-
61 σκέπας
σκέπας, αος, τό, Decke, Hülle, Schutzdach; ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο, es war Schutz vor dem Winde, Od. 5, 443. 7, 282. 12, 336; plur., σκέπα, Hes. O. 534; vgl. Ruhnk. H. h. Cer. 12; einzeln bei sp. D., wie Arat. 1126; σκέπας ἐν νιφετῷ, Antp. Th. 10 (VI, 335).
-
62 σκίδναμαι
σκίδναμαι, nur praes. u. impf. (das act. σκίδνημι nur in compp.; vgl. κίδναμαι), Nebenform von σκεδάννυμι, sich verbreiten, ausbreiten, sich nach mehreren Seiten hin vertheilen, zerstreuen; von auseinandergehenden Versammlungen, αὐτοὶ δ' ἐσκίδναντο κατὰ κλισίας, Il. 1, 487; λαοὶ μὲν σκίδνασϑ' ἐπὶ ἔργα, Od. 2, 252, sie sollen aus einander und an ihre Arbeit gehen; vgl. ἐσκίδναντο ἑὴν ἐπὶ νῆα ἕκαστος Il. 19, 277, u. öfter; u. eben so μνηστῆρας μὲν ἐπὶ σφέτερα σκίδνασϑαι ἄνωχϑι, Od. 1, 274; auch von dem in die Höhe auseinanderspritzenden Schaume, ὑψόσε δ' ἄχνη σκίδναται, Il. 11, 308, wie vom Staube, ὕψι δ' ἄελλα σκίδναται, 16, 375; von einer Quelle, ἀνὰ κῆπον ἅπαντα σκίδναται, sie vertheilt sich durch den ganzen Garten hin, Od. 7, 130; ὀδμὴ σκίδνατο, H. h. Cer. 279; ὂψ σκιδναμένη, Hes. Th. 42; ἅμα ἡλίῳ σκιδναμένῳ, mit dem sich verbreitenden Sonnenlichte, d. i. mit Sonnenaufgang, Her. 8, 23; einzeln bei Sp., wie Plut.
-
63 σέβας
σέβας, τό, fast nur im nom., accus. u. voc. sing. gebr., ehrfurchtsvolle, staunende Scheu; bes. – a) die Scheu vor der Gottheit, od. die Schaam vor Menschen, wenn man etwas Unrechtes zu thun im Begriff ist, wogegen das eigene Gefühl sich auflehnt, σέβας δέ σε ϑυμὸν ἱκέσϑω, Πάτροκλον κυσὶν μέλπηϑρα γενέσϑαι, Il. 18, 178; dah. Ehrfurcht u. Schaamgefühl, αἰδώς τε σέβας τε, H. h. Cer. 190; u. so oft Tragg. : τὸ πᾶν Διὸς σέβας παρεκβάντες, Aesch. Ch. 635; τοκέων σέβας εὖ προτίων, die Ehrfurcht vor den Eltern, Eum. 516; vgl. τὸ γὰρ τεκόντων σέβας τρίτον τόδ' ἐν ϑεσμίοις Δίκας γέγραπται, Suppl. 688; plur., ϑεῶν σέβη δείσαντες, 755; εἴπερ ἴσχει Ζεὺς ἔτ' ἐξ ἐμοῠ σέβας, Soph. Ant. 304; σέβας ἀῤῥήτων ἱερῶν, Ar. Nubb. 302. – b) die Scheu, welche den Menschen bei einem unerwarteten, überraschenden Anblick ergreift, Staunen, Bewunderung, σέβας μ' ἔχει εἰςορόωντα, Od. 3, 123. 4, 75. 142; εἰςῆλϑε λαμπρός, πᾶσι τοῖς ἐκεῖ σέβας, Soph. El. 675. – c) der Gegenstand der Verehrung, Ἑρμῆν, φίλον κήρυκα, κηρύκων σέβας, Aesch. Ag. 501, vgl. Prom. 1093 Ch. 154; ἀπώμοσ' ἁγνοῦ Ζηνὸς ὕψιστον σέβας, Soph. Phil. 1273; ὦ σέβας ἐμοὶ μέγιστον, Eur. I. A. 633, u. oft, als Umschreibung der verehrten Person; auch sp. D., wie Theocr. 24, 76.
