Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Argentĕus

  • 1 argenteus

        argenteus adj.    [argentum], of silver, made of silver: aquila: vasa, H. — As subst. (sc. nummi), silver coins: numerus argenteorum, Ta.—Meton., adorned with silver: scaena: acies, L.—Of a silver color, silvery: niveis pennis Ales, O.: anser, V.— Of the silver age: proles, O.
    * * *
    I
    argentea, argenteum ADJ
    silver, silvery, of silver; made/ornamented with silver; of money; with money
    II

    Latin-English dictionary > argenteus

  • 2 Argenteus

    1.
    argentĕus, a, um, adj. [argentum].
    I.
    Of or from silver, made of silver (cf. argentum, I. A.): polubrum, Liv. And. ap. Non. p. 544, 23:

    aquila,

    Cic. Cat. 1, 9, 24:

    brattea,

    Plin. 37, 7, 31, § 105:

    phalerae,

    id. 8, 5, 5, § 12:

    vasa,

    Hor. S. 2, 7, 73; so Vulg. Gen. 24, 53; ib. 2 Tim. 2, 20; Tac. G. 5:

    Triton,

    Suet. Claud. 21 fin.:

    dei,

    Vulg. Dan. 5, 4:

    leones,

    ib. 1 Par. 28, 17:

    simulacra,

    ib. Apoc. 9, 20:

    nummus,

    Plin. 33, 3, 13, § 47; so Vulg. 1 Reg. 2, 36:

    denarius,

    Plin. 19, 3, 15, § 38; also absol. argenteus, Tac. G. 5; so Vulg. Gen. 20, 16; ib. Matt. 26, 15 al.—
    II.
    Metaph.
    A.
    Adorned with silver, = argentatus:

    scaena,

    Cic. Mur. 19 fin.:

    acies,

    Liv. 10, 39 (cf. a little before: per picta atque aurata scuta; and v. argentatus, I.).—
    B.
    Of a white, silver color, silvery:

    niveis argentea pennis Ales,

    Ov. M. 2, 536:

    color,

    id. ib. 10, 213; so,

    fons,

    id. ib. 3, 407:

    undae,

    Plin. 4, 8, 15, § 31:

    lilia,

    Prop. 5, 4, 25:

    anser,

    Verg. A. 8, 655:

    crinis,

    Plin. 2, 25, 22, § 90 al. —
    C.
    Of the silver age:

    subiit argentea proles, Auro deterior, fulvo pretiosior aere,

    Ov. M. 1, 114.—
    III.
    In comic style, of or from money (cf. argentum, I. B. 2.):

    salus,

    a silver salutation, Plaut. Ps. 1, 1, 44 sq.: amica tua facta est argentea, is turned into money, i. e. has been sold, id. ib. 1, 3, 113.
    2.
    Argentĕus, a, um, adj., a standing epithet of a river in Gallia Narbonensis, now Argents: flumen Argenteum, Lepidus ap. Cic. Fam. 10, 34, 1:

    amnis Argenteus,

    Plin. 3, 4, 5, § 35; with a tēte du pont and castle: Pons Argenteus, Lepidus ap. Cic. Fam. 10, 34, B.

    Lewis & Short latin dictionary > Argenteus

  • 3 argenteus

    1.
    argentĕus, a, um, adj. [argentum].
    I.
    Of or from silver, made of silver (cf. argentum, I. A.): polubrum, Liv. And. ap. Non. p. 544, 23:

    aquila,

    Cic. Cat. 1, 9, 24:

    brattea,

    Plin. 37, 7, 31, § 105:

    phalerae,

    id. 8, 5, 5, § 12:

    vasa,

    Hor. S. 2, 7, 73; so Vulg. Gen. 24, 53; ib. 2 Tim. 2, 20; Tac. G. 5:

    Triton,

    Suet. Claud. 21 fin.:

    dei,

    Vulg. Dan. 5, 4:

    leones,

    ib. 1 Par. 28, 17:

    simulacra,

    ib. Apoc. 9, 20:

    nummus,

    Plin. 33, 3, 13, § 47; so Vulg. 1 Reg. 2, 36:

    denarius,

    Plin. 19, 3, 15, § 38; also absol. argenteus, Tac. G. 5; so Vulg. Gen. 20, 16; ib. Matt. 26, 15 al.—
    II.
    Metaph.
    A.
    Adorned with silver, = argentatus:

    scaena,

    Cic. Mur. 19 fin.:

    acies,

    Liv. 10, 39 (cf. a little before: per picta atque aurata scuta; and v. argentatus, I.).—
    B.
    Of a white, silver color, silvery:

    niveis argentea pennis Ales,

    Ov. M. 2, 536:

    color,

    id. ib. 10, 213; so,

    fons,

    id. ib. 3, 407:

    undae,

    Plin. 4, 8, 15, § 31:

    lilia,

    Prop. 5, 4, 25:

    anser,

    Verg. A. 8, 655:

    crinis,

    Plin. 2, 25, 22, § 90 al. —
    C.
    Of the silver age:

    subiit argentea proles, Auro deterior, fulvo pretiosior aere,

    Ov. M. 1, 114.—
    III.
    In comic style, of or from money (cf. argentum, I. B. 2.):

    salus,

    a silver salutation, Plaut. Ps. 1, 1, 44 sq.: amica tua facta est argentea, is turned into money, i. e. has been sold, id. ib. 1, 3, 113.
    2.
    Argentĕus, a, um, adj., a standing epithet of a river in Gallia Narbonensis, now Argents: flumen Argenteum, Lepidus ap. Cic. Fam. 10, 34, 1:

    amnis Argenteus,

    Plin. 3, 4, 5, § 35; with a tēte du pont and castle: Pons Argenteus, Lepidus ap. Cic. Fam. 10, 34, B.

    Lewis & Short latin dictionary > argenteus

  • 4 Cracticus torquatus argenteus

    ENG silver-backed Butcherbird

    Animal Names Latin to English > Cracticus torquatus argenteus

  • 5 Gadiculus argenteus

    ENG silvery cod, silvery pout
    NLD zilverkabeljauw
    GER Silberwittling
    FRA merlan argente

    Animal Names Latin to English > Gadiculus argenteus

  • 6 lampas

        lampas ādis, f, λαμπάσ, a light, torch, flambeau: inlatae lampades, Att. ap. C.: argenteus Cupido cum lampade: Salmoneus lampada quassans, V.: coruscae, torches, O.: aenea, lamp, Iu.: praecinctae lampades auro, O.: Phoebeae lampadis instar, the sun, V.: cum primā lustrabat lampade terras dies, early dawn, V.
    * * *
    I
    torch/flambeau/firebrand; lamp/lantern; sun/day/moon/star light; brightness
    II
    lampados/is N F
    torch/flambeau/firebrand; lamp/lantern; sun/day/moon/star light; brightness

