Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pago

  • 1 pago

    pago, ĕre, v. pango init.

    Lewis & Short latin dictionary > pago

  • 2 pagus

    pāgus, i (old gen. PAGEIEI, which prob. is an error for PAGEI, Inscr. Orell. 3793), m. [root pak-, pag-, to make fast or firm, whence pango, pax, pagina; Gr. pêgnumi, pagos, etc.; prop., a place with fixed boundaries; hence], a district, canton, province (opp. to the city), the country (cf. vicus):

    paganalia (feriae sunt eorum) qui sunt aliquoius pagi,

    Varr. L. L. 6, § 24; cf. id. ib. § 26 Müll.: Lemonia tribus a pago Lemonio appellata est, Paul. ex Fest. p. 15:

    pagos et compita circum,

    Verg. G. 2, 382:

    omissis pagis vicisque,

    Tac. A. 1, 56:

    MAGISTER PAGI,

    a country magistrate, Inscr. Orell. 3793 sq.:

    si me toto laudet vicinia pago,

    Juv. 14, 154.—Of the districts, cantons, of the Gauls and Germans:

    in Galliā... in omnibus pagis partibusque,

    Caes. B. G. 6, 11; 1, 12; 4, 1; 22; 6, 23; 7, 64; Tac. G. 39:

    cum Alamannorum pagos aliquos esse reputaret hostiles,

    Amm. 18, 2, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    The country people:

    festus in pratis vacat otioso Cum bove pagus,

    Hor. C. 3, 18, 11:

    pagus agat festum,

    Ov. F. 1, 669.—
    B.
    Novem Pagi, a city in Belgic Gaul, now Dieuze, Amm. 16, 2, 9 (al. Decem Pagi).

    Lewis & Short latin dictionary > pagus

  • 3 propago

    1.
    prō̆pāgo, āvi, ātum, āre, v. a. [pro and root pag- of pango, pêgnumi].
    I.
    Lit.
    A.
    To set or fasten down; hence, to set slips, propagate by slips, Cato, R. R. 52, 1:

    castanea melius ex vicino pertica declinata propagatur,

    Col. 4, 33, 3:

    vitem, ficum, oleam, Punicam, malorum genera omnia, laurum, prunos,

    Plin. 17, 13, 21, § 96:

    abrotonum cacumine suo se propagat,

    id. 21, 10, 34, § 60.—Hence,
    B.
    In gen., to propagate, generate, continue by procreation:

    stirpem,

    Cic. Phil. 1, 6, 13:

    cum ipse sui generis initium ac nominis ab se gigni et propagari vellet,

    id. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    prolem,

    Lucr. 2, 996.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to extend, enlarge, increase:

    fines imperii,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    finis imperii propagavit,

    Nep. Ham. 2, 5:

    eo bello terminos populi Romani propagari,

    Liv. 36, 1, 3:

    terminos Urbis,

    Tac. A. 12, 23:

    augere et propagare imperium,

    Suet. Ner. 18:

    propagatae civitates,

    Vell. 1, 14, 1:

    sumptus cenarum,

    Gell. 2, 24, 15:

    notitiam Britanniae,

    Plin. 4, 16, 30, § 102: fidem Christianam propagare, Greg. M. in Job, 27, 37.—
    B.
    In time, to prolong, continue, extend, preserve (syn.:

    prorogo, produco): victu fero vitam propagare,

    Cic. Inv. 1, 2, 2:

    haec posteritati propagantur,

    are transferred to posterity, id. Sest. 48, 102:

    meus consulatus multa saecula propagarit rei publicae,

    has preserved the State for many centuries, id. Cat. 2, 5, 11:

    vitam aucupio,

    to prolong, preserve, id. Fin. 5, 11, 32:

    memoriam aeternam alicui,

    Plin. 15, 14, 15, § 49: imperium consuli in annum, to prolong, = prorogare, Liv. 23, 25, 11:

    hereditarium bellum, sic facta hominis vita est temporaria, sed longa, quae in mille annos propagaretur,

    Lact. 2, 12, 21.—
    C.
    To add as an appendix or extension, in writing:

    Carum cum liberis,

    i. e. the life of, Vop. 24, 8.
    2.
    prō̆pāgo (prŏ-, Lucr. 1, 42; Verg. A. 6, 870; Ov. M. 2, 38:

    prō-,

    Verg. G. 2, 26), ĭnis, f. (m., Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 13) [1. propago].
    I.
    Lit.
    1.
    A set, layer of a plant, Cic. Sen. 15, 52; Col. Arb. 7, 2:

    arbores aut semine proveniunt, aut plantis radicis, aut propagine, aut avulsione, aut surculo, aut insito et consecto arboris trunco,

    Plin. 17, 10, 9, § 58.—
    2.
    Of any slip or shoot that may be used for propagating: propagines e vitibus altius praetentos non succidet, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 13; Hor. Epod. 2, 9; Vulg. Gen. 40, 10.—
    II.
    Transf., of men and beasts, offspring, descendant, child; children, race, breed, stock, progeny, posterity (mostly poet.), Lucr. 5, 1027:

    Memmi clara,

    id. 1, 42:

    alipedis de stirpe dei versuta propago,

    Ov. M. 11, 312:

    Romana,

    Verg. A. 6, 871:

    vera,

    Ov. M. 2, 38; cf. id. ib. 1, 160:

    blanda catulorum,

    Lucr. 4, 997.—In prose:

    aliorum ejus liberorum propago Liciniani sunt cognominati,

    Plin. 7, 14, 12, § 62:

    clarorum virorum propagines,

    descendants, posterity, Nep. Att. 18, 2. [p. 1468]

    Lewis & Short latin dictionary > propago

  • 4 (cōgnōminis

        (cōgnōminis e), only abl sing., cognomine, adj.    [cognomen], like-named, of the same name: cognomine Insubribus pago, bearing the same name, L.: gaudet cognomine terrā, V.

    Latin-English dictionary > (cōgnōminis

  • 5 pāgus

        pāgus ī, m    [PAC-], a district, canton, hundred, province, region: pagos et compita circum, the country, V.: si me toto laudet vicinia pago, Iu.—Among the Gauls and Germans, a district, canton, Cs., Ta.— Collect., the villagers, country people: Festus vacat pagus, H.: pagus agat festum, O.
    * * *
    country district/community, canton

    Latin-English dictionary > pāgus

  • 6 cognominis

    cognōmĭnis, e (abl. cognomine, v. the foll.; cf.: bimestris, coelestis al.), adj. [cognomen], like - named, of the same name (mostly poet. or in post-Aug. prose); with gen., dat., or absol.:

    duae germanae meretrices cognomines,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 5:

    cognomine Insubribus pago Haeduorum,

    Liv. 5, 34, 9 Weissenb. ad loc.:

    flumen Absarrum cum castello cognomine,

    Plin. 6, 4, 4, § 12:

    mox Asiacae cognomines flumini,

    id. 4, 12, 26, § 82:

    eorum,

    id. 6, 2, 2, § 5; Suet. Vit. 2:

    gaudet cognomine terrā,

    Verg. A. 6, 383 Forbig. ad loc. (Rib. terrae); Suet. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 383:

    cognominem patriae suae Salamina constituit,

    Vell. 1, 1, 1:

    sibi,

    Suet. Oth. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cognominis

  • 7 deverto

    dē-verto or dēvorto, ti, sum (in MSS. often confounded with diverto), 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To turn away, turn aside any thing:

    comites suo hortatu,

    Luc. 6, 317:

    acies,

    id. 2, 470:

    ventura fata suo cursu,

    id. 6, 591; cf. Aur. Vict. Caes. 38.— Far more freq.,
    B.
    Pass. with mid. force, to turn one's self aside; and with esp. reference to the term. ad quem, to turn or betake one's self to any place; to turn in, put up at (in the latter sense esp. freq. in Plaut., whereas Cicero commonly uses the act. form; v. under no. II.).
    1.
    Prop.:

    si qui Cobiamacho (vico) deverterentur,

    Cic. Font. 5, 9:

    juvat ire jugis, qua nulla priorum Castaliam molli devertitur orbita clivo,

    Verg. G. 3, 293: deverti ad amicos suos, Cato ap. Fest. p. 234, 26 Müll.:

    devortitur apud suum paternum hospitem,

    Plaut. Mil. 2, 1, 56:

    apud aliquem,

    id. ib. 2, 2, 85; so Liv. 42, 1, 10; cf.

