Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ascertain

  • 21 perspicio

    perspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a., to look or see through, to look into, look at.
    I.
    Lit.:

    quo non modo non intrari, sed ne perspici quidem posset,

    Caes. B. G. 2, 17: eas (epistulas) ego oportet perspiciam, corrigam: tum denique edentur, to look through, read through, Cic. Att. 16, 5, 5:

    ut prae densitate arborum perspici caelum vix posset,

    to look at the sky, Liv. 40, 22.—
    B.
    Transf., to look closely at, to view, examine, inspect:

    domum,

    Cic. Fam. 5, 6, 3:

    villam,

    id. Mil. 20, 54:

    operis perspiciendi causā venire,

    Caes. B. G. 7, 44:

    minimis id granis constat, ut vix perspici quaedam possint,

    are scarcely visible, Plin. 17, 10, 14, § 71.—With a rel.-clause:

    perspicito prius, quid intus agatur,

    Plaut. Cas. 3, 6, 24.— Neutr.:

    in legem,

    Vulg. Jacob. 1, 25.—
    II.
    Trop., to perceive, note, observe, explore, prove, ascertain, etc.:

    res gestas funditus,

    Lucr. 1, 478:

    cum se ipse perspexerit,

    Cic. Leg. 1, 22, 59:

    sed tu perspice rem et pertenta,

    id. Q. Fr. 1, 4, 5; cf. id. de Or. 2, 78, 318:

    hoc, quaeso, perspicite atque cognoscite,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    aliquid conjecturā,

    to guess, id. Imp. Pomp. 9, 26:

    cujus virtutem hostes, misericordiam victi, fidem ceteri perspexerunt,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

    nollem accidisset tempus, in quo perspicere posses, quanti te facerem,

    id. Fam. 3, 10, 2:

    quidam saepe in parvā pecuniā perspiciuntur, quam sint leves,

    id. Lael. 17, 63:

    perpaucos, quorum in se fidem perspexerat, relinquere in Galliā decrevit,

    Caes. B. G. 5, 5:

    videbitis et non perspicietis,

    Vulg. Act. 28, 26.—With object-clause:

    perspicio nihili meam vos facere gratiam,

    Plaut. Curc. 1, 2, 68; cf. Cic. Fam. 1, 2, 2:

    perspiciebant enim in Hortensii sententiam multis partibus plures ituros,

    id. ib. 1, 2, 2.— Pass. with nom. and inf., Cic. Fam. 1, 7, 3.— Hence, perspectus, a, um, P. a., clearly perceived, evident, well known:

    ars rebus cognitis penitusque perspectis continetur,

    Cic. de Or. 1, 20, 92; cf. id. ib. 1, 23, 108; id. Fam. 1, 7, 2:

    virtus alicujus experta atque perspecta,

    id. Balb. 6, 16:

    benevolentia mihi perspectissima,

    id. Att. 3, 15.— Adv.: per-spectē, intelligently, sensibly:

    ut docte et perspecte sapit,

    Plaut. Mil. 3, 1, 162.

    Lewis & Short latin dictionary > perspicio

  • 22 reperio

    rĕ-pĕrĭo, repperi (less correctly reperi), rĕpertum, 4 (old fut. reperibit, Caecil. ap. Non. 508, 16:

    reperibitur,

    Plaut. Ep. 1, 2, 48; Pompon. ap. Non. 1. 1.; inf. reperirier, Plaut. Truc. 4, 1, 1; Lucr. 4, 480), v. a. [pario] (orig., perh., to procure or find again; hence), in gen., to find, meet with, find out, either by searching or by accident (cf.: invenio, offendo, nanciscor).
    I.
    Lit.:

    ego illam reperiam,

    will find her again, will find her out, Plaut. Ep. 4, 2, 32:

    Glycerium suos parentes repperit,

    Ter. And. 4, 5, 11; 5, 6, 5:

    perscrutabor fanum, si inveniam uspiam Aurum: sed si repperero, etc.,

    Plaut. Aul. 4, 2, 14:

    quid repperisti? Non quod pueri clamitant in fabā se repperisse,

    id. ib. 5, 10; cf. id. Bacch. 3, 6, 33:

    facile invenies pejorem... meliorem neque tu reperies, etc.,

    id. Stich. 1, 2, 53:

    curculiones in tritico,

    id. Curc. 4, 4, 31; cf. Ov. M. 1, 654:

    aliquem hominem,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 8:

    multos,

    Cic. Fin. 2, 9, 28:

    mortui sunt reperti,

    id. Tusc. 1, 47, 114:

    puerum aut puellam sibi recens natum,

    Plaut. Cist. 1, 2, 16:

    ibi quoque equi caput repertum,

    Just. 18, 5, 16:

    ceterarum artium repertos antistites agriculturae neque discipulos neque praeceptores inventos,

