Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ardor

  • 41 error

    error, ōris, m. [id.], a wandering.
    I.
    In gen., a wandering, straying or strolling about (rare and mostly poet.).
    A.
    Lit.:

    ad quos Ceres m illo errore venisse dicitur,

    Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108:

    error ac dissipatio civium (sc. mercatorum),

    id. Rep. 2, 4, 7 Mos. (cf. erratio, I.): navium pars ex errore eodem conferebatur, Auct. B. Afr. 11; cf. Ov. H. 16, 29; id. M. 14, 484; id. Tr. 4, 10, 100; Verg. A. 1, 755; 6, 532 et saep.— Transf., of the motion of atoms, Lucr. 2, 132; of the meanderings of rivers, Ov. M. 1, 582; of the mazes of the labyrinth, id. ib. 8, 161; 167.—
    B.
    Trop., a wavering, uncertainty:

    fluctuat incertis erroribus ardor amantum,

    Lucr. 4, 1077: [p. 658] nec, quid corde nunc consili capere possim, Scio, tantus cum cura meo est error animo, Plaut. Merc. 2, 3, 13; cf. Liv. 9, 15; 45; 27, 47; Ov. F. 5, 362 al.; so, too, with obj. gen.:

    viarum,

    uncertainty, ignorance, Liv. 24, 17; cf.

    veri,

    Tac. H. 2, 72.—
    II.
    In partic., a wandering from the right way, a going astray.
    A.
    Lit. (very seldom):

    reduxit me usque ex errore in viam,

    Plaut. Ps. 2, 3, 2; Curt. 5, 13 fin.
    B.
    Trop., a departing from the truth, an error, mistake, delusion (class.; cf.:

    erratum, vitium, peccatum): erroris ego illos et. dementiae complebo,

    Plaut. Am. 1, 2, 8:

    opinionibus vulgi rapimur in errorem nec vera cernimus,

    Cic. Leg. 2, 17, 43; cf.:

    inducere imperitos in errorem,

    id. Brut. 85, 293; Nep. Hann. 9, 3:

    errore quodam fallimur in disputando,

    Cic. Rep. 3, 35:

    si errorem velis tollere,

    id. ib. 1, 24:

    errorem tollere,

    id. ib. 2, 10; id. Fin. 1, 11, 37:

    deponere,

    id. Phil. 8, 11, 32:

    eripere alicui,

    id. Att. 10, 4, 6:

    demere,

    Hor. Ep. 2, 2, 140 et saep.:

    mentis,

    i. e. distraction, insanity, Cic. Att. 3, 13, 2; cf. Hor. A. P. 454; Verg. G. 3, 513; so poet. of other kinds of mental perturbation, as fear, Ov. F. 3, 555;

    love,

    Verg. E. 8, 41; Ov. Am. 1, 10, 9; cf. ib. 1, 2, 35; id. M. 10, 342: aut aliquis latet error;

    equo ne credite, Teucri,

    some deception, Verg. A. 2, 48; cf. Liv. 22, 1:

    par forma aut aetas errorem agnoscentibus fecerat,

    Tac. A. 4, 63:

    jaculum detulit error in Idam,

    Ov. M. 5, 90.—
    (β).
    Esp., an error in language, a solecism, Quint. 1, 5, 47.—
    (γ).
    Rarely a moral error, fault (cf. erro, I. B. 2.), Ov. Pont. 4, 8, 20; cf. id. ib. 2, 2, 57; 2, 3, 92.—
    (δ).
    Error, personif., = Atê, the inspirer of folly or judicial blindness, Ov. M. 12, 59.

    Lewis & Short latin dictionary > error

  • 42 exedo

    ex-ĕdo, ēdi, ēsum (exessum, Plaut. Trin. 2, 4, 5), 3 (archaic praes. subj. exedint, Plaut. Ps. 3, 2, 32. Post-class. form of the praes. ind. exedit, for exest, Sen. Q. N. 4, 2, 10; Seren. Sammon. 7), v. a., to eat up, devour, consume (class.).
    I.
    Lit.:

    intestina,

    Plaut. Ps. 3, 2, 32:

    frumentum quod curculiones exesse incipiunt,

    Varr. R. R. 1, [p. 682] 63, 1; Col. 1, 6, 16:

    serpens, qui jecur ejus exesset,

    Hyg. Fab. 55.—Proverb.: tute hoc intristi;

    tibi omne est exedendum,

    as you have cooked, so you must eat, Ter. Ph. 2, 2, 4; cf.:

    tibi quod intristi, exedendum est,

    Aus. Idyll. Prooem. 5.—
    B.
    Transf., in gen., to eat up, consume, destroy:

    deus id eripiet, vis aliqua conficiet aut exedet,

    Cic. Div. 2, 16, 37:

    exesa scabra rubigine pila,

    Verg. G. 1, 495:

    flammeus ardor Silvas exederat,

    Lucr. 5, 1253:

    molem (undae),

    Curt. 4, 2:

    apparebat epigramma exesis posterioribus partibus versiculorum, dimidiatis fere,

    effaced by time, Cic. Tusc. 5, 23, 66:

    multa monumenta vetustas exederat,

    Curt. 3, 4:

    exesae arboris antrum,

    rotten, hollow, Verg. G. 4, 44:

    dens exesus,

    Cels. 7, 12:

    exesa vis luminis,

    consumed, Tac. H. 4, 81:

    urbem nefandis odiis,

    to destroy, Verg. A. 5, 785:

    rem publicam,

    Tac. A. 2, 27:

    quid te futurum censes, quem assidue exedent,

    i. e. devour, consume thy property, Ter. Heaut. 3, 1, 53. —
    II.
    Trop., to consume, prey upon, corrode:

    aegritudo exest animum,

    Cic. Tusc. 3, 13, 27; cf.:

    accedunt aegritudines, molestiae, maerores, qui exedunt animos,

    id. Fin. 1, 18, 59; 1, 16, 51:

    illi beati, quos nullae aegritudines exedunt, etc.,

    id. Tusc. 5, 6, 16:

    maestas exedit cura medullas,

    Cat. 66, 23 et saep.:

    exspectando exedor miser atque exenteror,

    Plaut. Ep. 3, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > exedo

  • 43 exprimo

    ex-prĭmo, pressi, pressum, 3, v. a. [premo], to press or squeeze out, to force out (class.).
    I.
    Lit.:

    oleum ex malobathro,

    Plin. 12, 26, 59, § 129:

    sucum expresso semini,

    id. 20, 1, 2, § 3:

    sucum flore,

    id. 21, 19, 74, § 127:

    sucum radici,

    id. 27, 13, 109, § 136; cf.: vinum palmis, oleum sesamae (dat.), id. 6, 28, 32, § 161:

    oleum amygdalis,

    id. 13, 1, 2, § 8:

    sudorem de corpore,

    Lucr. 5, 487:

    lacrimulam oculos terendo,

    Ter. Eun. 1, 1, 23:

    si nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen,

    Cic. Div. 2, 19, 44:

    liquorem per densa foramina (cribri),

    Ov. M. 12, 438; cf.:

    aquam in altum,

    Plin. 31, 3, 23, § 39:

    aquam in altitudinem,

    Vitr. 8, 7:

    quantum has (turres) quotidianus agger expresserat,

    had carried up, raised, Caes. B. G. 7, 22, 4 Oud.:

    pecuniam alicui,

    Suet. Oth. 5; id. Vesp. 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    With an object denoting that out of which something is pressed or squeezed, to press, squeeze, wring:

    spongiam ex oleo vel aceto,

    Cels. 5, 24 med.:

    lanam ex vino vel aceto,

    Plin. 29, 2, 9, § 31; cf.:

    Venus madidas exprimit imbre comas,

    Ov. A. A. 3, 224:

    spongiae expressae inter duas tabulas,

    Plin. 31, 11, 47, § 128:

    oleam,

    id. 12, 27, 60, § 130:

    folia rosae,

    id. 21, 18, 73, § 122:

    tuberculum,

    id. 11, 11, 12, § 29.—
    2.
    To form by pressure, to represent, form, model, portray, express (mostly poet. and in postAug. prose;

    freq. in the elder Pliny): (faber) et ungues exprimet et molles imitabitur aere capillos,

    Hor. A. P. 33; cf.:

    alicujus furorem... verecundiae ruborem,

    Plin. 34, 14, 40, § 140:

    expressa in cera ex anulo imago,

    Plaut. Ps. 1, 1, 54:

    imaginem hominis gypso e facie ipsa,

    Plin. 35, 12, 44, § 153; cf.:

    effigiem de signis,

    id. ib.:

    optime Herculem Delphis et Alexandrum, etc.,

    id. 34, 8, 19, § 66 et saep.:

    vestis stricta et singulos artus exprimens,

    exhibiting, showing, Tac. G. 17:

    pulcher aspectu sit athleta, cujus lacertos exercitatio expressit,

    has well developed, made muscular, Quint. 8, 3, 10.
    II.
    Trop.
    A.
    To squeeze or wring out, to extort, wrest, elicit: lex, quam ex natura ipsa arripuimus, hausimus, expressimus, qs. pressed out, Cic. Mil. 4, 10:

    utilitas expressit nomina rerum,

    has imposed, Lucr. 5, 1029: cf.:

    cum ab iis saepius quaereret, neque ullam omnino vocem exprimere posset,

    Caes. B. G. 1, 32, 3:

    expressa est Romanis necessitas obsides dandi,

    Liv. 2, 13, 4:

    confessionem concessi maris hosti,

    id. 37, 31, 5:

    confessionem cruciatu,

    Suet. Galb. 10:

    deditionem ultimā necessitate,

    Liv. 8, 2, 6:

    pecunia vi expressa et coacta,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 165:

    tu si tuis blanditiis a Sicyoniis nummulorum aliquid expresseris,

    Cic. Att. 1, 19, 9:

    risum magis quam gemitum,

    Plin. Ep. 4, 7, 7 et saep.—With ut:

    expressi, ut conficere se tabulas negaret,

    have constrained, Cic. Verr. 2, 3, 47, § 112:

    expressit, ut polliceretur,

    Curt. 6, 7. —
    B.
    Transf. (acc. to I. B. 2.), to imitate, copy, represent, to portray, describe, express, esp. in words (cf. reddo):

    cum magnitudine animi tum liberalitate vitam patris et consuetudinem expresserit,

    i. e. imitated, Cic. Rab. Post. 2, 4:

    lex expressa ad naturam,

    id. Leg. 2, 5, 13:

    vitia imitatione ex aliquo expressa,

    id. de Or. 3, 12, 47:

    rem ante oculos ponit, cum exprimit omnia perspicue, ut res prope dicam manu tentari possit,

    Auct. Her. 4, 40, 62; cf. id. ib. §

    63: hanc speciem Pasiteles caelavit argento et noster expressit Archias versibus,

    Cic. Div. 1, 36, 79:

    mores alicujus oratione,

    id. de Or. 2, 43, 184:

    multas nobis imagines fortissimorum virorum expressas scriptores Graeci et Latini reliquerunt,

    id. Arch. 6, 14; cf. id. ib. 12, 30:

    in Platonis libris omnibus fere Socrates exprimitur,

    id. de Or. 3, 4, 15: Mithridaticum bellum magnum atque difficile totum ab hoc expressum est, depicted to the life, id. Arch. 9, 21; cf.:

    ut Euryalum exprimat infans,

    may resemble, Juv. 6, 81.—With rel.-clause as object:

    diligenter, quae vis subjecta sit vocibus,

    id. Fin. 2, 2, 6:

    exprimere non possum, quanto sim gaudio affectus,

    tell, express, Plin. Ep. 5, 15, 2; Vell. 2, 124, 1:

    verbis exprimere quid quis sentiat,

    Plin. Ep. 5, 16, 7:

    quod exprimere dicendo sensa possumus,

    Cic. de Or. 1, 8, 32:

    mores in scriptis exprimere,

    Suet. Vit. Ter. 4.—Of translating into another language, to render, translate:

    si modo id exprimere Latine potuero,

    Cic. Rep. 1, 43; cf. id. ib. 1, 44: katalêpsin, verbum e verbo exprimentes comprehensionem dicemus, id. Ac. 2, 10, 31:

    nec tamen exprimi verbum e verbo necesse erit,

    id. Fin. 3, 4, 15; cf.:

    verbum de verbo expressum extulit,

    Ter. Ad. prol. 11:

    fabellae Latinae ad verbum de Graecis expressae,

    Cic. Fin. 1, 2, 4; Plin. Ep. 4, 18, 1.—Of words, to pronounce, utter:

    nolo exprimi litteras putidius nolo obscurari neglegentius,

    with affected distinctness, Cic. de Or. 3, 11, 41:

    verba,

    Quint. 1, 2, 6; 9, 4, 10; 40 al.—Rarely of a personal object:

    oratorem imitando effingere atque exprimere,

    Cic. de Or. 2, 22, 90:

    moderatorem rei publicae nostris libris diligenter expressimus,

    id. Att. 8, 11, 1.—Hence, expressus, a, um, P. a., clearly exhibited, prominent, distinct, visible, manifest, clear, plain, express (syn. solidus, opp. adumbratus).
    A.
    Lit.:

    species deorum, quae nihil concreti habeat, nihil solidi, nihil expressi, nihil eminentis,

    Cic. N. D. 1, 27, 75; cf.:

    litterae lituraeque omnes assimulatae, expressae,

    id. Verr. 2, 2, 77, § 189:

    corpora lacertis expressa,

    powerful, muscular, Quint. 8 praef. §

    19: protinus omnibus membris, expressus infans,

    fully formed, id. 2, 4, 6.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.:

    habuit Catilina permulta maximarum non expressa signa, sed adumbrata virtutum,

    Cic. Cael. 5, 12; cf.:

    est gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata,

    id. Tusc. 3, 2, 3 (v. Madv. ad Cic. Fin. 5, 22, 62, p. 723 sq.):

    indicia solida et expressa,

    id. Planc. 12; cf.:

    veri juris germanaeque justitiae solida et expressa effigies,

    id. Off. 3, 17, 69:

    expressa sceleris vestigia,

    id. Rosc. Am. 22, 62:

    expressiora et illustriora,

    id. Fam. 1, 7, 9; cf. Plin. Ep. 5, 15, 3; and:

    quid expressius atque signatius in hanc causam?

