-
1 tonitruum
tŏnī̆trus, ūs, m., or tŏnī̆trŭum, ii ( gen. tonitrui, Vulg. Marc. 3, 17), n. [tono], thunder.(α).Sing.:(β).tonitrum auribus accipiamus,
Lucr. 6, 164; 6, 171:tonitrum audire,
Plin. 2, 54, 55, § 142:tonitruum terribile exsistit,
id. 36, 13, 19, § 88; Sen. Q. N. 2, 54, 1; 2, 56, 1: auditum praeterea tonitruum, Treb. Gall. 5; Tert. adv. Marc. 3, 6: veri tonitrūs similitudinem imitari, Fest. s. v. Claudiana, p. 57 Müll.: caelum tonitru contremit, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:tonitru caelum omne ciebo,
Verg. A. 4, 122:tonitruque tremescunt Ardua terrarum,
id. ib. 5, 694.—The nom. tonitru, neutr., rests solely on the authority of grammarians, Fest. s. v. pecuum, p. 246 Müll.; Serv. Verg. [p. 1878] A. 5, 694; Charis. p. 18; 23; Prisc. p. 624; 685; 714 P. al.; v. Neue, Formenl. 1, 350 sq.—Plur. (form tonitra, Att. Trag. 480):tum fulgores et tonitrua exsistere,
Cic. Div. 2, 19, 44; so,tonitrua,
id. ib. 2, 18, 42; id. Phil. 5, 3, 8; Plin. 8, 47, 72, § 188; Ov. M. 1, 55; 12, 52; Juv. 5, 117: clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque,
Liv. 1, 16; Plin. 2, 54, 55, § 145; 19, 3, 13, § 37; 37, 10, 55, § 150; Ov. M. 11, 496; Phaedr. 5, 7, 23 al.:tonitrubus,
Aur. Vict. Orig. Gent. 14, 2; 20, 1:movere tonitrus,
Ov. M. 2, 308:tonitrus agis,
Stat. Th. 1, 258:imbres et tonitrus fieri derepente,
Gell. 10, 12, 3. -
2 tonitruum
-
3 tonitrus
tonitrus, ūs, m. u. tonitruum, ī, n. u. tonitruus, ūs, m. (tono), der Donner, α) Form tonitrus, Nom. Sing. tonitrus. Plaut. Amph. 1062: Genet. tonitrus, Stat. Theb. 7, 324. Paul. ex Fest. 57, 11: Akk. tonitrum, Lucr. 6, 164. Ov. met. 14, 542. Sen. nat. qu. 2, 30, 1; 2, 54, 1; 2, 56, 1. Plin. 2, 142: Abl. tonitru, Pacuv. tr. 413 (caelum tonitru contremit). Acc. tr. 223. Verg. Aen. 4, 122 (tonitru caelum omne ciebo), Verg. Aen. 5, 694 (tonitru tremescunt ardua terrarum et campi). Sen. nat. qu. 2, 11, 2 (3): Nom. u. Akk. Plur. tonitrus, Ov. trist. 1, 9, 49; met. 2, 308. Plin. 10, 152 (Detl. tonitruus). Gell. 10, 12, 3. Arnob. 5, 10 u.a.: Genet tonitruum, Pacuv. tr. 336 (bei Cael. in Cic. ep. 8, 2, 1). Vopisc. Car. 8, 5. Amm. 23, 5, 12: Dat. u. Abl. tonitribus, Varro sat. Men. 56. Liv. 1, 16, 1; 2, 62, 1. Phaedr. 5, 7 (8), 23. Ov. met. 11, 496. Sen. nat. qu. 2, 1, 3; 5, 18, 7. Plin. 2, 147 u.a.: tonitrubus, Aur. Vict. de orig. gent. Rom. 14, 2; 20, 1. – β) Form tonitruum, Nom. u. Akk. Sing., Plin. 2, 192 (wo Ian tonitruum, Detl. tonitrum); 36, 88. Tert. adv. Marc. 3, 6; adv. Hermog. 32; adv. Prax. 28. Treb. Poll. Gallien. 5, 3. Vopisc. Car. 8. § 3 u. 6: Genet. Sing. tonitrui, Varro sat. Men. 412 B. Hieron. in Iob 38 u. in epist. ad Philem. 1 sqq.: Abl. Sing. tonitruo, Augustin. conf. 1, 16 in. Ven. Fort. carm. 3, 4. p. 120 Migne: Nom. u. Akk. Plur. tonitrua, Ov. met. 1, 55 u. 12, 52. Sen. nat. qu. 2, 56, 1. Tac. hist. 1, 16. Amm. 21, 1, 12: tonitra, Acc. tr. 480: tonitrua mugiunt, Tert. apol. 11. Min. Fel. 5, 9. Lact. 7, 6, 4: Genet. tonitruorum, Vulg. apoc. 19, 6. – γ) Form tonitruus, Plin. 10, 152 Detl. (Maih. tonitrus). Hieron. adv. Io. Hierosol. no. 10 (wo bildl. tonitruus gentium, fulmen eloquentiae Christianae). – / Der Nomin. tonitru nur bei Charis. 36, 1; 65, 30; 146, 10; exc. Char. 554, 31. Prob. app. 198, 32. Serg. expl. in Donat. 541, 23 u. beim Auct. de idiom. gen. 584, 49 K.; u. Gloss. II. 260, 22 ›tonitru, βροντή‹.
