Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

(things)

  • 61 praecipua

    praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.—Hence,
    I.
    Particular, peculiar, especial (class.;

    opp. communis),

    Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2:

    non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire,

    id. Rep. 1, 4, 7.—
    B.
    In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special:

    praecipua dos,

    Dig. 33, 4, 2 fin.:

    peculium,

    ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.— Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property:

    sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset,

    Suet. Galb. 5.—
    II.
    Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary:

    hic homo'st hominum omnium praecipuos,

    Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:

    jus,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52:

    natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Cicero praecipuus in eloquentiā vir,

    Quint. 6, 3, 3; cf.:

    praecipuus scientiā rei militaris,

    Tac. A. 12, 40:

    vir praecipuus corpore viribusque,

    Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur ( the first), Tac. A. 3, 30.— Absol.:

    ex quibus praecipuos attingemus,

    Quint. 8, 3, 89:

    ponendus inter praecipuos,

    id. 10, 1, 116.—With gen.:

    philosophorum Platonem esse praecipuum,

    Quint. 10, 1, 81:

    praecipui amicorum,

    Tac. A. 15, 56 fin.:

    remedia calculo humano,

    Plin. 11, 49, 109, § 261:

    herba dentibus,

    id. 25, 13, 107, § 170; cf.:

    herba ad serpentium ictus,

    id. 8, 27, 41, § 97.— Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority:

    homini praecipui a naturā nihil datum esse,

    Cic. Fin. 2, 33, 110.— Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.
    I.
    In gen., matters of special importance:

    duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit,

    Vop. Aur. 23, 1:

    principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda,

    Tac. A. 4, 40. —
    II.
    Points of superiority, of excellence:

    aurigarum equorumque praecipua vel delicta,

    Amm. 14, 6, 25.—
    III.
    Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. proêgmena, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).— Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.:

    inprimis, maxime, potissimum, praesertim),

    Plaut. Most. 1, 3, 31:

    praecipue de consularibus disputare,

    Cic. Sull. 29, 82:

    praecipue florere,

    id. de Or. 1, 8, 30:

    semper Aeduorum civitati praecipue indulserat,

    Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68:

    rationem praestat praecipue analogia,

    Quint. 1, 6, 1:

    praecipue quidem apud Ciceronem,

    id. 1, 8, 11:

    fortasse ubique, in narratione tamen praecipue,

    id. 10, 1, 51:

    inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet,

    id. 11, 1, 68:

    praecipue sanus,

    Hor. Ep. 1, 1, 108:

    quos praecipue fugiam,

    Juv. 3, 59:

    vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis,

    id. 9, 119.—
    B.
    Transf., = praesertim, especially, particularly ( poet. and postAug.):

    sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,

    Quint. 10, 1, 20:

    ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem,

    id. 10, 1, 89:

    pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum,

    Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.—So with cum:

    sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat,

    Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > praecipua

  • 62 praecipuum

    praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.—Hence,
    I.
    Particular, peculiar, especial (class.;

    opp. communis),

    Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2:

    non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire,

    id. Rep. 1, 4, 7.—
    B.
    In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special:

    praecipua dos,

    Dig. 33, 4, 2 fin.:

    peculium,

    ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.— Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property:

    sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset,

    Suet. Galb. 5.—
    II.
    Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary:

    hic homo'st hominum omnium praecipuos,

    Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:

    jus,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52:

    natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Cicero praecipuus in eloquentiā vir,

    Quint. 6, 3, 3; cf.:

    praecipuus scientiā rei militaris,

    Tac. A. 12, 40:

    vir praecipuus corpore viribusque,

    Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur ( the first), Tac. A. 3, 30.— Absol.:

    ex quibus praecipuos attingemus,

    Quint. 8, 3, 89:

    ponendus inter praecipuos,

    id. 10, 1, 116.—With gen.:

    philosophorum Platonem esse praecipuum,

    Quint. 10, 1, 81:

    praecipui amicorum,

    Tac. A. 15, 56 fin.:

    remedia calculo humano,

    Plin. 11, 49, 109, § 261:

    herba dentibus,

    id. 25, 13, 107, § 170; cf.:

    herba ad serpentium ictus,

    id. 8, 27, 41, § 97.— Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority:

    homini praecipui a naturā nihil datum esse,

    Cic. Fin. 2, 33, 110.— Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.
    I.
    In gen., matters of special importance:

    duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit,

    Vop. Aur. 23, 1:

    principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda,

    Tac. A. 4, 40. —
    II.
    Points of superiority, of excellence:

    aurigarum equorumque praecipua vel delicta,

    Amm. 14, 6, 25.—
    III.
    Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. proêgmena, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).— Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.:

    inprimis, maxime, potissimum, praesertim),

    Plaut. Most. 1, 3, 31:

    praecipue de consularibus disputare,

    Cic. Sull. 29, 82:

    praecipue florere,

    id. de Or. 1, 8, 30:

    semper Aeduorum civitati praecipue indulserat,

    Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68:

    rationem praestat praecipue analogia,

    Quint. 1, 6, 1:

    praecipue quidem apud Ciceronem,

    id. 1, 8, 11:

    fortasse ubique, in narratione tamen praecipue,

    id. 10, 1, 51:

    inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet,

    id. 11, 1, 68:

    praecipue sanus,

    Hor. Ep. 1, 1, 108:

    quos praecipue fugiam,

    Juv. 3, 59:

    vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis,

    id. 9, 119.—
    B.
    Transf., = praesertim, especially, particularly ( poet. and postAug.):

    sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,

    Quint. 10, 1, 20:

    ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem,

    id. 10, 1, 89:

    pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum,

    Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.—So with cum:

    sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat,

    Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > praecipuum

  • 63 praecipuus

    praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.—Hence,
    I.
    Particular, peculiar, especial (class.;

    opp. communis),

    Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2:

    non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire,

    id. Rep. 1, 4, 7.—
    B.
    In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special:

    praecipua dos,

    Dig. 33, 4, 2 fin.:

    peculium,

    ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.— Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property:

    sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset,

    Suet. Galb. 5.—
    II.
    Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary:

    hic homo'st hominum omnium praecipuos,

    Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:

    jus,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52:

    natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Cicero praecipuus in eloquentiā vir,

    Quint. 6, 3, 3; cf.:

    praecipuus scientiā rei militaris,

    Tac. A. 12, 40:

    vir praecipuus corpore viribusque,

    Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur ( the first), Tac. A. 3, 30.— Absol.:

    ex quibus praecipuos attingemus,

    Quint. 8, 3, 89:

    ponendus inter praecipuos,

    id. 10, 1, 116.—With gen.:

    philosophorum Platonem esse praecipuum,

    Quint. 10, 1, 81:

    praecipui amicorum,

    Tac. A. 15, 56 fin.:

    remedia calculo humano,

    Plin. 11, 49, 109, § 261:

    herba dentibus,

    id. 25, 13, 107, § 170; cf.:

    herba ad serpentium ictus,

    id. 8, 27, 41, § 97.— Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority:

    homini praecipui a naturā nihil datum esse,

    Cic. Fin. 2, 33, 110.— Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.
    I.
    In gen., matters of special importance:

    duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit,

    Vop. Aur. 23, 1:

    principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda,

    Tac. A. 4, 40. —
    II.
    Points of superiority, of excellence:

    aurigarum equorumque praecipua vel delicta,

    Amm. 14, 6, 25.—
    III.
    Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. proêgmena, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).— Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.:

    inprimis, maxime, potissimum, praesertim),

    Plaut. Most. 1, 3, 31:

    praecipue de consularibus disputare,

    Cic. Sull. 29, 82:

    praecipue florere,

    id. de Or. 1, 8, 30:

    semper Aeduorum civitati praecipue indulserat,

    Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68:

    rationem praestat praecipue analogia,

    Quint. 1, 6, 1:

    praecipue quidem apud Ciceronem,

    id. 1, 8, 11:

    fortasse ubique, in narratione tamen praecipue,

    id. 10, 1, 51:

    inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet,

    id. 11, 1, 68:

    praecipue sanus,

    Hor. Ep. 1, 1, 108:

    quos praecipue fugiam,

    Juv. 3, 59:

    vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis,

    id. 9, 119.—
    B.
    Transf., = praesertim, especially, particularly ( poet. and postAug.):

    sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,

    Quint. 10, 1, 20:

    ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem,

    id. 10, 1, 89:

    pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum,

    Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.—So with cum:

    sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat,

    Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > praecipuus

  • 64 recedo

    rĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go back, fall back, give ground, retire, withdraw, recede.
    A.
    Lit. (class.; cf.:

    decedo, abscedo): pone nos recede,

    Plaut. Poen. 3, 2, 34:

    ego abs te procul recedam,

    id. Mil. 2, 4, 4:

    hinc,

    id. Bacch. 4, 1, 7:

    illuc,

    id. Rud. 3, 5, 7:

    recedere loco,

    id. Am. 1, 1, 84; cf.:

    centuriones ex eo quo stabant loco recesserunt,

    Caes. B. G. 5, 43:

    non modo illum e Galliā non discessisse, sed ne a Mutinā quidem recessisse,

    Cic. Phil. 8, 7, 21:

    procul a telo veniente,

    Ov. M. 12, 359:

    de medio,

    Cic. Rosc. Am. 38, 112:

    ab hoste,

    Ov. P. 3, 1, 151:

    longius,

    Verg. G. 4, 191:

    tristis recedo,

    Hor. Ep. 1, 16, 35; id. C. 2, 19, 31:

    ab Illiturgi,

    Liv. 24, 41:

    in castra Corneliana,

    Caes. B. C. 2, 30 fin.
    2.
    In partic., to retire to one's bedchamber, go to rest, Petr. 85, 5; Ov. Ib. 239.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of inanimate and abstract things:

    ut illae undae ad alios accedant, ab aliis autem recedant,

    Cic. Planc. 6, 15:

    verba movere loco, quamvis invita recedant,

    yield, Hor. Ep. 2, 2, 113:

    multa ferunt anni venientes commoda secum, Multa recedentes adimunt,

    the departing years, id. A. P. 176:

    abeant ac recedant voces illae,

    Plin. Pan. 2, 2.—
    2.
    Of places, things, etc., to stand back, recede (i. e. to be distant or retired;

    freq., esp. after the Aug. per.): secreta parentis Anchisae domus arboribusque obtecta recessit,

    Verg. A. 2, 300; cf. Cat. 64, 43; and:

    etsi lata recessit Urbe domus,

    Stat. Th. 5, 242; Plin. Ep. 2, 17, 21:

    Palaestina vocabatur, quā contingit Arabas... et quā recedit intus, Damascena,

    Plin. 5, 12, 13, § 66:

    Magna Graecia in tres sinus recedens Ausonii maris,

    id. 3, 10, 15, § 95; 4, 10, 17, § 33; Sen. Cons. ad Marc. 18.—Of nations:

    gens Cappadocum longissime Ponticarum omnium introrsus recedens,

    Plin. 6, 8, 8, § 24.—In a painting, etc.:

    pictor vi artis suae efficit, ut quaedam eminere in opere, quaedam recessisse credamus,

    Quint. 2, 17, 21; cf.:

    venter recessit,

    Plin. Ep. 3, 6, 2.— Poet., of places, which appear to recede by our departure from them:

    provehimur portu, terraeque urbesque recedunt,

    Verg. A. 3, 72:

    mea terra recedit,

    Ov. M. 8, 139; 11, 466; Sil. 3, 157; Stat. Th. 1, 549 al.—
    II.
    In gen., to go away, withdraw, retire, depart from a place, to abandon a thing, = discedere.
    A.
    Lit. (in good prose very rare), = discedere, haec effatu' pater, germana, repente recessit, vanished, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 48 Vahl.):

    nec vero a stabulis pluviā impendente recedunt Longius (apes),

    Verg. G. 4, 191; Plin. Ep. 1, 13, 2.—
    2.
    Transf., of things, to separate from any thing (with which it was previously connected):

    in aliis ossibus ex toto saepe fragmentum a fragmento recedit,

    Cels. 8, 7, 1:

    carnes ab ossibus,

    Plin. 22, 8, 9, § 22; 19, 5, 23, § 67:

    caput e cervice,

    Ov. P. 2, 8, 65;

    for which also: caput cervice,

    id. H. 16, 153; cf. id. F. 6, 708; Luc. 8, 674. —
    B.
    Trop., to withdraw, depart, desist (class.; esp. freq. in Cic. and Quint.): si quid vos per laborem recte feceritis, labor ille a vobis cito recedet, Cato ap. Gell. 16, 1, 4:

    avius a verā longe ratione recedit,

    Lucr. 2, 229:

    senes, ut in otia tuta recedant, aiunt, etc.,

    Hor. S. 1, 1, 31:

    ab officio recedere,

    Cic. Off. 3, 4, 19; Auct. Her. 3, 3, 5; Cic. Caecin. 20, 58:

    ab armis,

    i. e. to lay them down, id. Rosc. Am. 6, 16:

    penitus a naturā,

    id. Fin. 4, 16, 43:

    ab eodem exemplo,

    Quint. 1, 6, 6; 2, 8, 13; 7, 3, 21:

    a sententiis ejus, ab omni voluntate, consiliisque,

    Cic. Att. 12, 4, 2: a vitā, i. e. to kill one ' s self, id. Tusc. 4, 17, 40 (but Plin. 29, 1, 5, § 6, to die, in gen., a doubtful conjecture; Jahn, procedente [p. 1530] vitā):

    a veritatis viā longe,

    Lact. 2, 8, 1:

    ab oppugnatione,

    Hirt. B. G. 8, 40.—Very freq. of inanimate and abstract subjects:

    postquam recessit vita patrio corpore,

    Plaut. Merc. prol. 73:

    (nomen hostis) a peregrino recessit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit,

    has lost the signification of foreigner, Cic. Off. 1, 12, 37; so,

    res a consuetudine,

    id. Quint. 21, 67; Quint. 2, 13, 11:

    figurae sententiarum ab illo simplici modo indicandi recedunt,

    id. 9, 2, 1:

    ab usu cotidiano,

    id. 10, 1, 44 et saep.— Poet., with simple abl.:

    sic nunquam corde recedit Nata tuo,

    departs, Stat. S. 3, 5, 55.— Absol., to vanish, pass away, disappear:

    et pariter Phoebes, pariter maris ira recessit,

    Ov. M. 12, 36:

    spes,

    Luc. 7, 688:

    quonam nostri tibi cura recessit?

