Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

reficere

  • 1 reficere

    1) снова делать, составлять: ref. testamentum (1. 9 pr. D. 9, 1). 2) приводить в прежнее состояние, исправлять;

    refectio, возобновление, исправление, refic. viam, iter, actum, rivos (1. 4 § 5 D. 8, 5. 1. 1 pr. § 1 D. 43, 11. 1. 3 § 11 seq. D. 43, 19. 1. 1 pr. § 6. 1. 4 D. 43, 21. 1. 4 cit. 1. 32 D. 29, 2. 1. 61 D. 50, 17. 1. 20 D. 20, 1. 1. 7 § 3 D. 7, 1. 1. 18 D. 7, 8. 1. 9 § 3 D. 42, 5. 1. 5 pr. D. 48, 4. 1. 76 D. 5, 1).

    3) получать, выручать (1. 39 § 8 D. 26, 7. 1. 5 pr. eod. 1. 82 D. 35, 2. 1. 88 D. 50, 16. 1. 17 C. 8, 41);

    refectus (subst.). прибыль, доход (1. 78 § 12 D. 36, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > reficere

  • 2 Si fractum non sit, noli id reficere

    If it ain't broke, don't fix it

    Latin Quotes (Latin to English) > Si fractum non sit, noli id reficere

  • 3 reficio

    rĕfĭcĭo, ĕre, fēci, fectum - tr. - [st2]1 [-] refaire, faire à nouveau, recommencer. [st2]2 [-] refaire, rétablir, réparer, restaurer, radouber (un vaisseau), remettre en état, améliorer; compléter, reconstituer, renouveler (des troupes, un troupeau). [st2]3 [-] redonner des forces, fortifier, réconforter, rassurer, reposer, ranimer. [st2]4 [-] refaire, renommer, réélire (un magistrat). [st2]5 [-] retirer, recueillir (un bénéfice), récolter.    - arma reficere, Sall J. 66, 1: réparer les armes.    - reficere copias ex dilectibus, Caes. B. C. 3, 87: compléter les troupes avec des recrues.    - reficere vires: refaire ses forces, réparer ses forces.    - se reficere ex labore, Caes. BG. 3, 5: se remettre de ses fatigues.    - ego ex magnis caloribus me refeci, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1: je me suis remis des grands chaleurs.    - reficere equos, Caes. B. C. 2, 42: remettre les chevaux en forme.    - se reficere: recouvrer la santé.    - ad ea quae dicturus sum reficite vos, Cic. Verr. 2, 4, 47 § 105: portez plus d'attention à ce que je vais vous dire.    - reficere animum: reprendre courage.    - pecuniam ex aliqua re reficere: retirer de l'argent de qqch.    - aliquid ex fundo reficere, Cic. Verr. 2, 3, 50 § 119: retirer qqch de son fonds de terre.
    * * *
    rĕfĭcĭo, ĕre, fēci, fectum - tr. - [st2]1 [-] refaire, faire à nouveau, recommencer. [st2]2 [-] refaire, rétablir, réparer, restaurer, radouber (un vaisseau), remettre en état, améliorer; compléter, reconstituer, renouveler (des troupes, un troupeau). [st2]3 [-] redonner des forces, fortifier, réconforter, rassurer, reposer, ranimer. [st2]4 [-] refaire, renommer, réélire (un magistrat). [st2]5 [-] retirer, recueillir (un bénéfice), récolter.    - arma reficere, Sall J. 66, 1: réparer les armes.    - reficere copias ex dilectibus, Caes. B. C. 3, 87: compléter les troupes avec des recrues.    - reficere vires: refaire ses forces, réparer ses forces.    - se reficere ex labore, Caes. BG. 3, 5: se remettre de ses fatigues.    - ego ex magnis caloribus me refeci, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1: je me suis remis des grands chaleurs.    - reficere equos, Caes. B. C. 2, 42: remettre les chevaux en forme.    - se reficere: recouvrer la santé.    - ad ea quae dicturus sum reficite vos, Cic. Verr. 2, 4, 47 § 105: portez plus d'attention à ce que je vais vous dire.    - reficere animum: reprendre courage.    - pecuniam ex aliqua re reficere: retirer de l'argent de qqch.    - aliquid ex fundo reficere, Cic. Verr. 2, 3, 50 § 119: retirer qqch de son fonds de terre.
    * * *
        Reficio, reficis, pen. corr. refeci, pen. prod. refectum, reficere. Cic. Refaire.
    \
        AEdes reficere quae vitium fecerunt. Cic. Reparer.
    \
        Rates quassas reficere. Horat. Rabiller.
    \
        Reficitur ei tantum ex suis possessionibus. Cic. Il luy en revient autant, On luy en fait autant de rente ou revenu.
    \
        Reficere Tribunos, et alios magistratus. Cic. Creer de rechef, Continuer.
    \
        Testamentum reficere. Vlpian. Refaire son testament.
    \
        Reficere. Plin. iunior. Recreer, Resjouir.
    \
        Hic cogito commorari, quoad me reficiam: nam et vires et corpus amisi. Cic. Jusques à ce que je me soye refaict et renforci.
    \
        Reficere exercitum ex labore et inopia. Caes. Rafraischir.
    \
        Reficere se ad audiendum. Cic. Reprendre coeur, Revenir tout fraiz.
    \
        Reficere vires cibo. Liu. Restaurer, Reparer, Se renforcir de viandes.
    \
        Refici dicitur qui conualescit. Plin. iunior. Quand aucun commence à se refaire et guarir, à se ravoir.
    \
        Arte AEmonia refectus Thelephus. Stat. Guari.
    \
        Opibus curisque amici refectus. Horat. Guari.

    Dictionarium latinogallicum > reficio

  • 4 erquicken

    erquicken, reficere (wiederherstellen, die verlorenen Kräfte wiederverschaffen). – recreare (wieder beleben, ermutigen); verb. reficere et recreare; recreare et reficere. – adiuvare (geistig aufhelfen, erbauen, ermutigen). – delectare (ergötzen, z.B. quam illum epistulae illae delectarunt!). – levam ento esse, jmd., alci (ein Linderungsmittel abgeben, zur Linderung [des Schmerzes, Kummers] dienen, v. Lebl.). – jmd. durch Speise e., cibo iuvare alqm: durch Speise und Trank, cibo ac potione firmare alqm. sich erquicken, corpus reficere; membra recreare; corpus curare (seinem Körper gütlich tun durch Speise u. Schlaf). – sich an od. durch etwas e., alqā re refici od. vires reficere (körperlich, z.B. durch Speise u. Trank u. dgl.); alqā re corpus curare (dem Körper gütlich tun, z.B. durch Speise u. Schlaf, cibo somnoque); alqā re delectari (sich an etwas ergötzen, sowohl an einer Speise als an einem geistigen Vergnügen. z.B. an Lektüre, lectione); alqā re recreari (durch etwas geistig belebt werden, neuen Mut schöpfen, z.B. durch einen Brief, litteris); corpus (corpora) firmare alqā re (den Körper stärken, z.B. cibo, cibo et potione); alqā re pasci (sich an etw. gleichs. weiden); alqā re perfrui (an etwas seinen Genuß haben, sich laben, erlaben); alqā re adiuvari (durch etwas erbaut werden, z.B. adiutum esse hesternā disputatione).

    deutsch-lateinisches > erquicken

  • 5 reficio

    rĕ-fĭcĭo, fēci, fectum (AEDIFICIA REFACTA, Inscr. Orell. 3115), 3, v. a. [facio], to make again, make anew, put in condition again; to remake, restore, renew, rebuild, repair, refit, recruit, etc. (freq. and class.; syn.: renovo, restauro, redintegro).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    quidvis citius dissolvi posse videmus Quam rursus refici, etc.,

    Lucr. 1, 557 sq.:

    aliud ex alio reficit natura,

    id. 1, 263:

    ea, quae sunt amissa,

    Caes. B. C. 2, 15; 2, 16; cf.:

    arma, tela, alia quae spe pacis amiserat, reficere, Sall J. 66, 1: testamentum jure militari,

    to make anew, Dig. 29, 1, 9: reficere sic accipimus ad pristinam formam iter et actum reducere, hoc est, ne quis dilatet aut producat deprimat aut ex aggeret;

    longe enim aliud est reficere, aliud facere,

    ib. 43, 19, 3 fin.:

    reficere est, quod corruptum est, in pristinum statum restaurare,

    ib. 43, 21, 1:

    opus,

    Cic. Verr 2, 1, 54, § 142; cf.:

    Demosthenes curator muris reficiendis fuit, eosque refecit pecumā suā,

    id. Opt. Gen. 7, 19:

    aedes,

    id. Top 3, 15; so,

    aedem,

    Nep. Att. 20, 3:

    fana reficienda,

    Cic. Rep. 3, 9; Nep. Timol. 3:

    rates quassas,

    Hor. C. 1, 1, 17:

    templa Aedisque labentes deorum,

    id. ib. 3, 6, 2:

    muros, classem, portas,

    Caes. B. C. 1, 34 fin.:

    naves,

    id. B. G. 4, 29 fin.; 4, 31; 5, 1; 5, 11;

    5, 23: pontem,

    id. ib. 7, 35; 7, 53 fin.; 7, 58; id. B. C. 1, 41 al.:

    labore assiduo reficiendae urbis,

    Liv. 6, 1, 6 et saep.:

    copias ex dilectibus,

    to fill up, recruit, Caes. B. C. 3, 87:

    exercitus,

    Liv. 3, 10.—Of cattle:

    semper enim refice,

    Verg. G. 3, 70:

    ordines,

    Liv. 3, 70:

    si paulum modo res essent refectae,

    i. e. the army, Nep. Hann 1, 4:

    flammam,

    to rekindle, Ov. F. 3, 144:

    ignes,

    Petr. 136. —
    B.
    In partic.
    1.
    Econom. and mercant. t. t., to make again, i. e. to get back again, get in return (cf.:

    reddo, recipio): nemo sanus debet velle impensam ac sumptum facere in culturam, si videt non posse refici,

    Varr. R. R. 1, 2, 8:

    numquam eris dives ante, quam tibi ex tuis possessionibus tantum reficiatur, ut eo tueri sex legiones possis,

    Cic. Par. 6, 1, 45; Dig. 50, 16, 88:

    quod tanto plus sibi mercedis ex fundo refectum sit,

    Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119:

    quod inde refectum est, militi divisum,

    Liv. 35, 1 fin. Drak.:

    pecuniam ex venditionibus,

    Dig. 26, 7, 39, § 8:

    impensas belli alio bello refecturus,

    to replace, defray, Just. 9, 1, 9. —
    2.
    Publicists' t. t.: reficere consulem, tribunum, praetorem, etc., to appoint anew, to reappoint, re-elect:

    tribunos, consulem,

    Liv. 3, 21:

    consulem,

    id. 10, 13:

    Voleronem tribunum,

    id. 2, 56:

    consul factus, refectus,

    Sen. Ep. 104, 9:

    praetorem,

    Liv. 24, 9:

    tribunos,

    Cic. Lael. 25, 96; Liv. 6, 36. —
    II.
    Trop
    A.
    In gen., to restore (very rare):

    in quo (naufragio rei publicae) colligendo, ac reficiendā salute communi,

    Cic. Sest. 6, 15. refecta fides, Tac. A. 6, 17.—
    B.
    In partic., of the body or mind, to make strong again, to restore, reinvigorate, refresh, recruit ( = recreare, renovare; freq. and class.).
    1.
    Of the body; constr. class. usu. with ex and abl. of disease, toil, etc.; rarely with ab and abl.:

    exercitum ex labore atque inopiā,

    Caes. B. G. 7, 32, 1:

    ad reficiendum militem ex jactatione maritimā, Liv 30, 29, 1: morbus ex quo tum primum reficiebatur,

    id. 39, 49, 4; cf.:

    milites hibernorum quiete a laboribus,

    Hirt. B. G. 8, 1:

    boves quiete et pabulo laeto,

    Liv. 1, 7:

    saucios cum cura,

    Sall. J. 54, 1:

    equos,

    Caes. B. C. 2, 42 fin.:

    vires cibo,

    Liv. 37, 24:

    Tironis reficiendi spes est in M. Curio,

    of curing, Cic. Att. 7, 3, 12:

    aciem oculorum,

    Plin. 37, 5, 17, § 66 (al. recipiat):

    stomachum,

    id. 32, 6, 21, § 64:

    lassitudines,

    id. 31, 10, 46, § 119:

    cum saltus reficit jam roscida luna,

    refreshes, revives, Verg. G. 3, 337:

    teneras herbas (Aurora),

    Ov. F. 3, 711:

    ego ex magnis caloribus in Arpinati me refeci,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 1:

    se ex labore,

    Caes. B. G. 3, 5 fin.; 7, 83:

    se ab imbecillitate,

    Plin. 26, 11, 68, § 109:

    necdum salis refectis ab jactatione maritumā militibus,

    Liv. 21, 26, 5;

    and simply with se,

    Cic. Fam. 7, 26, 2:

    labore refici ac reparari videtur,

    Plin. Pan. 77, 6: ex vulnere refici, Tac. A. 13, 44 fin.:

    ex longo morbo,

    Sen. Ep. 7, 1. —
    2.
    Of the mind:

    nunc vester conspectus et consessus iste reficit et recreat mentem meam,

    Cic. Planc. 1, 2:

    me recreat et reficit Pompeii consilium,

    id. Mil. 1, 2:

    cum reficiat animos ac reparet varietas ipsa (dicendi),

    Quint. 1, 12, 4;

    so with renovare,

    id. 6, 3, 1:

    animum ex forensi strepitu,

    Cic. Arch. 6, 12:

    refecti sunt militum animi,

    Liv. 21, 25, 10:

    reficit animos Romanis,

    id. 42, 67 init.:

    non ad animum, sed ad vultum ipsum reficiendum,

    i. e. to cheer up, clear up, Cic. Att. 12, 14, 3:

    ad ea quae dicturus sum reficite vos,

    id. Verr. 2, 4, 47, § 105:

    refectā tandem spe,

    restored, renewed, Liv. 23, 26:

    rerum repetitio et congregatio memoriam judicis reficit,

    Quint. 6, 1, 1; cf. id. 4, prooem. § 6. — Hence, * rĕfectus, a, um, P.a., refreshed, recruited, invigorated; comp., refectior, Mart. Cap 2, § 139.

    Lewis & Short latin dictionary > reficio

  • 6 ausruhen

    ausruhen, mit u. ohne sich, I) von der Arbeit ruhen: quiescere. requiescere. quiescere et respirare (im allg.). – acquiescere. conquiescere. quietem capere. quieti se dare (der Ruhe pflegen nach körperlicher Anstrengung). – se reficere (sich erholen von der Anstrengung des Körpers u. Geistes). – animum relaxare (dem Geiste Erholung gönnen). – von der Arbeit, von Strapazen au., ex labore se reficere; aliquod tempus a labore intermittere; ex laboribus conquiescere: nach langer Arbeit au., ex diutino labore quieti se dare: einen Tag (mit dem Heere) au., s. Rasttag (halten): jmd. au. lassen, facultatem quietis dare alci; reficere alqm (letzteres auch Tiere): die sehr mitgenommenen, abgematteten Truppen au. lassen, vexatos milites quiete firmare: das Heer drei Stunden, exercitui tres horas ad quietem dare: die Truppen in den Winterquartieren, hibernorum quiete milites reficere. – II) genug ruhen; z. B. (sich) ausgeruht haben, quiete satiatum esse.

    deutsch-lateinisches > ausruhen

  • 7 murus

    mūrus, ī, m., die Mauer (vgl. moenia), I) eig. u. übtr., A) eig.: a) einer Stadt usw., murus urbis, arcis, Liv.: muri urbis, Cic.: muri pinnae, Liv.: muros instruere, Nep., aedificare, Ov.: pro diruto muro novum tumultuario opere ex ipsa ruinae strage congestis saxis exstruere, Liv.: ducere murum, Liv., muros, Verg. u. Hor.: ducere murum interiorem ab nondum capta parte urbis, Liv.: muro lapideo urbem cingere, Liv.: castellum muro circumdare, Liv.: urbem muris saepire, Nep.: praesidio murorum urbem includere, Iustin.: muros restituere, muros dirutos reficere, Nep.: reficere novum murum ab ea parte, quā patefactum oppidum ruinis erat, Liv.: interiorem iuxta validum pro diruto novum obstruere murum, Liv.: novus pro diruto murus obiciebatur, Liv.: multis locis murus decussus est, Liv. (vgl. multis simul locis aut subruti aut ariete decussi ruebant muri, Liv.): testudinibus admotis murum subruere, Liv.: subruere murum ab imo, Liv.: murum od. muros arietibus quatere, Liv.: percussit aries murum, Cic.: tribus arietibus aliquantum muri discutere, Liv.: muros ariete sternere, Liv.: pulsare ariete muros, Verg.: priusquam aries murum attigisset, Caes.: murus latius, quam quā caederetur (angebrochen wurde), ruebat, Liv.: murum ascendere, Caes.: positis scalis ascendere muros, Caes.: scalis ascendere muros, Verg.: escendere in murum, Liv.: obambulare muris, Liv.: concursus fit undique in muros, man strömte von allen Seiten auf den M. zusammen, Liv.: repetere patrios muros, Vaterstadt, Ov.: animos extra moenia, corpora intra muros habebant, Vell. – b) um Privatgebäude, Cic. u. Tac.: m. marmoreus, Erker, Calp. – B) übtr.: a) der Damm, Wall, Varro r. r. 1, 14, 3. – b) der Rand des Topfes, Iuven.: so auch cor munitum costarum et pectoris muro, Plin. – c) der hölzerne Turm auf dem Elefanten, Sil. 9, 602. – d) der Kopfschmuck der Cybele, der aus Türmen gebildet wird, m. crinalis, Claud. Eutr. 2, 284 – II) übtr., die Mauer, Vormauer, der Schutz, lex Aelia et Fufia propugnacula murique tranquillitatis, Cic.: hic murus aëneus esto etc., Hor.: v. Pers., murus Graiûm, v. Achilles, Ov. – / Über die arch. Formen moerus u. moirus s. Georges Lexik. d. Lat. Wortf. S. 439.

    lateinisch-deutsches > murus

  • 8 erholen

    erholen, I) v. tr. einholen, z.B. sich Rats bei jmd., consilium petere ab alqo; consulere alqm, auch schriftlich, per litteras (befragen, z.B. den Arzt). – II) v. r. sich erholen, respirare (frischen Atem holen). – se remittere. remitti. animum remittere od. relaxare (nach gehabter Anstrengung den Geist abspannen). – se reficere. se recreare. refici. recreari (neue Kräfte sammeln, physisch, geistig u. polit., z.B. civitas recreatur: u. Lacedaemonii numquam se refecerunt).quiescere. requiescere (sich Ruhe gönnen). – se oder animum colligere se od. ani mum recipere, mit und [797] ohne den Zus. ex (a) pavore. se recreare ex timore. respirare a metu. respirare et se recipere (sich von Schrecken, Furcht sammeln, wieder zu sich kommen). – se od. animum erigere (von Mutlosigkeit sich aufrichten). – a morbo recreari. e morbo convalescere. ex morbo refici. salubriorem esse incipere (von einer Krankheit genesen, erstere alle vom Menschen selbst, letzteres von dessen Körper). – vires, auctoritatem, opes recuperare. pristinam fortunam reparare (wieder zu Macht u. Ansehen gelangen): – iacturam rei familiaris resarcire, restituere. lacunam rei familiaris explere (seine Vermögensverhältnisse wieder verbessern). – se emergere u. bl. emergere, von etwas, ex alqa re (gleichs. wieder auftauchen, von einer unglücklichen Lage sich erh., z.B. ex incommoda valetudine, ex aere alieno). – sich e. lassen, reficere (z.B. milites ex inopia et labore): als hätten sie sich von ihrem tiefen Staunen erholt, velut emerso ab admiratione animo.

    deutsch-lateinisches > erholen

  • 9 ersetzen

    ersetzen, explere. supplere (ergänzen). – compensare, durch etwas, alqd alqā re od. cum alqa re (ausgleichen, vergüten). – sarcire. resarcire. reficere. reparare. restituere (wiederherstellen). – den Schaden, Verlust e., damnum explere, compensare, sarcire, resarcire, restituere; detrimentum sarcire, resarcire; quae amissa sunt reficere: den Verlust im vorigen Treffen e., numerum amissorum proximā pugnā explere: das Verschwendete e., consumpta replere: jmds. Stelle e., munia od. vicem alcis explere: jmds. Stelle durch jmd. e., alqm in alcis locum su brogare, sufficere (s. »nachwählen« das Nähere). – ersetzlich, reparabilis; qui, [822] quae, quod compensari, resarciri potest. – nicht e., s. unersetzlich. – Ersetzung, compensatio (Ausgleichung, Vergütung).

    deutsch-lateinisches > ersetzen

  • 10 stärken

    stärken, robustum facere (kernfest machen, z.B. corpus). – firmum od. firmiorem facere (phy. fisch fest machen, z.B. corpus). – corroborare (in allen seinen Teilen kernfest machen. stählen. z.B. alqm assiduo opere: u. alqd corroborat stomachum). – firmare. confirmare (fest, dauerhaft machen, z.B. corpus cibo firm.: u. valetudinem firm. od. confirm.: u. memoriam firm.: jmds. Mut, conf. alcis animum od. alqm animo). – reficere (wiederherstellen zur alten Kraft, z.B. ciborum diversitate corpus reficitur). sich stärken, se corroborare; se confirmare; se recreare. se od. vires reficere (sich erholen, sich neue Kräfte sammeln).