    ib. § 7: ad me in hospitium maximum,

    id. Poen. 3, 3, 60; cf.

    in amici hospitium,

    id. Mil. 3, 1, 146; id. Ps. 4, 2, 6:

    huc in tabernam,

    id. ib. 2, 2, 63:

    intro domum,

    id. Stich. 4, 1, 29; cf. Ter. Phorm. 2, 1, 82:

    in hortos in quibus devertebatur, pergunt,

    Tac. H. 3, 11.—
    2.
    Trop., to resort to, have recourse to (very rare):

    ad magicas artes,

    Ov. A. A. 2, 425:

    meas ad artes,

    id. M. 9, 62.—
    II.
    Neutr. (i. q. no. I. B.), to turn or go aside from any place or any direction; to turn or go towards; to turn in, put up, lodge anywhere.
    1.
    Prop.:

    viā devertit,

    Liv. 44, 43: viā, Plin. [p. 566] Pan. 52 fin.:

    devertere ad cauponem, ad hospitem,

    Varr. R. R. 3, 4, 9; Cic. Div. 1, 27, 57:

    ad aliquem,

    id. Fin. 5, 2; id. Att. 10, 16 fin.:

    ad villam Philemonis,

    id. Fam. 7, 18, 3; cf.:

    ad se in Albanum,

    id. Mil. 19, 51:

    ad villam suam,

    id. ib.:

    in villam suam,

    id. Off. 2, 18 fin.:

    domum regis hospitis,

    id. Deiot. 6, 17:

    Massiliam,

    id. Phil. 13, 6; cf.

    Interamnam,

    Tac. H. 2, 64:

    Rhodum,

    Suet. Tib. 12 et saep.—With apud (late Lat.; cf. deversor): in pago apud familiares devertimus, Ap. M. 4 init.; cf. id. ib. 10, p. 238, 14.— Absol.:

    itineris causa ut deverterem,

    Cic. Att. 3, 7.—
    2.
    Trop. (very rare):

    sed redeamus illuc, unde devertimus,

    have digressed, Cic. Fam. 12, 25, 4; so Liv. 35, 40:

    in haec devertisse non fuerit alienum,

    Plin. 2, 7, 5 fin. (Sillig, divertisse).

    Lewis & Short latin dictionary > deverto

  • 8 devorto

    dē-verto or dēvorto, ti, sum (in MSS. often confounded with diverto), 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To turn away, turn aside any thing:

    comites suo hortatu,

    Luc. 6, 317:

    acies,

    id. 2, 470:

    ventura fata suo cursu,

    id. 6, 591; cf. Aur. Vict. Caes. 38.— Far more freq.,
    B.
    Pass. with mid. force, to turn one's self aside; and with esp. reference to the term. ad quem, to turn or betake one's self to any place; to turn in, put up at (in the latter sense esp. freq. in Plaut., whereas Cicero commonly uses the act. form; v. under no. II.).
    1.
    Prop.:

    si qui Cobiamacho (vico) deverterentur,

    Cic. Font. 5, 9:

    juvat ire jugis, qua nulla priorum Castaliam molli devertitur orbita clivo,

    Verg. G. 3, 293: deverti ad amicos suos, Cato ap. Fest. p. 234, 26 Müll.:

    devortitur apud suum paternum hospitem,

    Plaut. Mil. 2, 1, 56:

    apud aliquem,

    id. ib. 2, 2, 85; so Liv. 42, 1, 10; cf.

    ib. § 7: ad me in hospitium maximum,

    id. Poen. 3, 3, 60; cf.

