Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

verb+finit

  • 21 alius

    1. alius, a, ud, Genet. alīus, gew. alterīus, Dat. aliī, Akk. alium, am, ud etc. (s. alis; griech. ἄλλος, gotisch aljis), ein anderer, eine andere, ein anderes (u. zwar nur in bezug auf mehr als zwei, alter dagegen in bezug auf zwei; Ausnahmen s. unten no. II, 2), I) eig.: A) im allg.: Labeonem seu quem alium arbitrum, Cic.: alius vir erat, Liv.: omnes alii u. alii omnes, alia omnia, Cic.: et alia multa u. et multa alia, et alia plura u. plurima, Cic. – Hier bemerke man noch folgendes: a) alius in Distributivsätzen mehrmals wiederholt, zuw. auch mit non nulli, quidam, ceteri, partim u. dgl., der eine... der andere (übrige), alii... alii, Cic. u.a.: alii... reliqui, Cic.: alii... alii... non nulli, Cic.: alii... alii... aliqui, Plin. (s. Sillig Plin. 33, 10): alias... alias... quasdam, Cic.: alii... quidam, Liv.: quidam... alii, Plin. (s. Sillig zu 34, 106): quidam... alii... aliqui, Plin.: pars... alii, Sall.: alii... pars, Sall.: zuw. fehlt das erste alii, zB. virgis caedi (alii), alii securi subici, Liv. (u. so öfter bei Plin., s. Sillig zu 37, 121). – aliud... aliud, teils... teils, aliud tuā gratiā, aliud nostrā, Cic. ad Att. 12, 40, 4: dagegen aliud est male dicere, aliud accusare, etwas anderes ist... etwas anderes, Cic. Cael. 6. – b) in einem andern Kasus wiederholt u. neben seinen Ableitungen alio, aliorsum, alibi, aliunde, aliter, alias eine wie bei den Griechen gebildete kontrah. Redeweise (s. Holt-
    ————
    ze Synt. 1, 407), alius alium, der eine den, der andere jenen, Plaut. u. Cic.: alium ab alio serito, Cato: alium alio pacto, Plaut.: alii alio in loco, die einen an dem, die andern an jenem Orte, Cic.: alius alii subsidium ferrent, einer dem andern, Cic.: aliud alio melius, eins besser als das andere, Cic.: aliud alii muneratur, schenkt dem einen dies, dem andern jenes, Cic.: aliud alio dissipavit, streute eins hierhin, das andere dorthin, Cic.: alius aliorsum it, Plaut.: iussit alios alibi fodere, Liv.: alii aliunde coibant, einige von daher, andere von dorther, Liv.: aliis aliundest periculum, Ter.: aliter cum aliis loqui, mit einigen so, mit andern anders, Cic.: illi alias aliud sentiunt, bald das, bald jenes, Cic. – dah. alius (aliud etc.) ex alio, Cic., alius super alium, Liv. (super alios alii, Liv., alii super alios, Sen.), alius post alium, Sall., einer (eins) hinter, über, nach dem andern: alius atque alius, Cic., alius aliusque, Cels. u. Quint., alius, deinde alius, od. alius, post alius, Sall., der eine und der andere; bald dieser, bald jener; verschiedene. – c) es folgen die Partikeln ac, atque, et, seltener nisi od. quam (u. zwar bei Cic. usw. nur bei vorhergehender Negation od. eine solche voraussetzender Frage, weil durch beides ein komparatives Verhältnis eintritt, s. Ruhnken Ter. Andr. 3, 3, 13), longe alia ac tu scribis, Cic.: alius essem, atque nunc sum, Cic.: lux longe alia est solis et lychnorum, Cic.: quicumque ali-
    ————
    arum atque senatus partium erant, Sall.: si adempta provincia alii quam Mario traderetur, Sall.: iuvenis longe alius ingenio, quam cuius simulationem induerat, Liv. (vgl. Weißenb. Liv. 39, 28, 1): nihil aliud nisi, Cic.: nihil aliud quam, Nep. (aber bei Cic. verdächtig, dah. jetzt nach Handschriften geändert; vgl. Ochsner Cic. Ecl. p. 352 sq.): non alius quam Vell.: quid aliud quam, Vell.: auch folgt zuw. der Abl. od. praeter st. quam, nec quicquam aliud libertate quaesisse, Cass. in Cic. ep.: ne alius Lysippo duceret aera, Hor.: nec quicquam aliud philosophia est praeter studium sapientiae, Cic. (alius quam in affirmativen Sätzen bei Sall. Iug. 82, 3. Liv. 21, 32, 11 u.a. Plin. ep. 2, 4, 1; 7, 15, 2; pan. 58). – verstärkend nihil aliud nisi od. seit Liv. quam, ουδὲν ἄλλο ἤ, mit folg. verb. finit., nichts weiter als nur (wobei das dem Zshg. entsprechende Tempus von ago od. facio zu supplieren ist), tribunatus Sestii nihil aliud nisi meum nomen causamque sustinuit, Cic.: et hostes quidem nihil aliud quam perfusis vano timore Romanis citato agmine abeunt, Liv.: ähnl. quid aliud quam? was anders als? was sonst als? quibus quid aliud quam admonemus, cives nos eorum esse, Liv.: u. ellipt., quid est aliud (sc. nisi hoc, quod tu facis) m. folg. Infin., unser heißt das nicht (s. Halm Cic. Phil. 1, 22), quid est aliud librarium Bruti laudare, non Brutum? Cic. – valde alius m. ab u. Albl., Augustin.
    ————
    conf. 7, 10. – d) Plur. alia subst., alia omnia militum praedam esse, Sall. Iug. 54, 6: et alia amplius, und noch weiteres dazu, Sall. Iug. 44, 5: si alia desint, wenn es ihm sonst an Stoff fehle, Liv. 1, 53, 11: in aliis gloriari licet, in andern Stücken, Liv. 1, 28, 11. – dah. Acc. plur. alia, in anderer Beziehung, sonst, sanctus alia, Sall. hist. fr. inc. 113 (8): et alia clarus, auch sonst schon b., Tac. ann. 13, 3. Vgl. Dräger Synt.2 1, 392. – e) aliud subst., Cic. de rep. 1, 69; Phil. 6, 15: m. Genet., aliud commodi, Cic. de inv. 2, 3: aliud praecipui, Cic. Tusc. 5, 38.
    B) insbes.: 1) als t.t. der Augurspr.: alio die, »an einem andern Tage, heute nicht«, um anzudeuten, daß die Komitien (wegen ungünstiger Anzeichen) auf einen andern Tag verschoben werden müssen, s. Cic. de legg. 2, 31; Phil. 2, 83. – 2) prägn. = von anderer, d.i. von verschiedener Beschaffenheit (Eigenschaft), verschieden, alium domi esse caeli haustum, alium lucis aspectum, Curt. 5, 5 (19), 19. – dah. alium facere alqm, zu einem ganz andern machen, umwandeln, Plaut.: u. alium fieri, ein ganz anderer-, ganz umgewandelt werden, Cic.: u. so alium esse censes nunc me atque olim quom dabam, Ter. – u. im publiz. t.t., in alia omnia ire od. discedere, Cic., od. transire, Hirt. b.G., für das Gegenteil stimmen, der Gegenmeinung sein (im röm. Senate). – aliud od. alias res agere, nicht aufmerken, Nebendinge
    ————
    treiben, Cic.: facis ut alias res soles, das sieht dir ähnlich, Plaut. Stich. 530: u. so pariter hoc atque alias res (sc. facere) soles, Plaut. Men. 752.
    II) übtr.: 1) der andere = der übrige, captivi alii mei, Plaut. capt. 458 u. 509: Divitiaco ex aliis (Gallis) maximam fidem habebat, Caes. b.G. 1, 41, 4: Iuppiter... alii di, Plaut. trin. 944: diis aliis... Graeco Herculi, Liv. 1, 7, 3 (dazu Müller): equites qui etc.... Alius equitatus, Auct. b. Afr. 31, 2 u. 3: trecenti octo quinquaginta... vulgus aliud, Liv. 7, 19, 2 (u. so Tac. ann. 3, 42). – u., wie ἄλλος, unser sonstig, sonst, außerdem, überdies, eine andere Gattung anknüpfend, pecudes aliae, Lucr. 1, 116: aliae animae, Verg. Aen. 6, 411: plaustra iumentaque alia, Liv. 4, 41, 8 (dazu Weißenb.): uxor materque regis et alius feminarum grex, Curt. 3, 9 (23), 6. – 2) (wie alter) = der andere von zweien, alius filius, Argum. Plaut. capt. 2 u. 9: aliud quinqueremis latus, Curt. 4, 8 (18), 8: aliud os amnis, Curt. 6, 4 (10), 7: parte aliā, Iuven. 7, 114: aliā die, Plin. Val. 1, 2: u. (wie oben no. I, b) mit wiederholtem alius in einem andern Kasus (s. Kritz Sall. Cat. 52, 1), alius alii, Sall.: alius aliā viā, Liv.: duo Romani super alium alius corruerunt, Liv. – u. bei teilweisen Aufzählungen, duo, unum... aliud, Cic. Brut. 325: duae, una... alia, Caes. b.c. 3, 21, 1 u. 2: duo genera (apum), aliarum... aliarum, Plin. 11, 59: duo, unus... alius, Sulp. Sev. chron. 1, 11, 5: unam...
    ————
    aliam... tertiam, Caes. b.G. 1, 1. § 1. – dah. ein anderer = ein zweiter, pater alius, Plin. ep. 2, 13, 4: bes. bei einem als Appellativ gesetzten nom. propr., al. Ariovistus, Tac.: al. Nero, Suet.: alius Cicero, Val. Max. – 3) der andere = der Mitmensch, Nebenmensch (Ggstz. ipse), Cic. de or. 2, 211.
    Genet. auch alii, Varr. r.r. 1, 2, 19. Cato u. G. Licinius b. Prisc. 6, 36: u. fem. aliae, Lucr. 3, 916. Cic. de div. 2, 30. Liv. 24, 27, 8 zw.: Dat. masc. alio, Corp. inscr. Lat. 5, 8736.Sen. de ben. 4, 32, 3 zw.: Dat. fem. aliae, Plaut. mil. 802: Abl. plur. alieis, Corp. inscr. Lat. 1, 542. – neutr. vulg. alium, Corp. inscr. Lat. 3, 2098 u. 5, 121 (alium corpus). Vulg. (Amiat.) eccl. 6, 1. (alium malum). Itala (Fuld.) Ioann. 11, 55 (in alium castellum). Itala (Fuld.) 2. Corinth. 11, 4. Commod. instr. 2, 10, 10 (bellum alium). – Arch. Nbf. alis, s. bes. – Über die Schreibung aliut ( auch Cato r.r. 2, 7) s. Wagner Orthogr. Vergil. p. 428.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > alius

