint tetigisse nisi illas, etc.,

Hor. S. 1, 2, 28:

sunt qui Crustis et pomis viduas venentur avaras,

id. Ep. 1, 1, 78:

vestes Gaetulo murice tinctas Sunt qui non habeant, est qui non curet habere,

id. ib. 2, 2, 182 et saep.—

With a more or less indefinite expression of the subject:

sunt quidam e nostris, qui haec subtilius velint tradere et negent satis esse, etc.,

Cic. Fam. 1, 9, 31:

rarum est quoddam genus eorum, qui se a corpore avocent,

id. Div. 1, 49, 111:

quotus igitur est quisque qui somniis pareat?

id. ib. 2, 60, 125; id. de Or. 2, 50, 196:

solus est hic, qui numquam rationes ad aerarium referat,

id. Verr. 2, 1, 38, § 98:

quae quibusdam admirabilia videntur, permulti sunt, qui pro nihilo putent,

id. Lael. 23, 86:

erat nemo in quem ea suspicio conveniret,

id. Rosc. Am. 23, 65, cf.:

quis enim miles fuit, qui Brundisii illam non viderit? quis, qui nescierit, etc.,

id. Phil. 2, 25, 61:

sit aliquis, qui nihil mali habeat,

id. Tusc. 1, 35, 85:

sunt nonnullae disciplinae, quae officium omne pervertant,

id. Off. 1, 2, 5:

est quaedam animi sanitas quae in insipientem quoque cadat,

id. Tusc. 4, 13, 30:

Syracusis lex est de religione, quae jubeat,

id. Verr. 2, 2, 51, § 126:

unus est qui curet constantia magis quam consilio,

id. Att. 1, 18, 7:

si est una ex omnibus quae sese moveat,

id. Rep. 6, 26, 28:

multi sunt, qui non acerbum judicent vivere, sed supervacuum,

Sen. Ep. 24, 26:

erant sententiae quae castra Vari oppugnanda censerent,

Caes. B. C. 2, 30:

fuere cives qui seque remque publicam obstinatis animis perditum irent,

Sall. C. 36, 4:

sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

Hor. Ep. 1, 1, 34:

sunt delicta tamen, quibus ignovisse velimus,

id. A. P. 347.—

Poet.: est, quibus (acc. to the Gr. estin hois):

est quibus Eleae concurrit palma quadrigae: est quibus in celeres gloria nata pedes,

Prop. 3, 9 (4, 8), 17.—

With dat., to belong or pertain to; or, rendering the dative as the subject of the verb, to have ( possess, = the Fr. etre a used of property, and of permanent conditions or characteristics, not of temporary states, feelings, etc.; cf. Krebs, Antibarb. p. 417 sq.): aliquid reperiret, fingeret fallacias, Unde esset adulescenti, amicae quod daret, Ter. Heaut. 3, 2, 23:

nomen Mercurio'st mihi, Plaut Am. prol. 19: nisi jam tum esset honos elo quentiae,

Cic. Brut. 10, 40:

est igitur homini cum deo similitudo,

id. Leg. 1, 8, 25:

familiaritas, quae mihi cum eo est,

id. Att. 8. 3, 2:

privatus illis census erat brevis,

Hor. C. 2, 15, 13; cf.:

Trojae et huic loco nomen est,

Liv. 1, 1, 5:

Hecyra est huic nomen fabulae,

Ter. Hec. prol. 1:

cui saltationi Titius nomen esset,

Cic. Brut. 62, 225:

cui (fonti) nomen Arethusa est,

id. Verr. 2, 4, 53, § 118:

Scipio, cui post Africano fuit cognomen,

Liv. 25, 2, 6.—With ellips. of dat. ( poet.):

nec rubor est emisse palam (sc. ei),

nor is she ashamed, Ov. A. A. 3, 167:

neque testimonii dictio est (sc. servo),

has no right to be a witness, Ter. Phorm. 2, 1, 63.—

Esse alicui cum aliquo, to have to do with, to be connected with a person:

tecum nihil rei nobis, Demipho, est,

Ter. Phorm. 2, 3, 74:

sibi cum illa mima posthac nihil futurum,

Cic. Phil. 2, 31, 77:

jussit bona proscribi ejus, quicum familiaritas fuerat, societas erat,

id. Quint. 6, 25:

si mihi tecum minus esset, quam est cum tuis omnibus,

id. Fam. 15, 10, 2.—

Esse with certain prepp. and their cases (cf. also I. A. 2. 3. 4. supra).

Esse ab aliquo, to be of a person, to be the servant, disciple, adherent, partisan, etc., of:

es ne tu an non es ab illo milite e Macedonia?

do you belong to? Plaut. Ps. 2, 2, 21:

ab Andria est ancilla haec,

Ter. And. 3, 1, 3; 4, 4, 17:

erat enim ab isto Aristotele,

Cic. de Or. 2, 38, 160:

sed vide ne hoc, Scaevola, totum sit a me,

makes for me, id. de Or 1, 13, 55 (cf. ab, I. B. 3., II. B. 2. o.). —

Esse pro aliquo, to be in favor of, make for:

(judicia) partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

Cic. Clu. 32, 88.—

Esse ex aliqua re, to consist of, be made up of:

(creticus) qui est ex longa et brevi et longa,

Cic. de Or. 3, 47, 183; cf.:

duo extremi chorei sunt, id est, e singulis longis et brevibus,

id. Or. 63, 212:

etsi temeritas ex tribus brevibus et longa est,

id. ib. 63, 214; 64, 215 (v. also 6. infra). —

Euphem., in perf. tempp., of one who has died or a thing that has perished, to be no more, to be gone, departed, dead ( poet.):

horresco misera, mentio quoties fit partionis: Ita paene tibi fuit Phronesium,

i. e. had almost died, Plaut. Truc. 1, 2, 92:

nunc illud est, cum me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

sive erimus, seu nos fata fuisse velint,

Tib. 3, 5, 32:

fuimus Troes, fuit Ilium et ingens Gloria Teucrorum,

Verg. A. 2, 325:

certus in hospitibus non est amor: errat ut ipsi, Cumque nihil speres firmius esse, fuit,

Ov. H. 16, (17), 192.—

Pregn., to be real or a fact, to be the case; so esp.: est, esto, it is even so, be it so, such is or let such be the case, granted, well, etc.:

quid tibi vis dicam, nisi quod est?

Plaut. Ep. 1, 1, 17:

sunt ista, Laeli,

Cic. Lael. 2, 6:

ista esse credere,

id. Tusc. 1, 6, 10: est vero, inquit, Africane, id. Fragm. ap. Lact. 1, 18:

est ut dicis, inquam,

id. Fin. 3, 5, 19:

sit quidem ut sex milia seminum intereant,

Col. 3, 3, 13:

esto: ipse nihil est, nihil potest,

Cic. Div. in Caecil. 15, 47; cf.:

verum esto,

id. Fin. 2, 23, 75:

esto,

Verg. A. 7, 313; 10, 67; Hor. Ep. 1, 1, 81; 1, 17, 37 al.—Hence,

The connections est ut, ubi, cum, quod, or with a subject-clause, it happens or chances that, it is the case that, there is cause or reason why, there is a time when, it is allowed or permissible that, one may, etc.

Est ut, it is the case or fact, that, etc.:

sin est, ut velis Manere illam apud te, dos hic maneat,

Ter. Phorm. 5, 7 (8), 32:

si est, ut dicat velle se, Redde,

id. Hec. 4, 1, 43:

si est, culpam ut Antipho in se admiserit,

id. Phorm. 2, 1, 40:

est, ut id maxime deceat,

Cic. Or. 59, 199:

quando fuit, ut, quod licet, non liceret?

id. Cael. 20, 48:

non est igitur, ut mirandum sit, ea praesentiri, etc.,

id. Div 1, 56, 128:

non erat, ut fieri posset, mirarier umquam,

Lucr. 5, 979:

futurum esse ut omnes pellerentur,

Caes. B. G. 1, 31:

non est, ut copia major Ab Jove donari possit tibi,

Hor. Ep. 1, 12, 2:

est ut viro vir latius ordinet Arbusta sulcis,

id. C. 3, 1, 9; Dig. 38, 7, 2.—Cf. esse after a neg., with quin:

numquam est enim, quin aliquid memoriae tradere velimus,

Auct. Her. 3, 24, 40.—Also, est ut, there is reason, that, etc.:

magis est ut ipse moleste ferat errasse se, quam ut, etc.,

Cic. Cael. 6, 14 fin.: ille erat ut odisset primum defensorem salutis meae, he had good reason for hating [p. 1799] id. Mil. 13, 35; cf.:

quid erat cur Milo optaret,

id. ib. 13, 34:

neque est ut putemus ignorari ea ab animalibus,

Plin. 18, 1, 1, § 3. —

Est ubi, sometime or another, sometimes:

erit, ubi te ulciscar, si vivo,

Plaut. Ps. 5, 2, 26:

est, ubi id isto modo valeat,

Cic. Tusc. 5, 8, 23.—

Est cum, sometimes:

est cum non est satius, si, etc.,

Auct. Her. 4, 26, 36.—

Est quod, there is reason to, I have occasion:

est quod visam domum,

Plaut. Aul. 2, 2, 26:

etsi magis est, quod gratuler tibi quam quod te rogem,

I have more reason to, Cic. Att. 16, 5, 2:

est quod referam ad consilium: sin, etc.,

Liv. 30, 31, 9:

quod timeas non est,

Ov. H. 19, 159:

nil est illic quod moremur diutius,

Ter. Heaut. 4, 7, 6:

non est quod multa loquamur,

Hor. Ep. 2, 1, 30.—Cf. with cur:

non est cur eorum spes infragatur,

Cic. Or. 2, 6:

nihil est cur,

id. Fam. 6, 20, 1.—

Est, sit, etc., with infin. in Gr. constr., it is possible, is allowed, permitted, one may, etc. (mostly poet. and post-class.):

est quadam prodire tenus, si non datur ultra,

Hor. Ep. 1, 1, 32:

Cato, R. R. prooem. § 1: scire est liberum Ingenium atque animum,

Ter. Ad. 5, 3, 42:

nec non et Tityon terrae omniparentis alumnum Cernere erat,

Verg. A. 6, 596; 8, 676; Sil. 2, 413:

neque est te fallere quicquam,

Verg. G. 4, 447:

unde Plus haurire est,

Hor. S. 1, 2, 79:

est Gaudia prodentem vultum celare,

id. ib. 2, 5, 103:

quod versu dicere non est,

id. ib. 1, 5, 87:

quod tangere non est,

Ov. M. 3, 478:

quae verbo objecta, verbo negare sit,

Liv. 42, 41, 2 Weissenb. ad loc.:

ut conjectare erat intentione vultus,

Tac. A. 16, 34:

est videre argentea vasa,

id. G. 5; Val. Max. 2, 6, 8; v. Zumpt, Gram. § 227.— With dat.:

ne tibi sit frigida saxa adire,

Prop. 1, 20, 13; Tib. 1, 6, 24 (32):

tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum!) Alpinas nives Me sine vides,

Verg. E. 10, 46:

fuerit mihi eguisse aliquando amicitiae tuae,

Sall. J. 110, 3; Dig. 46, 3, 72, § 4.—

In eo ease ut, etc., to be in a condition to reach the point that, to be possible, etc., to be about to, on the point of, etc. ( impers. or with res, etc., as subj.):

cum jam in eo esset, ut in muros evaderet miles,

Liv. 2, 17, 5:

si viderent in eo jam esse ut urbs caperetur,

id. 28, 22, 8:

jamque in eo rem fore, ut Romani aut hostes aut domini habendi sint,

id. 8, 27, 3:

cum res non in eo essent ut, etc.,

id. 33, 41, 9:

non in eo esse Carthaginiensium res, ut, etc.,

id. 30, 19, 3; 34, 41. —With person. subj. (late Lat.):

cum ab Ulixe adducta Iphigenia in eo esset, ut immolaretur,

Hyg. Fab. 261. —

Like the Engl. to be, for to come, fall, reach, to have arrived, etc. (hence also with in and acc.):

ecquid in mentem est tibi, Patrem tibi esse?

Plaut. Bacch. 1, 2, 54:

nam numero mi in mentem fuit,

id. Am. 1, 1, 26:

ex eo tempore res esse in vadimonium coepit,

Cic. Quint. 5, 22:

portus in praedonum fuisse potestatem sciatis,

id. Imp. Pomp. 12, 33:

ut certior fieret, quo die in Tusculanum essem futurus,

id. Att. 15, 4, 2:

qui neque in provinciam cum imperio fuerunt,

id. Fam. 8, 8, 8:

quae ne in potestatem quidem populi Romani esset,

Liv. 2, 14, 4:

nec prius militibus in conspectum fuisse,

Suet. Aug. 16:

esse in amicitiam populi Romani dicionemque,

Cic. Div. in Caecil. 20, 66; cf.:

in eorum potestatem portum futurum,

id. Verr. 2, 5, 38, § 98; v. Gell. 1, 7, 16 sq.; Zumpt, Gram. § 316.—

Of time, to pass, elapse (rare but class.):

diem scito nullum esse, quo, etc.,

Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.

As a copula, to be any thing or in any manner.

In gen.

With an adj., subst., or pron.:

et praeclara res est et sumus otiosi,

Cic. Lael. 5, 17:

quod in homine multo est evidentius,

id. ib. 8, 27:

sperare videor Scipionis et Laelii amicitiam notam posteritati fore,

id. ib. 4, 15:

non sum ita hebes, ut istud dicam,

id. Tusc. 1, 6, 12:

cum, ignorante rege, uter esset Orestes, Pylades Orestem se esse diceret, Orestes autem ita ut erat, Orestem se esse perseveraret,

id. Lael. 7, 24:

consul autem esse qui potui? etc.,

id. Rep. 1, 6, 10:

nos numerus sumus et fruges consumere nati,

are a mere number, Hor. Ep. 1, 2, 27:

pars non minima triumphi est victimae praecedentes,

Liv. 45, 49:

nobile erit Romae pascua vestra forum,

Prop. 4 (5), 9, 20:

sanguis erant lacrimae,

Luc. 9, 811:

ego tu sum, tu es ego: unanimi sumus,

Plaut. Stich. 5, 4, 49:

tuos sum,

id. Bacch. 1, 1, 60: domus non ea est, quam parietes nostri cingunt, Cic. Rep. 1, 13, 19:

is enim fueram, cui, etc.,

id. ib. 1, 4, 7.—

Less freq. with adv. (esp. in colloq. language): Am. Satin' tu sanus es? Sos. Sic sum ut vides, Plaut. Am. 2, 1, 57:

sic, inquit, est,

Cic. Rep. 1, 38, 60:

est, inquit, ut dicis,

id. ib. 1, 40, 63:

quod ita cum sit,

id. ib. 1, 45, 69:

quia sunt haud procul ab hujus aetatis memoria,

id. ib. 1, 1, 1 B. and K.:

nec vero habere virtutem satis est,

id. ib. 1, 2, 2: frustra id inceptum Volscis fuit. Liv. 2, 25:

dato qui bene sit: ego, ubi bene sit, tibi locum lepidum dabo,

Plaut. Bacch. 1, 1, 51:

apud matrem recte est,

Cic. Att. 1, 7:

cum in convivio comiter et jucunde fuisses,

id. Deiot. 7, 19:

omnes hanc quaestionem haud remissius sperant futuram,

id. Rosc. Am. 5, 11:

dicta impune erant,

Tac. A. 1, 72.—Esp.: facile alicubi (in aliqua re) esse, with pleasure, glad to be:

quod in maritimis facillime sum,

Cic. Fam. 2, 16, 2:

locum habeo nullum ubi facilius esse possum,

id. Att. 13, 26, 2 (on esse with an adverb, v. Haase ap. Reisig, Vorles. p. 394; cf. also bene under bonus fin.).—

In partic.

With gen. part., to be of, belong to a class, party, etc.:

in republica ita est versatus, ut semper optimarum partium et esset et existimaretur,

Nep. Att. 6, 1:

qui ejusdem civitatis fuit,

id. Them. 9, 1:

qui Romanae partis erant, urbe excesserunt,

Liv. 35, 51, 7: ut aut amicorum aut inimicorum Campani simus;

si defenditis, vestri, si deseritis, Samnitium erimus,

id. 7, 30, 9 sq. —

With gen. or abl. denoting quality.

With gen.:

nimium me timidum, nullius animi, nullius consilii fuisse confiteor,

Cic. Sest. 16, 36:

disputatio non mediocris contentionis est,

id. de Or. 1, 60, 257:

magni judicii, summae etiam facultatis esse debebit,

id. Or. 21, 70:

(virtus) nec tantarum virium est, ut se ipsa tueatur,

id. Tusc. 5, 1, 2; id. Fin. 5, 12, 36:

Sulla gentis patriciae nobilis fuit,

Sall. J. 95, 3:

summi ut sint laboris,

Caes. B. G. 4, 2:

civitas magnae auctoritatis,

id. ib. 5, 54:

refer, Cujus fortunae (sit),

Hor. Ep. 1, 7, 54:

se nullius momenti apud exercitum futurum,

Nep. Alcib. 8, 4:

qui ejusdem aetatis fuit,

id. ib. 11, 1:

invicti ad laborem corporis erat,

Liv. 9, 16:

nec magni certaminis ea dimicatio fuit,

id. 21, 60:

somni brevissimi erat,

Suet. Claud. 33.—So of extent, number, etc.:

classis centum navium,

Nep. Them. 2, 2; 2, 5:

annus trecentarum sexaginta quinque dierum,

Suet. Caes. 40.—

With abl.:

bono animo es,

Ter. Eun. 1, 2, 4:

jam aetate ea sum, ut, etc.,

id. Hec. 5, 1, 11:

bellum varia victoria fuit,

Sall. J. 5, 1:

L. Catilina nobili genere natus fuit magna vi et animi et corporis, set ingenio malo,

id. C. 5, 1:

Sulla animo ingenti,

id. J. 95, 3:

esse magna gratia,

Caes. B. G. 1, 8:

tenuissima valetudine esse,

id. ib. 5, 40:

si fuerit is injustus, timidus, hebeti ingenio atque nullo,

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

mira sum alacritate ad litigandum,

id. Att. 2, 7, 2:

bono animo sint et tui et mei familiares,

id. Fam. 6, 18, 1:

ut bono essent animo,

id. Rep. 1, 17, 29:

ut uxores eodem jure sint quo viri,

id. ib. 1, 43, 67:

qui capite et superciliis semper est rasis,

id. Rosc. Com. 7, 20:

abi, quaere, unde domo quis, Cujus fortunae, quo sit patre quove patrono,

Hor. Ep. 1, 7, 54 (cf. I. A. 4. supra). —

With gen. or abl. of price or value.

