-
1 (exīstimantēs)
(exīstimantēs) ium, m [P. plur. of existimo], critics, critical judges. -
2 existimantes
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
3 ad
ad praep. with acc. [cf. Eng. at].—Of approach (opp. to ab, as in to ex). I. In space, to, toward: retorquet oculos ad urbem: una pars vergit ad septentriones, Cs.: tendens ad sidera palmas, V. —Fig.: ad alia vitia propensior, more inclined to. —Esp., ad dextram, sinistram, or laevam, to or on the right or left: ito ad dextram, T.: alqd ad dextram conspicere, Cs.: non rectā regione... sed ad laevam, L.—Designating the goal, to, toward: ad ripam convenire, Cs.: vocari ad cenam, H.: ad se adferre: reticulum ad narīs sibi admovebat (cf. accedit ad urbem, he approaches the city; and, accedit provinciae, it is added to the province).— Ad me, te, se, for domum meam, tuam, suam (in T. freq.): eamus ad me, T. — With gen., ellipt.: ad Dianae, to the temple of, T.: ad Castoris currere. — Used for dat: litteras dare ad aliquem, to write one a letter (cf. litteras dare alicui, to give a letter to one): domum ad te scribere: ad primam (epistulam) scribere, to answer.—Hence, librum ad aliquem mittere, scribere, to dedicate a book to one. —In titles, ad aliquem signifies to, addressed to.— With names of towns, ad answers to Whither? for the simple acc., i. e. to the vicinity of, to the neighborhood of: ad Aquinum accedere, approach: ut cum suis copiis iret ad Mutinam. — Of hostile movement or protection, against (cf. adversus): veniri ad se existimantes, Cs.: ipse ad hostem vehitur, N.: Romulus ad regem impetum facit (cf. in), L.: clipeos ad tela protecti obiciunt, V.: ad hos casūs provisa praesidia, Cs.—In war, of manner of fighting: ad pedes pugna venerat, was fought out on foot, L.: equitem ad pedes deducere, L.: pugna ad gladios venerat, L. — Emphatic of distance, to, even to, all the way to: a Salonis ad Oricum portūs... occupavit, Cs.: usque a Dianis ad Sinopum navigare. — Fig.: deverberasse usque ad necem, T.: virgis ad necem caedi.—Of nearness or proximity in gen. (cf. apud), near to, by, at, close by: ad forīs adsistere: Ianum ad infimum Argiletum fecit, L.: quod Romanis ad manum domi supplementum esset, at hand, L.: errantem ad flumina, V.; and ellipt.: pecunia utinam ad Opis maneret! — Of persons: qui primum pilum ad Caesarem duxerat, Cs.: ad me fuit, at my house: ad inferos poenas parricidi luent, among.—So, fig.: ad omnīs nationes sanctum, in the judgment of, Cs.: ut esset ad posteros monumentum, etc., L.: ad urbem esse (of a general outside of the walls): ad urbem cum imperio remanere, Cs.—With names of towns and verbs of rest: pons, qui erat ad Genavam, Cs.; and with an ordinal number and lapis: sepultus ad quintum lapidem, N.— II. In time, about, toward: domum reductus ad vesperum, toward evening.—Till, until, to, even to, up to: usque ad hanc aetatem: ad multam noctem: amant ad quoddam tempus, until: quem ad finem? how long: ad quartam (sc. horam), H. — Hence, ad id (sc. tempus), till then: ad id dubios servare animos, L.