Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fūrax

  • 1 furax

    fūrax, ācis, adj. [id.], inclined to steal, given to stealing, thievish (rare but class.; cf.:

    rapax, furunculus): servus,

    Cic. de Or. 2, 61, 248:

    P. Cornelius homo avarus et furax,

    id. ib. 2, 66, 268:

    furacissimae manus,

    id. Pis. 30, 74:

    nihil est furacius illo,

    Mart. 8, 59, 3:

    tam furax a mento volsella,

    i. e. removing the beard, Tert. Pall. 4.—
    * Adv.: fūrācĭter, thievishly; only sup.:

    cum omnium domos, apothecas, naves furacissime scrutarere,

    Cic. Vatin. 5, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > furax

  • 2 fūrāx

        fūrāx ācis, adj. with sup.    [1 furor], given to stealing, thievish: servus: furacissimae manūs.
    * * *
    (gen.), furacis ADJ
    thieving (Collins); inclined to steal (Nelson)

    Latin-English dictionary > fūrāx

  • 3 furax

    inclined to steal,

    Latin-English dictionary of medieval > furax

  • 4 (fūrāciter)

        (fūrāciter) adv.    [furax], thievishly ; only sup: domos furacissime scrutari.

    Latin-English dictionary > (fūrāciter)

  • 5 avarus

    ăvārus, a, um, adj. ( gen. plur. fem. avarūm, Plaut. Truc. 2, 8, 9 dub.; Speng., aurum) [1. aveo, Gell. 10, 5, 13], eagerly desirous of something, esp. of possessions, avaricious, covetous, greedy (opp. largus, Quadrig. ap. Non. p. 510, 20: avarum et avidum ita discernuntur: avarum semper in reprehensione est;

    avidum autem malis aliquando, aliquando bonis adjungitur,

    Non. p. 442, 12 sq.; v. II.; syn.: avidus, cupidus, tenax, sordidus).
    I.
    Lit.:

    meretrix,

    Ter. Eun. 5, 4, 5, and Cat. 110, 7; cf.:

    Carmine formosae, pretio capiuntur avarae,

    Tib. 3, 1, 7:

    leno,

    Ter. Heaut. prol. 39:

    avarus et furax homo,

    Cic. de Or. 2, 66, 268:

    semper avarus eget,

    Hor. Ep. 1, 2, 56:

    quantum discordet parcus avaro,

    id. ib. 2, 2, 194.—With gen.:

    publicae pecuniae,

    Tac. H. 1, 49:

    caedis,

    Claud. B. Get. 606 et saep.— Poet. transf. to inanimate things:

    fuge litus avarum,

    Verg. A. 3, 44 ( = avarorum, Serv.):

    Troja, i. e. with reference to the perjured avarice of Laomedon,

    Ov. M. 11, 208 (cf.:

    perjura Troja,

    Verg. A. 5, 811; Ov. M. 11, 215):

    fraus,

    Hor. C. 4, 9, 37:

    spes,

    id. ib. 4, 11, 25:

    venter,

    id. Ep. 1, 15, 32:

    mare,

    id. C. 3, 29, 61: Acheron. Verg. G. 2, 492:

    ignis,

    Prop. 3, 26, 10 al. —
    II.
    Transf., in the poets sometimes without the access. idea of reproach: Graiis praeter laudem nullius avaris, eager only for glory, Hor.A.P.324:

    agricola,

    Verg. G. 1, 48.— Comp.:

    avariores magistratus,

    Cic. Verr. 2, 3, 82:

    ruberes, Viveret in terris te si quis avarior uno,

    Hor. Ep. 2, 2, 157. — Sup.:

    homo avarissime et spurcissime,

    Cic. Verr. 2, 1, 37.— Adv., covetously, greedily, avariciously, etc.
    a.
    Ante-class. form ăvārĭter, Cato and Quadrig. ap. Non. p. 510, 17:

    ingurgitare,

    Plaut. Curc. 1, 2, 35. —Of gluttony:

    si quis avidus poscit escam avariter,

    Plaut. Rud. 4, 7, 12; cf. avaritia, II.—
    b.
    Class. form ăvārē:

    avare pretium statui arti meae,

    Ter. Heaut. prol. 48:

    aliquid facere,

    Cic. Off. 3, 8, 37; Nep. Lys. 4, 1:

    superbe avareque imperitare victis,

    Liv. 21, 1, 3; cf. Curt. 4, 7.— Comp., more eagerly, more greedily:

    avarius exigere opus,

    Col. 1, 7, 1.— Sup.:

    avarissime horas suas servare,

    Sen. Ot. Sap. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > avarus

  • 6 existimantes

    ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
    I.
    = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

    satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

    Plaut. Most. 1, 1, 73:

    dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

    id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    magni operam,

    Nep. Cat. 1, 2:

    minoris aliquid,

    id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

    nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

    Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
    II.
    In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
    (α).
    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

    quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

    quod ego nullo modo existimo,

    Cic. Tusc. 3, 11, 25:

    cottidianae vitae consuetudinem,

    pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

    M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

    Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

    P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

    Quint. 11, 3, 8:

    popularitas signum affectati regni est existimatum,

    id. 5, 9, 13:

    assimulata sunt schemata existimanda,

    id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
    (β).
    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

    merito id fieri uterque existimat,

    Plaut. Most. 1, 3, 147:

    ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

    id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

    si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

    id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

    fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

    Cic. de Or. 2, 1, 4:

    disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

    Caes. B. G. 6, 13 fin.:

    Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

    huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

    Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
    (γ).
    With a rel. or interrog.-clause:

    haud existimans, quanto labore partum,

    Ter. Ph. 1, 1, 11:

    nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

    judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

    utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

    be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

    qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

    Liv. 22, 59, 14:

    existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

    Tac. H. 4, 81.—
    (δ).
    With de:

    de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

    Cic. Leg. 1, 2, 7:

    ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

    id. Fam. 1, 7, 5:

    male de aliquo,

    to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

    tu ipse quem ad modum existimes vide,

    id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

    exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

    Cic. Brut. 21, 82.—
    (ε).
    With in and abl.:

    in hostium numero existimari,

    to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—
    (ζ).
    Absol.:

    ut Cicero existimat,

    Quint. 9, 1, 29:

    sicut multi existimarunt,

    id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

    ita intellegimus vulgo existimari,

    Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

    si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

    Cic. Brut. 24, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > existimantes

  • 7 existimo

    ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
    I.
    = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

    satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

    Plaut. Most. 1, 1, 73:

    dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

    id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    magni operam,

    Nep. Cat. 1, 2:

    minoris aliquid,

    id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

    nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

    Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
    II.
    In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
    (α).
    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

    quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

    quod ego nullo modo existimo,

    Cic. Tusc. 3, 11, 25:

    cottidianae vitae consuetudinem,

    pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

    M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

    Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

    P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

    Quint. 11, 3, 8:

    popularitas signum affectati regni est existimatum,

    id. 5, 9, 13:

    assimulata sunt schemata existimanda,

    id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
    (β).
    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

    merito id fieri uterque existimat,

    Plaut. Most. 1, 3, 147:

    ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

    id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

    si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

    id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

    fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

    Cic. de Or. 2, 1, 4:

    disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

    Caes. B. G. 6, 13 fin.:

    Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

    huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

    Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
    (γ).
    With a rel. or interrog.-clause:

    haud existimans, quanto labore partum,

    Ter. Ph. 1, 1, 11:

    nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

    judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

    utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

    be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

    qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

    Liv. 22, 59, 14:

    existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

    Tac. H. 4, 81.—
    (δ).
    With de:

    de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

    Cic. Leg. 1, 2, 7:

    ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

    id. Fam. 1, 7, 5:

    male de aliquo,

    to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

    tu ipse quem ad modum existimes vide,

    id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

    exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

    Cic. Brut. 21, 82.—
    (ε).
    With in and abl.:

    in hostium numero existimari,

    to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—
    (ζ).
    Absol.:

    ut Cicero existimat,

    Quint. 9, 1, 29:

    sicut multi existimarunt,

    id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

    ita intellegimus vulgo existimari,

    Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

    si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

    Cic. Brut. 24, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > existimo

  • 8 existumo

    ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
    I.
    = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

    satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

    Plaut. Most. 1, 1, 73:

    dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

    id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    magni operam,

    Nep. Cat. 1, 2:

    minoris aliquid,

    id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

    nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

    Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
    II.
    In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
    (α).
    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

    quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

    quod ego nullo modo existimo,

    Cic. Tusc. 3, 11, 25:

    cottidianae vitae consuetudinem,

    pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

    M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

    Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

    P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

    Quint. 11, 3, 8:

    popularitas signum affectati regni est existimatum,

    id. 5, 9, 13:

    assimulata sunt schemata existimanda,

    id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
    (β).
    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

    merito id fieri uterque existimat,

    Plaut. Most. 1, 3, 147:

    ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

    id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

    si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

    id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

    fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

    Cic. de Or. 2, 1, 4:

    disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

    Caes. B. G. 6, 13 fin.:

    Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

    huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

    Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
    (γ).
    With a rel. or interrog.-clause:

    haud existimans, quanto labore partum,

    Ter. Ph. 1, 1, 11:

    nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

    judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

    utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

    be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

    qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

    Liv. 22, 59, 14:

    existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

    Tac. H. 4, 81.—
    (δ).
    With de:

    de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

    Cic. Leg. 1, 2, 7:

    ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

    id. Fam. 1, 7, 5:

    male de aliquo,

    to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

    tu ipse quem ad modum existimes vide,

    id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

    exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

    Cic. Brut. 21, 82.—
    (ε).
    With in and abl.:

    in hostium numero existimari,

    to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—
    (ζ).
    Absol.:

    ut Cicero existimat,

    Quint. 9, 1, 29:

    sicut multi existimarunt,

    id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

    ita intellegimus vulgo existimari,

    Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

    si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

    Cic. Brut. 24, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > existumo

  • 9 fugax

    fŭgax, ācis, adj. [fugio], apt to flee, flying swiftly, swift, fleet (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. fugitivus).
    I.
    Lit.:

    fugaces Lyncas et cervos cohibentis arcu,

    Hor. C. 4, 6, 33; so,

    caprea,

    Verg. A. 10, 724:

    ferae,

    id. ib. 9, 591:

    cervi,

    id. G. 3, 539:

    mors et fugacem persequitur virum,

    Hor. C. 3, 2, 14; cf.:

    comes atra (cura) premit sequiturque fugacem,

    id. S. 2, 7, 115:

    Pholoe,

    who flees from wooers, coy, id. C. 2, 5, 17:

    lympha,

    id. ib. 2, 3, 12.— Comp.:

    ventis, volucrique fugacior aurā,

    Ov. M. 13, 807.— Sup.:

    ignavissimus et fugacissimus hostis,

    Liv. 5, 28, 8.—As a term of vituperation, of a slave:

    lurco, edax, furax, fugax,

    runaway, Plaut. Pers. 3, 3, 16.—
    II.
    Trop.
    A.
    Fleeting, transitory: haec omnia quae habent speciem gloriae, contemne: brevia, fugacia, caduca existima; * Cic. Fam. 10, 12, 5:

    fugaces Labuntur anni,

    Hor. C. 2, 14, 1: blanditiae, Plin. poët. Ep. 7, 4, 7.— Comp.:

    non aliud pomum fugacius,

    that sooner spoils, Plin. 15, 12, 11, § 40.— Sup.:

    bona,

    Sen. Ep. 74 med.
    B.
    With gen., fleeing, shunning, avoiding a thing:

    sollicitaeque fugax ambitionis eram,

    Ov. Tr. 4, 10, 38:

    fugax rerum,

    id. ib. 3, 2, 9:

    fugacissimus gloriae,

    Sen. Ben. 4, 32.—Hence, adv.: fŭgācĭ-ter, in fleeing; only comp.:

    utrum a se audacius an fugacius ab hostibus geratur bellum,

    whether in prosecuting the war his own boldness or the enemy's disposition to flee was the greater, Liv. 28, 8, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > fugax

  • 10 furacitas

    fūrācĭtas, ātis, f. [furax], inclination to steal, thievish disposition, thievishness (very rare):

    auri argentique,

    Plin. 10, 29, 41, § 77.

    Lewis & Short latin dictionary > furacitas

  • 11 furaciter

    fūrācĭter, adv., v. furax fin.

    Lewis & Short latin dictionary > furaciter

  • 12 furunculus

    fūruncŭlus, i, m. dim. [id.], a petty thief, pilferer (cf. furax).
    I.
    Lit.:

    olim furunculus, nunc etiam rapax,

    Cic. Pis. 27, 66; Tert. adv. Marc. 3, 16.—
    II.
    Transf.
    A.
    A pointed, burning sore on the human body, a boil, furuncle, Cels. 5, 28, 8; Plin. 20, 13, 50, § 130.—
    B.
    A germ or knob on a vine, so called from its shape, Col. 4, 22, 4; 4, 24, 5; Plin. 17, 22, 36, § 181.