  • 22 delibuo

    dē-libuo, buī, būtum, ere (vgl. λείβειν, λιβάς), mit einer fetten Feuchtigkeit benetzen, bestreichen, im verb. finit. nur b. Solin. 12, 9 u. Tert. de cor. mil. 12. – Häufiger im Partic. Perf. Pass., res aut caeno oblita aut rubricā delibuta, Cornif. rhet.: funes pice delibuti, Serv.: cruenti et humano sanguine delibuti (von Seeräubern), Sen. rhet.: delibutus caeno, Plaut.: sanie delibutae, Pacuv. fr.: delibutus unguentis, Sen. rhet. u. Phaedr.: u. so bl. d. capillus, balsamiert, Cic.: u. m. griech. Acc., luxuria delibuta comas, Prud. – übtr., delibutus gaudio, vor Freude trunken, Ter.: delibuto senio luxu, nachdem sie im Alter noch einmal geschwelgt, Plin.: melleo delibutus eloquio iam tertiae Nestor aetatis, Auson. – Partiz. dēlībūtus gemessen b. Prud. psych. 312.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > delibuo

  • 23 qualitercumque

    quāliter-cumque, Adv., auf was für Art nur, wie auch immer, beim Verb. finit., et qu. obruas, sustinet coloni neglegentiam, Colum. 2, 10, 2. – beim Partiz., potest (apium) etiam citra hanc operam fieri crispum qu. satum, Colum. 11, 3, 34: meminerint qu. proeliatis cadendum esse, Iustin. 2, 11, 11. – ellipt., id qu. (verst. sit), dem sei nun, wie ihm wolle, Flor. 3, 19, 1 H.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > qualitercumque

  • 24 accenseo

    ac-censĕo ( ŭi), nsum, 2, v. a., to reckon to or among, to add to; as a verb. finit. very rare:

    numine sub dominae lateo atque accenseor illi,

    i. e. I am her companion, Ov. M. 15, 546; and: accensi, qui his accensebantur, id est attribuebantur, Non. 520, 7.—But hence in frequent use, ac-census, a, um, P. a., reckoned among, or subst. accensus, i., m.
    A.
    One who attends another of higher rank, an attendant, follower; hence, a state officer who attended one of the highest magistrates (consul, proconsul, praetor, etc.) at Rome or in the provinces, for the purpose of summoning parties to court, maintaining order and quiet during its sessions, and proclaiming the hours; an apparitor, attendant, orderly (on account of this office, Varr. 6, § 89 Müll., would derive the word from accieo), Varr. ap. Non. 59, 2 sq.; Cic. Q. Fr. 1, 1, 4 and 7; id. Att. 4, 16; Liv. 45, 29, 2; Suet. Caes. 20 al.—The person to whom one is accensus is annexed in dat. or gen.:

    qui tum accensus Neroni fuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 28:

    libertus, accensus Gabinii,

    id. Att. 4, 16, 12. The Decurions and Centurions also [p. 16] had their accensi as aids, Varr. L. L. 7, § 58 Müll.;

    also at funerals, as leader of the procession,

    Cic. Leg. 2, 24, 61. Cf. on the accensi, Necker's Antiq. 2, 2, p. 375 sq.—
    B.
    accensi, a kind of reserve troops who followed the army as supernumeraries (= ascripticii, or, in later times, supernumerarii), to take the place of those who fell in battle. They had no arms, and were only clothed with the military cloak, and hence called velati: quia vestiti et inermes sequuntur exercitum, Paul. ex Fest. p. 369 Müll.; they used in battle only slings and stones. They were also employed in constructing public roads. Cf. Mommsen, Degli Accensi Velati, in Annali del. Inst. vol. xxi. (1849), p. 209 sq.; and Necker's Antiq. 3, 2, p. 242 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > accenseo

  • 25 accensi

    ac-censĕo ( ŭi), nsum, 2, v. a., to reckon to or among, to add to; as a verb. finit. very rare:

    numine sub dominae lateo atque accenseor illi,

    i. e. I am her companion, Ov. M. 15, 546; and: accensi, qui his accensebantur, id est attribuebantur, Non. 520, 7.—But hence in frequent use, ac-census, a, um, P. a., reckoned among, or subst. accensus, i., m.
    A.
    One who attends another of higher rank, an attendant, follower; hence, a state officer who attended one of the highest magistrates (consul, proconsul, praetor, etc.) at Rome or in the provinces, for the purpose of summoning parties to court, maintaining order and quiet during its sessions, and proclaiming the hours; an apparitor, attendant, orderly (on account of this office, Varr. 6, § 89 Müll., would derive the word from accieo), Varr. ap. Non. 59, 2 sq.; Cic. Q. Fr. 1, 1, 4 and 7; id. Att. 4, 16; Liv. 45, 29, 2; Suet. Caes. 20 al.—The person to whom one is accensus is annexed in dat. or gen.:

    qui tum accensus Neroni fuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 28:

    libertus, accensus Gabinii,

    id. Att. 4, 16, 12. The Decurions and Centurions also [p. 16] had their accensi as aids, Varr. L. L. 7, § 58 Müll.;

    also at funerals, as leader of the procession,

    Cic. Leg. 2, 24, 61. Cf. on the accensi, Necker's Antiq. 2, 2, p. 375 sq.—
    B.
    accensi, a kind of reserve troops who followed the army as supernumeraries (= ascripticii, or, in later times, supernumerarii), to take the place of those who fell in battle. They had no arms, and were only clothed with the military cloak, and hence called velati: quia vestiti et inermes sequuntur exercitum, Paul. ex Fest. p. 369 Müll.; they used in battle only slings and stones. They were also employed in constructing public roads. Cf. Mommsen, Degli Accensi Velati, in Annali del. Inst. vol. xxi. (1849), p. 209 sq.; and Necker's Antiq. 3, 2, p. 242 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > accensi

