Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

de+improviso

  • 61 fraus

    1) обман, в строгом смысле слова, имеет место тогда, когда одна сторона, желая склонить другую к принятию обязательства, употребила к вреду последней такие ухищрения, без которых другая сторона не заключила бы договора, fraus = dolus, противоп. culpa, negligentia (1. 63 D. 6, 1. 1. 7 § 1 D. 26, 10. 1. 52 § 1 D. 46, 1);

    ex improviso casu potius, quam fraude accidere (l. 1 C. 9, 16. 1. 5. D. 37. 15. 1. 8. § 6 D. 34, 3);

    per fraudem (прот. bona fide) locare alienum praedium (1. 35 pr. D. 19, 2. 1. 3 § 13 D. 26, 10), omittere hereditatem (1. 1 § 13 D. 29, 4).

    2) мошеннические ухищрения, fraudes in cura admissae (1. 3 § 11 D. 26, 10. 1. 23 § 4 D. 9, 2); особ. противозаконные действия, проступки, poena sine fraude esse non potest (1. 131 pr. D. 50, 16);

    capitalem fraudem amittere (1. 1 § 1. 1. 23 § 2 D. 21, 1).

    3) действие в ущерб кому, к вреду (tit. D. 42, 8. C. 7, 75. 1. 63 § 15 D. 36, 1. 1. 4 § 19 D. 40, 5. 1. 18. 23 D. 40, 9. 1. 5. C. 7, 2. 1. 1. C. 7, 11);

    in fraudem credit. adire hereditatem (1. 1 § 5 D. 42, 6. tit D. 38, 5. C. 6, 5. cf. 1. 16 D. 37, 14. 1. 45 pr. § 3 D. 49, 14);

    fraudis causa adoptio facta (1. 7 § 2 D. 48, 20);

    in fraudem futurae actionis (с целью прекратить иск) erogare bona sua (1. 68 § 1 D. 17, 2);

    patronus si clienti fraudem fecerit, sacer esto (L. XII tab. VIII. 21);

    fraude esto (L. XIL tab. X. 8).

    4) неприменение права путем злонамеренного обхода, in fraudem legis facit, qui salvis verbis legis sententiam eins cir cumvenit;

    fraus enim legi fit, ubi quod fieri noluit, fieri autem non vetuit, id fit. (1. 29. 30 D. 1, 3. cf. l. 7 § 7 D. 2, 14. 1. 44 pr. D. 21, 1);

    in fraudem eius legis (Gai. I. 46);

    in fraudem creditorum (Gai. I. 37-47);

    in fraudem stipulatoris (Gai. III. 215);

    fraus legi facta (1. 64. § 1 D. 35, 1. 1. 6 § 3 D. 37, 14. 1. 7 § 1 D. 40, 9. 1. 103 D. 30. 1. 123 § 1 eod. 1. 18 pr. D. 34, 9. 1. 3 pr. § 1 seq. D. 49, 14);

    in fraudem legis sententiam dicere (1. 15 § 1 D. 5, 1. 1. 32 D. 40, 4. 1. 27 D. 35, 2);

    fraue Scto facta, adhibita (1. 1 § 3 D. 14, 6. 1. 8 § 6 D 16, 1);

    in fraudem constitutionum adiectum (1. 13 § 26 D. 19, 1. 1. 16 C. 4, 32).

    5) вред, убыток, опасение, наказание, veteres fraudem pro poena ponere solebant (1. 23 § 2 D. 21, 1. 1. 32 D. 47, 10. 1. 8 D. 48, 2. cf. 1. 26 § 2 D. 4, 6. 1. 1 pr. D. 35, 2. 1. 25 pr. D. 48, 5);

    fraudi esse alicui (1. 114 § 14 D. 30. 1. 6 C. 4, 54);

    si plus, minusve secuerunt, se fraude esto (Leg. XII. Tab. III. 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > fraus

  • 62 incidō

        incidō cidī, —, ere    [1 in+cado], to fall in, fall, light, strike, reach, find the way: umeri surgunt quā tegmina summa, incidit (hasta), V.: Incidit spatium rhombi Implevitque sinūs, i. e. happens into a net, Iu.: in foveam: incidentibus vobis in vallum, L.: in laqueos, Iu.: incidit ictus ad terram Turnus, V.: (turris) super agmina late Incidit, V.: incidens portis exercitus, rushing at, L.: caput incidit arae, O.: ruinae nostris capitibus incident, L.: navigiis incidit Eurus, V.: hi amnes incidunt flumini, fall into, L.: modo serius incidis (sol) undis, sink under, O.—To light upon, meet, come upon, fall in with: in me: in ipsum Caesarem, Cs.: inter catervas armatorum, L.: homini improviso: Incidit huic bellator, V.—To fall upon, attack, assault: in hostem, L.: ultimis incidebat Romanus, L.—Fig., to fall into, incur, contract, become involved: in malum, T.: in morbum: in aes alienum: in honoris contentionem: qui inciderant (sc. in morbum), L.—To fall upon, befall, strike, affect, visit, occur: seu valetudo inciderit seu senectus, H.: pestilentia incidit in urbem, L.: Ut numquam amori incidere possit calamitas, T.: terror incidit eius exercitui, Cs.: ut nihil incidisset postea civitati mali, quod, etc.: fortes quibus bellum incidit, H.: Animo deus ineidit, V.—Of the mind, etc., to fall, light, be led: casu in eorum mentionem incidi: in varios sermones: fortuito ad tuam amplitudinem meis officiis amplectendam incidisse.—Of a subject of thought, to come, occur, be presented, be recalled, arise: quodcumque in mentem incideret: utinam ne Phormioni id suadere in mentem incidisset, T.: potantibus his apud Tarquinium incidit de uxoribus mentio, L.—To fall out, happen, occur: si qua bella inciderint, break out, Cs.: calamitas incidisse videtur: eorum, quae honesta sunt, potest incidere contentio: forte ita inciderat, ne, etc., L.: omnia in nostram aetatem inciderunt: in eadem rei p. tempora: in Kalendas: in te praetorem, i. e. your term.—To fall in with, coincide, agree with: in Diodorum.
    * * *
    incidere, incidi, incasus V
    happen; fall into, fall in with, meet; fall upon, assail

    Latin-English dictionary > incidō

  • 63 improvisus

    improvisa, improvisum ADJ
    unforeseen/unexpected

    de improviso -- unexpectedly/suddenly, without warning

    Latin-English dictionary > improvisus

  • 64 inprovisus

    inprovisa, inprovisum ADJ
    unforeseen/unexpected

    de improviso -- unexpectedly/suddenly, without warning

    Latin-English dictionary > inprovisus

  • 65 confodio

    con-fŏdĭo, fōdi, fossum, 3, to dig thoroughly, dig round about, to prepare by digging (orig. pertaining to agriculture).
    I.
    Prop.:

    terram minute,

    Cato, R. R. 129:

    jugera,

    Varr. R. R. 1, 18, 2:

    hortum,

    Plaut. Aul. 2, 2, 66: loca palustria, Sisenn. ap. Non. p. 141, 31:

    vineta,

    Col. 4, 5:

    salices,

    Plin. 17, 20, 32, § 142.—
    B.
    Transf., to strike down by stabbing, to pierce, stab, transfix:

    constituere (Ciceronem) de improviso domi suae confodere,

    Sall. C. 28, 1:

    ibique pugnans confoditur,

    id. ib. 60, 7; Nep. Pelop. 5, 4; Liv. 24, 7, 5; Suet. Caes. 81; 82; id. Aug. 27; 51; id. Calig. 28; 59; id. Claud. 26; id. Tit. 6; Verg. A. 9, 445; Ov. M. 5, 176; Luc. 3, 744; Curt. 3, 11, 11; 4, 16, 23; Vell. 2, 22, 3; Val. Fl. 6, 418; Cic. Sull. 11, 33 dub. —
    II.
    Trop. (rare; not ante-Aug.): tot judiciis confossi, praedamnatique, = pierced through, Liv. 5, 11, 12:

    mala quae vos ab omni parte confodiunt,

    Sen. Vit. Beat. 27, 6:

    cujus causa, quamquam gravissimis criminibus erat confossa,

    i. e. seriously damaged, Val. Max. 8, 1, abs. 11: quaedam (scripta) notis confodias, you strike or cross out, Plin. Ep. 9, 26, 13.—Hence, confos-sus, a, um, P. a., pierced through, full of holes:

    te faciam Confossiorem soricina nenia,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > confodio

  • 66 despero

    dē-spēro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to be hopeless; to have no hope of, to despair of, to give up (freq. and class.).—Constr. most freq. with de, the acc., or acc. and inf.; less freq. with the dat. or absol.
    (α).
    With de (in Cic. rarely):

    de sua virtute aut de ipsius diligentia,

    Caes. B. G. 1, 40, 4:

    de pugna,

    id. ib. 1, 40, 8:

    de officio imperatoris,

    id. ib. 1, 40, 10,:

    de expugnatione,

    id. ib. 7, 36:

    de salute,

    id. ib. 7, 85, 3:

    de republica,

    Cic. Att. 8, 11, D, §

    6: de summa rerum,

    Liv. 26, 41: de se, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 3; Cic. Fam. 7, 3, 2; 9, 15, 5; Lact. 6, 24, 1; Sen. Tranq. An. 5, 2.—
    (β).
    With acc. (in Caes. only in the part. perf.):

    honores,

    Cic. Cat. 2, 9:

    honorem,

    id. Mur. 21, 43:

    rempublicam,

    id. Fam. 12, 14, 3:

    pacem,

    id. Att. 8, 15, 3:

    voluntariam deditionem,

    Liv. 23, 14:

    membra invicti Glyconis,

    Hor. Ep. 1, 1, 30; Sen. Ep. 29, 3; 104, 12.—In the pass.:

    sive restituimur, sive desperamur,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 7; Quint. 1, 10, 8:

    hujus salus desperanda est,

    Cic. Lael. 24, 90; cf.:

    nil desperandum Teucro duce,

    Hor. Od. 1, 7, 27:

    desperatis nostris rebus,

    Caes. B. G. 2, 24, 4; cf. id. ib. 3, 26, 5:

    desperata salute,

    id. ib. 3, 3, 3 et saep.:

    desperato improviso tumultu,

    Liv. 10, 14 et saep.— Middle: desperatis hominibus, who gave themselves up, i. e. were desperately resolved, desperate, Caes. B. G. 7, 3.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego non despero fore aliquem aliquando, qui, etc.,

    Cic. de Or. 1, 21, 95; id. Div. 2, 21, 48; Quint. 5, 12, 3; Hor. A. P. 150; Ov. M. 9, 724 et saep.—
    (δ).
    With dat.:

    saluti,

    Cic. Clu. 25, 68:

    oppido,

    id. Pis. 34 fin.:

    rebus tuis,

    id. ib. 36, 89:

    suis fortunis,

    Caes. B. G. 3, 12, 3:

    sibi,

    id. ib. 7, 50, 4; Cic. Mur. 21 fin.:

    saluti suae,

    id. Clu. 25.—
    (ε).
    Absol.:

    sive habes aliquam spem de republica sive desperas,

    Cic. Fam. 2, 5; id. Off. 1, 21 fin.; Quint. 2, 4, 10; 12 prooem. § 2; Ov. M. 10, 371 et saep.:

    spem habere a tribuno plebis, a senatu desperasse,

    Cic. Pis. 6.—Hence, *
    1.
    dēspēranter, adv., hopelessly, despairingly:

    loqui secum,

    Cic. Att. 14, 18, 3.—
    2.
    dēspērātus, a, um, P. a., given up, despaired of, irremediable, desperate (most freq. in Cic.):

    exercitum collectum ex senibus desperatis,

    Cic. Cat. 2, 3:

    remedium aegrotae ac prope desperatae reipublicae,

    id. Div. in Caecil. 21, 70; cf.:

    reipublicae morbi,

    id. Sull. 27 fin.:

    collegium,

    id. Leg. 3, 10, 24:

    desperatas pecunias exigere,

    id. Mur. 20 fin. et saep.:

    desperatos vocant, quia corpori suo minime parcunt (of the Christians),

    Lact. 5, 9, 12. —Prov.:

    desperatis Hippocrates vetat adhibere medicinam,

    Cic. Att. 16, 15, 5.— Comp.:

    haec nunc multo desperatiora,

    Cic. Fam. 7, 22.— Sup.:

    perfugium,

    Cic. Verr. 2, 2, 41 fin.: spes, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, § 2.—
    * Adv., dēspērātē, desperately:

    non desperate sollicitus,

    Aug. Ep. ad Celer. 237.

