Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

mischievous

  • 1 culpa

        culpa ae, f    [SCARP-], a fault, error, blame, guilt, failure, defect: delicti: omnes culpae istius avaritiae, maiestatis, crudelitatis: quicquid huius factumst culpā, T.: In culpā est, to blame, T.: non est ista mea culpa, sed temporum: qui in eādem culpā sint, share: in quo est tua culpa nonnulla, you are not without fault: a culpā vacuus, S.: conscia culpae, O.: ne penes ipsos culpa esset cladis, L.: culpa, quae te est penes, T.: extra culpam esse: eius rei culpam in multitudinem coniecerunt, Cs.: suam culpam ad negotia transferre, S.: in culpā ponere aliquem: Si mora pro culpā est, O.: tua aetas emovit culpas, H.: fata, quae manent culpas, H.—Person.: ludus erat culpā potare magistrā (i. e. a game in which the loser must drink), H.: Culpam Poena premit comes, H.—Poet.: Huic uni succumbere culpae, temptation, V.— Unchastity: Virginum, H.: hoc praetexit nomine culpam, V.—Remissness, neglect: rem facere culpā minorem, H.—The mischievous thing, mischief: continuo culpam (sc. ovem aegram) ferro compesce, V.
    * * *
    fault/blame/responsibility (w/GEN); crime (esp. against chastity); negligence; offense; error; (sense of) guilt; fault/defect (moral/other); sickness/injury

    Latin-English dictionary > culpa

  • 2 improbus (in-pr-)

        improbus (in-pr-) adj.    with comp. and sup, not good, bad, wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, bold, shameless, wanton: nequam et improbus: longe post natos homines improbissimus: fugit improbus, the rogue, H.: fit ubi neglegas malus inprobior, S.: anguis, voracious, V.: annis, by his youth, Iu.: Fortuna adridens infantibus, mischievous, Iu.—Of things, wicked, shameless, outrageous, base: verba improbissima: ora (leonis), V.: divitiae, H.: oratio, Cs.: dicta, licentious, O.: lex improbissima: testamentum, illegal. —Restless, indomitable, persistent: labor, V.: improbo Iracundior Hadriā, untamable, H.: ventris rabies, insatiate, V.

    Latin-English dictionary > improbus (in-pr-)

  • 3 lascīvus

        lascīvus adj. with comp.    [LAS-], wanton, petulant, sportive, playful, frolicsome, roguish: capella, V.: pueri, H.: tenero lascivior haedo, O.: hederae, luxuriant, H.: verba, sportive, H.— Licentious, lewd, lustful, O., Ta., Cu.—Fig., of style, licentious, luxuriant: illud lascivum, etc., Iu.
    * * *
    lasciva, lascivum ADJ
    playful; lustful, wanton; impudent, mischievous; free from restraint

    Latin-English dictionary > lascīvus

  • 4 malus

        malus adj.    [MAL-]; it adopts as comp. and sup. pēior, us, gen. ōris, and pessimus PED]; bad, not good: philosophi: leges: mores, S.: consuetudo, improper, H.: opinio de vobis, unfavorable: pugna, unsuccessful, S.: pudor, false, H.: crus, deformed, H.: Laurens (aper), unsavory, H.: via peior, H.: pessima munerum Ferre, H.— Morally bad, wicked, criminal, depraved, mischievous, malicious: mater, Quod nil praeter pretium dulcest, T.: auctor: fures, H.: repudiatus malis suasoribus: libido, L.: malā vitīs incidere falce, V. — Plur m. as subst: regibus boni quam mali suspectiores sunt, S.— Bad, unfortunate, injurious, destructive, pernicious: Peiore rex loco non potis est esse, T.: pestis: mala copia sollicitat stomachum, overloading, H.: virus, V.: cicuta, H.: Iuppiter, i. e. unwholesome, H.: avis, ill-boding, H.—In imprecations: Abin hinc in malam rem? to the mischief, T.: in malam crucem, T.: malarum quas amor curas habet oblivisci (i. e. curarum, quas, etc.), H.—As subst n.: peius victoribus quam victis accidisse, greater evil, Cs.; see also 1 malum. — Neut. sing. As adv.: malum responsare, unacceptably, H.
    * * *
    I
    mala -um, pejor -or -us, - ADJ
    bad, evil, wicked; ugly; unlucky
    II III
    mast; beam; tall pole, upright pole; standard, prop, staff

    Latin-English dictionary > malus

  • 5 culpa

    culpa, ae, f. [kindr. in root with scelus; cf. Sanscr. skhal-, errare], crime, fault, blame, failure, defect (as a state worthy of punishment; on the contr. delictum, peccatum, etc., as punishable acts; diff. from scelus, which implies an intentional injury of others; but culpa includes in it an error in judgment).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen. (very freq. in every period and species of composition):

    delictum suum Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat,

    Plaut. Am. 1, 2, 33; cf.:

    non C. Rabirium culpa delicti, non invidia vitae... in discrimen capitis vocaverunt,

