-
1 πυκνός
πυκνός, u. poet. πυκινός, a) von der Beschaffenheit einer Masse, dicht, fest, derb, im Ggstz des Lockern u. Losen; ϑώρηξ, Il. 15, 529; ἀσπίδα ῥινοῖσιν πυκινήν, 13, 804; χλαῖνα πυκνὴ καὶ μεγάλη, Od. 14, 521; λέχος, Il. 9, 621 Od. 7, 340. 23, 177, eigtl. wohl von dichter, festgeschüttelter Streu od. festgestopftem Bett; καὶ μαλακόν, Il. 14, 349; νέφος, 5, 751. 8, 395; νεφέλη, 16, 288; πυκνὰ νέφεα, Hes. O. 555; ὀστοῠν, Plat. Tim. 75 a; πυκνὰ καὶ βαρέα, 52 e, u. sonst; καὶ λεῖα, Rep. VI, 510 a; χρυσοῠ πυκνότερον ὄν, Tim. 59 b; σπάρτα, Xen. An. 4, 7, 15. – b) von der Verbindung einzelner Theile zu einem Ganzen, dicht gedrängt, in dichten Schaaren, nahe beisammen, im Ggstz des Zerstreu'ten, Vereinzelten, weit aus einander Liegenden; ὀδόντες, σταυροί, πυκνοὶ καὶ ϑαμέες, Od. 12, 92. 14, 12; πυκιναὶ φάλαγγες, πυκναὶ στίχες, dichte Schaaren, Il. 4, 281. 7, 61 u. sonst; Hes. Th. 935; βέλεα, Il. 11, 576, λίϑοι, 16, 212, in dichter Menge abgeschossen, geworfen; πυκινῇσιν λιϑάδεσσιν, Od. 23, 193; aber πυκνοῖσιν λάεσσιν, mit dicht gehäuften Steinen, Il. 24, 798; πυκνὰ καρήατα, dicht gedrängte Köpfe, Kopf an Kopf gedrängt, 11, 309; σταυροί, 24, 453; auch mit dem dat., πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοις, dicht an einander gedrängt, 13, 133. 16, 217 Od. 5, 480; πυκνὰ πτερά, dicht gefiederte Flügel, Il. 11, 454. 23, 879 Od. 5, 53 u. sonst; bes. vom dichten Laube, dichter Waldung: ὄζοι, Il. 21, 245; ϑάμνοι, Od. 5, 471; πέταλα, 19, 520; ὕλη, Il. 18, 320 Od. 6, 128; λόχμη, 19, 439; δρυμά, Il. 11, 1, 18; – σύες πυκινοὺς κευϑμῶνας ἔχοντες, Od. 10, 283, was man auch zu c) ziehen kann; vgl. Hes. O. 534; – πυκνοὺς ϑεοπρόπους ἴαλλεν, Aesch. Prom. 661; πυκνοῖς ὄσσοις δεδορκώς, 681, häufig, u. öfter; πυκιναῖς δρόσοις, Soph. Ai. 1178; πυκνῇ νιφάδι, Eur, Andr. 1130; u. in Prosa: πυκναῖς ϑριξί, Plat. Prot. 321 a; häufig, τοῖς ἐρωτήμασι τοῠ ξυνϑήματος πυκνοῖς χρώμενοι, Thuc. 7, 44; ἡ εἰωϑυῖά μοι μαντικὴ ἡ τοῠ δαιμονίου πάνυ πυκνὴ ἦν, Plat. Apol. 40 a, u. öfter; δένδρα, Xen. An. 4, 8, 2; φάλαγξ, 2, 3, 3, wie Pol. πυκνοτέρας ἢ πρόσϑεν τὰς σημαίας καϑιστάνων, 3, 113, 3. – In der Musik das wiederholte Angeben desselben Tones. – c) fest zusammengefügt, verschlossen; δόμ ος, Il. 10, 267. 12, 301 Od. 6, 134 u. sonst; χηλός, 13, 68; ϑύραι, Il. 14, 167. – Uebh. tüchtig in seiner Art; πυκινὸν ἄχος, ein tüchtiges, großes Leid, Il. 16, 599, vgl. Od. 11, 88; so ἄτη, Il. 24, 480; μελεδῶναι, Od. 19, 516; dah. übertr. auf den Geist, πυκιναὶ φρένες, Il. 14, 294, ursprünglich = dichtes, festes Zwerchfell, was als der Sitz eines tüchtigen Verstandes galt; Διὸς πυκινὸς νόος, 15, 461, wie Archil. 