-
64 τραφερός
τραφερός, eigtl. wohlgenährt, feist, fett, Theocr. 21, 44; bei Hom. ἐπὶ τραφερήν τε καὶ ὑγρήν, Il. 14, 308 Od. 20, 98, h. Cer. 43, das feste Land, Ggstz des Meeres; dah. brauchen Sp. ἡ τραφερή gradezu für γῆ, Land, wie χέρσος, z. B. ἡ πᾶσα τραφερή Ep. ad. 369 (IX, 672); auch τραφερὴ ἄρουρα, Opp. Hal. 1, 204; τραφερὴ κέλευϑος Ap. Rh. 2, 545, der Weg auf dem Lande; ἤϑεα τραφερά Opp. Hal. 5, 334. – Auch akt., nährend, νομός Arat. 1027.
-
65 τόφρα
τόφρα, adv. der Zeit, so lange bis, bis dahin, bis zu der Zeit, worauf in der Regel der Nachsatz mit ὄφρα folgt, welches wir durch ein bloßes »daß« wiedergeben, Hom.; auch kann ὄφρα vorangehen, Il. 18, 381 Od. 20, 330, in welchem Falle auch τόφρα δέ steht, Il. 9, 221 Od. 10, 126. Es entsprechen sich auch τόφρα – ἕως, Od. 5, 122, τόφρα – ἕως ἄν, 2, 77, ἕως – τόφρα, Il. 15, 392. 18, 16. 21, 606 Od. 12, 328, ἕως – τόφρα δέ, Il. 10, 507. 11, 412. 15, 540. 17, 107 Od. 5, 424, ἀλλ' ὅτε δή – τόφρα, 10, 571, πρίν – τόφρα, Il. 21, 101, εὖτε. – τόφρα δέ, Od. 20. 77. – Auch absolut, unterdessen, während der Zeit, so daß der Relativsatz sich aus dem Vorigen ergiebt oder als bekannt vorausgesetzt wird, Il. 10, 498. 13, 83. 15, 525 Od. 3, 303 u. öfter. – Alexandrinische Dichter brauchten des Verses wegen auch τόφρα für ὄφρα, Ap. Rh. 4, 1487; vgl. Herm. H. h. Cer. 66; Jac. A. P. p. 507. 790.
-
66 τόκος
τόκος, ὁ, 1) das Gebären; Ἀλκμήνης δ' ἀπέπαυσε τόκον, Il. 19, 119; h. Cer. 101; auch von Thieren, Il. 17, 5 (vgl. Xen. oec. 7, 341; πλὴν ὅταν τόκος παρῇ, Soph. frg. 424; οὔτε τόκοισιν ἰηΐων καμάτων ἀνέχουσι γυναῖκες, O. R. 173, vgl. 26; πρὸ μέλλοντος τόκου, Eur. El. 626; οὐ σὲ μήτηρ ἐν τόκοισι σοῖσι ϑαρσυνεῖ, Alc. 319, u. öfter; Ar. Th. 845 Lys. 742;. Plat. Soph. 242 d u. A. – 2) das Geborene, das Junge, übh. Nachkommenschaft; πάντων Ἀργείων ἐρέων γενεήν τε τόκον τε, Vorfahren und Nachkommenschaft, od. Geschlecht und Abkunft, Il. 7, 128, vgl. 15, 141; auch vom Adler, ἐλϑὼν ἐξ ὄρεος, ὅϑι οἱ γενεή τε τόκος τε, Od. 15, 175; Οἰδίπου τόκος, der Sohn des Oedipus, Aesch. Spt. 354. 389, u. öfter, wie Soph. u. Eur.; selten in Prosa, ὁ τόκος τῆς γυναικός, Her. 1, 111; von Thieren, Arist. H. A. 5, 9. – 3) Uebertr., der Gewinn von ausgeliehenem Gelde, Zins, Wucher; Pind. Ol. 11, 9; Ar. Nub. 18. 20 u. öfter; δανείζειν ἐπὶ τόκῳ, Plat. Legg. V, 742 c; u. wo die Uebertragung recht einleuchtet, τοῦ πατρὸς ἐκγόνους τόκους πολλαπλασίους κομιζόμενοι, von Kapital und Zinsen, Rep. VIII, 555 e; τόκους ἀπολαμβάνειν, Lys. 17, 3; oft bei Rednern, τόκον ὃς ἔτυχεν ἐν Σηστῷ ὢν ἐπόγδοον, Dem. 50, 17, vgl. 53, 13, d. i. ἐπ' ὀκτὼ ὀβολοῖς τὴν μνᾶν τοῦ μηνὸς ἑκάστου, monatlich von einer Mine, = 600 Obolen, 8 Obolen Zins, nach unserer Weise zu rechnen 16 pCt.; andere Zinsfüße sind ἐπίτριτος, ἐπίπεμπτος, ἐπιδέκατος, Arist. rhet. 3, 10, d. i. 6, 10, 20 pCt. Vgl. ἔγγειος, ναυτικός. – Auch Ertrag des Ackers, Xen. Cyr. 8, 3, 38.