With gen.:

pluris est oculatus testis quam auriti decem,

Plaut. Truc. 2, 6, 8:

videtur esse quantivis pretii,

Ter. And. 5, 2, 15:

a me argentum, quanti (servus) est, sumito,

id. Ad. 5, 9, 20:

si ullo in loco frumentum tanti fuit, quanti iste aestimavit,

Cic. Verr. 2, 3, 84, § 194:

ager nunc multo pluris est, quam tunc fuit,

id. Rosc. Com. 12, 33:

ut quisque, quod plurimi sit, possideat, ita, etc.,

id. Par. 6, 2, 48:

magni erunt mihi tuae litterae,

id. Fam. 15, 15, 4:

parvi sunt foris arma, nisi, etc.,

id. Off. 1, 22, 76:

an emat denario quod sit mille denarium,

id. ib. 3, 23, 92:

parvi pretii est quod nihili est,

id. Q. Fr. 1, 2, 4:

mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

is worth more to me, weighs more with me, id. Att. 12, 28, 2:

neque pluris pretii cocum quam vilicum habeo,

Sall. J. 85, 39:

erat (agellus) centum milium nummum,

Plin. Ep. 6, 3, 1. —

With abl.: sextante sal et Romae et per totam I i aliam erat, was worth, stood at, Liv. 29, 37.—

With gen. of possession, etc., it belongs, pertains to; or it is the part, property, nature, mark, sign, custom, or duty of, etc.

In gen.:

audiant eos, quorum summa est auctoritas apud, etc.,

who possess, Cic. Rep. 1, 7, 12:

ea ut civitatis Rhodiorum essent,

Liv. 37, 55, 5:

teneamus eum cursum, qui semper fuit optimi cujusque,

Cic. Rep. 1, 2, 3:

quamobrem neque sapientis esse accipere habenas,

id. ib. 1, 5, 9; id. de Or. 2, 20, 86:

sapientis est consilium explicare suum, etc.,

id. ib. 2, 81, 333:

temeritas est florentis aetatis, prudentia senescentis,

id. Sen. 6, 20:

est adulescentis majores natu vereri,

id. Off. 1, 34, 122:

Aemilius, cujus tum fasces erant,

Liv. 8, 12, 13:

tota tribuniciae potestatis erat,

id. 3, 48:

alterius morientis prope totus exercitus fuit,

id. 22, 50:

jam me Pompeii totum esse scis,

Cic. Fam. 2, 13, 2:

hominum, non causarum, toti erant,

Liv. 3, 36:

plebs novarum, ut solet, rerum atque Hannibalis tota esse,

were devoted to, favored, id. 23, 14:

Dolopes numquam Aetolorum fuerant: Philippi erant,

id. 38, 3:

Ptolemaeus propter aetatem alieni arbitrii erat,

id. 42, 29:

est miserorum ut malevolentes sint,

Plaut. Capt. 3, 4, 51:

quod alterum divinitatis mihi cujusdam videtur,

Cic. de Or. 2, 20, 86:

negavit moris esse Graecorum, ut, etc.,

id. Verr. 2, 1, 26, § 66:

non est gravitatis ac sapientiae tuae, ferre immoderatius casum incommodorum tuorum,

id. Fam. 5, 16, 5:

est hoc Gallicae consuetudinis, uti, etc.,

Caes. B. G. 4, 5.—Rarely with pronom. posses.:

est tuum, Cato, videre quid agatur,

Cic. Mur. 38, 83:

fuit meum quidem jam pridem rem publicam lugere,

id. Att. 12, 28, 2.—

Esp., with gerundive, to denote tendency, effect, etc.:

quae res evertendae rei publicae solerent esse,

Cic. Verr. 2, 2, 53, § 132:

regium inperium, quod initio conservandae libertatis fuerat,

Sall. C. 6, 7:

qui utilia ferrent, quaeque aequandae libertatis essent,

Liv. 3, 31, 7:

ea prodendi imperii Romani, tradendae Hannibali victoriae esse,

id. 27, 9, 12:

nihil tam aequandae libertatis esse quam potentissimum quemque posse dicere causam,

id. 38, 51, 8:

frustrationem eam legis tollendae esse,

id. 3, 24, 1 Weissenb. ad loc.; 3, 39, 8; 5, 3, 5; 40, 29, 11.—

With dat. of the end, object, purpose, etc.:

vitam hanc rusticam tu probro et crimini putas esse oportere,

Cic. Rosc. Am. 17, 48:

etiam quae esui potuique non sunt, contineri legato,

Dig. 33, 9, 3; Gell. 4, 1, 20:

ut divites conferrent, qui essent oneri ferendo,

Liv. 2, 9:

magis vis morbi curae esset, maxime quod, etc.,

id. 4, 21, 5:

cum solvendo aere (i. e. aeri) alieno res publica non esset,

id. 31, 13:

iniciuntur ea, quae umori extrahendo sunt,

Cels. 4, 10 fin. — Esp. in phrase solvendo esse, to be solvent, able to pay:

tu nec solvendo eras,

Cic. Phil. 2, 2, 4:

cum solvendo civitates non essent,

id. Fam. 3, 8, 2 (v. solvo).—

With predicative dat. sing., denoting that which the subject is, becomes, appears to be, etc.

Without second dat. of pers.:

auxilio is fuit,

Plaut. Am. prol. 94:

magis curae'st,

id. Bacch. 4, 10, 3; id. Curc. 4, 2, 15; id. As. 1, 3, 23; id. Capt. 5, 2, 13 sq.:

cui bono fuerit,

Cic. Phil. 2, 14, 35:

eo natus sum ut Jugurthae scelerum ostentui essem,

Sall. J. 24, 10: cupis me esse nequam;

tamen ero frugi bonae,

Plaut. Ps. 1, 5, 51:

magnoque esse argumento, homines scire pleraque antequam nati sint, quod, etc.,

Cic. Sen. 21, 78:

multi Indicioque sui facti persaepe fuere, Lucr 4, 1019: ejus rei ipsa verba formulae testimonio sunt,

Cic. Rosc. Com. 4, 11:

haec res ad levandam annonam impedimento fuit,

Liv. 4, 13:

cujus rei Demosthenes atque Aeschines possunt esse documento,

Quint. 7, 1, 2.—

With second dat. of pers.:

obsecro vos ego mi auxilio sitis,

Plaut. Aul. 4, 9, 5; id. Ep. 5, 2, 11; id. Most. 1, 2, 68:

ne quid Captioni mihi sit,

id. ib. 3, 3, 19:

mihi cordi est,

id. Cist. 1, 1, 110:

ubi eris damno molestiae et dedecori saepe fueris,

id. As. 3, 2, 25:

metuo illaec mihi res ne malo magno fuat,

id. Mil. 2, 6, 12:

nec Salus nobis saluti jam esse potest,

id. Most. 2, 1, 4:

bono usui estis nulli,

id. Curc. 4, 2, 15:

quae sint nobis morbo mortique,

Lucr. 6, 1095:

quo magis quae agis curae sunt mihi,

Ter. Ad. 4, 5, 46:

omitto innumerabiles viros, quorum singuli saluti huic civitati fuerunt,

Cic. Rep. 1, 1, 1: ut mihi magnae curae tuam vitam ac dignitatem esse scires, Anton. ap. Cic. Att. 10, 8, A fin.:

accusant ei, quibus occidi patrem Sex. Roscii bono fuit,

Cic. Rosc. Am. 5, 13: haec tam parva [p. 1800] civitas praedae tibi et quaestui fuit, id. Verr. 2, 3, 37, § 85:

ea dictitare, quae detrimento, maculae, invidiae, infamiae nobis omnibus esse possint,

id. ib. 2, 3, 62, §

144: minus ea bella curae patribus erant, quam, etc.,

Liv. 35, 23, 1:

sciant patribus aeque curae fuisse, ne, etc.,

id. 4, 7, 6:

si hoc perinde curae est tibi quam illud mihi,

Plin. Ep. 6, 8, 9:

quantaeque curae tibi fuit, ne quis, etc.,

id. Pan. 25, 3:

quantae sit mihi curae,

id. Ep. 6, 8, 2:

si judicibus ipsis aut gloriae damnatio rei aut deformitati futura absolutio,

Quint. 6, 1, 12.—Rarely with dat. gerund:

nec tamen impedimento id rebus gerundis fuit,

Liv. 26, 24 (for a full account of this dative, v. Roby, Gram. 2, praef. pp. xxv.-lvi., and § 1158 sq.).—

Esse ad aliquid, to be of use for, to serve for:

vinum murteum est ad alvum crudam,

Cato, R. R. 125:

completae naves taeda et pice reliquisque rebus quae sunt ad incendia,

Caes. B. C. 3, 101:

valvae, quae olim ad ornandum templum erant maxime,

Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124.—

Id est or hoc est, with predic.-clause by way of explanatory addition, that is, that is to say; sometimes also with a climax in the sense, which is as much as to say, or which is the same thing:

sed domum redeamus, id est ad nostros revertamur,

Cic. Brut. 46, 172:

quodsi in scena, id est in contione verum valet, etc.,

id. Lael. 26, 97:

meos amicos, in quibus est studium, in Graeciam mitto, id est ad Graecos ire jubeo,

id. Ac. 1, 2, 8:

si Epicurum, id est si Democritum probarem,

id. ib. 1, 2, 6:

ut (sapiens) aegritudine opprimatur, id est miseria,

id. Tusc. 3, 13, 27: a parte negotiali, hoc est pragmatikêi, Quint. 3, 7, 1:

cum in bona tua invasero, hoc est, cum te docuero,

id. 8, 3, 89.—

Poet., with Greek inf. pleonastically:

esse dederat monumentum,

Verg. A. 5, 572 (cf.: dôke xeinêion einai, Hom. Il. 10, 269).

sum = eum, Enn. ap. Fest., v. is.

sum- in composition, for sub before m; v. sub fin.

assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

infra,

Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).