    deutsch-lateinisches > stärken

  • 11 labor

    [st1]1 [-] lābor, lābi, lapsus sum: - intr. -    - inf. arch. labier. a - glisser, couler, s'écouler, s'échapper, s'enfuir, fuir.    - labuntur anni: les années s’écoulent.    - labente die, Virg.: à la chute du jour.    - flumina sub terra labentia, Virg.: les fleuves qui coulent sous terre.    - sanguis tardior labebatur, Tac.: le sang circulait plus lentement. b - tomber en glissant, glisser, menacer ruine, s'écrouler, trébucher, chanceler, tomber.    - labi ex equo, Liv. (labi equo, Hor.): tomber de cheval.    - labi ex rupe, Curt.: tomber du haut d'un rocher.    - lapsa cadunt folia, Virg.: les feuilles se détachent et tombent.    - atra silex jam jam lapsura, Virg. En. 6: une roche noire, bientôt sur le point de glisser. c - faire un faux pas, faillir, s'égarer, se tromper.    - labi in officio, Cic.: manquer à son devoir.    - labentem rem publicam fulcire, Cic.: soutenir l’Etat chancelant.    - sed longius labor, Cic.: mais je m'écarte trop de mon sujet.    - labi mente: - [abcl]a - perdre la raison. - [abcl]b - Cels. tomber en défaillance, s'évanouir.    - recto itinere labi: s'écarter de la route directe.    - labi in aliqua re, Cic.: faillir en qqch. d - se laisser aller à, tomber dans, incliner vers, être entraîné.    - ad opinionem labi, Cic.: se laisser aller à une opinion, se ranger à une opinion.    - ad aliquem labi, Cic.: se ranger à l'avis de qqn.    - labor eo ut Epicuro assentiar, Cic.: j'en viens à partager l'avis d'Epicure. e - tomber dans un mauvais état, être en décadence, s'affaiblir.    - miserere domus labentis, Virg. En. 4: prends pitié d'une famille qui s'éteint. [st1]2 [-] lăbŏr (arch. lăbōs), ōris, m.: a - labeur, peine, effort, fatigue, travail, charge, tâche; activité, énergie, résistance (au travail).    - magno labore (magno cum labore): à force de travail.    - labor omnia vincit improbus, Virg.: un travail acharné vient à bout de tout.    - labore se reficere: se remettre de sa fatigue.    - labor est + inf.: il est difficile de.    - loca montana quae ipsis (= Romanis) capere labor erat, Liv. 39, 1: région montagneuse dont il leur était difficile de s'emparer.    - cotidiana exercitatione summi esse laboris, Caes.: être d'une très grande résistance grâce à un entraînement quotidien.    - certum 'st ad frugem adplicare animum, quamquam ibi labos grandis capitur, Plaut.: c'en est fait, je me voue à la sagesse, quelque laborieuse que soit la tâche qu'elle impose. b - souffrance, douleur, calamité, malheur, épreuve, désastre.    - Lucinae labores, Virg.: les douleurs de l'enfantement.    - maximus earum (apium) labor est initio veris, Col.: pour elles (les abeilles) la période la plus critique se situe au début du printemps. c - inquiétude, malaise, maladie, défaillance; éclipse.    - sulphurosi fontes labores nervorum reficiunt,Vitr. 8: les sources sulfureuses guérissent les maladies nerveuses.    - mox et frumentis labor additus, Virg.: bientôt la maladie frappa aussi les blés.    - labores lunae, solis: éclipses de la lune, du soleil. d - résultat d'un travail, ouvrage, oeuvre.    - boum labores diluere, Virg.: inonder le travail des boeufs (inonder les champs où les boeufs ont travaillé).    - periit labor irritus anni, Virg.: le travail de l'année est annéanti.    - pocula, veterum labor, V.-Fl.: coupes, oeuvre d'artistes anciens.
    * * *
    [st1]1 [-] lābor, lābi, lapsus sum: - intr. -    - inf. arch. labier. a - glisser, couler, s'écouler, s'échapper, s'enfuir, fuir.    - labuntur anni: les années s’écoulent.    - labente die, Virg.: à la chute du jour.    - flumina sub terra labentia, Virg.: les fleuves qui coulent sous terre.    - sanguis tardior labebatur, Tac.: le sang circulait plus lentement. b - tomber en glissant, glisser, menacer ruine, s'écrouler, trébucher, chanceler, tomber.    - labi ex equo, Liv. (labi equo, Hor.): tomber de cheval.    - labi ex rupe, Curt.: tomber du haut d'un rocher.    - lapsa cadunt folia, Virg.: les feuilles se détachent et tombent.    - atra silex jam jam lapsura, Virg. En. 6: une roche noire, bientôt sur le point de glisser. c - faire un faux pas, faillir, s'égarer, se tromper.    - labi in officio, Cic.: manquer à son devoir.    - labentem rem publicam fulcire, Cic.: soutenir l’Etat chancelant.    - sed longius labor, Cic.: mais je m'écarte trop de mon sujet.    - labi mente: - [abcl]a - perdre la raison. - [abcl]b - Cels. tomber en défaillance, s'évanouir.    - recto itinere labi: s'écarter de la route directe.    - labi in aliqua re, Cic.: faillir en qqch. d - se laisser aller à, tomber dans, incliner vers, être entraîné.    - ad opinionem labi, Cic.: se laisser aller à une opinion, se ranger à une opinion.    - ad aliquem labi, Cic.: se ranger à l'avis de qqn.    - labor eo ut Epicuro assentiar, Cic.: j'en viens à partager l'avis d'Epicure. e - tomber dans un mauvais état, être en décadence, s'affaiblir.    - miserere domus labentis, Virg. En. 4: prends pitié d'une famille qui s'éteint. [st1]2 [-] lăbŏr (arch. lăbōs), ōris, m.: a - labeur, peine, effort, fatigue, travail, charge, tâche; activité, énergie, résistance (au travail).    - magno labore (magno cum labore): à force de travail.    - labor omnia vincit improbus, Virg.: un travail acharné vient à bout de tout.    - labore se reficere: se remettre de sa fatigue.    - labor est + inf.: il est difficile de.    - loca montana quae ipsis (= Romanis) capere labor erat, Liv. 39, 1: région montagneuse dont il leur était difficile de s'emparer.    - cotidiana exercitatione summi esse laboris, Caes.: être d'une très grande résistance grâce à un entraînement quotidien.    - certum 'st ad frugem adplicare animum, quamquam ibi labos grandis capitur, Plaut.: c'en est fait, je me voue à la sagesse, quelque laborieuse que soit la tâche qu'elle impose. b - souffrance, douleur, calamité, malheur, épreuve, désastre.    - Lucinae labores, Virg.: les douleurs de l'enfantement.    - maximus earum (apium) labor est initio veris, Col.: pour elles (les abeilles) la période la plus critique se situe au début du printemps. c - inquiétude, malaise, maladie, défaillance; éclipse.    - sulphurosi fontes labores nervorum reficiunt,Vitr. 8: les sources sulfureuses guérissent les maladies nerveuses.    - mox et frumentis labor additus, Virg.: bientôt la maladie frappa aussi les blés.    - labores lunae, solis: éclipses de la lune, du soleil. d - résultat d'un travail, ouvrage, oeuvre.    - boum labores diluere, Virg.: inonder le travail des boeufs (inonder les champs où les boeufs ont travaillé).    - periit labor irritus anni, Virg.: le travail de l'année est annéanti.    - pocula, veterum labor, V.-Fl.: coupes, oeuvre d'artistes anciens.
    * * *
    I.
        Labor, priore prod. laberis, pen. corr. lapsus sum, labi. Cic. Cheoir et tomber petit à petit.
    \
        Labi, Glisser, Griller, Couler.
    \
        Anguis labitur, pisces in aqua, muraena, et quicquid motu lubrico est, labitur. Glisse ou eschappe en glissant et se coulant.
    \
        Pennis labi. Virgil. Voler, ou Descendre en volant.
    \
        Occulte labitur aetas. Ouid. S'en va, Se passe, S'escoule.
    \
        Lachrymae labuntur. Ouid. Tombent.
    \
        Labi. Cic. Tomber en povreté.
    \
        Labi. Cic. Faillir, Errer.
    \
        Labebar longius, nisi me retinuissem. Cic. Je sortoye fort hors de propos, si etc.
    \
        Labi in adulationem. Tacit. Tomber en flaterie, Devenir flateur.
    \
        Labi imprudentia. Cic. Faillir par imprudence.
    \
        Labi mente. Celsus. Perdre l'entendement.
    II.
        Labor, priore correpta, laboris, ma. g. Labeur, Peine et travail, soit de corps ou d'esprit.
    \
        Sine labore. Cic. Sans peine et travail.
    \
        Lunae labores. Virgil. Eclipse de lune.
    \
        Solis labores. Virgil. Eclipse de soleil.
    \
        Effusus labor omnis. Virgil. Toute la peine a esté perdue.
    \
        Nullo labore aliquid facere. Cic. Sans peine.
    \
        Imponere laborem. Cic. Bailler peine, Imposer et encharger.
    \
        Iniungere laborem alicui. Quintil. Enjoindre.
    \
        Labori esse alicui. Cic. Luy bailler peine, ennuy et fascherie.
    \
        Esse in labore. Plin. Estre à la besongne, Labourer, Travailler, Besongner.
    \
        Suscipere laborem. Cic. Prendre peine.
    \
        Labor, apud poetas frequenter pro periculo, calamitate, vel alio quouis incommodo. Virg. Ennuy, Peine, Povreté, Adversité, Peril, Danger, Mal, Disette.
    \
        Primos Lucinae experta labores. Virgil. Estant au travail de son premier enfant.

    Dictionarium latinogallicum > labor

  • 12 lassitudo

    lassĭtūdo, ĭnis, f. fatigue, épuisement, lassitude.    - lassitudine exanimari (confici), Caes.: être harassé de fatigue.    - citra lassitudinem, Sen.: sans aller jusqu'à la fatigue.    - lassitudinem sedare (reficere, recreare, solvere, levare): dissiper la fatigue.    - lassitudo armorum equitandive, Plin. 23: fatigue produite par le maniement des armes ou par l'équitation.
    * * *
    lassĭtūdo, ĭnis, f. fatigue, épuisement, lassitude.    - lassitudine exanimari (confici), Caes.: être harassé de fatigue.    - citra lassitudinem, Sen.: sans aller jusqu'à la fatigue.    - lassitudinem sedare (reficere, recreare, solvere, levare): dissiper la fatigue.    - lassitudo armorum equitandive, Plin. 23: fatigue produite par le maniement des armes ou par l'équitation.
    * * *
        Lassitudo, pen. prod. lassitudinis. Cic. Lasseté.

    Dictionarium latinogallicum > lassitudo

  • 13 murus

    mūrus, ī, m., die Mauer (vgl. moenia), I) eig. u. übtr., A) eig.: a) einer Stadt usw., murus urbis, arcis, Liv.: muri urbis, Cic.: muri pinnae, Liv.: muros instruere, Nep., aedificare, Ov.: pro diruto muro novum tumultuario opere ex ipsa ruinae strage congestis saxis exstruere, Liv.: ducere murum, Liv., muros, Verg. u. Hor.: ducere murum interiorem ab nondum capta parte urbis, Liv.: muro lapideo urbem cingere, Liv.: castellum muro circumdare, Liv.: urbem muris saepire, Nep.: praesidio murorum urbem includere, Iustin.: muros restituere, muros dirutos reficere, Nep.: reficere novum murum ab ea parte, quā patefactum oppidum ruinis erat, Liv.: interiorem iuxta validum pro diruto novum obstruere murum, Liv.: novus pro diruto murus obiciebatur, Liv.: multis locis murus decussus est, Liv. (vgl. multis simul locis aut subruti aut ariete decussi ruebant muri, Liv.): testudinibus admotis murum subruere, Liv.: subruere murum ab imo, Liv.: murum od. muros arietibus quatere, Liv.: percussit aries murum, Cic.: tribus arietibus aliquantum muri discutere, Liv.: muros ariete sternere, Liv.: pulsare ariete muros, Verg.: priusquam aries murum attigisset, Caes.: murus latius, quam quā caederetur (angebrochen wurde), ruebat, Liv.: murum ascendere, Caes.: positis scalis ascendere muros, Caes.: scalis ascendere muros, Verg.: escendere in murum, Liv.:
    ————
    obambulare muris, Liv.: concursus fit undique in muros, man strömte von allen Seiten auf den M. zusammen, Liv.: repetere patrios muros, Vaterstadt, Ov.: animos extra moenia, corpora intra muros habebant, Vell. – b) um Privatgebäude, Cic. u. Tac.: m. marmoreus, Erker, Calp. – B) übtr.: a) der Damm, Wall, Varro r. r. 1, 14, 3. – b) der Rand des Topfes, Iuven.: so auch cor munitum costarum et pectoris muro, Plin. – c) der hölzerne Turm auf dem Elefanten, Sil. 9, 602. – d) der Kopfschmuck der Cybele, der aus Türmen gebildet wird, m. crinalis, Claud. Eutr. 2, 284 – II) übtr., die Mauer, Vormauer, der Schutz, lex Aelia et Fufia propugnacula murique tranquillitatis, Cic.: hic murus aëneus esto etc., Hor.: v. Pers., murus Graiûm, v. Achilles, Ov. – Über die arch. Formen moerus u. moirus s. Georges Lexik. d. Lat. Wortf. S. 439.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > murus

  • 14 recreo

    rĕ-crĕo, āvi, ātum, v. a., to make or create anew, to remake, reproduce, restore, renew (very rare;

    syn.: reficio, reparo): lumen,

    Lucr. 5, 759; 5, 277; cf. id. 5, 323:

    carnes,

    Plin. 34, 15, 46, § 155. — Poet.: Athenae recreaverunt vitam legesque rogarunt, transformed, reformed life (by agriculture), Lucr. 6, 3; Lact. 7, 21; Sedul. 4, 289; cf.