  • 26 accido

    1.
    ac-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to begin to cut or to cut into [cf.: adamo, addubito, etc.); hence, so to cut a thing that it falls, to fell, to cut (as verb. finit. very rare).
    I.
    Lit.:

    accidunt arbores, tantum ut summa species earum stantium relinquatur,

    Caes. B. G. 6, 27, 4:

    accisa ornus ferro,

    Verg. A. 2, 626; cf.:

    velut accisis recrescenti stirpibus,

    Liv. 26, 41, 22:

    accisis crinibus,

    cut close, Tac. G. 19: ab locustis genus omne acciditur frugum, eaten up, Arnob. 1, 3.— Poet., to use up:

    fames accisis coget dapibus consumere mensas,

    Verg. A. 7, 125.—
    II.
    Fig., to impair, weaken:

    ita proelio uno accidit Vestinorum res, ut, etc.,

    Liv. 8, 29, 12; so,

    post accisas a Camillo Volscorum res,

    id. 6, 5, 2; cf. 6, 12, 6.—Hence, accīsus, a, um, P. a., cut off or down; impaired, ruined: accisae res (opp. integrae), troubled, disordered, or unfortunate state of things:

    res,

    Cic. Prov. Cons. 14, 34; Liv. 3, 10, 8; 8, 11, 12 al.:

    copiae,

    Hirt. B. G. 8, 31; Liv. 8, 11, 8:

    robur juventutis,

    id. 7, 29 fin.:

    opes,

    Hor. S. 2, 2, 114:

    accisae desolataeque gentes,

    Sil. 8, 590:

    reliquiae (hostium),

    Tac. A. 1, 61.
    2.
    ac-cĭdo, cīdi, no sup., 3, v. n. [cado], to fall upon or down upon a thing, to reach it by falling.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. constr. with ad, in, local adverbs, with dat. or absol.: utinam ne accidisset abiegna ad terram trabes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22 (Trag. p. 281 ed. Vahl., where it is: accĕdisset, acc. to the MSS., v. Vahl. N. v.):

    signa de caelo ad terram,

    Plaut. Rud. prol. 8; so,

    tam crebri ad terram accidebant quam pira,

    id. Poen. 2, 38: trabs in humum accidens, Varr. ap. Non. 494 fin.; so,

    imago aetheris ex oris in terrarum accidat oras,

    Lucr. 4, 215:

    rosa in mensas,

    Ov. F. 5, 360: quo Castalia per struices saxeas lapsu accidit, Liv. Andr. ap. Fest. p. 310 Müll. (Rib. Trag. Rel. p. 5):

    ut missa tela gravius acciderent,

    fall upon, hit, Caes. B. G. 3, 14; so Liv. 2, 50, 7.—
    B.
    Esp.: a. ad genua or genibus, of a suppliant, to fall at one's knees: me orat mulier lacrimansque ad genua accidit, Enn. ap. Non. 517, 15 (Com. v. 9 ed. Vahl.); so Ter. Hec. 3, 3, 18; Suet. Caes. 20; id. Claud. 10;

    for which: genibus praetoris,

    Liv. 44, 31;

    also: ad pedes,

    Cic. Att. 1, 14, 5, and absol.: quo accĭdam? quo applicem? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 114 ed. Vahl., where it is accĕdam).—
    C.
    Transf., to strike the senses, to reach a thing by means of the senses; constr. with ad, the dat. or acc.: vox, sermo accidit ad aurīs (or auribus; also, aurīs alicujus), the voice, the speech falls upon or reaches the ear: nota vox ad aurīs accidit, Att. ap. Non. 39, 5:

    nova res molitur ad aurīs accidere,

    Lucr. 2, 1024; and:

    nihil tam populare ad populi Romani aurīs accidisse,

    Cic. Sest. 50, 107:

    auribus,

    Liv. 24, 46, 5; Quint. 12, 10, 75:

    aurīs,

    Plaut. Stich. 1, 2, 31; absol., Liv. 10, 5, 2; 27, 15, 16 sq.; Curt. 4, 4, 5 al.; cf.

    also: clamor accidit ad aurīs,

    Liv. 26, 40, 10; and absol.:

    clamor accidit,

    id. 4, 33, 9; 40, 32, 2;

    likewise: nomen famaque alicujus accidit ad aliquem,

    id. 21, 10, 12; v. Fabri ad h. l.—Hence sometimes in Livy: vox or fama accidit (ad aurīs or ad aliquem), with an acc. c. inf.:

    ut vox etiam ad hostes accideret captum Cominium esse,

    Liv. 10, 41, 7:

    quia repente fama accidit classem Punicam adventare,

    the report came, id. 27, 29, 7; v. Weissenb. a. h. l.
    II.
    Fig.
    A.
    In gen., to fall out, come to pass, happen, occur; and with dat. pers., to happen to, to befall one. (The distinction between the syn. evenio, accido, and contingo is this: evenio, i. e. ex-venio, is used of either fortunate or unfortunate events: accido, of occurrences which take us by surprise; hence it is used either of an indifferent, or, which is its general use, of an unfortunate occurrence: contingo, i. e. contango, indicates that an event accords with [p. 17] one's wishes; and hence is generally used of fortunate events. As Isid. says, Differ. 1: Contingunt bona: accidunt mala: eveniunt utraque):

    res accidit,

    Caes. B. G. 1, 14;

    Id acciderat, ut Galli consilium caperent,

    ib. 3, 2:

    si quid adversi acciderit,

    Cic. Ac. 2, 38, 121; cf. ib. 1, 26, 57:

    nollem accidisset tempus, in quo, etc.,

    id. Fam. 3, 10:

    si qua calamitas accidisset,

    id. Verr. 2, 3, 55: id. Rosc. Am. 34:

    contra opinionem accidit,

    Caes. B. G. 3, 9:

    pejus Sequanis accidit,

    ib. 1, 31:

    periculum accidit,

    ib. 3, 3:

    detrimentum accidit,

    ib. 7, 52. Also of fortunate occurrences:

    omnia tibi accidisse gratissima,

    Cic. Fam. 3, 1; 11, 15:

    accidit satis opportune,

    Caes. B. G. 4, 22; cf. Brem. Nep. Milt. 1, 1; Herz. Caes. B. G. 7, 3.—Constr. with ut (Zumpt, § 621), sometimes with quod:

    accidit perincommode, quod eum nusquam vidisti,

    Cic. Att. 1, 17; or with inf.:

    nec enim acciderat mihi opus esse,

    id. Fam. 6, 11. Pleonast. in narrations: accidit ut, it happened, or came to pass, that: accidit ut una nocte omnes Hermae dejicerentur, it happened that, etc., Nep. Alc. 3, 2; so Cic. Fam. 3, 8, 8; id. Att. 1, 5, 4 al.—
    B.
    In part.
    1.
    Si quid cui accidat, or si quid humanitus accidat, euphemist. for to die; if any thing should happen to one (for which Ennius says:

    si quid me fuerit humanitus, Ann. v. 128 ed. Vahl.): si quid pupillo accidisset,

    Cic. Inv. 2, 21; Caes. B. G. 1, 18;

    si quid mihi humanitus accidisset,

    Cic. Phil. 1, 4; Dig. 34, 4, 30 § 2 al. (cf. the Greek ei ti pathoi); so, per aposiopesin, sive—quod heu timeo, sive superstes eris, Ov. Her. 13, 164. (But Cic. Mil. 22, 58; Caes. B. G. 2, 35, and similar passages, are to be taken in the usual signif.)—
    2.
    To turn out (this very rare):

    timeo “incertum” hoc quorsum accidat,

    Ter. And. 1, 5, 29:

    si secus acciderit,

    Cic. Fam. 6, 21, 2. —
    3.
    In gram., to belong to:

    plurima huic (verbo) accidunt (i. e. genus, tempora),

    Quint. 1, 5, 41 al.

