Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

armātus

  • 1 armātus

        armātus adj. with sup.    [P. of armo], armed, equipped, in arms: consuli armatus obstitit: plebes, S.: classes, V.: cohors, Ta.: milia armata quinquagenta, soldiers, Cs.: quasi armatissimi fuerint: facibus, L.: ursi unguibus, O.—As subst m., armed men, soldiers: in eo loco conlocati: decem milia armatorum, N. — Fig., under arms: animum retinere, hostility. — Furnished, equipped, provided: parati, armati animis: spoliis Latreus, O.
    * * *
    I
    armata -um, armatior -or -us, armatissimus -a -um ADJ
    armed, equipped; defensively armed, armor clad; fortified; of the use of arms
    II
    armed man (usu. pl.), soldier
    III
    type of arms/equipment, armor

    Latin-English dictionary > armātus

  • 2 (armātus

        (armātus ūs), m only abl sing.    [armo], armor, equipment: haud dispari, L. — Meton., armed men, troops: graviore, L.

    Latin-English dictionary > (armātus

  • 3 armatus

    1.
    armātus, a, um, P. a., from armo.
    2.
    armātus, ūs, m. [armo], armor (only in the abl.).
    I.
    Lit.:

    haud dispari,

    Liv. 33, 3:

    Cretico,

    id. 42, 55 fin.:

    armatu sustinendo assueti milites,

    Fronto, Prim. Hist. Fragm. 2, p. 341.—
    II.
    Meton., armed soldiers (cf. armatura, I. B.):

    gravi armatu,

    with the heavy-armed, Liv. 37, 41:

    magnā parte impedimentorum relictā in Bruttiis, et omni graviori armatu,

    id. 26, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > armatus

  • 4 de-armātus

        de-armātus    P., disarmed: exercitus, L.

    Latin-English dictionary > de-armātus

  • 5 per-armātus

        per-armātus adj.,    thoroughly armed, well equipped: exercitus, Cu.

    Latin-English dictionary > per-armātus

  • 6 Citellus armatus

    NLD Uinta-grondeekhoorn, uintagrondeekhoorn

    Animal Names Latin to English > Citellus armatus

  • 7 Echimys armatus

    ENG armoured spiny rat
    NLD sania, stekelrat van Geoffroy
    GER Sania
    FRA echimys arme

    Animal Names Latin to English > Echimys armatus

  • 8 Vanellus armatus

    ENG blacksmith Lapwing

    Animal Names Latin to English > Vanellus armatus

  • 9 armo

    armo, āvi, ātum, 1, v. a. [arma].
    I.
    A.. Lit., to furnish with weapons, to arm, equip, aliquem or aliquem aliquā re:

    cum in pace multitudinem hominum coëgerit, armārit, instruxerit,

    Cic. Caecin. 12:

    milites armari jubet,

    Caes. B. C. 1, 28:

    ut quemque casus armaverat, sparos aut lanceas portabant,

    Sall. C. 56, 3:

    copias,

    id. J. 13, 2:

    agrestīsque manus armat sparus,

    Verg. A. 11, 682:

    quos e gente suorum armet,

    Ov. M. 14, 464; 12, 614: milites iis armis armare, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12:

    nunc tela, nunc saxa, quibus eos adfatim locus ipse armabat, etc.,

    Liv. 9, 35:

    se spoliis,

    Verg. A. 2, 395:

    manus ense,

    Val. Fl. 2, 182:

    aliquem facibus,

    Flor. 3, 12, 13:

    apes aculeis,

    Plin. 11, 28, 33, § 46; so,

    aliquid aliquā re: ferrum armare veneno,

    Verg. A. 9, 773:

    calamos veneno,

    id. ib. 10, 140:

    pontum vinclis,

    Manil. 5, 657 al. —Followed by in, contra, adversus:

    egentes in locupletes, perditi in bonos, servi in dominos armabantur,

    Cic. Planc. 35; id. Mil. 25; id. Att. 8, 3, 3:

    delecta juventus contra Milonis impetum armata est,

    id. Mil. 25; for adversus, v. infra. —That for which one is armed, with in or ad:

    unanimos armare in proelia fratres,

    Verg. A. 7, 335:

    armate viros ad pugnam,

    Vulg. Num. 31, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To arm, equip, furnish:

    temeritatem concitatae multitudinis auctoritate publicā armare,

    Cic. Mil. 1:

    cogitavit, quibus accusatorem rebus armaret,

    id. Clu. 67: te ad omnia summum ingenium armavit, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7:

    Pompeium senatūs auctoritas, Caesarem militum armavit fiducia,

    Vell. 2, 49:

    ferae gentes non telis magis quam suo caelo, suo sidere armantur,

    Plin. Pan. 12, 3:

    sese eloquentiā,

    Cic. Inv. 1, 1:

    se imprudentiā alicujus,

    Nep. Dion, 8, 3:

    irā,

    Ov. M. 13, 544:

    eā cogitatione armamini,

    Vulg. 1 Pet. 4, 1:

    Archilochum proprio rabies armavit iambo,

    Hor. A. P. 79:

    nugis armatus,

    armed with nonsense, id. Ep. 1, 18, 16:

    armata dolis mens,

    Sil. 1, 183; cf. id. 11, 6; 15, 682.—
    2.
    To excite, stir up, rouse, provoke; constr. with adversus, ad or in:

    (Hannibal) regem armavit et exercuit adversus Romanos,

    Nep. Hann. 10, 1:

    aliquem ad omnia armare,

    Cic. Fam. 6, 7:

    Claudii sententia consules armabat in tribunos,

    Liv. 4, 6; so id. 3, 57:

    Quid vos in fata parentis Armat?