    , of baptism,

    Paul. Nol. C. 21, 465; and, jocosely: illic homo homines non alit, verum educat Recreatque, he does not merely feed men, but fattens and transforms them (by much eating), Plaut. Men. 1, 1, 23. —
    II.
    In gen., to restore to a good condition, to revive, refresh, recruit, invigorate in body or mind; and, mid., to become refreshed or recruited, to recover, revive (freq. and class.; syn.: reficio, relevo, erigo, confirmo).
    A.
    In body: propterea capitur cibus, ut suffulciat artus Et recreet vires interdatus, Lucr. 4, 868; cf. Plin. 12, 1, 2, § 4:

    voculam,

    Cic. Att. 2, 23, 1:

    ex vulnere,

    id. Inv. 2, 51, 154; Liv. 29, 18:

    ex gravi morbo,

    Cic. Red. ad Quir. 1, 4:

    aspectu smaragdi recreatur acies,

    Plin. 37, 5, 16, § 63:

    lassitudines,

    id. 22, 13, 15, § 32; cf.

    defectionem,

    Tac. A. 6, 50:

    leni vento umerum,

    Hor. C. 3, 20, 13:

    arbor aestivā recreatur aurā,

    id. ib. 1, 22, 18:

    tenuatum corpus,

    id. S. 2, 2, 84:

    potorem squillis,

    id. ib. 2, 4, 58:

    semivivum ex acie elatum,

    Nep. Eum. 4, 4:

    fessos maniplos,

    Sil. 17, 194.—
    B.
    In mind:

    quae (litterae) mihi quiddam quasi animulae restillarunt: recreatum enim me non queo dicere,

    revivified, Cic. Att. 9, 7, 1:

    reficere et recreare mentem,

    id. Planc. 1, 2;

    so coupled with reficere,

    id. Mil. 1, 2; cf.:

    (discipulus) mutatione recreabitur sicut in cibis, quorum diversitate reficitur stomachus,

    Quint. 1, 12, 5:

    afflictum erexit, perditumque recreavit,

    restored again to life, Cic. Imp. Pomp. 9, 23; cf.:

    provinciam afflictam, et perditam erigere atque recreare,

    id. Verr. 2, 3, 91, § 212:

    ego recreavi afflictos animos bonorum,

    id. Att. 1, 16, 8:

    res publica revirescat et recreetur,

    id. Fam. 6, 10, 5:

    non recreatus neque restitutus populus,

    id. Rosc. Am. 47, 137:

    recreatur civitas,

    id. Rep. 1, 44, 68:

    (animus) cum se collegit atque recreavit,

    has recovered itself, id. Tusc. 1, 24, 58:

    litteris sustentor et recreor,

    id. Att. 4, 10, 1:

    Caesarem Pierio recreatis antro,

    Hor. C. 3, 4, 40: spatium interponendum ad recreandos animos, * Caes. B. C. 3, 74 fin. et saep.:

    se ex magno timore,

    Cic. Cat. 3, 4, 8:

    recreatus ex metu mortis,

    id. Verr. 2, 5, 61, § 160:

    ab hoc maerore recreari,

    id. Att. 12, 14, 2: se ab illo tumore, Auct. B. Alex. 37 fin.:

    veritas debilitata tandem aequitate talium virorum recreëtur,

    Cic. Quint. 2, 4.—With gen.:

    recreatur animi,

    App. M. 2, p. 119, 37; 5, p. 168, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > recreo

  • 15 magnus

    a, um (compar. mājor, us, superl. maxĭmus, a, um — арх. maxumus)
    1) большой, крупный (insula C; epistula C; mare Sl; oppĭdum Cs; magna negotia magnis adjutoribus egent VP; ascendĕre a minoribus ad majora C); просторный, обширный ( domus C); высокий (quercus Enn; acervus C, V; mons Ctl); рослый, высокого роста, крупного телосложения (homo LM; animal PM); значительный, многочисленный (numerus C, Cs; pecunia C, Nep, L; classis Nep; populus V, PJ); длинный (iter C; capillus, barba C)
    reficere in majus PJ — увеличивать, расширять
    2) разлившийся, выступивший из берегов или бурный (mare Lcr, Sl; flumen V, Sen; aquae L)
    3) сильный, резкий, мощный (ventus Pl; imber, incendium C); жестокий ( dolor Cs); бурный ( gaudium Sl); громкий (clamor, vox C; fletus Cs)
    4) тяжёлый, тяжкий (clades Sl; jactura C; morbus CC; offensio C)
    5) широкий, оживлённый ( mercatura C)
    6) разительный, решительный ( argumentum C); настоятельный, настойчивый (preces C etc.); важный, внушительный, серьёзный (causa, judicium, testimonium C; maxima rei publicae tempora C)
    maximae cuique fortunae minime credendum est L — чем больше преуспеяние, тем меньше следует ему доверяться
    magna curare, parva neglegere C — заниматься серьёзными делами, мелкими же пренебрегать
    7) усиленный, усердный ( studium Cs)
    8) долгий, продолжительный (mensis V; tempus Just, Pt)
    annus m. C, Tвеликий (мировой) год (около 13 000 лет) или St, Lcn весьма плодородный, обильный год
    magno natu Nep etc. — в преклонных годах, престарелый
    major ( maximus) natu C, L etc. — старший (самый старший); но
    major patria QC — исконное отечество, старшая родина, т. е. метрополия (напр., Финикия для карфагенян)
    majores natu C etc. — люди старшего возраста, старики или L сенаторы
    10) великий (homo, vir C; Pompejus m. C.)
    11) могучий, могущественный (Juppiter optimus maximus C)
    12) возвышенный, благородный (animus, spectaculum C)
    13) гордый, надменный, хвастливый ( lingua H)
    14) дорогостоящий, дорогой (pretium C, Ph etc.)
    magni (magno) aestimare (facere) C etc. — высоко ценить, дорожить

    Латинско-русский словарь > magnus

  • 16 administro

    ad-ministro, āvī, ātum, āre, I) intr. Handreichung tun, bei etwas hilfreich an die Hand gehen, -beistehen, alci ad rem divinam, Plaut. Epid. 418. – II) tr.: A) etwas an die Hand geben, mel in secundam mensam administratur, wird aufgetragen, Varr. r.r. 3, 16, 5. – B) etwas handhaben, leiten, besorgen, verwalten, verrichten, vornehmen, 1) im engern Sinne: navem, lenken, regieren, Caes.: negotium, Cic.: rem familiarem, Cic.: domum, Cic.- beim Landbau, faenisicium, Varr.: sementem, vindemiam, Col. – u. übh. v. jeder Verrichtung, dextram partem operis, die rechte Seite des Werks besorgen = von der rechten Seite angreifen, Caes.: caedem, Auct. b. Hisp. – u. absol. = hantieren, Hand anlegen, seinen Dienst tun, arbeiten u. dgl., neque inter vineas sine periculo administrare poterant (milites), Sall.: et si celeriter administraverint, Vitr. – 2) im weitern Sinne: a) Von der Leitung des Krieges: α) von der Leitung des Ganzen, bellum, leiten, führen (als Oberbefehlshaber), Cic., Caes. u.a.: bellum cum Cimbris, summam rerum, den Oberbefehl haben, Cic.: exercitum, Cic.: u. so rem publicam, den Staat militärisch Verwalten, mit u. ohne exercitu u. dgl., Caes. u. Liv. (s. Drak. zu Liv. 6, 6, 11 die Beisp.): atque haec ita Caesar administrabat, ut etc., traf solche Vorkehrungen, Caes. – β) von der Leitung u. Besorgung einzelner Teile od. Kommandos (als Untergebener des Oberbefehlsh.), nihil iam Caesaris imperia spectabant, sed per se quae videbantur administrabant, trafen solche Anstalten, wie sie ihnen zweckmäßig schienen, Caes.: ea quae amissa sunt administrare et reficere, unter seiner Leitung den Verlust wieder gutmachen. Caes.: absol., administrantibus M. Antonio et Fufio Caleno, Caes. – b) von der Leitung, Verwaltung u. Besorgung des Staates, seiner Ämter u. dgl., rem publicam, civitatem, Cic.: provinciam, Cic.: leges et iudicia, Cic.: legationem, Nep.: magistratus ac reges iive, per quos publica administrantur, od. die Staatsdiener, Sen. – dah. auch omnem mundum, Cic.

    lateinisch-deutsches > administro

  • 17 aegroto

    aegrōto, āre (aegrotus), krank sein (Ggstz. sanum od. saniorem esse, valere), I) eig.: A) physisch krank sein, aegrotare timens, Hor.: pueri aegrotantes, Quint.: mater cum novissime aegrotasset, Val. Antias fr.: graviter (gravius, gravissime), vehementer diuque, Cic.: leviter, Cic.: periculose, Cic.: mortifere, Plin. ep.: graviter aegrotare coepisse, schwer krank werden, schwer erkranken, Cic.: aegr. apud alqm, in alcis domo, Cic.: graviter aegr. Neapoli, Cic.: Partiz. subst., aegrotantes reficere, Aur. Vict. epit. 10, 14. – v. Vieh, Cato r.r. 71. Hor. sat. 1, 8, 6. Col. 7, 5, 2. Gargil. de cur. boum § 3 ed. Schuch. – v. Pflanzen, Plin. 17, 226 u. 228. – B) geistig krank sein, leiden, ea res, ex qua animus aegrotat, Cic. Tusc. 4, 79: quo me aegrotare putes animi vitio? Hor. sat. 2, 3, 307: aegr. animo, Lucil. sat. 26, 26. Augustin. conf. 8, 3. – II) übtr., v. Abstr., die nicht mehr sind, wie sie sein sollten, kränkeln, daniederliegen, dum illi (boni mores) aegrotant, Plaut. trin. 30: in te aegrotant artes antiquae tuae, Plaut. trin. 72: aegrotat fama vacillans, Lucr. 4, 1116. – / Wegen Cic. div. in Caec. 70 s. aegrōtus.

    lateinisch-deutsches > aegroto

  • 18 bonus

    bonus (arch. duonus, s. S. 852), a, um, Compar. melior, -ius, Genet. -ōris, Superl. optimus (v. opto), a, um, gut seiner Natur u. seinem Wesen nach (Ggstz. malus), fast in allen Beziehungen entsprechend dem griech. ἀγαθός (Ggstz. κακός), I) adi.: A) gut sowohl in physischer als auch in geistiger Hinsicht, trefflich, tüchtig, brav u. dgl., 1) an sich gut, bonae aedes, boni postes, Plaut.: nummi boni (Ggstz. nummi adulterini), Cic.: calamus, Cic.: agrum meliorem in his regionibus habet nemo, Ter.: optimum argentum, vortrefflich gearbeitetes, Cic. – vox, Quint.: bonā esse voce, Plaut. – memoria (Gedächtnis) b., Cic.: si meliore memoriā es, velim scire, ecquid de te recordere, Ter. – bona carmina (Ggstz. mala c.), Hor.: verba suā naturā bona aut mala (versch. v. bona verba unten no. I, A, 2, l), Cic.: verba valde bona, Cic.: bona dicta, Witze, Enn. fr.: scripta optima Graecorum, Hor.: omnia meliora facere, vervollkommnen, Cic. Tusc. 1, 1. – ars b., artes b., lobenswerte-, edle Eigenschaft, -Eigenschaften, Sing. b. Quint., Plur. b. Sall. u. Tac. (vgl. Spalding Quint. 12, 1, 7). – bonae res, das Gute (Ggstz. aliena ac nihil profutura), Sall. Iug. 1, 5. – adulescentes bonā indole praediti, Cic.: vir egregio ingenio bonisque omnibus disciplinis, Gell. – optimum est! vortrefflich! Plaut. (s. Brix Plaut. capt. 696).