    Lewis & Short latin dictionary > accido

  • 27 acumino

    ăcūmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to make pointed, to sharpen, in verb finit.:

    contextum spinae acuminavit in caudam,

    Lact. Opif. 7, 7.— Part. perf.:

    telum culicis,

    Plin. 11, 2, 1:

    cornu lunae,

    id. 18, 35, 79:

    corpus,

    id. 11, 24, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > acumino

  • 28 adoperio

    ăd-ŏpĕrĭo, ĕrŭi, ertum, 4, v. a., to cover up or over (not used before the Aug. per., and gen. in the part. perf. pass.):

    capite adoperto,

    Liv. 1, 26; id. Epit. 89, and Suet. Ner. 48:

    purpureo adopertus amictu,

    Verg. A. 3, 405:

    tempora adoperta cucullo,

    Juv. 8, 145:

    adopertam floribus humum,

    Ov. M. 15, 688; cf. id. ib. 8, 701:

    hiems gelu,

    id. F. 3, 235:

    aether nubibus,

    id. ib. 2, 75:

    lumina somno,

    id. M. 1, 714:

    tenebris mors,

    Tib. 1, 1, 70:

    foribus adopertis,

    with closed doors, Suet. Oth. 11.—In the verb. finit.:

    Quidam prius tuto sale sex horis (ova) adoperiunt,

    Col. 8, 6: pellem setis adoperuit, Lact. Op. Dei, 7.—Hence, ădŏpertē, adv., v. the foll. art.

    Lewis & Short latin dictionary > adoperio

  • 29 beati

    bĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [akin to benus, bonus, and, acc. to Fick, connected with deidô, deinos], to make happy, to bless (as verb. finit. rare, and mostly poet. for fortuno, beatum efficio; not in Cic.).
    I.
    In gen., to gladden, rejoice, refresh:

    hoc me beat,

    Plaut. Am. 2, 2, 12:

    foris aliquantillum etiam quod gusto, id beat,

    id. Capt. 1, 2, 34:

    ecquid beo te?

    does that gladden thee? Ter. Eun. 2, 2, 47.—Hence, in colloq. lang. beas or beasti, that delights me, I am rejoiced at that, Plaut. As. 2, 2, 66; Ter. And. 1, 1, 79.—
    II.
    Aliquem aliquā re, to make happy, reward with, enrich:

    caelo Musa beat,

    Hor. C. 4, 8, 29:

    seu te... bearis Interiore notā Falerni,

    id. ib. 2, 3, 7:

    ne dominus Munere te parvo beet,

    id. Ep. 1, 18, 75:

    Latium beabit divite linguā,

    id. ib. 2, 2, 121.—Hence, bĕātus, a, um, P. a.
    A.
    Happy, prosperous, blessed, fortunate (very freq. in prose and poetry; cf.:

    felix, fortunatus): neque ulla alia huic verbo, cum beatum dicimus, subjecta notio est, nisi, secretis malis omnibus, cumulata bonorum complexio,

    Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    hic tyrannus ipse judicavit quam esset beatus,

    id. ib. 5, 20, 61:

    qui beatus est, non intellego, quid requirat, ut sit beatior: si est enim quod desit, ne beatus quidem est,

    id. ib. 5, 8, 23:

    beatus, ni unum hoc desit,

    Ter. Phorm. 1, 3, 18; Afran. ap. Non. p. 517, 17:

    beatus ille, qui procul negotiis, etc.,

    Hor. Epod. 2, 1:

    nihil est ab omni Parte beatum,

    id. C. 2, 16, 28:

    beatissima vita,

    Cic. Tusc. 5, 8, 23.—
    2.
    Transf.:

    satisne videtur declarasse Dionysius nihil ei esse beatum, cui, etc.,

    a cause of happiness, Cic. Tusc. 5, 21, 62.—
    3.
    Subst.
    (α).
    bĕāti, ōrum, m., the happy, fortunate persons:

    istam oscitantem sapientiam Scaevolarum et ceterorum beatorum concedamus,

    Cic. de Or. 2, 33, 144:

    Phraaten numero beatorum Eximit Virtus,

    Hor. C. 2, 2, 18.—
    (β).
    bĕātum, i, n. ( = beatitas, beatitudo, q. v.), happiness, blessedness:

    in quā sit ipsum etiam beatum,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    ex bonis, quae sola honesta sunt, efficiendum est beatum,

    id. Tusc. 5, 15, 45.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of outward prosperity, opulent, wealthy, rich, in good circumstances:

    Dionysius tyrannus fuit opulentissumae et beatissumae civitatis (sc. Syracusarum),

    Cic. N.D. 3, 33, 81:

    res omnes quibus abundant ii, qui beati putantur,

    id. ib. 2, 37, 95; Plaut. Curc. 3, 1:

    ut eorum ornatus... hominis non beatissimi suspicionem prae, beret,

    Nep. Ages. 8, 2; Hor. C. 2, 4, 13; 2, 18, 14; 3, 7, 3; 3, 16, 32; 3, 29, 11; id. S. 2-8, 1; id. Epod. 16, 41; Ov. Am. 1, 15, 34.— As subst.: bĕāti, ōrum, m., the rich:

    noli nobilibus, noli conferre beatis,

    Prop. 2, 9, 33.—
    b.
    Poet., of inanimate things, rich, abundant, excellent, splendid, magnificent:

    gazae,

    Hor. C. 1, 29, 1:

    arces,

    id. ib. 2, 6, 21:

    Cyprus,

    id. ib. 3, 26, 9:

    copia,

    id. C.S. 59:

    rus,

    id. Ep. 1, 10, 14.—With abl., Hor. Ep. 2, 1, 139:

    nectar,

    Mart. 9, 12, 5; Cat. 68, 14: argentum felix omnique beatius auro, Ov P 2, 8, 5.— Trop.:

    ubertas,

    overflowing, Quint. 10, 1, 109:

    copia,

    id. 10, 1, 61:

    eventus,

    Tac. Dial. 9.—
    2.
    Late Lat., blessed, i. e. deceased, dead:

    quem cum beatum fuisse Sallustius respondisset, intellexit occisum,

    Amm. 25, 3, 21:

    beatae memoriae,

    of blessed memory, Hier. Ep. ad Marc. 24; cf.: si nobis, cum ex hac vitā emigraverimus, in beatorum insulis inmortale aevum, ut fabulae ferunt, degere liceret, Cic. ap. Aug. Trin. 14, 9 (Fragm. Hortens. 40 B. and K.).—
    3.
    Beatissimus, in late Lat., a title of the higher clergy, Cod. 1, 4, 13; Auct. Collat. 9, 6; Novell. 123, 3 al. —Hence, adv.: bĕātē, happily, Cat. 14, 10:

    vivere,

    Cic. Ac. 1, 9, 33; id. Div. 2, 1, 2; id. Tusc. 2, 12, 29; id. Fin. 2, 27, 86; id. Par 1, 3, 15.— Comp., Sen. Ep. 92, 24.— Sup., Sen. Cons. Helv. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > beati

