pay+(verb)

per-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to release or discharge completely; acc. to the signif. of the simple verb.

To pay, pay out:

stipendium militibus,

Cic. Att. 5, 14, 1:

pecuniam alicui,

Tac. A. 1, 37:

pecuniam ab aliquo,

to pay by a draft on any one, Cic. Fl. 20, 46: aes alienum alienis nominibus suis copiis, to pay the debts of others, Cat. ap. Sall. C. 35, 3; Plin. Ep. 9, 37, 2:

legatā cum fide,

Suet. Calig. 16:

veteranis promissa praemia,

id. Aug. 15.—

Transf., in gen., to pay, give, show, render what is due to another:

quod relicum restat, volo persolvere,

Plaut. Cist. 1, 3, 40:

alicui laborum praemia pro me,

Cic. Planc. 42, 101:

hanc tibi animam pro morte Daretis,

Verg. A. 5, 484; 2, 537:

grates,

to render thanks, id. ib. 1, 600; cf.:

meritam dis immortalibus gratiam,

Cic. Planc. 33, 80: honorem dis, to pay due honor to the gods by sacrifices, Verg. A. 8, 62:

vota,

to fulfil, Tac. A. 3, 64; Cic. Har. Resp. 13, 28; Prop. 2, 25, 23:

velim reliquum, quod est promissi ac muneris tui mihi persolvas,

Cic. Fam. 3, 9, 3; id. Verr. 2, 5, 71, § 183:

quod huic promisi, id ei persolvere,

id. Planc. 42, 103:

persolvere justa,

to pay due honors to the dead, Sen. Oedip. 998; so Curt. 6, 6, 19: poenas, to suffer punishment:

poenas dis hominibusque meritas debitasque persolvat,

Cic. Phil. 11, 12, 29:

mihi sanguine poenas Persolves,

Verg. A. 9, 423.—Without the dat.:

ea (pars civitatis) princeps poenas persolvit,

Caes. B. G. 1, 12, 6; cf.:

supplicia persolvit,

Tac. A. 6, 26 fin. —On the contrary:

poenae alicui ab omnibus persolutae,

imparted, inflicted by all, Cic. Or 63, 214; so,

mortem alicui,

i. e. to kill, put to death, Suet. Calig. 26:

persolvi primae epistulae,

have answered, Cic. Att. 14, 20, 2:

NATVRAE DEBITVM,

to die, Inscr. Orell. 3453; so,

DEBITVM,

Inscr. Orell. 4482. —

To unravel, solve, explain: si hoc mihi zêtêma persolveris, magnā me molestiā liberaris, Cic. Att. 7, 3, 10.

sum, fui, esse (2d pers. es, but usu. es in Plaut and Ter; old forms, indic. pres. esum for sum, acc. to Varr. L. L. 9, § 100 Mull.: essis for es, Att. ap. Non. 200, 30, or Trag. Rel. p. 283 Rib.: simus for sumus, used by Augustus, acc. to Suet. Aug. 87; fut. escit for erit, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25:

esit, XII. Tab. ap. Fest. s. v. nec, p. 162 Mull.: escunt for erunt,

Cic. Leg. 2, 24, 60, 3, 3, 9; Lucr. 1, 619; perf. fuvimus for fuimus, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168:

FVVEIT, C. I. L. 1, 1051: fuit,

Plaut. Capt. 3, 4, 23; id. Mil. 3, 1, 159:

fuerim,

id. ib. 4, 8, 54:

fuerit,

id. As. 4, 1, 37; subj. pres. siem, sies, siet, etc., very freq., esp. in Plaut.; e. g. siem, Am. prol. 57; Ter. And. 3, 4, 7:

sies,

Plaut. Am. 3, 2, 43; Ter. And. 2, 5, 13:

siet,

Plaut. Am. prol. 58; Ter. And. 1, 4, 7; Lucr. 3, 101:

sient,

Plaut. Am. 1, 1, 54; Ter. And. 2, 3, 16; cf. Cic. Or. 47, 157; also,

fuam, fuas, etc., regarded by G. Curtius, de Aorist. Lat. Rel. in Studien zur Gr. u. Lat. Gram. 1, 431 sqq., as an aorist: fuam,

Plaut. Bacch. 1, 2, 48; id. Mil. 2, 6, 112: fuas, Liv. Andron. ap. Non 111, 13; Plaut. Capt. 2, 3, 71; 2, 3, 83; id. Pers. 1, 1, 52; id. Trin. 2, 1, 32: fuat, Pac. ap. Non. 111, 8; Carm. ap. Liv. 25, 12; Plaut. Am. 3, 4, 2; id. Aul. 2, 2, 56; id. Capt. 2, 2, 10 et saep.; Ter. Hec. 4, 3, 4; Lucr. 4, 639; Verg. A. 10, 108:

fuant,

Plaut. Bacch. 4, 9, 110; id. Ep. 5, 1, 13; id. Ps. 4, 3, 12: fuvisset, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4; part. pres. ens, used by Caesar, acc. to Prisc. p. 1140 P.; and by Sergius Flavius, acc. to Quint. 8, 3, 33; fut. inf. fore for futurum esse, very freq., and so always with partt.; cf. Madv. Gram. § 108; whence, subj. imperf. forem fores, etc., for essem; esp. in conditional sentences and in the histt., but very rare in Cic.; v. Neue, Formenl. 2, 597 sqq.), v. n. [root es; Sanscr. as-mi, and the Greek es-mi, whence eimi; perf. fui; root in Sanscr. bhu, to become; bhavas, condition; Gr. phuô, to beget; cf.: fetus, futuo, etc.], to be, as a verb substantive or a copula.

As a verb substantive, to be.

In gen.

Asserting existence, to be, exist, live:

definitionum duo sunt genera prima: unum earum rerum quae sunt: alterum earum quae intelleguntur. Esse ea dico, quae cerni tangive possunt, ut fundum, aedes, parietem, cetera. Non esse rursus ea dico, quae tangi demonstrarive non possunt, cerni tamen animo atque intellegi possunt, ut si usucapionem, si tutelam, etc.... definias,

Cic. Top. 5, 26 sq.:

si abest, nullus est,

Plaut. Bacch. 2, 2, 16:

nunc illut est, quom me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

ita paene nulla sibi fuit Phronesium ( = paene mortuus est),

id. Truc. 1, 2, 95:

omne quod eloquimur sic, ut id aut esse dicamus aut non esse,

Cic. de Or. 2, 38, 157:

non statim, quod esse manifestum est, etiam quid sit apparet,

Quint. 3, 6, 81: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.):

flumen est Arar, quod, etc.,

Caes. B. G. 1, 12:

homo nequissimus omnium qui sunt, qui fuerunt, qui futuri sunt!

Cic. Fam. 11, 21, 1; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

si quos inter societas aut est aut fuit aut futura est,

id. Lael. 22, 83:

nec enim, dum ero, angar ulla re, cum omni vacem culpa: et, si non ero, sensu omnino carebo,

id. Fam. 6, 3, 4:

si modo futuri sumus, erit mihi res opportuna,

id. Att. 11, 4, 1:

si quando erit civitas, erit profecto nobis locus: sin autem non erit, etc.,

id. Fam. 2, 16, 6:

nolite arbitrari, me cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

si erit ulla res publica... sin autem nulla erit,

id. Fam. 2, 16, 5:

fuimus Troes, fuit Ilium,

Verg. A. 2, 325:

sive erimus seu nos fata fuisse volunt,

Tib. 3, 5, 32: per quinquennia decem fuimus, Prud. Cath. praef. 2.—

Of events, to be, happen, occur, befall, take place:

illa (solis defectio) quae fuit regnante Romulo,

Cic. Rep. 1, 16, 25:

neque enim est periculum, ne, etc.,

id. ib. 1, 23, 37:

amabo, quid tibi est?

Ter. Heaut. 2, 4, 24:

quid se futurum esset,

Liv. 33, 27. —

Of location, to be present, to be at a place.

With adv., or other expressions of place:

cum non liceret quemquam Romae esse, qui, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 41, § 100:

cum Athenis decem ipsos dies fuissem,

id. Fam. 2, 8, 3; id. de Or. 2, 7, 27:

cum Africanus constituisset in hortis esse,

id. Rep. 1, 9, 14:

cum essemus in castris,

id. ib. 1, 15:

nonne mavis sine periculo tuae domi esse quam cum periculo alienae?

id. Fam. 4, 7, 4:

vos istic commodissime sperem esse,

id. ib. 14, 7, 2: te hic tutissime puto fore, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 11, A.—

Of passages in a book or writing, with in and abl., to be, stand, be written, etc.:

deinceps in lege est, ut, etc.,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

quid enim in illis (litteris) fuit praeter querelam temporum,

id. Fam. 2, 16, 1.—

Of personal relations, with ad or apud and acc., or cum and abl. of person:

cum esset (Sulpicius Gallus) casu apud M. Marcellum,

Cic. Rep. 1, 14, 21:

eram cum Stoico Diodoto: qui cum habitavisset apud me mecumque vixisset, etc.,

id. Brut. 90, 309:

erat nemo, quicum essem libentius quam tecum et pauci, quibuscum essem aeque libenter,

id. Fam. 5, 21, 1:

qui me admodum diligunt multumque mecum sunt,

id. ib. 4, 13, 6; cf. with simul:

Smyrnae cum simul essemus complures dies,

id. Rep. 1, 8, 13.—Hence, esp.: esse cum aliquo (aliqua), to be with, i. e. live with, associate with, as husband or wife:

cujus soror est cum P. Quintio,

Cic. Quint. 24, 77:

ea nocte mecum illa hospitis jussu fuit,

Plaut. Merc. 1, 1, 101; Ov. A. A. 3, 664:

cum hac (meretrice) si qui adulescens forte fuerit,

Cic. Cael. 20, 49; Ov. Am. 2, 8, 27: tum ad me fuerunt, qui, etc., Varr. ap. Non. 133, 28:

Curio fuit ad me sane diu,

Cic. Att. 10, 4, 8:

cum ad me bene mane Dionysius fuit,

id. ib. 10, 16, 1; cf.:

esse sub uno tecto atque ad eosdem Penates,

Liv. 28, 18.—

Of relations analogous to place, of dress, condition, position, office, etc., to be, live, be found, etc., with in and abl.:

cum est in sagis civitas,

Cic. Phil. 8, 11, 32:

in laxa toga,

Tib. 2, 3, 78: sive erit in Tyriis, Tyrios laudabis amictus;

Sive erit in Cois, Coa decere puta,

Ov. A. A. 2, 297: hominem non modo in aere alieno nullo, sed in suis nummis multis esse et semper fuisse, Cic. Verr [p. 1798] 2, 4, 6, §

11: in servitute,

id. Clu. 7, 21:

in illa opinione populari,

id. ib. 51, 142:

in magno nomine et gloria,

id. Div. 1, 17, 31:

in spe,

id. Fam. 14, 3, 2:

in tanta moestitia,

id. Phil. 2, 15, 37:

in odio,

id. Att. 2, 22, 1:

in probris, in laudibus,

id. Off. 1, 18, 61:

in officio,

id. ib. 1, 15, 49:

in injustitia,

id. ib. 1, 14, 42:

in vitio,

id. ib. 1, 19, 62; id. Tusc. 3, 9, 19:

ne in mora quom opus sit, sies,

Ter. And. 2, 5, 13:

ne in mora illi sis,

id. ib. 3, 1, 9:

hic in noxia'st,

id. Phorm. 2, 1, 36:

quae (civitas) una in amore atque in deliciis fuit,

Cic. Verr. 2, 4, 1, § 3:

in ingenti periculo,

Liv. 5, 47:

in pace,

id. 31, 29.—So with abl. without in, when qualified by an adj.:

(statua) est et fuit tota Graecia summo propter ingenium honore et nomine,

Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87:

si quis asperitate ea est et inmanitate naturae,

id. Lael. 23, 87:

ne quo periculo proprio existimares esse,

id. Fam. 4, 15, 2 (B. and K. ex conj.:

in periculo): ego sum spe bona,

id. ib. 12, 28, 3:

res nunc difficili loco mihi videtur esse,

id. ib. 12, 28, 3:

incredibili sum sollicitudine de tua valetudine,

id. ib. 16, 15, 1; esp. in phrase periculo alicujus esse, to be at the risk of any one:

rem illam suo periculo esse,

id. Att. 6, 1, 6:

ut quae in naves inposuissent, ab hostium tempestatisque vi publico periculo essent,

Liv. 23, 49, 2 Weissenb. ad loc.:

dare nummos meo periculo,

Dig. 46, 1, 24:

communi periculo,

ib. 13, 6, 21, § 1 (cf. II. B. 1. b. infra).—

To depend upon, rest with, with in and abl.:

res erat non in opinione dubia,

Cic. Dom. 5, 11:

sed totum est in eo, si, etc.,

id. Att. 2, 22, 5:

omnem reliquam spem in impetu esse equitum,

Liv. 10, 14, 12:

quoniam totum in eo sit, ne contrectentur pocula,

Col. 12, 4, 3. —

In partic.