    Lewis & Short latin dictionary > despero

  • 67 evenio

    ē-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( praes. subj. evenat, Enn. ap. Non. 507, 20; Plaut. Trin. 1, 2, 3; id. Mil. 4, 1, 19:

    evenant,

    id. Ep. 3, 1, 2), v. n., to come out, come forth.
    I.
    Lit. (very rare):

    merses profundo: pulchrior evenit,

    Hor. C. 4, 4, 65:

    tota arundo serius praedicto tempore evenit,

    comes up, grows up, Col. 4, 32, 2:

    sine modo rus eveniat,

    Plaut. Cas. 2, 8, 1:

    Capuam,

    id. Rud. 3, 2, 17; cf.:

    evenit sermo Samuelis Israeli,

    Vulg. 1 Reg. 3, 21.—Far more freq. and class.,
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to fall out, come to pass, happen; and with alicui, to befall, happen to, betide one (v. 2. accido, II., and 1. contingo, II. B. 3. b.):

    in hominum aetate multa eveniunt hujusmodi,

    Plaut. Am. 3, 2, 57 sq.; cf.:

    maxime id in rebus publicis evenit,

    Cic. Rep. 1, 44:

    timebam, ne evenirent ea, quae acciderunt,

    id. Fam. 6, 21; cf. id. Planc. 6, 15; Sall. C. 51, 26:

    quid homini potest turpius, quid viro miserius aut acerbius usu venire? quod tantum evenire dedecus?

    Cic. Quint. 15, 49:

    quem (sc. tyrannum) si optimates oppresserunt, quod ferme evenit, habet, etc.,

    id. Rep. 1, 42; cf.:

    quod evenit saepius,

    id. ib.:

    quod plerumque evenit,

    id. ib.; 2, 28 fin.:

    hoc in hac conformatione rei publicae non sine magnis principum vitiis evenit,

    id. ib. 1, 45 fin.:

    ut alia Tusculi, alia Romae eveniat saepe tempestas,

    id. Div. 2, 45:

    quota enim quaeque res evenit praedicta ab istis? aut si evenit quippiam: quid afferri potest, cur non casu id evenerit?

    id. ib. 2, 24, 52:

    ubi pax evenerat,

    had been concluded, Sall. C. 9, 3 et saep.:

    vereor, ne idem eveniat in meas litteras,

    that the same thing will happen to my letter, Cic. Fam. 2, 10.— Impers., it happens (cf.: accidit, incidit, contigit, obtingit, fit), with ut:

    evenit, senibus ambobus simul Iter ut esset,

    Ter. Phorm. 1, 2, 15; so Cic. Inv. 1, 35; Brutus ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Quint. 1, 5, 28; 2, 12, 5 et saep.; with quod, Enn. ap. Non. 507, 20 (cf. 2. accido):

    ob id, quod furtum fecit servus, evenit, quo minus eum habere domino liceat,

    Dig. 30, 1, 45.—With dat.:

    illi divitiae evenerunt maxumae,

    Plaut. Men. prol. 67; cf.:

    damna evenerunt maxuma misero mihi,

    id. Stich. 1, 3, 56:

    merito sibi ea evenerunt a me,

    id. Capt. 2, 3, 55:

    cum mihi nihil improviso evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4:

    quibus (improbis) utinam ipsis evenissent ea, quae tum homines precabantur!

    id. Sest. 33; cf. id. Fin. 1, 16, 53 et saep.:

    L. Genucio consuli ea provincia sorte evenit,

    fell to, Liv. 7, 6;

    in the same sense without sorte,

    Sall. J. 35, 3; Liv. 2, 40 fin.; 9, 41 et saep.: si quid sibi eveniret, if any thing should happen to himself, euphemist. for if he should die, Suet. Caes. 86 Ruhnk.; Vop. Prob. 6 fin.; cf.:

    si in Pompeio quid humani evenisset,

    Sall. H. Fragm. 5, 8, p. 244 ed. Gerl. (v. 2. accido, II.).—
    B.
    In partic., to proceed, follow, result (as a consequence) from any thing; to turn out, issue, end in any way (cf. evado, I. B. 2.; evado is used both of [p. 667] persons and things, but evenio only of things):

    eventus est alicujus exitus negotii, in quo quaeri solet, quid ex quaque re evenerit, eveniat, eventurum sit, etc.,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    ut nobis haec habitatio bona, fausta, felix fortunataque eveniat,

    Plaut. Trin. 1, 2, 3:

    quae (auspicia) sibi secunda evenerint,

    Cic. Div. 1, 15, 27 (al. secunde); cf. Suet. Vit. 9:

    cuncta prospera eventura,

    Sall. J. 63, 1; cf. Liv. 21, 21; 37, 47:

    quoniam quae occulte tentaverat, aspera foedaque evenerant (opp. prospere cessere),

    Sall. C. 26 fin. Kritz.; cf.:

    si adversa pugna evenisset,

    Liv. 8, 31:

    ut ea res mihi magistratuique bene atque feliciter eveniret,

    Cic. Mur. 1; so,

    bene ac feliciter,

    Liv. 31, 5; cf. feliciter, * Caes. B. G. 4, 25, 3:

    prospere,

    Cic. Fam. 3, 12, 2 (with cadere); so,

    prospere,

    Plaut. Ps. 2, 1, 1; Cic. N. D. 2, 66 fin.; Liv. 9, 19:

    bene,

    Sall. J. 92, 3; cf.:

    male istis eveniat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 39:

    vides omnia fere contra ac dicta sint evenisse,

    Cic. Div. 2, 24 fin.; cf.:

    quod si fors aliter quam voles evenerit,

    Plaut. Cas. 2, 5, 37:

    si quid praeter spem evenit,

    Ter. And. 2, 6, 5; id. Ad. 5, 3, 29; id. Phorm. 2, 1, 16; 21:

    quoniam haec evenerunt nostra ex sententia,

    Plaut. Men. 5, 9, 89; cf. Ter. Heaut. 4, 5, 17; id. Hec. 5, 4, 32:

    istaec blanda dicta quo eveniant,

    Plaut. Most. 2, 1, 48; so,

    quo,

    id. ib. 1, 2, 52; id. Bacch. 1, 2, 36; cf.

    quorsum,

    Ter. Hec. 1, 2, 118.—Hence, ēventum, i, n. (acc. to evenio, II.).
    A. 1.
    In gen. (rare):

    semper me causae eventorum magis movent quam ipsa eventa,

    Cic. Att. 9, 5, 2:

    plurimorum seculorum et eventorum memoria,

    id. Rep. 3, 9, 14:

    si cujusque facti et eventi causa ponetur,

    id. Part. Or. 9, 32.—
    2.
    In Lucr. opp. conjunctum, of the external conditions, or accidents, of persons and things (as poverty, riches, freedom, etc.), Lucr. 1, 450; 458; 467; 470 al.—
    3.
    Alicujus, that which befalls one, experience, fortune:

    ei qui sciunt quid aliis acciderit, facile ex aliorum eventis suis rationibus possunt providere,

    Auct. Her. 4, 9, 13:

    ut te ex nostris eventis communibus admonendum putarem,

    Cic. Fam. 1, 7, 9:

    fabula rerum eventorumque nostrorum,

    id. ib. 5, 12, 6:

    cui omnia pendere ex alterius eventis coguntur,

    id. Tusc. 5, 12, 36:

    plures aliorum eventis docentur,

    Tac. A. 4, 33.—
    B.
    The issue, consequence, result, effect of an action (cf.: exitus, eventus, successus, obitus, occasus), freq. in Cic., usually plur.:

    consilia eventis ponderare,

    Cic. Rab. Post. 1;

    so opp. facta,

    id. Pis. 41; Fragm. ap. Non. 204, 6;

    opp. causae,

    id. Div. 1, 6 fin.; id. Top. 18:

    quorum praedicta quotidie videat re et eventis refelli,

    id. Div. 2, 47 fin. —In sing., Cic. Att. 3, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > evenio

  • 68 ex

    ex or ē (ex always before vowels, and elsewh. more freq. than e; e. g. in Cic. Rep. e occurs 19 times, but ex 61 times, before consonants—but no rule can be given for the usage; cf., e. g., ex and e together:

    qui ex corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt,

    Cic. Rep. 6, 14. But certain expressions have almost constantly the same form, as ex parte, ex sententia, ex senatus consulto, ex lege, ex tempore, etc.; but e regione, e re nata, e vestigio, e medio, and e republica used adverbially; v. Neue, Formenl. 2, 756 sq.), praep. with abl. [kindr. with Gr. ek, ex], denotes out from the interior of a thing, in opposition to in (cf. ab and de init.), out of, from.
    I.
    In space.
    A.
    Prop.:

    interea e portu nostra navis solvitur, Ubi portu exiimus, etc.,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 54:

    quam (sphaeram) M. Marcelli avus captis Syracusis ex urbe locupletissima atque ornatissima sustulisset, cum aliud nihil ex tanta praeda domum suam deportavisset,

    Cic. Rep. 1, 14:

    influxit non tenuis quidam e Graecia rivulus in hanc urbem,

    id. ib. 2, 19:

    visam, ecquae advenerit In portum ex Epheso navis mercatoria,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 2; cf. id. ib. 3, 2, 5;

    3, 6, 32 al.: magno de flumine malim quam ex hoc fonticulo tantundem sumere,

    Hor. S. 1, 1, 56; cf.:

    nec vos de paupere mensa Dona nec e puris spernite fictilibus,

    Tib. 1, 1, 38:

    clanculum ex aedibus me edidi foras,

    Plaut. Most. 3, 2, 9; so freq. with verbs compounded with ex; also with verbs compounded with ab and de, v. abeo, abscedo, amoveo, aveho, etc.; decedo, deduco, defero, deicio, etc.—
    2.
    In a downward direction, from, down from, from off:

    ex spelunca saxum in crura ejus incidisse,

    Cic. Fat. 3, 6; cf. Liv. 35, 21:

    picis e caelo demissum flumen,

    Lucr. 6, 257:

    equestribus proeliis saepe ex equis desiliunt,

    Caes. B. G. 4, 2, 3; cf.:

    cecidisse ex equo dicitur,

    Cic. Clu. 62 fin.:

    e curru trahitur,

    id. Rep. 2, 41:

    e curru desilit,

    Ov. A. A. 1, 559 et saep., v. cado, decido, decurro, deduco, delabor, elabor, etc.—
    3.
    In an upward direction, from, above:

    collis paululum ex planitie editus,

    Caes. B. G. 2, 8, 3:

    globum terrae eminentem e mari,

    Cic. Tusc. 1, 28;

    and trop.: consilia erigendae ex tam gravi casu rei publicae,

    Liv. 6, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    To indicate the country, and, in gen., the place from or out of which any person or thing comes, from:

    ex Aethiopia est usque haec,

    Ter. Eun. 3, 2, 18:

    quod erat ex eodem municipio,

    Cic. Clu. 17, 49; cf. id. ib. 5, 11.—Freq. without a verb:

    Philocrates ex Alide,

    Plaut. Capt. 3, 2, 10:

    ex Aethiopia ancillula,

    Ter. Eun. 1, 2, 85 Ruhnk.:

    negotiator ex Africa,

    Cic. Verr. 2, 1, 5:

    Epicurei e Graecia,

    id. N. D. 1, 21, 58:

    Q. Junius ex Hispania quidam,

    Caes. B. G. 5, 27:

    ex India elephanti,

    Liv. 35, 32:

    civis Romanus e conventu Panhormitano,

    Cic. Verr. 2, 5, 54 Zumpt; cf. id. ib. 2, 5, 59 fin.:

    meretrix e proxumo,

    Plaut. As. 1, 1, 38; cf. id. Aul. 2, 4, 11:

    puer ex aula (sc. regis barbari),

    Hor. C. 1, 29, 7:

    ex spelunca saxum,

    Cic. Fat. 3, 6:

    saxum ex capitolio,

    Liv. 35, 21, 6:

    ex equo cadere,

    Cic. Clu. 32, 175; cf. id. Fat. 3, 6; Auct. B. Hisp. 15 et saep.—
    2.
    To indicate the place from which any thing is done or takes place, from, down from: ibi tum derepente ex alto in altum despexit mare, Enn. ap. Non. 518, 6 (for which:

    a summo caelo despicere,

    Ov. A. A. 2, 87; and:

    de vertice montis despicere,

    id. M. 11, 503); cf.:

    T. Labienus... ex loco superiore conspicatus, etc.,

    Caes. B. G. 2, 26, 4:

    ex qua (villa) jam audieram fremitum clientium meorum,

    Cic. Fam. 7, 18, 3:

    ex hoc ipso loco permulta contra legem eam verba fecisti,

    id. de Imp. Pomp. 17, 52; so id. ib. 8 fin.; cf.:

    judices aut e plano aut e quaesitoris tribunali admonebat,

    Suet. Tib. 33:

    ex equo, ex prora, ex puppi pugnare,

    Plin. 7, 56, 57, § 202 and 209; cf. Caes. B. G. 2, 27, 3:

    ex vinculis causam dicere,

    id. ib. 1, 4, 1; Liv. 29, 19.—Hence the adverbial expressions, ex adverso, ex diverso, ex contrario, e regione, ex parte, e vestigio, etc.; v. the words adversus, diversus, etc.—Also, ex itinere, during or on a journey, on the march, without halting, Cic. Fam. 3, 9; Sall. C. 34, 2; Liv. 35, 24; Caes. B. G. 2, 6, 1; 3, 21, 2; id. B. C. 1, 24, 4; Sall. J. 56, 3 al.; cf.

    also: ex fuga,

    during the flight, Caes. B. G. 6, 35, 6; id. B. C. 3, 95; 96 fin.; Sall. J. 54, 4 Kritz.; Liv. 6, 29; 28, 23 al.
    II.
    In time.
    A.
    From a certain point of time, i. e. immediately after, directly after, after (in this sense more freq. than ab):

    Cotta ex consulatu est profectus in Galliam,

    Cic. Brut. 92, 318; so,

    ex consulatu,

    Liv. 4, 31 Drak.; 40, 1 fin.; 22, 49; 27, 34; Vell. 2, 33, 1 al.:

    ex praetura,

    Cic. Leg. 1, 20, 53; id. Mur. 7, 15; Caes. B. C. 1, 22, 4; 1, 31, 2:

    ex dictatura,

    Liv. 10, 5 fin.:

    ex eo magistratu,

    Vell. 2, 31 et saep.; cf.:

    Agrippa ex Asia (pro consule eam provinciam annuo imperio tenuerat) Moesiae praepositus est,

    Tac. H. 3, 46 fin.:

    statim e somno lavantur,

    id. G. 22:

    tanta repente vilitas annonae ex summa inopia et caritate rei frumentariae consecuta est,

    Cic. de Imp. Pomp. 15, 44; cf. Liv. 21, 39:

    ex aliquo graviore actu personam deponere,

    Quint. 6, 2, 35:

    mulier ex partu si, etc.,

    Cels. 2, 8:

    ex magnis rupibus nactus planitiem,

    Caes. B. C. 1, 70, 3; cf.: ex maximo bello tantum otium totae insulae conciliavit, ut, etc., Nop. Timol. 3, 2; and:

    ex magna desperatione tandem saluti redditus,

    Just. 12, 10, 1 et saep.:

    ex quo obses Romae fuit,

    since he was a hostage in Rome, Liv. 40, 5 fin. —So the phrase, aliud ex alio, one thing after another:

    me quotidie aliud ex alio impedit,

    Cic. Fam. 9, 19 fin.; Cic. Leg. 1, 4, 14 (cf. also, alius, D.):

    aliam rem ex alia cogitare,

    Ter. Eun. 4, 2, 3:

    alia ex aliis iniquiora postulando,

    Liv. 4, 2.—So, too, diem ex die exspectabam, one day after another, from day to day, Cic. Att. 7, 26 fin.; cf.:

    diem ex die ducere,

    Caes. B. G. 1, 16, 5 (v. dies, I. A. b.).—
    2.
    With names of office or calling, to denote one who has completed his term of office, or has relinquished his vocation. So in class. Lat. very dub.;

    for the passage,

    Caes. B. C. 1, 46, 4, belongs more correctly under III. B. It is, however, very common in post-class. Lat., esp. in inscriptions—ex consule, ex comite, ex duce, ex equite, ex praefecto, etc.— an ex-consul, etc. (for which, without good MS. authority, the nominatives exconsul, excomes, exdux, etc., are sometimes assumed, in analogy with proconsul, and subvillicus; cf. Schneid. Gram. 1, p. 562, note, and the authors there cited):

    vir excelsus ex quaestore et ex consule Tribonianus,

    Cod. Just. 1, 17, 2, § 9; cf.:

    Pupienus et Balbinus, ambo ex consulibus,

    Capitol. Gord. 22:

    duo ante ipsam aram a Gallicano ex consulibus et Maecenate ex ducibus interempti sunt,

    id. ib.:

    mandabat Domitiano, ex comite largitionum, praefecto, ut, etc.,

    Amm. 14, 7, 9:

    Serenianus ex duce,

    id. 14, 7, 7:

    INLVSTRIS EX PRAEFECTO praeTORIO ET EX PRAEFECTO VRbis,

    Inscr. Orell. 2355 al., v. Inscr. Orell. in Indice, p. 525.—

    And of a period of life: quem si Constans Imperator olim ex adulto jamque maturum audiret, etc.,

    i. e. who had outgrown the period of youth, and was now a man, Amm. 16, 7.—
    B.
    From and after a given time, from... onward, from, since (cf. ab, II. A. 2.):

    bonus volo jam ex hoc die esse,

    Plaut. Pers. 4, 3, 10:

    itaque ex eo tempore res esse in vadimonium coepit,

    Cic. Quint. 5 fin.:

    nec vero usquam discedebam, nec a republica deiciebam oculos, ex eo die, quo, etc.,

    id. Phil. 1, 1:

    ex aeterno tempore,

    id. Fin. 1, 6, 17:

    ex hoc die,

    id. Rep. 1, 16:

    motum ex Metello consule civicum tractas,

    from the consulship of Metellus, Hor. C. 2, 1, 1:

    C. Pompeius Diogenes ex Kalendis Juliis cenaculum locat,

    Petr. 38, 10; so usually in forms of hiring; cf. Garaton. Cic. Phil. 2, 39, 100:

    ex ea die ad hanc diem,

    Cic. Verr. 2, 1, 12 fin.:

    memoria tenent, me ex Kalendis Januariis ad hanc horam invigilasse rei publicae,

    id. Phil. 14, 7, 20.—Esp.: ex quo (sc. tempore), since: [p. 670] octavus annus est, ex quo, etc., Tac. Agr. 33; id. A. 14, 53:

    sextus decimus dies agitur, ex quo,

    id. H. 1, 29:

    sextus mensis est, ex quo,

    Curt. 10, 6, 9; Hor. Ep. 11, 5; so,

    ex eo,

    Tac. A. 12, 7; Suet. Caes. 22:

    ex illo,

    Ov. F. 5, 670; Stat. Silv. 1, 2, 81.—
    C.
    Less freq. in specifying a future date (after which something is to be done), from, after:

    Romae vereor ne ex Kal. Jan. magni tumultus sint,

    Cic. Fam. 16, 9, 3:

    hunc judicem ex Kal. Jan. non habemus... ex Kal. Jan. non judicabunt,

    id. Verr. 1, 10:

    ex Idibus Mart.... ex Idibus Mai.,

    id. Att. 5, 21, 9.
    III.
    In other relations, and in gen. where a going out or forth, a coming or springing out of any thing is conceivable.
    A.
    With verbs of taking out, or, in gen., of taking, receiving, deriving (both physically and mentally; so of perceiving, comprehending, inquiring, learning, hoping, etc.), away from, from, out of, of:

    solem e mundo tollere videntur, qui amicitiam e vita tollunt,

    Cic. Lael. 13, 47:

    ex omni populo deligendi potestas,

    id. Agr. 2, 9, 23:

    agro ex hoste capto,

    Liv. 41, 14, 3:

    cui cum liceret majores ex otio fructus capere,

    Cic. Rep. 1, 4:

    ex populo Romano bona accipere,

    Sall. J. 102:

    majorem laetitiam ex desiderio bonorum percepimus, quam ex laetitia improborum dolorem,

    Cic. Rep. 1, 4:

    quaesierat ex me Scipio,

    id. ib. 1, 13:

    ex te requirunt,

    id. ib. 2, 38:

    de quo studeo ex te audire, quid sentias,

    id. ib. 1, 11 fin.; 1, 30; 1, 46; 2, 38; cf.:

    intellexi ex tuis litteris te ex Turannio audisse, etc.,

    id. Att. 6, 9, 3:

    ex eo cum ab ineunte ejus aetate bene speravissem,

    id. Fam. 13, 16 et saep.; cf.:

    ex aliqua re aliquid nominare,

    id. N. D. 2, 20, 51:

    vocare,

    Tac. G. 2, 4; cf. id. ib. 4, 55; Sall. J. 5, 4.—
    B.
    In specifying a multitude from which something is taken, or of which it forms a part, out of, of:

    qui ex civitate in senatum, ex senatu in hoc consilium delecti estis,

    Cic. Rosc. Am. 3 fin.:

    e vectoribus sorte ductus,

    id. Rep. 1, 34:

    ecquis est ex tanto populo, qui? etc.,

    id. Rab. Post. 17:

    homo ex numero disertorum postulabat, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 37, 168: Q. Fulgentius, ex primo hastato (sc. ordine) legionis XIV., i. e. a soldier of the first division of hastati of the 14 th legion, Caes. B. C. 1, 46;

    v. hastatus: e barbaris ipsis nulli erant maritimi,

    Cic. Rep. 2, 4:

    unus ex illis decemviris,

    id. ib. 2, 37:

    ex omnibus seculis vix tria aut quatuor nominantur paria amicorum,

    id. Lael. 4, 15:

    aliquis ex vobis,

    id. Cael. 3, 7; id. Fam. 13, 1 fin.: id enim ei ex ovo videbatur aurum declarasse;

    reliquum, argentum,

    this of the egg, id. Div. 2, 65:

    quo e collegio (sc. decemvirorum),

    id. Rep. 2, 36:

    virgines ex sacerdotio Vestae,

    Flor. 1, 13, 12:

    alia ex hoc quaestu,

    Ter. Hec. 5, 1, 29 Ruhnk.; cf.:

    fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

    Cic. Mur. 36; Ov. Am. 2, 5, 54; Sen. Ben. 3, 9; id. Ep. 52, 3:

    qui sibi detulerat ex latronibus suis principatum,

    Cic. Phil. 2, 3:

    est tibi ex his, qui assunt, bella copia,

    id. Rep. 2, 40:

    Batavi non multum ex ripa, sed insulam Rheni amnis colunt,

    Tac. G. 29:

    acerrimum autem ex omnibus nostris sensibus esse sensum videndi,

    Cic. de Or. 2, 87, 357:

    ex tribus istis modis rerum publicarum velim scire quod optimum judices,

    id. Rep. 1, 30; cf. id. ib. 1, 35 et saep.—
    2.
    Sometimes a circumlocution for the subject. gen., of (cf. de):

    has (turres) altitudo puppium ex barbaris navibus superabat,

    Caes. B. G. 3, 14, 4:

    album ex ovo cum rosa mixtum,

    Cels. 4, 20:

    ex fraxino frondes, ex leguminibus paleae,

    Col. 7, 3, 21 sq. —
    C.
    To indicate the material of which any thing is made or consists, of:

    fenestrae e viminibus factae,

    Varr. R. R. 3, 9, 6; cf.:

    statua ex aere facta,

    Cic. Verr. 2, 2, 21; and:

    ex eo auro buculam curasse faciendam,

    id. Div. 1, 24:

    substramen e palea,

    Varr. R. R. 3, 10, 4:

    pocula ex auro, vas vinarium ex una gemma pergrandi,

    Cic. Verr. 2, 4, 27:

    monilia e gemmis,

    Suet. Calig. 56:

    farina ex faba,

    Cels. 5, 28:

    potiones ex absinthio,

    id. ib. et saep.:

    Ennius (i. e. statua ejus) constitutus ex marmore,

    Cic. Arch. 9 fin.; cf. id. Ac. 2, 31, 100:

    (homo) qui ex animo constet et corpore caduco et infirmo,

    id. N. D. 1, 35, 98:

    natura concreta ex pluribus naturis,

    id. ib. 3, 14; id. Rep. 1, 45; id. Ac. 1, 2, 6: cum Epicuro autem hoc est plus negotii, quod e duplici genere voluptatis conjunctus est, id. Fin. 2, 14, 44 et saep.—
    D.
    To denote technically the material, out of, i. e. with which any thing to eat or drink, etc., is mixed or prepared (esp. freq. of medical preparations):

    resinam ex melle Aegyptiam,

    Plaut. Merc. 1, 2, 28:

    quo pacto ex jure hesterno panem atrum vorent,

    Ter. Eun. 5, 4, 17:

    bibat jejunus ex aqua castoreum,

    Cels. 3, 23:

    aqua ex lauro decocta,

    id. 4, 2; cf.:

    farina tritici ex aceto cocta,

    Plin. 22, 25, 57, § 120:

    pullum hirundinis servatum ex sale,

    Cels. 4, 4:

    nuclei pinei ex melle, panis vel elota alica ex aqua mulsa (danda est),

    id. 4, 7 et saep.—So of the mixing of colors or flavors:

    bacae e viridi rubentes,

    Plin. 15, 30, 39, § 127:

    frutex ramosus, bacis e nigro rufis,

    id. ib. §

    132: id solum e rubro lacteum traditur,

    id. 12, 14, 30, § 52:

    e viridi pallens,

    id. 37, 8, 33, § 110:

    apes ex aureolo variae,

    Col. 9, 3, 2:

    sucus ex austero dulcis,

    Plin. 13, 9, 18, § 62; 21, 8, 26, § 50:

    ex dulci acre,

    id. 11, 15, 15, § 39; cf.

    trop.: erat totus ex fraude et mendacio factus,

    Cic. Clu. 26.—
    E.
    To indicate the cause or reason of any thing, from, through, by, by reason of, on account of:

    cum esset ex aere alieno commota civitas,

    Cic. Rep. 2, 33:

    ex doctrina nobilis et clarus,

    id. Rab. Post. 9, 23:

    ex vulnere aeger,

    id. Rep. 2, 21; cf.:

    ex renibus laborare,

    id. Tusc. 2, 25:

    ex gravitate loci vulgari morbos,

    Liv. 25, 26:

    ex vino vacillantes, hesterna ex potatione oscitantes,

    Quint. 8, 33, 66:

    gravida e Pamphilo est,

    Ter. And. 1, 3, 11:

    credon' tibi hoc, nunc peperisse hanc e Pamphilo?

    id. ib. 3, 2, 17:

    ex se nati,

    Cic. Rep. 1, 35:

    ex quodam conceptus,

    id. ib. 2, 21:

    ex nimia potentia principum oritur interitus principum,

    id. ib. 1, 44:

    ex hac maxima libertate tyrannis gignitur,

    id. ib. et saep.:

    ex te duplex nos afficit sollicitudo,

    Cic. Brut. 97, 332; cf.:

    quoniam tum ex me doluisti, nunc ut duplicetur tuum ex me gaudium, praestabo,

    id. Fam. 16, 21, 3:

    in spem victoriae adductus ex opportunitate loci,

    Sall. J. 48, 2:

    veritus ex anni tempore et inopia aquae, ne siti conficeretur exercitus,

    id. ib. 50, 1 et saep.:

    ex Transalpinis gentibus triumphare,

    Cic. Phil. 8, 6, 18; id. Off. 2, 8, 28; cf. id. Fam. 3, 10, 1:

    gens Fabia saepe ex opulentissima Etrusca civitate victoriam tulit,

    Liv. 2, 50:

    ex tam propinquis stativis parum tuta frumentatio erat,

    i. e. on account of the proximity of the two camps, Liv. 31, 36:

    qua ex causa cum bellum Romanis Sabini intulissent,

    Cic. Rep. 2, 7:

    hic mihi (credo equidem ex hoc, quod eramus locuti) Africanus se ostendit,

    id. ib. 6, 10:

    quod ex eo sciri potest, quia, etc.,

    id. Tusc. 1, 18 fin.; cf. id. Leg. 1, 15, 43:

    causa... fuit ex eo, quod, etc.,

    id. Phil. 6, 1:

    ex eo fieri, ut, etc.,

    id. Lael. 13, 46:

    ex quo fit, ut, etc.,

    id. Rep. 1, 43:

    e quo efficitur, non ut, etc.,

    id. Fin. 2, 5, 15 et saep.—Sometimes between two substantives without a verb:

    non minor ex aqua postea quam ab hostibus clades,

    Flor. 4, 10, 8:

    ex nausea vomitus,

    Cels. 4, 5:

    ex hac clade atrox ira,

    Liv. 2, 51, 6:

    metus ex imperatore, contemptio ex barbaris,

    Tac. A. 11, 20:

    ex legato timor,

    id. Agr. 16 et saep.—
    2.
    In partic., to indicate that from which any thing derives its name, from, after, on account of:

    cui postea Africano cognomen ex virtute fuit,

    Sall. J. 5, 4; cf. Flor. 2, 6, 11:

    cui (sc. Tarquinio) cognomen Superbo ex moribus datum,

    id. 1, 7, 1:

    nomen ex vitio positum,

    Ov. F. 2, 601:

    quarum ex disparibus motionibus magnum annum mathematici nominaverunt,

    Cic. N. D. 2, 20; id. Leg. 1, 8; cf. id. Tusc. 4, 12; Plin. 11, 37, 45, § 123:

    holosteon sine duritia est, herba ex adverso appellata a Graecis,

    id. 27, 10, 65, § 91:

    quam urbem e suo nomine Romam jussit nominari,

    Cic. Rep. 2, 7:

    e nomine (nominibus),

    id. ib. 2, 20; Tac. A. 4, 55; id. G. 2; Just. 15, 4, 8; 20, 5, 9 et saep.—
    F.
    To indicate a transition, i. e. a change, alteration, from one state or condition to another, from, out of:

    si possum tranquillum facere ex irato mihi,

    Plaut. Cist. 3, 21:

    fierent juvenes subito ex infantibus parvis,

    Lucr. 1, 186:

    dii ex hominibus facti,

    Cic. Rep. 2, 10:

    ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio,

    id. ib. 1, 45:

    nihil est tam miserabile quam ex beato miser,

    id. Part. 17; cf.:

    ex exsule consul,

    id. Manil. 4, 46:

    ex perpetuo annuum placuit, ex singulari duplex,

    Flor. 1, 9, 2: tua virtute nobis Romanos ex amicis amicissimos fecisti, Sall. J. 10:

    ex alto sapore excitati,

    Curt. 7, 11, 18.—
    G.
    Ex (e) re, ex usu or ex injuria, to or for the advantage or injury of any one:

    ex tua re non est, ut ego emoriar,

    Plaut. Ps. 1, 3, 102; 104; cf. Ter. Phorm. 5, 7, 76: Cervius haec inter vicinus garrit aniles Ex re fabellas, i. e. fitting, suitable, pertinent (= pro commodo, quae cum re proposita conveniant), Hor. S. 2, 6, 78:

    aliquid facere bene et e re publica,

    for the good, the safety of the state, Cic. Phil. 10, 11, 25:

    e (not ex) re publica,

    id. ib. 3, 12, 30; 8, 4, 13; id. de Or. 2, 28, 124; id. Fam. 13, 8, 2; Liv. 23, 24; Suet. Caes. 19 et saep.:

    exque re publica,

    Cic. Phil. 3, 15, 38; 5, 13, 36:

    non ex usu nostro est,

    Plaut. Merc. 2, 3, 60; Ter. Hec. 4, 3, 10; Caes. B. G. 1, 30, 2; 1, 50 fin.; 5, 6 fin. al.; cf.:

    ex utilitate,

    Plin. Pan. 67, 4; Tac. A. 15, 43:

    ex nullius injuria,

    Liv. 45, 44, 11.—
    H.
    To designate the measure or rule, according to, after, in conformity with which any thing is done:

    (majores) primum jurare EX SVI ANIMI SENTENTIA quemque voluerunt,

    Cic. Ac. 2, 47 fin. (cf. Beier, Cic. Off. 3, 29, 108, and the references):

    ex omnium sententia constitutum est, etc.,

    id. Clu. 63, 177; cf.:

    ex senatus sententia,

    id. Fam. 12, 4:

    ex collegii sententia,

    Liv. 4, 53:

    ex amicorum sententia,

    id. 40, 29:

    ex consilii sententia,

    id. 45, 29 et saep.; cf.

    also: ex sententia, i. q. ex voluntate,

    according to one's wish, Plaut. Capt. 2, 2, 96: Ter. Hec. 5, 4, 32; Cic. Fam. 12, 10, 2; id. Att. 5, 21 al.;

    and, in a like sense: ex mea sententia,

    Plaut. Men. 2, 2, 1; id. Merc. 2, 3, 36:

    ex senatus consulto,

    Cic. Rep. 3, 18; Sall. C. 42 fin.:

    ex edicto, ex decreto,

    Cic. Fam. 13, 56 fin.; id. Quint. 8, 30:

    ex lege,

    id. Div. in Caecil. 5, 19; id. Clu. 37, 103; id. Inv. 1, 38, 68: ex jure, Enn. ap. Gell. 20, 10, 4 (Ann. v. 276 ed. Vahl.); Varr. L. L. 6, § 64 Mull.; Cic. Mur. 12, 26; id. de Or. 1, 10, 41:

    ex foedere,

    Liv. 1, 23 et saep.:

    hunccine erat aequum ex illius more, an illum ex hujus vivere?