    Verg. A. 2, 595:

    fortuna recessit,

    id. ib. 3, 53.— With in:

    in ventos vita recessit,

    passed away into the winds, Verg. A. 4, 705.— Hence, * rĕcessus, a, um, P. a. (acc. to I. B.), drawn back, receding:

    scaena recessior,

    standing farther back, Vitr. 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > recedo

  • 65 sapio

    săpĭo, īvi or ĭi (sapui, Aug. Civ. Dei, 1, 10; id. Ep. 102, 10; but sapivi, Nov. ap. Prisc. p. 879 P.; id. ap. Non. 508, 21:

    saPisti,

    Mart. 9, 6, 7:

    sapisset,

    Plaut. Rud. 4, 1, 8), 3, v. n. and a. [kindr. with opos, saphês, and sophos], to taste, savor; to taste, smack, or savor of, to have a taste or flavor of a thing (cf. gusto).
    I.
    Lit. (so only in a few examples).
    1.
    Of things eaten or drunk:

    oleum male sapiet,

    Cato, R. R. 66, 1:

    occisam saepe sapere plus multo suem,

    Plaut. Mil. 2, 6, 104:

    quin caseus jucundissime sapiat,

    Col. 7, 8, 2:

    nil rhombus nil dama sapit,

    Juv. 11, 121.—With an acc. of that of or like which a thing tastes:

    quis (piscis) saperet ipsum mare,

    Sen. Q. N. 3, 18, 2:

    cum in Hispaniā multa mella herbam eam sapiunt,

    Plin. 11, 8, 8, § 18:

    ipsum aprum (ursina),

    Petr. 66, 6.— Poet.: anas plebeium sapit, has a vulgar taste, Petr. poët. 93, 2:

    quaesivit quidnam saperet simius,

    Phaedr. 3, 4, 3.—
    * 2.
    Of that which tastes, to have a taste or a sense of taste (perh. so used for the sake of the play upon signif. II.):

    nec sequitur, ut, cui cor sapiat, ei non sapiat palatus,

    Cic. Fin. 2, 8, 24.—
    3.
    Transf., of smell, to smell of or like a thing (syn.: oleo, redoleo; very rare): Cicero, Meliora, inquit, unguenta sunt, quae terram quam crocum sapiunt. Hoc enim maluit dixisse quam redolent. Ita est profecto;

    illa erit optima, quae unguenta sapiat,

    Plin. 17, 5, 3, § 38:

    invenitur unguenta gratiosiora esse, quae terram, quam quae crocum sapiunt,

    id. 13, 3, 4, § 21.—In a lusus verbb. with signif. II.: istic servus quid sapit? Ch. Hircum ab alis, Plaut. Ps. 2, 4, 47.—
    II.
    Trop.
    1. a.
    To resemble (late Lat.):

    patruos,

    Pers. 1, 11.—
    b.
    To suggest, be inspired by:

    quia non sapis ea quae Dei sunt,

    Vulg. Matt. 16, 23; id. Marc. 8, 33.—
    c.
    Altum or alta sapere, to be high-minded or proud:

    noli altum sapere,

    Vulg. Rom. 11, 20:

    non alta sapientes,

    id. ib. 12, 16.—
    2.
    To have good taste, i.e. to have sense or discernment; to be sensible, discreet, prudent, wise, etc. (the predominant signif. in prose and poetry; most freq. in the P. a.).
    (α).
    Neutr., Plaut. Ps. 2, 3, 14:

    si aequum siet Me plus sapere quam vos, dederim vobis consilium catum, etc.,

    id. Ep. 2, 2, 73 sq.:

    jam diu edepol sapientiam tuam abusa est haec quidem. Nunc hinc sapit, hinc sentit,

    id. Poen. 5, 4, 30; cf.:

    populus est moderatior, quoad sentit et sapit tuerique vult per se constitutam rem publicam,

    Cic. Rep. 1, 42, 65;

    so (with sentire),

    Plaut. Am. 1, 1, 292; id. Bacch. 4, 7, 19; id. Merc. 2, 2, 24; id. Trin. 3, 2, 10 sq.; cf.:

    qui sapere et fari possit quae sentiat,

    Hor. Ep. 1, 4, 9; Plaut. Bacch. 1, 2, 14:

    magna est admiratio copiose sapienterque dicentis, quem qui audiunt intellegere etiam et sapere plus quam ceteros arbitrantur,

    Cic. Off. 2, 14, 48:

    veluti mater Plus quam se sapere Vult (filium),

    Hor. Ep. 1, 18, 27:

    qui (puer) cum primum sapere coepit,

    Cic. Fam. 14, 1, 1; Poët. ap. Cic. Fam. 7, 16, 1:

    malo, si sapis, cavebis,

    if you are prudent, wise, Plaut. Cas. 4, 4, 17; so,

    si sapis,

    id. Eun. 1, 1, 31; id. Men. 1, 2, 13; id. Am. 1, 1, 155; id. Aul. 2, 9, 5; id. Curc. 1, 1, 28 et saep.; Ter. Eun. 4, 4, 53; id. Heaut. 2, 3, 138:

    si sapias,

    Plaut. Merc. 2, 3, 39; 4, 4, 61; id. Poen. 1, 2, 138; Ter. Heaut. 3, 3, 33; Ov. H. 5, 99; 20, 174:

    si sapies,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 78; id. Rud. 5, 3, 35; Ter. Heaut. 4, 4, 26; Ov. M. 14, 675:

    si sapiam,

    Plaut. Men. 4, 2, 38; id. Rud. 1, 2, 8:

    si sapiet,

    id. Bacch. 4, 9, 74:

    si saperet,

    Cic. Quint. 4, 16: hi sapient, * Caes. B. G. 5, 30: Ph. Ibo. Pl. Sapis, you show your good sense, Plaut. Mil. 4, 8, 9; id. Merc. 5, 2, 40:

    hic homo sapienter sapit,

    id. Poen. 3, 2, 26:

    quae (meretrix) sapit in vino ad rem suam,

    id. Truc. 4, 4, 1; cf. id. Pers. 1, 3, 28:

    ad omnia alia aetate sapimus rectius,

    Ter. Ad. 5, 3, 46:

    haud stulte sapis,

    id. Heaut. 2, 3, 82:

    te aliis consilium dare, Foris sapere,

    id. ib. 5, 1, 50:

    pectus quoi sapit,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 12; id. Mil. 3, 1, 191; id. Trin. 1, 2, 53; cf.:

    cui cor sapiat,

    Cic. Fin. 2, 8, 24:

    id (sc. animus mensque) sibi solum per se sapit, id sibi gaudet,

    Lucr. 3, 145.—
    (β).
    Act., to know, understand a thing (in good prose usually only with general objects):

    recte ego rem meam sapio,

    Plaut. Ps. 1, 5, 81:

    nullam rem,

    id. Most. 5, 1, 45: qui sibi semitam non sapiunt, alteri monstrant viam, Poët. ap. Cic. Div. 1, 58, 132; Cic. Att. 14, 5, 1; Plaut. Mil. 2, 3, 65; cf.:

    quamquam quis, qui aliquid sapiat, nunc esse beatus potest?

    Cic. Fam. 7, 28, 1:

    quantum ego sapio,

    Plin. Ep. 3, 6, 1:

    jam nihil sapit nec sentit,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 22:

    nihil,

    Cic. Tusc. 2, 19, 45:

    plane nihil,

    id. Div. in Caecil. 17, 55: nihil parvum, i. e. to occupy one ' s mind with nothing trivial (with sublimia cures), Hor. Ep. 1, 12, 15; cf.: cum sapimus patruos, i.e. resemble them, imitate them in severity, Pers. 1, 11. —
    3.
    Prov.: sero sapiunt Phryges, are wise behind the time; or, as the Engl. saying is, are troubled with afterwit:

    sero sapiunt Phryges proverbium est natum a Trojanis, qui decimo denique anno velle coeperant Helenam quaeque cum eā erant rapta reddere Achivis,

    Fest. p. 343 Müll.:

    in Equo Trojano (a tragedy of Livius Andronicus or of Naevius) scis esse in extremo, Sero sapiunt. Tu tamen, mi vetule, non sero,

    Cic. Fam. 7, 16, 1.—Hence, să-pĭens, entis ( abl. sing. sapiente, Ov. M. 10, 622; gen. plur. sapientum, Lucr. 2, 8; Hor. S. 2, 3, 296;

    but sapientium,

    id. C. 3, 21, 14), P. a. (acc. to II.), wise, knowing, sensible, well-advised, discreet, judicious (cf. prudens).
    A.
    In gen.:

    ut quisque maxime perspicit, quid in re quāque verissimum sit, quique acutissime et celerrime potest et videre et explicare rationem, is prudentissimus et sapientissimus rite haberi solet,

    Cic. Off. 1, 5, 16; cf.:

    sapientissimum esse dicunt eum, cui quod opus sit ipsi veniat in mentem: proxume acceder illum, qui alterius bene inventis obtemperet,

    id. Clu. 31, 84:

    M. Bucculeius, homo neque meo judicio stultus et suo valde sapiens,

    id. de Or. 1, 39, 179:

    rex aequus ac sapiens,

    id. Rep. 1, 26, 42; cf.:

    Cyrus justissimus sapientissimusque rex,

    id. ib. 1, 27, 43:

    bonus et sapiens et peritus utilitatis civilis,

    id. ib. 2, 29, 52:

    o, Neptune lepide, salve, Neque te aleator ullus est sapientior,

    Plaut. Rud. 2, 3, 29:

    quae tibi mulier videtur multo sapientissima?

    id. Stich. 1, 2, 66:

    (Aurora) ibat ad hunc (Cephalum) sapiens a sene diva viro,

    wise, discreet, Ov. H. 4, 96 Ruhnk.; so,

    puella,

    id. M. 10, 622:

    mus pusillus quam sit sapiens bestia,

    Plaut. Truc. 4, 4, 15; id. As. 3, 3, 114 et saep.—With gen. (analogous to gnarus, peritus, etc.):

    qui sapiens rerum esse humanarum velit,

    Gell. 13, 8, 2.— Subst.: săpĭens, entis, m., a sensible, shrewd, knowing, discreet, or judicious person:

    semper cavere hoc sapientes aequissimumst,

    Plaut. Rud. 4, 7, 20; cf.:

    omnes sapientes suom officium aequom est colere et facere,

    id. Stich. 1, 1, 38; id. Trin. 2, 2, 84:

    dictum sapienti sat est,

    id. Pers. 4, 7, 19; Ter. Phorm. 3, 3, 8; Plaut. Rud. 2, 4, 15 sq.:

    insani sapiens nomen ferat, aequus iniqui,

    Hor. Ep. 1, 6, 15:

    sapiens causas reddet,

    id. S. 1, 4, 115:

    quali victu sapiens utetur,

    id. ib. 2, 2, 63; 1, 3, 132.—In a lusus verbb. with the signif. of sapio, I., a person of nice taste:

    qui utuntur vino vetere sapientes puto Et qui libenter veteres spectant fabulas,

    good judges, connoisseurs, Plaut. Cas. prol. 5: fecundae [p. 1630] leporis sapiens sectabitur armos, Hor. S. 2, 4, 44.—As a surname of the jurists Atilius, C. Fabricius, M'. Curius, Ti. Coruncanius, Cato al., v. under B. fin.
    b.
    Of abstract things:

    opera,

    Plaut. Pers. 4, 5, 2:

    excusatio,

    Cic. Att. 8, 12, 2:

    modica et sapiens temperatio,

    id. Leg. 3, 7, 17:

    mores,

    Plaut. Rud. 4, 7, 25:

    verba,

    Ter. Ad. 5, 1, 7:

    consilium,

    Ov. M. 13, 433:

    Ulixes, vir sapienti facundiā praeditus,

    Gell. 1, 15, 3:

    morus, quae novissima urbanarum germinat, nec nisi exacto frigore, ob id dicta sapientissima arborum,

    Plin. 16, 25, 41, § 102.—
    B.
    After the predominance of Grecian civilization and literature, particularly of the Grecian philosophy, like sophos, well acquainted with the true value of things, wise; and subst., a wise man, a sage (in Cic. saepiss.): ergo hic, quisquis est, qui moderatione et constantiā quietus animo est sibique ipse placatus ut nec tabescat molestiis nec frangatur timore nec sitienter quid expetens ardeat desiderio nec alacritate futili gestiens deliquescat;

    is est sapiens quem quaerimus, is est beatus,

    Cic. Tusc. 4, 17, 37:

    sapientium praecepta,

    id. Rep. 3, 4, 7:

    si quod raro fit, id portentum putandum est: sapientem esse portentum est. Saepius enim mulam peperisse arbitror, quam sapientem fuisse,

    id. Div. 2, 28, 61:

    statuere quid sit sapiens, vel maxime videtur esse sapientis,

    id. Ac. 2, 3, 9; cf. id. Rep. 1, 29, 45.—So esp. of the seven wise men of Greece:

    ut ad Graecos referam orationem... septem fuisse dicuntur uno tempore, qui sapientes et haberentur et vocarentur,

    Cic. de Or. 3, 34, 137:

    eos vero septem quos Graeci sapientes nominaverunt,

    id. Rep. 1, 7, 12:

    sapienti assentiri... se sapientem profiteri,

    id. Fin. 2,3, 7.—Ironically:

    sapientum octavus,

    Hor. S. 2, 3, 296.—With the Romans, an appellation of Lœlius: te, Laeli, sapientem et appellant et existimant. Tribuebatur hoc modo M. Catoni: scimus L. Atilium apud patres nostros appellatum esse sapientem, sed uterque alio quodam modo: Atilius, qui prudens esse in jure civili putabatur;

    Cato quia multarum rerum usum habebat... propterea quasi cognomen jam habebat in senectute sapientis... Athenis unum accepimus et eum quidem etiam Apollinis oraculo sapientissimum judicatum,

    Cic. Lael. 2, 6; cf.:

    numquam ego dicam C. Fabricium, M'. Curium, Ti. Coruncanium, quos sapientes nostri majores judicabant, ad istorum normam fuisse sapientes,

    id. ib. 5, 18:

    ii, qui sapientes sunt habiti, M. Cato et C. Laelius,

    id. Off. 3, 4, 16; Val. Max. 4, 1, ext. 7; Lact. 4, 1.—Hence, adv.: săpĭen-ter, sensibly, discreetly, prudently, judiciously, wisely:

    recte et sapienter facere,

    Plaut. Am. 1, 1, 133; id. Mil. 3, 3, 34:

    consulere,

    id. ib. 3, 1, 90:

    insipienter factum sapienter ferre,

    id. Truc. 4, 3, 33:

    factum,

    id. Aul. 3, 5, 3:

    dicta,

    id. Rud. 4, 7, 24:

    quam sapienter jam reges hoc nostri viderint,

    Cic. Rep. 2, 17, 31:

    provisa,

    id. ib. 4, 3, 3:

    a majoribus prodita fama,

    id. ib. 2, 2, 4:

    considerate etiam sapienterque fecerunt,

    id. Phil. 4, 2, 6; 13, 6, 13:

    vives sapienter,

    Hor. Ep. 1, 10, 44:

    agendum,

    Ov. M. 13, 377:

    temporibus uti,

    Nep. Epam. 3, 1; Hor. C. 4, 9, 48.— Comp.:

    facis sapientius Quam pars latronum, etc.,

    Plaut. Curc. 4, 3, 15; id. Poen. prol. 7:

    nemo est, qui tibi sapientius suadere possit te ipso,

    Cic. Fam. 2, 7, 1:

    sapientius fecisse,

    id. Brut. 42, 155.— Sup.:

    quod majores nostros et probavisse maxime et retinuisse sapientissime judico,

    Cic. Rep. 2, 37, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > sapio

  • 66 severum

    1.
    sĕvērus, a, um, adj. [perh. kindr. with serius], serious, grave, strict, austere, stern, severe in aspect, demeanor, conduct, etc. (of persons and things; serius regularly only of things; v. serius; class. and freq.).
    I.
    Of persons:

    nam te omnes saevom severumque commemorant,

    Plaut. Trin. 4, 1, 6:

    quam severus!

    Ter. Heaut. 5, 3, 21; id. Eun. 2, 1, 21:

    civis severus et gravis,

    Cic. Lael. 25, 95; cf.:

    omnium gravissimus et severissimus, etc.,

    id. de Or. 2, 56, 228:

    Tubero (Stoicus) vitā severus,

    id. Brut. 31, 117; cf.:

    Stoicorum secta severissima,

    Quint. 1, 10, 15:

    agricolae,

    hardended by toil, rugged, Lucr. 5, 1357:

    Cures,

    Verg. A. 8, 638:

    Zethus,

    Hor. Ep. 1, 18, 42; cf. in comp.:

    rumores senum severiorum,

    Cat. 5, 2.—Of those who live a sober and temperate life:

    at vos hinc abite, lymphae, Vini pernicies et ad severos Migrate,

    Cat. 27, 6:

    adimam cantare severis,

    Hor. Ep. 1, 19, 10; 1, 5, 13:

    legis custodes,

    Cic. Div. in Caecil. 5, 18: neque severus esse (potest) in judicando, qui [p. 1687] alios in se severos esse judices non vult, id. Imp. Pomp. 13, 38; so,

    judices severi in eos solos,

    id. Clu. 20, 56; cf.:

    severissimos atque integerrimos judices,

    id. Verr. 1, 10, 30:

    ex familiā ad judicandum severissimā,

    id. ib.:

    ubi haec severus te palam laudaveram,

    Hor. Epod. 11, 19:

    auctor e severissimis,

    Plin. 11, 52, 114, § 274:

    Aristolaus e severissimis pictoribus fuit,

    id. 35, 11, 40, § 137 (for which, just before: austerior colore).—
    B.
    In a bad sense, harsh, rough, crabbed, rigid, severe (rare):

    Neptunus saevus severusque,

    Plaut. Trin. 4, 1, 6:

    idem acerbe severus in filium,

    Cic. Off. 3, 31, 112 dub. (a passage bracketed by B. and K.):

    in me severior quam in vos,

    Liv. 7, 40, 7; Plin. Ep. 9, 13, 21:

    Eumenidum turba,

    Prop. 4 (5), 11, 22; cf. II. B.—
    II.
    Of things, grave, serious, severe, austere, etc.:

    severā fronte curas cogitans,

    Plaut. Mil. 2, 2, 46:

    vultus severior et tristior,

    Cic. de Or. 2, 71, 289; cf. Hor. A. P 107:

    frons,

    Ov. Tr. 2, 241: Falernum, rough, sharp, tart (syn. austerum), Hor. C. 1, 27, 9:

    divaeque (Palladis) severas Fronde ligare comas,

    Stat. Achill. 1, 288:

    animus (opp. mitis),

    Quint. 3, 9, 7:

    disciplina maxime severa,

    id. 1, 2, 5:

    imperia severiora,

    Cic. Tusc. 4, 19, 43:

    judicia severa,

    id. Verr. 2, 4, 59, § 133:

    lex,

    Ov. P. 3, 3, 57:

    severiora judicia,

    Quint. 4, 2, 122:

    severiores leges,

    id. 12, 1, 40; cf.:

    Lycurgus severissimarum justissimarumque legum auctor,

    Vell. 1, 6, 3:

    imperii severissimi vir,

    Liv. 4, 26:

    quod ego dixi per jocum, Id eventurum esse et severum et serium,

    Plaut. Poen. 5, 3, 51:

    linque severa,

    Hor. C. 3, 8, 28:

    paulo severior poena,

    Sall. C. 51, 15.—Of style:

    sententiae graves et severae,

    Cic. Brut. 95, 325:

    triste et severum genus dicendi,

    id. ib. 30, 113; so Quint. 2, 4, 6; 6, 3, 102; 9, 4, 63 sq.; 10, 1, 131 al.; cf.:

    severae Musa tragoediae,

    Hor. C. 2, 1, 9:

    fidibus voces crevere severis,

    id. A. P. 216.—
    B.
    Severe, dreadful, gloomy:

    severus Uncus abest,

    Hor. C. 1, 35, 19:

    silentia noctis,

    Lucr. 4, 460:

    heims,

    Quint. Decl. 4, 14:

    amnem Cocyti metuet,

    Verg. G. 3, 37; cf. absol.: Si. Accurrite, Ne se interimat... Me. Hau! voluisti istuc severum facere? this horrible deed, Plaut. Cist. 3, 15 (but in Lucr. 5, 35 the correct read. is pelage sonora; v. Lachm. ad h. l.).—Hence, adv., in three forms, severe (class.), severiter (anteand post-class.), and severum (post-class.).
    A.
    sĕvērē, gravely, seriously, austerely, rigidly, severely, Cic. Fam. 1, 9, 19:

    graviter et severe voluptatem secernit a bono,

    id. Fin. 2, 8, 24:

    vetuit (with graviter),

    Quint. 11, 3, 148:

    uti judicio,

    id. 1, 3, 4:

    aestimatae lites,

    Cic. Mur. 20, 42; 25, 51:

    vindicare Hiempsalis mortem,

    Sall. J. 15, 3:

    dicere,

    Cic. Off. 1, 37, 134; Quint. 6, 3, 101; 8, 3, 40:

    domesticam disciplinam regere,

    Suet. Caes. 48.— Comp.:

    ad aliquem severius scribere,

    Caes. B. C. 3, 25:

    adhibere aliquem,

    Cic. Att. 10, 12, 3:

    coërcere matrimonia,

    Just. 3, 3, 8. — Sup.:

    sunt qui voluptatem severissime contemnant,

    Cic. Off. 1, 21, 71; so,

    exacta aetas,

    id. Rosc. Com. 15, 44:

    dicere jus,

    Suet. Caes. 43.—
    B.
    sĕvērĭter, gravely, seriously, severely: sermonem cum aliquo conferre, Titin. ap. Non. 509, 33; and in Prisc. p. 1010 P.; Plaut., acc. to Prisc. 1. 1.; App. M. 2, p. 126, 33.—
    * C.
    sĕvērum, harshly, austerely:

    nunc severum vivitur,

    Prud. Cath. 2, 33.
    2.
    Sĕvērus, i, m. [1. severus], a proper name.
    A.
    Of several men.
    1.
    Cornelius Severus, a poet in the Augustan age, Quint. 10, 1, 89; Ov. P. 4, 2, 2 sqq.; 4, 16, 9.—
    2.
    Septimius Severus, a Roman emperor, A.D. 193-211.—
    3.
    Alexander Severus, a Roman emperor, A. D. 222-235, Eutr. 8, 10; Spart. Sev. 1 sqq.—
    4.
    T. Cassius Severus, a Roman orator, in the reigns of Augustus and Tiberius, Quint. 10, 1, 116; Tac. Or. 19.—
    5.
    Sulpicius Severus, a bishop in Gaul, author of a Historia Sacra, and of the Vita S. Martini, and several smaller works.
    B.
    Mons Severus, a mountain in the country of the Sabines, Verg. A. 7, 713.

    Lewis & Short latin dictionary > severum

  • 67 Severus

    1.
    sĕvērus, a, um, adj. [perh. kindr. with serius], serious, grave, strict, austere, stern, severe in aspect, demeanor, conduct, etc. (of persons and things; serius regularly only of things; v. serius; class. and freq.).
    I.
    Of persons:

    nam te omnes saevom severumque commemorant,

    Plaut. Trin. 4, 1, 6:

    quam severus!

