Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Sĕrēnus

  • 1 serēnus

        serēnus adj.    [2 SER-], clear, fair, bright, serene: tempestate serenā, Enn. ap. C.: caelo sereno, V., H., O.: lux, L.: Faciem ad serenam mutatur dies, Ph.: ver, V.: stella, O.: unde serenas Ventus agat nubīs, V.—As subst n., a clear sky, fair weather: sereno, in a cloudless sky, L.: soles et aperta serena, V.—Fig., cheerful, glad, joyous, tranquil, bright, serene: Voltus, H.: frons: animus, O.: aliquid serenum videre, O.
    * * *
    serena, serenum ADJ
    clear, fair, bright; serene, tranquil; cheerful, glad

    Latin-English dictionary > serēnus

  • 2 Serenus

    1.
    sĕrēnus, a, um, adj. [Sanscr. svar, sky; Gr. Seirios; cf. selas; Lat. sol], clear, fair, bright, serene (class.; esp. freq. in the poets; cf. sudus).
    I.
    Lit.: cum tonuit laevum bene tempestate serenā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 39, 82 (Ann. v. 517 Vahl.):

    caelo sereno,

    Lucr. 6, 247; Cic. Fam. 16, 9, 2; Verg. G. 1, 260; 1, 487; id. A. 3, 518; Hor. Epod. 15, 1; id. S. 2, 4, 51; Ov. M. 1, 168; 2, 321 et saep.; cf.:

    de parte caeli,

    Lucr. 6, 99:

    in regione caeli,

    Verg. A. 8, 528.— Comp.:

    caelo perfruitur sereniore,

    Mart. 4, 64, 6; cf.

    also: o nimium caelo et pelago confise sereno,

    Verg. A. 5, 870:

    postquam ex tam turbido die serena et tranquilla lux rediit,

    Liv. 1, 16, 2:

    luce,

    Verg. A. 5, 104:

    lumen (solis),

    Lucr. 2, 150:

    nox,

    id. 1, 142; Cic. Rep. 1, 15, 23; Verg. G. 1, 426:

    sidera,

    Lucr. 4, 212:

    facies diei,

    Phaedr. 4, 16, 5:

    species mundi,

    Lucr. 4, 134:

    aër,

    Plin. 17, 24, 37, § 222:

    ver,

    Verg. G. 1, 340:

    aestas,

    id. A. 6, 707:

    stella,

    Ov. F. 6, 718 et saep.:

    color (opp. nubilus),

    bright, clear, Plin. 9, 35, 54, § 107:

    aqua (with candida),

    Mart. 6, 42, 19:

    vox,

    Pers. 1, 19.— Transf., of a wind that clears the sky, that brings fair weather: hic Favonius serenu'st, istic Auster imbricus, * Plaut. Merc. 5, 2, 35; hence, also, poet.:

    unde serenas Ventus agat nubes,

    Verg. G. 1, 461.—
    2.
    As subst.: sĕrēnum, i, n., a clear, bright, or serene sky, fair weather (not in Cic.):

    ponito pocillum in sereno noctu,

    during a fine night, Cato, R. R. 156, 3;

    more freq. simply sereno: Priverni sereno per diem totum rubrum solem fuisse,

    Liv. 31, 12, 5; 37, 3, 2:

    quare et sereno tonat,

    Sen. Q. N. 2, 18; Plin. 11, 24, 28, § 84 (opp. nubilo), Pall. 1, 30, 3; Luc. 1, 530:

    liquido ac puro sereno,

    Suet. Aug. 95:

    nitido sereno,

    Sil. 5, 58:

    cottidie serenum cum est,

    Varr. R. R. 3, 10, 4:

    laesique fides reditura sereni,

    Stat. S. 3, 1, 81:

    serenum nitidum micat,

    Mart. 6, 42, 8.— Plur.:

    caeli serena Concutiat sonitu,

    Lucr. 2, 1100:

    soles et aperta serena,

    Verg. G. 1, 393:

    nostra,

    Val. Fl. 1, 332.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cheerful, glad, joyous, tranquil, serene (syn.:

    laetus, tranquillus, secundus): vita,

    Lucr. 2, 1094 Lachm.:

    horae (with albus dies),

    Sil. 15, 53: rebus serenis servare modum, in propitious or favorable circumstances, in good fortune, id. 8, 546:

    vultus,

    Lucr. 3, 293; Cat. 55, 8; Hor. C. 1, 37, 26; Ov. Tr. 1, 5, 27:

    frons tranquilla et serena,

    Cic. Tusc. 3, 15, 31:

    pectora processu facta serena tuo,

    Ov. Tr. 1, 9, 40:

    animus,

    id. ib. 1, 1, 39:

    oculi,

    Sil. 7, 461:

    Augustus,

    Ov. P. 2, 2, 65:

    laetitia,

    Just. 44, 2, 4:

    imperium,

    Sil. 14, 80:

    res,

    id. 8, 546:

    sereno vitae tempore,

    Auct. Her. 4, 48, 61:

    vita,

    Lucr. 2, 1094:

    temperatus (sanguis) medium quoddam serenum efficit,

    Quint. 11, 3, 78; cf.:

    tandem aliquid, pulsā curarum nube serenum Vidi,

    Ov. P. 2, 1, 5.—
    2.
    SERENVS, an epithet of Jupiter (whose brow was always serene), Inscr. Murat. 1978, 5; cf. Serenator;

    hence, Martial calls Domitian: Jovem serenum,

    Mart. 5, 6, 9; 9, 25, 3.—
    3.
    Serenissimus, a title of the Roman emperors, Cod. Just. 5, 4, 23.
    2.
    Sĕrēnus, i, m.; Sĕrēna, ae, f. [1. serenus], a proper name.
    I.
    Q. Serenus Sammonicus, a physician under Septimius Severus, Spart. Get. 5, 5; Macr. 3, 16, 6.—
    II.
    Q. Serenus Sammonicus, son of the preceding, author of a poem, De Medicina, still extant, Lampr. Alex. 30, 2; cf. Teuffel's Roem. Lit. 379, 4.—
    III.
    Serena, the wife of Stilicho, and mother-in-law of the emperor Honorius, celebrated by Claudian in a special poem (Laus Serenae Reginae).

    Lewis & Short latin dictionary > Serenus

  • 3 serenus

    1.
    sĕrēnus, a, um, adj. [Sanscr. svar, sky; Gr. Seirios; cf. selas; Lat. sol], clear, fair, bright, serene (class.; esp. freq. in the poets; cf. sudus).
    I.
    Lit.: cum tonuit laevum bene tempestate serenā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 39, 82 (Ann. v. 517 Vahl.):

    caelo sereno,

    Lucr. 6, 247; Cic. Fam. 16, 9, 2; Verg. G. 1, 260; 1, 487; id. A. 3, 518; Hor. Epod. 15, 1; id. S. 2, 4, 51; Ov. M. 1, 168; 2, 321 et saep.; cf.:

    de parte caeli,

    Lucr. 6, 99:

    in regione caeli,

    Verg. A. 8, 528.— Comp.:

    caelo perfruitur sereniore,

    Mart. 4, 64, 6; cf.

    also: o nimium caelo et pelago confise sereno,

    Verg. A. 5, 870:

    postquam ex tam turbido die serena et tranquilla lux rediit,

    Liv. 1, 16, 2:

    luce,

    Verg. A. 5, 104:

    lumen (solis),

    Lucr. 2, 150:

    nox,

    id. 1, 142; Cic. Rep. 1, 15, 23; Verg. G. 1, 426:

    sidera,

    Lucr. 4, 212:

    facies diei,

    Phaedr. 4, 16, 5:

    species mundi,

    Lucr. 4, 134:

    aër,

    Plin. 17, 24, 37, § 222:

    ver,

    Verg. G. 1, 340:

    aestas,

    id. A. 6, 707:

    stella,

    Ov. F. 6, 718 et saep.:

    color (opp. nubilus),

    bright, clear, Plin. 9, 35, 54, § 107:

    aqua (with candida),

    Mart. 6, 42, 19:

    vox,

    Pers. 1, 19.— Transf., of a wind that clears the sky, that brings fair weather: hic Favonius serenu'st, istic Auster imbricus, * Plaut. Merc. 5, 2, 35; hence, also, poet.:

    unde serenas Ventus agat nubes,

    Verg. G. 1, 461.—
    2.
    As subst.: sĕrēnum, i, n., a clear, bright, or serene sky, fair weather (not in Cic.):

    ponito pocillum in sereno noctu,

    during a fine night, Cato, R. R. 156, 3;

    more freq. simply sereno: Priverni sereno per diem totum rubrum solem fuisse,

    Liv. 31, 12, 5; 37, 3, 2:

    quare et sereno tonat,

    Sen. Q. N. 2, 18; Plin. 11, 24, 28, § 84 (opp. nubilo), Pall. 1, 30, 3; Luc. 1, 530:

    liquido ac puro sereno,

    Suet. Aug. 95:

    nitido sereno,

    Sil. 5, 58:

    cottidie serenum cum est,

    Varr. R. R. 3, 10, 4:

    laesique fides reditura sereni,

    Stat. S. 3, 1, 81:

    serenum nitidum micat,

    Mart. 6, 42, 8.— Plur.:

    caeli serena Concutiat sonitu,

    Lucr. 2, 1100:

    soles et aperta serena,

    Verg. G. 1, 393:

    nostra,

    Val. Fl. 1, 332.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cheerful, glad, joyous, tranquil, serene (syn.:

    laetus, tranquillus, secundus): vita,

    Lucr. 2, 1094 Lachm.:

    horae (with albus dies),

    Sil. 15, 53: rebus serenis servare modum, in propitious or favorable circumstances, in good fortune, id. 8, 546:

    vultus,

    Lucr. 3, 293; Cat. 55, 8; Hor. C. 1, 37, 26; Ov. Tr. 1, 5, 27:

    frons tranquilla et serena,

    Cic. Tusc. 3, 15, 31:

    pectora processu facta serena tuo,

    Ov. Tr. 1, 9, 40:

    animus,

    id. ib. 1, 1, 39:

    oculi,

    Sil. 7, 461:

    Augustus,

    Ov. P. 2, 2, 65:

    laetitia,

    Just. 44, 2, 4:

    imperium,

    Sil. 14, 80:

    res,

    id. 8, 546:

    sereno vitae tempore,

    Auct. Her. 4, 48, 61:

    vita,

    Lucr. 2, 1094:

    temperatus (sanguis) medium quoddam serenum efficit,

    Quint. 11, 3, 78; cf.:

    tandem aliquid, pulsā curarum nube serenum Vidi,

    Ov. P. 2, 1, 5.—
    2.
    SERENVS, an epithet of Jupiter (whose brow was always serene), Inscr. Murat. 1978, 5; cf. Serenator;

    hence, Martial calls Domitian: Jovem serenum,

    Mart. 5, 6, 9; 9, 25, 3.—
    3.
    Serenissimus, a title of the Roman emperors, Cod. Just. 5, 4, 23.
    2.
    Sĕrēnus, i, m.; Sĕrēna, ae, f. [1. serenus], a proper name.
    I.
    Q. Serenus Sammonicus, a physician under Septimius Severus, Spart. Get. 5, 5; Macr. 3, 16, 6.—
    II.
    Q. Serenus Sammonicus, son of the preceding, author of a poem, De Medicina, still extant, Lampr. Alex. 30, 2; cf. Teuffel's Roem. Lit. 379, 4.—
    III.
    Serena, the wife of Stilicho, and mother-in-law of the emperor Honorius, celebrated by Claudian in a special poem (Laus Serenae Reginae).

    Lewis & Short latin dictionary > serenus

  • 4 serenum

    1.
    sĕrēnus, a, um, adj. [Sanscr. svar, sky; Gr. Seirios; cf. selas; Lat. sol], clear, fair, bright, serene (class.; esp. freq. in the poets; cf. sudus).
    I.
    Lit.: cum tonuit laevum bene tempestate serenā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 39, 82 (Ann. v. 517 Vahl.):

    caelo sereno,

    Lucr. 6, 247; Cic. Fam. 16, 9, 2; Verg. G. 1, 260; 1, 487; id. A. 3, 518; Hor. Epod. 15, 1; id. S. 2, 4, 51; Ov. M. 1, 168; 2, 321 et saep.; cf.:

    de parte caeli,

    Lucr. 6, 99:

    in regione caeli,

    Verg. A. 8, 528.— Comp.:

    caelo perfruitur sereniore,

    Mart. 4, 64, 6; cf.

    also: o nimium caelo et pelago confise sereno,

    Verg. A. 5, 870:

    postquam ex tam turbido die serena et tranquilla lux rediit,

    Liv. 1, 16, 2:

    luce,

    Verg. A. 5, 104:

    lumen (solis),

    Lucr. 2, 150:

    nox,

    id. 1, 142; Cic. Rep. 1, 15, 23; Verg. G. 1, 426:

    sidera,

    Lucr. 4, 212:

    facies diei,

    Phaedr. 4, 16, 5:

    species mundi,

    Lucr. 4, 134:

    aër,

    Plin. 17, 24, 37, § 222:

    ver,

    Verg. G. 1, 340:

    aestas,

    id. A. 6, 707:

    stella,

    Ov. F. 6, 718 et saep.:

    color (opp. nubilus),

    bright, clear, Plin. 9, 35, 54, § 107:

    aqua (with candida),

    Mart. 6, 42, 19:

    vox,

    Pers. 1, 19.— Transf., of a wind that clears the sky, that brings fair weather: hic Favonius serenu'st, istic Auster imbricus, * Plaut. Merc. 5, 2, 35; hence, also, poet.:

    unde serenas Ventus agat nubes,

    Verg. G. 1, 461.—
    2.
    As subst.: sĕrēnum, i, n., a clear, bright, or serene sky, fair weather (not in Cic.):

    ponito pocillum in sereno noctu,

    during a fine night, Cato, R. R. 156, 3;

    more freq. simply sereno: Priverni sereno per diem totum rubrum solem fuisse,

    Liv. 31, 12, 5; 37, 3, 2:

    quare et sereno tonat,

    Sen. Q. N. 2, 18; Plin. 11, 24, 28, § 84 (opp. nubilo), Pall. 1, 30, 3; Luc. 1, 530:

    liquido ac puro sereno,

    Suet. Aug. 95:

    nitido sereno,

    Sil. 5, 58:

    cottidie serenum cum est,

    Varr. R. R. 3, 10, 4:

    laesique fides reditura sereni,

    Stat. S. 3, 1, 81:

    serenum nitidum micat,

    Mart. 6, 42, 8.— Plur.:

    caeli serena Concutiat sonitu,

    Lucr. 2, 1100:

    soles et aperta serena,

    Verg. G. 1, 393:

    nostra,

    Val. Fl. 1, 332.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cheerful, glad, joyous, tranquil, serene (syn.:

    laetus, tranquillus, secundus): vita,

    Lucr. 2, 1094 Lachm.:

    horae (with albus dies),

    Sil. 15, 53: rebus serenis servare modum, in propitious or favorable circumstances, in good fortune, id. 8, 546:

    vultus,

    Lucr. 3, 293; Cat. 55, 8; Hor. C. 1, 37, 26; Ov. Tr. 1, 5, 27:

    frons tranquilla et serena,

    Cic. Tusc. 3, 15, 31:

    pectora processu facta serena tuo,

    Ov. Tr. 1, 9, 40:

    animus,

    id. ib. 1, 1, 39:

    oculi,

    Sil. 7, 461:

    Augustus,

    Ov. P. 2, 2, 65:

    laetitia,

    Just. 44, 2, 4:

    imperium,

    Sil. 14, 80:

    res,

    id. 8, 546:

    sereno vitae tempore,

    Auct. Her. 4, 48, 61:

    vita,

    Lucr. 2, 1094:

    temperatus (sanguis) medium quoddam serenum efficit,

    Quint. 11, 3, 78; cf.:

    tandem aliquid, pulsā curarum nube serenum Vidi,

    Ov. P. 2, 1, 5.—
    2.
    SERENVS, an epithet of Jupiter (whose brow was always serene), Inscr. Murat. 1978, 5; cf. Serenator;

    hence, Martial calls Domitian: Jovem serenum,

    Mart. 5, 6, 9; 9, 25, 3.—
    3.
    Serenissimus, a title of the Roman emperors, Cod. Just. 5, 4, 23.
    2.
    Sĕrēnus, i, m.; Sĕrēna, ae, f. [1. serenus], a proper name.
    I.
    Q. Serenus Sammonicus, a physician under Septimius Severus, Spart. Get. 5, 5; Macr. 3, 16, 6.—
    II.
    Q. Serenus Sammonicus, son of the preceding, author of a poem, De Medicina, still extant, Lampr. Alex. 30, 2; cf. Teuffel's Roem. Lit. 379, 4.—
    III.
    Serena, the wife of Stilicho, and mother-in-law of the emperor Honorius, celebrated by Claudian in a special poem (Laus Serenae Reginae).

    Lewis & Short latin dictionary > serenum

  • 5 serēnitās

        serēnitās ātis, f    [serenus], clearness, serenity, fair weather: tranquilla, L.: caeli.—Fig., favorableness, serenity: fortunae, L.
    * * *
    fine weather; favorable conditions

    Latin-English dictionary > serēnitās

  • 6 serēnō

        serēnō —, —, āre    [serenus], to make clear, clear up, make serene: Luce serenanti, growing clear: caelum tempestatesque (Iuppiter), V.— Fig.: spem fronte, V.
    * * *
    serenare, serenavi, serenatus V
    clear up, brighten; lighten

    Latin-English dictionary > serēnō

  • 7 avipes

    ăvĭ-pēs, pĕdis, adj. [avis], bird-footed, swift-footed: avipedis animula leporis, Serenus ap. Mart. Cap. 5, § 518 (also in Ter. Maur. p. 2415 P., and in Mar. Vict. pp. 2546 and 2595 P.).