Esse (est, sunt, etc.) often stands without a subject expressed, or with an indef. subj., as antecedent of a rel.-clause, whose verb may be in the indic. or subj.; the former only when the subject is conceived as particular or limited, and actually existing; the latter always when it is conceived as indefinite; cf. Zumpt, Gram. § 562 sq.; Roby, Gram. § 1686 sq.; Madv. Gram. § 365; but the distinctions usually drawn by grammarians are not always observed by the best writers; and the subjunctive is always admissible, being the prevailing construction after sunt qui in class. prose, and nearly universal in postAug. writers: sunt, qui (quae), there are those ( people or things) who ( that), or simply some.

With indic.

Without subject expressed:

mulier mane: sunt Qui volunt te conventam,

Plaut. Cist. 4, 2, 37:

sunt hic quos credo inter se dicere,

id. Cas. prol. 67:

sunt quae te volumus percontari,

id. Ps. 1, 5, 47:

quid est, quod tu gestas tabellas?

id. ib. 1, 1, 10:

quid est, quod tu me nunc optuere?

id. Most. 1, 1, 69; cf.:

quid hoc est, quod foris concrepuit?

id. ib. 5, 1, 15:

tun' is es, Qui in me aerumnam obsevisti?

id. Ep. 4, 1, 34:

quid est, quod tuo animo aegre est?

id. Cas. 2, 2, 9; id. Cist. 4, 1, 3:

at ego est quod volo loqui,

id. As. 1, 3, 79:

est quod te volo secreto,

id. Bacch. 5, 2, 30:

sunt quos scio amicos esse, sunt quos suspicor,

id. Trin. 1, 2, 54:

ita subitum'st, quod eum conventum volo,

id. ib. 5, 2, 51:

sunt quae ego ex te scitari volo,

id. Capt. 2, 2, 13:

sed est quod suscenset tibi,

Ter. And. 2, 6, 17:

est quod me transire oportet,

id. Hec. 2, 2, 31:

quid sit quapropter te jussi, etc.,

id. ib. 5, 1, 7:

sunt item quae appellantur alces,

Caes. B. G. 6, 27 init.:

(nationes) ex quibus sunt qui ovis vivere existimantur,

id. ib. 4, 10 fin.:

sunt qui putant posse te non decedere,

Cic. Fam. 1, 9, 25:

sunt autem, qui putant non numquam complexione oportere supersederi,

id. Inv. 1, 40, 72:

quamquam sunt, qui propter utilitatem modo petendas putant amicitias,

id. ib. 2, 55, 167:

sunt autem quae praeterii,

id. Att. 10, 4, 11:

sunt, qui abducunt a malis ad bona, ut Epicurus. Sunt, qui satis putant ostendere, nihil inopinati accidisse... Sunt etiam qui haec omnia genera consolandi colligunt,

id. Tusc. 3, 31, 76 Kuhn. N. cr.:

sunt, qui, quod sentiunt, non audent dicere,

id. Off. 1, 24, 84:

Argiletum sunt qui scripserunt ab Argola, etc.,

Varr. L. L. 5, § 157 Mull.:

sunt qui ita dicunt,

Sall. C. 19, 4:

sunt qui spiritum non recipiunt sed resorbent,

Quint. 11, 3, 55:

sunt, quos curriculo pulverem Olympicum Collegisse juvat,

Hor. C. 1, 1, 3; cf. id. S. 1, 4, 24: sunt quibus unum opus est, etc., id. C. 1, 7, 5:

sunt quibus in satira videor nimis acer,

id. S. 2, 1, 1:

sunt quorum ingenium nova tantum crustula promit,

id. ib. 2, 4, 47.—

With a subject expressed by an indefinite word or clause:

sunt alii qui te volturium vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 64:

est genus hominum qui se primos omnium esse volunt,

Ter. Eun. 2, 2, 17:

multae sunt causae, quam ob rem cupio abducere,

id. ib. 1, 2, 65 Fleck. (Ussing, cupiam):

erat quidam eunuchus, quem mercatus fuerat,

id. ib. 3, 5, 21:

multaeque res sunt in quibus de suis commodis viri boni multa detrahunt,

Cic. Lael. 16, 57:

sunt ejus aliquot orationes, ex quibus lenitas ejus perspici potest,

id. Brut. 48, 177:

fuerunt alia genera philosophorum, qui se omnes Socraticos esse dicebant,

id. de Or. 3, 17, 62:

nonnulli sunt, qui aluerunt, etc.,

id. Cat. 1, 12, 301:

sunt quidam, qui molestas amicitias faciunt, cum ipsi se contemni putant,

id. Lael. 20, 72:

sunt vestrum, judices, aliquam multi, qui L. Pisonem cognoverunt,

id. Verr. 2, 4, 25, § 56:

multae et pecudes et stirpes sunt, quae sine procuratione hominum salvae esse non possunt,

id. N. D. 2, 52, 130:

sunt bestiae quaedam, in quibus inest aliquid simile virtutis, etc.,

id. Fin. 5, 14, 38:

permulta sunt, quae dici possunt, quare intellegatur, etc.,

id. Rosc. Am. 33, 94; cf. id. Div. in Caecil. 7, 22; id. Off. 1, 14, 43; 1, 20, 69; id. Div. 1, 54, 123:

fuere complures, qui ad Catilinam initio profecti sunt,

Sall. C. 39, 5: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt. Cic. de Or. 1, 33, 152:

alia fuere, quae illos magnos fecere,

Sall. C. 52, 21.—

With. subj.: sunt, qui discessum animi a corpore putent esse mortem;

sunt qui nullum censeant fieri discessum,

Cic. Tusc. 1, 9, 18:

sunt qui in rebus contrariis parum sibi constent,

id. Off. 1, 21, 71:

de impudentia singulari sunt qui mirentur,

id. Verr. 2, 1, 2, § 6:

est eisdem de rebus quod dici potest subtilius,

id. Tusc. 3, 15, 32:

praesto est qui neget rem ullam percipi esse sensibus,

id. Ac. 2, 32, 101:

quicquid est quod deceat, id, etc.,

id. Off. 1, 27, 94:

sunt qui nolint tetigisse nisi illas, etc.,

Hor. S. 1, 2, 28:

sunt qui Crustis et pomis viduas venentur avaras,

id. Ep. 1, 1, 78:

vestes Gaetulo murice tinctas Sunt qui non habeant, est qui non curet habere,

id. ib. 2, 2, 182 et saep.—

With a more or less indefinite expression of the subject:

sunt quidam e nostris, qui haec subtilius velint tradere et negent satis esse, etc.,

Cic. Fam. 1, 9, 31:

rarum est quoddam genus eorum, qui se a corpore avocent,

id. Div. 1, 49, 111:

quotus igitur est quisque qui somniis pareat?

id. ib. 2, 60, 125; id. de Or. 2, 50, 196:

solus est hic, qui numquam rationes ad aerarium referat,

id. Verr. 2, 1, 38, § 98:

quae quibusdam admirabilia videntur, permulti sunt, qui pro nihilo putent,

id. Lael. 23, 86:

erat nemo in quem ea suspicio conveniret,

id. Rosc. Am. 23, 65, cf.:

quis enim miles fuit, qui Brundisii illam non viderit? quis, qui nescierit, etc.,

id. Phil. 2, 25, 61:

sit aliquis, qui nihil mali habeat,

id. Tusc. 1, 35, 85:

sunt nonnullae disciplinae, quae officium omne pervertant,

id. Off. 1, 2, 5:

est quaedam animi sanitas quae in insipientem quoque cadat,

id. Tusc. 4, 13, 30:

Syracusis lex est de religione, quae jubeat,

id. Verr. 2, 2, 51, § 126:

unus est qui curet constantia magis quam consilio,

id. Att. 1, 18, 7:

si est una ex omnibus quae sese moveat,

id. Rep. 6, 26, 28:

multi sunt, qui non acerbum judicent vivere, sed supervacuum,

Sen. Ep. 24, 26:

erant sententiae quae castra Vari oppugnanda censerent,

Caes. B. C. 2, 30:

fuere cives qui seque remque publicam obstinatis animis perditum irent,

Sall. C. 36, 4:

sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

Hor. Ep. 1, 1, 34:

sunt delicta tamen, quibus ignovisse velimus,

id. A. P. 347.—

Poet.: est, quibus (acc. to the Gr. estin hois):

est quibus Eleae concurrit palma quadrigae: est quibus in celeres gloria nata pedes,

Prop. 3, 9 (4, 8), 17.—

With dat., to belong or pertain to; or, rendering the dative as the subject of the verb, to have ( possess, = the Fr. etre a used of property, and of permanent conditions or characteristics, not of temporary states, feelings, etc.; cf. Krebs, Antibarb. p. 417 sq.): aliquid reperiret, fingeret fallacias, Unde esset adulescenti, amicae quod daret, Ter. Heaut. 3, 2, 23:

nomen Mercurio'st mihi, Plaut Am. prol. 19: nisi jam tum esset honos elo quentiae,

Cic. Brut. 10, 40:

est igitur homini cum deo similitudo,

id. Leg. 1, 8, 25:

familiaritas, quae mihi cum eo est,

id. Att. 8. 3, 2:

privatus illis census erat brevis,

Hor. C. 2, 15, 13; cf.:

Trojae et huic loco nomen est,

Liv. 1, 1, 5:

Hecyra est huic nomen fabulae,

Ter. Hec. prol. 1:

cui saltationi Titius nomen esset,

Cic. Brut. 62, 225:

cui (fonti) nomen Arethusa est,

id. Verr. 2, 4, 53, § 118:

Scipio, cui post Africano fuit cognomen,

Liv. 25, 2, 6.—With ellips. of dat. ( poet.):

nec rubor est emisse palam (sc. ei),

nor is she ashamed, Ov. A. A. 3, 167:

neque testimonii dictio est (sc. servo),

has no right to be a witness, Ter. Phorm. 2, 1, 63.—

Esse alicui cum aliquo, to have to do with, to be connected with a person:

tecum nihil rei nobis, Demipho, est,

Ter. Phorm. 2, 3, 74:

sibi cum illa mima posthac nihil futurum,

Cic. Phil. 2, 31, 77:

jussit bona proscribi ejus, quicum familiaritas fuerat, societas erat,

id. Quint. 6, 25:

si mihi tecum minus esset, quam est cum tuis omnibus,

id. Fam. 15, 10, 2.—

Esse with certain prepp. and their cases (cf. also I. A. 2. 3. 4. supra).

Esse ab aliquo, to be of a person, to be the servant, disciple, adherent, partisan, etc., of:

es ne tu an non es ab illo milite e Macedonia?

do you belong to? Plaut. Ps. 2, 2, 21:

ab Andria est ancilla haec,

Ter. And. 3, 1, 3; 4, 4, 17:

erat enim ab isto Aristotele,

Cic. de Or. 2, 38, 160:

sed vide ne hoc, Scaevola, totum sit a me,

makes for me, id. de Or 1, 13, 55 (cf. ab, I. B. 3., II. B. 2. o.). —

Esse pro aliquo, to be in favor of, make for:

(judicia) partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

Cic. Clu. 32, 88.—

Esse ex aliqua re, to consist of, be made up of:

(creticus) qui est ex longa et brevi et longa,

Cic. de Or. 3, 47, 183; cf.:

duo extremi chorei sunt, id est, e singulis longis et brevibus,

id. Or. 63, 212:

etsi temeritas ex tribus brevibus et longa est,

id. ib. 63, 214; 64, 215 (v. also 6. infra). —

Euphem., in perf. tempp., of one who has died or a thing that has perished, to be no more, to be gone, departed, dead ( poet.):

horresco misera, mentio quoties fit partionis: Ita paene tibi fuit Phronesium,

i. e. had almost died, Plaut. Truc. 1, 2, 92:

nunc illud est, cum me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

sive erimus, seu nos fata fuisse velint,

Tib. 3, 5, 32:

fuimus Troes, fuit Ilium et ingens Gloria Teucrorum,

Verg. A. 2, 325:

certus in hospitibus non est amor: errat ut ipsi, Cumque nihil speres firmius esse, fuit,

Ov. H. 16, (17), 192.—

Pregn., to be real or a fact, to be the case; so esp.: est, esto, it is even so, be it so, such is or let such be the case, granted, well, etc.:

quid tibi vis dicam, nisi quod est?