    Latin-English dictionary > lampas

  • 7 adparatus

    1.
    appărātus ( adp-), a, um, P. a., from apparo.
    2.
    appărātus ( adp-), ūs, m. [apparo].
    I.
    A preparing, providing, preparation, getting ready; abstr. (class.; but, except in Hor. C. 1, 38, 1, scarcely to be found in any poet):

    requiro omnem totius operis designationem atque adparatum,

    Cic. N. D. 1, 8, 20:

    totius belli instrumentum et adparatus,

    id. Ac. 2, 1, 3:

    sacrorum,

    id. Rep. 2, 14:

    operum ac munitionum,

    Liv. 21, 7:

    sacrificii,

    Suet. Ner. 56.—More freq.,
    II.
    Meton., a preparation, provision; concr., equipment, apparatus ( instruments, furniture, machines, etc.).
    A.
    In gen.:

    in reliquo Darei adparatu,

    movables, Plin. 13, 1, 1, § 3; so,

    argenteus,

    id. 22, 23, 47, § 99: apparatus ( military engines) et munitiones, Nep. Eum. 5, 7; Caes. B. C. 3, 41 al.:

    arma promta ex regio apparatu,

    Liv. 5, 5:

    apparatus oppugnandarum urbium,

    id. 34, 33; so id. 25, 14; 26, 47.—Also of men:

    auxiliorum apparatus,

    Liv. 9, 7 al. —
    B.
    Esp., magnificent preparation, splendor, pomp, magnificence, state:

    magnifici adparatus vitaeque cultus cum elegantiā et copiā,

    Cic. Off. 1, 8, 25:

    omitto festum diem, argento, veste, omni apparatu ornatuque virendo,

    id. Vatin. 13; id. Or. 25, 83; id. Fam. 9, 19:

    regio adparatu accepti, etc.,

    id. Rep. 6, 10; so Nep. Paus. 3, 2;

    so also of the pomp and parade attending public spectacles or other festive celebrations: ludorum venationumque adparatus,

    Cic. Off. 2, 16, 55; Liv. 27, 6; Suet. Caes. 10 (cf. apparo).

    Lewis & Short latin dictionary > adparatus

  • 8 aetas

    aetas, ātis, f. [contr. from the anteclass. aevitas from aevum, q. v.; Prisc. 595 P.; cf. Welsh oet] ( gen. plur. aetatum;

    but freq. also aetatium,

    Liv. 1, 43; 9, 17; 26, 9; cf. Oud. ad Suet. Aug. 31; Vell. 2, 89; Sen. Brev. Vit. 12, 2; Gell. 14, 1).
    I.
    The period of life, time of life, life, age (divided, acc. to Varr. ap. Censor. 14, into pueritia, from birth to the 15th year; adulescentia, from that time to the 30th; juventus, to the 45th; the age of the seniores, to the 60th; and, finally, senectus, from that time till death. Others make a different division, v. Flor. 1 prooem.; Isid. Orig. 11, 2; Gell. 10, 28; 15, 20):

    a primo tempore aetatis,

    Cic. Leg. 1, 4, 13:

    prima aetas,

    id. Off. 2, 13:

    ineuntis aetatis inscientia,

    id. ib. 1, 34;

    so 2, 13: flos aetatis,

    the bloom of life, id. Phil. 2, 2; Liv. 21; Suet. Caes. 49; so,

    bona aetas,

    Cic. Sen. 14; and poet. in the plur.:

    ambo florentes aetatibus,

    Verg. E. 7, 4: quamquam aetas senet, satis habeo tamen virium, ut te arā arceam, Pac. ap. Prisc. 1, 10; id. ap. Non. 159, 19:

    mala aetas,

    old age, Plaut. Men. 5, 2, 6; and absol.: aetas, aevitas = senectus, old age, SI MORBVS AEVITASVE VITIVM ESCIT, Fragm. of the XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25: aetate ( through age) non quis obtuerier, Plaut. Most. 3, 2, 154; 1, 3, 130; id. Bacch. 3, 3, 5:

    sed ipse morbo atque aetate confectus,

    Sall. J. 9:

    graves aetate,

    Liv. 7, 39.—Sometimes also absol. = adulescentia, youth:

    fui ego illā aetate et feci illa omnia,

    Plaut. Bacch. 4, 10, 4; id. Most. 5, 2, 27:

    damna, dedecora aetas ipsius pertulit,

    Cic. Verr. 2, 1, 12:

    tua autem aetas (of his son),

    id. Off. 2, 13:

    (mulier) non formā, non aetate, non opibus maritum invenerit,

    Tac. G. 19:

    expers belli propter aetatem,

    Suet. Aug. 8: aetas consularis, the legal age for the consulship, i. e. the 43d year, Cic. Phil. 5, 17:

    id aetatis jam sumus,

    we have now reached that time of life, id. Fam. 6, 20, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., the lifetime of man, without reference to its different stages; life, Enn. ap. Gell. 18, 2, 16:

    aetas acta honeste et splendide,

    Cic. Tusc. 3, 25:

    gerere,

    id. Fam. 4, 5 al.:

    tempus aetatis,

    id. Sen. 19:

    aetatem consumere in studio aliquo,

    id. Off. 1, 1:

    conterere in litibus,

    id. Leg. 1, 20:

    degere omnem in tranquillitate,

    id. Fin. 2, 35; cf. id. Rosc. Am. 53 al.—In Ov. M. 12, 188, aetas = centum annos.—
    B.
    A space of time, an age, generation, time:

    heroicae aetates,

    Cic. Tusc. 5, 3, 7:

    haec aetas,

    id. ib. 1, 3, 5; id. Rep. 1, 1:

    alia,

    id. Lael. 27, 101 Beier:

    nostrā aetate,

    in our times, Quint. 1, 4, 20:

    cum primis aetatis suae comparabatur,

    Nep. Iphicr. 1; Vell. 1, 16:

    incuriosa suorum aetas,

    Tac. Agr. 1:

    omnia fert aetas,

    time, Verg. E. 9, 51; so Hor. C. 4, 9, 10:

    crastina aetas,

    the morrow, Stat. Th. 3, 562. — Of the four ages of the world ( the golden age, silver age, etc.), Ov. M. 1, 89 sq.; v. aureus, argenteus, etc.—
    C.
    Abstr. pro concreto, the time or period of life, for the man himself, the age, for the men living in it (mostly poet., and in prose after the Aug. per.; cf.

    saeculum): sibi inimicus magis quam aetati tuae, i. e. tibi,

    Plaut. Men. 4, 3, 1:

    vae aetati tuae,

    id. Capt. 4, 2, 105:

    quid nos dura refugimus Aetas?

