Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

run

  • 61 affluo

    af-flŭo (better adf-), xi, xum, 3, v. a. and n., to flow or run to or toward; with ad or dat.
    I.
    Lit., of water:

    aestus bis adfluunt bisque remeant,

    Plin. 2, 97, 99, § 212:

    Rhenus ad Gallicam ripam placidior adfluens,

    Tac. A. 4, 6.—In the lang. of the Epicurean philos., of the flow of atoms from an object, as the cause of perception (cf. aestus, II. C.), Cic. N. D. 1, 19, 49.— Poet., of time: Maecenas meus adfluentes Ordinat annos, flowing on, increasing, = accrescentes, Hor. C. 4, 11, 19.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of persons, to come to in haste, to hasten to, to run or flock to or toward (only poet. and in the histt. from the Aug. per.):

    ingentem comitum adfluxisse Invenio numerum,

    Verg. A. 2, 796:

    copiae adfluebant,

    Liv. 39, 31:

    adfluentibus auxiliis Gallorum,

    Tac. H. 4, 25:

    multitudo adfluens,

    id. A. 4, 41.— Of food, to flow down:

    cibo adfluente,

    Suet. Claud. 44.— Trop.:

    si ea sola voluptas esset, quae ad eos (sensus) cum suavitate adflueret et inlaberetur,

    Cic. Fin. 1, 11:

    nihil ex istis locis litterarum adfluxit,

    id. Q. Fr. 3, 3:

    incautis amor,

    Ov. R. A. 148:

    opes adfluunt subito, repente dilabuntur,

    Val. Max. 6, 9 fin.
    B.
    Aliquā re, to flow with a thing in rich abundance, to overflow with, to abound in, to have in abundance (more elevated than abundo; hence adfluens in Cic. Oratt. is much more freq. than abundans):

    frumento,

    Plaut. Ps. 1, 2, 57:

    divitiis honore et laude,

    Lucr. 6, 13:

    voluptatibus,

    Cic. Fin. 2, 28, 93:

    cui cum domi otium atque divitiae adfluerent,

    Sall. C. 36, 4:

    ubi effuse adfluunt opes,

    Liv. 3, 26.—Hence, afflŭ-ens ( adf-), entis, P. a., flowing abundantly with a thing, having in abundance or superfluity; abounding in; abundant, rich, copious, numerous: Asiatico ornatu, Liv. Andron. ap. Prisc. 1, 10:

    unguentis,

    Cic. Sest. 8:

    urbs eruditissimis hominibus, liberalissimisque studiis adfluens,

    id. Arch. 3; so id. Rosc. Com. 10; id. Verr. 2, 5, 54; id. Clu. 66; id. Agr. 2, 30; id. de Or. 3, 15; id. Off. 1, 43; id. Lael. 16 al.:

    uberiores et adfluentiores aquae,

    Vitr. 8, 1.— Poet.:

    homo vestitu adfluens,

    in ample, flowing robes, Phaedr. 5, 1, 22:

    ex adfluenti,

    in abundance, profusely, Tac. H. 1, 57 al. — Sup., Sol. c. 50; Aug. Conf. 2, 6.— Adv.: afflŭente ( adf-), richly, copiously, App. M. 4.— Comp., Cic. Tusc. 5, 6; Nep. Att. 14; Tac. A. 15, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > affluo

  • 62 circumcurso

    circum-curso, āre, v. freq. a. and n., to run round about, to run about in, at, or near something (ante- and post-class.; in Cic. Fam. 7, 1, 5, more recent editt. read concursare); act.: omnia, * Plaut. Rud. 1, 4, 4: aliquam hinc illinc, * Cat. 68, 133.— Absol.: hac illac, * Ter. Heaut. 3, 2, 1:

    atria versari et circumcursare columnae... uti pueris videantur,

    Lucr. 4, 400:

    per omnes portas,

    Lact. 6, 12 (in paraphr. of Cic.).

    Lewis & Short latin dictionary > circumcurso

  • 63 curso

    curso, āre, v. freq. n. [curro], to run hither and thither, to and fro (rare but class.):

    ultro et citro,

    Cic. Rosc. Am. 22, 60:

    huc illuc,

    id. Att. 9, 9, 2; Tac. A. 15, 50; id. H. 5, 20:

    ad aliquem,

    Ter. Eun. 2, 2, 56 Bentl. N. cr.:

    per foros,

    Cic. Sen. 6, 17:

    per urbem,

    Tac. A. 2, 82:

    in omnes vias,

    Val. Fl. 4, 108.— Impers.:

    cursari rursum prorsum,

    Ter. Hec. 3, 1, 35.—
    II.
    Act. (late Lat.), to run over, traverse: nunc jam compactis cursanda syllaba est formis, Mart. Cap. poët. 3, § 262. (In Tac. Agr. 1 fin., instead of ni cursaturus, the right reading is incusaturus; Halm, Ritter, v. Orell. ad h. l.)

    Lewis & Short latin dictionary > curso

  • 64 defugio

    dē-fŭgĭo, fūgi, 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    With acc., to run away from; to flee, shun, avoid:

    fugiendo devitare (class.): aditum alicujus sermonemque,

    Caes. B. G. 6, 13, 7:

    proelium,

    id. B. C. 1, 82, 2:

    patriam,

    Cic. Rep. 2, 19, 34 (dub.):

    munus,

    id. ib. 6, 15; id. Att. 8, 3, 4:

    injurias fortunae defugiendo relinquas,

    id. Tusc. 5, 41, 118:

    eam disputationem,

    id. de Or. 1, 23 fin.:

    contentiones, inimicitias, vitae dimicationes,

    id. Planc. 32:

    auctoritatem,

    to withdraw from responsibility, Plaut. Poen. 1, 1, 19; Ter. Eun. 2, 3, 98; Cic. Sull. 11, 33 et saep. —
    B.
    With quin and subj.:

    nec tamen defugio quin dicam quae scio,

    Varr. R. R. 2, 4, 2.—
    C.
    Absol., to shun, avoid, escape:

    rempublicam suscipiant: sin timore defugiant, etc.,

    Caes. B. C. 1, 32, 7.—
    II.
    Intrans., to escape by flight, run away:

    circa ripam Tiberis, quo sinistrum cornu defugit,

    Liv. 5, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > defugio

  • 65 exeo

    ex-ĕo, ĭi (rarely īvi, Gell. 12, 12, 3; Plaut. Rud. 2, 6, 50; perf. exit, for exiit, id. Ps. 2, 4, 40; Verg. A. 2, 497), ĭtum, īre ( fut. [p. 683] exibo, but exies, exiet, Sen. Ep. 113, 20; id. Apocol. 3, 1 al.;

    exiet for exibit,

    Tert. adv. Jud. 13; Vulg. Matt. 2, 6; 5, 26 al.; perh. also in Hor. C. 4, 4, 65; acc. to some MSS. al. evenit; v. Orell. ad h. l.), v. n. and a.
    I.
    Neutr., to go out or forth, to go away, depart.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    dum intro eo atque exeo,

    Plaut. Ep. 5, 1, 43:

    jam ad te exeo,

    id. Bacch. 4, 6, 24; 4, 9, 129:

    foras,

    id. Cas. 5, 2, 51; cf. id. Rud. 2, 2, 2:

    ex urbe,

    id. Am. 1, 3, 35:

    ex urbe, oppido,

    Cic. Fam. 4, 1, 2; Caes. B. G. 2, 33, 1:

    e patria,

    Cic. Pis. 14, 33:

    e finibus suis,

    Caes. B. G. 1, 5, 1:

    clam ex castris,

    id. ib. 7, 20, 10:

    ab aliquo,

    from one's house, Ter. Eun. 3, 4, 7 (v. ab, I. a.):

    ab urbe,

    away from, Liv. 10, 37, 6 Weissenb. ad loc.; 21, 13, 7; 23, 18, 14;

    al. a villa sua,

    Quint. 6, 3, 49:

    de triclinio, de cubiculo,

    Cic. de Or. 2, 65, 263:

    de balneis,

    id. de Or. 2, 55, 223:

    de navi,

    id. Att. 2, 7, 4:

    (cornix) a cauda de ovo,

    tail first, Plin. 10, 16, 18, § 38:

    portā,

    Plaut. Mil. 5, 39:

    domo,

    Cic. Rep. 1, 12; cf.:

    erant omnino itinera duo, quibus itineribus domo exire possent,

    i. e. withdraw from, leave their country, Caes. B. G. 1, 6, 1; so,

    domo,

    id. ib. 1, 12, 5;