    Lewis & Short latin dictionary > avipes

  • 8 deporto

    dē-porto, āvi, ātum, 1 ( arch. inf. pass. deportarier, Ter. Ph. 5, 7, 85), v. a., to carry or convey down; to carry off, to convey away (freq. and good prose).
    I.
    In gen.:

    de fundo tigna et oleam ne deportato,

    Cato R. R. 144, 3: arma Brundisium jumentis, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12 A. fin.: frumentum in castra. Caes. B. C. 1, 60, 3:

    ossa ejus in Cappadociam ad matrem,

    Nep. Eum. 13 fin.:

    corpus Augusti Romam,

    Suet. Claud. 6; cf. id. Aug. 100:

    aliquem per vicos,

    id. ib. 78 fin. et saep.: [p. 551] ut te Leucadem deportaret, Cic. Fam. 16, 5:

    naves partem exercitus eo deportaverant,

    Caes. B. C. 1, 27;

    so of transporting by water,

    id. B. G. 3, 12, 3; Liv. 43, 6; Suet. Tib. 18:

    quos (serpentes) flumina deportant,

    Plin. 6, 27, 31, § 136:

    lucem,

    id. 2, 103, 106, § 234:

    arcam,

    Vulg. 1 Par. 15, 25. —
    II.
    In partic. as a t. t.
    A.
    To bring or fetch home any thing from the provinces:

    victorem exercitum,

    Cic. de Imp. Pomp. 21; so Liv. 26, 21; 30, 40 fin. al.:

    Tertia tua, quam tu tecum deportaras,

    Cic. Verr. 2, 5, 16:

    cum aliud nihil ex tanta praeda domum suam deportavisset,

    id. Rep. 1, 14.—
    2.
    Transf., of abstract objects, to carry away, i. e. to get, acquire:

    tertium triumphum,

    Cic. Off. 1, 22 fin.; cf.

    lauream,

    Tac. A. 2, 26 fin.; and:

    gloriam ex illis gentibus,

    Curt. 9, 10:

    si nihil aliud de hac provincia nisi illius benevolentiam deportassem,

    Cic. Att. 6, 1, 7:

    te (sc. Atticum) non cognomen solum Athenis deportasse, sed humanitatem et prudentiam intellego,

    id. de Sen. 1:

    nihil ex ista provincia potes, quod jucundius sit, deportare,

    id. Fam. 7, 15 fin.:

    ex Asia deportatum flagitium ac dedecus,

    id. Mur. 5, 12.—
    B.
    To banish, transport, for life (attended with loss of citizenship and testatorship, both of which the relegatus retained, v. Dig. 48, 22, 7, § 3; id. 28, 1, 8—mostly post-Aug.—

    for syn. also cf.: exsilio afficio or multo, in exsilium pello or eicio, expello, exigo): inter poenas est etiam insulae deportatio, quae poena adimit civitatem Romanam, etc.,

    Dig. 48, 22, 7, § 2 sq.:

    Vibius Serenus in insulam Amorgum deportatur,

    Tac. A. 4, 13:

    ut liberti quoque Italia deportarentur,

    id. ib. 14, 45:

    in reis deportatis,

    Quint. 5, 2, 1.—
    2.
    Transf.:

    non hoc publicitus scelus hinc deportarier In solas terras?

    Ter. Ph. 5, 7, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > deporto

  • 9 illuculasco

    illūcŭlasco ( inl-), ĕre, v. inch. n. [in-luceo], of the day, to break, dawn:

    cum serenus dies illuculascet,

    Fronto Ep. ad Anton. 1, 5 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > illuculasco

  • 10 immotus

    immōtus ( inm-), a, um, adj. [in-motus], unmoved, immovable, motionless (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    (illa arbor) immota manet,

    Verg. G. 2, 293:

    (Ceres) Sub Jove duravit multis immota diebus,

    Ov. F. 4, 505:

    supercilia (opp. mobilia),

    Quint. 11, 3, 79:

    sceptrum,

    id. ib. §

    158: aquae,

    i. e. frozen, Ov. Tr. 3, 10, 38:

    aër,

    Plin. 17, 24, 36, § 222:

    apum examina,

    Col. 9, 4, 19:

    serenus et immotus dies,

    calm, Tac. H. 1, 86; Plin. Ep. 2, 7, 6; id. Pan. 82:

    terrarum pondus sedet immotum,

    Sen. Prov. 1, 2:

    mare,

    id. Suas. 1, 1:

    cervix,

    id. ib. 6, 17:

    legio,

    Tac. A. 14, 37:

    vultus,

    id. ib. 2, 29. —
    II.
    Trop., unmoved, unshaken, undisturbed, steadfast, firm:

    mens immota manet,

    Verg. A. 4, 449:

    manent immota tuorum Fata tibi,

    id. ib. 1, 257; cf.:

    immota manet fatis Lavinia conjux,

    id. ib. 7, 314:

    immotas praebet mugitibus aures,

    unmoved, Ov. M. 15, 465:

    nympha procis,

    Val. Fl. 5, 112:

    adversus turmas acies,

    Liv. 10, 14, 16; 21, 55, 10:

    immotus iis,

    Tac. A. 15, 59:

    immota aut modice lacessita pax,

    id. ib. 4, 32:

    fides sociis,

    Val. Fl. 3, 598:

    felicis animi immota tranquillitas, Sen. de Ira, 2, 12, 6: constantia,

    id. Const. 5, 4:

    gaudium,

    id. Vit. Beat. 4, 5:

    animus,

    Lact. 6, 17, 22.— In neutr.:

    si mihi non animo fixum immotumque sederet, Ne, etc.,

    immovable, unchangeable, Verg. A. 4, 15; so with an object-clause:

    immotum adversus eos sermones fixumque Tiberio fuit non omittere caput rerum,

    Tac. A. 1, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > immotus

  • 11 inluculasco

    illūcŭlasco ( inl-), ĕre, v. inch. n. [in-luceo], of the day, to break, dawn:

    cum serenus dies illuculascet,

    Fronto Ep. ad Anton. 1, 5 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > inluculasco

  • 12 inmotus

    immōtus ( inm-), a, um, adj. [in-motus], unmoved, immovable, motionless (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    (illa arbor) immota manet,

    Verg. G. 2, 293:

    (Ceres) Sub Jove duravit multis immota diebus,

    Ov. F. 4, 505:

    supercilia (opp. mobilia),

    Quint. 11, 3, 79:

    sceptrum,

    id. ib. §

    158: aquae,

    i. e. frozen, Ov. Tr. 3, 10, 38:

    aër,

    Plin. 17, 24, 36, § 222:

    apum examina,

    Col. 9, 4, 19:

    serenus et immotus dies,

    calm, Tac. H. 1, 86; Plin. Ep. 2, 7, 6; id. Pan. 82:

    terrarum pondus sedet immotum,

    Sen. Prov. 1, 2:

    mare,

    id. Suas. 1, 1:

    cervix,

    id. ib. 6, 17:

    legio,

    Tac. A. 14, 37:

    vultus,

    id. ib. 2, 29. —
    II.
    Trop., unmoved, unshaken, undisturbed, steadfast, firm:

    mens immota manet,

    Verg. A. 4, 449:

    manent immota tuorum Fata tibi,

    id. ib. 1, 257; cf.:

    immota manet fatis Lavinia conjux,

    id. ib. 7, 314:

    immotas praebet mugitibus aures,

    unmoved, Ov. M. 15, 465:

    nympha procis,

    Val. Fl. 5, 112:

    adversus turmas acies,

    Liv. 10, 14, 16; 21, 55, 10:

    immotus iis,

    Tac. A. 15, 59:

    immota aut modice lacessita pax,

    id. ib. 4, 32:

    fides sociis,

    Val. Fl. 3, 598:

    felicis animi immota tranquillitas, Sen. de Ira, 2, 12, 6: constantia,

    id. Const. 5, 4:

    gaudium,

    id. Vit. Beat. 4, 5:

    animus,

    Lact. 6, 17, 22.— In neutr.:

    si mihi non animo fixum immotumque sederet, Ne, etc.,

    immovable, unchangeable, Verg. A. 4, 15; so with an object-clause:

    immotum adversus eos sermones fixumque Tiberio fuit non omittere caput rerum,

    Tac. A. 1, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > inmotus

  • 13 inserenus

    in-sĕrēnus, a, um, adj., not clear or serene, overcast:

    Hyas,

    Stat. S. 1, 6, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > inserenus

  • 14 placidus

    plăcĭdus, a, um, adj. [placeo, qs. pleasing, mild; hence], gentle, quiet, still, calm, mild, peaceful, placid (class.; syn.: quietus, mollis, lenis).
    I.
    In gen.
    A.
    Of persons:

    clemens, placidus,

    Ter. Ad. 5, 4, 10:

    reddere aliquem placidum,

    Plaut. Curc. 4, 3, 49; Ter. Ad. 4, 1, 18; Cic. Caecin. 10.—
    B.
    Of things:

    caelum,

    Sil. 12, 667:

    placidus et serenus dies,

    Plin. Ep. 5, 6, 14:

    mare,

    id. ib. 9, 26:

    pontus,

    Lucr. 5, 1004:

    amnis,

    Ov. M. 1, 702:

    placida quietaque constantia,

    Cic. Tusc. 4, 5, 10:

    placida ac lenis senectus,

    id. Sen. 5, 13:

    oratio,

    id. de Or. 2, 43, 183:

    vita,

    Lucr. 5, 1122:

    mors,

    Verg. A. 6, 522:

    somnus,

    Ov. F. 3, 185:

    urbs,

    Verg. A. 7, 46:

    nec quidquam magnum est nisi quod simul placidum,

    Sen. Ira, 1, 21, 4:

    re placidā atque otiosā,

    i. e. in quiet times, Plaut. Truc. 1, 1, 56.— Comp.:

    nihil illis placidius, aut quietius erat,

    Liv. 3, 14:

    loca placidiora,

    less visited with unfavorable weather, Pall. 1, 6.— Sup.:

    placidissima pax,

    Cic. Tusc. 5, 16, 48:

    tellus placidissima,

    Verg. A. 3, 78.—
    II.
    In partic.
    A.
    Of fruits, ripe, mellow:

    uva,

    Sedul. 1, 29.—
    B.
    Of plants, trees, etc., not wild, fruitful:

    arbores placidiores,

    Plin. 16, 5, 6, § 16.—Hence, adv.: plă-cĭdē, softly, gently, quietly, calmly, peacefully, placidly (class.):

    forem aperire,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 35:

    placide volo,

    id. Merc. 1, 2, 47:

    propere hoc, non placide decet (sc. agi),

    id. Mil. 2, 2, 65:

    ire,

    gently, lightly, Ter. Phorm. 5, 6, 27:

    progredi,

    Caes. B. G. 6, 7:

    placide et sedate ferre dolorem,

    Cic. Tusc. 2, 24, 58:

    placide et sedate loqui,

    id. Or. 27, 92:

    placide et benigne verba facere,

    Sall. J. 102, 12:

    placide et comiter (inquit),

    Gell. 19, 1, 13.— Comp.:

    plebem in magistratu placidius tractare,

    Sall. C. 39, 2.— Sup.:

    placidissime respondit,

    Aug. Conf. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > placidus

  • 15 rica

    rīca, ae, f., a veil to be thrown over the head, worn by the Roman women when sacrificing, Varr. L. L. 5, § 130 Müll.; Plaut. Ep. 2, 2, 48; Lucil., Novius, and Serenus ap. Non. 539, 18 sq.; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 28; Gell. 6, 10, 4; Fest. pp. 288 and 289 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > rica

  • 16 Sauracte

    Sōracte ( Sauracte), is, n. [Sanscr. svar, heaven; cf.: serenus, 2. Soranus], a high mountain in Etruria, on which was a temple of Apollo, now Monte S. Oreste, Varr. R. R. 2, 3, 3; Plin. 2, 93, 95, § 207; Hor. C. 1, 9, 2; Verg. A. 7, 696; 11, 785; Sil. 7, 662; 8, 494 al.— Masc. collat. form:

    ad montem Soractem,

    Plin. 7, 2, 2, § 19.

    Lewis & Short latin dictionary > Sauracte

  • 17 Serenator

    Sĕrēnātor, ōris, m. [sereno], he that makes fair weather, the clearer-up, an epithet of Jupiter, App. de Mundo, p. 75, 7; Inscr. Gud. p. 3, n. 8; p. 3, n. 9; p. 4, n. 1 sq.; cf. serenus.

