Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

plōrō

  • 1 plōrō

        plōrō āvī, ātus, āre    [PLV-], to cry out, wail, lament, weep aloud, weep over, bewail: plorando fessus sum: te iubeo plorare, I bid you howl, H.: concursum plorantium ferre: raptum iuvenem, H.: talia, Iu.: ploravere, non respondere, etc., H.: me tamen obicere incolis Plorares Aquilonibus, wouldst grieve, H.: suae (puellae), pour out his sorrow to, Tb.: mimus quis melior plorante gulā, a disappointed appetite, Iu.
    * * *
    plorare, ploravi, ploratus V
    cry over, cry aloud; lament, weep; deplore

    Latin-English dictionary > plōrō

  • 2 ploro

    plōro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.; cf. pluo].
    I.
    To cry out, to cry aloud = clamare: SI PARENTEM PVER VERBERIT. AST OLLE PLORASSIT, and he cry out, Lex. Serv. Tull. ap. Fest. p. 230 Müll.—
    II.
    To wail, lament, to weep aloud.
    A.
    Neutr. (class.;

    syn.: lugeo, fleo): ego hercle faciam plorantem illum,

    Plaut. Poen. 1, 2, 164:

    ne plora,

    id. Merc. 3, 1, 3; id. Ps. 4, 4, 1:

    eam plorare,

    Ter. Phorm. prol. 8:

    plorando fessus sum,

    Cic. Att. 15, 9: date puero panem, ne ploret, Auct. ap. Quint. 6, 1, 47:

    lacrimandum est, non plorandum,

    Sen. Ep. 63, 1: jubeo te plorare, I bid you howl (in a double sense, alluding to their lachrymose poetry and to the chastisement its authors deserve), Hor. S. 1, 10, 91.—With dat., to or before one:

    ille suae (puellae) plorabit sobrius,

    Tib. 2, 5, 103:

    plorabo tibi,

    Vulg. Jer. 48, 32.—
    2.
    Transf., of things: mimus quis melior plorante gulā, a complaining or clamorous appetite, Juv. 6, 158:

    at tu, victrix provincia, ploras,

    id. 1, 50.—
    B.
    Act., to weep over any thing, to lament, bewail ( poet.).
    (α).
    With acc.:

    turpe commissum,

    Hor. C. 3, 27, 38:

    raptum juvenem,

    id. ib. 4, 2, 22:

    funera,

    Stat. S. 5, 3, 245:

    quam multi talia plorent,

    Juv. 14, 150; 15, 134:

    Rachel plorans filios,

    Vulg. Matt. 2, 18; id. Jer. 31, 15.—
    (β).
    With object-clause:

    aquam hercle plorat, quom lavat, profundere,

    Plaut. Aul. 2, 4, 29:

    ploravere, suis non respondere favorem Speratum meritis,

    Hor. Ep. 2, 1, 9:

    me tamen obicere incolis Plorares Aquilonibus,

    Hor. C. 3, 10, 3 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > ploro

  • 3 ploro

    to lamen, weep, weep over.

    Latin-English dictionary of medieval > ploro

  • 4 com-plōrō (conp-)

        com-plōrō (conp-) āvī, ātus, āre,    to bewail, lament loudly: penates, O.: mortui complorarentur, L.: morte comploratā: complorata res est p., despaired of, L.

    Latin-English dictionary > com-plōrō (conp-)

  • 5 de-plōrō

        de-plōrō āvī, ātus, āre,    to weep bitterly, moan, wail, lament, complain: lamentabili voce: de isdem rebus esse dolentius deplorandum.—With acc, to bewail, lament, deplore: ad saxa haec: damnationem illam: domum incensam: deplorati publico luctu, L.: quae de altero deplorentur: multa de Gnaeo.—To give up for lost, abandon, resign: suam quisque spem, L.: deploratur in perpetuum libertas, L.: vota (coloni), O.

    Latin-English dictionary > de-plōrō

  • 6 ex-plōrō

        ex-plōrō āvī, ātus, āre,    to cause to flow forth, bring out, search out, examine, investigate, explore: rem totam: fugam domini: caecum iter, O.: locos novos, V.: idoneum locum castris, select, Cs.: de voluntate alcius, N.: ea, quae, etc.: ne quid Corruat, O.: Postquam exploratum est labare, etc., O. —To spy out, reconnoitre, examine: quo transire possit, Cs.: itinera egressūsque eius, S.: Africam: ante explorato et subsidiis positis, L.: explorato profectos esse amicos, Ta.—Supin. acc.: exploratum praemissi, S.: Iugurtha quid agitaret, exploratum misit, S.—To try, prove, investigate, test, put to the proof: explorat robora fumus, V.: regis animum, sound, L.: cibos, taste, Ta.: insidias, try, V.