A.. Lit.:

cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

Gell. 16, 10, 5; cf.

Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

contrarios proletarios,

id. ib.:

assiduum ab aere dando,

Quint. 5, 10, 55:

adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—

Meton., a rich person:

noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

Plaut. Am. 1, 1, 14.—

Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

Proletario sermone nunc quidem utere,

common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).

assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

Itaque qui adest, adsiduus (est),

Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,

Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

cum hic filius adsiduus in praediis esset,

Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

3: fuit adsiduus mecum praetore me,

id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

Cic. Sen. 16, 56:

suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

id. Rosc. Am. 16, 47:

flagitator,

id. Brut. 5, 18:

his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

id. de Or. 2, 39, 162:

Elevat adsiduos copia longa viros,

Prop. 3, 31, 44:

campus, Assiduis pulsatus equis,

Ov. M. 6, 219:

adsiduus in oculis hominum fuerat,

Liv. 35, 10:

hostis, adsiduus magis quam gravis,

id. 2, 48:

canes adsiduiores,

Varr. R. R. 2, 9:

circa scholas adsiduus,

Suet. Tib. 11:

(patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

by the busy anvil, Juv. 14, 118:

Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

id. 5, 95:

Quem cavat adsiduis sudibus,

id. 6, 248:

in mandatis illius maxime adsiduus esto,

Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 165.—

With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

foro operam adsiduam dare,

Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

pars terraï perusta solibus adsiduis,

id. 5, 252:

imbres,

id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

motus,

Lucr. 1, 995, and 4, 392;

2, 97: repulsus,

id. 4, 106:

casus,

id. 5, 205:

frequentia,

Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

adsidua ac diligens scriptura,

Cic. Or. 1, 33, 150:

recordatio,

id. Fin. 1, 12, 41:

deorum adsidua insidens cura,

Liv. 1, 21:

deprecatio justi adsidua,

Vulg. Jac. 5, 16:

(portae) adsiduus custos,

Liv. 34, 9:

longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

Tac. Or. 38:

sterilitates,

Suet. Claud. 18:

quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

Juv. 8, 243:

barbarorum incursus,

Suet. Vesp. 8:

vasa aurea adsiduissimi usūs,

id. Aug. 71:

ignis,

Tib. 1, 1, 6:

aqua,

Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

libidines,

id. 2, 16, 14:

Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

Verg. G. 2, 149:

nubes,

Ov. M. 1, 66:

gemitus,

id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

lapsus Tectorum adsiduos,

Juv. 3, 8:

obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

adsiduo ruptae lectore columnae,

id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.

Form as-sĭdŭō ( ads-):

operam dare alicui,

Plaut. Cist. 1, 3, 37:

edere,

id. Mil. 1, 1, 50:

perpotare,

id. Most. 4, 2, 60:

esse cum aliquo,

id. Truc. 2, 4, 68:

quaerere aliquid,

Plin. 26, 3, 8, § 16:

adesse,

Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,

Form assĭdŭē ( ads-):

ubi sum adsidue, scio,

Ter. Hec. 2, 1, 20:

in ore indisciplinatorum adsidue erit,

Vulg. Eccli. 20, 26:

Adsidue veniebat,

Verg. E. 2, 4:

homines nobiles adsidue unā scribere,

Ter. Ad. prol. 16:

adsidue cantare,

Cic. Div. 1, 34, 74:

alia, quae suis locis dicentur adsidue,

Plin. 24, 1, 1, § 3:

Cum assidue minores parentibus liberi essent,

Quint. 6, 3, 67:

agere aliquid,

Ter. Heaut. prol. 29:

ut oculis adsidue videmus,

Cic. N. D. 2, 41, 104:

audire aliquid,

id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

laudare aliquid,

Vulg. Eccli. 51, 15:

interrogari,

ib. ib. 23, 11:

litteris uti,

Cic. Fam. 5, 15:

convivari,

Suet. Aug. 74:

frequentare aedem,

id. ib. 91:

gestare aliquem ornatum,

id. Calig. 52:

DEFLERE ALIQVEM,

Inscr. Grut. 950, 8:

adsidue recens,

Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—

* Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

infra,

Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).

A.. Lit.:

cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

Gell. 16, 10, 5; cf.

Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

contrarios proletarios,

id. ib.:

assiduum ab aere dando,

Quint. 5, 10, 55:

adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—

Meton., a rich person:

noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

Plaut. Am. 1, 1, 14.—

Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

Proletario sermone nunc quidem utere,

common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).

assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

Itaque qui adest, adsiduus (est),

Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,

Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

cum hic filius adsiduus in praediis esset,

Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

3: fuit adsiduus mecum praetore me,

id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

Cic. Sen. 16, 56:

suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

id. Rosc. Am. 16, 47:

flagitator,

id. Brut. 5, 18:

his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

id. de Or. 2, 39, 162:

Elevat adsiduos copia longa viros,

Prop. 3, 31, 44:

campus, Assiduis pulsatus equis,

Ov. M. 6, 219:

adsiduus in oculis hominum fuerat,

Liv. 35, 10:

hostis, adsiduus magis quam gravis,

id. 2, 48:

canes adsiduiores,

Varr. R. R. 2, 9:

circa scholas adsiduus,

Suet. Tib. 11:

(patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

by the busy anvil, Juv. 14, 118:

Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

id. 5, 95:

Quem cavat adsiduis sudibus,

id. 6, 248:

in mandatis illius maxime adsiduus esto,

Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 165.—

With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

foro operam adsiduam dare,

Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

pars terraï perusta solibus adsiduis,

id. 5, 252:

imbres,

id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

motus,

Lucr. 1, 995, and 4, 392;

2, 97: repulsus,

id. 4, 106:

casus,

id. 5, 205:

frequentia,

Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

adsidua ac diligens scriptura,

Cic. Or. 1, 33, 150:

recordatio,

id. Fin. 1, 12, 41:

deorum adsidua insidens cura,

Liv. 1, 21:

deprecatio justi adsidua,

Vulg. Jac. 5, 16:

(portae) adsiduus custos,

Liv. 34, 9:

longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

Tac. Or. 38:

sterilitates,

Suet. Claud. 18:

quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

Juv. 8, 243:

barbarorum incursus,

Suet. Vesp. 8:

vasa aurea adsiduissimi usūs,

id. Aug. 71:

ignis,

Tib. 1, 1, 6:

aqua,

Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

libidines,

id. 2, 16, 14:

Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

Verg. G. 2, 149:

nubes,

Ov. M. 1, 66:

gemitus,

id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

lapsus Tectorum adsiduos,

Juv. 3, 8:

obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

adsiduo ruptae lectore columnae,

id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.

Form as-sĭdŭō ( ads-):

operam dare alicui,

Plaut. Cist. 1, 3, 37:

edere,

id. Mil. 1, 1, 50:

perpotare,

id. Most. 4, 2, 60:

esse cum aliquo,

id. Truc. 2, 4, 68:

quaerere aliquid,

Plin. 26, 3, 8, § 16:

adesse,

Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,

Form assĭdŭē ( ads-):

ubi sum adsidue, scio,

Ter. Hec. 2, 1, 20:

in ore indisciplinatorum adsidue erit,

Vulg. Eccli. 20, 26:

Adsidue veniebat,

Verg. E. 2, 4:

homines nobiles adsidue unā scribere,

Ter. Ad. prol. 16:

adsidue cantare,

Cic. Div. 1, 34, 74:

alia, quae suis locis dicentur adsidue,

Plin. 24, 1, 1, § 3:

Cum assidue minores parentibus liberi essent,

Quint. 6, 3, 67:

agere aliquid,

Ter. Heaut. prol. 29:

ut oculis adsidue videmus,

Cic. N. D. 2, 41, 104:

audire aliquid,

id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

laudare aliquid,

Vulg. Eccli. 51, 15:

interrogari,

ib. ib. 23, 11:

litteris uti,

Cic. Fam. 5, 15:

convivari,

Suet. Aug. 74:

frequentare aedem,

id. ib. 91:

gestare aliquem ornatum,

id. Calig. 52:

DEFLERE ALIQVEM,

Inscr. Grut. 950, 8:

adsidue recens,

Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—

* Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

infra,

Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).