    Tert. Res. Carn. 3.—
    2.
    Expressa carmina Battiadae, translated, Cat. 65, 16.—Of distinct pronunciation:

    vitia oris emendet, ut expressa sint verba, ut suis quaeque litterae sonis enuntientur,

    Quint. 1, 11, 4:

    expressior sermo,

    id. 1, 1, 37:

    expressior loquacitas generi picarum est,

    Plin. 10, 42, 59, § 118. —In a bad sense, of a too emphatic, affected pronunciation: sonus erat dulcis: litterae neque expressae neque oppressae, ne aut obscurum esset aut putidum, Cic Off. 1, 37, 133.—Hence, adv.: expressē.
    * 1.
    Lit., with pressure, strongly:

    artus expressius fricare,

    Scrib. Comp. 198.—
    2.
    Trop., expressly, distinctly, clearly:

    conscripta exempla,

    Auct. Her. 4, 7, 10:

    quod ipsum expressius Hesiodus hoc versu significavit,

    Col. 11, 1, 29.—Of pronunciation, distinctly:

    ut ea (R littera) a nullo expressius efferretur,

    Val. Max. 8, 7, 1 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > exprimo

  • 44 exsisto

    ex-sisto or existo, stĭti, stĭtum, 3, v. n. ( act. August. Civ. D. 14, 13), to step out or forth, to come forth, emerge, appear (very freq. and class.).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    e latebris,

    Liv. 25, 21, 3:

    ab inferis,

    Cic. Verr. 2, 1, 37, § 94; Liv. 39, 37, 3:

    anguem ab ara exstitisse,

    Cic. Div. 2, 80 fin.; cf.: vocem ab aede Junonis ex arce exstitisse (shortly before: voces ex occulto missae; and:

    exaudita vox est a luco Vestae),

    id. ib. 1, 45, 101:

    est bos cervi figura, cujus a media fronte inter aures unum cornu exsistit excelsius,

    Caes. B. G. 6, 26, 1:

    submersus equus voraginibus non exstitit,

    Cic. Div. 1, 33, 73; cf. id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    nympha gurgite medio,

    Ov. M. 5, 413:

    hoc vero occultum, intestinum ac domesticum malum, non modo non exsistit, verum, etc.,

    does not come to light, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 39.—
    B.
    In partic., with the accessory notion of originating, to spring, proceed, arise, become:

    vermes de stercore,

    Lucr. 2, 871:

    quae a bruma sata sunt, quadragesimo die vix exsistunt,

    Varr. R. R. 1, 34, 1:

    ut si qui dentes et pubertatem natura dicat exsistere, ipsum autem hominem, cui ea exsistant, non constare natura, non intelligat, etc.,

    Cic. N. D. 2, 33 fin.:

    ex hac nimia licentia ait ille, ut ex stirpe quadam, exsistere et quasi nasci tyrannum,

    id. Rep. 1, 44; id. Off. 2, 23, 80; cf.:

    ex luxuria exsistat avaritia necesse est,

    id. Rosc. Am. 27, 75;

    ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio,

    id. Rep. 1, 45:

    ut plerumque in calamitate ex amicis inimici exsistunt,

    Caes. B. C. 3, 104, 1;

    for which: videtisne igitur, ut de rege dominus exstiterit? etc.,

    Cic. Rep. 2, 26:

    ex quo exsistit id civitatis genus,

    id. ib. 3, 14:

    hujus ex uberrimis sermonibus exstiterunt doctissimi viri,

    id. Brut. 8, 31; cf. id. Or. 3, 12:

    ex qua (disserendi ratione) summa utilitas exsistit,

    id. Tusc. 5, 25, 72:

    sermo admirantium, unde hoc philosophandi nobis subito studium exstitisset,

    id. N. D. 1, 3, 6:

    exsistit hoc loco quaestio subdifficilis,

    id. Lael. 19, 67:

    magna inter eos exsistit controversia,

    Caes. B. G. 5, 28, 2:

    poëtam bonum neminem sine inflammatione animorum exsistere posse,

    Cic. de Or. 2, 46 fin.: exsistit illud, ut, etc., it ensues, follows, that, etc., id. Fin. 5, 23, 67; cf.:

    ex quo exsistet, ut de nihilo quippiam fiat,

    id. Fat. 9, 18.
    II.
    Transf., to be visible or manifest in any manner, to exist, to be:

    ut in corporibus magnae dissimilitudines sunt, sic in animis exsistunt majores etiam varietates,

    Cic. Off. 1, 30, 107:

    idque in maximis ingeniis exstitit maxime et apparet facillime,

    id. Tusc. 1, 15, 33:

    si exstitisset in rege fides,

    id. Rab. Post. 1, 1:

    cujus magnae exstiterunt res bellicae,

    id. Rep. 2, 17:

    illa pars animi, in qua irarum exsistit ardor,

    id. Div. 1, 29, 61:

    si quando aliquod officium exstitit amici in periculis adeundis,

    id. Lael. 7, 24 et saep.:

    neque ullum ingenium tantum exstitisse dicebat, ut, etc.,

    Cic. Rep. 2, 1; cf.:

    talem vero exsistere eloquentiam, qualis fuit in Crasso, etc.,

    id. de Or. 2, 2, 6;

    nisi Ilias illa exstitisset,

    id. Arch. 10, 24:

    cujus ego dignitatis ab adolescentia fautor, in praetura autem et in consulatu adjutor etiam exstitissem,

    id. Fam. 1, 9, 11; cf.:

    his de causis ego huic causae patronus exstiti,

    id. Rosc. Am. 2, 5:

    timeo, ne in eum exsistam crudelior,

    id. Att. 10, 11, 3:

    sic insulsi exstiterunt, ut, etc.,

    id. de Or. 2, 54, 217.