Plaut. Ep. 1, 1, 17:

sunt ista, Laeli,

Cic. Lael. 2, 6:

ista esse credere,

id. Tusc. 1, 6, 10: est vero, inquit, Africane, id. Fragm. ap. Lact. 1, 18:

est ut dicis, inquam,

id. Fin. 3, 5, 19:

sit quidem ut sex milia seminum intereant,

Col. 3, 3, 13:

esto: ipse nihil est, nihil potest,

Cic. Div. in Caecil. 15, 47; cf.:

verum esto,

id. Fin. 2, 23, 75:

esto,

Verg. A. 7, 313; 10, 67; Hor. Ep. 1, 1, 81; 1, 17, 37 al.—Hence,

The connections est ut, ubi, cum, quod, or with a subject-clause, it happens or chances that, it is the case that, there is cause or reason why, there is a time when, it is allowed or permissible that, one may, etc.

Est ut, it is the case or fact, that, etc.:

sin est, ut velis Manere illam apud te, dos hic maneat,

Ter. Phorm. 5, 7 (8), 32:

si est, ut dicat velle se, Redde,

id. Hec. 4, 1, 43:

si est, culpam ut Antipho in se admiserit,

id. Phorm. 2, 1, 40:

est, ut id maxime deceat,

Cic. Or. 59, 199:

quando fuit, ut, quod licet, non liceret?

id. Cael. 20, 48:

non est igitur, ut mirandum sit, ea praesentiri, etc.,

id. Div 1, 56, 128:

non erat, ut fieri posset, mirarier umquam,

Lucr. 5, 979:

futurum esse ut omnes pellerentur,

Caes. B. G. 1, 31:

non est, ut copia major Ab Jove donari possit tibi,

Hor. Ep. 1, 12, 2:

est ut viro vir latius ordinet Arbusta sulcis,

id. C. 3, 1, 9; Dig. 38, 7, 2.—Cf. esse after a neg., with quin:

numquam est enim, quin aliquid memoriae tradere velimus,

Auct. Her. 3, 24, 40.—Also, est ut, there is reason, that, etc.:

magis est ut ipse moleste ferat errasse se, quam ut, etc.,

Cic. Cael. 6, 14 fin.: ille erat ut odisset primum defensorem salutis meae, he had good reason for hating [p. 1799] id. Mil. 13, 35; cf.:

quid erat cur Milo optaret,

id. ib. 13, 34:

neque est ut putemus ignorari ea ab animalibus,

Plin. 18, 1, 1, § 3. —

Est ubi, sometime or another, sometimes:

erit, ubi te ulciscar, si vivo,

Plaut. Ps. 5, 2, 26:

est, ubi id isto modo valeat,

Cic. Tusc. 5, 8, 23.—

Est cum, sometimes:

est cum non est satius, si, etc.,

Auct. Her. 4, 26, 36.—

Est quod, there is reason to, I have occasion:

est quod visam domum,

Plaut. Aul. 2, 2, 26:

etsi magis est, quod gratuler tibi quam quod te rogem,

I have more reason to, Cic. Att. 16, 5, 2:

est quod referam ad consilium: sin, etc.,

Liv. 30, 31, 9:

quod timeas non est,

Ov. H. 19, 159:

nil est illic quod moremur diutius,

Ter. Heaut. 4, 7, 6:

non est quod multa loquamur,

Hor. Ep. 2, 1, 30.—Cf. with cur:

non est cur eorum spes infragatur,

Cic. Or. 2, 6:

nihil est cur,

id. Fam. 6, 20, 1.—

Est, sit, etc., with infin. in Gr. constr., it is possible, is allowed, permitted, one may, etc. (mostly poet. and post-class.):

est quadam prodire tenus, si non datur ultra,

Hor. Ep. 1, 1, 32:

Cato, R. R. prooem. § 1: scire est liberum Ingenium atque animum,

Ter. Ad. 5, 3, 42:

nec non et Tityon terrae omniparentis alumnum Cernere erat,

Verg. A. 6, 596; 8, 676; Sil. 2, 413:

neque est te fallere quicquam,

Verg. G. 4, 447:

unde Plus haurire est,

Hor. S. 1, 2, 79:

est Gaudia prodentem vultum celare,

id. ib. 2, 5, 103:

quod versu dicere non est,

id. ib. 1, 5, 87:

quod tangere non est,

Ov. M. 3, 478:

quae verbo objecta, verbo negare sit,

Liv. 42, 41, 2 Weissenb. ad loc.:

ut conjectare erat intentione vultus,

Tac. A. 16, 34:

est videre argentea vasa,

id. G. 5; Val. Max. 2, 6, 8; v. Zumpt, Gram. § 227.— With dat.:

ne tibi sit frigida saxa adire,

Prop. 1, 20, 13; Tib. 1, 6, 24 (32):

tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum!) Alpinas nives Me sine vides,

Verg. E. 10, 46:

fuerit mihi eguisse aliquando amicitiae tuae,

Sall. J. 110, 3; Dig. 46, 3, 72, § 4.—

In eo ease ut, etc., to be in a condition to reach the point that, to be possible, etc., to be about to, on the point of, etc. ( impers. or with res, etc., as subj.):

cum jam in eo esset, ut in muros evaderet miles,

Liv. 2, 17, 5:

si viderent in eo jam esse ut urbs caperetur,

id. 28, 22, 8:

jamque in eo rem fore, ut Romani aut hostes aut domini habendi sint,

id. 8, 27, 3:

cum res non in eo essent ut, etc.,

id. 33, 41, 9:

non in eo esse Carthaginiensium res, ut, etc.,

id. 30, 19, 3; 34, 41. —With person. subj. (late Lat.):

cum ab Ulixe adducta Iphigenia in eo esset, ut immolaretur,

Hyg. Fab. 261. —

Like the Engl. to be, for to come, fall, reach, to have arrived, etc. (hence also with in and acc.):

ecquid in mentem est tibi, Patrem tibi esse?

Plaut. Bacch. 1, 2, 54:

nam numero mi in mentem fuit,

id. Am. 1, 1, 26:

ex eo tempore res esse in vadimonium coepit,

Cic. Quint. 5, 22:

portus in praedonum fuisse potestatem sciatis,

id. Imp. Pomp. 12, 33:

ut certior fieret, quo die in Tusculanum essem futurus,

id. Att. 15, 4, 2:

qui neque in provinciam cum imperio fuerunt,

id. Fam. 8, 8, 8:

quae ne in potestatem quidem populi Romani esset,

Liv. 2, 14, 4:

nec prius militibus in conspectum fuisse,

Suet. Aug. 16:

esse in amicitiam populi Romani dicionemque,

Cic. Div. in Caecil. 20, 66; cf.:

in eorum potestatem portum futurum,

id. Verr. 2, 5, 38, § 98; v. Gell. 1, 7, 16 sq.; Zumpt, Gram. § 316.—

Of time, to pass, elapse (rare but class.):

diem scito nullum esse, quo, etc.,

Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.

As a copula, to be any thing or in any manner.

In gen.

With an adj., subst., or pron.:

et praeclara res est et sumus otiosi,

Cic. Lael. 5, 17:

quod in homine multo est evidentius,

id. ib. 8, 27:

sperare videor Scipionis et Laelii amicitiam notam posteritati fore,

id. ib. 4, 15:

non sum ita hebes, ut istud dicam,

id. Tusc. 1, 6, 12:

cum, ignorante rege, uter esset Orestes, Pylades Orestem se esse diceret, Orestes autem ita ut erat, Orestem se esse perseveraret,

id. Lael. 7, 24:

consul autem esse qui potui? etc.,

id. Rep. 1, 6, 10:

nos numerus sumus et fruges consumere nati,

are a mere number, Hor. Ep. 1, 2, 27:

pars non minima triumphi est victimae praecedentes,

Liv. 45, 49:

nobile erit Romae pascua vestra forum,

Prop. 4 (5), 9, 20:

sanguis erant lacrimae,

Luc. 9, 811:

ego tu sum, tu es ego: unanimi sumus,

Plaut. Stich. 5, 4, 49:

tuos sum,

id. Bacch. 1, 1, 60: domus non ea est, quam parietes nostri cingunt, Cic. Rep. 1, 13, 19:

is enim fueram, cui, etc.,

id. ib. 1, 4, 7.—

Less freq. with adv. (esp. in colloq. language): Am. Satin' tu sanus es? Sos. Sic sum ut vides, Plaut. Am. 2, 1, 57:

sic, inquit, est,

Cic. Rep. 1, 38, 60:

est, inquit, ut dicis,

id. ib. 1, 40, 63:

quod ita cum sit,

id. ib. 1, 45, 69:

quia sunt haud procul ab hujus aetatis memoria,

id. ib. 1, 1, 1 B. and K.:

nec vero habere virtutem satis est,

id. ib. 1, 2, 2: frustra id inceptum Volscis fuit. Liv. 2, 25:

dato qui bene sit: ego, ubi bene sit, tibi locum lepidum dabo,

Plaut. Bacch. 1, 1, 51:

apud matrem recte est,

Cic. Att. 1, 7:

cum in convivio comiter et jucunde fuisses,

id. Deiot. 7, 19:

omnes hanc quaestionem haud remissius sperant futuram,

id. Rosc. Am. 5, 11:

dicta impune erant,

Tac. A. 1, 72.—Esp.: facile alicubi (in aliqua re) esse, with pleasure, glad to be:

quod in maritimis facillime sum,

Cic. Fam. 2, 16, 2:

locum habeo nullum ubi facilius esse possum,

id. Att. 13, 26, 2 (on esse with an adverb, v. Haase ap. Reisig, Vorles. p. 394; cf. also bene under bonus fin.).—

In partic.

With gen. part., to be of, belong to a class, party, etc.:

in republica ita est versatus, ut semper optimarum partium et esset et existimaretur,

Nep. Att. 6, 1:

qui ejusdem civitatis fuit,

id. Them. 9, 1:

qui Romanae partis erant, urbe excesserunt,

Liv. 35, 51, 7: ut aut amicorum aut inimicorum Campani simus;

si defenditis, vestri, si deseritis, Samnitium erimus,

id. 7, 30, 9 sq. —

With gen. or abl. denoting quality.

With gen.:

nimium me timidum, nullius animi, nullius consilii fuisse confiteor,

Cic. Sest. 16, 36:

disputatio non mediocris contentionis est,

id. de Or. 1, 60, 257:

magni judicii, summae etiam facultatis esse debebit,

id. Or. 21, 70:

(virtus) nec tantarum virium est, ut se ipsa tueatur,

id. Tusc. 5, 1, 2; id. Fin. 5, 12, 36:

Sulla gentis patriciae nobilis fuit,

Sall. J. 95, 3:

summi ut sint laboris,

Caes. B. G. 4, 2:

civitas magnae auctoritatis,

id. ib. 5, 54:

refer, Cujus fortunae (sit),

Hor. Ep. 1, 7, 54:

se nullius momenti apud exercitum futurum,

Nep. Alcib. 8, 4:

qui ejusdem aetatis fuit,

id. ib. 11, 1:

invicti ad laborem corporis erat,

Liv. 9, 16:

nec magni certaminis ea dimicatio fuit,

id. 21, 60:

somni brevissimi erat,

Suet. Claud. 33.—So of extent, number, etc.:

classis centum navium,

Nep. Them. 2, 2; 2, 5:

annus trecentarum sexaginta quinque dierum,

Suet. Caes. 40.—

With abl.:

bono animo es,

Ter. Eun. 1, 2, 4:

jam aetate ea sum, ut, etc.,

id. Hec. 5, 1, 11:

bellum varia victoria fuit,

Sall. J. 5, 1:

L. Catilina nobili genere natus fuit magna vi et animi et corporis, set ingenio malo,

id. C. 5, 1:

Sulla animo ingenti,

id. J. 95, 3:

esse magna gratia,

Caes. B. G. 1, 8:

tenuissima valetudine esse,

id. ib. 5, 40:

si fuerit is injustus, timidus, hebeti ingenio atque nullo,

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

mira sum alacritate ad litigandum,

id. Att. 2, 7, 2:

bono animo sint et tui et mei familiares,

id. Fam. 6, 18, 1:

ut bono essent animo,

id. Rep. 1, 17, 29:

ut uxores eodem jure sint quo viri,

id. ib. 1, 43, 67:

qui capite et superciliis semper est rasis,

id. Rosc. Com. 7, 20:

abi, quaere, unde domo quis, Cujus fortunae, quo sit patre quove patrono,

Hor. Ep. 1, 7, 54 (cf. I. A. 4. supra). —

With gen. or abl. of price or value.