    Ov. M. 7, 347:

    mixtus dolor et pudor armat in hostes,

    Verg. A. 10, 398:

    in exitium rei publicae,

    Flor. 3, 12, 13; 4, 2, 1.—
    II.
    To furnish with something needful, esp. with the munitions of war, to fit out, equip:

    ea, quae sunt usui ad armandas naves, ex Hispaniā adportari jubet,

    Caes. B. G. 5, 1:

    muri propugnaculis armabantur,

    Liv. 30, 9: Claudius triremes quadriremesque [p. 164] et undeviginti hominum milia armavit, Tac. A. 12, 56.—Hence, armātus, a, um, P. a., armed, equipped, fitted with armor (opp. inermis, togatus, q. v.); also subst.: armātus, i, m., an armed man, a solier, = miles.
    A.
    Adj.
    1.
    Lit.:

    armatos, si Latine loqui volumus, quos appellare vere possumus? opinor eos, qui scutis telisque parati ornatique sunt,

    Cic. Caecin. 21, 60: cum animatus iero satis armatus sum, Att. ap. Non. p. 233, 18;

    p. 495, 23: armati pergemus,

    Vulg. Num. 32, 32; ib. Judith, 9, 6: ab dracontis stirpe armatā exortus, Att. ap. Non. p. 426, 2:

    armata manus,

    Lucr. 2, 629; so id. 2, 636; 2, 640; 5, 1297; cf. id. 5, 1292:

    saepe ipsa plebes armata a patribus secessit,

    Sall. C. 33, 4:

    contra injurias armatus ire,

    id. J. 31, 6:

    facibus armatus,

    Liv. 5, 7:

    armatus falce,

    Tib. 1, 4, 8:

    classes armatae,

    Verg. G. 1, 255:

    armatus cornu,

    Plin. 11, 37, 45, § 128.—
    2.
    Meton.:

    armati anni,

    i. e. years spent in war, Sil. 11, 591.— Trop.: excitati, erecti, armati animis, armed, furnished, etc., Cic. Phil. 7, 9, 26.—In the sup. only twice, and referring to the pos. armatus in connection with it ( comp. and adv. never used), Cic. Caecin. 21, 61 (v. the passage in its connection):

    tam tibi par sum quam multis armatissimis nudi aut leviter armati,

    Sen. Ben. 5, 4.—
    B.
    Subst.: gravidus armatis equus (sc. Trojanus), Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Trag. v. 97 Müll.): armatos educere, id. ap. Non. p. 355, 16:

    navem triremem armatis ornat,

    Nep. Dion, 9, 2:

    decem milia armatorum,

    id. Milt. 5, 1; so Vulg. Exod. 38, 25:

    armatis in litora expositis,

    Liv. 37, 28; 42, 51; 9, 24; Suet. Caes. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > armo

  • 10 armō

        armō āvī, ātus, āre    [arma], to furnish with weapons, arm, equip: multitudinem: milites, Cs.: ut quemque casus armaverat, S.: manūs armat sparus, V.: in dominos armari: in proelia fratres, V.: Archilochum rabies armavit iambo, H.: armari, to take arms, Cs. — Esp., to furnish, fit out, equip: navem sumptu suo: ea quae sunt usui ad armandas navīs, Cs.: armata classis, L.—Poet.: calamos veneno, V.: equum bello, for war, V.— Fig., to arm, equip, furnish, strengthen, help: quibus eum (accusatorem) rebus armaret, proofs: se imprudentiā alicuius, N.: irā, O.: nugis, with nonsense, H.—To move to arms, excite, rouse, stir: regem adversus Romanos, N.: dextram patris in filiam, L.: vos in fata parentis, moves you to kill, O.: Arcadas dolor armat in hostes, V.
    * * *
    armare, armavi, armatus V TRANS
    equip, fit with armor; arm; strengthen; rouse, stir; incite war; rig (ship)

    Latin-English dictionary > armō

  • 11 ob-ūstus

        ob-ūstus    P., burnt into, hardened by fire: torre armatus obusto, V.: glaeba gelu, burnt by frost, O.