    Lewis & Short latin dictionary > exsisto

  • 45 ferocia

    fĕrōcĭa, ae, f. [ferox], a wild or untamed spirit, fierceness, in a good or bad sense (class.).
    I.
    In a good sense, spirit, courage, bravery:

    infirmitas puerorum et ferocitas juvenum et gravitas jam constantis aetatis et senectutis maturitas naturale quiddam habet,

    Cic. de Sen. 10, 33:

    Romana virtus et ferocia,

    Liv. 9, 6 fin.:

    ferociam animi in vultu retinens,

    Sall. C. 61, 4:

    si quid ardoris ac ferociae miles habuit,

    Tac. H. 2, 76 fin.:

    plus tamen ferociae Britanni praeferunt, ut quos nondum longa pax emollierit,

    id. Agr. 11 fin.; cf.:

    virtus ac ferocia,

    id. ib. 31:

    ardor ac ferocia,

    id. H. 2, 76:

    ferociā verborum militem incendebat,

    id. ib. 4, 71.—
    II.
    In a bad sense, savageness, ferocity.
    A.
    Prop.: ferocitate atque ferocia, Pac. ap. Non. 490, 19: qui comperit ejus vim et effrenatam illam ferociam, Cic. Fragm. ap. Non. 492, 3 (Rep. 5, 8 ed. Mos.):

    arrogans atque intoleranda ferocia,

    id. Agr. 2, 33, 91; 2, 35, 96:

    per communes liberos oravit exueret ferociam,

    Tac. A. 2, 72:

    ingeniorum,

    Vell. 2, 115, 3:

    stolida mentis,

    Ov. Hal. 58.—
    B.
    Transf., of wine, harshness, roughness:

    vini,

    Plin. 14, 19, 24, § 121.

    Lewis & Short latin dictionary > ferocia

  • 46 fervidus

    fervĭdus, a, um, adj. [fervor], glowing hot, burning, fiery, glowing (class.; syn.: tepidus, calidus, ignĕus).
    I.
    Lit.:

    quarta pars mundi (i. e. ignis) tota natura fervida est,

    Cic. N. D. 2, 10, 27:

    sol,

    Lucr. 4, 407; cf.:

    ictus (solis),

    Hor. C. 2, 15, 9:

    ardor,

    Lucr. 5, 204:

    ventus,

    id. 6, 180:

    aestus,

    sultry, Hor. S. 1, 1, 38:

    aequor,

    raging, id. C. 1, 9, 10:

    Aetna,

    id. Epod. 17, 32:

    sidus,

    id. ib. 1, 27:

    vina,

    id. S. 2, 8, 38:

    herba sapore acri et fervido,

    Plin. 20, 11, 44, § 113.— Comp.:

    merum,

    Hor. Epod. 11, 14.— Sup.:

    tempus diei,

    Curt. 3, 5.—
    II.
    Trop., glowing, fiery, hot, vehement, impetuous, violent:

    florente juventā Fervidus (opp. senex),

    Hor. A. P. 116:

    juvenes,

    id. C. 4, 13, 26:

    puer (i. e. Cupido),

    id. ib. 1, 30, 5:

    fervidus ingenio,

    Ov. M. 14, 485; cf.:

    mortis fraternae fervidus irā,

    Verg. A. 9, 736:

    subitā spe fervidus ardet,

    id. ib. 12, 325:

    fervidus ingenii Masinissa et fervidus aevi,

    Sil. 17, 414:

    praepropera ac fervida ingenia,

    Liv. 27, 33, 10:

    fervidi animi vir,

    id. 2, 52, 7 Drak. N. cr.:

    virtus,

    fiery, eager, Cat. 64, 218:

    fervidum quoddam et petulans et furiosum genus dicendi,

    Cic. Brut. 68, 241; cf.:

    fervida oratio,

    id. ib. 83, 288:

    Appii volubilis et paulo fervidior erat oratio,

    id. ib. 28, 108:

    dicta,

    Verg. A. 12, 894.

    Lewis & Short latin dictionary > fervidus

  • 47 flagrantia

    flā̆grantĭa, ae, f. [flagro], a burning, a glowing heat, ardor (mostly post-class.).
    I.
    Lit.:

    montis (Aetnae),

    Gell. 17, 10, 8:

    solis,

    App. M. 4, p. 157; 6, p. 178:

    aestatis,

    Arn. 2, p. 69:

    aestiva,

    the heat of summer, Mart. Cap. 8, p. 183: non flagrantiā oculorum, non libertate sermonis, sed etiam complexu; etc., * Cic. Cael. 20, 49.—
    II.
    Trop.: omnem pectoris flagrantiam sedare, vehement desire, Prud. steph. 10, 734:

    materna,

    maternal affection, Gell. 12, 1, 22.—Concr. as a term of reproach:

    etiam opprobras vim, flagiti flagrantia?

    thou burning shame! worst of scoundrels! Plaut. Rud. 3, 4, 28; cf. flagitium, II. A. [p. 756]

    Lewis & Short latin dictionary > flagrantia

  • 48 frigidum

    frīgĭdus, a, um, adj. [frigeo], cold, cool, chill, chilling (opp. calidus; syn.: gelidus, algidus, glacialis; corresp. in most of its senses to the Gr. psuchros).
    I.
    Lit.:

    calida et frigida, et amara et dulcia,

    Cic. Rep. 3, 8 fin.:

    fons luce diurnā Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 849:

    fons,

    id. ib. 6, 873; 879; cf.:

    frigidior umor,

    id. 6, 840; 844:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    ut nec frigidior Thracam ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13:

    loca frigidissima,

    Caes. B. G. 4, 1 fin.:

    rura,

    Hor. Ep. 1, 15, 9:

    Praeneste,

    id. C. 3, 4, 22:

    Tempe,

    Verg. G. 2, 469:

    aquilo,

    id. ib. 2, 404:

    aura,

    Ov. Am. 2, 16, 36; cf.:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    umbra noctis,

    Verg. E. 8, 14:

    caelum est hieme frigidum et gelidum,

    cold and frosty, Plin. Ep. 5, 6, 4:

    frigidus aëra vesper Temperat,

    Verg. G. 3, 336:

    frigidus latet anguis in herba,

    id. E. 3, 93:

    anguis,

    id. ib. 8, 71 (cf. psuchron ophin, Theogn. 602;

    Theocr. 15, 58): pellis duraque,

    Lucr. 6, 1194:

    febris,

    an ague, Plin. 26, 11, 71, § 289; so,

    quartana,

    Hor. S. 2, 3, 290:

    fomenta,

    id. Ep. 1, 3, 26.— Poet.:

    ille frigidas Noctes non sine multis Insomnis lacrimis agit,

    i. e. without a bedfellow, lonely, Hor. C. 3, 7, 6:

    frigidus annus,

    winter, Verg. A. 6, 311; Tib. 4, 8, 4 Huschke (al. amnis).—Prov.: aquam frigidam suffundere, to pour cold water over for to slander, Plaut. Cist. 1, 1, 37; v. suffundo.—
    2.
    As subst.
    a.
    frīgĭdum, i, n., the cold: obaequalitas ferventis ac frigidi, Apul. Dog. Plat. 1, p. 11, 24.— Plur.:

    frigida (opp. calida),

    Ov. M. 1, 19.—
    b.
    frī-gĭda, ae, f. (sc. aqua), cold water (like calida or calda, ae, warm water):

    frigida lavare lubenter,

    Plaut. Most. 1, 3, 1:

    frigidam bibere,

    Cels. 1, 5:

    frigidam aegro dare,

    Suet. Claud. 40:

    frigidā lavari,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    noxia ut frigidam febri,