    Ter. Heaut. 5, 3, 21; id. Eun. 2, 1, 21:

    civis severus et gravis,

    Cic. Lael. 25, 95; cf.:

    omnium gravissimus et severissimus, etc.,

    id. de Or. 2, 56, 228:

    Tubero (Stoicus) vitā severus,

    id. Brut. 31, 117; cf.:

    Stoicorum secta severissima,

    Quint. 1, 10, 15:

    agricolae,

    hardended by toil, rugged, Lucr. 5, 1357:

    Cures,

    Verg. A. 8, 638:

    Zethus,

    Hor. Ep. 1, 18, 42; cf. in comp.:

    rumores senum severiorum,

    Cat. 5, 2.—Of those who live a sober and temperate life:

    at vos hinc abite, lymphae, Vini pernicies et ad severos Migrate,

    Cat. 27, 6:

    adimam cantare severis,

    Hor. Ep. 1, 19, 10; 1, 5, 13:

    legis custodes,

    Cic. Div. in Caecil. 5, 18: neque severus esse (potest) in judicando, qui [p. 1687] alios in se severos esse judices non vult, id. Imp. Pomp. 13, 38; so,

    judices severi in eos solos,

    id. Clu. 20, 56; cf.:

    severissimos atque integerrimos judices,

    id. Verr. 1, 10, 30:

    ex familiā ad judicandum severissimā,

    id. ib.:

    ubi haec severus te palam laudaveram,

    Hor. Epod. 11, 19:

    auctor e severissimis,

    Plin. 11, 52, 114, § 274:

    Aristolaus e severissimis pictoribus fuit,

    id. 35, 11, 40, § 137 (for which, just before: austerior colore).—
    B.
    In a bad sense, harsh, rough, crabbed, rigid, severe (rare):

    Neptunus saevus severusque,

    Plaut. Trin. 4, 1, 6:

    idem acerbe severus in filium,

    Cic. Off. 3, 31, 112 dub. (a passage bracketed by B. and K.):

    in me severior quam in vos,

    Liv. 7, 40, 7; Plin. Ep. 9, 13, 21:

    Eumenidum turba,

    Prop. 4 (5), 11, 22; cf. II. B.—
    II.
    Of things, grave, serious, severe, austere, etc.:

    severā fronte curas cogitans,

    Plaut. Mil. 2, 2, 46:

    vultus severior et tristior,

    Cic. de Or. 2, 71, 289; cf. Hor. A. P 107:

    frons,

    Ov. Tr. 2, 241: Falernum, rough, sharp, tart (syn. austerum), Hor. C. 1, 27, 9:

    divaeque (Palladis) severas Fronde ligare comas,

    Stat. Achill. 1, 288:

    animus (opp. mitis),

    Quint. 3, 9, 7:

    disciplina maxime severa,

    id. 1, 2, 5:

    imperia severiora,

    Cic. Tusc. 4, 19, 43:

    judicia severa,

    id. Verr. 2, 4, 59, § 133:

    lex,

    Ov. P. 3, 3, 57:

    severiora judicia,

    Quint. 4, 2, 122:

    severiores leges,

    id. 12, 1, 40; cf.:

    Lycurgus severissimarum justissimarumque legum auctor,

    Vell. 1, 6, 3:

    imperii severissimi vir,

    Liv. 4, 26:

    quod ego dixi per jocum, Id eventurum esse et severum et serium,

    Plaut. Poen. 5, 3, 51:

    linque severa,

    Hor. C. 3, 8, 28:

    paulo severior poena,

    Sall. C. 51, 15.—Of style:

    sententiae graves et severae,

    Cic. Brut. 95, 325:

    triste et severum genus dicendi,

    id. ib. 30, 113; so Quint. 2, 4, 6; 6, 3, 102; 9, 4, 63 sq.; 10, 1, 131 al.; cf.:

    severae Musa tragoediae,

    Hor. C. 2, 1, 9:

    fidibus voces crevere severis,

    id. A. P. 216.—
    B.
    Severe, dreadful, gloomy:

    severus Uncus abest,

    Hor. C. 1, 35, 19:

    silentia noctis,

    Lucr. 4, 460:

    heims,

    Quint. Decl. 4, 14:

    amnem Cocyti metuet,

    Verg. G. 3, 37; cf. absol.: Si. Accurrite, Ne se interimat... Me. Hau! voluisti istuc severum facere? this horrible deed, Plaut. Cist. 3, 15 (but in Lucr. 5, 35 the correct read. is pelage sonora; v. Lachm. ad h. l.).—Hence, adv., in three forms, severe (class.), severiter (anteand post-class.), and severum (post-class.).
    A.
    sĕvērē, gravely, seriously, austerely, rigidly, severely, Cic. Fam. 1, 9, 19:

    graviter et severe voluptatem secernit a bono,

    id. Fin. 2, 8, 24:

    vetuit (with graviter),

    Quint. 11, 3, 148:

    uti judicio,

    id. 1, 3, 4:

    aestimatae lites,

    Cic. Mur. 20, 42; 25, 51:

    vindicare Hiempsalis mortem,

    Sall. J. 15, 3:

    dicere,

    Cic. Off. 1, 37, 134; Quint. 6, 3, 101; 8, 3, 40:

    domesticam disciplinam regere,

    Suet. Caes. 48.— Comp.:

    ad aliquem severius scribere,

    Caes. B. C. 3, 25:

    adhibere aliquem,

    Cic. Att. 10, 12, 3:

    coërcere matrimonia,

    Just. 3, 3, 8. — Sup.:

    sunt qui voluptatem severissime contemnant,

    Cic. Off. 1, 21, 71; so,

    exacta aetas,

    id. Rosc. Com. 15, 44:

    dicere jus,

    Suet. Caes. 43.—
    B.
    sĕvērĭter, gravely, seriously, severely: sermonem cum aliquo conferre, Titin. ap. Non. 509, 33; and in Prisc. p. 1010 P.; Plaut., acc. to Prisc. 1. 1.; App. M. 2, p. 126, 33.—
    * C.
    sĕvērum, harshly, austerely:

    nunc severum vivitur,

    Prud. Cath. 2, 33.
    2.
    Sĕvērus, i, m. [1. severus], a proper name.
    A.
    Of several men.
    1.
    Cornelius Severus, a poet in the Augustan age, Quint. 10, 1, 89; Ov. P. 4, 2, 2 sqq.; 4, 16, 9.—
    2.
    Septimius Severus, a Roman emperor, A.D. 193-211.—
    3.
    Alexander Severus, a Roman emperor, A. D. 222-235, Eutr. 8, 10; Spart. Sev. 1 sqq.—
    4.
    T. Cassius Severus, a Roman orator, in the reigns of Augustus and Tiberius, Quint. 10, 1, 116; Tac. Or. 19.—
    5.
    Sulpicius Severus, a bishop in Gaul, author of a Historia Sacra, and of the Vita S. Martini, and several smaller works.
    B.
    Mons Severus, a mountain in the country of the Sabines, Verg. A. 7, 713.

    Lewis & Short latin dictionary > Severus

  • 68 severus

    1.
    sĕvērus, a, um, adj. [perh. kindr. with serius], serious, grave, strict, austere, stern, severe in aspect, demeanor, conduct, etc. (of persons and things; serius regularly only of things; v. serius; class. and freq.).
    I.
    Of persons:

    nam te omnes saevom severumque commemorant,

    Plaut. Trin. 4, 1, 6:

    quam severus!

    Ter. Heaut. 5, 3, 21; id. Eun. 2, 1, 21:

    civis severus et gravis,

    Cic. Lael. 25, 95; cf.:

    omnium gravissimus et severissimus, etc.,

    id. de Or. 2, 56, 228:

    Tubero (Stoicus) vitā severus,

    id. Brut. 31, 117; cf.:

    Stoicorum secta severissima,

    Quint. 1, 10, 15:

    agricolae,

    hardended by toil, rugged, Lucr. 5, 1357:

    Cures,

    Verg. A. 8, 638:

    Zethus,

    Hor. Ep. 1, 18, 42; cf. in comp.:

    rumores senum severiorum,

    Cat. 5, 2.—Of those who live a sober and temperate life:

    at vos hinc abite, lymphae, Vini pernicies et ad severos Migrate,

    Cat. 27, 6:

    adimam cantare severis,

    Hor. Ep. 1, 19, 10; 1, 5, 13:

    legis custodes,

    Cic. Div. in Caecil. 5, 18: neque severus esse (potest) in judicando, qui [p. 1687] alios in se severos esse judices non vult, id. Imp. Pomp. 13, 38; so,

    judices severi in eos solos,

    id. Clu. 20, 56; cf.:

    severissimos atque integerrimos judices,

    id. Verr. 1, 10, 30:

    ex familiā ad judicandum severissimā,

    id. ib.:

    ubi haec severus te palam laudaveram,

    Hor. Epod. 11, 19:

    auctor e severissimis,

    Plin. 11, 52, 114, § 274:

    Aristolaus e severissimis pictoribus fuit,

    id. 35, 11, 40, § 137 (for which, just before: austerior colore).—
    B.
    In a bad sense, harsh, rough, crabbed, rigid, severe (rare):

    Neptunus saevus severusque,

    Plaut. Trin. 4, 1, 6:

    idem acerbe severus in filium,

    Cic. Off. 3, 31, 112 dub. (a passage bracketed by B. and K.):

    in me severior quam in vos,

    Liv. 7, 40, 7; Plin. Ep. 9, 13, 21:

    Eumenidum turba,

    Prop. 4 (5), 11, 22; cf. II. B.—
    II.
    Of things, grave, serious, severe, austere, etc.:

    severā fronte curas cogitans,

    Plaut. Mil. 2, 2, 46:

    vultus severior et tristior,

    Cic. de Or. 2, 71, 289; cf. Hor. A. P 107:

    frons,

    Ov. Tr. 2, 241: Falernum, rough, sharp, tart (syn. austerum), Hor. C. 1, 27, 9:

    divaeque (Palladis) severas Fronde ligare comas,

    Stat. Achill. 1, 288:

    animus (opp. mitis),

    Quint. 3, 9, 7:

    disciplina maxime severa,

    id. 1, 2, 5:

    imperia severiora,

    Cic. Tusc. 4, 19, 43:

    judicia severa,

    id. Verr. 2, 4, 59, § 133:

    lex,

    Ov. P. 3, 3, 57:

    severiora judicia,

    Quint. 4, 2, 122:

    severiores leges,

    id. 12, 1, 40; cf.:

    Lycurgus severissimarum justissimarumque legum auctor,

    Vell. 1, 6, 3:

    imperii severissimi vir,

    Liv. 4, 26:

    quod ego dixi per jocum, Id eventurum esse et severum et serium,

    Plaut. Poen. 5, 3, 51:

    linque severa,

    Hor. C. 3, 8, 28:

    paulo severior poena,

    Sall. C. 51, 15.—Of style:

    sententiae graves et severae,

    Cic. Brut. 95, 325:

    triste et severum genus dicendi,

    id. ib. 30, 113; so Quint. 2, 4, 6; 6, 3, 102; 9, 4, 63 sq.; 10, 1, 131 al.; cf.:

    severae Musa tragoediae,

    Hor. C. 2, 1, 9:

    fidibus voces crevere severis,

    id. A. P. 216.—
    B.
    Severe, dreadful, gloomy:

    severus Uncus abest,

    Hor. C. 1, 35, 19:

    silentia noctis,

    Lucr. 4, 460:

    heims,

    Quint. Decl. 4, 14:

    amnem Cocyti metuet,

    Verg. G. 3, 37; cf. absol.: Si. Accurrite, Ne se interimat... Me. Hau! voluisti istuc severum facere? this horrible deed, Plaut. Cist. 3, 15 (but in Lucr. 5, 35 the correct read. is pelage sonora; v. Lachm. ad h. l.).—Hence, adv., in three forms, severe (class.), severiter (anteand post-class.), and severum (post-class.).
    A.
    sĕvērē, gravely, seriously, austerely, rigidly, severely, Cic. Fam. 1, 9, 19:

    graviter et severe voluptatem secernit a bono,

    id. Fin. 2, 8, 24:

    vetuit (with graviter),

    Quint. 11, 3, 148:

    uti judicio,

    id. 1, 3, 4:

    aestimatae lites,

    Cic. Mur. 20, 42; 25, 51:

    vindicare Hiempsalis mortem,

    Sall. J. 15, 3:

    dicere,

    Cic. Off. 1, 37, 134; Quint. 6, 3, 101; 8, 3, 40:

    domesticam disciplinam regere,

    Suet. Caes. 48.— Comp.:

    ad aliquem severius scribere,

    Caes. B. C. 3, 25:

    adhibere aliquem,

    Cic. Att. 10, 12, 3:

    coërcere matrimonia,

    Just. 3, 3, 8. — Sup.:

    sunt qui voluptatem severissime contemnant,

    Cic. Off. 1, 21, 71; so,

    exacta aetas,

    id. Rosc. Com. 15, 44:

    dicere jus,

    Suet. Caes. 43.—
    B.
    sĕvērĭter, gravely, seriously, severely: sermonem cum aliquo conferre, Titin. ap. Non. 509, 33; and in Prisc. p. 1010 P.; Plaut., acc. to Prisc. 1. 1.; App. M. 2, p. 126, 33.—
    * C.
    sĕvērum, harshly, austerely:

    nunc severum vivitur,

    Prud. Cath. 2, 33.
    2.
    Sĕvērus, i, m. [1. severus], a proper name.
    A.
    Of several men.
    1.
    Cornelius Severus, a poet in the Augustan age, Quint. 10, 1, 89; Ov. P. 4, 2, 2 sqq.; 4, 16, 9.—
    2.
    Septimius Severus, a Roman emperor, A.D. 193-211.—
    3.
    Alexander Severus, a Roman emperor, A. D. 222-235, Eutr. 8, 10; Spart. Sev. 1 sqq.—
    4.
    T. Cassius Severus, a Roman orator, in the reigns of Augustus and Tiberius, Quint. 10, 1, 116; Tac. Or. 19.—
    5.
    Sulpicius Severus, a bishop in Gaul, author of a Historia Sacra, and of the Vita S. Martini, and several smaller works.
    B.
    Mons Severus, a mountain in the country of the Sabines, Verg. A. 7, 713.