    Cic. Rab. Perd. 1, 2:

    in hoc uno genere omnis inesse culpas istius maximas avaritiae, majestatis, dementiae, libidinis, crudelitatis,

    id. Verr. 2, 5, 17, § 42:

    et culpam in facto, non scelus esse meo,

    Ov. Tr. 4, 1, 24 et saep.:

    quicquid hujus factum'st culpa, non factum'st mea,

    Ter. Eun. 5, 6, 10:

    is quidem In culpā non est,

    to blame, in fault, id. Hec. 4, 4, 78; cf. id. ib. 3, 1, 19:

    praesidio ad eorum, qui in culpā essent, timorem uti,

    Cic. Fam. 15, 2, 7:

    malo Tironis verecundiam in culpā esse, quam inliberalitatem Curii,

    id. Att. 8, 6, 3; id. Planc. 4, 10; cf.:

    ut jam sit in iis culpa, qui, etc.,

    id. Fam. 1, 9, 13:

    tua culpa nonnulla est,

    you are somewhat to blame, not without fault, id. ib. 3, 8, 6:

    sed haec mea culpa est,

    id. Brut. 35, 133:

    ne penes ipsos culpa esset cladis,

    Liv. 5, 36, 10:

    penes Aetolos culpam belli esse,

    id. 35, 33, 3; Sen. Ben. 7, 18, 2; Plin. Ep. 10, 30 (39), 2:

    culpa, quae te est penes, Ter. hec. 4, 1, 20: culpa abest ab aliquo,

    Quint. 11, 1, 64:

    aliquem extra culpam belli esse judicare,

    Liv. 8, 19, 10:

    in mutum confers culpam,

    Plaut. Truc. 4, 3, 55:

    conferre in aliquem,

    Ter. Eun. 2, 3, 96; Caes. B. G. 4, 27; Cic. Sen. 5, 14 al.; cf.:

    culpam transferre in aliquem,

    Ter. And. 2, 3, 5; Cic. Att. 15, 28; id. Font. 8, 18:

    suam quisque culpam auctores ad negotia transferunt,

    Sall. J. 1, 4:

    contrahere culpam,

    Cic. Att. 11, 24, 1:

    culpam non modo derivare in aliquem, sed communicare cum altero,

    id. Verr. 2, 2, 20, § 49:

    in culpā ponere aliquem,

    id. Clu. 45, 127:

    indecorant bene nata (pectora) culpae,

    Hor. C. 4, 4, 36; 4, 15, 11:

    seraque fata, Quae manent culpas etiam sub Orco,

    id. ib. 3, 11, 29; App. Dogm. Plat. 2, p. 28, 5; Arn. 1, p. 27.—
    B.
    In partic.
    1.
    The crime of unchastity, a faux pas (cf. crimen, II. A. 2.), Ov. M. 2, 37 et saep.; Verg. A. 4, 19; 4, 172; Hor. C. 3, 27, 38; 3, 6, 17; Tac. A. 3, 24 et saep.—
    2.
    Mostly in jurid. Lat., the fault of remissness, neglect, Dig. 17, 2, 72; 18, 1, 68; 42, 5, 8, § 3:

    nec sum facturus (rem) vitio culpāve minorem,

    Hor. S. 2, 6, 6.—
    II.
    Meton., any thing mischievous or injurious, mischief:

    continuo culpam (sc. ovem aegram) ferro compesce,

    Verg. G. 3, 468:

    sedula (i. e. meretrix),

    Prop. 4 (5), 5, 20.—
    B.
    Of things, a fault, defect:

    operum et laudes et culpae,

    Vitr. 3, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > culpa

  • 6 improbus

    imprŏbus ( inpr-), a, um, adj. [2. inprobus], not according to the standard.
    I.
    Lit.
    A.
    Below the standard, i. e. of bad quality, bad, poor, inferior (rare;

    mostly post-Aug.): merces,

    Plaut. Rud. 2, 3, 43:

    opera araneorum et textura inproba,

    id. Stich. 2, 2, 24:

    panis,

    Mart. 10, 5, 5:

    improbiores postes,

    Plaut. Most. 3, 2, 139:

    tua sum opera et propter te inprobior,

    id. Bacch. 5, 2, 84.—
    B.
    Above or beyond the standard, i. e. enormous, monstrous, excessive:

    genua,

    Col. 6, 1, 3:

    arva,

    Val. Fl. 1, 510; 2, 631 (cf. Forbig. ad Verg. G. 1, 119; Orell. ad Hor. C. 3, 9, 22):

    Chilones a labris improbioribus,

    Charis. p. 78 P.:

    mons,

    Verg. A. 12, 687:

    tegmina plantae,

    Val. Fl. 6, 702:

    improbo somno, quem nec tertia saepe rumpit hora,

    Mart. 12, 18, 13:

    villus barbarum in capris,

    Plin. 12, 17, 37, § 73:

    reptatus (vitium),

    id. 14, 1, 3, § 13; Stat. Th. 6, 838:

    imber improbior,

    Sen. Q. N. 4, 4 fin. (in Sall. ap. Non. 366, 13; Hist. Fragm. 4, 40 Dietsch, the true read. is in prora).—
    II.
    Transf., of mind and character.
    A.
    Restless, indomitable, persistent (cf.:

    pervicax, perstans, vehemens, acer): labor omnia vincit improbus,

    Verg. G. 1, 146:

    tum cornix plena pluviam vocat improba voce,

    id. ib. 1, 388:

    quatit improbus hastam,

    id. A. 11, 767; cf. Hor. C. 3, 9, 23; Mart. 1, 105, 2; Ov. Tr. 1, 11, 41.—
    B.
    Morally bad; wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, ungodly, unjust, dishonest; bold, shameless, impudent; violent, fierce, outrageous (syn.: malus, malignus, pravus, depravatus, nequam).
    1.
    Of living beings: NI TESTIMONIVM FARIATVR IMPROBVS INTESTABILISQVE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 15, 13 fin.:

    qui improbi essent et scelesti,

    Plaut. Mil. 3, 1, 137:

    nequam et improbus,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    illud vero improbi esse hominis et perfidiosi,

    id. de Or. 2, 73, 297: Cresphontes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156 Vahl.):

    populum aut inflammare in improbos aut incitatum in bonos mitigare,

    Cic. de Or. 1, 46, 202:

    longe post natos homines improbisssimus,

    id. Brut. 62, 224:

    cum in me tam improbus fuit,

    id. Att. 9, 15, 5:

    ab ingenio est improbus,

    Plaut. Truc. 4, 3, 59:

    ut alias res est impense improbus,

    id. Ep. 4, 1, 39:

    negat improbus et te Neglegit, aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 63:

    anus,

    id. S. 2, 5, 84:

    cum eum, qui sit improbus, latronem dicimus,

    Quint. 8, 4, 1; 1, 8, 21:

    (anguis) piscibus atram inprobus ingluviem explet,

    voracious, Verg. G. 3, 431:

    lupus,

    id. A. 9, 62:

    Jovis ales,

    id. ib. 12, 250:

    annis,

    by his youth, Juv. 3, 282:

    Fortuna arridens infantibus,

    mischievous, id. 6, 605. — Comp.:

    inprobior satiram scribente cinaedo,

    Juv. 4, 106. —
    * (β).
    With gen.: conubii, Stat. Th. [p. 909] 7, 300. —
    2.
    Of inanim. and abstr. things:

    improbo Iracundior Hadria,

    Hor. C. 3, 9, 22:

    lavit improba taeter Ora (leonis) cruor,

    Verg. A. 10, 727:

    perfricare faciem et quasi improbam facere,

    shameless, impudent, Quint. 11, 3, 160; cf.:

    oris improbi homo,

    Suet. Gramm. 15:

    divitiae,

    Hor. C. 3, 24, 62:

    improba non fuerit si mea charta, dato,

    Mart. 8, 24, 2:

    satureia,

    exciting lust, id. 3, 75, 4:

    ingenio improbo,

    Plaut. Ps. 1, 2, 16:

    facta,

    id. Truc. 2, 7, 4:

    dicta,

    licentious, Ov. F. 5, 686:

    verba,

    id. A. A. 3, 796; cf.

    carmina,

    id. Tr. 2, 441:

    legis improbissimae poena,

    Cic. Fam. 14, 4, 2:

    testamentum,

    illegal, id. Verr. 2, 1, 42, § 107:

    mala et improba defensio,

    id. ib. 2, 2, 41, §

    101: amor,

    Verg. A. 4, 412; Hor. S. 1, 3, 24 (cf.:

    improbus, turpis, Schol. Cruq. ad loc.): spes,

    Quint. 12, 1, 13:

    improba ventris rabies,

    Verg. A. 2, 356:

    quo apertior adulatio, quo improbior, hoc citius expugnat,

    Sen. Q. N. 4 praef. med.:

    improba quamvis gratia fallaci praetoris vicerit urna,

    Juv. 13, 3.— Adv., in two forms, imprŏbē (class.) and improbĭter (perh. only once in Petr. 66).
    1.
    Beyond measure, immoderately, enormously (very rare):

    ad eos, quibus intestinum improbe prominet,

    Marc. Emp. 31 med.:

    de quodam procerae staturae improbiusque nato,

    i. e. uncommonly well furnished, Suet. Vesp. 23:

    Chilones improbius labrati,

    Charis. p. 78 P. —
    2.
    (Acc. to II.) Badly, wrongly, improperly:

    multa scelerate, multa audacter, multa improbe fecisti,

    Cic. Rosc. Am. 36, 104:

    facere aliquid,

    Quint. 1, 3, 13:

    quibus improbe datum est,

    Cic. Off. 2, 22, 79:

    quid ego miror, si quid ab improbis de me improbe dicitur?

    id. Sull. 10, 30:

    praeda improbe parta,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    aliquid petere,

    Quint. 6, 3, 95:

    non improbe litigabunt,

    id. 12, 7, 5:

    ignorantia et inscitia improbe dicentium, quae non intellegunt,

    incorrectly, Gell. 15, 5, 1;

    so with indocte,

    id. 15, 9, 4.— Comp.:

    estne aliquid, quod improbius fieri possit?