    Quint. 5, 11, 31.—
    c.
    In a contracted form: FRIDVM, i, n.: DA FRIDVM PVSILLVM, i. e. a little ice-water, Inscr. Pompej. in Mus. Borbon. IV. p. 5 (cf.:

    solve nives,

    Mart. 5, 64).—
    B.
    In partic., cold, chilled, of a dead person, or one stiffened with fright (for the latter cf.:

    est et frigida multa, comes formidinis aura,

    Lucr. 3, 290; poet.):

    illa (Eurydice) Stygiā nabat jam frigida cymbā,

    Verg. G. 4, 506; Ov. M. 7, 136; also,

    transf.: Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah, miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat,

    Verg. G. 4, 525:

    membra nati,

    Ov. M. 14, 743:

    mors,

    Verg. A. 4, 385; Val. Fl. 5, 26; cf.:

    pausa vitaï,

    Lucr. 3, 930:

    stricto Aesonides stans frigidus ense,

    stiffened with fright, Val. Fl. 7, 530:

    miles nec frigidus aspicit hostem,

    i. e. fearless, Sil. 9, 49; cf.:

    formidine turpi Frigida corda tremunt,

    id. 2, 339:

    frigida mens criminibus,

    Juv. 1, 166:

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29.
    II.
    Trop.
    A.
    Without ardor or encrgy, cold, frigid, indifferent, inactive, remiss, indolent, feeble:

    nimis lentus in dicendo et paene frigidus,

    Cic. Brut. 48, 178:

    accusatoribus frigidissimis utitur,

    lukewarm, indolent, id. Q. Fr. 3, 3, 3:

    non frigida virgo,

    i. e. glowing with love, Ov. Am. 2, 1, 5; cf.:

    frigidus aevo Laomedontiades,

    Juv. 6, 325: (equus) Frigidus in Venerem senior, Verg. [p. 782] G. 3, 97:

    (Empedocles) ardentem Frigidus Aetnam Insiluit,

    in cold blood, Hor. A. P. 465:

    in re frigidissima cales, in ferventissima friges,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    frigidae litterae,

    cold, frigid, Cic. Fam. 10, 16, 1:

    solacia,

    Ov. P. 4, 2, 45; cf.

    cura,

    Lucr. 4, 1060 (with which cf.:

    curarum frigus,

    Ov. P. 3, 9, 25):

    frigida bello Dextera,

    feeble, Verg. A. 11, 338:

    ensis,

    inactive, idle, Luc. 5, 245; 7, 502:

    (apes) Contemnuntque favos et frigida tecta relinquunt,

    i. e. not animated by labor, Verg. G. 4, 104 (cf. opp. fervet opus, id. ib. 169).—
    B.
    Without force or point, flat, insipid, dull, trivial, frigid, vain (syn.: jejunus, inanis;

    opp. salsus, facetus, esp. in post-Aug. prose): cave in ista tam frigida, tam jejuna calumnia delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61; cf.:

    haec aut frigida sunt, aut tum salsa, cum aliud est exspectatum,

    id. de Or. 2, 64, 260:

    (sententias) dicere leves, frigidas ineptas,

    Quint. 8, 5, 30:

    verba frigidiora vitare,

    Cic. de Or. 2, 63, 256; cf. id. Or. 26, 89:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21; cf. Quint. 9, 3, 69:

    illud frigidum et inane,

    id. 10, 2, 17:

    illud apud Euripidem frigidum sane, quod, etc.,

    id. 5, 10, 31:

    frigida et puerilis affectatio,

    id. 4, 1, 77:

    frigida et inanis affectatio,

    id. 7, 3, 74:

    genus acuminis in reprehendendis verbis, nonnumquam frigidum, interdum etiam facetum,

    Cic. Brut. 67, 236:

    in salibus aliquando frigidus,

    Quint. 12, 10, 12:

    dies frigidis rebus absumere,

    Plin. Ep. 1, 9, 3:

    negotia,

    id. ib. 9, 2, 1; cf.:

    omnia ista frigida et inania videntur,

    id. ib. 4, 17, 4; Sen. de Ira, 2, 11.— With a subject-clause:

    leve ac frigidum sit his addere, quo propinquos amicosque pacto tractaverit,

    Suet. Calig. 26.—
    * C.
    With active meaning, causing cold or fright, frightening:

    frigidus a rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50.—Hence, adv.: frīgĭde (only acc. to II. and very rare; not in Cic.).
    1.
    Inactively, slowly, feebly: quae cupiunt, tamen ita frigide agunt, ut nolle existimentur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3.—
    2.
    Flatly, trivially, insipidly, frigidly:

    verbis inepte et frigide uti,

    Gell. 13, 24, 7;

    so with inaniter,

    id. 7, 3, 43;

    with exigue, opp. graviter,

    id. 19, 3, 1; cf.

    also: quae sunt dicta frigidius,

    Quint. 6, 3, 4:

    transire in diversa subsellia, parum verecundum est... Et si aliquando concitate itur, numquam non frigide reditur,

    i. e. in a silly, ridiculous manner, id. 11, 3, 133:

    tum ille infantem suam frigidissime reportavit,

    id. 6, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > frigidum

  • 49 frigidus

    frīgĭdus, a, um, adj. [frigeo], cold, cool, chill, chilling (opp. calidus; syn.: gelidus, algidus, glacialis; corresp. in most of its senses to the Gr. psuchros).
    I.
    Lit.:

    calida et frigida, et amara et dulcia,

    Cic. Rep. 3, 8 fin.:

    fons luce diurnā Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 849:

    fons,

    id. ib. 6, 873; 879; cf.:

    frigidior umor,

    id. 6, 840; 844:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    ut nec frigidior Thracam ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13:

    loca frigidissima,

    Caes. B. G. 4, 1 fin.:

    rura,

    Hor. Ep. 1, 15, 9:

    Praeneste,

    id. C. 3, 4, 22:

    Tempe,

    Verg. G. 2, 469:

    aquilo,

    id. ib. 2, 404:

    aura,

    Ov. Am. 2, 16, 36; cf.:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    umbra noctis,

    Verg. E. 8, 14:

    caelum est hieme frigidum et gelidum,

    cold and frosty, Plin. Ep. 5, 6, 4:

    frigidus aëra vesper Temperat,

    Verg. G. 3, 336:

    frigidus latet anguis in herba,

    id. E. 3, 93:

    anguis,

    id. ib. 8, 71 (cf. psuchron ophin, Theogn. 602;