    Hor. C. 1, 35, 34:

    impia,

    id. Epod. 16, 9:

    veniens,

    Ov. F. 6, 639:

    omnis aetas currere obviam,

    Liv. 27, 51:

    omnis sexus, omnis aetas,

    Tac. A. 13, 16:

    innoxiam liberorum aetatem miserarentur, i. e. innocentes liberos,

    id. H. 3, 68:

    sexum, aetatem, ordinem omnem,

    Suet. Calig. 4.—
    D.
    Also of things without life, e. g. of wine, its age: bibite Falernum hoc: annorum quadraginta est. Bene, inquit, aetatem fert, it keeps well, Cic. ap. Macr. S. 2, 2, 3; Plin. 23, 1, 20, § 33; 15, 2, 3, § 7.—So of buildings:

    aetates aedificiorum,

    Dig. 30, 58.—
    E.
    Aetatem, a dverb. (ante-class.).
    1.
    = semper, perpetuo, through the whole of life, during lifetime, continually:

    ut aetatem ambo nobis sint obnoxii,

    Plaut. As. 2, 2, 18:

    at tu aegrota, si lubet, per me aetatem quidem,

    id. Curc. 4, 3, 22:

    Quid, malum, me aetatem censes velle id adsimularier,

    Ter. Heaut. 4, 3, 38.—
    2.
    = diu, longo tempore, an age, a long time, a long while:

    an abiit jam a milite? Jamdudum aetatem,

    Ter. Eun. 4, 5, 8:

    quod solis vapor aetatem non posse videtur efficere,

    what the heat of the sun cannot perhaps effect for years, Lucr. 6, 236.—
    F.
    In aetate, adverb. (ante-class.).
    1.
    At times, sometimes, now and then, Plaut. Trin. 1, 1, 2.—
    2.
    At any time, always, ever, Plaut. Trin. 2, 4, 61.

    Lewis & Short latin dictionary > aetas

  • 9 apparatus

    1.
    appărātus ( adp-), a, um, P. a., from apparo.
    2.
    appărātus ( adp-), ūs, m. [apparo].
    I.
    A preparing, providing, preparation, getting ready; abstr. (class.; but, except in Hor. C. 1, 38, 1, scarcely to be found in any poet):

    requiro omnem totius operis designationem atque adparatum,

    Cic. N. D. 1, 8, 20:

    totius belli instrumentum et adparatus,

    id. Ac. 2, 1, 3:

    sacrorum,

    id. Rep. 2, 14:

    operum ac munitionum,

    Liv. 21, 7:

    sacrificii,

    Suet. Ner. 56.—More freq.,
    II.
    Meton., a preparation, provision; concr., equipment, apparatus ( instruments, furniture, machines, etc.).
    A.
    In gen.:

    in reliquo Darei adparatu,

    movables, Plin. 13, 1, 1, § 3; so,

    argenteus,

    id. 22, 23, 47, § 99: apparatus ( military engines) et munitiones, Nep. Eum. 5, 7; Caes. B. C. 3, 41 al.:

    arma promta ex regio apparatu,

    Liv. 5, 5:

    apparatus oppugnandarum urbium,

    id. 34, 33; so id. 25, 14; 26, 47.—Also of men:

    auxiliorum apparatus,

    Liv. 9, 7 al. —
    B.
    Esp., magnificent preparation, splendor, pomp, magnificence, state:

    magnifici adparatus vitaeque cultus cum elegantiā et copiā,

    Cic. Off. 1, 8, 25:

    omitto festum diem, argento, veste, omni apparatu ornatuque virendo,

    id. Vatin. 13; id. Or. 25, 83; id. Fam. 9, 19:

    regio adparatu accepti, etc.,

    id. Rep. 6, 10; so Nep. Paus. 3, 2;

    so also of the pomp and parade attending public spectacles or other festive celebrations: ludorum venationumque adparatus,

    Cic. Off. 2, 16, 55; Liv. 27, 6; Suet. Caes. 10 (cf. apparo).

    Lewis & Short latin dictionary > apparatus

  • 10 argenteolus

    argentĕŏlus ( argentĭŏlus, Fronto de Or. 1), a, um, adj. dim. [argenteus], of silver:

    sicilicula,

    Plaut. Rud. 4, 4, 125.

    Lewis & Short latin dictionary > argenteolus

  • 11 argentiolus

    argentĕŏlus ( argentĭŏlus, Fronto de Or. 1), a, um, adj. dim. [argenteus], of silver:

    sicilicula,

    Plaut. Rud. 4, 4, 125.

    Lewis & Short latin dictionary > argentiolus

  • 12 cacabus

    cācăbus ( cacc-), i, m., = kakkabos, a cooking-pot:

    vas ubi coquebant cibum, ab eo caccabum appellarunt,

    Varr. L. L. 5, 27, 36:

    aeneus,

    Col. 12, 46, 1:

    argenteus,

    Dig. 34, 2, 20; 33, 7, 18, § 3:

    novus,

    Col. 12, 48, 5:

    figuli,

    id. 12, 41, 2:

    fictilis,

    Scrib. Comp. 220; Stat. S. 4, 9, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > cacabus

  • 13 caccabus

    cācăbus ( cacc-), i, m., = kakkabos, a cooking-pot:

    vas ubi coquebant cibum, ab eo caccabum appellarunt,

    Varr. L. L. 5, 27, 36:

    aeneus,

    Col. 12, 46, 1:

    argenteus,

    Dig. 34, 2, 20; 33, 7, 18, § 3:

    novus,

    Col. 12, 48, 5:

    figuli,

    id. 12, 41, 2:

    fictilis,

    Scrib. Comp. 220; Stat. S. 4, 9, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > caccabus

  • 14 nummus

    nummus (thus written in the better MSS., others nūmus), i ( gen. plur. usu. nummūm, but nummorum, Plaut. Trin. 1, 2, 115; Cic. Verr. 2, 3, 49, § 117; Hor. S. 2, 3, 149, etc.), m. [from root nemô; cf. numerus], a piece of money, a coin, money.
    I.
    In gen.:

    adulterini,

    counterfeit money, Cic. Off. 3, 23, 91:

    adulterati,

    Paul. Sent. 5, 25, 1:

    aurei,

    Cic. Phil. 12, 8, 20:

    plumbei,

    Plaut. Most. 4, 2, 11:

    argenteus,

    Vulg. 1 Reg. 2, 36:

    putat suos nummos vos comedisse,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    habere in nummis,

    in ready money, id. Off. 8, 10, 1; id. Verr. 2, 3, 86, § 199; cf.:

    (hominem) non modo in aere alieno nullo, sed in suis nummis multis esse et semper fuisse,

    id. ib. 2, 4, 6, § 11;

    jactabatur enim temporibus illis nummus sic, ut nemo posset scire, quid haberet,

    the value of money fluctuated, id. Off. 3, 20, 80:

    asper,

    i. e. not worn smooth by use, Pers. 3, 69; cf. Sen. Ep. 19, 10: crescit amor nummi, Juv 14, 139.—
    II.
    In partic.
    A.
    A Roman silver coin, called also nummus sestertius, and simply sestertius (v. sestertius), a sesterce:

    eccos trīs nummos habes,

    Plaut. Men. 1, 4, 1:

    cogit Scandilium quinque illa milia nummum dare atque annumerare Apronio,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140; cf. id. ib. 2, 3, 61, §