With gen.:

pluris est oculatus testis quam auriti decem,

Plaut. Truc. 2, 6, 8:

videtur esse quantivis pretii,

Ter. And. 5, 2, 15:

a me argentum, quanti (servus) est, sumito,

id. Ad. 5, 9, 20:

si ullo in loco frumentum tanti fuit, quanti iste aestimavit,

Cic. Verr. 2, 3, 84, § 194:

ager nunc multo pluris est, quam tunc fuit,

id. Rosc. Com. 12, 33:

ut quisque, quod plurimi sit, possideat, ita, etc.,

id. Par. 6, 2, 48:

magni erunt mihi tuae litterae,

id. Fam. 15, 15, 4:

parvi sunt foris arma, nisi, etc.,

id. Off. 1, 22, 76:

an emat denario quod sit mille denarium,

id. ib. 3, 23, 92:

parvi pretii est quod nihili est,

id. Q. Fr. 1, 2, 4:

mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

is worth more to me, weighs more with me, id. Att. 12, 28, 2:

neque pluris pretii cocum quam vilicum habeo,

Sall. J. 85, 39:

erat (agellus) centum milium nummum,

Plin. Ep. 6, 3, 1. —

With abl.: sextante sal et Romae et per totam I i aliam erat, was worth, stood at, Liv. 29, 37.—

With gen. of possession, etc., it belongs, pertains to; or it is the part, property, nature, mark, sign, custom, or duty of, etc.

In gen.:

audiant eos, quorum summa est auctoritas apud, etc.,

who possess, Cic. Rep. 1, 7, 12:

ea ut civitatis Rhodiorum essent,

Liv. 37, 55, 5:

teneamus eum cursum, qui semper fuit optimi cujusque,

Cic. Rep. 1, 2, 3:

quamobrem neque sapientis esse accipere habenas,

id. ib. 1, 5, 9; id. de Or. 2, 20, 86:

sapientis est consilium explicare suum, etc.,

id. ib. 2, 81, 333:

temeritas est florentis aetatis, prudentia senescentis,

id. Sen. 6, 20:

est adulescentis majores natu vereri,

id. Off. 1, 34, 122:

Aemilius, cujus tum fasces erant,

Liv. 8, 12, 13:

tota tribuniciae potestatis erat,

id. 3, 48:

alterius morientis prope totus exercitus fuit,

id. 22, 50:

jam me Pompeii totum esse scis,

Cic. Fam. 2, 13, 2:

hominum, non causarum, toti erant,

Liv. 3, 36:

plebs novarum, ut solet, rerum atque Hannibalis tota esse,

were devoted to, favored, id. 23, 14:

Dolopes numquam Aetolorum fuerant: Philippi erant,

id. 38, 3:

Ptolemaeus propter aetatem alieni arbitrii erat,

id. 42, 29:

est miserorum ut malevolentes sint,

Plaut. Capt. 3, 4, 51:

quod alterum divinitatis mihi cujusdam videtur,

Cic. de Or. 2, 20, 86:

negavit moris esse Graecorum, ut, etc.,

id. Verr. 2, 1, 26, § 66:

non est gravitatis ac sapientiae tuae, ferre immoderatius casum incommodorum tuorum,

id. Fam. 5, 16, 5:

est hoc Gallicae consuetudinis, uti, etc.,

Caes. B. G. 4, 5.—Rarely with pronom. posses.:

est tuum, Cato, videre quid agatur,

Cic. Mur. 38, 83:

fuit meum quidem jam pridem rem publicam lugere,

id. Att. 12, 28, 2.—

Esp., with gerundive, to denote tendency, effect, etc.:

quae res evertendae rei publicae solerent esse,

Cic. Verr. 2, 2, 53, § 132:

regium inperium, quod initio conservandae libertatis fuerat,

Sall. C. 6, 7:

qui utilia ferrent, quaeque aequandae libertatis essent,

Liv. 3, 31, 7:

ea prodendi imperii Romani, tradendae Hannibali victoriae esse,

id. 27, 9, 12:

nihil tam aequandae libertatis esse quam potentissimum quemque posse dicere causam,

id. 38, 51, 8:

frustrationem eam legis tollendae esse,

id. 3, 24, 1 Weissenb. ad loc.; 3, 39, 8; 5, 3, 5; 40, 29, 11.—

With dat. of the end, object, purpose, etc.:

vitam hanc rusticam tu probro et crimini putas esse oportere,

Cic. Rosc. Am. 17, 48:

etiam quae esui potuique non sunt, contineri legato,

Dig. 33, 9, 3; Gell. 4, 1, 20:

ut divites conferrent, qui essent oneri ferendo,

Liv. 2, 9:

magis vis morbi curae esset, maxime quod, etc.,

id. 4, 21, 5:

cum solvendo aere (i. e. aeri) alieno res publica non esset,

id. 31, 13:

iniciuntur ea, quae umori extrahendo sunt,

Cels. 4, 10 fin. — Esp. in phrase solvendo esse, to be solvent, able to pay:

tu nec solvendo eras,

Cic. Phil. 2, 2, 4:

cum solvendo civitates non essent,

id. Fam. 3, 8, 2 (v. solvo).—

With predicative dat. sing., denoting that which the subject is, becomes, appears to be, etc.

Without second dat. of pers.:

auxilio is fuit,

Plaut. Am. prol. 94:

magis curae'st,

id. Bacch. 4, 10, 3; id. Curc. 4, 2, 15; id. As. 1, 3, 23; id. Capt. 5, 2, 13 sq.:

cui bono fuerit,

Cic. Phil. 2, 14, 35:

eo natus sum ut Jugurthae scelerum ostentui essem,

Sall. J. 24, 10: cupis me esse nequam;

tamen ero frugi bonae,

Plaut. Ps. 1, 5, 51:

magnoque esse argumento, homines scire pleraque antequam nati sint, quod, etc.,

Cic. Sen. 21, 78:

multi Indicioque sui facti persaepe fuere, Lucr 4, 1019: ejus rei ipsa verba formulae testimonio sunt,

Cic. Rosc. Com. 4, 11:

haec res ad levandam annonam impedimento fuit,

Liv. 4, 13:

cujus rei Demosthenes atque Aeschines possunt esse documento,

Quint. 7, 1, 2.—

With second dat. of pers.:

obsecro vos ego mi auxilio sitis,

Plaut. Aul. 4, 9, 5; id. Ep. 5, 2, 11; id. Most. 1, 2, 68:

ne quid Captioni mihi sit,

id. ib. 3, 3, 19:

mihi cordi est,

id. Cist. 1, 1, 110:

ubi eris damno molestiae et dedecori saepe fueris,

id. As. 3, 2, 25:

metuo illaec mihi res ne malo magno fuat,

id. Mil. 2, 6, 12:

nec Salus nobis saluti jam esse potest,

id. Most. 2, 1, 4:

bono usui estis nulli,

id. Curc. 4, 2, 15:

quae sint nobis morbo mortique,

Lucr. 6, 1095:

quo magis quae agis curae sunt mihi,

Ter. Ad. 4, 5, 46:

omitto innumerabiles viros, quorum singuli saluti huic civitati fuerunt,

Cic. Rep. 1, 1, 1: ut mihi magnae curae tuam vitam ac dignitatem esse scires, Anton. ap. Cic. Att. 10, 8, A fin.:

accusant ei, quibus occidi patrem Sex. Roscii bono fuit,

Cic. Rosc. Am. 5, 13: haec tam parva [p. 1800] civitas praedae tibi et quaestui fuit, id. Verr. 2, 3, 37, § 85:

ea dictitare, quae detrimento, maculae, invidiae, infamiae nobis omnibus esse possint,

id. ib. 2, 3, 62, §

144: minus ea bella curae patribus erant, quam, etc.,

Liv. 35, 23, 1:

sciant patribus aeque curae fuisse, ne, etc.,

id. 4, 7, 6:

si hoc perinde curae est tibi quam illud mihi,

Plin. Ep. 6, 8, 9:

quantaeque curae tibi fuit, ne quis, etc.,

id. Pan. 25, 3:

quantae sit mihi curae,

id. Ep. 6, 8, 2:

si judicibus ipsis aut gloriae damnatio rei aut deformitati futura absolutio,

Quint. 6, 1, 12.—Rarely with dat. gerund:

nec tamen impedimento id rebus gerundis fuit,

Liv. 26, 24 (for a full account of this dative, v. Roby, Gram. 2, praef. pp. xxv.-lvi., and § 1158 sq.).—

Esse ad aliquid, to be of use for, to serve for:

vinum murteum est ad alvum crudam,

Cato, R. R. 125:

completae naves taeda et pice reliquisque rebus quae sunt ad incendia,

Caes. B. C. 3, 101:

valvae, quae olim ad ornandum templum erant maxime,

Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124.—

Id est or hoc est, with predic.-clause by way of explanatory addition, that is, that is to say; sometimes also with a climax in the sense, which is as much as to say, or which is the same thing:

sed domum redeamus, id est ad nostros revertamur,

Cic. Brut. 46, 172:

quodsi in scena, id est in contione verum valet, etc.,

id. Lael. 26, 97:

meos amicos, in quibus est studium, in Graeciam mitto, id est ad Graecos ire jubeo,

id. Ac. 1, 2, 8:

si Epicurum, id est si Democritum probarem,

id. ib. 1, 2, 6:

ut (sapiens) aegritudine opprimatur, id est miseria,

id. Tusc. 3, 13, 27: a parte negotiali, hoc est pragmatikêi, Quint. 3, 7, 1:

cum in bona tua invasero, hoc est, cum te docuero,

id. 8, 3, 89.—

Poet., with Greek inf. pleonastically:

esse dederat monumentum,

Verg. A. 5, 572 (cf.: dôke xeinêion einai, Hom. Il. 10, 269).

sum = eum, Enn. ap. Fest., v. is.

sum- in composition, for sub before m; v. sub fin.

sătis, and abbreviated, săt (cf. the letter S.: satin', contr. for satisne; v.the foll.), adv. [root in Gr. adên, hadên, orig. a comp. form, weakened from satius; cf.: magis, nimis, etc.], enough, sufficiently (objectively, so that one needs nothing more; whereas affatim subjectively, so that one wishes nothing more).

Posit.

Adject., enough, sufficient, satisfactory.

Form sătis:

quod (faenum et pabulum) bubus satis siet, qui illic sient,

Cato, R. R. 137: cui, si conjuret populus, vix totu' satis sit, were enough, adequate, Lucil. ap. Charis. p. 193 P.: libram aiebant satis esse ambobus farris Intritae, Titin. ap. Non. 81, 13; Hor. S. 1, 5, 68:

duo talenta pro re nostrā ego esse decrevi satis,

Ter. Heaut. 5, 1, 67; id. Ad. 5, 3, 24:

dies mihi hic ut sit satis vereor Ad agendum,

id. And. 4, 2, 22; cf. Liv. 21, 17:

quicquid adjecissent ipsi terroris satis ad perniciem fore rati,

id. 21, 33; cf. Quint. 12, 11, 19:

animo satis haec vestigia parva sagaci Sunt, per quae possis cognoscere cetera tute,

Lucr. 1, 402:

satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidium,

Cic. Fin. 2, 26, 84:

ut semper vobis auxilium adversus inimicos satis sit,

Liv. 6, 18:

satis esse Italiae unum consulem censebat,

id. 34, 43; Cic. Planc. 38, 92; cf.:

ipse Romam venirem, si satis consilium quādam de re haberem,

id. Att. 12, 50:

id modo si mercedis Datur mihi... satis Mihi esse ducam,

will content myself, Plaut. Am. 2, 2, 16:

satis hoc tibi est,

Ter. Eun. 4, 7, 40:

animo istuc satis est, auribus non satis,

Cic. Or. 63, 215:

dicebant de re publicā quod esset illis viris et consulari dignitati satis,

id. Brut. 35, 135; hence, in a play on the word: Le. Jam satis est mihi. Li. Tum igitur tu dives es factus? Plaut. As. 2, 2, 64:

quidvis satis est, dum vivat modo,

Ter. Heaut. 4, 1, 28; id. Hec. 5, 2, 17:

qui non sentirent, quid esset satis,

Cic. Or. 22, 73:

sum avidior etiam, quam satis est, gloriae,

id. Fam. 9, 14, 2:

plus quam satis doleo,

id. Verr. 2, 5, 46, § 123:

semel fugiendi si data est occasio, Satis est,

Plaut. Capt. 1, 2, 9:

satis esse deberet, si, etc.,

Cic. de Or. 2, 41, 174:

satin' habes, si feminarum nulla'st, quam aeque diligam?