    Ter. Heaut. 1, 2, 29; so,

    ex more,

    Sall. J. 61, 3; Verg. A. 5, 244; 8, 186; Ov. M. 14, 156; 15, 593; Plin. Ep. 3, 18; Flor. 4, 2, 79 al.; cf.:

    ex consuetudine,

    Cic. Clu. 13, 38; Caes. B. G. 1, 52, 4; 4, 32, 1; Sall. J. 71, 4; Quint. 2, 7, 1 al.:

    quod esse volunt e virtute, id est honeste vivere,

    Cic. Fin. 2, 11, 34:

    ex sua libidine moderantur,

    Ter. Heaut. 2, 1, 4; cf. Sall. C. 8, 1:

    ut magis ex animo rogare nihil possim,

    Cic. Fam. 13, 8, 3:

    eorum ex ingenio ingenium horum probant,

    Plaut. Trin. 4, 3, 42; cf. Ter. Eun. 1, 2, 118; Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, A.:

    leges ex utilitate communi, non ex scriptione, quae in litteris est, interpretari,

    Cic. Inv. 1, 38; cf. id. Lael. 6, 21:

    nemo enim illum ex trunco corporis spectabat, sed ex artificio comico aestimabat,

    id. Rosc. Com. 10, 28; cf. Sall. C. 10, 5; Caes. B. G. 3, 20, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 2 al.:

    ex tuis verbis meum futurum corium pulcrum praedicas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 19; cf. Cic. Fam. 7, 17; id. Att. 1, 3:

    nunc quae scribo, scribo ex opinione hominum atque fama,

    id. Fam. 12, 4 fin.:

    scripsit Tiberio, non ut profugus aut supplex, sed ex memoria prioris fortunae,

    Tac. A. 2, 63: quamquam haec quidem res non solum ex domestica est ratione;

    attingit etiam bellicam,

    Cic. Off. 1, 22, 76; cf. id. Quint. 11; 15 et saep.—E re rata, v. ratus.—
    I.
    To form adverbial expressions, such as: ex aequo, ex commodo, ex contrario, ex composito, ex confesso, ex destinato, ex diverso, ex facili, etc., ex affluenti, ex continenti;

    ex improviso, ex inopinato, etc., v. the words aequus, commodus, etc.

    Ex placed after its noun: variis ex,

    Lucr.
    2, 791:

    terris ex,

    id. 6, 788:

    quibus e sumus uniter apti,

    id. 3, 839; 5, 949.—E joined with que:

    que sacra quercu,

    Verg. E. 7, 13.
    IV.
    In composition, ex (cf. dis) before vowels and h, and before c, p, q, t (exagito, exeo, exigo, exoro, exuro, exhaurio; excedo, expello, exquiro, extraho); ef (sometimes ec) before f (effero, effluo, effringo; also in good MSS. ecfero, ecfari, ecfodio), elsewhere e (eblandior, educo, egredior, eicio, eligo, emitto, enitor, evado, eveho). A few exceptions are found, viz., in ex: epoto and epotus as well as expotus, and escendo as well as exscensio; in e: exbibo as well as ebibo; exballisto, exbola; exdorsuo; exfututa as well as effutuo; exfibulo; exlex, etc. After ex in compounds s is [p. 671] often elided in MSS. and edd. Both forms are correct, but the best usage and analogy favor the retaining of the s; so, exsaevio, exsanguis, exscensio, exscindo, exscribo, exsculpo, exseco, exsecror, exsequiae, exsequor, exsero, exsicco, exsilio, exsilium, exsisto, exsolvo, exsomnis, exsorbeo, exsors, exspecto, exspes, exspiro, exspolio, exspuo, exsterno, exstimulo, exstinguo, exstirpo, exsto, exstruo, exsudo, exsugo, exsul, exsulto, exsupero, exsurgo, exsuscito, and some others, with their derivv.; cf. Ribbeck, Prol. Verg. p. 445 sq. Only in escendere and escensio is the elision of x before s sustained by preponderant usage; cf. Neue, Formenl. 2, p. 766.—
    B.
    Signification.
    1.
    Primarily and most freq. of place, out or forth: exeo, elabor, educo, evado, etc.; and in an upward direction: emineo, effervesco, effero, erigo, exsurgo, exsulto, extollo, everto, etc.—Hence also, trop., out of ( a former nature), as in effeminare, qs. to change out of his own nature into that of a woman: effero, are, to render wild; thus ex comes to denote privation or negation, Engl. un-: exanimare, excusare, enodare, exonerare, effrenare, egelidus, I., elinguis, elumbis, etc.—
    2.
    Throughout, to the end: effervesco, effero, elugeo; so in the neuter verbs which in composition (esp. since the Aug. per.) become active: egredior, enavigo, eno, enitor, excedo, etc.—Hence, thoroughly, utterly, completely: elaudare, emori, enecare, evastare, evincere (but eminari and eminatio are false readings for minari and minatio; q. v.); and hence a simple enhancing of the principal idea: edurus, efferus, elamentabilis, egelidus, exacerbo, exaugeo, excolo, edisco, elaboro, etc. In many compounds, however, of post - Aug. and especially of post-class. Latinity this force of ex is no longer distinct; so in appellations of color: exalbidus, exaluminatus, etc.; so in exabusus, exambire, exancillatus, etc. Vid. Hand Turs. II. Pp. 613-662.

    Lewis & Short latin dictionary > ex

  • 69 exspecto

    ex-specto ( expect-), āvi, ātum, 1, v. a., to look out for a thing (syn.: prospecto, opperior, maneo, moror, praestolor).
    1.
    Objectively, to await, expect something that is to come or to take place, to be waiting for, etc. (very freq. and class.). —Constr. with the acc., with rel.-clauses, with dum, si, ut, quin, or absol.; very rarely with object-clause.
    A.
    In gen.
    1.
    With acc.:

    caritatem,

    Cato, R. R. 3, 2:

    alicujus mortem,

    Plaut. As. 3, 1, 28:

    cum ea Scipio dixisset silentioque omnium reliqua ejus exspectaretur oratio,

    Cic. Rep. 2, 38:

    injurias,

    id. ib. 1, 5:

    transitum tempestatis,

    id. Att. 2, 21, 2:

    adventum alicujus,

    Caes. B. G. 1, 27, 2; 2, 16, 2:

    eventum pugnae,

    id. ib. 7, 49 fin.:

    scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est,

    Ov. M. 3, 136:

    cenantes haud animo aequo Exspectans comites,

    i. e. waiting till they have done eating, Hor. S. 1, 5, 9 et saep.; cf.:

    exspectandus erit annus,

    I must wait a year, Juv. 16, 42. —
    2.
    With relative and esp. interrogative clauses: exspectabat populus atque ora tenebat rebus, utri magni victoria sit data regni, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. s. 90, ed. Vahl.):

    exspecto, quo pacto, etc.,

    Plaut. Poen. 4, 1, 1:

    exspecto, quid ad ista,

    Cic. Tusc. 4, 20, 46; id. Verr. 2, 2, 38, § 92:

    quid hostes consilii caperent, exspectabat,

    Caes. B. G. 3, 24, 1:

    exspectante Antonio, quidnam esset actura,

    Plin. 9, 35, 58, § 121:

    ne utile quidem, quam mox judicium fiat, exspectare,

    Cic. Inv. 2, 28, 85; so,

    quid exspectas quam mox ego dicam, etc.,

    id. Rosc. Com. 15, 44:

    et, quam mox signis collatis dimicandum sit, in dies exspectet,

    id. 34, 11, 4; 3, 37, 5:

    exspectans, quando, etc.,

    Quint. 11, 3, 159.—
    3.
    With dum, si, ut, etc.:

    ne exspectetis meas pugnas dum praedicem,

    Plaut. Truc. 2, 6, 1:

    ne exspectemus quidem, dum rogemur,

    Cic. Lael. 13, 44:

    exspectas fortasse, dum dicat, etc.,

    id. Tusc. 2, 7, 17:

    exspectare, dum hostium copiae augerentur,

    Caes. B. G. 4, 13, 2:

    nec dum repetatur, exspectat,

    Quint. 4, 2, 45:

    Caesar non exspectandum sibi statuit, dum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 11 fin.; cf.:

    nec vero hoc loco exspectandum est, dum, etc.,

    Cic. Ac. 2, 7, 19:

    rusticus exspectat, dum defluat amnis,

    Hor. Ep. 1, 2, 42:

    jam dudum exspecto, si tuum officium scias,

    Plaut. Poen. prol. 12:

    exspecto si quid dicas,

    id. Trin. 1, 2, 61:

    hanc (paludem) si nostri transirent, hostes exspectabant,

    Caes. B. G. 2, 9, 1; id. B. C. 2, 34, 1:

    nisi exspectare vis ut eam sine dote frater conlocet,

    Plaut. Trin. 3, 3, 7:

    mea lenitas hoc exspectavit, ut id quod latebat, erumperet,

    Cic. Cat. 2, 12, 27:

    nisi forte exspectatis ut illa diluam, quae, etc.,

    id. Rosc. Am. 29, 82:

    neque exspectant, ut de eorum imperio ad populum feratur,

    Caes. ib. 1, 6, 6:

    quare nemo exspectet, ut, etc.,

    Quint. 7, 10, 14; Liv. 23, 31, 7; 26, 18, 5; 35, 8, 5 al.— Pass. impers.:

    nec ultra exspectato, quam dum Claudius Ostiam proficisceretur,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    cum omnium voces audirentur, exspectari diutius non oportere, quin ad castra iretur,

    Caes. B. G. 3, 24 fin.
    4.
    Absol.:

    comites ad portam exspectare dicunt,

    Cic. Fam. 15, 17, 1:

    diem ex die exspectabam, ut statuerem, quid esset faciendum,

    id. Att. 7, 26, 3:

    exspectent paullum et agi ordine sinant,

    Quint. 4, 5, 19.—
    5.
    With object-clause:

    cum expectaret effusos omnibus portis Aetolos in fidem suam venturos,

    Liv. 43, 22, 2 Weissenb. ad loc.:

    venturum istum,

    Aug. Conf. 5, 6.—
    * B.
    Transf., of an abstract subject, like maneo, to await:

    seu me tranquilla senectus Exspectat seu, etc.,

    Hor. S. 2, 1, 58.
    II.
    To look for with hope, fear, desire, expectation, to hope for, long for, expect, desire; to fear, dread, anticipate, apprehend.
    1.
    With acc.:

    reliquum est, ut tuam profectionem amore prosequar, reditum spe exspectem,

    Cic. Fam. 15, 21 fin.; cf.:

    quod magna cum spe exspectamus,

    id. Att. 16, 16 E. fin.:

    ego jam aut rem aut ne spem quidem exspecto,

    id. ib. 3, 22 fin.: magnum inceptas, si id exspectas, quod nusquam'st, Plaut. Curc. 1, 2, 56:

    quam (rem) avidissime civitas exspectat,

    Cic. Phil. 14, 1, 1:

    longiores (epistolas) exspectabo vel potius exigam,

    id. Fam. 15, 16, 1:

    finem laborum omnium,

    Caes. B. G. 7, 85, 4:

    illum ut vivat, optant, meam autem mortem exspectant scilicet,

    to wish, Ter. Ad. 5, 4, 20:

    fama mortis meae non accepta solum sed etiam exspectata est,

    Liv. 28, 27, 9; cf.

    in the pun with I.: cum Proculeius quereretur de filio, quod is mortem suam exspectaret, et ille dixisset, se vero non exspectare: Immo, inquit, rogo exspectes,

    Quint. 9, 3, 68 Spald.:

    nescio quod magnum hoc nuntio exspecto malum,

    dread, Ter. Ph. 1, 4, 16:

    mortem,

    id. Hec. 3, 4, 8:

    multis de causis Caesar majorem Galliae motum exspectans,

    Caes. B. G. 6, 1, 1: 7, 43 fin. —With a personal object:

    pater exspectat aut me aut aliquem nuntium,

    Plaut. Capt. 2, 3, 22:

    ite intro, filii vos exspectant intus,

    id. Bacch. 5, 2, 86:

    hic ego mendacem usque puellam Ad mediam noctem exspecto,

    Hor. S. 1, 5, 83; cf. Ov. M. 14, 418:

    video jam, illum, quem exspectabam, virum, cui praeficias officio et muneri,

    Cic. Rep. 2, 42.—
    2.
    Aliquid ab (rarely ex) aliquo (a favorite expression of Cicero):

    a te hoc civitas vel omnes potius gentes non exspectant solum, sed etiam postulant,

    Cic. Fam. 11, 5, 3; cf. id. ib. 3, 10, 1:

    dixi Servilio, ut omnia a me majora exspectaret,

    id. ib. 3, 12, 4:

    alimenta a nobis,

    id. Rep. 1, 4:

    ab aliquo gloriam,

    id. ib. 6, 19 fin.:

    tristem censuram ab laeso,

    Liv. 39, 41, 2:

    ut ex iis (proletariis) quasi proles civitatis exspectari videretur,

    Cic. Rep. 2, 22, 40.—
    3.
    Aliquid ab or ex aliqua re (rare):

    aliquid ab liberalitate alicujus,

    Caes. B. C. 2, 28, 3:

    dedecus a philosopho,

    id. Tusc. 2, 12, 28:

    omnia ex sua amicitia,

    id. ib. 3, 60, 1.—
    4.
    Aliquid aliquem (very rare): ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. ap. Gell. 2, 29; Sat. v. 38 Vahl.—
    5.
    With object-clause:

    quid mihi hic adfers, quam ob rem exspectem aut sperem porro non fore?