    Theocr. 15, 58): pellis duraque,

    Lucr. 6, 1194:

    febris,

    an ague, Plin. 26, 11, 71, § 289; so,

    quartana,

    Hor. S. 2, 3, 290:

    fomenta,

    id. Ep. 1, 3, 26.— Poet.:

    ille frigidas Noctes non sine multis Insomnis lacrimis agit,

    i. e. without a bedfellow, lonely, Hor. C. 3, 7, 6:

    frigidus annus,

    winter, Verg. A. 6, 311; Tib. 4, 8, 4 Huschke (al. amnis).—Prov.: aquam frigidam suffundere, to pour cold water over for to slander, Plaut. Cist. 1, 1, 37; v. suffundo.—
    2.
    As subst.
    a.
    frīgĭdum, i, n., the cold: obaequalitas ferventis ac frigidi, Apul. Dog. Plat. 1, p. 11, 24.— Plur.:

    frigida (opp. calida),

    Ov. M. 1, 19.—
    b.
    frī-gĭda, ae, f. (sc. aqua), cold water (like calida or calda, ae, warm water):

    frigida lavare lubenter,

    Plaut. Most. 1, 3, 1:

    frigidam bibere,

    Cels. 1, 5:

    frigidam aegro dare,

    Suet. Claud. 40:

    frigidā lavari,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    noxia ut frigidam febri,

    Quint. 5, 11, 31.—
    c.
    In a contracted form: FRIDVM, i, n.: DA FRIDVM PVSILLVM, i. e. a little ice-water, Inscr. Pompej. in Mus. Borbon. IV. p. 5 (cf.:

    solve nives,

    Mart. 5, 64).—
    B.
    In partic., cold, chilled, of a dead person, or one stiffened with fright (for the latter cf.:

    est et frigida multa, comes formidinis aura,

    Lucr. 3, 290; poet.):

    illa (Eurydice) Stygiā nabat jam frigida cymbā,

    Verg. G. 4, 506; Ov. M. 7, 136; also,

    transf.: Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah, miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat,

    Verg. G. 4, 525:

    membra nati,

    Ov. M. 14, 743:

    mors,

    Verg. A. 4, 385; Val. Fl. 5, 26; cf.:

    pausa vitaï,

    Lucr. 3, 930:

    stricto Aesonides stans frigidus ense,

    stiffened with fright, Val. Fl. 7, 530:

    miles nec frigidus aspicit hostem,

    i. e. fearless, Sil. 9, 49; cf.:

    formidine turpi Frigida corda tremunt,

    id. 2, 339:

    frigida mens criminibus,

    Juv. 1, 166:

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29.
    II.
    Trop.
    A.
    Without ardor or encrgy, cold, frigid, indifferent, inactive, remiss, indolent, feeble:

    nimis lentus in dicendo et paene frigidus,

    Cic. Brut. 48, 178:

    accusatoribus frigidissimis utitur,

    lukewarm, indolent, id. Q. Fr. 3, 3, 3:

    non frigida virgo,

    i. e. glowing with love, Ov. Am. 2, 1, 5; cf.:

    frigidus aevo Laomedontiades,

    Juv. 6, 325: (equus) Frigidus in Venerem senior, Verg. [p. 782] G. 3, 97:

    (Empedocles) ardentem Frigidus Aetnam Insiluit,

    in cold blood, Hor. A. P. 465:

    in re frigidissima cales, in ferventissima friges,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    frigidae litterae,

    cold, frigid, Cic. Fam. 10, 16, 1:

    solacia,

    Ov. P. 4, 2, 45; cf.

    cura,

    Lucr. 4, 1060 (with which cf.:

    curarum frigus,

    Ov. P. 3, 9, 25):

    frigida bello Dextera,

    feeble, Verg. A. 11, 338:

    ensis,

    inactive, idle, Luc. 5, 245; 7, 502:

    (apes) Contemnuntque favos et frigida tecta relinquunt,

    i. e. not animated by labor, Verg. G. 4, 104 (cf. opp. fervet opus, id. ib. 169).—
    B.
    Without force or point, flat, insipid, dull, trivial, frigid, vain (syn.: jejunus, inanis;

    opp. salsus, facetus, esp. in post-Aug. prose): cave in ista tam frigida, tam jejuna calumnia delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61; cf.:

    haec aut frigida sunt, aut tum salsa, cum aliud est exspectatum,

    id. de Or. 2, 64, 260:

    (sententias) dicere leves, frigidas ineptas,

    Quint. 8, 5, 30:

    verba frigidiora vitare,

    Cic. de Or. 2, 63, 256; cf. id. Or. 26, 89:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21; cf. Quint. 9, 3, 69:

    illud frigidum et inane,

    id. 10, 2, 17:

    illud apud Euripidem frigidum sane, quod, etc.,

    id. 5, 10, 31:

    frigida et puerilis affectatio,

    id. 4, 1, 77:

    frigida et inanis affectatio,

    id. 7, 3, 74:

    genus acuminis in reprehendendis verbis, nonnumquam frigidum, interdum etiam facetum,

    Cic. Brut. 67, 236:

    in salibus aliquando frigidus,

    Quint. 12, 10, 12:

    dies frigidis rebus absumere,

    Plin. Ep. 1, 9, 3:

    negotia,

    id. ib. 9, 2, 1; cf.:

    omnia ista frigida et inania videntur,

    id. ib. 4, 17, 4; Sen. de Ira, 2, 11.— With a subject-clause:

    leve ac frigidum sit his addere, quo propinquos amicosque pacto tractaverit,

    Suet. Calig. 26.—
    * C.
    With active meaning, causing cold or fright, frightening:

    frigidus a rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50.—Hence, adv.: frīgĭde (only acc. to II. and very rare; not in Cic.).
    1.
    Inactively, slowly, feebly: quae cupiunt, tamen ita frigide agunt, ut nolle existimentur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3.—
    2.
    Flatly, trivially, insipidly, frigidly:

    verbis inepte et frigide uti,

    Gell. 13, 24, 7;

    so with inaniter,

    id. 7, 3, 43;

    with exigue, opp. graviter,

    id. 19, 3, 1; cf.

    also: quae sunt dicta frigidius,

    Quint. 6, 3, 4:

    transire in diversa subsellia, parum verecundum est... Et si aliquando concitate itur, numquam non frigide reditur,

    i. e. in a silly, ridiculous manner, id. 11, 3, 133:

    tum ille infantem suam frigidissime reportavit,

    id. 6, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > frigidus

  • 50 fugo

    fŭgo, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to cause to flee, to put to flight, drive or chase away, to rout, discomfit (rare but class.):

    qui homines inermes armis, viris, terrore repulerit, fugarit, averterit,

    Cic. Caecin. 12, 33; cf.:

    fugatus, pulsus,

    id. ib. 11, 31;

