Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

known

  • 41 insinuo

    in-sĭnŭo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    Lit., to put, place, or thrust into the bosom (post-class.):

    sicine vacuus et otiosus insinuatis manibus ambulabis,

    with folded arms, App. M. 9, p. 219, 23:

    manum in sinum,

    Tert. Res. Carn. 28.—
    B.
    To bring in by windings or turnings, to insinuate into; to cause a person or thing to get to a place by windings or turnings; and, in gen., to cause to arrive at or get to a place.
    1.
    In gen.:

    ratem terris,

    to land, Avien. Arat. 312:

    suum aestum per saepta domorum,

    Lucr. 6, 860:

    Romani quacumque data intervalla essent, insinuabant ordines suos,

    pushed forward their files into the open spaces of the enemy, Liv. 44, 41.— Poet.:

    et (tibi) omni tempore tam faciles insinuentur opes,

    come to you, Prop. 3, 9 (4, 8), 28.—
    2.
    Esp., with se, to wind one ' s way into, to steal into; to insinuate or ingratiate one ' s self:

    se inter equitum turmas,

    Caes. B. G. 4, 33:

    quā te insinuaveris, retro via repetenda,

    Liv. 9, 2, 8:

    cum (Romanus) insinuasset se inter corpus armaque,

    id. 7, 10, 10:

    qua se inter valles flumen insinuat,

    winds along, id. 32, 31, 1:

    Tigris Persico mari se insinuat,

    Curt. 5, 3.—
    C. 1.
    In gen.:

    Augusto insinuatus est,

    Suet. Gramm. 21; id. Calig. 10; id. Oth. 2:

    hoc est quod penitus illos animo Caesaris insinuavit,

    Plin. Pan. 62; cf.:

    vitam moresque feris mentibus,

    Aur. Vict. de Orig. Gent. 3, 3.—
    2.
    Esp., reflex. with se, etc.
    (α).
    With ad or in and acc.:

    his nos rebus insinuabimus ad causam,

    will make our way to, get to, Auct. Her. 1, 6, 10:

    se in antiquam philosophiam,

    Cic. Tusc. 5, 12, 34:

    se ad aliquam,

    Plaut. Mil. 2, 1, 27:

    se in familiaritatem alicujus,

    Cic. Caecin. 5, 13:

    se in amicitiam cum aliquo,

    Plaut. Cist. 1, 1, 94; Cic. Verr. 2, 3, 68, § 157:

    se in forum,

    id. Phil. 5, 3, 8:

    se in familiarem usum,

    Liv. 40, 21, 11:

    se in eorum sermonem,

    Cic. Agr. 2, 5, 12.—
    (β).
    Absol.:

    callidus ille ne se insinuet, studiose cavendum est,

    Cic. Lael. 26, 99:

    eadem qua te insinuaveris via retro repetenda est,

    Liv. 9, 2, 8:

    celeriter dato loco cum se insinuasset, Auct. B. Alex. 52, 2: praefecto regis se,

    Just. 5, 2, 5:

    plebi se,

    Liv. 3, 15, 2.—
    3.
    To introduce to, initiate into:

    adest tibi dies, quo per istas meas manus piissimis sacrorum arcanis insinueris,

    App. M. 11, p. 268.—
    4.
    To make known, publish (post-class.):

    voluntatem suam heredibus,

    Dig. 32, 1, 11, § 2; Rutil. Nam. 1, 590.—
    II.
    Neutr., to wind or steal into, to make one ' s way or get into, to penetrate, enter, reach, arrive at; constr. with in and acc. or dat.: inde in amicitiam insinuavit cum matre et mecum simul. Blanditiis, etc., Plaut. Cist. 1, 1, 93:

    penitus insinuare in causam,

    to penetrate thoroughly into, to acquire a complete knowledge of, Cic. de Or. 2, 35, 149; cf.:

    ad causam,

    Auct. Her. 1, 6, 10:

    in ipsius consuetudinem insinuabo,

    Cic. Fam. 4, 13, 6:

    novus per pectora cunctis Insinuat pavor,

    Verg. A. 2, 229:

    Italiaeque urbes dextram insinuantis in undam,

    winding, reaching to, Manil. 4, 602: et blandiri suppliciter et subtiliter insinuare eis, a quibus, etc., i. e. to steal into favor with, etc., Cic. de Or. 1, 20, 90.

    Lewis & Short latin dictionary > insinuo

  • 42 invulgatus

    in-vulgo ( volg-), āvi, ātum, 1, v. a., to bring before the public, to publish, make known:

    disciplinas acroaticas libris foras editis,

    Gell. 20, 5, 7; cf. id. 4, 9, 9.— Absol.:

    quo die Allobroges involgarunt,

    to give evidence, make a deposition, Cic. Att. 2, 1, 3.— Hence, invulgātus, a, um, P. a., known, common:

    verba (opp. nova),

    Gell. 11, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > invulgatus

  • 43 invulgo

    in-vulgo ( volg-), āvi, ātum, 1, v. a., to bring before the public, to publish, make known:

    disciplinas acroaticas libris foras editis,

    Gell. 20, 5, 7; cf. id. 4, 9, 9.— Absol.:

    quo die Allobroges involgarunt,

    to give evidence, make a deposition, Cic. Att. 2, 1, 3.— Hence, invulgātus, a, um, P. a., known, common:

    verba (opp. nova),

    Gell. 11, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > invulgo

  • 44 notitia

    nōtĭtĭa, ae ( gen. sing. notitiāï, Lucr. 2, 124.—Collat. form nōtĭtĭes, Lucr. 5, 182; 1047; Vitr. 6 prooem.), f. [1. notus], a being known, celebrity, note, fame.
    I.
    Lit. (very rare):

    hi propter notitiam sunt intromissi,

    Nep. Dion. 9, 4:

    tanta notitia te invasit,

    Sen. Ep. 19, 3:

    plus notitiae quam fuit ante dedit,

    Ov. P. 3, 1, 49:

    virtus Notitiam serae posteritatis habet,

    id. ib. 4, 8, 48.—
    II.
    Transf. (class.)
    A.
    Acquaintance with a person:

    quamquam haec inter nos nuper admodum notitia est,

    Ter. Heaut. 1, 1, 1:

    fama adulescentis paulum haesit ad metas notitia nova mulieris,

    Cic. Cael. 31, 75; Ov. M. 4, 59.—
    2.
    In partic.: notitiam feminae habere, to know or have carnal knowledge of a woman, Caes. B. G. 6, 21, 5; cf. cognosco.—
    B.
    In gen. a knowing, knowledge, an idea, conception, notion of a thing:

    notitiam praebere,

    Lucr. 5, 124:

    nostrae menti corpora posse vorti in notitiam,

    id. 2, 745:

    notitiam habere dei,

    Cic. Leg. 1, 8, 24:

    valetudo sustentatur notitiā sui corporis,

    id. Off. 2, 24, 86: notitiae rerum, quas Graeci tum ennoias, tum prolêpseis vocant, id. Ac. 2, 10, 30:

    natura ingenuit sine doctrinā notitias parvas rerum maximarum,

    id. Fin. 5, 21, 59:

    habere notitiam alicujus rei,

    Quint. 6, 4, 8:

    locorum,

    Plin. 5, 5, 5, § 48; Liv. 4, 19, 6:

    hoc venit mihi in notitiam,

    Plin. 7, 1, 1, § 6:

    tradere aliquid notitiae hominum,

    id. 3, 5, 9, § 57; Vell. 2, 7, 4:

    antiquitatis,

    Cic. Sen. 4, 12:

    in notitiam hominum pervenire,

    to become generally known, Sen. Contr. 6, 2, 5:

    quo notitia supplicii ad posteros perveniret,

    Val. Max. 6, 3, 1:

    in notitiam populi pervenire,

    Liv. 22, 26, 2:

    in notitiam alicujus perferre aliquid,

    Plin. Ep. 10, 18, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > notitia

  • 45 palam

    pălam, adv. and prep. [locative form; cf.: clam, perperam, etc.; root pal-, pla-; as in platus, planus; cf. pellis; hence, on the surface, on the open plain, and so], openly, publicly, undisguisedly, plainly (cf.: publice, vulgo, aperte; opp.: clam, occulte, secreto, etc.; class.).
    I.
    Lit.:

    haec quae in foro palam Syracusis... gesta sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 33, § 81:

    auferre argentum palam atque aperte,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 68; so,

    non ex insidiis, sed aperte ac palam elaboratur,

    Cic. Or. 12, 38; and:

    palam agere coepit et aperte dicere occidendum Milonem,

    id. Mil. 9, 25; cf. also id. Verr. 1, 7, 18: PALAM LVCI, Tab. Bant. vers. 15; so ib. vers. 22; cf.:

    arma in templum Castoris luce palam comportarentur,

    Cic. Pis. 10, 23:

    ut luce palam in foro saltet,

    id. Off. 3, 24, 93: gaudia clamque palamque, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 247 Vahl.); Cic. Cael. 9, 20:

    non per praestigias, sed palam,

    id. Verr. 2, 4, 24, § 53:

    non occulte sed palam,

    id. ib. 2, 4, 22, §

    49: palam... obscurius,

    id. Ac. 2, 5, 13:

    bestiae furtim fruuntur (frumento), domini palam et libere,

    id. N. D. 2, 63, 157:

    palam ante oculos omnium,

    id. Verr. 2, 5, 26, § 65; Verg. A. 9, 153:

    nec palam nec secreto,

    Liv. 44, 34; cf. Tac. A. 2, 72:

    palam... intus,

    id. ib. 4, 1:

    quod palam abnuerat inter secreta convivii largitur,

    id. H. 2, 57, in late Lat.:

    in palam,

    Vulg. Sap. 14, 17; id. Luc. 8, 17. —
    II.
    Transf.
    A.
    Palam est or factum est, it is public, well known:

    palam est res,

    Plaut. Aul. 4, 9, 18:

    haec commemoro quae sunt palam,

    Cic. Pis. 5, 11:

    palam ante oculos omnium esse,

    id. Verr. 2, 5, 26, § 65:

    palam factum est,

    id. Att. 13, 21, 3:

    hāc re palam factā,

    Nep. Han. 7, 7; cf.:

    palam facere suis, quo loco Eumenes esset,

    id. ib. 11, 1:

    hujus de morte ut palam factum est,

    id. Dion. 10, 2; cf.:

    cum exspirasset Tarquinius, celatā morte, suas opes firmavit: tum demum palam factum est, etc.,

    Liv. 1, 41 fin.:

    et nondum palam facto vivi mortuique,

    id. 22, 55, 3:

    cui palam facti parricidii obnoxius erat,

    id. 40, 56, 3; so (euphemist.), ut de Claudio palam factum est, when the death of Claudius was announced:

    cogitur Cato incumbens gladio simul de se ac de republicā palam facere,

    Sen. Tranq. 16, 1:

    idem nobis prophetae palam faciunt,

    Lact. 7, 7, 13.—With subject-clause:

    pisces audire palam est,

    it is well known, Plin. 10, 70, 89, § 193:

    dicere,

    to say openly, Suet. Caes. 27:

    palam ferente Hannibale ab se Minucium, se ab Fabio victum,

    making no secret of it, Liv. 22, 29, 6.—
    B.
    Prep., with abl., analogous to clam and coram, before, in the presence of one (not ante-Aug., and mostly poet.):

    te palam,

    Hor. Epod. 11, 19:

    meque palam de me tuto male saepe loquuntur,

    Ov. Tr. 5, 10, 39:

    meque palam,

    id. A. A. 2, 549:

    Marte palam,

    id. ib. 2, 569; Albin. 1, 444:

    rem creditori palam populo solvit,

    Liv. 6, 14, 5:

    palam omnibus,

    id. 25, 18:

    palam senatu,

    Aur. Vict. Caes. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > palam

  • 46 pernosco

    per-nosco, ōvi, ōtum, 3, v. a.
    I.
    To examine thoroughly:

    pernoscite, Furtumne factum existimetis, an, etc.,

    Ter. Ad. prol. 12.—Hence, in perf., to have examined or discerned, to know thoroughly, to become thoroughly acquainted with, to get a correct knowledge of:

    ingenium avidi haud pernoram hospitis,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 42:

    facta pernovit probe,

    id. Aul. 3, 5, 29:

    pernovi equidem ingenium tuum ingenuom admodum,

    id. Trin. 3, 2, 39.—
    II.
    To learn thor [p. 1350] oughly, become fully acquainted with:

    hominum mores ex corpore, oculis, vultu, etc., pernoscere,

    Cic. Fat. 5, 10:

    motus animorum sunt penitus oratori pernoscendi,

    id. de Or. 1, 5, 17.—Hence, pernōtus, a, um, P. a., thoroughly known, well known:

    pugil ob eximiam virtutem virium regi pernotus et gratus,

    Curt. 9, 7, 16; Mel. 2, 3; Min. Fel. Oct. 14, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pernosco

  • 47 pervolgatus

    pervulgo or - volgo, āvi, ātum, 1, v. a., to communicate to the people, to make publicly known, to publish, spread abroad (class.; cf. publico).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., Lucr. 5, 1162:

    de re illustri et facile etiam in vulgus pervulgatā,

    Cic. Fin. 2, 5, 15:

    in re tam clarā, tam testatā, tam abs te ipso pervulgatā,

    id. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    illas tabulas pervulgari atque edi populo Romano imperavi,

    id. Sull. 15, 42:

    praemia virtutis in mediocribus hominibus pervulgari,

    id. Inv. 2, 39, 114; Q. Cic. Pet. Cons. 11, 44.—
    B.
    In partic., to make one's self common, to prostitute one's self:

    mulier, quae se omnibus pervulgaret,

    Cic. Cael. 16, 38.—
    II.
    Transf., to visit often, to frequent, haunt a place ( poet.): litus pervolgans feror, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 88 Müll. (Trag. Rel. p. 108 Rib.):

    solis pervolgant fulgura caelum,

    Lucr. 2, 164:

    quae pervolgant nemora avia pervolitantes,

    id. 2, 346; 4, 208. —Hence, pervulgātus ( pervolg-), a, um, P. a.
    A.
    Very usual, very common, Plaut. Bacch. 4, 9, 149:

    at hoc pervolgatum est nimis,

    id. Ps. 1, 2, 121:

    consolatio pervulgata,

    Cic. Fam. 5, 16, 2:

    notius pervulgatiusque,

    Gell. 7, 17, 8:

    pervulgatissima verborum dignitas,

    Auct. Her. 4, 8, 11.—
    B.
    Well known:

    maledicta pervulgata in omnes,

    Cic. Cael. 3, 6:

    humanitas,

    Vulg. 2 Macc. 14, 9.— Adv.: pervulgātē, after the manner of the people, as the vulgar do:

    pervulgate magis quam inscite locutus es,

    Gell. 18, 10, 6; 16, 7, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > pervolgatus