    Ter. Phorm. 5, 9, 36:

    exspecto cupioque te ita illud defendere,

    Cic. Verr. 2, 3, 64, § 151.—With inf. alone (cf. cupio), Front. ad Ver. Imp. p. 137, ed. Rom.—
    6.
    Absol. (very rare):

    cum mihi nihil improviso, nec gravius quam exspectavissem pro tantis meis factis evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4:

    aliquando ad verum, ubi minime exspectavimus, pervenimus,

    Quint. 12, 8, 11.—
    B.
    Poet. transf., of an abstr. subject, to have need of, require:

    silvarumque aliae pressos propaginis arcus Exspectant,

    Verg. G. 2, 27:

    neque illae (oleae) procurvam exspectant falcem rastrosque tenaces,

    id. ib. 2, 421; cf.:

    lenta remedia et segnes medicos non exspectant tempora mea,

    Curt. 3, 5, 13.—Hence, exspectātus ( expect-), a, um, P. a. (acc. to II.), anxiously expected, longed for, desired, welcome (class.):

    carus omnibus exspectatusque venies,

    Cic. Fam. 16, 7; cf.:

    venies exspectatus omnibus,

    id. ib. 4, 10, 1; Plaut. Most. 2, 2, 11:

    quibus Hector ab oris exspectate venis?

    Verg. A. 2, 282:

    sensi ego in exspectatis ad amplissimam dignitatem fratribus tuis,

    who were expected to arrive at the highest dignities of the state, Cic. de Sen. 19, 68:

    ubi te exspectatum ejecisset foras,

    i. e. whose death is waited, longed for, Ter. Ad. 1, 2, 29 Ruhnk.— Comp.:

    nimis ille potuit exspectatior venire,

    Plaut. Most. 2, 2, 12.— Sup.:

    adventus suavissimus exspectatissimusque,

    Cic. Att. 4, 4 a:

    litterae,

    id. Fam. 10, 5, 1:

    triumphus,

    Hirt. B. G. 8, 51 fin.
    b.
    In the neutr. absol.:

    quis non diversa praesentibus contrariaque exspectatis aut speret aut timeat?

    Vell. 2, 75, 2:

    hosti Ante exspectatum positis stat in agmine castris,

    before it was expected, Verg. G. 3, 348; so,

    ante exspectatum,

    Ov. M. 4, 790; 8, 5; Sen. Ep. 114:

    ille ad patrem patriae exspectato revolavit maturius,

    than was expected, Vell. 2, 123, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > exspecto

  • 70 ictus

    1.
    ictus, a, um, Part., from ico.
    2.
    ictus, ūs ( gen. sing. icti, Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 17), m. [ico], a blow, stroke, stab, thrust, bite, sting (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    a bestiis ictus, morsus, impetus,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    pro ictu gladiatoris,

    id. Mil. 24, 65:

    neque ictu comminus neque conjectione telorum,

    id. Caecin. 15, 43:

    scutis uno ictu pilorum transfixis et colligatis,

    Caes. B. G. 1, 25:

    non caecis ictibus procul ex improviso vulnerabantur,

    Liv. 34, 14, 11:

    ictu scorpionis exanimato altero,

    Caes. B. G. 7, 25, 3:

    prope funeratus Arboris ictu,

    Hor. C. 3, 8, 8:

    ictus moenium cum terribili sonitu editi,

    Liv. 38, 5, 3:

    apri,

    Ov. M. 8, 362; Hor. C. 3, 22, 7:

    serpentum,

    Plin. 23, 1, 11, § 14:

    Lesbium servate pedem meique Pollicis ictum,

    a striking, playing on the lyre, Hor. C. 4, 6, 36:

    alae,

    the stroke of a wing, Plin. 10, 3, 3, § 9:

    pennarum,

    id. 6, 12, 13, § 32:

    Phaethon ictu fulminis deflagravit,

    a stroke of lightning, lightning, Cic. Off. 3, 25, 94:

    fulmineus,

    Hor. C. 3, 16, 11; Ov. M. 14, 618.— Poet., of the beating rays of the sun:

    tum spissa ramis laurea fervidos Excludet ictus,

    Hor. C. 2, 15, 10:

    solis,

    Ov. M. 3, 183; 6, 49:

    Phoebei,

    id. ib. 5, 389 (al. ignes):

    Phoebi,

    Luc. 7, 214:

    longe Ejaculatur aquas atque ictibus aëra rumpit,

    with jets of water, Ov. M. 4, 124: saxaque cum saxis et habentem semina flammae Materiem jactant, ea concipit ictibus ignem, by their blows, i. e. collision, id. ib. 15, 348.—
    B.
    In partic.
    1.
    In prosody or in music, a beating time, a beat:

    et pedum et digitorum ictu intervalla signant,

    Quint. 9, 4, 51:

    modulantium pedum,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    unde etiam trimetris accrescere jussit Nomen iambeis, cum senos redderet ictus Primus ad extremum similis sibi,

    Hor. A. P. 253.—
    2.
    A beat of the pulse:

    ictus creber aut languidus,

    Plin. 11, 37, 88, § 219.—
    3.
    In mal. part.:

    multorum,

    Juv. 6, 126.—
    II.
    Trop., a stroke, blow, attack, shot, etc.:

    sublata erat de foro fides, non ictu aliquo novae calamitatis, sed suspicione, etc.,

    Cic. Agr. 2, 3, 8:

    nec illum habet ictum, quo pellat animum,

    id. Fin. 2, 10, 32:

    sub ictu nostro positum,

    i. e. in our power, Sen. Ben. 2, 29; cf.:

    stare sub ictu Fortunae,

    Luc. 5, 729:

    tua innocentia sub ictu est,

    i. e. in imminent danger, Sen. Cons. ad Marc. 9 fin.; cf. the opposite: Deum extra ictum sua divinitas posuit, beyond shot, i. e. out of danger, id. Ben. 1, 7:

    eodem ictu temporis,

    i. e. moment, Gell. 14, 1, 27; cf.:

    singulis veluti ictibus bella transigere,

    by separate attacks, Tac. H. 2, 38:

    quae (legiones) si amnem Araxen ponte transgrederentur, sub ictum dabantur,

    would have come to close quarters, id. A. 13, 39 fin.; cf.:

    laetis ostentat ad Urbem Per campos superesse vim, Romamque sub ictu,

    near at hand, before the eyes, Sil. 4, 42.—
    B.
    (Cf. icio, II. A.) Ictus foederis, the conclusion of a treaty, Luc. 5, 372; Val. Max. 2, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ictus

  • 71 improvise

    imprōvīsē and imprōvīso ( inpr-), advv., v. improvisus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > improvise

  • 72 imprudens

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > imprudens

  • 73 imprudenter

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > imprudenter

  • 74 inprudens

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > inprudens

  • 75 inprudenter

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > inprudenter

  • 76 intervenio

    inter-vĕnĭo, vēni, ventum, 4, v. n., rarely a., to come between, come upon, to come in during, to intervene, interrupt (class.; syn. intercedo).
    I.
    Lit., constr. with dat., rarely with acc.
    A.
    Of persons:

    sponsae pater intervenit,

    Ter. And. 4, 3, 17:

    quin malo abscedas: ne interveneris, quaeso, dum resipiscit,

    Plaut. Mil. 4, 8, 23:

    verens ne molesti vobis interveniremus,

    Cic. de Or. 2, 3:

    casu Germani equites interveniunt,

    Caes. B. G. 6, 37:

    orationi,

    Liv. 1, 48:

    Statius intervenit nonnullorum querelis,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 1.— With pro:

    pro sociis,

    Flor. 1, 13, 6. — With ne:

    ne quid perperam fieret,

    Suet. Tib. 33. —
    B.
    Of things.
    1.
    To come, be, or lie between:

    medius paries intervenit,

    Dig. 33, 3, 4:

    interveniente Ascanio lacu,

    Plin. 5, 32, 43, § 148:

    interveniente flumine,

    id. 5, 1, 1, § 13; 4, 21, 35, § 115.—
    2.
    To interfere with, interrupt, put a stop to.
    (α).
    With dat.:

    nox proelio intervenit,

    Liv. 23, 18:

    continuationi sermonis,

    Quint. 9, 3, 23:

    verboque intervenit omni plangor,

    Ov. M. 11, 708; so, of an oath in conversation: quoties lascivum intervenit illud, etc., Juv. 6, 194.—
    (β).
    With acc. (only in Tacitus):

    ludorum diebus, qui cognitionem intervenerant,

    Tac. A. 3, 23.—
    II.
    Transf.
    A.
    To take place meanwhile or among other things, to happen, occur:

    nulla mihi res posthac potest jam intervenire tanta, quae, etc.,

    Ter. Heaut. 4, 3, 1:

    quae inter vos intervenerint, etc.,

    id. Hec. 3, 2, 16:

    Epicurus exiguam dicit fortunam intervenire sapienti,

    Cic. Fin. 1, 19:

    casus mirificus quidam intervenit,

    has taken place, id. Fam. 7, 5, 2:

    interveniunt motu stellarum grandines, imbres,

    Plin. 18, 25, 57, § 208:

    intervenit his cogitationibus avitum malum, regni cupido,

    Liv. 1, 6.—
    B.
    To stand in the way of, to oppose, hinder, prevent, disturb:

    Sabinum bellum coeptis intervenit,

    Liv. 1, 36:

    deliberationi metum pro republica intervenisse,

    id. 2, 24:

    vilicum intervenientem flagellāsset,

    Suet. Claud. 38:

    quis vestro Deus intervenit amori?