A.. Lit.:

cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

Gell. 16, 10, 5; cf.

Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

contrarios proletarios,

id. ib.:

assiduum ab aere dando,

Quint. 5, 10, 55:

adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—

Meton., a rich person:

noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

Plaut. Am. 1, 1, 14.—

Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

Proletario sermone nunc quidem utere,

common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).

assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

Itaque qui adest, adsiduus (est),

Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,

Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

cum hic filius adsiduus in praediis esset,

Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

3: fuit adsiduus mecum praetore me,

id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

Cic. Sen. 16, 56:

suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

id. Rosc. Am. 16, 47:

flagitator,

id. Brut. 5, 18:

his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

id. de Or. 2, 39, 162:

Elevat adsiduos copia longa viros,

Prop. 3, 31, 44:

campus, Assiduis pulsatus equis,

Ov. M. 6, 219:

adsiduus in oculis hominum fuerat,

Liv. 35, 10:

hostis, adsiduus magis quam gravis,

id. 2, 48:

canes adsiduiores,

Varr. R. R. 2, 9:

circa scholas adsiduus,

Suet. Tib. 11:

(patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

by the busy anvil, Juv. 14, 118:

Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

id. 5, 95:

Quem cavat adsiduis sudibus,

id. 6, 248:

in mandatis illius maxime adsiduus esto,

Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 165.—

With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

foro operam adsiduam dare,

Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

pars terraï perusta solibus adsiduis,

id. 5, 252:

imbres,

id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

motus,

Lucr. 1, 995, and 4, 392;

2, 97: repulsus,

id. 4, 106:

casus,

id. 5, 205:

frequentia,

Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

adsidua ac diligens scriptura,

Cic. Or. 1, 33, 150:

recordatio,

id. Fin. 1, 12, 41:

deorum adsidua insidens cura,

Liv. 1, 21:

deprecatio justi adsidua,

Vulg. Jac. 5, 16:

(portae) adsiduus custos,

Liv. 34, 9:

longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

Tac. Or. 38:

sterilitates,

Suet. Claud. 18:

quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

Juv. 8, 243:

barbarorum incursus,

Suet. Vesp. 8:

vasa aurea adsiduissimi usūs,

id. Aug. 71:

ignis,

Tib. 1, 1, 6:

aqua,

Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

libidines,

id. 2, 16, 14:

Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

Verg. G. 2, 149:

nubes,

Ov. M. 1, 66:

gemitus,

id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

lapsus Tectorum adsiduos,

Juv. 3, 8:

obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

adsiduo ruptae lectore columnae,

id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.

Form as-sĭdŭō ( ads-):

operam dare alicui,

Plaut. Cist. 1, 3, 37:

edere,

id. Mil. 1, 1, 50:

perpotare,

id. Most. 4, 2, 60:

esse cum aliquo,

id. Truc. 2, 4, 68:

quaerere aliquid,

Plin. 26, 3, 8, § 16:

adesse,

Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,

Form assĭdŭē ( ads-):

ubi sum adsidue, scio,

Ter. Hec. 2, 1, 20:

in ore indisciplinatorum adsidue erit,

Vulg. Eccli. 20, 26:

Adsidue veniebat,

Verg. E. 2, 4:

homines nobiles adsidue unā scribere,

Ter. Ad. prol. 16:

adsidue cantare,

Cic. Div. 1, 34, 74:

alia, quae suis locis dicentur adsidue,

Plin. 24, 1, 1, § 3:

Cum assidue minores parentibus liberi essent,

Quint. 6, 3, 67:

agere aliquid,

Ter. Heaut. prol. 29:

ut oculis adsidue videmus,

Cic. N. D. 2, 41, 104:

audire aliquid,

id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

laudare aliquid,

Vulg. Eccli. 51, 15:

interrogari,

ib. ib. 23, 11:

litteris uti,

Cic. Fam. 5, 15:

convivari,

Suet. Aug. 74:

frequentare aedem,

id. ib. 91:

gestare aliquem ornatum,

id. Calig. 52:

DEFLERE ALIQVEM,

Inscr. Grut. 950, 8:

adsidue recens,

Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—

* Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

infra,

Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).

A.. Lit.:

cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

Gell. 16, 10, 5; cf.

Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

contrarios proletarios,

id. ib.:

assiduum ab aere dando,

Quint. 5, 10, 55:

adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—

Meton., a rich person:

noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

Plaut. Am. 1, 1, 14.—

Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

Proletario sermone nunc quidem utere,

common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).

assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

Itaque qui adest, adsiduus (est),

Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,

Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

cum hic filius adsiduus in praediis esset,

Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

3: fuit adsiduus mecum praetore me,

id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

Cic. Sen. 16, 56:

suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

id. Rosc. Am. 16, 47:

flagitator,

id. Brut. 5, 18:

his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

id. de Or. 2, 39, 162:

Elevat adsiduos copia longa viros,

Prop. 3, 31, 44:

campus, Assiduis pulsatus equis,

Ov. M. 6, 219:

adsiduus in oculis hominum fuerat,

Liv. 35, 10:

hostis, adsiduus magis quam gravis,

id. 2, 48:

canes adsiduiores,

Varr. R. R. 2, 9:

circa scholas adsiduus,

Suet. Tib. 11:

(patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

by the busy anvil, Juv. 14, 118:

Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

id. 5, 95:

Quem cavat adsiduis sudibus,

id. 6, 248:

in mandatis illius maxime adsiduus esto,

Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 165.—

With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

foro operam adsiduam dare,

Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

pars terraï perusta solibus adsiduis,

id. 5, 252:

imbres,

id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

motus,

Lucr. 1, 995, and 4, 392;

2, 97: repulsus,

id. 4, 106:

casus,

id. 5, 205:

frequentia,

Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

adsidua ac diligens scriptura,

Cic. Or. 1, 33, 150:

recordatio,

id. Fin. 1, 12, 41:

deorum adsidua insidens cura,

Liv. 1, 21:

deprecatio justi adsidua,

Vulg. Jac. 5, 16:

(portae) adsiduus custos,

Liv. 34, 9:

longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

Tac. Or. 38:

sterilitates,

Suet. Claud. 18:

quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

Juv. 8, 243:

barbarorum incursus,

Suet. Vesp. 8:

vasa aurea adsiduissimi usūs,

id. Aug. 71:

ignis,

Tib. 1, 1, 6:

aqua,

Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

libidines,

id. 2, 16, 14:

Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

Verg. G. 2, 149:

nubes,

Ov. M. 1, 66:

gemitus,

id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

lapsus Tectorum adsiduos,

Juv. 3, 8:

obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

adsiduo ruptae lectore columnae,

id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.

Form as-sĭdŭō ( ads-):

operam dare alicui,

Plaut. Cist. 1, 3, 37:

edere,

id. Mil. 1, 1, 50:

perpotare,

id. Most. 4, 2, 60:

esse cum aliquo,

id. Truc. 2, 4, 68:

quaerere aliquid,

Plin. 26, 3, 8, § 16:

adesse,

Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,

Form assĭdŭē ( ads-):

ubi sum adsidue, scio,

Ter. Hec. 2, 1, 20:

in ore indisciplinatorum adsidue erit,

Vulg. Eccli. 20, 26:

Adsidue veniebat,

Verg. E. 2, 4:

homines nobiles adsidue unā scribere,

Ter. Ad. prol. 16:

adsidue cantare,

Cic. Div. 1, 34, 74:

alia, quae suis locis dicentur adsidue,

Plin. 24, 1, 1, § 3:

Cum assidue minores parentibus liberi essent,

Quint. 6, 3, 67:

agere aliquid,

Ter. Heaut. prol. 29:

ut oculis adsidue videmus,

Cic. N. D. 2, 41, 104:

audire aliquid,

id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

laudare aliquid,

Vulg. Eccli. 51, 15:

interrogari,

ib. ib. 23, 11:

litteris uti,

Cic. Fam. 5, 15:

convivari,

Suet. Aug. 74:

frequentare aedem,

id. ib. 91:

gestare aliquem ornatum,

id. Calig. 52:

DEFLERE ALIQVEM,

Inscr. Grut. 950, 8:

adsidue recens,

Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—

* Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

mīror, ātus, 1 ( act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. meidaô; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).

With acc.:

neglegentiam hominis,

Cic. Att. 10, 5, 59:

illud jam mirari desino, quod ante mirabar,

id. de Or. 2, 14, 59:

signa, tabulas pictas, vasa caelata,

Sall. C. 11, 6:

praemia,

Verg. G. 3, 49:

patrem,

to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75:

alia digna miratu,

of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56:

mirari se,

to admire one's self, be in love with one's self, be vain, Cat. 22, 17.—

With object-clause:

si quis forte miratur, me ad accusandum descendere,

Cic. Div. in Caecil. 1, 1.—

With quod:

mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset,

Cic. Div. 2, 24, 51.—

With si:

idne tu miraris, si patrissat filius?

Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if:

miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit,

Cic. Lael. 15, 54.—

With rel.-clause:

ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit,

Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134:

ejus rei quae causa esset miratus,

Caes. B. G. 1, 32:

miror, quid ex Piraeo abierit,

Ter. Eun. 2, 2, 59:

satis mirari non possum, unde, etc.,

Cic. N. D. 1, 34, 95:

si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc.,

id. Sest. 1.—

With de:

de singulari impudentiā,

Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—

With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).—

Poet. in Greek constr. (thaumazô tina tinos), aliquem alicujus rei:

(te) justitiaene prius mirer belline laborum,

Verg. A. 11, 126.—

Trop.

To have a regard for:

familiaritates... amantium nos amicorum et nostra mirantium,

Cic. Off. 2, 8, 30.—

Of inanim. subjects ( poet.):

(arbos) miraturque novas frondes et non sua poma,

Verg. G. 2, 82.—Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.):

in mirandam altitudinem depressum,

Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68:

mirandum in modum,

in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3:

cliens,

Juv. 10, 161:

fides,

Stat. S. 1, 3, 20.— Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.

nōmen, ĭnis (archaic form of gen. sing. NOMINVS, S. C. de Bacch. Corp. Inscr. Lat. 196, 8), n. [for gnōmen, from root gno, whence gnosco, nosco, co-gnosco], a name, appellation (syn. vocabulum).

Lit.:

nomen est, quod unicuique personae datur, quo suo quaeque proprio et certo vocabulo appellatur,

Cic. Inv. 1, 24, 134:

imponere nova rebus nomina,

id. Fin. 3, 1, 3:

qui haec rebus nomina posuerunt,

id. Tusc. 3, 5, 10:

appellare aliquem nomine,

id. de Or. 1, 56, 239:

huic urbi nomen Epidamno inditum est,

Plaut. Men. 2, 1, 37; cf. Liv. 7, 2, 6:

Theophrastus divinitate loquendi nomen invenit,

Cic. Or. 19, 62:

lituus ab ejus litui, quo canitur, similitudine nomen invenit,

id. Div. 1, 17, 30:

ut is locus ex calamitate populi Romani nomen caperet,

Caes. B. G. 1, 13 et saep.:

ludi, Pythia de domitae serpentis nomine dicti,

Ov. M. 1, 447:

clari nominis vir,

Vell. 2, 34, 4:

nominis minoris vir,

id. 2, 100, 5; cf. id. 2, 112, 2; 2, 103, 1: est mihi nomen, inditur mihi nomen, with nom.:

cui saltationi Titius nomen est,

Cic. Brut. 62, 225:

eique morbo nomen est avaritia,

id. Tusc. 4, 11, 24:

canibus pigris... Nomen erit pardus, tigris, leo,

Juv. 8, 36.—With dat.:

haec sunt aedes, hic habet: Lesbonico'st nomen,

Plaut. Trin. 2, 2, 110:

juventus nomen fecit Peniculo mihi,

id. Men. 1, 1, 1:

nam mihi est Auxilio nomen,

id. Cist. 1, 3, 6:

huic ego die nomen Trinummo facio,

id. Trin. 4, 2, 1:

nomen Arcturo est mihi,

id. Rud. prol. 5:

cantus cui nomen neniae,

Cic. Leg. 2, 24, 62:

puero ab inopiā nomen Egerio est inditum,

Liv. 1, 34:

est illis strigibus nomen,

Ov. F. 6, 139.—With gen.:

cujus nomen est Viventis,

Vulg. Gen. 25, 11.—Rarely with ad:

ut det nomen ad molas coloniam,

Plaut. Ps. 4, 6, 38.—Nomen dare, edere, profiteri, ad nomina respondere, to give in one's name, be enrolled, enlist; to answer to one's name when summoned to military duty:

ne nomina darent,

Liv. 2, 24:

nomina profiteri,

id. 2, 24:

nominis edendi apud consules potestas,

id. 2, 24:

virgis caesi, qui ad nomina non respondissent,

id. 7, 4; also,

dare nomen in conjurationem,

to join the conspiracy, Tac. A. 15, 48:

ab re nomen habet (terra),

is named for, Liv. 38, 18, 4:

quae (sapientia) divinarum humanarumque rerum cognitione hoc nomen apud antiquos adsequebatur,

Cic. Tusc. 5, 3, 7:

dea (Viriplaca) nomen hoc a placandis viris fertur adsecuta,

Val. Max. 2, 1, 6.—Esp.:

nomen accipere = nominari: turris quae nomen ab insulā accepit,

Caes. B. C. 3, 112, 1; Quint. 3, 3, 13; Just. 1, 5, 1; Tac. A. 6, 37; 15, 74; Plin. Ep. 2, 10, 8.—

In partic., the middle name of the three which every freeborn Roman had, as distinguished from the praenomen and cognomen. The nomen distinguished one gens from another, the cognomen one familia from another, and the praenomen one member of the familia from another, Quint. 7, 3, 27.—But sometimes nomen is used in the signif. of praenomen:

id nomen (sc. Gaja),

Cic. Mur. 12, 27.—So, too, in the signif. of cognomen:

Sex. Clodius, cui nomen est Phormio,

Cic. Caecin. 10, 27; cf.:

tamquam habeas tria nomina,

i. e. as if you were a Roman, Juv. 5, 127.—

Esp. in phrase: sub nomine, under the assumed name:

qui litteras exitiales Demetrio sub nomine Flaminini adtulerant,

Liv. 40, 54, 9:

sub nomine meo,

Quint. 7, 2, 24:

carmina sub alieno nomine edere,

Suet. Aug. 55:

multa vana sub nomine celebri vulgabantur,

Tac. A. 6, 12; 13, 25; id. H. 1, 5; cf.:

rogatio repente sub unius tribuni nomine promulgatur,

Liv. 43, 16, 6; Suet. Aug. 29; Plin. Pan. 50, 5; cf. also II. B. infra.—

A title of power or honor:

imperatoris,

Caes. B. C. 2, 32, 14.—

In gram., a noun, Quint. 1, 4, 18; 1, 5, 42 et saep.—

Transf.

Nomen alicu jus deferre, to bring an accusation against, to accuse a person:

nomen alicujus de parricidio deferre,

Cic. Rosc. Am. 10, 28: nomen recipere, to receive the accusation:

palam de sellā ac tribunali pronuntiat: si quis absentem Sthenium rei capitalis reum facere vellet, sese ejus nomen recepturum: et simul, ut nomen deferret, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; cf. context.—

A bond, note, a demand, claim, a debt: tituli debitorum nomina dicuntur praesertim in iis debitis, in quibus hominum nomina scripta sunt, quibus pecuniae commodatae sunt, Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 10, § 28:

repromittam istoc nomine solutam rem futuram,

Plaut. As. 2, 4, 48:

si neque in tuas tabulas ullum nomen referres, cum tot tibi nominibus acceptum Curtii referrent,

Cic. Verr. 2, 1, 39, § 102:

qui tibi, ut ais, certis nominibus grandem pecuniam debuit,

on good bonds, good security, id. Quint. 11, 38; cf.:

egone hos digitos meos impellere potui, ut falsum perscriberent nomen?

id. Rosc. Com. 1, 1:

volo persolvere, ut expungatur nomen, ne quid debeam,

Plaut. Cist. 1, 3, 40; so,

solvere,

Cic. Att. 6, 2, 7:

expedire, exsolvere,

id. ib. 16, 6, 3:

nomina sua exigere,

to collect one's debts, id. Verr. 2, 1, 10, § 28:

hoc nomen, quod urget, nunc, cum petitur, dissolvere,

id. Planc. 28, 68:

transcribere in alium,

Liv. 35, 7:

qui venit ad dubium grandi cum codice nomen,

comes with a huge ledger to sue for a doubtful debt, Juv. 7, 110.—

Nomina facere, in the case of written obligations, to set down or book the items of debt in the account-book:

nomina se facturum, qua ego vellem die,

Cic. Fam. 7, 23, 1:

emit homo cupidus (Canius) tanti, quanti Pythius voluit et emit instructos: nomina facit (Pythius), negotium conficit,

id. Off. 3, 14, 59:

nomina facturi diligenter in patrimonium et vasa debitoris inquirimus,

Sen. Ben. 1, 1, 2.—

Nomen locare, to offer as surety, Phaedr. 1, 16, 1 (dub.).—

Transf., an item of debt; and hence, a debtor:

hoc sum assecutus, ut bonum nomen existimer,

i. e. a good payer, Cic. Fam. 5, 6, 2:

lenta nomina non mala,

Sen. Ben. 5, 22, 1; cf. id. ib. 7, 29, 2; Col. 1, 7, 2.—

A family, race, stock, people, nation:

C. Octavium in familiam nomenque adoptavit,

Suet. Caes. 83:

Crispum C. Sallustius in nomen ascivit,

Tac. A. 3, 30; Luc. 7, 584.—

With national names: nomen Romanum, whatever is called Roman, i. e. the Roman dominion, nation, power; esp. of the army:

gens infestissuma nomini Romano,

Sall. C. 52, 24: CEIVIS ROMANVS NEVE NOMINVS LATINI NEVE SOCIVM QVISQVAM, etc., S. C. de Bacch.; so,

concitatis sociis et nomine Latino,

Cic. Rep. 1, 19, 31; 3, 29, 41:

ubi deletum omnibus videretur nomen Romanum,

Liv. 23, 6, 3:

relicum Romani nominis,

id. 22, 55, 5; 27, 33, 11; 1, 10, 3; cf. id. 9, 7, 1:

Aeolio regnatas nomine terras,

Sil. 14, 70:

Volscūm nomen prope deletum est,

Liv. 3, 8, 10:

nomen Atheniensium tueri,

Just. 5, 6, 9.—

Poet.