-
67 τόθι
τόθι, poet. adv. demonstr., dem Frageworte πόϑι entsprechend, da, daselbst, dort; τόϑι γὰρ νύ οἱ αἴσιμον ἦεν ναιέμεναι, Od. 15, 239; oft bei Pind., z. B. Ol. 3, 32. 7, 77 I. 2, 19; sp. D. – Auch für das relat. ὅϑι, bei Pind. N. 4, 52 u. sp. D., wie Theocrit. 22, 199, um den Hiatus zu vermeiden oder Position zu bilden; vgl. noch H. h. Cer. 66 Ven. 158; Herm. Orph. Arg. 631 u. Jac. A. P. 565.
-
68 τελες-φορία
τελες-φορία, ἡ, 1) das Bringen oder Tragen vollkommner, reifer Früchte. – 2) Zoll, Abgabe, B. A. 309. – 3) Weihe, Einweihung, Opfer; Callim. Cer. 129; Ap. Rh. 1, 917.
-
69 τιθηνέω
τιθηνέω, warten, pflegen, eigtl. von der Amme od. Wärterinn, gew. im med., τιϑηνοίμην H. h. Cer. 142; ἡ τιϑηνουμένη, Amme, Luc. Zeux. 4; Plut. Pyrrh. 2; – übh. wie ϑεραπεύω, bedienen, warten, hegen, οὗ πότνιαι σεμνὰ τιϑηνοῦνται τέλη ϑνατοῖσιν, Soph. O. C. 1054; sp. D.; vgl. Schäf. melet. p. 82; Xen. Cyr. 8, 5, 19 ἠν σὺ πολλάκις παῖς ὥν ἐτιϑηνήσω, schmeicheln.
-
70 τελέθω
τελέθω (τέλλω, τέλος), werden, entstehen, geworden sein, und vollendet dasein; νὺξ τελέϑει, es ist tiefe Nacht geworden, Il. 7, 282. 293, vgl. οἳ τὸ πάροςπερ ζαχρηεῖς τελέϑουσι, 12, 347. 359; Od. 17, 486; Hes. O. 183. 508; an ϑάλλω erinnernd, vollkommen sein u. blühen, ἄνδρες ἀριπρεπέες τελέϑουσι, Il. 9, 441, vgl. 21, 465 Od. 19, 328; ἀμείνων τελέϑει, er ist tüchtiger, 7, 52; τελέϑεσκε, H. h. Cer. 241; im Orak. bei Her. 7, 141; oft bei Pind., ἄδολος τελέϑει Ol. 7, 53, τελέϑει ὀλισϑηρὸς οἶμος P. 2, 95, ἐκ πόνων τελέϑει αἰὼν ἁμέρα N. 9, 44, αἱ δύο ἀμπλακίαι φερέπονοι τελέϑοντι P. 2, 30; ἐν δ' ἀΐστοις τελέϑοντος οὔτις ἀλκά, Aesch. Ag. 454, u. öfter; Eur. Med. 1096; sp. D., wie Nossis 4 (IX, 332), Antp. Th. 26 (VII, 531).