— At, on, in, by: ad horam destinatam, at the appointed hour: frumentum ad diem dare. — III. In number or amount, near, near to, almost, about, toward (cf. circiter): talenta ad quindecim coëgi, T.: annos ad quadraginta natus.—Adverb.: occisis ad hominum milibus quattuor, Cs.: ad duo milia et trecenti occisi, L.—Of a limit, to, unto, even to (rare): (viaticum) ad assem perdere, to the last farthing, H.: ad denarium solvere. —Esp., ad unum, to a single one, without exception: omnes ad unum idem sentiunt: exosus ad unum Troianos, V. — IV. In other relations, with regard to, in respect of, in relation to, as to, to, in: ad honorem antecellere: nihil ad rem pertinet.—Ellipt.: rectene an secus, nihil ad nos: Quid ad praetorem? quid ad rem? i. e. what difference does it make? H.: quibus (auxiliaribus) ad pugnam confidebat, Cs.: ad speciem ornatus, ad sensum acerbus: mentis ad omnia caecitas: ad cetera paene gemelli, H.: facultas ad dicendum.—With words denoting measure, weight, manner, model, rule, etc., according to, agreeably to, after: taleis ad certum pondus examinatis, Cs.: ad cursūs lunae describit annum, L.: canere ad tibiam: carmen castigare ad unguem, to perfection (see unguis), H.: ad istorum normam sapientes: ad specus angustiae vallium (i. e. ad specuum similitudinem angustae valles), Cs. — With the cause or reason, according to, at, on, in consequence of, for, in order to: ad horum proces in Boeotiam duxit, on their entreaty, L.: dictis ad fallendum instructis, L.: causae ad discordiam, to produce dissension, T.: ad facinora incendere, S.: ad speciem tabernaculis relictis, for appearance, Cs.: ad id, for this use, as a means to that end, L.: ad id ipsum, for that my purpose, L.: delecto milite ad navīs, marines, L.: puer ad cyathum statuetur, H.: biiugi ad frena leones, yoked in pairs with bits, V.: res quae sunt ad incendia, Cs.: ad communem salutem utilius.—In comparison, to, compared with, in comparison with: terra ad universi caeli complexum: nihil ad tuum equitatum, Caesar.— V. In adverbial phrases, ad omnia, withal, to crown all: ad omnia tantum advehi auri, etc., L.—Ad hoc and ad haec, moreover, besides, in addition: ad hoc, quos... postremo omnes, quos, etc., S. — Ad id quod, beside that (rare): ad id quod... indignitate etiam Romani accendebantur, L. — Ad tempus, at a definite, fixed time, C., L.; at a fit, appropriate time, L.; for some time, for a short time, L.; according to circumstances. — Ad praesens, for the moment, for a short time.—Ad locum, on the spot: ut ad locum miles esset paratus, L.—Ad verbum, word for word, literally. — Ad summam, on the whole, generally, in general; in a word, in short, C., H.—Ad extremum, ad ultimum, ad postremum, at the end, finally, at last; of place, at the extremity, at the top, at the end: ad extremum (teli) unde ferrum exstabat, L.; of time, at last, finally: ad extremum incipit philosophari; of order, finally, lastly; to the last degree, quite, L. — Quem ad finem? to what limit? how far? how long? Note.—a. Ad rarely follows its acc: quam ad, T.: quos ad, C.: ripam ad Araxis, Ta.—b. In composition, ad- stands before vowels, b, d, f, h, i consonant, m, n, q, v, and mostly before l, r, s; acbefore c; but very often ad- before cl-, cr-, and cu-; ag- or ad- before g; ap- or ad- before p; atbefore t; but a- or ad- before gn, sp, sc, st.* * *I IIto, up to, towards; near, at; until, on, by; almost; according to; about w/NUM -
