Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

verb+finit

  • 61 Excelsus

    ex-cello, cellŭi, celsum, 3 (also acc. to the 2d conj., praes. indic. excellet, Aem. Mac. ap. Diom. p. 371 P., and subj. excelleat, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 838 and 896 P.), v. a. and n. [cello].
    I.
    Act., to raise up, elevate; only:

    recellere reclinare, et excellere in altum extollere,

    Fest. p. 274, 31; and Paul. ib. 275, 11 Müll.; cf. the P. a. excelsus, below.—
    II.
    Neut., to rise, elevate itself (cf.: antecello, praesto, antecedo, emineo, floreo, vigeo).
    A.
    Lit., only in the P. a. excellens, q. v. A.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to exult, be elated: animus excellit rebus secundis, Cato ap. Gell. 7, 3, 14; 13, 24, 14.—Far more freq. (but not in Plaut. and Ter.; and in the verb. finit. not in Aug. poets),
    2.
    In partic., to be eminent, to distinguish one's self for any quality above others; to surpass, excel, in a good or (less freq.) in a bad sense:

    ut is, qui dignitate principibus excellit facilitate infimis par esse videatur,

    Cic. de Imp. Pomp. 14, 41:

    ut inter quos posset excellere, cum iis, etc.,

    Cic. Inv. 1, 2 fin.:

    inter omnes,

    id. Or. 2, 6:

    super ceteros,

    Liv. 28, 43:

    ante ceteros,

    App. Flor. 16.—With dat.:

    qui longe ceteris excellere pictoribus existimabatur,

    Cic. Inv. 2, 1, 1:

    quae una ceteris excellebat,

    id. Tusc. 2, 18, 43; id. Fin. 3, 2, 8; id. de Or. 2, 54, 216; id. de Imp. Pomp. 13, 39 al.:

    ceteris,

    Quint. 2, 20, 9.—With abl.:

    bonā famā,

    Lucr. 6, 13:

    ingenio scientiāque,

    Cic. Ac. 2, 2, 4:

    animi magnitudine,

    id. Off. 1, 18 fin.:

    actione,

    id. Brut. 59, 215:

    hoc genere virtutis,

    id. Fam. 11, 21, 4:

    dignitate,

    Caes. B. G. 6, 13, 9:

    altitudine,

    Plin. 16, 6, 18, § 24:

    candore,

    id. 37, 6, 23, § 88 et saep.—With in and abl.:

    in arte,

    Cic. Rep. 1, 13:

    in aliqua arte et facultate,

    id. de Or. 1, 50, 217:

    in alia parte orationis,

    id. Brut. 59, 215:

    maxime in amicitiis expetendis colendisque,

    id. Lael. 9, 30; id. de Or. 2, 54, 217 et saep.— Absol.:

    excellit atque eminet vis, potestas nomenque regium,

    Cic. Rep. 2, 28; 2, 23; 1, 22; id. Div. 1, 19, 38; 1, 41, 91; id. Fam. 4, 3 fin.; Tac. Or. 32 (with eminere) et saep. —In a bad sense:

    vitiis,

    Cic. Leg. 1, 19, 51:

    cum haec (flagitia), quae excellunt, me nosse videas,

    id. Pis. 38 fin. —Hence,
    1.
    excellens, entis, P. a., rising, overtopping.
    A.
    Lit., high, lofty (very rare;

    not in Cic.): oppida excellentibus locis constituta, Auct. B. Hisp. 8, 4: corpore excellens,

    Vell. 2, 107.—Far more freq. and class.,
    B.
    Trop., distinguishing himself, distinguished, superior, surpassing, excellent:

    deos rerum omnium praestantia excellentes,

    Cic. Div. 2, 63:

    Brutus noster excellens omni genere laudis,

    id. Ac. 1, 3 fin.;

    for which also: in omni genere,

    id. Tusc. 1, 1, 2; id. de Or. 2, 54, 220:

    cujus excellens in re militari gloria,

    id. Rep. 2, 17:

    Galba fuit inter tot aequales unus excellens,

    id. Brut. 97, 333:

    natura excellens atque praestans,

    id. N. D. 1, 20 fin.:

    scientia excellens atque singularis,

    id. Fam. 4, 3 fin.:

    vir excellenti providentia,

    id. Rep. 2, 3;

    for which: excellente ingenii magnitudine,

    id. Off. 1, 33 (al. excellenti and excellentis, v. Orell. ad h. l.):

    studium,

    Caes. B. C. 3, 34 fin.:

    pulchritudo muliebris formae,

    Cic. Inv. 2, 1, 1: cygnus, * Verg. A. 12, 250 et saep.— Subst.: excellentia, ōrum, n., exceptional instances: nec excellentia, sed quotidiana tractabo, Aus. Grat. Act. § 62.— Comp.:

    ova excellentiora,

    Plin. 29, 3, 11, § 50:

    nihil illo (sc. Alcibiade) fuisse excellentius, vel in vitiis, vel in virtutibus,

    Nep. Alcib. 1.— Sup.:

    excellentissima virtus,

    Caes. B. C. 3, 99, 2; Sen. Vit. Beat. 14:

    cultus,

    Suet. Ner. 20:

    triumphus,

    id. Caes. 37:

    aurum,

    Plin. 37, 4, 15, § 56 et saep.— Adv.: excellon-ter, excellently, Cic. Off. 1, 18, 61; Nep. Att. 1, 3.— Comp., Cic. Sest. 45.— Sup.:

    excellentissime,

    Aug. Civ. D. 17, 8.—
    2.
    ex-celsus, a, um, P. a., elevated, lofty, high (freq. and class.; cf.: celsus, editus, altus, sublimis, procerus, arduus).
    A.
    Lit.:

    mons,

    Caes. B. C. 1, 80, 2; cf.: vertex montis, * Verg. A. 5, 35:

    locus,

    Cic. Rep. 6, 11:

    porticus,

    id. Att. 4, 16, 14:

    basis (statuae),

    id. Verr. 2, 4, 34; cf.

    signum,

    id. ib.:

    statura,

    Suet. Caes. 45:

    aves (Ibes),

    Cic. N. D. 1, 36, 101:

    altitudo vineae,

    Plin. 17, 22, 35, § 184 et saep.— Comp.:

    in excelsiore loco,

    Cic. Rep. 2, 31:

    cornu (bovis),

    Caes. B. G. 6, 26, 1; cf.:

    crura chamaeleonis,

    Plin. 8, 33, 51, § 120.— Sup.:

    mons,

    Caes. B. C. 1, 70, 4; cf.

