Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

extrīnsecus

  • 1 extrīnsecus

        extrīnsecus adv.    [exter + secus], from without, from abroad: obiectā terribili re: spiritum adducere: imminens bellum, L.— Without, on the outside: inaurata (columna).
    * * *
    from without; on the outside

    Latin-English dictionary > extrīnsecus

  • 2 extrinsecus

    1.
    extrin-sĕcus, adv. [‡ extrim as an adverbial form of exter], from without, from abroad.
    I.
    Prop. (class.;

    syn.: extra, foris): si qui tremerent vel ipsi per se motu mentis aliquo vel objecta terribili re extrinsecus,

    Cic. Ac. 2, 15, 48; cf.:

    in dicendo aliquid extrinsecus alicunde quaerere (opp. ex ipsis visceribus causae sumere),

    id. de Or. 2, 78, 318:

    assumptis extrinsecus auxiliis,

    Quint. 7, 4, 7; cf. also Cic. de Or. 2, 39, 163:

    spiritum adducere,

    id. N. D. 2, 54, 136:

    humor allapsus,

    id. Div. 2, 27, 58:

    excipere genus divinandi extrinsecus ex divinitate,

    id. ib. 2, 11, 26:

    quod habet extremum, id cernitur ex alio extrinsecus,

    id. ib. 2, 50, 103:

    imminens bellum,

    Liv. 2, 32, 6:

    cum quid extrinsecus laesit, ut in vulneribus (opp. intra se ipsum corruptum),

    Cels. 6, 26 et saep.—
    II.
    Transf.
    A.
    Without, on the outside (cf. foris):

    deinde eum (animum) circumdedit corpore et vestivit extrinsecus,

    Cic. Univ. 6; cf. Varr. R. R. 7, 1, 79; Suet. Vesp. 12:

    extrinsecus inaurata (columna),

    Cic. Div. 1, 24, 48:

    jecur intrinsecus cavum, extrinsecus gibberum est,

    Cels. 4, 1;

    so opp. introrsus,

    Sen. Tranq. 10;

    opp. intus,

    Col. 2, 9, 13: extrinsecus custodes erant, App. de Mundo, p. 69:

    quod eam tuetur, est id extrinsecus,

    Cic. Fin. 5, 14, 39:

    plerique extrinsecus nesciunt,

    the uninitiated, Varr. L. L. 7, § 34 Müll.—
    * B.
    Irrelevantly:

    haec etsi extrinsecus, non tamen intempestive videor hoc loco retulisse,

    Col. 1, 6, 17.—
    C.
    Moreover = praeterea (late Lat.), Eutr. 9, 25.
    2.
    extrinsĕcus, a, um, adj. (late Lat.), outer:

    habitus pallii,

    Tert. Pall. 1; Gregor. Mag. Ep. 8, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > extrinsecus

  • 3 extrinsecus

    outwardly, externally, from the outside.

    Latin-English dictionary of medieval > extrinsecus

  • 4 fores

    1.
    fŏris, is, and more freq. in plur., fŏres, um, f. [Sanscr. dvār; Gr. thura; O. H. Germ. tor; Engl. door, etc.; cf. foras], a door, gate; in plur., the two leaves of a door (syn.: porta, janua, valvae, ostium, limen).
    I.
    Lit.
    (α).
    Sing.:

    crepuit foris,

    Plaut. Am. 1, 2, 34; cf. id. Cas. 5, 1, 17:

    foris crepuit, concrepuit,

    id. Aul. 4, 5, 5; id. Cas. 2, 1, 15; id. Bacch. 4, 9, 134; Ter. Ad. 2, 3, 11:

    constitit ad geminae limina prima foris,

    Ov. H. 12, 150:

    ut lictor forem virgā percuteret,

    Liv. 6, 34, 6:

    cum forem cubiculi clauserat,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59:

    forem thalami claudere,

    Ov. A. A. 3, 228:

    forem obdere alicui,

    id. P. 2, 2, 42:

    exclusus fore, cum Longarenus foret intus,

    Hor. S. 1, 2, 67.—
    (β).
    Plur.:

    ex quo (Jano) fores in liminibus profanarum aedium januae nominantur,

    Cic. N. D. 2, 27, 67:

    pol, haud periculum est, cardines ne foribus effringantur,

    Plaut. As. 2, 3, 4 sq.; cf.:

    sonitum prohibe forum et crepitum cardinum,

    id. Curc. 1, 3, 1:

    a nobis graviter crepuerunt fores,

    Ter. Heaut. 3, 3, 52:

    ad fores assistere,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    extra fores limenque carceris,

    id. Tusc. 5, 28, 80:

    robustae,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    invisae,

    id. S. 2, 3, 262:

    asperae,

    id. C. 3, 10, 3:

    durae,

    Tib. 1, 1, 56:

    foribus inest clavis,

    id. 1, 6, 34:

    hostes incidentes semiapertis portarum foribus,

    Liv. 26, 39, 22.—
    B.
    Transf., the door, opening, entrance of other things:

    aeneus equus, cujus in lateribus fores essent,

    Cic. Off. 3, 9, 38:

    nassarum,

    Plin. 32, 2, 5, § 11:

    apum,

    id. 21, 14, 48, § 82.—
    II.
    Trop.:

    quasi amicitiae fores aperire,

    Cic. Fam. 13, 10, 4:

    artis fores apertas intrare,

    Plin. 35, 9, 36, § 61:

    rerum,

    id. 2, 8, 6, § 31.
    2.
    fŏris, adv. [abl. form (denoting both the place where and the place whence), and answering to the acc. form foras, v. foras init. ].
    I.
    Out at the doors, out of doors, abroad, without (opp. intus, domi, etc.):

    sinito ambulare, si foris, si intus volent,

    Plaut. Capt. 1, 2, 5: cf.:

    foris pascuntur, intus opus faciunt,

    Varr. R. R. 3, 16, 5:

    ille relictus intus, exspectatus foris,

    Cic. Sull. 5. 17; cf.

    also: nam et intus paveo, et foris formido,

    Plaut. Cist. 4, 2, 20: aliorum intus corpus et foris lignum, ut nucum;

    aliis foris corpus, intus lignum, ut prunis,

    Plin. 15, 28, 34, § 112:

    cum et intra vallum et foris caederentur,

    Nep. Dat. 6:

    domi et foris aegre quod sit, satis semper est,

    Plaut. Cas. 2, 2, 8; cf.:

    ut domo sumeret, neu foris quaereret,

    id. Bacch. 4, 4, 6:

    nec minore saevitia foris et in exteros grassatus est,

    Suet. Ner. 36:

    (consilium petere) foris potius quam domo,

    Cic. Phil. 2, 11, 26:

    te foris sapere, tibi non posse te auxiliarier,

    Ter. Heaut. 5, 1, 49:

    si foris cenat,

    Plaut. Men. 1, 2, 17; cf.:

    venit ad nos Cicero tuus ad cenam, cum Pomponia foris cenaret,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 19 Orell. N. cr.:

    cenitare,

    id. Fam. 7, 16, 2; 9, 24, 3:

    extrinsecus, cum ea, quae sunt foris neque inhaerent in rei natura, colliguntur,

    id. de Or. 2, 39, 163:

    haec studia delectant domi, non impediunt foris,

    in public life, id. Arch. 7, 16; cf.:

    cum ea contentio mihi magnum etiam foris fructum tulisset,

    i. e. beyond the senate, id. Fam. 1, 9, 20:

    fuit ille vir cum foris clarus, tum domi admirandus, neque rebus externis magis laudandus quam institutis domesticis,

    id. Phil. 2, 28, 69:

    et domi dignitas et foris auctoritas retinetur,

    abroad, id. Rosc. Am. 47, 136; cf.:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    id. Off. 1, 22, 76; and:

    otium foris, foeda domi lascivia,

    Tac. A. 13, 25:

    foris valde plauditur,

    among the people, Cic. Q. Fr. 2, 8, 1:

    egere, foris esse Gabinium, sine provincia stare non posse,

    i. e. in the people's power, in debt, id. Pis. 6, 12.—
    (β).
    As prep. with acc. (late Lat.): constitutus si sit fluvius, qui foris agrum non vagatur, beyond, Auct. de Limit. p. 273 Goes.:

    ut terminos foris limites ponerentur,

    id. ib. —
    II.
    From without, from abroad, = extrinsecus:

    at, quaecumque foris veniunt, impostaque nobis Pondera sunt,

    Lucr. 5, 543:

    sed quod ea non parit oratoris ars, sed foris ad se delata, tamen arte tractat,

    Cic. Part. 14, 48: aut sumere ex sua vi atque natura, aut assumere foris. id. de Or. 2, 39, 163; cf.:

    foris assumuntur ea, quae non sua vi sed extranea sublevantur,

    id. ib. 2, 40, 173; id. Inv. 1, 11, 15; 2, 24, 71:

    auxilium non petendum est foris,

    id. Tusc. 3, 3, [p. 768] 6:

    ut in ipsa (arte) insit, non foris petatur extremum,

    id. Fin. 3, 7, 24.—
    (β).
    Strengthened by ab:

    quoniam in ulcus penetrat omnis a foris injuria,

    Plin. 17, 24, 37, § 227.

    Lewis & Short latin dictionary > fores

  • 5 foris

    1.
    fŏris, is, and more freq. in plur., fŏres, um, f. [Sanscr. dvār; Gr. thura; O. H. Germ. tor; Engl. door, etc.; cf. foras], a door, gate; in plur., the two leaves of a door (syn.: porta, janua, valvae, ostium, limen).
    I.
    Lit.
    (α).
    Sing.:

    crepuit foris,

    Plaut. Am. 1, 2, 34; cf. id. Cas. 5, 1, 17:

    foris crepuit, concrepuit,

    id. Aul. 4, 5, 5; id. Cas. 2, 1, 15; id. Bacch. 4, 9, 134; Ter. Ad. 2, 3, 11:

    constitit ad geminae limina prima foris,

    Ov. H. 12, 150:

    ut lictor forem virgā percuteret,

    Liv. 6, 34, 6:

    cum forem cubiculi clauserat,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59:

    forem thalami claudere,

    Ov. A. A. 3, 228:

    forem obdere alicui,

    id. P. 2, 2, 42:

    exclusus fore, cum Longarenus foret intus,

    Hor. S. 1, 2, 67.—
    (β).
    Plur.:

    ex quo (Jano) fores in liminibus profanarum aedium januae nominantur,

    Cic. N. D. 2, 27, 67:

    pol, haud periculum est, cardines ne foribus effringantur,

    Plaut. As. 2, 3, 4 sq.; cf.:

    sonitum prohibe forum et crepitum cardinum,

    id. Curc. 1, 3, 1:

    a nobis graviter crepuerunt fores,

    Ter. Heaut. 3, 3, 52:

    ad fores assistere,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    extra fores limenque carceris,

    id. Tusc. 5, 28, 80:

    robustae,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    invisae,

    id. S. 2, 3, 262:

    asperae,

    id. C. 3, 10, 3:

    durae,

    Tib. 1, 1, 56:

    foribus inest clavis,

    id. 1, 6, 34:

    hostes incidentes semiapertis portarum foribus,

    Liv. 26, 39, 22.—
    B.
    Transf., the door, opening, entrance of other things:

    aeneus equus, cujus in lateribus fores essent,

    Cic. Off. 3, 9, 38:

    nassarum,

    Plin. 32, 2, 5, § 11:

    apum,

    id. 21, 14, 48, § 82.—
    II.
    Trop.:

    quasi amicitiae fores aperire,

    Cic. Fam. 13, 10, 4:

    artis fores apertas intrare,

    Plin. 35, 9, 36, § 61:

    rerum,

    id. 2, 8, 6, § 31.
    2.
    fŏris, adv. [abl. form (denoting both the place where and the place whence), and answering to the acc. form foras, v. foras init. ].
    I.
    Out at the doors, out of doors, abroad, without (opp. intus, domi, etc.):

    sinito ambulare, si foris, si intus volent,

    Plaut. Capt. 1, 2, 5: cf.:

    foris pascuntur, intus opus faciunt,

    Varr. R. R. 3, 16, 5:

    ille relictus intus, exspectatus foris,

    Cic. Sull. 5. 17; cf.

    also: nam et intus paveo, et foris formido,

    Plaut. Cist. 4, 2, 20: aliorum intus corpus et foris lignum, ut nucum;

    aliis foris corpus, intus lignum, ut prunis,

    Plin. 15, 28, 34, § 112:

    cum et intra vallum et foris caederentur,

    Nep. Dat. 6:

    domi et foris aegre quod sit, satis semper est,

    Plaut. Cas. 2, 2, 8; cf.:

    ut domo sumeret, neu foris quaereret,

    id. Bacch. 4, 4, 6:

    nec minore saevitia foris et in exteros grassatus est,

    Suet. Ner. 36:

    (consilium petere) foris potius quam domo,

    Cic. Phil. 2, 11, 26:

    te foris sapere, tibi non posse te auxiliarier,

    Ter. Heaut. 5, 1, 49:

    si foris cenat,

    Plaut. Men. 1, 2, 17; cf.:

    venit ad nos Cicero tuus ad cenam, cum Pomponia foris cenaret,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 19 Orell. N. cr.:

    cenitare,

    id. Fam. 7, 16, 2; 9, 24, 3:

    extrinsecus, cum ea, quae sunt foris neque inhaerent in rei natura, colliguntur,

    id. de Or. 2, 39, 163:

    haec studia delectant domi, non impediunt foris,

    in public life, id. Arch. 7, 16; cf.:

    cum ea contentio mihi magnum etiam foris fructum tulisset,

    i. e. beyond the senate, id. Fam. 1, 9, 20:

    fuit ille vir cum foris clarus, tum domi admirandus, neque rebus externis magis laudandus quam institutis domesticis,

    id. Phil. 2, 28, 69:

    et domi dignitas et foris auctoritas retinetur,

    abroad, id. Rosc. Am. 47, 136; cf.:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    id. Off. 1, 22, 76; and:

    otium foris, foeda domi lascivia,

    Tac. A. 13, 25:

    foris valde plauditur,

    among the people, Cic. Q. Fr. 2, 8, 1:

    egere, foris esse Gabinium, sine provincia stare non posse,

    i. e. in the people's power, in debt, id. Pis. 6, 12.—
    (β).
    As prep. with acc. (late Lat.): constitutus si sit fluvius, qui foris agrum non vagatur, beyond, Auct. de Limit. p. 273 Goes.:

    ut terminos foris limites ponerentur,

    id. ib. —
    II.
    From without, from abroad, = extrinsecus:

    at, quaecumque foris veniunt, impostaque nobis Pondera sunt,

    Lucr. 5, 543:

    sed quod ea non parit oratoris ars, sed foris ad se delata, tamen arte tractat,

    Cic. Part. 14, 48: aut sumere ex sua vi atque natura, aut assumere foris. id. de Or. 2, 39, 163; cf.:

    foris assumuntur ea, quae non sua vi sed extranea sublevantur,

    id. ib. 2, 40, 173; id. Inv. 1, 11, 15; 2, 24, 71:

    auxilium non petendum est foris,

    id. Tusc. 3, 3, [p. 768] 6:

    ut in ipsa (arte) insit, non foris petatur extremum,

    id. Fin. 3, 7, 24.—
    (β).
    Strengthened by ab:

    quoniam in ulcus penetrat omnis a foris injuria,

    Plin. 17, 24, 37, § 227.

    Lewis & Short latin dictionary > foris

  • 6 ad-lābor (all-)

        ad-lābor (all-) apsus sum, ī, dep.,    to glide towards, flow, glide, slide: viro adlapsa sagitta, V.: oris, arrive at, V.: aurīs, reach, V.: mare crescenti adlabitur aestu, rolls up as the tide rises, V.: extrinsecus: ex occulto, L.

    Latin-English dictionary > ad-lābor (all-)

  • 7 re-ligō

        re-ligō āvī, ātus, āre,    to bind back, fasten up, bind fast: (Prometheus) religatus asperis Vinctusque saxis, C. poët.: (Andromeda) ad duras religata bracchia cautes, O.: in comptum comas religata nodum, H.: religatis post tergum manibus, Cu.: navem ferreis manibus iniectis, fastened with grappling-irons, Cs.: captivus religatā ad pinnam muri reste suspensus, L.: religatos videbat Carpere gramen equos, tethered, V.: capillum in vertice, Ta.: catenā religari, O.—Of ships, to fasten, moor: navīs ad terram, Cs.: ab aggere classem, V.: religata in litore pinus, O.—To unbind, loosen: Cybele religat iuga manu, Ct.—Fig., to bind, fasten, chain, fetter: (prudentia) extrinsecus religata, bound to external things.

    Latin-English dictionary > re-ligō

  • 8 suspendō

        suspendō dī, sus, ere    [subs (see sub)+pendo], to hang up, hang, suspend: reste suspensus, L.: Oscilla ex altā pinu, V.: tignis nidum, V.: Stamina suspendit telā, O.: in trutinā Homerum, Iu.: Nec sua credulitas piscem suspenderat hamo, had caught, O.: (pueri) Laevo suspensi loculos lacerto, with satchels hanging on their arms, H.: (tellurem) sulco, i. e. turn up, V.— To choke to death by hanging, hang: arbori infelici suspendito: se de ficu.—Of votive offerings, to hang up, dedicate, consecrate: votas suspendere vestīs, V.: Vestimenta maris deo, H.—Of buildings, to build on arches, hang, support, prop: quod ita aedificatum est, ut suspendi non possit: duo tigna suspenderent eam contignationem, propped, Cs.: suspenso furculis muro, L.—Of the looks, to fix, hang: Suspendit pictā voltum mentemque tabellā, H.— With naso, to turn up the nose at, sneer at: naso suspendis adunco Ignotos, H.: omnia naso, H.— Fig., pass, to depend, rest: nec extrinsecus aut bene aut male vivendi suspensas habere rationes, dependent upon externals.—To hang up, suspend, make uncertain, render doubtful, keep in suspense: medio responso rem, L.: omnium animos exspectatione, Cu.— To hang up, stay, stop, check, inter rupt, suspend: fletum, O.: lacrimas, O.
    * * *
    suspendere, suspendi, suspensus V
    hang up, suspend

    Latin-English dictionary > suspendō

  • 9 ūmor

        ūmor (not hū-), ōris, m    [VG-], a liquid, fluid, moisture: frigoribus durescit umor: umor adlapsus extrinsecus sudorem videtur imitari: circumfluus, the ocean, O.: lacteus, milk, O.: Bacchi Massicus, wine, V.: umor et in genas Furtim labitur, tears, H.: caret os umore loquentis, saliva, O.: tellus Sufficit umorem, i. e. sap, V.: roscidus, dew, Ct.
    * * *
    moisture, liquid

    Latin-English dictionary > ūmor

  • 10 adlabor

    al-lābor ( adl-), lapsus, 3, v. dep., to glide to or toward something, to come to, to fly, fall, flow, slide, and the like; constr. with dat. or acc. ( poet. —oftenest in Verg.—

    or in more elevated prose): viro adlapsa sagitta est,

    Verg. A. 12, 319:

    fama adlabitur aurīs,

    id. ib. 9, 474: Curetum adlabimur oris, we land upon, etc., id. ib. 3, 131; cf. id. ib. 3, 569:

    mare crescenti adlabitur aestu,

    rolls up with increasing wave, id. ib. 10, 292:

    adlapsus genibus,

    falling down at his knees, Sen. Hippol. 666.—In prose: umor adlapsus extrinsecus, * Cic. Div. 2, 27, 58:

    angues duo ex occulto adlapsi,

    Liv. 25, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > adlabor

  • 11 adripio

    ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.