  • 48 pervulgo

    pervulgo or - volgo, āvi, ātum, 1, v. a., to communicate to the people, to make publicly known, to publish, spread abroad (class.; cf. publico).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., Lucr. 5, 1162:

    de re illustri et facile etiam in vulgus pervulgatā,

    Cic. Fin. 2, 5, 15:

    in re tam clarā, tam testatā, tam abs te ipso pervulgatā,

    id. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    illas tabulas pervulgari atque edi populo Romano imperavi,

    id. Sull. 15, 42:

    praemia virtutis in mediocribus hominibus pervulgari,

    id. Inv. 2, 39, 114; Q. Cic. Pet. Cons. 11, 44.—
    B.
    In partic., to make one's self common, to prostitute one's self:

    mulier, quae se omnibus pervulgaret,

    Cic. Cael. 16, 38.—
    II.
    Transf., to visit often, to frequent, haunt a place ( poet.): litus pervolgans feror, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 88 Müll. (Trag. Rel. p. 108 Rib.):

    solis pervolgant fulgura caelum,

    Lucr. 2, 164:

    quae pervolgant nemora avia pervolitantes,

    id. 2, 346; 4, 208. —Hence, pervulgātus ( pervolg-), a, um, P. a.
    A.
    Very usual, very common, Plaut. Bacch. 4, 9, 149:

    at hoc pervolgatum est nimis,

    id. Ps. 1, 2, 121:

    consolatio pervulgata,

    Cic. Fam. 5, 16, 2:

    notius pervulgatiusque,

    Gell. 7, 17, 8:

    pervulgatissima verborum dignitas,

    Auct. Her. 4, 8, 11.—
    B.
    Well known:

    maledicta pervulgata in omnes,

    Cic. Cael. 3, 6:

    humanitas,

    Vulg. 2 Macc. 14, 9.— Adv.: pervulgātē, after the manner of the people, as the vulgar do:

    pervulgate magis quam inscite locutus es,

    Gell. 18, 10, 6; 16, 7, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > pervulgo

  • 49 praedico

    1.
    prae-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a.
    I. A.
    Lit., of a public crier:

    ut praeco praedicat,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 17:

    auctionem praedicem, ipse ut venditem,

    id. Stich. 1, 3, 41; cf.:

    si palam praeco praedicasset,

    Cic. Verr. 2, 3, 16, § 40; Cic. Quint. 15, 50; id. Off. 3, 13, 55; id. Fam. 5, 12, 8.—
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., to make publicly known, to announce, proclaim, to say, relate, state, declare (syn.:

    moneo, ante denuntio,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; 1, 15, 43;

    class.): audes mihi praedicare id, Domi te esse?

    Plaut. Am. 2, 1, 11:

    vera praedico,

    id. ib. 3, 2, 20:

    aliam nunc mihi orationem despoliato praedicas, atque olim,

    you tell a different story, speak another language, id. As. 1, 3, 52:

    utrum taceamne an praedicem?

    Ter. Eun. 4, 4, 53:

    si quidem haec vera praedicat,

    id. And. 3, 1, 7.—With obj.-clause:

    qui ingenti magnitudine corporum Germanos esse praedicabant,

    Caes. B. G. 1, 39; Sall. C. 48, 9; Caes. B. C. 3, 106, 4:

    barbari paucitatemque nostrorum militum suis praedicaverunt,

    reported, id. B. G. 4, 34:

    injuriam in eripiendis legionibus praedicat,

    displays, id. B. C. 1, 32, 6:

    ut praedicas,

    as you assert, Cic. Cat. 1, 9, 23:

    quod mihi praedicabas vitium, id tibi est,

    that you attribute to me, Plaut. Am. 1, 1, 249:

    avus tuus tibi aediliciam praedicaret repulsam,

    would tell you of the repulse that P. Nasica suffered respecting the edileship, Cic. Planc. 21, 51.—
    2.
    In partic., to praise, laud, commend, vaunt, extol (syn.: laudo, celebro); constr. with aliquid ( de aliquo), de aliquā re, and absol., Plaut. Merc. 2, 2, 18:

    quid ego ejus tibi nunc faciem praedicem aut laudem?

    Ter. Eun. 3, 5, 17:

    beata vita glorianda et praedicanda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; Plin. 19, 4, 19, § 57:

    aliquid miris laudibus,

    id. 25, 5, 18, § 40; 13, 24, 47, § 130; Plin. Ep. 1, 14, 10; Plaut. Trin. 2, 2, 54.—With obj.-clause:

    Galli se omnes ab Dite patre prognatos praedicant,

    Caes. B. G. 6, 17:

    quae de illo viro Sulla, quam graviter saepe praedicaverunt!

    Cic. Phil. 11, 13, 33:

    qui possit idem de se praedicare, numquam se plus agere, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 27; cf. id. Pis. 1, 2.—With de aliquā re:

    qui de meis in vos meritis praedicaturus non sum,

    Caes. B. C. 2, 32.— Absol.:

    qui benefacta sua verbis adornant, non ideo praedicare, quia fecerint, sed, ut praedicarent, fecisse creduntur,

    Plin. Ep. 1, 8, 15:

    verecundia in praedicando,

    Tac. Agr. 8 fin.
    3.
    To preach the gospel (eccl. Lat.):

    evangelium,

    Vulg. Matt. 4, 23:

    baptismum,

    id. Marc. 1, 4; absol., id. Matt. 4, 17 et saep.—
    II.
    For praedicere, to foretell, predict (eccl. Lat.):

    persecutiones eos passuros praedicabat,

    Tert. Fug. in Persec. 6; so,

    persecutiones praedicatae,

    id. ib. 12.
    2.
    prae-dīco, xi, ctum, 3, v. a., to say or mention before or beforehand, to premise.
    I.
    In gen. (mostly post-Aug.; cf.

    praefor),

    Ter. And. 4, 4, 54:

    hoc primum in hac re praedico tibi,

    id. ib. 1, 1, 19:

    Davus dudum praedixit mihi,

    id. ib. 5, 1, 21; 1, 2, 34; Quint. 4, 2, 57:

    tria, quae praediximus,

    have mentioned before, id. 3, 6, 89; 2, 4, 24:

    praedicta ratio,

    id. 8, 6, 52: ratio ejus in medicinā similis praedictis. Plin. 33, 13, 37, § 136; Plin. Ep. 4, 14, 8.—
    II.
    In partic.
    A.
    To foretell, predict; to forebode (class.):

    defectiones solis et lunae multo ante praedicere,

    Cic. Sen. 14, 49; so,

    eclipsim,

    Plin. 2, 12, 9, § 53:

    futura,

    Cic. Div. 1, 1, 2; Petr. [p. 1417] 137 fin.:

    nihil adversi accidit non praedicente me,

    that I had not predicted, id. Fam. 6, 6:

    aliquid,

    Sen. Q. N. 2, 32, 5:

    malum hoc nobis De caelo tactas memini praedicere quercus,

    Verg. E. 1, 17:

    hos luctus,

    id. A. 3, 713.—
    B.
    To give notice or warning of, to appoint, fix (mostly post-Aug.), Naev. ap. Non. 197, 16:

    ubi praetor reo atque accusatoribus diem praedixisset,

    Tac. A. 2, 79:

    praedictā die,

    id. ib. 11, 27:

    insula Batavorum in quam convenirent praedicta,

    id. ib. 2, 6; cf. Plin. 10, 23, 31, § 61:

    praedicta hora,

    Suet. Claud. 8.—
    C.
    To say what one should do, to advise, warn, admonish, inform, charge, command (class.; syn.: praecipio, moneo); usually constr. with ut or ne:

    Pompeius suis praedixerat, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 92; Nep. Them. 7, 3; Liv. 2, 10, 4; 22, 60; 39, 19, 2:

    ei visam esse Junonem praedicere, ne id faceret,

    Cic. Div. 1, 24, 48; Liv. 10, 41:

    praedixit, ne destinatum iter peterent,

    Vell. 2, 82, 2; Tac. A. 13, 36; cf. in the abl. absol.:

    praedicto, ne in re publicā haberetur,

    id. ib. 16, 33.—With acc.:

    unum illud tibi... Praedicam,

    Verg. A. 3, 436; cf. with an obj.-clause:

    Mummius jussit praedici conducentibus, si eas (statuas) perdidissent, novas eos reddituros,

    Vell. 1, 13, 4; absol. of a physician, Curt. 3, 6, 3.—
    D.
    To proclaim, announce at an auction, etc. (cf. 1. praedico, I. A.):

    si in auctione praedictum est, ne, etc.,

    Gai. Inst. 4, 126.—Hence, praedictus, a, um, P. a., previously named, before mentioned, preceding:

    vicina praedictae sed amplior virtus est,

    Quint. 8, 3, 83:

    nomen,

    id. 9, 3, 66:

    posterior ex praedictis locus,

    id. 2, 4, 24; 10, 1, 74:

    simul pedes, eques, classis aput praedictum amnem convenere,

    Tac. A. 1, 60; Plin. 10, 23, 31, § 76.— praedictum, i, n.
    A.
    (Acc. to II. A.) A foretelling, prediction (class.;

    syn. praesagium): Chaldaeorum praedicta,

    Cic. Div. 2, 42, 89:

    astrologorum,

    id. ib. 2, 42, 88:

    vatum,

    id. Leg. 2, 12, 30; Verg. A. 4, 464:

    haruspicis,

    Suet. Oth. 6; Plin. 2, 7, 5, § 24:

    deorum,

    Val. Fl. 4, 460.—
    B.
    (Acc. to II. C.) An order, command (Livian):

    praedictum erat dictatoris ne quid absente eo rei gereret,

    Liv. 23, 19, 5.—
    C.
    An agreement, concert:

    velut ex praedicto,

    Liv. 33, 6, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > praedico

  • 50 prodo

    prō-do, dĭdi, dĭtum, 3 (archaic produit for prodiderit, = porro dederit, porticum sartam tectamque habeto, prodito, Lex Censor. ap. Fest. p. 229, 17 Müll.; pres. part. abl. sing. prodente, Cic. Tusc. 2, 13, 31), v. a.
    I.
    To give, put, or bring forth (class.;

    syn. edo, profero, promo): prodit fumoso con dita vina cado,

    Ov. F. 5, 518:

    suspiria pectore,

    id. M. 1, 656:

    hydraulam et choraulam,

    to show, Suet. Ner. 54:

    exemplum tur pe,

    to give a bad example, Vell. 2, 119, 4:

    perniciosum exemplum,

    Cic. Fl. 11, 25:

    prodendi exempli causā,

    of setting an example, Liv. 1, 11, 7.—
    B.
    In partic.
    1.
    To bring forth, bear, produce ( poet.): parvā prodite patriā, Att. ap. App. de Deo Socr. p. 55:

    quae tam festa dies ut cesset prodere furem, Perfidiam, fraudes,

    Juv. 13, 23.—
    2.
    To put forth in writing, i. e. to publish, make known, relate, report, record:

    cum decretum proditur, lex veri rectique proditur,

    Cic. Ac. 2, 9, 27:

    Procilius non idem prodidit, quod Piso,

    Varr. L. L. 5, § 148:

    ea, quae scriptores Graeciae prodiderunt,

    Cic. Tusc. 1, 13, 29:

    haec monumenta nobis litterae prodiderunt,

    id. Planc. 39, 94: Thucydides ossa ejus clam ab amicis esse sepulta, memoriae prodidit, has handed down to memory, i. e. has recorded, Nep. Them. 10, 5:

    hujus bella gesta multi memoriae prodiderunt,

    id. Hann. 13, 3:

    ut produnt,

    as they say. Plin. 34, 7, 16, § 33: prodere aliquid memoriā, to put forth from memory, i. e. to record, relate:

    quos natos in insulā ipsā, memoriā proditum dicunt,

    Caes. B. G. 5, 12:

    ut quod proditum memoriā est,

    Cic. Rep. 2, 31, 54.—Esp., to publish, proclaim any one as appointed to an office, i. e. to appoint, elect, create a public officer of any kind (syn.:

    creo, designo): cum populo agendi jus esto ei, quem produnt patres consulum creandorum ergo,

    Cic. Leg. 3, 4, 10;

    flaminem,

    id. Mil. 17, 46:

    interregem,

    id. Dom. 14, 38:

    dictatorem,

    Dig. 1, 2, 2, § 18; to make known, disclose, discover, betray, Plaut. Cist. 4, 2, 75:

    homine prodente conscios,

    Cic. Tusc. 2, 13, 31:

    crimen vultu,

    Ov. M. 2, 447:

    tamquam prodiderim quidquid scio,

    Juv. 9, 97:

    arcanum,

    id. 9, 115.—
    3.
    To betray perfidiously, surrender treacherously:

    si Brutum prodideritis, et deserueritis,

    Cic. Phil. 10, 3, 7:

    is me deseruit ac prodidit,

    id. Fl. 33, 81; id. Sest. 14, 32; cf. id. Verr. 2, 1, 33, § 84:

    prodebas caput et salutem meam,

    id. Pis. 24, 56:

    classem praedonibus,

    id. Verr. 2, 5, 41, § 106:

    hosti rempublicam,

    Sall. J. 31, 18:

    patriam,

    Cic. Fin. 3, 9, 32.—
    4.
    To give up, surrender, abandon: rem summam, Enn. ap. Fest. p. 229 Müll. (Ann. v. 411 Vahl.):

    suam vitam, et Pecuniam omnem,

    Ter. Heaut. 3, 1, 70.—
    II.
    To extend, permit to go farther.
    A.
    To put off, defer (anteclass.), Fest. p. 242 Müll.—
    B.
    To prolong, = produco, de mendico male meretur qui ei dat quod edit, nam illi prodit vitam ad miseriam, Plaut. Trin. 2, 2, 58 sq.—
    C.
    To hand down, transmit, bequeath (class.):

    qui sacra suis posteris prodiderunt,

    Cic. Mil. 30, 83:

    jus imaginis ad memoriam posteritatemque prodendae,

    id. Verr. 2, 5, 14, § 36:

    regnum a Tantalo proditum,

    id. Off. 3, 21, 84.—
    D.
    To propagate ( poet.):

    qui genus alto a sanguine Teucri Proderet,

    Verg. A. 4, 230.