  • 30 beo

    bĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [akin to benus, bonus, and, acc. to Fick, connected with deidô, deinos], to make happy, to bless (as verb. finit. rare, and mostly poet. for fortuno, beatum efficio; not in Cic.).
    I.
    In gen., to gladden, rejoice, refresh:

    hoc me beat,

    Plaut. Am. 2, 2, 12:

    foris aliquantillum etiam quod gusto, id beat,

    id. Capt. 1, 2, 34:

    ecquid beo te?

    does that gladden thee? Ter. Eun. 2, 2, 47.—Hence, in colloq. lang. beas or beasti, that delights me, I am rejoiced at that, Plaut. As. 2, 2, 66; Ter. And. 1, 1, 79.—
    II.
    Aliquem aliquā re, to make happy, reward with, enrich:

    caelo Musa beat,

    Hor. C. 4, 8, 29:

    seu te... bearis Interiore notā Falerni,

    id. ib. 2, 3, 7:

    ne dominus Munere te parvo beet,

    id. Ep. 1, 18, 75:

    Latium beabit divite linguā,

    id. ib. 2, 2, 121.—Hence, bĕātus, a, um, P. a.
    A.
    Happy, prosperous, blessed, fortunate (very freq. in prose and poetry; cf.:

    felix, fortunatus): neque ulla alia huic verbo, cum beatum dicimus, subjecta notio est, nisi, secretis malis omnibus, cumulata bonorum complexio,

    Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    hic tyrannus ipse judicavit quam esset beatus,

    id. ib. 5, 20, 61:

    qui beatus est, non intellego, quid requirat, ut sit beatior: si est enim quod desit, ne beatus quidem est,

    id. ib. 5, 8, 23:

    beatus, ni unum hoc desit,

    Ter. Phorm. 1, 3, 18; Afran. ap. Non. p. 517, 17:

    beatus ille, qui procul negotiis, etc.,

    Hor. Epod. 2, 1:

    nihil est ab omni Parte beatum,

    id. C. 2, 16, 28:

    beatissima vita,

    Cic. Tusc. 5, 8, 23.—
    2.
    Transf.:

    satisne videtur declarasse Dionysius nihil ei esse beatum, cui, etc.,

    a cause of happiness, Cic. Tusc. 5, 21, 62.—
    3.
    Subst.
    (α).
    bĕāti, ōrum, m., the happy, fortunate persons:

    istam oscitantem sapientiam Scaevolarum et ceterorum beatorum concedamus,

    Cic. de Or. 2, 33, 144:

    Phraaten numero beatorum Eximit Virtus,

    Hor. C. 2, 2, 18.—
    (β).
    bĕātum, i, n. ( = beatitas, beatitudo, q. v.), happiness, blessedness:

    in quā sit ipsum etiam beatum,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    ex bonis, quae sola honesta sunt, efficiendum est beatum,

    id. Tusc. 5, 15, 45.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of outward prosperity, opulent, wealthy, rich, in good circumstances:

    Dionysius tyrannus fuit opulentissumae et beatissumae civitatis (sc. Syracusarum),

    Cic. N.D. 3, 33, 81:

    res omnes quibus abundant ii, qui beati putantur,

    id. ib. 2, 37, 95; Plaut. Curc. 3, 1:

    ut eorum ornatus... hominis non beatissimi suspicionem prae, beret,

    Nep. Ages. 8, 2; Hor. C. 2, 4, 13; 2, 18, 14; 3, 7, 3; 3, 16, 32; 3, 29, 11; id. S. 2-8, 1; id. Epod. 16, 41; Ov. Am. 1, 15, 34.— As subst.: bĕāti, ōrum, m., the rich:

    noli nobilibus, noli conferre beatis,

    Prop. 2, 9, 33.—
    b.
    Poet., of inanimate things, rich, abundant, excellent, splendid, magnificent:

    gazae,

    Hor. C. 1, 29, 1:

    arces,

    id. ib. 2, 6, 21:

    Cyprus,

    id. ib. 3, 26, 9:

    copia,

    id. C.S. 59:

    rus,

    id. Ep. 1, 10, 14.—With abl., Hor. Ep. 2, 1, 139:

    nectar,

    Mart. 9, 12, 5; Cat. 68, 14: argentum felix omnique beatius auro, Ov P 2, 8, 5.— Trop.:

    ubertas,

    overflowing, Quint. 10, 1, 109:

    copia,

    id. 10, 1, 61:

    eventus,

    Tac. Dial. 9.—
    2.
    Late Lat., blessed, i. e. deceased, dead:

    quem cum beatum fuisse Sallustius respondisset, intellexit occisum,

    Amm. 25, 3, 21:

    beatae memoriae,

    of blessed memory, Hier. Ep. ad Marc. 24; cf.: si nobis, cum ex hac vitā emigraverimus, in beatorum insulis inmortale aevum, ut fabulae ferunt, degere liceret, Cic. ap. Aug. Trin. 14, 9 (Fragm. Hortens. 40 B. and K.).—
    3.
    Beatissimus, in late Lat., a title of the higher clergy, Cod. 1, 4, 13; Auct. Collat. 9, 6; Novell. 123, 3 al. —Hence, adv.: bĕātē, happily, Cat. 14, 10:

    vivere,

    Cic. Ac. 1, 9, 33; id. Div. 2, 1, 2; id. Tusc. 2, 12, 29; id. Fin. 2, 27, 86; id. Par 1, 3, 15.— Comp., Sen. Ep. 92, 24.— Sup., Sen. Cons. Helv. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > beo

  • 31 bipartio

    bĭ-partĭo (in MSS. also bĭ-pertĭo), no perf., ītum, 4, v. a. [bis], to divide into two parts, to bisect (as verb. finit. very rare; more freq. in part. and adv.): ver bipartitur, is divided (in respect to weather), Col. 11, 2, 36; so,

    hiems bipertitur,

    id. 11, 2, 5 Schneid. N. cr. —Mostly part. pass.:

    bipartita divisio,

    Varr. L. L. 5, § 17 Müll.:

    genus bipartitum,

    Cic. Top. 22, 85:

    bipertiti Aethiopes,

    Plin. 5, 8, 8, § 43:

    ut faceres imperium bipartitum,

    Vulg. Ecclus. 47, 23.—Hence, bĭpartītō ( bĭpert-), adv., in two parts or divisions, in two ways:

    bipartito classem distribuere,

    Cic. Fl. 14, 32; id. Phil. 10, 6, 13: signa inferre, to attack in two parties or divisions, Caes. B. G. 1, 25 Oud. N. cr.:

    collocare insidias in silvis,

    id. ib. 5, 32:

    equites bipertito in eos emissi magnam caedem edidere,

    Liv. 40, 32, 6:

    secta bipartito cum mens discurrit utroque,

    in two different directions, Ov. R. Am. 443.—With esse or fieri (cf. in Gr. dicha einai, gignesthai):

    ibi in proximis villis ita bipartito fuerunt ut Tiberis inter eos et pons interesset,

    Cic. Cat. 3, 2, 5 B. and K.:

    id fit bipartito,

    id. Inv. 2, 29, 86.

    Lewis & Short latin dictionary > bipartio

  • 32 bipartito

    bĭ-partĭo (in MSS. also bĭ-pertĭo), no perf., ītum, 4, v. a. [bis], to divide into two parts, to bisect (as verb. finit. very rare; more freq. in part. and adv.): ver bipartitur, is divided (in respect to weather), Col. 11, 2, 36; so,

    hiems bipertitur,

    id. 11, 2, 5 Schneid. N. cr. —Mostly part. pass.:

    bipartita divisio,

    Varr. L. L. 5, § 17 Müll.:

    genus bipartitum,

    Cic. Top. 22, 85:

    bipertiti Aethiopes,

    Plin. 5, 8, 8, § 43:

    ut faceres imperium bipartitum,

    Vulg. Ecclus. 47, 23.—Hence, bĭpartītō ( bĭpert-), adv., in two parts or divisions, in two ways:

    bipartito classem distribuere,

    Cic. Fl. 14, 32; id. Phil. 10, 6, 13: signa inferre, to attack in two parties or divisions, Caes. B. G. 1, 25 Oud. N. cr.:

    collocare insidias in silvis,

    id. ib. 5, 32:

    equites bipertito in eos emissi magnam caedem edidere,

    Liv. 40, 32, 6:

    secta bipartito cum mens discurrit utroque,

    in two different directions, Ov. R. Am. 443.—With esse or fieri (cf. in Gr. dicha einai, gignesthai):

    ibi in proximis villis ita bipartito fuerunt ut Tiberis inter eos et pons interesset,

    Cic. Cat. 3, 2, 5 B. and K.:

    id fit bipartito,

    id. Inv. 2, 29, 86.