    Lewis & Short latin dictionary > furunculus

  • 13 lurcho

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurcho

  • 14 Lurco

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Lurco

  • 15 lurco

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurco

  • 16 Lurconianus

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Lurconianus

  • 17 lurcor

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurcor

  • 18 obclusus

    occlūdo, si, sum, 3 ( sync. form occlusti for occlusisti, Plaut. Trin. 1, 2, 151.—Collat. form occlaudo, Cod. Th. 11, 24, 1), v. a. [obclaudo], to shut or close up.
    I.
    Lit. (class.):

    FORES OCLVDITO, Lex Puteol. ap. Haubold, p. 72: occlude ostium: et ego hinc occludam,

    Plaut. Most. 2, 1, 78:

    januam,

    id. ib. 2, 2, 14:

    aedes,

    id. Am. 4, 1, 10; Ter. Eun. 4, 7, 14:

    tabernas,

    Cic. Ac. 2, 47, 144; id. Cat. 4, 8, 17:

    furax servus, cui domi nihil sit nec obsignatum nec occlusum,

    id. de Or. 2, 61, 248: ego occlusero fontem, Att. ap. Non. 139, 8:

    me non excludet ab se, sed apud se occludet domi,

    Plaut. Men. 4, 2, 108.—
    II.
    Transf., to restrain, stop: linguam, i. e. to prevent from speaking (ante-class.):

    occlusti linguam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 151; id. Mil. 3, 1, 10:

    aures,

    to close, shut, App. M. 9, p. 628 Oud.:

    os,

    Vulg. 1 Macc. 9, 55:

    libidinem,

    to restrain, Ter. And. 3, 3, 25.—Hence, occlūsus ( obcl-), a, um, P. a., shut or closed up.—Comp.:

    qui occlusiorem habeant stultiloquentiam,

    they would keep their foolish talk more to themselves, Plaut. Trin. 1, 2, 185.— Sup.:

    ostium occlusissimum,

    Plaut. Curc. 1, 1, 15 (dub.; Fleck. oculissumum).

    Lewis & Short latin dictionary > obclusus

  • 19 occludo

    occlūdo, si, sum, 3 ( sync. form occlusti for occlusisti, Plaut. Trin. 1, 2, 151.—Collat. form occlaudo, Cod. Th. 11, 24, 1), v. a. [obclaudo], to shut or close up.
    I.
    Lit. (class.):

    FORES OCLVDITO, Lex Puteol. ap. Haubold, p. 72: occlude ostium: et ego hinc occludam,

    Plaut. Most. 2, 1, 78:

    januam,

    id. ib. 2, 2, 14:

    aedes,

    id. Am. 4, 1, 10; Ter. Eun. 4, 7, 14:

    tabernas,

    Cic. Ac. 2, 47, 144; id. Cat. 4, 8, 17:

    furax servus, cui domi nihil sit nec obsignatum nec occlusum,

    id. de Or. 2, 61, 248: ego occlusero fontem, Att. ap. Non. 139, 8:

    me non excludet ab se, sed apud se occludet domi,

    Plaut. Men. 4, 2, 108.—
    II.
    Transf., to restrain, stop: linguam, i. e. to prevent from speaking (ante-class.):

    occlusti linguam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 151; id. Mil. 3, 1, 10:

    aures,

    to close, shut, App. M. 9, p. 628 Oud.:

    os,

    Vulg. 1 Macc. 9, 55:

    libidinem,

    to restrain, Ter. And. 3, 3, 25.—Hence, occlūsus ( obcl-), a, um, P. a., shut or closed up.—Comp.:

    qui occlusiorem habeant stultiloquentiam,

    they would keep their foolish talk more to themselves, Plaut. Trin. 1, 2, 185.— Sup.:

    ostium occlusissimum,

    Plaut. Curc. 1, 1, 15 (dub.; Fleck. oculissumum).

    Lewis & Short latin dictionary > occludo

  • 20 rapax

    răpax, ācis, adj. [rapio], grasping, greedy of plunder, rapacious.
    I.
    Lit. (class.;

    syn. furax): vos rapaces, vos praedones,

    Plaut. Men. 5, 7, 26; id. Pers. 3, 3, 6:

    olim furunculus, nunc vero etiam rapax,

    Cic. Pis. 27, 66; so with fur, id. Verr. 2, 3, 2, § 4:

    inopiā rapax,

    Suet. Dom. 3:

    procuratorum rapacissimum quemque,

    id. Vesp. 16; cf. Tac. H. 1, 20:

    Cinara,

    i. e. eager for presents, Hor. Ep. 1, 14, 33; so Tib. 1, 5, 59; 2, 4, 25:

    cervi, luporum praeda rapacium,

    Hor. C. 4, 4, 50; id. Epod. 16, 20; cf.