    Latin-English dictionary > ex-plōrō

  • 7 implōrō (in-pl-)

        implōrō (in-pl-) āvī, ātus, āre    [in+ploro], to invoke with tears: nomen filii (i. e. filium nomine). —To call to help, call for aid, appeal to, invoke, beseech, entreat, implore: alqm: deos deasque omnīs: milites, ne, etc., Cs.: fidem vostram, T.: cuius hominis fides imploranda est?: iura libertatis.—To pray for, beg earnestly, implore: auxilium a populo R., Cs.: auxilium urbi, L.: Caelestīs aquas doctā prece, H.: Romanos imploratos auxilium, etc., L.: cum me res p. implorarit.

    Latin-English dictionary > implōrō (in-pl-)

  • 8 plōrātus

        plōrātus ūs, m    [ploro], a wailing, weeping, lamenting: amicorum, Cu.: virginalis, C. poët.: mulierum ploratibus sonare, L.
    * * *
    wailing, crying

    Latin-English dictionary > plōrātus

  • 9 apploro

    ap-plōro (K. and H.), āvi, 1, v. n., to lament, deplore a thing, to weep at or on account of (perh. only in the two foll. exs.).
    a.
    With dat.:

    querebar applorans tibi,

    Hor. Epod. 11, 12 K. and H.—
    b.
    Absol.:

    cum jam adploraveris,

    Sen. Q. N. 4, 2 Haase.

    Lewis & Short latin dictionary > apploro

  • 10 comploro

    com-plōro ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a., to bewail, lament together loudly or violently (rare, and not ante-Aug.):

    penates,

    Ov. Tr. 1, 3, 95:

    cum vivi mortuique promiscue complorarentur,

    Liv. 22, 55, 3; cf. id. 5, 39, 4:

    desperata et complorata respublica,

    id. 22, 53, 4; 37, 7, 4; Gell. 7, 5, 6:

    nondum morte comploratā,

    Cic. Dom. 37, 98.— Impers.:

    comploratum publice est,

    Flor. 2, 15, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > comploro

  • 11 conploro

    com-plōro ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a., to bewail, lament together loudly or violently (rare, and not ante-Aug.):

    penates,

    Ov. Tr. 1, 3, 95:

    cum vivi mortuique promiscue complorarentur,

    Liv. 22, 55, 3; cf. id. 5, 39, 4:

    desperata et complorata respublica,

    id. 22, 53, 4; 37, 7, 4; Gell. 7, 5, 6:

    nondum morte comploratā,

    Cic. Dom. 37, 98.— Impers.:

    comploratum publice est,

    Flor. 2, 15, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > conploro

  • 12 defleo

    dē-flĕo, ēvi, ētum, 2, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To weep over a person or thing; to lament, deplore, bewail (for syn. cf.:

    deploro, ejulo, ploro, lacrimo, lamentor, fleo —class.): te cinefactum deflevimus,

    Lucr. 3, 907:

    Numam,

    Ov. M. 15, 487:

    nuptam (Eurydicen),

    id. ib. 10, 12:

    inter nos impendentes casus deflevimus,

    Cic. Brut. 96, 329: illud initium civilis belli, Asinius Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31:

    eversionem civitatis,

    Quint. 3, 8, 12:

    aliena mala,

    id. 6, 1, 26 et saep.:

    Crassi mors a multis saepe defleta,

    Cic. de Or. 3, 3; cf. id. Phil. 13, 5; Verg. A. 6, 220 al.:

    in deflenda nece,

    Quint. 11, 3, 8 et saep. — Absol.:

    dum assident, dum deflent,

    Tac. A. 16, 13:

    in amici sinu,

    Plin. Ep. 8, 16, 5.—
    (β).
    Poet. with acc. and inf.:

    et minui deflevit onus dorsumque levari,

    Manil. 4, 748.—
    * B.
    Oculos, to dull with weeping, App. M. 5, p. 161, 36.—
    II.
    Neutr., to weep much or violently, weep to exhaustion (very rare):

    gravibus cogor deflere querelis,

    Prop. 1, 16, 13; Justin. 18, 4, 13; App. M. 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > defleo