    Latin-English dictionary > ob-ūstus

  • 12 praeter

        praeter adv.    [PRO-], except, besides, unless, save, other than, not: ne quis praeter armatus violaretur, L.: multitudini diem statuit... praeter rerum capitalium condemnatis, S.: Nil praeter canna fuit, O.
    * * *
    besides, except, contrary to; beyond (rank), in front of, before; more than

    Latin-English dictionary > praeter

  • 13 rēgia

        rēgia ae, f    [regius], a royal palace, castle, fortress, residence, court: in regiā rex productus, etc.: in vestibulo regiae, L.: regiam occupare, H. —Esp., the castle of Numa, a building on the Via Sacra, devoted to the use of the priests: me ad regiam paene confecit: antiqui regia parva Numae, O.—In a camp, the royal tent: in vestibulo regiae, L.: armatus exercitus regiam obsedit, Cu.— The court, royal family, king and courtiers: tulit et Romana regia sceleris tragici exemplum, L.— A royal city, residence, capital: Croesi Sardes, H.: non haec dotalis regia Amatae, i. e. Laurentum, V.
    * * *
    palace, court; residence

    Latin-English dictionary > rēgia

  • 14 vīctor

        vīctor ōris, m    [1 VIC-], a conqueror, vanquisher, victor: quod (stipendium) victores victis imponere consuerint, Cs.: aut libertas parata victori est, aut mors proposita victo: victores bellorum civilium, in civil wars: tanti belli, L.: cum civili bello victor iratus respondit, etc.—In apposition, victorious, conquering: peius victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse, Cs.: galli (aves) victi silere solent, canere victores: victores Graii, O.: Marcellus armatus et victor, after his victory: abiere Romani ut victores, L.: victor virtute fuisset (i. e. vicisset), S.—Poet.: in curru victore veheris, triumphal, O.—Fig., a master, conqueror: animus libidinis et divitiarum victor, S.: Victor propositi, i. e. having accomplished, H.
    * * *
    I
    (gen.), victoris ADJ
    II
    conqueror; victor

    in apposition -- victorious, conquering

    Latin-English dictionary > vīctor

  • 15 animo

    ănĭmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [anima and animus].
    I.
    Act.
    A.
    To fill with breath or air (cf. anima, I. and II.):

    duas tibias uno spiritu,

    to blow upon, App. Flor. 3, p. 341, 25:

    bucinas,

    Arn. 6, p. 196.—More freq.,
    B.
    To quicken, animate (cf. anima, II. C.): quicquid est hoc, omnia animat, format, alit, auget, creat, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Lucr. 2, 717:

    vitaliter esse animata,

    id. 5, 145:

    formare, figurare, colorare, animare,

    Cic. N. D. 1, 39, 110. stellae divinis animatae mentibus, id. Rep. 6, 15; Plin. 7, 15, 13, § 66. —
    C.
    To endow with, to give, a particular temperament or disposition of mind (cf. animus, II. B. 1. b.):

    utcumque temperatus sit aër, ita pueros orientes animari atque formari, ex eoque ingenia, mores, animum fingi,

    Cic. Div. 2, 42, 89: Mattiaci ipso terrae suae solo ac caelo acrius animantur, i. e. ferociores redduntur, are rendered more spirited, * Tac. G. 29.—
    D.
    In Ovid in a pregnant signif.: aliquid in aliquid animare, to transform a lifeless object to a living being, to change into by giving life (cf. anima, II. C. 3.):

    guttas animavit in angues,

    Ov. M. 4, 619:

    in Nymphas animatā classe marinas,

    id. ib. 14, 566.—
    E.
    Trop., of colors, to enliven:

    si quid Apellei gaudent animāsse colores,

    Stat. S. 2, 2, 64.—Of torches, to light or kindle:

    animare ad crimina taxos,

    Claud. Rapt. 3, 386.—Sometimes = recreare, to refresh, revive:

    cibo potuque animavit,

    Hyg. Fab. 126:

    florem,

    Plin. 11, 23, 27, § 77; so Pall. 4, 10; or in gen., to encourage, help:

    ope animari, Cod. Th. 6, 4, 21, § 3: copiis,

    ib. 14, 4, 10, § 5.—And with inf. = incitare, to move, incite to:

    Ut hortatu vestro Eustathius, quae de scommate paulo ante dixerit, animetur aperire,

    Macr. S. 7, 3.—Hence, ănĭmātus, a, um, P. a.
    a.
    Animated (cf. anima, II. C.): virum virtute verā vivere animatum addecet, Enn. ap. Gell. 7, 17.—
    b.
    (Acc. to C.) Brought or put into a particular frame of mind, disposed, inclined, minded, in some way (freq. and class.):

    hoc animo decet animatos esse amatores probos,

    Plaut. Men. 1, 3, 20: avi et atavi nostri, quom allium ac caepe eorum verba olerent, tamen optime animati erant, Varr. ap. Non. p. 201, 7 (where the play upon olere and animati is to be noticed):

    animatus melius quam paratus,

    better disposed than prepared, Cic. Fam. 6, 6:

    socii infirme animati,

    id. ib. 15, 1:

    sic animati esse debetis, ut si ille adesset,

    id. Phil. 9, 5:

    ut quem ad modum in se quisque, sic in amicum sit animatus,

    id. Am. 16, 57:

    insulas non nullas bene animatas confirmavit,

    well affected, Nep. Cim. 2, 4; Liv. 29, 17:

    male animatus erga principem exercitus,

    Suet. Vit. 7:

    circa aliquem,

    Just. 14, 1:

    hostili animo adversus rem publicam animatus,

    Dig. 48, 4, 1: animatus in necem alicujus, Macr S. 1, 11.—In Plaut. with inf.: si quid animatus es facere, Truc. 5, 74.—
    c.
    Endowed with courage, courageous, stouthearted (cf. animus, II. 2. a. and animosus;