    Harpyiae,

    id. S. 2, 2, 40.— As subst.: răpax, ācis, comm., a beast of prey, Plin. 11, 45, 101, § 247.—
    2.
    Of things, rapacious, ravenous (mostly poet.):

    falces rapaces,

    Lucr. 3, 650:

    ventus,

    Ov. A. A. 1, 388:

    ignis,

    id. M. 8, 837:

    mors,

    Tib. 1, 3, 65; cf.

    Orcus,

    Hor. C. 2, 18, 30:

    fortuna,

    id. ib. 1, 34, 14:

    dentes,

    fangs, tusks, Veg. 6, 1, 1.—With gen.:

    chryselectrum rapacissimum ignium,

    very ignitible, Plin. 37, 3, 12, § 51.—As a poet. epithet of floods:

    amnes,

    Lucr. 5, 341:

    fluvii,

    id. 1, 17:

    unda, Cic. poët. N. D. 3, 10, 24: undae,

    Ov. M. 8, 550:

    Danubius,

    id. ad Liv. 397.— Hence, transf., an appellation of the twenty-first legion and the soldiers composing it (qs. that sweeps every thing before it), Tac. H. 2, 43; 100; 3, 14; 18; 22.—
    II.
    Trop. (rare), with gen., grasping, seizing eagerly or quickly, greedy, avaricious:

    nihil est rapacius quam natura,

    Cic. Lael. 14, 50:

    rapacia virtutis ingenia,

    Sen. Ep. 95, 36:

    nostri omnium utilitatum et virtutum rapacissimi,

    Plin. 25, 2, 2, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > rapax

См. также в других словарях:

  • furax — furax …   Dictionnaire des rimes

  • furax — [ fyraks ] adj. • 1944; mot formé sur furieux ♦ Arg. scol. et fam. Furieux. Elle est furax ! ⇒ fumasse. ● furax adjectif invariable Familier. Furieux, furibard, très en colère. furax [fyʀaks] adj. invar. ÉTYM. 1944; lat. furax « …   Encyclopédie Universelle

  • Furax — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Furax, signifiant furieux en argot, peut désigner : Musiciens DJ Furax (1973 ), DJ belge ; Furax, rappeur français ; Œuvres de fiction Papa …   Wikipédia en Français

  • Furax (rappeur) — Pour les articles homonymes, voir Furax. Furax Pays d’origine  France …   Wikipédia en Français

  • furax — adj. Furieux …   Dictionnaire du Français argotique et populaire

  • Signe Furax (feuilleton radiophonique) — Signé Furax (feuilleton radiophonique) Pour les articles homonymes, voir Signé Furax. Signé Furax est un feuilleton radiophonique français en cinq saisons, composé en tout de 1034[1] épisodes d’une durée moyenne de dix minutes chacun. Le… …   Wikipédia en Français

  • Signé furax (feuilleton radiophonique) — Pour les articles homonymes, voir Signé Furax. Signé Furax est un feuilleton radiophonique français en cinq saisons, composé en tout de 1034[1] épisodes d’une durée moyenne de dix minutes chacun. Le feuilleton a été diffusé de 1951 à 1952 sur la… …   Wikipédia en Français

  • Signé Furax (feuilleton radiophonique) — Pour les articles homonymes, voir Signé Furax. Signé Furax est un feuilleton radiophonique français en cinq saisons, composé en tout de 1034[1] épisodes d’une durée moyenne de dix minutes chacun. Le feuilleton a été diffusé de 1951 à 1952 sur la… …   Wikipédia en Français

  • DJ Furax — Pour les articles homonymes, voir Furax. DJ Furax Nom Alexandre Schippers Pays d’origine …   Wikipédia en Français

  • Signe Furax (film) — Signé Furax (film) Pour les articles homonymes, voir Signé Furax. Signé Furax est un film français, réalisé par Marc Simenon, sorti sur les écrans en 1981. Signé Furax est adapté de la seule 2e saison (1956 1957), titrée Le Boudin Sacré, du… …   Wikipédia en Français

  • Signé furax (film) — Pour les articles homonymes, voir Signé Furax. Signé Furax est un film français, réalisé par Marc Simenon, sorti sur les écrans en 1981. Signé Furax est adapté de la seule 2e saison (1956 1957), titrée Le Boudin Sacré, du feuilleton radiophonique …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»