    in amici hospitium,

    id. Mil. 3, 1, 146; id. Ps. 4, 2, 6:

    huc in tabernam,

    id. ib. 2, 2, 63:

    intro domum,

    id. Stich. 4, 1, 29; cf. Ter. Phorm. 2, 1, 82:

    in hortos in quibus devertebatur, pergunt,

    Tac. H. 3, 11.—
    2.
    Trop., to resort to, have recourse to (very rare):

    ad magicas artes,

    Ov. A. A. 2, 425:

    meas ad artes,

    id. M. 9, 62.—
    II.
    Neutr. (i. q. no. I. B.), to turn or go aside from any place or any direction; to turn or go towards; to turn in, put up, lodge anywhere.
    1.
    Prop.:

    viā devertit,

    Liv. 44, 43: viā, Plin. [p. 566] Pan. 52 fin.:

    devertere ad cauponem, ad hospitem,

    Varr. R. R. 3, 4, 9; Cic. Div. 1, 27, 57:

    ad aliquem,

    id. Fin. 5, 2; id. Att. 10, 16 fin.:

    ad villam Philemonis,

    id. Fam. 7, 18, 3; cf.:

    ad se in Albanum,

    id. Mil. 19, 51:

    ad villam suam,

    id. ib.:

    in villam suam,

    id. Off. 2, 18 fin.:

    domum regis hospitis,

    id. Deiot. 6, 17:

    Massiliam,

    id. Phil. 13, 6; cf.

    Interamnam,

    Tac. H. 2, 64:

    Rhodum,

    Suet. Tib. 12 et saep.—With apud (late Lat.; cf. deversor): in pago apud familiares devertimus, Ap. M. 4 init.; cf. id. ib. 10, p. 238, 14.— Absol.:

    itineris causa ut deverterem,

    Cic. Att. 3, 7.—
    2.
    Trop. (very rare):

    sed redeamus illuc, unde devertimus,

    have digressed, Cic. Fam. 12, 25, 4; so Liv. 35, 40:

    in haec devertisse non fuerit alienum,

    Plin. 2, 7, 5 fin. (Sillig, divertisse).

    Lewis & Short latin dictionary > devorto

  • 9 pagmentum

    pagmentum, i, n. [pago], that is joined together (compactio, res compacta):

    qui sunt ante secundum pagmentum,

    Vitr. 4, 6 fin. (al. secundum antepagmentum).

    Lewis & Short latin dictionary > pagmentum

  • 10 pala

    pāla, ae, f. [contr. from pagela, from pago, pango:

    pala a pangendo,

    Varr. L. L. 5, § 134 Müll.], a spade.
    I.
    Lit.:

    palas vendundas sibi ait... ut hortum fodiat,

    Plaut. Poen. 5, 2, 58:

    sarcula VIII., palas IV.,

    Cato, R. R. 10, 3:

    palae innixus,

    Liv. 3, 26:

    juncosus ager verti pala debet,

    Plin. 18, 6, 8, § 46:

    palis laxatus,

    id. 17, 17, 27, § 123; Col. 10, 45.—
    II.
    Transf.
    A.
    A peel for putting bread into the oven, Cato, R. R. 11 fin.
    B.
    A winnowing-shovel, Tert. Praescr. 3; so Juvenc. 1, 371.—
    C.
    The bezel of a ring = funda:

    palam anuli ad palmam convertere,

    Cic. Off. 3, 9, 38.—
    D.
    The shoulder-blade, Cael. Aur. Acut. 2, 35; id. Tard. 3, 2.—
    E.
    An Indian tree, the plantain-tree: Musa Paradisiaca, Linn.; Plin. 12, 6, 12, § 24.

    Lewis & Short latin dictionary > pala

  • 11 pango

    pango, nxi, nctum, and pēgi or pĕpĭgi, pactum (v. Neue, Formenl. 2, 474 sq.), 3, v. a. [root pac-; Sanscr. pāca, band, fetter; Gr. pêgnumi, fix; pachnê, frost; passalos, peg, etc.; cf.: pagus, pagina, paciscor; old form paco, pago; cf.: rem ubipacunt, XII.Tab. ap. Auct. Her. 2, 13, 20; v. Prisc. 894 P.], to fasten, make fast, fix; to drive in, sink in (syn.: figo, configo).
    I.
    Lit.: pangere, figere;

    unde plantae pangi dicuntur,

    Fest. p. 213 Müll.:

    clavum,

    Liv. 7, 3; v. clavus: tonsillam pegi laevo in litore, Pac. ap. Fest. s. v tonsilla, p. 356 Müll.; Col. poët. 10, 252; Pall. 3, 9, 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    To set, plant any thing:

    ramulum,

    Suet. Galb. 1:

    vicena millia malleolorum,

    Col. 3, 12, 3: lactucam id. 11, 3, 26:

    taleam olearum,

    id. 11, 2, 42;

    hence, transf.: filios,

    to beget children, Tert. Apol. 9 fin.
    2.
    To set or plant any thing with any thing:

    ipse seram vites pangamque ex ordine colles,

    Prop. 3, 17 (4, 16), 15:

    vitiaria malleolis,

    Col. 11, 2, 18.—
    II.
    Trop.
    A.
    Versus carmina or facta (like componere), to make, compose, write, record: hic vostrum panxit maxuma facta patrum, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34 (Epigr. v. 2 Vahl. p. 162;

    but the verse: horrida Romuleum certamina pango duellum, is spurious): carmina,

    Lucr. 4, 8:

    versus de rerum naturā,

    id. 1, 25:

    aliquid Sophocleum,

    Cic. Fam. 16, 18, 3: anekdota, id. Att. 2, 6, 2:

    poëmata,

    Hor. Ep. 1, 18, 40:

    chartas,

    Mart. 11, 3, 7:

    pangendi facultas,

    Tac. A. 14, 16; Val. Max. 2, 1, 10:

    de pangendo nihil fieri potest,

    Cic. Att. 2, 14, 2.—
    B.
    In gen., to make:

    neque prima per artem temptamenta tui pepigi,

    Verg. A. 8, 142.—
    C.
    To fix, settle, determine, agree upon, agree, covenant, conclude, stipulate, contract (class., but only in the perf. forms; for the pres. and fut. pacisci was used; v. Quint. 1, 6, 10 sq.: paciscor facit et pepigi et pactus sum, Serv. ad. Verg. A. 8, 144; cf.:

    paciscor, stipulor, despondeo): ducentis Philippis rem pepigi,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 38:

    pactam rem habeto,

    id. Poen. 5, 3, 38:

    terminos, quos Socrates pepigerit (al. pegerit),

    Cic. Leg. 1, 21, 56:

    fines,

    id. Pis. 16, 37.—With ne:

    si quis pepigerit ne illo (medicamento) usquam postea uteretur,

    Cic. Off. 3, 24, 92; so Tac. A. 13, 14:

    pacem nobiscum pepigistis, ut, etc.,

    Liv. 9, 11:

    inducias pepigisse,

    id. 27, 30:

    non fuit armillas tanti pepigisse Sabinas,

    Ov. Am. 1, 10, 49:

    resumere libertatem occultis insidiis pepigerant,

    Tac. A. 14, 31:

    cui pretium pepigerat,

    id. ib. 14, 42. —Freq. of a marriage contract, to promise, engage, pledge, etc.: habeon' pactam (Sororem)? Plaut. Trin. 2, 4, 99; 5, 2, 59:

    quod pepigere viri, pepigerunt ante parentes,

    Cat. 62, 28:

    te peto quam lecto pepigit Venus aurea nostro,

    Ov. H. 16, 35: haec mihi se pepigit;

    pater hanc tibi,

    id. ib. 20, 157.

    Lewis & Short latin dictionary > pango

  • 12 polluceo

    pollūcĕo, xi, ctum, 2, v. a. [old prep. port = Gr. proti, pros, and liceor; root licof linquo; Gr. leipô; cf. licet].
    I.
    Lit., in relig. lang., to place upon the altar as a sacrifice to the deity, to offer, offer up:

    Jovi dapali culignam vini quantumvis polluceto... cum pollucere oportebit, sic facies, etc.,

    Cato, R. R. 132: polluxi tibi iam publicando epulo Herculis decumas, Naev. ap. Prisc. p. 874 P. (Com. Rel. p. 9 Rib.):

    decumam partem Herculi,

    Plaut. Stich. 1, 3, 80: pisces, Cass. Hem. ap. Plin. 32, 2, 10, § 20:

    pollucere merces (quas cuivis deo) liceat, sunt far, polenta, vinum, panis fermentalis, ficus passa, suilla, bubula, agnina, casei, ovilla, alica, sesama et oleum, pisces quibus est squama praeter scarum: Herculi autem omnia esculenta, potulenta,