    1, 29, 1: castris,

    id. B. C. 1, 69, 3:

    in solitudinem,

    to withdraw, Cic. Off. 1, 32, 118:

    in alias domos tamquam in colonias,

    id. ib. 1, 17, 54:

    in provinciam,

    Caes. B. G. 1, 33, 4:

    in terram,

    i. e. to land, Cic. Verr. 2, 5, 51, § 433:

    in luminis oras,

    i. e. to be born, Lucr. 1, 170:

    ad aliquem,

    i. e. to go from home to visit a person, Ter. Hec. 4, 1, 6 et saep.—Prov.:

    exeat aulā, qui vult esse pius,

    Luc. 8, 493.— Poet., with inf.:

    exierant dare veris opes,

    Stat. Ach. 1, 288.—Of inanim. or abstr. subjects:

    cum de consularibus mea prima sors exisset,

    Cic. Att. 1, 19, 3; so,

    sors,

    Hor. C. 2, 3, 27; cf.:

    cujus nomen exisset,

    Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127:

    nummi, qui per simulationem ab isto exierant,

    id. ib. 2, 2, 25, §

    61: per septem portus in maris exit aquas (Nilus),

    flows out, empties, Ov. Am. 2, 13, 10:

    septem aquis (Ister),

    Val. Fl. 8, 187:

    populo albae folia vetustiora in angulos exeunt,

    terminate, Plin. 16, 23, 35, § 86:

    color in florem heliotropii,

    id. 37, 6, 22, § 83; cf.:

    masculina nomina in A atque S litteras,

    to end, terminate, Quint. 1, 5, 61.— Pass. impers.:

    uti inde exiri possit,

    Cato, R. R. 1, 2:

    crepuit ostium: exitur foras,

    Plaut. Cas. 4, 3, 15:

    in Velabro, qua in Novam viam exitur,

    Varr. L. L. 6, § 24 Müll.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to move out, march out:

    milites, qui de tertia vigilia exissent,

    Caes. B. C. 1, 64 fin.:

    ut paludati (praetores) exeant,

    depart for the battle-field, id. ib. 1, 6, 6:

    ad pugnam,

    Liv. 44, 39, 2; Verg. G. 4, 67:

    ex Italia ad bellum civile,

    Cic. Fam. 2, 16, 3 et saep.— Pass. impers.:

    non posse clam exiri,

    Caes. B. C. 1, 67, 2:

    postquam exitum est maximā copiā,

    Plaut. Am. 1, 1, 64.—
    b.
    In jurid. Lat.: potestate, de or a potestate alicujus, to get out of any one's power (potestas), to be emancipated, become free, Dig. 37, 4, 1, § 6; 62; 28, 6, 3 et saep. (cf. B. 1. infra).—
    c.
    De vita, to depart from life, decease, die (for the usual excedere or decedere de vita):

    quem (me) fuerat aequius ut prius introieram, sic prius exire de vita,

    Cic. Cael. 4, 15; so,

    de vita,

    Plin. Ep. 3, 9, 5; cf.:

    e vita tamquam e theatro,

    Cic. Fin. 1, 15, 49:

    vitā exire,

    Val. Max. 9, 12, ext. 1.—
    d.
    To go out or forth in any manner, to issue, escape (very rare):

    cujus (Isocratis) e ludo tamquam ex equo Trojano meri principes exierunt,

    Cic. de Or. 2, 22, 94:

    hanc tamen Antonius fugam suam, quia vivus exierat, victoriam vocabat,

    Vell. 2, 82, 3.—Of inanimate subjects:

    currente rota cur urceus exit?

    Hor. A. P. 22: libri quidem ita exierunt, ut, etc., turned out (the figure being borrowed from works of art which are cast and turned out of the mould), Cic. Att. 13, 13, 1.—
    e.
    Of plants, to come up, spring forth, sprout out:

    plerumque e terra exit hordeum diebus VII.,

    Varr. R. R. 1, 45, 1:

    ne semina in frugem exeant e terra,

    Plin. 11, 30, 36, § 109:

    folia a radice,

    id. 25, 4, 9, § 28:

    lupinus agro limoso,

    Col. 2, 10, 3:

    fabae in folia,

    Plin. 18, 7, 10, § 57; and absol.:

    ut vix ulla herba exeat,

    Col. 2, 11, 3; so,

    lens sata (with grandescere),

    Pall. Febr. 4;

    and, messis,

    Val. Fl. 7, 549.—
    f.
    To mount upwards, ascend, rise ( poet. and postAug. prose):

    in auras (ignis),

    Lucr. 6, 886:

    ad caelum (arbor),

    Verg. G. 2, 81:

    in altitudinem (comae palmarum),

    Plin. 13, 4, 8, § 37.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.:

    exisse ex potestate dicimus eos, qui effrenati feruntur aut libidine aut iracundia, etc.... Qui igitur exisse ex potestate dicuntur, idcirco dicuntur, quia non sunt in potestate mentis,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11; cf.:

    itaque iratos proprie dicimus exisse de potestate, id est de consilio, de ratione, de mente,

    id. ib. 4, 36, 77;

    for which: a se,

    Petr. 90: ex hac aerumna, Lucil. ap. Non. 296, 16; cf.:

    exire aere alieno,

    Cic. Phil. 11, 6, 13 (dub. al. se exserere):

    quam nihil non consideratum exibat ex ore!

    id. Brut. 76, 265; id. de Or. 2, 22 fin.:

    nequaquam similiter oratio mea exire atque in vulgus emanare poterit,

    id. Rosc. Am. 1, 3; Plin. Pan. 75, 3:

    ea res prodita est et in vulgus exivit,

    Gell. 12, 12, 3; cf. with object-clause:

    exiit opinio, descensurum eum ad Olympia inter athletas,

    Suet. Ner. 53; for which also with a subject-clause:

    quod ante paucos dies exierat in vulgus, laudanti cuidam formam suam, respondisse eum, etc.,

    id. Galb. 20:

    ob hoc exivit proverbium, etc.,

    became current, Vulg. Gen. 10, 9.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of time, to run out, end, expire:

    quinto anno exeunte,

    Cic. Div. 1, 25, 53:

    indutiarum dies exierat,

    Liv. 4, 30, 14; 30, 25, 1; 42, 47, 10:

    dies censurae, stipendii,

    id. 9, 34, 22; 22, 33, 5:

    nullus mihi per otium dies exit,

    Sen. Ep. 8; Plin. Pan. 68, 2 et saep.—
    b.
    To extend beyond a certain measure or limit (mostly post-Aug.):

    extra aliquid,

    Varr. R. R. 2, 1, 25:

    vestra vita, licet supra mille annos exeat,

    run out, extend, Sen. Brev. Vit. 6:

    probationes in tertium diem exierunt,

    Plin. Ep. 2, 11, 18:

    digressus in laudes Castoris ac Pollucis exierat,

    Quint. 11, 2, 11; cf.:

    continuus (translationis usus) in allegorias et aenigmata exit,

    id. 8, 6, 14:

    in longum exierit ordo rerum,

    id. 4, 2, 51.—
    c.
    To pass away, perish:

    opus laudabile, numquam a memoria hominum exiturum,

    Sen. Ben. 3, 38; so with a subjectclause:

    an jam memoriā exisse, neminem ex plebe tribunum militum creatum esse?

    Liv. 6, 37, 5.—
    II.
    Act. ( poet. and in postAug. prose), to go or pass beyond a thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    limen,

    Ter. Hec. 3, 3, 18:

    Avernas valles,

    Ov. M. 10, 52:

    flumen,

    Val. Fl. 4, 698:

    quantum diurni itineris miliariorum numero in reda possit exiri,

    Vitr. 10, 9, 3:

    donec minor filius lubricum juventae exiret,

    Tac. A. 6, 49 (55) fin.
    2.
    Pregn., to avoid, evade, ward off:

    corpore tela atque oculis vigilantibus exit,

    avoids the blows, Verg. A. 5, 438; cf.:

    feros exibant dentis adactus (jumenta),

    Lucr. 5, 1330; Stat. Th. 6, 802:

    procul absiliebat, ut acrem exiret odorem,

    Lucr. 6, 1217:

    profluvium sanguinis,

    id. 6, 1206:

    vim viribus,

    Verg. A. 11, 750 et saep.—
    B.
    Trop.
    1.
    To exceed:

    modum,

    Ov. M. 9, 632.—
    2.
    Of time: ad exitam aetatem = ad ultimam aetatem, Paul. ex Fest. p. 28, 5 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > exeo

  • 66 fugio

    fŭgĭo, fūgi, fŭgĭtum ( gen. plur. part. sync. fugientum, Hor. C. 3, 18, 1; part. fut. fugiturus, Ov. H. 2, 47 al.), 3, v. n. and a. [root FUG; Gr. PHUG, pheugô; Sanscr. bhuj; syn.: flecto, curvo; v. fuga], to flee or fly, to take flight, run away.
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit.:

    propera igitur fugere hinc, si te di amant,

    Plaut. Ep. 3, 4, 78; cf.:

    a foro,

    id. Pers. 3, 3, 31:

    senex exit foras: ego fugio,

    I am off, Ter. Heaut. 5, 2, 47:

    cervam videre fugere, sectari canes,

    id. Phorm. prol. 7:

    qui fugisse cum magna pecunia dicitur ac se contulisse Tarquinios,

    Cic. Rep. 2, 19:

    Aeneas fugiens a Troja,

    id. Verr. 2, 4, 33, § 72:

    omnes hostes terga verterunt, nec prius fugere destiterunt, quam ad flumen Rhenum pervenerint,

    Caes. B. G. 1, 53, 1:

    oppido fugit,

    id. B. C. 3, 29, 1:

    ex ipsa caede,

    to flee, escape, id. B. G. 7, 38, 3; cf.:

    ex proelio Mutinensi,

    Cic. Fam. 10, 14, 1:

    e conspectu,

    Ter. Hec. 1, 2, 107: Uticam, Hor. Ep. 1, 20, 13: fenum habet in cornu;

    longe fuge,

    id. S. 1, 4, 34: nec furtum feci nec fugi, run away (of slaves), id. Ep. 1, 16, 46; cf.:

    formidare servos, Ne te compilent fugientes,

    id. S. 1, 1, 78; Sen. Tranq. 8.—

    Prov.: ita fugias ne praeter casam,

    i. e. in fleeing from one danger beware of falling into another, Ter. Phorm. 5, 2, 3 Ruhnk. —
    b.
    In partic., like the Gr. pheugein, to become a fugitive, leave one's country, go into exile:

    fugiendum de civitate, cedendum bonis aut omnia perferenda,

    Quint. 6, 1, 19; so,

    ex patria,

    Nep. Att. 4, 4:

    a patria,

    Ov. Tr. 1, 5, 66:

    in exilium,

    Juv. 10, 160; cf. under II. A. b.—
    B.
    Transf., in gen., to pass quickly, to speed, to hasten away, flee away; cf.:

    numquam Vergilius diem dicit ire, sed fugere, quod currendi genus concitatissimum est,

    Sen. Ep. 108 med. (mostly poet. and of inanim. and abstr. things):

    tenuis fugiens per gramina rivus,

    Verg. G. 4, 19:

    Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina,

    Hor. S. 1, 1, 68:

    concidunt venti fugiuntque nubes,

    id. C. 1, 12, 30:

    spernit humum fugiente pennā,

    hasting away, rapidly soaring, id. ib. 3, 2, 24:

    nullum sine vulnere fugit Missile,

    Stat. Th. 9, 770:

    insequitur fugientem lumine pinum (i. e. navem),

    Ov. M. 11, 469:

    fugere ad puppim colles campique videntur,

    Lucr. 4, 389:

    fugiunt freno non remorante dies,

    Ov. F. 6, 772:

    sed fugit interea, fugit irreparabile tempus,

    Verg. G. 3, 284:

    annus,

    Hor. S. 2, 6, 40:

    hora,

    id. C. 3, 29, 48:

    aetas,

    id. ib. 1, 11, 7.—Of persons:

    evolat ante omnes rapidoque per aëra cursu Callaicus Lampon fugit,

    hastens away, Sil. 16, 335. Here perh. belongs: acer Gelonus, Cum fugit in Rhodopen atque in deserta Getarum, i. e. swiftly roves (as a nomade), Verg. G. 3, 462 (acc. to another explan., flees, driven from his abode).—
    b.
    Pregn., to vanish, disappear, to pass away, perish:

    e pratis cana pruina fugit,

    Ov. F. 6, 730:

    fugiunt de corpore setae,

    id. M. 1, 739; cf.:

    jam fessae tandem fugiunt de corpore vires,

    Verg. Cir. 447;

    for which: calidusque e corpore sanguis Inducto pallore fugit,

    Ov. M. 14, 755:

    fugerat ore color,

    id. H. 11, 27:

    nisi causa morbi Fugerit venis,

    Hor. C. 2, 2, 15:

    fugiunt cum sanguine vires,

    Ov. M. 7, 859:

    amor,

    Prop. 1, 12, 12:

    memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc.,

    Liv. 9, 44, 4:

    gratissima sunt poma, cum fugiunt,

    i. e. when they wilt, become wilted, Sen. Ep. 12; cf.: vinum fugiens, under P. a.—
    C.
    Trop. (rare but class.):

    nos naturam sequamur, et ab omni, quod abhorret ab oculorum auriumque approbatione, fugiamus,

    Cic. Off. 1, 35, 128; cf.: omne animal appetit quaedam et fugit a quibusdam;

    quod autem refugit, id contra naturam est, etc.,

    id. N. D. 3, 13, 33; Quint. 11, 1, 54:

    ad verba,

    to have recourse to, Petr. 132.
    II.
    Act., to flee from, seek to avoid; to avoid, shun any thing.
    A.
    Lit. (mostly poet.): erravi, post cognovi, et fugio cognitum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 160 Vahl.):

    cum Domitius concilia conventusque hominum fugeret,

    Caes. B. C. 1, 19, 2:

    neminem neque populum neque privatum fugio,

    Liv. 9, 1, 7:

    vesanum fugiunt poëtam qui sapiunt,

    Hor. A. P. 455:

    percontatorem,

    id. Ep. 1, 18, 69:

    hostem,

    id. S. 1, 3, 10:

    lupus me fugit inermem,

    id. C. 1, 22, 12:

    nunc et ovis ultro fugiat lupus,

    Verg. E. 8, 52:

    (Peleus) Hippolyten dum fugit abstinens,

    Hor. C. 3, 7, 18:

    scriptorum chorus omnis amat nemus et fugit urbes,

    id. Ep. 2, 77; id. S. 1, 6, 126:

    data pocula,

    Ov. M. 14, 287; cf.

    vina,

    id. ib. 15, 323.— Pass.:

    sic litora vento Incipiente fremunt, fugitur cum portus,

    i. e. is left, Stat. Th. 7, 140. —
    b.
    In partic. (cf. supra, I. A. b.), to leave one's country:

    nos patriam fugimus,

    Verg. E. 1, 4:

    Teucer Salamina patremque cum fugeret,

    Hor. C. 1, 7, 22.—Hence:

    quis exsul Se quoque fugit?

    Hor. C. 2, 16, 20.—
    2.
    Transf. (causa pro effectu), to flee away from, to escape, = effugio ( poet.;

    but cf. infra, B. 2.): hac Quirinus Martis equis Acheronta fugit,

    Hor. C. 3, 3, 16:

    insidiatorem,

    id. S. 2, 5, 25:

    cuncta manus avidas fugient heredis,

    id. C. 4, 7, 19.—And in a poetically inverted mode of expression: nullum Saeva caput Proserpina fugit (= nemo tam gravis est, ad quem mors non accedat), none does cruel Proserpine flee away from, avoid (i. e. none escapes death), Hor. C. 1, 28, 20.—
    B.
    Trop., to flee from, avoid, shun (very freq. and class.):

    conspectum multitudinis,

    Caes. B. G. 7, 30, 1:

    ignominiam ac dedecus,

    Cic. Rep. 5, 4:

    nullam molestiam,

    id. ib. 3, 5; cf.

    laborem,

    Ter. Heaut. 1, 1, 114; Verg. A. 3, 459 (opp. ferre):

    recordationes,

    Cic. Att. 12, 18:

    vituperationem tarditatis,

    id. de Or. 2, 24, 101; cf.:

    majoris opprobria culpae,

    Hor. Ep. 1, 9, 10:

    judicium senatus,

    Liv. 8, 33, 8:

    vitium,

    Quint. 2, 15, 16:

    hanc voluptatem (with reformidare),

    id. 8, 5, 32:

    disciplinas omnes (Epicurus),

    id. 2, 17, 15:

    nuptias,

    Ter. And. 4, 4, 27; cf.:

    usum conjugis,

    Ov. M. 10, 565:

    conubia,

    id. ib. 14, 69:

    amplexus senis,

    Tib. 1, 9, 74:

    nec sequar aut fugiam, quae diligit ipse vel odit,

    Hor. Ep. 1, 1, 72:

    spondeum et dactylum (opp. sequi),

    Quint. 9, 4, 87.— Pass.:

    simili inscitiā mors fugitur, quasi dissolutio naturae,

    Cic. Leg. 1, 11, 31:

    quemadmodum ratione in vivendo fugitur invidia, sic, etc.,

    Auct. Her. 4, 38, 50:

    quod si curam fugimus, virtus fugienda est,

    Cic. Lael. 13, 47:

    fugiendas esse nimias amicitias,

    id. ib. 13, 45:

    fugienda semper injuria est,

    id. Off. 1, 8, 25; id. Verr. 2, 3, 43, § 103:

    vitiosum genus fugiendum,

    id. Or. 56, 189; cf. Quint. 11, 3, 128:

    petenda ac fugienda,

    id. 3, 6, 49.—
    (β).
    Like the Gr. pheugein, with inf. (mostly poet.), to avoid doing something, to omit, forbear, beware, = omittere, cavere:

    illud in his rebus longe fuge credere, etc.,

    Lucr. 1, 1052:

    o fuge te tenerae puerorum credere turbae,

    Tib. 1, 4, 9:

    quid sit futurum cras, fuge quaerere,

    Hor. C. 1, 9, 13; cf.

    also: fuge suspicari, etc.,

    id. ib. 2, 4, 22:

    mene igitur socium summis adjungere rebus, Nise, fugis?

    Verg. A. 9, 200; cf. Ov. H. 9, 75:

    fugeres radice vel herbā Proficiente nihil curarier,

    Hor. Ep. 2, 2, 150; cf.:

    neque illud fugerim dicere, ut Caelius, etc.,

    Cic. de Or. 3, 38, 153:

    huic donis patris triumphum decorare fugiendum fuit?

    id. Mur. 5, 11.—
    2.
    Transf. (causa pro effectu; cf. supra, II. A. 2.), to escape ( poet. also of things as subjects):

    tanta est animi tenuitas, ut fugiat aciem,

    Cic. Tusc. 1, 22, 50; Ov. F. 2, 80:

    sed tamen admiror, quo pacto judicium illud Fugerit,

    Hor. S. 1, 4, 100:

    quos viros vigilantia fugit,

    whom any vigilance escapes, Verg. G. 2, 265; cf. id. E. 9, 54.—
    b.
    Esp. freq., res me fugit, it escapes me, escapes my notice; I do not observe it, do not know it (cf.:

    latet, praeterit): novus ille populus vidit tamen id, quod fugit Lacedaemonium Lycurgum,

    Cic. Rep. 2, 12; cf.:

    illos id fugerat,

    id. Fin. 4, 23, 63:

    hominem amentem hoc fugit,

    id. Verr. 2, 4, 12, § 27:

    quem res nulla fugeret,

    id. Rep. 2, 1:

    quae (ratio) neque Solonem Atheniensem fugerat, neque nostrum senatum,

    id. ib. 2, 34;

    1, 16: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc.,

    id. de Or. 1, 59, 253:

    neminem haec utilitas fugit,

    Quint. 2, 5, 17:

    nisi quae me forte fugiunt, hae sunt fere de animo sententiae,

    Cic. Tusc. 1, 11, 22; Quint. 9, 2, 107; 7, 1, 40:

    nullam rem esse declarant in usu positam militari, quae hujus viri scientiam fugere possit,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:

    quae (partitio) fugiet memoriam judicis,

    Quint. 4, 5, 3; cf. Gell. 1, 18, 6.—With a subject-clause:

    de Dionysio, fugit me ad te antea scribere,

    Cic. Att. 7, 18, 3; 5, 12, 3:

    illud alterum quam sit difficile, te non fugit,

    id. ib. 12, 42, 2.—Hence, fŭgĭens, entis, P. a., fleeing, fleeting, vanishing.
    A.
    Lit.:

    accipiter,

    Lucr. 3, 752:

    membra deficiunt, fugienti languida vitā,

    id. 5, 887:

    vinum,

    growing flat, spoiling, Cic. Off. 3, 23, 91:

    ocelli,

    dying, Ov. Am. 3, 9, 49:

    portus fugiens ad litora,

    running back, retreating, Prop. 4 (5), 6, 15.—
    2.
    Subst. in the later jurid. lang., like the Gr. ho pheugôn, the defendant:

    omnimodo hoc et ab actore et a fugiente exigi,

    Cod. Just. 2, 58, § 4 (for which, reus, § 7).—
    B.
    Trop., with gen.:

    nemo erat adeo tardus aut fugiens laboris, quin, etc.,

    averse to labor, indolent, Caes. B. C. 1, 69, 3:

    doloris,

    Lact. 3, 8, 13:

    solitudinis (with appeteus communionis ac societatis),

    id. 6, 10, 18.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > fugio

  • 67 luxurio

    luxŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. n., and luxŭ-rĭor, ātus, 1, v. dep. (cf. Quint. 9, 3, 7) [luxuria], to be rank, luxuriant, abound to excess (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    ager assiduā luxuriabat aquā,