    23, 64: Latini ad Veserim fusi et fugati,

    id. Off. 3, 31, 112:

    hostes (with fundere),

    Sall. J. 21, 2; 58, 3; Vell. 46 fin.; cf.:

    fugato omni equitatu,

    Caes. B. G. 7, 68, 1:

    fugatis equitibus,

    Sall. J. 101, 10:

    fugato duce altero,

    Hirt. B. G. 8, 36, 1:

    Hannibalem Lares Romanā sede fugantes,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 11:

    indoctum doctumque fugat recitator acerbus,

    Hor. A. P. 474:

    nisi me mea Musa fugasset,

    had not sent me into exile, Ov. P. 3, 5, 21; cf.:

    longe fugati conspectu ex hominum,

    Lucr. 3, 48:

    dum rediens fugat astra Phoebus,

    Hor. C. 3, 21, 24:

    fugatis tenebris,

    id. ib. 4, 4, 39:

    (flammas) a classe,

    Ov. M. 13, 8:

    maculas ore,

    id. Med. Fac. 78:

    fugat e templis oculos Bona diva virorum,

    id. A. A. 3, 637: tela sonante fugat nervo, lets fly, discharges, Sil. 2, 91:

    saepe etiam audacem fugat hoc terretque poëtam, Quod, etc.,

    Hor. Ep. 2, 1, 182; cf.:

    id quidem multos a proposito studendi fugat,

    Quint. 2, 2, 7:

    fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc.,

    Ov. M. 1, 469 sq.:

    nostro de corde fugabitur ardor,

    id. ib. 9, 502.— Trop.:

    Martia cui somnos classica pulsa fugent,

    Tib. 1, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fugo

  • 51 fulmen

    fulmen, ĭnis, n. [contr. from fulgimen, v. fulgeo], lightning that strikes or sets on fire, a thunderbolt (opp. fulgur, lightning).
    I.
    Lit.:

    placet Stoicis, eos anhelitus terrae cum se in nubem induerint ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque dirumpere, tum et fulgores et tonitrua exsistere: si autem nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen,

    Cic. Div. 2, 19, 44; cf. Sen. Q. N. 2, 16:

    non enim te puto esse eum, qui Jovi fulmen fabricatos esse Cyclopas in Aetna putes,

    Cic. Div. 2, 19, 43:

    inter fulmina et tonitrua,

    id. Phil. 5, 6, 15; cf.

    under II.: Phaëthon ictu fulminis deflagravit,

    id. Off. 3, 25, 94; cf.:

    Romulus lactens fulmine ictus,

    id. ib. 2, 21, 47 (for which more usually:

    e caelo ictus,

    Cic. Div. 1, 10, 16):

    fulmine tactus,

    Ov. Tr. 2, 144:

    fulminis ictu concidere,

    id. ib. 2, 20, 45:

    fulmine percussus,

    id. N. D. 3, 22, 57; cf. id. ib. 3, 35, 84:

    fulmina emittere... fulmen jacere,

    id. ib. 2, 19, 44 sq.:

    fulminis ictus evadere,

    Juv. 12, 17:

    fulmine justo ruere,

    id. 8, 92:

    ideo plurima aestate fiunt fulmina, qua plurimum calidi est,

    Sen. Q. N. 2, 57, 2:

    validum,

    Lucr. 6, 228:

    igniferum,

    id. 6, 379:

    caducum,

    Hor. C. 3, 4, 44:

    qualem ministrum fulminis alitem, etc.,

    id. ib. 4, 4, 1:

    quem (Periclem) fulminibus et caelesti fragori comparant comici,

    Quint. 12, 10, 24; cf.

    fulgeo, I. B.: ipse Pater corusca fulmina molitur dextra,

    Verg. G. 1, 330:

    fulmen erat, Genitor quae plurima caelo deicit,

    id. A. 8, 427:

    fulmina pauper creditur atque deos,

    Juv. 3, 145.—Respecting the nature of lightnings, and their religious interpretation [p. 791] among the Etruscans and Romans, cf. Sen. Q. N. 2, 12 sq.; Plin. 2, 51, 52, § 137; Serv. Verg. A. 1, 43; 230.—
    II.
    Trop., a thunderbolt, i. q. destructive power, crushing calamity:

    non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa,

    Cic. Rep. 1, 4 (so we should read, and not fluminibus; cf. the passage quoted above from Cic. Div. 2, 19, 43; besides, if the figure were that of waves, it would be expressed not by fluminibus, but by fluctibus; v. fluctus, II. B.); cf.:

    fulmina fortunae contemnere,

    id. Tusc. 2, 27, 66:

    juro per mea mala, has me in illo (puero) vidisse virtutes ingenii, ut prorsus posset hinc esse tanti fulminis (i. e. mortis pueri) metus, quod observatum fere est, celerius occidere festinatam maturitatem,

    Quint. 6 praef. § 10; cf. Liv. 45, 41, 1:

    quam fulmine justo Et Capito et Numitor ruerint, damnante senatu,

    Juv. 8, 92; cf. Liv. 6, 39, 7.—Of oratory:

    ain' tandem? insanire tibi videris (Paetus), quod imitere verborum meorum, ut scribis, fulmina? etc.,

    Cic. Fam. 9, 21, 1:

    (stilus) nec acumine posteriorum nec fulmine utens superiorum (al. flumine),

    id. Or. 6, 21.— Poet.:

    fulmen habent acres in aduncis dentibus apri,

    i. e. destructive power, Ov. M. 10, 550; cf. id. ib. 1, 305:

    (aper) Erectus setis et aduncae fulmine malae,

    Stat. Th. 2, 470; see fulmineus, II.: tune illum (Hannibalem), cum frons propior lumenque corusco Igne micat, tune illa viri, quae vertice fundit, Fulmina pertuleris, fiery flashings (of the eye), Sil. 11, 342.—Applied to the Scipios, as heroes and conquerors of the Carthaginians:

    Scipiades, belli fulmen, Carthaginis horror,

    Lucr. 3, 1034;

    imitated: duo fulmina belli Scipiadae,

    Verg. A. 6, 843:

    ubi nunc sunt fulmina gentis Scipiadae?