    Lewis & Short latin dictionary > Serenator

  • 18 serene

    sĕrēnē, adv. [serenus], clearly, brightly; trop., comp.:

    serenius videre,

    Aug. Trin. 8, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > serene

  • 19 serenitas

    sĕrēnĭtas, ātis, f. [serenus], clearness, serenity.
    I.
    Lit., of the weather, clear, fair, or serene weather; with gen.: cum sit tum serenitas, tum perturbatio caeli, * Cic. Div. 2, 45, 94:

    diei solisque, Auct. B. Hisp. 29, 4: auctumni,

    Plin. 18, 35, 80, § 353.— Absol.:

    tranquilla serenitas (opp. foeda tempestas),

    Liv. 2, 62, 2; 2, 26, 11:

    serenitatem praesagire,

    Plin. 18, 35, 87, § 362; 10, 67, 86, § 188.— Plur.:

    (vinea) imbribus magis quam serenitatibus offenditur,

    Col. 3, 1, 10.—
    II.
    Trop.
    1.
    Fairness, serenity of fortune, of disposition, etc. (rare;

    perh. not ante-Aug.): praesentis fortunae,

    Liv. 42, 62, 4:

    minor es, quam ut serenitatem meam obducas,

    Sen. Ira, 3, 25, 4:

    quantam tempestatem subitā serenitate discussit (principis ortus),

    Curt. 10, 9, 5.—
    2.
    Serenitas, a title of the Roman emperors, = Serene Highness, Veg. Mil. 3 epil.; Inscr. Grut. 286, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > serenitas

  • 20 seresco

    1.
    sĕresco, ĕre, v. inch. n. [serenus], to grow dry:

    vestes serescunt (opp. uvescunt),

    Lucr. 1, 306.
    2.
    sĕresco, ĕre, v. inch. n. [serum], to turn to whey:

    lac frigore serescit,

    Plin. 11, 41, 96, § 238.

    Lewis & Short latin dictionary > seresco

См. также в других словарях:

  • Serenus — may refer to:*Cerneuf, also known as Saint Serenus the Gardener *Quintus Serenus, author of medical text *Septimius Serenus, poet *Serenus Sammonicus, Roman scholar *Serenus of Antinoeia, mathematician …   Wikipedia

  • Serēnus — Serēnus, männlicher Name: der Heitere, 1) Annäus, Befehlshaber der Leibwache des Nero u. Freund des Seneca, theilte mit dem Kaiser zum Schein die Liebe zu einer Sklavin, Acta, u. machte derselben die Geschenke in seinem Namen, welche Nero… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Serenus — Serenus,   Quintus, lateinischer Schriftsteller; verfasste in der 2. Hälfte des 4. Jahrhunderts unter Benutzung von Materialien aus dem Werk Plinius des Älteren ein medizinisches Lehrgedicht (»Liber medicinalis«, 64 Kapitel, 1 107 Hexameter), in… …   Universal-Lexikon

  • SERENUS — Episcopus Massiliensis circa A. C. 600. conspiciens, a quibusdam adorari imagines, eas Ezechiae Regis zelô accensus confregit atque abiecit: laudatus hôc nomine a Gregorio I. vide huius l. 9. Ep. 109. et plura hanc in rem, apud Io. Forbesium… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Serenus — Lateinisch Serenus, wörtlich heiter, klar, ruhig (verwandt mit griech. ξηρός trocken ), ist ein antiker römischer Beiname, der in späterer Zeit auch als christlicher Tauf und Vorname Verwendung fand. Die männliche Namensform ist Serenus (ital.… …   Deutsch Wikipedia

  • Serenus, S.S. (4-5) — 4 5S. S. Serenus et Soc. M. M. (28. Juni). Die hhl. Serenus, Theodorus, Pastaphius, Tytirus, Dionysia4, Passimus, Phesicus, Difta, Ambenius, Ariusus, Dioscorus9, Orion7, Turbanus, Capitulinus2, ein anderer Orion8, Simerus, Plutarchus,1 Hireneus,1 …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Serenus, S. (7) — 7S. Serenus, Ep. Conf. (2. al. 9. Aug.) Dieser hl. Bischof von Marseille lebte zur Zeit des hl. Papstes Gregor des Großen. Er wurde von diesem Papste, da er die Heiligenbilder, welche zu Marseille verehrt wurden, aus Besorgniß, es möchte der… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Serenus, S. (1) — 1S. Serenus (23. Febr. al 10. Mai), ein. Martyrer zu Sirmium, gewöhnlich »der Gärtner« genannt, im J. 307. S. S. Sirenus. (III 364.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Serenus, S. (10) — 10S. Serenus (26. Nov.), ein Martyrer zu Capua in Campanien. S. S. Nicander.10 (El.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Serenus, S. (11) — 11S. Serenus (27. Nov.), ein Martyrer zu Nicomedia. S. S. Marcellus.39 (El.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Serenus, S. (12) — 12S. Serenus (30. Dec.), ein Martyrer auf der Insel Oy (Oia). S. S. Florentius30 …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»