    Ov. F. 4, 644:

    luxuriat Phrygio sanguine pinguis humus,

    id. H. 1, 53:

    cacumina virgarum ne luxurientur,

    Col. Arb. 11:

    ne (caules) in frondem luxurient,

    Plin. 19, 6, 34, § 113:

    in patulas comas, Ov. de Nuce, 20: ut seges in pingui luxuriabit humo,

    id. A. A. 1, 360.—
    B.
    Transf.
    1.
    To wanton, sport, skip, bound, frisk:

    (equus) luxurians,

    Verg. A. 11, 497:

    luxuriat pecus,

    Ov. F. 1, 156:

    leo luxurians,

    Val. Fl. 6, 613.—
    2.
    To have in abundance or excess, to abound in:

    luxuriatque toris animosum pectus,

    Verg. G. 3, 81:

    faciem Deliciis decet luxuriare novis,

    Ov. H. 16, 191.—
    3.
    To swell, enlarge, grow rapidly:

    membra luxuriant,

    Ov. M. 7, 292.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of style or language, to be luxuriant, to be too fruitful, to run riot:

    luxuriantia compescet,

    Hor. Ep. 2, 2, 122; cf.:

    luxuriantia astringere (stilo),

    Quint. 10, 4, 1.—
    B.
    To be wanton or licentious, to indulge to excess, to revel, run riot, be dissolute:

    ne luxuriarentur otio animi,

    Liv. 1, 19: Capuam luxuriantem felicitate, id, 23, 2; cf. Flor. 2, 15:

    libertate luxuriare,

    Curt. 10, 7, 11: vereor ne haec laetitia luxuriet. [p. 1089] Liv. 23, 12:

    usus luxuriantis aetatis,

    Macr. S. 7, 13, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > luxurio

  • 68 luxurior

    luxŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. n., and luxŭ-rĭor, ātus, 1, v. dep. (cf. Quint. 9, 3, 7) [luxuria], to be rank, luxuriant, abound to excess (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    ager assiduā luxuriabat aquā,

    Ov. F. 4, 644:

    luxuriat Phrygio sanguine pinguis humus,

    id. H. 1, 53:

    cacumina virgarum ne luxurientur,

    Col. Arb. 11:

    ne (caules) in frondem luxurient,

    Plin. 19, 6, 34, § 113:

    in patulas comas, Ov. de Nuce, 20: ut seges in pingui luxuriabit humo,

    id. A. A. 1, 360.—
    B.
    Transf.
    1.
    To wanton, sport, skip, bound, frisk:

    (equus) luxurians,

    Verg. A. 11, 497:

    luxuriat pecus,

    Ov. F. 1, 156:

    leo luxurians,

    Val. Fl. 6, 613.—
    2.
    To have in abundance or excess, to abound in:

    luxuriatque toris animosum pectus,

    Verg. G. 3, 81:

    faciem Deliciis decet luxuriare novis,

    Ov. H. 16, 191.—
    3.
    To swell, enlarge, grow rapidly:

    membra luxuriant,

    Ov. M. 7, 292.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of style or language, to be luxuriant, to be too fruitful, to run riot:

    luxuriantia compescet,

    Hor. Ep. 2, 2, 122; cf.:

    luxuriantia astringere (stilo),

    Quint. 10, 4, 1.—
    B.
    To be wanton or licentious, to indulge to excess, to revel, run riot, be dissolute:

    ne luxuriarentur otio animi,

    Liv. 1, 19: Capuam luxuriantem felicitate, id, 23, 2; cf. Flor. 2, 15:

    libertate luxuriare,

    Curt. 10, 7, 11: vereor ne haec laetitia luxuriet. [p. 1089] Liv. 23, 12:

    usus luxuriantis aetatis,

    Macr. S. 7, 13, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > luxurior

  • 69 obcurro

    oc-curro ( obc-), curri, rarely cucurri (Plaut. Merc. 1, 2, 88; Phaedr. 3, 7, 2), cursum, 3 (archaic perf. occecurri, like memordi, peposci, Aelius Tubero ap. Gell. 7, 9, 11), v. n., to run up to, run to meet; to go or come up to, to go or come to meet, to meet (class.; syn. obvenio).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    ilico Occucurri atque interpello,

    Plaut. Merc. 1, 2, 88:

    Caesari venienti,

    Caes. B. G. 3, 79:

    obviam alicui,

    to go to meet, Plaut. Ep. 2, 2, 30:

    amicis,

    Hor. S. 1, 4, 135; Suet. Calig. 4.— Impers.:

    occurritur (sc. mihi),

    Cic. Att. 2, 22, 3.—
    2.
    In partic., to go against, rush upon, attack an enemy:

    duabus Fabianis legionibus occurrit,

    Caes. B. C. 1, 40:

    armatis,

    id. ib. 2, 27:

    telis occurrere,

    Verg. A. 11, 808:

    obvius adversoque occurrit,

    id. ib. 10, 734.—
    B.
    Transf.
    1.
    To come to, meet, fall in with any thing:

    quibuscumque signis occurrerat, se aggregabat,

    Caes. B. G. 4, 26:

    tot vatibus,

    Juv. 1, 18.—
    2.
    To go or come to any place.
    (α).
    With dat.:

    concilio,

    Liv. 31, 29. —
    (β).
    With ad:

    legati ad id concilium occurrerunt,

    Liv. 31, 29.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in aliam civitatem occurrere,

    Cic. Verr. 2, 3, 27, § 67.—
    3.
    Of situation.
    (α).
    To stand or lie opposite to:

    apud Elegiam occurrit ei (Euphrati) Taurus mons,

    Plin. 5, 24, 20, § 84.—
    (β).
    To lie in the way of, meet as an obstacle:

    in asperis locis silex saepe impenetrabilis ferro occurrebat,

    Liv. 36, 25, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    To obviate or seek to obviate, to meet, resist, oppose, counteract:

    omnibus ejus consiliis occurri atque obstiti,

    Cic. Cat. 3, 7, 16:

    illi rationi,

    id. Fat. 18, 41: malevolentiae hominum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 2.—
    2.
    To cure or attempt to cure; to relieve, remedy:

    venienti occurrite morbo,

    Pers. 3, 64:

    exspectationi,

    Cic. Clu. 23, 63:

    rei sapientiā occurrere,

    id. Fam. 4, 5, 6; Nep. Pelop. 1, 1.—
    B.
    To meet with words, i. e. to answer, reply, object:

    ut si dicenti, Quem video? ita occurras, ego,

    Quint. 1, 5, 36:

    Venus,

    Val. Fl. 7, 222.— Impers. pass.:

    occurretur enim, sicut occursum est,

    Cic. Ac. 2, 14, 44: occurritur autem nobis, et quidem a doctis et [p. 1253] eruditis, etc., id. Off. 2, 2, 6.—
    C.
    To offer or present itself, suggest itself, appear, occur:

    tu occurrebas dignus eo munere,

    Cic. Sen. 1, 2:

    nec tamen mihi quicquam occurrit cur, etc.,

    id. Tusc. 1, 21, 49; 1, 22, 51:

    Atheniensium classis demersae et exercitus deleti occurrebant,

    Liv. 25, 24, 12; cf.:

    ea cum universa occurrerent animo,

    id. 25, 24, 12, § 14:

    oculis ejus tot paludes occurrerent,

    Col. 2, 2:

    oras ad Eurum sequentibus nihil memorabile occurrit,

    Mel. 3, 9, 3:

    animo,

    presents itself to his mind, occurs to him, Cic. de Or. 2, 24, 104; cf.:

    ea quae occurrant,

    id. ib. 2, 54, 221:

    una defensio occurrit, quod muneribus tuis obniti non debui,

    Tac. A. 14, 53:

    cogitationi, quonam modo, etc.,

    Plin. 29, 1, 1, § 2:

    neque vos paeon, aut herous ille conturbet: ipsi occurrent orationi,

    will present themselves, Cic. de Or. 3, 49, 191:

    haec tenenda sunt oratori: saepe enim occurrunt,

    often occur, id. Or. 32, 115:

    quodcumque in mentem veniat, aut quodcumque occurrat,

    id. Fin. 4, 17, 47:

    ne quid honestum occurreret,

    Tac. Agr. 2.— With inf.:

    occurrit et aliqua dicere de magicis (herbis),

    it seems proper, Plin. 24, 17, 99, § 156.—
    D.
    To reach, attain (eccl. Lat.):

    donec occurramus in unitatem fidei,

    Vulg. Eph. 4, 13:

    si quo modo occurram ad resurrectionem,

    id. Phil. 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > obcurro

  • 70 occurro

    oc-curro ( obc-), curri, rarely cucurri (Plaut. Merc. 1, 2, 88; Phaedr. 3, 7, 2), cursum, 3 (archaic perf. occecurri, like memordi, peposci, Aelius Tubero ap. Gell. 7, 9, 11), v. n., to run up to, run to meet; to go or come up to, to go or come to meet, to meet (class.; syn. obvenio).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    ilico Occucurri atque interpello,

    Plaut. Merc. 1, 2, 88:

    Caesari venienti,

    Caes. B. G. 3, 79:

    obviam alicui,

    to go to meet, Plaut. Ep. 2, 2, 30:

    amicis,

    Hor. S. 1, 4, 135; Suet. Calig. 4.— Impers.:

    occurritur (sc. mihi),

    Cic. Att. 2, 22, 3.—
    2.
    In partic., to go against, rush upon, attack an enemy:

    duabus Fabianis legionibus occurrit,

    Caes. B. C. 1, 40:

    armatis,

    id. ib. 2, 27:

    telis occurrere,

    Verg. A. 11, 808:

    obvius adversoque occurrit,

    id. ib. 10, 734.—
    B.
    Transf.
    1.
    To come to, meet, fall in with any thing:

    quibuscumque signis occurrerat, se aggregabat,

    Caes. B. G. 4, 26:

    tot vatibus,

    Juv. 1, 18.—
    2.
    To go or come to any place.
    (α).
    With dat.:

    concilio,

    Liv. 31, 29. —
    (β).
    With ad:

    legati ad id concilium occurrerunt,

    Liv. 31, 29.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in aliam civitatem occurrere,

    Cic. Verr. 2, 3, 27, § 67.—
    3.
    Of situation.
    (α).
    To stand or lie opposite to:

    apud Elegiam occurrit ei (Euphrati) Taurus mons,

    Plin. 5, 24, 20, § 84.—
    (β).
    To lie in the way of, meet as an obstacle:

    in asperis locis silex saepe impenetrabilis ferro occurrebat,

    Liv. 36, 25, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    To obviate or seek to obviate, to meet, resist, oppose, counteract:

    omnibus ejus consiliis occurri atque obstiti,

    Cic. Cat. 3, 7, 16:

    illi rationi,

    id. Fat. 18, 41: malevolentiae hominum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 2.—
    2.
    To cure or attempt to cure; to relieve, remedy:

    venienti occurrite morbo,

    Pers. 3, 64:

    exspectationi,

    Cic. Clu. 23, 63:

    rei sapientiā occurrere,

    id. Fam. 4, 5, 6; Nep. Pelop. 1, 1.—
    B.
    To meet with words, i. e. to answer, reply, object:

    ut si dicenti, Quem video? ita occurras, ego,

    Quint. 1, 5, 36:

    Venus,

    Val. Fl. 7, 222.— Impers. pass.:

    occurretur enim, sicut occursum est,

    Cic. Ac. 2, 14, 44: occurritur autem nobis, et quidem a doctis et [p. 1253] eruditis, etc., id. Off. 2, 2, 6.—
    C.
    To offer or present itself, suggest itself, appear, occur:

    tu occurrebas dignus eo munere,

    Cic. Sen. 1, 2:

    nec tamen mihi quicquam occurrit cur, etc.,

    id. Tusc. 1, 21, 49; 1, 22, 51:

    Atheniensium classis demersae et exercitus deleti occurrebant,

    Liv. 25, 24, 12; cf.:

    ea cum universa occurrerent animo,

    id. 25, 24, 12, § 14:

    oculis ejus tot paludes occurrerent,

    Col. 2, 2:

    oras ad Eurum sequentibus nihil memorabile occurrit,

    Mel. 3, 9, 3:

    animo,

    presents itself to his mind, occurs to him, Cic. de Or. 2, 24, 104; cf.:

    ea quae occurrant,

    id. ib. 2, 54, 221:

    una defensio occurrit, quod muneribus tuis obniti non debui,

    Tac. A. 14, 53:

    cogitationi, quonam modo, etc.,

    Plin. 29, 1, 1, § 2:

    neque vos paeon, aut herous ille conturbet: ipsi occurrent orationi,

    will present themselves, Cic. de Or. 3, 49, 191:

    haec tenenda sunt oratori: saepe enim occurrunt,

    often occur, id. Or. 32, 115:

    quodcumque in mentem veniat, aut quodcumque occurrat,

    id. Fin. 4, 17, 47:

    ne quid honestum occurreret,

    Tac. Agr. 2.— With inf.:

    occurrit et aliqua dicere de magicis (herbis),

    it seems proper, Plin. 24, 17, 99, § 156.—
    D.
    To reach, attain (eccl. Lat.):

    donec occurramus in unitatem fidei,

    Vulg. Eph. 4, 13:

    si quo modo occurram ad resurrectionem,

    id. Phil. 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > occurro

  • 71 perfluo

    per-flŭo, xi, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to flow or run through (post-class.):

    pluvialibus nimbis perfluuntur,

    Arn. 6, 191.—
    II.
    Neutr.
    A.
    Lit.
    1.
    To flow or run through ( poet. and in post-Aug. prose):

    per colum vina videmus Perfluere,

    Lucr. 2, 392; Petr. 23.—
    2.
    In gen., to flow:

    quasi in vas commoda perfluere,

    Lucr. 3, 937:

    Belus amnis in mare perfluens,

    Plin. 36, 26, 65, § 190.—
    b.
    To drip with any thing (postclass.): sudore perfluere, App. M. 1, p. 108, 1.—
    c.
    Of long garments, to flow or float (post-class.), App. M. 11, p. 258, 30.—
    * B.
    Trop.: plenus rimarum sum: hac atque illac perfluo, I leak, i. e. I cannot keep the secret, Ter. Eun. 1, 2, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > perfluo

  • 72 periclum

    pĕrīcŭlum (contr. pĕrīclum, very freq. in the poets, e. g. Plaut. Bacch. 4, 7, 29; Ter. And. 2, 2, 13; 5, 1, 2; 5, 2, 26 al.; Lucr. 1, 580; 2, 5 et saep.; Verg. A. 2, 709; 751; 3, 711 et saep.; Juv. 6, 94), i, n. [root, Sanscr. par, pi-par-mi, to conduct, guide; Gr. peraô, to pierce; poros. a way through, passage; Lat. porta, portus, ex - perior, per-itus; cf. Germ. fahren, Gefahr], a trial, experiment, attempt, proof, essay (class.; cf. disorimen).
    I.
    Lit.:

    fac periculum in litteris,

    Ter. Eun. 3, 2, 23:

    miser est homo qui amat... Scio qui periclum feci,

    Plaut. As. 3, 3, 27:

    priusquam periclum faceret,

    Caes. B. G. 4, 21:

    ex aliis,

    Ter. Heaut. 1, 2, 36:

    alicujus fidei periculum facere,

    to make trial of, to try, Cic. Verr. 1, 12, 34:

    quā in re tute tui periculum fecisti,

    id. Div. in Caecil. 8, 27: legionum, Auct. B. Afr. 79.—
    II.
    Transf.
    A.
    Concr., an attempt in writing, an essay:

    faciunt imperite, qui in isto periculo non ut a poëtā, sed ut a teste, veritatem exigent (speaking of a poem in honor of Marius),

    Cic. Leg. 1, 1, 4; Aus. Idyll. 10, 215.—
    B.
    Risk, hazard, danger, peril (which acompanies an attempt;

    the common signif. of the word): meo periclo rem gero,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 100:

    tuo ego istaec dicam illi periculo,

    id. ib. 4, 2, 17:

    periculum facere,

    to run a risk, id. ib. 1, 1, 63:

    si ei subito sit allatum periculum discrimenque patriae,

    Cic. Off. 1, 43, 154:

    salus sociorum summum in periculum ac discrimen vocatur,

    id. Imp. Pomp. 5, 12:

    discriminum et periculorum comites,

    id. N. D. 2, 66, 166:

    obire pericula ac labores,

    Liv. 1, 54:

    periculum adire capitis,

    to run the risk of one's life, Cic. Rosc. Am. 38, 110:

    in periculo animarum suarum,

    Vulg. 1 Par. 11, 19:

    subire pro amico,

    Cic. Part. 19, 66:

    suscipere,

    to take upon one's self, id. Mur. 36, 76:

    ingredi,

    id. ib. 2, 4:

    conflare alicui,

    to cause, occasion, id. Sull. 4, 13:

    intendere in aliquem,

    id. Rosc. Am. 3, 7:

    intendere alicui,

    id. Att. 2, 19, 1:

    mortis alicui inicere,

    id. Caecin. 29, 83:

    facessere innocenti,

    id. Div. in Caecil. 14, 45:

    facere alicui,

    Sall. C. 33, 1; cf.:

    ego nihil facio tibi periculi,

    Plaut. Cas. 4, 3, 7:

    creare alicui,

    Cic. Att. 22, 2:

    comparare alicui,

    id. Fl. 38, 96:

    moliri optimis civibus,

    id. Sest. 1, 1:

    amici depellere,

    id. Clu. 6, 8:

    subterfugere,

    id. Fam. 15, 1, 4:

    adducta est res in maximum periculum et extremum paene discrimen,

    id. Phil. 7, 1, 1:

    se in periculum capitis atque in vitae discrimen inferre,

    id. Balb. 10, 25:

    arcessere aliquem in summum capitis periculum,

    id. Rab. Perd. 9, 26:

    includere in periculum,

    id. Clu. 55, 155:

    in periculum se committere,

    to get into danger, id. Inv. 2, 8, 37:

    eripere ex periculo,

    id. Clu. 26, 70:

    extrahere ex periculo,

    to release from danger, id. Sest. 4, 11:

    rem publicam a periculo prohibere,

    id. Imp. Pomp. 7, 19:

    liberare periculis,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    res in periculo vertitur,

    the affair becomes perilous, Plaut. Merc. 1, 2, 12:

    esse in periculo,

    Cic. Fam. 4, 15, 2:

    in periculo versari,

    id. Rab. Post. 9, 23:

    a securi negat ei periculum esse,

    that danger threatens him, id. Verr. 2, 5, 44, § 116:

    periculum est, ne,

    there is danger that, id. Tusc. 5, 40, 118; so id. Verr. 1, 11, 32: periculo meo, tuo, suo, at my, your, his risk:

    meo periculo,

    id. Sest. 52, 111:

    crede audacter meo periculo,

    Plaut. Poen. 4, 2, 51:

    meo periculo rem gero,

    id. Bacch. 4, 4, 100; id. As. 2, 4, 51:

    des ei nummos fide et periculo meo,

    Dig. 46, 1, 24:

    navem sumptu periculoque suo armatam mittere,

    Cic. Verr. 2, 5, 20, § 50; id. Fl. 17, 41:

    rem periculi sui facere,

    to do a thing at one's own risk, Dig. 23, 5, 16: bono periculo, safely, without danger (post-class.), App. Mag. p. 320, 16.—
    2.
    In partic.
    a.
    A trial, action, suit at law (class.):

    meus labor in privatorum periculis caste integreque versatus,

    Cic. Imp. Pomp. 1, 2:

    aliquem in periculis defendere,

    Nep. Phoc. 2, 3.—
    b.
    A writ of judgment, a sentence:

    unum ab iis petivit, ut in periculo suo inscriberent, etc.,

    Nep. Ep. 8:

    pericula magistratuum,

    Cic. Verr. 2, 3, 79, § 183.—
    c.
    A sickness, attack of sickness (post-Aug.):

    in acutis vero periculis nullis dandum est vinum,

    Plin. 23, 1, 24, § 48.—
    d.
    Ruin, destruction (postclass.):

    tremefactae nutant usque ad periculum civitates,

    Arn. 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > periclum

  • 73 periculum

    pĕrīcŭlum (contr. pĕrīclum, very freq. in the poets, e. g. Plaut. Bacch. 4, 7, 29; Ter. And. 2, 2, 13; 5, 1, 2; 5, 2, 26 al.; Lucr. 1, 580; 2, 5 et saep.; Verg. A. 2, 709; 751; 3, 711 et saep.; Juv. 6, 94), i, n. [root, Sanscr. par, pi-par-mi, to conduct, guide; Gr. peraô, to pierce; poros. a way through, passage; Lat. porta, portus, ex - perior, per-itus; cf. Germ. fahren, Gefahr], a trial, experiment, attempt, proof, essay (class.; cf. disorimen).
    I.
    Lit.:

    fac periculum in litteris,

    Ter. Eun. 3, 2, 23:

    miser est homo qui amat... Scio qui periclum feci,

    Plaut. As. 3, 3, 27:

    priusquam periclum faceret,

    Caes. B. G. 4, 21:

    ex aliis,

    Ter. Heaut. 1, 2, 36:

    alicujus fidei periculum facere,

    to make trial of, to try, Cic. Verr. 1, 12, 34:

    quā in re tute tui periculum fecisti,

    id. Div. in Caecil. 8, 27: legionum, Auct. B. Afr. 79.—
    II.
    Transf.
    A.
    Concr., an attempt in writing, an essay:

    faciunt imperite, qui in isto periculo non ut a poëtā, sed ut a teste, veritatem exigent (speaking of a poem in honor of Marius),

    Cic. Leg. 1, 1, 4; Aus. Idyll. 10, 215.—
    B.
    Risk, hazard, danger, peril (which acompanies an attempt;

    the common signif. of the word): meo periclo rem gero,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 100:

    tuo ego istaec dicam illi periculo,

    id. ib. 4, 2, 17:

    periculum facere,

    to run a risk, id. ib. 1, 1, 63:

    si ei subito sit allatum periculum discrimenque patriae,

    Cic. Off. 1, 43, 154:

    salus sociorum summum in periculum ac discrimen vocatur,

    id. Imp. Pomp. 5, 12:

    discriminum et periculorum comites,

    id. N. D. 2, 66, 166:

    obire pericula ac labores,

    Liv. 1, 54:

    periculum adire capitis,

    to run the risk of one's life, Cic. Rosc. Am. 38, 110:

    in periculo animarum suarum,

    Vulg. 1 Par. 11, 19:

    subire pro amico,

    Cic. Part. 19, 66:

    suscipere,

    to take upon one's self, id. Mur. 36, 76:

    ingredi,

    id. ib. 2, 4:

    conflare alicui,

    to cause, occasion, id. Sull. 4, 13:

    intendere in aliquem,

    id. Rosc. Am. 3, 7:

    intendere alicui,

    id. Att. 2, 19, 1:

    mortis alicui inicere,

    id. Caecin. 29, 83:

    facessere innocenti,

    id. Div. in Caecil. 14, 45:

    facere alicui,

    Sall. C. 33, 1; cf.:

    ego nihil facio tibi periculi,

    Plaut. Cas. 4, 3, 7:

    creare alicui,

    Cic. Att. 22, 2:

    comparare alicui,

    id. Fl. 38, 96:

    moliri optimis civibus,

    id. Sest. 1, 1:

    amici depellere,

    id. Clu. 6, 8:

    subterfugere,

    id. Fam. 15, 1, 4:

    adducta est res in maximum periculum et extremum paene discrimen,

    id. Phil. 7, 1, 1:

    se in periculum capitis atque in vitae discrimen inferre,

    id. Balb. 10, 25:

    arcessere aliquem in summum capitis periculum,

    id. Rab. Perd. 9, 26:

    includere in periculum,

    id. Clu. 55, 155:

    in periculum se committere,

    to get into danger, id. Inv. 2, 8, 37:

    eripere ex periculo,

    id. Clu. 26, 70:

    extrahere ex periculo,

    to release from danger, id. Sest. 4, 11:

    rem publicam a periculo prohibere,

    id. Imp. Pomp. 7, 19:

    liberare periculis,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    res in periculo vertitur,

    the affair becomes perilous, Plaut. Merc. 1, 2, 12:

    esse in periculo,

    Cic. Fam. 4, 15, 2:

    in periculo versari,

    id. Rab. Post. 9, 23:

    a securi negat ei periculum esse,

    that danger threatens him, id. Verr. 2, 5, 44, § 116:

    periculum est, ne,

    there is danger that, id. Tusc. 5, 40, 118; so id. Verr. 1, 11, 32: periculo meo, tuo, suo, at my, your, his risk:

    meo periculo,

    id. Sest. 52, 111:

    crede audacter meo periculo,

    Plaut. Poen. 4, 2, 51:

    meo periculo rem gero,

    id. Bacch. 4, 4, 100; id. As. 2, 4, 51:

    des ei nummos fide et periculo meo,

    Dig. 46, 1, 24:

    navem sumptu periculoque suo armatam mittere,

    Cic. Verr. 2, 5, 20, § 50; id. Fl. 17, 41:

    rem periculi sui facere,

    to do a thing at one's own risk, Dig. 23, 5, 16: bono periculo, safely, without danger (post-class.), App. Mag. p. 320, 16.—
    2.
    In partic.
    a.
    A trial, action, suit at law (class.):

    meus labor in privatorum periculis caste integreque versatus,

    Cic. Imp. Pomp. 1, 2:

    aliquem in periculis defendere,

    Nep. Phoc. 2, 3.—
    b.
    A writ of judgment, a sentence:

    unum ab iis petivit, ut in periculo suo inscriberent, etc.,

    Nep. Ep. 8:

    pericula magistratuum,

    Cic. Verr. 2, 3, 79, § 183.—
    c.
    A sickness, attack of sickness (post-Aug.):

    in acutis vero periculis nullis dandum est vinum,

    Plin. 23, 1, 24, § 48.—
    d.
    Ruin, destruction (postclass.):

    tremefactae nutant usque ad periculum civitates,

    Arn. 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > periculum

  • 74 procurro

    prō-curro, cŭcurri and curri, cursum, 3, v. n., to run forth, rush forwards.
    I.
    Lit. (class.), freq. of armies:

    si Romani ferocius procucurrissent,

    Liv. 25, 11:

    infestis pilis,

    Caes. B. C. 3, 93:

    in proximum tumulum,

    id. B. G. 6 39:

    ad repellendum, et prosequendum hostem,

    id. B. C. 2, 8:

    longius,

    to rush farther on, Verg. A. 9, 690:

    adversos telum contorsit in hostes Procurrens,

    id. ib. 12, 267.—Of animals:

    qui et procurrentem (bovem) retrahat et cunctantem producat,

    Col. 6, 2, 9; 7, 3, 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of locality, to run or jut out, to extend, project ( poet. and in post-Aug. prose):

    infelix saxis in procurrentibus haesit,

    Verg. A. 5, 204:

    terra procurrit in aequor,

    Ov. F. 4, 419:

    mons procurrit in occidentem,

    Col. 6, 27, 7:

    procurrens per medium Euxinum promontorium,

    Plin. 4, 12, 26, § 86:

    Clupea procurrit a Punico litore,

    Flor. 2, 2, 19; Curt. 5, 4, 5; Plin. Ep. 6, 20, 11.—
    2.
    Of plants, to extend:

    radix in longitudinem procurrens,

    Plin. 18, 13, 34, § 130.—
    3.
    Of money, to increase:

    in ipso procurrentis pecuniae impetu raptus,

    Sen. Ep. 101, 4.—
    * II.
    Trop., to go on, advance:

    ut productus studio, ultra facile procurras,

    that you may advance beyond it, Auct. Her. 4, 47, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > procurro