    locus,

    Hirt. B. G. 8, 33 fin.:

    rupes,

    Plin. 10, 6, 7, § 19:

    aegilops,

    id. 16, 6, 8, § 22; 11, 37, 49, § 135.—
    b.
    Subst.
    1.
    excelsum, i, n., a height:

    simulacrum Jovis in excelso collocare,

    Cic. Cat. 3, 8, 20; id. Att. 6, 1, 17:

    Phoebus ab excelso, quantum patet, aspicit aequor,

    Ov. H. 15, 165; so,

    ab excelso,

    id. F. 2, 369:

    prohibebit in excelsum emicare (vitem),

    Plin. 17, 22, 35, § 184.—
    2.
    Ex-celsus, i, m., the Highest, the Most High, i. e. God (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 72, 11 al.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., high, lofty, distinguished, excellent, noble:

    te natura excelsum quendam videlicet et altum et humana despicientem genuit,

    Cic. Tusc. 2, 4, 11; cf.:

    magnus homo et excelsus,

    id. Mur. 29:

    animus excelsus magnificusque,

    id. Off. 1, 23; cf. id. Opt. Gen. 4, 12:

    excelso et illustri loco sita est laus tua,

    id. Fam. 2, 5; cf.:

    te in excelsissimo humani generis fastigio positum, Plin. H. N. praef. § 11: species magnae excelsaeque gloriac,

    Tac. Agr. 4 fin. et saep.— Comp.:

    (orator) grandior et quodammodo excelsior,

    Cic. Or. 34; cf. Quint. 12, 10, 23; Plin. Pan. 94, 3:

    quo tua in me humanitas fuerit excelsior quam in te mea,

    Cic. Att. 3, 20 fin.—Sup.:

    excelsissimae victoriae,

    Vell. 2, 96 fin.:

    duces,

    id. 2, 114 fin.—Subst.
    (α).
    , m. plur.: excelsi, ōrum, the lofty; prov.:

    excelsis multo facilius casus nocet,

    Pub. Syr. 162 (Rib.).—
    (β).
    Neut.: excelsum, i, an elevated station or position:

    in excelso aetatem agere,

    i. e. in a high station, Sall. C. 51, 12.—Esp. (eccl. Lat.): in excelsis, in the highest, in ascriptions of praise, Vulg. Psa. 148, 1 al.—
    2.
    Esp., in the later period of the empire, a title of high official dignitaries, e. g. of the praefectus praetorio, etc.— Adv.: excelsē, highly, on high, loftily.
    1.
    Lit.:

    si vitis scandit excelsius,

    Col. 4, 1, 5.—
    2.
    Trop., in an elevated manner, highly:

    ornat excelse,

    Plin. Ep. 2, 3, 3:

    excelsius magnificentiusque et dicet et sentiet,

    Cic. Or. 34, 119:

    excelsissime floruit (Sparta),

    exceedingly, Vell. 1, 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Excelsus

  • 62 exercito

    exercĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [exerceo, II.], to exercise diligently or frequently, practise (in the verb. finit. rare, but very freq. and class. as P. a.):

    Achilles ibi se ac suos cursu exercitavisse memoratur,

    Mel. 2, 1, 5:

    corpus atque ingenium patriae,

    Sall. Or. de Rep. Ordin. 18:

    quamlibet per alia in scholis exercitati sumus,

    Quint. 2, 10, 9.—
    II.
    Pregn., to vex, agitate, disturb. disquiet.—Pass. in mid. force:

    exercitabar,

    Vulg. Psa. 76, 6; cf. v. 3.—Hence, exer-cĭtātus, a, um, P. a.
    A.
    Well exercised, practised, versed, trained:

    in aliqua re versatus exercitatusque,

    Cic. Ac. 2, 34, 110; cf.:

    homo et in aliis causis exercitatus et in hac multum et saepe versatus,

    id. Quint. 1, 3:

    homo in arithmeticis satis exercitatus,

    id. Att. 14, 12 fin.:

    homines in armis,

    Caes. B. C. 1, 57:

    in re militari,

    Cic. Font. 14, 31:

    in illo genere,

    id. Rep. 1, 6:

    in propagandis, in regendis finibus,

    id. Mur. 9, 22:

    in uxoribus necandis,

    id. Clu. 19, 52:

    curis agitatus et exercitatus animus,

    id. Rep. 6, 26:

    milites superioribus proeliis exercitati,

    Caes. B. G. 2, 20, 3:

    glaebis subigendis exercitati,

    Cic. Agr. 2, 31, 84:

    animi studio exercitata velocitas,

    Quint. 5, 10, 123.— Comp.:

    paratiores erunt et tamquam exercitatiores ad bene de multis promerendum,

    Cic. Off. 2, 15, 53:

    (an sum) rudis in re publica? quis exercitatior?

    id. Phil. 6, 6, 17.— Sup.:

    in maritimis rebus exercitatissimi paratissimique,

    Cic. de Imp. Pomp. 18, 55:

    in armis,

    Caes. B. G. 1, 36 fin.:

    ad aliquam rem,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    Etrusci ostentorum exercitatissimi interpretes,

    id. Div. 1, 42, 93:

    scripturarum,

    Tert. adv. Haer. 17.—
    B.
    (Acc. to exerceo, II. C.) Greatly vexed, tossed, agitated (very rare):

    Syrtes exercitatae Noto,

    Hor. Epod. 9, 31:

    senex exercitati vultus,

    disquieted, troubled, Petr. 83; cf. Vulg. Psa. 76, 3.— Comp.:

    non sane alias exercitatior magisque in ambiguo Britannia fuit,

    Tac. Agr. 5.— Adv.: exercĭtāte (acc. to A.), with practice, in a practised manner:

    exercitatius,

    Sen. Ep. 90 med.:

    exercitatissime,

    Arn. 3, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > exercito

  • 63 fastigo

    fastīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [v. fastigium], to make pointed, to sharpen to a point, to raise or bring to a point (in the verb. finit. only post-Aug., not in Cic.).
    I.
    Lit.:

    frumenta verno tempore fastigantur in stipulam,

    grow up into a straw with a sharpened point, Plin. 18, 7, 10, § 52:

    folia in exilitatem fastigantur,

    id. 24, 19, 118, § 178:

    (terra) spatiosa modice paulatim se ipsa fastigat,

    Mel. 2, 1, 5:

    se molliter (Africa),

    id. 1, 4, 1; 3, 10, 5.—In the part. perf.:

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis summissioribus... fastigatam, sicut tecta aedificiorum sunt, testudinem faciebant,