-
4 tonitrus
tonitrus, ūs, m. u. tonitruum, ī, n. u. tonitruus, ūs, m. (tono), der Donner, α) Form tonitrus, Nom. Sing. tonitrus. Plaut. Amph. 1062: Genet. tonitrus, Stat. Theb. 7, 324. Paul. ex Fest. 57, 11: Akk. tonitrum, Lucr. 6, 164. Ov. met. 14, 542. Sen. nat. qu. 2, 30, 1; 2, 54, 1; 2, 56, 1. Plin. 2, 142: Abl. tonitru, Pacuv. tr. 413 (caelum tonitru contremit). Acc. tr. 223. Verg. Aen. 4, 122 (tonitru caelum omne ciebo), Verg. Aen. 5, 694 (tonitru tremescunt ardua terrarum et campi). Sen. nat. qu. 2, 11, 2 (3): Nom. u. Akk. Plur. tonitrus, Ov. trist. 1, 9, 49; met. 2, 308. Plin. 10, 152 (Detl. tonitruus). Gell. 10, 12, 3. Arnob. 5, 10 u.a.: Genet tonitruum, Pacuv. tr. 336 (bei Cael. in Cic. ep. 8, 2, 1). Vopisc. Car. 8, 5. Amm. 23, 5, 12: Dat. u. Abl. tonitribus, Varro sat. Men. 56. Liv. 1, 16, 1; 2, 62, 1. Phaedr. 5, 7 (8), 23. Ov. met. 11, 496. Sen. nat. qu. 2, 1, 3; 5, 18, 7. Plin. 2, 147 u.a.: tonitrubus, Aur. Vict. de orig. gent. Rom. 14, 2; 20, 1. – β) Form tonitruum, Nom. u. Akk. Sing., Plin. 2, 192 (wo Ian tonitruum, Detl. tonitrum); 36, 88. Tert. adv. Marc. 3, 6; adv. Hermog. 32; adv. Prax. 28. Treb. Poll. Gallien. 5, 3. Vopisc. Car. 8. § 3 u. 6: Genet. Sing. tonitrui, Varro sat. Men. 412 B. Hieron. in Iob 38 u. in epist. ad Philem. 1 sqq.: Abl. Sing. tonitruo, Augustin. conf. 1, 16 in. Ven. Fort. carm. 3, 4. p. 120 Migne: Nom. u. Akk. Plur. tonitrua, Ov. met. 1, 55 u.————12, 52. Sen. nat. qu. 2, 56, 1. Tac. hist. 1, 16. Amm. 21, 1, 12: tonitra, Acc. tr. 480: tonitrua mugiunt, Tert. apol. 11. Min. Fel. 5, 9. Lact. 7, 6, 4: Genet. tonitruorum, Vulg. apoc. 19, 6. – γ) Form tonitruus, Plin. 10, 152 Detl. (Maih. tonitrus). Hieron. adv. Io. Hierosol. no. 10 (wo bildl. tonitruus gentium, fulmen eloquentiae Christianae). – ⇒ Der Nomin. tonitru nur bei Charis. 36, 1; 65, 30; 146, 10; exc. Char. 554, 31. Prob. app. 198, 32. Serg. expl. in Donat. 541, 23 u. beim Auct. de idiom. gen. 584, 49 K.; u. Gloss. II. 260, 22 ›tonitru, βροντή‹.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tonitrus
-
5 tonitrus
tŏnī̆trus, ūs, m., or tŏnī̆trŭum, ii ( gen. tonitrui, Vulg. Marc. 3, 17), n. [tono], thunder.(α).Sing.:(β).tonitrum auribus accipiamus,
Lucr. 6, 164; 6, 171:tonitrum audire,
Plin. 2, 54, 55, § 142:tonitruum terribile exsistit,
id. 36, 13, 19, § 88; Sen. Q. N. 2, 54, 1; 2, 56, 1: auditum praeterea tonitruum, Treb. Gall. 5; Tert. adv. Marc. 3, 6: veri tonitrūs similitudinem imitari, Fest. s. v. Claudiana, p. 57 Müll.: caelum tonitru contremit, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:tonitru caelum omne ciebo,