-
71 τεοῦ
-
72 τανύ-πτερος
τανύ-πτερος, = τανυσίπτερος, τανυπτέρυξ, mit ausgebreiteten langen Flügeln, oder die Flügel ausbreitend, dah. weit, schnell fliegend; οἰωνοί, H. h. Cer. 89; αἰετός, Hes. Th. 523; Ibyc. 3; Pind. P. 5, 104.
-
73 τανύ-σφυρος
τανύ-σφυρος, mit gestreckten, langen, dünnen Knöcheln od. schlanksüßig; ϑυγάτηρ, παῖς, H. h. Cer. 2. 77, Ὠκεανῖναι, Hes. Th. 364, vgl. Sc. 35; Simmi. ov.
-
74 ταναός
ταναός (τείνω, τανύω), gestreckt, ausgedehnt, lang; αἰγανέη, Il. 16, 589, wo es zweier Endgn ist; ἀστάχυες, schlank, hoch, H. h. Cer. 454; αἰϑήρ, Eur. Or. 322; πλόκαμος, Bacch. 455; vom Feuer, Empedocl. 278. 283; sp. D.: δρῦς, Antiphil. 12 (IX, 71); γῆρας, Agath. 20 (V, 282); κλῖμαξ, 50 (IX, 853); ταναῇ ὀπὶ κεκλήγοντες, Qu. Sm. 12, 58.
-
75 τηρέω
τηρέω, wahrnehmen, bewahren, behüten; δώματα, H. h. Cer. 142; πόλιν, Pind. P. 2, 88; καί μ' ὁ πρέσβυς παραστείχοντα τηρήσας, Soph. O. R. 808; τηρῶ αὐτοὺς οὐδὲ δοκῶν ὁρᾶν κλέπτοντας, Ar. Equ. 1141; vom φύλαξ, Plat. Rep. VI, 484 c; τοὺς νέους, Legg. VIII, 836 a; παρακαταϑήκην, Isocr. 1, 22; εἰρήνην, Dem. 18, 89; öfter bei Sp., wie N. T. – Uebertr., beobachten, bes. Zeit u. Stunde wahrnehmen, den rechten Augenblick abpassen; Ar. Eccl. 652; ἄνεμον, Thuc. 1, 65; τηρήσαντες νύκτα χειμέριον ὕδατι καὶ ἀνέμῳ, 3, 22, u. öfter; τηρήσας με ἀνιόντα, auflauern, Dem. 53, 17; – mit folgendem μή, sich hüten, ὃ τηρήσετον, μὴ ἄρχειν ἐπιχειρήσῃ, Plat. Rep. IV, 442 a; Theaet. 169 c. – Med. τηρέομαι, sich wovor hüten, in Acht nehmen, τί, Ar. Vesp. 391; – τηρήσομαι hat passiv. Bdtg Thuc. 4, 30.
-
76 τέρην
τέρην, gen. ενος, tem. τέρεινα, neutr. τέρεν (τείρω;, eigtl. abgerieben, dah. zart, weich, saust; τέρεν δάκρυ, Il. 3, 142. l 9, 323 u. öfter; τέρενα φύλλα, 13, 180 Od. 12, 357; τέρεν' ἄνϑεα ποίης, 9, 449, τέρενα χρόα, Il. 4, 237 u. öfter, wie Hes O. 524 Th. 5; γλήχωνι τερείνῃ, H. h. Cer. 209; τέρειναν ματέρ' οἰνάνϑας ὀπώραν, Pind. N. 5, 6; τέρεινα δάφνα, lbyc. 7; τέρειν' ὀπώρα, Aesch. Suppl. 976; ὄψιν τέρειναν, Eur. Med. 905; sp. D. in der Anth., wo auch der compar. τερεινότερος vorkommt.