    Lewis & Short latin dictionary > bipartito

  • 33 bipertito

    bĭ-partĭo (in MSS. also bĭ-pertĭo), no perf., ītum, 4, v. a. [bis], to divide into two parts, to bisect (as verb. finit. very rare; more freq. in part. and adv.): ver bipartitur, is divided (in respect to weather), Col. 11, 2, 36; so,

    hiems bipertitur,

    id. 11, 2, 5 Schneid. N. cr. —Mostly part. pass.:

    bipartita divisio,

    Varr. L. L. 5, § 17 Müll.:

    genus bipartitum,

    Cic. Top. 22, 85:

    bipertiti Aethiopes,

    Plin. 5, 8, 8, § 43:

    ut faceres imperium bipartitum,

    Vulg. Ecclus. 47, 23.—Hence, bĭpartītō ( bĭpert-), adv., in two parts or divisions, in two ways:

    bipartito classem distribuere,

    Cic. Fl. 14, 32; id. Phil. 10, 6, 13: signa inferre, to attack in two parties or divisions, Caes. B. G. 1, 25 Oud. N. cr.:

    collocare insidias in silvis,

    id. ib. 5, 32:

    equites bipertito in eos emissi magnam caedem edidere,

    Liv. 40, 32, 6:

    secta bipartito cum mens discurrit utroque,

    in two different directions, Ov. R. Am. 443.—With esse or fieri (cf. in Gr. dicha einai, gignesthai):

    ibi in proximis villis ita bipartito fuerunt ut Tiberis inter eos et pons interesset,

    Cic. Cat. 3, 2, 5 B. and K.:

    id fit bipartito,

    id. Inv. 2, 29, 86.

    Lewis & Short latin dictionary > bipertito

  • 34 compingo

    1.
    com-pingo ( conp-), pēgi, pactum, 3, v. a. [con-pango].
    I.
    To join or unite several parts into one whole, to put together, frame, make by joining, compose (in verb. finit. mostly in post-Aug. prose).
    A.
    Prop.:

    roboreis axibus compingitur solum,

    Col. 6, 19, 1:

    navem iisdem tabulis (opp. dissolvo),

    Dig. 45, 1, 83; cf.:

    Argo compacta manu Palladiā,

    Sen. Med. 365:

    PONTEM,

    Inscr. Orell. 39:

    casam male,

    Mart. 12, 72:

    caput tenuissimis ossiculis,

    Gell. 6, 1, 1; Vitr. 10, 2, 14:

    crepidas sibi,

    App. Flor. 9 al.:

    verbum unum ex multitudine et negotio,

    Gell. 11, 16, 4:

    Graece nescio quid ais te compegisse, quod ut aeque pauca scripta, placeat tibi,

    Front. Ep. ad M. Caes. 1, 6.—In part. perf.:

    quid tam compositum tamque conpactum et coagmentatum inveniri potest?

    Cic. Fin. 3, 22, 74; cf. id. Univ. 8 med.:

    fistula disparibus septem cicutis,

    Verg. E. 2, 36:

    trabes,

    id. A. 12, 674:

    membra animantum,

    framed together, Lucr. 5, 919; cf. under P. a. —
    B.
    Trop. (post-class.):

    falsa de Christo,

    Arn. 1, p. 34:

    fabulas ignominiosas de diis,

    id. 4, p. 148.—
    II.
    Compingere aliquem or aliquid aliquo, to confine, lock up, put, conceal (several times in Plaut. and Cic., elsewh. rare).
    A.
    Prop.:

    aliquem in carcerem,

    Plaut. Am. 1, 1, 3; id. Men. 5, 5, 39; cf.:

    ipsam (Rheam) in vincula,

    Aur. Vict. Vir. Ill. 1:

    se in Appuliam,

    Cic. Att. 8, 8, 1:

    aurum atque argentum ubi omne conpactum fuit?

    Plaut. Rud. 2, 6, 62.—
    B.
    Trop.:

    quae parentis tam in angustum tuos locum conpegeris,

    Plaut. Rud. 4, 4, 103:

    in judicia et contiunculas, tamquam in aliquod pistrinum, detrudi et compingi,

    Cic. de Or. 1, 11, 46:

    aufer, utere (pallā), vel tu vel tua uxor, vel etiam in loculos compingite,

    keep it, thrust it into your pockets, Plaut. Men. 4, 3, 17 Ritschl N. cr. —Hence, compactus, a, um, P. a., of figure or form, compact, thick-set, thick, firm (freq. in post-Aug. prose):

    compacto corpore et robusto,

    Plin. Ep. 7, 24, 1:

    boves,

    Col. 6, 1, 2: compactis firmisque membris, * Suet. Vesp. 20:

    cruribus,

    Col. 6, 1, 3; 6, 37, 6:

    compactā et torosā cervice,

    Pall. Mart. 11, 2.
    2.
    com-pingo, pinxi, 3, v. a., to paint over; only trop.:

    Aristarchi ineptiae, quibus aliena carmina compinxit,

    disguised, covered, Sen. Ep. 88, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > compingo

  • 35 concupiens

    concŭpĭo, ĕre, v. n., to be very desirous, to long much for; as verb finit. (late Lat.), Commod. 64, 4.—Hence, con-cŭpĭens. entis, P. a., very desirous, warmly desiring, coveting (only in the foll. exs.); with gen.: regni, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107.—With inf., Capitol. Max. 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > concupiens

  • 36 concupio

    concŭpĭo, ĕre, v. n., to be very desirous, to long much for; as verb finit. (late Lat.), Commod. 64, 4.—Hence, con-cŭpĭens. entis, P. a., very desirous, warmly desiring, coveting (only in the foll. exs.); with gen.: regni, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107.—With inf., Capitol. Max. 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > concupio

  • 37 confido

    con-fīdo, fĭsus sum, 3, v. n., to trust confidently in something, confide in, rely firmly upon, to believe, be assured of (as an enhancing of sperare, Cic. Att. 6, 9, 1; Nep. Milt. 1, 1; freq. and class. in prose and poetry); constr. with abl., acc. and inf., with dat., rarely with de, ut, or absol.
    (α).
    With abl. (in verb. finit. very rare with personal object):

    aut corporis firmitate aut fortunae stabilitate,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40:

    copiā et facultate causae,

    id. Rosc. Com. 1, 2; id. Tusc. 5, 3, 8:

    illum, quo antea confidebant, metuunt,

    id. Att. 8, 13, 2; id. Clu. 1, 1:

    naturā loci,

    Caes. B. G. 3, 9; 7, 68; id. B. C. 1, 58:

    castrorum propinquitate,

    id. ib. 1, 75 fin.; 3, 83; Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14, 4:

    jurejurando,

    Suet. Caes. 86; cf.:

    neque milites alio duce plus confidere aut audere,

    Liv. 21, 4, 4:

    socio Ulixe,

    Ov. M. 13, 240 (v. also under g).—So esp. with part. pass.:

    confisus, a, um: neque Caesar opus intermittit confisus praesidio legionum trium,

    Caes. B. C. 1, 42; 1, 75; 3, 106; Auct. B. Alex. 10, 5, Auct. B. G. 8, 3; 8, 15;