    Liv. 44, 9, 6:

    collis in modum metae in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus,

    id. 37, 27, 7:

    fastigatus in mucronem,

    Plin. 2, 25, 22, § 89:

    fastigatā longitudine (margaritarum),

    id. 9, 35, 56, § 113.—
    B.
    Transf.
    1.
    (Cf. fastigium, I. B. 2.) Fastigatus, sloping up to a point, sloped; sloping down, steep, descending:

    collis leniter fastigatus paulatim ad planitiem redibat,

    Caes. B. G. 2, 8, 3:

    tigna... prona ac fastigata, ut secundum naturam fluminis procumberent,

    id. ib. 4, 17, 4.—
    2.
    (Cf. I. B. 3.) In the later grammarians, to mark with an accent, to accent:

    ut fastigetur, longa brevisve fuat,

    Mart. Cap. 3, § 262.—
    II.
    Trop., to elevate, exalt (late Lat.):

    qui statum celsitudinis tuae titulorum parilitate fastigat,

    Sid. Ep. 3, 6:

    quamquam diademate crinem Fastigatus eas,

    id. Carm. 2, 5.—Hence, fastīgātus, a, um, P. a., high, exalted (late Lat.):

    ad arcem fastigatissimae felicitatis evectus,

    Sid. Ep. 2. 4:

    duo fastigatissimi consulares,

    id. ib. 1, 9.— Adv.: fastīgāte, Caes. B. G. 4, 17, 4; id. B. C. 2, 10, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > fastigo

  • 64 ferior

    fērĭor, ātus, 1, v. dep. n. [feriac], to rest from work, to keep holiday (in the verb. finit. ante- and post-class. and very rare for ferias habere, agere; but class. in the P. a.):

    Achilles ab armis feriabatur,

    Macr. Somn. Scip. 1, 7:

    non fuerunt feriati,

    Varr. L. L. 6, § 13 Müll.:

    male feriatos Troas,

    keeping festival at an unseasonable time, Hor. C. 4, 6, 14:

    animus feriaturus,

    Sid. Ep. 9, 11 med.:

    sabatho etiam a bonis operibus,

    Ambros. in Luc. 5, § 39.—Hence, fē-rĭātus, a, um, P. a., keeping holiday, unoccupied, disengaged, at leisure, idle.
    A.
    Prop.:

    familia,

    Varr. R. R. 1, 16, 4:

    Deum sic feriatum volumus cessatione torpere,

    Cic. N. D. 1, 37, 102:

    feriatus ne sis,

    be not idle, Plaut. Mil. 2, 2, 62:

    voluntate sua feriati a negotiis publicis,

    Cic. de Or. 3, 15, 58: feriatus ab iis studiis, in quae, etc., Trebon. ap. Cic. Fam. 12, 16, 2:

    meditatio argutiarum, in qua id genus homines consenescunt male feriati quos philosophos vulgus esse putat,

    with leisure ill employed, Gell. 10, 22, 24:

    toga feriata,

    long disused, Plin. Ep. 7, 3, 2; cf. id. ib. 5, 6, 45.—
    B.
    Transf., of inanim. and abstr. things (very rare):

    machaera feriata,

    unemployed, idle, Plaut. Mil. 1, 7; so,

    toga,

    Plin. Ep. 7, 3, 2: freta, quiet, still, Prud. steph. 6, 156:

    dies feriatus,

    a holiday, Plin. Ep. 3, 14, 6; 10, 24, 3; Dig. 2, 12, 2; 6; 9.

    Lewis & Short latin dictionary > ferior

  • 65 fido

    fīdo, fīsus sum (ante-class. form of the fut. fidebo, Nov. ap. Non. 509, 4), 3, v. n. [root in Sanscr. bandh, unite; Gr. peithô, persuade, peisma, cable; Lat. fidus, Deus Fidius, foedus; cf.: fascis, fascia; Curt. Gr. Etym. p. 262; but Fick refers fido to root bhidh; Goth. beidan; Engl. bide, to expect; Vergl. Wört. p. 380], to trust, confide, put confidence in, rely upon a person or thing (rare; in the verb. finit. mostly poet.; but class. in the part. praes. and P. a.).
    (α).
    With dat.:

    fidere nocti,

    Verg. A. 9, 378:

    fugae fidens,

    id. ib. 11, 351:

    pestilentiae fidens (with societate fretus),

    Liv. 8, 22, 7:

    taedae non bene fisa,

    Ov. M. 15, 827:

    qui sibi fidit,

    Hor. Ep. 1, 19, 22; id. S. 2, 2, 108:

    puer bene sibi fidens,

    Cic. Att. 6, 6, 4.—
    (β).
    With abl.: hac (Cynosurā) fidunt duce nocturnā Phoenices in alto, Cic. poët. N. D. 2, 41, 106; id. Ac. 2, 20, 66:

    arcu fisi Getae,

    Ov. P. 4, 9, 78:

    cursu,

    id. M. 7, 545:

    ope equinā,

    id. ib. 9, 125:

    pecuniā,

    Nep. Lys. 3 fin.:

    prudentiā consilioque fidens,

    Cic. Off. 1, 23, 81.—Doubtful, whether dat. or abl. (v. Zumpt, Gr. § 413; cf.

    confido): nec nitido fidit adultero,

    Hor. C. 3, 24, 20:

    pictis puppibus,

    id. ib. 1, 14, 15:

    (Jugurtham) Mario parum fidere,

    Sall. J. 112, 2:

    ingenio,

    Quint. 10, 7, 18; cf.:

    ingenio suo,

    Plin. Ep. 4, 13 fin.:

    suis rebus,

    Cic. Att. 10, 8, 2.—
    (γ).
    With inf.:

    fidis enim manare poëtica mella Te solum,

    Hor. Ep. 1, 19, 44; Sil. 1, 432:

    parum fidens pedibus contingere matrem,

    Luc. 4, 615:

    fisus cuncta sibi cessura pericula, Caesar,

    id. 5, 577.—
    (δ).
    Absol.: ubi fidentem fraudaveris, i. e. who trusts (you), Plaut. As. 3, 2, 15.—Hence, fīdens, entis, P.a. (lit., trusting to one's self, self-confident; hence), confident, courageous, bold:

    qui fortis est, idem est fidens, qui autem est fidens, is profecto non extimescit: discrepat enim a timendo confidere,

    Cic. Tusc. 3, 7, 14:

    fidenti animo gradietur ad mortem,

    id. ib. 1, 46, 110; cf.:

    tum Calchas haec est fidenti voce locutus, id. poët. Div. 2, 30, 64: fidens animi,

    Verg. A. 2, 61; Tac. A. 4, 59 fin.; so,

    fidens armorum,

    Luc. 9, 373.— Comp.:

    Romanus, fidentior,

    Amm. 16, 12 al. — Sup.: fidentissimo [p. 748] impetu acies motae, Amm. 27, 10, 12.— Adv.: fīdenter, confidently, fearlessly, boldly:

    timide fortasse signifer evellebat, quod fidenter infixerat,

    Cic. Div. 2, 31, 67:

    agere,

    id. Ac. 2, 8, 24:

    confirmare,

    id. de Or. 1, 56, 240; cf. id. N. D. 1, 8, 18.— Comp.:

    paulo vellem fidentius te illi respondisse,

    Cic. Att. 6, 1, 21.— Sup.:

    accedere fidentissime,

    Amm. 17, 1, 9; August. Ver. Rel. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > fido

  • 66 foederatus

    foedĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. foedus], to establish by treaty or league (in verb. finit., late Lat.):

    cum foederaretur concordia,

    Amm. 31, 4:

    pacem,

    id. 25, 7:

    amicitias,

    Hier. Ep. 5, 1; but class. in the part.: foedĕrātus, a, um, leagued together, confederated, allied:

    si qui foederatis civitatibus ascripti essent,

    Cic. Arch. 4, 7:

    civitates,

    id. Verr. 2, 3, 6, § 13:

    populus,

    id. de Or. 1, 40, 182; id. Balb. 8, 22; cf. absol.:

    ut omnium beneficiorum nostrorum expertes faciat foederatos,

    id. ib.:

    Mamertinorum foederatum atque pacatum solum,

    id. Verr. 2, 4, 11, § 26.

    Lewis & Short latin dictionary > foederatus

  • 67 foedero

    foedĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. foedus], to establish by treaty or league (in verb. finit., late Lat.):

    cum foederaretur concordia,

    Amm. 31, 4:

    pacem,

    id. 25, 7:

    amicitias,

    Hier. Ep. 5, 1; but class. in the part.: foedĕrātus, a, um, leagued together, confederated, allied:

    si qui foederatis civitatibus ascripti essent,

    Cic. Arch. 4, 7:

    civitates,

    id. Verr. 2, 3, 6, § 13:

    populus,

    id. de Or. 1, 40, 182; id. Balb. 8, 22; cf. absol.:

    ut omnium beneficiorum nostrorum expertes faciat foederatos,

    id. ib.:

    Mamertinorum foederatum atque pacatum solum,

    id. Verr. 2, 4, 11, § 26.

    Lewis & Short latin dictionary > foedero

  • 68 fragro

    frāgro (collat. form fraglo, Dracont. Carm. 10, 287), āvi, 1, v. n. [Sanscr. dhraj-, breathe, etc.; hence frāga; cf. flare, to blow], to emit a smell, to smell (of both good and bad odors), to emit fragrance, to reek ( poet. and in post-Aug. prose; esp. freq. in the part. pres.).
    I.
    Of a pleasant odor.
    (α).
    In the verb. finit.:

    quod semper casiaque cinnamoque Fragras,

    Mart. 6, 55, 3:

    fragravit ore, quod rosarium Paesti,

    id. 5, 37, 9:

    et multa fragrat testa senibus auctumnis,

    id. 3, 58, 7:

    gemma vinum fragrat,

    Sol. 37 fin.
    (β).
    In the part. pres.:

    redolentque thymo fragrantia mella,

    Verg. G. 4, 169; id. A 1, 436:

    cubile sertis ac Syrio olivo,

    Cat. 6, 8:

    domus Assyrio odore,

    id. 68, 144:

    adolescentulus unguento,

    Suet. Vesp. 8:

    Venus balsama,

    App. M. 6, p. 177, 30:

    amomum,

    Sil. 15, 117.—
    II.
    Of an unpleasant smell:

    fragrat acerbus odor,

    Val. Fl. 4, 493:

    ne gravis hesterno fragres, Fescennia, vino,

    Mart. 1, 88, 1.—Hence, frāgrans, antis, P. a., sweet - scented, fragrant:

    fragrantissimum unguentum,

    App. M. 10, p. 249, 4:

    fragrantissimus spiritus,

    Mart. Cap. 1, § 85.— Adv.: frāgranter, fragrantly:

    crocum Ciliciae spirat fragrantius,

    Sol. 38, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > fragro

  • 69 luno

    lūno, āvi, ātum, 1, v. a. [1. luna], to bend like a half-moon or crescent, to crook like a sickle (rare in the verb. finit.; freq. in the P. a.):

    lunavit fortiter arcum,

    Ov. Am. 1, 1, 23:

    acies geminos in arcus,

    Prop. 4 (5), 6, 25.—Hence, lūnātus, a, um, P. a., half-moon-shaped, crescent-shaped, lunated, falcated:

    Amazonidum peltae,

    Verg. A. 1, 490:

    lunata/ fronte juvenci,

    Stat. Th. 6, 265:

    lunatis obliquatur cornibus,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    conchae,

    id. 9, 33, 52, § 102:

    ferramentum,

    Col. 12, 54.— Hence, bearing a crescent; marked with something of a crescent shape:

    lunatum agmen,

    a line of battle with shields of crescent shape, Stat. Th. 5, 145: pellis, a senator's shoe (v. luna, I. 3.), Mart. 1, 49, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > luno

  • 70 misereo

    mĭsĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. n. and mĭsĕ-rĕor, ĭtus, 2 ( inf. pres. misererier, Lucr. 5, 1023; ante- and post-class. part. perf. misertus for miseritus, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10; Hyg. Fab. 58), v. dep. [miser], to feel pity, have compassion, to pity, compassionate, commiserate.
    I.
    In the verb. finit. (in the act. form only ante-class.).
    (α).
    Form misereo:

    piaculumst miserere nos hominum rem male gerentum,

    Plaut. Truc. 2, 1, 13: miserete anuis, Enn. ap. Non. 474, 30 (Trag. v. 232 Vahl.): cogebant hostes, ut misererent, id. ap. Prisc. p. 824 P.:

    ipse sui miseret,

    Lucr. 3, 881.—
    (β).
    Form misereor (class.):

    miseremini sociorum,

    Cic. Verr. 2, 1, 28, § 72:

    postulat, ut sui misereantur,

    Auct. Her. 1, 14, 24: miserere temporis, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1: nescio qui nostri miseritus tandem deus, Afran. ap. Gell. 20, 6, 5:

    deos miseritos nominis Romani,

    Liv. 27, 33 fin.:

    cum misereri mei debent,

    Cic. Att. 4, 5, 2:

    laborum tantorum,

    Verg. A. 2, 143:

    miserere mei, miserere meorum,

    Ov. H. 12, 81:

    miserere inopum sociorum,

    Juv. 8, 89.—With dat.:

    cui Venus postea miserta est,

    Hyg. Fab. 58; Diom. p. 294 P. —With acc. (dub.):

    tot miserere animas,

    Grat. Cyneg. 440 (al. miserare).— Impers. pass.:

    ut supplicum misereatur,

    that we should feel pity for suppliants, Cic. Inv. 1, 30, 48.—
    II.
    Impers.: miseret and (less freq.) miseretur me alicujus and alicujus rei, it distresses me, I feel pity or compassion for a person or thing.
    (α).
    Form miseret: miseret me eādem formā dicitur, quā piget, poenitet, taedet, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: tui me miseret, mei piget, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 82 Vahl.); cf.: quos non miseret neminis, id. ap. Fest. p. 162 Müll. (Trag. v. 174 ib.):

    miseret et aliorum, tui te nec miseret nec pudet,

    Plaut. Trin. 2, 4, 30:

    eorum nos miseret,

    Cic. Mil. 34, 92:

    neque te mei tergi misereret, si, etc.,

    Plaut. Ps. 5, 2, 25:

    nilne te miseret,

    id. ib. 1, 3, 74.—
    (β).
    Form miseretur, miseritum (misertum) est: patris me miseretur, Turp. ap. Non. 477, 15: neque me minus vestri quam mei miserebitur, L. Crassus ap. Prisc. p. 824: quando te nostrum et reipublicae miserebitur? Quadrig. ap. Gell. 20, 6, 11:

    cave te fratrum pro fratris salute obsecrantium misereatur,

    Cic. Lig. 5, 14, acc. to Prisc. p. 797 P. (Klotz, misereat):

    neque metui, neque tuorum liberum misereri potest,

    id. Verr. 2, 1, 30, § 77 Zumpt N. cr.:

    me ejus miseritum'st,

    Plaut. Trin. 2, 4, 29: quo me reipublicae maxime misertum est, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10.—With gen.: miseretur tui, Pac. ap. Non. 477, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > misereo

  • 71 modificor

    mŏdĭfĭcor, ātus, 1, v. dep. ( act. collat. form, v. modifico), a. and n. [modificus], to measure off, measure a thing (post-class. in verb. finit.).
    I.
    Lit.:

    comprehensa mensura Herculani pedis, quanta longinquitas corporis ei mensurae conveniret... modificatus est,

    Gell. 1, 1, 3.—
    II.
    Trop., to set a measure, set bounds to, to moderate; with dat.:

    immaturis liberorum desideriis,

    App. M. 11, p. 267, 1:

    orationi,

    id. Flor. p. 365, 8:

    desideriis omnibus,

    Front. ad Ver. Imp. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > modificor

  • 72 partio

    1.
    partĭo, ōnis, f. [pario], a bearing, bringing forth young (ante-and post-class.):

    horresco misera, mentio quoties fit partionis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 92; Afran. ap. Non. 217, 31:

    mulieris,

    Gell. 3, 16, 9; 12, 1, 20.— Of hens, a laying of eggs:

    hae (gallinae) ad partiones sunt aptiores,

    Varr. R. R. 3, 9, 4.
    2.
    partĭo, ĭi or īvi, ītum, 4, v. a., and partĭor, partītus ( inf. dep. partirier, Aus. Epigr. 139, 8), 4, v. dep. [pars], to share, part; to divide, distribute (Cic., Cæs., and Quint. use the verb. finit. almost exclusively in the dep. form; v. infra; but the part. perf. was employed by them also in a pass. sense; syn.: communico, participo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form partĭo, īre: tu partem laudis caperes, tu gaudia mecum Partisses, Lucil. ap. Non. 475, 23:

    aeternabilem divitiam partissent,

    Att. ib. 475, 24:

    praedam,

    Plaut. As. 2, 2, 5:

    bona sua inter aliquos,

    id. Mil. 3, 1, 113: bona testamento, Afran. ap. Non. 475, 21:

    (sol) aetheris oras Partit,

    Lucr. 5, 684:

    consules designati provincias inter se partiverant,

    Sall. J. 43, 1; Cic. Leg 3, 3, 7:

    regnum Vangio ac Sido inter se partivere,

    Tac. A. 12, 30.— Pass.:

    pes enim, qui adhibetur ad numeros, partitur in tria, ut necesse sit partem pedis aequalem esse, etc.,

    Cic. Or. 56, 188.—
    (β).
    Form partĭor, ītus, īri:

    genus universum in species certas partietur ac dividet,

    Cic. Or. 33, 117; id. Rosc. Com. 17, 53:

    id ipsum in ea, quae decuit membra partitus est,

    id. Univ. 7:

    pupillis bona erepta cum eo partitus est,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    suum cum Scipione honorem partitur,

    Caes. B. C. 3, 82:

    id opus inter se Petreius atque Afranius partiuntur,

    id. ib. 1, 73 fin.; cf. id. ib. 1, 38, and Cic. Phil. 14, 6, 15:

    (praedam) socios partitur in omnes,

    Verg. A. 1, 194:

    partiri limite campum,

    id. G. 1, 126:

    tecum lucellum,

    Hor. S. 2, 5, 82:

    lintres,

    id. Ep. 1, 18, 61: qui numquam partitur amicum, solus habet. Juv. 3, 121.—
    (γ).
    In a dub. form:

    dulcemque in ambos caritatem partiens,

    Phaedr. 3, 8, 13; so,

    pensa inter virgines partientem,

    Just. 1, 3, 2.—The forms partiturus, Caes. B. C. 1, 4, 3, and partiendum, Cic. Fin. 1, 7, 22, are to be attributed, on account of the other examples of this word in Cic. and Cæs. (v. supra), to partior.—
    (δ).
    Part. perf.: partītus, a, um, in pass. signif., shared, parted, divided, distributed:

    (animi natura) partita per artus,

    Lucr. 3, 710:

    divisio in sex partita,

    Varr. R. R. 1, 37, 4:

    membra partita ac distributa,

    Cic. de Or. 3, 30, 119:

    Caesar partitis copiis cum C. Fabio legato,

    Caes. B. G. 6, 6; cf.:

    partito exercitu,

    id. ib. 6, 33;