    Calp. Ecl. 3, 23.—
    C.
    Leg. t. t.
    1.
    To interpose, become surety, Dig. 15, 1, 3, § 5; 50, 1, 17, § 15 al.—
    2.
    To conduct a suit in another ' s name, Gai. Inst. 4, 87; cf. 4, 86 init.:

    pro debitore,

    id. ib. 4, 182.—
    D.
    To interfere, intermeddle, exercise one ' s authority:

    neque senatu interveniente,

    Suet. Caes. 30:

    praetor interveniet,

    Dig. 4, 3, 23. — Pass. impers.:

    si interventum est casu,

    Cic. Top. 20:

    ubi de improviso est interventum mulieri,

    Ter. Heaut. 2, 3, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > intervenio

  • 77 subeo

    sŭb-ĕo, ĭi, ĭtum, īre ( perf. subīvit, Ov. F. 1, 314; Stat. S. 2, 1, 155: subivimus, Claud. ap. Tac. A. 11, 24 dub.), v. n. and a., to come or go under any thing; to come or go up to, to approach, draw near, advance or proceed to a place; to come or go on; to follow, succeed; to go down, sink; to come up, spring up (cf. succedo).
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    subire sub falas,

    Plaut. Most. 2, 1, 10:

    in nemoris latebras,

    Ov. M. 4, 601; cf.: in aliquem locum, to enter, Auct. B. Alex. 74, 4:

    in adversum Romani subiere,

    Liv. 1, 12, 1:

    in adversos montes,

    id. 41, 18, 11:

    testudine factā subeunt,

    advance, Caes. B. G. 7, 85, 7:

    Albani subiere ad montes,

    Liv. 1, 28, 5:

    subire ad portam castrorum,

    id. 34, 16, 2; cf.:

    ad urbem subeunt,

    id. 31, 45, 4; 39, 27, 10; 36, 19, 1; and:

    subeundum erat ad hostes,

    id. 2, 31, 4:

    ad tecta subibant,

    Verg. A. 8, 359.—With dat.:

    muro subibant,

    Verg. A. 7, 161; so,

    muro,

    id. ib. 9, 371:

    portu Chaonio (with accedere urbem),

    id. ib. 3, 292:

    luco,

    id. ib. 8, 125:

    dumis,

    Sil. 5, 283:

    ingenti feretro,

    Verg. A. 6, 222:

    age cervici inponere nostrae: Ipse subibo umeris,

    id. ib. 2, 708:

    per vices subeunt elephanti,

    Plin. 8, 7, 7, § 23:

    pone subit conjux,

    follows, Verg. A. 2, 725; so Val. Fl. 4, 197; cf.:

    dexterae alae sinistra subiit,

    Liv. 27, 2, 7:

    subeuntis alii aliis in custodiam,

    id. 25, 37, 6; and:

    subiit argentea proles,

    Ov. M. 1, 114:

    subit ipse meumque Explet opus,

    succeeds me, takes my place, id. ib. 3, 648:

    Volscus saxa objacentia pedibus ingerit in subeuntes,

    climbing, Liv. 2, 65, 4:

    vel eodem amne vel Euphrate subire eos posse,

    i. e. sail up stream, Curt. 9, 10, 3; cf.:

    adverso amne Babylona subituros,

    id. 10, 1, 16.—
    b.
    Of things:

    stamen a stando: subtemen, quod subit stamini,

    Varr. L. L. 5, § 113 Müll.:

    cum luna sub orbem solis subisset,

    Liv. 37, 4, 4:

    tertio die mixtum flumini subibat mare,

    Curt. 9, 9, 7:

    venae nonnumquam incipiente febre subeunt,

    the pulse sinks, Cels. 3, 6 med.:

    subeunt herbae,

    come up, spring up, Verg. G. 1, 180; so,

    barba,

    i. e. sprouts, grows, Mart. 7, 83, 2:

    subisse aquam in caelum,

    Plin. 31, 3, 21, § 32.—
    2.
    In partic., to come on secretly, to advance or approach stealthily, to steal upon, steal into ( poet.), Prop. 1, 9, 26; Ov. Am. 1, 2, 6; id. A. A. 1, 742.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to come in, succeed, take place; to enter stealthily, come secretly or by degrees: in quarum locum subierunt inquilinae impietas, perfidia, impudentia, Varr. ap. Non. 403, 27:

    fugere pudor verumque fidesque: In quorum subiere locum fraudesque dolique,

    Ov. M. 1, 130:

    pulchra subit facies,

    id. ib. 14, 827:

    subit ecce priori Causa recens,

    id. ib. 3, 259:

    an subit (amor) et tacitā callidus arte nocet?

    id. Am. 1, 2, 6: subeunt morbi [p. 1775] tristisque senectus, Verg. G. 3, 67:

    namque graves morbi subeunt segnisque senectus,

    Nemes. Cyn. 117; cf.:

    duo pariter subierunt incommoda,

    arise, come up, Quint. 5, 10, 100:

    ne subeant animo taedia justa tuo,

    Ov. P. 4, 15, 30:

    regio, quā vero ipsa subit ad Medos,

    approaches, Plin. 6, 26, 29, § 115. —
    2.
    In partic., to come into the mind, to occur, suggest itself:

    omnes sententiae verbaque omnia sub acumen stili subeant et succedant necesse est,

    Cic. de Or. 1, 34, 151:

    cum in loca aliqua post tempus reversi sumus, quae in his fecerimus, reminiscimur personaeque subeunt,

    Quint. 11, 2, 17:

    cum subeant audita aut cognita nobis,

    Ov. M. 15, 307:

    subit umbra,

    id. ib. 12, 591:

    subeunt illi fratresque parensque,

    id. ib. 11. 542:

    subiit cari genitoris imago... subiit deserta Creusa Et direpta domus et parvi casus Iuli,

    Verg. A. 2, 560 sq.; Tac. A. 1, 13:

    subeant animo Latmia saxa tuo,

    Ov. H. 18, 62:

    ne subeant animo taedia,

    id. P. 4, 15, 30:

    quantum subire animo sustinueris, tantum tecum auferas,

    to grasp with the mind, Val. Max. 3, 3, ext. 7.—
    (β).
    Subit, with subj. - or rel.-clause ( poet. and in postAug. prose), Ov. M. 2, 755:

    quo magis ac magis admirari subit,

    Plin. 12, prooem. § 2;

    35, 7, 31, § 49: misereri sortis humanae subit,

    id. 25, 3, 7, § 23:

    quid sim, quid fuerimque subit,

    Ov. Tr. 3, 8, 38.
    II.
    Act.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen., to come or go under, to enter; to submit to; to approach, etc.:

    exercitatissimi in armis, qui inter annos XIV. tectum non subissent,

    had not come under a roof, Caes. B. G. 1, 36:

    tecta,

    Quint. 2, 16, 6; Ov. M. 6, 669:

    jam subeunt Triviae lucos atque aurea tecta,

    Verg. A. 6, 13:

    limina victor Alcides subiit,

    id. ib. 8, 363:

    domos,

    Ov. M. 1, 121:

    penates,

    id. ib. 5, 650:

    macra cavum repetes artum, quem macra subisti,

    Hor. Ep. 1, 7, 33:

    cum novies subiere paludem,

    had plunged under, Ov. M. 15, 358; id. F. 1, 314:

    et juncti currum dominae subiere leones,

    Verg. A. 3, 313:

    leones jugum subeant,

    Plin. 10, 45, 62, § 128:

    asellus gravius dorso subiit onus,

    i. e. submits to, receives, Hor. S. 1, 9, 21:

    subire iniquissimum locum,

    Caes. B. G. 2, 27: iniquum locum, Auct. B. Alex. 76, 2; id. B. Hisp. 24, 3:

    collem,

    to go up, mount, climb, scale, Hirt. B. G. 8, 15:

    consules utrimque aciem subeuntium jam muros adgrediuntur,

    Liv. 7, 12, 3:

    muros,

    id. 27, 18:

    impositum saxis Anxur,

    Hor. S. 1, 5, 25:

    si subeuntur prospera castra,

    Juv. 16, 2 et saep.:

    perfurit, Fadumque Herbesumque subit,

    comes up to, attacks, assails, Verg. A. 9, 344; cf.:

    interim fallendus est judex et variis artibus subeundus,

    Quint. 4, 5, 5:

    precibus commota Tonantem Juno subit,

    approaches, Stat. Th. 9, 510:

    subit ille minantem,

    id. ib. 8, 84:

    Aeneae mucronem,

    Verg. A. 10, 798:

    qui procul hostium conspectu subibant aquam,

    Curt. 4, 13, 10:

    Hispo subit juvenes, i. e. paedicat,

    Juv. 2, 50.—
    b.
    Of things:

    umbra subit terras,

    Ov. M. 11, 61:

    quos (lucos) aquae subeunt et aurae,

    enter, Hor. C. 3, 4, 8:

    montes Trasimenus,

    Liv. 22, 4, 2:

    litora pelagus, Mel. praef. 2: mare quod Ciliciam subit,

    Curt. 7, 3, 19:

    radices (petrae) Indus amnis subit,

    id. 8, 11, 7:

    clarus subit Alba Latinum,

    succeeds, Ov. M. 14, 612 (al. clarus subit ecce Latinum Epytus); cf. id. ib. 1, 114:

    furcas subiere columnae,

    come into the place of, succeed, id. ib. 8, 700:

    aqua subit altitudinem exortus sui,

    rises to, reaches, Plin. 31, 6, 31, § 57:

    lunamque deficere cum aut terram subiret aut sole premeretur,

    Curt. 4, 10, 5.—
    2.
    In partic., to approach secretly, to steal upon or into (cf. supra, I. A. 2.):

    multi Nomine divorum thalamos subiere pudicos,

    Ov. M. 3, 282:

    subit furtim lumina fessa sopor,

    id. H. 19, 56.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen. (very rare):

    sera deinde poenitentia subiit regem,

    came upon, overtook, Curt. 3, 2, 19.—
    2.
    In partic.
    a.
    To come into, enter, occur to one's mind (cf. supra, I. B. 2.):

    deinde cogitatio animum subiit, indignum esse, etc.,

    Liv. 36, 20:

    ut beneficiorum memoria subiret animos patrum,

    id. 37, 49, 3:

    spes animum subibat deflagrare iras vestras posse,

    id. 40, 8, 9:

    otiosum animum aliae cogitationes,

    Quint. 11, 2, 33:

    majora intellectu animos non subibunt,

    id. 1, 2, 28:

    mentem subit, quo praemia facto, etc.,

    Ov. M. 12, 472; 7, 170:

    subit ergo regem verecundia,

    Curt. 5, 2, 15:

    me recordantem miseratio,

    Plin. Ep. 3, 7, 10: feminas voluptas, id. Pan. 22, 3:

    horum cogitatio subibat exercitum,

    Curt. 7, 1, 4.—
    b.
    To follow in speech, interrupt, answer (post - class. and rare):

    dicturum plura parentem Voce subis,

    Claud. IV. Cons. Hon. 352:

    subit ille loquentem talibus,

    id. Cons. Mall. Theod. 173; id. Rapt. Pros. 3, 133.—
    c.
    (The figure taken from stooping under a load, under blows, etc.) To subject one's self to, take upon one's self an evil; to undergo, submit to, sustain, endure, suffer it (class.;

    a favorite expression of Cic.): omnes terrores periculaque omnia succurram atque subibo,

    Cic. Rosc. Am. 11, 31:

    omnia tela intenta in patriam subire atque excipere,

    id. Prov. Cons. 9, 23; cf.:

    quis est non ultro appetendus, subeundus, excipiendus dolor?