4 veniō
veniō (imperf. venībat, T.; P. praes. gen. plur. venientūm, V.), vēnī, ventus, īre [BA-], to come: imus, venimus, Videmus, T.: ut veni ad urbem, etc.: cum venerat ad se, home: Delum Athenis venimus: Italiam fato profugus, Laviniaque venit Litora, V.: novus exercitus domo accitus Etruscis venit, for the Etruscans, L.: Non nos Libycos populare penatīs Venimus, V.: in conspe<*>tum, Cs.: dum tibi litterae meae veniant, reaches you: hereditas unicuique nostrum venit, falls: Lilybaeum venitur, i. e. the parties meet at Lilybaeum: ad me ventum est, ut, etc., it has devolved upon me: (Galli) veniri ad se confestim existimantes, that they would be attacked, Cs.: ventum in insulam est: ubi eo ventum est, on arriving there, Cs. —Fig., to come: contra rem suam me nescio quando venisse questus est, appeared: contra amici summam existimationem, i. e. to strike at: si quid in mentem veniet: tempus victoriae, Cs.: non sumus omnino sine curā venientis anni, for the coming year: veniens in aevom, H.: veniens aetas, the future, O.: cum matronarum ac virginum veniebat in mentem, when I thought of.— With in (rarely ad) and acc. of a condition or relation, to come into, fall into, enter: venisse Germanis (Ambiorigem) in amicitiam, to have obtained the alliance of, Cs.: in calamitatem: in proverbi consuetudinem: ut non solum hostibus in contemptionem Sabinus veniret, sed, etc., had fallen into contempt, Cs.: sese in eius fidem ac potestatem venire, i. e. surrender at discretion, Cs.: in sermonem venisse nemini, i. e. has talked with: veni in eum sermonem, ut dicerem, etc., happened to say: summam in spem per Helvetios regni obtinendi venire, to indulge a confident hope, Cs.: prope secessionem res venit, almost reached the point, L.: ad ultimum dimicationis rati rem venturam, L.: Cum speramus eo rem venturam, ut, etc., H.: saepe in eum locum ventum est, ut, etc., to such a point that, Cs.: ad tuam veniam condicionem, will accept: ad summum fortunae, to attain, H.—With ad, of a topic in speaking, to come to, reach, turn to: a fabulis ad facta: ad recentiores litteras.—To come, spring, arise, be produced, grow, descend: Hic segetes, illic veniunt felicius uvae, i. e. grow, V.: arbores sponte suā, V.—To come, result, occur, happen: in ceteris rebus cum venit calamitas: quod (extremum) cum venit (i. e. mors): si quando similis fortuna venisset, L.* * *venire, veni, ventus V -
5 veniō
veniō (imperf. venībat, T.; P. praes. gen. plur. venientūm, V.), vēnī, ventus, īre [BA-], to come: imus, venimus, Videmus, T.: ut veni ad urbem, etc.: cum venerat ad se, home: Delum Athenis venimus: Italiam fato profugus, Laviniaque venit Litora, V.: novus exercitus domo accitus Etruscis venit, for the Etruscans, L.: Non nos Libycos populare penatīs Venimus, V.: in conspe<*>tum, Cs.: dum tibi litterae meae veniant, reaches you: hereditas unicuique nostrum venit, falls: Lilybaeum venitur, i. e. the parties meet at Lilybaeum: ad me ventum est, ut, etc., it has