60; φρήν, Eur. I. A. 67; Ar. Ach. 420; μήδεα, Il. 3, 208; πυκινὰ φρεσὶ μήδε' ἔχοντες, 24, 282; Od. 19, 353; πυκινὴ βο υλή, Il. 2, 55. 9, 76; ἐφετμή, verständig, 18, 216; μῠϑος, ein tüchtiges, verständiges Wort, Od. 3, 23, wie πυκινὸν ἔπ ος, Il. 11, 788; dah. liegt auch schlaues, vorsichtiges Verbergen der Absicht darin, wie πυκινὸς λόχος, 24, 779, vgl. Od. 11, 525, ἠμὲν ἀνακλῖναι ἠδ' ἐπιϑεῖναι, wobei man an den eigentlichen Ort des Hinterhalts, das Versteck denken muß; so auch δόλος, Il. 6, 187. – Aehnl. bei den folgdn Dichtern; πυκινῷ ϑυμῷ, Pind. P. 4, 73; πυκινὰν μῆτιν, 4, 58; πυκναῖς βουλαῖς, I. 6, 8; auch von Menschen, klug, verschlagen, Σίσυφον πυκνότατον παλάμαις, Ol. 13, 52; vgl. Soph. μάλα τοι ἄπορα πυκινοῖς ἐνιδεῖν πάϑη, Phil. 843; πυκνότατον κίναδος, Ar. Av. 429; auch in Prosa, καὶ τοῠτο πυκνῆς διανοίας ἐχόμενον ἐφϑέγξατο, Plat. Rep. VIII, 568 a. – Adv. al πυκινῶς und nach Hom. πυκνῶς, bes. ϑύραι, σανίδες πυκινῶς ἀραρυῖαι, dicht, fest verbunden, fest verschlossen, Il. 9, 475 Od. 2, 344 u. oft; u. übertr., πυκινῶς ἀκάχημαι, ich betrübe mich tüchtig, sehr, Il. 19, 312 Od. 19, 95 u. sonst; πυκινῶς ὑποϑήσομαι, nachdrücklich, bedächtig ermahnen, rathen (s. ob. 2), Il. 21, 293 Od. 1, 279; πυκνῶς ποικίλους λόγους ἀνεῠρεν, Ar. Th. 438. – b) eben so πυκνόν u. πυκνά, πυκινόν u. πυκινά gebraucht, dicht, häufig; πήρην πυκνὰ ῥωγαλέην, Od. 13, 438. 17, 198; πυκνὰ ἑκατέρωσ' ἀποβλέπειν, Plat. Rep. VI, 501 b; u. comparat., νῠν δὲ σὲ χρὴ πυκνότερον δεῦρο ἰέναι, Rep. I, 328 d, wie πυκνότερον ἐν ταυϑοῖ παρέρχεται Dem. 41, 24; u. übertr., πυκινόν περ ἀχεύων Od. 11, 88, ἀνεστενάχιζε Il. 10, 9, πυκνὰ μάλα στενάχων 18, 318, ἐμοὶ πυκινὰ φρονέοντι Od. 9, 445.
-
2 ἀκαχίζω
ἀκαχίζω (ἈΧ, ἄχος), betrüben, τινά. Od. 16, 432; pass. betrübt sein, Il. 6, 486; μη ϑανὼν ἀκαχίζευ, darüber, daß du gestorben, Od. 11, 486. Dazu gehören: aor. II. ἤκαχε: λαὸν Ἀχαιῶν Il. 16, 822, ἥ ἑ μάλιστα ἤκαχ' ἀποφϑιμένη, durch ihren Tod, Od. 15, 357; ἥκαχε Θεσπρωτούς, hatte sie geschädigt, Od. 16, 427; med. μνηστῆρες ἀκάχοντο, waren traurig, neben κατήφησάν τ'ἐνὶ ϑυμῷ Od. 16, 342; ἀκάχοιτο Il. 8, 207 u. im Ggstz von γηϑήσειεν 13, 344; ἀκαχοίμην c. dat., ϑανόντι, Od. 1, 236; c. gen. Il. 16, 16. Aber Hes. Th. 868 ist ἀκαχών intrans.; – aor. I. ἀκάχησε, τοκῆας Il. 23, 223;– fut. ἀκαχήσει H. h. Merc. 286; – perf. ἀκάχημαι, ich bin betrübt, Od. 8, 314. 19, 95; ἀκαχήμενοι ἦτορ Od. 9, 62; τινός Il. 11, 702. 24, 550; ἀκηχέμεναι 18, 29; 5, 364; ἀκάχησϑαι 19, 335. Dahin gehört ἀκηχέδατ' 17, 637 für ἀκάχηνται, u. ἀκαχείατο 12, 179 für ἀκάχηντο. – Oft bei aler. Dichtern; auch Theocr. 8, 91 hat ἀκάχοιτο. – Vgl. ἄχομαι, ἄχνυμαι.
