Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

sībĭlus

  • 1 sībilus

        sībilus ī, m plur. sībilī, ōrum, m, poet. also sībila, ōrum, n    [SIB-], a hissing, whistling: sibilo dare signum, L.: clamor tonitruum et rudentum sibilus: venientis sibilus austri, V.: serpens horrenda sibila misit, O.: Sibila dant, O.— A contemptuous hissing, hissing at, hissing off: sibilum metuis?: ei sibilum mortem videri necesse est: e scaenā sibilis explodebatur: (eum) equi repentinis sibilis extimescebant.
    * * *
    I
    sibila, sibilum ADJ
    II
    hissing, whistling; hiss of contempt or disfavor

    Latin-English dictionary > sībilus

  • 2 (sībilus)

        (sībilus) adj.    [SIB-], hissing, whistling.— Only plur n.: colla (colubrae), V.: ora (anguium), V.

    Latin-English dictionary > (sībilus)

  • 3 sibilus

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibilus

  • 4 sibila

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibila

  • 5 rudēns

        rudēns entis, m    a rope, line, cord, stay, halyard, sheet: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. C.: laxare rudentīs, V.: rudentīs Eurus differat, H.: prenso rudente, O.—Prov.: rudentibus apta fortuna, hanging on ship's tackle, i. e. very uncertain.
    * * *

    Latin-English dictionary > rudēns

  • 6 sībilō

        sībilō āre    [sibilus], to hiss, whistle: (serpens) sibilat ore, V.: (ferrum Igne rubens) in tepidā submersum sibilat undā, O.: modestos homines: populus me sibilat, H.
    * * *
    sibilare, sibilavi, sibilatus V
    hiss; hiss at

    Latin-English dictionary > sībilō

  • 7 rudens

    1.
    rŭdens, entis ( gen. plur. rudentium, Vitr. 10, 19; Prud. adv. Symm. praef. 2; abl. rudenti, Vitr. 10, 2), m. ( fem., Plaut. Rud. 4, 3, 1) [etym. unknown; acc. to the [p. 1603] ancients from rudo, on account of the rattling; v. Non. p. 51], a rope, line, c ord (very freq. and class.; syn.: restis, funis).
    I.
    Usu., a rope, line, belonging to the standing or running rigging of a ship; a stay, halyard, sheet, etc.; plur. collect., the rigging, cordage: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; cf. Varr. L. L. 5, § 7 Müll. N. cr.; and Serv. Verg. A. 1, 87 (Trag. Rel. p. 100 Rib.);

    imitated by Vergil: clamorque virum stridorque rudentum,

    Verg. A. 1, 87; Plaut. Rud. 4, 3, 1; 76; 92; Cic. Div. 1, 56, 127; Quint. 10, 7, 23; Verg. A. 3, 267; 682; 10, 229; Hor. Epod. 10, 5; Ov. M. 3, 616; 11, 474; 495 et saep.— Hence,
    B.
    Rudens, the title of a comedy by Plautus.
    C.
    Trop.:

    rudentem explicavit immensum,

    spun a long yarn, unfolded a prodigious series of facts, Amm. 29, 1, 6. —Prov.:

    rudentibus apta fortuna,

    a very uncertain fortune, Cic. Tusc. 5, 14, 40.—
    II.
    The rope of an engine of war, Vitr. 10, 17 sq.
    2.
    rŭdens, entis, Part. of rudo.

    Lewis & Short latin dictionary > rudens

  • 8 sibilo

    sībĭlo (collat. form sīfĭlo, Non. 531, 2), āre, v. n. and a. [sibilus] (class. but rare).
    I.
    Neutr., to hiss, to whistle:

    imitationis hoc modo, ut majores rudere et vagire et mugire et murmurare et sibilare appellaverunt,

    Auct. Her. 4, 31, 42: (serpens) sibilat ore, * Verg. A. 11, 754;

    so of a serpent,

    Prop. 4 (5), 7, 54; Ov M. 4, 588.—Of gossips: contemplent, conspiciant omnes, nutent, nictent, sibilent, * Plaut. Merc. 2, 3, 72.—Of things:

    illud (ferrum igne rubens) Stridet et in trepidā submersum sibilat undā,

    Ov. M. 12, 279:

    stridor rudentum sibilat,

    whistles, Sil. 17, 258; cf.

    aura,

    Luc. 2, 698:

    tempestas,

    Quint. Decl. 12, 16:

    horrendo fragore sibilantibus armis,

    Amm. 31, 12, 12.—
    II.
    Act., to hiss, i. e. to hiss at, hiss down a person, Cic. Att. 2, 19, 2: populus me sibilat;

    at mihi plaudo Ipse domi,

    Hor. S. 1, 1, 66.

    Lewis & Short latin dictionary > sibilo

  • 9 sifilo

    sībĭlo (collat. form sīfĭlo, Non. 531, 2), āre, v. n. and a. [sibilus] (class. but rare).
    I.
    Neutr., to hiss, to whistle:

    imitationis hoc modo, ut majores rudere et vagire et mugire et murmurare et sibilare appellaverunt,

    Auct. Her. 4, 31, 42: (serpens) sibilat ore, * Verg. A. 11, 754;

    so of a serpent,

    Prop. 4 (5), 7, 54; Ov M. 4, 588.—Of gossips: contemplent, conspiciant omnes, nutent, nictent, sibilent, * Plaut. Merc. 2, 3, 72.—Of things:

    illud (ferrum igne rubens) Stridet et in trepidā submersum sibilat undā,

    Ov. M. 12, 279:

    stridor rudentum sibilat,

    whistles, Sil. 17, 258; cf.

    aura,

    Luc. 2, 698:

    tempestas,

    Quint. Decl. 12, 16:

    horrendo fragore sibilantibus armis,

    Amm. 31, 12, 12.—
    II.
    Act., to hiss, i. e. to hiss at, hiss down a person, Cic. Att. 2, 19, 2: populus me sibilat;

    at mihi plaudo Ipse domi,

    Hor. S. 1, 1, 66.

    Lewis & Short latin dictionary > sifilo

См. также в других словарях:

  • Sibĭlus auris — (lat.), das Ohrenklingen, s.u. Ohrtönen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • sibilus — A sibilant rale. [L. a hissing] …   Medical dictionary

  • sibilus — …   Useful english dictionary

  • Evolución histórica del latín — Saltar a navegación, búsqueda Este artículo describe la evolución histórica del latín, especialmente los cambios que tuvieron lugar entre los siglos II dC y la aparición de las lenguas romances. Contenido 1 Del latín clásico al latín vulgar 1.1… …   Wikipedia Español

  • SIBILARE — apud Lamprid. in Commodo, c. 1. Iam in his artifex, quae stationis Imperatortae non erat, ut calices fingeret, saltaret; cantaret, sibilaret, scurram denique ostenderet: fistulâ canere est, quod pandurizare dicit Lamprid. in Heliogahalo, c. 32.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Langue romane — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… …   Wikipédia en Français

  • Langues Romanes — Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour la communication… …   Wikipédia en Français

  • Langues occitano-romanes — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… …   Wikipédia en Français

  • Langues romanes — Pour les articles homonymes, voir Roman. Langues romanes Région jusqu au XVe siècle : Péninsule Ibérique, France, Suisse, Italie, Balkans, actuelles Roumanie et Moldavie ; exp …   Wikipédia en Français

  • Linguistique romane — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»