    Col. 11, 1, 10:

    divitiis incubare repertis,

    Verg. A. 6, 610. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to find, find out, discern; to get, procure, obtain:

    occasionem,

    Plaut. Ps. 4, 4, 9:

    propter paupertatem nomen,

    id. Stich. 11, 3, 22:

    gloriam armis,

    Ter. Heaut. 1, 1, 60:

    quamvis malam rem quaeris, illic reperias,

    Plaut. Trin. 2, 4, 153; cf.:

    si quaerimus, cur, etc.... causas reperiemus verissimas duas,

    Cic. Brut. 95, 325:

    rem repperi omnem ex tuo magistro, ne nega,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 37:

    verae amicitiae difficillime reperiuntur in iis, qui, etc.,

    Cic. Lael. 17, 64:

    nec quicquam difficilius quam reperire, quod sit omni ex parte in suo genere perfectum,

    id. ib. 21, 79:

    nec vos exitum reperitis,

    id. N. D. 1, 38, 107:

    perpauci lintribus inventis sibi salutem reppererunt,

    found, obtained, Caes. B. G. 1, 53 Oud. N. cr.:

    aristolochia nomen ex inventore reperit,

    Cic. Div. 1, 10, 16: sollicitudinis finem, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 4:

    cujus praeclara apud Vergilium multa exempla reperio,

    Quint. 8, 3, 79; cf. in pass., id. 1, 5, 43:

    quibus (armis) quemadmodum salutariter uterentur, non reperiebant,

    Cic. Brut. 2, 8. —
    B.
    In partic.
    1.
    With a double predicate, to find, discover, perceive, learn, ascertain a thing to be in any manner:

    qui invident, omnes inimicos mihi istoc facto repperi,

    Plaut. Ep. 1, 2, 6:

    hoc si secus reperies, nullam causam dico,

    id. Capt. 3, 4, 92:

    quam paucos reperias meretricibus Fideles evenire amatores,

    Ter. Hec. 1, 1, 1; cf. id. ib. 2, 1, 3:

    re ipsā repperi, Facilitate nihil esse homini melius,

    id. Ad. 5, 4, 6; cf.:

    cum transgressos repperisset consules,

    Vell. 2, 50, 1:

    quorum de moribus Caesar cum quaereret, sic reperiebat,

    Caes. B. G. 2, 15:

    neque, quanta esset insulae magnitudo, reperire poterat,

    id. ib. 4, 20;

    1, 50: Caesar repperit ab Suevis auxilia missa,

    id. ib. 6, 9:

    repperit esse vera,

    id. ib. 1, 18:

    quem Tarentum venisse reperio,

    Cic. Sen. 4, 10.— So pass., with a double subject (i.e. with a predicate nom.), to be found, discovered, recognized to be any thing:

    quos cum censeas Esse amicos, reperiuntur falsi falsimoniis,

    Plaut. Bacch. 3. 6, 12:

    ingrato ingratus repertus est,

    id. Pers. 5, 2, 59:

    improbissimus reperiebare,

    Cic. Quint. 20, 56:

    ceteris rebus aut pares aut etiam inferiores reperiemur, religione multo superiores,

    id. N. D. 2, 3, 8; id. Fl. 38, 94.— With inf.:

    quoniam duplex natura duarum Dissimilis rerum longe constare reperta'st,

    Lucr. 1, 504:

    Sybarim et Crotonem et in eas Italiae partes Pythagoras venisse reperitur,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    nec ulli periisse nisi in proelio reperiuntur,

    Suet. Caes. 75.—
    2.
    To find out, hit upon, invent, devise, discover (freq. after the Aug. period; cf. repertor;

    whereas invenire is used in this signif. in all periods): reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito,

    Plaut. Mil. 2, 2, 71; cf.:

    aliquid calidi consilii,

    id. Ep. 2, 2, 71:

    sibi aliquam astutiam,

    id. Capt. 3, 4, 7:

    repperisti tibi quod placeat,

    Ter. Heaut. 3, 3, 35; 3, 2, 22:

    consilium,

    id. Phorm. 1, 4, 1:

    causam,

    id. ib. 2, 1, 4:

    mihimet ineunda ratio et via reperiunda est, quā, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    nihil novi reperiens,

    id. Ac. 2, 6, 16:

    hoc reperire difficilius, quam, cum inveneris, argumentis adjuvare,

    Quint. 5, 10, 116:

    reperta verba (opp. nativa),

    id. 8, 3, 36:

    medicina ex observatione salubrium reperta est,

    id. 2, 17, 4; 9, 4, 114:

    ludusque (scaenicus) repertus,

    Hor. A. P. 405:

    serrae reperit usum,

    Ov. M. 8, 246; 1, 687:

    repertā nuper conjuratione,

    discovered, Tac. A. 16, 15; cf.:

    posterius res inventa est aurumque repertum,

    Lucr. 5, 1112; 1240:

    in quarum exercitationem reperta est (declamatio),

    Quint. 2, 10, 4; 4, 2, 21; 4, 3, 2; 8, 3, 72; 12, 10, 72; Tac. Agr. 19.— With dat., Quint. 8, 6, 19.— With object-clause:

    Indi gemmas crystallum tingendo adulterare repererunt,

    Plin. 35, 5, 20, § 79 (where, however, Jahn reads invenerunt).—Hence, rĕperta, ōrum, n., inventions (mostly in Lucr.):

    exponunt praeclara reperta,

    Lucr. 1, 732; 136; 5, 2; 13; 6, 7;

    and (perh. in imitation),

    Rhem. Fan. Pond. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > reperio

  • 23 reperta

    rĕ-pĕrĭo, repperi (less correctly reperi), rĕpertum, 4 (old fut. reperibit, Caecil. ap. Non. 508, 16:

    reperibitur,

    Plaut. Ep. 1, 2, 48; Pompon. ap. Non. 1. 1.; inf. reperirier, Plaut. Truc. 4, 1, 1; Lucr. 4, 480), v. a. [pario] (orig., perh., to procure or find again; hence), in gen., to find, meet with, find out, either by searching or by accident (cf.: invenio, offendo, nanciscor).
    I.
    Lit.:

    ego illam reperiam,

    will find her again, will find her out, Plaut. Ep. 4, 2, 32:

    Glycerium suos parentes repperit,

    Ter. And. 4, 5, 11; 5, 6, 5:

    perscrutabor fanum, si inveniam uspiam Aurum: sed si repperero, etc.,

    Plaut. Aul. 4, 2, 14:

    quid repperisti? Non quod pueri clamitant in fabā se repperisse,

    id. ib. 5, 10; cf. id. Bacch. 3, 6, 33:

    facile invenies pejorem... meliorem neque tu reperies, etc.,

    id. Stich. 1, 2, 53:

    curculiones in tritico,

    id. Curc. 4, 4, 31; cf. Ov. M. 1, 654:

    aliquem hominem,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 8:

    multos,

    Cic. Fin. 2, 9, 28:

    mortui sunt reperti,

    id. Tusc. 1, 47, 114:

    puerum aut puellam sibi recens natum,

    Plaut. Cist. 1, 2, 16:

    ibi quoque equi caput repertum,

    Just. 18, 5, 16:

    ceterarum artium repertos antistites agriculturae neque discipulos neque praeceptores inventos,

    Col. 11, 1, 10:

    divitiis incubare repertis,

    Verg. A. 6, 610. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to find, find out, discern; to get, procure, obtain:

    occasionem,

    Plaut. Ps. 4, 4, 9:

    propter paupertatem nomen,

    id. Stich. 11, 3, 22:

    gloriam armis,

    Ter. Heaut. 1, 1, 60:

    quamvis malam rem quaeris, illic reperias,

    Plaut. Trin. 2, 4, 153; cf.:

    si quaerimus, cur, etc.... causas reperiemus verissimas duas,

    Cic. Brut. 95, 325:

    rem repperi omnem ex tuo magistro, ne nega,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 37:

    verae amicitiae difficillime reperiuntur in iis, qui, etc.,

    Cic. Lael. 17, 64:

    nec quicquam difficilius quam reperire, quod sit omni ex parte in suo genere perfectum,

    id. ib. 21, 79:

    nec vos exitum reperitis,

    id. N. D. 1, 38, 107:

    perpauci lintribus inventis sibi salutem reppererunt,

    found, obtained, Caes. B. G. 1, 53 Oud. N. cr.:

    aristolochia nomen ex inventore reperit,

    Cic. Div. 1, 10, 16: sollicitudinis finem, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 4:

    cujus praeclara apud Vergilium multa exempla reperio,

    Quint. 8, 3, 79; cf. in pass., id. 1, 5, 43:

    quibus (armis) quemadmodum salutariter uterentur, non reperiebant,

    Cic. Brut. 2, 8. —
    B.
    In partic.
    1.
    With a double predicate, to find, discover, perceive, learn, ascertain a thing to be in any manner:

    qui invident, omnes inimicos mihi istoc facto repperi,

    Plaut. Ep. 1, 2, 6:

    hoc si secus reperies, nullam causam dico,

    id. Capt. 3, 4, 92:

    quam paucos reperias meretricibus Fideles evenire amatores,

    Ter. Hec. 1, 1, 1; cf. id. ib. 2, 1, 3:

    re ipsā repperi, Facilitate nihil esse homini melius,

    id. Ad. 5, 4, 6; cf.:

    cum transgressos repperisset consules,

    Vell. 2, 50, 1:

    quorum de moribus Caesar cum quaereret, sic reperiebat,

    Caes. B. G. 2, 15:

    neque, quanta esset insulae magnitudo, reperire poterat,

    id. ib. 4, 20;

    1, 50: Caesar repperit ab Suevis auxilia missa,

    id. ib. 6, 9:

    repperit esse vera,

    id. ib. 1, 18:

    quem Tarentum venisse reperio,

    Cic. Sen. 4, 10.— So pass., with a double subject (i.e. with a predicate nom.), to be found, discovered, recognized to be any thing:

    quos cum censeas Esse amicos, reperiuntur falsi falsimoniis,

    Plaut. Bacch. 3. 6, 12:

    ingrato ingratus repertus est,

    id. Pers. 5, 2, 59:

    improbissimus reperiebare,

    Cic. Quint. 20, 56:

    ceteris rebus aut pares aut etiam inferiores reperiemur, religione multo superiores,

    id. N. D. 2, 3, 8; id. Fl. 38, 94.— With inf.:

    quoniam duplex natura duarum Dissimilis rerum longe constare reperta'st,

    Lucr. 1, 504:

    Sybarim et Crotonem et in eas Italiae partes Pythagoras venisse reperitur,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    nec ulli periisse nisi in proelio reperiuntur,

    Suet. Caes. 75.—
    2.
    To find out, hit upon, invent, devise, discover (freq. after the Aug. period; cf. repertor;

    whereas invenire is used in this signif. in all periods): reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito,