    the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,

    Pers. 4, 6, 23 Ritschl:

    gladium,

    id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:

    pugionem,

    ib. Num. 25, 7:

    securim,

    ib. Jud. 9, 48:

    arma,

    Liv. 35, 36:

    cultrum,

    id. 3, 48:

    telum, vestimenta,

    Nep. Alcib. 10, 5:

    arcus Arripit,

    Ov. M. 5, 64:

    ensem,

    id. ib. 13, 386:

    saxum,

    Curt. 6, 9:

    pileum vel galerum,

    Suet. Ner. 26:

    scutum e strage,

    Tac. A. 3, 23:

    sagittam et scutum,

    Vulg. Jer. 6, 23:

    clipeum,

    ib. Isa. 21, 5:

    aliquem barbā,

    Plaut. Rud. 3, 4, 64:

    manu,

    Liv. 6, 8:

    aliquam comā,

    Ov. M. 6, 552:

    caput capillo,

    Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—
    B.
    Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:

    Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 65:

    vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,

    Cic. Or. 1, 59, 252:

    cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,

    id. Sest. 32:

    non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,

    id. Mur. 6:

    libenter adripere facultatem laedendi,

    id. Fl. 8, 19:

    aliquid ad reprehendendum,

    id. N. D. 2, 65, 162:

    impedimentum pro occasione arripere,

    Liv. 3, 35 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:

    Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    simul arripit ipsum Pendentem,

    Verg. A. 9, 561:

    medium arripit Servium,

    Liv. 1, 48:

    quando arripuerit te spiritus Domini malus,

    Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:

    Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,

    Lucr. 6, 661:

    quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,

    you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:

    nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitulum,

    Vulg. Deut. 9, 21:

    leones,

    ib. Dan. 6, 24:

    navem,

    ib. Act. 27, 15:

    arrepto repente equo,

    Liv. 6, 8:

    cohortes arreptas in urbem inducit,

    id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:

    pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,

    Cic. Sen. 21, 78:

    quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,

    id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:

    Quarum studium etsi senior arripuerat,

    Nep. Cato, 3, 2:

    quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,

    Cic. N. D. 3, 11, 26:

    quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,

    id. Div. 2, 11, 26.—
    B.
    As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;

    esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,

    Cic. Planc. 22, 54:

    ad quaestionem ipse adreptus est,

    id. Clu. 33:

    tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,

    Liv. 2, 54:

    arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,

    id. 3, 58:

    arreptus a viatore,

    id. 6, 16:

    quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,

    Suet. Caes. 23:

    inter Sejani conscios arreptus,

    id. Vit. 2.—Hence,
    C.
    In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:

    luxuriam et Nomentanum arripe mecum,

    id. 2, 3, 224.

    Lewis & Short latin dictionary > adripio

  • 12 adsumo

    as-sūmo ( ads-, Lachm., Halm, B. and K., Weissenb., K. and H.; ass-, Merk.), mpsi, mptum, 3, v. a., to take to or with one's self, to take up, receive, adopt, accept, take.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    Plura sibi adsumunt quam de se corpora mittunt,

    Lucr. 2, 1124:

    cibus atque umor membris adsumitur intus,

    id. 4, 1091;

    so of nourishment,

    Cels. 1, 3; 5, 27, n. 17; Scrib. Comp. 200:

    numquam committet, ut id, quod alteri detraxerit, sibi adsumat,

    Cic. Off. 3, 5, 23:

    sacra Cereris adsumpta de Graeciā,

    id. Balb. 24, 55:

    socius et administer omnium consiliorum adsumitur Scaurus,

    Sall. J. 29, 2:

    eos in societatem consilii avunculi adsumunt,

    Liv. 2, 4, 2:

    adulescentes conscii adsumpti,

    id. ib.:

    in societatem armorum,

    id. 2, 22; so,

    in consilium,

    Plin. Ep. 3, 19; id. Pan. 8:

    in consortium,

    id. Ep. 7, 3:

    nec decet aliter filium adsumi, si adsumatur a principe,

    i. e. is adopted, id. ib. 7, 4;

    8, 3: uxorem,

    id. ib. 83, 4:

    si rursum (uxor) adsumeretur,

    Tac. A. 12, 2:

    adsumptis duobus filiis ire perrexit,

    Vulg. Gen. 48, 1; ib. 2 Par. 23, 20:

    Tunc adsumpsit eum Diabolus,

    ib. Matt. 4, 5:

    adsumit Jesus Petrum,

    ib. Marc. 9, 1:

    quem (arietem) adsumens obtulit holocaustum pro filio,

    ib. Gen. 22, 13; ib. Lev. 14, 10 et saep.:

    in familiam nomenque,

    Tac. A. 1, 8 et saepe: cautum dignos adsumere, to take or choose as friends only those worthy of you, Hor. S. 1, 6, 51:

    adsumpsit Jesus duodecim, i. e. as his disciples,

    Vulg. Luc. 18, 31. —So of the assumption of our Lord to heaven: Dominus Jesus adsumptus est in caelum, Vulg. Marc. 16, 9; ib. Act. 1, 2.—
    B.
    Trop.:

    libero tempore, omnis voluptas adsumenda est, omnis dolor repellendus,

    Cic. Fin. 1, 10, 33:

    laudem sibi ex aliquā re,

    id. Mur. 14, 31:

    ut acer equus pugnae adsumit amorem,

    Ov. M. 3, 705:

    omne quod sumatur in oratione, aut ex suā sumi vi atque naturā aut adsumi foris,

    Cic. de Or. 2, 39, 163:

    alii (loci) adsumuntur extrinsecus,

    id. Top. 2, 8; id. Planc. 23, 56 Wund.:

    orator tractationem orationis sibi adsumet,

    id. de Or. 1, 12, 54.—Also, like arrogare, to usurp, to claim, assume, arrogate:

    neque mihi quicquam assumpsi neque hodie adsumo,

    Cic. Fam. 1, 9, 17; Auct. ad Her. 1, 1:

    cogam Assumptumque patrem commentaque sacra fateri,

    Ov. M. 3, 558.—Of discourse, to take up, begin (eccl. Lat., after the Hebrew):