-
77 τέως
τέως, ep. u. ion. τείως, seltener τεῖος, adv., bisdahin, solange; eigtl. demonstratives Correlativum zu ἕως; Il. 20, 42 (s. am Ende die prosod. Bemerkung); ἕως ἐγὼ βίοτον συναγείρων ἠλώμην, τείως μοι ἀδελφεὸν ἄλλος ἔπεφνεν, während ich sammelte, unter der Zeit tödtete, Od. 4, 90; τέως, ἕως σαυτὸν λάϑῃς διαῤῥαγείς, Ar. Pax 32; Strab. 3, 4, 5; – andern Zeitbestimmungen entsprechend; τείως μέν – αὐτὰρ νῦν, Od. 16, 139; τέως μὲν ἐτόλμα – ἀλλ' ὅτε δή, 24, 162 ff.; φίλον τέως, νῦν δ' ἐχϑρόν, Aesch. Ch. 987; τέως μέν – νῦν δέ, Ar. Th. 449, vgl. Ran. 983; bei Her. τέως μέν – μετὰ δέ, 1, 11. 86. 94; τέως μέν – ἔπειτα δέ, 6, 83; τέως μέν, τέλος δέ, 1, 82. 2, 169; τέως μὲν ἐπιεικῶς οἷοί τε ἦσαν κατέχειν τὸ μὴ δακρύειν, bis dahin, ὡς δὲ εἴδομεν, Plat. Phaed. 117 c; τέως ἐλέγοντο, πρὶν ὁρίσασϑαι ἀποϑνήσκειν, Xen. An. 2, 5, 13; τέως μέν – ἐπεὶ δέ, Cyr. 5, 3, 17; – allein, unterdessen, wo aus dem Zusammenhange der Satz mit ἕως zu ergänzen: ποσσῆμαρ μέμονας κτερεϊζέμεν Ἕκτορα δῖον, ὄφρα τέως αὐτός τε μένω καὶ λαὸν ἐρύκω, damit ich so lange selbst bleibe, nämlich bis du bestattet hast, Il. 24, 657; τοῦτο δίδωμι ἐς γάμου ὥρην, σῇ ἀλόχῳ φορέειν, τείως δὲ φίλῃ παρὰ μητρὶ κείσϑω, Od. 15, 125 ff., vgl. 16, 170. 18, 190; Soph. Ai. 555; Eur. Heracl. 725; κἀγὼ μὲν ᾤμην οὓς τέως εὐεργέτησα δεομένους, ἕξειν φίλους, denen ich so lange Gutes gethan hatte, Ar. Plut. 834, vgl. Av. 1687 Pax 670; wie Plat. Menex. 235 c u. Andoc. 1, 81, τούτους ἐπιμελεῖσϑαι τῆς πόλεως, ἕως ἂν οἱ νόμοι τεϑεῖεν· τέως δέ, bis dahin aber, unterdessen aber; φίλοι τέως ὄντες, Isae. 1, 9; ὁ τέως χρόνος, Lys. 27, 16. 28, 3. 33, 1, bis dahin, wie Xen. An. 7, 6, 29; Pol. 2, 5, 10 u. a. Sp., wie Luc. Nigr. 4 Alex. 16; die alten Gramm. erklären πρότερον ἢ πάλαι; – es giebt auch Fälle, wo die Beziehung noch mehr zurücktritt, eine Weile, eine Zeit lang; Od. 15, 231; τέως μὲν οὖν ἐκρινόμεϑ'· εἶτα τῷ χρόνῳ κοινῇ ξυνέβημεν, Ar. Nubb. 67; Xen. An. 4, 2, 12; τέως μὲν οὖν ἠπόρει, Plat. Lys. 207 a, vgl. Lach. 183 e Rep. IV, 439 c; καταγελώμενος τέως, τότε δή, I, 330 d; – τέως ἄν c. conj., so lange wie, τέως ἂν παῖδες ὦσι, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας, Plat. Conv. 191 e; und so im Gesetze Dem. 24, 63. 105, vgl. 2, 21. 21, 16. – Sp. Epiker brauchten es auch für ἕως, um den Hiatus zu vermeiden, Herm. H h. Ven. 226 Cer. 66. 138; doch findet es sich so auch bei Her. 4, 165, wie Dem. 19, 326, ὅ, τέως ἦσαν Φωκεῖς σῷοι, οὐδεπώποτ' ἐποιήσαμεν; u. so auch τέως ἄν, wofür bei Dem. gew. v. l. τέως, ἕως ἄν. – [Die Messung ist wie bei ἕως im Hom. verschieden; Il. 19, 189, μιμνέτω αὖϑι τέως ἐπειγόμενός περ Ἄρηος, hat Hermann αὐτόϑι τεῖος ändern wollen; ein Schol. bemerkt, daß man hinter τέως eine kleine Pause machen müsse; Il. 20, 42, wo der Vers anfängt τέως Ἀχαιοί, und gelesen werden müßte τεῖος, haben Spitzner und Bekker nach einer v. l. der Schol. τόφρα aufgenommen. – Od. 16, 370 ist es einsylbig zu sprechen, αὐτόν· τὸν δ' ἄρα τέως μὲν ἀπήγαγεν οἴκαδε δαίμων, wie 24, 162.]