    140: binis milibus nummum,

    Plin. 17, 1, 1, § 8; cf. for the gen. nummūm, Cic. Or. 46, 156, and v. Ritschl, prol. p. 89; gen. nummorum, Hor. Ep. 2, 2, 5; Suet. Aug. 46 fin.; id. Dom. 4 fin.; Plin. 8, 43, 68, § 167—With sestertius, Liv. 8, 11:

    percipere mille nongentos quinquaginta sestertios nummos,

    Col. 3, 3, 9:

    sestertiis sescentis nummis,

    id. 3, 3, 9, § 13.—
    2.
    Transf., like our farthing, cent, to denote a very small sum, a trifle, low price, etc.:

    assident, subducunt, ad nummum convenit,

    to a farthing, to a cent, Cic. Att. 5, 21, 12:

    ecquis est ex tanto populo, qui bona C. Rabirii nummo sestertio sibi addici velit?

    at a farthing's value, id. Rab. Post. 17, 45; id. Fin. 2, 17, 55:

    quae maxima inter vos habentur, divitiae, gratia, potentia, sestertio nummo aestimanda sunt,

    Sen. Ep. 95, 59:

    damnatus... et sestertio nummo veniit,

    Liv. Epit. 55; Plaut. Most. 1, 2, 34.—
    B.
    As a Greek coin, two drachmae (only in Plaut.): illi sunt drachumis miseri;

    me nemo potest Minoris quisquam nummo, ut surgam, subigere,

    Plaut. Ps. 3, 2, 19: Me. Quibus hic pretiis porci veneunt sacres sinceri? Cy. Nummo, id. Men. 2, 2, 16; id. Ep. 1, 1, 52; id. Aul. 3, 2, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > nummus

  • 15 numus

    nummus (thus written in the better MSS., others nūmus), i ( gen. plur. usu. nummūm, but nummorum, Plaut. Trin. 1, 2, 115; Cic. Verr. 2, 3, 49, § 117; Hor. S. 2, 3, 149, etc.), m. [from root nemô; cf. numerus], a piece of money, a coin, money.
    I.
    In gen.:

    adulterini,

    counterfeit money, Cic. Off. 3, 23, 91:

    adulterati,

    Paul. Sent. 5, 25, 1:

    aurei,

    Cic. Phil. 12, 8, 20:

    plumbei,

    Plaut. Most. 4, 2, 11:

    argenteus,

    Vulg. 1 Reg. 2, 36:

    putat suos nummos vos comedisse,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    habere in nummis,

    in ready money, id. Off. 8, 10, 1; id. Verr. 2, 3, 86, § 199; cf.:

    (hominem) non modo in aere alieno nullo, sed in suis nummis multis esse et semper fuisse,

    id. ib. 2, 4, 6, § 11;

    jactabatur enim temporibus illis nummus sic, ut nemo posset scire, quid haberet,

    the value of money fluctuated, id. Off. 3, 20, 80:

    asper,

    i. e. not worn smooth by use, Pers. 3, 69; cf. Sen. Ep. 19, 10: crescit amor nummi, Juv 14, 139.—
    II.
    In partic.
    A.
    A Roman silver coin, called also nummus sestertius, and simply sestertius (v. sestertius), a sesterce:

    eccos trīs nummos habes,

    Plaut. Men. 1, 4, 1:

    cogit Scandilium quinque illa milia nummum dare atque annumerare Apronio,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140; cf. id. ib. 2, 3, 61, §

    140: binis milibus nummum,

    Plin. 17, 1, 1, § 8; cf. for the gen. nummūm, Cic. Or. 46, 156, and v. Ritschl, prol. p. 89; gen. nummorum, Hor. Ep. 2, 2, 5; Suet. Aug. 46 fin.; id. Dom. 4 fin.; Plin. 8, 43, 68, § 167—With sestertius, Liv. 8, 11:

    percipere mille nongentos quinquaginta sestertios nummos,

    Col. 3, 3, 9:

    sestertiis sescentis nummis,

    id. 3, 3, 9, § 13.—
    2.
    Transf., like our farthing, cent, to denote a very small sum, a trifle, low price, etc.:

    assident, subducunt, ad nummum convenit,

    to a farthing, to a cent, Cic. Att. 5, 21, 12:

    ecquis est ex tanto populo, qui bona C. Rabirii nummo sestertio sibi addici velit?

    at a farthing's value, id. Rab. Post. 17, 45; id. Fin. 2, 17, 55:

    quae maxima inter vos habentur, divitiae, gratia, potentia, sestertio nummo aestimanda sunt,

    Sen. Ep. 95, 59:

    damnatus... et sestertio nummo veniit,

    Liv. Epit. 55; Plaut. Most. 1, 2, 34.—
    B.
    As a Greek coin, two drachmae (only in Plaut.): illi sunt drachumis miseri;

    me nemo potest Minoris quisquam nummo, ut surgam, subigere,

    Plaut. Ps. 3, 2, 19: Me. Quibus hic pretiis porci veneunt sacres sinceri? Cy. Nummo, id. Men. 2, 2, 16; id. Ep. 1, 1, 52; id. Aul. 3, 2, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > numus

  • 16 pes

    pēs, pĕdis, m. [kindr. with Sanscr. pād, foot, from root pad, ire; Gr. pod-, pous; Goth. fōt; old Germ. vuoz; Engl. foot], a foot of man or beast.
    I.
    Lit.:

    si pes condoluit,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52:

    calcei apti ad pedem,

    id. de Or. 1, 54, 231:

    nec manus, nec pedes, nec alia membra,

    id. Univ. 6:

    pede tellurem pulsare,

    i. e. to dance, Hor. C. 1, 37, 1; cf.:

    alterno pede terram quatere,

    id. ib. 1, 4, 7;

    4, 1, 27: pedis aptissima forma,

    Ov. Am. 3, 3, 7:

    aves omnes in pedes nascuntur,

    are born feet first, Plin. 10, 53, 74, § 149:

    cycnum pedibus Jovis armiger uncis Sustulit,

    Verg. A. 9, 564; cf. id. ib. 11, 723: pedem ferre, to go or come, id. G. 1, 11:

    si in fundo pedem posuisses,

    set foot, Cic. Caecin. 11, 31: pedem efferre, to step or go out, Plaut. Bacch. 3, 3, 19:

    qui pedem portā non extulit,

    Cic. Att. 8, 2, 4; 6, 8, 5:

    pedem portā non plus extulit quam domo suā,

    id. ib. 8, 2, 4: pedem limine efferre, id. Cael. 14, 34: pedem referre, revocare, retrahere, to go or come back, to return:

    profugum referre pedem,

    Ov. H. 15, 186; id. M. 2, 439.—Said even of streams:

    revocatque pedem Tiberinus ab alto,

    Verg. A. 9, 125:

    retrahitque pedes simul unda relabens,

    id. ib. 10, 307; cf. infra, II. H.: pedibus, on foot, afoot:

    cum ingressus iter pedibus sit,

    Cic. Sen. 10, 34; Suet. Aug. 53.—

    Esp. in phrase: pedibus ire, venire, etc.: pedibus proficisci,

    Liv. 26, 19:

    pedibus iter conficere,

    id. 44, 5:

    quod flumen uno omnino loco pedibus transire potest,

    Caes. B. G. 5, 18:

    (Caesar) pedibus Narbonem pervenit,

    id. B. C. 2, 21:

    ut neque pedibus aditum haberent,

    id. B. G. 3, 12 init. —Rarely pede ire ( poet. and late Lat.):

    quo bene coepisti, sic pede semper eas,

    Ov. Tr. 1, 9, 66:

    Jordanem transmiserunt pede,

    Ambros. in Psa. 118, 165, n. 16.— Trop.:

    Bacchus flueret pede suo,

    i. e. wine unmixed with water, Auct. Aetn. 13; cf.:

    musta sub adducto si pede nulla fluant,

    Ov. P. 2, 9, 32, and II. H. infra.—Pregn., by land:

    cum illud iter Hispaniense pedibus fere confici soleat: aut si quis navigare velit, etc.,

    Cic. Vatin. 5, 12:

    seu pedibus Parthos sequimur, seu classe Britannos,

    Prop. 2, 20, 63 (3, 23, 5):

    ego me in pedes (conicio),

    take to my heels, make off, Ter. Eun. 5, 2, 5.— Esp.: ad pedes alicui or alicujus, accidere, procidere, jacere, se abicere, se proicere, procumbere, etc., to approach as a suppliant, to fall at one's feet:

    ad pedes omnium singillatim accidente Clodio,

    Cic. Att. 1, 14, 5:

    abjectā togā se ad generi pedes abiecit,

    id. ib. 4, 2, 4:

    rex procidit ad pedes Achillei,

    Hor. Epod. 17, 14:

    vos ad pedes lenonis proiecistis,

    Cic. Sest. 11, 26:

    filius se ad pedes meos prosternens,

    id. Phil. 2, 18, 45:

    tibi sum supplex, Nec moror ante tuos procubuisse pedes,

    Ov. H. 12, 186:

    cui cum se moesta turba ad pedes provolvisset,

    Liv. 6, 3, 4:

    ad pedes Caesaris provoluta regina,

    Flor. 4, 11, 9:

    (mater una) mihi ad pedes misera jacuit,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 129; cf.:

    amplecti pedes potui,

    Ov. M. 9, 605:

    complector, regina, pedes,

    Luc. 10, 89:

    servus a pedibus,

    a footman, lackey, Cic. Att. 8, 5, 1: sub pedibus, under one's feet, i. e. in one's power, Verg. A. 7, 100; Liv. 34, 32: sub pedibus esse or jacere, to be or lie under one's feet, i. e. to be disregarded ( poet.):

    sors ubi pessima rerum, Sub pedibus timor est,

    Ov. M. 14, 490:

    amicitiae nomen Re tibi pro vili sub pedibusque jacet,

    id. Tr. 1, 8, 16: pedem opponere, to put one's foot against, i. e. to withstand, resist, oppose ( poet.), id. P. 4, 6, 8: pedem trahere, to drag one's foot, i. e. to halt, limp; said of scazontic verse, id. R. Am. 378: trahantur haec pedibus, may be dragged by the heels, i. e. may go to the dogs (class.):

    fratrem mecum et te si habebo, per me ista pedibus trahantur,

    Cic. Att. 4, 16, 10; id. Fam. 7, 32, 2: ante pedes esse or ante pedes posita esse, to lie before one's feet, i. e. before one's eyes, to be evident, palpable, glaring:

    istuc est sapere, non quod ante pedes modo est, Videre, sed etiam illa, quae futura sunt, Prospicere,

    Ter. Ad. 3, 3, 32:

    transilire ante pedes posita, et alia longe repetita sumere,

    Cic. de Or. 3, 40, 160:

    omni pede stare,

    i. e. to use every effort, make every exertion, Quint. 12, 9, 18: nec caput nec pes, neither head nor foot, beginning nor end, no part:

    nec caput nec pes sermonum apparet,

    Plaut. As. 3, 3, 139:

    garriet quoi neque pes neque caput conpareat,

    id. Capt. 3, 4, 81: tuas res ita contractas, ut, quemadmodum scribis, nec caput nec pedes, Curio ap. Cic. Fam. 7, 31, 2:

    ut nec pes nec caput uni Reddatur formae,

    Hor. A. P. 8:

    dixit Cato, eam legationem nec caput, nec pedes, nec cor habere,

    Liv. Epit. 50: pes felix, secundus, i. e. a happy or fortunate arrival:

    adi pede secundo,

    Verg. A. 8, 302:

    felix,

    Ov. F. 1, 514; cf.:

    boni pedis homo, id est cujus adventus afferat aliquid felicitatis,

    Aug. Ep. ad Max. Gram. 44.—So esp. pes dexter, because it was of good omen to move the right foot first;

    temples had an uneven number of steps, that the same foot might touch the first step and first enter the temple,

    Vitr. 3, 3; cf. Petr. 30:

    quove pede ingressi?

    Prop. 3 (4), 1, 6.—So the left foot was associated with bad omens; cf. Suet. Aug. 92 init.:

    pessimo pede domum nostram accessit,

    App. M. 6, 26, p. 184, 1; hence, dextro pede, auspiciously: quid tam dextro [p. 1363] pede concipis, etc., Juv. 10, 5: pedibus pecunia compensatur, said proverbially of distant lands purchased at a cheap rate, but which it costs a great deal to reach, Cato ap. Cic. Fl. 29, 72: a pedibus usque ad caput, from head to foot, all over (late Lat.; cf.:

    ab imis unguibus usque ad verticem summum,

    Cic. Rosc. Com. 7, 20), Aug. in Psa. 55, 20; 90, 1, 2 et saep.; cf.:

    a vestigio pedis usque ad verticem,

    Ambros. Offic. Min. 2, 22, 114.—
    B.
    In partic.
    1.
    Milit. t. t.: descendere ad pedes, to alight, dismount, of cavalry, Liv. 9, 22:

    pedibus merere,

    to serve on foot, as a foot-soldier, id. 24, 18:

    ad pedes pugna ierat,

    they fought on foot, id. 21, 46: pedem conferre, to come to close quarters:

    collato pede rem gerere,

    id. 26, 39; Cic. Planc. 19, 48.—
    2.
    Publicist's t. t.: pedibus ire in sententiam alicujus, to adopt one's opinion, take sides with one:

    cum omnes in sententiam ejus pedibus irent,

    Liv. 9, 8, 13; 5, 9, 2.—
    3.
    In mal. part.:

    pedem or pedes tollere, extollere (ad concubitum),

    Mart. 10, 81, 4; 11, 71, 8;

    hence the lusus verbb. with pedem dare and tollere,

    Cic. Att. 2, 1, 5. —
    II.
    Transf.
    A.
    A foot of a table, stool, bench, etc., Ter. Ad. 4, 2, 46:

    mensae sed erat pes tertius impar,

    Ov. M. 8, 661; cf.:

    pedem et nostrum dicimus, et lecti, et veli, ut carminis (v. in the foll.),

    Sen. Ben. 2, 34, 2:

    tricliniorum,

    Plin. 34, 2, 4, § 9:

    subsellii,

    Auct. Her. 4, 55, 68:

    pes argenteus (mensae),

    Juv. 11, 128.—
    B.
    Pes veli, a rope attached to a sail for the purpose of setting it to the wind, a sheet:

    sive utrumque Juppiter Simul secundus incidisset in pedem,

    Cat. 4, 19:

    pede labitur aequo,

    i. e. before the wind, with the wind right aft, Ov. F. 3, 565:

    pedibus aequis,

    Cic. Att. 16, 6 init.; cf. also the passage quoted above from Sen. Ben. 2, 34, 2; and:

    prolato pede, transversos captare Notos,

    id. Med. 322.— Hence, facere pedem, to veer out one sheet, to take advantage of a side wind, to haul the wind: una omnes fecere pedem;

    pariterque sinistros, Nunc dextros solvere sinus,

    Verg. A. 5, 830:

    prolatis pedibus,

    Plin. 2, 47, 48, § 128.—
    C.
    The foot of a mountain (post-class.):

    Orontes imos pedes Casii montis praetermeans,

    Amm. 14, 8, 10 al. —
    D.
    Ground, soil, territory (post-class.):

    in Caesariensis pede,

    Sol. 3, 2:

    omnis Africa Zeugitano pede incipit,

    id. 27, 1; cf.:

    quamvis angustum pedem dispositio fecit habitabilem,

    Sen. Tranq. An. 10, 4.—
    E.
    The stalk or pedicle of a fruit, esp. of the grape, together with the husk:

    vinaceorum pes proruitur,

    Col. 12, 43; so id. 12, 36.—Of the olive, Plin. 15, 1, 2, § 5: pes milvinus or milvi, the stalk or stem of the plant batis, Col. 12, 7.—Hence, as a name for several plants: pedes gallinacei, a plant:

    Capnos trunca, quam pedes gallinaceos vocant,

    Plin. 25, 13, 98, § 155:

    pedes betacei,

    beetroots, Varr. R. R. 1, 27.—
    F.
    Pedes navales, rowers, sailors, Plaut. Men. 2, 2, 75.—
    G.
    The barrow of a litter, Cat. 10, 22.—
    H.
    Poet., of fountains and rivers: inde super terras fluit agmine dulci, Quā via secta semel liquido pede detulit undas, Lucr, 5, 272;

    6, 638: crepante lympha desilit pede,

    Hor. Epod. 16, 47:

    liquido pede labitur unda,

    Verg. Cul. 17:

    lento pede sulcat harenas Bagrada,

    Sil. 6, 140.—
    K.
    A metrical foot:

    ad heroum nos dactyli et anapaesti et spondei pedem invitas,

    Cic. de Or. 3, 47, 82:

    pedibus claudere verba,

    to make verses, Hor. S. 2, 1, 28:

    musa per undenos emodulanda pedes,

    in hexameters and pentameters, Ov. Am. 1, 1, 30:

    inque suos volui cogere verba pedes,

    id. Tr. 5, 12, 34.—
    2.
    A kind of verse, measure:

    et pede, quo debent fortia bella geri,

    Ov. Ib. 646:

    Lesbius,

    Hor. C. 4, 6, 35.—
    L.
    In music, time (postAug.), Plin. 29, 1, 5, § 6.—
    M.
    A foot, as a measure of length (class.):

    ne iste hercle ab istā non pedem discedat,

    Plaut. As. 3, 3, 13:

    ab aliquo pedem discessisse,

    Cic. Deiot. 15, 42:

    pedem e villā adhuc egressi non sumus,

    id. Att. 13, 16, 1:

    pes justus,

    Plin. 18, 31, 74, § 317.—Hence, transf.: pede suo se metiri, to measure one's self by one's own foot-rule, i. e. by one's own powers or abilities, Hor. Ep. 1, 7, 98.—
    N.
    Pedes, lice; v. pedis.—
    O.
    The leg (late Lat.), in phrase: pedem frangere, Aug. Civ. Dei, 22, 22, 3; id. Serm. 273, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > pes

  • 17 Pons

    1.
    pons, ntis, m. [kindred with Sanscr. pathi, a path; Gr. patos; old Germ. phat, pfat; mod. Germ. Pfad; Angl.-Sax. padh; hence prop. a board across a ditch, brook, etc.], a bridge across a river, ditch, or marsh, between towers, etc.
    I.
    In gen.:

    pars oppidi mari disjuncta angusto, ponte rursus adjungitur et continetur,

    Cic. Verr. 2, 4, 52, §

    117: pontem in Arare faciendum curat,

    to throw a bridge over the stream, Caes. B. G. 1, 13: in Isarā, flumine maximo, ponte uno die facto, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 3:

    in Histro flumine,

    Nep. Milt. 3, 1; so,

    inicere pontem,

    Liv. 26, 6; Tac. A. 15, 19:

    flumen ponte jungere,

    Liv. 21, 45; Curt. 3, 7, 1:

    amnem ponte junxit,

    id. 4, 9, 9:

    imponere pontem flumini,

    id. 5, 1, 22:

    pontibus palude constratā,

    Hirt. B. G. 8, 14:

    pontem navibus efficere,

    Tac. A. 6, 37:

    ponte flumen transgredi,

    id. ib. 13, 39;

    also: ponte flumen transmittere,

    Plin. Ep. 8, 8; and:

    ponte flumen traicere,

    Flor. 4, 12, 22:

    interscindere pontem,

    to break down, Cic. Leg. 2, 4, 10; also,

    rescindere,

    Nep. Milt. 3, 4:

    interrumpere,

    Plaut. Cas. prol. 66; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3:

    rumpere,

    Quint. 2, 13, 16; Tac. A. 2, 68:

    abrumpere,

    id. H. 3, 6:

    recidere,

    Curt. 4, 16, 8:

    solvere,

    Tac. A. 1, 69:

    dissolvere,

    Nep. Them. 5, 1:

    vellere,

    Verg. A. 8, 650:

    partem pontis rescindere,

    Caes. B. G. 6, 29.—Esp., as a stand for beggars, Juv. 5, 8; cf. id. 4, 116:

    aliquis de ponte,

    i. e. a beggar, id. 14, 134.— Plur.:

    plures dies efficiendis pontibus absumpti,

    a bridge of several spans, Tac. A. 2, 8; 11, 13; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3; cf. id. ib. 10, 18, 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    The bridge at the Comitia, over which the voters passed one by one to the septum, to deposit their votes, Cic. Att. 1, 14, 5; Auct. Her. 1, 12, 21; Ov. F. 5, 634. Hence the proverb: sexagenarios de ponte; v. sexagenarius.—
    B. C.
    A plank bridge thrown from a vessel to the shore, Verg. A. 10, 288 and 654; Liv. 21, 28.—
    D. E.
    A floor of a tower, Verg. A. 9, 530; 12, 675.—
    F. 2.
    Pons, ntis, m., a geographical proper name.
    I.
    Pons Argenteus, the modern Argens, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 2; 10, 35.—
    II.
    Pons Campanus, Hor. S. 1, 5, 45; Plin. 14, 6, 8, § 62.—
    III.
    Aureoli, the modern Pontiruolo, Trebell. XXX. Tyr. Aureol. al.