    only in ante-class. poetry): milites armati atque animati probe,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 18: cum animatus iero, satis armatus sum, Att. ap. Non. p. 233, 18:

    hostis animatus,

    id. ib. p. 233, 18.—
    * Sup. Auct. Itin. Alex. 13.— Adv. not used.—
    II.
    Neutr., to be animate, living (cf. anima, II. C.); so only ănĭ-mans, antis (abl. com. animante, but animanti in Cic. Tim. 6; gen. plur. animantium in Cic., animantum in Lucr., Manil. 4, 374, and App. Mag. 64, p. 536),
    a.
    P. a., animate, living:

    quos (deos) Vitellius ne animantes quidem esse concedat,

    Cic. N. D. 3, 4, 11:

    mundum ipsum animantem sapientemque esse,

    id. ib. 1, 10, 23:

    animans composque rationis mundus est,

    id. ib. 2, 8, 22. —Hence,
    b.
    Subst., any living, animate being; an animal (orig. in a wider sense than animal, since it included men, animals, and plants; but usu., like that word, for animals in opp. to men. The gender varies in the best class. writers between masc., fem., and neutr. When it designates man, it is masc.; brutes, com. fem.; in its widest sense, it is neutr.):

    sunt quaedam, quae animam habent, nec sunt animalia, etc.,

    Sen. Ep. 58, 10 sq.; Lucr. 2, 669; 2, 943:

    genus omne animantum,

    id. 1, 4; so id. 1, 194; 1, 350; 1, 1033; 1, 1038; 2, 78; 2, 880; 2, 921; 2, 943; 2, 1063; 2, 1071; 3, 266; 3, 417; 3, 720; 5, 431; 5, 855;

    5, 917: animantium genera quattuor,

    Cic. Tim. 10; 11 fin.:

    animantium aliae coriis tectae sunt, aliae villis vestitae, etc.,

    id. N. D. 2, 47, 121:

    cum ceteras animantes abjecisset ad pastum, solum hominem erexit,

    id. Leg. 1, 9, 26:

    animantia, quae sunt nobis nota,

    id. Tim. 4.—Of animals, living beings, as opp. to plants:

    Jam vero vites sic claviculis adminicula tamquam manibus adprehendunt atque ita se erigunt, ut animantes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120.— Of man: hic stilus haud petet ultro Quemquam animantem, * Hor. S. 2, 1, 40.— Comp., sup., and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > animo

  • 16 armatura

    armātūra, ae, f. [armo], armor, equipment.
    I.
    A.. Lit.:

    armatura varia peditatūs et equitatūs,

    Cic. Fam. 7, 1:

    cohortes nostrā armaturā,

    id. Att. 6, 1:

    Numidae levis armaturae,

    of light armor, Caes. B. G. 2, 10:

    universi generis armatura,

    Vulg. 2 Par. 32, 5; ib. Ezech. 26, 9.—
    B.
    Meton. (abstr. pro concr.), armed soldiers; and in class. lang. always with the adj. levis, = velites, light-armed soldiers (opp. gravis armatus). Veg. first used armatura absol. for young troops:

    nostrae sunt legiones, nostra levis armatura,

    Cic. Phil. 10, 6 fin.:

    equites, pedites, levis armatura,

    id. Brut. 37, 139:

    adsequi cum levi armaturā,

    Liv. 27, 48; cf. id. 28, 14; Flor. 4, 2, 49:

    equitum triginta, levis armaturae centum milia,

    Suet. Caes. 66; Liv. 21, 55; 22, 18:

    manipuli levis armaturae,

    id. 27, 13:

    levis armaturae juvenes,

    id. 44, 2 et saep.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of discourse: haec fuerit nobis, tamquam levis armaturae, prima orationis excursio;

    nunc comminus agamus,

    Cic. Div. 2, 10, 26. —
    B.
    A kind of exercise in arms, Amm. 14, 11; Veg. 1, 13; 2, 23.—
    C.
    In a religious sense (eccl. Lat.):

    induite armaturam Dei,

    the armor of God, Vulg. Ephes. 6, 11; 6, 13. [p. 163]

    Lewis & Short latin dictionary > armatura

  • 17 cingo

    cingo, xi, nctum, 3, v. a. [cf. Gr kullos, kurtos;

    Lat. curvus, and clingo,

    Curt. Griech. Etym. p. 545 sq. ], to go round in a circle, to surround, encompass, environ, gird, wreathe, crown, etc. (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop
    A.
    In gen.:

    quid autem interius mente? Cingatur igitur corpore externo,

    i. e. it must be enclosed in a body, Cic. N. D 1, 11, 27:

    non enim coronà consessus vester cinctus est, ut solebat,

    id. Mil. 1, 1; cf.:

    judicium insolitā trepidum cinxere coronă,

    Luc. 1, 321;

    tris (navīs) Eurus... Inhdit vadis atque aggere cingit harenae,

    Verg. A 1, 112: cincta serpentibus Hydra, id. ib 7, 658: pennae ritu coepere volucrum Cingere utrumque latus, to cover, Ov M. 6, 718, apio fasces et secto cingere porro, Col. 10, 371.—
    B.
    Esp.
    1.
    To surround the body with a girdle, to gird on (the sword), to gird; esp. freq in pass. with abl., to be girded, encircled with something. iam quasi zonā, liene cinctus ambulo, Plaut Curc. 2, 1, 5; Curt. 3, 3, 19; cf.:

    cui lati clavi jus erit, ita cingatur, ut, etc.,

    Quint. 11, 3, 138:

    ut cingeretur fluxiore cincturā,

    Suet. Caes. 45:

    Hispano cingitur gladio,

    Liv. 7, 10, 5; 38, 21, 13; Suet. Calig 49:

    ferro,

    id. Aug. 35: ense, Ov F. 2, 13: cingor fulgentibus armis, Verg A. 2, 749; 11, 188, 11, 536; his cingi telis, id ib. 2, 520: ense latus cingit, Ov F. 2, 784; cf. Stat. Th. 4, 41:

    cinctas resolvite vestes, Ov M. 1, 382. filios balteis,

    Vulg. Lev 8, 13.— Poet., in pass with acc. (cf. accingor, II., and Zumpt, Gr §

    458): inutile ferrum Cingitur,

    Verg. A. 2, 511: cinctaeque ad pectora vestes Bracchia docta movent, Ov M. 6, 59.—Without case: Syrinx, Ov M. 1, 695;

    puer alte cinctus,

    Hor. S. 2, 8, 10.—Hence, in late Lat. cinctus = armis instructus, armatus, armed, equipped, enrolled:

    cinctus in aliā militiā,

    Dig. 39, 1, 38; cf. ib. 39, 1, 25.—As a girding up of the Roman dress was necessary in pursuits requiring physical action, hence, cingor (cf accingor), to make one ' s self ready for any thing, to prepare:

    cingitur, certe expedit se,

    Plaut. Am. 1, 1, 152;

    cingitur ipse furens certatim in proelia Turnus,

    Verg. A. 11, 486; cf.

    supra,

    Quint. 11, 3, 138; Hor S. 2, 8, 10; Ov. M. 6, 59.—
    2.
    To encircle with a garland or crown, to crown (freq., esp in the poets).
    a.
    Of the head:

    muralique caput summum cinxere coronā,

    Lucr. 2, 607; cf.

    Ov A. A. 3, 392 tempora floribus,

    Hor. C. 3, 25, 20;

    Verg A. 5, 71: spicis,

    Tib. 2, 1, 4 et saep.:

    comam lauro,

    Hor. C. 3, 30, 16; cf.:

    Graias barbara vitta comas,

    Ov. Tr. 4, 4, 78; Verg. A. 12, 163: de tenero cingite flore caput, Ov F 3, 254.— Poet.:

    Atlantis, cinctum assidue cui nubibus atris Piniferum caput et vento pulsatur et imbri,

    Verg. A. 4, 248; 7, 658; Prop. 4 (5), 1, 61.—
    b.
    To encircle other parts of the body:

    cujus lacertos anuli mei cingant,

    Mart. 11, 100, 2.—
    3.
    Of places, to surround, encircle, invest, enclose (the prevailing signif. in prose, esp. in the histt.; syn.: circumdo, claudo): (Tellus) oras maris undique cingens, Lucr. 6, 633; Cat. 64, 185; 64, 286:

    flumen Dubis paene totum oppidum cingit,

    Caes. B. G. 1, 38 provincia mari cincta, Cic. Fl. 12, 27:

    urbe portus ipse cingitur et continetur,

    id. Verr. 2, 5, 37, § 96 Zumpt:

    quod moenibus cingebatur,

    Tac. A. 13, 41:

    quae (terra) magnā ex parte cingitur fluctibus, speciem insulae praebet, etc.,

    Curt. 3, 1, 13; 8, 10, 23; Ov A. A. 2, 469: cingitur insula tribus millibus passuum, i.e. has a circuit of, etc., Plin. 6, 12, 13, § 32.— Poet.:

    cinxerunt aethera nimbi,

    covered, Verg. A. 5, 13:

    medium diem cinxere tenebrae,

    Sen. Herc. Fur. 939.— Trop.;

    diligentius urbem religione quam ipsis moenibus cingitis,

    fortify, Cic. N. D. 3, 40, 94.—
    4.
    In milit. lang., to surround a place or army for defence or in a hostile manner, to fortify, to invest, be set, besiege:

    coronā militum cincta urbs,

    Liv. 7, 27, 7: castra vallo, id 7, 39, 8 equites cornua cinxere. covered, id. 23, 29, 3:

    ultimum agmen validā manu,

    to cover, Curt. 4, 13, 30:

    urbem obsidione,

    to besieye, Verg. A. 3, 52;

    dextera cingitur amni,

    id. ib. 9, 469:

    (hostem) stationibus in modum obsidii,

    Tac. A. 6, 34:

    cingi ab armis hostium,

    Ov. P. 2, 8, 69; Tib. 2, 3, 37, Prop. 3 (4), 3, 42.—Trop Sicilia multis undique cincta persons. Cio. Imp. Pomp 11, 30.—
    5.
    To escort, to accompany inermi item regi praetor Achaeorum et unus ex purpuratis latus cingebant, Liv 32, 39, 8:

    dum latus sancti cingit tibi turba senatus, Ov P. 4, 9, 17: nec noscitur ulli, Agminibus comitum qui mode cinctus erat,

    id. Tr. 1, 5, 30:

    cincta virgo matrum catervā, id M. 12, 216, Vell 2, 14, 1,

    Tac. A. 1, 77;

    Sil 4, 448,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 322 —
    C.
    To peel off the bark around:

    cingere est deglabrare,

    Dig. 47, 7, 6 Pr, cf. Plin 17, 24, 37, § 234 sqq.

