Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

tonitruum

  • 1 tonitruum

    tŏnī̆trus, ūs, m., or tŏnī̆trŭum, ii ( gen. tonitrui, Vulg. Marc. 3, 17), n. [tono], thunder.
    (α).
    Sing.:

    tonitrum auribus accipiamus,

    Lucr. 6, 164; 6, 171:

    tonitrum audire,

    Plin. 2, 54, 55, § 142:

    tonitruum terribile exsistit,

    id. 36, 13, 19, § 88; Sen. Q. N. 2, 54, 1; 2, 56, 1: auditum praeterea tonitruum, Treb. Gall. 5; Tert. adv. Marc. 3, 6: veri tonitrūs similitudinem imitari, Fest. s. v. Claudiana, p. 57 Müll.: caelum tonitru contremit, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:

    tonitru caelum omne ciebo,

    Verg. A. 4, 122:

    tonitruque tremescunt Ardua terrarum,

    id. ib. 5, 694.—The nom. tonitru, neutr., rests solely on the authority of grammarians, Fest. s. v. pecuum, p. 246 Müll.; Serv. Verg. [p. 1878] A. 5, 694; Charis. p. 18; 23; Prisc. p. 624; 685; 714 P. al.; v. Neue, Formenl. 1, 350 sq.—
    (β).
    Plur. (form tonitra, Att. Trag. 480):

    tum fulgores et tonitrua exsistere,

    Cic. Div. 2, 19, 44; so,

    tonitrua,

    id. ib. 2, 18, 42; id. Phil. 5, 3, 8; Plin. 8, 47, 72, § 188; Ov. M. 1, 55; 12, 52; Juv. 5, 117: clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque,

    Liv. 1, 16; Plin. 2, 54, 55, § 145; 19, 3, 13, § 37; 37, 10, 55, § 150; Ov. M. 11, 496; Phaedr. 5, 7, 23 al.:

    tonitrubus,

    Aur. Vict. Orig. Gent. 14, 2; 20, 1:

    movere tonitrus,

    Ov. M. 2, 308:

    tonitrus agis,

    Stat. Th. 1, 258:

    imbres et tonitrus fieri derepente,

    Gell. 10, 12, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > tonitruum

  • 2 tonitruum

    Latin-English dictionary > tonitruum

  • 3 tonitrus

    tŏnī̆trus, ūs, m., or tŏnī̆trŭum, ii ( gen. tonitrui, Vulg. Marc. 3, 17), n. [tono], thunder.
    (α).
    Sing.:

    tonitrum auribus accipiamus,

    Lucr. 6, 164; 6, 171:

    tonitrum audire,

    Plin. 2, 54, 55, § 142:

    tonitruum terribile exsistit,

    id. 36, 13, 19, § 88; Sen. Q. N. 2, 54, 1; 2, 56, 1: auditum praeterea tonitruum, Treb. Gall. 5; Tert. adv. Marc. 3, 6: veri tonitrūs similitudinem imitari, Fest. s. v. Claudiana, p. 57 Müll.: caelum tonitru contremit, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:

    tonitru caelum omne ciebo,

    Verg. A. 4, 122:

    tonitruque tremescunt Ardua terrarum,

    id. ib. 5, 694.—The nom. tonitru, neutr., rests solely on the authority of grammarians, Fest. s. v. pecuum, p. 246 Müll.; Serv. Verg. [p. 1878] A. 5, 694; Charis. p. 18; 23; Prisc. p. 624; 685; 714 P. al.; v. Neue, Formenl. 1, 350 sq.—
    (β).
    Plur. (form tonitra, Att. Trag. 480):

    tum fulgores et tonitrua exsistere,

    Cic. Div. 2, 19, 44; so,

    tonitrua,

    id. ib. 2, 18, 42; id. Phil. 5, 3, 8; Plin. 8, 47, 72, § 188; Ov. M. 1, 55; 12, 52; Juv. 5, 117: clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque,

    Liv. 1, 16; Plin. 2, 54, 55, § 145; 19, 3, 13, § 37; 37, 10, 55, § 150; Ov. M. 11, 496; Phaedr. 5, 7, 23 al.:

    tonitrubus,

    Aur. Vict. Orig. Gent. 14, 2; 20, 1:

    movere tonitrus,

    Ov. M. 2, 308:

    tonitrus agis,

    Stat. Th. 1, 258:

    imbres et tonitrus fieri derepente,

    Gell. 10, 12, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > tonitrus

  • 4 rudēns

        rudēns entis, m    a rope, line, cord, stay, halyard, sheet: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. C.: laxare rudentīs, V.: rudentīs Eurus differat, H.: prenso rudente, O.—Prov.: rudentibus apta fortuna, hanging on ship's tackle, i. e. very uncertain.
    * * *