Plaut. Am. 1, 3, 11:

ars satis praestat, si, etc.,

Quint. 7, 10, 15:

non satis efficit oratio, si, etc.,

id. 8, 3, 62:

satis superque est,

Plaut. Am. 1, 1, 14:

poenas dedit usque superque Quam satis est,

Hor. S. 1, 2, 66:

satis superque habere dicit, quod sibi ab arbitrio tribuatur,

Cic. Rosc. Com. 4, 11:

tanta repente caelo missa vis aquae, ut ea modo exercitui satis superque foret,

Sall. J. 75, 7; cf.:

satis una excidia,

Verg. A. 2, 642 (v. infra, g and 2. b); cf.:

plura quam satis est,

Hor. Ep. 1, 10, 46:

ultra quam satis est,

id. ib. 1, 6, 16.—

Satis est (habeo, credo, etc.), with inf. or a subject- ( object-) clause:

huic satis illud erit planum facere atque probare,

Lucr. 2, 934; Cic. de Or. 1, 28, 127:

satis erat respondere Magnas: ingentes, inquit,

id. Lael. 26, 98:

velut satis sit, scire ipsos,

Quint. 8, 2, 19:

si oratori satis esset docere,

id. 10, 1, 78:

nunc libertatem repeti satis est,

Liv. 3, 53 fin.:

vos satis habebatis animam retinere,

Sall. J. 31, 20:

illud satis habeo dicere,

Quint. 6, 5, 11: satis habeo with si, Nep. Them. 8, 4; id. Timol. 2, 4; Liv. 5, 21, 9; Tac. A. 2, 37; 4, 38.—With quod, Liv. 40, 29, 13; Just. 22, 8, 14:

satis putant vitio carere,

Quint. 2, 4, 9:

si res nudas atque inornatas indicare satis videretur,

id. 2, 4, 3:

Herennium et Numisium legatos vinciri satis visum,

Tac. H. 4, 59. —Rarely with ut:

Fabio satis visum, ut ovans urbem iniret,

Liv. 7, 11, 9.—Negatively:

quarum (rerum) unam dicere causam Non satis est, verum plures,

Lucr. 6, 704:

nec vero habere virtutem satis est, nisi utare,

Cic. Rep. 1, 2, 2:

opera exstruentibus satis non est, saxa atque materiam congerere,

Quint. 7, prooem. §

1: non satis est, pulchra esse poëmata,

Hor. A. P. 99 et saep.—With inf. perf. (not freq. till after the Aug. period; cf.

Zumpt, Gram. § 590): nunc satis est dixisse: ego mira poëmata pango, etc.,

Hor. A. P. 416:

quod hactenus ostendisse satis est,

Quint. 6, 3, 62:

atque id viro bono satis est, docuisse quod sciret,

id. 12, 11, 8:

illud notasse satis habeo,

id. 9, 4, 15.—Negatively:

non ille satis cognosse Sabinae Gentis habet ritus,

Ov. M. 15, 4:

non satis credunt excepisse quae relicta erant,

Quint. 2, 1, 2.— Absol.: gaudeo. Ch. Satis credo, Ter. Eun. 5, 8, 21.—

With gen.: As. Salve. St. Satis mihi est tuae salutis, Plaut. Truc. 2, 2, 4:

satis historiarum est,

id. Bacch. 1, 2, 48:

verborum,

id. Capt. 1, 2, 16:

satis mihi id habeam supplicii,

Ter. Ad. 3, 2, 15:

ea amicitia non satis habet firmitatis,

Cic. Lael. 5, 19:

ad dicendum temporis satis habere,

id. Verr. 2, 2, 1, § 2; cf. Quint. 10, 2, 15: satis praesidii, Cic. Fin. 2, 26, 84 Madv. N. cr.:

satis poenarum dedisse,

Quint. 7, 4, 18:

jam satis terris nivis atque dirae Grandinis misit pater,

Hor. C. 1, 2, 1:

satis superque esse sibi suarum cuique rerum,

Cic. Lael. 13, 45; so, satis superque, with gen.:

vitae,

Liv. 2, 42, 6; 63, 67, 3; 25, 32, 6; 28, 29, 7; Hor. Epod. 17, 19.— Comp.: satius; v. infra, B. —

Form săt (most freq. in the poets):

quibus (dis) sat esse non queam?

to be sufficient, equal to, Plaut. Pers. 1, 1, 27:

pol vel legioni sat est (obsonium),

id. Aul. 3, 6, 24:

in jure causam dicito, hic verbum sat est,

id. Rud. 3, 6, 28; cf. id. Bacch. 4, 8, 37; id. Truc. 2, 8, 14:

tantum quantum sat est,

Cic. Sen. 14, 48:

tantum sat habes?

Ter. Heaut. 4, 3, 40:

si hoc sat est,

Quint. 2, 11, 7:

amabo jam sat est,

Plaut. As. 3, 3, 117; Ter. And. 1, 1, 143; id. Eun. 4, 4, 38; id. Phorm. 1, 4, 34:

paene plus quam sat erat,

id. ib. 5, 3, 14:

sat habeo,

id. And. 2, 1, 35; 4, 2, 22 et saep.—

Sat est (habeo, credo, etc.), with inf. or a subject- ( object-) clause:

nonne id sat erat, Accipere ab illo injuriam?

Ter. Phorm. 5, 2, 3:

perdere posse sat est,

Ov. H. 12, 75: qui non sat habuit conjugem illexe in stuprum, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68.—

With gen.:

sat habet favitorum semper, qui recte facit,

Plaut. Am. prol. 79: Ar. Mater salve. Art. Sat salutis't, id. As. 5, 2, 61:

vocis,

id. Truc. 2, 3, 29:

signi,

Ter. Hec. 2, 1, 39:

poenae,

Prop. 1, 17, 10 et saep.—

Adverb., enough, sufficiently.

Form sătis.

With verbs:

si sis sanus, aut sapias satis,

Plaut. Am. 3, 2, 23:

satis deludere,

id. ib. 5, 1, 45:

satis jam dolui ex animo et curā me satis Et lacrimis maceravi,

id. Capt. 5, 1, 7:

satin' me illi hodie scelesti ceperunt dolo?

id. ib. 3, 4, 120:

ego istuc satis scio,

Ter. Hec. 5, 4, 37; Cic. Rep. 1, 34, 53:

satis ostenderit, reliquos, etc.,

id. ib. 2, 31, 54 et saep.: quod bruti nec satis sardare queunt, Naev. ap. Fest. p. 322 Müll.:

neque audio neque oculis prospicio satis,

Plaut. Am. 5, 1, 7:

contra Epicurum satis superque dictum est,

Cic. N. D. 2, 1, 2; id. Tusc. 1, 45, 110; Hor. Epod. 1, 31; cf.:

quidque furor valeat, Penthea caede satisque Ac super ostendit,

Ov. M. 4, 429 (v. in the foll. II. D. 1. a).—

With adjectives:

satis dives,

Plaut. Aul. 2, 1, 44; id. Capt. 2, 2, 74:

dotata,

id. Aul. 2, 2, 62:

dicacula,

id. As. 3, 1, 8:

satis multa restant,

Cic. Rep. 2, 44, 71:

video te testimoniis satis instructum,

id. ib. 1, 38, 59:

rura tibi magna satis,

Verg. E. 1, 48 et saep.:

satis superque humilis est, qui, etc.,

Liv. 3, 53 fin. —Sometimes, like the Engl. enough, it denotes diminution, tolerably, moderately:

videor mihi nostrum illum consularem exercitum bonorum omnium, etiam satis bonorum, habere firmissimum,

Cic. Att. 2, 19, 4:

satis litteratus (with nec infacetus),

id. Off. 3, 14, 58:

satis bonus (locus),

Cato, R. R. 136:

res satis amplae,

Just. 2, 1, 1; cf. the foll. g and b. b.—

With adverbs or adverbial phrases:

satis audacter,

Plaut. Am. 2, 2, 208:

satis certo scio,

id. Ps. 4, 5, 5:

satis superbe illuditis me,

Ter. Phorm. 5, 7, 22:

satis scite,

id. Heaut. 4, 4, 7:

non satis honeste,

Cic. Lael. 16, 57:

satis cum periculo,

Ter. And. 1, 1, 104: et quidem hercle formā luculentā (haec meretrix). Ch. Sic satis, id. Heaut. 3, 2, 12:

satis opportune occidisse,

Caes. B. G. 4, 22:

satis recte,

Plaut. Pers. 4, 4, 53:

satis saepe,

Sall. J. 62, 1:

satis bene ornatae,

dressed well enough, Plaut. Poen. 1, 2, 73; hence satis bene sometimes, like the Engl. well enough, = tolerably, moderately, or pretty well:

a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascere. Quid secundum? Satis bene pascere. Quid tertium? Male pascere. Quid quartum? Arare,

Cic. Off. 2, 25, 89 (for which, in the same narration, mediocriter pascere, Col. 6, praef. § 4; and Plin. 18, 5, 6, § 30); cf. supra, a. b, and infra, b. b.—

Form săt.

With verbs:

sat scio,

Plaut. Aul. 3, 6, 25; Ter. Eun. 3, 2, 34; id. Ad. 3, 2, 41; 3, 3, 6; 4, 1, 10; id. Phorm. 4, 3, 31:

sat prata biberunt,

Verg. E. 3, 111.—

With adjectives:

accusator sat bonus,

Cic. Rosc. Am. 32, 89:

non sat idoneus Pugnae,

Hor. C. 2, 19, 26: sat planum. Liv. 6, 18 fin. —Signifying diminution, like the Engl. enough, tolerably, moderately, passably:

laetantibus omnibus bonis, etiam sat bonis,

Cic. Att. 14, 10, 1; so, sat bonus (less than bonus): [p. 1634] sl me voltis esse oratorem, si etiam sat bonum, si bonum denique, non repugnabo, id. de Or. 3, 22, 84.—

With adverbs:

qui sat diu vixisse sese arbitrabitur,

Plaut. Capt. 4, 2, 12:

sat commode,

Ter. And. 3, 1, 17:

sat recte,

id. Heaut. 5, 2, 43.—

Comp.: satius (prop. more satisfying; hence), better, more serviceable, fitter, preferable.

Adject., in the phrase satius est, with a subject-clause (cf. supra, 1. a. b, and b. b) followed by quam:

scire satius est quam loqui Servum hominem,

Plaut. Ep. 1, 1, 57; id. Bacch. 3, 2, 11; id. Cas. 1, 24; Ter. Heaut. 3, 1, 66; 5, 2, 16; id. Ad. 1, 1, 33; Cic. Att. 7, 1, 4; id. Inv. 2, 32, 100; Liv. 26, 29; 42, 23 fin. al.; cf.:

nimio satius est, ut opu'st, te ita esse, quam ut animo lubet,

Plaut. Trin. 2, 2, 30:

quanto satius est, te id dare operam... Quam id loqui, etc.,

Ter. And. 2, 1, 7; cf.

also: satius multo fuisse, non moveri bellum adversus eum, quam omitti motum,

Liv. 34, 33:

nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras pati?