Verg. A. 4, 122:tonitruque tremescunt Ardua terrarum,
id. ib. 5, 694.—The nom. tonitru, neutr., rests solely on the authority of grammarians, Fest. s. v. pecuum, p. 246 Müll.; Serv. Verg. [p. 1878] A. 5, 694; Charis. p. 18; 23; Prisc. p. 624; 685; 714 P. al.; v. Neue, Formenl. 1, 350 sq.—Plur. (form tonitra, Att. Trag. 480):tum fulgores et tonitrua exsistere,
Cic. Div. 2, 19, 44; so,tonitrua,
id. ib. 2, 18, 42; id. Phil. 5, 3, 8; Plin. 8, 47, 72, § 188; Ov. M. 1, 55; 12, 52; Juv. 5, 117: clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque,
Liv. 1, 16; Plin. 2, 54, 55, § 145; 19, 3, 13, § 37; 37, 10, 55, § 150; Ov. M. 11, 496; Phaedr. 5, 7, 23 al.:tonitrubus,
Aur. Vict. Orig. Gent. 14, 2; 20, 1:movere tonitrus,
Ov. M. 2, 308:tonitrus agis,
Stat. Th. 1, 258:imbres et tonitrus fieri derepente,
Gell. 10, 12, 3. -
6 tonitrus
ūs m. и tonitruum, ī n. (преим. pl. tonitrua, uum n.) [ tono ] грам.удар грома Pl, Lcr, V, C etc. -
7 vibratio
vibrātio, ōnis f.метание, бросание ( tonitruum Vop) -
8 coruscatio
coruscātio, ōnis, f. (corusco), das Blitzen, der Blitz, c. fulgurum ( neben tonitruum crepor), Iul. Val. 1, 6 (12): c. luminis, Firm. math. 1, 4, 7: absol., Solin. 53, 25. Vopisc. Carin. 8, 3. Itala Matth. 24, 27 (wo Form scoriscatio). Vulg. psalm. 143, 6 u. (bildl.) Sirach. 32, 14: Plur., Vopisc. Carin. 8, 5. Heges. 4, 9, 1. Vulg. psalm. 76, 19 u. (bildl.) Sirach. 43, 14.
-
9 coruscus
coruscus, a, um (corusco no. II), I) in schwingender Bewegung schwankend, zitternd, silvae, ilices, Verg.: m. Abl., corusci cristis capita alta, Verg.: scherzh., omnia corusca prae tremore fabulor, Plaut. rud. 526. – übtr., ενθύμημα c., schwankend, Gell. 17, 20, 4. – II) zuckend, blinkend, schillernd, schimmernd, imber, Varro sat. Men. 557: sol, Verg.: ensis, mucro, Verg.: m. Abl., Pyrrhus telis et luce c. aënā, Verg.: iuvenes auro corusci, Verg.: ferroque auroque corusci viri, Stat. – bes. v. Blitz, lumina, fulgura, Lucr.: ignis, Hor.: dextra dei, blitzende, Prud. perist. 4, 9. – subst., coruscus, ī, m. (sc. ignis), der Blitz, Itala Luc. 17, 24 (wo Form scoruscus). Ven. Fort. 3, 4. p. 120 M. ( neben tonitruum): Akk. Plur., nubes inter se collisae tonitrua et coruscos (die Hdschr. coruscus) faciunt, Schol. Iuven. 13, 223. – / vulg. scoruscus, Itala (Cant.) Luc. 17, 24.