    Lewis & Short latin dictionary > Pons

  • 18 pons

    1.
    pons, ntis, m. [kindred with Sanscr. pathi, a path; Gr. patos; old Germ. phat, pfat; mod. Germ. Pfad; Angl.-Sax. padh; hence prop. a board across a ditch, brook, etc.], a bridge across a river, ditch, or marsh, between towers, etc.
    I.
    In gen.:

    pars oppidi mari disjuncta angusto, ponte rursus adjungitur et continetur,

    Cic. Verr. 2, 4, 52, §

    117: pontem in Arare faciendum curat,

    to throw a bridge over the stream, Caes. B. G. 1, 13: in Isarā, flumine maximo, ponte uno die facto, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 3:

    in Histro flumine,

    Nep. Milt. 3, 1; so,

    inicere pontem,

    Liv. 26, 6; Tac. A. 15, 19:

    flumen ponte jungere,

    Liv. 21, 45; Curt. 3, 7, 1:

    amnem ponte junxit,

    id. 4, 9, 9:

    imponere pontem flumini,

    id. 5, 1, 22:

    pontibus palude constratā,

    Hirt. B. G. 8, 14:

    pontem navibus efficere,

    Tac. A. 6, 37:

    ponte flumen transgredi,

    id. ib. 13, 39;

    also: ponte flumen transmittere,

    Plin. Ep. 8, 8; and:

    ponte flumen traicere,

    Flor. 4, 12, 22:

    interscindere pontem,

    to break down, Cic. Leg. 2, 4, 10; also,

    rescindere,

    Nep. Milt. 3, 4:

    interrumpere,

    Plaut. Cas. prol. 66; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3:

    rumpere,

    Quint. 2, 13, 16; Tac. A. 2, 68:

    abrumpere,

    id. H. 3, 6:

    recidere,

    Curt. 4, 16, 8:

    solvere,

    Tac. A. 1, 69:

    dissolvere,

    Nep. Them. 5, 1:

    vellere,

    Verg. A. 8, 650:

    partem pontis rescindere,

    Caes. B. G. 6, 29.—Esp., as a stand for beggars, Juv. 5, 8; cf. id. 4, 116:

    aliquis de ponte,

    i. e. a beggar, id. 14, 134.— Plur.:

    plures dies efficiendis pontibus absumpti,

    a bridge of several spans, Tac. A. 2, 8; 11, 13; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3; cf. id. ib. 10, 18, 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    The bridge at the Comitia, over which the voters passed one by one to the septum, to deposit their votes, Cic. Att. 1, 14, 5; Auct. Her. 1, 12, 21; Ov. F. 5, 634. Hence the proverb: sexagenarios de ponte; v. sexagenarius.—
    B. C.
    A plank bridge thrown from a vessel to the shore, Verg. A. 10, 288 and 654; Liv. 21, 28.—
    D. E.
    A floor of a tower, Verg. A. 9, 530; 12, 675.—
    F. 2.
    Pons, ntis, m., a geographical proper name.
    I.
    Pons Argenteus, the modern Argens, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 2; 10, 35.—
    II.
    Pons Campanus, Hor. S. 1, 5, 45; Plin. 14, 6, 8, § 62.—
    III.
    Aureoli, the modern Pontiruolo, Trebell. XXX. Tyr. Aureol. al.

    Lewis & Short latin dictionary > pons

  • 19 scriuplum

    scrūpŭlus ( scrīŭplum, etc., v. infra, B.), i, m. dim. [scrupus].
    * I.
    Lit., a small sharp or pointed stone:

    ater scrupulus,

    Sol. 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    T. t., the smallest division of weight (the 24th part of an ounce), a scruple; in this sense the neutr. collat. form scrīpŭlum (less commonly scrū-pŭlum; also written, because of a fancied derivation from scriptum, scriptŭlum, scriptlum) is most freq.: scriptulum, quod nunc vulgo sine t dicunt, Varro ap. Plautin. dixit. Idem tertio Annali. Is (nummus argenteus) quattuor scriptulis major fuit quam nunc est, Charis. p. 81:

    si ibi auri scrupulum imponatur, etc.,

    Vitr. 7, 8 med.:

    scripula octo,

    Col. 12, 28, 1:

    picis sex scripula,

    id. 12, 23, 2; Cic. Att. 4, 16, 13:

    quinque marathri scrupula,

    Ov. Med. Fac. 92:

    scripulum nostri dixere priores,

    Rhem. Fan. Pond. 8 sq.:

    ita ut scripulum valeret sestertiis vicenis,

    Plin. 33, 3, 13, § 47:

    scrupulum,

    Val. Max. 4, 4, 9:

    scriptula,

    Mart. 4, 89, 3; 10, 55, 3.—
    2.
    Of other measures.
    a.
    The twenty-fourth part of an uncia of land (the 288th part of a jugerum), Varr. R. R. 1, 10, 2; Col. 5, 1, 8.—
    b.
    The twenty-fourth part of an hour:

    QVAE HIC DORMIT VIXIT ANN. XXI. MENS. III. HOR. IV. SCRVPVLOS VI.,

    Inscr. Fabr. p. 97, 219 (ap. Orell. 4718, n. 1); M. Aur. ap. Front. Ep. ad Caes. 2, 9.—
    c.
    Of any other very small measure, Front. Aquaed. 26; Plin. 2, 10, 7, § 48.—
    II.
    Trop., a pricking, stinging, uneasy sensation; hence,
    1.
    Uneasiness, difficulty, trouble, anxiety, doubt, scruple (class.):

    hunc sibi ex animo scrupulum, qui se dies noctesque stimulat ac pungit, ut evellatis postulat,

    Cic. Rosc. Am. 2, 6:

    sui scripulus tenuissimus residere aliquis videbitur,

    id. Har. Resp. 5, 11:

    mihi unus scrupulus restat,

    Ter. And. 5, 4, 37:

    qui fuit in re hac scrupulus,

    id. Phorm. 5, 8, 30:

    injeci scrupulum homini,

    id. Ad. 2, 2, 20; id. Phorm. 5, 7, 61; cf.:

    nummi potius addantur quam ullus sit scrupulus,

    Cic. Att. 2, 4, 1; App. M. 1, p. 107, 5; cf.:

    hic tum injectus est hominibus scrupulus et quaedam dubitatio, quidnam esset actum,

