-
1 ἀ-μέλγω
ἀ-μέλγω (mulgere), melken, Hom. fünfmal, Od. 9, 238 μῆλα, πάντα μάλ' ὅσσ' ἤμελγε, 244. 341 ἑζόμενος δ' ἤμελγεν ὄις καὶ μηκάδας αἶγας, 308 ἤμελγε κλυτὰ μῆλα; Iliad. 4, 434 ὄιες ἀμελγόμεναι γάλα λευκόν; – μόσχους Eur. Cycl. 388; Theocr. 11, 75; γάλα Her. 4, 2. – Med., saugen lassen, Opp. C. 1, 437. – Uebh. vom Auspressen, Aussaugen flüssiger Dinge, bei Sp. D.; φάρμακον ἀμέλξω Theocr. 23, 25; φίλτρον Bion. 1. 48; vom Wein νέκταρ ὀπώρης ἀμ. Nonn. 12, 320; vgl. Maced. 32 (IX, 645); νέκταρ ἀμέλγονται Ion bei Ath. X, 447 d; ἰκμάδα λειριόεσσαν ἀμ., das zarte Naß lecken, Nonn. 26, 196; vom Blutegel, saugen, Nic. Al. 506; von Bienen Nonn. 5, 246; auch der Mond, πῠρ ἠελίοιο ἀμ., Nonn. 5, 166. – Uebertr., wie unser aussaugen, ξένους καρπίμους Ar. Equ. 326.
-
2 ἐνίπτω
ἐνίπτω (nach Ruhnken ep. cr. p. 40 von ἴπτω, vgl. ἶπος, ἰπόω, nach Buttm. Lexil. I p. 286 vom Stamme νίπ, auf den er auch νεικέω bezieht, vgl. ἐνίσσω; verschieden in Stamm u. Bdtg ist ἐνίσπω), außer praes. nur aor. ἐνένῑπε, Il. 15, 546. 552. 16, 626 Od. 16, 417. 18, 78. 19, 65 u. öfter (bei Wolf ἐνένιπτε), u. ἠνίπαπε, Il. 16, 628 Od. 20, 303 u. oft; sp. D. ἐνῖψαι, Nonn. D. 8, 85 u. öfter; ἐνιπῆσαι nur Hesych.; – hart anreden, schelten, tadeln, τινά, Il. 24, 768; gew. mit näherer Bestimmung, μή με, γύναι, χαλεποῖσιν ὀνείδεσι ϑυμὸν ἔνιπτε 3, 438; καί μιν ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύϑῳ 2, 245; einfach μ ύϑῳ ἐνίπτειν τινά, Einen mit Worten anfahren, mit der Rede kränken, 3, 427 Od. 20, 303; milder, κραδίην ἠνίπαπε μύϑῳ, er ermahnte mit ernstem Zureden sein Herz, 20, 17; αἰσχρῶς ἐν. τινά, Einen schmählich anlassen, 18, 321; ohne den acc. Il. 16, 198, worüber Buttm. a. a. O. p. 285 zu vergl. – Von andren Dichtern Aesch. Suppl. 598, καί τίς μ' ἐνίπτων εἶπε, Nic. Th. 347, wo es der Schol. λοιδορέω erkl., wie Nonn. 42, 223 u. öfter; Ἥρης ἠνίπαπε βουλάς Ap. Rh. 3, 931. – Bei Pind. P. 4, 201, κάρυξε δ' αὐτοῖς ἐμβαλεῖν κώπαισι τερασκόπ ος, ἁδείας ἐνίπτων ἐλπίδας, ist es = ἐνέπω, Hoffnungen verkündigend, wie Nonn. D. 27, 59. – Vgl. noch ἐνίσσω.
-
3 κυκλάς
κυκλάς, άδος, ἡ, rund, kr e i ssörmig, Orph. u. Nonn. oft; auch mit masc. verbunden, κόσμος Paul. Sil. amb. 162; – sich im Kreise bewegend, umkreisend, ὧραι, Nonn., wie Eur. Alc. 448, die im Kreislaufe wiederkehrenden Jahreszeiten; τέχνη, die Kunst, die Lanze im Kreise zu schwingen, D. 22, 208 u. öfter; – sc. ἐσϑής, ein Staatskleid der Frauen, mit rund herumlaufendem Saume. – Im Kreise herumliegend, νῆσοι, Eur. Ion 1583, bes. die kykladischen Inseln des ägäischen Meeres, vgl. nom. pr.