Verg. E. 2, 14:

hos te satius est docere, ut, quando agas, quid agant, sciant,

Plaut. Poen. 3, 1, 49:

mori me satius est,

Ter. Eun. 4, 7, 2; id. Phorm. 5, 7, 63; cf.:

repertus est nemo, qui mori diceret satius esse,

Cic. Verr. 2, 2, 36, § 88:

mortuom hercle me duco satius,

Plaut. Truc. 5, 34:

terga impugnare hostium satius visum est,

Liv. 3, 70; Plaut. Ps. 1, 5, 34.—In a positive signif., it serves, benefits, is of use: nihil phluarein satius est, miles (perh. in reference to the preceding speech of the miles:

mortuum me duco satius),

Plaut. Truc. 5, 36: satius putare, with an object-clause, to believe it to be better, Nep. Paus. 5, 1.—

Adverb., with a verb, rather (syn. potius):

ego quod magis pertineat ad Fundanii valetudinem, satius dicam,

Varr. R. R. 1, 2, 26.

Particular phrases.

Sat agito (also in one word, satagito), and sat agere suarum rerum, to have enough to do, have one ' s hands full; to be busy, be troubled (only in the foll. passages):

nunc agitas sat tute tuarum rerum,

Plaut. Bacch. 4, 3, 23:

is quoque suarum rerum sat agitat, tamen, etc.,

Ter. Heaut. 2, 1, 13 Bentl., followed by Umpfenb.; and so ap. Charis. p. 193 P. (Fleck. sat agit, tamen).—

Satis ago or sat ago (also in one word, satago).

T. t. in business lang., to satisfy, content, pay a creditor:

nunc satagit,

Plaut. As. 2, 4, 34.—

To have enough to do, have one ' s hands full; to be in trouble (the predom. signif. of the word).

Form satis ago (class.): jam apud vallum nostri satis agebant, Cato ap. Charis. p. 193 P.:

cum Pyrrhus rex in terrā Italiā esset satisque agerent Romani,

Gell. 3, 8, 1:

ego nocte hac proximā In somnis egi satis et fui homo exercitus,

Plaut. Merc. 2, 1, 4:

complorantibus omnibus nostris atque in sentinā satis agentibus,

Gell. 19, 1, 3; 9, 11, 4:

satis agentes rerum suarum,

App. M. 8, p. 209, 6.— Impers. pass.:

pugnatur acriter: agitur tamen satii,

Cic. Att. 4, 15, 9.—

Form sat ago (satago) (very rare): Caesar alte-ram alam mittit, qui satagentibus celeriter occurrerent, Auct. B. Afr. 78, 7; cf. supra, II. A.—

To bustle about, make a to-do, be full of business, polupragmoneuô (postAug. and very rare):

(Domitius) Afer venuste Mallium Suram multum in agendo discursantem, salientem, manus jactantem, etc.... non agere dixit, sed satagere. Est enim dictum per se urbanum satagere, etc.,

Quint. 6, 3, 54; cf. id. 11, 3, 126:

curris, stupes, satagis tamquam mus in matellā,

Petr. 58, 9.—Also act.: interea haec satagens, busily doing or performing, Petr. 137, 10.—

Satis accipio, caveo, do, exigo, peto, offero, etc., t: t. of business lang., to take, give, ask, offer, etc., sufficient bail or security:

satis accipio,

Cic. Quint. 13, 44 sq.; id. Rosc. Com. 14, 40; id. Verr. 2, 1, 45, § 115; Plaut. Stich. 4, 1, 4; Dig. 36, 4, 5; 45, 1, 4; 46, 1, 33.— Pass., Cato, R. R. 2, 6:

satis acceptum habere,

to be fully assured, Plaut. Most. 1, 3, 90; 1, 3, 67:

satis caveo,

Dig. 7, 1, 60 (cf. caveo, II. 2.):

satis do (also as one word, satisdo),

Cic. Quint. 13, 44 sq.; id. Verr. 2, 1, 56, § 146; 2, 2, 24, § 60; id. Rosc. Com. 12, 35; id. Fam. 13, 28, a, 2; id. Att. 5, 1, 2; Dig. 1, 2, 8; 1, 2, 7 fin.; 36, 4, 1; 36, 4, 5; 46, 6, 1.—With gen.:

judicatae pecuniae,

Val. Max. 4, 1, 8:

damni infecti,

Plin. 36, 2, 2, § 6:

fidei commissi,

Dig. 36, 4, 5; 46, 4, 5: satisdato (caveo, promitto, debeo, etc.), by giving bail or security, ib. 5, 1, 2 fin.; 2, 11, 4 fin.; 40, 5, 4; Cic. Att. 16, 15, 2:

satis exigo,

Dig. 26, 7, 45 fin.; 36, 3, 18:

satis offero,

to tender security, ib. 26, 10, 5; 36, 4, 3; 48, 17, 1:

satis peto,

to demand security, ib. 35, 1, 70.—

Sătis făcĭo, or, in one word, sătisfăcĭo ( pass. satisfacitur, Varr. ap. Prisc. p. 789 P.), to give satisfaction, to satisfy, content:

satisfacere dicimur ei, cujus desiderium implemus,

Dig. 2, 8, 1 (very freq. and class.).

In gen.

With dat.:

ut illis satis facerem ex disciplinā,

Plaut. Ps. 5, 1, 28:

Siculis,

Cic. Verr. 2, 5, 53, § 139:

alicui petenti,

id. Or. 41, 140:

operam dabo ut tibi satisfaciam,

id. Att. 2, 4, 3:

deo pie et caste,

id. Fam. 14, 7, 1:

domino vel populo (gladiatores),

id. Tusc. 2, 17, 41.—In mal. part., Petr. 75; 77.—Of things:

cum aut morte aut victoriā se satisfacturum rei publicae spopondisset,

Cic. Phil. 14, 9, 26:

cui (vitae meae) satis feci vel aetate vel factis,

id. Fam. 10, 1, 1:

me omnibus satis esse facturum,

id. Balb. 1, 2:

causae atque officio satis facere,

id. Div. in Caecil. 14, 47; cf.:

satis officio meo, satis illorum voluntati, qui a me hoc petiverunt, factum esse arbitrabor,

id. Verr. 2, 5, 49, § 130:

gravibus seriisque rebus,

id. Off. 1, 29, 103:

etsi nullo modo poterit oratio mea satis facere vestrae scientiae,

id. Phil. 2, 23, 57; cf.:

qui et naturae et legibus satis fecit,

id. Clu. 10, 29:

amicitiae nostrae,

id. Fam. 10, 1, 3:

me plus satis nostrae conjunctioni amorique facturum,

id. ib. 4, 8, 2:

ut omnium vel suspicioni vel malevolentiae vel crudelitati satis fiat,

id. Rab. Post. 17, 45:

mihi vero satis superque abs te videtur istorum studiis... esse factum,

id. de Or. 1, 47, 204:

se avarissimi hominis cupiditati satis facere posse,

id. Verr. 1, 14, 41:

odio alicujus,

Suet. Tib. 66 fin.:

libidini alicujus,

Lact. 6, 11, 23:

voluntati voluntate satisfecimus,

Sen. Ben. 2, 35, 1:

condicioni,

Dig. 36, 1, 77.—

With in aliquā re:

qui (histriones) in dissimillimis personis satisfaciebant,

Cic. Or. 31, 109; so,

in historiā,

id. Leg. 1, 2, 5:

in jure civili,

id. de Or. 1, 37, 170:

in omni genere,

id. Att. 16, 5, 2.—

With dat. and obj.-clause (rare):

quibus quoniam satisfeci me nihil reliqui fecisse, quod ad sanandum me pertineret, reliquum est, ut, etc.,

Nep. Att. 21, 5.—

Absol.:

quamobrem tandem non satisfacit?

Cic. Fin. 1, 5, 15.—With de:

nos plene et statim de eo satis esse facturos,

Quint. 4, 5, 18.—

In partic.

T. t. of business lang., to satisfy, content (by payment or security), to pay or secure a creditor:

pecunia petitur ab Hermippo: Hermippus ab Heraclide petit, ipse tamen Fufiis satisfacit absentibus et fidem suam liberat,

Cic. Fl. 20, 47:

cum de visceribus tuis et filii tui satis facturus sis quibus debes,

id. Q. Fr. 1, 3, 7: ut si mihi in pecuniā minus satisfecisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2; Caes. B. C. 3, 60 fin.; Dig. 40, 1, 4:

omnis pecunia exsoluta esse debet aut eo nomine satisfactum esse: satisfactum autem accipimus, quemadmodum voluit creditor, licet non sit solutum, etc.,

ib. 13, 7, 9; so (opp. solvere) ib. 18, 1, 19:

Stichus servus meus heredi meo mille nummos si solverit, satisve fecerit, etc.,

ib. 40, 4, 41; 40, 7, 39, § 1.—With gen. of the thing:

cui ususfructus legatus esset, donec ei totius dotis (sc. nomine) satis fieret, etc.,

Dig. 33, 2, 30.—

To give satisfaction (by word or deed); to make amends or reparation; to make excuse; to ask pardon, apologize to a person offended, injured, etc.

With dat.:

aut satisfaciat mihi ille, etc.,

Plaut. Am. 3, 2, 8:

si Aeduis de injuriis... item si Allobrogibus satisfaciant,

Caes. B. G. 1, 14:

deinde reliquae legiones per tribunos militum egerunt, ut Caesari satisfacerent, etc.,

id. ib. 1, 41:

acceperam jam ante Caesaris litteras, ut mihi satisfieri paterer a te,

Cic. Phil. 2, 20, 49.—

With de and abl.:

omnibus rationibus de injuriis,

Caes. B. G. 5, 1, 7.—

With gen.:

injuriarum satisfecisti L. Labieno,

Auct. Her. 4, 27, 37.—

Absol.:

missis ad Caesarem satisfaciundi causā legatis,

Caes. B. G. 5, 54:

in quā civitate legatus populi Romani aliquā ex parte violatus sit, nisi publice satis factum sit, el civitati bellum indici atque inferri solere,

Cic. Verr. 2, 1, 31, § 79:

satisfacientes aut supplicantes summittimus (manus),

Quint. 11, 3, 115 et saep.—

To give satisfaction by suffering a penalty: saepe satisfecit praedae venator, Mart. 12, 14, 3.

dē-fĭcĭo, fēci, fectum, 3 ( perf. subj.: defexit, an old formula in Liv. 1, 24 fin., see below, no. III. fin. In the pass., besides the regular form deficior, ante- and postclass., once in Verg., Propert., and Livy, like fīo, eri: defit, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19; Plaut. Mil. 4, 6, 46; Ter. Eun. 2, 2, 12; Lucr. 2, 1142; Verg. E. 2, 22; Prop. 1, 1, 34:

deflunt,

Gell. 20, 8, 5:

defiat,

Plaut. Men. 1, 4, 3; id. Rud. 4, 4, 63:

defiet,

Liv. 9, 11:

defieri,

Ter. Hec. 5, 2, 2; cf. conficio init.), v. a. and n. [facio], orig., to loosen, set free, remove from; but it passed over at a very early period into the middle sense, to loosen from one's self, to remove one's self, to break loose from; and then gradually assumed the character of a new verb. act., with the meaning to leave, desert, [p. 530] depart from something, or absol., to depart, cease, fail. (For syn. cf.: desum, absum, descisco, negligo.)

Act. in the middle sense, to remove one's self, separate one's self, to withdraw (cf. the Greek aphistanai).—Hence, to forsake, desert, abandon, revolt.