devolved upon me: (Galli) veniri ad se confestim existimantes, that they would be attacked, Cs.: ventum in insulam est: ubi eo ventum est, on arriving there, Cs. —Fig., to come: contra rem suam me nescio quando venisse questus est, appeared: contra amici summam existimationem, i. e. to strike at: si quid in mentem veniet: tempus victoriae, Cs.: non sumus omnino sine curā venientis anni, for the coming year: veniens in aevom, H.: veniens aetas, the future, O.: cum matronarum ac virginum veniebat in mentem, when I thought of.— With in (rarely ad) and acc. of a condition or relation, to come into, fall into, enter: venisse Germanis (Ambiorigem) in amicitiam, to have obtained the alliance of, Cs.: in calamitatem: in proverbi consuetudinem: ut non solum hostibus in contemptionem Sabinus veniret, sed, etc., had fallen into contempt, Cs.: sese in eius fidem ac potestatem venire, i. e. surrender at discretion, Cs.: in sermonem venisse nemini, i. e. has talked with: veni in eum sermonem, ut dicerem, etc., happened to say: summam in spem per Helvetios regni obtinendi venire, to indulge a confident hope, Cs.: prope secessionem res venit, almost reached the point, L.: ad ultimum dimicationis rati rem venturam, L.: Cum speramus eo rem venturam, ut, etc., H.: saepe in eum locum ventum est, ut, etc., to such a point that, Cs.: ad tuam veniam condicionem, will accept: ad summum fortunae, to attain, H.—With ad, of a topic in speaking, to come to, reach, turn to: a fabulis ad facta: ad recentiores litteras.—To come, spring, arise, be produced, grow, descend: Hic segetes, illic veniunt felicius uvae, i. e. grow, V.: arbores sponte suā, V.—To come, result, occur, happen: in ceteris rebus cum venit calamitas: quod (extremum) cum venit (i. e. mors): si quando similis fortuna venisset, L.* * *venire, veni, ventus V -
6 benevolus
bĕnĕ-vŏlus (in MSS. and inscrr. often bĕnĭvŏlus), a, um, adj. [volo], well-wishing, benevolent, kind, friendly, favorable (class. for the ante-class. benevolens, from which it borrows the comp. and sup.; cf. malevolus):II.erga aliquem benevolus,
Plaut. Capt. 2, 2, 100:facilis benivolusque tibi,
Ter. Hec. 5, 1, 33 Fleck.:benevolum efficere auditorem,
Auct. Her. 1, 5, 8:benevolos auditores habere,
id. ib. 1, 4, 6:ut benevolos beneque existimantes efficiamus,
Cic. de Or. 2, 79, 322; Quint. 3, 7, 24; 4, 1, 5; 10, 1, 48; Cic. Verr. 1, 8, 23:benevolentior tibi,
id. Fam. 3, 12, 4; 13, 60, 1:officium benevolentissimi atque amicissimi,
id. ib. 5, 16, 6:naturā benevolentissimus,
Suet. Tit. 8.—Transf., of servants, devoted, yielding willing service:servus domino benevolus,
Cic. Clu. 63, 176.— Adv.: bĕnĕvŏlē, benevolently, kindly, Cic. Fin. 1, 10, 34; id. Fam. 13, 21, 2.— Sup., Aug. Ep. ad Aur. 64; id. ib. ad Hier. 28. -
7 benivolus
bĕnĕ-vŏlus (in MSS. and inscrr. often bĕnĭvŏlus), a, um, adj. [volo], well-wishing, benevolent, kind, friendly, favorable (class. for the ante-class. benevolens, from which it borrows the comp. and sup.; cf. malevolus):II.erga aliquem benevolus,
Plaut. Capt. 2, 2, 100:facilis benivolusque tibi,
Ter. Hec. 5, 1, 33 Fleck.:benevolum efficere auditorem,
Auct. Her. 1, 5, 8:benevolos auditores habere,