A thing:

infaustum interluit Allia nomen,

Verg. A. 7, 717.—

A person:

popularia nomina Drusos,

Luc. 6, 759; 1, 311:

nec fidum femina nomen,

Tib. 3, 4, 61:

in diversa trahunt unum duo nomina pectus,

i. e. the love of a mother and sister, Ov. M. 8, 464; id. H. 8, 30.—

Trop.

Name, fame, repute, reputation, renown (syn.:

existimatio, fama): hujus magnum nomen fuit,

Cic. Brut. 67, 238:

nomen habere,

id. ib. 69, 244:

magnum in oratoribus nomen habere,

id. Or. 6, 22:

officere nomini alicujus, Liv. praef. § 3: et nos aliquod nomenque decusque Gessimus,

Verg. A. 2, 89:

nomen gerere,

Lact. 1, 20, 3; 4, 29, 15 al.:

multi Lydia nominis Romanā vigui clarior Iliā,

Hor. C. 3, 9, 7:

nomen alicujus stringere,

Ov. Tr. 2, 350:

homines nonnullius in litteris nominis, Plin Ep. 7, 20, 3: parentes, quorum maximum nomen in civitatibus est suis,

Liv. 22, 22, 13.—Of ill repute, bad reputation: malum nomen (only rare and late Lat.): magis eligendum in paupertate nomen bonum quam in divitiis nomen pessimum, Hier. Com. Ep. Tit., Paris, 1546, p. 104 H.—

Of inanimate things:

ne vinum nomen perdat,

Cato, R. R. 25:

nec Baccho genus aut pomis sua nomina servat,

Verg. G. 2, 240.—

A title, pretext, pretence, color, excuse, account, sake, reason, authority, behalf, etc.: alio nomine et aliā de causā abstulisse. Cic. Rosc. Com. [p. 1214] 14, 40:

legis agrariae simulatione atque nomine,

id. Agr. 2, 6, 15:

classis nomine pecuniam imperatam queruntur,

id. Fl. 12, 27:

haec a te peto amicitiae nostrae nomine,

id. Fam. 12, 12, 3; 2, 1, 1:

nomine sceleris conjurationisque damnati,

id. Verr. 2, 5, 5, § 11:

nomine neglegentiae suspectum esse,

id. Fam. 2, 1, 1:

quid exornamus philosophiam, aut quid ejus nomine gloriosi sumus?

id. Tusc. 2, 14, 33:

qui cum luxuriose viverent, non reprehenderentur eo nomine,

id. Fin. 2, 7, 21:

gratias boni viri agebant et tuo nomine gratulabantur,

on your account, id. Phil. 1, 12, 30:

Antonio tuo nomine gratias egi,

on your behalf, id. Att. 1, 16, 16:

legationes tuo nomine proficiscentes,

id. Fam. 3, 8, 2:

quem quidem tibi etiam suo nomine commendo,

for his own sake, id. ib. 13, 21, 2:

meo nomine,

Tac. H. 1, 29:

feminarum suarum nomine,

id. G. 8:

bellum populo Romano suo nomine indixit,

Cic. Cat. 2, 6, 14:

decretae eo nomine supplicationes,

Tac. A. 14, 59;

but: acceptā ex aerario pecuniā tuo nomine,

on your responsibility, Cic. Q. Fr. 1, 3, 7.—

A name, as opposed to the reality:

me nomen habere duarum legionum exilium (opp. exercitum habere tantum),

Cic. Att. 5, 15, 1:

Campani magis nomen ad praesidium sociorum, quam vires cum attulissent,

Liv. 7, 29:

nomen amicitia est, nomen inane fides,

Ov. A. A. 1, 740.—

In eccl. Lat.,

Periphrastically:

invocavit nomen Domini,

Vulg. Gen. 13, 4:

omnipotens nomen ejus,

ib. Exod. 15, 3:

psallam nomini Domini,

ib. Psa. 7, 18:

blasphemare nomen ejus,

ib. Apoc. 13, 6.—

Delegated power:

in nomine tuo daemones eicimus,

Vulg. Matt. 7, 22:

in quo nomine fecistis,

ib. Act. 4, 7:

locuti sunt in nomine Domini,

ib. Jacob. 5, 10.

rŏgo, āvi, ātum, 1 ( inf. paragog. rogarier, Cic. Caecin. 33, 95:

rogassint, for rogaverint,

id. Leg. 3, 3, 9), v. a. [etym. dub.; perh. for progo; kindr. with Sanscr. prac, to ask, whence also precor and procus, but referred by Corss. to the same root with Sanscr. rgus, straight; Gr. oregô; Lat. rego, rex, rogus, Krit. Beit. p. 93], to ask, question, interrogate one about a thing.

Lit.

In gen. (so generally throughout ante-class. Lat.; less. freq. in Cic.; syn.: percontor, sciscitor, quaero), constr. aliquem aliquid, or simply aliquem, aliquid, with de, a rel.-clause, or absol. (cf. Zumpt, Gram. § 393). ( a) Aliquem aliquid (class. only with acc. of neutr. pron. or adj., or with sententiam; v. infra, B. 1.):

aliud te rogo,

Plaut. Most. 5, 1, 70:

haud istuc te rogo,

id. Ep. 1, 1, 49:

quin tu id me rogas,

id. Bacch. 2, 3, 24:

hoc te rogo, quos locos adisti?

id. Trin. 4, 2, 85; cf.:

rogare hoc unum te volo,

id. Merc. 3, 1, 17:

dic mihi hoc, quod te rogo,

id. Men. 5, 5, 16; id. Most. 3, 1, 130; id. Ps. 1, 3, 106; 1, 5, 64 et saep.; Ter. And. 4, 4, 12 sq.:

ego patriam te rogo, quae sit tua,

Plaut. Pers. 4, 4, 83; cf.:

hanc (colubram) alia cum rogaret causam facinoris, Respondit, etc.,

Phaedr. 4, 17, 5. —

Aliquem or aliquid:

quos rogo,

Plaut. Pers. 1, 1, 6:

quem ego igitur rogem?

Ter. And. 4, 4, 10:

ecquem hominem tu novisti? te rogo,

Plaut. Ps. 4, 2, 15; men' or me rogas? also, rogas me? in colloq. lang., do you ask that of me? how can you ask? what do you mean by asking that? Eu. Quid ego facerem? Ch. Quid tu faceres? men' rogas? requireres, Rogitares, etc., id. Merc. 3, 4, 48; Ter. Eun. 4, 3, 11; id. Heaut. 2, 3, 5; 4, 5, 32; id. Ad. 1, 2, 2; 4, 5, 31 al.; cf.:

quid me istud rogas? inquam: Stoicos roga,

Cic. Fin. 5, 28, 83:

hoc quod rogo responde,

Plaut. As. 3, 2, 32; id. Curc. 2, 1, 30; 5, 3, 30; id. Ps. 4, 2, 12 al.; Ter. And. 4, 4, 23; Suet. Caes. 82.—

With de:

jam de istoc rogare omitte,

Plaut. Pers. 4, 4, 90; so,

de istac virgine,

Ter. Eun. 4, 4, 53:

de te ipso,

Cic. Vatin. 4, 10.—

With interrog.-clause:

rogant me servi, quo eam?

Plaut. Curc. 2, 3, 83: roga ipsum, quemadmodum ego eum Arimini acceperim, Cic. Fragm. ap. Non. 383, 8:

quodsi me populus Romanus forte roget, cur Non, etc.,

Hor. Ep. 1, 1, 70:

quae sit, rogo,

Ter. And. 1, 1, 97:

rogo, num quid velit,

id. Eun. 2, 3, 50:

rogavi pervenissetne Agrigentum?

Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27:

unde venis? et Quo tendis? rogat et respondet,

Hor. S. 1, 9, 63:

quid verum atque decens curo et rogo,

id. Ep. 1, 1, 11. —

Absol.:

prius respondes quam rogo,

Plaut. Merc. 2, 3, 119:

roganti respondebo,

id. ib. 3, 1, 17:

non edepol nunc, ubi terrarum, sim, scio, si quis roget,

id. Am. 1, 1, 180:

quin tu ergo rogas?

id. As. 1, 1, 15: Ty. Quid ego deliqui? He. Rogas? id. Capt. 3, 5, 2; so id. Rud. 3, 6, 22; id. Cas. 2, 3, 35; id. Bacch. 2, 2, 28; 38 al.; Ter. And. 1, 1, 136; 1, 2, 13; 1, 5, 32 al.; cf. Cic. Mil. 22, 59: etiam rogas? [p. 1599] do you dare to ask? Plaut. Am. 2, 1, 21; id. Bacch. 2, 3, 97; id. Merc. 1, 2, 92; Ter. And. 4, 4, 23 (v. etiam). — Particularly as subst.:

numquam nobis ad rogatum respondent,

Cic. Fl. 4, 10. —

In partic. (class. in all per.).

Publicists' t. t.