Lit.:

ab amicitia P. R.,

Caes. B. G. 5, 3, 3; 7, 39, 3:

ab Aeduis,

id. ib. 2, 14, 3:

ab rege,

Sall. J. 56, 3; cf. ib. 66:

(consules) a senatu, a republica, a bonis omnibus defecerant,

Cic. Planc. 35; cf.:

a republica,

id. Cat. 11, 28; id. Fam. 12, 10; id. Sull. 12, 35:

ab imperio ac nomine nostro,

id. Verr. 2, 1, 31 et saep.:

a patribus ad plebem,

to go over, Liv. 6, 20:

ad se,

Sall. J. 61; cf.:

ad Poenos,

Liv. 22, 61.— Absol.:

civitates quae defecerant,

Caes. B. G. 3, 17, 2; 5, 25, 4; 7, 10 al.—

Trop.:

si a virtute defeceris,

forsake, Cic. Lael. 11, 37:

si utilitas ab amicitia defecerit,

id. Fin. 2, 24, 79:

ut a me ipse deficerem,

id. Fam. 2, 16.—Hence,

As a verb. act., to leave a person or thing, to desert, to fail, forsake, be wanting to (of things;

very rarely of personal subjects): quem jam sanguis viresque deficiunt,

Caes. B. G. 7, 50 fin.; so,

vires,

id. B. C. 3, 99 fin.; Cic. de Or. 1, 45, 199:

me Leontina civitas,

id. Verr. 2, 3, 46, § 110; id. ib. 2, 5, 28 fin.; Hor. S. 2, 1, 13 et saep.:

res eos jam pridem, fides deficere nuper coepit,

Cic. Cat. 2, 5, 10:

me dies, vox, latera deficiant, si, etc.,

id. Verr. 2, 2, 21 (imitated word for word, Plin. Ep. 3, 9, 9); cf.:

ne te de republica disserentem deficiat oratio,

Cic. Rep. 1, 23; and:

tempus te citius quam oratio deficeret,

id. Rosc. Am. 32:

animus si te non deficit aequus,

Hor. Ep. 1, 11, 30:

somnus sollicitas domus,

Tib. 3, 4, 20: genitor Phaethontis orbem, i. e. is eclipsed (cf. III. B. infra), Ov. M. 2, 382.— Poet. with a subject-clause: nec me deficiet nautas rogitare citatos, i. e. I will not cease, etc. Prop. 1, 8, 23 Kuin.—

Pass.:

cum aquilifer jam viribus deficeretur,

Caes. B. C. 3, 64, 3; cf.:

mulier a menstruis defecta,

Cels. 2, 8 fin.:

mulier abundat audacia, consilio et ratione deficitur,

Cic. Clu. 65, 184:

aqua ciboque defecti,

Quint. 3, 8, 23; Plin. Ep. 2, 17, 25:

sanguine defecti artus,

Ov. M. 5, 96 et saep.:

si qui dotem promisit defectus sit facultatibus,

i. e. unable to pay, Dig. 23, 3, 33; cf.:

te defecta nomina,

ib. 22, 1, 11 fin. —

Middle or neuter, to run out, be wanting, fail, cease, disappear.

Middle (mostly ante-class. and poet.).

With dat.: mihi fortuna magis nunc defit, quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19; Ter. Hec. 5, 2, 2:

lac mihi non aestate novum, non frigore defit,

Verg. E. 2, 22.—

Absol.:

neque opsonium defiat neque supersit,

Plaut. Men. 1, 4, 3;

so opp. superesse,

Ter. Ph. 1, 3, 10:

ut defiat dies,

Plaut. Rud. 4, 4, 63: id. Mil. 4, 6, 46:

numquamne causa defiet, cur? etc.,

Liv. 9, 11.— Trop.:

defectis (sc. animo) defensoribus,

disheartened, Caes. B. C. 3, 40, 3:

sed non usque eo defectum Germanicum,

weakened, Tac. A. 2, 70; cf. in the foll. no. B. b.—

Neuter.

With dat. (so rarely; mostly poet.):

cum non solum vires, sed etiam tela nostris deficerent,

Caes. B. G. 3, 5, 1;

so perh.: vires nostris,

id. B. C. 2, 41, 7 (al. nostros); Sil. 8, 661 Oud. N. cr.; cf. id. 10, 10, 193; and Stat. Ach. 1, 445.—

Absol. (freq. in all periods and kinds of composition):

non frumentum deficere poterat,

Caes. B. C. 2, 37 fin.; cf.:

fructus ex arboribus,

id. ib. 3, 58 fin.:

ejus generis copia,

id. B. G. 6, 16 fin.:

tempus anni ad bellum gerendum,

id. ib. 4, 20, 2:

vereor, ne mihi crimina non suppeterent, ne oratio deesset, ne vox viresque deficerent,

Cic. Verr. 2, 1, 11:

nisi memoria forte defecerit,

id. Fin. 2, 14, 44; id. Rep. 1, 3:

non deficiente crumena,

Hor. Ep. 1, 4, 11 et saep.; Juv. 11, 38:

quod plena luna defecisset,

was eclipsed, Cic. Rep. 1, 15; cf.:

solem lunae oppositum solere deficere,

id. ib. 1, 16 al.; also simply to set:

qua venit exoriens, qua deficit,

Prop. 4, 4, 27: lunā deficiente, waning (opp. crescente), Gell. 20, 8, 5; of fire and light, to go out, expire, become extinct:

ignis,

Verg. G. 352:

lumen,

Petr. 111, 4:

progenies Caesarum in Nerone deficit,

becomes extinct, dies out, Suet. Galb. 1; cf. Plin. Pan. 39, 6; Just. 7, 2, 4; Sen. Suas. 2, 22;

but deficit ignis,

does not extend, Verg. A. 2, 505:

in hac voce defecit,

he departed, expired, Suet. Aug. 99; Quint. 6 prooem. § 11: deficit omne quod nascitur, comes to an end, Quint. 5, 10, 79; cf.:

mundum deficere,

id. ib.:

deficit vita,

Plaut. Asin. 3, 3, 19;

quod multi Gallicis tot bellis defecerant,

had been lost, Caes. B. C. 3, 2 fin.:

ultima jam passi comites bello Deficiunt,

grow faint, Ov. M. 14, 483:

deficit Matho,

fails, becomes bankrupt, Juv. 7, 129:

debitores,

Dig. 49, 14, 3, § 8:

munimenta defecerant,

yielded, surrendered, Curt. 4, 4, 19.— Trop.:

ne negotio desisteret neu animo deficeret,

nor be disheartened, Caes. B. C. 3, 112 fin.; so,

animo,

id. B. G. 7, 30; id. B. C. 1, 19; 2, 43; Cic. Rosc. Am. 4, 10;

for which, ne deficiant (apes) animum,

Varr. R. R. 3, 16, 34; and in a like sense absol.:

ne una plaga accepta patres conscripti conciderent, ne deficerent,

Cic. Att. 1, 16, 9; so Caes. B. C. 2, 31 fin.; Sall. J. 51, 4:

deficit ars,

Ov. M. 11, 537: illis legibus populus Romanus prior non deficiet: si prior defexit publico consilio dolo malo, tu illo die, Juppiter, etc., to depart from, violate the conditions of a treaty, an old formula used in taking an oath, Liv. 1, 24 fin.:

pugnando deficere,

i. e. to be deficient, wanting, Caes. B. C. 2, 6, 3; cf. poet. with foll. inf.:

suppeditare Materies,

Lucr. 1, 1039; Sil. 3, 112; Tib. 4, 1, 191.— Hence, dēfectus, a, um, P. a. (acc. to no. III.), weak, weakened, worn out, enfeebled (not ante-Aug.):

quod sibi defectis illa tulisset opem,

Ov. F. 3, 674:

defectus annis et desertus viribus,

Phaedr. 1, 21, 3; cf.:

defectissimus annis et viribus,

Col. 1 prooem. §

12: senio (arbor),

id. 5, 6, 37:

laboribus,

Val. Fl. 2, 285:

vadit incerto pede, jam viribus defecta,

Sen. Hippol. 374:

defectae senectutis homine,

Dig. 7, 1, 12, § 3:

in tumidis et globosis (speculis) omnia defectiora (corresp. with paria and auctiora),

smaller, App. Mag. p. 283.— Plur. subst.: dēfecti, ōrum, m.:

sidera obscura attributa defectis,

the weak, Plin. 2, 8, 6, § 28.

dē-fĭcĭo, fēci, fectum, 3 ( perf. subj.: defexit, an old formula in Liv. 1, 24 fin., see below, no. III. fin. In the pass., besides the regular form deficior, ante- and postclass., once in Verg., Propert., and Livy, like fīo, eri: defit, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19; Plaut. Mil. 4, 6, 46; Ter. Eun. 2, 2, 12; Lucr. 2, 1142; Verg. E. 2, 22; Prop. 1, 1, 34:

deflunt,

Gell. 20, 8, 5:

defiat,

Plaut. Men. 1, 4, 3; id. Rud. 4, 4, 63:

defiet,

Liv. 9, 11:

defieri,

Ter. Hec. 5, 2, 2; cf. conficio init.), v. a. and n. [facio], orig., to loosen, set free, remove from; but it passed over at a very early period into the middle sense, to loosen from one's self, to remove one's self, to break loose from; and then gradually assumed the character of a new verb. act., with the meaning to leave, desert, [p. 530] depart from something, or absol., to depart, cease, fail. (For syn. cf.: desum, absum, descisco, negligo.)

Act. in the middle sense, to remove one's self, separate one's self, to withdraw (cf. the Greek aphistanai).—Hence, to forsake, desert, abandon, revolt.

Lit.:

ab amicitia P. R.,

Caes. B. G. 5, 3, 3; 7, 39, 3:

ab Aeduis,

id. ib. 2, 14, 3:

ab rege,

Sall. J. 56, 3; cf. ib. 66:

(consules) a senatu, a republica, a bonis omnibus defecerant,

Cic. Planc. 35; cf.:

a republica,

id. Cat. 11, 28; id. Fam. 12, 10; id. Sull. 12, 35:

ab imperio ac nomine nostro,

id. Verr. 2, 1, 31 et saep.:

a patribus ad plebem,

to go over, Liv. 6, 20:

ad se,

Sall. J. 61; cf.:

ad Poenos,

Liv. 22, 61.— Absol.:

civitates quae defecerant,

Caes. B. G. 3, 17, 2; 5, 25, 4; 7, 10 al.—

Trop.:

si a virtute defeceris,

forsake, Cic. Lael. 11, 37:

si utilitas ab amicitia defecerit,

id. Fin. 2, 24, 79:

ut a me ipse deficerem,

id. Fam. 2, 16.—Hence,

As a verb. act., to leave a person or thing, to desert, to fail, forsake, be wanting to (of things;

very rarely of personal subjects): quem jam sanguis viresque deficiunt,

Caes. B. G. 7, 50 fin.; so,

vires,

id. B. C. 3, 99 fin.; Cic. de Or. 1, 45, 199:

me Leontina civitas,

id. Verr. 2, 3, 46, § 110; id. ib. 2, 5, 28 fin.; Hor. S. 2, 1, 13 et saep.:

res eos jam pridem, fides deficere nuper coepit,

Cic. Cat. 2, 5, 10:

me dies, vox, latera deficiant, si, etc.,

id. Verr. 2, 2, 21 (imitated word for word, Plin. Ep. 3, 9, 9); cf.:

ne te de republica disserentem deficiat oratio,

Cic. Rep. 1, 23; and:

tempus te citius quam oratio deficeret,

id. Rosc. Am. 32:

animus si te non deficit aequus,

Hor. Ep. 1, 11, 30:

somnus sollicitas domus,

Tib. 3, 4, 20: genitor Phaethontis orbem, i. e. is eclipsed (cf. III. B. infra), Ov. M. 2, 382.— Poet. with a subject-clause: nec me deficiet nautas rogitare citatos, i. e. I will not cease, etc. Prop. 1, 8, 23 Kuin.—

Pass.:

cum aquilifer jam viribus deficeretur,

Caes. B. C. 3, 64, 3; cf.:

mulier a menstruis defecta,

Cels. 2, 8 fin.:

mulier abundat audacia, consilio et ratione deficitur,

Cic. Clu. 65, 184:

aqua ciboque defecti,

Quint. 3, 8, 23; Plin. Ep. 2, 17, 25:

sanguine defecti artus,

Ov. M. 5, 96 et saep.:

si qui dotem promisit defectus sit facultatibus,

i. e. unable to pay, Dig. 23, 3, 33; cf.:

te defecta nomina,

ib. 22, 1, 11 fin. —

Middle or neuter, to run out, be wanting, fail, cease, disappear.

Middle (mostly ante-class. and poet.).

With dat.: mihi fortuna magis nunc defit, quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19; Ter. Hec. 5, 2, 2:

lac mihi non aestate novum, non frigore defit,

Verg. E. 2, 22.—

Absol.:

neque opsonium defiat neque supersit,

Plaut. Men. 1, 4, 3;

so opp. superesse,

Ter. Ph. 1, 3, 10:

ut defiat dies,

Plaut. Rud. 4, 4, 63: id. Mil. 4, 6, 46:

numquamne causa defiet, cur? etc.,

Liv. 9, 11.— Trop.:

defectis (sc. animo) defensoribus,

disheartened, Caes. B. C. 3, 40, 3:

sed non usque eo defectum Germanicum,

weakened, Tac. A. 2, 70; cf. in the foll. no. B. b.—

Neuter.