-
4 καρχαλέος
καρχαλέος, rauh, scharf, trocken, = καρφαλέος; δίψῃ καρχαλέοι Il. 21, 541, vor Durst rauh im Halse, die jetzt aufgenommene Lesart, vgl. Spitzner zur Stelle u. Ath. XI, 475 b. So auch Ap. Rh. 4, 1442; Nonn. D. 14, 426. – Rauh, heiser, χρεμετισμός Nonn. D. 29, 199; ἱμάσϑλη, scharf, 48, 307; κύνες, λύκοι, Ap. Rh. 3, 1058 Tryph. 615, v. l. καρχαρέοι, vgl. κάρχαρος.
-
5 κατα-πάλλω
κατα-πάλλω, herabschütteln, -schwingen; med. sich herabschwingen, wohin man rechnet οὐρανοῦ ἐκ κατέπαλτο, Il. 19, 351, als einen syncopirten aor.; Bekker liest ἐκκατέπαλτο; vgl. ἀναπάλλω u. Spitzner exc. zu Il. XVI; Andere leiten es von κατεφάλλομαι ab, vgl. ἆλτο. So auch sp. D., wie Nonn. D. 48, 614; πέτρης ἐκ δισσῆς καταπάλμενον ὕδωρ Leon. Tar. 58 (IX, 326) ist deshalb nicht in κατεπάλμενον zu ändern; κατεπήλατο steht Nonn. D. 18, 13.
-
6 κιχάνω
κιχάνω, conj. wie von κίχημι, κιχείω, Il. 1, 26, κιχείομεν, 21, 128, optat. κιχείην, 2, 188, inf. κιχῆναι, ep. κιχήμεναι, Od. 16, 357, Nonn., partic. κιχείς, Il. 16, 342, med. κιχάνομαι, Il. 19, 289, κιχήμενος, 11, 451 u. öfter, imperf. κιχήτην, 10, 376, u. nach Analogie von ἐτίϑουν, ἐτίϑεις, auch ἐκίχεις, Od. 24, 284 (ein Präsens κιχέω kommt nicht vor), fut. κιχήσομαι, aor. ἔκιχον, κιχών, u. bei sp. D. ἐκίχησα, auch med. ἐκιχησάμην, Il. 4, 385; Hesych. führt auch κίξατο u. κίξαντες an; – erreichen, antreffen, finden; μή σε, γέρον, κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείω Il. 1, 26, öfter; int Lauf einholen, Ἀκάμαντα κιχεὶς ποσὶ καρπαλίμοισι Il. 16, 342, κιχάνετε μηδὲ λίπησϑον 23, 407; δουρί 10, 370; auch βέλος κιχήμενον, 5, 187; κιχάνει δίψα τε καὶ λιμός 19, 165; νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει 22, 203, wie φϑῆ σε τέλος ϑανάτοιο κιχήμενον 11, 451; ἄστυ, die Stadt einnehmen, 21, 128; Pind. nur im aor. II., ἀετόν P. 2, 50; κιχήσατο Archil. frg. 41; κιχάνει δέ μιν Ἑρμῆς Aesch. Ch. 613; μέχρις μυχοὺς κίχωσι τοῠ κάτω ϑεοῦ Soph. Ai. 568, der auch den gen. damit abdt, ἆρ' ἔτ' ἐμψύχου κιχήσεταί μου; O. C. 1484; λιμένα ἔκιχεν Eur. Bacch. 901; μὴ μίασμά μ' ἐν δόμοις κίχῃ Alc. 22; sp. D., εὕδοντας ἐκίχησε φυλακτῆρας Opp. Hal. 5, 116, Nonn. – [Bei Hom. ist α lang, bei den Att. kurz, die aber ι im praes. lang brauchen, z. B. Soph. O. C. 1451 Aesch. Ch. 613 Eur. Alc. 480; weshalb κιγχάνω zu schreiben scheint, vgl. Eust. zu Od. 5, 84 u. Phot.]
-
7 εὐάς
-
8 εὐ-ώδῑν
-
9 δαφναῖος
-
10 δισσο-τόκος
δισσο-τόκος, zweimal gebärend; νηδύς Apollnds. 4 (VII, 742); μήτηρ Nonn. D. 5, 199. – Aber δισσό-τοκος, zweimal geboren; Dionysos, Nonn. D. 1, 4.
-
11 νοο-πλανής
νοο-πλανής, ές, im Verstande verwirrt, irres Geistes, Nonn. D. 4, 198 u. a. Sp. – Auch akt., den Verstand verwirrend, μενοιναί, Nonn. D. 9, 44.
-
12 λεοντο-βότος
λεοντο-βότος, Löwen nährend, Ῥεία, Nonn. D. 1, 21. 9, 147; – λεοντόβοτος, von Löwen beweidet, wo sich Löwen aufhalten, Λέρνα, Nonn. D. 8, 240; vgl. Strab. XVI, 747.