    Lewis & Short latin dictionary > severus

  • 69 tacenda

    tăcĕo, cŭi, cĭtum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. root tak-, tvak-, to be or make quiet, content; Sanscr. tucyati, to satisfy; v. Fick, Vergl. Wört. s. v. § 73; 362].
    I.
    Neutr., to be silent, i. e. not to speak, to say nothing, hold one ' s peace (therefore more limited in signif. than silere, to be still, to make no noise): qui dicta loquive tacereve possit, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 255 Vahl.); so, tacere ac fabulari, id. ap. Non. 475, 2 (Trag. v. 182 ib.): Ag. Ne obturba ac tace. Mil. Taceo. Ag. Si tacuisses, jam istuc taceo non natum foret, Plaut. Poen. 1, 2, 49 sq.:

    silete et tacete,

    id. ib. prol. 3; cf. id. Capt. 3, 1, 19:

    taceamne an praedicem,

    Ter. Eun. 4, 4, 54; 5, 2, 60; id. And. 2, 3, 25:

    ea lingulaca est nobis, nam numquam tacet,

    Plaut. Cas. 2, 8, 62:

    ad loquendum atque ad tacendum tute habeas portisculum,

    id. As. 3, 1, 15:

    tacendo loqui videbantur,

    Cic. Sest. 18, 40:

    hic Abdera, non tacente me,

    id. Att. 4, 17, 3 B. and K.:

    nobis tacentibus,

    id. Ac. 2, 32, 101:

    an me taciturum tantis de rebus existimavistis?

    id. Verr. 1, 9, 27:

    taceamus,

    Liv. 40, 9, 5:

    tacere nondum volumus,

    Sid. Ep. 8, 16.— Impers. pass.:

    taceri si vis, vera dicito,

    Ter. Eun. 1, 2, 26:

    ut doceam Rullum posthac in iis saltem tacere rebus, in quibus de se et de suis factis taceri velit,

    Cic. Agr. 3, 2, 4.—
    B.
    Transf., for silere, of animals and things, concr. and abstr., to be still, noiseless, quiet, at rest (mostly poet.):

    canis ipse tacet,

    Tib. 2, 4, 34; cf.:

    vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

    Ov. A. A. 1, 271:

    nox erat... Cum tacet omnis ager pecudes pictaeque volucres,

    Verg. A. 4, 525; cf.

    nox,

    Cat. 7, 7:

    nec diu taceat procax locutio,

    id. 61, 126:

    non oculi tacuere tui,

    Ov. Am. 2, 5, 17: plectra dolore tacent;

    muta dolore lyra est,

    id. H. 15, 198:

    tacet stridor litui,

    Sen. Thyest. 575:

    essedo tacente,

    noiseless, Mart. 4, 64, 19:

    Ister tacens,

    i. e. standing still, frozen, id. 7, 84, 3:

    solitudo et tacentes loci,

    hushed, still, Tac. H. 3, 85:

    loca tacentia,

    the under world, the silent land, Verg. A. 6, 265:

    aquae tacentes,

    Prop. 4 (5), 4, 49:

    tacere indolem illam Romanam,

    i. e. did not show itself, had disappeared, Liv. 9, 6, 12:

    blanditiae taceant,

    Ov. Am. 1, 4, 66.—
    II.
    Act., to pass over in silence, be silent respecting a thing (rare but class.):

    et tu hoc taceto,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    quae vera audivi, taceo et contineo,

    Ter. Eun. 1, 2, 23; Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    enuntiabo... quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

    Cic. de Or. 1, 26, 119:

    quid dixit aut quid tacuit?

    Hor. Epod. 5, 49:

    commissa tacere Qui nequit,

    id. S. 1, 4, 84:

    ut alios taceam,

    not to speak of others, Ov. M. 13, 177; so,

    Narcissum,

    Verg. G. 4, 123:

    novercas,

    Sen. Hippol. 558 et saep.:

    tacebimus, quid in ipso homine prosit homini?

    Plin. 28, 1, 1, § 1.— Pass.:

    ignotumst, tacitumst, creditumst,

    Ter. Ad. 3, 4, 28:

    aureus in medio Marte tacetur Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 36:

    vir Celtiberis non tacende gentibus,

    Mart. 1, 50, 1. — Hence, subst.: tăcenda, ōrum, n., things not to be uttered: dicenda tacenda locutus, rhêta kai arrêta, things fit and unfit to be spoken, Hor. Ep. 1, 7, 72; cf.:

    gravis est culpa tacenda loqui,

    Ov. A. A. 2, 604.—Hence, tă-cĭtus, a, um, P. a.
    A.
    Pass., that is passed over in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned:

    prima duo capita epistulae tuae tacita mihi quodammodo relinquenda sunt,

    Cic. Fam. 3, 8, 2:

    aliquid tacitum tenere,

    id. de Or. 3, 17, 64; cf.:

    quod cum ab antiquis tacitum praetermissumque sit,

    Liv. 6, 12, 3; Verg. A. 6, 841:

    tacitum erit,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    suspendas potins me, quam tacita tu haec auferas,

    i. e. without my speaking of it, uncontradicted by me, id. As. 4, 2, 7; cf.:

    cetera si reprehenderis, non feres tacitum,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    ne id quidem ab Turno tulisse tacitum ferunt: dixisse enim, etc.,

    Liv. 1, 50, 9; so, too, tacitum ferre. id. 3, 45, 6: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., id. 7, 1, 5:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    silence, Plaut. Cist. 1, 2, 7. —
    2.
    Transf.
    a.
    In jurid. lang., that is done without words, assumed as a matter of course, silent, implied, tacit:

    non omnia scriptis, sed quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri,

    Cic. Inv. 2, 47, 140:

    conventio,

    Dig. 20, 2, 3:

    condicio,

    ib. 23, 3, 68:

    jus,

    ib. 29, 2, 66:

    substitutio,

    ib. 28, 5, 25:

    indutiae,

    Liv. 2, 18; 2, 64; 23, 46:

    fideicommissum,

    Quint. 9, 2, 74.—
    b.
    That is done or exists in silence; silent, secret, hidden, concealed:

    senatus decrevit, ut tacitum judicium ante comitia fierit,

    Cic. Att. 4, 17, 3 Bait.:

    aures ipsae tacito eum (modum) sensu sine arte definiunt,

    id. Or. 60, 203:

    omnes enim tacito quodam sensu sine ullā arte aut ratione quae sint... recta ac prava dijudicant,

    id. de Or. 3, 50, 195:

    ob tacitas cum Marcello offensiones,

    Vell. 2, 93, 2:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67; so,

    affectus,

    Ov. M. 7, 147:

    pudor,

    id. ib. 7, 743:

    ira,

    id. ib. 6, 623:

    dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā,

    secretly, unobserved, Verg. A. 4, 306.— Subst.: tăcĭtum, i, n., a secret:

    taciti vulgator,

    Ov. Am. 3, 7, 51. —
    B.
    Act. or neutr., that does not speak, not uttering a sound, silent, still, quiet, noiseless, mute:

    quod boni est, id tacitus taceas tute tecum et gaudeas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    tacitus tace modo,

    id. Poen. 4, 2, 84:

    mulier,

    id. Rud. 4, 4, 70; cf.:

    lacrumans tacitus auscultabat, quae ego loquebar,

    id. Bacch. 4, 9, 59:

    quid exspectas auctoritatem loquentium, quorum voluntatem tacitorum perspicis?

    Cic. Cat. 1, 8, 20; 3, 11, 26:

    vos me jam hoc tacito intellegetis,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180:

    quae (patria) tecum tacita loquitur,

    id. Cat. 1, 7, 18: voluntas;

    quae si tacitis nobis intellegi posset, verbis omnino non uteremur,

    id. Caecin. 18, 53; id. Verr. 2, 3, 16, § 41:

    nihil me mutum delectare potest, nihil tacitum,

    id. Cat. 3, 11, 26:

    si quam conjecturam adfert hominibus tacita corporis figura,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    tacita vestra exspectatio,

    id. Clu. 23, 63:

    assensiones nec tacitae nec occultae,

    implied, tacit, id. Mil. 5, 12:

    si mori tacitum oportet, taceamus,

    i. e. without making a defence, Liv. 40, 9, 5:

    contumeliam tacitus tulit,

    id. 35, 19, 1:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat,

    i. e. meditating, Hor. S. 1, 3, 65:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    eloquent, outspoken, id. C. 4, 1, 14:

    tacitus pasci si posset corvus,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    tacitā fistula cum lyrā,

    id. C. 3, 19, 20:

    totum pererrat Luminibus tacitis,

    with silent glances, Verg. A. 4, 364:

    fulmen,

    i. e. without thunder, Luc. 1, 533 et saep.:

    per tacitum nemus ire,

    still, silent, quiet, Verg. A. 6, 386; so,

    unda,

    id. ib. 8, 87:

    caelum,

    id. ib. 3, 515:

    aër,

    Mart. 8, 32, 1:

    domus,

    id. 9, 62, 12:

    limen,

    Verg. A. 7, 343:

    nox,

    Ov. H. 18, 78; id. F. 2, 552.— Subst.: tăcĭtum, i, n., silence:

    septem surgens sedatis amnibus altus Per tacitum Ganges,

    in its silent course, flowing silently, Verg. A. 9, 31; cf.:

    trahitur Gangesque Padusque Per tacitum mundi,

    i. e. through subterranean passages, Luc. 10, 253:

    somnus per tacitum allapsus,

    silently, in silence, Sil. 10, 354:

    erumpunt sub casside fusae Per tacitum lacrimae,

    id. 12, 554; 17, 216.—
    C.
    As proper name: Tă-cĭta, ae, f., = Muta, the goddess of Silence:

    ecce anus in mediis residens annosa puellis Sacra facit Tacitae,

    Ov. F. 2, 572; v. also 2. Tacitus.— Adv.: tăcĭtē, silently, in silence, secretly (class.):

    auscultemus,

    Plaut. As. 3, 2, 42:

    tacite rogare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    tacite dat ipsa lex potestatem defendendi,

    id. Mil. 4, 11:

    perire tacite obscureque,

    id. Quint. 15, 50:

    non tulit verecundiam senatus,

    Liv. 5, 28, 1:

    exsecrari praetereuntem,

    id. 2, 58, 8:

    annus labens,

    Ov. F. 1, 65; Just. 15, 2; Plin. Ep. 5, 17, 2; Val. Max. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > tacenda

  • 70 taceo

    tăcĕo, cŭi, cĭtum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. root tak-, tvak-, to be or make quiet, content; Sanscr. tucyati, to satisfy; v. Fick, Vergl. Wört. s. v. § 73; 362].
    I.
    Neutr., to be silent, i. e. not to speak, to say nothing, hold one ' s peace (therefore more limited in signif. than silere, to be still, to make no noise): qui dicta loquive tacereve possit, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 255 Vahl.); so, tacere ac fabulari, id. ap. Non. 475, 2 (Trag. v. 182 ib.): Ag. Ne obturba ac tace. Mil. Taceo. Ag. Si tacuisses, jam istuc taceo non natum foret, Plaut. Poen. 1, 2, 49 sq.:

    silete et tacete,

    id. ib. prol. 3; cf. id. Capt. 3, 1, 19:

    taceamne an praedicem,

    Ter. Eun. 4, 4, 54; 5, 2, 60; id. And. 2, 3, 25:

    ea lingulaca est nobis, nam numquam tacet,

    Plaut. Cas. 2, 8, 62:

    ad loquendum atque ad tacendum tute habeas portisculum,

    id. As. 3, 1, 15:

    tacendo loqui videbantur,

    Cic. Sest. 18, 40:

    hic Abdera, non tacente me,

    id. Att. 4, 17, 3 B. and K.:

    nobis tacentibus,

    id. Ac. 2, 32, 101:

    an me taciturum tantis de rebus existimavistis?

    id. Verr. 1, 9, 27:

    taceamus,

    Liv. 40, 9, 5:

    tacere nondum volumus,

    Sid. Ep. 8, 16.— Impers. pass.:

    taceri si vis, vera dicito,

    Ter. Eun. 1, 2, 26:

    ut doceam Rullum posthac in iis saltem tacere rebus, in quibus de se et de suis factis taceri velit,

    Cic. Agr. 3, 2, 4.—
    B.
    Transf., for silere, of animals and things, concr. and abstr., to be still, noiseless, quiet, at rest (mostly poet.):

    canis ipse tacet,

    Tib. 2, 4, 34; cf.:

    vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

    Ov. A. A. 1, 271:

    nox erat... Cum tacet omnis ager pecudes pictaeque volucres,

    Verg. A. 4, 525; cf.

    nox,

    Cat. 7, 7:

    nec diu taceat procax locutio,

    id. 61, 126:

    non oculi tacuere tui,

    Ov. Am. 2, 5, 17: plectra dolore tacent;

    muta dolore lyra est,

    id. H. 15, 198:

    tacet stridor litui,

    Sen. Thyest. 575:

    essedo tacente,

    noiseless, Mart. 4, 64, 19:

    Ister tacens,

    i. e. standing still, frozen, id. 7, 84, 3:

    solitudo et tacentes loci,

    hushed, still, Tac. H. 3, 85:

    loca tacentia,

    the under world, the silent land, Verg. A. 6, 265:

    aquae tacentes,

    Prop. 4 (5), 4, 49:

    tacere indolem illam Romanam,

    i. e. did not show itself, had disappeared, Liv. 9, 6, 12:

    blanditiae taceant,

    Ov. Am. 1, 4, 66.—
    II.
    Act., to pass over in silence, be silent respecting a thing (rare but class.):

    et tu hoc taceto,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    quae vera audivi, taceo et contineo,

    Ter. Eun. 1, 2, 23; Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    enuntiabo... quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

    Cic. de Or. 1, 26, 119:

    quid dixit aut quid tacuit?