With dat. (so rarely; mostly poet.):

cum non solum vires, sed etiam tela nostris deficerent,

Caes. B. G. 3, 5, 1;

so perh.: vires nostris,

id. B. C. 2, 41, 7 (al. nostros); Sil. 8, 661 Oud. N. cr.; cf. id. 10, 10, 193; and Stat. Ach. 1, 445.—

Absol. (freq. in all periods and kinds of composition):

non frumentum deficere poterat,

Caes. B. C. 2, 37 fin.; cf.:

fructus ex arboribus,

id. ib. 3, 58 fin.:

ejus generis copia,

id. B. G. 6, 16 fin.:

tempus anni ad bellum gerendum,

id. ib. 4, 20, 2:

vereor, ne mihi crimina non suppeterent, ne oratio deesset, ne vox viresque deficerent,

Cic. Verr. 2, 1, 11:

nisi memoria forte defecerit,

id. Fin. 2, 14, 44; id. Rep. 1, 3:

non deficiente crumena,

Hor. Ep. 1, 4, 11 et saep.; Juv. 11, 38:

quod plena luna defecisset,

was eclipsed, Cic. Rep. 1, 15; cf.:

solem lunae oppositum solere deficere,

id. ib. 1, 16 al.; also simply to set:

qua venit exoriens, qua deficit,

Prop. 4, 4, 27: lunā deficiente, waning (opp. crescente), Gell. 20, 8, 5; of fire and light, to go out, expire, become extinct:

ignis,

Verg. G. 352:

lumen,

Petr. 111, 4:

progenies Caesarum in Nerone deficit,

becomes extinct, dies out, Suet. Galb. 1; cf. Plin. Pan. 39, 6; Just. 7, 2, 4; Sen. Suas. 2, 22;

but deficit ignis,

does not extend, Verg. A. 2, 505:

in hac voce defecit,

he departed, expired, Suet. Aug. 99; Quint. 6 prooem. § 11: deficit omne quod nascitur, comes to an end, Quint. 5, 10, 79; cf.:

mundum deficere,

id. ib.:

deficit vita,

Plaut. Asin. 3, 3, 19;

quod multi Gallicis tot bellis defecerant,

had been lost, Caes. B. C. 3, 2 fin.:

ultima jam passi comites bello Deficiunt,

grow faint, Ov. M. 14, 483:

deficit Matho,

fails, becomes bankrupt, Juv. 7, 129:

debitores,

Dig. 49, 14, 3, § 8:

munimenta defecerant,

yielded, surrendered, Curt. 4, 4, 19.— Trop.:

ne negotio desisteret neu animo deficeret,

nor be disheartened, Caes. B. C. 3, 112 fin.; so,

animo,

id. B. G. 7, 30; id. B. C. 1, 19; 2, 43; Cic. Rosc. Am. 4, 10;

for which, ne deficiant (apes) animum,

Varr. R. R. 3, 16, 34; and in a like sense absol.:

ne una plaga accepta patres conscripti conciderent, ne deficerent,

Cic. Att. 1, 16, 9; so Caes. B. C. 2, 31 fin.; Sall. J. 51, 4:

deficit ars,

Ov. M. 11, 537: illis legibus populus Romanus prior non deficiet: si prior defexit publico consilio dolo malo, tu illo die, Juppiter, etc., to depart from, violate the conditions of a treaty, an old formula used in taking an oath, Liv. 1, 24 fin.:

pugnando deficere,

i. e. to be deficient, wanting, Caes. B. C. 2, 6, 3; cf. poet. with foll. inf.:

suppeditare Materies,

Lucr. 1, 1039; Sil. 3, 112; Tib. 4, 1, 191.— Hence, dēfectus, a, um, P. a. (acc. to no. III.), weak, weakened, worn out, enfeebled (not ante-Aug.):

quod sibi defectis illa tulisset opem,

Ov. F. 3, 674:

defectus annis et desertus viribus,

Phaedr. 1, 21, 3; cf.:

defectissimus annis et viribus,

Col. 1 prooem. §

12: senio (arbor),

id. 5, 6, 37:

laboribus,

Val. Fl. 2, 285:

vadit incerto pede, jam viribus defecta,

Sen. Hippol. 374:

defectae senectutis homine,

Dig. 7, 1, 12, § 3:

in tumidis et globosis (speculis) omnia defectiora (corresp. with paria and auctiora),

smaller, App. Mag. p. 283.— Plur. subst.: dēfecti, ōrum, m.:

sidera obscura attributa defectis,

the weak, Plin. 2, 8, 6, § 28.

dī-mitto, mīsi, missum, 3, v. a.

With particular reference to the prep., to send different ways, to send apart, i. e.,

[p. 582] To send out or forth in different directions, to send about (class.).

With acc.:

Naevius pueros circum amicos dimittit,

Cic. Quint. 6, 2:

consules designatos circum provincias,

Suet. Aug. 64:

litteras circum municipia,

Caes. B. C. 3, 22, 1; cf.:

litteras circa praefectos,

Liv. 42, 51:

litteras per omnes provincias,

Caes. B. C. 3, 79, 4;

with which cf.: nuntios per agros,

id. B. G. 6, 31, 2:

librum per totam Italiam,

Plin. Ep. 4, 7, 2:

edicta per provincias,

Suet. Galb. 10:

certos per litora,

Verg. A. 1, 577 et saep.:

nuntios tota civitate Aeduorum,

Caes. B. G. 7, 38, 9:

nuntios in omnes partes,

id. ib. 4, 19, 2; 4, 34, 5; cf. ib. 5, 49, 8; and poet.:

aciem (i. e. oculos) in omnes partes,

Ov. M. 3, 381:

praefectos in finitimas civitates,

Caes. B. G. 3, 7, 3; cf.:

Manlium Faesulas,

Sall. C. 27 et saep.:

nuntios ad Centrones, etc.,

Caes. B. G. 5, 39, 1; so with ad, id. ib. 6, 34, 8; id. B. C. 1, 52 fin. al.:

legatos quoquoversus,

id. B. G. 3, 23, 2; 7, 4, 5; id. B. C. 1, 36, 2:

dimissos equites pabulandi causa,

id. ib. 1, 80, 3; cf.

equitatum,

id. B. G. 7, 71, 5:

omnem ab se equitatum,

id. ib. § 1.— Trop.:

animum ignotas in artes,

Ov. M. 8, 188, directs, applies (al. demittit).—

Without object acc.:

dimisit circum omnes propinquas regiones,

Caes. B. C. 3, 112, 6:

per provincias,

Liv. 29, 37: ad amicos, Cic. Tull. Fragm. § 22; cf.:

in omnes partis,

Caes. B. G. 6, 43, 1.—

To separate a multitude, to break up, dissolve; and subjectively, to dismiss (from one's self), to discharge, disband:

senatu dimisso,

Cic. Lael. 3, 12:

senatum,

id. Verr. 2, 4, 65:

concilium,

id. Leg. 2, 12, 31; id. Vatin. 2, 5; Caes. B. G. 1, 18; 1, 31; id. B. C. 1, 32, 4 et saep.; cf.

conventum,

Sall. C. 21 fin.: exercitum (a standing military t. t.; cf. Vell. 2, 52, 4), Caes. B. C. 1, 2, 6; 1, 9, 5 et saep.:

plures manus (with diducere, and opp. continere manipulos ad signa),

Caes. B. G. 6, 34, 5:

delectum,

Plaut. Rud. 4, 8, 15:

convivium,

to break up, Liv. 36, 29; Tac. A. 15, 30 et saep.

With particular reference to the verb, to send away either an individual or a body; to let go, discharge, dismiss, release.

Lit.:

aliquem ab se et amandare in ultimas terras,

Cic. Sull. 20, 57; so,

aliquem ab se,

id. Fam. 13, 63; Nep. Att. 4, 2:

discedentem aliquem non sine magno dolore,

id. ib. 12, 18 fin.:

aliquos aequos placatosque,

id. Or. 10, 34; so,

aliquem incolumem,

Caes. B. C. 1, 18, 4; 1, 23, 3:

ex custodia,

Liv. 23, 2, 14:

e carcere,

Just. 21, 1, 5:

impunitum,

Sall. C. 51, 5:

saucium ac fugatum,

Nep. Hann. 4:

neminem nisi victum,

id. ib. 3 et saep.; cf.:

aliquem ludos pessumos, i. e. pessime ludificatum,

Plaut. Rud. 3, 5, 12:

uxorem,

i. e. to put her away, repudiate her, Suet. Aug. 63 al.:

Cossutia dimissa, quae desponsata fuerat, etc.,

id. Caes. 1:

sponsam intactam,

id. Aug. 62: cf.

also: aliquam e matrimonio,

Suet. Tib. 49; v. also under no. B.:

creditorem,

i. e. to pay him, Dig. 31, '72:

debitorem,

i. e. to forgive him the debt, ib. 50, 9, 4:

equos, in order to fight on foot,

Tac. Agr. 37 fin.; Verg. A. 10, 366;

but also in order to flee,

Caes. B. C. 3, 69 fin.:

hostem ex manibus,

id. ib. 1, 64, 2; 3, 49, 2; cf.

also: Demosthenem (i. e. his orations) e manibus,

to put out of one's hands, to lay down, Cic. Or. 30; cf.:

istos sine ulla contumelia dimittamus,

id. de Or. 3, 17, 64:

milites, in oppidum,

Caes. B. C. 1, 21, 2:

a turpissima suspicione,

to free, relieve, Petr. 13, 4.— Absol.:

dimittam, ut te velle video,

Plaut. Trin. 4, 2, 106; Cic. de Or. 1, 28; Quint. 11, 3, 86 al. —

Transf., of inanimate objects:

eum locum, quem ceperant,

to abandon, desert, Caes. B. C. 1, 44, 4:

Italiam,

id. ib. 1, 25, 4:

ripas,

id. B. G. 5, 18 fin.:

complura oppida,

Hirt. B. G. 8, 5:

provinciam,

Liv. 40, 43:

captam Trojam,

Ov. M. 13, 226 et saep.:

fortunas morte,

Cic. Tusc. 1, 6, 12; cf.

patrimonium,

id. Caecin. 26 fin.:

speratam praedam ex manibus,

Caes. B. G. 6, 8, 1:

signa ex metu,

id. B. C. 3, 69 fin.; cf.

arma,

Sen. Ep. 66 fin.; Luc. 3, 367 et saep.— Esp.: dimissis manibus, with hands relaxed, i. e. in all haste:

ibi odos dimissis manibus in caelum volat,

Plaut. Ps. 3, 2, 52; cf.:

dimissis pedibus,

id. ib. v. 54:

dimissis manibus fugere domum,

id. Ep. 3, 1, 16.—

Trop., to renounce, give up, abandon, forego, forsake:

ista philosophia, quae nunc prope dimissa revocatur,

Cic. Ac. 2, 4, 11:

rem saepius frustra tentatam,

Caes. B. C. 1, 26 fin.:

exploratam victoriam,

id. B. G. 7, 52, 2:

oppugnationem,

id. ib. 7, 17, 4; id. B. C. 3, 73, 1:

occasionem rei bene gerendae,

id. B. G. 5, 57, 1; cf. id. B. C. 1, 72, 4; 3, 25, 4:

rei gerendae facultatem,

id. ib. 1, 28, 2;

3, 97, 1: omnem rei frumentariae spem,

id. ib. 1, 73, 1:

condiciones pacis,

id. ib. 1, 26, 2:

principatum,

id. B. G. 6, 12, 6:

tempus,

id. ib. 2, 21 fin.; Cic. de Or. 2, 21, 89:

suum jus (opp. retinere),

id. Balb. 13, 31:

vim suam,

id. Fam. 9, 12: libertatem; id. Planc. 34 fin.:

amicitias,

id. Lael. 21:

commemorationem nominis nostri,

id. Arch. 11 fin.:

quaestionem,

id. Verr. 2, 2, 30:

curam,

id. Att. 14, 11; Tac. Or. 3:

praeterita, instantia, futura pari oblivione,

id. H. 3, 36:

matrimonia,

Suet. Calig. 25:

fugam,

Verg. A. 11, 706:

coeptum iter,

Ov. M. 2, 598:

cursus,

id. ib. 11, 446 et saep.:

tantam fortunam ex manibus,

Caes. B. G. 6, 37 fin.:

studium et iracundiam suam rei publicae dimittere, i. q. condonare,

to sacrifice to the good of the state, id. B. C. 3, 69, 3; cf.:

tributa alicui,

i. e. to remit, Tac. H. 3, 55:

laudibus nomen alicujus in longum aevum,

to transmit, Luc. 1, 448:

dimissum quod nescitur, non amittitur,

is foregone, not lost, Pub. Syr. 138 (Rib.).