-
10 crepor
-
11 vibratio
-
12 coruscatio
coruscātio, ōnis, f. (corusco), das Blitzen, der Blitz, c. fulgurum ( neben tonitruum crepor), Iul. Val. 1, 6 (12): c. luminis, Firm. math. 1, 4, 7: absol., Solin. 53, 25. Vopisc. Carin. 8, 3. Itala Matth. 24, 27 (wo Form scoriscatio). Vulg. psalm. 143, 6 u. (bildl.) Sirach. 32, 14: Plur., Vopisc. Carin. 8, 5. Heges. 4, 9, 1. Vulg. psalm. 76, 19 u. (bildl.) Sirach. 43, 14.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coruscatio
-
13 coruscus
coruscus, a, um (corusco no. II), I) in schwingender Bewegung schwankend, zitternd, silvae, ilices, Verg.: m. Abl., corusci cristis capita alta, Verg.: scherzh., omnia corusca prae tremore fabulor, Plaut. rud. 526. – übtr., ενθύμημα c., schwankend, Gell. 17, 20, 4. – II) zuckend, blinkend, schillernd, schimmernd, imber, Varro sat. Men. 557: sol, Verg.: ensis, mucro, Verg.: m. Abl., Pyrrhus telis et luce c. aënā, Verg.: iuvenes auro corusci, Verg.: ferroque auroque corusci viri, Stat. – bes. v. Blitz, lumina, fulgura, Lucr.: ignis, Hor.: dextra dei, blitzende, Prud. perist. 4, 9. – subst., coruscus, ī, m. (sc. ignis), der Blitz, Itala Luc. 17, 24 (wo Form scoruscus). Ven. Fort. 3, 4. p. 120 M. ( neben tonitruum): Akk. Plur., nubes inter se collisae tonitrua et coruscos (die Hdschr. coruscus) faciunt, Schol. Iuven. 13, 223. – ⇒ vulg. scoruscus, Itala (Cant.) Luc. 17, 24.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coruscus
-
14 crepor
-
15 vibratio
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vibratio
-
16 rudēns
rudēns entis, m a rope, line, cord, stay, halyard, sheet: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. C.: laxare rudentīs, V.: rudentīs Eurus differat, H.: prenso rudente, O.—Prov.: rudentibus apta fortuna, hanging on ship's tackle, i. e. very uncertain.* * * -
17 sībilus
sībilus ī, m plur. sībilī, ōrum, m, poet. also sībila, ōrum, n [SIB-], a hissing, whistling: sibilo dare signum, L.: clamor tonitruum et rudentum sibilus: venientis sibilus austri, V.: serpens horrenda sibila misit, O.: Sibila dant, O.— A contemptuous hissing, hissing at, hissing off: sibilum metuis?: ei sibilum mortem videri necesse est: e scaenā sibilis explodebatur: (eum) equi repentinis sibilis extimescebant.* * *Isibila, sibilum ADJIIhissing, whistling; hiss of contempt or disfavor -
18 strepitus
strepitus ūs, m [strepo], a confused noise, din, clash, crash, rustle, rattle, clatter, murmur: strepitus, fremitus, clamor tonitruum: ingens Valvarum, H.: rotarum, Cs.: neque decretum exaudiri prae strepitu et clamore poterat, L.: concursus hominum forique strepitus: canis, sollicitum animal ad nocturnos strepitūs, L.—Of music, a sound: citharae, H.: testudinis aureae, H.* * *noise, racket; sound; din, crash, uproar -
19 adtono
at-tŏno (better than adt-), ŭi, ĭtum, 1, v. a., to thunder at; hence, to stun, stupefy (a poet. word of the Aug. per.; most frequent as P. a.; syn.: percello, perturbo, terreo): altitudo attonat, Maecen. ap. Sen. Ep. 19:A.quis furor vestras attonuit mentes!