    Lewis & Short latin dictionary > cingo

  • 18 classis

    classis (old orthog. CLASIS, Column. Rostr.; v. under I. B. 2.), is ( acc. sing. usu. classem; classim, Auct. B. Afr. 9, 2; abl. usu. classe;

    classi,

    Verg. A. 8, 11; Liv. 23, 41, 8; Vell. 2, 79), f. [root cal-, cla-, of clamo, kaleô; prop. the people as assembled or called together], hence,
    I.
    After the division of the Roman people by Servius Tullius into six (or, the citizens who paid tribute alone being reckoned, into five) classes,
    1.
    A class, Liv. 1, 42, 5; 1, 43, 2 sq.; Cic. Rep. 2, 22, 39 sq.; Gell. 6 (7), 13, 1 sq.; Cic. Fl. 7, 15; Liv. 1, 42, 5; 1, 43, 1 sqq.; Plin. 33, 3, 13, § 43; cf. Dion. Halic. 4, 16 sq.; 7, 59:

    prima classis vocatur... tum secunda classis, etc.,

    Cic. Phil. 2, 33, 82: infra classem; v. classicus, I.—
    2.
    Trop.:

    qui (philosophi) mihi cum illo collati, quintae classis videntur,

    i.e. of the lowest rank, Cic. Ac. 2, 23, 73; cf. classicus, I. B.—Hence,
    B. 1.
    Of the land army (mostly very ancient): procincta, Lex Numae in Fest. s. v. opima, p. 189, 13 Müll.: classis procincta [id est exercitus armatus, Gloss.], Fab. Pictor. ap. Gell. 10, 15, 4; cf. Gell. 1, 11, 3; Paul. ex Fest. p. 56, 3:

    classi quoque ad Fidenas pugnatum cum Vejentibus quidam in annales rettulere,

    Liv. 4, 34, 6 Weissenb. ad loc.:

    Hortinae classes populique Latini,

    Verg. A. 7, 716 Serv.—
    2.
    Of men at sea, the fleet, including the troops in it (the usu. signif. in prose and poetry):

    CLASESQVE. NAVALES. PRIMOS. ORNAVET.... CLASEIS. POENICAS...., Column. Rostr., v. 7 sq.: nomina in classem dare,

    Liv. 28, 45, 19:

    cetera classis... fugerunt,

    id. 35, 26, 9:

    ut classem duceret in Ligurum oram,

    id. 40, 26, 8; 41, 24, 13; cf. id. 42, 48, 10:

    navium classis,

    id. 22, 37, 13:

    posteaquam maximas aedificasset ornassetque classes,

    Cic. Imp. Pomp. 4, 9:

    classem instruere atque ornare,

    id. Verr. 2, 5, 51, § 135:

    classis ornandae reficiendaeque causā, Liv 9, 30, 4: comparare,

    Cic. Fl. 14, 33:

    facere,

    Caes. B. C. 3, 42 al.:

    classe navigare,

    by ship, Cic. Fl. 14, 32; cf. Verg. A. 1, 379; 8, 11;

    Hor.C. 3, 11, 48: classes = naves,

    Verg. A. 2, 30:

    geminasque legit de classe biremis,

    id. ib. 8, 79:

    omittere,

    id. ib. 5, 794:

    armare,

    id. ib. 4, 299:

    deducere,

    id. G. 1, 255:

    efficere,

    Nep. Them. 2, 3:

    (Suiones) praeter viros armaque classibus valent,

    Tac. G. 44. —
    II.
    In the post-Aug. per., sometimes, a class, division, in gen.:

    pueros in classes distribuerant,

    Quint. 1, 2, 23; so id. 1, 2, 24; 10, 5, 21; Suet. Tib. 46:

    operarum,

    Col. 1, 9, 7:

    servorum,

    Petr. 74, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > classis

  • 19 congredior

    con-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. [gradior], to go, come, or meet with one, esp. with the access. idea of intention, in a friendly or hostile sense (class. in prose and poetry); constr. with cum ( contra, etc.), the acc., dat., or absol.
    I.
    In a friendly sense, to visit, accost, address, meet with.
    (α).
    With cum:

    insinuatus in familiaritatem adulescentis et cum eo saepe congressus,

    Cic. Att. 2, 24, 2:

    luna tum congrediens cum sole, tum digrediens,

    id. N. D. 2, 40, 103:

    perquirere ubi sit congressus cum servis Caelius,

    id. Cael. 22, 53:

    qui cum Caesare in itinere congressi... orabant,

    Caes. B. G. 4, 11.—
    (β).
    With acc.:

    hunc,

    Plaut. Most. 3, 2, 96; id. Ep. 4. 1, 19.—
    (γ).
    Absol., Plaut. Ep. 4, 1, 16; id. Curc. 2, 1, 19 al.; Ter. Phorm. 5, 6, 12; Cic. Pis. 25, 59; id. Att. 8, 15, 3; Sall. J. 109, 2; Nep. Dat. 11, 2:

    in eo loco ut congrederentur convenit,

    Liv. 32, 39, 16; 38, 25, 6; 35, 15, 2: in Macedoniā congrediemur, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 6, 1:

    congressa primordia rerum,

    Lucr. 1, 761; 5, 192; 5, 427.—
    II.
    In a hostile sense, to fight, contend, engage. etc. (most freq. in the historians).
    (α).
    With cum:

    cum hostibus,

    Plaut. Ps. 2, 1, 6:

    saepenumero cum his,

    Caes. B. G. 1, 39; 1, 40; 7, 65; Nep. Eum. 11, 5; id. Hann. 1, 2; Liv. 21, 16, 3.—
    * (β).
    With contra:

    contra ipsum Caesarem est congressus armatus,

    Cic. Lig. 3, 9.—
    * (γ).
    With adversus, Aur. Vict. Epit. 40.—
    * (δ).
    With inter se, Aur. Vict. Caes. 42.—
    (ε).
    With dat. ( poet. or in post-Aug. prose):

    infelix puer atque impar congressus Achilli,

    Verg. A. 1, 475; Ov. M. 12, 76; Sen. Agam. 747:

    quippe armato congredi nudum dementia videbatur,

    Curt. 9, 7, 21; Aur. Vict. Caes. 39.—
    (ζ).
    Absol.:

    locus ad insidias ille, ubi congressi sunt, utri fuerit aptior,

    Cic. Mil. 20, 53:

    Aedui quoniam armis congressi ac superati essent,

    Caes. B. G. 1, 36; so id. ib. fin.; Nep. Dat. 8, 1; id. Ages. 3 fin.; Liv. 7, 22, 4; 8, 24, 9; Tac. A. 2, 11; 12, 54; Quint. 8, 3, 63; Verg. A. 12, 465; Curt. 9, 5, 14:

    totis viribus,

    id. 6, 1, 10:

    in congrediendis hostibus,

    Gell. 1, 11, 2 (cf. id. § 9: in congressibus proeliorum).—
    B.
    Transf., of contention in words, specif. of judic. strife (almost confined to Cic. and Quint.):

    tecum luctari et congredi,

    Cic. Sull. 16, 47; so id. Mur. 32, 67:

    cum Academico et eodem rhetore,

    id. N. D. 2, 1, 1; Dig. 38, 9, 1 pr.; Cod. 7, 56, 3.—
    (β).
    With abstract subjects:

    quasi ad repugnandum congressa defensio,

    Cic. Top. 25, 93; cf. Quint. 3, 6, 13:

    oratio aequo congressa campo,

    id. 12, 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > congredior

  • 20 exinde

    ex-indē, and apocopated exin (like dein, proin, from deinde, proinde; cf.

    also: dein etiam saepe et exin pro deinde et exinde dicimus,

    Cic. Or. 45, 154; also exim, like him, illim, istim; acc. to the best MSS. in Enn. ap. Fest. p. 356, 4; Plaut. Poen. 3, 6, 9; Lucr. 3, 160; Verg. A. 7, 341; 8, 306; 12, 92; Tac. A. 14, 48 al.; M. Aurel. ad Fronto, p. 54; cf. exsim, eutheôs, Gloss. Philox.; v. Lachm. ad Lucr. p. 148; Wagn. ad Verg. A. 7, 341, and tom. 5, p. 437; v. Ritschl, Rhein. Mus. 7, 472 sqq.; Lorenz ad Plaut. Most. 218), adv., from there, from that place, thence (freq., but not in Ter., Caes., or Quint.).
    I.
    In space (very rare;

    not in Cic.): utcumque in alto ventus est, Epidice, exin velum vortitur,

    from there, thence, Plaut. Ep. 1, 1, 47; id. Poen. 3, 6, 9:

    si servus cujusquam in ecclesiam altariave armatus... irruerit, exinde protinus abstrahatur,

    Cod. Just. 1, 12, 4:

    regionem Commagenam, exim Cappadociam, inde Armenios petivit,

    Tac. A. 15, 12.—
    B.
    Transf., in (local) succession, after that, next in order, next:

    at vero quanta maris est pulchritudo!... exin mari finitimus aër, etc.,

    Cic. N. D. 2, 39, 101: hinc Equus summum contingit caput alvo... exin contortis Aries cum cornibus haeret, id. poët. ib. 2, 43, 111:

    auxiliares Galli Germanique in fronte, post quos pedites sagittarii, dein quatuor legiones... exin totidem aliae legiones,

    Tac. A. 2, 16.
    II.
    In time, after that, thereafter, then: exin compellare pater me voce videtur, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 45, ed. Vahl.): POPULI PARTES IN TRIBUS DISTRIBUUNTO;