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140:

    decerpere oscula,

    Cat. 68, 126. — Sup.:

    quas (res) improbissime fecit,

    Cic. Caecin. 9, 23:

    respondere,

    id. Pis. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > improbus

  • 7 inprobus

    imprŏbus ( inpr-), a, um, adj. [2. inprobus], not according to the standard.
    I.
    Lit.
    A.
    Below the standard, i. e. of bad quality, bad, poor, inferior (rare;

    mostly post-Aug.): merces,

    Plaut. Rud. 2, 3, 43:

    opera araneorum et textura inproba,

    id. Stich. 2, 2, 24:

    panis,

    Mart. 10, 5, 5:

    improbiores postes,

    Plaut. Most. 3, 2, 139:

    tua sum opera et propter te inprobior,

    id. Bacch. 5, 2, 84.—
    B.
    Above or beyond the standard, i. e. enormous, monstrous, excessive:

    genua,

    Col. 6, 1, 3:

    arva,

    Val. Fl. 1, 510; 2, 631 (cf. Forbig. ad Verg. G. 1, 119; Orell. ad Hor. C. 3, 9, 22):

    Chilones a labris improbioribus,

    Charis. p. 78 P.:

    mons,

    Verg. A. 12, 687:

    tegmina plantae,

    Val. Fl. 6, 702:

    improbo somno, quem nec tertia saepe rumpit hora,

    Mart. 12, 18, 13:

    villus barbarum in capris,

    Plin. 12, 17, 37, § 73:

    reptatus (vitium),

    id. 14, 1, 3, § 13; Stat. Th. 6, 838:

    imber improbior,

    Sen. Q. N. 4, 4 fin. (in Sall. ap. Non. 366, 13; Hist. Fragm. 4, 40 Dietsch, the true read. is in prora).—
    II.
    Transf., of mind and character.
    A.
    Restless, indomitable, persistent (cf.:

    pervicax, perstans, vehemens, acer): labor omnia vincit improbus,

    Verg. G. 1, 146:

    tum cornix plena pluviam vocat improba voce,

    id. ib. 1, 388:

    quatit improbus hastam,

    id. A. 11, 767; cf. Hor. C. 3, 9, 23; Mart. 1, 105, 2; Ov. Tr. 1, 11, 41.—
    B.
    Morally bad; wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, ungodly, unjust, dishonest; bold, shameless, impudent; violent, fierce, outrageous (syn.: malus, malignus, pravus, depravatus, nequam).
    1.
    Of living beings: NI TESTIMONIVM FARIATVR IMPROBVS INTESTABILISQVE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 15, 13 fin.:

    qui improbi essent et scelesti,

    Plaut. Mil. 3, 1, 137:

    nequam et improbus,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    illud vero improbi esse hominis et perfidiosi,

    id. de Or. 2, 73, 297: Cresphontes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156 Vahl.):

    populum aut inflammare in improbos aut incitatum in bonos mitigare,

    Cic. de Or. 1, 46, 202:

    longe post natos homines improbisssimus,

    id. Brut. 62, 224:

    cum in me tam improbus fuit,

    id. Att. 9, 15, 5:

    ab ingenio est improbus,

    Plaut. Truc. 4, 3, 59:

    ut alias res est impense improbus,

    id. Ep. 4, 1, 39:

    negat improbus et te Neglegit, aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 63:

    anus,

    id. S. 2, 5, 84:

    cum eum, qui sit improbus, latronem dicimus,

    Quint. 8, 4, 1; 1, 8, 21:

    (anguis) piscibus atram inprobus ingluviem explet,

    voracious, Verg. G. 3, 431:

    lupus,

    id. A. 9, 62:

    Jovis ales,

    id. ib. 12, 250:

    annis,

    by his youth, Juv. 3, 282:

    Fortuna arridens infantibus,

    mischievous, id. 6, 605. — Comp.:

    inprobior satiram scribente cinaedo,

    Juv. 4, 106. —
    * (β).
    With gen.: conubii, Stat. Th. [p. 909] 7, 300. —
    2.
    Of inanim. and abstr. things:

    improbo Iracundior Hadria,

    Hor. C. 3, 9, 22:

    lavit improba taeter Ora (leonis) cruor,

    Verg. A. 10, 727:

    perfricare faciem et quasi improbam facere,

    shameless, impudent, Quint. 11, 3, 160; cf.:

    oris improbi homo,

    Suet. Gramm. 15:

    divitiae,

    Hor. C. 3, 24, 62:

    improba non fuerit si mea charta, dato,

    Mart. 8, 24, 2:

    satureia,

    exciting lust, id. 3, 75, 4:

    ingenio improbo,

    Plaut. Ps. 1, 2, 16:

    facta,

    id. Truc. 2, 7, 4:

    dicta,

    licentious, Ov. F. 5, 686:

    verba,

    id. A. A. 3, 796; cf.

    carmina,

    id. Tr. 2, 441:

    legis improbissimae poena,

    Cic. Fam. 14, 4, 2:

    testamentum,

    illegal, id. Verr. 2, 1, 42, § 107:

    mala et improba defensio,

    id. ib. 2, 2, 41, §

    101: amor,

    Verg. A. 4, 412; Hor. S. 1, 3, 24 (cf.:

    improbus, turpis, Schol. Cruq. ad loc.): spes,

    Quint. 12, 1, 13:

    improba ventris rabies,

    Verg. A. 2, 356:

    quo apertior adulatio, quo improbior, hoc citius expugnat,

    Sen. Q. N. 4 praef. med.:

    improba quamvis gratia fallaci praetoris vicerit urna,

    Juv. 13, 3.— Adv., in two forms, imprŏbē (class.) and improbĭter (perh. only once in Petr. 66).
    1.
    Beyond measure, immoderately, enormously (very rare):

    ad eos, quibus intestinum improbe prominet,

    Marc. Emp. 31 med.:

    de quodam procerae staturae improbiusque nato,

    i. e. uncommonly well furnished, Suet. Vesp. 23:

    Chilones improbius labrati,

    Charis. p. 78 P. —
    2.
    (Acc. to II.) Badly, wrongly, improperly:

    multa scelerate, multa audacter, multa improbe fecisti,

    Cic. Rosc. Am. 36, 104:

    facere aliquid,

    Quint. 1, 3, 13:

    quibus improbe datum est,

    Cic. Off. 2, 22, 79:

    quid ego miror, si quid ab improbis de me improbe dicitur?

    id. Sull. 10, 30:

    praeda improbe parta,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    aliquid petere,

    Quint. 6, 3, 95:

    non improbe litigabunt,

    id. 12, 7, 5:

    ignorantia et inscitia improbe dicentium, quae non intellegunt,

    incorrectly, Gell. 15, 5, 1;

    so with indocte,

    id. 15, 9, 4.— Comp.:

    estne aliquid, quod improbius fieri possit?

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140:

    decerpere oscula,

    Cat. 68, 126. — Sup.:

    quas (res) improbissime fecit,

    Cic. Caecin. 9, 23:

    respondere,

    id. Pis. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > inprobus

  • 8 maleficum

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > maleficum

  • 9 maleficus

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > maleficus

  • 10 malefious

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > malefious

  • 11 malignus

    mălignus, a, um, adj. [for maligenus, malus, and gen-, root of gigno; cf. the opp. benignus], of an evil nature or disposition, ill-disposed, wicked, mischievous, malicious, spiteful, envious, malignant, malign ( poet. and post-Aug.; syn.: invidus, malevolus, parcus).
    I.
    In gen.:

    maligni caupones,

    Hor. S. 1, 5, 4:

    magnaque numinibus vota exaudita malignis,

    unkind, Juv. 10, 111.—

    Of inanim. and abstr. things: malignissima capita,

    Sen. Vit. Beat. 18:

    litus,

    Luc. 8, 565:

    portus,

    id. 5, 651:

    leges,

    Ov. M. 10, 329:

    votum,

    Cat. 67, 5:

    verba,

    Manil. 4, 573:

    mente malignā,

    Cat. 68, 37:

    studia,

    Ov. Tr. 4, 1, 101:

    vulgus,

    Hor. C. 2, 16, 40:

    oculi,

    Verg. A. 5, 654.—
    II.
    In partic.
    A.
    Stingy, niggardly:

    malignus, largus,

    Plaut. Bacch. 3, 2, 17.—Of favors, Ter. Hec. 1, 2, 84: vagae ne parce malignus arenae ossibus particulam dare, Hor. C. 1, 28, 23.— Trop.:

    fama,

    Ov. H. 16, 143:

    in laudandis dictionibus,

    Quint. 2, 2, 6.—
    B.
    Transf.
    1.
    Barren, unfruitful:

    terra malignior ceteris,

    Plin. Ep. 2, 17, 15:

    colles,

    Verg. G. 2, 179.—
    2.
    Scanty, insufficient, dim, petty, small, narrow:

    ostium,

    too narrow, Sen. Q. N. 3, 27:

    aditus,

    Verg. A. 11, 525:

    ignis,

    Mart. 10, 96, 7:

    lux,

    Verg. A. 6, 270:

    conspecta est parva maligna Unda procul venā,

    Luc. 9, 500:

    munus,

    Plin. 7, 50, 51, § 167.—Hence, adv.: mălignē.
    1.
    In gen., ill-naturedly, spitefully, enviously, malignantly (not in Cic. or Cæs.):

    maledice ac maligne loqui,

    Liv. 45, 39.— Comp.:

    malignius habitum esse sermonem,

    Curt. 8, 1, 8.—
    2.
    In partic.
    a.
    Stingily, grudgingly:

    ager maligne plebi divisus,

    Liv. 8, 12:

    famem exstinguere,

    sparingly, Sen. Ep. 18, 9: non mihi fuit tam maligne, ut, etc., it has not gone so poorly with me that, etc., Cat. 10, 18:

    dispensare,

    Sen. Ben. 6, 16, 7:

    laudare,

    Hor. Ep. 2, 1, 209.— Comp.:

    dicis, malignius tecum egisse naturam,

    Sen. Ep. 44, 1.—
    b.
    Little, scantily:

    terra eorum, quae seruntur, maligne admodum patiens,

    a very little, Mel. 2, 2:

    apertus,

    Sen. Ben. 6, 34, 3:

    virens,

    Plin. 34, 11, 26, § 112.