    Sil. 7, 106:

    duo fulmina nostri imperii, Cn. et P. Scipiones,

    these two thunderbolts of our empire, Cic. Balb. 15, 34.—Prov.:

    Fulmen est, ubi cum potestate habitat iracundia,

    Pub. Syr. 184 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > fulmen

  • 52 furo

    fŭro, ŭi ( perf. rare, Sen. Orest. 846; Serv. Verg. A. 1, 41 al.;

    usually supplied by insanivi,

    Diom. p. 376 P.; Prisc. 817 P.; gen. plur. part. sync. furentum, Verg. A. 11, 838), 3, v. n. [cf. Gr. thouros, hasty; thorein, thrôskô, to leap; cf. thêr, wild; Lat. fera, ferox; v. Curt. Gr. Etym. p. 256], to rage, rave (in sickness or when in a passion), to be out of one's mind, to be mad, furious (syn.: insanio, deliro, desipio).
    I.
    Lit. (class.): quem nos furorem, melancholian illi (Graeci) vocant:

    quasi vero atra bili solum mens ac non saepe vel iracundiā graviore vel timore vel dolore moveatur: quo genere Athamantem, Alcmaeonem, Ajacem, Orestem furere dicimus, etc.,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11:

    quid est aliud furere, non cognoscere homines, non cognoscere leges, non senatum,

    id. Pis. 20, 47; cf.:

    qui valetudinis vitio furunt et melancholici dicuntur,

    id. Div. 1, 38, 81; and Dig. 23, 2, 9:

    primum inquiram, quid sit furere, etc.,

    Hor. S. 2, 3, 41:

    insanire ac furere,

    Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39:

    furere et bacchari,

    id. Brut. 80, [p. 797] 276; cf.: non ego sanius Bacchabor Edonis: recepto Dulce mihi furere est amico, to play the fool, act foolishly (an imitation of the Anacreontic thelô thelô manênai), Hor. C. 2, 7, 28:

    Telamon iratus furere luctu filii videretur,

    to be distracted, Cic. de Or. 2, 46, 193:

    ille, si non acerrime fureret, auderet, etc.,

    id. Pis. 21, 50: furere adversus aliquem, Tiber. ap. Suet. Tib. 61:

    num furis? an prudens ludis me obscura canendo?

    Hor. S. 2, 5, 58:

    furit ille dolore,

    Ov. M. 12, 478:

    amore,

    Val. Fl. 5, 427; cf.: ex quo destiti Inachia furere, to be madly in love with (Gr. mainesthai epi tini), Hor. Epod. 11, 6:

    in aliqua,

    Quint. Decl. 289:

    in celeres iambos Misit (me) furentem,

    Hor. C. 1, 16, 25.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    (Clodius) furebat, a Racilio se contumaciter urbaneque vexatum,

    Cic. Q. Fr. 2, 1, 3.— With inf.:

    furit vinci dominus profundi,

    Sen. Med. 597:

    ecce furit te reperire atrox Tydides,

    Hor. C. 1, 15, 27.—
    (γ).
    With acc. ( poet.):

    hunc sine me furere ante furorem,

    Verg. A. 12, 680:

    praecipuum tunc caedis opus, Gradive, furebas,

    Stat. Th. 9, 5.—
    II.
    Transf., of inanim. and abstr. things ( poet. and in post-Aug. prose):

    nubes interdum perscissa furit petulantibus auris,

    Lucr. 6, 111; cf.:

    furit mugitibus aether concussus,

    Verg. G. 3, 150:

    ventus,

    Lucr. 6, 687:

    impetus Aetnae,

    id. 2, 593; cf.:

    flamma in Aetna,

    Hor. Epod. 17, 33:

    ignis in stipulis,

    Verg. G. 3, 100:

    stella vesani leonis,

    Hor. C. 3, 29, 19:

    atra tempestas effusis imbribus,

    Verg. A. 5, 694:

    furit aestus harenis,

    id. ib. 1, 107:

    flammae furentes,

    id. ib. 4, 670:

    furit ardor edendi,

    Ov. M. 8, 828:

    nec copia argenti tantum furit vita,

    Plin. 33, 11, 53, § 147.—With acc. and inf.:

    fama furit, versos hostes Poenumque salutem Invenisse fugā,

    Sil. 7, 504.—Hence, * fŭrenter, adv., furiously:

    pueri autem aiunt eum furenter irasci,

    was furiously enraged, Cic. Att. 6, 1, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > furo

  • 53 Gnosia

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosia

  • 54 Gnosiacus

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosiacus

  • 55 Gnosias

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosias

  • 56 Gnosii

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosii

  • 57 Gnosis

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosis

  • 58 Gnosius

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosius

  • 59 Gnosos

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnosos

  • 60 Gnossiacus

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Gnossiacus

См. также в других словарях:

  • Ardor — Ar dor, n. [L. ardor, fr. ardere to burn: cf. OF. ardor, ardur, F. ardeur.] [Spelt also {ardour}.] 1. Heat, in a literal sense; as, the ardor of the sun s rays. [1913 Webster] 2. Warmth or heat of passion or affection; eagerness; zeal; as, he… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ardor — sustantivo masculino 1. (no contable) Exaltación de las pasiones: En el ardor de la disputa, le asestó un golpe mortal. El abogado defendió con ardor al acusado. 2. (no contable) Sensación de calor en una parte del cuerpo: En aquel cuarto tan… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Ardor — or Ardour may refer to:* Ardor (album), a 1994 album by Love Spirals Downwards * Ardor (film), a 2002 South Korean film, also known as Milae * Ardour (audio processor), a hard disk recorder and digital audio workstation application * Ardore, a… …   Wikipedia

  • ardor — I noun ardency, ardor, drive, eagerness, effusiveness, élan, emotion, energy, enthusiasm, excitation of feelings, excitement, exhilaration, fanaticism, fervency, fervidness, fervor, feverishness, fire, force, forcefulness, furor, impassionedness …   Law dictionary

  • ardor — (n.) early 15c., heat of passion or desire, from O.Fr. ardure heat, glow; passion (12c.), from L. ardorem (nom. ardor) a flame, fire, burning, heat; also of feelings, etc., eagerness, zeal, from ardere to burn (see ARDENT (Cf. ardent)). In Middle …   Etymology dictionary

  • ardor — [är′dər] n. [ME & OFr ardour < L ardor, a flame, fire < ardere: see ARDENT] 1. emotional warmth; passion 2. eagerness; enthusiasm; zeal 3. intense heat; fire SYN. PASSION …   English World dictionary

  • Ardor — (lat.), 1) Wärme, Hitze; 2) Eifer. A. stomăchi (A. ventricŭli), Magenhitze, sonst für Sodbrennen, Magenkrampf, Magengeschwür u. Magenkatarrh. A. urīnae, so v.w. Harnstrenge …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ardor — Ardor, lat., Hitze, Wärme …   Herders Conversations-Lexikon

  • ardor — sensación de calor intenso Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010 …   Diccionario médico

  • ardor — |ô| s. m. 1. Calor muito vivo. 2. Queimor. 3. Vivacidade e entusiasmo. 4.  [Figurado] Paixão, ímpeto, veemência …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • ardor — fervor, enthusiasm, zeal, *passion Analogous words: excitement, stimulation, quickening, galvanizing (see corresponding verbs at PROVOKE): eagerness,. avidity (see corresponding adjectives at EAGER): zest, gusto (see TASTE) Antonyms: coolness:… …   New Dictionary of Synonyms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»