    Hor. Epod. 5, 49:

    commissa tacere Qui nequit,

    id. S. 1, 4, 84:

    ut alios taceam,

    not to speak of others, Ov. M. 13, 177; so,

    Narcissum,

    Verg. G. 4, 123:

    novercas,

    Sen. Hippol. 558 et saep.:

    tacebimus, quid in ipso homine prosit homini?

    Plin. 28, 1, 1, § 1.— Pass.:

    ignotumst, tacitumst, creditumst,

    Ter. Ad. 3, 4, 28:

    aureus in medio Marte tacetur Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 36:

    vir Celtiberis non tacende gentibus,

    Mart. 1, 50, 1. — Hence, subst.: tăcenda, ōrum, n., things not to be uttered: dicenda tacenda locutus, rhêta kai arrêta, things fit and unfit to be spoken, Hor. Ep. 1, 7, 72; cf.:

    gravis est culpa tacenda loqui,

    Ov. A. A. 2, 604.—Hence, tă-cĭtus, a, um, P. a.
    A.
    Pass., that is passed over in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned:

    prima duo capita epistulae tuae tacita mihi quodammodo relinquenda sunt,

    Cic. Fam. 3, 8, 2:

    aliquid tacitum tenere,

    id. de Or. 3, 17, 64; cf.:

    quod cum ab antiquis tacitum praetermissumque sit,

    Liv. 6, 12, 3; Verg. A. 6, 841:

    tacitum erit,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    suspendas potins me, quam tacita tu haec auferas,

    i. e. without my speaking of it, uncontradicted by me, id. As. 4, 2, 7; cf.:

    cetera si reprehenderis, non feres tacitum,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    ne id quidem ab Turno tulisse tacitum ferunt: dixisse enim, etc.,

    Liv. 1, 50, 9; so, too, tacitum ferre. id. 3, 45, 6: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., id. 7, 1, 5:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    silence, Plaut. Cist. 1, 2, 7. —
    2.
    Transf.
    a.
    In jurid. lang., that is done without words, assumed as a matter of course, silent, implied, tacit:

    non omnia scriptis, sed quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri,

    Cic. Inv. 2, 47, 140:

    conventio,

    Dig. 20, 2, 3:

    condicio,

    ib. 23, 3, 68:

    jus,

    ib. 29, 2, 66:

    substitutio,

    ib. 28, 5, 25:

    indutiae,

    Liv. 2, 18; 2, 64; 23, 46:

    fideicommissum,

    Quint. 9, 2, 74.—
    b.
    That is done or exists in silence; silent, secret, hidden, concealed:

    senatus decrevit, ut tacitum judicium ante comitia fierit,

    Cic. Att. 4, 17, 3 Bait.:

    aures ipsae tacito eum (modum) sensu sine arte definiunt,

    id. Or. 60, 203:

    omnes enim tacito quodam sensu sine ullā arte aut ratione quae sint... recta ac prava dijudicant,

    id. de Or. 3, 50, 195:

    ob tacitas cum Marcello offensiones,

    Vell. 2, 93, 2:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67; so,

    affectus,

    Ov. M. 7, 147:

    pudor,

    id. ib. 7, 743:

    ira,

    id. ib. 6, 623:

    dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā,

    secretly, unobserved, Verg. A. 4, 306.— Subst.: tăcĭtum, i, n., a secret:

    taciti vulgator,

    Ov. Am. 3, 7, 51. —
    B.
    Act. or neutr., that does not speak, not uttering a sound, silent, still, quiet, noiseless, mute:

    quod boni est, id tacitus taceas tute tecum et gaudeas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    tacitus tace modo,

    id. Poen. 4, 2, 84:

    mulier,

    id. Rud. 4, 4, 70; cf.:

    lacrumans tacitus auscultabat, quae ego loquebar,

    id. Bacch. 4, 9, 59:

    quid exspectas auctoritatem loquentium, quorum voluntatem tacitorum perspicis?

    Cic. Cat. 1, 8, 20; 3, 11, 26:

    vos me jam hoc tacito intellegetis,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180:

    quae (patria) tecum tacita loquitur,

    id. Cat. 1, 7, 18: voluntas;

    quae si tacitis nobis intellegi posset, verbis omnino non uteremur,

    id. Caecin. 18, 53; id. Verr. 2, 3, 16, § 41:

    nihil me mutum delectare potest, nihil tacitum,

    id. Cat. 3, 11, 26:

    si quam conjecturam adfert hominibus tacita corporis figura,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    tacita vestra exspectatio,

    id. Clu. 23, 63:

    assensiones nec tacitae nec occultae,

    implied, tacit, id. Mil. 5, 12:

    si mori tacitum oportet, taceamus,

    i. e. without making a defence, Liv. 40, 9, 5:

    contumeliam tacitus tulit,

    id. 35, 19, 1:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat,

    i. e. meditating, Hor. S. 1, 3, 65:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    eloquent, outspoken, id. C. 4, 1, 14:

    tacitus pasci si posset corvus,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    tacitā fistula cum lyrā,

    id. C. 3, 19, 20:

    totum pererrat Luminibus tacitis,

    with silent glances, Verg. A. 4, 364:

    fulmen,

    i. e. without thunder, Luc. 1, 533 et saep.:

    per tacitum nemus ire,

    still, silent, quiet, Verg. A. 6, 386; so,

    unda,

    id. ib. 8, 87:

    caelum,

    id. ib. 3, 515:

    aër,

    Mart. 8, 32, 1:

    domus,

    id. 9, 62, 12:

    limen,

    Verg. A. 7, 343:

    nox,

    Ov. H. 18, 78; id. F. 2, 552.— Subst.: tăcĭtum, i, n., silence:

    septem surgens sedatis amnibus altus Per tacitum Ganges,

    in its silent course, flowing silently, Verg. A. 9, 31; cf.:

    trahitur Gangesque Padusque Per tacitum mundi,

    i. e. through subterranean passages, Luc. 10, 253:

    somnus per tacitum allapsus,

    silently, in silence, Sil. 10, 354:

    erumpunt sub casside fusae Per tacitum lacrimae,

    id. 12, 554; 17, 216.—
    C.
    As proper name: Tă-cĭta, ae, f., = Muta, the goddess of Silence:

    ecce anus in mediis residens annosa puellis Sacra facit Tacitae,

    Ov. F. 2, 572; v. also 2. Tacitus.— Adv.: tăcĭtē, silently, in silence, secretly (class.):

    auscultemus,

    Plaut. As. 3, 2, 42:

    tacite rogare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    tacite dat ipsa lex potestatem defendendi,

    id. Mil. 4, 11:

    perire tacite obscureque,

    id. Quint. 15, 50:

    non tulit verecundiam senatus,

    Liv. 5, 28, 1:

    exsecrari praetereuntem,

    id. 2, 58, 8:

    annus labens,

    Ov. F. 1, 65; Just. 15, 2; Plin. Ep. 5, 17, 2; Val. Max. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > taceo

  • 71 tacitum

    tăcĕo, cŭi, cĭtum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. root tak-, tvak-, to be or make quiet, content; Sanscr. tucyati, to satisfy; v. Fick, Vergl. Wört. s. v. § 73; 362].
    I.
    Neutr., to be silent, i. e. not to speak, to say nothing, hold one ' s peace (therefore more limited in signif. than silere, to be still, to make no noise): qui dicta loquive tacereve possit, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 255 Vahl.); so, tacere ac fabulari, id. ap. Non. 475, 2 (Trag. v. 182 ib.): Ag. Ne obturba ac tace. Mil. Taceo. Ag. Si tacuisses, jam istuc taceo non natum foret, Plaut. Poen. 1, 2, 49 sq.:

    silete et tacete,

    id. ib. prol. 3; cf. id. Capt. 3, 1, 19:

    taceamne an praedicem,

    Ter. Eun. 4, 4, 54; 5, 2, 60; id. And. 2, 3, 25:

    ea lingulaca est nobis, nam numquam tacet,

    Plaut. Cas. 2, 8, 62:

    ad loquendum atque ad tacendum tute habeas portisculum,

    id. As. 3, 1, 15:

    tacendo loqui videbantur,

    Cic. Sest. 18, 40:

    hic Abdera, non tacente me,

    id. Att. 4, 17, 3 B. and K.:

    nobis tacentibus,

    id. Ac. 2, 32, 101:

    an me taciturum tantis de rebus existimavistis?

    id. Verr. 1, 9, 27:

    taceamus,

    Liv. 40, 9, 5:

    tacere nondum volumus,

    Sid. Ep. 8, 16.— Impers. pass.:

    taceri si vis, vera dicito,

    Ter. Eun. 1, 2, 26:

    ut doceam Rullum posthac in iis saltem tacere rebus, in quibus de se et de suis factis taceri velit,

    Cic. Agr. 3, 2, 4.—
    B.
    Transf., for silere, of animals and things, concr. and abstr., to be still, noiseless, quiet, at rest (mostly poet.):

    canis ipse tacet,

    Tib. 2, 4, 34; cf.:

    vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

    Ov. A. A. 1, 271:

    nox erat... Cum tacet omnis ager pecudes pictaeque volucres,

    Verg. A. 4, 525; cf.

    nox,

    Cat. 7, 7:

    nec diu taceat procax locutio,

    id. 61, 126:

    non oculi tacuere tui,

    Ov. Am. 2, 5, 17: plectra dolore tacent;

    muta dolore lyra est,

    id. H. 15, 198:

    tacet stridor litui,

    Sen. Thyest. 575:

    essedo tacente,

    noiseless, Mart. 4, 64, 19:

    Ister tacens,

    i. e. standing still, frozen, id. 7, 84, 3:

    solitudo et tacentes loci,

    hushed, still, Tac. H. 3, 85:

    loca tacentia,

    the under world, the silent land, Verg. A. 6, 265:

    aquae tacentes,

    Prop. 4 (5), 4, 49:

    tacere indolem illam Romanam,

    i. e. did not show itself, had disappeared, Liv. 9, 6, 12:

    blanditiae taceant,

    Ov. Am. 1, 4, 66.—
    II.
    Act., to pass over in silence, be silent respecting a thing (rare but class.):

    et tu hoc taceto,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    quae vera audivi, taceo et contineo,

    Ter. Eun. 1, 2, 23; Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    enuntiabo... quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

    Cic. de Or. 1, 26, 119:

    quid dixit aut quid tacuit?

    Hor. Epod. 5, 49:

    commissa tacere Qui nequit,

    id. S. 1, 4, 84:

    ut alios taceam,

    not to speak of others, Ov. M. 13, 177; so,

    Narcissum,

    Verg. G. 4, 123:

    novercas,

    Sen. Hippol. 558 et saep.:

    tacebimus, quid in ipso homine prosit homini?