  • 75 ruo

    rŭo, ŭi, ŭtum (ruiturus, a, um, Ov. M. 4, 459; Luc. 7, 404; Mart. 1, 88, 4; Plin. Ep. 7, 19, 8; gen. plur. part. ruentum, Verg. A. 11, 886), 3, v. n. and a., to fall with violence, rush down; to fall down, tumble down, go to ruin (cf.: labor, procumbo, cado).
    I.
    Neutr. (very freq. and class.).
    A.
    Lit. Rarely of persons:

    caedebant pariter pariterque ruebant Victores victique,

    Verg. A. 10, 756; so Val. Fl. 7, 642.—Of things:

    ruere illa non possunt, ut haec non eodem labefacta motu concidant,

    Cic. Imp. Pomp. 7, 19:

    spectacula runnt,

    fell down, tumbled down, Plaut. Curc. 5, 2, 47; cf.:

    parietes ruunt,

    id. Most. 1, 2, 36:

    lateres veteres,

    id. Truc. 2, 2, 50; so,

    aedes,

    id. Am. 5, 1, 43; id. Most. 1, 2, 69:

    omnia tecta (supra aliquem),

    Lucr. 4, 403; Liv. 4, 21, 5; Quint. 8, 3, 68 al.:

    altae turres,

    Lucr. 5, 307:

    moles et machina mundi,

    id. 5, 96:

    murus,

    Liv. 21, 11:

    templa deum,

    Hor. S. 2, 2, 104;

    aulaea,

    id. ib. 2, 8, 71:

    acervus,

    id. Ep. 2, 1, 47:

    murus latius quam caederetur,

    Liv. 21, 11:

    tecta in agris,

    id. 4, 21:

    silices a montibus altis,

    Lucr. 5, 314:

    alto a culmine Troja,

    Verg. A. 2, 290.— Poet.:

    caeli templa,

    Lucr. 1, 1105: ruit arduus aether, it rains, or the rain descends in torrents, Verg. G. 1, 324; cf. id. A. 8, 525:

    caelum imbribus immodicis,

    Mart. 3, 100, 3; cf.:

    caelum in se,

    Liv. 40, 58:

    ruit imbriferum ver,

    i.e. is ending, hastening to its close, Verg. G. 1, 313; cf.:

    turbidus imber aquā,

    id. A. 5, 695:

    tempestas,

    Tac. A. 1, 30.
    1.
    Prov.: caelum ruit, the sky is falling; of any thing very improbable: Cl. Quid tum, quaeso, si hoc pater resciverit? Sy. Quid si nunc caelum ruat? Ter. Heaut. 4, 3, 41. —
    2.
    Transf., of rapid, hasty movements, to hasten, hurry, run, rush (cf.:

    volo, curro): id ne ferae quidem faciunt, ut ita ruant atque turbentur,

    Cic. Fin. 1, 10, 34; cf. id. Att. 7, 7, 7:

    (Pompeium) ruere nuntiant et jam jamque adesse,

    id. ib. 7, 20, 1:

    huc omnis turba ruebat,

    Verg. A. 6, 305:

    Aeneadae in ferrum ruebant,

    id. ib. 8, 648:

    per proelia,

    id. ib. 12, 526:

    quidam inermes ultro ruere ac se morti offerre,

    Tac. Agr. 37:

    contis gladiisque ruerent,

    id. A. 6, 35:

    in aquam caeci ruebant,

    Liv. 1, 27 fin.:

    in castra fugientes,

    id. 24, 16, 2: in vulnera ac tela, id. 26, 44:

    promiscue in concubitus,

    id. 3, 47:

    eques pedesque certatim portis ruere,

    id. 27, 41:

    ad urbem infesto agmine,

    id. 3, 3:

    ad portas,

    Tac. A. 1, 66:

    ad convivium,

    id. H. 2, 68 fin.:

    per vias,

    id. ib. 5, 22:

    destinatā morte in proelium,

    Flor. 2, 18, 12:

    ruebant laxatis habenis aurigae,

    Curt. 4, 15, 3:

    de montibus amnes,

    Verg. A. 4, 164:

    flumina per campos,

    Ov. M. 1, 285:

    in Galliam Rhenus,

    Tac. H. 5, 19.— Poet., of time:

    vertitur interea caelum et ruit Oceano Nox,

    i.e. hastens up, sets in, Verg. A. 2, 250:

    revoluta ruebat dies,

    was advancing, hastening on, id. ib. 10, 256; cf. of the setting of the sun, Val. Fl. 1, 274; App. M. 3, p. 136, 19.— Of sound, to break forth:

    antrum, unde ruunt totidem voces, responsa Sibyllae,

    Verg. A. 6, 44.—
    B.
    Trop.
    1.
    (Acc. to A. 1.) To fall, fail, sink (very rare):

    ratio ruat omnis,

    Lucr. 4, 507:

    quae cum accidunt nemo est quin intellegat, ruere illam rem publicam,

    Cic. Verr. 2, 5, 6, § 12:

    Vitellium ne prosperis quidem parem, adeo ruentibus debilitatum,

    by his falling fortunes, Tac. H. 3, 64:

    tam florentes Atheniensium opes ruisse,

    Just. 5, 1, 9.—
    2.
    (Acc. to A. 2.) To rush, dash, hurry, hasten, run, etc. (freq. and class.):

    tamquam ad interitum ruerem voluntarium,

    Cic. Marcell. 5, 14:

    emptorem pati ruere et per errorem in maximam fraudem incurrere,

    to act hastily, commit an oversight, id. Off. 3, 13, 55; cf. Liv. 3, 11:

    cum cotidie rueret,

    Cic. Sest. 64, 133; id. Att. 2, 14, 1; Quint. 2, 20, 2:

    compescere ruentes,

    Tac. H. 1, 56; 2, 63 fin.; cf. id. ib. 2, 34:

    ad seditiones et discordias et bella civilia,

    id. ib. 1, 46:

    crudelitatis odio in crudelitatem ruitis,

    Liv. 3, 53:

    in servitium,

    Tac. A. 1, 7:

    in exitium,

    id. H. 1, 84:

    in sua fata,

    Ov. M. 6, 51:

    omnia fatis In pejus,

    Verg. G. 1, 200:

    quo scelesti ruitis?

    Hor. Epod. 7, 1:

    quo ruis,

    Verg. A. 10, 811; Ov. M. 9, 428:

    multos video, quā vel impudentiā vel fames duxit, ruentes,

    Quint. 2, 20, 2.— Poet., with inf.:

    quo ruis imprudens, vage, dicere fata?

    Prop. 4 (5), 1, 71:

    scire ruunt,

    Luc. 7, 751; Stat. Th. 7, 177; Claud. Rapt. Pros. 3, 387.— Impers. pass.:

    ut ferme fugiendo in media fata ruitur,

    Liv. 8, 24.—
    II.
    Act., to cast down with violence, to dash down, tumble down, hurl to the ground, prostrate (except the jurid. phrase ruta caesa, perh. only poet. and in post-Aug. prose, for in the passage, Cic. Att. 2, 15, 2, seu ruet seu eriget rem publicam, ruet might be neutr.)
    A.
    Lit.:

    imbres fluctusque... frangere malum, Ruere antennas, etc.,

    Plaut. Trin. 4, 1, 18:

    naves (vis venti),

    Lucr. 1, 272:

    res impetibus crebris (venti),

    id. 1, 293:

    ceteros ruerem, agerem, raperem, funderem et prosternerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 21:

    immanem molem volvuntque ruuntque,

    Verg. A. 9, 516:

    cumulos ruit pinguis harenae,

    breaks down, levels, id. G. 1, 105: sese superne in praedam, to cast one ' s self upon, App. Flor. 1, p. 341, 6.—
    B.
    Poet., transf., to cast up from the bottom, to turn up, throw up, rake up: cum mare permotum ventis, ruit intus harenam, casts up (syn. eruit), Lucr. 6, 726; cf.:

    totum (mare) a sedibus imis (venti),

    Verg. A. 1, 85:

    spumas salis aere,

    id. ib. 1, 35:

    cinerem et confusa Ossa focis,

    id. ib. 11, 211:

    atram nubem ad caelum (ignis),

    id. G. 2, 308:

    unde Divitias aerisque ruam, dic, augur, acervos,

    Hor. S. 2, 5, 22.—Hence, rŭtus, a, um, P. a., found only in the phrase rūta et caesa or rūta caesa (acc. to Varro, the u was pronounced long, although it is short in the compounds erutus, obrutus, etc.:

    in venditionis lege fundi ruta caesa ita dicimus, ut U producamus,

    Varr. L. L. 9, § 104).—In jurid. lang., every thing dug up (ruta) and cut down (caesa) on an estate without being wrought, and which is reserved by the owner at a sale; the timber and minerals: si ruta et caesa excipiantur in venditione, ea placuit esse ruta, quae eruta sunt, ut harena, creta et similia;

    caesa ea esse, ut arbores caesas, et carbones et his similia, etc.,

    Dig. 19, 1, 17:

    in rutis caesis ea sunt, quae terrā non tenentur, quaeque opere structili tectoriove non continentur,

    ib. 50, 16, 241:

    ruta caesa dicuntur, quae venditor possessionis sui usus gratiā concidit ruendoque contraxit,

    Fest. p. 262 Müll.:

    ut venditores, cum aedes fundumve vendiderint rutis caesis receptis, concedant tamen aliquid emptori, quod ornandi causā apte et loco positum esse videatur,

    Cic. Top. 26, 100: dicet te ne in rutis quidem et caesis solium tibl fraternum recepisse, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 55, 226.

    Lewis & Short latin dictionary > ruo

  • 76 silvesco

    silvesco ( sylv-), ĕre, v. inch. n. [id.], of the grape-vine, to grow or run wild, to run to wood:

    (vitis) ne silvescat sarmentis,

    Cic. Sen. 15, 52:

    nec pati vitem silvescere,

    Col. 4, 11, 2.—
    II.
    Transf.:

    capilli silvescentium crinium velleribus involuti,

    Arn. 3, p. 109.