    Lewis & Short latin dictionary > prodo

  • 51 profero

    prō-fĕro, tŭli, lātum, ferre ( inf. pass. parag. proferrier, Lucr. 1, 207;

    proferis for profers,

    Firm. Mat. 22, 3), v. a.
    I.
    Lit.
    A.
    To carry or bring out, to bring forth (class.; cf.: prodo, produco, adduco): Al. Vin' proferri pateram? Am. Proferri volo. Al. Fiat:

    tu, Thessala, intus pateram proferto foras,

    Plaut. Am. 2, 2, 137:

    arma tormentaque ex oppido,

    Caes. B. C. 2, 22:

    (nummos) ex arcā,

    Cic. Rosc. Com. 11, 29.—
    2.
    To extend, stretch, or thrust out:

    linguam in tussiendo,

    Plaut. As. 4, 1, 50:

    manum,

    id. Ps. 3, 2, 72:

    digitum,

    Cic. Caecin. 25, 71.—
    3.
    Se proferre, to raise one's self, show one's self, appear (post-Aug.):

    draco e pulvino se proferens,

    Suet. Ner. 6.—
    4.
    To offer, proffer:

    alicui minas viginti argenti,

    Plaut. As. 3, 3, 60.—Esp.,
    5.
    Proferre gradum or pedem, to go on, proceed:

    gradum proferam, progredi properabo,

    Plaut. Men. 5, 2, 2: gradum pedum proferre, Enn ap Fest. p. 249:

    passus, Lucr 4, 874: longe pedem,

    Quint. 11, 3, 160; cf.: pedem, Hor A. P 135. —
    6.
    As milit. t. t.: signa proferre, to advance the standards, march on, Liv 4, 32, 10; so,

    proferre inde castra,

    id. 10, 33, 7:

    quidquid ab urbe longius proferrent arma,

    id. 7, 32, 6.—Also,
    7.
    Nautical t t.:

    pedibus profatis in contrarium navigare,

    to sail close to the wind, Plin. 2, 47, 48; cf.:

    prolato pede transversos captare notos,

    Sen. Med. 321.—
    B.
    Transf.
    1.
    To bring forth, produce, cause to grow, of plants (postAug.):

    caelum laurum patitur, atque etiam nitidissimam profert,

    Plin. Ep. 5, 6, 4:

    semen,

    Plin. 17, 13, 20, § 95 (al. perfert). —
    2.
    Of pronunciation, to utter, pronounce (post-Aug.):

    extremas syllabas,

    Quint. 11, 3, 33.—
    3.
    To extend, enlarge (class.):

    castra, Caes, B. C. 1, 81: et proferre libet fines,

    Juv. 14, 142:

    pomoerium,

    Gell. 13, 14, 2.—
    4.
    To put off, defer, adjourn, etc. (class.): rem aliquot dies, Cat. ap. Gell. 7, 3, 14:

    auctionis diem laxius proferre,

    Cic. Att. 13, 14, 1:

    aliquid in diem posterum,

    Gell. 1, 23, 5; cf. Liv. 3, 20, 6.—
    5.
    Of a painter, to bring out, to represent distinctly (post-Aug.);

    venas protulit,

    Plin. 35, 8, 34, § 56.—
    II.
    Trop.
    A.
    With se, to raise, elevate one's self (post-Aug.):

    qui se ipsi protulerunt,

    who have raised themselves from ignorance, Sen. Ep. 52, 3; Plin. Ep. 1, 13, 1.—
    B.
    To bring out, make known, produce in public, publish (class.):

    ejus (orationis) proferendae arbitrium tuum,

    Cic. Att. 15, 13, 1:

    artem,

    to exhibit publicly, Suet. Ner 25 —
    C.
    To bring forth, produce, invent, discover, make known, reveal (class.):

    artem,

    Cic. Ac. 2, 1, 2:

    palam proferre aliquid, Ter Ad. 3, 2, 41: cum illa indicia communis exitii indagavi, patefeci, protuli,

    Cic. Mil. 37, 102:

    aliquid foras,

    id. Cael. 23, 57:

    rem in medium,

    id. Fam. 15, 2, 6:

    secreta animi,

    Plin. 14, 22, 28, § 141:

    Montanum, quia protulerit ingenium, extorrem agi,

    displayed his genius, Tac. A. 16, 29 fin.
    D.
    To bring forward, quote, cite, mention (class.);

    libros,

    Cic. N. D. 1, 40, 113:

    testes, legatos,

    id. Balb. 18, 41:

    auctores,

    id. de Or 2, 71, 290:

    nominatim multos,

    id. Rosc. Am 16, 47;

    paucos belli duces praestantissimos,

    id. de Or 1, 2, 7:

    vinolentiam alicujus,

    id. Phil. 2, 39, 101:

    vim, potentiam, factiones, divitias, clientelas, affinitates adversariorum,

    Auct. Her. 1, 5, 8:

    aliquid in medium,

    Cic. Verr 2, 4, 52, § 115; id. Fin. 2, 23, 76; Plaut. Am. 2, 1, 41:

    memoriter Progeniem suam usque ab avo atque atavo, Ter Phorm. 2, 3, 48: exempla omnium nota,

    Cic. Div 1, 46, 103.—
    E.
    To extend, enlarge:

    fines officiorum,

    Cic. Mur. 31, 65:

    memoriam alicujus,

    to prolong, Plin. Ep. 5, 12, 2:

    ut vita ejus debuerit inmortalitate proferri,

    id. ib. 2, 7, 4; 3, 7, 14.—
    F.
    To impel:

    si paulo longius pietas Caecilium protulisset,

    Cic. Sull. 23, 64.—With se:

    cum se ad clarissimorum civium strages caedesque proferret,

    Plin. Pan. 48.—
    G.
    To lengthen out, prolong (class.):

    beatam vitam usque ad rogum proferre,

    Cic. Fin. 3, 22, 76:

    ut depositi proferret fata parentis,

    Verg. A. 12, 395.

    Lewis & Short latin dictionary > profero

  • 52 promulgo

    prōmulgo, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. unknown], in publicist's lang.,
    I.
    Lit., to expose to public view (as a proposed new law, etc.), to make known, publish, promulgate (cf.: edico, pronuntio): promulgari leges dicuntur, cum primum in vulgus eduntur, quasi provulgari, Paul. ex Fest. p. 224 Müll.:

    leges cum quae latae sunt, tum quae promulgatae fuerunt,

    Cic. Sest. 25, 55:

    legem,

    id. Q. Fr. 2, 3, 1:

    leges,

    id. Phil. 1, 10, 25; 2, 42, 109; 5, 3, 7; Liv. 3, 9; Vulg. Num. 36, 6:

    rogationem,

    Cic. Att. 1, 14, 2; id. Sest. 10, 25; Sall. J. 40, 1:

    res multos dies promulgata et cognita,

    Cic. Fl. 7, 15:

    proelia,

    id. Mur. 14, 30:

    dies fastos,

    Plin. 33, 1, 6, § 17.—
    II.
    Transf., in gen., to make known, to teach (very rare):

    majores oculorum medicamentis aconitum misceri saluberrime promulgavere,

    Plin. 27, 3, 2, § 9.