Ov. M. 3, 532; id. H. 4, 50.—Hence, attŏnĭtus ( adt-), a, um, P. a., thundered at; hence trop. as in Gr. embrontêtheis, embrontêtos.Thunderstruck, stunned, terrified, stupefied, astonished, amazed, confounded:B.attonitus est stupefactus. Nam proprie attonitus dicitur, cui casus vicini fulminis et sonitus tonitruum dant stuporem,
Serv. ad Verg. A. 3, 172:quo fragore edito concidunt homines, exanimantur, quidam vero vivi stupent, et in totum sibi excidunt, quos vocamus attonitos, quorum mentes sonus ille caelestis loco pepulit,
Sen. Q. N. 2, 27:aures,
Curt. 8, 4, 2; Petr. 101:talibus attonitus visis ac voce deorum,
Verg. A. 3, 172:attonitus tanto miserarum turbine rerum,
Ov. M. 7, 614; 4, 802; 8, 777; 9, 409 and 574; 11, 127; 8, 681 al.: alii novitate ac miraculo attoniti, Liv 1, 47; 2, 12; 5, 46; 3, 68 fin.; 7, 36; 30, 30; 39, 15;44, 10: subitae rei miraculo attoniti,
Tac. H. 4, 49; so id. ib. 2, 42; 3, 13. —With de:mentis de lodice parandā Attonitae,
crazed, bewildered about getting a bed-blanket, Juv. 7, 67.—Also without an abl.:Attonitae manibusque uterum celare volenti, Ov M. 2, 463: mater... Attonitae diu similis fuit,
id. ib. 5, 510; 6, 600;12, 498: ut integris corporibus attoniti conciderent,
Liv. 10, 29:attoniti vultus,
Tac. H. 1, 40:circumspectare inter se attoniti,
id. ib. 2, 29:attonitis etiam victoribus,
id. ib. 4, 72:attonitā magis quam quietā contione,
id. A. 1, 39:attonitis jam omnibus,
Suet. Caes. 28; id. Claud. 38; id. Dom. 17:attonitos habes oculos,
Vulg. Job, 15, 12; ib. Prov 16, 30.— Poet., with gen.:attonitus serpentis equus,
Sil. 6, 231.—Also poet. transf. to inanimate things:neque enim ante dehiscent Attonitae magna ora domūs,
Verg. A. 6, 53 (but acc. to Serv. in an act. sense, syn. with attonitos facientes, stupendae, stunning, terrifying, as pallida senectus, etc.):mensa,
Val. Fl. 1, 45:arces,
Sil. 4, 7 Drak.:quorundam persuasiones,
Plin. 29, 1, 8, § 28. —Seized with inspiration, smitten with prophetic fury, inspired, frantic:attonitae Baccho matres,
Verg. A. 7, 580:Bacchus attonitae tribuit vexilla catervae,
Stat. S. 5, 1, 116: Vates, * Hor. C. 3, 19, 14.—* Adv.: attŏnĭtē, frantically, etc.:Britannia hodieque eum attonite celebrat etc.,
Plin. 30, 1, 4, § 13 (Jan, attonita). -
20 attono
at-tŏno (better than adt-), ŭi, ĭtum, 1, v. a., to thunder at; hence, to stun, stupefy (a poet. word of the Aug. per.; most frequent as P. a.; syn.: percello, perturbo, terreo): altitudo attonat, Maecen. ap. Sen. Ep. 19:A.quis furor vestras attonuit mentes!
Ov. M. 3, 532; id. H. 4, 50.—Hence, attŏnĭtus ( adt-), a, um, P. a., thundered at; hence trop. as in Gr. embrontêtheis, embrontêtos.Thunderstruck, stunned, terrified, stupefied, astonished, amazed, confounded:B.attonitus est stupefactus. Nam proprie attonitus dicitur, cui casus vicini fulminis et sonitus tonitruum dant stuporem,
Serv. ad Verg. A. 3, 172:quo fragore edito concidunt homines, exanimantur, quidam vero vivi stupent, et in totum sibi excidunt, quos vocamus attonitos, quorum mentes sonus ille caelestis loco pepulit,
Sen. Q. N. 2, 27:aures,
Curt. 8, 4, 2; Petr. 101:talibus attonitus visis ac voce deorum,
Verg. A. 3, 172:attonitus tanto miserarum turbine rerum,
Ov. M. 7, 614; 4, 802; 8, 777; 9, 409 and 574; 11, 127; 8, 681 al.: alii novitate ac miraculo attoniti, Liv 1, 47; 2, 12; 5, 46; 3, 68 fin.; 7, 36; 30, 30; 39, 15;44, 10: subitae rei miraculo attoniti,
Tac. H. 4, 49; so id. ib. 2, 42; 3, 13. —With de:mentis de lodice parandā Attonitae,
crazed, bewildered about getting a bed-blanket, Juv. 7, 67.—Also without an abl.:Attonitae manibusque uterum celare volenti, Ov M. 2, 463: mater... Attonitae diu similis fuit,