    Fest. p. 253 Müll.—
    II.
    Transf.
    A.
    To serve up as a dish: non ego sum pollucta pago, I am no dish for the village (like the Engl. saying, I am meat for your master), Plaut. Rud. 2, 4, 11.—
    B.
    To entertain, to treal with a thing (ante- and post-class.).
    * 1.
    Lit., jocosely:

    polluctus virgis servus,

    Plaut. Curc. 1, 3, 37.—
    * 2.
    Trop., to cause to share in or partake of, Arn. 5, 164.—Hence,
    A.
    pol-luctum, i, n., the thing offered, an offering; also, a sacrificial banquet:

    polluctum quod a porricendo est fictum. Cum enim ex mercibus libamenta porrecta sunt Herculi in aram, tum polluctum est,

    Varr. L. L. 6, § 54 Müll.: ad polluctum emere, Cass. Hem. ap. Plin. 32, 2, 10, § 20:

    polluctum Herculis,

    Macr. S. 2, 12 fin.; Plaut. Rud. 5, 3, 63.—
    B.
    polluctē, adv., with rich offerings, sumptuously, magnificently: pollucte prodigus, Plaut. Fragm. ap. Fest. s. v. prodegeris, p. 229 Müll. (dub.).

    Lewis & Short latin dictionary > polluceo

  • 13 polluctum

    pollūcĕo, xi, ctum, 2, v. a. [old prep. port = Gr. proti, pros, and liceor; root licof linquo; Gr. leipô; cf. licet].
    I.
    Lit., in relig. lang., to place upon the altar as a sacrifice to the deity, to offer, offer up:

    Jovi dapali culignam vini quantumvis polluceto... cum pollucere oportebit, sic facies, etc.,

    Cato, R. R. 132: polluxi tibi iam publicando epulo Herculis decumas, Naev. ap. Prisc. p. 874 P. (Com. Rel. p. 9 Rib.):

    decumam partem Herculi,

    Plaut. Stich. 1, 3, 80: pisces, Cass. Hem. ap. Plin. 32, 2, 10, § 20:

    pollucere merces (quas cuivis deo) liceat, sunt far, polenta, vinum, panis fermentalis, ficus passa, suilla, bubula, agnina, casei, ovilla, alica, sesama et oleum, pisces quibus est squama praeter scarum: Herculi autem omnia esculenta, potulenta,

    Fest. p. 253 Müll.—
    II.
    Transf.
    A.
    To serve up as a dish: non ego sum pollucta pago, I am no dish for the village (like the Engl. saying, I am meat for your master), Plaut. Rud. 2, 4, 11.—
    B.
    To entertain, to treal with a thing (ante- and post-class.).
    * 1.
    Lit., jocosely:

    polluctus virgis servus,

    Plaut. Curc. 1, 3, 37.—
    * 2.
    Trop., to cause to share in or partake of, Arn. 5, 164.—Hence,
    A.
    pol-luctum, i, n., the thing offered, an offering; also, a sacrificial banquet:

    polluctum quod a porricendo est fictum. Cum enim ex mercibus libamenta porrecta sunt Herculi in aram, tum polluctum est,

    Varr. L. L. 6, § 54 Müll.: ad polluctum emere, Cass. Hem. ap. Plin. 32, 2, 10, § 20:

    polluctum Herculis,

    Macr. S. 2, 12 fin.; Plaut. Rud. 5, 3, 63.—
    B.
    polluctē, adv., with rich offerings, sumptuously, magnificently: pollucte prodigus, Plaut. Fragm. ap. Fest. s. v. prodegeris, p. 229 Müll. (dub.).