    At ille adsumptā parabolā suā ait,

    Vulg. Num. 23, 18; 23, 7; ib. Job, 27, 1; 29, 1.—
    II.
    Esp.,
    A.
    Sometimes, like accipio, without the idea of action, to receive, obtain:

    fetus Melliferarum apium sine membris corpora nasci, Et serosque pedes serasque assumere pennas,

    Ov. M. 15, 384:

    Qui sperant in Domino, adsument pennas sicut aquilae,

    Vulg. Isa. 40, 31:

    a ventis alimenta adsumere,

    Ov. M. 7, 79:

    illas assumere robora gentes,

    id. ib. 15, 421.—
    B.
    To take in addition to, to add to:

    si quis aliam quoque artem sibi adsumpserit,

    Cic. de Or. 1, 50, 217; 1, 37, 170:

    aliquantum jam etiam noctis adsumo,

    id. Fam. 7, 23 fin.:

    ne qui postea adsumerentur,

    Liv. 21, 19:

    Butram tibi Septiciumque et Sabinum adsumam,

    Hor. Ep. 1, 5, 28.—
    C.
    In logic, t. t., to add or join to a syllogism the minor proposition: Ea (propositio vera ac perspicua) est hujus modi: Si quo die Romae ista caedes facta est, ego Athenis eo die fui, in caede interesse non potui. Hoc quia perspicue verum est, nihil attinet approbari; quā re adsumi statim oportet hoc modo: fui autem Athenis eo die, Cic. Inv. 1, 36, 63; id. Div. 2, 51, 106; 2, 53, 108.—
    D.
    In gram.: adsumpta verba.
    a.
    Epithets, epitheta, Cic. Part. Or. 7. —
    b.
    Figurative expressions, tropes, Quint. 10, 1, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > adsumo

  • 13 adventicius

    adventīcĭus (not - tĭus), a, um, adj. [advenio], that is present by coming, coming from abroad, foreign, strange (extrinsecus ad nos perveniens non nostrum, aut nostro labore paratum, Ern. Clav. Cic.; opp. proprius, innatus, insitus, etc.; in Cic. very freq., elsewhere rare).
    I.
    In gen.:

    genus (avium),

    Varr. R. R. 3, 5, 7 (cf. advena):

    Mithridates magnis adventiciis copiis juvabatur,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 24; so,

    auxilium,

    id. Verr. 2, 4, 37:

    externus et adventicius tepor,

    id. N. D. 2, 10:

    externa atque adventicia visio,

    proceeding from the senses, id. Div. 2, 58, 128:

    doctrina transmarina et adventicia,

    id. de Or. 3, 33:

    dos,

    given by another than the father, Dig. 23, 3, 5.—
    II.
    Esp.
    A.
    That is added to what is customary, or happens out of course, unusual, extraordinary:

    fructus,

    Liv. 8, 28; so,

    casus,

    Dig. 40, 9, 6. —
    B.
    That is acquired without one's own effort: adventicia pecunia, obtained, not from one's own possessions, but by inheritance, usury, presents, etc., Cic. Inv. 2, 21; id. Rab. Post. 17:

    humor adventicius,

    rain, Varr. R. R. 1, 41, 3:

    adventiciae res,

    Sen. ad Helv. 5.—
    C.
    That pertains to arrival (adventus):

    adventicia cena,

    a banquet given on one's arrival, Suet. Vit. 13 (cf. adventorius).— Adv. phrase: ex adventicio, from without, extrinsically:

    quidquid est hoc, quod circa nos ex adventicio fulget, liberi, honores, etc.,

    Sen. Consol. ad Marc. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > adventicius

  • 14 adventitius

    adventīcĭus (not - tĭus), a, um, adj. [advenio], that is present by coming, coming from abroad, foreign, strange (extrinsecus ad nos perveniens non nostrum, aut nostro labore paratum, Ern. Clav. Cic.; opp. proprius, innatus, insitus, etc.; in Cic. very freq., elsewhere rare).
    I.
    In gen.:

    genus (avium),

    Varr. R. R. 3, 5, 7 (cf. advena):

    Mithridates magnis adventiciis copiis juvabatur,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 24; so,

    auxilium,

    id. Verr. 2, 4, 37:

    externus et adventicius tepor,

    id. N. D. 2, 10:

    externa atque adventicia visio,

    proceeding from the senses, id. Div. 2, 58, 128:

    doctrina transmarina et adventicia,

    id. de Or. 3, 33:

    dos,

    given by another than the father, Dig. 23, 3, 5.—
    II.
    Esp.
    A.
    That is added to what is customary, or happens out of course, unusual, extraordinary:

    fructus,

    Liv. 8, 28; so,

    casus,

    Dig. 40, 9, 6. —
    B.
    That is acquired without one's own effort: adventicia pecunia, obtained, not from one's own possessions, but by inheritance, usury, presents, etc., Cic. Inv. 2, 21; id. Rab. Post. 17:

    humor adventicius,

    rain, Varr. R. R. 1, 41, 3:

    adventiciae res,

    Sen. ad Helv. 5.—
    C.
    That pertains to arrival (adventus):

    adventicia cena,

    a banquet given on one's arrival, Suet. Vit. 13 (cf. adventorius).— Adv. phrase: ex adventicio, from without, extrinsically:

    quidquid est hoc, quod circa nos ex adventicio fulget, liberi, honores, etc.,

    Sen. Consol. ad Marc. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > adventitius

  • 15 agnomen

    a-gnōmen ( adn-), ĭnis, n. [gnomen, nomen], a surname (this word seems to have been first employed in later Lat. by the gramm. in order to distinguish the surname of individuals, e. g. Africanus, Asiaticus, Cunctator, and the like, from that belonging to all the members of a family (the agnati), e. g. Scipio, Cicero, Cato, and the like; while both these ideas were, through the whole class. per., designated by cognomen, q.v.: “propriorum nominum quattuor sunt species: Praenomen, Nomen, Cognomen, Agnomen: praenomen est quod nominibus gentilitiis praeponitur, ut Marcus, Publius; nomen proprium est gentilitium, id est, quod originem gentis vel familiae declarat, ut Portius, Cornelius; cognomen est quod uniuscujusque proprium est et nominibus gentilitiis subjungitur, ut Cato, Scipio; agnomen vero est quod extrinsecus cognominibus adici solet, ex aliquā ratione vel virtute quaesitum, ut est Africanus, Numantinus, et similia,” Diom. p. 306 P.; so Prisc. 578 P. al.; Capit. Ver. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > agnomen