    Latin-English dictionary > rudēns

  • 5 sībilus

        sībilus ī, m plur. sībilī, ōrum, m, poet. also sībila, ōrum, n    [SIB-], a hissing, whistling: sibilo dare signum, L.: clamor tonitruum et rudentum sibilus: venientis sibilus austri, V.: serpens horrenda sibila misit, O.: Sibila dant, O.— A contemptuous hissing, hissing at, hissing off: sibilum metuis?: ei sibilum mortem videri necesse est: e scaenā sibilis explodebatur: (eum) equi repentinis sibilis extimescebant.
    * * *
    I
    sibila, sibilum ADJ
    II
    hissing, whistling; hiss of contempt or disfavor

    Latin-English dictionary > sībilus

  • 6 strepitus

        strepitus ūs, m    [strepo], a confused noise, din, clash, crash, rustle, rattle, clatter, murmur: strepitus, fremitus, clamor tonitruum: ingens Valvarum, H.: rotarum, Cs.: neque decretum exaudiri prae strepitu et clamore poterat, L.: concursus hominum forique strepitus: canis, sollicitum animal ad nocturnos strepitūs, L.—Of music, a sound: citharae, H.: testudinis aureae, H.
    * * *
    noise, racket; sound; din, crash, uproar

    Latin-English dictionary > strepitus

  • 7 adtono

    at-tŏno (better than adt-), ŭi, ĭtum, 1, v. a., to thunder at; hence, to stun, stupefy (a poet. word of the Aug. per.; most frequent as P. a.; syn.: percello, perturbo, terreo): altitudo attonat, Maecen. ap. Sen. Ep. 19:

    quis furor vestras attonuit mentes!

    Ov. M. 3, 532; id. H. 4, 50.—Hence, attŏnĭtus ( adt-), a, um, P. a., thundered at; hence trop. as in Gr. embrontêtheis, embrontêtos.
    A.
    Thunderstruck, stunned, terrified, stupefied, astonished, amazed, confounded:

    attonitus est stupefactus. Nam proprie attonitus dicitur, cui casus vicini fulminis et sonitus tonitruum dant stuporem,

    Serv. ad Verg. A. 3, 172:

    quo fragore edito concidunt homines, exanimantur, quidam vero vivi stupent, et in totum sibi excidunt, quos vocamus attonitos, quorum mentes sonus ille caelestis loco pepulit,

    Sen. Q. N. 2, 27:

    aures,

    Curt. 8, 4, 2; Petr. 101:

    talibus attonitus visis ac voce deorum,

    Verg. A. 3, 172:

    attonitus tanto miserarum turbine rerum,

    Ov. M. 7, 614; 4, 802; 8, 777; 9, 409 and 574; 11, 127; 8, 681 al.: alii novitate ac miraculo attoniti, Liv 1, 47; 2, 12; 5, 46; 3, 68 fin.; 7, 36; 30, 30; 39, 15;

    44, 10: subitae rei miraculo attoniti,

    Tac. H. 4, 49; so id. ib. 2, 42; 3, 13. —With de:

    mentis de lodice parandā Attonitae,

    crazed, bewildered about getting a bed-blanket, Juv. 7, 67.—Also without an abl.:

    Attonitae manibusque uterum celare volenti, Ov M. 2, 463: mater... Attonitae diu similis fuit,

    id. ib. 5, 510; 6, 600;

    12, 498: ut integris corporibus attoniti conciderent,

    Liv. 10, 29:

    attoniti vultus,

    Tac. H. 1, 40:

    circumspectare inter se attoniti,

    id. ib. 2, 29:

    attonitis etiam victoribus,

    id. ib. 4, 72:

    attonitā magis quam quietā contione,

    id. A. 1, 39:

    attonitis jam omnibus,

    Suet. Caes. 28; id. Claud. 38; id. Dom. 17:

    attonitos habes oculos,

    Vulg. Job, 15, 12; ib. Prov 16, 30.— Poet., with gen.:

    attonitus serpentis equus,

    Sil. 6, 231.—Also poet. transf. to inanimate things:

    neque enim ante dehiscent Attonitae magna ora domūs,

    Verg. A. 6, 53 (but acc. to Serv. in an act. sense, syn. with attonitos facientes, stupendae, stunning, terrifying, as pallida senectus, etc.):

    mensa,

    Val. Fl. 1, 45:

    arces,

    Sil. 4, 7 Drak.:

    quorundam persuasiones,

    Plin. 29, 1, 8, § 28. —
    B.
    Seized with inspiration, smitten with prophetic fury, inspired, frantic:

    attonitae Baccho matres,

    Verg. A. 7, 580:

    Bacchus attonitae tribuit vexilla catervae,

    Stat. S. 5, 1, 116: Vates, * Hor. C. 3, 19, 14.—
    * Adv.: attŏnĭtē, frantically, etc.:

    Britannia hodieque eum attonite celebrat etc.,

    Plin. 30, 1, 4, § 13 (Jan, attonita).