  • 13 deploro

    dē-plōro, āvi, ātum, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to weep bitterly, to moan, wail, lament, complain.
    A.
    Prop. (repeatedly in Cic.;

    elsewh. not so used): afflictus et jacens et lamentabili voce deplorans,

    Cic. Tusc. 2, 13 fin.:

    de suis incommodis,

    id. Verr. 2, 2, 27; so,

    de aliqua re,

    id. ib. 2, 3, 18, § 45 (with conqueri); id. Sest. 6, 14.—
    B.
    Transf., of the vine: to weep, bleed greatly, Pall. Febr. 30.—Far more freq. and [p. 550] class.,
    II.
    Act., to weep for bitterly, bewail, lament, deplore.
    A.
    Prop.:

    si ad scopulos haec conqueri ac deplorare vellem,

    Cic. Verr. 2, 5, 67:

    damnationem illam,

    id. Clu. 24, 65:

    nomen reipublicae,

    id. Cat. 4, 2 fin. (with lamentari); id. de Sen. 23, 84; id. Tusc. 5, 39, 115:

    quae nostri aequales deplorare solebant, quod, etc.,

    id. de Sen. 3, 7; Ov. M. 5, 63:

    ante omnes deplorati erant equites,

    Liv. 4, 40 init. et saep.:

    quae de altero deplorentur,

    Cic. de Or. 2, 52, 211; cf.:

    multa de Gnaeo deplorabo,

    id. Att. 9, 18.—
    B.
    Since the Aug. per., meton. (effectus pro causa, to weep for as lost, i. e.), to regard as lost, to give up:

    suam quisque spem, sua consilia, communibus deploratis exsequentes,

    Liv. 5, 40, 6:

    deploratur in perpetuum libertas,

    id. 3, 38, 2:

    agros,

    id. 41, 6:

    paene Romanum nomen,

    id. 9, 7:

    diem,

    Quint. 10, 3, 128:

    exitum,

    Flor. 2, 18, 15:

    deplorata spes est,

    Liv. 26, 12; cf.

    vota (coloni),

    Ov. M. 1, 272:

    Jason a medicis,

    Plin. 7, 50, 51, § 166 al. —
    2.
    Transf., of the disease, hopeless, incurable:

    aurium vitia,

    Plin. 29, 6, 39, § 135.

    Lewis & Short latin dictionary > deploro

  • 14 exploro

    ex-plōro, āvi, ātum, 1, v. a., to search out, seek to discover, to examine, investigate, explore (class.; in Cic. esp. freq. in the part. perf. and P. a.; syn.: speculor, scitor, sciscitor, percontor, quaero, interrogo).
    I.
    In gen.
    (α).
    With acc.:

    explora rem totam,

    Cic. Att. 6, 8, 5:

    fugam domini,

    id. Verr. 2, 5, 17, § 44:

    ambitum Africae,

    Plin. 5, 1, 1, § 8:

    altera (manus) motu caecum iter explorat,

    Ov. M. 10, 456:

    vehiculorum onera,

    Suet. Tib. 18:

    glebas gustu,

    Col. 2, 2, 20:

    panis potionisque bonitatem gustu,

    Tac. A. 12, 66 et saep.:

    ad explorandum idoneum locum castris,

    for choosing out, Caes. B. C. 1, 81, 1:

    insidias,

    to seek out, Verg. G. 3, 537.—
    (β).
    With rel. clause:

    explorare, qui homines inhabitarent,

    Petr. 116:

    apud se explorare, an expediat sibi consilium,

    Dig. 17, 1, 2 fin.:

    exploratum est, ubi controversia incipiat,

    Quint. 7, 1, 8.—
    b.
    In the part. perf., examined, ascertained, known:

    exploratum et provisum,

    Plaut. Capt. 3, 4, 110:

    jam explorata nobis sunt ea, quae, etc.,

    Cic. Rep. 1, 13:

    perspecta et explorata perscribere,

    id. Att. 3, 15, 8; cf.:

    res non incertis jactatae rumoribus, sed compertae et exploratae,

    Liv. 42, 13, 1:

    de numero eorum omnia se habere explorata Remi dicebant,

    Caes. B. G. 2, 4, 4; id. B. C. 2, 31, 5.—In abl. neutr. absol.: explorato, it being ascertained, i. e. when he knew:

    explorato, jam profectos amicos,

    Tac. H. 2, 49.
    II.
    In partic.
    A.
    In milit. lang., to spy out, reconnoitre:

    speculatoribus in omnes partes dimissis, explorat, quo commodissime itinere vallum transire possit,

