Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

vehement

  • 81 protervus

    prŏtervus, a, um, adj. [protero; qs. trampling on every thing; hence], violent, vehement.
    I.
    Lit. ( poet.):

    venti,

    Hor. C. 1, 26, 2:

    Africus,

    id. Epod. 16, 22:

    Eurus,

    Ov. H. 11, 14:

    stella canis,

    scorching, oppressive, id. Am. 2, 16, 4.—
    II.
    Trop., forward, bold, pert, wanton, shameless, impudent (class.; generally milder than procax and petulans; v. protervitas): petulans protervo animo sum, Plaut. Bacch. 4, 3, 1:

    homo,

    Cic. Fin. 5, 12, 35; 1, 18, 61:

    dictum aut factum,

    id. ib. 2, 14, 47:

    vidua,

    id. Cael. 16, 38:

    Satyri, turba proterva,

    Ov. H. 5, 136:

    juvenes,

    Hor. C. 1, 25, 2:

    rixae,

    id. ib. 3, 14, 26:

    frons,

    id. ib. 2, 5, 15:

    oculi,

    Ov. H. 17, 77:

    manus,

    id. M. 5, 671:

    Musa,

    id. R. Am. 362:

    lingua,

    id. Ib. 520:

    sal protervum,

    ribald wit, Mart. 10, 9, 2.— Comp.:

    meretrix protervior,

    Just. 30, 2, 2.—Hence, adv., in two forms, proterve and proterviter.
    A. 1.
    In a bad sense, boldly, wantonly, shamelessly, impudently (class.):

    aedes arietare,

    Plaut. Truc. 2, 2, 1:

    proterve iracundus,

    Ter. Hec. 3, 5, 53 (immoderate, superbe, Don.):

    consectans aliquem proterve,

    Cic. Rep. 1, 44, 68.— Comp., Ov. A. A. 1, 599.— Sup., Aug. Civ. Dei, 5, 22.—
    2.
    In a good sense, boldly, with spirit:

    confidenter pro se et proterve loqui,

    Plaut. Am. 2, 2, 207.—
    B.
    prŏtervĭter, boldly, wantonly, shamelessly, impudently, Enn. ap. Non. 513, 11 (Com. v. 8 Vahl.).

    Lewis & Short latin dictionary > protervus

  • 82 quiesco

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quiesco

  • 83 Quieta

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Quieta

  • 84 quieti

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quieti

  • 85 quietum

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quietum

  • 86 rapidus

    răpĭdus, a, um, adj. [rapio], tearing away, seizing.
    I.
    Lit. (very rare, and only poet.):

    ferae,

    Ov. H. 10, 96; 11, 111 (but in Lucr. 4, 712, the correct read. is rabidi leones).—Of hunting-dogs:

    agmen,

    a tearing, fierce pack, Ov. M. 3, 242; cf. Lucr. 5, 890. —Of fierce, consuming heat:

    aestus,

    Verg. E. 2, 10:

    sol,

    id. G. 1, 92:

    Sirius,

    id. ib. 4, 425:

    flamma,

    Ov. M. 2, 123:

    ignis,

    Verg. G. 4, 263; Ov. M. 7, 326; 8, 225; 12, 274.— Of a consuming pyre, Ov. Tr. 1, 7, 20.—As epithet of the sea (qs. devouring), Tib. 1, 2, 40 (al. rabidus).—
    II.
    Transf., tearing or hurrying along, swift, quick, rapid (the predom. and class. signif.; esp. freq. in the [p. 1523] poets).
    1.
    Of waters:

    fluvius,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 52; id. Men. prol. 64 sq.:

    torrens,

    Verg. A. 2, 305:

    amnis,

    Hor. S. 1, 10, 62; Lucr. 1, 14:

    flumen,

    Caes. B. C. 1, 50; Hor. S. 2, 3, 242; Tib. 1, 2, 44 Huschk. N. cr.; Quint. 6, 2, 6 al.; cf.:

    lapsus fluminum (along with celeres venti),

    Hor. C. 1, 12, 9:

    Tigris,

    id. ib. 4, 14, 46:

    procellae,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 45:

    undae (as a mere epitheton ornans),

    Ov. M. 7, 6.— Sup.:

    flumen,

    Caes. B. C. 1, 50 fin.
    2.
    Of other hurrying, rapidly moving things:

    turbo,

    Lucr. 6, 668; cf.

    venti,

    Verg. A. 6, 75:

    Notus,

    Hor. C. 1, 28, 21:

    ignis Jovis,

    Verg. A. 1, 42:

    sol,

    Hor. C. 2, 9, 12; cf.:

    axis (solis),

    Ov. F. 3, 518:

    orbis,

    id. M. 2, 73; and:

    caelum,

    Stat. Th. 1, 197:

    equi,

    Ov. F. 5, 592; cf.:

    volucris rapidissima,

    id. M. 2, 716:

    manus,

    Verg. A. 8, 442:

    currus,

    id. ib. 12, 478; cf.

    cursus,

    id. ib. 12, 683:

    agmen,

    Tac. H. 2, 30; cf. Verg. A. 11, 906:

    bella,

    Claud. Cons. Stil. 1, 188:

    impetus,

    Flor. 4, 7, 12:

    venenum,

    i. e. quickworking, Tac. A. 12, 67; so,

    virus,

    id. ib. 13, 15 fin.:

    pestis,

    Sil. 7, 351:

    vires,

    id. 4, 678. —
    B.
    Trop., hurried, impetuous, vehement, hasty:

    oratio,

    Cic. Fin. 2, 1, 3:

    rapidus in consiliis,

    over-hasty, precipitate, Liv. 22, 12 fin.:

    rapidus proelia miscet,

    Sil. 1, 266:

    rapidus in urbem vectus,

    Tac. H. 2, 54.— Hence, adv.: răpĭdē, acc. to II., hurriedly, hastily, quickly, rapidly:

    dilapsus (fluvius),

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    iter confecit (along with festinanter),

    Suet. Calig. 43.— Comp.:

    eo rapidius... venit Rigodulum,

    Tac. H. 4, 71.— Trop.: quod (pathêtikon) cum rapide fertur, sustineri nullo pacto potest, Cic. Or. 37, 128.

    Lewis & Short latin dictionary > rapidus

  • 87 saevum

    saevus, a, um (collat. form saevis, e; in gen. plur. saevium, Amm. 15, 9; 29, 5), adj. [etym. dub.; perh. akin with scaevus, q. v.], roused to fierceness (while ferus signifies naturally fierce); raging, furious, fell, savage, ferocious, etc. (mostly poet.)
    I.
    Lit., of animals:

    leones,

    Lucr. 3, 306; 4, 1016; cf.:

    saecla leonum,

    id. 5, 862:

    leaena,

    Tib. 3, 4, 90:

    lea,

    Ov. M. 4, 102:

    saevior leaena,

    Verg. G. 3, 246:

    apri,

    Lucr. 5, 1327:

    sues,

    id. 5, 1309:

    lupi,

    Tib. 1, 5, 54:

    canes,

    Prop. 4 (5), 4, 40; Ov. M. 7, 64:

    ferae,

    Tib. 1, 10, 6; Ov. M. 4, 404; 7, 387:

    belua,

    Hor. C. 1, 12, 22.—
    II.
    Transf., of any vehement, passionate excitement, fierce, cruel, violent, harsh, severe, fell, dire, barbarous, etc. (syn.: crudelis, inmitis, trux, durus).
    A.
    Of persons:

    nunc truculento mihi atque saevo usus sene est,

    Plaut. Bacch. 4, 5, 3; so (with truculentus) id. Truc. 3, 2, 5; cf.:

    agrestis, saevus, tristis, parcus, truculentus, etc.,

    Ter. Ad. 5, 4, 12:

    gens, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: ex amore saevus,

    Plaut. Am. 1, 3, 43:

    uxor,

    cross, Ter. Phorm. 5, 1, 17:

    vir,

    Hor. C. 3, 10, 2:

    custos,

    id. Ep. 1, 16, 77:

    magister,

    id. ib. 1, 18, 13:

    novercae,

    Verg. G. 2, 128:

    Canidia,

    Hor. Epod. 5, 47:

    Tisiphone,

    id. S. 1, 8, 33:

    mater Cupidinum,

    id. C. 1, 19, 1; 4, 1, 5:

    Juno,

    Verg. A. 1, 4; cf.:

    conjux Jovis,

    Ov. M. 9, 199:

    Proserpina,

    Hor. C. 1, 28, 20:

    Necessitas,

    id. ib. 1, 35, 17:

    tyrannus,

    Ov. M. 6, 581; cf.:

    cum tyranno saevissimo et violentissimo in suos,

    Liv. 34, 32:

    saevus metu,

    Suet. Dom. 3:

    aliquanto post civilis belli victoriam saevior,

    id. ib. 10:

    post cujus interitum vel saevissimus exstitit,

    id. Tib. 61:

    saevorum saevissime Centaurorum, Euryte,

    Ov. M. 12, 219 et saep.: saevus in armis Aeneas acuit Martem, terrible, deinos, Verg. A. 12, 107:

    Hector,

    id. ib. 1, 99; Ov. M. 13, 177:

    Achilles,

    id. ib. 12, 582:

    sed manibus qui saevus erit,

    Tib. 1, 10, 67:

    nimium in pellice saevae deae,

    Ov. M. 4, 547:

    videt Atridas Priamumque et saevum ambobus Achillem,

    Verg. A. 1, 458:

    saevus accusandis reis,

    Tac. A. 11, 5:

    duces,

    Hor. C. 3, 16, 16.— Poet., with inf. (cf. saevio, II. A.):

    quaelibet in quemvis opprobria fingere saevus,

    Hor. Ep. 1, 15, 30; cf. in comp.:

    saevior ante alios iras servasse,

    Sil. 11, 7.—
    B.
    Of things: mare, Naev. ap. Fest. s. v. topper, p. 352 Müll.; Sall. J. 17, 5:

    pelagus,

    Ov. M. 14, 559:

    fluctus,

    Plaut. Mil. 2, 5, 4:

    procellae,

    Lucr. 3, 805:

    undae,

    id. 5, [p. 1616] 222: saevi exsistunt turbines, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:

    ventus,

    Cic. Att. 5, 12; Liv. 28, 18; Ov. M. 12, 8: tempestates, Lucil. ap. Non. 388, 17; Lucr. 6, 458; Liv. 24, 8; cf.

    hiems,

    id. 40, 45; Val. Fl. 7, 52:

    Orion,

    Verg. A. 7, 719:

    scopulus,

    id. ib. 5, 270:

    ignes,

    Prop. 1, 1, 27; Ov. M. 2, 313; Hor. C. 1, 16, 11:

    bipennis,

    Ov. M. 8, 766:

    falx Priapi,

    Tib. 1, 1, 18:

    catenae,

    Hor. C. 3, 11, 45: tympana, sounding harshly or terribly, id. ib. 1, 18, 13 et saep.: saevo ac duro in bello, Lucil. ap. Non. 388, 15; so,

    bellum,

    Lucr. 1, 475: saeva et tristia dicta, Lucil. ap. Non. 388, 23: unde superstitiosa primum saeva evasit vox fera, Poët. ap. Cic. Div. 2, 56, 115:

    minae,

    Prop. 1, 17, 6 sq.:

    verba,

    Hor. Epod. 12, 13:

    jocus,

    id. Ep. 2, 1, 148; id. C. 1, 33, 12:

    naves,

    id. ib. 1, 37, 30:

    militia,

    id. Ep. 1, 18, 54:

    cum ex saevis et perditis rebus ad meliorem statum fortuna revocatur,

    Cic. Rep. Fragm. 6, p. 419 Osann (5, p. 247 B. and K.; ap. Amm. 15, 5, 23): Medea amore saevo saucia, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34; and ap. Cic. Cael. 8, 18 (Trag. v. 288 Vahl.); so,

    Amor,

    Verg. E. 8, 47:

    horror,

    id. A. 12, 406:

    verbera,

    id. G. 3, 252:

    ira,

    Prop. 1, 18, 14:

    damna,

    Tac. A. 2, 26:

    adulationes,

    id. ib. 4, 20:

    caedes,

    Ov. M. 1, 161:

    dolores,

    Verg. A. 1, 25:

    ira,

    Ov. M. 1, 453:

    paupertas,

    Hor. C. 1, 12, 43:

    quae sibi belligeranti saeva vel prospera evenissent,

    Tac. A. 2, 5:

    ut saeva et detestanda Quirinio clamitarent,

    id. ib. 3, 23:

    multa saevaque questus,

    id. ib. 1, 6.— Adv., in three forms, saeve, saeviter (anteclass.), and saevum (in post-Aug. poets), fiercely, furiously, ferociously, cruelly, barbarously, etc.
    (α).
    saevē:

    saeve et atrociter factitavit,

    Suet. Tib. 59:

    facere omnia,

    Luc. 8, 492:

    gesturus impia bella,

    id. 7, 171. —
    (β).
    saevĭter: ferro cernunt de victoriā, Enn. ap Non. 511, 8; Att. and Afran. ib. 4, 7; Plaut. Ps. 5, 2, 3; id. Poen. 1, 2, 122; id. Trin. 4, 3, 53.—
    (γ).
    saevum:

    cui arridens,

    Sil. 1, 398; Stat. Th. 3, 589; Claud. Rapt. Pros. 1, 285.—
    b.
    Comp.:

    lumina Gorgoneo saevius igne micant,

    Ov. A. A. 3, 504; Plin. 30, 2, 5, § 15; Hor. C. 2, 10, 9.—
    c.
    Sup.:

    sunt (loca), quae tepent hieme, sed aestate saevissime candent,

    Col. 1, 4, 9; Claud. ap. Suet. Claud. 2:

    saevissime dentiunt,

    Plin. 11, 37, 64, § 170.