-
13 ἀ-λεγίζω
ἀ-λεγίζω, poet., = ἀλέγω, sich um etwas kümmern, nur praes. u. impft., Hom. sechsmal, stets mit der Negation οὐ, absolut Iliad. 15, 106 ὁ δ' ἀφήμενος οὐκ ἀλεγίζει οὐδ' ὄϑεται; mit gen. Iliad. 1, 180 σέϑεν δ' ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω, οὐδ' ὄϑομαι κοτέοντος, 8, 477 σέϑεν δ' ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω χωομένης, 12, 238 τῶν οὐ τι μετατρέπομ' οὐδ' ἀλεγίζω, 1, 160 τῶν οὔ τι μετατρέπῃ οὐδ' ἀλεγίζεις, 11, 80 τῶν μὲν ἄρ' οὐκ ἀλέγιζε πατήρ; die letzte Stelle, die einzige, in welcher das Wort nicht praes. ist und nicht den Vers schließt, ist von Aristarch, Aristophanes Bizz. und Zenodot als unächt bezeichnet, s. Scholl. Aristonic. u. Didym.; – Hes. Th. 171; Ap. Rh. 1, 14, ohne Negation 3, 193; Nonn. D. 10, 55; mit accus. Mus. frg. bei Arist. H. A. 6, 6; Qu. Sm. 2, 428; Nonn. 10, 295 folgt εἰ.
-
14 ἐπι-βήτωρ
ἐπι-βήτωρ, ορος, ὁ, der da besteigt, – a) ἵππων, Reiter, Od. 18, 263 u. Sp., wie Opp. C. 4, 51; auch κούρη, Nonn. D. 1, 51; νεώς, = ἐπιβάτης, Ant. Sid. 106 (VII, 498). – b) Bespringer, συῶν ἐπιβ., der Eber, Od. 11, 131. 23, 278; von Stieren, Theocr. 25, 128. – c) als adj., emporsteigend, sich erhebend, z. B. παλμός, Nonn. D. 20, 113 u. a. sp. D.
-
15 ἐρετμόω
ἐρετμόω, mit einem Ruder versehen, Eur. Med. 4 εἴϑ' ὄφελ' Ἀργοῦς σκάφος – μηδ' ἐρετμῶσαι χέρας ἀνδρῶν, wie Orph. Arg. 356 χεῖρας ἐρετμώσαντες, die Hände berudernd, ans Rüder legend; vgl. Nonn. D. 7, 185; – durchrudern, ἠερίους κενεῶνας πεδίλῳ Nonn. D. 14, 4.
-
16 ἐχιδνήεις
-
17 ἐλαιήεις
ἐλαιήεις, εσσα, εν, mit Oelbäumen bepflanzt; ἄρουραι Marcell, ep, (App. 51); vom Oelbaume, ϑάλλος, φλοιός, Nonn. D. 11, 510 Nic. Th. 676; voll Oel, ἀμφιφορεύς Nonn. 5, 226; ölig, fett, ἐλαιάεσσα νηδύς Soph. frg. 405, zw.
-
18 ἑτερ-αλκής
ἑτερ-αλκής, ές, auf eine von beiden Seiten Kraft u. Sieg legend, Δαναοῖσι μάχης ἑτεραλκέα νίκην δοῠναι, den Danaern Sieg, der sich entschieden auf ihre Seite neigt, Il. 7, 26; so νίκη ἑτ., entschiedener Sieg, 8, 171. 17, 627 Od. 22, 236; von sp. D., wie Opp. C. 2, 71 Nonn. 17, 225 nachgeahmt; ähnl. μάχη, Her. 9, 103; in sp. Prosa, Luc. Philop. 8; δῆμος ἑτ., der den Ausschlag gebende, die Schlacht entscheidende Volkshaufe, Il. 15, 738; so Ἄρης Aesch. Pers. 913. – Bei Nonn. D. 18, 119, σκαίροντα ποδῶν ἑτεραλκέϊ ταρσῷ, hinkend, mit einem starken Fuße. – Adv., ἑτεραλκέως ἀγωνίζεσϑαι Her. 8, 11, mit unentschiedenem Erfolge kämpfen, so daß sich der Sieg bald auf die eine, bald auf die andere Seite neigt.