-
78 τέμνω
τέμνω, ion. u. ep. τάμνω, Od. 3, 175 steht τέμνειν, fut. τεμῶ (s. auch τέμω), aor. ἔτεμον, ion., ep. u. altatt. ἔταμον, inf. ταμέειν, perf. τέτμηκα (Ap. Rh. 4, 156 τετμηώς, mit pass. Bdtg), perf. pass. τέτμημαι, aor. ἐτμήϑην, fut. τετμήσομαι, ἐκτετμήσεσϑον Plat. Rep. VIII, 564 e (vgl. τμήγω), – 1) schneiden, zerschneiden, zerhauen, zerspalten, Hom. u. Folgende; bes. – a) von Menschen, verwunden, auch niederhauen, zusammenhauen; ἀλλήλων ταμέειν χρόα χαλκῷ, Il. 13, 501. 16, 761; Tragg. u. Folgde; κάρα τέμνειν, abschneiden, Soph. Phil. 615; πώλους σιδήρῳ τέμνετ' αὐχένων φόβην, Eur. Alc. 431; λαιμόν, Hel. 1600; τρίχας ἐτμήϑην, Troad. 480. – Aber auch oft vom Schneiden des Wundarztes, gew. neben καίειν, welche beiden Thätigkeiten hauptsächlich die Kunst desselben ausmachten, ἤ τοι κέαντες ἢ τεμόντες εὐφρόνως πειρασόμεσϑα πῆμ' ἀποτρέψαι νόσου, Aesch. Ag. 823; οἱ ἰατροὶ τέμνουσι καὶ καίουσι ἐπ' ἀγαϑῷ, Xen. An. 5, 8, 18; biem. 1, 2, 54; Sp., wie Ael. V. H. 11, 11. – b) von Thieren, zerstückeln, zerlegen, Her. 2, 65; bes. schlachten, zum Opfer, κάπρον ταμέειν Διΐ; Il. 19, 197; auch im med., ταμνόμενοι κρέα, Od. 24, 364; σφάγια τέμνειν, Eur. Suppl. 1195. – Aber Hes. O. 788. 793, ἐρίφους, κάπρον, verschneiden, castrare. – Ὅρκια πιστὰ τάμνειν, einen Vertrag oder ein Bündniß schließen, indem man dabei die üblichen feierlichen Opfer veranstaltete, eigentlich also die Eidesopfer vollziehen, Il. 2, 124. 3, 105. 252. 19, 191 Od. 24, 483; auch φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ ταμεῖν, Il. 3, 73. 94. 256; u. im med., ὅρκια τάμνεσϑαι, Her. 4, 70. 71; vgl. aber 4, 201; Hom. vrbdt auch ϑάνατόν νύ τοι ὅρκι' ἔταμνον, dir zum Tode schloß ich das Bündniß, Il. 4, 155. Später auch συνϑεσίας, φίλια τέμνειν, σπονδάς, Eur. Hel. 1251. – cl von Bäumen u. Holz übh., abhauen, behauen, δούρατα, φιτρούς, Od. 5, 162. 