    Lewis & Short latin dictionary > adtono

  • 8 attono

    at-tŏno (better than adt-), ŭi, ĭtum, 1, v. a., to thunder at; hence, to stun, stupefy (a poet. word of the Aug. per.; most frequent as P. a.; syn.: percello, perturbo, terreo): altitudo attonat, Maecen. ap. Sen. Ep. 19:

    quis furor vestras attonuit mentes!

    Ov. M. 3, 532; id. H. 4, 50.—Hence, attŏnĭtus ( adt-), a, um, P. a., thundered at; hence trop. as in Gr. embrontêtheis, embrontêtos.
    A.
    Thunderstruck, stunned, terrified, stupefied, astonished, amazed, confounded:

    attonitus est stupefactus. Nam proprie attonitus dicitur, cui casus vicini fulminis et sonitus tonitruum dant stuporem,

    Serv. ad Verg. A. 3, 172:

    quo fragore edito concidunt homines, exanimantur, quidam vero vivi stupent, et in totum sibi excidunt, quos vocamus attonitos, quorum mentes sonus ille caelestis loco pepulit,

    Sen. Q. N. 2, 27:

    aures,

    Curt. 8, 4, 2; Petr. 101:

    talibus attonitus visis ac voce deorum,

    Verg. A. 3, 172:

    attonitus tanto miserarum turbine rerum,

    Ov. M. 7, 614; 4, 802; 8, 777; 9, 409 and 574; 11, 127; 8, 681 al.: alii novitate ac miraculo attoniti, Liv 1, 47; 2, 12; 5, 46; 3, 68 fin.; 7, 36; 30, 30; 39, 15;

    44, 10: subitae rei miraculo attoniti,

    Tac. H. 4, 49; so id. ib. 2, 42; 3, 13. —With de:

    mentis de lodice parandā Attonitae,

    crazed, bewildered about getting a bed-blanket, Juv. 7, 67.—Also without an abl.:

    Attonitae manibusque uterum celare volenti, Ov M. 2, 463: mater... Attonitae diu similis fuit,

    id. ib. 5, 510; 6, 600;

    12, 498: ut integris corporibus attoniti conciderent,

    Liv. 10, 29:

    attoniti vultus,

    Tac. H. 1, 40:

    circumspectare inter se attoniti,

    id. ib. 2, 29:

    attonitis etiam victoribus,

    id. ib. 4, 72:

    attonitā magis quam quietā contione,

    id. A. 1, 39:

    attonitis jam omnibus,

    Suet. Caes. 28; id. Claud. 38; id. Dom. 17:

    attonitos habes oculos,

    Vulg. Job, 15, 12; ib. Prov 16, 30.— Poet., with gen.:

    attonitus serpentis equus,

    Sil. 6, 231.—Also poet. transf. to inanimate things:

    neque enim ante dehiscent Attonitae magna ora domūs,

    Verg. A. 6, 53 (but acc. to Serv. in an act. sense, syn. with attonitos facientes, stupendae, stunning, terrifying, as pallida senectus, etc.):

    mensa,

    Val. Fl. 1, 45:

    arces,

    Sil. 4, 7 Drak.:

    quorundam persuasiones,

    Plin. 29, 1, 8, § 28. —
    B.
    Seized with inspiration, smitten with prophetic fury, inspired, frantic:

    attonitae Baccho matres,

    Verg. A. 7, 580:

    Bacchus attonitae tribuit vexilla catervae,

    Stat. S. 5, 1, 116: Vates, * Hor. C. 3, 19, 14.—
    * Adv.: attŏnĭtē, frantically, etc.:

    Britannia hodieque eum attonite celebrat etc.,

    Plin. 30, 1, 4, § 13 (Jan, attonita).