id. ib. 1, 4, 6:ut benevolos beneque existimantes efficiamus,
Cic. de Or. 2, 79, 322; Quint. 3, 7, 24; 4, 1, 5; 10, 1, 48; Cic. Verr. 1, 8, 23:benevolentior tibi,
id. Fam. 3, 12, 4; 13, 60, 1:officium benevolentissimi atque amicissimi,
id. ib. 5, 16, 6:naturā benevolentissimus,
Suet. Tit. 8.—Transf., of servants, devoted, yielding willing service:servus domino benevolus,
Cic. Clu. 63, 176.— Adv.: bĕnĕvŏlē, benevolently, kindly, Cic. Fin. 1, 10, 34; id. Fam. 13, 21, 2.— Sup., Aug. Ep. ad Aur. 64; id. ib. ad Hier. 28. -
8 existimo
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
9 existumo
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
10 imperialis
impĕrĭālis ( inp-), e, adj. [imperium, II. B. 3. b. b], of the empire or emperor, imperial:statuta,
Dig. 47, 12, 3:praeceptum, Cod. Th. 3, 12, 2: ornamenta,
Capitol. M. Aur. 17:molestia,
Aur. Vict. Epit. 2:culmen,
Amm. 21, 16:imperia et omnia imperialia sic horruit, ut, etc.,
Capitol. Pert. 13, 1.— Adv.: impĕrĭālĭter, imperially:existimantes,
Cod. Just. 6, 51, 1 fin. -
11 imperialiter
impĕrĭālis ( inp-), e, adj. [imperium, II. B. 3. b. b], of the empire or emperor, imperial:statuta,
Dig. 47, 12, 3:praeceptum, Cod. Th. 3, 12, 2: ornamenta,
Capitol. M. Aur. 17:molestia,
Aur. Vict. Epit. 2:culmen,
Amm. 21, 16:imperia et omnia imperialia sic horruit, ut, etc.,
Capitol. Pert. 13, 1.— Adv.: impĕrĭālĭter, imperially:existimantes,
Cod. Just. 6, 51, 1 fin. -
12 inperialis
impĕrĭālis ( inp-), e, adj. [imperium, II. B. 3. b. b], of the empire or emperor, imperial:statuta,
Dig. 47, 12, 3:praeceptum, Cod. Th. 3, 12, 2: ornamenta,
Capitol. M. Aur. 17:molestia,
Aur. Vict. Epit. 2:culmen,
Amm. 21, 16:imperia et omnia imperialia sic horruit, ut, etc.,
Capitol. Pert. 13, 1.— Adv.: impĕrĭālĭter, imperially:existimantes,
Cod. Just. 6, 51, 1 fin. -
13 venio
vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( fut. venibo, Pompon. ap. Non. 508, 23; imperf. venibat, Ter. Phorm. 4, 3, 47; gen. plur, part. sync. venientum, Verg. G. 4, 167; id. A. 1, 434; 6, 755), v. n. [Sanscr. root gā, go; Zend root gā, gam, go; Gr. BA-, bainô; Lat. ar-biter, venio; Goth. quiman; O. H. Germ. quëman, koman; Engl. come; v. Curt. Gr. Etym. p. 466], to come (cf. accedo).I.Lit.:(β).nunc, cujus jussu venio et quam ob rem venerim, Dicam, etc.,
Plaut. Am. prol. 17:veni, vidi, vici,
Suet. Caes. 37: imus, venimus, videmus. Ter. Phorm. 1, 2, 53:maritimus hostis ante adesse potest quam quisquam venturum esse suspicari queat, etc.,
Cic. Rep. 2, 3, 6:venio ad macellum,
Plaut. Aul. 2, 8, 3:ut veni ad urbem, etc.,
Cic. Fam. 16, 12, 2:cupio, te ad me venire,
id. ib. 16, 10, 1; Plaut. As. 2, 4, 2:mihi si spatium fuerit in Tusculanum veniendi,
Cic. Fam. 9, 5, 3:Cato... cum venerat ad se in Sabinos,
had come home, id. Rep. 3, 28, 40:quia nudius quartus venimus in Cariam ex Indiā,
Plaut. Curc. 3, 68:sexto die Delum Athenis venimus,
Cic. Att. 5, 12, 1:Italiam fato profugus, Laviniaque venit Litora,
Verg. A. 1, 2:tumulum antiquae Cereris sedemque sacratam Venimus,
id. ib. 2, 743 (cf. devenio):vin' ad te ad cenam veniam,
Plaut. Stich. 3, 2, 30:mercator venit huc ad ludos,