12, 11 u. sonst; Hes. O. 809; daher ῥόπαλον τετμημένον, Od. 17, 195; τὴν ὕλην τὴν τετμημένην πεπρακότα, Dem. 42, 30; auch im med., δοῦρα τάμνεσϑαι, sich Bauholz fällen, Od. 5, 243; τίς ἔτεμε τὰν δακρυόεσσαν Ἰλίῳ πεύκαν, Eur. Hel. 234; τμηϑεῖσα πεύκη, Med. 4; Her. 5, 82; αἰχμάν, Pind. N. 3, 33; λίϑους τάμνεσϑαι, Steine behauen, Her. 1, 186; – φάρμακον τέμνειν, ein Heilkraut abschneiden, Heil- oder Zaubermittel aus abgeschnittenen Kräutern und Wurzeln bereiten, H. h. Cer. 229; Plat. Legg. VIII, 836 b XI, 919 b; – τέμνειν δίχα, entzwei schneiden, Plat. Soph. 265 e, u. oft; τοιοῦτον τμῆμα τέμνεται τὸ τεμνόμενον οἷον τὸ τέμνον τέμνει, Gorg. 476 d; – σῖτον τέμνειν, Getreide abmähen, Xen. Mem. 2, 1, 13, wie ὀπώρα τέμνεται, Soph. fr. 239. – Aber χώραν, γῆν τέμνειν ist = ein gand durch Abhauen der Obstbäume und Abschneiden der Feldfrüchte verwüsten; Andoc. 3, 8; Thuc. 2, 18. 8, 31; Plat. Rep. V, 471 c Menex. 242 c; Folgde, wie Pol. 9, 28, 6. – 2) durch Abgränzung, gleichsam aus etwas Größerm herausschneiden, absondern; τέλσον ἀρούρης, Il. 13, 707, wo Spitzner zu vgl., der ἄροτρον vermuthet; τέμενος, Il. 16, 194. 20, 184; ἄροσιν, Il. 9, 580; – übh. scheiden, sondern, Sp. – In τάμνοντ' ἀμφὶ βοῶν ἀγέλας, Il. 18, 528, nimmt man eine Tmesis an, sie schnitten die Heerden für sich ab. – Auch τέμνειν ὀχετούς, Gräben ziehen, stechen, Plat. Tim. 70 c 77 c; – τέμνειν ὁδούς, Wege ziehen, anlegen, bahnen, Her. 4, 136; Thuc. 2, 100; Plat. Legg. VII, 803 e. – Daher auch 3) von der Bewegung durch einen Raum hin, durchschneiden; bes. vom Schiffe, das in seinem Laufe das Meer durchschneidet, τέμνειν πέλαγος μέσον, κύματα ϑαλάσσης, Od. 3, 175. 13, 88; ϑάλασσαν, Pind. P. 3, 68; daher ὁδόν u. dgl., einen Weg einschlagen, τέτμηνται κέλευϑοι, I. 5, 22; u. so vielleicht zu erklären μαχᾶν τέμνειν τέλος, Ol. 13, 57, sie beendigen; auch ἀνδρῶν ἐλπίδες τάμνουσαι ψεύδη, 12, 6, die durch Lüge gehenden Hoffnungen; τέμνειν κέλευϑον, Ar. Th. 1100; αἰϑέρος αὐλακα, Av. 1400; τὴν μεσόγαιαν τῶν ὁδῶν τάμνειν, Her. 9, 89, sich Bahn brechen; auch Sp., Philod. 16 (V, 25), bei denen τέμνειν gradezu für gehen gebraucht wird, wie Ap. Rh. 4, 771; dah. μέσον τέμνειν, die Mittelstraße halten, Plat. Legg. VII, 793 e, wie διὰ μέσων ἀσφαλέστερον ἰέναι τέμνοντας, Polit. 262 b, vgl. Prot. 338 a– Auch übertr., τίν' ἀμφ' αὑτᾶς ἔτι πόρον τέμνω; Aesch. Suppl. 807, welchen Weg soll ich einschlagen, welche Mittel finden; εὐϑεῖαν λόγων τέμνων κέλευϑον, Eur. Rhes. 423.