    id. Tusc. 2, 5, 14:

    subire vim atque injuriam,

    id. Prov. Cons. 17, 41:

    inimicitiae sunt: subeantur,

    id. Verr. 2, 5, 71, § 182:

    maximas rei publicae tempestates,

    id. Mur. 2, 4:

    invidiam, pericula, tempestates,

    id. Fam. 15, 4, 12:

    nefarias libidinum contumelias turpitudinesque,

    id. Pis. 35, 86:

    potentiam, victoriam,

    id. Fam. 6, 1, 6:

    contumeliarum verbera,

    id. Rep. 1, 5, 9:

    majora Verbera,

    Hor. S. 1, 3, 120:

    non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae condicionem,

    Cic. Rep. 1, 4, 7:

    fortunam,

    id. Fam. 14, 5, 1:

    judicium multitudinis imperitae,

    id. Fl. 1, 2:

    odium eorum,

    id. Att. 11, 17, 2:

    usum omnium,

    id. de Or. 1, 34, 157:

    aliquid invidiae aut criminis,

    id. N. D. 3, 1, 3:

    quemque casum,

    id. Att. 8, 1, 3:

    quamvis carnificinam,

    id. Tusc. 5, 27, 78:

    dupli poenam,

    id. Off. 3, 16, 65:

    legis vim,

    id. Caecin. 34, 100:

    summae crudelitatis famam,

    id. Cat. 4, 6, 12; cf.:

    minus sermonis,

    id. Att. 11, 6, 2:

    poenam exsilii,

    Val. Max. 6, 5, 3:

    simultates,

    Plin. Ep. 2, 18, 5:

    offensas,

    id. ib. 13, 9, 26:

    periculum,

    Vulg. 2 Macc. 11, 7:

    jam tum peregrinos ritus novā subeunte fortunā,

    Curt. 4, 6, 29. —With inf., to attempt, try, undertake:

    adversa tela pellere,

    Stat. S. 5, 2, 105:

    clavum torquere,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 46.— Hence, sŭbĭtus, a, um, P. a., that has come on suddenly or unexpectedly, i. e. sudden, unexpected (freq. and class.; cf.:

    repens, improvisus): res subita,

    Plaut. Curc. 2, 3, 23:

    in rebus tam subitis,

    Cic. Fam. 10, 16, 2:

    maris subita tempestas,

    id. Tusc. 3, 22, 52:

    subita et improvisa formido,

    id. Prov. Cons. 18, 43:

    laetitia, etc.,

    Auct. Her. 1, 8, 13:

    subita pugna, non praeparata,

    Quint. 7, 1, 35:

    ut sunt Gallorum subita et repentina consilia,

    Caes. B. G. 3, 8:

    novae rei ac subitae admiratio,

    Liv. 2, 2:

    bellum,

    Caes. B. G. 3, 7:

    incursiones hostium,

    Hirt. B. G. 8, 11:

    ministeria belli,

    Liv. 4, 27:

    imbres,

    Lucr. 5, 216:

    vis,

    id. 1, 286; 4, 1210:

    res,

    id. 6, 1282:

    mors,

    Quint. 7, 2, 14:

    casus,

    id. 10, 3, 3; Suet. Aug. 73:

    tristia,

    Val. Max. 1, 6, 12:

    silentium,

    Quint. 12, 5, 3: miles, hastily collected (opp. vetus expertusque;

    syn. subitarius),

    Tac. H. 4, 76; cf.:

    aqua mulsa subita ac recens (opp. inveterata),

    Plin. 22, 24, 51, § 110: imagines non subitae, not newly sprung up, i. e. old, ancient, Plin. Ep. 8, 10, 3:

    homo,

    rash, Cic. Pis. Fragm. 5: clivi, sudden, i. e. steep, Stat. Th. 6, 258.—Esp., = subito (post-Aug.):

    non percussor ille subitus erumpet?

    Quint. 6, 2, 31; so,

    manūs dux Trapezuntem subitus irrupit,

    Tac. H. 3, 47:

    subitum inopinatumque venisse,

    Plin. Ep. 1, 13, 3:

    evadere,

    Flor. 4, 2, 59.—
    2.
    As subst.: sŭbĭtum, i. n., a sudden or unexpected thing, a sudden occurrence, etc.:

    Lesbonicum foras evocate: ita subitum'st, propere eum conventum volo,

    Plaut. Trin. 5, 2, 51; cf.:

    subitum est ei remigrare,

    Cic. Fam. 13, 2:

    si tibi subiti nihil est,

    Plaut. Pers. 4, 4, 36:

    in subito,

    Plin. 7, 44, 45, § 143.—In plur.:

    ut subitis ex tempore occurrant,

    Quint. 10, 7, 30; cf.:

    etiam fortes viros subitis terreri,

    Tac. A. 15, 59:

    quamvis non deficeretur ad subita extemporali facultate,

    Suet. Aug. 84:

    si repentina ac subita dominantur,

    Sen. Ep. 16, 6: sive meditata sive subita proferret, whether he spoke after deliberation or off-hand, Plin. Ep. 1, 16, 2.—With gen.:

    ad subita rerum,

    Liv. 9, 43:

    ad subita belli,

    id. 6, 32; 25, 15, 20; Flor. 1, 1, 11.—
    b.
    Adverb., suddenly, unexpectedly:

    per subitum erumpit clamor,

    Sil. 10, 505; so,

    per subitum,

    id. 7, 594; 8, 628; 12, 654; 14, 330; 15, 145;

    15, 404: in subitum,

    id. 7, 527: ad subitum, Cassiod. Var. praef. med. —Hence, adv.: sŭbĭtō, suddenly, unexpectedly (freq. and class.; cf.: repente, extemplo, ilico): ut subito, ut propere, ut valide tonuit! Plaut. Am. 5, 1, 10; cf. id. Curc. 2, 3, 4:

    nova res subito mihi haec objecta est,

    id. Ps. 2, 2, 7:

    ita abripuit repente sese subito,

    id. Mil. 2, 2, 21:

    subito tanta te impendent mala,

    Ter. Phorm. 1, 4, 2:

    cum tot bella subito atque improviso nascantur,

    Cic. Font. 19, 42:

    ex oculis subito fugit,

    Verg. G. 4, 499:

    cum subito ecce,

    Cic. Caecin. 10, 30:

    ut subito nostras Hymen cantatus ad aures Venit,

    Ov. H. 12, 137; Curt. 9, 9, 19:

    subito deficere,

    Quint. 7, 2, 14:

    quod serenā nocte subito candens et plena luna defecisset,

    Cic. Rep. 1, 15, 23:

    tantus subito timor omnem exercitum occupavit,

    Caes. B. G. 1, 39:

    subito opprimi,

    Liv. 41, 3:

    si vespertinus subito te oppresserit hospes,

    Hor. S. 2, 4, 17 et. saep.:

    subito dicere,

    without preparation, extempore, Cic. de Or. 1, 33, 150:

    quod vox et gestus subito sumi non potest,

    id. ib. 1, 59, 252:

    neque potest quisquam nostrum subito fingi,

    id. Sull. 25, 69:

    aliquid subito ex tempore conjectura explicare,

    id. Div. 1, 33, 72; so,

    dicere,

    Quint. 10, 3, 30; 11, 3, 12:

    inventa (opp. domo allata),

    id. 4, 5, 4:

    cum subito evaserunt,

    Col. 9, 9, 3:

    tam subito copias contrahere non potuit,

    so quickly, Nep. Dat. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > subeo

  • 78 trepidus

    trĕpĭdus, a, um, adj. [root in Gr. trepô, to turn, put to flight; cf. Lat. torqueo (cf. Fest. p. 367 Müll.); prop. scared; hence], restless, agitated, anxious, solicitous, disturbed, alarmed, in a state of trepidation, etc. (not. freq. in prose till the Aug. per.;

    perh. not at all in Cic. and Cæs.): tum trepidae inter se coëunt pennisque coruscant (apes),

    in a hurry, Verg. G. 4, 73; so,

    Dido,

    id. A. 4, 642 Serv.:

    hic galeam tectis trepidus rapit,

    id. ib. 7, 638;

    9, 233: trepidi improviso metu,

    Sall. J. 97, 5; cf.:

    curia maesta ac trepida ancipiti metu,

    Liv. 2, 24, 3:

    Romae nocturnus terror ita ex somno trepidam repente civitatem excivit,

    id. 8, 37, 6:

    trepidi formidine portas Explorant,

    Verg. A. 9, 169; Just. 2, 13, 9. — ( b) With gen.:

    illae (apes) intus trepidae rerum per cerea castra Discurrunt,

    Verg. A. 12, 589:

    Messenii trepidi rerum suarum,

    Liv. 36, 31, 5; so,

    rerum suarum,

    id. 5, 11, 4:

    salutis,

    Sil. 12, 13:

    admirationis ac metus,

    Tac. A. 6, 21 fin.:

    tubarum,

    Stat. Th. 11, 325. —
    b.
    Of things:

    illud (ferrum) in trepidā submersum sibilat unda,

    Ov. M. 12, 279 (Merkel, tepidā); cf.:

    et foliis undam trepidi despumat aheni,

    i. e. bubbling, foaming, Verg. G. 1, 296:

    venae,

    Ov. M. 6, 389:

    pes,

    id. ib. 4, 100:

    ōs,

    id. ib. 5, 231:

    vultus,

    id. ib. 4, 485:

    cursus,

    Verg. A. 4, 672:

    terror,

    Lucr. 5, 41:

    metus,

    Ov. Tr. 3, 1, 54; Plin. 2, 7, 5, § 15:

    tumultus belli,

    Lucr. 3, 846:

    certamen,

    Hor. Ep. 1, 19, 48:

    motus,

    Ov. M. 8, 606:

    fletus,

    id. ib. 4, 673:

    in re trepidā,

    in a critical situation, perilous juncture, Liv. 1, 27, 7; 4, 46, 8; 26, 5, 7; cf. in plur.:

    in trepidis rebus,

    id. 4, 17, 8; 4, 56, 8; Tib. 2, 3, 21; Hor. C. 3, 2, 5; Sil. 7, 1; cf. Sall. J. 91, 5:

    incerta et trepida vita,

    Tac. A. 14, 59; so,

    vita,

    id. ib. 4, 70 fin.:

    litterae,

    i. e. announcing danger, bringing alarming news, Curt. 7, 1, 36; so,

    nuntius,

    Just. 31, 2, 8.— Adv.: trĕpĭdē, hastily, in a state of confusion or alarm, with trepidation:

    trepide concursans,

    Phaedr. 2, 5, 2:

    classis trepide soluta,

    Liv. 22, 31, 5; so,

    relictis castris,

    id. 7, 11, 1:

    deserta stativa,

    id. 10, 12, 6:

    trepide anxieque certare,

    Suet. Ner. 23.

    Lewis & Short latin dictionary > trepidus

  • 79 cálamo currente

       al correr de la pluma; sin pensar; a vuelapluma; sin reflexión previa; con presteza y de improviso; a vuelapluma; a vuela pluma
       ◘ Se usa referido a todo lo escrito de forma precipitada o espontánea. También se dice currente cálamo.

    Locuciones latinas > cálamo currente

  • 80 in promtu

       de pronto; de improviso; de repente; de modo no deliberado

    Locuciones latinas > in promtu

См. также в других словарях:

  • improviso — improviso, sa adjetivo 1. Uso/registro: restringido. Que no se prevé. Frases y locuciones 1. de improviso De repente, sin avisar: Se marchó de improviso …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • improviso — improviso, sa (Del lat. improvīsus). adj. Que no se prevé o previene. al, o de, improviso. locs. advs. Sin prevención ni previsión. en un improviso. loc. adv. p. us. En un instante …   Diccionario de la lengua española

  • improviso — improviso, sa adjetivo súbito, súpito, repentino, impensado, imprevisto, improvisto. ≠ previsto, calculado, pensado. ▌ de improviso locución adverbial de repente, de golpe y porrazo, de sopetón, de imprevisto …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • improviso — adj. 1. Improvisado, repentino, súbito. • s. m. 2. Poesia, discurso ou peça musical que se inventa de repente. 3. de improviso: de repente; de súbito …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Improviso — Im pro*vi so, a. [L. improvisus unforeseen; cf. It. improvviso.] Not prepared or mediated beforehand; extemporaneous. [Obs.] Jonhson. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • improviso — (Del lat. improvisus.) ► adjetivo 1 Que no ha sido previsto: ■ quedaron gratamente sorprendidos por las improvisas ovaciones del público asistente. SINÓNIMO imprevisto inesperado FRASEOLOGÍA ► locución adverbial al o …   Enciclopedia Universal

  • improviso — {{#}}{{LM I21194}}{{〓}} {{SynI21733}} {{[}}improviso{{]}} ‹im·pro·vi·so› ► {{{}}de improviso{{}}} {{《}}▍ loc.adv.{{》}} De manera repentina o inesperada: • El suceso ocurrió tan de improviso que nos sorprendió a todos.{{○}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • improviso — De improviso De pronto, en forma no prevista, no determinado de antemano: De improviso llegó al pueblo un coronel , De improviso salieron a su paso , Se vio de improviso en una situación muy comprometida …   Español en México

  • improviso,\ -sa — (l. su) 1) adj. Que no se prevé o previene. LOC Al, o de, improviso improvisadamente …   Diccionario de motivos de la Lengua Española

  • improviso — See ex improviso …   Ballentine's law dictionary

  • improviso,\ -sa — (l. su) 1) adj. Que no se prevé o previene. LOC Al, o de, improviso improvisadamente …   Diccionario de motivos de la Lengua Española

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»