    7, 24, 5: regionibus partitum imperium,

    Liv. 27, 7; Ov. A. A. 3, 593:

    carcere partitos equos,

    parted, separated by the barriers, id. F. 4, 680.—Hence, partītō, adverb. abl., distributively: dividere, Reg. tit. 24, 25.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To cause to share or participate in any thing = participare: eandem me in suspitionem sceleris partivit pater, Enn. ap. Non. 475, 25 (Trag. v. 368 Vahl.).—
    * B.
    Inter se, to agree among themselves:

    vos inter vos partite,

    Plaut. Am. 4, 4 (5), 1.—Hence, * adv.: partītē, with proper divisions, methodically:

    dicere,

    Cic. Or. 28, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > partio

  • 73 partior

    1.
    partĭo, ōnis, f. [pario], a bearing, bringing forth young (ante-and post-class.):

    horresco misera, mentio quoties fit partionis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 92; Afran. ap. Non. 217, 31:

    mulieris,

    Gell. 3, 16, 9; 12, 1, 20.— Of hens, a laying of eggs:

    hae (gallinae) ad partiones sunt aptiores,

    Varr. R. R. 3, 9, 4.
    2.
    partĭo, ĭi or īvi, ītum, 4, v. a., and partĭor, partītus ( inf. dep. partirier, Aus. Epigr. 139, 8), 4, v. dep. [pars], to share, part; to divide, distribute (Cic., Cæs., and Quint. use the verb. finit. almost exclusively in the dep. form; v. infra; but the part. perf. was employed by them also in a pass. sense; syn.: communico, participo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form partĭo, īre: tu partem laudis caperes, tu gaudia mecum Partisses, Lucil. ap. Non. 475, 23:

    aeternabilem divitiam partissent,

    Att. ib. 475, 24:

    praedam,

    Plaut. As. 2, 2, 5:

    bona sua inter aliquos,

    id. Mil. 3, 1, 113: bona testamento, Afran. ap. Non. 475, 21:

    (sol) aetheris oras Partit,

    Lucr. 5, 684:

    consules designati provincias inter se partiverant,

    Sall. J. 43, 1; Cic. Leg 3, 3, 7:

    regnum Vangio ac Sido inter se partivere,

    Tac. A. 12, 30.— Pass.:

    pes enim, qui adhibetur ad numeros, partitur in tria, ut necesse sit partem pedis aequalem esse, etc.,

    Cic. Or. 56, 188.—
    (β).
    Form partĭor, ītus, īri:

    genus universum in species certas partietur ac dividet,

    Cic. Or. 33, 117; id. Rosc. Com. 17, 53:

    id ipsum in ea, quae decuit membra partitus est,

    id. Univ. 7:

    pupillis bona erepta cum eo partitus est,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    suum cum Scipione honorem partitur,

    Caes. B. C. 3, 82:

    id opus inter se Petreius atque Afranius partiuntur,

    id. ib. 1, 73 fin.; cf. id. ib. 1, 38, and Cic. Phil. 14, 6, 15:

    (praedam) socios partitur in omnes,

    Verg. A. 1, 194:

    partiri limite campum,

    id. G. 1, 126:

    tecum lucellum,

    Hor. S. 2, 5, 82:

    lintres,

    id. Ep. 1, 18, 61: qui numquam partitur amicum, solus habet. Juv. 3, 121.—
    (γ).
    In a dub. form:

    dulcemque in ambos caritatem partiens,

    Phaedr. 3, 8, 13; so,

    pensa inter virgines partientem,

    Just. 1, 3, 2.—The forms partiturus, Caes. B. C. 1, 4, 3, and partiendum, Cic. Fin. 1, 7, 22, are to be attributed, on account of the other examples of this word in Cic. and Cæs. (v. supra), to partior.—
    (δ).
    Part. perf.: partītus, a, um, in pass. signif., shared, parted, divided, distributed:

    (animi natura) partita per artus,

    Lucr. 3, 710:

    divisio in sex partita,

    Varr. R. R. 1, 37, 4:

    membra partita ac distributa,

    Cic. de Or. 3, 30, 119:

    Caesar partitis copiis cum C. Fabio legato,

    Caes. B. G. 6, 6; cf.:

    partito exercitu,

    id. ib. 6, 33;

    7, 24, 5: regionibus partitum imperium,

    Liv. 27, 7; Ov. A. A. 3, 593:

    carcere partitos equos,

    parted, separated by the barriers, id. F. 4, 680.—Hence, partītō, adverb. abl., distributively: dividere, Reg. tit. 24, 25.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To cause to share or participate in any thing = participare: eandem me in suspitionem sceleris partivit pater, Enn. ap. Non. 475, 25 (Trag. v. 368 Vahl.).—
    * B.
    Inter se, to agree among themselves:

    vos inter vos partite,

    Plaut. Am. 4, 4 (5), 1.—Hence, * adv.: partītē, with proper divisions, methodically:

    dicere,

    Cic. Or. 28, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > partior

  • 74 partite

    1.
    partĭo, ōnis, f. [pario], a bearing, bringing forth young (ante-and post-class.):

    horresco misera, mentio quoties fit partionis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 92; Afran. ap. Non. 217, 31:

    mulieris,

    Gell. 3, 16, 9; 12, 1, 20.— Of hens, a laying of eggs:

    hae (gallinae) ad partiones sunt aptiores,

    Varr. R. R. 3, 9, 4.
    2.
    partĭo, ĭi or īvi, ītum, 4, v. a., and partĭor, partītus ( inf. dep. partirier, Aus. Epigr. 139, 8), 4, v. dep. [pars], to share, part; to divide, distribute (Cic., Cæs., and Quint. use the verb. finit. almost exclusively in the dep. form; v. infra; but the part. perf. was employed by them also in a pass. sense; syn.: communico, participo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form partĭo, īre: tu partem laudis caperes, tu gaudia mecum Partisses, Lucil. ap. Non. 475, 23:

    aeternabilem divitiam partissent,

    Att. ib. 475, 24:

    praedam,

    Plaut. As. 2, 2, 5:

    bona sua inter aliquos,

    id. Mil. 3, 1, 113: bona testamento, Afran. ap. Non. 475, 21:

    (sol) aetheris oras Partit,

    Lucr. 5, 684:

    consules designati provincias inter se partiverant,

    Sall. J. 43, 1; Cic. Leg 3, 3, 7:

    regnum Vangio ac Sido inter se partivere,

    Tac. A. 12, 30.— Pass.:

    pes enim, qui adhibetur ad numeros, partitur in tria, ut necesse sit partem pedis aequalem esse, etc.,

    Cic. Or. 56, 188.—
    (β).
    Form partĭor, ītus, īri:

    genus universum in species certas partietur ac dividet,

    Cic. Or. 33, 117; id. Rosc. Com. 17, 53:

    id ipsum in ea, quae decuit membra partitus est,

    id. Univ. 7:

    pupillis bona erepta cum eo partitus est,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    suum cum Scipione honorem partitur,