    Cic. Clu. 28, 76; Suet. Claud. 37:

    exime hunc mihi scrupulum, cui par esse non possum,

    Plin. Ep. 3, 17, 2; cf. id. ib. 6, 8, 7:

    omnis surculus... sine scrupulo egregie inseritur,

    without scruple, without hesitation, Col. 5, 11, 1; Vulg. 1 Reg. 25, 31:

    scrupulus non mediocris me carpebat,

    App. M. 6, p. 184, 11.—With gen.:

    domesticarum sollicitudinum aculeos omnes et scrupulos occultabo,

    Cic. Att. 1, 18, 2:

    reus scrupulo quaestionis liberatur,

    App. Mag. p. 305 med.
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > scriuplum

  • 20 scrupulus

    scrūpŭlus ( scrīŭplum, etc., v. infra, B.), i, m. dim. [scrupus].
    * I.
    Lit., a small sharp or pointed stone:

    ater scrupulus,

    Sol. 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    T. t., the smallest division of weight (the 24th part of an ounce), a scruple; in this sense the neutr. collat. form scrīpŭlum (less commonly scrū-pŭlum; also written, because of a fancied derivation from scriptum, scriptŭlum, scriptlum) is most freq.: scriptulum, quod nunc vulgo sine t dicunt, Varro ap. Plautin. dixit. Idem tertio Annali. Is (nummus argenteus) quattuor scriptulis major fuit quam nunc est, Charis. p. 81:

    si ibi auri scrupulum imponatur, etc.,

    Vitr. 7, 8 med.:

    scripula octo,

    Col. 12, 28, 1:

    picis sex scripula,

    id. 12, 23, 2; Cic. Att. 4, 16, 13:

    quinque marathri scrupula,

    Ov. Med. Fac. 92:

    scripulum nostri dixere priores,

    Rhem. Fan. Pond. 8 sq.:

    ita ut scripulum valeret sestertiis vicenis,

    Plin. 33, 3, 13, § 47:

    scrupulum,

    Val. Max. 4, 4, 9:

    scriptula,

    Mart. 4, 89, 3; 10, 55, 3.—
    2.
    Of other measures.
    a.
    The twenty-fourth part of an uncia of land (the 288th part of a jugerum), Varr. R. R. 1, 10, 2; Col. 5, 1, 8.—
    b.
    The twenty-fourth part of an hour:

    QVAE HIC DORMIT VIXIT ANN. XXI. MENS. III. HOR. IV. SCRVPVLOS VI.,

    Inscr. Fabr. p. 97, 219 (ap. Orell. 4718, n. 1); M. Aur. ap. Front. Ep. ad Caes. 2, 9.—
    c.
    Of any other very small measure, Front. Aquaed. 26; Plin. 2, 10, 7, § 48.—
    II.
    Trop., a pricking, stinging, uneasy sensation; hence,
    1.
    Uneasiness, difficulty, trouble, anxiety, doubt, scruple (class.):

    hunc sibi ex animo scrupulum, qui se dies noctesque stimulat ac pungit, ut evellatis postulat,

    Cic. Rosc. Am. 2, 6:

    sui scripulus tenuissimus residere aliquis videbitur,

    id. Har. Resp. 5, 11:

    mihi unus scrupulus restat,

    Ter. And. 5, 4, 37:

    qui fuit in re hac scrupulus,

    id. Phorm. 5, 8, 30:

    injeci scrupulum homini,

    id. Ad. 2, 2, 20; id. Phorm. 5, 7, 61; cf.:

    nummi potius addantur quam ullus sit scrupulus,

    Cic. Att. 2, 4, 1; App. M. 1, p. 107, 5; cf.:

    hic tum injectus est hominibus scrupulus et quaedam dubitatio, quidnam esset actum,

    Cic. Clu. 28, 76; Suet. Claud. 37:

    exime hunc mihi scrupulum, cui par esse non possum,

    Plin. Ep. 3, 17, 2; cf. id. ib. 6, 8, 7:

    omnis surculus... sine scrupulo egregie inseritur,

    without scruple, without hesitation, Col. 5, 11, 1; Vulg. 1 Reg. 25, 31:

    scrupulus non mediocris me carpebat,

    App. M. 6, p. 184, 11.—With gen.:

    domesticarum sollicitudinum aculeos omnes et scrupulos occultabo,

    Cic. Att. 1, 18, 2:

    reus scrupulo quaestionis liberatur,

    App. Mag. p. 305 med.
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > scrupulus

См. также в других словарях:

  • argenteus — argènteus m DEFINICIJA pov. svaki rimski srebrni novac ETIMOLOGIJA lat. argenteus …   Hrvatski jezični portal

  • Argentĕus — (lat.), 1) silbern; 2) Silbermünze, der römische Denar; früher im Mittelalter so v.w. Solidus; 3) (Bot.), silberweiß …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Argenteus — The argenteus was a silver coin produced by the Roman Empire from the time of Diocletian s coinage reform in 294 AD to ca. 310 AD. It was of similar weight and fineness as the denarius of the time of Nero. The coin was produced at a theoretical… …   Wikipedia

  • Argenteus — 3 Argentei Oben: Diocletian DIOCLETIANVS AVG, mitte: Constantius Chlorus CONSTANTIVS CN, unten: Galerius MAXIMIANVS CAES (alle 293 305 n. Chr.); auf den Rückseiten die 4 Tetrarchen Diocletian, Maximian, Constantius Chlorus und Galerius… …   Deutsch Wikipedia

  • ARGENTEUS — I. ARGENTEUS Galliae Narbonens. fluv. in Provincia, inter Olbiam, et Forum Iulii in mare mediterraneum exiens. Argentius Ptolemaeo. Hodie Argentine Pineto, Argenton vero Villanovano. Alter vulgo Argent, in Rhodanum influens, separansque comitatum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • argenteus — Silver Sil ver, a. 1. Of or pertaining to silver; made of silver; as, silver leaf; a silver cup. [1913 Webster] 2. Resembling silver. Specifically: (a) Bright; resplendent; white. Silver hair. Shak. [1913 Webster] Others, on silver lakes and… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Argenteus — A silver shilling. [Lat. argenteus = silver (adjective)] …   Dictionary of Medieval Terms and Phrases

  • ARGENTEUS Mons — vulgo Sierra Segura Floriano, Sierra d Alcaraz Clusio, mons Hispaniae Tarraconens. unde Baetis effluit. Forte Tugiensis saltus Plinii, l. 3. c. 1. ex eo enim Baetin oriri seribit. Appellatur etiam Argentarius Avieno. Vide Bochart. de Phoemc.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ARGENTEUS Nummus — vide infra Aureus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • argenteus — noun A silver coin minted during the Roman Empire between 294 to 310,A.D. weighing approximatley 3 ounces …   Wiktionary

  • Argenteus — Argẹnteus   [lateinisch »silbern«] der, im weiteren Sinn Bezeichnung für jede römische Silbermünze, im engeren Sinn numismatische Bezeichnung für die von Diokletian eingeführte Silbermünze, die bis etwa 310 n. Chr. geprägt wurde …   Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»