    EXIN PECUNIAS, AEVITATES, ORDINES PARTIUNTO,

    Cic. Leg. 3, 3, 7:

    exin cuidam rustico Romano dormienti visus est venire qui diceret, etc.... exin filium ejus esse mortuum, etc.,

    id. Div. 1, 26, 55: quisque suos patimur Manes;

    exinde per amplum Mittimur Elysium,

    Verg. A. 6, 743:

    ad Mundam exinde castra Punica mota,

    Liv. 24, 42, 1.—
    b.
    After ubi or postquam (cf. deinde, II. d.):

    ostium ubi conspexi, exinde me ilico protinam dedi,

    Plaut. Curc. 2, 3, 84:

    postquam alium repperit... me exinde amovit loco,

    id. Truc. 1, 1, 63.—
    B.
    Transf.
    1.
    In an enumeration or succession of events, after that, then, next, furthermore (cf. deinde, II. A. b.): pone petunt, exim referunt ad pectora tonsas, Enn. s. v. tonsam, p. 356 Müll. (Ann. v. 236, ed. Vahl.): incenditque animum famae venientis amore;

    Exin bella viro memorat, quae, etc.,

    Verg. A. 6, 891:

    exin se cuncti divinis rebus ad urbem Perfectis referunt,

    id. ib. 8, 306; Liv. 31, 4, 4; 31, 6, 2; 37, 47, 8; 40, 35, 2;

    42, 9, 8: Suillio corruptionem militum... exin adulterium Poppaeae, ac postremum mollitiam corporis objectante,

    Tac. A. 11, 2; cf. id. ib. 15, 41.—
    2.
    In late Lat., i. q. ex illo tempore, from that time, since then:

    quem morem vestis exinde gens universa tenet,

    Just. 1, 2:

    cum post motam et omissam quaestionem res ad nova dominia bona fide transierint, et exinde novi viginti anni intercesserint, etc.,

    Cod. Just. 7, 33; Dig. 10, 1, 4; 41, 6, 4; 49, 15, 12.—With ut, cum, ex quo:

    exinde, ut curiam participare coepi,

    App. Mag. p. 289; so,

    exinde ut,

    id. M. 2, p. 120:

    exinde cum ex astu a magistro digressi sumus,

    id. ib. 1, p. 113:

    videri legatum habere jurisdictionem non exinde, ex quo mandata est, sed, etc.,

    Dig. 1, 16, 4, § 6; 5, 1, 67; Cod. Just. 2, 22; 4, 32.—
    III.
    In other relations, in which a going out or forth takes place.
    A.
    (Acc. to ex, III. E.) To indicate the origin or occasion of an event (post-class.), thence:

    nec quicquam idonei lucri exinde cepimus, sed vulnera,

    App. M. 6, p. 184; Cod. Just. 1, 3, 35: quodcumque exinde incommodum ecclesiae contigerit, ib. 1, 2, 14.—
    B.
    (Acc. to ex, III. H.) To indicate a rule, measure, or standard, hence, accordingly (anteclass.): proinde ut quisque fortuna utitur, ita praecellet;

    atque exinde sapere eum omnes dicimus,

    Plaut. Ps. 2, 3, 14; cf.:

    ut fama 'st homini, exin solet pecuniam invenire,

    id. Most. 1, 3, 71; id. Truc. 1, 1, 64; id. Poen. 3, 5, 9; id. Ep. 1, 1, 47:

    ad molas alii asellis, alii vaccis ac mulis utuntur, exinde ut pabuli facultas est,

    according as, Varr. R. R. 1, 20, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > exinde

См. также в других словарях:

  • Armātus — Armātus, 1) (lat.), bewaffnet; 2) (Bot.), mit Dornen u. Stacheln versehen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • armatus — index armed Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • ARMATUS — Consul, collega Basilii, tempore Leonis Imperatoris militiae Basilisci Magister. Huius defectione Basiliscum Zeno devicit. A. C. 477 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Armatus — Flavius Armatus [Also Harmatus and Harmatius ; Greek: Ἁρμάτιος, Armatios , and Ἁρμάτος, Armatos ] (died 477) was a Byzantine military commander, magister militum under Emperors Leo I, Basiliscus and Zeno, and consul. He was instrumental in the… …   Wikipedia

  • Armatus — Flavius Armatus[1] (griechisch Ἁρμάτος; † 477 in Konstantinopel) war ein oströmischer Militärbefehlshaber, magister militum unter den Kaisern Leo I., Basiliskos und Zenon sowie Konsul. Er war an der Usurpation des Basiliskos gegen Zenon… …   Deutsch Wikipedia

  • Pagurus armatus — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum …   Wikipedia

  • Enoplosus armatus — (Pungent chaetodon) illustration, 1790 Scientific classification Kingdom …   Wikipedia

  • Vanellus armatus — Vanneau armé Vanellus armatus …   Wikipédia en Français

  • Astragalus armatus —   Astragalus armatus …   Wikipedia Español

  • Hyloscirtus armatus — Hyloscirtus armatus …   Wikipédia en Français

  • Hyloscirtus armatus — Hyloscirtus armatus …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»