    Lewis & Short latin dictionary > attono

  • 9 machinor

    māchĭnor, ātus, 1, v. dep. a. [machina], to contrive skilfully, to devise, design, frame, invent (class).
    I.
    In gen.:

    incredibile est, quantā operā machinata natura sit,

    Cic. N. D. 2, 59, 149:

    qui haec machinatus est,

    id. Univ. 3:

    haec duo musici machinati ad voluptatem sunt, versum atque cantum,

    id. de Or. 3, 44, 174:

    quod machiner inveniamque,

    Lucr. 3, 944; cf. Vitr. 1, 6 med.
    II.
    In partic., to contrive artfully, to scheme, plot, = mêchanasthai:

    aliquam machinabor machinam, Unde aurum efficiam amanti erili,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 54:

    aliquam astutiam corde,

    id. Capt. 3, 3, 15; 16; id. Cas. 2, 4, 22:

    aliud quiddam,

    Cic. Verr. 1, 6, 15:

    inimico exitum,

    Auct. Her. 2, 19, 28; cf.:

    sibi nefariam pestem,

    Cic. N. D. 3, 26, 66:

    necem alicui,

    Liv. 1, 51, 1:

    perniciem alicui,

    Sall. C. 18:

    pestem in aliquem,

    Cic. Cat. 1, 1, 2.—
    (β).
    Neutr. (post-class.):

    adversus aliquem,

    Dig. 4, 3, 1, § 3.— Part. perf. māchĭnātus, a, um, in pass. signif.:

    quae (sol, luna, etc.) ni machinata versarentur,

    skilfully arranged, adjusted, Vitr. 10, 1: cum machinato strepitu tonitruum, artificial, Sall. ap. Macr. S. 2, 9, and ap. Non. 180, 22 (Hist. 2, 23, 3 Dietsch);

    App. de Mundo, p. 67: indicium a P. Autronio machinatum,

    contrived, planned, devised, Sall. C. 48, 7: regis cura machinata fames, id. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P. (Hist. 3, 34 Dietsch).

    Lewis & Short latin dictionary > machinor

  • 10 rudens

    1.
    rŭdens, entis ( gen. plur. rudentium, Vitr. 10, 19; Prud. adv. Symm. praef. 2; abl. rudenti, Vitr. 10, 2), m. ( fem., Plaut. Rud. 4, 3, 1) [etym. unknown; acc. to the [p. 1603] ancients from rudo, on account of the rattling; v. Non. p. 51], a rope, line, c ord (very freq. and class.; syn.: restis, funis).
    I.
    Usu., a rope, line, belonging to the standing or running rigging of a ship; a stay, halyard, sheet, etc.; plur. collect., the rigging, cordage: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; cf. Varr. L. L. 5, § 7 Müll. N. cr.; and Serv. Verg. A. 1, 87 (Trag. Rel. p. 100 Rib.);

    imitated by Vergil: clamorque virum stridorque rudentum,

    Verg. A. 1, 87; Plaut. Rud. 4, 3, 1; 76; 92; Cic. Div. 1, 56, 127; Quint. 10, 7, 23; Verg. A. 3, 267; 682; 10, 229; Hor. Epod. 10, 5; Ov. M. 3, 616; 11, 474; 495 et saep.— Hence,
    B.
    Rudens, the title of a comedy by Plautus.
    C.
    Trop.:

    rudentem explicavit immensum,

    spun a long yarn, unfolded a prodigious series of facts, Amm. 29, 1, 6. —Prov.:

    rudentibus apta fortuna,

    a very uncertain fortune, Cic. Tusc. 5, 14, 40.—
    II.
    The rope of an engine of war, Vitr. 10, 17 sq.
    2.
    rŭdens, entis, Part. of rudo.

    Lewis & Short latin dictionary > rudens

  • 11 sibila

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibila

  • 12 sibilus

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibilus

  • 13 strepitus

    strĕpĭtus, ūs ( gen. strepiti, Enn. ap. Non. 490, 8; or Trag. v. 205 Vahl.), m. [strepo].
    I.
    Lit., a (wild, confused) noise, din of any kind; a clashing, crashing, rustling, rattling, clattering, clanking, rumbling, etc. (class. and very freq.; cf.: crepitus, stridor, fragor): strepitus, fremitus, clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; cf.:

    strepitus, crepitus, sonitus, tonitrus,

    Plaut. Am. 5, 1, 10: molarum strepitus, Enn. ap. Non. 506, 3 (Com. v. 7 Vahl.):

    fluminum,

    Cic. Leg. 1, 7, 21:

    strepitu nullo clam reserare fores,

    Tib. 1, 8, 60; so,

    ingens valvarum,

    Hor. S. 2, 6, 112:

    audis quo strepitu janua remugiat,

    id. C. 3, 10, 5:

    rotarum,

    Caes. B. G. 4, 33; Hor. Ep. 1, 17, 7:

    obscenus, i. e. ventris,

    Petr. 117 et saep.:

    comitum conventus, strepitus, clamor mulierum Fecere, ut, etc., Ter. Hec. prol. alt. 27: non strepitu, sed maximo clamore,