    Lewis & Short latin dictionary > saevum

  • 88 saevus

    saevus, a, um (collat. form saevis, e; in gen. plur. saevium, Amm. 15, 9; 29, 5), adj. [etym. dub.; perh. akin with scaevus, q. v.], roused to fierceness (while ferus signifies naturally fierce); raging, furious, fell, savage, ferocious, etc. (mostly poet.)
    I.
    Lit., of animals:

    leones,

    Lucr. 3, 306; 4, 1016; cf.:

    saecla leonum,

    id. 5, 862:

    leaena,

    Tib. 3, 4, 90:

    lea,

    Ov. M. 4, 102:

    saevior leaena,

    Verg. G. 3, 246:

    apri,

    Lucr. 5, 1327:

    sues,

    id. 5, 1309:

    lupi,

    Tib. 1, 5, 54:

    canes,

    Prop. 4 (5), 4, 40; Ov. M. 7, 64:

    ferae,

    Tib. 1, 10, 6; Ov. M. 4, 404; 7, 387:

    belua,

    Hor. C. 1, 12, 22.—
    II.
    Transf., of any vehement, passionate excitement, fierce, cruel, violent, harsh, severe, fell, dire, barbarous, etc. (syn.: crudelis, inmitis, trux, durus).
    A.
    Of persons:

    nunc truculento mihi atque saevo usus sene est,

    Plaut. Bacch. 4, 5, 3; so (with truculentus) id. Truc. 3, 2, 5; cf.:

    agrestis, saevus, tristis, parcus, truculentus, etc.,

    Ter. Ad. 5, 4, 12:

    gens, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: ex amore saevus,

    Plaut. Am. 1, 3, 43:

    uxor,

    cross, Ter. Phorm. 5, 1, 17:

    vir,

    Hor. C. 3, 10, 2:

    custos,

    id. Ep. 1, 16, 77:

    magister,

    id. ib. 1, 18, 13:

    novercae,

    Verg. G. 2, 128:

    Canidia,

    Hor. Epod. 5, 47:

    Tisiphone,

    id. S. 1, 8, 33:

    mater Cupidinum,

    id. C. 1, 19, 1; 4, 1, 5:

    Juno,

    Verg. A. 1, 4; cf.:

    conjux Jovis,

    Ov. M. 9, 199:

    Proserpina,

    Hor. C. 1, 28, 20:

    Necessitas,

    id. ib. 1, 35, 17:

    tyrannus,

    Ov. M. 6, 581; cf.:

    cum tyranno saevissimo et violentissimo in suos,

    Liv. 34, 32:

    saevus metu,

    Suet. Dom. 3:

    aliquanto post civilis belli victoriam saevior,

    id. ib. 10:

    post cujus interitum vel saevissimus exstitit,

    id. Tib. 61:

    saevorum saevissime Centaurorum, Euryte,

    Ov. M. 12, 219 et saep.: saevus in armis Aeneas acuit Martem, terrible, deinos, Verg. A. 12, 107:

    Hector,

    id. ib. 1, 99; Ov. M. 13, 177:

    Achilles,

    id. ib. 12, 582:

    sed manibus qui saevus erit,

    Tib. 1, 10, 67:

    nimium in pellice saevae deae,

    Ov. M. 4, 547:

    videt Atridas Priamumque et saevum ambobus Achillem,

    Verg. A. 1, 458:

    saevus accusandis reis,

    Tac. A. 11, 5:

    duces,

    Hor. C. 3, 16, 16.— Poet., with inf. (cf. saevio, II. A.):

    quaelibet in quemvis opprobria fingere saevus,

    Hor. Ep. 1, 15, 30; cf. in comp.:

    saevior ante alios iras servasse,

    Sil. 11, 7.—
    B.
    Of things: mare, Naev. ap. Fest. s. v. topper, p. 352 Müll.; Sall. J. 17, 5:

    pelagus,

    Ov. M. 14, 559:

    fluctus,

    Plaut. Mil. 2, 5, 4:

    procellae,

    Lucr. 3, 805:

    undae,

    id. 5, [p. 1616] 222: saevi exsistunt turbines, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:

    ventus,

    Cic. Att. 5, 12; Liv. 28, 18; Ov. M. 12, 8: tempestates, Lucil. ap. Non. 388, 17; Lucr. 6, 458; Liv. 24, 8; cf.