id. Cist. 1, 3, 9:homo ad praetorem deplorabundus venit,
id. Aul. 2, 4, 38:neque ego te derisum venio neque derideo,
id. ib. 2, 2, 46:ad istum emptum venerunt illum locum senatorium,
Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124.—With inf.:parasitus modo venerat aurum petere,
Plaut. Bacch. 4, 3, 18:non nos Libycos populare penates Venimus,
Verg. A. 1, 528.—Of inanimate subjects: navis huc ex portu Persico Venit,
Plaut. Am. 1, 1, 249:denique in os salsi venit umor saepe saporis, Cum mare vorsamur propter,
Lucr. 4, 220:(aër) Per patefacta venit penetratque foramina,
id. 4, 891:(speculi imago) Dum venit ad nostras acies,
id. 4, 279:sub aspectum venire,
Cic. de Or. 2, 87, 358:in conspectu,
Caes. B. C. 2, 27:in conspectum,
Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Fin. 1, 7, 24:muliebris vox mihi ad aures venit,
Plaut. Rud. 1, 4, 13;in Italiā te moraturum, dum tibi litterae meae veniant,
reaches you, Cic. Fam. 11, 24, 2: hereditas unicuique nostrum venit, comes, i. e. descends to each of us, id. Caecin. 26, 74; cf.:hic Verres hereditatem sibi venisse arbitratus est, quod in ejus regnum ac manus venerat is, quem, etc.,
id. Verr. 2, 4, 27, § 62: hic segetes, illic veniunt felicius uvae, come forth, i. e. grow, Verg. G. 1, 54; so,arbores sponte suā,
id. ib. 2, 11; 2, 58; Prop. 1, 2, 10. —Impers. pass., we, they, etc., came or have come, etc.:B.Lilybaeum venitur,
Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141: ad me ventum est, it has fallen to me, id Quint. 1, 3:dum ad flumen Varum veniatur,
Caes. B. C. 1, 87:(Galli) veniri ad se confestim existimantes, ad arma conclamant,
id. B. G. 7, 70:ventum in insulam est,
Cic. Leg. 2, 3, 6:ubi eo ventum est,
Caes. B. G. 1, 43:ad quos ventum erat,
id. ib. 2, 11;3, 23: eo cum esset ventum,
id. ib. 7, 61.—Esp., to come. spring, be descended:II.qui se Bebryciā veniens Amyci de gente ferebat (i. e. qui se ferebat venientem, etc.),
Verg. A. 5, 373 Forbig. ad loc. —Trop.A.In gen.:B.vides, quo progrediente oratione venturum me puto,
Cic. Rep. 1, 40, 62. ut jam a principio videndum sit, quemadmodum velis venire ad extremum orationis, id. Or. 59, 201:contra rem suam me nescio quando venisse questus est,
that I appeared, id. Phil. 2, 2, 3: contra amici summam existimationem, id. Att. 1, 1, 4:si rem nullam habebis, quod in buccam venerit, scribito,
id. ib. 1, 12, 4;v. bucca: si quid in mentem veniet,
id. ib. 12, 36, 1.—So in Cic. with nom. only of neutr. pron. or res; but freq. impers. with gen.:cum matronarum ac virginum veniebat in mentem,
when I thought of, Cic. Sull. 6, 19:venit enim mihi in mentem oris tui,
id. Rosc. Am. 34, 95; id. Sull. 14, 38; v. also mens, II. B. fin. and the passages there cited:oratorum laus ita ducta ab humili venit ad summum, ut, etc.,
id. Tusc. 2, 2, 5:prava ex falsis opinionibus veniunt,
Quint. 5, 10, 34:vitium pejus, quod ex inopiā, quam quod ex copiā venit,
id. 2, 4, 4:non omne argumentum undique venit,
id. 5, 10, 21.—With dat.:existimabunt majus commodum ex otio meo quam ex aliorum negotiis reipublicae venturum,
Sall. J. 4, 4; 8, 2:ubi ea dies, quam constituerat cum legatis, venit,
Caes. B. G. 1, 8; so,dies,
id. ib. 7, 3:tempus victoriae,