    Lewis & Short latin dictionary > promulgo

  • 53 testo

    testor, ātus, 1, v. a. [1. testis].
    I. A.
    Lit. (very rare, and not in Cic.; cf.

    testificor): confiteor: testere licet: signate Quirites,

    thou canst attest it, Ov. P. 4, 15, 11:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    Transf., in gen., to make known, show, prove, demonstrate; to give to understand, to declare, aver, assert, bear witness to, etc. (class and very freq.):

    ego quod facio, me pacis, otii, etc.... causā facere, clamo atque testor,

    Cic. Mur. 37, 78:

    auctoritatem hujus indicii monumentis publicis,

    id. Sull. 14, 41:

    nunc illa testabor, non me sortilegos... agnoscere,

    id. Div. 1, 58, 132:

    testatur isto audiente, se pro communi necessitudine id primum petere,

    id. Quint. 21, 66:

    clarissimā voce se nomen Oppianici... delaturum esse testatur,

    id. Clu. 8, 23:

    ea quae accidere testatus antea,

    Sall. H. 4, 61, 10 Dietsch:

    testatus, quae praestitisset civibus eorum, etc.,

    Liv. 25, 10, 8:

    vectigal testandi causā publicum agrum esse imponere,

    id. 31, 13, 7:

    assiduoque suos gemitu testata dolores,

    Ov. M. 2, 486:

    quod Cicero pluribus et libris et epistulis testatur,

    Quint. 12, 2, 6:

    utraeque (venae et arteriae) vim quandam incredibilem artificiosi operis divinique testantur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    sunt Agamemnonias testantia litora curas,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 21:

    ut pura testantur sidera caelo,

    Tib. 4, 1, 10:

    verba nos testantia gratos,

    Ov. M. 14, 307:

    carmina raros testantia mores,

    id. P. 1, 9, 43:

    campus sepulcris proelia testatur,

    Hor. C. 2, 1, 31:

    numerus autem (saepe enim hoc testandum est) est non modo non poëtice junctus, verum etiam, etc.,

    Cic. Or. 68, 227; Quint. prooem. § 26; 11, 1, 5.—
    2.
    In partic., to publish one ' s last will or testament, to make a will, provide by will for any thing, Cic. Inv. 2, 21, 62:

    cum ignorans nurum ventrem ferre, immemor in testando nepotis decessisset,

    Liv. 1, 34, 3:

    quis dubitaret, quin ea voluntas fuisset testantis, ut is non nato filio heres esset,

    Quint. 7, 6, 10:

    si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio,

    id. 7, 4, 20:

    primipilari seni jam testato,

    id. 6, 3, 92:

    intestati appellantur, qui cum possent testamentum facere, testati non sunt,

    Dig. 38, 16, 1; 29, 1, 19 pr.;

    49, 14, 45 pr.: nomen testatas intulit in tabulas,

    i. e. into his will, Cat. 68, 122.—
    II.
    To call upon or invoke a person or thing as witness (likewise class.):

    Venus Cyrenensis, testem te testor mihi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 51:

    vos, di patrii ac penates, testor, me defendere, etc.,

    Cic. Sull. 31, 86:

    C. Marii et ceterorum virorum mentis testor, me pro illorum famā propugnandum putare, etc.,

    id. Rab. Perd. 10, 30: omnes deos, with an obj.-clause, id. Q. Fr. 1, 3, 2:

    ego omnes homines deosque testor,

    id. Caecin. 29, 83:

    deos immortales,

    id. Clu. 68, 194:

    me potissimum testatus est, se aemulum mearum laudum exstitisse,

    id. Phil. 2, 12, 28 stuprata per vim Lucretia a regis filio, testata cives, se ipsa interemit, id. Fin. 2, 20, 66:

    implorarem sensus vestros, uniuscujusque indulgentiam in suos testarer, etc.,

    id. Sull. 23, 64:

    consulibus deos hominesque testantibus,

    Liv. 4, 53, 5:

    Jovem et laesi foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    vos, aeterni ignes, et non violabile vestrum testor numen,

    id. ib. 2, 155:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles, Hic Ixioniden, ille Menoetiaden,

    Prop. 2, 1, 37:

    volnera testor,

    Ov. F. 4, 885:

    id testor deos, Ter Hec. 3, 5, 26: hoc vos, judices, testor,

    Cic. Sull. 12, 35.
    1.
    Act. collat. form testo, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.—
    2.
    Pass. (acc. to I. B.), Cic. Fl. 11, 26:

    cum aliorum monumentis tum Catonis oratione testatum est,

    shown, proved, attested, Quint. 2, 15, 8; 2, 17, 2; 8, prooem. § 20.—Hence, P. a. in pass. force: testātus, a, um, public, manifest, published (class.):

    ut res quam maxime clara ac testata esse posset,

    Cic. Verr. 2, 2, 76, § 187; 2. 2, 42, § 104;

    1, 16, 48: haec testata sunt atque inlustria,

    id. Fam. 11, 27, 6:

    ut testatum esse velim, de pace quid senserim,

    id. Att. 8, 9, 1:

    nihil religione testatum,

    id. Fl. 11, 26.— Comp.:

    ut res multorum oculis esset testatior,

    Cic. Cael. 27, 64: quo notior testatiorque virtus ejus esset, Hirt. B. G. 8, 42:

    quo testatior esset poena improborum,

    id. ib. 8, 44; Nep. Alcib. 4, 5.— Sup.:

    testatissima miracula,

    Aug. Conf. 8, 6.—Hence, adv.: testātō, before witnesses:

    jussum accipiendum est, sive testato quis, sive verbis, aut per nuntium, jusserit,

    Dig. 15, 4, 1; cf. ib. 18, 6, 1; 45, 1, 122; App. Mag. p. 324, 11.—
    2.
    As is well known or evident, Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    3.
    After making a will, testate:

    sive testato, sive intestato, decesserint,

    Dig. 49, 14, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > testo

  • 54 testor

    testor, ātus, 1, v. a. [1. testis].
    I. A.
    Lit. (very rare, and not in Cic.; cf.

    testificor): confiteor: testere licet: signate Quirites,

    thou canst attest it, Ov. P. 4, 15, 11:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    Transf., in gen., to make known, show, prove, demonstrate; to give to understand, to declare, aver, assert, bear witness to, etc. (class and very freq.):

    ego quod facio, me pacis, otii, etc.... causā facere, clamo atque testor,

    Cic. Mur. 37, 78:

    auctoritatem hujus indicii monumentis publicis,

    id. Sull. 14, 41:

    nunc illa testabor, non me sortilegos... agnoscere,

    id. Div. 1, 58, 132:

    testatur isto audiente, se pro communi necessitudine id primum petere,

    id. Quint. 21, 66:

    clarissimā voce se nomen Oppianici... delaturum esse testatur,

    id. Clu. 8, 23:

    ea quae accidere testatus antea,

    Sall. H. 4, 61, 10 Dietsch:

    testatus, quae praestitisset civibus eorum, etc.,

    Liv. 25, 10, 8:

    vectigal testandi causā publicum agrum esse imponere,

    id. 31, 13, 7:

    assiduoque suos gemitu testata dolores,

    Ov. M. 2, 486:

    quod Cicero pluribus et libris et epistulis testatur,

    Quint. 12, 2, 6:

    utraeque (venae et arteriae) vim quandam incredibilem artificiosi operis divinique testantur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    sunt Agamemnonias testantia litora curas,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 21:

    ut pura testantur sidera caelo,

    Tib. 4, 1, 10:

    verba nos testantia gratos,

    Ov. M. 14, 307:

    carmina raros testantia mores,

    id. P. 1, 9, 43:

    campus sepulcris proelia testatur,

    Hor. C. 2, 1, 31:

    numerus autem (saepe enim hoc testandum est) est non modo non poëtice junctus, verum etiam, etc.,

    Cic. Or. 68, 227; Quint. prooem. § 26; 11, 1, 5.—
    2.
    In partic., to publish one ' s last will or testament, to make a will, provide by will for any thing, Cic. Inv. 2, 21, 62:

    cum ignorans nurum ventrem ferre, immemor in testando nepotis decessisset,

    Liv. 1, 34, 3:

    quis dubitaret, quin ea voluntas fuisset testantis, ut is non nato filio heres esset,

    Quint. 7, 6, 10:

    si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio,

    id. 7, 4, 20:

    primipilari seni jam testato,

    id. 6, 3, 92:

    intestati appellantur, qui cum possent testamentum facere, testati non sunt,

    Dig. 38, 16, 1; 29, 1, 19 pr.;