    Insbes.: a) = καλός der äußern Erscheinung nach gut, hübsch, schön, forma bona, Ter. u. Varr., melior, Hor.: cervix b., Suet.: M. Lepidus iuvenis formā, quam mente melior, Vell.: mulier bona aspectu, Ambros. ep. 27. no. 16. – b) von Geburt gut, von guter Abkunft, vornehm, angesehen, auch mit ethischem Nebenbegr. des Rechtlichen, Achtungswerten, wie honett, bono genere natus, Plaut. u. Cic. u. (Ggstz. malo genere natus) Cornif. rhet.: illam civem esse Atticam, bonis prognatam, honetter Leute Kind, Ter. – c) zum Geschäft gut, tüchtig, geschickt, brav, wacker, α) übh.: gubernator, gladiator, imperator, Cic.: dux, Ov.: poëta, Cic.: non boni, sed imperiti medici, Cels.: übtr., stilus optimus et praestantissimus dicendi magister, Cic. – m. Abl., hic iaculo bonus, hic longe fallente sagittā, Verg.: et proelio strenuus erat et consilio bonus, Sall. (vgl. im folg. pace belloque b.). – u. bonus (geschickt, kundig) m. Infin., Verg. ecl. 5, 1. Val. Flacc. 1, 438. Sil. 14, 453: u. so so melior (geeigneter, brauchbarer, tüchtiger) m. Infin., Pers. 4, 16. Lucan. 8, 381. Sil. 1, 681. Val. Flacc. 1, 424. Claud. IV. cons. Hon. 541; de nupt. Hon. et Mar. 314: u. optimus m. Infin., Stat. silv. 2, 3, 70. – subst., boni, tüchtige Männer, Cic. Tusc. 1, 110. – β) zum Kampfe, im Kriege tüchtig, wacker, brav (Ggstz. malus, ignavus, s. Dietsch Sall. Iug. 86, 3), meist subst., iuxta boni malique, strenui et imbelles inulti obtruncari, Sall.: pari periculo, sed famā impari boni atque ignavi erant, Sall.: optimus quisque cadere aut sauciari, Sall. – m. Abl., vir pace belloque b., Liv.: bonus militiā, Tac.: bello meliores (Ggstz. rudes), Sall.: Pisidae optimi bello, Liv. Vgl. Fabri Sall. Iug. 13, 1. Drak. Liv. 4, 2, 2. Kießl. Tac. ann. 1, 3.

    2) in bezug auf die Empfindung, das Befinden, die Lage jmds., gut, trefflich, frisch, gesund, angenehm, günstig, glücklich, a) v. phys.. u. geistigen Befinden, gut, trefflich, gesund, valetudo bona, Cic., optima, Caes. – mens b., vernünftiger, gesunder Verstand (Ggstz. furor), Liv. u.a.: numquid vis? D. mentem vobis meliorem dari, Ter. – animus b., ein ruhiger, gelassener Sinn, Plaut.: bono animo esse, guten Mutes sein, Cic. u.a. (bes. oft es bono animo u. bono animo es, sei guten Muts, Komik., Varr. u. Apul.; s. Hildebr. Apul. met. 7, 12. p. 567): bonum animum (Mut) habere, Liv., de Numidia, Sall. – b) v. phys. Eigenschaften u. Zuständen, gut, frisch, gesund, color (Gesichtsfarbe), Lucr. u. (Ggstz. malus) Ov.: melior sanguis (Jugendblut) dabat, Verg.: aetas bona, das frische Alter = die Jugend (Ggstz. aetas mala), Cic. u. (der Tiere) Varr. – v. Lust u. Witterung, caelum b., Cato: bona et certa tempestas, Cic.: tempestas melior, via peior, Hor. – c) v. Örtl.: Th. Non in loco emit perbono has (aedes)? Tr. Immo optimo. Plaut.: amnis doctus iter melius, Hor. – d) v. unschädlichen Dingen, gesund, heilsam, unschädlich, vinum, Cels.: aquae, Prop. – e) v. den Sinnen angenehmen Dingen, gut, köstlich, edel, regio rebus opima bonis, Lucr.: bonis rebus explere, Lucr.: optimis rebus uti, in jeder Hinsicht auf das beste (feinste) eingerichtet sein, Nep. – grandi pecuniā et re bonā multā (mit vielen Kostbarkeiten) copiosus, Gell. – optima quaedam (Ggstz. vilia et minuta), Plin. ep. 2, 6, 2. – insbes., bonae res, wie τὰ ἀγαθά, köstliche Sachen, d.i. köstliche Salben, Leckerbissen, Delikatessen, Nep.: cena b., Catull.: cenarum bonarum assectator, Sen. – f) v. Nachrichten u. Gerüchten, gut, angenehm, günstig, nuntii b., Plaut.: bona de Domitio, praeclara de Afranio fama est, Cic. – g) v. Gesinnung u. Denkart, et quorum melior sententia menti, Verg. – h) v. Lebens-u. Gemütszuständen, fama b. (ευδοξία), guter Ruf, Cic. (vgl. fama): optimae opinionis vir, ICt. – cum bona gratia, s. grātia. – cum b. venia, u. bl. bonā veniā, s. venia. – spes b., Cic. u.a. (vgl. spes). – i) v. menschl. Handlungen, Verhältnissen u. Lagen, gut = nützlich, verdienstlich, bona facta, Tac.: exemplum b., Tac.: alcis operā optimā fortissimāque usum esse, Caes.: bonā fortique operā eorum se ad eam diem usum, Liv.: bonam operam navare adversus alqm, Aur. Vict. – od. gut = gedeihlich, günstig, glücklich, bona initia (Ggstz. mali eventus), Sall.: bonus eventus, Varr.: exitus boni, Hor.: haec omnia meliores habebunt exitus, Cic.: fata b., Hor.: fatis melioribus uti, Verg.: salutis bonae si quid, Cic.: raro simul hominibus bonam fortunam bonamque mentem dari, Liv.: b. mors, ein glücklicher, leichter Tod, Plin. ep.: b. navigatio, Cic. u. Val. Max. – bonae res, günstige, glückliche Umstände od. Lage, Glück (Ggstz. malae), Plaut., Cic. u. Liv.: res et fortunae tuae... quae quidem cotidie faciliores mihi et meliores videntur, Cic. – in bonam partem, in optimam partem accipere (vgl. accipio), Cic. – k) v. der Zeit, gut = günstig, glücklich, froh, heiter, dies b., Ov., Sen. u. Petr.: optima quaeque dies miseris mortalibus aevi prima fugit, Verg.: bona hora, Petr.: bonas horas male collocare, Mart. – endlich l) v. Vorbedeutungen u. allem, was dazu gehört, gut = Glück bringend, günstig, von guter Vorbedeutung, auspicium b., Cic.: meliore opus est auspicio, Plaut.: omine cum bono, Catull.: bona cum alite, Catull.: ite bonis avibus, Ov. – v. der Rede, dicamus bona verba, Tibull.: linguis animisque favete; nunc dicenda bono sunt bona verba die, Ov.: dah. übtr., bona verba quaeso, nur gemach! Ter. Andr. 204. – u. die Eingangsformeln: quod bonum faustum felix fortunatumque sit, Cic.: quod bonum atque fortunatum sit, Plaut.: quod bonum faustumque sit tibi domuique tuae, Caesar Auguste, Suet.: venerare, ut nobis haec habitatio bona fausta felix fortunataque evenat, Plaut. trin. 40 sq. – u. vor Edikten: bonum factum, Heil u. Glück! Suet. (vgl. die Auslgg. zu Suet. Caes. 80, 2): bonum factum, ut edicta mea servetis, wohlan denn, nehmt in Obacht usw., Plaut.

    3) in bezug auf Zweck u. Gebrauch gut, d.i. tauglich, geeignet, zweckmäßig, bequem, aetas tironum plerumque melior, taugt besser, Cic. Tusc. 2, 38. – mit ad u. Akk.: terra cuiusmodi sit refert, et ad quam rem bona aut non bona sit, Varr.: campi militi Romano ad proelium boni, Tac. – m. Dat., ager frugum fertilis, bonus pecori, Sall.: quia mons pecori bonus alendo erat, Liv.: civitatibus suis quidem non boni (für ihre St. nicht von Segen), sed etc., Cic. de or. 3, 139. – dah. bonum est, es hilft, Cato. – quod mihi erit bonum atque commodum, bequem u. leicht für mich, Ter. – melius est m. 2. Sup., vitatu quidque petitu sit melius, Hor. sat. 1, 4, 116. – optimus est m. 2. Sup., quist amor cultu optumus, Plaut. mil. 101: bes. optimum factu esse, Cic. ep. 7, 3, 1. Cic. II. Verr. 1, 67 u. 136; Cat. 1, 29. Caes. b.G. 4, 30, 2. Liv. 38, 22, 2. – u. bonum est (es ist gut, ersprießlich, geraten, heilsam) m. Infin., Plaut. Curc. 176. Publ. Syr. sent. 47 R2: bonum atque utile est m. Acc. u. Infin., Dict. Cret. 2, 22: u. bonum videtur m. Infin., Augustin. conf. 8, 1: u. melius est m. Infin., Cic. ep. 9, 18, 2; de legg. 3, 54: u. erit melius m. Infin. perf. act., Liv. 3, 41, 3; 3, 48, 2: u. optimum est m. Infin., Caes. b.G. 2, 10, 4: u. optimum factu videtur m. Infin., Sall. Iug. 107, 5: u. optimum videtur m. Acc. u. Infin., Liv. 3, 4, 10 u. 27, 4, 3: u. optimum factu credens od. ratus m. Infin., Sall. Cat. 32, 1; 55, 1; 57, 5: u. (id) optimum est (ist am geratensten) m. folg. ut u. Konj., Plaut. trin. 486. Callistr. dig. 4, 2, 13: u. hoc mihi factu est optimum m. folg. ut u. Konj., Plaut. aul. 582: u. optimum est m. bl. Konj., Plaut. Men. 947 (dazu Brix mehr Belege).

    4) übtr. auf den Grad einer Menge, gut = ziemlich, nicht unbeträchtlich, ansehnlich, bona pars hominum, Hor.: bonam partem sermonis in hunc diem differre, Cic.: u. verb. bonam magnamque partem ad se attulit, Ter.: sit bona librorum copia, Hor.

    B) in moral. Hinsicht gut, 1) im allg., gutartig, brav, bieder, redlich, rechtschaffen, zuverlässig, ehrenhaft, treu, ehrlich (s. Dietsch u. Fabri Sall. Iug. 5, 5), a) v. Gesinnung u. Handlungsweise, ingenio bono esse, Ter.: ob mores bonos, Cels.: bono animo in populum Rom. esse, Caes.: consilio bono, in guter Absicht, Cic.: fides b., bonā fide, s. 1. fidēs. – conscientia b., Quint., conscientia optima, Plin. ep. – bona atque honesta amicitia, Sall.: societas b., Tac.: – causa b., Cic.: ratio bona cum perdita confligit, Cic. – bona pars tui, v. Geist (Ggstz. corpus), Sen.: u. so optima pars hominis, Cic.: u. quod est optimum in nobis, Lact., u. quod in homine praestantissimum et optimum est, Cic. Vgl. Bünem. Lact. 1, 7, 13. p. 49 sq. – b) v. Pers., bonus auctor, Cic.: u. so auctor valde bonus, auctor optimus, Cic.: M. Lepidus iuvenis formā quam mente melior, Vell.: boni fidelesque socii, Liv.: in foro infimo boni homines et dites ambulant, in medio, ibi ostentatores meri, Plaut.: naturā optimus, Sen.: fecit (homines) ex malis bonos, ex bonis optimos, Capitol. – bes. oft vir bonus u. subst. bl. bonus, der brave, biedere, rechtliche, wohlgesinnte, honette Mann, der Biedermann, Ehrenmann, auch ironisch (s. Sorof Cic. de or. 2, 85. Jordan Cic. Caecin. 16. p. 171), negant quemquam esse bonum virum nisi sapientem, Cic.: hoc autem celandi genus quale sit et cuius hominis, quis non videt? certe non aperti, non simplicis, non ingenui, non iusti, non viri boni; versuti potius, obscuri, astuti, fallacis etc., Cic.: pessimus atque optimus vir, Quint.: iustis autem et fidis hominibus, id est bonis viris, ita fides habetur, ut etc., Sall.: vir gratus bonusque, Liv., od. gratus homo et vir bonus, Cic.: ipso homo melior non est, es gibt keinen braveren Mann als ihn, Petr.: tanto melior! (Ggstz. tanto nequior), wir »desto besser!« (s. Wagner Ter. heaut. 549): homines optimi, die guten (lieben) Leutchen (iron.), Cic.: viri boni est misereri, Cic. – subst. (vgl. Dietsch Sall. Iug. 42, 3), proprium est boni recte facere, Quint. 5, 10, 64: bonus tantum modo segnior fit, ubi neglegas, malus improbior, Sall.: Plur., minor vis bonis quam malis inest, Plin. ep.: boni, Ggstz. nefandi (die Ruchlosen), Ov. – u. im Voc. in der Anrede, mein guter, braver, wackerer, wie ὠγαθέ, ὠγαθοί, α) in freundlicher Anrede: dux bone, Hor.: optimi viri, Cic.: o bone, Hor. u. Pers.: bone, Hor.: boni, Hor. – β) mit Ironie: bone vir, sauberer Bursche, Plaut, u. Ter.: quid ais, bone (du sauberer) custos defensorque provinciae? Cic.: boni, ihr lieben Leutchen, Hor. Vgl. Brix Plaut. capt. 951. Spengel Ter. Andr. 616. Fritzsche u. Heindorf Hor. sat. 2, 2, 1. Drak. Sil. 2, 240. – u. Bonus = Χρηστός, der »Redliche«, als Beiname des Phocion, Nep. Phoc. 1, 1.