  • 16 alicunde

    ălĭcunde, adv., of place [aliquis-unde], from somewhere = ab aliquo loco, Gr. amothen.
    I.
    Lit.:

    tu mihi aliquid aliquo modo alicunde ab aliquibus blatis,

    Plaut. Ep. 3, 1, 13; cf. verse 10: venit meditatus alicunde ex solo loco, Ter And. 2, 4, 3: aliunde fluens alicunde extrinsecus aër, streaming from some part from another source, * Lucr. 5, 522:

    praecipitare alicunde,

    Cic. Fin. 5, 11, 31; so id. Caecin. 16, 46. —
    II.
    Transf.
    A.
    Of persons:

    alicunde exora mutuum,

    Plaut. Pers. 1, 1, 44: non quaesivit procul alicunde. Cic. Verr. 2, 20, 48.—Hence, alicunde corradere, to scrape together from some source, Ter. Ad. 2, 2, 34, and alicunde sumere, to get from somebody, i. e. to borrow from some one, id. Phorm. 2, 1, 70.—
    B.
    Of things:

    nos omnes, quibus est alicunde aliquis objectuslabor,

    from any thing, Ter. Hec. 3, 1, 6. (In Cic. Att. 10, 1, 3, B. and K. read aliunde for alicunde.)

    Lewis & Short latin dictionary > alicunde

  • 17 allabor

    al-lābor ( adl-), lapsus, 3, v. dep., to glide to or toward something, to come to, to fly, fall, flow, slide, and the like; constr. with dat. or acc. ( poet. —oftenest in Verg.—

    or in more elevated prose): viro adlapsa sagitta est,

    Verg. A. 12, 319:

    fama adlabitur aurīs,

    id. ib. 9, 474: Curetum adlabimur oris, we land upon, etc., id. ib. 3, 131; cf. id. ib. 3, 569:

    mare crescenti adlabitur aestu,

    rolls up with increasing wave, id. ib. 10, 292:

    adlapsus genibus,

    falling down at his knees, Sen. Hippol. 666.—In prose: umor adlapsus extrinsecus, * Cic. Div. 2, 27, 58:

    angues duo ex occulto adlapsi,

    Liv. 25, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > allabor

  • 18 arripio

    ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.

    the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,

    Pers. 4, 6, 23 Ritschl:

    gladium,

    id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:

    pugionem,

    ib. Num. 25, 7:

    securim,

    ib. Jud. 9, 48:

    arma,

    Liv. 35, 36:

    cultrum,

    id. 3, 48:

    telum, vestimenta,

    Nep. Alcib. 10, 5:

    arcus Arripit,

    Ov. M. 5, 64:

    ensem,

    id. ib. 13, 386:

    saxum,

    Curt. 6, 9:

    pileum vel galerum,

    Suet. Ner. 26:

    scutum e strage,

    Tac. A. 3, 23:

    sagittam et scutum,

    Vulg. Jer. 6, 23:

    clipeum,

    ib. Isa. 21, 5:

    aliquem barbā,

    Plaut. Rud. 3, 4, 64:

    manu,

    Liv. 6, 8:

    aliquam comā,

    Ov. M. 6, 552:

    caput capillo,

    Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—
    B.
    Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:

    Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 65:

    vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,

    Cic. Or. 1, 59, 252:

    cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,

    id. Sest. 32:

    non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,

    id. Mur. 6:

    libenter adripere facultatem laedendi,

    id. Fl. 8, 19:

    aliquid ad reprehendendum,

    id. N. D. 2, 65, 162:

    impedimentum pro occasione arripere,

    Liv. 3, 35 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:

    Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    simul arripit ipsum Pendentem,

    Verg. A. 9, 561:

    medium arripit Servium,

    Liv. 1, 48:

    quando arripuerit te spiritus Domini malus,

    Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:

    Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,

    Lucr. 6, 661:

    quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,

    you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:

    nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitulum,

    Vulg. Deut. 9, 21:

    leones,

    ib. Dan. 6, 24:

    navem,

    ib. Act. 27, 15:

    arrepto repente equo,

    Liv. 6, 8:

    cohortes arreptas in urbem inducit,

    id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:

    pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,

    Cic. Sen. 21, 78:

    quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,

    id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:

    Quarum studium etsi senior arripuerat,

    Nep. Cato, 3, 2:

    quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,

    Cic. N. D. 3, 11, 26:

    quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,

    id. Div. 2, 11, 26.—
    B.
    As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;

    esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,

    Cic. Planc. 22, 54:

    ad quaestionem ipse adreptus est,

    id. Clu. 33:

    tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,

    Liv. 2, 54:

    arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,

    id. 3, 58:

    arreptus a viatore,

    id. 6, 16:

    quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,

    Suet. Caes. 23:

    inter Sejani conscios arreptus,

    id. Vit. 2.—Hence,
    C.
    In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:

    luxuriam et Nomentanum arripe mecum,

    id. 2, 3, 224.

    Lewis & Short latin dictionary > arripio

  • 19 assumo

    as-sūmo ( ads-, Lachm., Halm, B. and K., Weissenb., K. and H.; ass-, Merk.), mpsi, mptum, 3, v. a., to take to or with one's self, to take up, receive, adopt, accept, take.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    Plura sibi adsumunt quam de se corpora mittunt,

    Lucr. 2, 1124:

    cibus atque umor membris adsumitur intus,

    id. 4, 1091;

    so of nourishment,

    Cels. 1, 3; 5, 27, n. 17; Scrib. Comp. 200:

    numquam committet, ut id, quod alteri detraxerit, sibi adsumat,

    Cic. Off. 3, 5, 23:

    sacra Cereris adsumpta de Graeciā,

    id. Balb. 24, 55:

    socius et administer omnium consiliorum adsumitur Scaurus,

    Sall. J. 29, 2:

    eos in societatem consilii avunculi adsumunt,

    Liv. 2, 4, 2:

    adulescentes conscii adsumpti,

    id. ib.:

    in societatem armorum,

    id. 2, 22; so,

    in consilium,

    Plin. Ep. 3, 19; id. Pan. 8:

    in consortium,

    id. Ep. 7, 3:

    nec decet aliter filium adsumi, si adsumatur a principe,

    i. e. is adopted, id. ib. 7, 4;

    8, 3: uxorem,

    id. ib. 83, 4:

    si rursum (uxor) adsumeretur,

    Tac. A. 12, 2:

    adsumptis duobus filiis ire perrexit,

    Vulg. Gen. 48, 1; ib. 2 Par. 23, 20:

    Tunc adsumpsit eum Diabolus,

    ib. Matt. 4, 5:

    adsumit Jesus Petrum,

    ib. Marc. 9, 1:

    quem (arietem) adsumens obtulit holocaustum pro filio,

    ib. Gen. 22, 13; ib. Lev. 14, 10 et saep.:

    in familiam nomenque,

    Tac. A. 1, 8 et saepe: cautum dignos adsumere, to take or choose as friends only those worthy of you, Hor. S. 1, 6, 51:

    adsumpsit Jesus duodecim, i. e. as his disciples,

    Vulg. Luc. 18, 31. —So of the assumption of our Lord to heaven: Dominus Jesus adsumptus est in caelum, Vulg. Marc. 16, 9; ib. Act. 1, 2.—
    B.
    Trop.:

    libero tempore, omnis voluptas adsumenda est, omnis dolor repellendus,

    Cic. Fin. 1, 10, 33:

    laudem sibi ex aliquā re,

    id. Mur. 14, 31:

    ut acer equus pugnae adsumit amorem,

    Ov. M. 3, 705:

    omne quod sumatur in oratione, aut ex suā sumi vi atque naturā aut adsumi foris,

    Cic. de Or. 2, 39, 163:

    alii (loci) adsumuntur extrinsecus,

    id. Top. 2, 8; id. Planc. 23, 56 Wund.:

    orator tractationem orationis sibi adsumet,

    id. de Or. 1, 12, 54.—Also, like arrogare, to usurp, to claim, assume, arrogate:

    neque mihi quicquam assumpsi neque hodie adsumo,

    Cic. Fam. 1, 9, 17; Auct. ad Her. 1, 1:

    cogam Assumptumque patrem commentaque sacra fateri,

    Ov. M. 3, 558.—Of discourse, to take up, begin (eccl. Lat., after the Hebrew):

    At ille adsumptā parabolā suā ait,

    Vulg. Num. 23, 18; 23, 7; ib. Job, 27, 1; 29, 1.—
    II.
    Esp.,
    A.
    Sometimes, like accipio, without the idea of action, to receive, obtain:

    fetus Melliferarum apium sine membris corpora nasci, Et serosque pedes serasque assumere pennas,

    Ov. M. 15, 384:

    Qui sperant in Domino, adsument pennas sicut aquilae,

    Vulg. Isa. 40, 31:

    a ventis alimenta adsumere,

    Ov. M. 7, 79:

    illas assumere robora gentes,

    id. ib. 15, 421.—
    B.
    To take in addition to, to add to:

    si quis aliam quoque artem sibi adsumpserit,

    Cic. de Or. 1, 50, 217; 1, 37, 170:

    aliquantum jam etiam noctis adsumo,

    id. Fam. 7, 23 fin.:

    ne qui postea adsumerentur,

    Liv. 21, 19:

    Butram tibi Septiciumque et Sabinum adsumam,

    Hor. Ep. 1, 5, 28.—
    C.
    In logic, t. t., to add or join to a syllogism the minor proposition: Ea (propositio vera ac perspicua) est hujus modi: Si quo die Romae ista caedes facta est, ego Athenis eo die fui, in caede interesse non potui. Hoc quia perspicue verum est, nihil attinet approbari; quā re adsumi statim oportet hoc modo: fui autem Athenis eo die, Cic. Inv. 1, 36, 63; id. Div. 2, 51, 106; 2, 53, 108.—
    D.
    In gram.: adsumpta verba.
    a.
    Epithets, epitheta, Cic. Part. Or. 7. —
    b.
    Figurative expressions, tropes, Quint. 10, 1, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > assumo

  • 20 circumdati

    circum-do, dĕdi, dătum, dăre, v. a., lit. to put, set, or place around, i. e. both to wrap around (e. g. a mantle). and also to enclose (e. g. a town with a wall; syn.: cingo, vestio, saepio, circumvallo al.), with a twofold construction (cf. Zumpt, Gr. § 418).
    I.
    Aliquid (alicui rei), to place something [p. 337] around something, to put, set around, etc. (class. in prose and poetry).
    (α).
    With dat.:

    aër omnibus est rebus circumdatus appositusque,

    Lucr. 6, 1035:

    moenibus subjectos prope jam ignes circumdatosque restinximus,

    Cic. Cat. 3, 1, 2:

    circumdare fossam latam cubiculari lecto,

    id. Tusc. 5, 20, 59:

    satellites armatos contioni,

    Liv. 34, 27, 5:

    hinc patre hinc Catulo lateri circumdatis, Romam rediit,

    i. e. one on each side, id. 30, 19, 9; 3, 28, 2:

    milites sibi,

    Tac. A. 13, 25:

    arma umeris,

    Verg. A. 2, 510:

    licia tibi,

    id. E. 8, 74:

    vincula collo,

    Ov. M. 1, 631:

    bracchia collo,

    id. ib. 9, 459; 9, 605; 6, 479;

    and in tmesis: collo dare bracchia circum,

    Verg. A. 6, 700 (cf. the simplex:

    bracchia cervici dare,

    Hor. C. 3, 9, 3):

    lectis aulaea purpura,

    Curt. 9, 7, 15:

    cum maxime in hostiam itineri nostro circumdatam intuens,

    i. e. divided, and part placed on each side of the way, Liv. 40, 13, 4.—
    (β).
    Without a dat.:

    caedere januam saxis, ligna et sarmenta circumdare ignemque subicere coeperunt,

    Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69; 2, 1, 31, § 80:

    ignes,

    id. Pis. 38, 93:

    custodias,

    id. Cat. 4, 4, 8:

    armata circumdatur Romana legio,

    Liv. 1, 28, 3:

    exercitu circumdato summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    circumdatae stationes,

    Tac. A. 1, 50:

    murus circumdatus,

    Caes. B. G. 1, 38:

    turris toto opere circumdedit,

    id. ib. 7, 72:

    circumdato vallo,

    Curt. 3, 2, 2:

    lauream (sc. capiti),

    Suet. Vit. 9.— Subst.: circumdăti, ōrum, m., those around, the surrounding soldiers:

    circumdatos Antonius adloquitur,

    Tac. H. 3, 63.—With an abl. loci:

    toto oppido munitiones,

    Hirt. B. G. 8, 34 fin.:

    equites cornibus,

    Liv. 33, 18, 9; and without dat., Tac. A. 14, 53.—With two accs.:

    circumdare terram radices,

    Cato, R. R. 114;

    and per tmesin,

    id. ib. 157.—
    B.
    Trop. (most freq. in Tac.):

    cancelli, quos mihi ipse circumdedi,

    Cic. Quint. 10, 36:

    nescio an majora vincula majoresque necessitates vobis quam captivis vestris fortuna circumdederit,