    Auct. B. Afr. 49: tam potenti duce confisus,

    Liv. 24, 5, 12; 28, 42, 12:

    nullā aliā urbe,

    Cic. Fam. 12, 14, 4; Lentul. ib. 12, 15, 3:

    patientiā nostrā,

    Plin. Pan. 68, 2:

    senatus consulto,

    Suet. Caes. 86.—
    (β).
    With acc. and inf. (so most freq. in all per.), Plaut. Stich. 3, 2, 1; Ter. Heaut. 1, 1, 108; id. Ad. 5, 3, 40; Cic. Verr. 2, 5, 69, § 177; id. Off. 3, 2, 5; id. Att. 1, 10, 2; 6, 7, 1; 6, 9, 1 al.; Caes. B. G. 1, 23 fin.; id. B. C. 2, 10; Sall. C. 17, 7; id. J. 26, 1; Nep. Milt. 1, 1; Liv. 4, 32, 6; 36, 40, 2; 44, 13, 7; Quint. 5, 12, 17; 11, 1, 92; Suet. Caes. 29; id. Oth. 10; Ov. M. 9, 256:

    (venti et sol) siccare prius confidunt omnia posse Quam, etc.,

    Lucr. 5, 391.—
    (γ).
    With dat. (very freq.;

    and so almost always of personal objects): me perturbasset ejus sententia, nisi vestrae virtuti constantiaeque confiderem,

    Cic. Phil. 5, 1, 2; cf. id. Att. 16, 16, A, 5;

    1, 9, 2: cui divinationi,

    id. Fam. 6, 6, 4:

    his rebus magis quam causae suae,

    id. Inv. 1, 16, 22; id. Verr. 2, 2, 28, § 69; id. Sest. 64, 135; id. Mil. 23, 61; id. Fin. 1, 9, 31; Liv. 38, 48, 13:

    virtuti militum,

    Caes. B. C. 3, 24:

    cui (peditum parti) maxime confidebat,

    id. ib. 2, 40:

    equitatui,

    id. ib. 3, 94;

    Auct. B. Afr. 60: fidei Romanae,

    Liv. 21, 19, 10; 22, 18, 8; 29, 12, 1;

    40, 12, 15 al.: huic legioni Caesar confidebat maxime,

    Caes. B. G. 1, 40; 1, 42. —Esp. freq. with sibi, to rely on one's self, have confidence in one's self:

    neque illi sibi confisi ex portā prodire sunt ausi,

    Caes. B. C. 3, 7:

    dum sibi uterque confideret,

    id. ib. 3, 10; Cic. Fl. 1, 5; id. Clu. 23, 63; id. Har. Resp. 16, 35; id. Ac. 2, 11, 36; id. Fin. 3, 8, 29; id. Lael. 5, 17; 9, 30; id. Rep. 3, 13, 23; Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 6; Auct. B. Afr. 19; Sen. Tranq. 14, 2; id. Ep. 72, 2; Liv. 4, 18, 1:

    fidei legionum, Auct. B. Alex. 6, 2: suae virtuti,

    Liv. 3, 67, 5; 21, 57, 12:

    felicitati regis sui,

    Curt. 3, 14, 4:

    Graecorum erga se benevolentiae,

    id. 4, 10, 16; 7, 7, 28; 7, 9, 1; 9, 2, 25; Tac. A. 1, 81; 14, 36; id. H. 1, 14; Sen. Ep. 4, 7.—Dub. whether dat. or abl. (cf. supra a): suis bonis. Cic. Tusc. 5, 13, 40:

    viribus,

    Caes. B. G. 1, 53:

    dis immortalibus,

    Sall. C. 52, 28:

    his amicis sociisque,

    id. ib. 16, 4; id. J. 112, 2:

    suis militibus,

    Liv. 2, 45, 4:

    quibus (rebus),

    Quint. 3, 6, 8:

    ostento,

    Suet. Tib. 19 al. —
    (δ).
    With de:

    externis auxiliis de salute urbis confidere,

    Caes. B. C. 2, 5 fin.:

    de consuetudine civitatis,

    Dig. 1, 3, 34; Nep. Milt. 1, 1.—
    (ε).
    With acc.:

    confisus avos,

    Stat. Th. 2, 573; cf. Prisc. 18, p. 1185 P.; cf.:

    nihil nimis oportet confidere,

    Cic. Tusc. 1, 32, 78.—
    (ζ).
    With ut, Plin. Ep. 2, 5, 7 (but in Cic. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16, confido is prob. a gloss; v. Orell. N. cr.).—
    (η).
    Absol.:

    non confidit,

    Plaut. Ps. 4, 7, 107: ubi legati satis confidunt, die [p. 414] constituto, Senatus utrisque datur, Sall. J. 13, 9.—
    * II.
    Poet. with inanim. subjects:

    remis confisa minutis parvula cymba,

    Prop. 1, 11, 9.—Hence, confīdens, entis, P. a. (lit. confident, trusting to something; hence with exclusive ref. to one's self), selfconfident; in a good and (more freq.) in a bad sense (class.).
    A.
    In a good sense (perh. only ante-class.), bold, daring, undaunted:

    decet innocentem servum atque innoxium Confidentem esse,

    Plaut. Capt. 3, 5, 8:

    qui me alter est audacior homo? aut qui me confidentior?

    id. Am. 1, 1, 1:

    senex, ellum, confidens, catus,

    Ter. And. 5, 2, 14.— Comp.:

    quod est nimio confidentius,

    Gell. 10, 26, 9.—
    B.
    In a bad sense, shameless, audacious, impudent:

    qui fortis est, idem est fidens, quoniam confidens malā consuetudine loquendi in vitio ponitur, ductum verbum a confidendo, quod laudis est, etc.,

    Cic. Tusc. 3, 7, 14: improbus, confidens, nequam, malus videatur, Lucil. ap. Non. p. 262, 11; Turp. ib. p. 262, 13:

    homo,

    Ter. Phorm. 1, 2, 73 (cf. Cic. Caecin. 10, 27); Cic. Phil. 7, 1, 3; * Hor. S. 1, 7, 7; Quint. 9, 3, 65; Suet. Dom. 12.— Sup.:

    juvenum confidentissime,

    Verg. G. 4, 445:

    mendacium,

    App. Mag. p. 318, 27.—Hence, adv.: confīdenter.
    1.
    In a good sense, boldly, daringly:

    confidenter hominem contra colloqui,

    Plaut. Am. 1, 1, 183; 2, 2, 207; id. Capt. 3, 5, 6.— Comp.:

    dicere,

    Cic. Cael. 19, 44:

    loqui,

    id. de Or. 2, 7, 28.—
    2.
    In a bad sense, audaciously, impudently, Afran. ap. Non. p. 262, 17; Ter. Heaut. 5, 3, 7.— Sup.:

    confidentissime resistens,

    Auct. Her. 2, 5, 8 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > confido

  • 38 conflagro

    con-flā̆gro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to burn up (rare; mostly in Cic.).
    I.
    Neutr., to burn, be consumed.
    A.
    Prop.:

    conflagrare terras necesse sit a tantis ardoribus,

    Cic. N. D. 2, 36, 92:

    classis populi Romani praedonum incendio conflagrabat,

    id. Verr. 2, 5, 35, § 92; Liv. 30, 7, 9: tabulae simul conflagraverant, * Suet. Vesp. 8; Col. 2, 2, 28.—
    B.
    Trop.:

    an te non existimas invidiae incendio conflagraturum?