-
3 πυκνός,
πυκνός, u. πυκινός, (a) von der Beschaffenheit einer Masse: dicht, fest, derb, im Ggstz des Lockeren u. Losen; λέχος, eigtl. wohl von dichter, festgeschüttelter Streu od. festgestopftem Bett; (b) von der Verbindung einzelner Teile zu einem Ganzen: dicht gedrängt, in dichten Scharen, nahe beisammen, im Ggstz des Zerstreuten, Vereinzelten, weit aus einander Liegenden; πυκιναὶ φάλαγγες, πυκναὶ στίχες, dichte Scharen; βέλεα, λίϑοι, in dichter Menge abgeschossen, geworfen; πυκνοῖσιν λάεσσιν, mit dicht gehäuften Steinen; πυκνὰ καρήατα, dicht gedrängte Köpfe, Kopf an Kopf gedrängt; πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοις, dicht an einander gedrängt; πυκνὰ πτερά, dicht gefiederte Flügel; bes. vom dichten Laube, dichter Waldung: ὄζοι. In der Musik das wiederholte Angeben desselben Tones; (c) fest zusammengefügt, verschlossen. Übh. tüchtig in seiner Art; πυκινὸν ἄχος, ein tüchtiges, großes Leid; übertr. auf den Geist: πυκιναὶ φρένες, ursprünglich = dichtes, festes Zwerchfell, was als der Sitz eines tüchtigen Verstandes galt; ἐφετμή, verständig; μῠϑος, ein tüchtiges, verständiges Wort; dah. liegt auch schlaues, vorsichtiges Verbergen der Absicht darin, wie πυκινὸς λόχος; ἠμὲν ἀνακλῖναι ἠδ' ἐπιϑεῖναι, wobei man an den eigentlichen Ort des Hinterhalts, das Versteck denken muß; von Menschen: klug, verschlagen. Adv. (a) bes. ϑύραι, σανίδες πυκινῶς ἀραρυῖαι, dicht, fest verbunden, fest verschlossen; übertr., πυκινῶς ἀκάχημαι, ich betrübe mich tüchtig, sehr; πυκινῶς ὑποϑήσομαι, nachdrücklich, bedächtig ermahnen, raten; (b) dicht -
4 πυκινός
πυκνός, u. πυκινός, (a) von der Beschaffenheit einer Masse: dicht, fest, derb, im Ggstz des Lockeren u. Losen; λέχος, eigtl. wohl von dichter, festgeschüttelter Streu od. festgestopftem Bett; (b) von der Verbindung einzelner Teile zu einem Ganzen: dicht gedrängt, in dichten Scharen, nahe beisammen, im Ggstz des Zerstreuten, Vereinzelten, weit aus einander Liegenden; πυκιναὶ φάλαγγες, πυκναὶ στίχες, dichte Scharen; βέλεα, λίϑοι, in dichter Menge abgeschossen, geworfen; πυκνοῖσιν λάεσσιν, mit dicht gehäuften Steinen; πυκνὰ καρήατα, dicht gedrängte Köpfe, Kopf an Kopf gedrängt; πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοις, dicht an einander gedrängt; πυκνὰ πτερά, dicht gefiederte Flügel; bes. vom dichten Laube, dichter Waldung: ὄζοι. In der Musik das wiederholte Angeben desselben Tones; (c) fest zusammengefügt, verschlossen. Übh. tüchtig in seiner Art; πυκινὸν ἄχος, ein tüchtiges, großes Leid; übertr. auf den Geist: πυκιναὶ φρένες, ursprünglich = dichtes, festes Zwerchfell, was als der Sitz eines tüchtigen Verstandes galt; ἐφετμή, verständig; μῠϑος, ein tüchtiges, verständiges Wort; dah. liegt auch schlaues, vorsichtiges Verbergen der Absicht darin, wie πυκινὸς λόχος; ἠμὲν ἀνακλῖναι ἠδ' ἐπιϑεῖναι, wobei man an den eigentlichen Ort des Hinterhalts, das Versteck denken muß; von Menschen: klug, verschlagen. Adv. (a) bes. ϑύραι, σανίδες πυκινῶς ἀραρυῖαι, dicht, fest verbunden, fest verschlossen; übertr., πυκινῶς ἀκάχημαι, ich betrübe mich tüchtig, sehr; πυκινῶς ὑποϑήσομαι, nachdrücklich, bedächtig ermahnen, raten; (b) dicht
См. также в других словарях:
ἀκάχημαι — ἀχεύω grieving pres ind pass 1st sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ακαχίζω — ἀκαχίζω (Α) 1. θλίβω, πικραίνω (Όμ. π 432) 2. παθ. στενοχωρούμαι, πικραίνομαι (Όμ. δ 806). [ΕΤΥΜΟΛ. Παράλληλος (σε ίζω) τ. τού ρήματος ἄχομαι*, που έχει προέλθει με αναδιπλασιασμό (πρβλ. τους επίσης αναδιπλασιασμένους τύπους αορίστου και… … Dictionary of Greek
agh- (*hegh-) — agh (*hegh ) English meaning: to fear Deutsche Übersetzung:’seelisch bedrũckt sein, sich fũrchten” Material: Gk. ἄχος n. “ fear, pain, grief “, ἄχνυμαι, ἄχομαι “ grieving, sorrowing, mourning “ (Aor. ἥκαχε, ἠκαχόμην, perf.… … Proto-Indo-European etymological dictionary