    Caes. B. C. 3, 82:

    id opus inter se Petreius atque Afranius partiuntur,

    id. ib. 1, 73 fin.; cf. id. ib. 1, 38, and Cic. Phil. 14, 6, 15:

    (praedam) socios partitur in omnes,

    Verg. A. 1, 194:

    partiri limite campum,

    id. G. 1, 126:

    tecum lucellum,

    Hor. S. 2, 5, 82:

    lintres,

    id. Ep. 1, 18, 61: qui numquam partitur amicum, solus habet. Juv. 3, 121.—
    (γ).
    In a dub. form:

    dulcemque in ambos caritatem partiens,

    Phaedr. 3, 8, 13; so,

    pensa inter virgines partientem,

    Just. 1, 3, 2.—The forms partiturus, Caes. B. C. 1, 4, 3, and partiendum, Cic. Fin. 1, 7, 22, are to be attributed, on account of the other examples of this word in Cic. and Cæs. (v. supra), to partior.—
    (δ).
    Part. perf.: partītus, a, um, in pass. signif., shared, parted, divided, distributed:

    (animi natura) partita per artus,

    Lucr. 3, 710:

    divisio in sex partita,

    Varr. R. R. 1, 37, 4:

    membra partita ac distributa,

    Cic. de Or. 3, 30, 119:

    Caesar partitis copiis cum C. Fabio legato,

    Caes. B. G. 6, 6; cf.:

    partito exercitu,

    id. ib. 6, 33;

    7, 24, 5: regionibus partitum imperium,

    Liv. 27, 7; Ov. A. A. 3, 593:

    carcere partitos equos,

    parted, separated by the barriers, id. F. 4, 680.—Hence, partītō, adverb. abl., distributively: dividere, Reg. tit. 24, 25.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To cause to share or participate in any thing = participare: eandem me in suspitionem sceleris partivit pater, Enn. ap. Non. 475, 25 (Trag. v. 368 Vahl.).—
    * B.
    Inter se, to agree among themselves:

    vos inter vos partite,

    Plaut. Am. 4, 4 (5), 1.—Hence, * adv.: partītē, with proper divisions, methodically:

    dicere,

    Cic. Or. 28, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > partite

  • 75 perpetro

    per-pĕtro, āvi, ātum, 1, v. a. [patro], to carry through, complete, effect, bring about, achieve, execute, perform, accomplish; to commit, perpetrate (mostly ante-class. and post-Aug.; not in Cic. or Cæs.; rare as verb. finit.; syn.:

    perago, exsequor, conficio): perpetrat, peragit, perficit,

    Fest. p. 217 Müll.:

    opus meum ut volui,

    Plaut. Ps. 5, 1, 24:

    primā parte (operis) perpetratā,

    Varr. L. L. 7, § 110 Müll.:

    perpetratā caede,

    Liv. 1, 6; cf.:

    nemus, in quo perpetrata caedes erat,

    Curt. 7, 2, 29:

    id se facinus perpetraturos,

    Liv. 31, 17, 9:

    perpetrato sacro,

    id. 23, 35, 18:

    sacrificio rite perpetrato,

    id. 43, 37, 13; 25, 12, 2:

    pace nondum perpetratā,

    id. 33, 21, 6:

    perpetratis quae ad pacem deum pertinebant,

    id. 24, 11, 1:

    perpetrato bello,

    id. 24, 45, 8; 27, 43, 7:

    cujus (principis) jussu perpetratum ingenuitatis judicium erat,

    Tac. A. 13, 27 fin.:

    ad reliqua Judaici belli perpetranda,

    id. H. 4, 51; id. A. 14, 38:

    quibus perpetratis,

    id. ib. 15, 14 fin.; 15, 72 init.:

    perpetraret Anicetus promissa,

    fulfil, id. ib. 14, 7; Curt. 4, 13, 16; 6, 3, 18:

    postremo quasi perpetraturus bellum, imperavit, etc.,

    Suet. Calig. 46 init.:

    homicidium,

    Vulg. Exod. 22, 3:

    fraudem,

    id. ib. 22, 9:

    abominationem,

    id. Deut. 13, 11:

    qui sibi manus intulit et non perpetravit,

    Dig. 48, 21, 3.—With ut or ne and subj., to bring it to pass that, that... not, Tac. A. 12, 58; 14, 11.—With inf.:

    male quod mulier facere incepit, nisi si ecficere perpetrat,

    Plaut. Truc. 2, 5, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > perpetro

  • 76 potionatus

    pōtĭōno, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to give to drink (in the verb. finit. post class.):

    jumentum potione,

    Veg. Vet. 1, 46; 1, 34; 38; 3, 59: omnes gentes, Hieron. in Isa. 8, 27, v. 2.—Hence, pōtĭōnātus, a, um, P. a., that has had a potion given him (post-Aug.):

    potionatus amatorio medicamento,

    Suet. Calig. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > potionatus

  • 77 potiono

    pōtĭōno, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to give to drink (in the verb. finit. post class.):

    jumentum potione,

    Veg. Vet. 1, 46; 1, 34; 38; 3, 59: omnes gentes, Hieron. in Isa. 8, 27, v. 2.—Hence, pōtĭōnātus, a, um, P. a., that has had a potion given him (post-Aug.):

    potionatus amatorio medicamento,

    Suet. Calig. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > potiono

  • 78 quadripartio

    quā̆drĭ-partĭo, no perf., ītum, 4, v. a., and quā̆drĭ-pertĭor, īri, 4, v. dep. [quattuor-partio], to divide into four parts (in the verb. finit. post-class.):

    quadripartitur exercitus,

    Dict. Cret. 1, 19.— Dep.:

    quadripartiretur,

    Not. Tir. p. 109.— Hence, quā̆drĭpartītus ( quā̆drĭpert-), a, um, P. a., divided into four parts, consisting of four parts, fourfold, quadripartite (class.):

    distributio accusationis,

    Cic. Verr. 2, 1, 12, § 33:

    commutationes temporum,

    fourfold, four, id. Tusc. 1, 28, 68:

    divisio,

    id. N. D. 3, 3, 6:

    oratio,

    Varr. L. L. 9, § 31 Müll.:

    distinctio,

    Plin. 15, 22, 24, § 88:

    ratio,

    Quint. 1, 5, 38; 3, 6, 87:

    exercitus,

    Tac. A. 13, 39:

    praesidia,

    id. H. 5, 20. — Adv.: quā̆drĭ-partītō, in four divisions or parts, quadripartitely:

    bracchia locare,

    Col. 4, 26, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > quadripartio

  • 79 quadripertior

    quā̆drĭ-partĭo, no perf., ītum, 4, v. a., and quā̆drĭ-pertĭor, īri, 4, v. dep. [quattuor-partio], to divide into four parts (in the verb. finit. post-class.):