    Lewis & Short latin dictionary > malignus

  • 12 malus

    1.
    mălus, a, um, adj. [Sanscr. mala, dirt; Gr. melas, black; cf. macula; Germ. mal in Mutter-mal, etc.].— Comp.: pējor, pejus.— Sup.: pessimus, a, um, bad, in the widest sense of the word (opp. bonus), evil, wicked, injurious, destructive, mischievous, hurtful; of personal appearance, ill-looking, ugly, deformed; of weight, bad, light; of fate, evil, unlucky, etc.:

    malus et nequam homo,

    Plaut. Ps. 4, 7, 1:

    pessima puella,

    Cat. 36, 9; 55, 10:

    delituit mala,

    Plaut. Rud. 2, 5, 9:

    philosophi minime mali illi quidem, sed non satis acuti,

    Cic. Off. 3, 9, 23:

    malam opinionem habere de aliquo,

    id. Verr. 2, 3, 24, § 59:

    consuetudo,

    Hor. S. 1, 3, 36:

    conscientia,

    Quint. 12, 1, 3:

    mens,

    id. ib.:

    mores,

    Sall. C. 18:

    fures,

    Hor. S. 1, 1, 77:

    Furiae,

    id. ib. 2, 3, 135:

    virus,

    Verg. G. 1, 129:

    cicuta,

    Hor. S. 2, 1, 56:

    libido,

    Liv. 1, 57:

    falx,

    Verg. E. 3, 11:

    gramina,

    id. A. 2, 471: carmen, i. e. an incantation, Leg. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, 4, § 17:

    abi in malam rem,

    go and be hanged! Ter. And. 2, 1, 17:

    pugna,

    unsuccessful, adverse, Cic. Div. 2, 25, 54; Sall. J. 56:

    avis,

    i. e. ill-boding, Hor. C. 1, 15, 5; cf. id. ib. 3, 6, 46:

    ales,

    id. Epod. 10, 1: aetas, burdensome, i. e. senectus, Plaut. Aul. 1, 1, 4:

    haud mala est mulier,

    not badlooking, id. Bacch. 5, 2, 42:

    facies,

    Quint. 6, 3, 32; Ter. Eun. 2, 2, 43:

    crus,

    i. e. deformed, Hor. S. 1, 2, 102:

    pondus,

    i. e. light, deficient, Plaut. Am. 1, 1, 156.—Of the sick:

    in malis aeger est,

    in great danger, Cels. 3, 15 fin.:

    tempus a quo omnis aeger pejor fiat,

    id. 3, 5 med.:

    eo tempore fere pessimi sunt qui aegrotant,

    id. ib. —In neutr. sing., as adv.:

    ne gallina malum responset dura palato,

    Hor. S. 2, 4, 18.— Comp.: pejor, worse:

    via,

    Hor. S. 1, 5, 96.—Hence,
    1.
    mă-lum, i, n., any thing bad, an evil, mischief, misfortune, calamity, etc.
    A.
    In gen.:

    orarem, ut ei, quod posses mali facere, faceres,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 25:

    quam sit bellum, cavere malum,

    Cic. de Or. 1, 58, 247:

    nihil enim mali accidisse Scipioni puto,

    id. Lael. 3, 10:

    hostes inopinato malo turbati,

    Caes. B. C. 2, 12:

    externum, i. e. bellum,

    Nep. Hamilc. 21:

    ne in cotidianam id malum vertat, i. e. febris,

    Cels. 3, 15:

    hoc malo domitos potius cultores agrorum fore, quam, etc.,

    Liv. 2, 34, 11.—
    B.
    In partic.
    (α).
    Punishment; hurt, harm, severity, injury:

    malo domandam tribuniciam potestatem,

    Liv. 2, 54, 10:

    malo exercitum coërcere,

    Sall. J. 100, 5:

    sine malo,

    Plaut. Rud. 4, 4, 81; so Ter. Eun. 4, 4, 45; Liv. 4, 49, 11:

    vi, malo, plagis adductus est, ut frumenti daret,

    ill-usage, Cic. Verr. 2, 3, 23, § 56:

    amanti amoenitas malo est: nobis lucro est,

    is hurtful, injurious, Plaut. Men. 2, 3, 5:

    clementiam illi malo fuisse,

    was injurious, unfortunate, Cic. Att. 14, 22, 1: malo hercle magno suo convivat sine modo, to his own [p. 1105] hurt, Enn. ap. Non. 474, 23 (Sat. v. 1 Vahl.):

    olet homo quidam malo suo,

    Plaut. Am. 1, 1, 165:

    male merenti bona es: at malo cum tuo,

    to your own hurt, id. As. 1, 3, 3.—
    (β).
    Wrong-doing:

    causae, quae numquam malo defuturae sunt, Sen. de Ira, 1, 16, 3: sperans famam exstingui veterum sic posse malorum,

    Verg. A. 6, 527; Anthol. Lat. 1, 178.—
    (γ).
    As a term of abuse, plague, mischief, torment:

    quid tu, malum, me sequere?

    Plaut. Cas. 1, 3:

    qui, malum, alii?

    Ter. Eun. 4, 7, 10:

    quae, malum, est ista tanta audacia?