    Plaut. Mil. 2, 2, 71; cf.:

    aliquid calidi consilii,

    id. Ep. 2, 2, 71:

    sibi aliquam astutiam,

    id. Capt. 3, 4, 7:

    repperisti tibi quod placeat,

    Ter. Heaut. 3, 3, 35; 3, 2, 22:

    consilium,

    id. Phorm. 1, 4, 1:

    causam,

    id. ib. 2, 1, 4:

    mihimet ineunda ratio et via reperiunda est, quā, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    nihil novi reperiens,

    id. Ac. 2, 6, 16:

    hoc reperire difficilius, quam, cum inveneris, argumentis adjuvare,

    Quint. 5, 10, 116:

    reperta verba (opp. nativa),

    id. 8, 3, 36:

    medicina ex observatione salubrium reperta est,

    id. 2, 17, 4; 9, 4, 114:

    ludusque (scaenicus) repertus,

    Hor. A. P. 405:

    serrae reperit usum,

    Ov. M. 8, 246; 1, 687:

    repertā nuper conjuratione,

    discovered, Tac. A. 16, 15; cf.:

    posterius res inventa est aurumque repertum,

    Lucr. 5, 1112; 1240:

    in quarum exercitationem reperta est (declamatio),

    Quint. 2, 10, 4; 4, 2, 21; 4, 3, 2; 8, 3, 72; 12, 10, 72; Tac. Agr. 19.— With dat., Quint. 8, 6, 19.— With object-clause:

    Indi gemmas crystallum tingendo adulterare repererunt,

    Plin. 35, 5, 20, § 79 (where, however, Jahn reads invenerunt).—Hence, rĕperta, ōrum, n., inventions (mostly in Lucr.):

    exponunt praeclara reperta,

    Lucr. 1, 732; 136; 5, 2; 13; 6, 7;

    and (perh. in imitation),

    Rhem. Fan. Pond. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > reperta

  • 24 rescisco

    rē-scisco, īvi or ii, ītum, 3 (the primitive form, rescio, is assumed by Gell. 2, 19, 4, but is not confirmed by any example), v. inch. n., to learn, find out, ascertain a thing (qs. bringing it again to light from concealment; cf. reperio; mostly ante-class.; esp. freq. in Ter.).
    1.
    In tempp. press.:

    omnia omnes ubi resciscunt,

    Ter. Hec. 5, 4, 27 sq.; Plaut. Am. 1, 2, 29; id. As. 3, 3, 153; id. Bacch. 4, 7, 28 et saep.; Ter. And. 2, 3, 26; [p. 1577] id. Heaut. 4, 2, 3; 4, 3, 19 et saep.—
    2.
    In tempp. perff.: ea Lucani ubi resciverunt, Quadrig. ap. Gell. 2, 19, 7; Naev. and Cato ap. Gell. l. l.; Plaut. Aul. 4, 10, 40; id. Cist. 1, 3, 48; id. Capt. 5, 1, 25; id. Bacch. 4, 6, 12 et saep.; Ter. And. 2, 2, 3; 3, 2, 14; id. Heaut. 1, 1, 47; id. Ad. 5, 3, 5: cum id rescierit, * Cic. Off. 3, 23, 91; Caes. B. G. 1, 28; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2; Liv. 41, 22; Suet. Calig. 17; Hor. Ep. 2, 1, 227; Ov. M. 2, 424:

    rescierunt,

    Nep. Paus. 3, 4:

    resciit,

    id. Dat. 2, 4:

    rescituros,

    id. Eum. 8, 6:

    rescitum iri,

    Ter. Ad. 1, 1, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > rescisco

  • 25 scisco

    scisco, scīvi, scītum, 3 ( dep. collat. form sciscor, acc. to Prisc. p. 799 P.), v. inch. a. [scio], to seek to know; to search, inquire.
    I.
    Lit. (ante-class. and very rare; cf., on the other hand, the deriv. sciscitor): praefestinamus, quae sit causa, sciscere, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: ibo ad eam, ut sciscam, quid velint, Att. ap. Non. 505, 12; cf. Plaut. Am. 5, 1, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Publicists' t. t., of the people, after inquiry or examination, to accept, approve, assent to something proposed; hence, to appoint, enact, decree, ordain, = rem cognitam jubere (cf. sancio):

    nullam illi (majores nostri) vim contionis esse voluerunt: quae scisceret plebes aut quae populus juberet summota contione, distributis partibus... auditis auctoribus, re multos dies promulgatā et cognitā, juberi vetarique voluerunt,

    Cic. Fl. 7, 15:

    illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

    id. Phil. 1, 10, 26; cf.:

    rogationes plurimas propter vos populus scivit,

    Plaut. Curc. 4, 2, 23:

    rogationem Marciam de Liguribus magno consensu plebes scivit jussitque. Ex eo plebiscito, etc.,

    Liv. 42, 21 fin.:

    adeo id gratum plebi fuit ut id modo sciscerent juberentque, ut senatus decerneret, qui Romae regnaret,

    id. 1, 17 fin.:

    ad sciscendum plebi,

    id. 6, 35:

    si Gaditani sciverint nominatim de aliquo cive Romano, ut sit is civis Gaditanus,

    Cic. Balb. 11, 27; cf.:

    qui (Athenienses) sciverunt, ut, etc.,

    id. Off. 3, 11, 46.— Pass.:

    multa perniciose sciscuntur in populis (with sancire),

    Cic. Leg. 2, 5, 13; cf.:

    illud stultissimum, existimare omnia justa esse, quae scita sint in populorum institutis aut legibus,

    id. ib. 1, 15, 42 (v. also under P. a.).— Poet., with obj.-clause:

    munera Martis Aequent imperio et solem concedere nocti Sciscant,

    Sil. 7, 545.—
    2.
    Transf., in gen. (like decerno), of an individual, to approve, assent to, vote for any thing:

    qui ulteriorem (Galliam decernit), ostendit, eam se sciscere legem, quam esse legem neget,

    Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    quod primus scivit legem de publicanis, etc.,

    id. Planc. 14, 35. —
    B.
    To learn, ascertain, know:

    ut illi id factum sciscerent,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 68: praefestinamus quae sit causa sciscere, quod, etc., Afran. ap. Charis. 2, p. 186 P. (Com. Rel. v. 396 Rib.). —
    III.
    Trop., of nature, to decree, establish:

    confirmat antem illud vel maxime quod ipsa natura, ut ait ille, sciscet et probet,

    Cic. Fin. 1, 7, 23.—Hence, scī-tus, a, um, P. a.
    A.
    (Acc. to I.) Mid. (orig., that has informed himself, obtained knowledge, had experience; hence), knowing, shrewd, wise, acute, experienced, skilful, adroit, etc. (of persons; mostly poet.; not in Cic., but cf. 2.; syn.: callidus, versatus): doctu', fidelis... Scitus, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 251 Vahl.):

    hominem astutum, doctum, scitum et callidum,

    Plaut. Ps. 1, 3, 151:

    mulier scita atque prudens,

    Gell. 13, 4 fin.: scitus agaso, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Ann. v. 217 Vahl.):

    sycophanta,

    Plaut. Am. 1, 3, 8:

    homo,

    Ter. Eun. 2, 2, 23:

    convivator,

    a clever, dexterous host, Liv. 35, 49:

    scitus bellum (venereum) init,

    Plaut. Truc. 5, 42:

    ea mulieris scitae comitas,

    Gell. 13, 4, 3.— Comp.:

    non sum scitior, quae hos rogem, etc.,

    Plaut. Cist. 4, 2, 12.— Poet. and in post - Aug. prose with gen.:

    Nessus scitus vadorum,

    acquainted with, Ov. M. 9, 108:

    Thalia lyrae,

    id. F. 5, 54:

    Sthenelus pugnandi,

    Quint. 9, 3, 10 Spald. N. cr. —With obj.-clause ( poet.):

    scitus accendere corda Laudibus,

    Sil. 17, 293:

    accendere Martem,

    id. 15, 594.—
    b.
    Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty, etc.:

    pulcre scripsti: scitum syngraphum!

    Plaut. As. 4, 1, 57:

    scito illa quidem (scripsit) sermone et Attico,

    Cic. N. D. 1, 33, 93; cf.

    interrogationes,

    Quint. 5, 7, 28.— Sup.:

    oratio optima et scitissima,

    Plaut. Stich. 1, 3, 30:

    si quid (dictum) est, quod mihi scitum esse videatur et homini ingenuo dignum atque docto, non aspernor,

    Cic. Planc. 14, 35; cf. id. Or. 16, 51:

    oratoris dictum,

    Tac. A. 6, 20.—Esp. in the phrase scitum est, it is a witty or acute saying; shrewd, clever: vetus illud Catonis admodum scitum est, qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51; cf.:

    scitum est illud Catonis, ut multa: Melius, etc.,

    id. Lael. 24, 90;

    Scytharum legati,

    Plin. 14, 22, 28, § 148:

    scitum est, inter Protogenem et eum (Apellem) quod accidit,

    a clever thing, id. 35, 10, 36, § 81:

    hoc Scitum est, periculum ex aliis facere, tibi quod ex usu siet,

    Ter. Heaut. 1, 2, 36; cf. id. Phorm. 5, 4, 2:

    scitum est causam conferre in tempus,

    Cic. de Or. 3, 61, 228.—
    2.
    Transf., beautiful, elegant, fine, etc. (mostly ante- and post-class.;

    syn.: venustus, bellus): satis scitum filum mulieris,

    Plaut. Merc. 4, 4, 15; cf.

    Iphis,

    Petr. 63, 3:

    mulierculae formae scitioris,

    Lampr. Commod. 2 fin. (v. perscitus):

    vox admodum scita et canora,

    Gell. 18, 5, 2:

    haec nox scita'st exercendo scorto,

    Plaut. Am. 1, 1, 132; cf. scitamenta.—
    B.
    (Acc. to II. A.) Subst.: scītum, i. n., an ordinance, statute, decree; esp. in connection with plebis (plebei, v. plebs), or, in one word, plebiscitum, an ordinance or decree of the people or of the citizens (opp. to senatusconsultum, a decree of the Senate):

    scita plebei appellantur ea, quae plebs suo suffragio sine patribus jussit, plebeio magistratu rogante,

    Fest. p. 293 Müll.; cf. Lael. Felix ap. Gell. 15, 27, 4:

    quo plebiscito decreta a senatu est quaestio, etc.,

    Cic. Fin. 2, 16, 54:

    quae (lex) postea plebiscito Canuleio abrogata est,

    id. Rep. 2, 37, 63:

    plebiscitis consularem potestatem minuere,

    id. de Or. 2, 48, 199 et saep. (v. 2. scitus).—In a lusus verbb. with scitus, A.: Ps. Ecquid is homo scitus est? Ch. Plebiscitum non est scitius, Plaut. Ps. 2, 4, 58.—In the order scitum plebis:

    de altero aedile scitum plebis est factum rogantibus tribunis,

    Liv. 31, 50 fin.; 10, 22 fin.:

    scita plebis injuncta patribus,

    id. 3, 67; 22, 26;