    hiems,

    id. 40, 45; Val. Fl. 7, 52:

    Orion,

    Verg. A. 7, 719:

    scopulus,

    id. ib. 5, 270:

    ignes,

    Prop. 1, 1, 27; Ov. M. 2, 313; Hor. C. 1, 16, 11:

    bipennis,

    Ov. M. 8, 766:

    falx Priapi,

    Tib. 1, 1, 18:

    catenae,

    Hor. C. 3, 11, 45: tympana, sounding harshly or terribly, id. ib. 1, 18, 13 et saep.: saevo ac duro in bello, Lucil. ap. Non. 388, 15; so,

    bellum,

    Lucr. 1, 475: saeva et tristia dicta, Lucil. ap. Non. 388, 23: unde superstitiosa primum saeva evasit vox fera, Poët. ap. Cic. Div. 2, 56, 115:

    minae,

    Prop. 1, 17, 6 sq.:

    verba,

    Hor. Epod. 12, 13:

    jocus,

    id. Ep. 2, 1, 148; id. C. 1, 33, 12:

    naves,

    id. ib. 1, 37, 30:

    militia,

    id. Ep. 1, 18, 54:

    cum ex saevis et perditis rebus ad meliorem statum fortuna revocatur,

    Cic. Rep. Fragm. 6, p. 419 Osann (5, p. 247 B. and K.; ap. Amm. 15, 5, 23): Medea amore saevo saucia, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34; and ap. Cic. Cael. 8, 18 (Trag. v. 288 Vahl.); so,

    Amor,

    Verg. E. 8, 47:

    horror,

    id. A. 12, 406:

    verbera,

    id. G. 3, 252:

    ira,

    Prop. 1, 18, 14:

    damna,

    Tac. A. 2, 26:

    adulationes,

    id. ib. 4, 20:

    caedes,

    Ov. M. 1, 161:

    dolores,

    Verg. A. 1, 25:

    ira,

    Ov. M. 1, 453:

    paupertas,

    Hor. C. 1, 12, 43:

    quae sibi belligeranti saeva vel prospera evenissent,

    Tac. A. 2, 5:

    ut saeva et detestanda Quirinio clamitarent,

    id. ib. 3, 23:

    multa saevaque questus,

    id. ib. 1, 6.— Adv., in three forms, saeve, saeviter (anteclass.), and saevum (in post-Aug. poets), fiercely, furiously, ferociously, cruelly, barbarously, etc.
    (α).
    saevē:

    saeve et atrociter factitavit,

    Suet. Tib. 59:

    facere omnia,

    Luc. 8, 492:

    gesturus impia bella,

    id. 7, 171. —
    (β).
    saevĭter: ferro cernunt de victoriā, Enn. ap Non. 511, 8; Att. and Afran. ib. 4, 7; Plaut. Ps. 5, 2, 3; id. Poen. 1, 2, 122; id. Trin. 4, 3, 53.—
    (γ).
    saevum:

    cui arridens,

    Sil. 1, 398; Stat. Th. 3, 589; Claud. Rapt. Pros. 1, 285.—
    b.
    Comp.:

    lumina Gorgoneo saevius igne micant,

    Ov. A. A. 3, 504; Plin. 30, 2, 5, § 15; Hor. C. 2, 10, 9.—
    c.
    Sup.:

    sunt (loca), quae tepent hieme, sed aestate saevissime candent,

    Col. 1, 4, 9; Claud. ap. Suet. Claud. 2:

    saevissime dentiunt,

    Plin. 11, 37, 64, § 170.