    Cic. Verr. 2, 1, 20, § 54; so id. Off. 2, 15, 53; Curt. 8, 14, 41.—
    (δ).
    As an exclamation, alas! misery! Plaut. Capt. 3, 3, 16; id. Men. 2, 3, 37 Brix ad loc.—
    2.
    măle, adv., badly, ill, wrongly, wickedly, unfortunately, erroneously, improperly, etc.: dubitas, quin lubenter tuo ero meus, quod possiet facere, faciat male? will do all the harm to him, etc., Plaut. Poen. 4, 2, 66: si iste Italiam relinquet, faciet omnino male, et, ut ego existimo, alogistôs, will act altogether unwisely, Attic. ap. Cic. Att. 9, 10:

    di isti Segulio male faciant,

    do harm to him, punish him, Cic. Fam. 11, 21, 1:

    o factum male de Alexione!

    id. Att. 15, 1, 1:

    male velle alicui,

    to wish ill, Plaut. As. 5, 1, 13:

    Karthagini male jamdiu cogitanti bellum multo ante denuntio, cogitare de aliquo,

    Cic. Sen. 6, 18:

    male loqui,

    id. Rosc. Am. 48:

    male loqui alicui, for maledicere,

    Ter. Phorm. 2, 3, 25:

    male accipere verbis aliquem,

    Cic. Verr. 2, 1, 54, § 140:

    equitatu agmen adversariorum, male habere,

    to harass, annoy, Caes. B. C. 1, 63:

    hoc male habet virum,

    annoys, vexes him, Ter. And. 2, 6, 5:

    male se habere,

    to feel ill, dejected, low-spirited, id. Eun. 4, 2, 6:

    male est animo,

    it vexes me, id. Ad. 4, 5, 21:

    male est animo,

    I feel unwell, Plaut. Curc. 2, 3, 33:

    male fit animo,

    I am beginning to feel bad, am getting unwell, id. Rud. 2, 6, 26: L. Antonio male sit, si quidem, etc., evil betide him! (a formula of imprecation), Cic. Att. 15, 15, 1:

    quae res tibi vertat male,

    much harm may it do you! Ter. Ad. 2, 1, 37:

    male tibi esse malo quam molliter,

    I would rather you should be unfortunate than effeminate, Sen. Ep. 82, 1:

    proelium male pugnatum,

    unsuccessfully, Sall. J. 54, 7:

    ea quae male empta sunt,

    at a bad bargain, Cic. Att. 2, 4, 1:

    male vendere,

    at a sacrifice, id. Verr. 2, 3, 98, § 227:

    male reprehendunt praemeditationem rerum futurarum,

    id. Tusc. 3, 16, 34:

    male tegere mutationem fortunae,

    Tac. H. 1, 66:

    male sustinere arma,

    unskilfully, Liv. 1, 25, 12: non dubito, quin me male oderit, i. e. very much, intensely, Caes. ap. Cic. Att. 14, 1, 2:

    male metuo, ne, etc.,

    exceedingly, much, Ter. Hec. 3, 2, 2:

    rauci,

    miserably, Hor. S. 1, 4, 66.—

    When attached to an adjective, it freq. gives it the opposite meaning: male sanus = insanus,

    insane, deranged, Cic. Att. 9, 15, 5:

    male sana,

    with mind disturbed, Verg. A. 4, 8:

    gratus,

    i. e. ungrateful, Ov. H. 7, 27:

    male fidas provincias,

    unfaithful, Tac. H. 1, 17:

    statio male fida carinis,

    unsafe, Verg. A. 2, 23.— Comp.:

    oderam multo pejus hunc quam illum ipsum Clodium,

    Cic. Fam. 7, 2, 3; cf.:

    pejusque leto flagitium timet,

    Hor. C. 4, 9, 50; and:

    cane pejus vitabit chlamydem,

    id. Ep. 1, 17, 30.
    2.
    mālus, i, f., Gr. mêlea, an appletree:

    malus bifera,

    Varr. R. R. 1, 7:

    et steriles platani malos gessere valentes,

    Verg. G. 2, 70:

    malus granata,

    the pomegranate, Isid. 17, 7, 6:

    felices arbores putantur esse quercus...malus, etc.,

    Macr. S. 3, 20, 2.
    3.
    mālus, i, m. [by some referred to root mac-; Gr. makros; Lat. magnus; but perh. the same word with 2. malus], an upright mast, pole, or beam.
    I.
    In gen.:

    malos exaequantes altitudinem jugi surrexit,

    Front. Strat. 3, 8, 3.—
    II.
    Esp.
    A.
    A mast of a ship:

    ut si qui gubernatorem in navigando agere nihil dicant, cum alii malos scandant, etc.,

    Cic. Sen. 6, 17:

    malum erigi, vela fieri imperavit,

    id. Verr. 2, 5, 34, § 88:

    attolli malos,

    Verg. A. 5, 829:

    malo suspendit ab alto,

    id. ib. 5, 489:

    saucius,

    injured, Hor. C. 1, 14, 5.—
    B.
    A standard or pole, to which the awnings spread over the theatre were attached, Lucr. 6, 110; Liv. 39, 7, 8.—
    C.
    The beam in the middle of a wine-press, Plin. 18, 31, 74, § 317.—
    D.
    The corner beams of a tower:

    turrium mali,

    Caes. B. G. 7, 22, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > malus

  • 13 pestifer

    pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].
    I.
    Bringing pestilence, pestilential:

    odor,

    Liv. 25, 26, 11.—
    II.
    In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.):

    res pestiferae et nocentes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    accessus ad res salutares, a pestiferis recessus,

    id. ib. 2, 12, 34:

    acutus et pestifer morbus,

    Cels. 4, 1, 1:

    sudor,

    id. 2, 6:

    aquae,

    Val. Fl. 4, 594:

    ignis,

    Ov. M. 8, 477:

    fames,

    id. ib. 8, 784:

    fauces,

    Verg. A. 7, 570:

    aër,

    Col. 10, 331:

    bellum,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    bella civilia,

    id. Off. 1, 25, 86:

    Antonii pestifer reditus,

    id. Phil. 3, 2, 3:

    homo,

    Vulg. Act. 24, 5:

    pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet,

    Fest. p. 210 Müll.; cf.:

    pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt,

    id. p. 245 ib.— Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.— Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > pestifer

  • 14 pestifere

    pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].
    I.
    Bringing pestilence, pestilential:

    odor,

    Liv. 25, 26, 11.—
    II.
    In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.):

    res pestiferae et nocentes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    accessus ad res salutares, a pestiferis recessus,

    id. ib. 2, 12, 34:

    acutus et pestifer morbus,

    Cels. 4, 1, 1:

    sudor,

    id. 2, 6:

    aquae,

    Val. Fl. 4, 594:

    ignis,

    Ov. M. 8, 477:

    fames,

    id. ib. 8, 784:

    fauces,

    Verg. A. 7, 570:

    aër,

    Col. 10, 331:

    bellum,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    bella civilia,

    id. Off. 1, 25, 86:

    Antonii pestifer reditus,

    id. Phil. 3, 2, 3:

    homo,

    Vulg. Act. 24, 5:

    pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet,

    Fest. p. 210 Müll.; cf.:

    pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt,

    id. p. 245 ib.— Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.— Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > pestifere

  • 15 pestiferus

    pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].
    I.
    Bringing pestilence, pestilential:

    odor,

    Liv. 25, 26, 11.—
    II.
    In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.):

    res pestiferae et nocentes,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    accessus ad res salutares, a pestiferis recessus,

    id. ib. 2, 12, 34:

    acutus et pestifer morbus,

    Cels. 4, 1, 1:

    sudor,

    id. 2, 6:

    aquae,

    Val. Fl. 4, 594:

    ignis,

    Ov. M. 8, 477:

    fames,

    id. ib. 8, 784:

    fauces,

    Verg. A. 7, 570:

    aër,

    Col. 10, 331:

    bellum,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    bella civilia,

    id. Off. 1, 25, 86:

    Antonii pestifer reditus,

    id. Phil. 3, 2, 3:

    homo,

    Vulg. Act. 24, 5:

    pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet,

    Fest. p. 210 Müll.; cf.:

    pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt,

    id. p. 245 ib.— Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.— Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > pestiferus

См. также в других словарях:

  • Mischievous — Mis chie*vous (m[i^]s ch[ e]*v[u^]s), a. Causing mischief; harmful; hurtful; now often applied where the evil is done carelessly or in sport; as, a mischievous child. Most mischievous foul sin. Shak. [1913 Webster] This false, wily, doubling… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • mischievous — index harmful, malevolent, malicious, noxious, peccant (culpable), pernicious, sinister, vicious …   Law dictionary

  • mischievous — (adj.) early 14c., unfortunate, disastrous, probably from MISCHIEF (Cf. mischief) + OUS (Cf. ous). Sense of playfully malicious or annoying first recorded 1670s. Related: Mischievously; mischievousness …   Etymology dictionary

  • mischievous — roguish, waggish, impish, *playful, frolicsome, sportive Analogous words: annoying, bothering or bothersome, vexing or vexatious, irking or irksome (see corresponding verbs at ANNOY): naughty, *bad, evil, ill, wicked: tricky, foxy, insidious,… …   New Dictionary of Synonyms

  • mischievous — The erroneous pronunciation and spelling of this word as mischievious (four syllables) is one of the most commonly cited indications of poor use of language, and should be avoided …   Modern English usage

  • mischievous — [adj] devilish, wicked arch, artful, bad, bothersome, damaging, dangerous, deleterious, destructive, detrimental, dickens*, evil, exasperating, foxy*, frolicsome, harmful, hazardous, holy terror*, hurtful, ill, ill behaved, impish, injurious,… …   New thesaurus

  • mischievous — ► ADJECTIVE 1) causing or disposed to mischief. 2) intended to cause trouble. DERIVATIVES mischievously adverb mischievousness noun …   English terms dictionary

  • mischievous — [mis′chə vəs] adj. [ME mischevous < Anglo Fr] 1. causing mischief; specif., a) injurious; harmful b) prankish; teasing; full of tricks 2. inclined to annoy or vex with playful tricks; naughty: said esp. of a child mischievously adv.… …   English World dictionary

  • mischievous — mis|chie|vous [ˈmıstʃıvəs] adj 1.) someone who is mischievous likes to have fun, especially by playing tricks on people or doing things to annoy or embarrass them ▪ Their sons are noisy and mischievous. mischievous smile/look etc ▪ Gabby looked… …   Dictionary of contemporary English

  • mischievous — mis|chie|vous [ mıstʃıvəs ] adjective a mischievous person, especially a child, enjoys having fun by causing trouble: There were always mischievous boys around. a. a mischievous look or expression shows that you enjoy having fun by causing… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • mischievous — [[t]mɪ̱stʃɪvəs[/t]] 1) ADJ GRADED A mischievous person likes to have fun by playing harmless tricks on people or doing things they are not supposed to do. She rocks back and forth on her chair like a mischievous child... He s a little mischievous …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»