    Plin. 28, 1, 1, § 1.— Pass.:

    ignotumst, tacitumst, creditumst,

    Ter. Ad. 3, 4, 28:

    aureus in medio Marte tacetur Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 36:

    vir Celtiberis non tacende gentibus,

    Mart. 1, 50, 1. — Hence, subst.: tăcenda, ōrum, n., things not to be uttered: dicenda tacenda locutus, rhêta kai arrêta, things fit and unfit to be spoken, Hor. Ep. 1, 7, 72; cf.:

    gravis est culpa tacenda loqui,

    Ov. A. A. 2, 604.—Hence, tă-cĭtus, a, um, P. a.
    A.
    Pass., that is passed over in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned:

    prima duo capita epistulae tuae tacita mihi quodammodo relinquenda sunt,

    Cic. Fam. 3, 8, 2:

    aliquid tacitum tenere,

    id. de Or. 3, 17, 64; cf.:

    quod cum ab antiquis tacitum praetermissumque sit,

    Liv. 6, 12, 3; Verg. A. 6, 841:

    tacitum erit,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    suspendas potins me, quam tacita tu haec auferas,

    i. e. without my speaking of it, uncontradicted by me, id. As. 4, 2, 7; cf.:

    cetera si reprehenderis, non feres tacitum,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    ne id quidem ab Turno tulisse tacitum ferunt: dixisse enim, etc.,

    Liv. 1, 50, 9; so, too, tacitum ferre. id. 3, 45, 6: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., id. 7, 1, 5:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    silence, Plaut. Cist. 1, 2, 7. —
    2.
    Transf.
    a.
    In jurid. lang., that is done without words, assumed as a matter of course, silent, implied, tacit:

    non omnia scriptis, sed quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri,

    Cic. Inv. 2, 47, 140:

    conventio,

    Dig. 20, 2, 3:

    condicio,

    ib. 23, 3, 68:

    jus,

    ib. 29, 2, 66:

    substitutio,

    ib. 28, 5, 25:

    indutiae,

    Liv. 2, 18; 2, 64; 23, 46:

    fideicommissum,

    Quint. 9, 2, 74.—
    b.
    That is done or exists in silence; silent, secret, hidden, concealed:

    senatus decrevit, ut tacitum judicium ante comitia fierit,

    Cic. Att. 4, 17, 3 Bait.:

    aures ipsae tacito eum (modum) sensu sine arte definiunt,

    id. Or. 60, 203:

    omnes enim tacito quodam sensu sine ullā arte aut ratione quae sint... recta ac prava dijudicant,

    id. de Or. 3, 50, 195:

    ob tacitas cum Marcello offensiones,

    Vell. 2, 93, 2:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67; so,

    affectus,

    Ov. M. 7, 147:

    pudor,

    id. ib. 7, 743:

    ira,

    id. ib. 6, 623:

    dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā,

    secretly, unobserved, Verg. A. 4, 306.— Subst.: tăcĭtum, i, n., a secret:

    taciti vulgator,

    Ov. Am. 3, 7, 51. —
    B.
    Act. or neutr., that does not speak, not uttering a sound, silent, still, quiet, noiseless, mute:

    quod boni est, id tacitus taceas tute tecum et gaudeas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    tacitus tace modo,

    id. Poen. 4, 2, 84:

    mulier,

    id. Rud. 4, 4, 70; cf.:

    lacrumans tacitus auscultabat, quae ego loquebar,

    id. Bacch. 4, 9, 59:

    quid exspectas auctoritatem loquentium, quorum voluntatem tacitorum perspicis?

    Cic. Cat. 1, 8, 20; 3, 11, 26:

    vos me jam hoc tacito intellegetis,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180:

    quae (patria) tecum tacita loquitur,

    id. Cat. 1, 7, 18: voluntas;

    quae si tacitis nobis intellegi posset, verbis omnino non uteremur,

    id. Caecin. 18, 53; id. Verr. 2, 3, 16, § 41:

    nihil me mutum delectare potest, nihil tacitum,

    id. Cat. 3, 11, 26:

    si quam conjecturam adfert hominibus tacita corporis figura,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    tacita vestra exspectatio,

    id. Clu. 23, 63:

    assensiones nec tacitae nec occultae,

    implied, tacit, id. Mil. 5, 12:

    si mori tacitum oportet, taceamus,

    i. e. without making a defence, Liv. 40, 9, 5:

    contumeliam tacitus tulit,

    id. 35, 19, 1:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat,

    i. e. meditating, Hor. S. 1, 3, 65:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    eloquent, outspoken, id. C. 4, 1, 14:

    tacitus pasci si posset corvus,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    tacitā fistula cum lyrā,

    id. C. 3, 19, 20:

    totum pererrat Luminibus tacitis,

    with silent glances, Verg. A. 4, 364:

    fulmen,

    i. e. without thunder, Luc. 1, 533 et saep.:

    per tacitum nemus ire,

    still, silent, quiet, Verg. A. 6, 386; so,

    unda,

    id. ib. 8, 87:

    caelum,

    id. ib. 3, 515:

    aër,

    Mart. 8, 32, 1:

    domus,

    id. 9, 62, 12:

    limen,

    Verg. A. 7, 343:

    nox,

    Ov. H. 18, 78; id. F. 2, 552.— Subst.: tăcĭtum, i, n., silence:

    septem surgens sedatis amnibus altus Per tacitum Ganges,

    in its silent course, flowing silently, Verg. A. 9, 31; cf.:

    trahitur Gangesque Padusque Per tacitum mundi,

    i. e. through subterranean passages, Luc. 10, 253:

    somnus per tacitum allapsus,

    silently, in silence, Sil. 10, 354:

    erumpunt sub casside fusae Per tacitum lacrimae,

    id. 12, 554; 17, 216.—
    C.
    As proper name: Tă-cĭta, ae, f., = Muta, the goddess of Silence:

    ecce anus in mediis residens annosa puellis Sacra facit Tacitae,

    Ov. F. 2, 572; v. also 2. Tacitus.— Adv.: tăcĭtē, silently, in silence, secretly (class.):

    auscultemus,

    Plaut. As. 3, 2, 42:

    tacite rogare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    tacite dat ipsa lex potestatem defendendi,

    id. Mil. 4, 11:

    perire tacite obscureque,

    id. Quint. 15, 50:

    non tulit verecundiam senatus,

    Liv. 5, 28, 1:

    exsecrari praetereuntem,

    id. 2, 58, 8:

    annus labens,

    Ov. F. 1, 65; Just. 15, 2; Plin. Ep. 5, 17, 2; Val. Max. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > tacitum

  • 72 ad-dūcō

        ad-dūcō dūxī, ductus, ere    (imper. adduce for adduc, T.—Perf. addūxtī for addūxistī, T.), to lead to, bring to, bring along (usu. of persons; cf. adfero, of things): quos Maecenas adduxerat umbras, brought along, H.: eos ad me domum adduxit <*> Iugurtham vinctum Romam, S.: in iudicium.— Poet.: dextris adducor litora remis, reach, O.— Rarely of things: aquam adduxi, brought into the city: carmen ad umbilicum, to finish, H.: sedulitas adducit febrīs, brings on, H.: Dicas adductum propius frondere Tarentum, the woods of Tarentum brought nearer (Rome), H. — Esp., to bring by drawing, draw, pull, stretch: tormenta quo sunt adducta vehementius: adducto arcu, V.: funes, Cs.: adductis lacertis, bent (in rowing), V.: colla parvis lacertis, to embrace, O.—Hence, fig.: habenas amicitiae, to tighten.—Of the skin, to draw up, wrinkle, contract: adducit cutem macies, wrinkles the skin, O.; cf. sitis miseros adduxerat artūs, V.—Fig., to bring to, bring into, bring under: ad suam auctoritatem: rem in extremum discrimen: me in necessitatem, L. — To bring, lead, prompt, move, induce, prevail upon, persuade, incite: te ad facinus: me in summam exspectationem: in spem, S.: ad suscipiendum bellum, Cs.: ad credendum, N.: adduci, ut capite operto sit: hoc nondum adducor ut faciam: quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi: necessitate adductus, Cs.: adducti iudices sunt... potuisse, etc., were led to believe that, etc.

    Latin-English dictionary > ad-dūcō

  • 73 aemulus

        aemulus adj.    [2 IC-, AIC-], striving earnestly after, emulating, rivalling, vying with, emulous: laudis: studiorum: itinerum Herculis, L. — Envious, jealous, grudging, malicious: Triton, V.— As subst, a rival: alqm tamquam aemulum removere. — Of things, rivalling, comparable, similar: tibia tubae, H.: Carthago inperi Romani, S.
    * * *
    I
    aemula, aemulum ADJ
    envious, jealous, grudging, (things) comparable/equal (with/to)
    II
    rival, competitor, love rival; diligent imitator/follower; equal/peer

    Latin-English dictionary > aemulus

  • 74 alius

        alius a, ud (gen. alīus; or m aliī, f aliae, all rare, alterīus is used instead; dat. aliī; nom plur. aliī, rarely alī), adj. pronom.    [2 AL-], another, other, different: in aliā causā (opp. in hac): aliis in civitatibus: condemnatus aliis criminibus: utrum hanc actionem habebis... an aliam quampiam: ne quam aliam quaerat copiam, T.: si alius legem tulisset, any one else: (hoc) alium, non me, excogitasse, some one else: num quid est aliud? Quid aliud tibi vis? T.: Sed quis nunc alius audet praeferre? etc., Iu. — Alia omnia (not omnia alia), everything else: alia omnia falsa sunt, virtus una, etc.: aliaeque volucres et Procne, and in particular, V.—Praegn. ( indef pron. understood), some other, any other, somebody else, something else: etiam si melius aliud fuit, tamen, etc.: utar post alio, si invenero melius, something else: siti magis quam aliā re accenditur, S.—Hence, ‘alio die’ dicere, of the augur, who, deeming the omens unfavorable, postponed the Comitia to some other day.—In comparisons, other than, different from: alium esse censes nunc me atque olim, T.: potest aliud mihi ac tibi videri: alia atque antea sentiret, N.: lux longe alia est solis ac lychnorum, is very different: nihil aliud nisi, nothing else but, only: amare nihil aliud est, nisi eum diligere, etc., is simply: ut nihil aliud nisi de hoste cogitet: si provincia alii quam Mario traderetur, S. — Nihil aliud quam, nothing else than, only: hostes quidem nihil aliud quam perfusis vano timore Romanis abeunt, L.: is intromissus... nihil aliud quam hoc narrasse fertur, L. — So, quid aliud quam? what else than?: quibus quid aliud quam admonemus cives nos eorum esse, L.: num quid aliud praeter hasce insidias?: aliud, praeterquam de quo retulissent, dicere, L.—In distributive clauses, alius... alius; aliud... aliud, etc., one... another, the one... the other: alios excluserunt, alios eiecerunt: ut alias... auferretur, alius... occideretur.— Plur, some... others: quid potes dicere cur alia defendas, alia non cures: cum alii fossas complerent, alii defensores vallo depellerent, Cs. — Partim, pars, or quidam often corresponds to alius: principes partim interfecerant, alios in exsilium eiecerant, N.: nos alii ibimus Afros, pars Scythiam veniemus, V.—Also with aliquis: putat aliquis esse voluptatem bonum; alius autem pecuniam. — Sometimes aliud... aliud, simply, one thing... another, different things: aliud est male dicere, aliud accusare: longe aliud esse virgines rapere, aliud pugnare, L. — Connected by atque or -que, the one and the other; now this, now that; different: eadem res... alio atque alio elata verbo: milites trans flumen aliis atque aliis locis traiciebant, L.; cf. alias deinde alias morae causas facere, S.—In abridged expressions: fecerunt alii quidem alia quam multa, different men have done very many different things: alius ex aliā parte, from different quarters: dies alios alio dedit ordine Luna Felicīs operum, V.: quo facto cum alius alii subsidium ferrent, one to another, Cs.: alius alio more viventes, each in a different way, S.: cum alii alio mitterentur, in different directions, L.—Alius ex alio, super alium, post alium, one after another: ut aliud ex alio incidit, T.: alias ex aliis nectendo moras, L.: nos alia ex aliis in fata vocamur, V.—Meton., praegn., of another kind, different: nunc hic dies aliam vitam defert, alios mores postulat, T.: Huic aliud mercedis erit, V.: longe alia mihi mens est, S.: aliusque et idem Nasceris, H.—Hence, of a vote: in alia omnia ire (sc. vota), to go against (a motion), vote the other way. — With quam: iuvenis longe alius ingenio, quam cuius simulationem induerat, L.: non aliā quam, H. — With comp abl. (poet.): Neve putes alium sapiente bonoque beatum, H.: alius Lysippo, H. — Of that which remains of a whole, the rest, the remainder (for reliquus, ceteri): aliae naves, V.: (venti) praeter Iapyga, H.: ex aliis ei maximam fidem habebat, Cs.: inter primos atrox proelium fuit, alia multitudo terga vertit, L.; cf. ut omittam leges alias omnīs. — A second, the other (of two), another: eis (Catoni et Caesari) gloria par, sed alia alii, S.: duas (leges) promulgavit, unam... aliam, Cs.: duo deinceps reges, alius aliā viā, civitatem auxerunt, each in a different way, L.: alias partes fovere, the other side, Ta.: alius Achilles, a second, V.—With a subst., expressing the species, besides, also: virginitate aliisque caeremoniis venerabilis, and other (claims to respect, namely) observances, L.: Inde alias animas Deturbat, the rest, the shades, V.
    * * *
    I
    the_one... the_other (alius... alius)
    II
    alia, aliud ADJ
    other, another; different, changed; (A+G)