    Populi is used instead of plebis when the decrees of other nations are spoken of: cum lex esset Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut quisquam coronā donaretur, etc.,

    Cic. Opt. Gen. 7, 19:

    Athenienses quibusdam temporibus sublato Areopago nihil nisi populi scitis ac decretis agebant,

    id. Rep. 1, 27, 43; so,

    in one word, populiscitum,

    Nep. Alcib. 5, 4; id. Epam. 7, 4; id. Phoc. 2, 2:

    ut nullum de eā re scitum populi fieret aut litteris mandaretur,

    Liv. 45, 25. Tacitus is the first who has populi scita for decrees of the Roman people, Tac. A. 3, 58.—Of Roman popular decrees also simply scita:

    cum scita ac jussa nostra sua sententia comprobat,

    Cic. Balb. 18, 42.—Rarely of other public or official ordinances (cf.:

    decreta, edicta, jussa): (Numa) omnia publica privataque sacra Pontificis scitis subjecit,

    Liv. 1, 20:

    quo minus ferociter aliorum (decemvirorum) scitis adversarentur,

    id. 3, 33; Plin. 14, 22, 28, § 146:

    regis,

    Vulg. Esth. 3, 8.—
    2.
    Transf. (with decretum and placitum) as a transl. of the Gr. dogma, a maxim, tenet, dogma, Sen. Ep. 95, 10.— Adv.: scītē (acc. to A.), shrewdly, cleverly, skilfully, adroitly, nicely, tastefully, elegantly (class.):

    eho, nimium scite scitus es,

    Plaut. Cas. 3, 1, 8; cf.:

    tondetur nimium scite,

    id. Merc. 3, 1, 28:

    satis scite et probe,

    id. Trin. 3, 3, 56; id. Bacch. 2, 3, 69; id. Mil. 4, 2, 74; id. Trin. 3, 3, 53; Ter. Heaut. 4, 4, 7; Cic. Fam. 11, 16, 1 (with commode):

    (rationes) ita sunt perscriptae scite et litterate, ut, etc.,

    id. Pis. 25, 61; cf.:

    scite et venuste facta,

    id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    illa ex patellis quae evellerat, ita scite in aureis poculis inligabat, etc.,

    id. ib. 2, 4, 24, §

    54: non scite (dictum),

    id. Att. 14, 20, 3; so,

    dictum,

    Plin. 36, 22, 48, § 166:

    scite loqui,

    Liv. 10, 19:

    parum scite convivium exornare,

    Sall. J. 85, 39; cf. Liv. 4, 44 fin.Comp.:

    scitius,

    Gell. 4, 11, 10.— Sup.:

    scitissime,

    Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > scisco

  • 26 sciscor

    scisco, scīvi, scītum, 3 ( dep. collat. form sciscor, acc. to Prisc. p. 799 P.), v. inch. a. [scio], to seek to know; to search, inquire.
    I.
    Lit. (ante-class. and very rare; cf., on the other hand, the deriv. sciscitor): praefestinamus, quae sit causa, sciscere, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: ibo ad eam, ut sciscam, quid velint, Att. ap. Non. 505, 12; cf. Plaut. Am. 5, 1, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Publicists' t. t., of the people, after inquiry or examination, to accept, approve, assent to something proposed; hence, to appoint, enact, decree, ordain, = rem cognitam jubere (cf. sancio):

    nullam illi (majores nostri) vim contionis esse voluerunt: quae scisceret plebes aut quae populus juberet summota contione, distributis partibus... auditis auctoribus, re multos dies promulgatā et cognitā, juberi vetarique voluerunt,

    Cic. Fl. 7, 15:

    illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

    id. Phil. 1, 10, 26; cf.:

    rogationes plurimas propter vos populus scivit,

    Plaut. Curc. 4, 2, 23:

    rogationem Marciam de Liguribus magno consensu plebes scivit jussitque. Ex eo plebiscito, etc.,

    Liv. 42, 21 fin.:

    adeo id gratum plebi fuit ut id modo sciscerent juberentque, ut senatus decerneret, qui Romae regnaret,

    id. 1, 17 fin.:

    ad sciscendum plebi,

    id. 6, 35:

    si Gaditani sciverint nominatim de aliquo cive Romano, ut sit is civis Gaditanus,

    Cic. Balb. 11, 27; cf.:

    qui (Athenienses) sciverunt, ut, etc.,

    id. Off. 3, 11, 46.— Pass.:

    multa perniciose sciscuntur in populis (with sancire),

    Cic. Leg. 2, 5, 13; cf.:

    illud stultissimum, existimare omnia justa esse, quae scita sint in populorum institutis aut legibus,

    id. ib. 1, 15, 42 (v. also under P. a.).— Poet., with obj.-clause:

    munera Martis Aequent imperio et solem concedere nocti Sciscant,

    Sil. 7, 545.—
    2.
    Transf., in gen. (like decerno), of an individual, to approve, assent to, vote for any thing:

    qui ulteriorem (Galliam decernit), ostendit, eam se sciscere legem, quam esse legem neget,

    Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    quod primus scivit legem de publicanis, etc.,

    id. Planc. 14, 35. —
    B.
    To learn, ascertain, know:

    ut illi id factum sciscerent,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 68: praefestinamus quae sit causa sciscere, quod, etc., Afran. ap. Charis. 2, p. 186 P. (Com. Rel. v. 396 Rib.). —
    III.
    Trop., of nature, to decree, establish:

    confirmat antem illud vel maxime quod ipsa natura, ut ait ille, sciscet et probet,

