skargę

См. также в других словарях:

• podać — dk I, podaćdam, podaćdasz, podaćdadzą, podaćdaj, podaćdał, podaćdany podawać ndk IX, podaćdaję, podaćdajesz, podaćwaj, podaćwał, podaćwany 1. «dać coś komuś do rąk, do ust, przybliżyć coś umożliwiając wzięcie; wręczyć» Podać komuś szklankę wody,… …   Słownik języka polskiego

• skarga — ż III, CMs. skargardze; lm D. skarg 1. «żalenie się, użalanie się» Bolesne skargi chorego. 2. częściej w lm «obwinianie kogoś o coś, zarzucanie komuś czegoś» Skargi na młodzież, na złą jakość wyrobów. Pójść do kogoś na skargę. 3. «środek prawny… …   Słownik języka polskiego

• do — niczego a) «o czymś złym, bezużytecznym, o czymś, czego nie można zaaprobować»: Bosak okazał się do niczego, za długi. P. Siemion, Łąki. b) «o kimś niekompetentnym»: Złożyłem skargę na lekarza pierwszego kontaktu, który był do niczego. Metr… …   Słownik frazeologiczny

• żaden — 1. Za żadną cenę, za żadne pieniądze (nie zrobić czegoś) «niezależnie od proponowanych korzyści, absolutnie, kategorycznie nie zgadzać się (na zrobienie czegoś)»: Usta same układały się w skargę, ale on tej skargi nie chciał za żadną cenę… …   Słownik frazeologiczny

• oskarżyciel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i «osoba lub organ składający i popierający w trakcie postępowania karnego żądanie ukarania oskarżonego; także ten, kto oskarża kogoś, wnosi skargę na kogoś» ∆ praw. Oskarżyciel prywatny «pokrzywdzony wnoszący i… …   Słownik języka polskiego

• oskarżyć — dk VIb, oskarżyćżę, oskarżyćżysz, oskarż, oskarżyćżył, oskarżyćżony oskarżać ndk I, oskarżyćam, oskarżyćasz, oskarżyćają, oskarżyćaj, oskarżyćał, oskarżyćany 1. «obwinić, posądzić, pomówić kogoś o coś, przypisać, zarzucić komuś coś złego»… …   Słownik języka polskiego

• poskarżyć — dk VIb, poskarżyćżę, poskarżyćżysz, poskarżyćskarż, poskarżyćżył to samo, co poskarżyć się w zn. 1 Poskarżyć na kogoś. poskarżyć się 1. «donieść o kimś coś złego, obwinić kogoś przed kimś o coś» Poskarżyć się ojcu na brata. Poskarżyła się… …   Słownik języka polskiego

• powód — m IV, D. powódwodu, Ms. powódwodzie; lm M. powódwody 1. «przyczyna, racja; pobudka» Błahy, dostateczny, istotny, prawdziwy, ważny powód. Powód niezadowolenia, gniewu. Powód do rozmowy, do rozwodu, do wdzięczności, do zobaczenia się z kimś. Dać… …   Słownik języka polskiego

• przed — «przyimek łączący się z rzeczownikiem (lub innymi wyrazami pełniącymi ich funkcje) w narzędniku, niekiedy w bierniku» 1. «z narzędnikiem oznacza miejsce czynności lub miejsce położenia przedmiotu obserwowanego lub osoby obserwującej, z biernikiem …   Słownik języka polskiego

• przyjąć — dk Xc, przyjąćjmę, przyjąćjmiesz, przyjąćjmij (przyjm), przyjąćjął, przyjąćjęła, przyjąćjęli, przyjąćjęty, przyjąćjąwszy przyjmować ndk IV, przyjąćmuję, przyjąćmujesz, przyjąćmuj, przyjąćował, przyjąćowany 1. «stać się odbiorcą czegoś, wziąć to,… …   Słownik języka polskiego

• raport — m IV, D. u, Ms. raportrcie; lm M. y «ustne lub pisemne sprawozdanie, doniesienie o czymś, zwykle zwierzchnikowi, instytucji nadrzędnej itp.; relacja, meldunek» Szczegółowy raport. Raport lekarza, zastępowego. Raport z podróży. Złożyć, zdać raport …   Słownik języka polskiego