    Cic. Cat. 1, 11, 29; Liv. 24, 26, 3:

    flagitiorum invidiā,

    Cic. Verr. 2, 1, 15, § 41:

    amoris flammā,

    id. ib. 2, 5, 35, § 92; cf.:

    ubi conflagrassent Sidicini, ad nos trajecturum illud incendium esse,

    Liv. 7, 30, 12.—
    II.
    Act. (rare; in verb. finit. only late Lat.):

    Juppiter Semelen conflagravit,

    Hyg. Fab. 179; cf. Schol. ad Hor. Epod. 5, 63.—In part. perf.: conflagratus, burnt up:

    urbs acerbissimo incendio,

    Auct. Her. 4, 8, 12 dub.: regiones, App. de Mundo, p. 73, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > conflagro

  • 39 conpingo

    1.
    com-pingo ( conp-), pēgi, pactum, 3, v. a. [con-pango].
    I.
    To join or unite several parts into one whole, to put together, frame, make by joining, compose (in verb. finit. mostly in post-Aug. prose).
    A.
    Prop.:

    roboreis axibus compingitur solum,

    Col. 6, 19, 1:

    navem iisdem tabulis (opp. dissolvo),

    Dig. 45, 1, 83; cf.:

    Argo compacta manu Palladiā,

    Sen. Med. 365:

    PONTEM,

    Inscr. Orell. 39:

    casam male,

    Mart. 12, 72:

    caput tenuissimis ossiculis,

    Gell. 6, 1, 1; Vitr. 10, 2, 14:

    crepidas sibi,

    App. Flor. 9 al.:

    verbum unum ex multitudine et negotio,

    Gell. 11, 16, 4:

    Graece nescio quid ais te compegisse, quod ut aeque pauca scripta, placeat tibi,

    Front. Ep. ad M. Caes. 1, 6.—In part. perf.:

    quid tam compositum tamque conpactum et coagmentatum inveniri potest?

    Cic. Fin. 3, 22, 74; cf. id. Univ. 8 med.:

    fistula disparibus septem cicutis,

    Verg. E. 2, 36:

    trabes,

    id. A. 12, 674:

    membra animantum,

    framed together, Lucr. 5, 919; cf. under P. a. —
    B.
    Trop. (post-class.):

    falsa de Christo,

    Arn. 1, p. 34:

    fabulas ignominiosas de diis,

    id. 4, p. 148.—
    II.
    Compingere aliquem or aliquid aliquo, to confine, lock up, put, conceal (several times in Plaut. and Cic., elsewh. rare).
    A.
    Prop.:

    aliquem in carcerem,

    Plaut. Am. 1, 1, 3; id. Men. 5, 5, 39; cf.:

    ipsam (Rheam) in vincula,

    Aur. Vict. Vir. Ill. 1:

    se in Appuliam,

    Cic. Att. 8, 8, 1:

    aurum atque argentum ubi omne conpactum fuit?

    Plaut. Rud. 2, 6, 62.—
    B.
    Trop.:

    quae parentis tam in angustum tuos locum conpegeris,

    Plaut. Rud. 4, 4, 103:

    in judicia et contiunculas, tamquam in aliquod pistrinum, detrudi et compingi,

    Cic. de Or. 1, 11, 46:

    aufer, utere (pallā), vel tu vel tua uxor, vel etiam in loculos compingite,

    keep it, thrust it into your pockets, Plaut. Men. 4, 3, 17 Ritschl N. cr. —Hence, compactus, a, um, P. a., of figure or form, compact, thick-set, thick, firm (freq. in post-Aug. prose):

    compacto corpore et robusto,

    Plin. Ep. 7, 24, 1:

    boves,

    Col. 6, 1, 2: compactis firmisque membris, * Suet. Vesp. 20:

    cruribus,

    Col. 6, 1, 3; 6, 37, 6:

    compactā et torosā cervice,

    Pall. Mart. 11, 2.
    2.
    com-pingo, pinxi, 3, v. a., to paint over; only trop.:

    Aristarchi ineptiae, quibus aliena carmina compinxit,

    disguised, covered, Sen. Ep. 88, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > conpingo

  • 40 consaepio

    con-saepĭo ( - sēpĭo), no perf., saeptum (consiptum, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 62, 10 Müll.; cf. id. ib. 64, 6, and v. infra), 4, v. a., to fence round, hedge in.
    I.
    As verb finit. (rare): bustum, * Suet. Ner. 33. —
    II.
    More freq.,
    A.
    In part. perf.: con-saeptus, a, um, enclosed, hedged in: consaeptus ager et diligenter consitus, * Cic. Sen. 17, 59:

    locus cratibus pluteisque,

    Liv. 10, 38, 5:

    locus saxo,

    id. 22, 57, 6.—
    2.
    Trop.: teneor consipta, undique venor, Enn. ap. Non. p. 183, 14 (in acc. with Euripides, Kakôs pepraktai pantachê).—
    B.
    Subst.: con-saeptum, i, n., a fence, hedge, Varr. R. R. 1, 13, 2; Col. 1, 4, 7; 1, 6, 1; Liv. 10, 38, 12: fori, * Quint. 12, 2, 23.—
    2.
    Trop. (postclass.):

    corpus animam consaepto suo obstruit, Tert. Anim. c. 53: cordis,

    App. M. 3, p. 136, 6 al.

    Lewis & Short latin dictionary > consaepio

См. также в других словарях:

  • finit — fi|nit 〈Adj.; Gramm.〉 bestimmt; finite Verbalform, finites Verb durch Person, Numerus (u. Genus) bestimmte Verbalform; Syn. Verbum finitum; Ggs.: infinit [Etym.: <lat. finitus] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • French verb morphology — This article is part of the series on: French language Langues d oïl Dialects Creoles Francophonie History Oaths of Strasbourg Ordinance of Villers Cotterêts Anglo Norman Grammar …   Wikipedia

  • savoir — 1. savoir [ savwar ] v. tr. <conjug. : 32> • fin XIIe; saveir 980; savir 842; lat. pop. °sapere (e long), class. sapere (e bref) « goûter, connaître » I ♦ Appréhender par l esprit. A ♦ 1 ♦ Avoir présent à l esprit (un objet de pensée qu on… …   Encyclopédie Universelle

  • tout — [ tu ] ; toute [ tut ] ; tous [ tu ] (adj.), [ tus ] (pron.) ; toutes [ tut ] adj., pron., adv. et n. • Xe; bas lat. tottus, forme expressive de totus « tout entier, intégral » I ♦ Adj. A ♦ (fin …   Encyclopédie Universelle

  • Conditionnel — Inhaltsverzeichnis 1 Sprachbau 2 Substantiv 2.1 Genera 2.2 Artikel 2.3 Numeri 3 Pronomina 3.1 …   Deutsch Wikipedia

  • Französische Grammatik — Die Französische Grammatik (frz.: grammaire française) ist die Grammatik der modernen französischen Sprache. Inhaltsverzeichnis 1 Sprachbau 2 Substantiv 2.1 Genera 2.2 Artikel …   Deutsch Wikipedia

  • Französische Konjugation — Inhaltsverzeichnis 1 Sprachbau 2 Substantiv 2.1 Genera 2.2 Artikel 2.3 Numeri 3 Pronomina 3.1 …   Deutsch Wikipedia

  • faire — 1. faire [ fɛr ] v. tr. <conjug. : 60> • Xe; fazet 3e pers. subj. 842; lat. facere. REM. Les formes en fais (faisons, faisions, etc.) se prononcent [ fəz ] I ♦ Réaliser (un objet : qqch. ou qqn). 1 ♦ Réaliser hors de soi (une chose… …   Encyclopédie Universelle

  • Sumerische Sprache — Sumerisch (Eigenbezeichnung: Eme gir „einheimische Sprache“) Gesprochen in vormals in Mesopotamien Sprecher ausgestorben Linguistische Klassifikation Isolierte Sprache Sumerisch …   Deutsch Wikipedia

  • tous — → tout ⇒TOUT1, TOUTE, TOUS, TOUTES, adj. indéf. et pron. indéf. I. Adj. indéf. A. [Marque l idée d intégralité] 1. [Précède un déterm. du subst. (art. déf., art. indéf., adj. poss., adj. dém.) ou bien précède un pron. (dém., pers., poss.) ou… …   Encyclopédie Universelle

  • Omotisch — Verbreitung der omotischen Sprachen ██ Südomotisch ██ Mao █ …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»