    Cic. Fin. 1, 7, 23.—Hence, scī-tus, a, um, P. a.
    A.
    (Acc. to I.) Mid. (orig., that has informed himself, obtained knowledge, had experience; hence), knowing, shrewd, wise, acute, experienced, skilful, adroit, etc. (of persons; mostly poet.; not in Cic., but cf. 2.; syn.: callidus, versatus): doctu', fidelis... Scitus, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 251 Vahl.):

    hominem astutum, doctum, scitum et callidum,

    Plaut. Ps. 1, 3, 151:

    mulier scita atque prudens,

    Gell. 13, 4 fin.: scitus agaso, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Ann. v. 217 Vahl.):

    sycophanta,

    Plaut. Am. 1, 3, 8:

    homo,

    Ter. Eun. 2, 2, 23:

    convivator,

    a clever, dexterous host, Liv. 35, 49:

    scitus bellum (venereum) init,

    Plaut. Truc. 5, 42:

    ea mulieris scitae comitas,

    Gell. 13, 4, 3.— Comp.:

    non sum scitior, quae hos rogem, etc.,

    Plaut. Cist. 4, 2, 12.— Poet. and in post - Aug. prose with gen.:

    Nessus scitus vadorum,

    acquainted with, Ov. M. 9, 108:

    Thalia lyrae,

    id. F. 5, 54:

    Sthenelus pugnandi,

    Quint. 9, 3, 10 Spald. N. cr. —With obj.-clause ( poet.):

    scitus accendere corda Laudibus,

    Sil. 17, 293:

    accendere Martem,

    id. 15, 594.—
    b.
    Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty, etc.:

    pulcre scripsti: scitum syngraphum!

    Plaut. As. 4, 1, 57:

    scito illa quidem (scripsit) sermone et Attico,

    Cic. N. D. 1, 33, 93; cf.

    interrogationes,

    Quint. 5, 7, 28.— Sup.:

    oratio optima et scitissima,

    Plaut. Stich. 1, 3, 30:

    si quid (dictum) est, quod mihi scitum esse videatur et homini ingenuo dignum atque docto, non aspernor,

    Cic. Planc. 14, 35; cf. id. Or. 16, 51:

    oratoris dictum,

    Tac. A. 6, 20.—Esp. in the phrase scitum est, it is a witty or acute saying; shrewd, clever: vetus illud Catonis admodum scitum est, qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51; cf.:

    scitum est illud Catonis, ut multa: Melius, etc.,

    id. Lael. 24, 90;

    Scytharum legati,

    Plin. 14, 22, 28, § 148:

    scitum est, inter Protogenem et eum (Apellem) quod accidit,

    a clever thing, id. 35, 10, 36, § 81:

    hoc Scitum est, periculum ex aliis facere, tibi quod ex usu siet,

    Ter. Heaut. 1, 2, 36; cf. id. Phorm. 5, 4, 2:

    scitum est causam conferre in tempus,

    Cic. de Or. 3, 61, 228.—
    2.
    Transf., beautiful, elegant, fine, etc. (mostly ante- and post-class.;

    syn.: venustus, bellus): satis scitum filum mulieris,

    Plaut. Merc. 4, 4, 15; cf.

    Iphis,

    Petr. 63, 3:

    mulierculae formae scitioris,

    Lampr. Commod. 2 fin. (v. perscitus):

    vox admodum scita et canora,

    Gell. 18, 5, 2:

    haec nox scita'st exercendo scorto,

    Plaut. Am. 1, 1, 132; cf. scitamenta.—
    B.
    (Acc. to II. A.) Subst.: scītum, i. n., an ordinance, statute, decree; esp. in connection with plebis (plebei, v. plebs), or, in one word, plebiscitum, an ordinance or decree of the people or of the citizens (opp. to senatusconsultum, a decree of the Senate):

    scita plebei appellantur ea, quae plebs suo suffragio sine patribus jussit, plebeio magistratu rogante,

    Fest. p. 293 Müll.; cf. Lael. Felix ap. Gell. 15, 27, 4:

    quo plebiscito decreta a senatu est quaestio, etc.,

    Cic. Fin. 2, 16, 54:

    quae (lex) postea plebiscito Canuleio abrogata est,

    id. Rep. 2, 37, 63:

    plebiscitis consularem potestatem minuere,

    id. de Or. 2, 48, 199 et saep. (v. 2. scitus).—In a lusus verbb. with scitus, A.: Ps. Ecquid is homo scitus est? Ch. Plebiscitum non est scitius, Plaut. Ps. 2, 4, 58.—In the order scitum plebis:

    de altero aedile scitum plebis est factum rogantibus tribunis,

    Liv. 31, 50 fin.; 10, 22 fin.:

    scita plebis injuncta patribus,

    id. 3, 67; 22, 26;

    Populi is used instead of plebis when the decrees of other nations are spoken of: cum lex esset Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut quisquam coronā donaretur, etc.,

    Cic. Opt. Gen. 7, 19:

    Athenienses quibusdam temporibus sublato Areopago nihil nisi populi scitis ac decretis agebant,

    id. Rep. 1, 27, 43; so,

    in one word, populiscitum,

    Nep. Alcib. 5, 4; id. Epam. 7, 4; id. Phoc. 2, 2:

    ut nullum de eā re scitum populi fieret aut litteris mandaretur,

    Liv. 45, 25. Tacitus is the first who has populi scita for decrees of the Roman people, Tac. A. 3, 58.—Of Roman popular decrees also simply scita:

    cum scita ac jussa nostra sua sententia comprobat,

    Cic. Balb. 18, 42.—Rarely of other public or official ordinances (cf.:

    decreta, edicta, jussa): (Numa) omnia publica privataque sacra Pontificis scitis subjecit,

    Liv. 1, 20:

    quo minus ferociter aliorum (decemvirorum) scitis adversarentur,

    id. 3, 33; Plin. 14, 22, 28, § 146:

    regis,

    Vulg. Esth. 3, 8.—
    2.
    Transf. (with decretum and placitum) as a transl. of the Gr. dogma, a maxim, tenet, dogma, Sen. Ep. 95, 10.— Adv.: scītē (acc. to A.), shrewdly, cleverly, skilfully, adroitly, nicely, tastefully, elegantly (class.):

    eho, nimium scite scitus es,

    Plaut. Cas. 3, 1, 8; cf.:

    tondetur nimium scite,

    id. Merc. 3, 1, 28:

    satis scite et probe,

    id. Trin. 3, 3, 56; id. Bacch. 2, 3, 69; id. Mil. 4, 2, 74; id. Trin. 3, 3, 53; Ter. Heaut. 4, 4, 7; Cic. Fam. 11, 16, 1 (with commode):

    (rationes) ita sunt perscriptae scite et litterate, ut, etc.,

    id. Pis. 25, 61; cf.:

    scite et venuste facta,

    id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    illa ex patellis quae evellerat, ita scite in aureis poculis inligabat, etc.,

    id. ib. 2, 4, 24, §

    54: non scite (dictum),

    id. Att. 14, 20, 3; so,

    dictum,

    Plin. 36, 22, 48, § 166:

    scite loqui,

    Liv. 10, 19:

    parum scite convivium exornare,

    Sall. J. 85, 39; cf. Liv. 4, 44 fin.Comp.:

    scitius,

    Gell. 4, 11, 10.— Sup.:

    scitissime,

    Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > sciscor

См. также в других словарях:

  • Ascertain — As cer*tain , v. t. [imp. & p. p. {Ascertained}; p. pr. & vb. n. {Ascertaining}.] [OF. acertener; a (L. ad) + certain. See {Certain}.] 1. To render (a person) certain; to cause to feel certain; to make confident; to assure; to apprise. [Obs.]… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ascertain — I verb acquire information, acquire intelligence about, adjudge, arrive at a conclusion, assure oneself, become acquainted with, certify, clear from obscurity, clear of doubt, clear of obscurity, cognoscere, come to a conclusion, come to know,… …   Law dictionary

  • ascertain — (v.) early 15c., to inform, to give assurance, from Anglo Fr. acerteiner, O.Fr. acertener to assure, certify (13c.), from a to (see AD (Cf. ad )) + certain certain (see CERTAIN (Cf. certain)). Modern meaning of find out for sure by experiment or… …   Etymology dictionary

  • ascertain — determine, *discover, unearth, learn Analogous words: inquire, query, interrogate, *ask: study, contemplate, weigh, *consider: observe, survey (see SEE) Contrasted words: *conjecture, surmise, guess: presume, assume (see …   New Dictionary of Synonyms

  • ascertain — [v] make sure catch on, check, check out*, check up on*, confirm, determine, dig*, discover, divine, double check*, establish, eye*, eyeball*, find out, fix, get down cold*, get down pat*, get hold of*, get it down*, get the hang of*, identify,… …   New thesaurus

  • ascertain — ► VERB ▪ find out for certain. DERIVATIVES ascertainable adjective ascertainment noun. ORIGIN Old French acertener, from Latin certus settled, sure …   English terms dictionary

  • ascertain — [as΄ər tān′] vt. [ME acertainen < OFr acertainer < a , to + certain, CERTAIN] 1. Archaic to make certain or definite 2. to find out with certainty SYN. LEARN ascertainable adj. ascertainment n …   English World dictionary

  • ascertain */ — UK [ˌæsə(r)ˈteɪn] / US [ˌæsərˈteɪn] verb [intransitive/transitive] Word forms ascertain : present tense I/you/we/they ascertain he/she/it ascertains present participle ascertaining past tense ascertained past participle ascertained formal to find …   English dictionary

  • ascertain — as|cer|tain [ ,æsər teın ] verb intransitive or transitive FORMAL * to find out something: I am simply trying to ascertain the facts of the case. ascertain whether/what/how etc.: We need to ascertain whether the project is feasible. ascertain… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • ascertain — as|cer|tain [ˌæsəˈteın US ˌæsər ] v [I and T] [Date: 1500 1600; : Old French; Origin: acertainer, from certain] formal to find out something ▪ A postmortem was ordered to try to ascertain the cause of death. ascertain whether/what/how etc ▪ Tests …   Dictionary of contemporary English

  • ascertain — [[t]æ̱sə(r)te͟ɪn[/t]] ascertains, ascertaining, ascertained VERB If you ascertain the truth about something, you find out what it is, especially by making a deliberate effort to do so. [FORMAL] [V n] Through doing this, the teacher will be able… …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»