    Lewis & Short latin dictionary > polluctum

  • 14 Subura

    Sŭbūra, ae (abbrev. SVG.; v. infra), f., a quarter in Rome, in the second region, between the Esquiline, Viminal, and Quirinal, where provisions were sold, and where many prostitutes dwelt:

    Subura Junius scribit ab eo, quod fuerit sub antiquā Urbe: quoi testimonium potest esse, quod subest ei loco, qui Terreus murus vocatur. Sed ego a pago potius Succusano dictam puto Succusam, quod in notā etiam nunc scribitur tertia littera C, non B,

    Varr. L. L. 5, § 48 Müll.; cf.:

    Subura cum tribus litteris notatur, C litteram ostendit,

    Quint. 1, 7, 29; cf. Fest. p. 309 Müll.; Liv. 3, 13; Mart. 6, 66, 2; 7, 31, 12; 10, 94, 5:

    clamosa,

    id. 12, 18, 2; Pers. 5, 32; Juv. 11, 141 (v. Subura, Becker, Antiq. vol. 1, p. 521 sq.; and cf. id. Gall. vol. 3, p. 44, 2d ed.). — Hence,
    A.
    Sŭbūrā-nus, a, um, adj., of or belonging to Subura, Suburan:

    regio,

    Varr. L. L. 5, § 46 Müll.:

    tribus,

    id. ib. 5, § 56 ib.; Cic. Agr. 2, 29, 79; Plin. 18, 3, 3, § 13; cf. Fest. p. 302 Müll.:

    clivus,

    i. e. the Esquiline, Mart. 5, 22, 5:

    canes,

    Hor. Epod. 5, 58:

    magistra,

    i. e. a prostitute, Mart. 11, 78, 11; cf. id. 11, 61, 3.—
    B.
    Sŭbūrānenses, ĭum, m., the dwellers in the Subura, Fest. s. v. October, p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Subura

  • 15 Suburanenses

    Sŭbūra, ae (abbrev. SVG.; v. infra), f., a quarter in Rome, in the second region, between the Esquiline, Viminal, and Quirinal, where provisions were sold, and where many prostitutes dwelt:

    Subura Junius scribit ab eo, quod fuerit sub antiquā Urbe: quoi testimonium potest esse, quod subest ei loco, qui Terreus murus vocatur. Sed ego a pago potius Succusano dictam puto Succusam, quod in notā etiam nunc scribitur tertia littera C, non B,

    Varr. L. L. 5, § 48 Müll.; cf.:

    Subura cum tribus litteris notatur, C litteram ostendit,

    Quint. 1, 7, 29; cf. Fest. p. 309 Müll.; Liv. 3, 13; Mart. 6, 66, 2; 7, 31, 12; 10, 94, 5:

    clamosa,

    id. 12, 18, 2; Pers. 5, 32; Juv. 11, 141 (v. Subura, Becker, Antiq. vol. 1, p. 521 sq.; and cf. id. Gall. vol. 3, p. 44, 2d ed.). — Hence,
    A.
    Sŭbūrā-nus, a, um, adj., of or belonging to Subura, Suburan:

    regio,

    Varr. L. L. 5, § 46 Müll.:

    tribus,

    id. ib. 5, § 56 ib.; Cic. Agr. 2, 29, 79; Plin. 18, 3, 3, § 13; cf. Fest. p. 302 Müll.:

    clivus,

    i. e. the Esquiline, Mart. 5, 22, 5:

    canes,

    Hor. Epod. 5, 58:

    magistra,

    i. e. a prostitute, Mart. 11, 78, 11; cf. id. 11, 61, 3.—
    B.
    Sŭbūrānenses, ĭum, m., the dwellers in the Subura, Fest. s. v. October, p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Suburanenses

  • 16 Suburanus

    Sŭbūra, ae (abbrev. SVG.; v. infra), f., a quarter in Rome, in the second region, between the Esquiline, Viminal, and Quirinal, where provisions were sold, and where many prostitutes dwelt:

    Subura Junius scribit ab eo, quod fuerit sub antiquā Urbe: quoi testimonium potest esse, quod subest ei loco, qui Terreus murus vocatur. Sed ego a pago potius Succusano dictam puto Succusam, quod in notā etiam nunc scribitur tertia littera C, non B,

    Varr. L. L. 5, § 48 Müll.; cf.:

    Subura cum tribus litteris notatur, C litteram ostendit,

    Quint. 1, 7, 29; cf. Fest. p. 309 Müll.; Liv. 3, 13; Mart. 6, 66, 2; 7, 31, 12; 10, 94, 5:

    clamosa,

    id. 12, 18, 2; Pers. 5, 32; Juv. 11, 141 (v. Subura, Becker, Antiq. vol. 1, p. 521 sq.; and cf. id. Gall. vol. 3, p. 44, 2d ed.). — Hence,
    A.
    Sŭbūrā-nus, a, um, adj., of or belonging to Subura, Suburan:

    regio,

    Varr. L. L. 5, § 46 Müll.:

    tribus,

    id. ib. 5, § 56 ib.; Cic. Agr. 2, 29, 79; Plin. 18, 3, 3, § 13; cf. Fest. p. 302 Müll.:

    clivus,

    i. e. the Esquiline, Mart. 5, 22, 5:

    canes,

    Hor. Epod. 5, 58:

    magistra,

    i. e. a prostitute, Mart. 11, 78, 11; cf. id. 11, 61, 3.—
    B.
    Sŭbūrānenses, ĭum, m., the dwellers in the Subura, Fest. s. v. October, p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Suburanus

См. также в других словарях:

  • Pago — Saltar a navegación, búsqueda Para el uso de la palabra homónima en geografía, véase pago (geografía). El pago es uno de los modos de extinguir las obligaciones que consiste en el cumplimiento efectivo de la prestación debida, sea esta de dar,… …   Wikipedia Español

  • pago — sustantivo masculino 1. Entrega de una cantidad de dinero que se debe: Me reclaman un plazo del pago de la lavadora. Su padre le compró la moto en tres pagos. El primer pago subirá un poco más. Todos los pagos los efectuamos a partir del día… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Pago — may refer to:* pago , a colloquial Spanish adjective meaning paid ** Idiom: estar pago , to be even, be quits * Chalan Pago Ordot, Guam, a municipality ** Pago Bay, on the coast of Guam * pago , the Chamorro word for Hibiscus tiliaceus * Pago… …   Wikipedia

  • Pago — Vue des cônes et cratères volcaniques du Pago en 2002. Géographie Altitude 742 m Massif …   Wikipédia en Français

  • Pago — ist der Name: einer Schweizer Unternehmensgruppe, siehe Pago (Maschinenbau) eines österreichischen Getränkeherstellers,siehe Pago (Fruchtsafthersteller) eines Vulkans auf Papua Neuguinea, siehe Pago (Vulkan) Diese Seite is …   Deutsch Wikipedia

  • pago — s. m. 1. O que se entrega ou recebe por um bem ou serviço. = PAGA, PAGAMENTO 2. Aquilo que se recebe. = RETRIBUIÇÃO 3. Castigo.   ‣ Etimologia: derivação regressiva de pagar pago s. m. 1. Pequena aldeia. = CASAL 2.  [Brasil] Lugar onde se nasceu …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • pago — elem. regiune submontană . (< fr., engl. pago , cf. gr. pagos, stâncă) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN …   Dicționar Român

  • Pago — Pago, 1) Insel im Busen Quarnero zum Kreise Zara des österreichischen Königreichs Dalmatien gehörig; am Morlachischen Kanal (Morlaccio), 5 QM., 4600 Ew., ist lang, hat mehre Halbinseln u. Busen, den See Zascha, große Salzlagunen, Fischerei,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pago — Pago, Insel im Quarnero, zur dalmatinischen Bezirksh. Zara gehörig, von der kroatischen Küste durch den Kanal della Morlacca getrennt, ist 288,5 qkm groß, gebirgig (bis 355 m hoch) und hat (1900) 7039 serbokroat. Einwohner, die Weinbau,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Pago — Pago, dalmat. Insel, im Quarnero, 275 qkm, (1890) 6203 E.; Hauptort P., 3554 E., Hafen …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Pago — Pago, österr. Insel im Quarnero, 4 QM. groß, mit 4600 E., die von Weinbau, Schafzucht, Fischerei u. Seesalzbereitung leben …   Herders Conversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»