    Lewis & Short latin dictionary > silvesco

  • 77 subcurro

    suc-curro ( subc-), curri, cursum, 3, v. n., to run under.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: tempore eodem aliud nequeat succurrere lunae Corpus, * Lucr. 5, 763; cf.: pagus Succusanus, quod succurrit Carinis, runs, i. e. lies under or behind, Varr. L. L. 5, § 48 Müll.—
    B.
    In partic., to run or hasten to the aid or assistance of one; to help, aid, assist, succor (the predom. and class, signif.;

    syn.: subvenio, adjuvo, sublevo): ut laborantibus succurrat,

    Cic. de Or. 1, 37, 169:

    saluti fortunisque communibus,

    id. Rab. Perd. 1, 3:

    succurrit illi Varenus et laboranti subvenit,

    Caes. B. G. 5, 44:

    laborantibus,

    id. B. C. 2, 6; Sall. C. 60, 4:

    afflictis semper,

    Nep. Att. 11:

    suis cedentibus auxilio,

    Caes. B. G. 7, 80:

    domino,

    Cic. Mil. 10, 29: oppido, Auct. B. Afr. 5, 1.—
    2.
    Of things, to be useful for, good against:

    tantis malis,

    Caes. B. C. 3, 70. —

    Esp., of medicines: cannabis succurrit alvo jumentorum,

    helps, relieves, Plin. 20, 23, 97, § 259:

    strangulationibus (crethmos),

    id. 26, 15, 90, § 158:

    venenis fungorum (nitrum),

    id. 31, 10, 46, § 119: dum succurrere humanis erroribus cupiunt, ipsi se in errores maximos induxerunt, Lact. 1, 3, 8.— Impers. pass.:

    se confidere munitionibus oppidi, si celeriter succurratur,

    Caes. B. C. 3, 80; 3, 52; Liv. 3, 58; Cels. 8, 4; Plin. 23, 1, 27, § 56; Quint. 10, 7, 2:

    paratae lites: succurrendum'st,

    Ter. Ad. 5, 3, 6.—
    II.
    Trop.
    * A.
    In gen.:

    licet undique omnes in me terrores periculaque impendeant omnia, succurram atque subibo,

    I will encounter and undergo them, Cic. Rosc. Am. 11, 31.—
    B.
    In partic., to come into the mind, occur to one (class.; esp. freq. after the Aug. period;

    syn. subit): ut quidque succurrit, libet scribere,

    Cic. Att. 14, 1, 2: illud etiam mihi succurrebat, grave esse, etc., id. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 6:

    alicui,

    Liv. 6, 12; Quint. 3, 4, 6; 8, 3, 81 et saep.: succurrit versus ille Homericus, etc., Aug. ap. Suet. Tib. 21 fin.—Impers.:

    non succurrit tibi, quamdiu circum Bactra haereas,

    Curt. 7, 8, 21:

    neque cuiquam facile succurrat,

    Suet. Tit. 10.—With inf.:

    et illud annotare succurrit, unum omnino, etc.,

    Plin. 7, 48, 49, § 157:

    mirari succurrit,

    id. 17, 1, 1, § 1; 34, 18, 51, § 171.

    Lewis & Short latin dictionary > subcurro

  • 78 succurro

    suc-curro ( subc-), curri, cursum, 3, v. n., to run under.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: tempore eodem aliud nequeat succurrere lunae Corpus, * Lucr. 5, 763; cf.: pagus Succusanus, quod succurrit Carinis, runs, i. e. lies under or behind, Varr. L. L. 5, § 48 Müll.—
    B.
    In partic., to run or hasten to the aid or assistance of one; to help, aid, assist, succor (the predom. and class, signif.;

    syn.: subvenio, adjuvo, sublevo): ut laborantibus succurrat,

    Cic. de Or. 1, 37, 169:

    saluti fortunisque communibus,

    id. Rab. Perd. 1, 3:

    succurrit illi Varenus et laboranti subvenit,

    Caes. B. G. 5, 44:

    laborantibus,

    id. B. C. 2, 6; Sall. C. 60, 4:

    afflictis semper,

    Nep. Att. 11:

    suis cedentibus auxilio,

    Caes. B. G. 7, 80:

    domino,

    Cic. Mil. 10, 29: oppido, Auct. B. Afr. 5, 1.—
    2.
    Of things, to be useful for, good against:

    tantis malis,

    Caes. B. C. 3, 70. —

    Esp., of medicines: cannabis succurrit alvo jumentorum,

    helps, relieves, Plin. 20, 23, 97, § 259:

    strangulationibus (crethmos),

    id. 26, 15, 90, § 158:

    venenis fungorum (nitrum),

    id. 31, 10, 46, § 119: dum succurrere humanis erroribus cupiunt, ipsi se in errores maximos induxerunt, Lact. 1, 3, 8.— Impers. pass.:

    se confidere munitionibus oppidi, si celeriter succurratur,

    Caes. B. C. 3, 80; 3, 52; Liv. 3, 58; Cels. 8, 4; Plin. 23, 1, 27, § 56; Quint. 10, 7, 2:

    paratae lites: succurrendum'st,

    Ter. Ad. 5, 3, 6.—
    II.
    Trop.
    * A.
    In gen.:

    licet undique omnes in me terrores periculaque impendeant omnia, succurram atque subibo,

    I will encounter and undergo them, Cic. Rosc. Am. 11, 31.—
    B.
    In partic., to come into the mind, occur to one (class.; esp. freq. after the Aug. period;

    syn. subit): ut quidque succurrit, libet scribere,

    Cic. Att. 14, 1, 2: illud etiam mihi succurrebat, grave esse, etc., id. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 6:

    alicui,

    Liv. 6, 12; Quint. 3, 4, 6; 8, 3, 81 et saep.: succurrit versus ille Homericus, etc., Aug. ap. Suet. Tib. 21 fin.—Impers.:

    non succurrit tibi, quamdiu circum Bactra haereas,

    Curt. 7, 8, 21:

    neque cuiquam facile succurrat,

    Suet. Tit. 10.—With inf.:

    et illud annotare succurrit, unum omnino, etc.,

    Plin. 7, 48, 49, § 157:

    mirari succurrit,

    id. 17, 1, 1, § 1; 34, 18, 51, § 171.

    Lewis & Short latin dictionary > succurro

  • 79 sylvesco

    silvesco ( sylv-), ĕre, v. inch. n. [id.], of the grape-vine, to grow or run wild, to run to wood:

    (vitis) ne silvescat sarmentis,

    Cic. Sen. 15, 52:

    nec pati vitem silvescere,

    Col. 4, 11, 2.—
    II.
    Transf.:

    capilli silvescentium crinium velleribus involuti,

    Arn. 3, p. 109.

    Lewis & Short latin dictionary > sylvesco

  • 80 abripiō

        abripiō ripuī, reptus, ere    [ab + rapio], to take forcibly away, snatch away, tear from, force off: puella ex Atticā hinc abrepta, stolen, T.: filios e complexu parentum: alqm de convivio in vincla atque in tenebras: (milites) vi fluminis abrepti, Cs.: aliquem ad quaestionem: iam intro abripiere, shall be dragged, T.: sublatis signis se, to run away, L.—Of property, to dissipate, squander: quod ille compersit miser, id illa univorsum abripiet, will snatch away in a lump, T.—Fig., to carry off, remove, detach: tempestate abreptus: (filium) si natura a parentis similitudine abriperet, i. e. made unlike him.
    * * *
    abripere, abripui, abreptus V TRANS
    drag/snatch/carry/remove away by force; wash/blow away (storm); abduct, kidnap

    Latin-English dictionary > abripiō

См. также в других словарях:

  • Run — Run, v. i. [imp. {Ran}or {Run}; p. p. {Run}; p. pr. & vb. n. {Running}.] [OE. rinnen, rennen (imp. ran, p. p. runnen, ronnen). AS. rinnan to flow (imp. ran, p. p. gerunnen), and iernan, irnan, to run (imp. orn, arn, earn, p. p. urnen); akin to D …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Run — Run, v. i. [imp. {Ran}or {Run}; p. p. {Run}; p. pr. & vb. n. {Running}.] [OE. rinnen, rennen (imp. ran, p. p. runnen, ronnen). AS. rinnan to flow (imp. ran, p. p. gerunnen), and iernan, irnan, to run (imp. orn, arn, earn, p. p. urnen); akin to D …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Run — Run, v. i. [imp. {Ran}or {Run}; p. p. {Run}; p. pr. & vb. n. {Running}.] [OE. rinnen, rennen (imp. ran, p. p. runnen, ronnen). AS. rinnan to flow (imp. ran, p. p. gerunnen), and iernan, irnan, to run (imp. orn, arn, earn, p. p. urnen); akin to D …   The Collaborative International Dictionary of English

  • run — ► VERB (running; past ran; past part. run) 1) move at a speed faster than a walk, never having both or all feet on the ground at the same time. 2) move about in a hurried and hectic way. 3) pass or cause to pass: Helen ran her fingers through her …   English terms dictionary

  • run — [run] vi. ran or Dial. run, run, running [altered (with vowel prob. infl. by pp.) < ME rinnen, rennen < ON & OE: ON rinna, to flow, run, renna, to cause to run (< Gmc * rannjan); OE rinnan, iornan: both < Gmc * renwo < IE base * er …   English World dictionary

  • Run — or runs may refer to: Computers* Execution (computers), meaning to begin operation of a computer program ** Run command, a command used to execute a program in Microsoft Windows * RUN (magazine) , a computer magazine of the 1980s * A sequence of… …   Wikipedia

  • Run — «Run» Сингл Snow Patrol из альбома Final Straw Выпущен 26 января 2004 Формат 10 ; E CD; 7 …   Википедия

  • Run — Run, v. t. 1. To cause to run (in the various senses of {Run}, v. i.); as, to run a horse; to run a stage; to run a machine; to run a rope through a block. [1913 Webster] 2. To pursue in thought; to carry in contemplation. [1913 Webster] To run… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Run — Run, n. 1. The act of running; as, a long run; a good run; a quick run; to go on the run. [1913 Webster] 2. A small stream; a brook; a creek. [1913 Webster] 3. That which runs or flows in the course of a certain operation, or during a certain… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Run D.M.C. — Run D.M.C. (oder Run DMC) war eine US amerikanische Hip Hop Band. Run DMC Gründung 1982 Auflösung 2002 Genre Hip Hop/Rock Gründungsmitglieder MC Run …   Deutsch Wikipedia

  • Run–D.M.C. — Run–D.M.C. Run D.M.C. et Julien Civange au Grand Rex à Paris en 1989 Pays d’origine …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»