    Cic. Verr. 1, 15, 45 (cf. id. Agr. 3, 1, 2):

    inde fragore gravi strepitus loca terret,

    Ov. M. 11, 365:

    prae strepitu et clamore,

    Liv. 2, 27, 8:

    magno cum strepitu ac tumultu castris egressi,

    Caes. B. G. 2, 11; so (with tumultus) id. ib. 6, 7, 8; Cic. Att. 13, 48, 1:

    concursus hominum forique strepitus,

    id. Brut. 92, 317:

    Romae,

    Hor. C. 3, 29, 12:

    inter strepitum tot bellorum,

    Liv. 4, 1, 5; cf.:

    sententiarum vanissimus strepitus,

    Petr. 1, 2.—In plur.:

    canis, sollicitum animal ad nocturnos strepitus,

    Liv. 5, 47, 3:

    vino, strepitibus clamoribusque nocturnis attoniti,

    id. 39, 15, 9.—
    II.
    Poet., transf., a (measured, regular) sound:

    citharae,

    Hor. Ep. 1, 2, 31:

    testudinis aureae,

    id. C. 4, 3, 18:

    tibicinae,

    id. Ep. 1, 14, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > strepitus

  • 14 vibratio

    vī̆brātĭo, ōnis, f. [id.], a brandishing, vibration: hastae, Fest. s. v. gradivus, p. 97: continuata tonitruum, Calp. ap. Vop. Carin. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > vibratio

См. также в других словарях:

  • Послание монаха Роджера Бэкона — о тайных действиях искусства и природы и ничтожестве магии Epistola fratris Rogerii Baconis de secretis operibus artis et naturae, et de nullitate magiae …   Википедия

  • Pólvora — Saltar a navegación, búsqueda La pólvora es una sustancia explosiva utilizada principalmente como propulsor de proyectiles en las armas de fuego, y como propulsor y con fines acústicos en los juegos pirotécnicos. La primera pólvor …   Wikipedia Español

  • BYGOIS — Nympha de Arte fulgurali librum edidit, apud Tuscos: uti Servius habet, in Virgil. Aen. l. 6. v. 71. Te quoque magna manent regnis penetralio nostris. Melius Bygoe, Graece Βυγόη, item Βυγόεια, sicut Καλλιόπη, Καλλιόπεια. Vegoia dicitur in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FULGETRUM — quid. Plin docet l. 2. c. 43. Sin nube luctetur flatus aut vapor, tonitrua edi: si erumpat ardens, fulmina: si longiore tractu nitatur, fulgetra. His findi nubem, illis perrumpi, aiens. Idem nempe cum coruscatione, seu Fulgure, unde quia… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • METU — exstincti non pauci: inter quos Carme quendam, obsessa Hierosolymâ, cum turris praecelsa a Romanis subruta procideret, rei terrore exanimatum esse, refert Hegesippus l. 4. c. 3. Paria exempla plurium hominum, apud Vopisc. in Caro, c. 8. Negari… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OSTII apertura — apud Veteres duplex fuit: namque vel in interiores partes, ut hodieque, vel in exteriores, fiebat; quorum ostiorum illa ἔσω, haec ἔξω ἀνοίγεςθαι, dicebantur. Meminit huius aperturae Vitruvius, l. 4. c. 6. Ipsaque forium ornamenta non siunt… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • QUATER — apud Statium, Theb. l. 4. v. 545. in sacris infernalibus, Lacte quater sparsas ritualis vox numerusque. Est enim felicitatis numerus in omnibus. Val. Flaccus, l. 1. Argon.. v. 399. vacua nam lapsus ab arbore parvum Te quater ardenti tergô… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SINSTER — apud Statium cundem Theb. l. 8. v. 177. Quis mihi sidereos lapsus mentemque sinistri Fulguris? Posper est. Sinistra certe fulmina optima auspicia esse, praeterquam in Comitiis, tradit Cicer. de Divin. l. 2. Idem cod. l. Bona ait sinistra dici,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TONITRU — I. TONITRU Peruvianis pro Deo. Ab Iosepho enim Acosta proditum est, Ingas, dominos Peruviae, post Viracocham supremum Numen, tum Solem colere, tum Tonitru: ac Tonitru quidem triplici nomine appellare, Chuquiilla. Catuilla et Intiillapa. Ait… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»