id. ib. 5, 510; 6, 600;12, 498: ut integris corporibus attoniti conciderent,
Liv. 10, 29:attoniti vultus,
Tac. H. 1, 40:circumspectare inter se attoniti,
id. ib. 2, 29:attonitis etiam victoribus,
id. ib. 4, 72:attonitā magis quam quietā contione,
id. A. 1, 39:attonitis jam omnibus,
Suet. Caes. 28; id. Claud. 38; id. Dom. 17:attonitos habes oculos,
Vulg. Job, 15, 12; ib. Prov 16, 30.— Poet., with gen.:attonitus serpentis equus,
Sil. 6, 231.—Also poet. transf. to inanimate things:neque enim ante dehiscent Attonitae magna ora domūs,
Verg. A. 6, 53 (but acc. to Serv. in an act. sense, syn. with attonitos facientes, stupendae, stunning, terrifying, as pallida senectus, etc.):mensa,
Val. Fl. 1, 45:arces,
Sil. 4, 7 Drak.:quorundam persuasiones,
Plin. 29, 1, 8, § 28. —Seized with inspiration, smitten with prophetic fury, inspired, frantic:attonitae Baccho matres,
Verg. A. 7, 580:Bacchus attonitae tribuit vexilla catervae,
Stat. S. 5, 1, 116: Vates, * Hor. C. 3, 19, 14.—* Adv.: attŏnĭtē, frantically, etc.:Britannia hodieque eum attonite celebrat etc.,
Plin. 30, 1, 4, § 13 (Jan, attonita).
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Послание монаха Роджера Бэкона — о тайных действиях искусства и природы и ничтожестве магии Epistola fratris Rogerii Baconis de secretis operibus artis et naturae, et de nullitate magiae … Википедия
Pólvora — Saltar a navegación, búsqueda La pólvora es una sustancia explosiva utilizada principalmente como propulsor de proyectiles en las armas de fuego, y como propulsor y con fines acústicos en los juegos pirotécnicos. La primera pólvor … Wikipedia Español
BYGOIS — Nympha de Arte fulgurali librum edidit, apud Tuscos: uti Servius habet, in Virgil. Aen. l. 6. v. 71. Te quoque magna manent regnis penetralio nostris. Melius Bygoe, Graece Βυγόη, item Βυγόεια, sicut Καλλιόπη, Καλλιόπεια. Vegoia dicitur in… … Hofmann J. Lexicon universale
FULGETRUM — quid. Plin docet l. 2. c. 43. Sin nube luctetur flatus aut vapor, tonitrua edi: si erumpat ardens, fulmina: si longiore tractu nitatur, fulgetra. His findi nubem, illis perrumpi, aiens. Idem nempe cum coruscatione, seu Fulgure, unde quia… … Hofmann J. Lexicon universale
METU — exstincti non pauci: inter quos Carme quendam, obsessa Hierosolymâ, cum turris praecelsa a Romanis subruta procideret, rei terrore exanimatum esse, refert Hegesippus l. 4. c. 3. Paria exempla plurium hominum, apud Vopisc. in Caro, c. 8. Negari… … Hofmann J. Lexicon universale
OSTII apertura — apud Veteres duplex fuit: namque vel in interiores partes, ut hodieque, vel in exteriores, fiebat; quorum ostiorum illa ἔσω, haec ἔξω ἀνοίγεςθαι, dicebantur. Meminit huius aperturae Vitruvius, l. 4. c. 6. Ipsaque forium ornamenta non siunt… … Hofmann J. Lexicon universale
QUATER — apud Statium, Theb. l. 4. v. 545. in sacris infernalibus, Lacte quater sparsas ritualis vox numerusque. Est enim felicitatis numerus in omnibus. Val. Flaccus, l. 1. Argon.. v. 399. vacua nam lapsus ab arbore parvum Te quater ardenti tergô… … Hofmann J. Lexicon universale
SINSTER — apud Statium cundem Theb. l. 8. v. 177. Quis mihi sidereos lapsus mentemque sinistri Fulguris? Posper est. Sinistra certe fulmina optima auspicia esse, praeterquam in Comitiis, tradit Cicer. de Divin. l. 2. Idem cod. l. Bona ait sinistra dici,… … Hofmann J. Lexicon universale
TONITRU — I. TONITRU Peruvianis pro Deo. Ab Iosepho enim Acosta proditum est, Ingas, dominos Peruviae, post Viracocham supremum Numen, tum Solem colere, tum Tonitru: ac Tonitru quidem triplici nomine appellare, Chuquiilla. Catuilla et Intiillapa. Ait… … Hofmann J. Lexicon universale