    Lewis & Short latin dictionary > saevus

  • 89 submisse

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > submisse

  • 90 submitto

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > submitto

  • 91 summissa

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > summissa

  • 92 summitto

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > summitto

  • 93 turbidus

    turbĭdus, a, um, adj. [turba], full of confusion or disorder, wild, confused, disordered (class.; cf.: agitatus, tumultuosus).
    I.
    Lit.:

    turbida tempestas heri fuit,

    wild, stormy, Plaut. Rud. 4, 3, 3:

    tempestas,

    Lucr. 4, 169; 6, 376; Cic. Inv 1, 3, 4; Caes. B. C. 2, 22; Suet. Calig. 15:

    tempestas telorum,

    Verg. A. 12, 283:

    Auster,

    Hor. C. 3, 3, 5:

    aequora ponti,

    Lucr. 5, 1000:

    scaturiges,

    Liv. 44, 33, 3:

    nubila,

    Verg. A. 4, 245:

    caelum inmite ac turbidum,

    Plin. Ep. 8, 17, 1:

    imber,

    Verg. A. 12, 685:

    caligine atrā Pulvis,

    id. ib. 11, 876:

    coma,

    Ov. H. 10, 16:

    freta ventis Turbida,

    id. ib. 17 (18), 7.—
    B.
    In partic., of fluids, troubled, thick, muddy, turbid:

    aqua,

    Cic. Tusc. 5, 34, 97:

    torrentes,

    Quint. 12, 10, 19:

    turbidus caeno gurges,

    Verg. A. 6, 296:

    auro turbidus Hermus,

    id. G. 2, 137.—
    II.
    Trop., troubled, disordered, disturbed, perplexed, violent, boisterous, turbulent, vehement:

    mens, quae omni turbido motu semper vacet,

    Cic. Tusc. 1, 33, 80: turbidi animorum, concitatique motus, id. ib. 4, 15, 34:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18:

    ingenium,

    Tac. A. 14, 59:

    Venulo adversum se turbidus infert,

    Verg. A. 11, 742; 9, 57:

    turbidus et clamosus altercator,

    Quint. 6, 4, 15:

    reduxit in hiberna turbidos et nihil ausos,

    mutinous, seditious, Tac. A. 1, 38; so,

    civitas,

    id. H. 4, 11:

    ex oculis se turbidus abstulit Arruns,

    frightened, confused, Verg. A. 11, 814; cf.

    frons,

    Sen. Hippol. 432:

    acies oculi,

    id. Herc. Fur. 954:

    lumen lunae,

    id. Hippol. 790:

    puella,

    Ov. A. A. 3, 246:

    C. Caesar turbidus animi,

    Tac. H. 4, 48:

    turbidus irae,

    Sil. 12, 417;

    for which: turbidus irā,

    Stat. S. 3, 1, 39:

    turbidus ausi,

    Sil. 13, 214:

    res timida aut turbida,

    i. e. troubled, dangerous, perilous, Plaut. Most. 5, 1, 11; cf.: res turbidas tractare, Enn. ap. Cic. de Or. 1, 45, 199 (Trag. v. 189 Vahl.):

    esse in turbidis rebus,

    Cic. Phil. 2, 16, 39:

    hoc tum turbido tempore,

    Nep. Pelop. 4, 1.— Comp.:

    pectora sunt ipso turbidiora mari,

    Ov. Tr. 1, 11, 34:

    tumultuosius atque turbidius,

    Quint. 3, 8, 60.— Sup.:

    turbidissimus quisque,

    Tac. H. 3, 49:

    actiones,

    Quint. 1, 10, 28. —
    b.
    Neutr. absol.: si turbidissima sapienter ferebas, the most perilous or troubled circumstances, Cic. Fam. 6, 14, 3: nisi quod in turbido minus perspicuum fore putent quid agatur, in confused or troubled times, Liv. 3, 40, 10; so,

    in turbido,

    Sen. Ep. 3, 5; Tac. H. 1, 21; Curt. 4, 3, 18.—Turbidum, adverb.:

    mens turbidum Laetatur,

    confusedly, Hor. C. 2, 19, 6.—Hence, adv.: turbĭdē, in disorder, confusedly, Cic. Tusc. 4, 10, 24; Tac. A. 3, 12; Gell. 5, 9, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > turbidus

  • 94 vehemens

    vĕhĕmens ( veemens, Hor. Ep. 2, 2, 120 K. and H.; more freq. vēmens, Ter. And. 1, 1, 123; Cat. 50, 21; and Lucr. always, Lachm., Munro), entis, adj. [perh. Sanscr. vahis, out of, and mens; cf. vē-], very eager, violent, furious, impetuous, ardent, vehement, etc. (syn. violentus).
    I.
    Lit.:

    vehemens in utramque partem, Menedeme, es nimis, Aut largitate nimiā aut parsimoniā,

    Ter. Heaut. 3, 1, 31:

    Galba non in agendo solum, sed etiam in meditando vehemens atque incensus,

    Cic. Brut. 22, 88: in alios, id. Sull. 31, 87:

    vehemens feroxque naturā,

    id. Vatin. 2, 4;

    with severus (opp. lenissimus),

    id. Cat. 4, 6, 12;

    with inexorabilis,

    id. Sull. 31, 87;

    with dissolutus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 104;

    with acer,

    id. Caecin. 10, 28;

    with fortis,

    id. Off. 1, 28, 100:

    vehemens lupus et sibi et hosti Iratus pariter,

    Hor. Ep. 2, 2, 28:

    canis,

    Phaedr. 2, 3, 1.—Of abstract things:

    acer et vehemens incitatio,

    Cic. de Or. 2, 43, 183:

    genus orationis vehemens atque atrox,

    id. ib. 2, 49, 200:

    vehemens et pugnax exordium dicendi,

    id. ib. 2, 78, 317:

    vehemens et aspera quaestio,

    Quint. 5, 10, 113:

    vehemens et grave senatusconsultum,

    Cic. Cat. 1, 1, 3. —
    II.
    Transf., in gen., active, forcible, vigorous, powerful, mighty, strong:

    satis vemens causa ad objurgandum,

    Ter. And. 1, 1, 123:

    Arcturus signum sum omnium acerrimum: Vehemens sum exoriens: quom occido vehementior,

    Plaut. Rud. prol. 71:

    imber,

    Lucr. 6, 517:

    vehementior cursus fluminum,

    Quint. 9, 4, 7:

    vehementissimus cursus,

    Hirt. B. G. 8, 15:

    fuga,

    id. ib. 8, 48:

    ictus,

    Lucr. 6, 311:

    pilum... vehementius ictu missuque telum,

    Liv. 9, 19, 7:

    impetus,

    Amm. 19, 11, 15:

    brassica... tenui suco vehementissima,

    very powerful, very efficacious, Cato, R. R. 157, 2:

    medicamentum efficacius et vehementius,

    Scrib. Comp. 70:

    vitis vehementioribus statuminibus impedanda est,

    stronger, Col. 4, 16, 2:

    vitis vehemens multaque materia frondens,

    vigorous, id. 3, 1, 5:

    palus,

    thick, stout, id. 4, 12, 1:

    violentia vini,

    Lucr. 3, 482:

    vis frigorum aut calorum,

    Plin. 17, 24, 37, § 235; cf.:

    vis in oratione vehementissima,

    Quint. 9, 4, 13:

    vehementior lethargus,

    Plin. 20, 22, 87, § 238:

    dolor capitis,

    id. 24, 9, 38, § 62:

    usus strigilis,

    Suet. Aug. 80:

    argumentum vehementius,

    Quint. 7, 6, 7:

    conviva salibus vehemens intra pomoeria natis,

    Juv. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > vehemens

  • 95 vehementesco

    vĕhĕmentesco, ĕre, v. inch. n. [id.], to become violent or vehement (late Lat.):

    passio,

    Cael. Aur. Tard. 1, 2, 51; 2, 6, 92:

    fluor,

    id. ib. 4, 6, 91.

    Lewis & Short latin dictionary > vehementesco

  • 96 violens

    vĭŏlens, entis, adj. [vis], impetuous, vehement, furious, violent (mostly poet. and in post-Aug. prose, whereas violentus is class.):

    Aufidus,

    Hor. C. 3, 30, 10:

    victor equus,

    id. Ep. 1, 10, 37;

    so (with ferus),

    Pers. 5, 171.

    Lewis & Short latin dictionary > violens

  • 97 violentus

    vĭŏlentus, a, um, adj. [vis], forcible, violent, vehement, impetuous, boisterous (class.):

    ubi id rescivit factum frater violentissimus,

    Ter. Eun. 5, 4, 32:

    homo vehemens et violentus,

    Cic. Phil. 5, 7, 19:

    quamvis sis, ut es, violentus et furens,

    id. ib. 2, 28, 68:

    tyrannus saevissimus et violentissimus in suos,

    Liv. 34, 32, 3:

    censores,

    id. 9, 34, 3:

    ingenium,

    id. 1, 46, 5; cf.:

    Piso ingenio violentus,

    Tac. A. 2, 43:

    faciē violenta Corinna est,

    Ov. Am. 2, 17, 7:

    violentus in armis,

    id. P. 4, 6, 35:

    viri vis,

    Lucr. 5, 964:

    vis leonum,

    id. 3, 296:

    Lucania bellum Incuteret violenta,

    Hor. S. 2, 1, 39:

    ventus,

    Lucr. 5, 1226:

    turbo,

    id. 5, 217; 5, 368; 5, 1231:

    violentior Eurus,

    Verg. G. 2, 107:

    violentior amnis,

    id. ib. 4, 373:

    violentissimae tempestates,

    Cic. Clu. 49, 138:

    violentissimus caeli status,

    Col. 5, 5, 17:

    duae res violentissimae, ferrum et ignis,

    Plin. 37, 4, 15, § 59:

    opes,

    Cic. Phil. 1, 12, 29:

    verba,

    Ov. M. 3, 717:

    imperium,

    Liv. 45, 12, 6:

    mors infantibus,

    Sen. Troad. 1172:

    nimis violentum est, nulla esse dicere,

    i. e. it is unreasonable, it is going too far, Cic. Fin. 5, 24, 72.— Adv. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > violentus

См. также в других словарях:

  • véhément — véhément, ente [ veemɑ̃, ɑ̃t ] adj. • XIIe; lat. vehemens ♦ Littér. 1 ♦ Qui a une force impétueuse. ⇒ ardent, impétueux, passionné. « Sa déception est de nouveau si grande, son désespoir si soudain, si véhément » (Bernanos). 2 ♦ Qui a une grande… …   Encyclopédie Universelle

  • véhément — véhément, ente (vé é man, man t ) adj. 1°   Qui se porte avec ardeur et force à tout ce qu il fait. •   Elle [la grâce] agit pleinement, Et tout semble possible à son feu véhément, CORN. Poly. II, 6. •   Votre amour étant pure, encor que… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • vehement — VEHEMÉNT, Ă, vehemenţi, te, adj. (Despre oameni şi manifestările lor) Violent, impetuos, furtunos. – Din fr. véhément, lat. vehemens, ntis. Trimis de cornel, 02.03.2004. Sursa: DEX 98  VEHEMÉNT adj. 1. viguros, violent, virulent. (Un protest… …   Dicționar Român

  • Vehement — Ve he*ment, a. [L. vehemens, the first part of which is perhaps akin to vehere to carry, and the second mens mind: cf. F. v[ e]h[ e]ment. Cf. {Vehicle}, and {Mental}.] [1913 Webster] 1. Acting with great force; furious; violent; impetuous;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • vehement — VEHEMENT. Vehemente. adj. Impetueux, qui se porte à quelque chose avec ardeur, avec impetuosité. On ne sçauroit presque raisonner avec cet homme là, il est trop vehement. esprit vehement, naturel vehement. passion vehemente. desirs vehemens.… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • vehement — Adj heftig erw. fremd. Erkennbar fremd (18. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. vehemēns ( entis), zu l. vehere (vectum) führen, bringen, fliegen . Abstraktum: Vehemenz.    Ebenso nndl. vehement, ne. vehement, nfrz. véhément; Vehikel. ✎ Brunt (1983) …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • vehement — [vē′ə mənt] adj. [LME < MFr véhément < L vehemens, eager, vehement < base of vehere, to carry: see WAY] 1. acting or moving with great force; violent; impetuous 2. having or characterized by intense feeling or strong passion; fervent,… …   English World dictionary

  • vehement — late 15c., from M.Fr. vehement impetuous, ardent, from L. vehementem (nom. vehemens) impetuous, carried away, perhaps from a lost present middle participle of vehere to carry (see VEHICLE (Cf. vehicle)). The other theory is that it represents… …   Etymology dictionary

  • vehement — »heftig, stürmisch, ungestüm«: Das Adjektiv wurde Anfang des 18. Jh.s – wohl unter dem Einfluss von frz. véhement – aus gleichbed. lat. vehemens ( entis) entlehnt oder aber zu »Vehemenz« (s. u.) gebildet. Das lat. Adjektiv gehört wahrscheinlich… …   Das Herkunftswörterbuch

  • vehement — Vehement, Vehemens, Acer. Vehement et impetueux, Torrens, torrentior, torrentissimus, Imþpetuosus. Fureur vehemente, Incitatus furor …   Thresor de la langue françoyse

  • vehement — Adj. (Aufbaustufe) geh.: von großer Stärke, heftig Synonyme: energisch, kräftig, scharf, stürmisch, wild, wuchtig, ungestüm (geh.) Beispiel: In der Fabrik ist ein vehementer Protest ausgebrochen. Kollokation: etw. vehement fordern …   Extremes Deutsch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»