    quadripartitur exercitus,

    Dict. Cret. 1, 19.— Dep.:

    quadripartiretur,

    Not. Tir. p. 109.— Hence, quā̆drĭpartītus ( quā̆drĭpert-), a, um, P. a., divided into four parts, consisting of four parts, fourfold, quadripartite (class.):

    distributio accusationis,

    Cic. Verr. 2, 1, 12, § 33:

    commutationes temporum,

    fourfold, four, id. Tusc. 1, 28, 68:

    divisio,

    id. N. D. 3, 3, 6:

    oratio,

    Varr. L. L. 9, § 31 Müll.:

    distinctio,

    Plin. 15, 22, 24, § 88:

    ratio,

    Quint. 1, 5, 38; 3, 6, 87:

    exercitus,

    Tac. A. 13, 39:

    praesidia,

    id. H. 5, 20. — Adv.: quā̆drĭ-partītō, in four divisions or parts, quadripartitely:

    bracchia locare,

    Col. 4, 26, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > quadripertior

  • 80 redimio

    rĕdĭmĭo, ĭi, ītum, 4 ( imperf. redimibat, Verg. A. 10, 538; Aus. Epigr. 94), v. a. [etym. dub.], to bind round, wreathe round, encircle, gird, crown, etc. (mostly poet.; syn.: cingo, circumdo).
    (α).
    In the verb finit.:

    caput atque umeros plexis redimire coronis,

    Lucr. 5, 1399:

    cui tempora vittā,

    Verg. A. 10, 538:

    mitrā capillos,

    Ov. H. 9, 63:

    crinem corymbis,

    Stat. S. 1, 5, 16:

    chelyn,

    id. ib. 4, 8, 38:

    frontem coronā,

    Mart. 8, 70, 5 al.:

    sertis redimiri jubebis et rosā?

    Cic. Tusc. 3, 18, 43:

    lauro tabellas,

    Ov. Am. 1, 11, 25; cf.:

    fastigium aedis tintinnabulis,

    Suet. Aug. 91: hortum floribus, Col. poët. 10, 286. — Poet.:

    nec sic innumeros arcu mutante colores Incipiens redimitur hiems,

    is girt round, environed, Claud. Rapt. Pros. 2, 99.—
    (β).
    In part. perf.:

    sertis redimiti,

    Cic. Cat. 2, 5, 10; cf.:

    redimitus coronis,

    id. Rep. 4, 5, 10:

    anguineo redimita capillo Frons,

    Cat. 64, 193:

    frons corymbis,

    Tib. 1, 7, 45:

    frons regium in morem,

    Flor. 3, 19, 10; Cic. Rep. 6, 20, 21; cf.:

    domus floridis corollis,

    Cat. 63, 66:

    navigia variarum coronarum genere,

    Suet. Vit. 10; Plin. 37, 6, 23, § 87; v. Sillig ad h. l.: loca silvis, girt round, surrounded, Cat. 63, 3; cf.:

    Naxos Aegaeo ponto,

    Sen. Oedip. 487.— Absol.:

    missile,

    the wreathed thyrsus, Stat. Achill. 1, 612:

    cervix,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 246.— In a poet. construction:

    redimitus tempora lauro, quercu, mitrā, etc.,

    Tib. 3, 4, 23; Verg. G. 1, 349; Ov. M. 14, 654; 9, 3; id. F. 3, 269; 669; 4, 661; cf.:

    caput harundine redimitus,

    Vell. 2, 83, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > redimio

См. также в других словарях:

  • finit — fi|nit 〈Adj.; Gramm.〉 bestimmt; finite Verbalform, finites Verb durch Person, Numerus (u. Genus) bestimmte Verbalform; Syn. Verbum finitum; Ggs.: infinit [Etym.: <lat. finitus] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • French verb morphology — This article is part of the series on: French language Langues d oïl Dialects Creoles Francophonie History Oaths of Strasbourg Ordinance of Villers Cotterêts Anglo Norman Grammar …   Wikipedia

  • savoir — 1. savoir [ savwar ] v. tr. <conjug. : 32> • fin XIIe; saveir 980; savir 842; lat. pop. °sapere (e long), class. sapere (e bref) « goûter, connaître » I ♦ Appréhender par l esprit. A ♦ 1 ♦ Avoir présent à l esprit (un objet de pensée qu on… …   Encyclopédie Universelle

  • tout — [ tu ] ; toute [ tut ] ; tous [ tu ] (adj.), [ tus ] (pron.) ; toutes [ tut ] adj., pron., adv. et n. • Xe; bas lat. tottus, forme expressive de totus « tout entier, intégral » I ♦ Adj. A ♦ (fin …   Encyclopédie Universelle

  • Conditionnel — Inhaltsverzeichnis 1 Sprachbau 2 Substantiv 2.1 Genera 2.2 Artikel 2.3 Numeri 3 Pronomina 3.1 …   Deutsch Wikipedia

  • Französische Grammatik — Die Französische Grammatik (frz.: grammaire française) ist die Grammatik der modernen französischen Sprache. Inhaltsverzeichnis 1 Sprachbau 2 Substantiv 2.1 Genera 2.2 Artikel …   Deutsch Wikipedia

  • Französische Konjugation — Inhaltsverzeichnis 1 Sprachbau 2 Substantiv 2.1 Genera 2.2 Artikel 2.3 Numeri 3 Pronomina 3.1 …   Deutsch Wikipedia

  • faire — 1. faire [ fɛr ] v. tr. <conjug. : 60> • Xe; fazet 3e pers. subj. 842; lat. facere. REM. Les formes en fais (faisons, faisions, etc.) se prononcent [ fəz ] I ♦ Réaliser (un objet : qqch. ou qqn). 1 ♦ Réaliser hors de soi (une chose… …   Encyclopédie Universelle

  • Sumerische Sprache — Sumerisch (Eigenbezeichnung: Eme gir „einheimische Sprache“) Gesprochen in vormals in Mesopotamien Sprecher ausgestorben Linguistische Klassifikation Isolierte Sprache Sumerisch …   Deutsch Wikipedia

  • tous — → tout ⇒TOUT1, TOUTE, TOUS, TOUTES, adj. indéf. et pron. indéf. I. Adj. indéf. A. [Marque l idée d intégralité] 1. [Précède un déterm. du subst. (art. déf., art. indéf., adj. poss., adj. dém.) ou bien précède un pron. (dém., pers., poss.) ou… …   Encyclopédie Universelle

  • Omotisch — Verbreitung der omotischen Sprachen ██ Südomotisch ██ Mao █ …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»