    Liv. 21, 43, 3:

    egregiam famam paci circumdedit,

    i. e. conferred, imparted, Tac. Agr. 20; cf.:

    principatus inanem ei famam,

    id. H. 4, 11; id. Or. 37:

    principi ministeria,

    id. H. 2, 59; id. A. 14, 15.—In a Greek construction:

    infula virgineos circumdata comptus,

    encompassing, Lucr. 1, 88; Tac. H. 4, 45; id. A. 16, 25.—
    II.
    Aliquem or aliquid (aliquā re), to surround some person or thing ( with something), to encompass, enclose, encircle with.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    animum (deus) circumdedit corpore et vestivit extrinsecus,

    Cic. Univ. 6 fin.; cf.:

    aether corpore concreto circumdatus undique,

    Lucr. 5, 469:

    portum moenibus,

    Nep. Them. 6, 1:

    regio insulis circumdata,

    Cic. Fl. 12, 27:

    villam statione,

    Tac. A. 14, 8:

    suam domum spatio,

    id. G. 16:

    collis operibus,

    id. A. 6, 41:

    vallo castra,

    id. H. 4, 57:

    Othonem vexillis,

    id. ib. 1, 36:

    canibus saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    circumdato me bracchiis: meum collum circumplecte,

    Plaut. As. 3, 3, 106:

    collum filo,

    Cat. 64, 377:

    (aurum) circumdatum argento,

    Cic. Div. 2, 65, 134: furvis circumdatus alis Somnus, * Tib. 2, 1, 89:

    ad talos stola demissa et circumdata palla,

    Hor. S. 1, 2, 99:

    circumdedit se zonā,

    Suet. Vit. 16:

    circumdata corpus amictu,

    Ov. M. 4, 313; cf. id. ib. 3, 666:

    tempora vittis,

    id. ib. 13, 643:

    Sidoniam picto chlamydem circumdata limbo,

    Verg. A. 4, 137.—
    2.
    Esp. of a hostile surrounding, to surround, encompass, invest, besiege, etc.:

    oppidum vallo et fossā,

    Cic. Fam. 15, 4, 10:

    oppidum quinis castris,

    Caes. B. C. 3, 9:

    cum legati... multitudine domum ejus circumdedissent,

    Nep. Hann. 12, 4:

    vallo atque fossā moenia circumdat,

    Sall. J. 23, 1:

    oppidum coronā,

    Liv. 4, 47, 5:

    quos (hostes) primo Camillus vallo circumdare est adortus,

    id. 6, 8, 9:

    fossā valloque urbem,

    id. 25, 22, 8:

    fossā duplicique vallo circumdatā urbe,

    id. 28, 3, 5:

    hostes exercitu toto,

    Curt. 3, 8, 4. —
    B.
    Trop.:

    omni autem totam figuram mundi levitate circumdedit,

    Cic. Univ. 6 init.:

    exiguis quibusdam finibus oratoris munus circumdedisti,

    have confined, circumscribed, id. de Or. 1, 62, 264; cf.:

    minus octoginta annis circumdatum aevum,

    Vell. 1, 17, 2:

    pueritiam robore,

    Tac. A. 12, 25:

    fraude,

    Sil. 7, 134; cf. id. 12, 477:

    monstrorum novitate,

    Quint. Decl. 18, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > circumdati

См. также в других словарях:

  • Extrinsĕcus — (lat.), auswärts …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Extrinsecus — Extrinsecus, lat., auswärts …   Herders Conversations-Lexikon

  • extrinsèque — [ ɛkstrɛ̃sɛk ] adj. • 1314; lat. extrinsecus « au dehors » ♦ Didact. Qui est extérieur à l objet dont il s agit, n appartient pas à son essence. ⇒ étranger, 1. extérieur. Causes extrinsèques. Valeur extrinsèque d une chose, d une monnaie, valeur… …   Encyclopédie Universelle

  • extrínseco — (Del lat. extrinsecus < *extrim, extra +secus, a lo largo de.) ► adjetivo Que es externo a la naturaleza de una cosa: ■ sus problemas se deben a causas extrínsecas al trabajo. ANTÓNIMO intrínseco * * * extrínseco, a (del lat. «extrinsĕcus»)… …   Enciclopedia Universal

  • extrinsisch — außerhalb; external; äußerlich; von außen kommend * * * ◆ ex|trịn|sisch 〈Adj.; bes. Psych.〉 von außen kommend, von außen bewirkt; Ggs intrinsisch ● extrinsische Motivation von außen bewirkte Motivation, z. B. durch Strafen, äußere Zwänge… …   Universal-Lexikon

  • extrinsec — EXTRINSÉC, Ă, extrinseci, ce, adj. 1. Care vine din afară, care nu provine din esenţa lucrurilor. 2. (anat.; despre organe) Originar din afara locului unde se găseşte sau acţionează. – Din fr. extrinsèque. Trimis de ana zecheru, 10.06.2004. Sursa …   Dicționar Român

  • extrinsic — extrinsically, adv. /ik strin sik, zik/, adj. 1. not essential or inherent; not a basic part or quality; extraneous: facts that are extrinsic to the matter under discussion. 2. being outside a thing; outward or external; operating or coming from… …   Universalium

  • extrinsic — Originating outside of the part where found or upon which it acts; denoting especially a muscle, such as e. muscles of hand. [L. extrinsecus, from without] * * * ex·trin·sic ek strin zik, strin(t) sik adj 1) originating or due to causes or… …   Medical dictionary

  • LINUM — I. LINUM ex Graeco λίνον est, Arachnes in ventum, Plin. l. 7. c. 56. Idem Prooem. l. 19. Seritur, ac dici neque inter fruges neque inter hortensia potest linum. Sed in qua non occurret vitae parte, quodve miraculum maius, herbam esse, quae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • extrinsic — 1540s, from Fr. extrinsèque, from L.L. extrinsecus (adj.), from L. extrinsecus (adv.) “outwardly,” from exter “outside” + in, suffix of locality, + secus “beside, alongside, originally following (related to sequi to follow; see SEQUEL… …   Etymology dictionary

  • Extrinsic — Ex*trin sic, a. [L. extrinsecus; exter on the outside + secus otherwise, beside; akin to E. second: cf. F. extrins[ e]que. See {Exterior}, {Second}.] 1. Not contained in or belonging to a body; external; outward; unessential; opposed to… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»