    alii...alii -- some...others

    Latin-English dictionary > alius

  • 75 bonus

        bonus adj.    [old duonus], good; as comp. in use melior, ōris cf. μᾶλλον, better; as sup. optimus 2 AP-, OP-, best: vir bonus, morally good, perfect; rarely bonus vir: in virorum bonorum numero haberi, honest: quem voles virum bonum nominato, producam, respectable: bone accusator, honorable: socer eius vir multum bonus est: vir optimus, most worthy: optimus olim Vergilius, H.: iudex, just: imperator, skilful, S.: consul, L.: opifex, H.: pater familias, thrifty, N.: servus, faithful: vir, a good husband, L.: custos, T.: civis, a good citizen.—Of the gods: fata bonique divi, H.: pater optime (Iuppiter), O.: in templo Iovis Optimi Maximi: O di boni, gracious gods: o mihi, Manes, este boni, propitious, V.— Of things, good, of good quality, well-made, useful: scyphi optimi, most artistic: agrum Meliorem nemo habet, more fertile, T.: nummi, current: voltūs, good looks, O.: navigatio, prosperous: tempestas, fine weather: ova suci melioris, fine flavor, H.: aetas, the prime of life: melior sensus, keener: mentem vobis meliorem dari, more sense, T.: bonam deperdere famam, good name, H.: otium, valuable, S.: optimae fabulae: esse meliore condicione, better off: esse spe bonā: meliora responsa, more favorable, L.: amnis Doctus iter melius, less injurious, H.: meliore Tempore dicam, more opportune, H.: librorum Copia, ample, H.: meliorem militem id certamen fecit, L.: vobis eadem quae mihi bona malaque esse, S.: bona bello Cornus, useful, V.: pecori bonus alendo (mons) erat, L.: eloqui copiose melius est quam, etc.: optimum visum est captivos deportare, L.: constituerunt optimum esse domum reverti, Cs.: optumum factu credens exercitum augere, S.: hoc vero optimum, ut is nesciat, etc. — In particular phrases, with venia: bonā veniā, with (your) kind permission, by (your) leave: abs te hoc bonā veniā expeto, T.: oravit bonā veniā Quirites, ne, etc., L.—With pax: cum bonā pace, or bonā pace, without dispute: alteri populo cum bonā pace imperitare, by common consent, L.: omnia bonā pace obtinere, L.— With res: bonae res, comforts, luxury, prosperity: bonis rebus morte privari: omnibus optimis rebus usus est, N.: bonis Rebus agit laetum convivum, in luxury, H.: de bonis rebus in vitā, de malis, of moral good and evil. — With ars: bonae artes, honorable conduct, S.: artis bonae famam quaerere, an honorable achievement, S.: bonarum artium studia, liberal studies: optimarum artium studia, the highest cnlture.—With fides: bona fides or fides bona, good faith, sincerity, fairness: polliceor hoc vobis bonā fide: ego defendi fide optimā, in perfect sincerity: ad fidem bonam pertinere, notum esse, etc., equity: quidquid dare facere oportet ex fide bonā (in a judicial decree).—With pars: melior pars, the better party, party in the right: maior pars (senatūs) meliorem vicit, L.: gratia melioris partis, the optimates, L.: (fuit) meliorum partium, of the aristocracy: bona pars, a large part, good share: bonam magnamque partem ad te attulit, T.: sermonis: hominum, H.: melior pars acta diei, most, V.: in optimam partem accipere, most kindly: in optimam partem cognosci, most favorably. — With mores: boni mores, morality, an upright life: propter eius suavissimos et optimos mores: ex optimo more.—With animus, good spirits: bono animo es, cheer up, T.: hoc animo meliore ferre, more cheerfully, O.: bonum animum habere, L.: bono animo dicere, kindly: bono animo in populum R. videri, friendly, Cs. — With ius: iure optimo, with entire justice, deservedly: quod ei optimo iure contigit. — As subst., of persons, a good man: nec cuique bono mali quidquam evenire potest: Qui meliorem vocet in ius, a better man, H.: da locum melioribus, your betters, T.: apud bonos beneficium conlocare: Fortes creantur fortibus et bonis, H.— Plur, the better classes, aristocracy, rich: meam causam omnes boni susceperant: bonis invidere, S.: comitantibus omnibus bonis, N.: bonorum consuetudo, of gentlemen: boni, my good friends, H.: me consulit, ‘O bone,’ good friend, H.: ‘O bone, ne te Frustreris,’ my good fellow, H.: optimus quisque, every good man, all the good: sua consilia optimo cuique probare: dolor quem optimus quisque suscipit: optimo cuique pereundum erat, all eminent citizens: optimo et nobilissimo cuique oratio gratissima, the patricians: imperium semper ad optumum quemque transfertur, the best man in each case, S.: qui (aditus laudis) semper optimo cuique maxime patuit.—Of things: bonum, a good thing: summum bonum, the chief good, end of being: nihil boni nosti, nothing useful: gaude isto tam excellenti bono: maximum bonum in celeritate ponere, advantage, S.: gratiam bono publico quaerere, by a public service, L. — Prov.: cui bono? for whose advantage?—Plur.: tria genera bonorum, maxima animi: bona tolerare, prosperity, T.: bona mea deripere, my property.—With aequum, fairness, equity: neque bonum atque aequom scire, T.: alqd aequi bonique impetrare: istuc Aequi bonique facio, regard as fair, T.
    * * *
    I
    bona -um, melior -or -us, optimus -a -um ADJ
    good, honest, brave, noble, kind, pleasant, right, useful; valid; healthy
    II
    good/moral/honest/brave man; man of honor, gentleman; better/rich people (pl.)

    Latin-English dictionary > bonus

  • 76 dēficiō

        dēficiō fēcī, fectus, ere ( fut perf. defexit, old form. in L.—Pass., usu. deficior; dēfit, T., Enn. ap. C., V.; dēfierī, T.; dēfīet, L.)    [de + facio].— Intrans, to withdraw, revolt, desert, fall off: civitates quae defecerant, Cs.: milites ne deficerent, S.: ab Aeduis, Cs.: a re p.: a patribus ad plebem, to go over, L.: ad Poenos, desert, L. — Of things, to be wanting, be absent, fail, cease, disappear, be lost, run out: non frumentum deficere poterat, Cs.: ex arboribus frons, Cs.: ne (mihi) vox viresque deficerent: non deficiente crumenā, H.: ne Deficeret navis, be overwhelmed, V.: quod plena luna defecisset, was eclipsed: ignem Deficere videbat, dying out, V.: quā deficit ignis, ceases to destroy, V.: Deficit ars, is exhausted, O.: nil apud me tibi defieri patiar, T.: Lac mihi non aestate novum defit, V.: nunquamne causa defiet, cur, etc.? L. — Of persons, to fail, sink, faint, be insufficient, be missing: quod multi Gallicis tot bellis defecerant, had been lost, Cs.: siquid deficias, i. e. need aid, T.: deficientibus animis, L.: O dubiis ne defice rebus, fail (me) in perplexity, V.— To fail, be bankrupt: Matho deficit, Iu.: te memorare, cease, Tb.—Fig., to withdraw, depart, forsake, be parted, abandon, desert: a virtute: si utilitas ab amicitiā defecerit.— To fail, be wanting, fall short: animo, be disheartened, Cs.: ne unā plagā acceptā patres deficerent: in limine primo, V.: illis legibus populus R. prior non deficiet, si prior defexit, etc., prove false, violate, L. (old form.): neque comminus pugnando deficiebant, Cs.— Trans, to leave, desert, fail, abandon (of things): cum vires nostros deficerent, Cs.: me Leontina civitas: me vox, latera deficiant, si, etc.: cum deficit orbom (Sol), is eclipsed, O.: sol defectus lumine, Tb.: si quem proles defecerit omnis, i. e. perish, V.: cum aquilifer a viribus deficeretur, Cs.: mulier ratione deficitur: animo defici, Cu.: defecta vigore cervix, O.: nec me deficiet rogitare, etc., nor will I fail, Pr.
    * * *
    I
    deficere, defeci, defectus V INTRANS
    fail/falter; run short/out; grow weak/faint; come to end; revolt/rebel, defect; pass away; become extinct, die/fade out; subside/sink; suffer eclipse, wane
    II
    deficere, defeci, defectus V TRANS
    fail, disappoint, let down; leave without a sufficiency; cease to be available; (PASS) be left without/wanting, lack; have shortcomings; L:come to nothing

    Latin-English dictionary > dēficiō

  • 77 fulgur

        fulgur uris (plur. once fulgora, C.), n    [2 FLAG-], flashing lightning, lightning: inmixta fulgura ventis, O.: de fulgurum vi dubitare: fulgura interpretantes: ad fulgura pallent, Iu.: fulgure terruit orbem, O.: feriunt Fulgura montes, thunderbolts, H.: publica fulgura, i. e. things blasted by lightning, Iu.
    * * *
    lightning, flashing, brightness

    Latin-English dictionary > fulgur

  • 78 remōtus

        remōtus adj. with comp. and sup.    [P. of removeo], removed, far off, distant, remote, retired: silvestribus ac remotis locis, Cs.: Gades, H.: gramen, H.: domūs pars (i. e. penetralia), O.: remotius antrum, O.: sedes remotae a Germanis, Cs.: ab arbitris remoto loco: ab aulā, O.: quamvis longā regione remotus Absim, by however vast a space, O.—Fig., removed, disconnected, remote, apart, alien, separate, clear, free, strange: quae iam diu gesta et a memoriā remota: aratores, remotissimi a foro: vita remota ab honore populari: sermo a forensi strepitu remotissimus: homo ab omni suspicione: a Gracchi pudore longissime: naturae iura a volgari intellegentiā remotiora: a volgo longe longeque, H.— Plur n. as subst., in philosophy, things rejected, things to be postponed (the Stoic a)poprohgme/na).
    * * *
    remota, remotum ADJ
    remote; distant, far off; removed, withdrawn; removed/freed from

    Latin-English dictionary > remōtus

  • 79 sacrilegium

        sacrilegium ī, n    [sacrilegus], the robbing of a temple, stealing of sacred things, sacrilege: Cum magno piaculo sacrilegi sui manubias rettulit, L.: onustus sacrilegio, i. e. the spoil of sanctuaries, Ph. — Violation of sacred things, profanation, sacrilege: eum sacrilegii damnare, N.
    * * *
    sacrilege; robbery of sacred property

    Latin-English dictionary > sacrilegium

  • 80 carnale

    carnal/sensual/worldy things; things of the_flesh

    Latin-English dictionary > carnale

См. также в других словарях:

  • Things — Things …   Википедия

  • Things We Do — is the debut album from the band Indigenous (band) released in 1998 under the Pachyderm Records label. In 1999, Indigenous won three Native American Music Awards for their debut record, including two top honors: Album of the Year and Group of the …   Wikipedia

  • Things — es un gestor de tareas para Mac OS X. Se basa en la filosofía GTD (Getting Things Done) y está desarrollado por la empresa Cultured Code. Actualmente el programa se encuentra en su versión 1.03. Características Sencillez de uso y poca curva de… …   Wikipedia Español

  • things — personal belongings or clothing. → thing things unspecified circumstances or matters. → thing …   English new terms dictionary

  • things — index effects Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • things — The objects of dominion or property as contradistinguished from persons. Gayer v. Whelan, 59 Cal.App.2d 255,138 P.2d 763, 768. The object of a right; Le., whatever is treated by the law as the object over which one person exercises a right, and… …   Black's law dictionary

  • things — noun /θɪŋz/ Ones clothes, furniture, luggage, or possessions collectively; stuff Ole Golly just had indoor things and outdoor things.... She just had yards and yards of tweed which enveloped her like a lot of discarded blankets, which ballooned… …   Wiktionary

  • things — Synonyms and related words: accessories, accouterments, appanages, apparatus, appendages, appliances, appointments, appurtenances, armament, belongings, caparison, choses, choses in action, choses in possession, choses local, choses transitory,… …   Moby Thesaurus

  • things — thing [n1] something felt, seen, perceived affair, anything, apparatus, article, being, body, business, circumstance, commodity, concept, concern, configuration, contrivance, corporeality, creature, device, element, entity, everything, existence …   New thesaurus

  • things — Inanimate objects. Gayer v Whelan, 59 Cal App 255, 139 P2d 763. As the subject matter of a bequest, effects, goods, assets, or property, dependent upon the intent of the testator as such appears from the will. Arnolds Estate, 240 Pa 261, 87 A 590 …   Ballentine's law dictionary

  • things — noun any movable possession (especially articles of clothing) (Freq. 7) she packed her things and left • Hypernyms: ↑property, ↑belongings, ↑holding …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»