    2) insbes.: a) politisch gut-, wohlgesinnt, patriotisch gesinnt, loyal, gemeinsinnig, d.i. in Rom = aristokratisch gesinnt, in Athen usw. = demokratisch gesinnt, ut eum, quem bonum civem semper habuisset, bonum virum (rechtl. M.) esse pateretur, Cic.: bonus et fortis civis (Ggstz. aut timidus aut sibi potius consulens), Cic.: boni cives, boni viri (Ggstz. seditiosus civis), Cic.: qui ita suum consulem observavit, ut et illi quaestor bonus et vobis omnibus optimus civis videretur, Cic.: pars (Partei) melior (Ggstz. pars deterior), Liv. – subst., ein Gutgesinnter, ein Patriot, loyaler Bürger, Sing. u. Plur. b. Cic. u.a.: omnes boni, Cic.: boni complures, Sall.: fautor et cultor bonorum, Liv.: so auch optimi viri, achtbare Patrioten, Cic.: u. ironisch, etsi propediem video bonorum (Patrioten), id est lautorum et lo upletium (Leuten, die gern gut leben u. volle Beutel haben) urbem refertam fore, Cic. ad Att. 8, 1, 3. – b) sittlich gut = sittsam, keusch, tugendhaft, quid dicas, nullam mulierem bonam esse, Plaut.: femina, Cic.: virgo, coniunx, Catull.: pueri boni malique, Catull. – amor, Catull. – c) gutmütig, uneigennützig, von Hetären, die kein Geld nehmen, expedit bonas esse vobis, Ter.: at bona, quae nec avara fuit, Tibull. – d) gütig = gnädig, gewogen, gefällig, des bonus veniam, Hor.: vos Manes este boni, Verg.: di boni! als Ausruf, Komik, u. Cic. (s. Spengel Ter. Andr. 338): bone deus, Augustin. conf. 2, 6, 12. – hic si, quā modeste munifico esse licet, vellet bonus atque benignus esse, Hor. – m. Dat., vicinis bonus esto, Cato: sis bonus o felixque tuis, Verg. – m. in u. Akk., eo velim uti possem bono in me, Cic. – dah. als Beiname des Jupiter, Iuppiter Optimus Maximus, abgekürzt OM. ( nicht Maximus Optimus, s. Cic. de nat. deor. 2, 64), Cic. u.a. – u. Bona Dea, s. bes. S. 846. – optimus zuw. noch durch Advv. gesteigert, wie: satis opt., Aur. Vict. Caes. 39, 26: valde opt., Plin. Val. 3, 3: plane opt., Apul. de dogm. Plat. 2, 19: perquam optimus, Itala psalm. 22, 5 (b. Cypr. ep. 63, 12). – / vulg. Genet. Sing. Femin. bone, Corp. inscr. Lat. 10, 1231 (a 490 p. Chr.): arch. Dat. Sing. Femin. bonai, Corp. inscr. Lat. 6, 54: arch. Nomin. Plur. bonei, Catull. 61, 232 Schw.: arch. Dat. Plur. boneis, Corp. inscr. Lat. 1, 1194 u. 10, 600. Plaut. Poen. 1216 cod. Ambr. – Kompar. arch. Akk. meliosem, Varr. LL. 7, 27. Paul. ex Fest. 122, 2 = 87, 25 Thewr. (nach Bugges Vorschlag): Abl. Sing. gew. meliore, doch auch meliori, Act. fr. Arv. aus dem J. 101. I. lin. 73. Corp. inscr. Lat. 8, 1183 (aber Cic. Quinct. 4 Kayser und Müller meliore): arch. Dat. od. Abl. Plur. meliosibus, Paul. ex Fest. 264, 6. – Superl. auch gedehnt opitumus, Corp. inscr. Lat. 1, 1016: opitimus, Corp. inscr. Lat. 6, 2440. – Superl. bonissimus od. melissimus ungebr. nach Varr. LL. 8, 75 u. 76; doch bonissima femina, Corp. inscr. Lat. 5, 342*. – arch. Nbf. duōnus, Paul. ex Fest. 67, 1. Cn. Marc. carm. bei Fest. 165 (a), 30; vgl. Gloss. II, 56, 56 ›duonus, ἀγαθός‹: Genet. Plur. duonoro(m), Corp. inscr. Lat. 1, 32.

    II) subst., bonum, ī, n., Kompar. melius, n., 1) das Gute = die gute Beschaffenheit, der gute Zustand usw., ni vis boni in ipsa inesset forma, Ter.: in bonum vertere, sich zum Guten wenden, zum Guten ausschlagen, Caes.u. Liv.: mutare in deterius aut in melius, Sen.: mutari in melius (von Pers.), Tac.: perniciosa illorum consilia fortuna deflexit in melius, Sen.: pleraque ab saevis adulationibus aliorum in melius flexit, wußte die bessere Seite herauszukehren, Tac.: reficere in melius et in maius, verbessern u. vergrößern, Plin. ep.: it in melius valetudo principis, es geht besser mit der G. des F., Tac. – 2) wie το ἀγαθόν, bonum, ī, n., u. wie τὰ ἀγαθά, Plur. bona, ōrum, n., das Gut, das Gute, a) übh. jedes phys., geistige u. moralische Gut, Glücksgut, Glück, körperl., geist. u. moral. Vorzug, Talent, Tugend, übh. alles, was gut, recht u. löblich ist (Ggstz. malum), α) Sing.: bonum breve est, Nov. fr.: sapiens et bonum ferre potest modice et malum fortiter aut leviter, Varr. fr.: aut honoribus aucti aut re familiari, aut si aliud quippiam nacti sumus fortuiti boni aut depulimus mali etc., Cic.: forma bonum fragile est, Ov.: summum bonum erae esse putabam hunc Pamphilum, Ter.: bonum tuum concoquas, genieße dein Glück, Petr.: nihil melius homini sit a dis immortalibus datum, kein größeres Gut, Cic. – bonum naturale, angeborenes Talent, Nep. – bonum mentis est virtus, Cic.: bonum tuum auge et exorna, dein Gutes (deine Vorzüge, deine Tugenden), Sen. – ius bonumque, was recht u. gut ist, Sall.: aequum et bonum u. dgl., s. aequus (oben S. 194). – summum bonum, das höchste Gut (im philosoph. Sinne), Cic.: a bono honestoque in pravum abstrahi, Sall.: boni honestique sectator, Dict. – bonum! als Ausruf, etwa »du meine Güte!« Apul. met. 10, 16. – β) Plur.: tria genera bonorum: maxima animi, secunda corporis, externa tertia, Cic.: bona malaque corporis, Suet.: bona animi, Cic., Sen. u.a. (Ggstz. bona corporis et externa, Sall.): bona aut mala, Vorzüge oder Fehler, Sall.: aber bona malaque vestra, euer Wohl und Wehe, Tac.: acer bonorum et vitiorum suorum iudex, Cic.: ingenii multa bona, Sall.: eloquentiae, ingenii studiique bona, Quint.: bona pacis, Tac. – mala fugere, sequi bona, Cic. – dividere bona diversis, Gutes vom Schädlichen trennen, Hor.: omnes omnia bona dicere, sie sagten alles Gute von mir, Ter. Andr. 97: bona omnia optare od. precari alci, lauter Heil u. Segen, Plaud. rud. 639. Liv. 24, 16, 10: meliora praetervolant, deteriora succedunt, Sen. ep. 108, 25. – di melius duint, di meliora velint od. ferant u. dgl., s. deus. – b) Gut, Güter, Vermögen, Reichtum, -tümer, nur im Plur. (vgl. Cic. parad. 1, 7), bona fortunaeque, Cic.: omnium fortunae et bona, Cic.: bona, fortunae, possessiones omnium, Cic.: b. patria, Cic.: b. paterna et avita, Cic.: bona aliena, Cic.: bona privata, Cic.: bona caduca, Stat.: bonorum omnium heres, Universalerbe, Liv.: divisa inter creditores bona, Tac.: haec Heraclii bona verbo redigere (einziehen), re dissipare, Cic.: alqm patriis bonis evertere od. exturbare, Cic.: ea bona huic Heraclio utenda ac possidenda tradere, Cic. – dah. esse in bonis, im Besitz der Güter (einer Erbschaft) sein, Cic. ep. 13, 30, 1 (dagegen Cic. Tusc. 5, 28: qui sint in bonis, nullo adiuncto malo, d.i. die im Besitze u. Genusse von [phys.- u. moral.] Gütern aller Art sind): u. in dieser Bedtg. habere in bonis, ICt.: dagegen esse in bonis alcis, im Besitze jmds. sein, jmdm. angehören, ICt. – c) bonum, das Gute = der Nutzen, Vorteil, die Belohnung u. dgl., nullā boni spe, ohne sich etwas Gutes zu versehen, Tac.: quis enim ullam ullius boni spem haberet in eo? sollte sich von ihm etw. G. versehen? Cic.: quid mihi sit boni (was sollte es mir helfen), si mentiar, Plaut.: cui bono fuisset, wenn es zum Nutzen gereicht hätte, zugute gekommen wäre, Cic.: quibus occidi patrem bono fuit, Cic. – bonum publicum, der Staatsvorteil, das Staatswohl, das allgemeine Beste (Ggstz. malum publicum), hoc ita si fiat, publico fiat bono, Plaut.: bene gerere rem bono publico, Plaut.: bonum publicum simulantes, Sall.: ne ira obstaret bono publico, Liv.: privato usui bonum publicum postponitur, Tac. – so auch commune bonum, das gemeine Wohl (Beste), non desinemus communi bono operam dare, Sen. de otio 1 (28), 4.