-
19 ἕρση
ἕρση, ἡ, poet., bes. ep. ἐέρση, bei Pind. ἔερσα, N. 3, 78; ἔρσα Alcm. bei Plut. Qu. N. 24 u. Theocr. 20, 16; Sp. auch ἔρση (von ἜΡΔΩ, = ἄρδω, vgl. Buttm. Lexil. II p. 1701, – 1) der Thau, auch im plur., Thautropfen, τεϑαλυῖά τ' ἐέρση, der perlende Thau, Od. 13, 245; στιλπναὶ δ' ἀπέπιπτον ἐέρσαι Il. 14, 351; κατὰ δ' ὑψόϑεν ήκεν ἐέρσας αἵματι μυδαλέας ἐξ αἰϑέρος, er ließ blutige Thautropfen herabfallen, 11, 53; ( τέττιξ) ᾡ πόσις καὶ βρῶσις ϑῆλυς ἐέρση Hes. Sc. 395; χλωραῖς ἐέρσαις ὡς ὅτε δένδρεον ᾄσσει Pind. N. 8, 40; sp. D., ϑηλείης ἔρσης Leon. Tac. (VI, 120); Nic. Al. 582. – Allgemeiner, das Naß, ποντία, das Meergewässer, Pind. N. 7, 79; κιρναμένα ἔερσα, vom perlenden Naß des Mischtrankes, 3, 78; bei Nonn. D. 38, 434 vom Elektron, das von den Pappeln niederträufelt; vom Blut, 30, 143. 44, 105; vom Saamen, 41, 64. – 2) Od. 9, 222 sind ἕρσαι frisch geborene Lämmer (vgl. δρόσος, ψάκαλος, Frischling); u. danach nennt Nonn. D. 3, 389 die Jungen der Löwinn ἐέρσαι γαλαξαῖαι.
-
20 πρωτό-θρονος
πρωτό-θρονος, auf dem ersten Sessel; Ἥρη, Coluth. 153; Nonn. D. 8, 166; davon der heteroklitische plur. πρωτόϑρονες, Marcell. inscr. Triop. 35 ( App. 51); vgl. Lob. Phryn. p. 658.
См. также в других словарях:
Nonn — Stadt Bad Reichenhall Koordinaten: 47° … Deutsch Wikipedia
nonn — obs. form of nun … Useful english dictionary
Nonn — Provenance. Vient du latin nonus Signifie: neuvième Se fête le 2 mars. Histoire. Princesse chrétienne à la cour de Keretig, roi du pays de Galles, au VIème siècle, Mélarie, victime d un viol, vient se réfugier en Armorique et s installe sur le… … Dictionnaire des prénoms français, arabes et bretons
Nonn (Begriffsklärung) — Nonn ist der Name folgender Orte: Nonn, ein Stadtteil von Bad Reichenhall Nonn ist der Familienname folgender Personen: Carl Nonn (1876–1949), deutscher Maler Christoph Nonn (* 1964), deutscher Historiker Helmut Nonn (* 1933), deutscher… … Deutsch Wikipedia
Nonn — princesse galloise, au VIème siècle, violée par Xantus, roi gaulois, chercha refuge en Bretagne et s arrêta à Dirinon où elle accoucha du futur saint David. Gisant dans le cimetière. Fête le 2 mars … Dictionnaire des saints
Nonn — 1. Berufsübernamen zu mhd. nunne, nonne »verschnittene Sau« für den Viehkastrator. 2. Übernamen zu mhd. nunne, nonne »Nonne« für jemanden, der von einem Nonnenkloster abhängig war. 3. Aus dem alten deutschen Rufnamen Nonno (nand) hervorgegangene… … Wörterbuch der deutschen familiennamen
NONN — Nonae nefastus … Abbreviations in Latin Inscriptions
Carl Nonn — (* 29. April 1876 in Bonn; † 25. Juni 1949 ebendort) war ein deutscher Maler. Geboren wurde Nonn als drittes und jüngstes Kind des Kürschnermeisters Anton Nonn und seiner Ehefrau Franziska geb. Krahe. Nach dem Besuch der Münsterschule absolvierte … Deutsch Wikipedia
Christoph Nonn — Christoph Nonn, 2008 Christoph Nonn (* 11. Dezember 1964 in Leverkusen) ist ein deutscher Historiker. Nonn studierte von 1984 bis 1989 Geschichte, Anglistik und Politikwissenschaft an den Universitäten Trier und Warwick, Großbritannien. Nach dem… … Deutsch Wikipedia
Wolfgang Nonn — (* 24. November 1935; † 26. August 1959) war ein deutscher Feldhockeyspieler. Er gewann 1956 eine Olympische Bronzemedaille. Bei den Olympischen Spielen 1956 in Melbourne wirkte Wolfgang Nonn in allen fünf Spielen mit, er erzielte zwei Tore,… … Deutsch Wikipedia
Ulrich Nonn — (* 21. Januar 1942 in Ahrweiler) ist ein deutscher Historiker. Ulrich Nonn studierte von 1961 bis 1967 Geschichte und Germanistik an den Universitäten Bonn und Freiburg. 1967 erfolgte die Erste Staatsprüfung für das Lehramt am Gymnasium. Von 1967 … Deutsch Wikipedia