id. ib. 7, 66; cf.:suum tempus eorum laudi,
Quint. 3, 1, 21:non sumus omnino sine curā venientis anni,
for the coming year, Cic. Q. Fr. 3, 4, 4:exemplum trahens Perniciem veniens in aevum,
Hor. C. 3, 5, 16:veniens aetas,
the future, Ov. F. 6, 639.—Of events, to come, i. e. to happen:quod hodie venit,
Tac. A. 14, 43.—In partic.1.Venire in aliquid (rarely ad aliquid; v. infra), to come into, fall into any state or condition (so esp. freq.): venisse alicui in amicitiam, to have obtained one's friendship or alliance, Caes. B. G. 6, 5, 4:(β).in calamitatem,
Cic. Rosc. Am. 17, 49:in cognitionem alicujus,
Quint. 7, 2, 20:in consuetudinem,
Cic. Caecin. 2, 6; cf.:quaedam in consuetudinem ex utilitatis ratione venerunt,
id. Inv. 2, 53, 160:in proverbii consuetudinem,
id. Off. 2, 15, 55.—Of a personal subject:(milites) qui in consuetudinem Alexandrinae vitae venerant,
Caes. B. C. 3, 110:ut non solum hostibus in contemptionem Sabinus veniret, sed, etc.,
had fallen into contempt, id. B. G. 3, 17:in contentionem, etc.,
Cic. Div. 2, 63, 129:si falso venisses in suspitionem, P. Sestio,
id. Vatin. 1, 2:summum in cruciatum,
Caes. B. G. 1, 31:aut in controversiam aut in contentionem,
Quint. 3, 6, 44:in discrimen,
Cic. Rosc. Am. 6, 16:in dubium,
id. Quint. 2, 5:in alicujus fidem ac potestatem,
to place one's self under the protection and in the power of a person, to surrender at discretion, Caes. B. G. 2, 13:ne in odium veniam,
Cic. Fin. 2, 24, 79; cf.:Tarquinii nomen huic populo in odium venisse regium,
id. Rep. 1, 40, 62:ipse illi perditae multitudini in odium acerbissimum venerit,
id. Att. 10, 8, 6: in eam opinionem Cassius veniebat, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 2:in partem alicujus,
to take part in it, Cic. Fam. 14, 2, 3:in periculum,
Caes. B. C. 1, 17:in sermonem alicujus,
i. e. to enter into conversation, Cic. Att. 14, 1, 1;and in another sense: cum loquerer cum Phaniā, veni in eum sermonem, ut dicerem, etc.,
I happened to say that, id. Fam. 3, 5, 3:nonnullam in spem veneram, posse me, etc.,
id. de Or. 2, 54, 217:summam in spem per Helvetios regni obtinendi venire,
to entertain hopes, to hope, Caes. B. G. 1, 18.— Esp. with res as subject, the affair came to, reached the point, etc.:res proxime formam latrocinii venerat,
Liv. 2, 48, 5; 2, 56, 5:res venit prope secessionem,
id. 6, 42, 10. ad ultimum dimicationis rati rem venturam, id. 2, 56, 5:cum speramus eo rem venturam, ut, etc.,
Hor. Ep. 2, 1, 226.— Impers.:saepe in eum locum ventum est, ut, etc.,
to such a point that, Caes. B. G. 6, 43; Liv. 7, 30, 9.—Ad aliquid: bene agis, Alba;2.ad tuam veniam condicionem,
will accept, Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146:ad summum fortunae,
to attain, Hor. Ep. 2, 1, 32.—In speaking, to come to a topic:ut jam a fabulis ad facta veniamus,
Cic. Rep. 2, 2, 4:ut ad fabulas veniamus,
id. Rosc. Am. 16, 46:venio ad tertiam epistulam,
id. Q. Fr. 3, 14, 12:venio ad recentiores litteras,
id. Att. 14, 19, 5:ad Arcesilam Carneademque veniamus,
id. Ac. 2, 4, 12:venio nunc ad tertium genus illud, etc.,
id. Rep. 3, 33, 45:ad istius morbum et insaniam,
id. Verr. 2, 4, 1, § 1 al.