    lateinisch-deutsches > bonus

  • 19 cado

    cado, cecidī, cāsūrus, ere (altind. çad-, Perf. çaçáda, Fut. çatsyanti, »abfallen, ausfallen«), fallen, sinken, zuw. auch sich senken, I) im allg.: A) eig.: a) v. lebl. Subjj., absol.: quare calix, si cecidit, frangitur; spongia, si cecidit, non frangitur, Sen.: bis patriae cecidere manus, Verg.: articulus ad numerum cadens, der nach dem Takte sich senkende Finger, Cic. – a mento cadit manus, Ov.: arma alci cadunt de manibus, Cic. (u. arma de manibus alcis delapsa cadunt, Cic.): cadere ex muro, Liv.: ex arbore, Plin.: e celsiore scopulo, von einer steilen Höhe herabstürzen (bildl.), Amm.: de tertio cenaculo deorsum, ulg.: tum arbores in te cadent, Plaut.: caelo u. de caelo (v. Meteorsteinen), Liv.: sinu, Ov. – in terram, Cic., od. ad terram, Quint.: in sinum, Ov.: in alqm, Plaut.: supra caput alcis, Lucr. – in Euboico litore saxea pila cadit, Verg. – deorsum, Plaut.: gravatim, Lucr. So nun bes.: α) v. Geschossen, fallen, cadunt tela retusa, Ov.: in hostem, Curt.: in humum, Curt. – frustra, Sen.: ut tela in vanum cadant, Sen.: levius, auffallen, Caes. – so auch v. Blitzen, cadentia (einschlagende) fulmina, Curt.: quaecumque cadent, in te fulmina missa putes, Ov.: caelo cadunt fulmina, Petr.: fulmina paucorum periculo cadunt, omnium metu, Sen. – β) v. Würfel u. Wurf, fallen, ut (talus) cadat rectus, Cic. Tusc. 3, 54: u. (im Bilde) iudice fortunā cadat alea, Petr. poët. 122. v. 174; vgl. auch Ter. adelph. 741. – u. v. Lose, im Bilde, Liv. 2, 12, 16. – γ) v. Segeln, eingezogen werden, vela cadunt, Verg. Aen. 3, 207. Ov. fast. 3, 585. Gloss. IV, 468, 28. u. (bildl. = der Zorn legt sich) Ov. art. am. 1, 373. – δ) v. Gewändern, pallium interdum cadit, ut candidos nudet umeros, Hieron. ep. 117, 7 extr. – ε) v. Flüssigkeiten (v. Regen, Schnee, Tau, Wassertropfen, Wellen, Gewässern, Tränen usw.), fallen, sich ergießen, cadere imbres, Lucr.: imbres cadentes, Mela: nix cadens, Lucr.: cadentes assidue nives, Mela: ad cenam non ibo, si nives cadent, Sen. (vgl. nix): guttae cadentes, Cic.: ros cadit, Plaut., rores cadunt, Plin.: lacrimae tam iuste cadentes, Sen.: ha lacrimae per elisionem cadunt nolentibus nobis, Sen.: sine fine cadentes aquae (Regengüsse), Sen.: haemorrhoides cadere cogit, Scribon.: e capillis ros cadit, Ov.: cadunt toto de corpore guttae, Ov.: u. (im Bilde) Graeco fonte cadent (verba), Hor.: ut (Athos) aestimetur altior, quam unde imbres cadunt, Solin. – in ora, per genas (von Tränen), Ov.: in petram (v. einer Quelle), Curt.: in sinum maris (v. einem Flusse), Liv.: u. so in mare (v. einem Sumpfe), Curt.: in Maeandrum (v. einem Flusse), Liv.: ex India in Hyrcaniam (v. Meere), Curt. – silanus iuxta cadens (plätschernder), Cels. – ζ) v. Schatten, fallen, altis de montibus, Verg.: umbra modo brevior modo longior hāc vel illā cadit, Sen.: arboris antiquae quā levis umbra cadit, Tibull.: in ea India umbrae in meridiem cadunt, Plin.: ne umbrae in corpora cadant (auf einem Gemälde), Quint.: longius cadentes umbrae, die sich verlängernden (der Menschen), Flor. – η) v. dem, was auf natürlichem Wege von selbst od. künstlich sich trennt, sich loslöst u. abfällt, fallen, ab-, ausfallen, ausgehen, priora (medicamenta) fasciā deliganda sunt, ne per somnum cadant, Cels. – an od. von Bäumen od. Pflanzen, folia nunc cadunt, Plaut.: arbori od. ex arbore folia cadunt, Plin.: u. casuri flosculi, Quint.: motis poma cadunt ramis, Ov.: u. folia de arboribus cadunt, Mythogr. Lat. – am od. vom tier. Körper, donec crustae cadant, Cels.: vitiosi ungues cadunt, Cels.: cadunt capilli, Petr.: cadit pilus quadrupedibus, Plin.: a fronte (am Vorderhaupt) cadunt pili, Vulg.: tondenti barba cadit, Verg.: cadit dens, Cels.: dentes cadunt, Plaut. u. Plin.: cadunt alci dentes, Sen. – θ) v. der Sonne u.a. Gestirnen, v. Tage, v. Jahreszeiten, sinken, sich neigen, untergehen (Ggstz. oriri), in densam umbram, Curt., od. in mare, Flor. (v. der Sonne): in Oceanum (v. Gestirnen), Prop.: Delia (Mond) exoriens simul atque cadens, Manil. – infra caelum et sidera nox cadit, die Nacht erhebt sich nicht bis zum Himmel u. bis zu den Sternen, Tac.: quā (wo) tristis Orion cadit, Hor. – hiems cecidit (ist dahin), referent illam sui menses, Sen. ep. 36, 11. – dah. sol cadens, poet. = Abend, Westen, iuxta solem cadentem, Verg. Aen. 4, 480: soli subiecta cadenti arva, Avien. descr. orb. 273. – ι) v. Winden, Stürmen, Orkanen, sich legen (Ggstz. surgere; vgl. Drak. Liv. 26, 39, 8 u. 29, 27, 10), ventus premente nebulā cecidit, Liv.: ubi primum aquilones (ii namque per aliquot dies tenuerunt) cecidere, Liv.: cadente iam euro, Liv.: sic cunctus cecidit pelagi fragor, Verg. – κ) v. Worten usw., dem Munde entfallen, sic iterat voces et verba cadentia tollit, Hor.: haec aliis male dicta cadant, Tibull.: neu tibi pro vano verba benigna cadant, Prop.: haud irritae cecidere minae, Liv. – λ) (als gramm. u. rhet. t. t.) v. Wort- u. Tonfall, abfallen, verlaufen, enden, quod verba melius in syllabas longiores cadunt, Cic.: quā (litterā m) nullum Graecum verbum cadit, Quint.: quae cadunt similiter, gleiche Abfälle (ὁμοιόπτωτα; dagegen quae similiter desinunt, gleiche Ausgänge [wie unsere Reime], ὁμοιοτέλευτα), Cic. de or. 3, 206: similiter cadens (Gleichheit des Falles) exornatio appellatur, cum etc., Cornif. rhet. 4, 28: ultima syllaba in gravem cadit, Quint. – cadere numerose, aptissime, Cic.: numerus opportune cadens, Quint.

    b) v. leb. Wesen, α) übh.: ubi circumvortor (mich im Tanze herumdrehe), cado, Plaut.: et labaris oportet et arietes et cadas, Sen.: cecidit coxamque fregit, Plin. ep.: sanis pedibus suis cecidit, pedem fregit, Augustin.: fratrem suum pugno ictum a Kaesone cecidisse, Liv.: si prolapsus cecidisset, Liv.: cadere solere u. saepius cadere (v. Fallsüchtigen), Cels. u. Plin. Val.: u. (im Bilde) magnus orator minime in lubrico versabitur, et si semel constiterit, numquam cadet, Cic.: u. (im Bilde), securus cadat an recto stet fabula talo, Hor. – ab alto (v. Vögeln), Plin.: de equo, Plaut. u. Cic.: de sella, Augustin. – alci ad pedes, Eutr.: in terram, in die Erde sinken (v. Körper), Cic.: alte in terram, Varr. fr.: in pedes alcis, Sen. rhet.: in patrios pedes, Ov.: in vulnus, Liv.: in vultus, Ov.: in transtra, sich ganz auf die Ruderbänke niederbeugen (= mit voller Kraft rudern), Lucan.: alci ad pedes, Eutr. 4, 7. Augustin. serm. 143, 4: alcis ad pedes, Vulg. Luc. 8, 41 u. Ioann. 11, 32: super collum alcis (jmdm. um den Hals), Vulg. Luc. 15, 20. – praecipitem, Verg.: pronum, Ov.: supinum, Suet.: honestius, Suet. – β) vom Weibe = sich einem Manne hingeben (Ggstz. demitti), Plaut. Pers. 656. Tibull. 4, 10, 2. Sen. contr. 1, 3, 7. – γ) v. Neugeborenen, de matre cadens, Stat. Theb. 1, 60: matre cadens, Val. Flacc. 1, 355. – u. v. der Sitte, Neugeborene vor die Füße des Vaters zu legen, tellure cadens, Stat. silv. 1, 2, 209 u. 5, 5, 69.

    B) übtr.: a) wohin fallen = kommen, geraten, α) übh.: abrupte in narrationem, in die E. wie mit der Tür ins Haus fallen (v. Redner), Quint. 4, 1, 79. – β) in od. auf eine Zeit fallen, in ihr eintreten, in id saeculum Romuli cecidit aetas, Cic.: considera, ne in alienissimum tempus cadat adventus tuus, Cic. – bes. v. Zahlungen, fällig werden, einkommen, in eam diem cadere nummos, qui a Quinto debentur, Cic.: sed ei ex praediis, ut cadet, ita solvetur, Cic. – γ) in die Sinne od. geistige Anschauung fallen, kommen, ihr anheimfallen, unterworfen werden, sub sensum aliquem, Cic.: sub sensum cernendi, Cic.: sub oculos, sub aspectum, in conspectum, Cic.: sub aspectum et tactum, Cic.: sub aurium mensuram aliquam, Cic.: sub iudicium sapientis et delectum, Cic.: sub intellegentiam, Cic.: in deliberationem, in nostram intellegentiam, Cic.: ne in cogitationem quidem, nicht einmal gedacht werden können, Cic. – δ) in eine gewisse Klasse usw. fallen, ihr zufallen, anheimfallen, zu ihr gehören, in idem genus orationis, Cic.: u. sub eandem rationem, Cic.: in unam quaestionem (v. mehreren), Quint.: sub nullam regulam cadere posse, unter keine Regel gebracht werden können, Sen.: ultra medicinae professionem, Scrib. – ε) in einen Zustand, in ein Verhältnis fallen, verfallen, geraten, ihm anheimfallen, von Pers., in morbum, Cic.: in unius potestatem, Cic.: sub populi Romani imperium ditionemque, Cic.: in offensionem alcis, Cic.: in suspicionem alcis, Nep.: u. in aliquam vituperationem, Cic.: in peccatum, der S. verfallen, Augustin. in psalm. 65, 13. – ζ) an jmd. fallen, jmdm. zufallen, anheimfallen = zuteil werden, m. Ang. an wen? durch ad m. Akk., regnum praeceps ad servitia (die Sklaven) cadit, Liv.: ad regna alcis, Lucr. – u. durch Dat., quibus ad portas cecidit custodia sorti (Abl.), Verg. – η) auf jmd. fallen, d.i. jmd. treffen, auf jmd. od. etw. Anwendung finden, auf od. für jmd. od. etw. passen, jmdm. beigelegt-, zugemutet werden können, mit etw. stimmen, non cadit in hos mores, non in hunc hominem ista suspicio, Cic.: hoc verbum, hoc nomen cadit in alqm, Cic.: non cadit in te superbia, Curt.: cadit ergo in bonum virum mentiri emolumenti sui causā, criminari etc.? Cic.: cadit igitur in eundem et misereri et invidere, Cic.: in consuetudinem nostram non caderet, es würde mit unserem Sprachgebrauche nicht übereinstimmen, Cic.

    b) seinem Verlaufe od. Erfolge nach fallen = eintreten, sich ereignen, sich zutragen, so u. so ausfallen, ablaufen, von Ereignissen, Versprechen u. dgl., quae tum maxime acciderant, casura praemonens, Liv.: si quid adversi casurum foret, Liv.: quid, si hostem habuissemus, casurum fuisset, Liv.: vota cadunt, treten ein, d.i. gehen in Erfüllung, Tibull. 2, 2, 17 (versch. von omnia ingrato litore vota cadunt, im Bilde = bleiben unerfüllt, Prop. 1, 17, 4). – c. fortuito, Cic.: c. feliciter, Sen. rhet.: c. male, Caes.: hoc adhuc percommode cadit, quod (daß usw.), Cic.: quod melius caderet nihil vidi, Cic.: res cecidit praeter opinionem, Nep., od. aliter ac putaram, Cic.: cecidit ut volumus et optamus (ganz erwünscht), Cic.: commodius cadere non potuit, Cic.: durius et contra praedicta cadentibus rebus, Suet. – si non omnia caderent secunda, Caes.: ut irrita promissa eius caderent, Liv. – res quocunque cadent etc., Verg.: leviter curare videtur, quo promissa cadant, Hor.: etsi verebar, quorsum id casurum esset, Cic.: aliorsum vota ceciderunt, Flor. – ni misericordia in perniciem casura esset, Cic.: cadere ad od. in irritum, fehlschlagen, vereitelt werden, fruchtlos bleiben (v. Hoffnung usw.), Liv. u. Tac.: so auch in cassum, Plaut. u. Lucr., u. frustra, Tac. – m. Ang. wem? etw. eintritt, sich ereignet, begegnet, durch Dat., ut nihil ipsis iure incommodi cadere possit, Cic.: insperanti mihi cecidit, ut etc., Cic.: hoc cecidit mihi peropportune, quod etc., Cic.: nihil mihi optatius cadere potest, quam ut etc., Cic.: qua in re mihi videtur illud perquam venuste (ganz allerliebst) cecidisse, ut (daß) etc., Cael. in Cic. ep.: sed certe a te mihi omnia semper honesta et iucunda ceciderunt, Cic. – nimia illa libertas et populis et privatis in nimiam servitutem cadit, schlägt um in usw. (wie μεταβάλλει), Cic. de rep. 1, 68.