    Caes. B. G. 5, 49 fin.; cf. id. ib. 5, 50, 3:

    itinera egressusque ejus, postremo loca atque tempora cuncta explorat,

    Sall. J. 35, 5:

    Siciliam adiit, Africam exploravit,

    Cic. de Imp. Pomp. 12, 34:

    occulte explorare loca,

    Caes. B. C. 1, 66, 2:

    explorato hostium consilio,

    Hirt. B. G. 8, 18, 2.—In the neutr. absol.:

    ante explorato et subsidiis positis,

    Liv. 23, 42, 9; so id. 23, 43, 7; 27, 2 fin.
    B.
    To try, test, put to the proof (perh. not ante-Aug.):

    et suspensa focis explorat robora fumus,

    Verg. G. 1, 175:

    taurus in adversis explorat cornua truncis,

    Luc. 2, 603; cf.:

    hoc jugulo dextram explora,

    Sil. 11, 358:

    animos,

    Ov. A. A. 1, 456; Liv. 37, 7, 10:

    explorans quid hostes agerent,

    id. 37, 28, 6:

    haec exploranda per impigros juvenes esse,

    id. 22, 55:

    secundae res animos,

    Tac. H. 1, 15:

    tyranni fidem,

    Luc. 8, 582.—Hence, explōrātus, a, um, P. a. Lit., ascertained; hence, established, confirmed, certain, sure:

    ut ei jam exploratus et domi conditus consulatus videretur,

    Cic. Mur. 24, 49: magna et prope explorata [p. 697] spes, id. Phil. 10, 10, 20; id. Off. 3, 33, 117; id. Tusc. 5, 9, 27:

    victoria,

    Caes. B. G. 7, 52, 2:

    ratio,

    Cic. N. D. 1, 23, 64:

    litterae exploratae a timore,

    i. e. affording certainty, confidence, id. Att. 3, 17, 1 et saep.:

    de quo mihi exploratum est, ita esse, ut scribis,

    I am certain, convinced, id. Fam. 2, 16, 6; cf. id. Ac. 2, 17, 54:

    quis est tam stultus, cui sit exploratum, se ad vesperum esse victurum?

    id. de Sen. 19, 67:

    in qua (amicitia) nihil fidum, nihil exploratum habeas,

    id. Lael. 26, 97:

    exploratam habere pacem,

    id. Phil. 7, 6, 16:

    (Deus) habet exploratum, fore, etc.,

    id. N. D. 1, 19, 51:

    pro explorato habebat, etc.,

    Caes. B. G. 6, 5, 3.— Comp.:

    facilior et exploratior devitatio legionum fore videtur, etc.,

    Cic. Att. 16, 2, 4.— Sup.:

    exploratissima victoria,

    Vell. 84, 1.— Adv.: explōrātē, with certainty, for a certainty, securely, surely (for the most part only in Cic.):

    haec ita sentio, judico, ad te explorate scribo,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b. 3; cf. judicare, Planc. in Cic. Fam. 10, 8, 6:

    satis explorate perceptum et cognitum,

    Cic. N. D. 1, 1, 1:

    navigare,

    id. Fam. 16, 8, 1.— Comp.:

    exploratius promittere,

    Cic. Fam. 6, 1, 5.— Sup. seems not to occur.

    Lewis & Short latin dictionary > exploro

  • 15 fleo

    flĕo, flēvi, flētum, 2 (contr. forms flēsti, Ov. H. 5, 43; 45:

    flēmus,

    Prop. 2, 7, 2; cf. Lachm. ad Lucr. p. 291:

    flērunt,

    Verg. G. 4, 461; Stat. S. 2, 1, 175:

    flēsset,

    id. ib. 145:

    flēsse,

    Ov. M. 6, 404; Liv. 30, 44, 7), v. n. and a. [for flev-o, root phlu-; Gr. phluô, to bubble up, etc.; L. fluo, fluvius, etc.; cf. Curt. Gr. Etym. p. 301 sq.].
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit., to weep, cry, shed tears (syn.: ploro, lugeo, lacrimo): maerentes, flentes, lacrimantes, commiserantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. 107 ed. Vahl.):

    fleo, quia dijungimur,

    Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    quin fles,

    id. Ps. 1, 1, 73:

    nimium haec flet,

    id. Mil. 4, 8, 14:

    ne fle, mulier!

    id. Ep. 4, 2, 31:

    quid fles, Asterie?