См. также в других словарях:
Ander — Ander. Der, die, das andere, ein Wort, welches überhaupt genommen, alsdann gebraucht wird, wenn nur von zwey Dingen die Rede ist, da es denn dem Worte ein entgegen gesetzt wird. Es bezeichnet aber Ein Ding von zweyen, entweder schlechthin, oder… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
ARGYRASPIDES — sic dicebatur Macedonica quaedam legio, a clypeis argenteis. Qu. Curtius, l. 4. c. 13. Post phalangem Argyraspides eram. Τἄγυα τί σρατιωτικὸν ὑπὸ Α᾿λεξάνδρου Hesychio dicuntur. Horum meminêre Arrian. et Athen. l. 12. Alexander vero Severus, etiam … Hofmann J. Lexicon universale
AUTOLYCUS — I. AUTOLYCUS Mercurii filius, qui proxima Parnassi loca furtis infestavit. Ovid. Mer. l. 11. v. 313. Nascitur Autolycus furtum ingeniosus ad omne. Martial. l. 8. Epigr. 59. v. 4. Non fuit Autolyci tam piceata manus. Sunt qui Iasonis comitem… … Hofmann J. Lexicon universale
CLEANDRIDES Pericles — Ephoris Lacedaemoniorum Cleandridae et Plistianacti multum pecuniae largitus est ob proditionem. Cum ab eodem rationem exigeret civitas, nolens se ipsum et Lacedaemonios rubore confundere, respondit se in necessaria expendisse. Quô auditô… … Hofmann J. Lexicon universale
ECLECTICI — Gr. Ε᾿κλεκτικοὶ, dicti sunt Philosophi, ἐκλεξάμενοι τὰ ἀρέςκοντα ἐξ ἑκάςης τῶ αἱρέϚεων, seligentes quae placerent, ex qualibet secta, Suid. ex qualibet nempe, quod optim um videbatur: nullius in Magistri iurantes verba. Unde illos etiam… … Hofmann J. Lexicon universale
ERYTHRAEUM Mare — pars Oceani, Arabiam a Merid. alluens, ad Occ. Arabico, ad Ort. Persico sinu terminata. Ratio nominis varie traditur a scriptoribus. Proxime tamen ad veritatem videntur accessisse, qui ab Erythra Rege Persei, et Andromedes sil. in illo merso,… … Hofmann J. Lexicon universale
INDEPENDENTES — I. INDEPENDENTES nomen Sectariorum in Anglia, qui ex Separatistis orti Quid enim, post Eccl. illius refotmationem sub Eduardo VI. coeptam, et sub Elizabetha consummatam, dissidii ortum sit, ex residua cerimoniarum, vestium et Hierarchiae pompa,… … Hofmann J. Lexicon universale
LOT — fil. Haran. Gen. c. 11. v. 27. etc. 14. v. 12. et 16. quem δίκαιον vocat D. Petrus 2. Ep. c. 2. v. 7. Vide Ioseph. Antiqq. l. 1. Eius ux. cum intueretur ulterius post eum, statua salis effecta est. Gen. c. 19. v. 1, 5, 6, 9, 10, 12, 14, 15, 23,… … Hofmann J. Lexicon universale
METHYMNA Talnabia — incolis Medina Talnabi, i. c. civitas Prophetae, antea Iathreb, urbs Arabiae Felicis ad amnem Laakic, ubi natus Mahumetes Pseudo propheta, 200. mill. pass. a Mecha in Boream, 90. a mari Rubro in Eurum. Alii Mahometem, Mechae natum, Methymnae vero … Hofmann J. Lexicon universale
MILETUS — I. MILETUS fil. Apollinis, et Argeae Cleochi filiae, vel ut Ovid. habet, Deiones, qui cum Minoa Cretensium regem iam senem regnô privare vellet, a Iove territus in Samum, deindein Cariam Asiae regionem fugit, ibique opidum condidit, quod de suo… … Hofmann J. Lexicon universale
PALEA — vel quod palô ventiletur, vela Pale frugum inventrice, vel a Patulo, vel a Graeco πάλλειν dicta, quantumcumque vilis, Providentiam tamen Dei efficaciter arguit: Unde Lucilius Vaninus Italus, qui scriptô de Arcanis Naturae librô Naturam omnium… … Hofmann J. Lexicon universale