    c) gleichs. zu Boden fallen, sinken, α) v. Pers., αα) durch Verlust der Macht, des Ansehens, des Kredits im Staats- u. Privatleben, turpius est enim privatim cadere quam publice, Cic.: tam graviter c., Cic.: eminentis vitae exitus est cadere, Sen. – ββ) durch Verlust des Prozesses, fallen = den Prozeß verlieren, verurteilt werden, absol., Tac. hist. 4, 6: in iudicio, Cic.: causā, Cic. u. ICt., od. formulā, Sen. u. Quint., infolge eines Formfehlers den Prozeß verlieren (s. Piderit Cic. de or. 1, 166. Halm Cic. Mur. 9): coniurationis crimine, Tac.: ore impudico (accusatoris), Tac. – γγ) durch Verlust des moralischen Haltes, Mutes, frangi repente et ita cadere, ut nulla res te ad aequitatem animi possit postea extollere, Cic.: non debemus ita cadere animis (den Mut verlieren), quasi etc., Cic. ep. 6, 1, 4. – β) v. Lebl., αα) durch Abnahme der extensiven od. intensiven Stärke, sinken, schwinden, cadunt vires, Lucr.: cadit vis venti, Liv. – cadit alci ira, Liv., u. (poet.) cadit ira fulminis, Prop.: cadit ira metu, Ov. – ββ) durch Abnahme des moral. Haltes, sinken, entsinken, nec debilitari animos aut cadere patitur (amicitia), Cic.: castris amissis od. alienis cladibus ceciderant animi, Liv. (s. Drak. Liv. 1, 11, 3): cecidere illis animique manusque, Ov. – γγ) durch Abnahme od. Verlust der Geltung, Macht, fallen, sinken, an Geltung-, an Bedeutung-, an Ansehen verlieren, pretia militiae casura in pace, Liv.: tua laus pariter cum re publica cecidit, Cic.: tanta civitas si cadet, Cic.: auctoritas principum cecidit, Cic.: multa renascentur, quae cecidere, cadentque quae nunc sunt in honore vocabula, Hor.: si magnus vir cecidit, magnus iacuit, Sen. – huc cecidisse Germani exercitus gloriam, ut etc., so weit (so tief) sei der R. des germ. H. gesunken, daß usw., Tac. – Unpers., periculum est, ne cadatur, Augustin. de dono persev. 1.

    II) prägn., fallen = hinsinken, zusammensinken, a) v. lebl. Subjj.: α) fallen = einfallen, einsinken, zusammenfallen, -sinken, verfallen, versinken, cadunt toti montes, Lucr.: at mundus aliquando est casurus? Ps. Quint. decl. – v. menschl. Gliedmaßen, cadunt alci oculi, fallen zu, Cic.: cadentes in ipso opere oculi, Sen.: cadentes iam oculos ad meum nomen erexit, Sen. rhet.: venas cadentes vino fulcire od. reficere, Sen. – β) fallen = erobert u. zerstört werden, von Städten, non tota cadet Troia, Ov.: cadere Argolico sub milite Troiam, Ov.

    b) v. leb. Wesen, fallen, sinken = tot hinsinken, α) von Menschen, teils gewaltsam, sowohl durch fremde Hand, im Kampfe, Kriege, od. durch Gift, durch das Henkerschwert usw., hinterlistig usw., pauci de nostris cadunt, Caes.: pauci utrimque cecidere, Liv.: ante signa circaque omnes ceciderant, Liv.: adversum femur tragulā graviter ictus cecidit, Liv.: confossi ceciderunt, Liv. – cadere in acie, Cic., in proelio, in eo bello, Nep.: acie civili, Ov.: pugnā Cannensi, Liv.: inter signa Samnitium, Liv.: in Hispania, Liv. – in pio officio, Ov. – telis, Tac.: iaculo eminus, Ov.: u. Marte suo per mutua vulnera, Ov.: u. per alqm iustā morte, Hor.: per acies aut proscriptione, Tac.: fraude muliebri, Tac.: poenali gladio (unter dem Henkerschwert), Amm. 27, 12, 3. – pro patria, Quint.: pro optimatibus, Tac. – neque illius interest, quemadmodum aut ubi cadam, Iustin.: in pugna acceptis a forti adversario vulneribus honeste cadere, Cic.: super LX milia non armis telisque Romanorum, sed... oblectationi oculisque ceciderunt, Tac.: cadere cum dignitate, Cic.: iure belli, Tac. – m. Ang. von wem? durch ab m. Abl. (s. Burm. Ov. met. 5, 192. Nipp. Tac. ann. 16, 9. Ruhnk. Suet. Oth. 5, 1): a tanto viro, Ov.: a centurione advorsis vulneribus tamquam in pugna, Tac.: nihil referre an ab hoste in acie an in foro sub creditoribus caderet, Suet.: poet. durch bl. Abl., Thessalo victore, Hor. – m. Ang. wem zuliebe? durch Dat., illud rogo, legi potius quam scorto cadat (hingerichtet werde), Sen. contr. 9 (4), 25. § 8. – als durch eigene Hand, suā manu, Tac.: exitu voluntario, Tac. – teils durch Schicksals Hand, in den Tod-, ins Grab sinken, vivam, si vivet; si cadet illa, cadam, Prop. – cadere ferrove fatove, Ov. – β) v. Opfertieren, fallen = als Opfer geschlachtet werden, geopfert werden, si tener pleno cadit haedus anno, Hor.: hostia cadit ante aras, Verg.: quae prima hostia ante foculum cecidit, Val. Max. – m. Ang. wem? durch Dat., agna cadet vobis, Tibull.: ovis cadit deo, Ov.: u. (im Bilde) nostrae cadens ferus Hannibal irae, Corn. Sever. (poët.) bei Sen. suas. 6, 26. – / Abl. Partiz. Präs. cadenti, Lucr. 3, 466: Genet. Plur. cadentum, Verg. Aen. 10, 674 u. 12, 410. Sil. 4, 424.

    lateinisch-deutsches > cado

  • 20 cloaca

    cloāca (clouāca, clōvāca, cluāca), ae, f. (cluo = ich reinige), ein unterirdischer Kanal aus Quadern od. Backsteinen, der das Regenwasser von den Straßen und den Unrat aus den Privatwohnungen ableitete u. in einen benachbarten Fluß führte, der Abzugskanal, eine tiefe, bedeckte Gosse, die Kloake, a) übh.: cloacae foramen, Suet. gr. 2: caenum cloacarum, Col. 2, 14 (15), 6: purgationes cloacarum, Traian. in Plin. ep. 10, 32 (41), 2: redemptor cloacarum, Plin. 36, 6: ius cloacae mittendae, Ulp. dig. 8, 1, 7: cloaca foedissima ac pestilens odore teterrimo, Plin. ep. 10, 98 (99), 1: cloaca, quae ex aedibus eius in tuas pertinet, Ulp. dig. 43, 23, 1. § 1: cloacam habere per vicini domum, Nerat. dig. 8, 3, 2 pr.: clouacas facere, Corp. inscr. Lat. 1, 1178: cloacas facere, Liv. 39, 44, 5: cloacas detergere, ibid.: cloacam purgare, reficere, Ulp. dig. 43, 23, 1. § 1: cluacas purgare, Fronto de oratt. p. 157, 2 N.: fossas cloacasque exhaurire, Liv. 1, 59, 9: infima urbis loca cloacis fastigio in Tiberim ductis siccare, Liv. 1, 38, 6: alqd iacĕre in cloacam, Hor. sat. 2, 3, 242: corporibus civium cloacas referciri, Cic. Sest. 77: de fossis, de cloacis interdicere (v. Prätor), Cic. Caecin. 36. – Sprichw., s. arx no. I, A a. E. – Bildl., iustus non ego sum, de cloaca levatus, aus dem Sündenpfuhl (des Götzendienstes), Commodian. instr. 2, 19, 1. – Übtr., v. den menschl. Gedärmen, clovaca intestini (Nom. Plur.), Varr. sat. Men. 290: v. Bauche eines Gefräßigen, prolue propere cloacam, Plaut. Curc. 121: v. Mutterleibe, Christus non per corporis cloacam effusus ad terram, Tert. adv. Marc. 4, 21. p. 214, 2 ed. Oehl. – b) cloaca maxima, die in den Tiber mündende große Kloake, ein aus Tuffquadern ausgeführter Riesenbau von 4 Meter Durchmesser, der den Hauptstrang der Kloaken Roms bildete und bes. den Zweck hatte, den quellenreichen u. sumpfigen Boden der Talgründe Roms, namentlich zwischen Aventinus, Palatinus u. Kapitolinus, zu entwässern, cloacam maximam, receptaculum omnium purgamentorum urbis, agere sub terram, Liv. 1, 56, 2; Cloacinae simulacrum in cloaca maxima repertum, Lact. 1, 20, 11.

    lateinisch-deutsches > cloaca

См. также в других словарях:

  • reficere — index fix (repair), reconstruct, renew (refurbish), renovate, repair Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton …   Law dictionary

  • réfection — [ refɛksjɔ̃ ] n. f. • mil. XIIe « réconfort moral »; lat. refectio, de reficere, de facere → 1. faire 1 ♦ (1393) Collation, repas dans les communautés religieuses (⇒ réfectoire). 2 ♦ (1332) Cour. Action de refaire, de réparer, de remettre à neuf …   Encyclopédie Universelle

  • Refektorium — Re|fek|to|ri|um 〈n.; s, ri|en; in Klöstern〉 Speisesaal [<mlat. refectorium; zu reficere „wiederherstellen“] * * * Re|fek|to|ri|um, das; s, …ien [mlat. refectorium, zu spätlat. refectorius = erquickend, zu lat. reficere = erquicken]: Speisesaal …   Universal-Lexikon

  • РЕФЕКЦИЯ — (лат., от reficere подкреплять, восстановлять). отдохновение; подкрепление; подкрепляющая пища во время поста в католических монастырях. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. РЕФЕКЦИЯ лат. refectio, от… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • РЕФЕКТОРИЙ — (ново лат., от reficere восстановлять, подкреплять). Трапеза в монастырях, столовая. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. РЕФЕКТОРИЙ новолатинск. refectorium, от reficere, возобновить, укреплять.… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • refection — A restoring to the normal state. [L. refectio, fr. reficere, to restore, fr. re + facio, to do] * * * re·fec·tion ri fek shən n 1) satisfaction of hunger and thirst 2 a) the eating of feces esp. by the animal producing them b) spontaneous… …   Medical dictionary

  • Refect — Re*fect (r?*f?kt), v. t. [L. refectus, p. p. of reficere; pref. re re + facere to make.] To restore after hunger or fatigue; to refresh. [Archaic] Sir T. Browne. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • refect — transitive verb Etymology: Latin refectus, past participle of reficere Date: 14th century archaic to refresh with food or drink …   New Collegiate Dictionary

  • refection — noun Etymology: Middle English refeccioun, from Anglo French refectiun, from Latin refection , refectio, from reficere to restore, from re + facere to make more at do Date: 14th century 1. refreshment of mind, spirit, or body; especially… …   New Collegiate Dictionary

  • refectory — noun (plural ries) Etymology: Middle English, from Anglo French refectorie, from Late Latin refectorium, from Latin reficere Date: 15th century a dining hall (as in a monastery or college) …   New Collegiate Dictionary

  • Refectory — Trapeza redirects here; for the prehistoric Greek settlement, see Trapeza, Crete . A refectory (also frater, frater house, fratery) is a dining room, especially in monasteries, boarding schools and academic institutions. One of the places it is… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»