    49, 14, 45 pr.: nomen testatas intulit in tabulas,

    i. e. into his will, Cat. 68, 122.—
    II.
    To call upon or invoke a person or thing as witness (likewise class.):

    Venus Cyrenensis, testem te testor mihi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 51:

    vos, di patrii ac penates, testor, me defendere, etc.,

    Cic. Sull. 31, 86:

    C. Marii et ceterorum virorum mentis testor, me pro illorum famā propugnandum putare, etc.,

    id. Rab. Perd. 10, 30: omnes deos, with an obj.-clause, id. Q. Fr. 1, 3, 2:

    ego omnes homines deosque testor,

    id. Caecin. 29, 83:

    deos immortales,

    id. Clu. 68, 194:

    me potissimum testatus est, se aemulum mearum laudum exstitisse,

    id. Phil. 2, 12, 28 stuprata per vim Lucretia a regis filio, testata cives, se ipsa interemit, id. Fin. 2, 20, 66:

    implorarem sensus vestros, uniuscujusque indulgentiam in suos testarer, etc.,

    id. Sull. 23, 64:

    consulibus deos hominesque testantibus,

    Liv. 4, 53, 5:

    Jovem et laesi foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    vos, aeterni ignes, et non violabile vestrum testor numen,

    id. ib. 2, 155:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles, Hic Ixioniden, ille Menoetiaden,

    Prop. 2, 1, 37:

    volnera testor,

    Ov. F. 4, 885:

    id testor deos, Ter Hec. 3, 5, 26: hoc vos, judices, testor,

    Cic. Sull. 12, 35.
    1.
    Act. collat. form testo, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.—
    2.
    Pass. (acc. to I. B.), Cic. Fl. 11, 26:

    cum aliorum monumentis tum Catonis oratione testatum est,

    shown, proved, attested, Quint. 2, 15, 8; 2, 17, 2; 8, prooem. § 20.—Hence, P. a. in pass. force: testātus, a, um, public, manifest, published (class.):

    ut res quam maxime clara ac testata esse posset,

    Cic. Verr. 2, 2, 76, § 187; 2. 2, 42, § 104;

    1, 16, 48: haec testata sunt atque inlustria,

    id. Fam. 11, 27, 6:

    ut testatum esse velim, de pace quid senserim,

    id. Att. 8, 9, 1:

    nihil religione testatum,

    id. Fl. 11, 26.— Comp.:

    ut res multorum oculis esset testatior,

    Cic. Cael. 27, 64: quo notior testatiorque virtus ejus esset, Hirt. B. G. 8, 42:

    quo testatior esset poena improborum,

    id. ib. 8, 44; Nep. Alcib. 4, 5.— Sup.:

    testatissima miracula,

    Aug. Conf. 8, 6.—Hence, adv.: testātō, before witnesses:

    jussum accipiendum est, sive testato quis, sive verbis, aut per nuntium, jusserit,

    Dig. 15, 4, 1; cf. ib. 18, 6, 1; 45, 1, 122; App. Mag. p. 324, 11.—
    2.
    As is well known or evident, Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    3.
    After making a will, testate:

    sive testato, sive intestato, decesserint,

    Dig. 49, 14, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > testor

  • 55 vulgo

    1.
    vulgō ( volg-), adv., v. vulgus fin.
    2.
    vulgo ( volg-), āvi, ātum, 1, v. a. [vulgus], to spread among the multitude; to make general, common, or universal; to put forth to the world, publish (cf. publico).
    I.
    In gen.:

    morbos,

    Liv. 3, 6, 3:

    contagium in alios,

    Curt. 9, 10, 1:

    rem,

    i. e. to let all share in, Liv. 2, 29, 7:

    librum,

    to publish, Quint. 1, prooem. § 7; Suet. Gram. 8.—

    Mid.: vulgari cum privatis,

    i. e. to confound one's self with, put one's self on a level with, Liv. 3, 35, 6.—
    II.
    In partic.
    A.
    To make known to all by words, to spread abroad, publish, divulge (cf. promulgo): jurgare coepit dicens, quae facis atque in vulgus vulgat, Varr. ap. Non. p. 230, 31:

    vulgare aliquem vulgo,

    Plaut. Mil. 4, 2, 44:

    non quod ego vulgari facinus per omnes velim,

    Liv. 28, 27, 10:

    vulgatur rumor duas deesse tabulas,

    id. 3, 34, 7:

    dolorem verbis,

    Verg. A. 10, 64:

    haec atque talia vulgantibus,

    Tac. A. 13, 7.—
    B.
    In mal. part., to make common, mingle, confound, to prostitute:

    ut ferarum prope ritu vulgentur concubitus plebis patrumque,

    Liv. 4, 2, 6:

    vulgato corpore,

    id. 1, 4, 7:

    pretio corpus,

    Aur. Vict. Orig. Gent. Rom. 21.—
    C.
    To name, call ( poet.):

    bosporon hinc veteres errantis nomine divae Vulgavere,

    Val. Fl. 4, 420.—Hence, vulgātus ( volg-), a, um, P. d., general, ordinary, usual, common.
    A.
    In gen.:

    vulgatissimi sensus,

    Quint. 2, 4, 28.—
    B.
    In partic.
    1.
    Commonly or generally known, notorious:

    vulgatior fama est,

    Liv. 1, 7, 2:

    amores,

    Ov. M. 4, 276: aulêtris illa vulgata, Quint. 7, 9, 4:

    illud vulgatum, etc.,

    id. 5, 10, 70; cf. id. 1, 5, 11.—
    2.
    In mal. part., common, public:

    vulgatissimae meretrices,

    Suet. Dom. 22; cf.:

    quis navis umquam in flumine publico tam volgata omnibus quam istius aetas fuit?

    Cic. Har. Resp. 27, 59.— vulgātē ( volg-), notoriously; comp., Amm. 15, 3, 6, and id. 31, 3, 2 init.

    Lewis & Short latin dictionary > vulgo

  • 56 ad - nūntiō (ann-)

        ad - nūntiō (ann-) —, —, āre,    to announce, make known.Pass. with acc. and inf., Cu.

    Latin-English dictionary > ad - nūntiō (ann-)

  • 57 aequē

        aequē adv. with comp. and sup.    [aequus], equally, in like manner, just as, in an equal degree, to the same extent: Utin omnes eadem aeque studeant, T.: honore non aeque omnes egent: aeque calidus animis et cursibus acer, V.: trabes aeque longae, Cs.: novi aeque omnia tecum, T.: nisi aeque amicos et nosmet ipsos diligamus, our friends as ourselves: quod... aeque neglectum pueris senibusque nocebit, H.: id quod Aeque pauperibus prodest, locupletibus aeque, H.—Aeque... ac, as... as; as, as much as: hebes aeque ac pecus, Att. ap. C.: numquam aeque ac modo, never so much as of late, T.: qui illis aeque ac tu ipse gauderet: iumenta aeque nitida, ac si, etc., in just as good condition, N. — Aeque... quam, as... as, as well.... as: optatum aeque, quam ut, etc., as acceptable as, etc., L.: Expalluit aeque quam puer ipse deus, O. — Ellipt.: nihil est aeque quod faciam lubens, so cheerfully, T.: quibus non aeque est cognitus, not so well known: Camillus aeque prospero eventu pugnat, L.—Justly, equitably: lex aequissime scripta: societatem aeque tuens: ferro quam fame aequius perituros, better, S.
    * * *
    aequius, aequissime ADV
    equally, justly, fairly; in same/like manner/degree, just as; likewise, also