    Hor. C. 3, 7, 1:

    ille me complexus atque osculans flere prohibebat,

    Cic. Rep. 6, 14 fin.:

    haec cum pluribus verbis flens a Caesare peteret,

    Caes. B. G. 1, 20, 5; cf. id. ib. 7, 26, 3; id. B. C. 1, 76, 1; 3, 98, 2:

    deceptus quoniam flevit et ipse, deus,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 54:

    felix qui potuit praesenti flere puellae,

    before, in the presence of, Prop. 1, 12, 15; cf. Tib. 1, 10, 64:

    o multa fleturum caput!

    Hor. Epod. 5, 74:

    lapides mehercule omnes flere et lamentari coëgisses,

    Cic. de Or. 1, 57, 245.— Pass. impers.:

    ad sepulcrum venimus: in ignem posita est: fletur,

    Ter. And. 1, 1, 102:

    minus est, quod flendum meo nomine quam quod gaudendum illius est,

    Quint. 6 praef. § 8; so id. 6, 2, 3; 11, 1, 52.—
    B.
    Transf.
    * 1.
    Of horses, to neigh:

    equorum greges comperit ubertim flere,

    Suet. Caes. 81.—
    2.
    Of things, to drop, trickle (ante- and post-class.):

    uberibus flent omnia guttis,

    Lucr. 1, 349:

    flevit in templis ebur,

    Sen. Thyest. 702:

    imber,

    Prud. Cath. 5, 24.
    II.
    Act., to weep for, bewail, lament, a person or thing; to sing mournfully (mostly poet. and in post-Aug. prose; once in Cic.): He. Ne fle. Er. Egone illum non fleam? egone non defleam Talem adolescentem? Plaut. Capt. 1, 2, 36:

    unicum (filium) mater,

    Cat. 39, 5:

    parentes Troĭlon,

    Hor. C. 2, 9, 17:

    Gygen,

    id. ib. 3, 7, 1;

    amissas amicitias,

    Cat. 96, 4:

    * Pisonem eis verbis flens meum casum vexavit,

    Cic. Sest. 28, 60:

    filii necem,

    Tac. A. 6, 10; 2, 71:

    suam vicem,

    Curt. 10, 5, 21:

    servitutem tristem,

    Phaedr. 1, 2, 6:

    amissum conjugem,

    Just. 28, 4, 4:

    fidem mutatosque deos,

    Hor. C. 1, 5, 6:

    moechos arrogantes,

    id. ib. 1, 25, 10:

    catellam raptam sibi,

    id. Ep. 1, 17, 56:

    amorem testudine,

    id. Epod. 14, 11: feralia carmina, to sing, Col. poët. 10, 350:

    virum,

    Sen. Contr. 2, 11, 1:

    amissum fratrem,

    id. ib. 4, 29, 8:

    adlatum ad se Pompeii caput,

    id. ib. 10, 32, 1.—In part. perf.:

    multum fleti ad superos,

    bewailed, lamented, Verg. A. 6, 481; Stat. Th. 4, 103.—
    (β).
    With object-clause:

    agmina septem Flebis in aeterno surda jacere situ,

    Prop. 1, 7, 18; Val. Fl. 1, 633.—Hence, flē-tus, a, um, P. a., weeping:

    mater fleta et lacrimosa,

    App. M. 7, p. 199 fin. (but in Lucr. 2, 631 the correct read. is sanguinolenti).

    Lewis & Short latin dictionary > fleo

  • 16 imploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > imploro

  • 17 inploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inploro

  • 18 lacrimo

    lā̆crĭmo (arch. lacrŭmo; not lacry-), āvi, ātum, 1, v. n., and lacrĭmor, ātus, 1, v. dep. [lacrima], to shed tears, to weep (syn.: fleo, ploro; class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form lacrimo:

    ne lacruma, patrue,

    Plaut. Poen. 5, 4, 19:

    nequeo quin lacrumem,

    Ter. Hec. 3, 3, 25:

    te lacrimasse moleste ferebam,

    Cic. Att. 15, 27, 2; id. Tusc. 1, 39, 93:

    lacrumo gaudio,

    Ter. Ad. 3, 3, 55:

    quid tu igitur lacrumas?

    id. Hec. 3, 2, 20:

    lacrumo, quae posthac futura'st vita,

    id. ib. 3, 3, 45:

    ecquis fuit quin lacrimaret?

    Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    quia oculi sunt tibi lacrumantes, eo rogavi,

    Plaut. As. 3, 3, 30: flentes, lacrumantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.); cf. id. ap. Prisc. p. 824 P. (Ann. v. 175 id.):

    oculis lacrimantibus,

    Cic. Sest. 69, 144:

    multa super nata lacrimans,

    Verg. A. 7, 358.— Impers. pass.:

    lacrimandum est,

    Sen. Ep. 63, 1.—
    (β).
    Form lacrimor (postclass.), Hyg. Fab. 126; Tert. Poen. 9; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35; 2, 10, 71; Vulg. Tob. 7, 19 al.—
    B.
    Act., to beweep, bewail, lament a thing (very rare):

    num id lacrumat virgo?

    Ter. Eun. 5, 1, 13; cf.:

    lacrimo quae posthac futura est vita, quom,

    id. Hec. 3, 3, 45:

    Argos exsequiis lacrimandus eat,

    Stat. Th. 9, 99 (but illacrimarit is the true reading, Nep. Alc. 6, 4); cf. also the foll. no.—
    II.
    Transf., to weep, drop, distil, of plants which exude a gum ( poet. and post-Aug.):

    lacrimantes calami,

    Plin. 17, 14, 24, § 107:

    lacrimat sua gaudia palmes, Ven. Carm. 3, 9, 18: lacrimatas cortice myrrhas,

    dropped, distilled, Ov. F. 1, 339.

    Lewis & Short latin dictionary > lacrimo

  • 19 lacrimor

    lā̆crĭmo (arch. lacrŭmo; not lacry-), āvi, ātum, 1, v. n., and lacrĭmor, ātus, 1, v. dep. [lacrima], to shed tears, to weep (syn.: fleo, ploro; class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form lacrimo:

    ne lacruma, patrue,

    Plaut. Poen. 5, 4, 19:

    nequeo quin lacrumem,

    Ter. Hec. 3, 3, 25:

    te lacrimasse moleste ferebam,

    Cic. Att. 15, 27, 2; id. Tusc. 1, 39, 93:

    lacrumo gaudio,

    Ter. Ad. 3, 3, 55:

    quid tu igitur lacrumas?

    id. Hec. 3, 2, 20:

    lacrumo, quae posthac futura'st vita,

    id. ib. 3, 3, 45:

    ecquis fuit quin lacrimaret?

    Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    quia oculi sunt tibi lacrumantes, eo rogavi,

    Plaut. As. 3, 3, 30: flentes, lacrumantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.); cf. id. ap. Prisc. p. 824 P. (Ann. v. 175 id.):

    oculis lacrimantibus,

    Cic. Sest. 69, 144:

    multa super nata lacrimans,

    Verg. A. 7, 358.— Impers. pass.:

    lacrimandum est,

    Sen. Ep. 63, 1.—
    (β).
    Form lacrimor (postclass.), Hyg. Fab. 126; Tert. Poen. 9; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35; 2, 10, 71; Vulg. Tob. 7, 19 al.—
    B.
    Act., to beweep, bewail, lament a thing (very rare):

    num id lacrumat virgo?

    Ter. Eun. 5, 1, 13; cf.:

    lacrimo quae posthac futura est vita, quom,

    id. Hec. 3, 3, 45:

    Argos exsequiis lacrimandus eat,

    Stat. Th. 9, 99 (but illacrimarit is the true reading, Nep. Alc. 6, 4); cf. also the foll. no.—
    II.
    Transf., to weep, drop, distil, of plants which exude a gum ( poet. and post-Aug.):

    lacrimantes calami,

    Plin. 17, 14, 24, § 107:

    lacrimat sua gaudia palmes, Ven. Carm. 3, 9, 18: lacrimatas cortice myrrhas,

    dropped, distilled, Ov. F. 1, 339.