Rogare aliquem (sententiam), to ask one for his opinion or vote:

Racilius Marcellinum primum rogavit. Is sententiam dixit, ut, etc.... Postea Racilius de privatis me primum sententiam rogavit,

Cic. Q. Fr. 2, 1, 2:

quos priores sententiam rogabat,

id. Rep. 2, 20, 35. — Pass.:

cum omnes ante me rogati gratias Caesari egissent, ego rogatus mutavi meum consilium,

Cic. Fam. 4, 4, 4:

scito primum me non esse rogatum sententiam,

id. Att. 1, 13, 2:

primus rogatus sententiam,

Sall. C. 50, 4:

is enim primus rogatus sententiam,

Liv. 37, 14; Quint. 6, 3, 97 al.:

propter ipsam rem, de quā sententiae rogantur, consultabitur,

id. 3, 8, 18. —

Rogare populum or legem, or absol., prop., to ask the people about a law; hence, in gen., to bring the plan of a law before the people for their approval; to propose a law, introduce a bill:

in aes incidi jubebitis credo illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

Cic. Phil. 1, 10, 26; cf.: T. Quinctius Crispinus consul populum jure rogavit populusque jure scivit in foro pro rostris... quicumque post hanc legem rogatam rivos, specus, etc., an old legal formula ap. Front. Aquaed. 129:

plebem,

Cic. Leg. 3, 3, 9:

legem,

id. Rep. 3, 10, 17; id. Phil. 2, 29, 72; cf.:

quae (leges) non in perpetuum rogentur,

Quint. 2, 4, 40. — Absol.:

ego hanc legem, uti rogas, jubendam censeo,

Liv. 10, 8 fin.; Quint. 2, 4, 35. — Impers. pass.:

nunc rogari, ut populus consules creet,

Liv. 4, 2.—

Rogare populum magistratum, and simply magistratum, to propose a magistrate to the people for their choice, to offer him for election:

factum senatus consultum, ut duo viros aediles ex patribus dictator populum rogaret,

Liv. 6, 42 fin.; cf.:

L. Trebonius tribunus plebis rogationem tulit, ut qui plebem Romanam tribunos plebi rogaret, is usque eo rogaret dum, etc.,

id. 3, 65, 4:

(Caesar) volet, ut consules roget praetor vel dictatorem dicat: quorum neutrum jus est,

Cic. Att. 9, 15, 2; cf.:

praetores, cum ita rogentur, ut collegae consulibus sint, etc.,

id. ib. 9, 9, 3:

hodieque in legibus magistratibusque rogandis usurpatur idem jus,

Liv. 1, 17:

comitia consulibus rogandis habuit,

Cic. Div. 1, 17, 33; Liv. 26, 22; 38, 42; cf. id. 23, 31; 22, 35:

Calpurnius Romam ad magistratus rogandos proficiscitur,

Sall. J. 29, 6.— Absol.:

mortuo rege Pompilio Tullum Hostilium populus regem, interrege rogante, comitiis curiatis creavit,

Cic. Rep. 2, 17, 31.—

Milit. t. t.: rogare milites sacramento, qs. to ask the soldiers if they will take and keep an oath, i. e. to bind them by an oath, administer an oath to them, Caes. B. G. 6, 1; Liv. 32, 26; 35, 2 fin.; 40, 26; cf. Quint. 12, 2, 26. —

Jurid. t. t., to ask a person if he will promise something in making an agreement; to propose a stipulation:

quod fere novissimā parte pactorum ita solet inseri: rogavit Titius, spopondit Maevius, haec verba non tantum pactionis loco accipiuntur sed etiam stipulationis,

Dig. 1, 14, 7, § 12; Plaut. Ps. 1, 1, 114; 4, 6, 8; id. Bacch. 4, 8, 37.

Transf., to ask, beg, request, solicit one for a thing (so predominantly in the class. per.; syn.: posco, oro, obsecro, ambio, capto); constr. aliquem (rarely ab aliquo) aliquid, aliquem, aliquid, with ut, ne, or absol.

With acc.:

quā confidentiā rogare argentum me tantum audes, Impudens? Quin si egomet totus veneam, vix recipi potis est, Quod tu me rogas,

Plaut. Pers. 1, 1, 40:

hoc te vehementer etiam atque etiam rogo,

Cic. Fam. 13, 43 fin.:

nefas sit tale aliquid et facere rogatum et rogare... Haec igitur lex in amicitiā sanciatur, ut neque rogemus res turpes nec faciamus rogati,

id. Lael. 11, 39 sq.: otium divos rogat, Hor. c. 2, 16, 1; cf.:

divitias deos,

Mart. 4, 77, 1:

a Metello missionem,

Sall. J. 64, 1:

ut ab avunculo rogetur Aethiops,

Auct. Her. 4, 50, 63:

rogo te, vos, etc., parenthet.: rogo te, videte, quibus hominibus negotium detis, etc.,

Cic. Fam. 10, 26:

rogo vos, quis potest sine offulā vivere?

Suet. Claud. 40:

illae Priami rogantis Achillem preces,

Quint. 10, 1, 50: taurum de aquā per fundum ejus ducenda rogabo, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 4:

ambiuntur, rogantur,

are asked for their votes, id. Rep. 1, 31, 47:

etiamsi precario essent rogandi,

id. Verr. 2, 5, 23, § 59:

transisse Rhenum sese non suā sponte sed rogatum et arcessitum a Gallis,

Caes. B. G. 1, 44; cf.:

ille ab Sardis rogatus ad causam accesserat,

Cic. Div. in Caecil. 19, 63:

in proximum annum consulatum peteres, vel potius rogares... a quā (Galliā) nos tum, cum consulatus petebatur, non rogabatur, etc.,

was not begged for, id. Phil. 2, 30, 76:

abii ad praetorem, rogo syngraphum: Datur mihi,

Plaut. Capt. 3, 2, 6:

aquam,

id. Rud. 2, 3, 2:

legatos ad Caesarem mittunt rogatum auxilium,

Caes. B. G. 1, 11; cf. id. ib. 7, 5:

aliquid ab aliquo (rare),

Auct. Her. 4, 50; Sall. J. 64, 1:

cultrum, securim, etc.... Quae utenda vasa semper vicini rogant,

ask for, borrow, Plaut. Aul. 1, 2, 18; id. Mil. 2, 3, 76; Dig. 18, 6, 16.—

With ut or ne (so most freq.):

scitin' quid ego vos rogo? mihi ut praeconium detis,

Plaut. Men. 5, 9, 92; id. Stich. 1, 3, 93:

id ut facias, vehementer te rogo,

Cic. Fam. 13, 44:

etiam atque etiam te rogo atque oro, ut eum juves,

id. ib. 13, 66, 2:

rogat et orat Dolabellam, ut, etc.,

id. Verr. 2, 1, 29, § 72:

cum rogat et prece cogit Scilicet ut, etc.,

Hor. Ep. 1, 9, 2; Caes. ap. Cic. Att. 9, 7, C, 1; id. B. G. 1, 7:

videbatur rogare, scalas ut darem utendas sibi,

that I would lend, Plaut. Rud. 3, 1, 10; Plin. Ep. 3, 10, 5; 4, 13, 11; 4, 28, 3.— With a simple final clause without ut:

Caesar consolatus rogat, finem orandi faciat,

Caes. B. G. 1, 20; Quint. 6, 3, 88; 9, 3, 68; Ov. Ib. 643; and very freq. ap. Plin. Ep.; e. g. 1, 2, 1; 1, 5, 8; 1, 20, 24; 2, 5, 2; 3, 2, 6; 5, 19, 8; 7, 6, 11; 8, 17, 6.—With ne:

rogat frater, ne abeas longius,

Ter. Ad. 5, 5, 1:

ac te illud primum rogabo, ne quid invitus meā causā facias,

Cic. Fam. 13, 1, 2. —

Absol.: neque enim ego sic rogabam, ut petere viderer, quia familiaris esset meus (Plancus), etc., did not solicit in such a way as to, etc., Cic. Planc. 10, 25 (differing from a):

in blandiendo, rogando lenis et summissa (vox),

Quint. 11, 3, 63:

patrem et filium pro vitā rogantes,

Suet. Aug. 13; cf.:

pro aliquo,

id. ib. 40; id. Vit. 12.—

Esp., to invite, ask a visit from any one:

Tertia aderit, modo ne Publius rogatus sit,

Cic. Fam. 16, 22, 1 fin.:

Pomponiam Terentia rogat,

id. Att. 2, 3, 3 fin. — With ad or in and acc.:

ad Palatium,

Lampr. Alex. Sev. 48, 1:

in senatum,

id. Heliog. 4, 1:

ad convivium,

Just. 43, 3, 10:

ad nuptias,

Amm. 14, 6, 24:

in consilium,

Gell. 14, 2, 9.—

Prov.:

malo emere quam rogare, of a thing that does not cost much,

I had rather buy than borrow it, Cic. Verr. 2, 4, 6, § 12; cf. supra, a and b. —

In gen., to seek, bring, take:

aquam hinc de proximo rogabo,

Plaut. Rud. 2, 4, 75:

hujus (purpurae) exemplum aliunde rogabo, tibi quod ostendam (cf.: exemplum quaeritent, etc., in context),

Auct. Her. 4, 6, 9.