    Latin-English dictionary > aequē

  • 58 aperiō

        aperiō eruī, ertus, īre    [ab + 2 PAR-], to uncover, lay bare: caput: aperto pectore, with bared breast, O.: ingulo aperto, with his throat cut, O.: partūs, bring to light, H.: apertae pectora matres, with bared breasts, O.—To open, uncover, unclose, make visible, discover, display, show, reveal: ostium, T.: forīs, O.: sociis viam, V.: ferro iter, S.: locum... asylum, as an asylum, L.: specūs, Ta.: his unda dehiscens Terram aperit, discloses, V.: aperitur Apollo, comes in sight, V.: nondum aperientibus classem promunturiis, i. e. while the fleet was still hidden behind them, L.: omnia quae latuerunt: fatis ora, for the utterance of, V.: fenestram ad nequitiam, T.: annum, to begin, V.: fuste caput, i. e. to cleave, Iu.—Of places, to lay open, render accessible: Troiam Achivis, V.: armis orbem terrarum, L.: gentīs ac reges, Ta.—Fig., to disclose, unveil, reveal, make known, unfold, explain, expose: hominum mentīs: fabulae partem, T.: coniurationem, S.: locum suspicioni: casūs aperire futuros, to disclose the future, O.: coacti se aperiunt, show what they are, T.: ne semet ipse aperiret, betray himself, L.: dum se ipsa res aperiat, N.: quid cogitaret: quis sim, L.
    * * *
    aperire, aperui, apertus V TRANS
    uncover, open, disclose; explain, recount; reveal; found; excavate; spread out

    Latin-English dictionary > aperiō

  • 59 arguō

        arguō uī, ūtus, ere    [ARG-], to make known, show, prove, manifest, disclose, declare, betray: genus arguitur voltu, O.: Degeneres animos timor arguit, V.: amantem silentium Arguit, H.— Pass reflex., to betray oneself: Laudibus arguitur vini vinosus Homerus, H. — To accuse, complain of, inform against, charge, blame, denounce: servos: ambigue dictum, censure, H.: quid arguis? What is your accusation?: ea culpa quam arguo, L.: facinoris: sceleris: culpae regem, L.: occupandae rei p. argui, Ta.: me timoris, V.: te hoc crimine: quo (crimine) argui posset, N.: id quod me arguis: de quibus verbo: civīs Romanos necatos esse: pulsum (me esse), V.: me patrium temerasse cubile Arguit, O.: animalia mensis Arguit imponi, censured the practice, O.: occidisse patrem arguitur.
    * * *
    arguere, argui, argutus V TRANS
    prove, argue, allege; disclose; accuse, complain of, charge, blame, convict

    Latin-English dictionary > arguō

  • 60 audiō

        audiō īvī or iī, ītus, īre    [2 AV-], to hear: quae vera audivi, taceo, T.: verbum ex te, T.: de te ex te, your account of yourself: ista de maioribus: ab ipso, H.: eum querentem, N.: hoc maiores natu dicere: a maioribus natu mirari solitum, etc.: Audiet civīs acuisse ferrum, H.: Bibulus nondum audiebatur esse in Syria: Cur ita crediderim audi, H.: audi Quid ferat, H.: id ex eo audivi, cum diceret, etc.: de Psaltriā hac audivit, T.: illos de quibus audivi: quin tu hoc audi, listen, T.: audin' (for audisne?), do you hear? T.—Supin. acc.: vocat (me) hic auditum scripta, H.—Supin. abl.: O rem auditu crudelem.—P. pass.: cui non sunt auditae Demosthenis vigiliae: non uni militi sed universis audiuntur, L.: Audita arboribus fides, H.: auditi advertitis cursum, already known by report, V. — Subst: nihil habeo praeter auditum, hearsay: refert audita, what he had heard, O.—To listen to, give attention to: etsi a vobis sic audior, ut, etc.: audi, Iuppiter, et tu, Iane, L.—To hear, be taught by, learn from: te annum iam audientem Cratippum: audiendum sibi de ambitu, i. e. must examine the charge: de pace audisse, entertained proposals, L.: dolos, investigate, V. — To listen to, lend an ear, regard, hear, grant: di meas preces audiverunt: neque preces audiri intellegit, Cs.: si sensisset auditas preces, L.: Audiit et genitor Intonuit, V.: puellas Ter vocata audis, H.—To hear with assent, accept, agree with, approve, yield to, grant, allow: fabulas: tum id audirem, si, etc., I would assent to it, if, etc.: audio, nunc dicis aliquid, granted: non audio, I do not admit it.—To obey, heed: sapientiam: me, L.: te tellus audit Hiberiae, H.: neque audit currus habenas, V.— In the phrase, dicto audiens esse, to obey: sunt illi quidem dicto audientes: dicto audientes in tantā re: dicto audiens esse huic ordini: Tullio iubere populum dicto audientem esse, L.: dicto audiens fuit iussis, N.—To be called, be named, reported, regarded: si curas esse quod audis, H.: Id audire, to bear that name, V.: bene audire velle, to be praised: bene a parentibus: male audies, you will be in bad repute, T.: insuetus male audiendi, N.: minus commode audire, i. e. to be injured in reputation.
    * * *
    audire, audivi, auditus V
    hear, listen, accept, agree with; obey; harken, pay attention; be able to hear

    Latin-English dictionary > audiō

См. также в других словарях:

  • known — [nōn] vt., vi. pp. of KNOW adj. 1. within one s knowledge, understanding, etc.; familiar 2. recognized, proven, etc. [a known expert, a known theory] n. a known person or thing …   English World dictionary

  • Known — Known, p. p. of {Know}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • known — [adj] famous, popular accepted, acknowledged, admitted, avowed, celebrated, certified, common, confessed, conscious, down pat*, established, familiar, hackneyed, manifest, noted, notorious, obvious, patent, plain, proverbial, published, received …   New thesaurus

  • known — past participle of KNOW(Cf. ↑knowable). ► ADJECTIVE 1) recognized, familiar, or within the scope of knowledge. 2) publicly acknowledged to be: a known criminal. 3) Mathematics (of a quantity or variable) having a value that can be stated …   English terms dictionary

  • known — index apparent (perceptible), cognizable, famous, illustrious, ordinary, outstanding (prominent) …   Law dictionary

  • known — pp. of KNOW (Cf. know) …   Etymology dictionary

  • known as — Going by the name of • • • Main Entry: ↑know …   Useful english dictionary

  • known — adj. 1) known as (known as a patron of the arts) 2) known for (known for being witty) 3) known to (known to everyone) 4) (cannot stand alone) known to + inf. (he is known to frequent that bar; she is known to be a patron of the arts) 5) known… …   Combinatory dictionary

  • known — known1 [nəun US noun] the past participle of ↑know 1 known 2 known2 W3 adj 1.) [only before noun] used about something that people know about or have discovered ▪ a study of all the known facts ▪ her last known address ▪ Apart from vaccines,… …   Dictionary of contemporary English

  • known — known1 [ noun ] adjective only before noun ** 1. ) used for describing something that people know about or have discovered: a theory that fits the known facts The documents were delivered to his last known address. a disease with no known cure He …   Usage of the words and phrases in modern English

  • known — [[t]no͟ʊn[/t]] 1) Known is the past participle of know. 2) ADJ: ADJ n, v link ADJ prep, v link adv ADJ You use known to describe someone or something that is clearly recognized by or familiar to all people or to a particular group of people.… …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»