-
79 τέλθος
-
80 τίσις
τίσις, ἡ, Schätzung, bes. nach vorausgegangener Schätzung bestimmter Ersatz, Entschädigung, Vergeltung, Od. 2, 76. Dah. überh. Buße, Strafe, Rache, ἐπεὶ οὔτι τίσιν γ' ἔδδεισας ὀπίσσω, Il. 22, 19; Od. 1, 40. 13, 144; h. Cer. 368; τίσις ἥξει, Her. 1, 13; τίσις ἐγένετο τῷ ἀδικηϑέντι, 8, 105; τίσιν ἐκτίνειν, 6, 84; μοιριδία τίσις, Soph. O. C. 228; Eur. Hel. 109; τίσιν δοῦναι, wie poenam dare, Strafe leiden, Her. 8, 76, bei dem auch αἱ Τίσεις die Rachegöttinnen sind, 3, 126. 128. – Selten im guten Sinne, Belohnung, τίσις φίλων, Theogn. 337; Plat. Gorg. 523 b Legg. IX, 870 d u. Sp.
См. также в других словарях:
CER-22 — CER (Serbian: Цифарски Електронски Рачунар Digital Electronic Computer ) model 22 was a transistor based computer developed by Mihajlo Pupin Institute (Serbia) in 1967. It was originally intended for banking applications and was used for data… … Wikipedia
CER-10 — CER (Serbian: Цифарски Електронски Рачунар Digital Electronic Computer ) model 10 was a vacuum tube and transistor based computer developed by Mihajlo Pupin Institute (Serbia) in 1960 (4),(5)] . This was the first computer ever… … Wikipedia
CER-12 — CER (Serbian: Цифарски Електронски Рачунар Digital Electronic Computer ) model 12 was an third generation digital computer developed by Mihajlo Pupin Institute (Serbia) in 1971 and intended for business and statistical data processing . However,… … Wikipedia
čer — čer̃ interj., čer 1. džer (žvangėjimui, tarškėjimui nusakyti): Kai mečiau akmenį į geležis, tik čer čer! Gs. Ižas užsidėjęs ant ledo, tai, kai eini, čer̃ čer̃ čirkši Kp. 2. čir, čar (skardžiam paukščio ar žvėrelio riktelėjimui nusakyti):… … Dictionary of the Lithuanian Language
Cer — or CER may refer to: Cer (mountain), a mountain in Serbia Cer (goddess), Greek goddess of violent death, one of the Protogenoi Canonical Encoding Rules, a set of ASN.1 encoding rules for formatting data in binary Centre for European Reform… … Wikipedia
CER — steht für: Cer, ein chemisches Element Cer (Gebirge), ein Gebirge in Serbien Schlacht von Cer, eine Schlacht im 1. Weltkrieg CER steht für: Certified Emission Reduction (zertifizierte Emissionsreduktion), offizielle Bezeichnung von… … Deutsch Wikipedia
cér- — ⇒CÉR(É) , CÉR(I) , CÉR(O) , (CÉR , CÉRÉ , CÉRI , CÉRO ), préf. Élément préf. tiré du gr. ou du lat. cera « cire » et servant à former des mots savants. I. Substantifs A. [La voyelle de liaison est o (mots formés à partir du gr. )]. 1. BOTANIQUE … Encyclopédie Universelle
Cer [2] — Cer. Wird jetzt hauptsächlich verwendet als Zusatz zu Auerglühkörpermasse und zu der auch Auermetall genannten Legierung Cereisen, aus 70 Gewichtsteilen Cer und 30 Gewichtsteilen Eisen, die für Taschenfeuerzeuge gebraucht wird (s. Geleucht … Lexikon der gesamten Technik
cer — cȅr m <N mn ovi, zb. cȇrje> DEFINICIJA bot. drvo Quercus cerris; cerovac, crni hrast ONOMASTIKA Céronja m. os. ime (narodno), zast.; hip.: Cére, Céro pr. (od imena ili češće etnici): Ceránac (Slavonija), Ceránčević (Vinkovci), Cèranić (180 … Hrvatski jezični portal
cer — cer·am·byc·i·dae; cer·a·mog·ra·phy; cer·as; … English syllables
cer — cer̃ interj. čer, čir (karaliuko balsui nusakyti): Cek cek cek, cer! – prabilo iš po lūžusio medžio karaliukas Mš … Dictionary of the Lithuanian Language