    Lewis & Short latin dictionary > lacrimor

  • 20 lacrumo

    lā̆crĭmo (arch. lacrŭmo; not lacry-), āvi, ātum, 1, v. n., and lacrĭmor, ātus, 1, v. dep. [lacrima], to shed tears, to weep (syn.: fleo, ploro; class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form lacrimo:

    ne lacruma, patrue,

    Plaut. Poen. 5, 4, 19:

    nequeo quin lacrumem,

    Ter. Hec. 3, 3, 25:

    te lacrimasse moleste ferebam,

    Cic. Att. 15, 27, 2; id. Tusc. 1, 39, 93:

    lacrumo gaudio,

    Ter. Ad. 3, 3, 55:

    quid tu igitur lacrumas?

    id. Hec. 3, 2, 20:

    lacrumo, quae posthac futura'st vita,

    id. ib. 3, 3, 45:

    ecquis fuit quin lacrimaret?

    Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    quia oculi sunt tibi lacrumantes, eo rogavi,

    Plaut. As. 3, 3, 30: flentes, lacrumantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.); cf. id. ap. Prisc. p. 824 P. (Ann. v. 175 id.):

    oculis lacrimantibus,

    Cic. Sest. 69, 144:

    multa super nata lacrimans,

    Verg. A. 7, 358.— Impers. pass.:

    lacrimandum est,

    Sen. Ep. 63, 1.—
    (β).
    Form lacrimor (postclass.), Hyg. Fab. 126; Tert. Poen. 9; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35; 2, 10, 71; Vulg. Tob. 7, 19 al.—
    B.
    Act., to beweep, bewail, lament a thing (very rare):

    num id lacrumat virgo?

    Ter. Eun. 5, 1, 13; cf.:

    lacrimo quae posthac futura est vita, quom,

    id. Hec. 3, 3, 45:

    Argos exsequiis lacrimandus eat,

    Stat. Th. 9, 99 (but illacrimarit is the true reading, Nep. Alc. 6, 4); cf. also the foll. no.—
    II.
    Transf., to weep, drop, distil, of plants which exude a gum ( poet. and post-Aug.):

    lacrimantes calami,

    Plin. 17, 14, 24, § 107:

    lacrimat sua gaudia palmes, Ven. Carm. 3, 9, 18: lacrimatas cortice myrrhas,

    dropped, distilled, Ov. F. 1, 339.

    Lewis & Short latin dictionary > lacrumo

См. также в других словарях:

  • ploro — plò·ro s.m. LE pianto, lamento: non fien mai | sanza disio di mio dolore e ploro (Boccaccio) {{line}} {{/line}} DATA: ca. 1250. ETIMO: der. di plorare, cfr. provenz. ant. plor …   Dizionario italiano

  • ploro — pl.m. plori …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • plörö — alkoholilla terästetty juoma Äijä teki aina iltasin kahvi plöröö …   Suomen slangisanakirjaa

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Catedral de San Salvador de Oviedo — Santa Iglesia Basílica Catedral de San Salvador Tipo Catedral Advocación San Salvador Ubicación …   Wikipedia Español

  • Bells — • Article covers origin, benediction, uses, archaeology and inscriptions, and points of law Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Bells     Bells      …   Catholic encyclopedia

  • plorare — plo·rà·re v.intr. e tr. (io plòro) LE 1. v.intr. (avere) piangere, lamentarsi: dentro da lo core struggo e ploro (Dante) 2. v.tr., deplorare, lamentare: non il lor danno, ma il comun plorando (Manzoni) 3. v.tr., rimpiangere, compiangere:… …   Dizionario italiano

  • Collevecchio (Montorio al Vomano) — Collevecchio Saint Sebastian Church …   Wikipedia

  • Bienenkorbglocke — Die Artikel Glocke und Glockengeläut überschneiden sich thematisch. Hilf mit, die Artikel besser voneinander abzugrenzen oder zu vereinigen. Beteilige dich dazu an der Diskussion über diese Überschneidungen. Bitte entferne diesen Baustein erst… …   Deutsch Wikipedia

  • Glocke — Glockenform, schematisch Bronzeglocke aus der Barockzeit (Guss …   Deutsch Wikipedia

  • Glockengießen — Die Artikel Glocke und Glockengeläut überschneiden sich thematisch. Hilf mit, die Artikel besser voneinander abzugrenzen oder zu vereinigen. Beteilige dich dazu an der Diskussion über diese Überschneidungen. Bitte entferne diesen Baustein erst… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»